ΒΟΥΤΗΜΑΤΑ ΚΑΝΕΛΑΣ

ΒΟΥΤΗΜΑΤΑ ΚΑΝΕΛΑΣ

ΥΛΙΚΑ
Λαδι Ηλιελαιο 1000γρ
Ζαχαρη 1000γρ
Χυμο Πορτο 500γρ
Κονιακ 100γρ
Κανελα 3κ.γ.
Γαρυφαλο 1κ.σ.
Σοδα 1κ.σ.
Μπεικιν 20γρ

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Ζυμωνουμε στο μιξερ ολα τα υλικα και τα δουλευουμε στην αργη ταχυτητα, για περιπου 8 λεπτα, ωστε να ανακατευθουν ολα τα υλικα,

στην συνεχεια ριχνουμε λιγο λιγο το Αλευρι,,Μαλακο αν δεν σας ειπα, και προσεχουμε να μην μας σφιξει,

οταν δουμε πως εγινε το ζυμαρι μας σταματαμε, το βγαζουμε,περνουμε ενα μικρο κοματι και κανουμε ενα φυτιλι,

αν δεν μας κολαει ειναι σωστο,

οσο τα πλαθουμε σκεπαζουμε την ζυμη με ενα σελοφαν, να μην ξερενεται,

πλαθουμε σε κυκλακια και αε ενα ταψακι εχουμε ζαχαρη-κανελα, τα βουταμε απο την μια πλευρα και αραδειαζουμε στο ταψι,

ψηνουμε ατους 180β για περιπου 16-18λ.
Καλη σας επιτυχια!!!

Ζαν Πολ Μπελμοντό

Ο Ζαν Πολ Μπελμοντό (Jean-Paul Belmondo, 9 Απριλίου 1933) είναι Γάλλος ηθοποιός, ο οποίος συνδέθηκε αρχικά με το Γαλλικό Νέο Κύμα (Νουβελ βαγκ) της δεκαετίας του 1960.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Ζαν Πολ Μπελμοντό γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1933 στο Νεϊγί-συρ-Σεν, βορειοδυτικά του Παρισιού μέσα σε καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πατέρας του, Πολ Μπελμοντό, ήταν γλύπτης με ιταλικές ρίζες και η μητέρα ζωγράφος. Ωστόσο, ο μικρός Μπελμοντό δεν είχε φανερώσει καμία καλλιτεχνική κλίση στα εφηβικά του χρόνια. Αντιθέτως, έδειξε από την αρχή κλίση στα αθλητικά. Δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο και το πάθος του σε αυτή την ηλικία ήταν το μποξ και το ποδόσφαιρο, ενώ μάλιστα έκανε και προπονήσεις μποξ.

Αποφάσισε έτσι να γίνει πυγμάχος και στη σύντομη καριέρα του στα ρινγκ ήταν μάλιστα αήττητος. Το ντεμπούτο του το έκανε το 1949 ρίχνοντας νοκάουτ τον αντίπαλό του από τον πρώτο γύρο, αν και την επόμενη κιόλας χρονιά, συνειδητοποιώντας τις θυσίες που έπρεπε να κάνει για να γίνει επαγγελματίας, τα παράτησε.

Τότε στράφηκε στην υποκριτική και έγινε δεκτός στην Εθνική Σχολή Δραματικής Τέχνης του Παρισιού και αποφοιτώντας το 1956 βρήκε αμέσως δουλειά στο σινεμά.

Με ένα τσιγάρο μόνιμα στο στόμα του, ο Ζαν Πολ Μπελμοντό ξεκίνησε την καριέρα του το 1957 παίζοντας μερικά μικρορολάκια σε γαλλικές ταινίες της εποχής και βρέθηκε στην αντίπερα όχθη από τον υπερβολικά όμορφο Αλέν Ντελόν, με τους κριτικούς να χαρακτηρίζουν τον Μπελμοντό «γοητευτικά άσχημο» - αν και πολλές θαυμάστριές του και μη, θα διαφωνούσαν με αυτό.

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟ

Ο Ιερός Καβάσιλας μας λέει: «Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί, επειδή προσφέρθηκε στον Θεό. Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται με ευλάβεια μέσα στην δεξιά κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του Ιερέως… που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού. Επειδή αγιάσθηκε ολόκληρο, γιαυτό πιστεύεται από την Εκκλησία μας ότι το χέρι του λειτουργού μεταδίδει αυτόν τον αγιασμό σε όσους το αγγίζουν και το ασπάζονται»

Βασικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για το αντίδωρο:
· Πρέπει να μοιράζεται μέσα σε ησυχία και τάξη

· Το παίρνουμε από το χέρι του Ιερέα και όχι από το παγκάρι

· Τοποθετούμε το δεξί μας χέρι πάνω στο αριστερό και με ανοιχτή την παλάμη

· Οι ιεροψάλτες ψάλλουν ύμνους κατά την διάρκεια της διανομής

· Πρέπει να είμαστε νηστικοί για να το φάμε

· Το καταναλώνουμε όλο και δεν το πετάμε πουθενά

· Μην ξεχνάμε ότι δίνεται αντί-δώρου δηλαδή αντί για το μεγάλο δώρο που είναι η Θεία Κοινωνία, αλλά και ως επιπλέον δώρο για αυτούς που κοινώνησαν. Εδώ πρέπει να διευκρινιστεί ότι ουδεμία σύγκριση πρέπει να γίνεται μεταξύ του αντιδώρου και της Θ. Κοινωνίας ή να θεωρηθεί το αντίδωρο ως “ισάξιο” της Θ.Κοινωνίας.

Πιο αναλυτικά (του π.Θεολόγου):
α. Το αντίδωρο βγαίνει από τα πρόσφορα, που προσεκόμισαν και προσέφεραν οι πιστοί, προκειμένου να τελεσθεί η Θ. Λειτουργία (γι’αυτό και η ονομασία “πρόσφορο”, από το ρήμα προσφέρω). Το πρόσφορο ζυμώνεται με προσευχές και θυμιάματα και σφραγίζεται με τα σύμβολα του Χριστού μας ΙC XC ΝΙΚΑ. Γι’αυτό ήδη από την παρασκευή του ενέχει ευλογία, δεν είναι κοινός άρτος. Με το που προσφέρεται στο Άγιο Βήμα, αποκτά ακόμη μεγαλύτερο αγιασμό. Τελικά, αμέσως μετά τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, όπου το τμήμα του προσφόρου, που προσκομίσθηκε στο Άγιο Δισκάριο και την Αγία Τράπεζα, έγινε Σώμα και Αίμα Χριστού, παίρνει ο Λειτουργός τα κάνιστρα με το Αντίδωρο ένα-ένα και τα υψώνει εμπρός από την Αγία Τράπεζα λέγοντας “Μέγα το Όνομα της Αγίας Τριάδος”. Αυτό είναι μιά προσομοίωση της πράξεως που προηγήθηκε στο “τα σα εκ των σων”, όπου ο Λειτουργός ύψωσε και σχημάτισε στον αιθέρα το σχήμα του Τιμίου Σταυρού, δοξολογώντας ευγνωμονικά τον Πλαστουργό μας. Έτσι το Αντίδωρο αποκτά και μιά ακόμη ευλογία. Επίσης ωρισμένοι Ιερείς λέγουν και μιά άλλη σύντομη ευχή (όχι απαραίτητη – η ευλογία κατέρχεται με τη Δοξολόγηση του εν Τριάδι Προσκυνητού και Λατρευτού Θεού μας): “ευλόγησον, Κύριε, τους άρτους τούτους και τους εξ αυτών μεταλαμβάνοντας αγίασον”. Ομοίως, άλλοι Λειτουργοί προσθέτουν έναν Θεομητορικό Ύμνο: “η το Χαίρε δι’Αγγέλου δεξαμένη και τεκούσα τον Κτίστην τον ίδιον, Παρθένε σώζε τους σε μεγαλύνοντας”. Και κάπου συνάντησα έναν ευσεβέστατο Εφημέριο (σε χωριό των Καλαβρύτων) που λειτουργεί καθημερινώς! να λέει “η το Χαιρε δι’Αγγέλου δεξαμένη και τεκούσα τον Κτίστην τον ίδιον, Παρθένε Υπερένδοξε, Απειρόγαμε, Υπερευλογημένη, σώζε τους σε μεγαλύνοντας”. Τούτο, πραγματικά, έχει τη θέση του, διότι το Αντίδωρο συμβολίζει το σώμα της Αειπαρθένου. Είναι τμήμα του προσφόρου, απ’όπου προήλθε ο Αμνός του Θεού. Και άκουσα κάποτε ένα παιδάκι που κοινώνησε να προσέρχεται στο Αντίδωρο και να λέει, “μαμά, να πάρουμε τώρα και την Παναγία μας”.


β. Καλό είναι το Αντίδωρο να υπάρχει σε ένα κάνιστρο κοντά σε όσους κοινωνούν, ώστε αμέσως μετά τη Θ. Μετάληψη να λαμβάνουν ένα κομμάτι και να σπογγίζουν τα χείλη και το στόμα τους.

γ. Μερικοί αποζητούν το λεγόμενο “Ύψωμα”. Αυτό είναι Αντίδωρο, αλλά τέτοιο κομμάτι που να διατηρεί τη σφραγίδα του Κυρίου (IC XC ΝΙΚΑ) πάνω του. Και το θεωρούμε πιό τιμητικό. Το προσφέρει ο Ιερεύς σε όσους ήδη είχαν προσκομίσει πρόσφορο γιά την τέλεση της Θ. Λειτουργίας, ή σε όσους τιμώνται (πχ Δήμαρχος του τόπου) ή σε συγγενείς ανθρώπου, του οποίου τελούμε Μνημόσυνο, προς παρηγορίαν τους μεγαλυτέρα. Τούτο όμως δεν πρέπει να καταλήγει να γίνεται αφορμή ξεσυνέργιας ή παρεξηγήσεων. Ίδια είναι η ευλογία που παίρνουμε. Ακόμη και με τα ψίχουλα που απέμειναν στο κάνιστρο!! Κι’όσο πιό ευλαβική και κατανυκτική και ανώτερη και εύτακτη είναι η ψυχή μας, τόσο πιό πολύ ωφελούμεθα.

δ. Παίρνοντας το αντίδωρο από το χέρι του Ιερέα, συγχρόνως και επικοινωνούμε μαζί του. Τον προσεγγίζουμε. Έκείνος λουσμένος στην ιερότητα και τη Θεϊκή Χάρη (και στον ιδρώτα συχνά, έναν ξεχωριστό ιδρώτα κατανύξεως) κι’οι εκκλησιαζόμενοι, που μέχρι τώρα ήταν απέναντι, κάπως απόμακροι, να έρχονται και να τον εγγίζουν, σα να εγγίζουν τον ίδιο το Χριστό μας. Εκείνη τη στιγμή και ο Ιερέας θα δείξει μιά διακριτική οικειότητα προς κάθε ψυχή της Ενορίας του, θα τους χαιρετήσει με το όνομά τους, θα τους ευχηθεί, θα στείλει χαιρετίσματα σε κάποιον κατάκοιτο της οικογενείας κοκ. Λιτά όμως. Και χωρίς διαχύσεις ή πληθωρικά χαμόγελα ή άσχετα θέματα και καθυστερήσεις. Μέσα στο κλίμα της Λειτουργίας!

ε. Αρκετές φορές από τα πρόσφορα που έφεραν οι πιστοί περίσσεψαν πολλά. Είναι ευλογία αυτό. Δείχνει πόσο οι πιστοί συμμετέχουν στο μεγάλο γεγονός της Θ. Λειτουργίας. Οι Ιερείς κρατούν ωρισμένα, γιά να λειτουργήσουν ενδιαμέσως της εβδομάδος, και τα υπόλοιπα είναι επιτρεπτό να τα διοχετεύσουν σε σπίτια ευσεβών χριστιανών. Σκεφθείτε μάλιστα όταν υπάρχει πανηγύρι, πόσα περισσεύουν!.. Δεν είναι άτοπο να τα παραλάβουν οι πιστοί, αλλά πρέπει να παρατεθούν στο τραπέζι, όπου καθόμαστε κανονικά και κάνουμε προσευχή, τραπέζι οικογενείας, όπου όλα είναι ευλογημένα και ιερά, και έτσι το πρόσφορο, που το λαμβάνουμε ως ψωμί, προσθέτει στην ιερότητα του τραπεζιού μας. Υπάρχει και η περίπτωση να το φρυγανίσουμε λίγο, ώστε να διατηρηθεί και να το λαμβάνουμε με το τσάϊ μας. Ομοίως και ευλογημένο τμήμα Αντιδώρου μπορούμε να φρυγανίζουμε (γιά να διατηρηθεί πολλές μέρες), ώστε να λαμβάνουμε το πρωί κατά την προσευχή μας.

http://www.agioritikovima.gr/perizois/7977-p%CE%BFs-prepei-na-p

Θόρυβος και ανθρώπινη συμπεριφορά.....

 

Χορηγά Σωτηρία.

Θόρυβος και ανθρώπινη συμπεριφορά.....Ο Θόρυβος, ενοχλητικός και ανεπιθύμητος ήχος, επηρεάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Το στρες, η μειωμένη απόδοση σε μια δραστηριότητα, η μειωμένη σχολική επίδοση, η κόπωση, οι πονοκέφαλοι, η ναυτία, οι δυσκολίες στον ύπνο είναι συμπτώματα που συνδέονται με την έκθεση σε θορύβους. Ο θόρυβος επηρεάζει αρνητικά και την κοινωνική συμπεριφορά, δυσχεραίνοντας την επικοινωνία, μειώνοντας τον αλτρουισμό και ενισχύοντας την τάση επιθετικότητας.

Έρευνες δείχνουν ότι ο απρόβλεπτος και παρατεταμένος θόρυβος, που βιώνεται από το άτομο ως απειλή, αποτελεί στρεσογόνο παράγοντα. Διεγείροντας το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, το στρες αυξάνει τον καρδιακό ρυθμό, την αρτηριακή πίεση και τον ρυθμό της αναπνοής, ενώ μειώνει τη σεξουαλική διάθεση. Παράλληλα εκκρίνεται περισσότερη κορτιζόλη και άλλες ορμόνες από τα επινεφρίδια, αυξάνοντας τη γλυκόζη στο αίμα και επιταχύνοντας το μεταβολισμό. Η πιθανή αύξηση των γαστρικών υγρών μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο του έλκους. Η έκθεση στο στρες για μεγάλο χρονικό διάστημα εξασθενίζει το ανοσοποιητικό σύστημα καθιστώντας τον οργανισμό πιο ευπαθή σε διάφορες ασθένειες.

Ο θόρυβος έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ολοκλήρωση μιας πνευματικής εργασίας. Μειώνει την επίδοση σε πολύπλοκα έργα που απαιτούν αυτοσυγκέντρωση, εγρήγορση, επικέντρωση προσοχής, ταυτόχρονη αντίληψη πολλών και διαφορετικών πληροφοριών και απομνημόνευση. Μάλιστα, όταν είναι διακοπτόμενος, μεγάλης διάρκειας, και απρόβλεπτος -το άτομο αισθάνεται ότι χάνει τον έλεγχο της κατάστασης- με αποτέλεσμα να μειώνεται περισσότερο η επίδοση σε ένα έργο.

Τα παιδιά που ζουν σε περιοχές υπερβολικού θορύβου, σύμφωνα με έρευνες, παρουσιάζουν μειωμένη σχολική επίδοση. Έχουν αυξημένη αρτηριακή πίεση και επίπεδο ορμονών που σχετίζονται με το στρες, παρουσιάζουν χαμηλότερη επίδοση σε μαθηματικά έργα, δυσκολεύονται στην ανάγνωση και παραιτούνται ευκολότερα από την επίλυση προβλημάτων και από την ολοκλήρωση ενός στόχου, συγκριτικά προς παιδιά που ζουν σε άλλες περιοχές χωρίς θόρυβο.

Κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας, πιθανόν να μη γίνουν αντιληπτές όλες οι πληροφορίες που αναφέρονται. Επίσης, λόγω μειωμένης προσοχής, μπορεί να αγνοηθούν κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του συνομιλητή, και να διαστρεβλωθεί η εικόνα που σχηματίζεται για εκείνον.

Ο θόρυβος επηρεάζει και την αλτρουϊστική συμπεριφορά. Από τη μια πλευρά το αίσθημα δυσφορίας, η υποκειμενική ενόχληση, η ευερεθιστότητα και η αρνητική διάθεση, ενώ από την άλλη η διάσπαση προσοχής από το θόρυβο μειώνουν τη διάθεση για προσφορά βοήθειας στον συνάνθρωπο. Μάλιστα η διάθεση για βοήθεια μειώνεται, όσο περισσότερο το άτομο αισθάνεται ότι δεν μπορεί να ελέγξει την ένταση του θορύβου και όσο πιο δυσδιάκριτα είναι τα μηνύματα που εκπέμπει το άτομο που χρειάζεται βοήθεια.

Ο απρόβλεπτος θόρυβος συνδέεται έμμεσα και με την επιθετική συμπεριφορά. Χωρίς να προκαλεί από μόνος του επιθετικότητα, ενισχύει την εκδήλωση επιθετικής συμπεριφοράς που προκαλείται από άλλους παράγοντες. Για παράδειγμα, ένα άτομο με τάση επιθετικότητας, που είναι εκνευρισμένο, όταν βρεθεί σε συνθήκες θορύβου, έχει περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσει επιθετικότητα.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, ο θόρυβος έχει δυσμενείς συνέπειες στην ψυχο- φυσιολογία, τις γνωστικές λειτουργίες, τη συναισθηματική κατάσταση και την κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων. Το μέγεθος των επιπτώσεων εξαρτάται από τα χαρακτηριστικά του θορύβου, από το είδος της δραστηριότητας, και από την ευαισθησία του ατόμου.

Γκιστάβ Ντ’ Εστάλ

Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος φιλέλληνας Γκιστάβ Ντ’ Εστάλ


Σαν σήμερα στις 9 Απριλίου 1886, έφυγε από τη ζωή ο Γάλλος συγγραφέας Γκιστάβ Ντ’ Εστάλ, ο οποίος έζησε στην Ελλάδα τα πρώτα χρόνια του Όθωνα και στη συνέχεια διακρίθηκε για τον φιλελληνισμό του.

Ο Γκιστάβ Σελινγκμάν ντ’ Εστάλ (Gustave Selingman d’ Eichthal) γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου 1804 στο Νανσί της Γαλλίας. Έφερε τον τίτλο του βαρώνου, όπως και ο τραπεζίτης πατέρας του Λουί Ντ’ Εστάλ, ιδρυτής της ομώνυμης τράπεζας των Παρισίων. Εβραίος στο θρήσκευμα, μεταστράφηκε στον Χριστιανισμό σε ηλικία 13 ετών.


Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο μαθήτευσε κοντά στον Γάλλο θετικιστή φιλόσοφο Ογκίστ Κοντ (1798-1857), ο οποίος έθεσε τις βάσεις της Κοινωνιολογίας. Ο Κοντ τον μύησε στις δοξασίες του κόμη Σεν Σιμόν (1760-1825), ενός από τους πρώτους ουτοπικούς σοσιαλιστές. Ο σενσιμονσιμός, όπως ονομάστηκε το δόγμα του, προπαγάνδιζε την πλήρη εξαφάνιση κάθε ιδιοκτησίας, που δεν αποτελούσε προϊόν εργασίας και επιζητούσε τη μετατροπή του κράτους από μέσο κυριαρχίας και διοίκησης προσώπων σε οργανωτή της παραγωγής και ρυθμιστή των πολιτικών και κοινωνικών πραγμάτων.

Πίστευε ότι η εκβιομηχάνιση, που τότε αναπτυσσόταν, θα έλυνε κάποτε όλα τα κοινωνικά προβλήματα, με την αφθονία και αύξηση των παραγόμενων αγαθών μέσω των νέων τεχνολογιών και την αύξηση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων, εξαιτίας της αυξημένης παραγωγής.

Τον Οκτώβρη του 1833, ο Γουσταύος ντ’ Εϊχτάλ, όπως ήταν γνωστός στην Ελλάδα, κυνηγημένος από τη γαλλική κυβέρνηση για τις ιδέες του, έφθασε στο Ναύπλιο, κατόπιν πρόσκλησης του γαλλόφιλου πολιτικού Ιωάννη Κωλέττη (1773-1843), που ήταν Υπουργός Εσωτερικών, με σκοπό να προσπαθήσει να οικοδομήσει μια βιομηχανική κοινωνία «με επάρκεια αγαθών, φωτισμένη από την επιστήμη, όπου η αγάπη θα εμπόδιζε τον κοινωνικό αγώνα και τον πόλεμο και όπου κυρίαρχο θα είναι το πνεύμα». Ο Ντ' Εστάλ διεκδίκησε την πατρότητα της ίδρυσης του Γραφείου Δημοσίας Οικονομίας (29 Απριλίου 1834), ως ιδιαιτέρας υπηρεσίας του Υπουργείου Εσωτερικών, με φιλόδοξους στόχους, όπως η χαρτογράφηση της Ελλάδας, η απογραφή πληθυσμού και η σύνταξη κτηματολογίου. Ο ίδιος πρότεινε ένα σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης, που στηριζόταν στον εποικισμό της Ελλάδας από ξένους κεφαλαιούχους, στους οποίους θα παραχωρούνταν μεγάλες εκτάσεις από τις εθνικές γαίες. Στο πνεύμα αυτό εντασσόταν και η αποξήρανση της λίμνης της Κωπαΐδας, την οποία πρώτος αυτός πρότεινε και η οποία έγινε πραγματικότητα μόλις το 1931.

Παράλληλα με άλλους Γάλλους ομοϊδεάτες του που ζούσαν στο Ναύπλιο, όπως ο Φραγκίσκος Γκραγιάρ (1794-1853, δημιουργός του πρώτου αστυνομικού σώματος στην Ελλάδα, της Χωροφυλακής), είχαν ιδρύσει μυστικά τη Σενσιμονιστική Εταιρεία και προωθούσαν τις ιδέες της. Αυτό το πληροφορήθηκε ο αντιβασιλέας Άρμανσπεργκ και με επιστολή του στις 19 Σεπτεμβρίου 1834 ζήτησε από τον πρωθυπουργό Ιωάννη Κωλέττη να λάβει μέτρα κατά του Ντ' Εστάλ και των ομοϊδεατών του. Κατά βάθος ο αγγλόφιλος Άρμανσμπεργκ φοβόταν την επέλαση του γαλλικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, αν εφαρμόζονταν οι προτάσεις του Ντ’ Εστάλ. Μετά την ενηλικίωση του Όθωνα και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Άρμανσμπεργκ, ο Κωλέττης έχασε την πολιτική του δύναμη και ο προστατευόμενός του Ντ' Εστάλ αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να επιστρέψει στη Γαλλία το καλοκαίρι του 1835.

Ένα χρόνο αργότερα έγραψε το βιβλίο Les Deux Mondes («Οι Δύο Κόσμοι»), στο οποίο περιέγραφε τις αναμνήσεις του από την ελληνική του περιπέτεια. Τα επόμενα χρόνια άρχισε να προπαγανδίζει την καθιέρωση της ελληνικής ως παγκόσμιας γλώσσας Το 1864 δημοσιεύει στο Παρίσι μία ολιγοσέλιδη εργασία που την τιτλοφορεί De l'usage pratique de la langue grecque («Η πρακτική χρήση της Ελληνικής Γλώσσας»). Σύμφωνα με μαρτυρία του ιδίου, η εργασία αυτή είναι αποτέλεσμα συνεργασίας που είχε με τον Έλληνα λόγιο Mάρκο Pενιέρη (1815-1897).

Μέσα στις σελίδες του βιβλίου του, που μεταφράστηκε και στα ελληνικά, ο Ντ’ Εστάλ επιχειρεί να ορίσει ένα σχέδιο για την προώθηση της ελληνιστικής κοινής ως γλώσσας διεθνούς επικοινωνίας, όπου η τελευταία θα λειτουργεί παράλληλα με τις εθνικές γλώσσες του κάθε λαού. Σε αυτό το πλαίσιο, προτείνει τη διεύρυνση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία, καθώς και την υιοθέτηση της νεοελληνικής προφοράς για την ανάγνωση των αρχαίων. H δημοσίευση αυτή προκάλεσε συζητήσεις στη χώρα του, στην οποία ενεπλάκησαν αρκετοί μείζονες λόγιοι της εποχής, ενώ για ένα μικρό χρονικό διάστημα ξεπέρασε τα σύνορα της Γαλλίας. Το 1881 υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του σωματείου L'Association pour l' Encouragement des Etudes Grecques (Ένωση για την Ενθάρρυνση των Ελληνικών Σπουδών).

Ο Ντ’ Εστάλ ήταν παντρεμένος με τη Σεσίλ Ροντρίγκες-Ενρίκες, κόρη πλούσιας εβραιοπορτογαλικής οικογένειας, που είχε εγκατασταθεί στη Γαλλία. Μαζί της απέκτησε τρία παιδιά, δύο αγόρια κι ένα κορίτσι.

Ο Γκιστάβ Ντ’ Εστάλ πέθανε στις 9 Απριλίου 1886 στο Παρίσι. Η φίλη του Τζέιν Καρλάιλ, σύζυγος του Σκωτσέζου συγγραφέα Τόμας Καρλάιλ, τον περιέγραψε ως «μία ευγενική ψυχή, έμπιστη, αποφασιστική κι έτοιμη να πεθάνει για τα πιστεύω της». Μετά τον θάνατό του, οι δύο γιοι του δημοσίευσαν το βιβλίο του Η Ελληνική Γλώσσα («La Langue Grecque»).

Πηγή

https://www.zougla.gr/politismos/article/san-simera-efige-apo-ti-zoi-o-megalos-filelinas-gistav-nt-estal

Παύλος Κουντουριώτης

Ο Παύλος Κουντουριώτης (9 Απριλίου 1855 − 22 Αυγούστου 1935) ήταν Ναύαρχος του Βασιλικού Ναυτικού, Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού και Αρχηγός του Β΄ Στόλου κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Συμμετείχε στην Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης ως μέλος της τριανδρίας και διετέλεσε δύο φορές Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Ύδρα και ήταν γιος του Θεοδώρου Κουντουριώτη, προξένου και Βουλευτή και της Λουκίας Νεγρεπόντη. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από την ναυτική οικογένεια Κουντουριώτη και ήταν εγγονός του Γεωργίου Κουντουριώτη, πλοιοκτήτη και πρωθυπουργού της Ελλάδας, καθώς και αδελφός του τραπεζίτη και πολιτικού Ιωάννη Κουντουριώτη, ενώ η μητέρα του Λουκία, από την χιώτικη οικογένεια Νεγρεπόντη, ήταν εγγονή του πρίγκιπα Κωνσταντίνου Χαντζερή, ηγεμόνα της Βλαχίας. Ακολουθώντας τη ναυτική παράδοση της οικογένειας, κατατάχθηκε το 1875 στο Βασιλικό Ναυτικό.
Ναυτική υπηρεσία

Το 1886 συμμετείχε ως υποπλοίαρχος σε ναυτικές επιχειρήσεις στην Πρέβεζα, καθώς και σε αυτές στην Κρήτη κατά τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 με τον βαθμό του πλωτάρχη. Ως κυβερνήτης του ατμομυοδρόμου «Αλφειός» αποβίβασε το εκστρατευτικό σώμα του Συνταγματάρχη Τιμολέοντος Βάσσου στο Κολυμπάρι Χανίων τον Φεβρουάριο του 1897 και στη Σκάλα Λεπτοκαρυάς τον Απρίλιο του 1897. Ως Κυβερνήτης του εκπαιδευτικού «Μιαούλης», ο Αντιπλοίαρχος τότε Κουντουριώτης πραγματοποίησε το πρώτο υπερπόντιο ταξίδι ελληνικού πολεμικού. Το 1908 έγινε υπασπιστής του βασιλιά Γεωργίου Α΄ και τον επόμενο χρόνο προάχθηκε σε Πλοίαρχο.

Ο Κουντουριώτης με το πλήρωμά του στο κατάστρωμα του Αβέρωφ, το 1912

Το ιστορικό σήμα επίθεσης που απεστάλη στον στόλο στο ξεκίνημα της Ναυμαχίας της 'Ελλης

Τον Ιούνιο του 1911 και λόγω απειθαρχίας του πληρώματος του θωρηκτού «Αβέρωφ», τη θέση του Κυβερνήτη ανέλαβε ο τότε Πλοίαρχος Παύλος Κουντουριώτης. Με την έκρηξη των Βαλκανικών Πολέμων προάχθηκε σε Υποναύαρχο ενώ στις 16 Απριλίου του 1912 έγινε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου 1912. Στη συνέχεια γίνεται Αρχηγός του Στόλου του Αιγαίου και αναλαμβάνει δράση. Ως Κυβερνήτης του θωρηκτού «Αβέρωφ» καταλαμβάνει τη Λήμνο, ενώ τις επόμενες ημέρες ακολουθούν οι Θάσος, Ίμβρος, Τένεδος, Ψαρά, Άγιος Ευστράτιος και Σαμοθράκη. Μέχρι τις 21 Δεκεμβρίου είχε κατορθώσει να ελευθερώσει όλα σχεδόν τα νησιά του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένης και της Χίου. Με το θωρηκτό «Αβέρωφ» συμμετείχε σε δύο ναυμαχίες, σε αυτή της Έλλης και σε αυτή της Λήμνου (5 Ιανουαρίου 1913). Η ναυμαχία της Έλλης κερδήθηκε χάρη σε παράτολμο ελιγμό του Κουντουριώτη, ο οποίος θεωρήθηκε ασυλλόγιστος ηρωισμός. Οι επιτυχημένοι χειρισμοί του ανάγκασαν τον τουρκικό στόλο να αποσυρθεί στα Δαρδανέλλια.

Φρανσουά Ραμπελαί

Ο Φρανσουά Ραμπελαί (François Rabelais, 1483 ή 1494 - 9 Απριλίου 1553) ήταν Γάλλος γιατρός και συγγραφέας της Αναγέννησης, γνωστός για τα βιβλία του που περιγράφουν τις περιπέτειες δύο γιγάντων-βασιλιάδων, του Γαργαντούα και του γιου του Πανταγκρυέλ. Το έργο του επηρέασε βαθιά τη γέννηση και την εξέλιξη του σύγχρονου μυθιστορήματος, παρότι λογοκρίθηκε τόσο από το Πανεπιστήμιο του Παρισιού όσο και από την καθολική εκκλησία. Μέσω της σάτιρας και της σκατολογίας, άσκησε κριτική σε πρόσωπα (όπως στον θεολόγο Ιωάννη Καλβίνο) και σε κοινωνικές δομές της εποχής του, στρέφοντας ένα σημαντικό κομμάτι των καυστικών του σχολίων κατά της Θεολογικής Σχολής της Σορβόννης, που δεν δίστασε να κάψει τα έργα του δημόσια.
Βιογραφία

Η ακριβής ημερομηνία γέννησης του Φρανσουά Ραμπελαί μάς είναι άγνωστη. Σύμφωνα με το Dictionnaire historique του Moréri, όταν πέθανε ήταν 70 ετών. Αυτή η πληροφορία τοποθετεί τη γέννησή του το 1483, στη La Devinière, στη Σινόν, παρότι ένα μεγάλο κομμάτι της ερευνητικής κοινότητας προτείνει και το 1494 ως πιθανό έτος γέννησής του, έπειτα από προσεκτικές αναγνώσεις του έργου του. Ο πατέρας του, Αντουάν Ραμπελαί, ήταν δικηγόρος.

Ήδη το 1511, ο Φρανσουά Ραμπελαί φαίνεται να είναι δόκιμος μοναχός στο Τάγμα των Φραγκισκανών. Το ενδιαφέρον του για την κλασική αρχαιότητα, καθώς και η «εξαιρετική γνώση» των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών, του επέτρεψαν να μελετήσει μια σειρά αρχαίων κειμένων, η επιρροή των οποίων είναι φανερή στο σύνολο του έργου του, αλλά και να αλληλογραφήσει με μερικές από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της εποχής, όπως τον ανθρωπιστή Γκιγιόμ Μπουντέ. Το 1524 ή το 1525, γίνεται δεκτός στο Τάγμα των Βενεδικτίνων, το οποίο έχει τη φήμη του πιο «ελεύθερου» τάγματος, που ενθαρρύνει την πνευματική εργασία και την ενασχόληση με τους κλασικούς.

Λίγα χρόνια αργότερα, εγκαταλείπει το τάγμα, προκειμένου να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη φημισμένη Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μονπελιέ. Παίρνει το πτυχίο του το 1530, έπειτα από μόλις μερικές εβδομάδες εντατικής φοίτησης και ξεκινά να εργάζεται ως γιατρός στο νοσοκομείο Hôtel-Dieu στη Λυών. Εκεί εκδίδει το 1532 το βιβλίο Πανταγκρυέλ (Pantagruel) με το ψευδώνυμο Alcofrybas Nasier και γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Παρά την επιτυχία, το βιβλίο δέχεται σφοδρή κριτική από τους θεολόγους της συντηρητικής Θεολογικής Σχολής της Σορβόννης. Θα ακολουθήσουν άλλα τρία βιβλία που περιγράφουν τις περιπέτειες του Πανταγκρυέλ και του Γαργαντούα. Το Τρίτο Βιβλίο (Tiers Livre), που εκδίδεται το 1546 στο Παρίσι, είναι και το πρώτο που φέρει το αληθινό όνομα του Φρανσουά Ραμπελαί, καθώς και τη σφραγίδα του βασιλιά και την άδειά του για την έκδοση. Το Τέταρτο Βιβλίο (Quart Livre) εκδίδεται το 1552, επίσης με βασιλική σφραγίδα, αλλά η κυκλοφορία του διακόπτεται για δεκαπέντε ημέρες, έπειτα από αίτημα της Θεολογικής Σχολής της Σορβόννης.

Ο Φρανσουά Ραμπελαί πεθαίνει τον Μάρτιο του 1553. Στα επιταφολόγια της εκκλησίας του Αγίου Παύλου, ως ημερομηνία θανάτου του αναφέρεται η 9η Απριλίου 1553. Έντεκα χρόνια μετά τον θάνατό του, θα εμφανιστεί το υποτιθέμενο Πέμπτο Βιβλίο (Cinquiesme Livre), η πατρότητα του οποίου θα αμφισβητηθεί έντονα.

Εκτός του συγγραφικού του έργου, ο Φρανσουά Ραμπελαί ασχολήθηκε και με τις μεταφράσεις αρχαίων κειμένων (τον Αύγουστο του 1532 μετέφρασε έργα του Ιπποκράτη και του Γαληνού στα λατινικά) και δημοσίευσε πολλούς καζαμίες, για να σατιρίσει την πεποίθηση των ανθρώπων ότι μπορούν να γνωρίζουν το μέλλον. Επίσης, διετέλεσε προσωπικός γιατρός και γραμματέας του κληρικού και διπλωμάτη Jean du Bellay και τον ακολούθησε σε διπλωματικές αποστολές στην Ιταλία, η πρώτη από τις οποίες πραγματοποιήθηκε το 1534.

Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ

Ο Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ (Charles Pierre Baudelaire), Παρίσι, 9 Απριλίου 1821 - 31 Αυγούστου 1867) ήταν ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γαλλικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Κατά την διάρκεια της ζωής του, ο Μποντλαίρ υπέστη δριμεία κριτική για τις συγγραφές του και την θεματική του. Ελάχιστοι από τους σύγχρονούς του τον κατανόησαν. Η εφημερίδα Φιγκαρό της 5ης Ιουλίου 1857 έγραψε τα εξής σχετικά με την πρόσφατη εμφάνιση των Ανθέων του Κακού: «Σε ορισμένα σημεία αμφιβάλλουμε για την πνευματική υγεία του Κου Μποντλαίρ. Όμως ορισμένα άλλα δεν μας επιτρέπουν περαιτέρω αμφιβολίες. Κυριαρχεί, ως επί το πλείστον, η μονότονη και επιτηδευμένη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, των ίδιων σκέψεων. Η αηδία πνίγει την αχρειότητα—για να την καταπολεμήσει σμίγει με το μόλυσμα».

Ο Μποντλαίρ σήμερα αναγνωρίζεται ως μέγας ποιητής της γαλλικής και της παγκόσμιας Λογοτεχνίας και συγκαταλέγεται μεταξύ των κλασικών. Χαρακτηριστικά, ο Μπαρμπέ ντ' Ορεβιγί τον αποκάλεσε «Δάντη μιας παρηκμασμένης εποχής».

Σε ολόκληρο το έργο του, ο Μποντλαίρ προσπάθησε να ενυφάνει την Ομορφιά με την Κακία, την βία με την ηδονή (Une martyre), καθώς και να καταδείξει την σχέση μεταξύ τους. Παράλληλα με την συγγραφή ποιημάτων σοβαρών (Semper Eadem) και σκανδαλιστικών για την εποχή (Delphine et Hippolyte), κατόρθωσε επίσης να εκφράσει την μελαγχολία (Mœsta et errabunda) και την νοσταλγία (L' Invitation au voyage).

Ο πατέρας του Μποντλαίρ ήταν άνθρωπος μορφωμένος, αφοσιωμένος στα ιδανικά του Διαφωτισμού και ερασιτέχνης ζωγράφος. Με τον θάνατό του το 1827 άφησε στον Κάρολο πλούσια πνευματική κληρονομιά. Έναν χρόνο αργότερα, η μητέρα του παντρεύτηκε τον Συνταγματάρχη Οπίκ, πράξη που ο Μποντλέρ ποτέ δεν της συγχώρεσε. Ο Ωπίκ ενσάρκωνε για τον Μποντλαίρ όλα όσα στέκονταν ανάμεσά σε αυτόν και σε ό,τι αγαπούσε: την μητέρα του, την ποίηση, το όνειρο, μία ζωή χωρίς δυστυχή περιστατικά. Επιστρέφοντας από το Λύκειο το 1839, ο Μποντλαίρ αποφασίζει να ζήσει την ζωή του ενάντια στις παραδοσιακές αστικές αξίες που ενσαρκώνει η μητέρα του και ο πατριός του. Αποπειράται να ταξιδέψει ως τις Ινδίες, αλλά τελικά αποτυχαίνει. Το ταξίδι αυτό, ωστόσο, πρόκειται να ερεθίσει την φαντασία και την έμπνευσή του (αγάπη για την θάλασσα, οράματα τόπων εξωτικών).

Μετά την επιστροφή του στο Παρίσι συνδέεται με την Ζαν Ντυβάλ (Jeanne Duval), μια νεαρή μιγάδα, η οποία θα τον μυήσει στις ηδονές αλλά και στις πληγές του πάθους. Δανδής και χρεωμένος, τίθεται υπό δικαστική επιτήρηση το 1842 και διάγει άθλιο βίο. Αρχίζει να συνθέτει πληθώρα ποιημάτων για την συλλογή «Τα Άνθη του Κακού». Ως κριτικός τέχνης και δημοσιογράφος μάχεται τις μεγαλόστομες μορφές του Ρομαντισμού. Το 1848 συμμετέχει στην επανάσταση των οδοφραγμάτων και λέγεται ότι παροτρύνει τους επαναστάτες να πυροβολήσουν τον πατριό του, Οπίκ. Αργότερα, συνάδει με την απέχθεια των Γκυστάβ Φλωμπέρ και Ουγκό για την κυβέρνηση του Ναπολέοντος Γ΄. Τα Άνθη του Κακού εκδίδονται το 1857 και στην συνέχεια καταδικάζονται μερικώς «για προσβολή των δημοσίων και των καλών ηθών». Η επόμενη έκδοση του 1861 είναι εμπλουτισμένη, αναδομημένη αλλά και ακρωτηριασμένη κατά έξι ποιήματα (Les bijoux, Le Léthé, À celle qui est trop gaie, Lesbos, Femmes damnées (το πρώτο ποίημα της συλλογής), Les métamorphoses du vampire), την δημοσίευση των οποίων απαγόρευσε ο δικαστής Πινάρ. Κατόπιν, ο ποιητής φεύγει για το Βέλγιο και εγκαθίσταται στις Βρυξέλλες, όπου συγγράφει ένα φυλλάδιο για το Βέλγιο, το οποίο και θεωρεί καρικατούρα της γαλλικής αστικής τάξης. Επίσης, συναντά εκεί τον Φελισιέν Ροπ, ο οποίος θα εικονογραφήσει τα Άνθη.

Πεθαίνει στο Παρίσι από πάρεση και αφασία το 1867. Ενταφιάζεται στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς (6ο τμήμα), στον ίδιο τάφο με τον πατριό και την μητέρα του. Η τρίτη έκδοση των «Ανθέων» (1868) δεν θα βρει τον Μποντλέρ εν ζωή. Μετά τον θάνατό του, η λογοτεχνική του κληρονομιά δημοπρατήθηκε και τελικά αγοράστηκε από τον εκδότη Μισέλ Λεβί για 750 φράγκα. Η δικαστική απόφαση του 1857 δεν ανακλήθηκε πριν από το 1949, οπότε και έγινε αποκατάσταση του πλήρους έργου του Μποντλέρ.

http://el.wikipedia.org/wiki/Σαρλ_Μπωντλαίρ

Σήμερα ... 9/4 Δ΄ Χαιρετισμοί, Αγίου Ευψυχίου μάρτυρος

Ευψύχιος, Εύψυχος, Ευψύχης, Ευψυχία, Ευψυχούλα, Ευψυχίτσα, Ψυχούλα