ΝΗΣΤΙΣΙΜΟ ΤΣΟΥΡΕΚΙ ΥΛΙΚΑ για το προζυμι Νερο 1.200γρ Μαγια 100γρ Αλευρι Δυνατο 1.000γρ για την ζυμη Χυμο πορτοκαλιου 500γρ Ζαχαρη 1.200γρ Μαχλεπι 50γρ Βανιλια 1κ.γ. Βουτυρο 700γρ Αλευρι Δυνατο 3.000γρ Ξυσμα απο 3 πορτοκαλια
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
1.Σε μια λεκανη ανακατευουμε ελαφρα τα υλικα για το προζυμι, αλευρι, μαγια, νερο με το χερι μας, μεχρι να μην εχει σβολους, και το αφηνουμε για 1 ωρα σε χωρο ζεστο και σκεπασμενο.
2.Σε μια ακομη λεκανη, ενωνουμε τα υπολοιπα υγρα υλικα μας, το χυμο πορτοκάλι με το ξυσμα, την ζάχαρη, την βανιλια, το μαχλεπι και ανακατευουμε να λιωσει η βανιλια και να ανακατευτει στο μιγμα το μαχλεπι.
3.Κρατάμε το βουτυρο μαλακο σε θερμοκρασια δωματιου, και το αλευρι ξεχωριστά και ειμαστε ετοιμοι για το ζυμωμα.
4.Αδειάζουμε σε μια μεγαλύτερη λεκάνη ολα τα υγρα, προσθέτουμε το βούτυρο,το μισό αλεύρι, ανακατεύοντας, και προσθέτουμε στο μίγμα το προζύμι ολο, ανακατευοντας συνεχεια, προσθετουμε το υπολοιπο αλευρι προσέχοντας η ζυμη να παραμενει ελαστική, σφικτη ελαφρα, και ζυμώνουμε αρκετα, ωστε να δεσει καλα το ζυμάρι μας. Αφου το ζυμώσουμε, αφηνουμε το ζυμαρι να ξεκουραστει για 90 λεπτα, και αμέσως μετα κόβουμε σε ισα βάρη που θέλουμε, φτιάχνουμε τα φυτίλια και τα χωρίζουμε σε δυάδες η τριάδες ανάλογα τι πλεξούδες θα κάνουμε. Aφήνουμε λιγη ωρα να ξεκουραστουν και πλαθουμε τις πλεξουδες.
5.Ψηνουμε στους 170 βαθμους για 40 λεπτα περιπου, εξαρτατε απο το βαρος της πλεξουδας, και εχουμε ενα εξαιρετικο νηστισιμο τσουρεκι.
Ο Γουλιέλμο Μαρκόνι (Guglielmo Marconi, 25 Απριλίου 1874 – 20 Ιουλίου 1937) ήταν Ιταλός εφευρέτης, γνωστός ως ο πατέρας της εκπομπής ραδιοκυμάτων σε μεγάλη απόσταση,και για την ανάπτυξη του Νόμου του Μαρκόνι και ενός ραδιοτηλεγραφικού
συστήματος. Ο Μαρκόνι συχνά πιστώνεται ως ο εφευρέτης του ραδιοφώνου,και το 1909 μοιράστηκε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής με τον Καρλ Φέρντιναντ Μπράουν για τη συμβολή τους στην ανάπτυξη της ασύρματης τηλεγραφίας
Βιογραφία
Ο μαρκήσιος Γουλιέλμο Μαρκόνι γεννήθηκε στη Μπολόνια της Ιταλίας, στις 25 Απριλίου 1874, από πατέρα Ιταλό (τον Τζιουζέπε Μαρκόνι) και μητέρα Ιρλανδέζα
(την Άννι Τζέιμσον). Η οικονομική ευμάρεια του πατέρα του επέτρεψε στον
νεαρό Γουλιέλμο να κάνει ιδιωτικές σπουδές στη Μπολόνια, στη Φλωρεντία και αργότερα στο Λιβόρνο. Ως παιδί δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο. Όμως έδειξε ξεχωριστό ενδιαφέρον για τις φυσικές επιστήμες και ιδιαίτερα για τις έρευνες πάνω στον ηλεκτρισμό, πειραματιζόμενος στην κατασκευή μίας συσκευής που θα μετέτρεπε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα σε ηλεκτρική ενέργεια.
Ο Μαρκόνι διάβασε με πολύ ενδιαφέρον τις θεωρίες του Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ ότι υπήρχαν ηλεκτρομαγνητικά κύματα, γεγονός που επιβεβαίωσαν αργότερα, το 1887, οι έρευνες του διάσημου Γερμανού φυσικού Χάινριχ Χερτς, που πραγματοποίησε σειρά από σχετικά πειράματα στην Καρλσρούη. Εκείνη την εποχή ο Μαρκόνι ήταν μαθητής του Ιταλού επιστήμονα Αουγκούστο Ρίγκι, καθηγητή της φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια.
Ο Μαρκόνι -όπως έλεγε αργότερα- έκανε τότε τη σκέψη ότι δεν θα περνούσε
πολύς καιρός και τα κύματα αυτά θα προίκιζαν την ανθρωπότητα με ένα
καινούργιο και ισχυρό μέσο επικοινωνίας.
Έτσι, το 1895, σε ηλικία 21 ετών, άρχισε στη Μπολόνια τα πειράματά
του στην ασύρματη τηλεγραφία. Ο Μαρκόνι δεν ανακάλυψε καμία νέα ή
επαναστατική αρχή στο σύστημα ασύρματης τηλεγραφίας αλλά περισσότερο
συναρμολόγησε και βελτίωσε μία σειρά από παράγοντες, που ενοποίησε και
προσάρμοσε στο δικό του σύστημα.
Κατασκευάζοντας και θέτοντας σε λειτουργία απλές συσκευές αποτελούμενες
από επαγωγικά πηνία και πρόχειρους αναμεταδότες, ο Μαρκόνι σημείωσε
επιτυχία από την αρχή. Η πρωτόγονη συσκευή του αποτελείτο από ένα σύρμα
επαγωγής και από ένα κλειδί του Μορς
που έδινε σήματα. Ο πομπός του ήταν ένα συνεχώς διακοπτόμενο κύκλωμα,
που παρήγε σπινθήρες, σαν αυτό δηλαδή που χρησιμοποιούσε ο καθηγητής
του, Αουγκούστο Ρίγκι, ενώ ο δέκτης του ήταν μία βελτιωμένη έκδοση του
δέκτη του Εντουάρ Μπρανλύ, το τοπικό κύκλωμα του οποίου κλεινόταν από
έναν διακόπτη.
Προς το τέλος αυτών των πειραμάτων του ο Μαρκόνι καινοτόμησε,
συνδέοντας τη μία άκρη του διακοπτόμενου κυκλώματος σε μια κεραία, και
την άλλη στη γη, φτιάχνοντας έτσι για πρώτη φορά ένα πρακτικό σύστημα
ασύρματου σηματοδότη Μ' αυτό πέτυχε να μεταδώσει μηνύματα σε απόσταση μεγαλύτερη των 1.500 μέτρων.
Το 1896
είχε αυξήσει την απόσταση στα 2,4 χιλιόμετρα. Τον Φεβρουάριο του 1896 ο
Μαρκόνι έκανε αίτηση στο υπουργείο Επικοινωνιών της Ιταλίας θέλοντας να
παρουσιάσει την εφεύρεσή του, αλλά οι υπεύθυνοι τον αγνόησαν. Τον ίδιο
χρόνο πήγε τη συσκευή του στην Αγγλία, όπου υπέβαλε αίτηση να του χορηγηθεί δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Το 1897
ο Μαρκόνι έκανε στην Αγγλία αρκετές δημόσιες επιδείξεις τής ολοένα και
πιο βελτιωμένης συσκευής του. Τον ίδιο χρόνο ο ασύρματος έγινε εμπορική
πραγματικότητα με την ίδρυση της εταιρείας Wireless Telegraph &
Signal Company, που αργότερα πήρε στην επωνυμία της το όνομα του
Μαρκόνι.
Τον Ιούλιο του 1897 ο Μαρκόνι δημιούργησε έναν ασύρματο σταθμό στη Λα Σπέτσια της Ιταλία, για την ιταλική κυβέρνηση και στις 27 Μαρτίου 1899 εξέπεμψε για πρώτη φορά σήματα πάνω από τη Μάγχη, από το Βιμερό της Γαλλίας
ως το φάρο του Νότιου Φόρλαντ στην Αγγλία. Το ίδιο καλοκαίρι τα σήματά
του ταξίδευαν σε απόσταση άνω των 100 χιλιομέτρων, στέλνοντας μηνύματα
σε πολεμικά πλοία που έκαναν γυμνάσια. Χρησιμοποιώντας ψηλότερες κεραίες
και μεγαλύτερο μήκος κύματος ο Μαρκόνι πέτυχε να μεγαλώσει πιο πολύ τις
αποστάσεις μεταδόσεως, με όλα αυτά όμως οι επιστήμονες εκείνης της
εποχής τον κορόιδευαν όταν έλεγε ότι θα κατάφερνε να περάσει με τα
κύματα της συσκευής του τον Ατλαντικό, να τον "ζεύξει" κατά την έκφρασή του.
Το φθινόπωρο του 1899 έλαβαν χώρα οι πρώτες επιδείξεις στις Η.Π.Α., με τη μετάδοση των αγώνων ιστιοπλοΐας του Κυπέλλου Αμερικής.
Ο Μαρκόνι έπλευσε προς τις Η.Π.Α. μετά από πρόσκληση της εφημερίδας New
York Herald για την κάλυψη των αγώνων, οι οποίοι διεξάγονταν έξω από το
Σάντι Χουκ στο Νιού Τζέρσεϊ. Η μετάδοση έγινε από το κατάστρωμα του επιβατηγού πλοίου SS Ponce
Το 1900, ο Αλέξανδρος Ποπόφ δήλωσε ότι: "...η εκπομπή και η λήψη σημάτων από τον Μαρκόνι μέσω ηλεκτρικών ταλαντώσεων δεν ήταν κάτι καινούργιο. Στην Αμερική, ο διάσημος μηχανικός Νίκολα Τέσλα πραγματοποίησε τα ίδια πειράματα το 1893.".
Ο Μαρκόνι παρακολουθεί τους συνεργάτες του να ανεβάζουν μία κεραία με χαρταετό στον Άγιο Ιωάννη Νέας Γης, Δεκέμβριος 1901
Τον Οκτώβριο του 1900 ο Μαρκόνι έκανε στην Κορνουάλη
την εγκατάσταση του πρώτου σταθμού ασυρμάτου μεγάλων αποστάσεων. Οι
κεραίες του είχαν ύψος 70 μέτρα, όμως επειδή μία ανεμοθύελλα τις έσπασε,
αναγκάστηκε να τις κατεβάσει 10 μέτρα χαμηλότερα. Έπειτα από τον σταθμό
εκπομπής ήρθε η σειρά του σταθμού λήψεως, πέραν του Ατλαντικού.
Πράγματι ο Μαρκόνι εγκατέστησε έναν τέτοιο σταθμό στη Νέα Γη. Οι κεραίες του, με τη βοήθεια χαρταετών, έφταναν στο ύψος των 140 μέτρων. Έτσι, τον Δεκέμβριο του 1901, από την Κορνουάλη μετέδωσε στη Νέα Γη μία σειρά από σήματα. Με την πρώτη προσπάθεια ο Μαρκόνι είχε γεφυρώσει τον Ατλαντικό. Όταν μαθεύτηκε το νέο, ο Νίκολα Τέσλα, ανταγωνιστής του Μαρκόνι στις υπερατλαντικές μεταδόσεις σημάτων, δήλωσε: "Ο Μαρκόνι είναι καλός συνάδελφος. Αφήστε τον να συνεχίσει. Χρησιμοποιεί δεκαεπτά από τις πατέντες μου"
Το 1903 ο Μαρκόνι ίδρυσε στο Μόντρεαλ την Marconi's Wireless Telegraph Company of Canada (το 1925 μετονομάστηκε σε Canadian Marconi Company, η οποία εξαγοράστηκε το 1953 από την English Electric, και το 2001 άλλαξε ξανά το όνομά της σε CMC Electronics)
Στις 17 Οκτωβρίου 1907 ξεκίνησε η τακτική υπερατλαντική ραδιοτηλεγραφική υπηρεσία μεταξύ του Κλίφντεν στην Ιρλανδία και του Γκλέις Μπέι στη Νέα Σκωτία, αλλά ακόμη και μετά απ' αυτό η εταιρεία του Μαρκόνι αγωνίστηκε πολλά χρόνια για να παρέχει αξιόπιστη επικοινωνία.
Το 1909, ο Γουλιέλμο Μαρκόνι και ο Καρλ Φέρντιναντ Μπράουν βραβεύτηκαν με Νόμπελ Φυσικής
για τη συμβολή τους στην ανάπτυξη της ασύρματης τηλεγραφίας. Εντούτοις,
επειδή ο Μαρκόνι δεν διέθετε πανεπιστημιακούς τίτλους σπουδών, συνήθιζε
να λέει σεμνά για τον εαυτό του ότι είναι πάντα ένας ερασιτέχνης.
Τρία χρόνια αργότερα, η εφεύρεση του Μαρκόνι αποδείχθηκε σωτήρια για τους επιζώντες από το ναυάγιο του Τιτανικού. Οι δύο χειριστές ασυρμάτου στο υπερωκεάνιο, ο Τζακ Φίλιπς και ο Χάρολντ Μπράιντ, δεν ήταν υπάλληλοι της White Star Line αλλά της Marconi International Marine Communication Company.
Κατά τη διάρκεια της βύθισης του σκάφους, οι δύο ασυρματιστές
εργάστηκαν ακούραστα μέχρι την τελευταία στιγμή στέλνοντας μηνύματα σε
άλλα πλοία και ζητώντας τη συνδρομή τους στη διάσωση των επιβατών και
του πληρώματος. Χάρις στις ακατάπαυστες προσπάθειές τους, οι επιζώντες
περισυνελέγησαν από το RMS Carpathia. Από τους δυο ασυρματιστές μόνον ο
Χέραντ Μπράιντ διασώθηκε και, παρόλο που ήταν τραυματισμένος, βοήθησε
τον ασυρματιστή του Carpathia να μεταδώσουν τη λίστα των επιβατών καθώς
και προσωπικά μηνύματα Επίσης υπάλληλος της εταιρείας του Μαρκόνι ήταν ο Δαβίδ Σαρνόφ,
το μοναδικό πρόσωπο που μέσω της ασύρματης τεχνολογίας έλαβε τα ονόματα
των επιζώντων αμέσως μετά την καταστροφή. Αναφέρεται ότι ο Σαρνόφ ήταν
σε διαρκή επικοινωνία με το Carpathia επί 72 ώρες, αν και η συμμετοχή του έχει αμφισβητηθεί από ορισμένους σύγχρονους ιστορικούς. Όταν το Carpathia ελλιμενίστηκε στη Νέα Υόρκη, ο Μαρκόνι ανέβηκε στο κατάστρωμα μ' ένα δημοσιογράφο των New York Times για να μιλήσει με τον Μπράιντ, τον επιζώντα ασυρματιστή. Στις 18 Ιουνίου 1912,
ο Μαρκόνι κατέθεσε στο Δικαστήριο για το ναυάγιο του Τιτανικού δίνοντας
στοιχεία που αφορούσαν τη λειτουργία της θαλάσσιας τηλεγραφίας και τις
διαδικασίες σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης
Το 1919, στο σταθμό του στο Κλίφντεν, ο Μαρκόνι έλαβε ένα μήνυμα από το Μπουένος Άιρες,
από απόσταση δηλαδή μεγαλύτερη των 9.000 χιλιομέτρων, ενώ την ίδια
χρονιά η εταιρία του ίδρυσε τον πρώτο ραδιοσταθμό του κόσμου. Έτσι
άρχισε από την Κορνουάλη μία σειρά από δοκιμαστικές εκπομπές σε βραχέα
κύματα. Το 1923,
ο Μαρκόνι έκανε με τη θαλαμηγό του ένα ταξίδι στις Δυτικές Ινδίες
λαμβάνοντας συνεχώς από την Κορνουάλη μηνύματα σε βραχέα κύματα.
Στις 26 Μαρτίου 1930 κατάφερε να ανάψει τα φώτα του δημαρχείου του Σίδνεϊ από απόσταση 16.500 χιλιομέτρων καθώς ο ίδιος βρισκόταν στη θαλαμηγό «Elettra» που ήταν αγκυροβολημένη στο λιμάνι της Γένοβας.
Στις 12 Φεβρουαρίου 1931, ο Μαρκόνι έκανε την εισαγωγή στην πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή από Πάπα, του Πίου ΙΑ΄, ανακοινώνοντας από το μικρόφωνο: "Με
τη βοήθεια του Θεού, ο οποίος διαθέτει τόσες πολλές μυστηριώδεις
δυνάμεις της φύσης στη διάθεση του ανθρώπου, είχα τη δυνατότητα να
προετοιμάσω αυτό το μέσο που θα δώσει στους πιστούς όλου του κόσμου τη
χαρά να ακούσουν τη φωνή του Άγιου Πατέρα"
Το 1932 ο Μαρκόνι εγκατέστησε ένα πρόδρομο σύστημα κινητού τηλεφώνου ανάμεσα στην πόλη του Βατικανού και στο ανάκτορο Καστέλ Γκαντόλφο, ώστε να μπορούν οι καρδινάλιοι να επικοινωνούν άμεσα με την κατοικία του πάπα.
Η μεγαλοφυία του Μαρκόνι φάνηκε πολύ χρήσιμη στην ανθρωπότητα και όταν ο μεγάλος εφευρέτης πέθανε στη Ρώμη, στις 20 Ιουλίου 1937, έφυγε από τη ζωή γεμάτος δόξα και τιμές.
Ο αληθινός εφευρέτης του ραδιοφώνου
Αν
και ο Μαρκόνι θεωρήθηκε ευρέως ως ο εφευρέτης του ραδιοφώνου, το
γεγονός αμφισβητήθηκε από πολλούς επιστήμονες, καθώς το σύνολο σχεδόν
των πατεντών που είχε χρησιμοποιήσει ήταν του Νίκολα Τέσλα. Προκλήθηκαν έντονες διαμάχες και η υπόθεση κατέληξε το 1943 στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο και δικαίωσε τον Τέσλα
Προσωπική ζωή
Ο
Γουλιέλμο Μαρκόνι παντρεύτηκε δύο φορές. Από την πρώτη του σύζυγο
απέκτησε τρεις κόρες και από τη δεύτερη άλλη μία. Στο δεύτερο γάμο του,
τον Ιούνιο του 1927, κουμπάρος του ήταν ο Μπενίτο Μουσολίνι
Για ανεξήγητους λόγους, ο Μαρκόνι άφησε όλη του την περιουσία στη
δεύτερη σύζυγό του και στο μοναδικό τους παιδί, και τίποτα στα παιδιά
από τον πρώτο του γάμο.
Ο Μαρκόνι ήταν ενεργό μέλος του Ιταλικού Φασιστικού Κόμματος και απολογητής της ιδεολογίας των φασιστών και των ενεργειών τους, όπως η επίθεση των ιταλικών δυνάμεων στην Αιθιοπία.
H επανάσταση των γαρυφάλλων (πορτογαλικά: Revolução dos Cravos) ήταν μια επανάσταση στην Πορτογαλία στις 25 Απριλίου του 1974.
Στις 28 Μαΐου του 1926, πραξικοπηματίες στρατιωτικοί εγκατέστησαν στην Πορτογαλία μια δικτατορία με επικεφαλής τον Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ, ο οποίος έγινε αρχικά υπουργός οικονομικών το 1928, και στη συνέχεια πρωθυπουργός το 1932. Το νέο καθεστώς ονομάστηκε "Νέο Κράτος" (Estado Novo) και έμεινε στην εξουσία έως το 1974.
Ο πόλεμος που διεξήγαγε αργότερα η Πορτογαλία από το 1961 έως το 1974 για να διατηρήσει τον έλεγχο των αποικιών της στην Αφρική, είχε αποβεί ιδιαίτερα δαπανηρός,
ωθώντας φιλοδημοκρατικά και φιλοκομμουνιστικά μέλη του Πορτογαλικού
στρατού να στραφούν εναντίον του καθεστώτος, συγκροτώντας το Κίνημα των
Ενόπλων Δυνάμεων (Movimento das Forcas Armadas), το οποίο οργάνωσε πραξικόπημα.
Η επανάσταση
Στις 25 Απριλίου του 1974, ώρα 12:20 μ.μ. δόθηκε σύνθημα από το ραδιόφωνο
στα μέλη του Κινήματος να καταλάβουν στρατηγικά σημεία εξουσίας στη
χώρα. Αν και οι πραξικοπηματίες απηύθυναν έκκληση στους κατοίκους της Λισαβόνας να μείνουν στα σπίτια τους, χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους και αναμείχθηκαν με τους στρατιώτες των επαναστατών, βάζοντας γαρύφαλλα
στις κάνες των όπλων τους (εξού και η ονομασία της επανάστασης). Έξι
ώρες μετά το καθεστώς είχε καταρρεύσει. Η επανάσταση είχε μόλις 4
νεκρούς. Παρόλα αυτά δεν χαρακτηρίζεται ως λαϊκή επανάσταση, καθώς δεν
υπήρξαν εκδηλώσεις του λαού πριν το πραξικόπημα.
Η Ημέρα Anzac είναι η εθνική μέρα μνήμης στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία
η οποία γενικότερα τιμά τη μνήμη όλων των Αυστραλών και Νεοζηλανδών
«που υπηρέτησαν την πατρίδα τους και πέθαναν σε όλους τους πολέμους,
διαμάχες και ειρηνευτικές επιχειρήσεις» και «τη συμβολή και τα πάθη όλων
εκείνων που υπηρέτησαν». Κάθε χρόνο στις 25 Απριλίου, η Ημέρα Anzac
ξεκίνησε αρχικά με σκοπό να τιμήσει τα μέλη των Αυστραλιανών και
Νεο-Ζηλανδών Σωμάτων Στρατού (ANZAK) που πολέμησαν στην Καλλίπολη ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ανάμεσα στις Βρετανικές δυνάμεις της Καλλίπολης ήταν και κάποιοι Καναδοί
στρατιώτες, που είχαν καταταγεί για υπηρεσία με το Ηνωμένο Βασίλειο.
Επίσης, πολλά Καναδικά υπαίθρια στρατιωτικά νοσοκομεία, είχαν
υποστηρίξει την εκστρατεία. Η Ημέρα Anzac τηρείται επίσης και στα νησιά Κουκ, στη νήσο Νιούε, στα Νησιά Πίτκαιρν, στην Τόνγκα και παλαιότερα ήταν επίσης εθνική αργία στην Παπούα Νέα Γουινέα και τη Σαμόα.
Αν και η Ημέρα Anzac δεν είναι αργία, τηρείται στον Καναδά. Κατά τη
διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, η Newfoundland ήταν μια ανεξάρτητη
επικράτεια και το Βασιλικό Σύνταγμα του Newfoundland ήταν η μόνη
Βόρειο-Αμερικάνικη μονάδα που πολέμησε στην Καλλίπολη.
Ιστορία
Η
Ημέρα Anzac σημειώνει την επέτειο της πρώτης εκστρατείας που οδήγησε σε
τεράστιες απώλειες των Αυστραλών και Νεο-Ζηλανδών δυνάμεων κατά τη
διάρκεια του 1ου ΠΠ. Το ακρώνυμο ANZAC (Australian and New Zealand Army
Corps) σημαίνει Αυστραλιανά και Νεο-Ζηλανδικά Σώματα Στρατού, των οποίων
οι στρατιώτες είναι γνωστοί ως Anzacs. Η Ημέρα Anzac παραμένει μια από
τις πιο σημαντικές εθνικές περιστάσεις για την Αυστραλία και τη Νέα
Ζηλανδία, και αποτελεί μια σπάνια περίπτωση δύο κυρίαρχων χωρών, που όχι
μόνο μοιράζονται την ίδια μέρας μνήμης, αλλά και την ίδια ονομασία.
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος το 1914, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία ήταν
επικράτειες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, για δεκατρία και εφτά χρόνια αντίστοιχα.
εκστρατεία της Καλλίπολης
Το
1915, Αυστραλοί και Νεο-Ζηλανδοί στρατιώτες σχημάτισαν ένα τμήμα μιας
συμμαχικής εκστρατείας και διατάχτηκαν να καταλάβουν τη χερσόνησο της Καλλίπολης, ώστε να ανοίξουν το δρόμο προς τη Μαύρη Θάλασσα για το Συμμαχικό ναυτικό. Στόχος ήταν να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη, της πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία ήταν σύμμαχος της Γερμανίας
κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι Δυνάμεις ANZAC έφτασαν στην Καλλίπολη
στις 25 Απριλίου, αντιμέτωποι με την άγρια αντίσταση του Οθωμανικού
Στρατού, υπό τη διοίκηση του Μουσταφά Κεμάλ
(αργότερα γνωστός ως Ατατούρκ). Αυτό που είχε σχεδιαστεί να είναι ένα
τολμηρό χτύπημα που να θέσει τους Οθωμανούς εκτός πολέμου, έγινε πολύ
γρήγορα αδιέξοδο και η εκστρατεία διήρκησε για οχτώ μήνες. Στο τέλος του
1915, οι Συμμαχικές δυνάμεις εκκένωναν την περιοχή, αφού και οι δύο
πλευρές είχαν υποστεί βαριές απώλειες και τεράστιες ταλαιπωρίες. Οι
Συμμαχικές απώλειες περιλάμβαναν 21.255 από το Ηνωμένο Βασίλειο, περίπου 10.000 νεκρούς στρατιώτες από τη Γαλλία,
8.709 από την Αυστραλία, 2.721 από τη Νέα Ζηλανδία και 1.358 από τη
Βρετανική Ινδία. Τα νέα από την άφιξη στην Καλλίπολη είχαν ένα βαθύ
αντίκτυπο στους Αυστραλούς και Νεο-Ζηλανδούς στην πατρίδα και η 25η
Απριλίου έγινε γρήγορα η ημέρα που την οποία θα θυμούνταν την θυσία
αυτών που πέθαναν στον πόλεμο.
Αν και η εκστρατεία της Καλλίπολης απέτυχε να κατορθώσει τον
αντικειμενικό της σκοπό που ήταν η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και να
θέσει εκτός πολέμου την Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι δράσεις των
Αυστραλών και Νεο-Ζηλανδών στρατιωτών κατά την εκστρατεία, κληροδότησαν
μια αδιόρατη αλλά ισχυρή κληρονομιά. Η δημιουργία αυτού που έγινε γνωστό
ως ο «θρύλος του Anzac» έγινε σημαντικό κομμάτι της εθνικής ταυτότητας
και στις δύο χώρες. Αυτό διαμόρφωσε τον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες
τους έβλεπαν τόσο το παρελθόν, αλλά και την αντίληψη για το παρόν.
Ηδιώρυγα του Σουέζ (αραβικά: قناة السويس, qanāt as-suwēs) είναι η μεγαλύτερη διώρυγα
του κόσμου, συνολικού μήκους 162 χλμ., ενώ προσθέτοντας τα σημεία
αγκυροβολίων και το μήκος της ενδιάμεσης λίμνης, το συνολικό της μήκος
φθάνει τα 190 χλμ. Έχει μέγιστο πλάτος, σε ορισμένα σημεία, 160-200 μ.
και βάθος 11,60 μ. Διατρέχει κατά διεύθυνση Βορρά - Νότο τον ισθμό του Σουέζ, ενώνοντας τη Μεσόγειο θάλασσα με την Ερυθρά θάλασσα. Αρχίζει από το Πορτ Σάιντ, λιμένα εισόδου στη Μεσόγειο και καταλήγει στον λιμένα Σουέζ
που βρίσκεται στο μυχό του ομώνυμου κόλπου της Ερυθράς θάλασσας. Η
Μεσόγειος και η Ερυθρά θάλασσα δεν παρουσιάζουν μεταξύ τους υψομετρική
διαφορά. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της, η διώρυγα είναι πλεύσιμη κατά μία
κατεύθυνση.
Το έργο του Φερδινάνδου Λεσσέψ
Το 1854, ο Γάλλος διπλωμάτης και μηχανικός Κόμης Φερδινάνδος Λεσσέψ,
που κέντρισε το ενδιαφέρον του Αντιβασιλέα της Αιγύπτου Σαΐντ Πασά,
παίρνει την εντολή της κατασκευής (διάνοιξης) και ξεκινάει το έργο. Το 1858,
η συσταθείσα κατασκευαστική εταιρεία καταφέρνει την συνυπογραφή
συμβολαίου για 99 χρόνια εκμετάλλευσης και στη συνέχεια την παραχώρησή
της στην Αίγυπτο. Οι περισσότεροι μέτοχοι της εταιρείας ήταν
μικροεπαγγελματίες και το 53% των μετοχών το είχαν Γάλλοι, το 44%
Αιγύπτιοι και το 3% από διάφορες άλλες χώρες. Στις 21 Μαρτίου 1859 δίνει το πρώτο χτύπημα με τη σκαπάνη του.
Στις 25 Απριλίου του 1869 ολοκληρώνεται η διάνοιξη και στις 17 Νοεμβρίου 1869 δίνεται ελεύθερη στην ναυσιπλοΐα και πραγματοποιούνται τελικά τα επίσημα εγκαίνια.
Το συνολικό κόστος της κατασκευής της έφθασε τα τότε 100 εκατομμύρια
δολάρια. Συνολικά το 1859 εργάστηκαν 18.000 εργάτες οι οποίοι το 1863
έφτασαν 42.000. Το 1875 οικονομικές δυσχέρειες ανάγκασαν τον νέο αντιβασιλέα Ισμαήλ
Πασά να πωλήσει το χαρτοφυλάκιό του, το οποίο αγοράστηκε αμέσως από τη
Βρετανική κυβέρνηση.
Έλληνες στην κατασκευή της Διώρυγας
Στην κατασκευή της διώρυγας συμμετείχαν και Έλληνες Δωδεκανήσιοι από την Κάσο και το Καστελόριζο,
κάποιοι από τους οποίους εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην περιοχή. Στο Πορτ
Σάιντ, στο Σουέζ και στην Ισμαηλία (Timsah) άνθησαν σημαντικές
κασιώτικες παροικίες,
με έντονη οικονομική και πολιτιστική παρουσία στην Αίγυπτο του πρώτου
μισού του 20ού αιώνα. Οι Κάσιοι έχουν τραγουδήσει την πληθυσμιακή
αφαίμαξη του νησιού τους για την κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ: «Να
'τον να ζη ο Ντε Λεσέψ, εί(θ)εν να τον δικάσω, που μπίταρε (= εποίκησε)
την έρημο κι ερήμαξε την Κάσο». Επίσης, ο πρώτος πλοηγός που διέπλευσε
τη Διώρυγα ήταν Κασιώτης ναυτικός
Ο Αλφρέντο Τζέημς "Αλ" Πατσίνο (γεννημένος στις 25 Απριλίου 1940) (αγγλικά: Alfredo James "Al" Pacino) είναι Αμερικανός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου, βραβευμένος με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Άρωμα Γυναίκας (Scent of a Woman, 1992). Θεωρείται ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, καθώς ερμήνευσε μερικούς από τους πιο αξιομνημόνευτους ρόλους στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου[1]. Γεννήθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης από Ιταλούς γονείς. Ο παππούς του καταγόταν από το Κορλεόνε της Σικελίας. Είναι από τους λίγους ηθοποιούς του Χόλυγουντ που δεν έχει παντρευτεί ποτέ, αλλά παρόλα αυτά έχει μια κόρη με την ηθοποιό Τζούλι Μαρί και δίδυμα με την ηθοποιό Μπέβερλυ Ντ' Άντζελο. Η πρώτη ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν το Νάταλι, το Άσχημο Κορίτσι (Me, Natalie) το 1969. Η ερμηνεία του στην ταινία του 1971 Πανικός στο Νιντλ Παρκ (The Panic in Needle Park), όπου υποδύθηκε έναν ηρωινομανή, τράβηξε την προσοχή του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο οποίος και τον επέλεξε για τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε στην ταινία Ο Νονός (The Godfather, 1972) (για τον ίδιο ρόλο ήταν υποψήφιοι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ). Ο ρόλος του στην ταινία του Κόπολα του χάρισε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα καθώς και την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία Σέρπικο (Serpico, 1973), βασισμένη στην ιστορία ενός αστυνομικού που ξεσκεπάζει κύκλωμα διαφθοράς στους κόλπους της αστυνομίας. Η ταινία του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, το οποίο έχασε από τον Τζακ Λέμον. Το 1974 πρωταγωνίστησε στο σίκουελ της ταινίας Ο Νονός με τίτλο Ο Νονός ΙΙ (The Godfather Part II, 1974), που του χάρισε την δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. Το 1975 υποδύθηκε έναν άνδρα που διαπράττει ληστεία σε τράπεζα κρατώντας ομήρους τους εργαζόμενους στην ταινία του Σίντνεϊ Λουμέτ Σκυλίσια Μέρα (Dog Day Afternoon, 1975). Έλαβε την τρίτη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, αλλά έχασε από τον Τζακ Νίκολσον. Το 1979 έλαβε άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α'Αντρικού ρόλου για την ταινία ...Δικαιοσύνη για Ολους! (...And Justice for All) αλλά και πάλι δεν τιμήθηκε με το χρυσό αγαλματίδιο. Έπειτα υποδύθηκε τον γκάνγκστερ Τόνυ Μοντάνα στην ταινία Ο Σημαδεμένος (Scarface, 1983) και το 1985 έπαιξε στην ταινία Επαναστάτες (Revolution), που όμως ήταν εμπορική αποτυχία, εξαιτίας της οποίας έκανε τέσσερα χρόνια να εμφανιστεί ξανά σε ταινία. Όμως το 1990 ήρθε η δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του Γουόρεν Μπίτι Ντικ Τρέισι (Dick Tracy) και η καριέρα του απογειώθηκε εκ νέου. Ακολούθησαν η ταινία Φράνκι και Τζόνι (Frankie and Johnny, 1991) με συμπρωταγωνίστρια την Μισέλ Φάιφερ, η ταινία του 1992 Οικόπεδα με Θέα (Glengarry Glen Ross) για το οποίο έλαβε την τρίτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Αντρικού ρόλου καθώς και η ταινία της Άρωμα γυναίκας (Scent of a Woman, 1992), της ίδιας χρονιάς, με το οποίο βραβεύτηκε τελικά με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. Ακολούθησαν αξιομνημόνευτες ερμηνείες στις ταινίες Υπόθεση Καρλίτο (Carlito's Way, 1993), Ένταση (Heat, 1995) με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ο Δικηγόρος του Διαβόλου (The Devil's Advocate, 1997) με συμπρωταγωνιστή τον Κιάνου Ριβς, THe Insider, 1999 με τον Ράσελ Κρόου και Insomnia το 2002. Οι ταινίες στις οποίες εμφανίστηκε μετά το Insomnia δεν σημείωσαν ιδιαίτερη επιτυχία. Ο Αλ Πατσίνο έχει αρνηθεί αρκετούς ρόλους. Οι πιο σημαντικοί που απέρριψε είναι του Χαν Σόλο στο Ο Πόλεμος των Άστρων (Star Wars, 1977), τον Κάπταιν Γουίλαρντ στο Αποκάλυψη Τώρα (Apocalypse Now, 1979) και του Έντουαρντ Λούις στο Pretty Woman. http://el.wikipedia.org/wiki/Αλ_Πατσίνο
Ο Ροβινσώνας Κρούσος (Robinson Crusoe) είναι μυθιστόρημα του Ντάνιελ Ντεφόε, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1719. Επιστολικό, εξομολογητικό και διδακτικό στη μορφή του, το βιβλίο είναι μία φανταστική αυτοβιογραφία του ομώνυμου χαρακτήρα -ενός ναυαγού που πέρασε 28 χρόνια σε ένα απομακρυσμένο τροπικό νησί κοντά στο Τρινιντάντ, αντιμετωπίζοντας κανίβαλους, αιχμαλώτους και στασιαστές πριν διασωθεί.
Η ιστορία είναι ίσως επηρεασμένη από τον Αλεξάντερ Σέλκιρκ, έναν Σκωτσέζο ναυαγό που έζησε για τέσσερα χρόνια σ' ένα νησί του Ειρηνικού, το Μας α Τιέρα (το 1966 μετονομάστηκε σε «Ροβινσών Κρούσος»), που βρίσκεται στο αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες στη Χιλή. Οι λεπτομέρειες του νησιού του Ροβινσώνα Κρούσου κατά πάσα πιθανότητα βασίστηκαν στο νησί Τομπάγκο στην Καραϊβική Θάλασσα, δεδομένου ότι αυτό το νησί βρίσκεται σε μικρή απόσταση βόρεια από τις ακτές της Βενεζουέλας, κοντά στις εκβολές του ποταμού Ορινόκου, και είναι ορατό από το Τρινιντάντ
Ο Ροβινσώνας Κρούσος ήταν το πρώτο σημαντικό λογοτεχνικό έργο του οποίου η ιστορία ήταν ανεξάρτητη από μυθολογίες, θρύλους ή προηγούμενη βιβλιογραφία
Ο πλήρης τίτλος
Αν και συνήθως αναφέρεται απλά ως Ροβινσώνας Κρούσος, ο πλήρης και αυθεντικός τίτλος του βιβλίου όπως εμφανίζεται στην πρώτη έκδοση είναι Η Ζωή και οι Παράξενες Εκπληκτικές Περιπέτειες του Ροβινσώνα Κρούσου, από την Υόρκη, Ναυτικού: Που Έζησε Οκτώ και Είκοσι Έτη, ολομόναχος σ' ένα ακατοίκητο Νησί στις Ακτές της Αμερικής, κοντά στις Εκβολές του Μεγάλου Ποταμού Ορινόκου, έχοντας βρεθεί στην Ακτή από Ναυάγιο, όπου όλοι οι Άνδρες έχασαν τη ζωή τους εκτός από τον ίδιο. Με Μία Περιγραφή του πώς τελικά παραδόθηκε περιέργως από Πειρατές. Περίληψη της πλοκής Εικαστικός χάρτης του νησιού του Ροβινσώνα Κρούσου, γνωστό και ως «Νησί της Απόγνωσης», που απεικονίζει επεισόδια από το βιβλίο Ο Ροβινσώνας Κρούσος στέκεται μπροστά στον Παρασκευά αφού τον απελευθέρωσε από τους κανίβαλους.
Ο Ροβινσώνας Κρούσος (το οικογενειακό όνομα αποτελεί παραφθορά του γερμανικού ονόματος «Κρόιτσνερ») ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1651 για ένα θαλάσσιο ταξίδι από το Κίνγκστον απόν Χαλ της Αγγλίας, παρά τη θέληση των γονιών του που ήθελαν να μείνει στο σπίτι και να ακολουθήσει μία σταδιοδρομία, πιθανόν στη νομική. Μετά από ένα ταραχώδες ταξίδι, κατά το οποίο το πλοίο του ναυάγησε σε μία καταιγίδα, η σφοδρή επιθυμία του Κρούσου για τη θάλασσα παρέμεινε τόσο ισχυρή ώστε μπαρκάρισε και πάλι. Όμως και αυτό το ταξίδι τελείωσε καταστροφικά, καθώς το πλοίο το κατέλαβαν πειρατές από το Σαλέ του Μαρόκου και ο Κρούσος έγινε σκλάβος ενός Μαυριτανού. Μετά από δύο χρόνια δουλείας, κατάφερε να δραπετεύσει με μία βάρκα. Αργότερα ο Κρούσος διασώθηκε από έναν καπετάνιο ενός πορτογαλικού πλοίου ανοικτά της δυτικής ακτής της Αφρικής. Το πλοίο ήταν καθ' οδόν προς τη Βραζιλία. Εκεί, με τη βοήθεια του καπετάνιου, ο Κρούσος έγινε ιδιοκτήτης μιας φυτείας.
Χρόνια αργότερα, συμμετείχε σε μία αποστολή για να φέρει σκλάβους από την Αφρική αλλά στις 30 Σεπτεμβρίου 1659 ναυάγησε σε μία καταιγίδα περίπου 40 μίλια από ένα νησί (που ο ίδιος αποκαλεί Νησί της Απόγνωσης) κοντά στις εκβολές του ποταμού Ορινόκου. Όλοι οι σύντροφοί του έχασαν τη ζωή τους ενώ ο Κρούσος επέζησε του ναυαγίου μαζί με τρία ζώα: το σκυλί του καπετάνιου και δύο γάτες. Όταν συνήλθε, ο Κρούσος διαπίστωσε ότι είχε ναυαγήσει σε ένα έρημο νησί. Την πρώτη νύχτα την πέρασε ανεβασμένος σ' ένα δέντρο για τον φόβο των θηρίων. Όταν ξημέρωσε είδε πως ανάμεσα σε βράχους και ξέρες είχε κολλήσει το ναυαγισμένο πλοίο.
Κολυμπώντας έφτασε στο πλοίο και αρπάζοντας ένα σκοιvi που κρεμόταν, σκαρφάλωσε πάνω. Έχοντας ξεπεράσει την απελπισία του, από μερικά βαρέλια και δοκάρια έφτιαξε μία σχεδία με την οποία μετέφερε στην ακτή διάφορα χρήσιμα είδη, όπως όπλα, εργαλεία και άλλες προμήθειες, πριν το πλοίο βυθιστεί. Έπρεπε πλέον να φροντίσει για μία σίγουρη κατοικία. Γρήγορα ανακάλυψε μία σπηλιά σ' ένα βράχο όπου έφτιαξε τη νέα και περιφραγμένη κατοικία του. Ο Κρούσος κρατούσε ημερολόγιο κάνοντας σημάδια σ' έναν ξύλινο σταυρό που κατασκεύασε ο ίδιος. Κυνηγούσε, καλλιεργούσε κριθάρι και ρύζι, αποξήραινε σταφύλια για να φτιάξει σταφίδα για τους χειμερινούς μήνες, έμαθε αγγειοπλαστική και μεγάλωνε τις κατσίκες που είχε βρει στο πλοίο κι όλα αυτά χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του καθώς και πέτρες και ξύλα που μάζευε από το νησί.
Μια μέρα ανακάλυψε έναν παπαγάλο και τον υιοθέτησε. Συγχρόνως, όμως, κατάλαβε ότι τα λόγια που έλεγε ο παπαγάλος ήταν παράξενες λέξεις που θα τις είχε μάθει ασφαλώς από άγριους, οι οποίοι δεν μπορούσε παρά να βρίσκονται κάπου εκεί κοντά. Ο φόβος αυτός τον έκανε να επιχειρήσει μία προσεχτική εξερεύνηση του νησιού. Έτσι, βρέθηκε σε μία μαγευτική κοιλάδα, γεμάτη φρούτα. Όμως πουθενά δεν συνάντησε άνθρωπο. Τον ελεύθερο χρόνο του ο Κρούσος τον περνούσε διαβάζοντας τη Βίβλο και έγινε θρήσκος, ευχαριστώντας το Θεό για την τύχη του και για το γεγονός ότι δεν του έλειπε τίποτα εκτός από την ανθρώπινη κοινωνία.
Χρόνια αργότερα, ανακάλυψε κανίβαλους που επισκέπτονταν κατά καιρούς το νησί για να σκοτώσουν και να φάνε κρατούμενους. Στην αρχή σκόπευε να τους σκοτώσει για τις απεχθείς πράξεις τους αλλά αργότερα συνειδητοποίησε ότι δεν είχε το δικαίωμα να το κάνει καθώς οι κανίβαλοι δεν διέπρατταν κάποιο έγκλημα εν γνώσει. Από την άλλη ο Κρούσος σκέφτηκε να αποκτήσει έναν ή δύο δούλους απελευθερώνοντας ορισμένους κρατούμενους των κανιβάλων. Όταν κάποια στιγμή ένας κρατούμενος κατάφερε να ξεφύγει, ο Κρούσος τον βοήθησε και τον ονόμασε «Παρασκευά» από την ημέρα της εβδομάδας που συνέβη το γεγονός. Στη συνέχεια ο Κρούσος τον δίδαξε αγγλικά και τον προσηλύτισε στον Χριστιανισμό.
Όταν έφτασε μία άλλη ομάδα κανιβάλων, ο Κρούσος και ο Παρασκευάς κατάφεραν να σκοτώσουν τους περισσότερους κανίβαλους και να σώσουν δύο κρατούμενους. Ο ένας ήταν ο πατέρας του Παρασκευά και ο άλλος ήταν ένας Ισπανός, ο οποίος ενημέρωσε τον Ροβινσώνα Κρούσο ότι υπήρχαν και άλλοι Ισπανοί που ναυάγησαν. Τότε σκέφτηκαν να στείλουν τον Ισπανό και τον πατέρα του Παρασκευά να φέρουν τους υπόλοιπους, να φτιάξουν όλοι μαζί ένα πλοίο και να σαλπάρουν για ένα ισπανικό λιμάνι.
Όμως, πριν έρθουν οι Ισπανοί, εμφανίστηκε ένα αγγλικό πλοίο, του οποίου τον έλεγχο απέκτησαν στασιαστές που είχαν την πρόθεση να εγκαταλείψουν τον πρώην καπετάνιο στο νησί. Ο Κρούσος και ο πρώην καπετάνιος του πλοίου ήρθαν σε συμφωνία, με την οποία ο Κρούσος θα βοηθούσε τον πρώην καπετάνιο και τους πιστούς του ναυτικούς να ξαναπάρουν το πλοίο από τους στασιαστές και θα άφηναν τους χειρότερους από αυτούς στο νησί. Όπως κι έγινε. Πριν φύγει για την Αγγλία, ο Κρούσος έδειξε στους πρώην στασιαστές πώς έζησε στο νησί και τους είπε πως θα έρθουν κι άλλοι άνδρες. Ο Ροβινσώνας Κρούσος έφυγε από το νησί στις 19 Δεκεμβρίου 1686 και έφτασε στην Αγγλία στις 11 Ιουνίου 1687. Εκεί έμαθε ότι η οικογένειά του πίστευε ότι ήταν νεκρός και πως στη διαθήκη του πατέρα του δεν προέβλεπε τίποτα γι' αυτόν. Έτσι ο Ροβινσώνας Κρούσος αναχώρησε για τη Λισαβόνα προκειμένου να διεκδικήσει τα κέρδη του από το κτήμα του στη Βραζιλία, το οποίο τελικά του απέφερε ένα πολύ μεγάλο ποσό. Στο τέλος, ο Κρούσος μετέφερε τα πλούτη του στην Αγγλία για να αποφύγει τα θαλασσινά ταξίδια. Ο Παρασκευάς ακολούθησε τον Κρούσο και στη συνέχεια πέρασαν μαζί άλλη μία περιπέτεια αντιμετωπίζοντας εκατοντάδες πεινασμένους λύκους ενώ διέσχιζαν τα Πυρηναία.
