Γαλιλαίος Γαλιλέι

Ο Γαλιλαίος Γαλιλέι (Galileo Galilei, 15 Φεβρουαρίου 1564 – 8 Ιανουαρίου 1642), γνωστός ως Γαλιλαίος, ήταν Ιταλός φυσικός, μαθηματικός, αστρονόμος και φιλόσοφος, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επιστημονική επανάσταση. Ο Γαλιλαίος έμεινε γνωστός στην ιστορία για την τόλμη του να αντιπαραταχθεί σε διαδεδομένες και παραδεκτές διδασκαλίες της εποχής του, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να θεωρηθεί από πολλούς αιρετικό. Συγκρούστηκε με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και αυτό προβάλλεται συχνά ως παράδειγμα εναντίωσης της ελευθερίας της σκέψης και της επιστημονικής έρευνας με την εξουσία.[1]
Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Πίζα της Ιταλίας και από νωρίς έδειξε σημεία μιας αξιοσημείωτης ιδιοφυΐας. Ο πατέρας του ήταν ξεπεσμένος απόγονος ευγενούς φλωρεντινής οικογένειας και μοχθούσε για να βοηθήσει το γιο του να αποκαταστήσει τη δόξα της οικογένειας. Επιβάλλοντας μεγάλες στερήσεις στον εαυτό του και τα άλλα παιδιά του, ο πατέρας του μπόρεσε να στείλει τον Γαλιλαίο στο σχολείο και αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, όπου ο Γαλιλαίος γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή. Όταν κάποτε του δόθηκαν τα χρήματα άφησε το σχολείο και γύρισε στη Φλωρεντία, όπου εκείνη την εποχή ζούσε εκεί η οικογένειά του.

Τη χρονιά του θανάτου του Γαλιλαίου γεννιέται ο Ισαάκ Νεύτων, που βασιζόμενος μεταξύ άλλων στη δουλειά του Γαλιλαίου και του Κέπλερ ολοκλήρωσε την επιστημονική επανάσταση στον τομέα της φυσικής και έθεσε τα θεμέλια της κλασικής φυσικής.
Η καταδίκη

Κύρια κατηγορία για την καταδίκη του Γαλιλαίου το 1633 ήταν η αθέτηση του Διατάγματος του Καταλόγου Απαγορευμένων που δημοσιεύτηκε στις 6 Μαρτίου του 1616. Σύμφωνα με αυτό, δόθηκε εντολή στον Γαλιλαίο να μην υποστηρίξει, ούτε να υπερασπιστεί, ούτε να διδάξει με οποιονδήποτε τρόπο την άποψη της ακινησίας του Ήλιου και της κίνησης της Γης. Έχοντας τότε, χωρίς δεύτερη σκέψη, υποσχεθεί να υπακούσει, αφέθηκε ελεύθερος και απέφυγε τον κίνδυνο να λογοκριθεί ή να απαγορευτεί κάποιο από τα βιβλία του. Μέχρι τότε, είχε δώσει μεγάλο αγώνα (κυρίως γραφειοκρατικό), έχοντας βέβαια υποστηρικτές και τη στήριξη πνευματικών ανθρώπων της εποχής, ώστε να πείσει για την εγκυρότητα του Kοπερνίκιου δόγματος (του ότι ο Ήλιος στέκει ακίνητος, έχοντας την Γη να περιστρέφεται γύρω του εκτελώντας διπλή κίνηση). Το αμέλημα όμως που έφερε στο προσκήνιο το Διάταγμα του 1616 ήταν η δημοσίευση του Διαλόγου περί των δύο Μεγίστων Συστημάτων του Κόσμου το 1632, το οποίο σύμφωνα με τους αρμόδιους του Ιεροδικείου παραβαίνει ρητά την παραπάνω εντολή (Διάταγμα του 1616). Ο Γαλιλαίος κλήθηκε στο Ιεροδικείο στη Ρώμη το 1633, φυλακίστηκε τυπικά, και αφού αρνήθηκε πως μέσα από τον Διάλογο κηρύσσει το δόγμα του Κοπέρνικου ως αστρονομική αλήθεια, κάτι το οποίο δεν γίνεται δεκτό από τους δικαστές, τελικά αποκηρύσσει τις ιδέες του όσον αφορά την κίνηση της Γης. Αυτουργός της απόφασης των δικαστών φαίνεται να είναι ο Πάπας Ουρβανός Η΄, ο οποίος ενοχλήθηκε που, κατά τη γνώμη του, ο Διάλογος δεν αναδείκνυε τη θεία παντοδυναμία έναντι της επιστημονικής-φυσικής αλήθειας, όπως ο ίδιος είχε συμφωνήσει με τον Γαλιλαίο. Την ποινή φυλάκισης του Γαλιλαίου μετέτρεψε σε κατ' οίκον περιορισμό ο πάπας, ενώ τρεις από τους δέκα καρδινάλιους που τον είχαν δικάσει αρνήθηκαν να υπογράψουν την καταδίκη του.[2]

Σύμφωνα με τον μύθο, ο Γαλιλαίος φεύγοντας από την Ιερά Εξέταση επέμεινε στην άποψή του, αναφωνώντας «Και όμως κινείται» (E pur si muove). Την 1η Δεκεμβρίου το Ιεροδικείο έδωσε την άδεια στον Γαλιλαίο να επιστρέψει στη Φλωρεντία, όπου έμενε πριν την κλήση του Ιεροδικείου, και να εγκατασταθεί στο Αρτσέτρι, όπου πέθανε τη νύχτα μεταξύ 8ης και 9ης Ιανουαρίου 1642 όσο διαρκούσε η σωφρονιστική ποινή του.

Ο διωγμός του Γαλιλαίου υπήρξε πρώτιστα προϊόν των αριστοτελικών επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Πάδοβας,[3] οι οποίοι είχαν αμφιβολίες αναφορικά με την εγκυρότητα των αστρονομικών του ανακαλύψεων.[4] και έδρασαν ώστε να προκληθούν υποψίες για αυτόν από τις αρχές της Εκκλησίας.[5] Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ αποκατέστησε τη μνήμη του Γαλιλαίου φθινόπωρο του 1992, τρεις και μισό αιώνες μετά την εκδίκαση της υπόθεσής του και την καταδίκη των ιδεών του.[6]
Αστρονομικές ανακαλύψεις

Ο Γαλιλαίος με τηλεσκόπιο δικής του κατασκευής παρατήρησε πρώτος τους κρατήρες, τα όρη και τις πεδιάδες στην επιφάνεια της Σελήνης. Ανακάλυψε ότι η Σελήνη στρέφει πάντα προς τη Γη το ίδιο ημισφαίριό της. Παρατήρησε τις ηλιακές κηλίδες, τον δακτύλιο του Κρόνου, χωρίς ωστόσο να μπορέσει να εξηγήσει ακριβώς την παρατήρησή του αυτή, αποκάλυψε την αστρική φύση του Γαλαξία μας και απέδειξε την ισχύ της ηλιοκεντρικής θεωρίας, παρατηρώντας τις φάσεις της Αφροδίτης και ανακαλύπτοντας 4 από τους δορυφόρους του Δία, την Ιώ, την Ευρώπη, το Γανυμήδη και την Καλλιστώ τους οποίους ονόμασε Άστρα των Μεδίκων, προς τιμή του προστάτη του, Κόσιμο Β' των Μεδίκων. Οι παρατηρήσεις του αυτές αποτέλεσαν την αρχή του τέλους για την πεποίθηση, που υποστηριζόταν μέχρι τότε από το εκκλησιαστικό και επιστημονικό κατεστημένο, πως το Σύμπαν είναι τέλεια πλασμένο και πως η Γη είναι στο κέντρο του Σύμπαντος και αποτελεί μοναδικότητα: οι κρατήρες της Σελήνης και οι κηλίδες του Ήλιου, καθώς και το γεγονός ότι τέσσερα σώματα περιστρέφονταν γύρω από έναν άλλο πλανήτη, το Δία, αποτέλεσαν αποδείξεις για το αντίθετο.

Βέβαια ο Γαλιλαίος δεν τα βρήκε όλα σωστά, καθώς πίστευε ότι οι παλίρροιες προκαλούνταν από τους ωκεανούς που φούσκωναν κατά την περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο.[7]


Δεν νιώθω υποχρεωμένος να πιστέψω πως ο ίδιος Θεός που μας προίκισε με αισθήσεις, λογική και πνεύμα, μας προόριζε να απαρνηθούμε τη χρήση τους και με κάποιους άλλους τρόπους να μας δώσει τις γνώσεις που μπορούμε να αποκτήσουμε μέσω αυτών[8]

Ο Γκαλιλέο Γκαλιλέι καθόρισε την εξέλιξη της επιστημονικής σκέψης

Της Μαρίνας Μπαμπαλιάρη

Γκαλιλέο Γκαλιλέι (Galileo Galilei) μια από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες στην ιστορία της επιστήμης και πατέρας της σύγχρονης επιστήμης σύμφωνα με τον Άλμπερτ Άινσταιν και τον Στίβεν Χόκινγκ. Ο Ιταλός αστρονόμος και φυσικομαθηματικός που με την συμβολή του καθόρισε την εξέλιξη της επιστημονικής σκέψης.

Μια σπουδαία ανακάλυψη έγινε το 1609 από τον Γαλιλαίο, το τηλεσκόπιο,το οποίο κατάφερε σιγά σιγά και τελειοποίησε σε μεγάλο βαθμό. Με το τηλεσκόπιο του, έκανε σπουδαίες αστρονομικές παρατηρήσεις, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία, που είχε διατυπώσει 60 χρόνια πριν από εκείνον,ο Πολωνός μαθηματικός Κοπέρνικος, η οποία ήταν σε αντίθεση με τις αντιλήψεις που υπήρχαν μέχρι τότε ότι «Η γη κινείται γύρω από τον ήλιο» .



Σε πολύ νεαρή ηλικία, εικοσιπέντε χρονών, μια μελέτη του σχετικά με το κέντρο βάρους των στερεών σωμάτων τον έκανε καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας.

Οι παρατηρήσεις και οι ανακοινώσεις του Γαλιλαίου φαινόταν προκλητικές και ήταν λογικό να προκαλέσουν ποικίλες αντιδράσεις εκείνη τη συντηρητική εποχή. Όπωςήταν αναμενόμενο δημιουργήθηκε ένα κίνημα,μια πραγματική επανάσταση,στους ακαδημαϊκούς και στους εκκλησιαστικούς κύκλους,οι οποίοι τον κατηγορούσαν ως απατεώνα και αιρετικό.

συνέχεια

https://www.alltimeclassic.net/o-galileo-galilei-kathorise-tin-exelixi-tis-epistimonikis-skepsis/

-----------------------------------------------------------------------
Δείτε το ντοκιμαντέρ για τον Γαλιλαίο από το Ίδρυμα Ευγενίδου

 
Γαλιλαίος: Ο «πατέρας της σύγχρονης επιστήμης» που κινδύνευσε να καεί στην πυρά

Σαν σήμερα, το 1564, γεννήθηκε ο Γκαλιλέο Γκαλιλέι (Galileo Galilei) ή Γαλιλαίος, όπως τον γνωρίζουμε στην Ελλάδα. Ο Ιταλός αστρονόμος και φυσικομαθηματικός συνέβαλε αποφασιστικά στην εξέλιξη της επιστημονικής σκέψης, έστω κι αν χρειάστηκε να περάσει μεγάλα εμπόδια, ενώ κινδύνευσε να καεί στην πυρά εξαιτίας των ιδεών του από τη διαβόητη Ιερά Εξέταση.

Όμως, ο ίδιος έμεινε στην ιστορία και οι μεγαλύτεροι επιστήμονες τον θεωρούν ως «τον πατέρα της σύγχρονης επιστήμης», όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και ο Στίβεν Χόκινγκ. Ακόμα και άνθρωποι που δεν ασχολούνται με τις επιστήμες, λένε την κλασική έκφραση που του αποδίδεται «Κι όμως κινείται».
Τα πρώτα χρόνια

Ο Γαλιλαίος γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου του 1564 στην Πίζα της Ιταλίας. Ήταν ένα από τα έξι παιδιά του μουσικού Βιτσέντζο Γκαλιλέι (1520-1591) και της Τζούλια Αμανάτι. Τις πρώτες του γνώσεις τις απέκτησε στο μοναστήρι Βολομπρόζα, κοντά στη Φλωρεντία και έπειτα σπούδασε φυσικομαθηματικά στα πανεπιστήμια της Φλωρεντίας και της Πίζας, χωρίς να πάρει πτυχίο.
Ποιο ήταν το πρόβλημα; Όχι οι δυνατότητές του, αλλά η έλλειψη χρημάτων. Στα 18 του χρόνια, μια μέρα στη Μητρόπολη της Πίζας παρατήρησε τυχαία τις αιωρήσεις ενός πολυελαίου, που από απροσεξία χτύπησε κάποιος εργάτης κατά την επισκευή της εκκλησίας.

Πολλοί άνθρωποι είχαν δει ως τότε σε εκκλησίες πολυελαίους να αιωρούνται, αλλά κανένας δεν έδωσε στο γεγονός αυτό τη σημασία που χρειαζόταν, ούτε κι έβγαλε κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα. Ο νεαρός, όμως, Γαλιλαίος παρατήρησε το συμβάν, μελέτησε το φαινόμενο και διατύπωσε τον νόμο, ότι «οι μικρές αιωρήσεις είναι ισόχρονες». Στον νόμο αυτό στηρίχθηκε αργότερα ο Ολλανδός αστρονόμος Κρίστιαν Χόιχενς, για να κατασκευάσει το πρώτο ρολόι με εκκρεμές. Ο Γαλιλαίος είχε ανοίξει τον δρόμο – και όχι για τελευταία φορά στη ζωή του.
Τελειοποίησε το τηλεσκόπιο σε μεγάλο βαθμό

Στη συνέχεια το 1609, ο Γαλιλαίος ανακάλυπτε το τηλεσκόπιο, που ο ίδιος τελειοποίησε αρκετά. Έπειτα, σε ηλικία 25 ετών έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πάδουας για μια μελέτη του αναφορικά με το κέντρο βάρους των στερεών σωμάτων. Με το τηλεσκόπιό του έκανε σπουδαιότατες αστρονομικές παρατηρήσεις και επιβεβαίωσε τη θεωρία, που είχε διατυπώσει 60 χρόνια νωρίτερα ο Πολωνός μαθηματικός Κοπέρνικος, ότι η γη κινείται γύρω από τον ήλιο, αντίθετα με ό,τι θεωρούσαν μέχρι τότε.

συνέχεια

https://eleutheranea.gr/galilaios-o-pateras-tis-sygchronis-epistimis-pou-kindynefse-na-kaei-stin-pyra/

Δημήτριος Βικέλας

Ο Δημήτριος Βικέλας (Ερμούπολη Σύρου, 15 Φεβρουαρίου 1835 – Αθήνα, 20 Ιουλίου 1908) ήταν Έλληνας λόγιος, ποιητής και πεζογράφος. Ως λογοτέχνης μνημονεύεται για το μυθιστόρημά του Λουκής Λάρας (1879), έργο πολύ σημαντικό για την εξέλιξη της νεοελληνικής πεζογραφίας.[2] Είναι επίσης γνωστός για τη συμμετοχή του στην επιτροπή διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 1896. Μάλιστα ήταν και ο πρώτος πρόεδρος της ΔΟΕ.


Η Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου είναι ιστορική βιβλιοθήκη στην Κρήτη. Κύριος σκοπός της είναι να παρέχει σημαντικές συλλογές, χρήσιμες για τους χρήστες της καθώς και υπηρεσίες και πηγές πληροφόρησης που θα εξυπηρετούν της πληροφοριακές τους ανάγκες και θα προωθούν την μόρφωση και την ενημέρωση.
Ιστορια

Η Βικελαία Βιβλιοθήκη Ηρακλείου ιδρύθηκε το 1908 και εγκαταστάθηκε αρχικά στα ισόγεια δωμάτια του κτηρίου του Νομαρχιακού Καταστήματος. Ο λόγιος και κοσμοπολίτης Δημήτριος Βικέλας, ο οποίος γεννήθηκε στη Σύρο το 1835, δώρισε στον Δήμο Ηρακλείου την πλούσια και πολύτιμη βιβλιοθήκη του.Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει ακόμη σαφές γιατί δώρισε στο Ηράκλειο την προσωπική του βιβλιοθήκη και όχι στη γενέτειρα του τη Σύρο ή την πόλη της καταγωγής του, την Βέροια. Οι απαντήσεις που συνήθως θέτονται είναι πως ο Βικέλας ενθουσιάστηκε με τους θησαυρούς που αποκαλύφθηκαν κατά τις αρχαιολογικές ανασκαφές στην Κρήτη καθώς και η επίσκεψη του στο Ηράκλειο λίγο πριν πεθάνει. Το 1912, έπειτα από απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, καταγράφηκαν στην Βικελαία Βιβλιοθήκη 1.130 τόμοι βιβλίων του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Ηρακλείου, ο οποίος ιδρύθηκε το 1880 και συγκέντρωσε αρκετά ενδιαφέροντα για τη Κρήτη βιβλία. Το 1920, η βιβλιοθήκη μεταφέρθηκε στα τρία ισόγεια βορινά δωμάτια του Δημαρχιακού Μεγάρου και στεγάστηκε εκεί μέχρι το 1932, που μεταφέρθηκε στο Δημοτικό Μέγαρο των Ακτάρικων και εκεί έμεινε μέχρι την Γερμανική κατοχή. Η ανάπτυξη της βιβλιοθήκης ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με προσκτήσεις υλικού και συντήρηση αρχείων.

Πολλοί άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων που αγαπούν το βιβλίο, θέλησαν να ενισχύσουν τη βιβλιοθήκη με τη δωρεά των προσωπικών τους βιβλιοθηκών. Πρώτος δωρητής είναι ο Ιωάννης Λυμπρίτης και ακολουθεί το Γυμνάσιο της Κρήτης, ο Στέφανος Ξανθουδίδης, ο Ανδρέας Ανδρεάδης, ο Ζαχαρίας Οικονόμου κ.ά. Οι συλλογές της Βικελαίας αποτελούνται από βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες και οπτικοακουστικό υλικό, που καλύπτουν όλο το φάσμα της ανθρώπινης γνώσης καθώς και από πολλά ιστορικά τεκμήρια του νησιού που είναι μοναδικά. Οι κυριότερες συλλογές δημοσίων εγγράφων του Τμήματος Αρχείων της είναι:
Τα σχετικά με την Κρήτη Αρχεία της Βενετίας. Πρόκειται για τα αρχεία του «Βασιλείου της Κρήτης» που φυλάσσονται στο Κρατικό Αρχείο της Βενετίας μέχρι και σήμερα.
Το τουρκικό Αρχείο Ηρακλείου. Αποτελείται από χειρόγραφους Κώδικες του Ιεροδικείου Ηρακλείου που εκτείνονται σε χρονικό διάστημα 230 ετών. Οι κώδικες αυτοί είναι γραμμένοι στην τούρκικη γλώσσα με την παλιά αραβική γραφή και αφορούν τη δημόσια λειτουργία της Οθωμανικής Διοίκησης.
Το Αρχείο της Δημογεροντίας Ηρακλείου. Ο θεσμός των «δημογεροντιών» ίσχυσε στην Κρήτη κατά την Τουρκική κυριαρχία από το 1858 έως το 1900. Πρόκειται για τα προνόμια που παρείχαν οι Οθωμανοί στους Χριστιανούς για να αποφύγουν την έξαρση των εθνικού χαρακτήρα επαναστατικών εξεγέρσεων.

Η Αγγλογαλλική κατοχή της Αθήνας

Τέσσερα χρόνια μετά τα Παρκερικά, οι μεγάλες δυνάμεις επεμβαίνουν και πάλι στα εσωτερικά της Ελλάδας.

Στρατιωτικές δυνάμεις της Γαλλίας και της Βρετανίας θέτουν για τρία χρόνια υπό τον έλεγχό τους την Αθήνα και τον Πειραιά (1854-1857), επειδή ο βασιλιάς Όθων υποδαύλιζε την εξέγερση των Ελλήνων στις υπόδουλες περιοχές της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, ενέργεια που αντιστρατευόταν τα συμφέροντα τους. Το επεισόδιο αυτό εντάσσεται στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-1856), που αναδιαμόρφωσε τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη, στα μέσα του 19ου αιώνα.

Όλα ξεκίνησαν, όταν ο δυναμικός τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Α' ήθελε να τελειώνει με τη θνήσκουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, με σκοπό να επωφεληθεί από την κληρονομιά της. Η απόφασή του να κηρύξει τον πόλεμο στον Σουλτάνο στις 4 Οκτωβρίου του 1853 βρήκε αντίθετες τη Γαλλία και τη Βρετανία, που για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα τάχθηκαν υπέρ της ακεραιότητας της αυτοκρατορίας του. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού στους Έλληνες, που θεώρησαν ότι είχε έλθει η στιγμή για την εκπλήρωση των εθνικών ονείρων και της Μεγάλης Ιδέας. Σχεδόν αμέσως συγκροτήθηκαν εθελοντικά σώματα, τα οποία έχοντας την ολόθερμη συμπαράσταση του βασιλικού ζεύγους, του Όθωνα και της Αμαλίας, εισέβαλαν στα αλύτρωτα εδάφη της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, που τότε βρίσκονταν υπό την κυριαρχία των Οθωμανών Τούρκων, για να ενισχύσουν τις τοπικές εξεγέρσεις του ελληνικού στοιχείου.

Η Βρετανία και η Γαλλία δεν είδαν με καλό μάτι την κίνηση αυτή των Ελλήνων, που αντικειμενικά ευνοούσε τον τσάρο, αφού κρατούσε καθηλωμένες στον υπόδουλο ελληνικό χώρο σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις των συμμάχων τους Οθωμανών. Έτσι, άρχισαν να βομβαρδίζουν με διαβήματα τον Όθωνα για την απόσυρση των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εις μάτην όμως, αφού ο Όθων ήταν αποφασισμένος να επιμείνει στην πολιτική του αυτή (και για τη βελτίωση της φθίνουσας δημοτικότητάς του), παρά τις προειδοποιήσεις των διπλωματικών μας αποστολών σε Παρίσι, Λονδίνο και Κωνσταντινούπολη, που του επισήμαναν τους κινδύνους που εγκυμονούσε η πολιτική του για τη χώρα μας. Πειραιάς, 1852

Επειδή τα διαβήματα των Αγγλογάλλων δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, οι δύο χώρες αποφάσισαν να δράσουν δυναμικά για να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Οι πρεσβευτές τους στην Αθήνα επέδωσαν τελεσίγραφο στον βασιλιά και μετά τη λήξη του στις 12 Μαΐου του 1854, πρώτα ο γαλλικός στρατός αποβιβάσθηκε στον Πειραιά, για να ακολουθήσει λίγες ημέρες αργότερα ο βρετανικός. Υπό την πίεση των όπλων, ο Όθων αναγκάσθηκε να διακηρύξει την ουδετερότητα της Ελλάδας στον Κριμαϊκό Πόλεμο και να αποσύρει σταδιακά τα στρατιωτικά σώματα από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Παράλληλα, απάλλαξε από τα καθήκοντά της την κυβέρνηση του Αντωνίου Κριεζή και όρκισε νέα υπό τον βετεράνο πολιτικό και πρεσβευτή της Ελλάδας στο Παρίσι, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Με απαίτηση των Γάλλων, το υπουργείο Στρατιωτικών (σήμερα Εθνικής Άμυνας) δόθηκε στον μισητό του αντίπαλο Δημήτριο Καλλέργη, που πρωταγωνίστησε στην εναντίον του επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. Η κυβέρνηση Μαυροκορδάτου, γνωστή και ως «Υπουργείο Κατοχής», θα παραμείνει στην εξουσία έως τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1855 και θα αντικατασταθεί από την κυβέρνηση του Δημητρίου Βούλγαρη.

Το μοναδικό, ίσως, επίτευγμα της κυβέρνησης Μαυροκορδάτου υπήρξε η επανάληψη των διπλωματικών σχέσεων με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που είχαν διακοπεί λόγω της εισβολής των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων στα εδάφη της και η σύναψη εμπορικής συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών (27 Μαΐου 1855), που υπήρξε ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα. Αρχικά, ο Σουλτάνος είχε απαιτήσει αποζημίωση από την Ελλάδα για τις καταστροφές που είχαν προκληθεί στις επαρχίες του, αλλά οι αξιώσεις του απορρίφθηκαν από τους Αγγλογάλλους, με το αιτιολογικό τις βιαιοπραγίες των στρατευμάτων του εναντίον των Ελλήνων κατοίκων των περιοχών αυτών.

Η κατοχή των Αγγλογάλλων αρχικά περιορίσθηκε μόνο στον Πειραιά, αλλά λόγω του ανθυγιεινού κλίματος του επινείου της Αθήνας, επεκτάθηκε το καλοκαίρι του 1854 ως τα Πατήσια και την Πεντέλη. Η παραμονή των ξένων δυνάμεων στην πρωτεύουσα ήταν αρκετά επώδυνη για τους κατοίκους της, παρά την ενασχόλησή τους με πολλά κοινωφελή έργα. Οι ξένοι στρατιωτικοί αναμίχθηκαν στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα, κατέστρεψαν εγκαταστάσεις αντιπολιτευόμενων εφημερίδων («Αιών»), συνέλαβαν μη αρεστούς σ’ αυτούς δημοσιογράφους, όπως ο Ιωάννης Φιλήμων και ο Κωνσταντίνος Λεβίδης και πλήγωσαν την υπερηφάνεια των Αθηναίων, όταν παρήλαυναν προκλητικά μπροστά από το παλάτι του Όθωνα (κτίριο σημερινής Βουλής) στην Πλατεία Συντάγματος. Μα πάνω απ' όλα θα προκαλέσουν το μίσος των Αθηναίων, όταν από το πλήρωμα ενός γαλλικού πλοίου θα προέλθει η χολέρα, που θέρισε την Αθήνα και προκάλεσε τον θάνατο 3.000 ανθρώπων, δηλαδή το ένα δέκατο των κατοίκων της.

Τα αγγλογαλλικά στρατεύματα θα αναχωρήσουν τελικά από την Ελλάδα στις 15 Φεβρουαρίου του 1857, ένα χρόνο μετά την ήττα των Ρώσων και τη Συνθήκη των Παρισίων (30 Μαρτίου 1856), που έθεσε και επισήμως τέρμα στον Κριμαϊκό Πόλεμο. Η τρίχρονη κατοχή της Αθήνας και του Πειραιά ανέβασε προσωρινά τη δημοτικότητα του Όθωνα. Σε συνδυασμό δε με την έκβαση του Κριμαϊκού Πολέμου και την απογοήτευση από τη μη εκπλήρωση των εθνικών πόθων, προκάλεσε την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού της χώρας, με την εξαφάνιση των τριών μεγάλων κομμάτων της εποχής, του «Αγγλικού», του «Γαλλικού» και του «Ρωσικού», και την εμφάνιση νέων πολιτικών ανδρών.

Πηγή: sansimera.gr

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΞΑΝΑ από την Μάρω Βαμβουνάκη

 

 

 

Είναι άραγε η μνήμη ακριβοδίκαιη ή παραλλάζει πρόσωπα και συμβάντα κατά τις ανάγκες μας;
ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΞΑΝΑ από την Μάρω Βαμβουνάκη

Πρόκειται για μια γιορτή-έκπληξη. Δυσάρεστη έκπληξη!
Πρωινό Μαΐου και δυο άντρες μεγάλης ηλικίας εμφανίζονται ξαφνικά, ύστερα από πενήντα χρόνια, στην παλιά όμορφη συμφοιτήτριά τους, τη δυναμική επιχειρηματία Λυγία Σοφού. Έχουν διοργανώσει το βράδυ ένα δείπνο για τα γενέθλιά της της σε πολυτελές ξενοδοχείο της παραλιακής και πιεστικά την προσκαλούν.
Όσο κυλάει η παράξενη αυτή νύχτα, λουσμένοι οι τρεις τους στο φεγγαρόφωτο που λάμπει απ' το Σούνιο, επιστρέφουν στο παρελθόν, στον νεανικό έρωτα μεταξύ τους, στις επιλογές ζωής.
Είναι άραγε η μνήμη ακριβοδίκαιη ή παραλλάζει πρόσωπα και συμβάντα κατά τις ανάγκες μας; Για τη Λυγία Σοφού απόψε καταδεικνύεται πως ναι, ευτυχώς ή δυστυχώς, η μνήμη της στάθηκε μάλλον ακριβοδίκαιη.
Στο βιβλίο, που τούτη την εποχή διαβάζει, γράφει κάπου: Το πρόβλημά σας είναι ότι πάντα δημιουργείτε έναν μηχανισμό, δεν αφήνετε τίποτα στην τύχη. Πρέπει να είστε ήρεμος για να ζήσετε. Ζήστε την εμπειρία >>

https://www.psichogios.gr/el/genethlia-ksana.html

Το πρώτο sci-fi γράφτηκε στα Ελληνικά

Στην «Αληθή ιστορία» του ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς στέλνει τους ήρωες του στο φεγγάρι
Είστε λάτρεις του Ιουλίου Βερν ή του Χέρμπερτ Τζορτζ Γουέλς; Αν ναι ίσως θα σας ενδιέφερε να ξέρετε ότι, πολύ πριν από αυτούς τους θεωρούμενους «πατέρες» της λογοτεχνίας επιστημονικής φαντασίας ένας σατιρικός συγγραφέας των ελληνιστικών χρόνων, ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς, είχε ήδη εντρυφήσει στο είδος γράφοντας στα Ελληνικά το πρώτο μυθιστόρημα που έστελνε τους ήρωες του στο… φεγγάρι.
Αυτό είναι κάτι που πολλοί Έλληνες αγνοούμε ή ξεχνάμε, όμως η επισήμανση έγινε την περασμένη εβδομάδα στη Βρετανία, στο Φεστιβάλ Ιδεών του Κέιμπριτζ, από τον λέκτορα του Πανεπιστημίου Τζάστιν Μέγκιτ.
Ο δρ Μέγκιτ πληροφόρησε χαρακτηριστικά το βρετανικό κατά κύριο λόγο ακροατήριό του ότι το πρώτο στην Ιστορία έργο επιστημονικής φαντασίας γράφηκε από έναν ελληνόφωνο σύρο συγγραφέα στην αρχαία Ρώμη. Αναφερόταν στην «Αληθή ιστορία», στην οποία ο Λουκιανός σατιρίζει τα δημοφιλή στην εποχή του ταξιδιωτικά αφηγήματα.
Αντί να περιπλανηθούν λοιπόν στη Γη, «εκτοξεύει» τους ήρωες του σε μακρινούς κόσμους – σε παράξενους πλανήτες και νησιά αλλά και στη Σελήνη. Στη μυθοπλασία του αττικιστή συγγραφέα η Σελήνη είναι κατοικημένη – οι γήινοι ήρωες του μάλιστα φθάνοντας εκεί εμπλέκονται σε έναν πόλεμο ανάμεσα στους στρατούς των κατοίκων της Σελήνης και των κατοίκων του Ήλιου.
Επιστημονική φαντασία και στον Πλάτωνα;
Ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς γεννήθηκε στα Σαμόσατα, στον Άνω Ευφράτη της Συρίας γύρω στο 120 μ.Χ. Αν και Σύρος στην καταγωγή – ο ίδιος έλεγε ότι η μητρική γλώσσα του είναι «βαρβαρική» – έγραφε στα ελληνικά και συγκεκριμένα στην αττική διάλεκτο.
Εκτός από δημιουργός του σατιρικού διαλόγου θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους αττικιστές συγγραφείς της Δεύτερης σοφιστικής, έχοντας αφήσει σπουδαίο και πλούσιο έργο (μεταξύ των πιο γνωστών έργων είναι οι «Νεκρικοί διάλογοι»).
Αν και η «Αληθής ιστορία», η οποία θεωρείται επίσης ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα στην Ιστορία, αναγνωρίζεται ευρέως (και όχι μόνο από τον δρα Μέγκιτ) αν όχι ως «καθαρό» έργο επιστημονικής φαντασίας τουλάχιστον ως ένα μυθιστόρημα «σατιρικής φαντασίας» υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι αμφισβητούν τα πρωτεία του Λουκιανού και ανάγουν τα πρώτα «ψήγματα» του είδους ακόμη πιο πίσω, θεωρώντας ότι οι ρίζες του είναι… πλατωνικές.
Αυτό έχει υποστηρίξει σε μια σειρά από δοκίμια που κυκλοφόρησε πέρυσι η βραβευμένη συγγραφέας Μάργκαρετ Άτγουντ, αναφέροντας την «Πολιτεία» του Πλάτωνα ως ένα πρώτο δείγμα sci-fi.
http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/11/to-prwto-sci-fi-grafthke-sta-ellhnika.html

ΣΑΡΛ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ "Αλμπατρος"

ΣΑΡΛ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ "Αλμπατρος"

Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πώς κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!
Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.

μτφρ. Αλέξανδρος Μπάρας

L'Albatros

Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.

À peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à côté d'eux.

Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule!
Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid!
L'un agace son bec avec un brûle-gueule,
L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait!

Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l'archer;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.

— Charles Baudelaire

ΠΗΓΗ http://www.sarantakos.com/language/par-albatros.html — μαζί με Σοφία Νινιού.

Όρραον

Όρραον: Η άγνωστη πέτρινη πόλη της Ηπείρου όπου διασώζονται τα καλύτερα διατηρημένα σπίτια της ελληνικής αρχαιότητας

Αλέξης Γαγλίας HuffPost Greece

gaglias


Από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο διασώζονται, σε σπάνιες περιπτώσεις μοιάζοντας κιόλας άθικτα από τον χρόνο, κτίρια και αρχιτεκτονήματα διαφόρων ειδών- ναοί, αμφιθέατρα, στάδια, μαντεία, αγορές, νεκροπόλεις. Όχι όμως και ιδιωτικές οικίες, παρά μόνο τα θεμέλιά τους και αυτό όταν η αρχαιολογική σκαπάνη σταθεί τυχερή.

Στον ελλαδικό χώρο, τα καλύτερα διατηρημένα σπίτια των αρχαίων Ελλήνων, διατρέχοντας όλη την χρονική περίοδο από τα κλασικά έως και τα ελληνιστικά χρόνια, δε βρίσκονται στις υπώρειες της Ακρόπολης των Αθηνών, ούτε σε κάποιον φημισμένο αρχαιολογικό χώρο- αλλά σε έναν γυμνό, πετρώδη λόφο της Ηπείρου, ακριβώς στα σύνορα των νομών Άρτας και Πρέβεζας.



Είναι το αρχαίο Όρραον, μια κωμόπολη των Μολοσσών της Ηπείρου- εκεί στέκουν ακόμη όρθια 4 κτίρια της ύστερης κλασικής περιόδου, τρεις ιδιωτικές κατοικίες και (μάλλον) ένα δημόσιο κτίριο. Και μόνο η ύπαρξη των κτιρίων αυτών, με τους τοίχους τους να στέκουν όρθιοι μέχρι το ύψος της στέγης του δευτέρου ορόφου τους, μεταμορφώνει τον άσημο λοφίσκο των 345 μέτρων ύψος, σε ένα εντυπωσιακό αρχαιολογικό τοπόσημο.

Το Όρραον ιδρύθηκε (πιθανότατα) στο δεύτερο μισό του 4ου αι. π.Χ., από τους Μολοσσούς σε θέση με στρατηγική σημασία, καθώς φρουρούσε την κυριότερη διάβαση από τον Αμβρακικό προς την ενδοχώρα τους- ήταν ένας σχετικά μικρός οικισμός, με περίπου 100 σπίτια, όλα τους κτισμένα από ντόπιο ασβεστόλιθο, όπως και το ισχυρό, διπλό πέτρινο τείχος που προστάτευε την αρχαία πολίχνη. Ο πολεοδομικός της σχεδιασμός είχε σαν πρότυπο αυτόν της γειτονικής Αμβρακίας (σημερινή Άρτα)- δώδεκα στενοί, παράλληλοι δρόμοι, διασταυρώνονται με δύο κάθετους, σχηματίζοντας ορθογώνια οικοδομικά «τετράγωνα».

Ο οικισμός υδρευόταν από μια πηγή που βρισκόταν εκτός των τειχών του- ένα μονοπάτι που ξεκινούσε από την ανατολική πύλη οδηγούσε εκεί. Εκτός της φυσικής πηγής, οι κάτοικοι του οικισμού διασφάλισαν την ύπαρξη πόσιμου νερού και με την κατασκευή μιας μεγάλης δεξαμενής όπου συγκεντρωνόταν το βρόχινο νερό. Η δεξαμενή ήταν έργο δημόσιο- ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα είναι μια κατασκευή άρτια τεχνικά. Μια πέτρινη κλίμακα από 19 σκαλοπάτια οδηγεί και τον σημερινό επισκέπτη στον πυθμένα της, που ήταν φτιαγμένος από πήλινα όστρακα. Περπατώντας τον αρχαίο οικισμό, παρατηρώ το άψογο λάξευμα των μεγάλων πέτρινων όγκων, τα απολύτως ευθετισμένα και (ακόμη) άρρηκτα μεταξύ τους «δεσίματα» και αναλογίζομαι την τεχνογνωσία των μηχανικών, μαστόρων και τεχνιτών που εργάστηκαν χιλιάδες χρόνια πριν στον ίδιο τόπο- το περφεξιονιστικό μεράκι και τον κόπο τους. Τα παράθυρα των σπιτιών υπάρχουν ακόμα- μέσα από αυτά διαγράφεται ο ίδιος ορίζοντας με τα χρόνια που στα σημερινά πέτρινα κουφάρια έδιναν ζωή πολυμελείς οικογένειες. Τα ίδια τα σπίτια ήταν διώροφα- στους τοίχους τους χάσκουν ακόμα οι τρύπες (δοκοθήκες) που «κούμπωναν» τα δοκάρια του πάνω πατώματος.,

συνέχεια

https://www.huffingtonpost.gr/2016/08/06/arxaiologia-ipeiros-orraon-n_11351992.html?ncid=other_facebook_eucluwzme5k&utm_campaign=share

Όλες οι βασικές ζύμες !

Μανταρίνι ένας μικρός θησαυρός

https://spicynews12.eu/
Ένα από τα κατεξοχήν χειμωνιάτικα φρούτα, μειώνει σημαντικά την πιθανότητα καρδιοπάθειας, εγκεφαλικού, διαβήτη και καρκίνου του ήπατος ενώ η συχνή κατανάλωσή του, προστατεύει τον οργανισμό από τα κοινά κρυολογήματα. Παρότι μικρά σε μέγεθος, διαθέτουν εντυπωσιακά θρεπτικά συστατικά: φυτικές ίνες, βιταμίνες Α και C, σίδηρο, κάλιο, καροτίνη, φώσφορο, ασβέστιο και φολικό οξύ, ενώ περιέχουν πολύ λίγες θερμίδες.

H μανταρινιά είναι δέντρο που φύεται σε τροπικά και υποτροπικά κλίματα, είναι ευαίσθητο στο κρύο και καρποφορεί από το Νοέμβριο έως το τέλος Φεβρουαρίου.

Η ιστορία τους ξεκινά πριν 3.000 χρόνια στην Κίνα και φθάνει στην Ευρώπη και τη Β. Αμερική μόλις το 1830. Εικάζεται πως πήραν το όνομά τους από τους ανώτερους κρατικούς λειτουργούς της κινεζικής αυτοκρατορίας, τους μανδαρίνους, οι στολές των οποίων είχαν το ίδιο χρώμα με τα συγκεκριμένα φρούτα αλλά και από το γεγονός ότι τα προσέφεραν ως δώρα. Στην Ελλάδα τα έφερε από την Μάλτα ο Ρώσος ναύαρχος Λογγίνος Χέιδεν και καλλιεργούνται κυρίως στην Κρήτη και τη Χίο. Υπάρχουν πολλές ποικιλίες μανταρινιών όπως τα Satsuma, Cleopatra, Dancy, Ortanique. Oι πιο δημοφιλείς κλημεντίνες πήραν το όνομά τους από τον μοναχό Clement Rodier (1829-1904) που εντόπισε την συγκεκριμένη ποικιλία στην Αλγερία.

Τα μανταρίνια εκτός από πολύ γευστικά, είναι και πολύτιμος φρουρός της υγείας: πλούσια πηγή βιταμίνης Α και καροτένιου που συμβάλλουν στη σωστή ανάπτυξη των δοντιών και των οστών και συμμετέχουν στο σχηματισμό της ροδοψίνης, μιας χρωστικής με ιδιαίτερα ευεργετική επίδραση στην όραση και προστατευτική δράση έναντι του εκφυλισμού της ωχράς κηλίδας. Η πρόσληψη αρκετής βιταμίνης Α ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα και βοηθά στην επούλωση των πληγών. Συγχρόνως, η φωτοπροστατευτική δράση του β-καροτένιου σε συνδυασμό με τις αντιοξειδωτικές και αντιγηραντικές του ιδιότητες, καταπολεμούν τη γήρανση του δέρματος.



Τα μανταρίνια παρέχουν σχεδόν το 80% των ημερήσιων αναγκών του οργανισμού σε βιταμίνη C, του ισχυρού αντιοξειδωτικού που ευθύνεται για τη σύνθεση του κολλαγόνου, την πρόληψη της αρθρίτιδας, του κρυολογήματος κ.α. Σε συνδυασμό με τα φλαβονοειδή και τα φαινολικά οξέα που περιέχουν, αναστέλλουν την παραγωγή των βλαβερών ελεύθερων ριζών και ρυθμίζουν τα επίπεδα της κακής χοληστερόλης στο αίμα.

Περιέχουν επίσης νιασίνη και θειαμίνη (βιταμίνες του συμπλέγματος Β), φολικό οξύ, κάλιο, ασβέστιο, μαγνήσιο, φολικό οξύ αλλά και φυτικές ίνες. Το κάλιο και το μαγνήσιο βοηθούν στη σταθεροποίηση της αρτηριακής πίεσης ενώ το ασβέστιο παίζει ζωτικό ρόλο στην πήξη του αίματος. Ένα μανταρίνι 100 γρ. περιέχει περίπου 3 γρ. φυτικές ίνες που αυξάνουν το αίσθημα κορεσμού, διευκολύνουν τη σωστή πέψη και καταπολεμούν τη δυσκοιλιότητα. Η παρουσία αλάτων βρωμίου στη φλούδα του δικαιολογεί την ηρεμιστική του δράση. Σύμφωνα με δύο Ιαπωνικές μελέτες που δημοσιεύτηκαν το 2006, η κατανάλωση μανταρινιών μπορεί να μειώσει σημαντικά την πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου του ήπατος, καρδιοπαθειών, εγκεφαλικών επεισοδίων και διαβήτη.



Το εξαιρετικό έλαιο του μανταρινιού που προέρχεται από την ψυχρή έκθλιψη της φλούδας των καρπών ή και των λουλουδιών του, χρησιμοποιείται στην αρωματοθεραπεία και την κοσμετολογία ως χαλαρωτικό, καταπραϋντικό, αντιρυτιδικό και αντισηπτικό. Ενδείκνυται επίσης για ένα πεπτικές διαταραχές, κατακράτηση υγρών, δυσπεψίας, λιπαρού δέρματος και ακμής.
Μανταρίνι ποικιλίες

Τα ονόματα πολλών ειδών μανταρινιού συγχέονται μεταξύ τους, γι’ αυτό θα βρείτε μια μεγάλη ποικιλία φρούτων με διαφορετικό όνομα, που στην ουσία είναι τα ίδια.

Κλημεvτίvες: Είναι τα πιο μικρά μανταρίνια με έντονα πορτοκαλιά φλούδα. Η γλυκιά και αρωματική γεύση τους και το γεγονός ότι δεν έχουν κουκούτσια τα κάνει πιο δημοφιλή από όλες τις ποικιλίες μανταρινιών.

Μανταρίνια-πορτοκάλια: Συνήθως τα βρίσκουμε σε κονσέρβα, σε λεπτές φέτες, ξεφλουδισμένα. Οι γλυκές φέτες τους αποτελούν εντυπωσιακό γαρνίρισμα σε γλυκά.

Satsuma: Μεγάλα μανταρίνια από την Ιαπωνία που έχουν χαλαρή φλούδα και ξινή αλλά δροσιστική σάρκα. Έχουν πολύ λίγα κουκούτσια.
Ortanique: Λέγονται και «μέλια» λόγω της υπέροχης γλυκιάς γεύσης τους. Είναι υβρίδια, τα οποία αναπτύσσονται στα ίδια δέντρα που δίνουν μανταρίνια ή πορτοκάλια.

Tangelo: Αποτελούν διασταύρωση μανταρινιού με γκρέιπφρουτ και ξεφλουδίζονται εύκολα. Έχουν ακανόνιστο σχήμα και δροσερή ξινή γεύση που θυμίζει πορτοκάλι.

Minneola: Άλλο ένα υβρίδιο μανταρινιού­γκρέιπφρουτ που ξεχωρίζει από το έντονο φούσκωμα που έχει η φλούδα του στην περιοχή που καταλήγει το κοτσάνι του. Έχουν έντονα πορτοκαλιά φλούδα και ξεφλουδίζονται πολύ εύκολα. Η σάρκα τους είναι γλυκιά και ζουμερή και δεν έχει κουκούτσια.


Πως διαλέγω καλό μανταρίνι

Τα μανταρίνια είναι χειμερινά φρούτα. Ωστόσο, μπορεί κανείς να τα βρει στα σουπερμάρκετ όλο το χρόνο, χάρη στις προηγμένες τεχνικές αποθήκευσης. Πολλές ποικιλίες μανταρινιών έχουν μαλακή και φουσκωμένη φλούδα που είναι σημάδι κακής ποιότητας. Να διαλέγετε φρούτα που είναι βαριά σε σχέση με το μέγεθός τους γιατί είναι πιο ζουμερά. Αποφεύγετε όσα έχουν χαλασμένη φλούδα, με καφέ κηλίδες ή, αν τα αγοράζετε συσκευασμένα, ελέγχετε μήπως κάποιο είναι μουχλιασμένο.
Στο εμπόριο, τα εσπεριδοειδή συνήθως έχουν ωραία και γυαλιστερή όψη διότι είναι κερωμένα, για να παραταθεί η διάρκεια ζωής, η εμφάνιση και η τιμή αγοράς τους.
Πως να το συντηρείτε

Τα μανταρίνια δε διατηρούνται όσο τα υπόλοιπα εσπεριδοειδή, μπορείτε όμως να τα αφήσετε στο ψυγείο για μία έως δυο εβδομάδες. Ωστόσο, προσπαθήστε να τα καταναλώσετε όσο το δυνατόν νωρίτερα, προκειμένου να απολαύσετε την πλούσια γεύση τους και να προσλάβετε όλα τα θρεπτικά συστατικά που περιέχουν.


Προτεινόμενος τρόπος κατανάλωσης

Όλες οι ποικιλίες μανταρινιών μπορεί να χρησιμοποιηθούν όπως τα πορτοκάλια. Απλά καθαρίστε τα με υγρό απορροφητικό πανί έτσι ώστε να αφαιρέσετε οποιαδήποτε βρωμιά στην επιφάνεια, κερί … κλπ. Η φλούδα τους είναι τόσο χρήσιμη όσο και η σάρκα τους, ενώ το ξύσμα τους μπορεί vα ζαχαρωθεί ή να δώσει γεύση σε γλυκά λικέρ. Οι λωρίδες από τη φλούδα τους μπορεί να αποξηραθούν και να χρησιμοποιηθούν σε αλμυρές συνταγές ή να χρησιμοποιηθούν σε διακοσμητικά μπουκέτα μαζί με αρωματικά βότανα.

Ο χυμός μανταρινιού είναι ένα υγιεινό δροσιστικό ποτό, το οποίο επίσης χρησιμοποιείται σε σιρόπια, σάλτσες, μαρινάδες κλπ. Ο χυμός μανταρινιού δίνει διακριτικό άρωμα στις μαρινάδες για χοιρινό και πουλερικά. Μπορείτε να το ανακατέψετε μαζί με αρωματικά της Ανατολής, όπως σκόνη 7 μπαχαρικά, τζίντζερ και σως σόγιας.

Οι φέτες μανταρινιού, βυθισμένες σε λιωμένη σοκολάτα ή γλασαρισμένες, γίνονται ένα νόστιμο επιδόρπιο. Επίσης, εμπλουτίζουν φρουτοσαλάτες ή τις σαλάτες λαχανικών.

Τα πορτοκάλια-μανταρίνια κονσέρβα μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε σε τράιφλ, σε κομμάτια σοκολάτας και σε τσίζκεϊκ. Μέσα σε ζελέ-μαρμελάδα από πορτοκάλι ή μανταρίνι αποτελούν αγαπημένη λιχουδιά για τα παιδιά. Είναι πιθανόν να βρείτε σε κονσέρβα ολόκληρα ξεφλουδισμένα μανταρίνια με σιρόπι, εύκολη λύση για γλυκό. Απλώς φτιάχνετε λίγη σως καραμέλα, προσθέτετε τα φρούτα, αφού τα έχετε στραγγίσει, και τα στολίζετε με φρέσκο ξύσμα πορτοκαλιού ή μανταρινιού. Με λίγο λικέρ πορτοκάλι θα έχετε ένα τέλειο αποτέλεσμα.

Ένα μέτριο μανταρίνι (88 γρ.) περιέχει:

η ιστορία της Μόμο

Bigbook.gr -Ζητούνται Αναγνώστες


Μια συναρπαστική παραβολή για την αεικίνητη, ανήσυχη εποχή μας, που διαδραματίζεται στη χώρα της φαντασίας. Παραμύθι και πραγματικότητα συνάμα, τωρινή και μελλοντική, γεμάτη ερωτηματικά που αντικαθρεφτίζονται στις μορφές και τα πεπρωμένα, να τι είναι η ιστορία της Μόμο.

Μέσα απ'' τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού, της τρυφερής, γενναίας αλλά και αποφασιστικής Μόμο, ο κόσμος μας φαίνεται και σήμερα πλούσιος σε θαύματα και μυστήρια όσο και σε περασμένες εποχές.

Κι ο χρόνος που κυλά, είναι ο μεγαλύτερος πλούτος μας, είναι η ζωή και η ζωή ζει μέσα στην καρδιά. Είναι το ζωντανό σύμβολο που επικυρώνει την ανάγκη του ανθρώπου ν'' αγωνιστεί για ό,τι ανθρώπινο υπάρχει μέσα του.

Σήμερα... 15/2

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΕΥΣΕΒΙΟΣ 

 

ροδάκι για μεγέθυνση