Ο Γλάρος του Θείου Βάνια

πηγή: εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ//ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 27-28/3/04
ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ
Ο Γλάρος και ο Θείος Βάνιας
μετάφραση Ερρίκος Μπελιές
Εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ

Δύο από τα σημαντικότερα έργα του Άντον Τσέχωφ που γράφτηκαν το 1859 και 1899, αντίστοιχα, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ/βιβλία στη νέα μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ. Με πολύχρονη θητεία στο θέατρο, ο μεταφραστής των έργων, αλλά και με μοναδική γλωσσική ευαισθησία και θεατρική παιδεία υψηλού γούστου, προσεγγίζει το συγγραφέα που προσδίδει στην καθημερινότητα την αιωνιότητά της και που παρατηρί τη ζωή από μέσα.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81

Ο Ερρίκος Μπελιές (Αθήνα, 1950) είναι ποιητής, λογοτέχνης, και μεταφραστής. Ο Ερρίκος Μπελιές σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών[1]. Έχει εκδώσει 6 ποιητικές συλλογές και έχει μεταφράσει 24 πεζογραφήματα και 159 θεατρικά έργα. [2]

O Γλάρος
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Γλάρος (Ρωσικά: Чайка) είναι θεατρικό έργο του Ρώσου συγγραφέα Αντόν Τσέχωφ. Η συγγραφή του έργου ολοκληρώθηκε το 1895. Στη σκηνή ανέβηκε για πρώτη φορά το 1896 στο Θεάτρο Alexandrinsky της Πετρούπολης. Μια παράσταση που δεν βρήκε ανταπόκριση και χαρακτηρίστηκε ως αποτυχημένη. Αντίθετα δεύτερο ανέβασμα του έργου το 1898, από το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, σε σκηνοθεσία Κ. Στανισλάβσκι, στάθηκε ιδιαίτερα επιτυχημένο. Από τότε “Ο Γλάρος” έχει παιχτεί αμέτρητες φορές σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ηλύσια (έτος Α, τ. Α, 1906, σελ. 83-151) και πρωτοπαρουσιάστηκε από το θίασο της Μ. Κοτοπούλη, το 1932. Θεωρείται το έργο που καθιέρωσε τον Τσέχωφ, ως θεατρικό συγγραφέα στη συνείδηση κοινού και κριτικής.
Με το “Γλάρο” εγκαινιάστηκε η ιδιότυπη σύνθεση της τσεχωφικής δραματουργίας, όπου τη θέση του ως τότε καθιερωμένου "κεντρικού ήρωα - ηρωίδας" παίρνει ένας όμιλος προσώπων, μια μικρή κοινωνία, με μοιρασμένη ανάμεσα τους τη δράση. Το ύφος του έργου είναι μικτό, μοιράζεται ανάμεσα στο δράμα και στην κωμωδία. Ο ίδιος ο Τσέχωφ χαρακτήρισε το έργο του ως “κωμωδία σε τέσσερις πράξεις”.
Ο Τσέχωφ στο “Γλάρο” θίγει τις σχέσεις, τα κίνητρα, την ψυχολογία και τις διεκδικήσεις ανθρώπων που αγαπούν, υπηρετούν ή θέλουν να υπηρετήσουν την τέχνη, μέσω της συγγραφής και του θεάτρου. Γύρω τους περιστρέφονται οι άνθρωποι της καθημερινότητας που προσπαθούν να ξεπεράσουν τα αδιέξοδα της ζωής τους.
Πλοκή
H Αρκάντινα είναι μια καταξιωμένη και δημοφιλής ηθοποιός του κατεστημένου θεάτρου, συνδέεται με τον Τριγκόριν, έναν επιτυχημένο συγγραφέα. Ο Τρέπλιεφ, ο γιος της Αρκάντινα, αναζητά, κάτω από την “σκιά” της μητέρας του, νέους τρόπους έκφρασης στην ποίηση και στο θέατρο. Παρουσιάζει το πρώτο του θεατρικό έργο στους ανθρώπους που βρίσκονται στο κτήμα, με πρωταγωνίστρια την αγαπημένη του, την Νίνα. Η παράσταση όμως θα τελειώσει άδοξα.
Η Νίνα θέλει να γίνει ηθοποιός και αποφασίζει να εγκαταλείψει το σπίτι και να ακολουθήσει τον Τριγκόριν.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Τρέπλιεφ εξακολουθεί να ζει στο κτήμα του Σόριν και να παρακολουθεί από μακριά την προσωπική ζωή και την καριέρα της Νίνας. Η επιδείνωση της υγείας του Σόριν θα φέρει πάλι στο κτήμα την Αρκάντινα και τον Τριγκόριν. Στο ίδιο μέρος, θα επιστρέψει “τσακισμένη”, σαν τον νεκρό γλάρο που κάποτε είχε αποθέσει στα πόδια της ο Τρέπλιεφ, και η Νίνα. Η συνάντηση της με τον Τρέπλιεφ θα συμβάλει στο να δώσει τέρμα στη ζωή του.                

Ο Χαλεπάς και η Κοιμωμένη του

 

παλαιότερη ανάρτηση από mwsaiko.blogspot.com

....
Μόλις δύο χρόνια πριν, η περίπτωση του κορυφαίου Ελληνα γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά (1851-1938) αντιμετωπιζόταν ακόμα με αμηχανία. Αν και η αξία του έργου του είχε αναγνωριστεί αρκετές δεκαετίες πριν, από ειδήμονες και μη, δεν είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την τέχνη του σε όλη την έκτασή της σε μια μεγάλη έκθεση.
 
Από την επίσκεψη του Χαλεπά στο γλυπτό της Κοιμωμένης στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών
Τελικά τον Ιανουάριο του 2007 είδαμε από κοντά σχεδόν το σύνολο της καλλιτεχνικής δημιουργίας του Τηνιακού γλύπτη στην Εθνική Γλυπτοθήκη: περισσότερα από 95 γλυπτά και 125 σχέδια παρουσιάστηκαν 156 χρόνια από τη γέννησή του. Εργα του Γιαννούλη Χαλεπά, σχέδια και γλυπτά, συμπεριλήφθηκαν και το καλοκαίρι που μας πέρασε στη 2η Μπιενάλε της Αθήνας. Στην έκθεση της διοργάνωσης «Hotel Paradies», σε επιμέλεια της Νάντιας Αργυροπούλου, το έργο του Χαλεπά συνυπήρξε με εκείνο των Ν. Πεντζίκη, Κ. Ανγκερ, Π. Νομπλ κ.ά. 

Η τέχνη του Τήνιου δημιουργού, έστω κι ένα μικρό μέρος της, εκτίθεται από τις 14 Ιανουαρίου και στην Γκαλερί Kalfayan (Χάρητος 11) στο Κολωνάκι. Πρόκειται για έκθεση με έξι γλυπτά και περίπου 120 σχέδια προερχόμενα από ιδιωτικές συλλογές: «Η μοντέρνα κυρία», φιλοτεχνημένη πριν από το 1924, η «Βοσκοπούλα» με τη μορφή της θέας Αθηνάς, που είναι το μοναδικό αγαλματίδιο που σώθηκε από τα χρόνια του γλύπτη στο ψυχιατρείο, η «Κόρη με το τριαντάφυλλο» από το 1937, «Η Αθηνά με καθρέφτη», «Νηρηίδες» κ.ά. 

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς υπήρξε παιδί οικογένειας φημισμένων Τηνίων μαρμαρογλυπτών. Ο πατέρας του Ιωάννης και ο θείος του είχαν μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση μαρμαρογλυπτικής με παραρτήματα στη Σμύρνη, στο Βουκουρέστι και στον Πειραιά. Ο Γιαννούλης, ο μεγαλύτερος από τα πέντε αδέλφια της οικογένειας, είχε δείξει από μικρός το ενδιαφέρον του για τη μαρμαρογλυπτική. Παρά την κλίση του οι γονείς του τον προόριζαν για έμπορο. Ο ίδιος όμως επέμεινε και σπούδασε γλυπτική, αρχικά στο Σχολείον των Τεχνών της Αθήνας, στο πλευρό του Ελληνοβαυαρού γλύπτη Λεωνίδα Δρόση, από τον οποίο δέχτηκε και την επιρροή του κλίματος του νεοκλασικισμού, ενώ άρχισε να εξοικειώνεται με τα αγαπημένα του μυθολογικά θέματα. Αργότερα βρέθηκε με υποτροφία στο Μόναχο, όπου γοητεύτηκε από το ρεαλιστικό κίνημα της εποχής και τον δυναμικό ρεαλισμό του γλύπτη Ρίτσελ. 

Ο τραγικός μύθος του καλλιτέχνη υφάνθηκε από τις σκληρές δοκιμασίες της ζωής του, την καθήλωσή του στην ψυχοπάθεια και τον εγκλεισμό από το 1888 και για δεκατρία χρόνια στο Δημόσιο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Το 1901 επέστρεψε στην Τήνο, αλλά δεν δούλεψε παρά μόνο μετά τον θάνατο της καταπιεστικής μητέρας του, το 1916. Από αυτή την περίοδο έχει διασωθεί μεγάλος αριθμός σχεδίων και προπλασμάτων σε πηλό, από τα οποία όμως κανένα δεν έγινε σε μάρμαρο. 

Διασημότερο έργο του παραμένει η περίφημη «Κοιμωμένη», γλυπτό του 1878, που θαυμάζουμε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, στον τάφο της φυματικής νέας Σοφίας Αφεντάκη. Εργο που από μόνο του θα μπορούσε να χαρίσει στον Χαλεπά την αθανασία. 

10 πράγματα που πρέπει να πείτε

 
Καφενείο "Ο κόσμος": 10 πράγματα που πρέπει να είστε σε θέση να πείτε όσο ζείτε

1. Ακολούθησα την καρδιά μου και την διαίσθησή μου.
2. Είπα όσα είχα ανάγκη να πω.
3. Έκανα όσα είχα ανάγκη να κάνω.
4. Έκανα την διαφορά.
5. Ξέρω τι είναι αληθινή αγάπη.
6. Είμαι ευτυχισμένος και ευγνώμων.
7. Είμαι περήφανος για τον εαυτό μου.
8. Έγινα η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.
9. Έχω συγχωρέσει όσους με πλήγωσαν.
10. Δεν μετανιώνω για τίποτα.

Παντελής Ζερβός

 

Ο δημοφιλής ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου και του κινηματογράφου Παντελής Ζερβός γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1908 στο Λουτράκι. Σπούδασε στη σχολή Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν και πρωτοεμφανίστηκε το 1935 στη Λαϊκή Σκηνή με την Ερωφίλη.


Συνεργάστηκε με τη Μαρίκα Κοτοπούλη, το Θέατρο Τέχνης, το Κρατικό Θεσσαλονίκης, την Ελληνική Σκηνή, και διακρίθηκε σε ρόλους κλασσικού και νεοελληνικού ρεπερτορίου (Αλκηστις, Βυσσινόκηπος, Αγριόπαπια, Βολπόνε, Μάκμπεθ, Θεσμοφοριάζουσες, Φιλάργυρος, Αντιγόνη, Ο Βασιλικός, Πλούτος κ.ά.)

Στον κινηματογράφο, τον οποίο υπηρέτησε για περίπου 40 χρόνια, συμμετείχε σε περισσότερες από 70 ταινίες. Ξεχωρίζουν: Πικρό ψωμί (1951), Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (1955), Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες (1960), Ζητείται Ψεύτης (1961), Ο Ατσίδας (1962), Λόλα (1964), Ο μεθύστακας του λιμανιού (1967), Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά (1969), Η Μαρία της σιωπής (1973).

Για τη θεατρική του προσφορά τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α’, ενώ το 1960, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, πήρε το Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία Μανταλένα του Ντίνου Δημόπουλου.
Πέθανε στις 23 Ιανουαρίου του 1982.

Το “Home cinema” του Ήρωνα, πριν 2.000 χρόνια!!

..Ο πρόγονος της τηλεόρασης και του κινηματογράφου ,με τηλεχειρισμό ήχο και ειδικά εφέ!!

ΤΟ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΗΡΩΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΡΗΞΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

- Κατά την Ελληνιστική εποχή σημειώθηκε στην Αλεξάνδρεια μια εκπληκτική τεχνολογική έκρηξη, που βασίστηκε όμως σε προγενέστερες γνώσεις.Χαρακτηριστικά ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς στην εισαγωγή των «Πνευματικών» του γράφει: «Θεωροῦμε ἀναγκαῖο νὰ βάλουμε σὲ τάξη ὅσα μᾶς ἄφησαν οἱ ἀρχαῖοι (μηχανικοί) καὶ νὰ προσθέσουμε σ’ αὐτὰ ὅσα ἐμεῖς καινούρια βρήκαμε.»

Ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς ήταν ένας μηχανικός του 2ου π.Χ. αιώνα, που κατάφερε να συνδέσει την τέχνη με την τεχνολογία.Περιγράφει μηχανισμούς, όπως πόρτες που ανοιγοκλείνουν αυτόματα, κρήνες διακοσμημένες με πουλιά που κινούνται και τραγουδούν κ.α...

Ακομα στο έργο του «Πνευματικά»εξηγεί τα δύο μεγάλα μυστικά, πού οδήγησαν στην τεχνολογική επανάσταση της ατμομηχανής:

• Την μετατροπή της πιέσεως του ατμού σε περιστροφική κίνηση, λύση του ενεργειακού προβλήματος της ατμομηχανής (αιολόσφαιρα, «Πνευματικά Β΄», Θεώρημα 11).

• Τον αυτοματο έλεγχο συστημάτων με ανάδραση, λύση του προβλήματος ελέγχουντων στροφών της ατμομηχανής(έλεγχος στάθμης υγρού με μηχανική βαλβίδα,«Πνευματικά Β΄», Θεώρημα 31 με βάση παλαιότερες επινοήσεις του Φίλωνος καὶτου Κτησιβιου).

Εκεί όμως που πραγματικά καινοτόμησε ο Ήρων ήταν η κατασκευή του αυτόματου θεάτρου . Το αυτόματο θέατρο ήταν ένας μηχανισμός που παρουσίαζε έναν ναό του Διονύσου με διάφορες μορφές (ιέρειες).όπου μπορούσαν να κινηθούν, να ανάβουν φωτιές και ταυτόχρονα να ακούγονται διάφοροι ήχοι τυμπάνων και κυμβάλων.
Οι κατασκευές αυτέςθεωρούνται ιδιοφυείς διότι ήταν προγραμματιζόμενες δηλαδή μπορούσαν με ανάλογες ρυθμίσεις να κάνουν διαφορετικά πράγματα.Κατά την λειτουργία του εμφάνιζε σκηνικά «εφφέ»,όπως κινούμενα πλοία σε διάταξη στόλου, καταιγίδες, φωτιές και καταστροφές.
Πρόκειται για ένα θέατρο, που παρουσιαζόταν σε δημόσιες παραστάσεις. Ιδιαίτερα το σταθερό αυτόματο είχε διαστάσεις, που του επέτρεπαν καὶ την ιδιωτική χρήση. Δηλαδή είχε ο καθένας θα λέγαμε σπίτι του μία μορφή φορητής εκ του σύνεγγυς τηλεόρασης,ή ένα μικρό σύστημα οικιακού κινηματογράφου!!!

Ο Ήρων περιγράφει την λειτουργία του:
«Τοποθετούμε αρχικά το αυτόματο σε κάποια θέση και αφού απομακρυνθούμε ύστερα από λίγο χρόνο μεταβαίνει το αυτόματο σε κάποιον άλλη ορισμένη θέση. Κι όταν αυτό σταματήσει, η φωτιά ανάβει στο βωμό μπροστά απ’ τον Διόνυσο. Κι απ’ το ραβδί του Διονύσου αναβλύζει γάλα ή νερό κι από την κούπα του χύνεται κρασί… Και με λουλούδια στεφανώνεται όλος ο χώρος γύρω από τους τέσοερις στύλους της βάσης. Και οι κυκλικά τοποθετημένες Βάκχες γυρίζουν χορεύοντας γύρω απ’ το μικρό ναό. Και ήχος ακούγεται τύμπανων και κυμβάλων…» (Ήρων, Αυτοματοποιητική, 4, 2).
Εξαιρετικά σύνθετα και πολύπλοκα αυτόματα συστήματα, αφύσικα υποτίθεται απο κάποιους για την εποχή τους, όπως υδραυλικές βάνες, μηχανικούς διακόπτες, τροχούς, βαλβίδες,και με δυνατότητα προγραμματισμού των κινήσεων με εξωτερική εντολή(τηλεχειρισμό)!!
Στο θέατρο του Ήρωνος παρουσιάζεται αυτόματα ο μύθος του Ναυπλίου που θέλει να εκδικηθεί τους Αχαιούς που σκότωσαν τον γιο του Παλαμήδη στην Τροία.


Σκηνή 1η: Αχαιοί επισκευάζουν τα πλοία τους, μορφές κινούνται, κτυπούν με σφυριά και πριονίζουν και κρότοι εργαλείων ακούγονται σαν αληθινοί.

Σκηνή 2η : Αχαιοί σπρώχνουν τα πλοία στη θάλασσα.
Σκηνή 3η: Στη θάλασσα πλοία εμφανίζονται ξαφνικά, πλέουν σε διάταξη στόλου, κινούνται και χάνονται – η θάλασσα φουρτουνιάζει – και τα πλοία ξαναεμφανίζονται στη φουρτουνιασμένη θάλασσα να τρέχουν συνεχώς. Συχνά δελφίνια ξεπηδούν από τη θάλασσα.
Σκηνή 4η : Ο Ναύπλιος σε ακρωτήρι, με αναμμένο πυρσό, δίνει ψεύτικο σήμα στους Αχαιούς ύστερα από προτροπή της Αθηνάς.
Σκηνή 5η: Στη φουρτουνιασμένη θάλασσα φαίνονται διασκορπισμένα συντρίμμια των πλοίων και ο Αίαντας να κολυμπά. Εμφανίζεται η Αθηνά (ως από μηχανής θεός), περιφέρεται και εξαφανίζεται, ενώ πέφτει κεραυνός, ακούγεται βροντή και χάνεται η μορφή του Αίαντα.
Η αυλαία ανοιγοκλείνει μεταξύ των σκηνών.
Και όλα αυτά γίνονται μόνα τους με τη δύναμη ενός μολύβδινου βάρους που πέφτει ισοταχώς σε μια κλεψύδρα με άμμο. Για την έναρξη της παράστασης αρκεί να τραβηχτεί το σκοινί στην πρόσοψη της βάσης.
Τὸ κινητό αυτόματο θέατρο του Ήρωνος ανακατασκευάστηκε για πρώτη φορά το 1997,από τον κ.Δ.Καλλιγερόπουλο, μηχανολόγο -ηλεκτρολόγο του Ε.Μ.Π., δρ Τεχνικών Επιστημών στον αυτόματο έλεγχο καὶ καθηγητή των Τ.Ε.Ι. Πειραιά( παρουσιάστηκε στην έκθεση Αρχαίας Ελληνικής τεχνολογίας στην Ρωμαϊκή αγορά της Θεσσαλονίκης καὶ βρίσκεται σήμερα στὸ Κέντρο
Διάδοσης Επιστημών (πρώην Τεχνικὸ Μουσείο) της Θεσσαλονίκης.
Ανακατασκευάστηκε πάλι τὸ έτος 2002 καὶ παρουσιάστηκε στὴν έκθεση “Αρχαίας Έλληνικής Τεχνολογίας” στην Τεχνόπολη των Αθηνών.
Στον πρόλογο του βιβλίου του «Η Αυτοματοποιητική του Ήρωνος του Αλεξανδρέως» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εκδοτική») γράφει:
«Τὰ αὐτόματα θέατρα τοῦἭρωνα εἶναι ἕνα ἔργο Τέχνης καὶ συνάμα μιὰ ὑψηλὴ μορφὴ Τεχνολογίας. Μὲ τὴν Αὐτοματοποιητική, ἕνα ἐξαιρετικὰ σύνθετο δημιούργημα τῆς ἑλληνιστικῆς τεχνολογίας, πού, σὲ ὅτι ἀφορᾷ στὸν προγραμματισμό, δὲν διαφέρει σὲ τίποτε ἀπὸ ἕνα σύγχρονο λογικὰ προγραμματιζόμενο ρομπότ, γίνεται θέατρο, γλυπτική, ζωγραφική, ποίηση, τέχνη. Παρουσιάζεται σὲ παραστάσεις, γίνεται δημόσιο θέαμα, μὲ ἀποκλειστικὸ στόχο τὸ θαυμασμό, “τὸ ἔκπληκτο τῆς θεωρίας”. Ἡ καινοτομία, ποὺ εἰσάγεται, δὲν εἶναι μόνον τεχνολογική. Εἶναι μία καινοτομία στὴν τέχνη. Εἶναι μία αὐλαία, ποὺ ἀνοίγει στὴν νέα τέχνη τοῦ θεάματος. Ἐκεῖ ποὺ τὴ χαρὰ δὲν τὴν ἔχει μόνον ὁ θεατής, ἀλλὰ καὶ ὁ δημιουργός, ποὺ μπόρεσε νὰ πλάσει τὸν τεχνητό του κόσμο, ἔτσι “ὡς ἂν ἐπὶ τῆς ἀληθείας γίνοιτο”, σὰν νὰ γινόντουσαν ὅλα στὴνπραγματικότητα».

Επιμέλεια: Βισάλτης
http://olympia.gr/2012/04/30/%CF%84%CE%BF-home-cinema

Μπισκότα σοκολάτας

 

Υλικά

250 γρ. βούτυρο
1/4 φλιτζανιού ζάχαρη
1/2 κουταλάκι του γλυκού άρωμα βανίλιας
2 κουταλιές της σούπας κακάο
1 1/2 φλιτζάνι αλεύρι
1/3 φλιτζανιού κορν φλάουερ
150 γρ. σοκολάτα γάλακτος, λιωμένη

Εκτέλεση

Χτυπάμε μαζί το βούτυρο και τη ζάχαρη μέχρι να γίνουν ένα κρεμώδες μείγμα. Προσθέτουμε τη βανίλια και το κακάο ενώ συνεχίζουμε το χτύπημα να ενωθούν όλα τα υλικά. Από πριν έχομε αναμείξει το αλεύρι και το κορνφλάουερ και το ρίχνουμε στο μείγμα. Συνεχίζουμε το χτύπημα ώστε να έχουμε ένα απόλυτα ομοιογενές μείγμα. Ετοιμάζουμε το ταψί μας να είναι βουτυρωμένο. ΄Επειτα με τη βοήθεια κορνέ σχεδιάζουμε στο ταψί τα μπισκοτάκια μας. Τα ψήνουμε σε μέτριο φούρνο για 15 λεπτά. ΄Οταν κρυώσουν λίγο τα βουτάμε ένα - ένα στη σοκολάτα που έχουμε λιώσει (το μισό μπισκότο) και τα αφήνουμε να κρυώσουν και να στερεοποιηθεί η επικάλυψη. Καλή επιτυχία !

Ακροβατώντας στο όριο...

πηγή : εφημερίδα TA NEA - Διαδρομές 23-11-2001

Επιμέλεια: Γιάννηs Ντρενογιάννηs

....Τα όρια που δημιουργεί το φυσικό τοπίο είναι πάντοτε σεβαστά από όλους, και τούτο δεν γίνεται τυχαία. ΄Ενας γκρεμός, η κοίτη ενός ορμητικού ποταμού, είναι σαφή όρια στο χώρο, που είναι πολύ επικίνδυνο να τα υπερβείς. Κατά κάποιο τρόπο, η ύπαρξη ορίων συνδυάζεται με την επικινδυνότητα. Άλλοι μπορούν να πετάξουν από το γκρεμό με αιωρόπτερο και άλλοι δεν τολμούν να τον πλησιάσουν. Ακόμα όμως και για τον αιωροπτεριστή υπάρχει όριο. Άν τα αέρια ρεύματα δεν βοηθούν, ο γκρεμός αυτός είναι πολύ επικίνδυνος....Χιλιάδες οριακά σημεία υπάρχουν στο χώρο και καλό θα είναι να τα αναγνωρίζουμε. Οριακό σημείο είναι ακόμα και η πόρτα που μπαίνεις στην εκκλησία. Οριοθετεί τη νοητή γραμμή ανάμεσα στο ιερό και το βέβηλο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στις περισσότερες εισόδους εκκλησιών -αλλά και σπιτιών- θα δούμε σκαλιστά σύμβολα -παραστάσεις αποτροπής- στο υπέρθυρο. Σε τούτο το κομμάτι διάλεξα μόνο τέσσερα από τα οριακά σημεία που έχω συναντήσει στην πατρίδα μας.Δεν είναι τυχαίο πως δυο από αυτά βρίσκονται πάνω στη γραμμή των συνόρων.... Και στα τέσσερα αυτά σημεία νιώθεις πως φτάνεις κάπου και από εκεί δεν έχει συνέχεια....θα πρέπει να επιστρέψεις...
 
Δρακόλιμνη - Γράμμος Για να φτάσεις στη Δρακόλιμνη του Γράμμου πρέπει να περπατήσεις μέχρι τα 2.350 μέτρα, ακολουθώντας ένα δυσδιάκριτο μονοπάτι, είτε από τη Γράμμοστα είτε από την Αετομηλίτσα. Χωρισμένη στα δύο η Δρακόλιμνη του Γράμμου βρίσκεται πάνω στο νοητό όριο που χωρίζει την Ελλάδα από την Αλβανία, αλλά δεν είναι αυτό που σου κόβει την ανάσα...ουτε η τρομερή θέα... ούτε η αίσθηση ότι αν πάρεις λάθος κατεύθυνση θα βρεθείς σε άλλη χώρα! Είναι η ψυχή σου που αγγίζει το όριο κι η φαντασία σου που ζωντανεύει τους μύθους και θρύλους για το στοιχειό του Γράμμου. Ετούτη η λίμνη είναι γεμάτη δρακάκια (τρίτωνες), βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο, έχει νερό όλο το χρόνο και είναι αρκετά βαθιά. Θεωρείται η μεγαλύτερη από τις δρακολίμνες στην Ελλάδα, αλλά και η πλέον δυσπρόσιτη και άγνωστη. Λένε λοιπόν ότι το στοιχειό του Γράμμου βρισκόταν πιο κάτω, προς τη μεριά της Αετομηλίτσας, κοντά στο χωριό, κρατούσε τον τόπο να μην πέφτει Τρείς μάγισσες Γραμμοστιάνες το έκλεψανμια νύχτα για να το φέρουν στο τόπο τους να στεριώσει. Ανηφορίζοντας έκαναν μια στάση και το στοιχειό δάκρυσε. Έτσι έγινε η Δρακόλιμνη της Σκρίτζας (πιο κάτω προς Αετομηλίτσα) Τελικά οι μάγισσες το έφεραν εδώ επάνω. Η Γράμμοστα στέριωσε,αλλά η Αετομηλίτσα όχι (πολλές κατολισθήσεις λόγω διάβρωσης,αποτέλεσμα της υπερβόσκησης)....

Ακροταίναρο


Με αργά βήματα προχωρώ σε ένα λαξευτό πέτρινο λούκι πολλών μέτρων. Ακολουθώ τη ροή του που οδηγεί στη θάλασσα, σε έναν μικρό ήσυχο όρμο με βράχια τριγύρω. Ένας ψαράς λύνει τη βάρκα του για να βγεί στ' ανοιχτά, γυρίζει, με κοιτάει,τον χαιρετώ και χαμογελάει. "Είναι μακριά η σπηλιά του Άδη;" τον ρωτώ και εκείνος μου απαντά : "'Όχι πολύ, αλλά δεν έχει και τίποτε σπουδαίο να δείς". Περπατώ επάνω σε ένα αρχαίο ψυχοπομπείο και ομολογώ πως αισθάνομαι περίεργα. Οι πύλες του Άδη δεν είναι μακριά, μα ο βαρκάρης δεν δέχεται να με πάει μέχρις εκεί.Όλα τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται μακάβρια, αλλά σκηνοθετούν απλά ένα ταξίδι που κάποτε όλοι θα ακολουθήσουμε... είτε το θέλουμε, είτε όχι. Βρίσκομαι στο Πόρτο- Στέρνες, στην άκρη του ακρωτηρίου Ταίναρο, και περπατάω σ' αυτόν τον αρχαίο λαξευτό διάδρομο που οι ιστορικοί λένε πως ήταν ψυχοπομπείο. Από εδώ κατέβαιναν οι "ταχυδρόμοι" και έπαιρναν τον "περαματάρη" τον μακάβριο βαρκάρη για τον κάτω κόσμο!
Είναι πραγματικά ασύλληπτο πως ετούτο το σημείο της Ελλάδας σε υποβάλλει από τα φυσικά του χαρακτηριστικά και μόνο. Το τέλος του δρόμου κοιτάει τη θάλασσα. μπροστά σου ακριβώς βρίσκεται ο μικρός θολωτός ναός των Αγίων Ασωμάτων, αριστερά είναι το λιμανάκι που δένουν τις βάρκες και δεξιά ξεκινάει το μονοπάτι για το φάρο του Ταίναρου...για το τέλος του δρόμου. Όλα δένουν με τα βράχια, το υγρό στοιχείο και τον αέρα που συνήθως εδώ είναι δυνατός αυτή την εποχή. Δεν είσαι στη μέση του τίποτα, δεν έχεις φτάσει στο τέλος του κόσμου , κι όμως έτσι αισθάνεσαι.

Ψαράδες-Πρέσπα
Απ΄όπου κι αν φτάνει κανείς στην Πρέσπα (δηλ.την περιοχή που καταλαμβάνουν οι δυο λίμνες και η γή γύρω απ' αυτές) έχει την αίσθηση ότι... φτάνει. Ότι δε γίνεται να προχωρήσει άλλο, δεν έχει πού αλλού να πάει. Φτάνει στην άκρη της ελληνικής γής, μια άκρη που δεν είναι άκρη και -κυρίως- δεν είναι γή. μια νοητή ευθεία μέσα στα νερά της Μεγάλης Πρέσπας μόνο καταχρηστικά μπορεί να θεωρηθεί σίγουρο. Απ' αυτό όμως το ακαθόριστο όριο πρέπει να ξεκινήσει κανείς την περιήγηση στην Πρέσπα. Εδώ ο χρόνος μετράει στα τυφλά όσο ο επισκέπτης παίζει κρυφτό με
την ελληνική του συνείδηση και την οικολογική του ευαισθησία.
Αφού περάσουμε τον δίαυλο ανάμεσα στις δύο λίμνες στη θέση Κούλια, όπου βρίσκεται και το στρατιωτικό φυλάκιο, ανηφορίζουμε προς το ύψωμα που είναι γεμάτο από αιωνόβια κέδρα και στη συνέχεια κατηφορίζουμε για το τελευταίο χωριό του δρόμου... για το τέλος του.
Οι Ψαράδες, όπως δηλώνει και το όνομά τους (παλιά λεγόταν Νίβιστα), ήταν και είναι ένα ψαροχώρι χωμένο σε έναν φυσικό όρμο της Μεγάλης Πρέσπας.

Ενδιαφέρουσα παραμένει η αρχιτεκτονική των σπιτιών των Ψαράδων, γι' αυτό έχει ανακηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός. Στις μέρες μας το εισόδημα των κατοίκων συμπληρώνεται από τον τουρισμό και δεν είναι παράξενο να δείτε λεωφορεία με ημερήσιους επισκέπτες να πλημμυρίζουν τον γύρω χώρο. Ελάχιστοι από αυτούς θα νοικιάσουν μια βάρκα για να δούν τα περίφημα ασκηταριά στους βράχους, και ακόμα πιο λίγοι θα παρατηρήσουν ότι τα μικρόσωμα μοσχάρια που βόσκουν ελεύθερα γύρω από τη λίμνη αποτελούν μια σπάνια ράτσα. Όλοι όμως θα αισθανθούν πως ο υγρός όγκος της λίμνης αποτελεί ένα οριακό σημείο, όχι μόνο στο χάρτη, αλλά και στην καρδιά τους.

Μπελόη-Φαράγγι του Βίκου

Όταν προσεγγίσεις την άκρη του πέτρινου τείχους που δημιουργούν οι πλαγές του φαραγγιού του Βίκου, βλέπεις πως έχεις φτάσει σε ένα όριο. Μπροστά σου ανοίγεται ένα βαθύ χάσμα, μια απίστευτη όσο και γιγάντια χαραγματιά, που δημιουργήθηκε τουλάχιστον τριάντα εκατομμύρια χρόνια πιο πριν, όταν σημειώνονταν τεράστιες γεωλογικές αλλαγές στον κόσμο.
Δεν χρειάζεται να έχεις υψοφοβία για να "κοκκαλώσεις" στη θέση σου. Το σφίξιμο στη καρδιά και το στομάχι είναι δεδομένο ενώ το δικό σου μέγεθος μπροστά του είναι ασήμαντο. Τοπ ύψος των βράχων της Τύμφης(Γκαμήλα) και του Στούρου, (των βουνών που στέκονται θυμωμένα το ένα απέναντι στο άλλο), ξεπερνά τα 700 μέτρα , ενώ σε μερικά σημεία νομίζεις ότι αγγίζει το ένα το άλλο.
Δύο είναι τα εντυπωσιακότερα σημεία θέας του ελληνικού Γκράν - Κάνιον . Το ένα είναι πάνω από το χωριό Μονοδέντρι και αναφέρεται ως θέση "Οξυά".Η πρόσβαση είναι εύκολη και πηγαίνεις μέχρι εκεί με το αυτοκίνητο. Για να φτάσεις όμως στη θέση Μπελόη χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια, αλλά το σημείο αυτό είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό κατά την προσωπική μου άποψη. Το χωριό στο οποίο πρέπει πρώτα να φτάσεις είναι το Βραδέτο και ο πρόσφατος ασφαλτόδρομος αποτελεί την εύκολη λύση. Η ωραιότερη διαδρομή όμως ξεκινάει λίγο πιο έξω από το Καπέσοβο και σκαρφαλώνει τη φημισμένη πέτρινη "Σκάλα του Βραδέτου" Σε μια ώρα είσαι στο Βραδέτο και ακολουθώντας τις ταμπέλες φτάνεις (έπειτα από δυο χιλιόμετρα απόσταση από το χωριό) στο σημείο που ξεκινάει το μονοπάτι για τη Μπελόη. Πάνω στα πέτρινα βάθρα που οριοθετούν τη διαδρομή σου, περπατάς για 20 λεπτά περίπου. Κανέναν σημάδι δε σου δείχνει που πρόκειται να φτάσεις...το φαράγγι μοιάζει αόρατο. Την ώρα όμως που θα αγγίξεις το μικρό πέτρινο μπαλκόνι, το ξάφνιασμα είναι τόσο άμεσο, όσο και οι λέξεις που θα ψιθυρίσεις... "Χριστέ μου!"

Αλέξανδρος Ωνάσης

Ο Αλέξανδρος Ωνάσης γεννήθηκε στις 30 Απριλίου του 1948 και ήταν γιος του εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση και της Τίνας Λιβανού. Είχε αναλάβει τη γενική διεύθυνση της "Ολυμπιακής Αεροπλοΐας". Τραυματίστηκε θανάσιμα σε αεροπορικό δυστύχημα που συνέβη αμέσως μετά την απογείωση μέσα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού (Αθήνα) και που πιθανολογήθηκε με βάσιμα στοιχεία ως εγκληματική πράξη. Παραμένοντας "κλινικά νεκρός", ύστερα και από τη σύμφωνη γνώμη του πατέρα του, οι γιατροί αφαίρεσαν στις 23 Ιανουαρίου του 1973 τη μηχανική υποστήριξη με αποτέλεσμα να επέλθει ο θάνατός του. Ετάφη στο Σκορπιό, όπου αργότερα ετάφη και ο πατέρας του Αριστοτέλης, καθώς και η αδερφή του Χριστίνα.

Γεώργιος Καραϊσκάκης ή Καραΐσκος

 


Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ή Καραΐσκος (Σκουληκαριά Άρτας ή Μαυρομμάτι Καρδίτσας, 1782 - Φάληρο, 23 Απριλίου 1827) ήταν Έλληνας επαναστάτης ο οποίος αρχικά υπήρξε κλέφτης και μετέπειτα σπουδαίος αρματολός και στρατάρχης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Η ετυμολογική προέλευση του επωνύμου του

Το επίθετό του είναι χαϊδευτικό υποκοριστικό του Καραΐσκος, που έφερε ο πατέρας του ήρωα, Δημήτριος Ίσκος ή Καραΐσκος, Καράς επειδή ήταν μελαμψός. Πρόκειται για σύνθετη λέξη από το τουρκικό kara (μαύρος) και το παλαιότερο οικογενειακό όνομα Ίσκος.
Πρώτα χρόνια

Το στρατόπεδο του Καραϊσκάκη στην Καστέλλα, Θεόδωρος Βρυζάκης (1855).

Γεννήθηκε το 1782 και ήταν νόθος γιος της Ζωής Διμισκή ή Ντιμισκή, από τη Σκουληκαριά, πρώτης εξαδέλφης του αρματολού των Ραδοβυζίων Γώγου Μπακόλα. Η μητέρα του, μετά τον θάνατο του Ιωάννη Μαυρομματιώτη, που ήταν ο πρώτος σύζυγός της, έγινε καλόγρια (γι' αυτό και του έμεινε η προσωνυμία «ο γιος της καλογριάς»). Για την ταυτότητα του πατέρα του δεν υπάρχει βεβαιότητα. Θεωρείται πιθανότερο ότι ήταν ο αρματολός του Βάλτου Δημήτριος Ίσκος ή Καραΐσκος, από φημισμένη οικογένεια σαρακατσάνικης καταγωγής που ανέδειξε πολλούς στρατιωτικούς και πολιτικούς.

Δεν είναι απολύτως εξακριβωμένος ο τόπος γέννησης του Καραϊσκάκη . Οι πρώτοι του βιογράφοι είτε δεν αναγράφουν τον τόπο γέννησης, είτε αναφέρουν διαφορετικές περιοχές όπως ότι γεννήθηκε σε σπηλιά πλησίον του χωριού Μαυρομμάτι Καρδίτσας ή σε μοναστήρι στη Σκουληκαριά. Η επιτροπή που συνέστησε το Υπουργείο Εσωτερικών το 1927, προκειμένου να επιλύσει το θέμα της γενέτειράς του, κατέληξε στην επίσημη αναγόρευση του Μαυρομματίου ως γενέτειρας του Καραϊσκάκη. Παρ' όλα αυτά το 1997, στα πλαίσια του σχεδίου Καποδίστριας, αποφασίστηκε να δοθεί το όνομα «Γεώργιος Καραϊσκάκης» στον νεοσύστατο δήμο του νομού Άρτας στον οποίο υπάγεται έως σήμερα η Σκουληκαριά και το 2005 με προεδρικό διάταγμα καθιερώθηκε επίσημα στη Σκουληκαριά δημόσια εορτή τοπικής σημασίας, προς τιμή του Καραϊσκάκη, εντείνοντας περαιτέρω τη διαμάχη ως προς τον τόπο γέννησης του ήρωα.

Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα λόγω του οικογενειακού του ιστορικού αλλά και επειδή αναγκάστηκε να ζει μόνος χωρίς την υποστήριξη των γονέων του. Μεγάλη ψυχολογική και κοινωνική πίεση δέχθηκε λόγω του προηγούμενου. Ήταν φιλόνικος, βλάσφημος και βωμολόχος, χαρακτηριστικά που απέκτησε από αυτά τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Από την παιδική του ηλικία ήδη, έκανε τα πρώτα βήματά του ως κλέφτης. Ο Καραϊσκάκης έγινε περισσότερο γνωστός μετά την ενηλικίωσή του. Νεαρός έπεσε στα χέρια του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, όπου και φυλακίσθηκε για παράνομες πράξεις, εκεί όμως έμαθε και κάποια γράμματα. Έτσι αρχικά υπηρέτησε στην αυλή του Αλή Πασά και τον ακολούθησε στην εκστρατεία του κατά του περίφημου πασά Πασβάνογλου στο Βιδίνιο της Βουλγαρίας, φίλου του Ρήγα Φεραίου. Στη εκστρατεία εκείνη ο Καραϊσκάκης αιχμαλωτίσθηκε από τις δυνάμεις του Πασβάνογλου και κρατήθηκε για κάποιο χρόνο. Στη συνέχεια επέστρεψε στην αυλή του Αλή Πασά.

Η πιο σκοτεινή περίοδος της ιστορίας του Καραϊσκάκη θεωρείται η παραμονή του στην αυλή του Αλή Πασά, μέχρι που λιποτάκτησε και πήγε στον Κατσαντώνη, όπως σημειώνει ο Γιάννης Βλαχογιάννης. Λέγεται πως όταν ο Αλή Πασάς ρώτησε κάποτε τον Καραϊσκάκη τι θα ήθελε να του προσφέρει, εκείνος του απάντησε: "Αν με γνωρίζεις άξιο για αφέντη, κάνε με αφέντη, αν για δούλο, κάνε με δούλο, αν για τίποτα ρίξε με στη λίμνη ".

Κατά την πρώτη παραμονή του στην αυλή του Πασά παντρεύτηκε την Εγκολπία Σκυλοδήμου από γνωστή οικογένεια των αρματωλών και απέκτησε την Πηνελόπη, κατόπιν σύζυγο του Ανδρέα Νοταρά υπουργού του Όθωνα και αργότερα απέκτησε την Ελένη και τον Σπύρο, την επιμέλεια των οποίων όταν πέθανε άφησε στον ανηψιό του Μήτρο Σκυλοδήμο. Στη δεύτερη διαμονή του ασχολήθηκε με το εμπόριο σφαγίων. Τα καλοκαίρια διέμενε οικογενειακά κοντά στην Καλαμπάκα. Από μικρός όμως υπέφερε από φυματίωση και τακτικά κατέφευγε σε γιατροσόφους αλλά και Έλληνες και ξένους γιατρούς. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης πήγε στα Επτάνησα για να συμβουλευθεί γιατρούς. Νοσοκόμα του ήταν η περίφημη Μαριώ, νεοφώτιστη τουρκοκόρη που ακολουθούσε τον στρατηγό σε όλες του τις μετακινήσεις και επιχειρήσεις. Η Μαριώ θεωρήθηκε ερωμένη του, πράγμα που δεν επιβεβαιώνεται από την επιστημονική έρευνα.

Ήταν παντρεμένος, από το 1821, με την Γκόλφω Ψαρογιαννοπούλου η οποία πέθανε το 1827, και μαζί απέκτησε την Πηνελόπη και την Ελένη.Είχε κι έναν γιο, τον Σπυρίδων από την Εγκολπία Σκυλοδήμου.

Σήμερα... 23/1 ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

φούξια τριαντάφυλλα (φ.Μ.Κυμάκη)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

"Γειά σου ζωή μου όμορφη!"

 

 

 

 

 

 

πηγή : εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ//ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 27-28/3/04

Ο Κώστας Χατζηδουλής κατορθώνει εδώ να κάμψει τις ανησυχίες που έχουμε για τις συλλογές και δή εκείνες που αφορούν σε επανεκτέλεση παλαιότερου υλικού. Προσεγμένη επιλογή, καλοί συντελεστές, ουσιαστικός σεβασμός στον Τσιτσάνη, αλλά και στο δεύτερο CD μια σειρά ορχηστρικών που δεν υστερούν σε ενδιαφέρον απο τα τραγούδια.

http://www.musiccorner.gr/nees_kyklof/03/tsitsanis.html


Τραγουδούν:
Χρήστος Νικολόπουλος, Μάριος, Χρήστος Κυριαζής, Στέλιος Βαμβακάρης, Αθηναϊκή Κομπανία, Μιχάλης Δημητριάδης, Εβελίνα, Νίκος Κουρουπάκης, Δημήτρης Υφαντής, Χορωδία Μοσχάτου, Μανώλης Ρασούλης.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ
Η ιστορία της έκδοσης ξεκινάει το Δεκέμβριο του 1986, τρία χρόνια μετά το θάνατο του Βασίλη Τσιτσάνη, όταν ο φίλος του Κώστας Χατζηδουλής, κατέγραψε για πρώτη φορά τις μαρτυρίες της συντρόφου του συνθέτη, Ζωής Τσιτσάνη. Κατά τη διάρκεια των συναντήσεων τους, ο Κώστας Χατζηδουλής εξέφρασε την επιθυμία να επιμεληθεί της ηχογράφησης ενός δίσκου με τραγούδια του μεγάλου λαϊκού συνθέτη, επιλεγμένα από τη σύντροφο του. Η Ζωή Τσιτσάνη επέλεξε 5, ένα από κάθε δεκαετία. "Θέλω το 'Τρελή που θέλεις να με στεφανωθείς' και εκείνο το ανέκδοτο εμβατήριο της Κατοχής. Θέλω και το 'Κάθε βράδυ λυπημένη', το 'Οσο με μαλώνεις' και τελευταίο το 'Περσία και Μοσχάτο'", του είπε χαρακτηριστικά.
18 χρόνια από εκείνη τη συνάντηση, 7 χρόνια από το θάνατο της Ζωής Τσιτσάνη και 20 χρόνια από το θάνατο του Βασίλη Τσιτσάνη, η επιθυμία έγινε πραγματικότητα! Τίτλος του δίσκου που μόλις κυκλοφόρησε από τη Heaven «Βασίλης Τσιτσάνης-Γεια σου ζωή μου όμορφη». Στα 4 κυκλοφορημένα τραγούδια - επιλογές της Ζωής Τσιτσάνη, προστέθηκε η επιλογή του Κώστα Χατζηδουλή «Απόβραδο» - τραγούδι που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1959 - και στο ανέκδοτο κατοχικό εμβατήριο προστέθηκαν 4 επίσης ακυκλοφόρητα έργα: το «Νυχτερινό του Τσιτσάνη», το «Έλαβα δίπλωμα μπεκρή», το «Γεια σου ζωή μου όμορφη», και το «Να μην με λεν Τσιτσάνη».
Η έκδοση «Βασίλης Τσιτσάνης-Γεια σου ζωή μου όμορφη», που κρατάτε στα χέρια σας, περιλαμβάνει επίσης μια μοναδική μαρτυρία του Τσιτσάνη, απόσπασμα κασέτας όπου ο συνθέτης-το καλοκαίρι του 1979 - παίζει και τραγουδά με πρόχειρους στίχους το πρώτο κουπλέ ενός τραγουδιού, στο οποίο έγραψε στίχους το 2003 ο Μανώλης Ρασούλης. Η έκδοση περιέχει, επιπλέον, και ένα 2° cd με τα ορχηστρικά κομμάτια των τραγουδιών, και συνοδεύεται από επεξηγηματικό φυλλάδιο με στίχους και πλήρη στοιχεία για κάθε τραγούδι ενώ η υπέροχη εικονογράφηση ανήκει στο Στάθη.

Οι ειδικοί προτείνουν

 

 

 

σύμφωνα με στοιχεία έτους 2001

Η άσκηση νικά το διαβήτη

Μια φορά την εβδομάδα σωματική άσκηση μέτριας έντασης, μειώνει κατά 35% τον κίνδυνο εμφάνισης σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 (ενηλίκων) . Ο αριθμός των Ελλήνων διαβητικών κυμαίνεται στις 500.000 ενώ θεωρείται ότι υπάρχουν 300 ή 400 χιλιάδες που δεν γνωρίζουν ότι έχουν σακχαρώδη διαβήτη. Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 εμφανίζεται συνήθως σε ώριμη ηλικία , μετά τα 40 και η εμφάνισή του οφείλεται στην κακή διατροφή, την παχυσαρκία, την έλλειψη φυσικής άσκησης, την κληρονομικότητα. Χρειάζεται λοιπόν εγγρήγορση ώστε να διαγνωστεί το συντομότερο.

σχετικός σύνδεσμος

http://www.iatronet.gr/article.asp?art_id=1043

Μακρύ Αγκάθι της Λένας Ψηλομανουσάκη – Πιλατάκη

ένα βιβλίο για τη Σπιναλόγκα

Ένα νέο βιβλίο για τη Σπιναλόγκα της Λένας Ψηλομανουσάκη – Πιλατάκη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα και έχει τίτλο «Μακρύ Αγκάθι, τα θύματα ενός άλλου πολέμου, Σπιναλόγκα 1903 – 1957», παρουσιάζει ο Πολιτιστικός Αθλητικός Οργανισμός του Δήμου Αγ. Νικολάου σε συνεργασία με τη βιβλιοθήκη «Μανώλης Φουντουλάκης», την ερχόμενη Δευτέρα 9 Μαΐου 2011, στις 7:00 μ.μ. στην αίθουσα του Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Λασιθίου. Στην παρουσίαση ομιλητές θα είναι οι: Παύλος Γουλιαρμής φιλόλογος, Κωστής Μαυρικάκης Πολιτικός Μηχανικός, Γιάννης Μουζάς Ιατρός Αναπλ. Καθηγητής Τμήματος Ιατρικής Πανεπιστημίου Κρήτης και Μαρία Σεργάκη πρώην Προϊσταμένη των Γ.Α.Κ. Λασιθίου. Η συγγραφέας θα μιλήσει για το οδοιπορικό της στη συγγραφή του βιβλίου της. Την παρουσίαση συντονίζει η φιλόλογος Μαρία Κωστάκη. Η συγγραφέας γεννήθηκε στην Πόμπια Ηρακλείου και υπηρέτησε ως υπάλληλος της Υπηρεσίας Περιφερειακής Ανάπτυξης Κρήτης (ΥΠΑΚ) του Υπουργείου Συντονισμού και μετέπειτα Εθνικής Οικονομίας. Έλαβε μέρος ως εισηγήτρια ανακοίνωσης στο Θ’ Διεθνές Κρητολογικό Συνέδριο, που πραγματοποιήθηκε στην Ελούντα το 2001. Έχει εκδώσει το βιβλίο «Επί πτερύγων Ανέμων» (2003) για την ιστορία του Κρατικού Αερολιμένα Ηρακλείου «ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ» και τη συμβολή του στην τουριστική και οικονομική ανάπτυξη της Κρήτης από το 1928 ως το 2001.Η διδάκτωρ Φιλολογίας, Λένα Νικολιδάκη- Περοδασκαλάκη, αναφέρει, στον πρόλογο του βιβλίου:
«Κοινή παρατήρηση από τις γραπτές πηγές, που με ιδιαίτερη επιμέλεια παραθέτει η Ψηλομανουσάκη, είναι αφενός ο αγώνας που διεξαγόταν στον διεθνή ιατρικό χώρο με επικεφαλής την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας και τα Διεθνή Λεπρολογικά και Αντιλεπρικά Συνέδρια να χαρακτηρισθεί η λέπρα ως μια ασθένεια, όπως οι άλλες, για να εκλείψει η προκατάληψη και να καταπολεμηθεί το μυκοβακτηρίδιο του Χάνσεν, ώστε οι θεραπευμένοι χανσενικοί να μπορέσουν να ενταχθούν και πάλι στο υγιές κοινωνικό σύνολο αφετέρου διαπιστώνει κανείς ότι οι προσπάθειες που κατέβαλλαν όσοι ασθενείς ζούσαν στη Σπιναλόγκα, μακριά από τις οικογένειές τους, ήταν έντονες, καθώς αντιμετώπιζαν όχι μόνο τη φύση της νόσου τους και τον κοινωνικό στιγματισμό αλλά και τις δυσκολίες της καθημερινότητας».

Η φιλόλογος Μαρία Κωστάκη, γράφει στην εφημερίδα ΑΝΑΤΟΛΗ: «…Το Ενετικό και απόρθητο φρούριο της Σπιναλόγκας έμελλε να συνδεθεί στην τελευταία περίοδο της ζωής του – προ μνημειακής οντότητάς του – με τη λειτουργία του λεπροκομείου! Πενήντα τέσσερα χρόνια αποτέλεσε ένα τόπο εξορίας, μαρτυρίου, εγκατάλειψης ανθρώπων στιγματισμένων, ανθρώπων πονεμένων, ανθρώπων καταφρονεμένων. Περίπου άλλα τόσα χρόνια χρειάστηκαν για να μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα γι’ αυτό, να συζητάμε για τις συνθήκες εκείνης της εποχής, να ψάχνουμε στα αρχεία για αυθεντική πληροφόρηση, να μην αισθανόμαστε τελικά «ένοχοι» για την ύπαρξή του».Η φιλόλογος Ελπίδα Γρηγοράκη επίσης, γράφει στην ίδια εφημερίδα: «Η συγγραφέας καταγράφει με λεπτότητα και σχολαστικότητα τα γεγονότα, τα πρόσωπα, τις αποφάσεις που σχετίζονται με την εξέλιξη του νησιού και στέκεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα γεγονότα σταθμούς στην ιστορία του.Η λεπτότητα με την οποία η συγγραφέας αντιμετωπίζει το θέμα της, η κοινωνική προέκταση του πονήματός της και η χρησιμότητα της ιστορίας καθίστανται εμφανείς στον επίλογο, όπου μετατρέπει τη Σπιναλόγκα σε σύμβολο όχι του στίγματος, αλλά κάθε αναξιοπαθούντα ανθρώπου».

Ιεράπετρα

Η Ιεράπετρα είναι η μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη του νομού Λασιθίου. Είναι επίσης η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Κρήτης και το νοτιότερο μείζον οικονομικό και πολιτικό κέντρο της Ελλάδας και της ευρωπαϊκής ηπείρου. Βρίσκεται 100 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από το Ηράκλειο, 242 χιλιόμετρα από τα Χανιά και 36 χιλιόμετρα νότια από τον Άγιο Νικόλαο. Ήταν έδρα ομώνυμης επαρχίας, η οποία αποτελεί το μεγαλύτερο τμήμα του σημερινού Δήμου Ιεράπετρας.Κατά την απογραφή του 2011 ο πληθυσμός του κέντρου της πόλης ήταν 12,355, ενώ μαζί με τους προαστιακούς οικισμούς της έφθασε τους 16,139.

Την τελευταία δεκαετία η Ιεράπετρα αποτελεί έναν από τους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της Κρήτης και πόλο έλξης Ελλήνων, Ρώσων, Ιταλών και Γερμανών τουριστών, εξαιτίας των βραβευμένων παραλιών της (2ο Ευρωπαϊκό βραβείο παραλιών). Η έντονη νυχτερινή ζωή ξεκινάει από τα ρακάδικα της παραλίας και τελειώνει στα μπαρ στα στενά δρομάκια της πόλης. Τους καλοκαιρινούς μήνες, πραγματοποιούνται οι πολιτιστικές εκδηλώσεις "Κύρβεια", με πληθώρα συναυλιών και παραστάσεις θεάτρου.

Σήμερα η πόλη είναι το μοναδικό αστικό κέντρο στη νότια Κρήτη, ενώ αποτελεί σπουδαίο εμπορικό κέντρο εξαγωγής αγροτικών προϊόντων προς την Ευρώπη και αποτελεί το κύριο οικονομικό και εμπορικό κέντρο του νομού Λασιθίου.

Στην περιοχή της ανήκουν μερικά από τα σημαντικότερα οικοσυστήματα της ανατολικής Μεσογείου, όπως η νήσος Χρυσή, το δάσος του Σελακάνου που είναι το μεγαλύτερο και το σπουδαιότερο στην Κρήτη, και τα όρη της Θρυπτής. Ο τουριστικός οικισμός του Μακρύ Γιαλού βρίσκεται 24 χιλιόμετρα ανατολικά από την πόλη. Με το ΦΕΚ A 239 - 07.11.2011 οι Τοπικές Κοινότητες Πεύκων, Χρυσοπηγής, Λιθινών και Περβολακίων αποχώρησαν από το Δ. Ιεράπετρας και εντάχθηκαν στον όμορο Δ. Σητείας.

Με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτη το μοναδικό νοσοκομείο της πόλεως, που εξυπηρετεί 40.000 καί πλέον άτομα υποβαθμίζεται, προκαλώντας τις αντιδράσεις του πληθυσμού.

Ιστορική Αναδρομή

Η ίδρυση της πόλεως χάνεται στα μυθικά χρόνια, όταν την ίδρυσαν οι Κορύβαντες. Η πόλη βρίσκεται στη θέση της αρχαίας πόλεως Ιεράπυτνας στη νοτιοανατολική Κρήτη[2]. Παλαιότερες ονομασίες της Ιεράπυτνας ήταν Κύρβα, Κάμιρος, Πύτνα και ήταν μια από τις σπουδαιότερες πόλεις της Κρήτης, ιδιαίτερα κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο.
Αρχαία και ρωμαϊκά χρόνια
Το νόμισμα της αρχαίας Ιεράπετρας



Αρχαίο κέρμα της Ιεράπυτνας. 2ος - 1ος αι. π.Χ.

Ένα αργυρό δίδραχμο της εποχής του 2ου - 1ου αι. π.Χ. φυλάγεται στο Βρετανικό Μουσείο. Απεικονίζει ένα γυναικείο κεφάλι σε δεξιό προφίλ, στολισμένο με κορώνα. Η κόμη είναι περιποιημένη και συμμαζεμένη, ενώ ο σβέρκος καλύπτεται από μπούκλες. Η πίσω όψη φέρει τις επιγραφές ΙΕΡΑΠΥ και ΑΡΙΣΤ|ΑΓΟΡΑ|Σ, ενώ απεικονίζει έναν φοίνικα με καρπούς. Στα αριστερά ένας αετός σε δεξιό προφίλ φτερουγίζει. Την όλη πίσω όψη περιβάλλει ένα δάφνινο στεφάνι. Έχει διάμετρο 23 χιλ. και ζυγίζει 7,54 γραμ..
Ενετοκρατία
Το Κάστρο Καλές, που κτίστηκε κατά την Ενετοκρατία.


Η Βενετοκρατία διήρκεσε στην Ιεράπετρα από τον 13ο μέχρι τον 17ο αιώνα.
Το κάστρο "Καλές" χτίστηκε τα πρώτα χρόνια της Βενετοκρατίας και ισχυροποιήθηκε από τον Φραντζέσκο Μοροζίνι (τον καταστροφέα της Ακρόπολης) το 1626 για να προστατεύει τον μικρό λιμένα, παρόλο που σύμφωνα με ντόπια παράδοση χτίστηκε από τον Γενοβέζο πειρατή Πεσκατόρε το 1212.


Αναπαράσταση της Ιεράπετρας και της ευρύτερης περιοχής, Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα, 1618
---------------------------------------------
18ος και 19ος αιώνας
Το σπίτι όπου σύμφωνα με την παράδοση έμεινε ο Ναπολέων Βοναπάρτης.


Τον Ιούλιο του 1798 η Ιεράπετρα συμμετέχει ενεργά στην παγκόσμια ιστορία. Ο Μέγας Ναπολέων μετά την μάχη των Πυραμίδων στην Αίγυπτο, εγκαταλείπει τον ηττημένο στρατό του και διανυκτερεύει μια νύχτα στην Ιεράπετρα. Το σπίτι που τον φιλοξένησε υπάρχει ακόμα. Την εποχή της Τουρκικής κατοχής χτίστηκε ένα τζαμί το οποίο υπάρχει ακόμη. Ανάμεσα στα κτίρια εκείνης της εποχής διακρίνεται κατ το Τουρκικό σχολείο που τώρα στεγάζει το Μουσείο Αρχαιοτήτων. Ξεχωριστή θέση σε αυτό έχει το άγαλμα της Περσεφόνης.