Σελίδες

Δευτέρα, Απριλίου 26, 2021

Κυκλώπεια Τείχη

 

Πώς έπεσαν τα Κυκλώπεια Τείχη

Ισχυροί σεισμοί κατέστρεψαν τα μεγάλα ανάκτορα του μυκηναϊκού κόσμου στην Πελοπόννησο (Μυκήνες, Τύρινθα, Μιδέα) όπως προτείνει νέα έρευνα, που διεξάγεται από έναν γερμανό σεισμολόγο και μία ελληνίδα αρχαιολόγο. Δεν ήταν δηλαδή αιτία η -αμφισβητούμενη ούτως ή άλλως- Κάθοδος των Δωριέων που μαθαίναμε στο σχολείο ούτε εξεγέρσεις κοινωνικών ομάδων όπως έχει επίσης ειπωθεί ή ακόμη αλλαγές στο κλίμα που κατέστρεψαν τις καλλιέργειες.
Τον 12ο π. Χ. αιώνα όντως οι Μυκήνες και η Τύρινθα καταστράφηκαν. Αλλά ο σεισμολόγος κ. Κλάους Χίνζεν από την Κολωνία κι η έφορος Προϊστορικών Κλασικών Αρχαιοτήτων Αργολίδας κυρία Αλκηστις Παπαδημητρίου μελετώντας τα σεισμολογικά στοιχεία της Τίρυνθας υποπτεύονται ήδη την πραγματική αιτία.
Η έρευνα γίνεται στο πλαίσιο ενός προγράμματος κατά το οποίο έχει εγκατασταθεί και σεισμογράφος στην μυκηναϊκή ακρόπολη ενώ επίσης προβλέπεται η χρησιμοποίηση τεχνολογίας τρισδιάστατων αναπαραστάσεων. Σε προσομοιώσεις των Κυκλώπειων τειχών εξάλλου θα εφαρμοστούν διάφορες δυνάμεις, σύμφωνα και με τα ανασκαφικά δεδομένα, ώστε να μελετηθεί η πτώση τους.
Στα σχέδια του κ. Χίνζεν μάλιστα είναι η χρησιμοποίηση της μεθόδου της οπτικής φωταύγειας, με την οποία μπορεί να χρονολογηθεί το έδαφος κάτω από τις πέτρες των τειχών ώστε να αποκαλυφθεί αν ανατράπηκαν όλα την ίδια χρονική στιγμή, όπως συμβαίνει κατά τη διάρκεια ενός σεισμού.
Σε κάθε περίπτωση όμως χρειάζεται να περιμένει κανείς ως το φθινόπωρο οπότε αναμένεται να εξαχθούν τα πρώτα βέβαια αποτελέσματα. Γιατί πρόκειται για έργο σύνθετο, αφού εκτός των άλλων πολλές πέτρες των κυκλώπειων τειχών μετακινήθηκαν από τον Σλήμαν το 1884, όταν, με τις ελάχιστες ανασκαφικές γνώσεις της εποχής αλλά και με τον δεδομένο ερασιστεχνισμό του πραγματοποιούσε έρευνες στις μυκηναϊκές ακροπόλεις με τον Όμηρο ανά χείρας.
Αυτά ανέφερε στην ετήσια συνάντηση σεισμολόγων των ΗΠΑ ο κ. Χίνζεν όπου παρουσίασε τα πρώτα αποτελέσματα δίνοντας βεβαίως και τα στοιχεία της Τίρυνθας: Το παλάτι της με τα κυκλώπεια τείχη, που είχαν περί τα 10 μέτρα ύψος και 8 πλάτος, κτισμένα με ογκόλιθους που ζυγίζουν 13 τόνους!
Την μετακίνηση των λίθων αυτών επιβεβαιώνει και η κυρία Παπαδημητρίου, επισημαίνοντας πάντως, ότι από την αρχαιότητα ήδη είχε αρχίσει η μεγάλη διαρπαγή υλικού, που έφθασε ως τον 20ό αιώνα. Όπως λέει «Τα τείχη της ακρόπολης της Τίρυνθας κατασκευάστηκαν σε τρεις κυρίως οικοδομικές φάσεις με σκοπό την σταδιακή οχύρωση όλου του λόφου από την νότια πλευρά του, που είναι και η υψηλότερη ως την βόρεια με το χαμηλότερο εξάρμα. Και ως οικοδομικό υλικό χρησιμοποιήθηκε ο κόκκινος και γκρίζος ασβεστόλιθος που υπάρχει στην περιοχή αυτή, όπως και λίγο μακρύτερα στο λόφο του Προφήτη Ηλία».
Η ίδια αναφέρει εξάλλου και άλλα άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία: Οτι ο Κλάους Κίλιαν κορυφαίος προϊστορικός αρχαιολόγος και μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, που ανέσκαπτε την Τίρυνθα είχε εντοπίσει κάτω από την ακρόπολη έναν τοίχο με οφιοειδές σχίσμα, το οποίο αποδίδεται σε σεισμό.
«Οι έρευνές του συνέβαλλαν πολύ στην διαπίστωση ότι η καταστροφή των μυκηναϊκών ανακτόρων δεν προήλθε από εχθρικές επιδρομές αλλά είχε σχέση με την αυξημένη σεισμική δραστηριότητα», λέει η κυρία Παπαδημητρίου.
Παρ΄ όλα αυτά πρόκειται για θεωρία, που δεν μπορεί να δικαιολογήσει την πτώση όλου του μυκηναϊκού κόσμου, καθώς είναι απίθανο να έγιναν την ίδια εποχή σεισμοί σε όλη την Ελλάδα, όπου επίσης υπήρχαν μυκηναϊκά ανάκτορα.
tovima.gr

ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ "ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!"




ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ "ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!"

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου


Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου

Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες

Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου

ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με τη δύναμή του

τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.

Άς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του

Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.”

ΠΙΝΑΚΑΣ makovsky, Playing Children

Το σοφό τέστ του Σωκράτη

Τρεις επιφανείς πνευματικοί άνθρωποι της Κρήτης ¨ Καζαντζάκης Θεοτοκόπουλος Κορνάρος

Το σοφό τεστ του Σωκράτη που πρέπει να το εφαρμόζουμε κι' εμείς

Μια μέρα, εκεί που ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.

Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της "τριπλής διύλισης". "- Τριπλή διύλιση;" ρώτησε με απορία ο γνωστός του. - Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.

- Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια; - Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και...

-Μάλιστα, άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα.

- Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;

- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον... - Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια. Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.

- Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορείς ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το τρίτο φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί xρήσιμο σε κάτι;

- Όχι δεν νομίζω... - Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω; Ο γνωστός του έφυγε ντροπιασμένος,έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα...

Μήπως είναι καιρός να βάλουμε κι εμείς αυτό το σοφό τεστ στη ζωή μας;

Ευγένιος Ντελακρουά

Eugène Delacroix - Portrait de l'artiste (ca.1837).jpg 

Ο Ευγένιος Ντελακρουά (Γαλλικά: Ferdinand Victor Eugène Delacroix προφέρεται: [ø.ʒɛn də.la.kʁwa] μεταγραφή: Φερντινάν Βικτόρ Εζέν Ντελακρουά, 26 Απριλίου 1798 – 13 Αυγούστου 1863) ήταν μεγάλος Γάλλος ρομαντικός ζωγράφος του 19ου αιώνα, που επηρέασε την ζωγραφική συμβάλλοντας στην ανάπτυξη του ιμπρεσιονισμού. Εμπνεύστηκε από ιστορικά γεγονότα όπως η Ελληνική και η Γαλλική Επανάσταση, καθώς και από ένα ταξίδι του στο Μαρόκο.

Γεννήθηκε στις 26 Απριλίου 1798 στο Σαρεντόν-Σαιν-Μορίς (Charenton-Saint Maurice) κοντά στο Παρίσι και ήταν το τέταρτο παιδί του Σαρλ Ντελακρουά, υπουργού Εξωτερικών του Διευθυντηρίου αν και εικάζεται ότι ο πραγματικός του πατέρας ήταν ο Ταλλεϋράνδος, διάσημος διπλωμάτης στον οποίο ο Ευγένιος έμοιαζε στην εμφάνιση και το χαρακτήρα. Ο Σαρλ Ντελακρουά πέθανε το 1805 και η μητέρα του το 1814 αφήνοντάς τον Ευγένιο ορφανό στην ηλικία των 16. Το 1815 μαθήτευσε κοντά στον ζωγράφο Πιερ-Ναρσίς Γκερέν (Pierre-Narcisse Guérin) και το 1816 μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1822 παρουσίασε στο Σαλόνι Παρισιού τον πίνακά του «Η βάρκα του Δάντη». Το 1824 παρουσίασε τη «Σφαγή της Χίου», εμπνευσμένος από το πραγματικό γεγονός της Ελληνικής επανάστασης, και ο πίνακας αγοράστηκε από την Γαλλική κυβέρνηση για 6000 νομίσματα.

Εντυπωσιασμένος από τις τεχνικές των Άγγλων ζωγράφων όπως ο Τζον Κόνσταμπλ, ταξίδεψε το 1825 στην Αγγλία όπου επισκέφθηκε πολλές γκαλερί και θέατρα και επηρεάστηκε από τον αγγλικό πολιτισμό. Επίσης έκανε την εικονογράφηση μιας Γαλλικής έκδοσης του Φάουστ με 17 λιθογραφίες, και διάφορων έργων του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και του Σερ Ουόλτερ Σκοτ.

«Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό»

Μεταξύ 1827 και 1832 παρουσίασε πολλά μεγάλα έργα με ιστορικά θέματα. Το 1827 παρουσίασε στο Σαλόνι τον «Θάνατο του Σαρδανάπαλου» εμπνευσμένο από την ποίηση του Λόρδου Μπάυρον. Εντυπωσίασε και πάλι το κοινό με το σημαντικότερο και τελευταίο ρομαντικό έργο του, το «Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό», εμπνευσμένο από την Ιουλιανή επανάσταση του 1830. Ο πίνακας αγοράστηκε και αυτός από την Γαλλική κυβέρνηση αλλά χάρη στην αντίδραση κάποιων αξιωματούχων που θεωρούσαν την προώθηση της ιδέας της ελευθερίας ανατρεπτική, αποσύρθηκε από την κοινή θέα. Παρόλα αυτά, ο Ντελακρουά πήρε αρκετές εργολαβίες για τοιχογραφίες σε δημόσια κτίρια.

«Καβαλάρης Έλληνας αγωνιστής»

Το 1832 ταξίδεψε για 6 μήνες στο Μαρόκο όπου ο αρχαίος και εξωτικός πολιτισμός των αράβων τον ενέπνευσε εκ νέου στην δημιουργία έργων όπως «Οι Φανατικοί της Ταγγέρης» (1837-1838), «Ο Σουλτάνος του Μαρόκου και η Ακολουθία του» (1845), «Κυνήγι Λιονταριών» (1854), «Άραβας Σελώνοντας το Άλογό του» (1855). Οι «Γυναίκες του Αλγερίου» έκαναν μεγάλη επιτυχία στο Σαλόνι του 1834. Το 1833 ζωγράφισε τις τοιχογραφίες στο βασιλικό δωμάτιο του παλατιού των Βουρβόνων, και συνέχισε με διάφορα έργα για το Λούβρο και το Ιστορικό Μουσείο στις Βερσαλλίες, μέχρι το 1861. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση του 1848, ο Ναπολέων Γ' επέτρεψε την δημόσια εμφάνιση του έργου «Η Ελευθερία οδηγεί το λαό», το οποίο σήμερα εκθέτεται στο μουσείο του Λούβρου.

Άλλα έργα του είναι «Το Ναυάγιο του Δον Χουάν», «Η Μήδεια πριν σκοτώσει τα παιδιά της», «Η είσοδος των Σταυροφόρων στην Κωνσταντινούπολη» και ένα πορτρέτο του συνθέτη Φρεντερίκ Σοπέν. Έργα του εμπνευσμένα από την Ελληνική επανάσταση είναι «Η Σφαγή της Χίου», «Έφιππος Έλληνας αγωνιστής», «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου» και «Η Μάχη του Γκιαούρη με τον Πασά».

Το 1855 εξέθεσε 48 πίνακες στην Διεθνή Έκθεση Παρισιού και έγινε δεκτός στην Ακαδημία μετά από την όγδοη αίτησή του. Κάνοντας τοιχογραφίες πολλές ώρες όρθιος επάνω σε σκαλωσιές μισοτελειωμένων κτιρίων, αρρώστησε και αποσύρθηκε. Πέθανε στις 13 Αυγούστου 1863 στο Παρίσι.

Το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ


 

Το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ έλαβε χώρα στις 26 Απριλίου του 1986, στον αντιδραστήρα αρ. 4 του Πυρηνικού Σταθμού Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ της Σοβιετικής Ένωσης, ο οποίος σήμερα βρίσκεται σε εδάφη της Ουκρανίας. Το ατύχημα ήταν της τάξης του μέγιστου προβλεπόμενου ατυχήματος στην Διεθνή Κλίμακα Πυρηνικών Γεγονότων, διατάραξε σοβαρότατα τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στις γύρω περιοχές και είχε σημαντικές επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην υγεία. Από το ατύχημα πέθαναν επιτόπου 2 από τους εργάτες του σταθμού. Μέσα σε τέσσερις μήνες, από τη ραδιενέργεια και από εγκαύματα λόγω της θερμότητας, πέθαναν 28 πυροσβέστες που έσπευσαν στο χώρο του ατυχήματος και διαπιστώθηκαν 19 επιπλέον θάνατοι ως το 2004. Επιπλέον, υπολογίζεται ότι επηρεάστηκε η υγεία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων εξαιτίας της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος με ραδιενέργεια. Οι ποσοστιαίες αυξήσεις των καρκίνων ήταν άνω του 15% στους πληθυσμούς που εκτέθηκαν, με χιλιάδες θανάτους από καρκίνο και λευχαιμία να συνδέονται με το ατύχημα.

Χάρτης της ευρύτερης περιοχής, με εμφαινόμενες τις πληγείσες εκτάσεις. Κόκκινο: απαγορευμένη ζώνη, ανοιχτό κόκκινο: ζώνη μόνιμου ελέγχου, ροζ: ζώνη περιοδικού ελέγχου, κίτρινο: απροσδιόριστη ζώνη.

Η καταστροφή που προκάλεσε το ατύχημα φάνηκε από τις μετέπειτα συνέπειες του: ο χώρος εκκενώθηκε, έγινε μια μεγάλη διαρροή ραδιενέργειας, πολλοί άνθρωποι εκτέθηκαν σε ραδιενέργεια και εργάτες εγκατέλειψαν τον τόπο εργασίας τους.

Τα Μέσα Ενημέρωσης αργότερα αναφέρθηκαν στο περιστατικό ως μια καταστροφή ευρείας κλίμακας, αναφερόμενα σε αυτό ως πυρηνικό ατύχημα και επίσης εκτίμησαν ότι η ζημιά που προκλήθηκε στο Τσέρνομπιλ είχε καταστροφικές συνέπειες και για την υπόλοιπη Ευρώπη.

Η Πτώση της Σφακτηρίας

Zografos-Makriyannis 13 Navarino Boissonas.jpg 

Η Πτώση της Σφακτηρίας υπήρξε μια από τις πολεμικές εμπλοκές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 με νικηφόρα έκβαση για τους Αιγυπτίους.

Την 19η Απριλίου ο Αναστάσιος Τσαμαδός διερχόμενος με το βρίκιο «Άρης» από το Νεόκαστρο (ή την σημερινή Πύλο) ενώ ήταν σε αποστολή μεταφοράς πολεμικού υλικού με προορισμό την Πάτρα, αυτεπαγγέλτως στάθμευσε και ζήτησε άδεια από τον Υπουργό Πολέμου της Κυβέρνησης να παραμείνει και να εφοδιάσει την άμυνα του λιμανιού λόγω του ότι ο Ιμπραήμ Πασάς ετοίμαζε εκεί απόβαση.

Έτσι και έγινε, μετά από συμβούλιο που διεξήχθη στο πλοίο «Άρης» υπό του υπουργού Πολέμου Αναγνωσταρά, όπου αποφασίστηκε να ενισχυθεί η άμυνα του νησιού με 500 ακόμα άνδρες και ναυτικούς, καθώς και να ζητήσουν επιπλέον ενισχύσεις. Στις 22 Απριλίου ο ελληνικός στόλος βρέθηκε εμπρός στο Νεόκαστρο, ενώ ο εχθρικός γύρω στις Οινούσες. Ο Ανδρέας Μιαούλης αφού συσκέφθηκε με τον Τσαμαδό, παρατάχθηκε για μάχη, αλλά όλη η μέρα πέρασε με ακροβολισμούς, ομοίως, και οι επόμενες δύο επιθέσεις του ελληνικού στόλου δεν κατάφεραν να παρασύρουν τον εχθρικό στόλο σε κάποια ναυμαχία.

Μετά την αποτυχημένη απόβαση του Ιμπραήμ Πασά στο Νεόκαστρο την 25η Απριλίου, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, που ήταν ο απεσταλμένος του προέδρου του Εκτελεστικού Γεωργίου Κουντουριώτη, πέρασε με τους λιγοστούς του άνδρες στη Σφακτηρία, όπου η θέση των Ελλήνων είχε γίνει κρίσιμη και οι δυνάμεις των υπερασπιστών της Σφακτηρίας με αρχηγό τον Αναγνωσταρά ήταν μικρές. Κύριος στόχος του Ιμπραήμ ήταν η Σφακτηρία. Σύμφωνα με το σχέδιό του η πρώτη μοίρα, που αποτελείτο από 3 φρεγάτες, 4 κορβέττες και 39 άλλα μικρότερα πλοία, διατάχθηκε να εισδύσει στον κόλπο να βομβαρδίσει το νησί και να καλύψει την απόβαση. Η δεύτερη μοίρα, που αποτελείτο από τα μεγαλύτερα πλοία, θα ορμούσε εναντίον του ελληνικού στόλου που λοξοδρομούσε κάτω από το νησί Πρώτη. Συγχρόνως τα αιγυπτιακά στρατεύματα της ξηράς θα επιτίθενταν εναντίον του Παλαιοκάστρου.

Την νύχτα της 25ης Απριλίου προς την 26ης Απριλίου ο Aιγυπτιακός στόλος, έχοντας πλέον ευνοϊκό άνεμο, εισέπλευσε στον όρμο του Nαυαρίνου συνοδεύοντας αποβατικό σώμα τριών χιλιάδων ανδρών για να καταλάβει τον όρμο και το φρούριό του. O εχθρός αρχικά κατέλαβε τη Σφακτηρία φονεύοντας 350 από τους 800 υπερασπιστές της, μεταξύ των οποίων ήταν ο φιλικός και αρχηγός των Ελλήνων στη μάχη Αναγνωσταράς, ο Χιλίαρχος Σταύρος Σαχίνης, ο φιλέλληνας Ιταλός κόμης Σανταρόζα και ο Πλοίαρχος Aναστάσιος Tσαμαδός που βρισκόταν στην ξηρά στο πλευρό των αμυνομένων Ελλήνων μαζί με 200 περίπου αξιωματικούς και ναυτικούς που εγκατέλειψαν και αυτοί τις λέμβους τους για να βοηθήσουν στη μάχη. Tο γεγονός ότι όχι μόνο αυτός αλλά και ο κυβερνήτης του πλοίου «Aθηνά», ο Πλοίαρχος Νικόλαος Βότσης, δεν πρόλαβαν να επιβιβασθούν στα πλοία τους σημαίνει ότι ο είσπλους των Aιγυπτίων έγινε αιφνιδιαστικά. Όταν οι ναυτικοί μας τράπηκαν σε φυγή, επιστρέφοντας ατάκτως στις λέμβους τους, επέβησαν όπου ήταν δυνατόν ανεξαρτήτως αν ήταν το πλήρωμα του σκάφους ή όχι. Δύο από τα πέντε άλλα πλοία μας που ήταν στον όρμο πρόλαβαν να σαλπάρουν έγκαιρα και να εξέλθουν ανενόχλητα, με κυβερνήτες τον Θεόδωρο Σάντο Σπετσιώτη και τον Βασίλειο Σ. Βουδούρη. Το «Aθηνά» χωρίς τον κυβερνήτη του επιχείρησε και επέτυχε ηρωική έξοδο. Στο βρίκιο «Αχιλλεύς», ενώ απέπλεε από τον όρμο υπό των αδελφών Γεωργίου και Αντωνίου Ορλάνδου, κρεμάσθηκαν τριάντα ναύτες στα πλευρά της λέμβου με το σώμα στη θάλασσα, όπως και σε άλλα πλοία. Επίσης, το τρικάταρτο και βαριά οπλισμένο «Ποσειδών» υπό του Θεοφίλου Μουλά, απέπλευσε οριακά φορτωμένο με βαρέλια νερό στην πλώρη για να μοιάζει πυρπολικό και έτσι κατάφερε να διαφύγει χωρίς να προσπαθήσουν να το εμβολίσουν. Tελευταίο έμεινε το βρίκιο «Άρης» που είχε μείνει μέσα στον όρμο περιμένοντας τον κυβερνήτη του. Mόλις το πλήρωμα έμαθε για το θάνατό του απέπλευσε με τον Πλοίαρχο Nικόλαο Bότση, που πρόλαβε να επιβιβαστεί την τελευταία στιγμή σε αυτό μαζί με τον Δημήτριο Σαχτούρη και τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο.

Πολλοί έφυγαν «γενόμενοι ριψάσπιδες, εζήτησαν να σωθώσιν... Οι δ’ εγκαρτερήσαντες μεθ’ ων και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος».

Κουλουράκια για το Πάσχα

Υλικά που θα χρειαστείτε:
• 1/ 2 κιλό ζάχαρη
• 1/ 2 κιλό βούτυρο Κερκύρας
• 4 αυγά

• 1/ 2 ποτήρι από χυμό πορτοκάλι (αν έχετε τη δυνατότητα, προτιμήστε βιολογικά πορτοκάλια)
• 1/ 2 ποτήρι ξύσμα από τα πορτοκάλια
• 1 κουταλάκι του γλυκού σόδα
• 1, 5 κουταλάκι του γλυκού μπέικιν πάουντερ
• 2 βανίλιες
• 1/ 2 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
• 1 κιλό σκληρό αλεύρι


Αν θέλετε, μπορείτε επίσης να προσθέσετε διάφορα μυρωδικά όπως είναι η μαστίχα ή το μαχλέπι (που συνήθως χρησιμοποιούμε στο τσουρέκι).

 
Εναλλακτικά: Η συνταγή μπορεί να γίνει, εκτός από πορτοκάλι, με λεμόνι ή μανταρίνι.

Σαλάτα με φασόλια

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +- 

Πολίτικα Νηστίσιμα από την Μίμα Καρβούνη

 

26 Απριλίου 1937 , Γκουέρνικα ...

26 Απριλίου 1937 , Γκουέρνικα ...
Ο βομβαρδισμός της Γκουέρνικα ήταν εναέρια επίθεση 26 Απριλίου, 1937, κατά τη διάρκεια Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος από Γερμανικά Luftwaffe μοίρα γνωστή ως Λεγεώνα κονδόρων ενάντια Βασκικά πόλη Γκουέρνικα. Ήταν ο πρώτος εναέριος βομβαρδισμός στην ιστορία στην οποία ένας πολιτικός πληθυσμός επιτέθηκε με την προφανή πρόθεση της παραγωγής της συνολικής καταστροφής.

Ακόμη και πριν από το βομβαρδισμό, Η Γκουέρνικα ήταν μια θέση της μεγάλης σημασίας στους βασκικούς ανθρώπους. Biscayne η συνέλευση συναντήθηκε παραδοσιακά εκεί κάτω από βαλανιδιά δέντρο, Gernikako Arbola. Στα πιό πρόσφατα έτη, η συνέλευση είχε συναντηθεί Casa de Juntas, ένα νεοκλασσικό κτήριο δίπλα στο δρύινο δέντρο, όποιος στέγασε επίσης το σημαντικότερο ιστορικό αρχείο Βασκική χώρα.

Κατά την διάρκεια της επίθεσης η πόλη είχε έναν ονομαστικό πληθυσμό περίπου 5.000. Υπήρξε, εντούτοις, ένας πολύ μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων στην πόλη την ημέρα της επίθεσης υπήρξαν αναμφισβήτητα πολυάριθμοι πολεμικοί πρόσφυγες παρόντες στην πόλη, και η ημέρα της επίθεσης ήταν μια Δευτέρα (μια ημέρα αγοράς έπειτα όπως τώρα), έτσι επίσης θα είχαν υπάρξει πολλοί άνθρωποι από τις περιβάλλουσες περιοχές.

Στο χρόνο, η πόλη ήταν περίπου 15 χιλιόμετρα πίσω από τις δημοκρατικές γραμμές και, πριν από εκείνη την ημερομηνία, δεν ήταν περιλήφθείτ άμεσα στον πόλεμο και θεωρήθηκε πιθανώς ασφαλής θέση για να είναι. Εντούτοις, κατά την διάρκεια της επίθεσης η πόλη δεν είχε καμία αεράμυνα λόγω των πρόσφατων απωλειών της δημοκρατικής Πολεμικής Αεροπορίας.

Ο βομβαρδισμός ήταν μια ακολουθία επιθέσεων από τις γερμανικές και ιταλικές δυνάμεις, η πρώτη κοινή στρατιωτική λειτουργία μεταξύ Ναζιστική Γερμανία και Φασιστική Ιταλία. Ήρθαν με τέτοια ταχύτητα ότι από το έδαφος η εντύπωση ήταν σχεδόν συνεχούς βομβαρδισμού για μία περίοδο των ωρών.

Η πρώτη επίθεση ήρθε περίπου 16:30. Twin-engined Θδορνηερ κάνει 17, προερχόμενος από το νότο, ριγμένος περίπου δώδεκα βόμβες 50kilogram πέρα από την πόλη. Οι άνθρωποι έκαναν το καλύτερό τους για να πάρουν την κάλυψη ή για να φύγουν για farmhouses και τα ξύλα στα περίχωρα.
Guernica burning.
Κάψιμο της Γκουέρνικα.

Στην πτήση του πίσω στη βάση, κάνετε 17 πέρασε μια ιταλική περίπολο τριών Σαβοηα- Marchetti SM.79s αυτός είχε φύγει Soria στις 15:30, διευθυνμένος σε μια αποστολή, σύμφωνα με τις διαταγές τους, για "να βομβαρδίσει το δρόμο και τη γέφυρα στα ανατολικά της Γκουέρνικα, προκειμένου να εμποδιστεί η εχθρική υποχώρηση ". Οι διαταγές τους που λέονται σαφώς για να μην βομβαρδίσουν η ίδια την πόλη. Σύμφωνα με Cιsar Vidal: "οι Ιταλοί προσπαθούσαν για κάποιο χρόνο να λάβει... μια χωριστή συμφωνία ειρήνης με τους βασκικούς εθνικιστές ", και δεν έτεινε για να διακινδυνεύσει εκείνη την προσπάθεια. [ 1 ] Κατά τη διάρκεια ενός ενιαίου ένας-μικρού περάσματος πέρα από την πόλη, από το Βορρά στο νότο, τα ιταλικά αεροπλάνα έριξαν τριάντα έξι βόμβες 50kilogram.

Σε αυτό το σημείο (πάλι, σύμφωνα με Vidal), η ζημία στην πόλη ήταν "σχετικά περιορισμένη... περιορισμένος σε μερικά κτήρια", συμπεριλαμβανομένης της three-storey έδρας Izquierda Republicana ("Δημοκρατικό αριστερό" πολιτικό κόμμα) και η εκκλησία του SAN Juan.

Τρεις πιό εναέριες επιθέσεις εμφανίστηκαν στις τότε και 18:00. Το τρίτο κύμα αποτελέσθηκε από το α Heinkel αυτός 111 συνοδευμένος από πέντε ιταλικά Εξουσιοδοτήσεις κάτω από την εντολή Θ*Θορραδο "Rocca" Ricci τα τέταρτα και πέμπτα κύματα ήταν κάθε ένα με τα γερμανικά twin-engined αεροπλάνα.

Αυτή τη στιγμή, ένδεκα αεροπλάνα είχαν επιτεθεί στην πόλη και τα περίχωρά του. Σημειώσεις Vidal: "Εάν οι εναέριες επιθέσεις είχαν σταματήσει σε εκείνη την στιγμή, για μια πόλη ότι μέχρι τότε διατηρημένος την απόστασή του από τους σπασμούς του πολέμου, θα ήταν μια συνολικά δυσανάλογη και αφόρητη τιμωρία. Εντούτοις, η μεγαλύτερη λειτουργία ήταν ακόμα να έρθει."

Νωρίτερα, γύρω στο μεσημέρι εκείνη η ημέρα, ο τριπλός-μηχανοκίνητος Junkers Ju 52s από τον κόνδορα η λεγεώνα είχε πραγματοποιήσει μια καταστρεπτική αποστολή ενάντια στη μικρότερη πόλη Guerricaiz. Επέστρεψαν στη βάση τους στους εξοπλισμούς ξαναφορτωμάτων και για να φάνε το μεσημεριανό γεύμα τους, κατόπιν διευθυνμένος στην επίθεση Γκουέρνικα. Τα 3rd Η μοίρα καθόρισε με ένα φορτίο βαριών βομβών 250 και 50 κλ και 1 κλ incendiaries, τα τελευταία που διαμορφώνουν ένα τρίτο του ωφέλιμου φορτίου. Υποτίθεται ότι οι άλλες δύο μοίρες έφεραν τα παρόμοια φορτία. Η επίθεση θα έτρεχε από το Βορρά στο νότο, προέλευση από Κόλπος της Μπισκάγια και επάνω η πορεία των ποταμών Mundaca και Oca.

Το 1ST και 2ND Οι μοίρες της λεγεώνας κονδόρων απογειώθηκαν στις περίπου 16:30, με τα 3rd Μοίρα που απογειώνεται από Θ*Ψuργος λίγα λεπτά αργότερα. Συνοδεύθηκαν από Vitoria από μια μοίρα Fiat και από BF 109 MesserschmittBS της μοίρας Lutzow, για συνολικά είκοσι εννέα αεροπλάνα, εκτός από τα ένδεκα που περιλαμβάνονται στις προηγούμενες επιθέσεις.

Στις 18:30 στις 18:45, κάθε μια από τις τρεις γερμανικές μοίρες επιτέθηκε σε έναν σχηματισμό τρεις Ju 52s παραπλεύρως, με συνέπεια ένα μέτωπο επίθεσης περίπου 150 μέτρων. Εν τω μεταξύ, και συνεχιμένος για για μια τέταρτος-ώρα μετά από το βομβαρδισμό, το BF 109Bs και Heinkel αυτός 51s οι πολίτες στους δρόμους από την πόλη.
Οι επιθέσεις δημιούργησαν ένα firestorm και κατέστρεψαν σχεδόν την ολόκληρη πόλη. Τρία τέταρτα των κτηρίων της πόλης καταστράφηκαν εντελώς, και οι περισσότεροι άλλοι ήταν χαλασμένοι. Των λίγων κτηρίων που διαθέθηκαν μεταξύ ήταν τα εργοστάσια όπλων Unceta και της επιχείρησης και Talleres de Γκουέρνικα και το σπίτι συνελεύσεων (Casa de Juntas) και Βαλανιδιά. Η γέφυρα, ο προφανής στόχος της πρόωρης ιταλικής επίθεσης, επιζημένος.

Δεν υπάρχει κανένας γενικά αποδεκτός επίσημος αριθμός ως προς τον αριθμό θυμάτων. Σειρά εκτιμήσεων από μόνο 120 νεκρά σε τόσο σε πολλές όπως 10.000, με τη συναίνεση που στέκεται κοντά στα 1.650 που η βασκική κυβέρνηση του χρόνου έδωσε ως ελάχιστο αριθμό νεκρών. Οι νεκροί εμφανίζονται να είναι συνήθως οι ηλικιωμένοι, γυναίκες, και παιδιά.

Στη λεγεώνα κονδόρων ορίστηκαν οι εναέριες αποστολές σε όλη την Ισπανία, όπως Ναζιστική Γερμανία"πρωταρχική συμβολή του s Θ*Φρανθησθο Franco"δυνάμεις του s. Θα φαινόταν ότι το κίνητρο αυτής της ιδιαίτερης επίθεσης ήταν απλά να τρομοκρατηθεί ο πολιτικός πληθυσμός και να διαφθαρεί η δημοκρατική πλευρά.
Books burned after the advance of Francoist troops.
Τα βιβλία έκαψαν μετά από την πρόοδο των στρατευμάτων Francoist.

Για Luftwaffe, ο βομβαρδισμός ήταν μια δοκιμή αυτού που θα έπαιρνε για να καταστρέψει εντελώς μια πόλη. Από μία άποψη η Γκουέρνικα ήταν ένα πείραμα που θα ερχόταν στην πραγματοποίηση Blitzkriegs Παγκόσμιος πόλεμος ΙΙ. Δοκιμές της Νυρεμβέργης, έπειτα-τακτοποιήστε του Luftwaffe, Hermann Gφring δηλωμένος: "Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος μου έδωσε μια ευκαιρία να βάλει τη νέα Πολεμική Αεροπορία μου στη δοκιμή, και μέσα για τα άτομά μου να αποκτήσουν την εμπειρία."

Επιπλέον, ο βομβαρδισμός εμφανίστηκε αμέσως μετά από τη σύλληψη και λυντσάρισμα από έναν γερμανικό πιλότο που είχαν κατεβάσει Μπιλμπάο. Η επίθεση είχε αυξήσει το θυμό των συναδέλφων του.

Ο Τύπος Franquista κατά τρόπο οφθαλμοφανή υποστήριξε ότι η Γκουέρνικα είχε καεί από τους φεύγοντας Δημοκρατικούς οι ίδιοι. Αυτό είχε εμφανιστεί προηγουμένως μέσα Θηρu'ν, ως τμήμα του α καψαλισμένη γη στρατηγική εντούτοις, οι διάφοροι ξένοι ανταποκριτές συνέβησαν να είναι παρόντες κατά τη διάρκεια της επίθεσης και βεβαίωσαν την ερήμωση. Επίσης βεβαίωσαν ότι οι πυροσβέστες Μπιλμπάο ήταν αργά στην άφιξη και έκανε λίγα μόλις έφθασαν, επιδείνωση της ζημίας, αν και Cιsar Vidal παρουσιάζει τα στοιχεία για να αντικρουστεί η τελευταία έκθεση και παρέχει μια προφανώς λεπτομερή περιγραφή των προσπαθειών πυρόσβεσης. [ 2 ]

Στο βιβλίο του Λα Destrucciσn de Γκουέρνικα (Η καταστροφή της Γκουέρνικα) Cιsar Vidal θίγει τα ακόλουθα θέματα [ 3 ] περίπου τα κίνητρα της λεγεώνας κονδόρων και του διοικητή τους Wolfram βον Richthofen:

Η έλλειψη ενός περάσματος αναγνώρισης πριν από το βομβαρδισμό δείχνει ότι η λεγεώνα κονδόρων σκόπευε τη γενική καταστροφή της πόλης παρά την προσπάθεια να χτυπηθούν οι συγκεκριμένοι στρατιωτικοί στόχοι. Αυτό ήταν σε άμεση αντίφαση του α 6 Ιανουαρίου 1937 διαταγή από Σαλαμάνκα (έπειτα το επαναστατικό κεφάλαιο), υπογεγραμμένος από τον ανώτατο διοικητή της Πολεμικής Αεροπορίας, να εξουσιοδοτήσει την αναγνώριση για οι αέρας-επιδρομές πέρα από τις οικιστικές περιοχές να μπορούν να ελαχιστοποιήσουν τα πολιτικά θύματα.
Το ωφέλιμο φορτίο που φέρθηκε από την 3$η μοίρα (και τα πιθανώς παρόμοια ωφέλιμα φορτία των άλλων δύο μοιρών) αποτελέσθηκε από τις βαριές βόμβες και incendiaries, προορισμένος για να κονιοποιήσει και για να καψει. Μια επίθεση ακρίβειας σε μια εποικημένη περιοχή χαρακτηριστικά θα είχε χρησιμοποιήσει τις βόμβες 10kilogram και θα είχε παραλείψει incendiaries.
Είκοσι δύο τόνοι των βομβών ήταν μια τεράστια ποσότητα για να χρησιμοποιήσουν σε μια επίθεση σε μια πόλη το μέγεθος της Γκουέρνικα. Το Vidal αναφέρει τις πολλαπλές πηγές με σκοπό "την πρώτη ημέρα της επίθεσης ενάντια Μπιλμπάο όλες οι μονάδες της λεγεώνας κονδόρων έριξαν μαζί 66 τόνους των βομβών στο μέτωπο συνολικά " επίσης παρατηρεί ότι ο επίσημος γερμανικός απολογισμός αυτού του μέρους του πολέμου, "Ο πόλεμος στο Βορρά", ψευδώς δηλωμένος μόνο 7.956 τόνοι των βομβών μειώθηκε στην Γκουέρνικα.

Επειδή αυτή η σημαντική επίθεση στην Γκουέρνικα ήρθε σε αντίθεση με τα γενικά Θ*Εμηληο Mola"προηγούμενα σχέδια του s για την αναζήτηση του πολέμου σε αυτήν την περιοχή, Το Vidal υποστηρίζει ότι βον Richthofen πρέπει είτε να έχει την έγκριση από Mola είτε μια άμεση διαταγή από Franco ο ίδιος.
Συμβολική σημασία

Ο βομβαρδισμός της Γκουέρνικα έγινε γρήγορα ένα κόσμος-διάσημο σύμβολο των φρικών του πολέμου. Ενέπνευσε ένας από Θ*Παψλο Picasso"s τα περισσότερα διάσημα έργα ζωγραφικής, γνωστός απλά όπως Γκουέρνικα. Η επίδειξη αυτής της ζωγραφικής στο ισπανικό περίπτερο κατά τη διάρκεια 1937 παγκόσμια έκθεση Παρίσι και απεικονισμένος και ενισχυμένος τη συμβολική σημασία του γεγονότος.

Η ζωγραφική ήταν ένα σύμβολο για Βασκικός εθνικισμός κατά τη διάρκεια Ισπανική μετάβαση στη δημοκρατία. Bild 183-H25224

Die Ruinen von Guernica
5603/37 Bundesarchiv
 

Γκερνίκα




Η Γκερνίκα (Guernica στα ισπανικά ή Γκουέρνικα, με λατινική απόδοση στα ελληνικά), είναι το διασημότερο ίσως έργο του Πάμπλο Πικάσο.
Αυτός ο τεράστιος καμβάς (3,54x7,82μ.) περιγράφει την απανθρωπιά, τη βιαιότητα και την απόγνωση του πολέμου. Ήταν παραγγελία της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ισπανίας για τη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1937.
Ο Πικάσο εμπνεύστηκε το έργο όταν, στις 26 Απριλίου της ίδιας χρονιάς, στα πλαίσια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, Γερμανοί πιλότοι της αεροπορίας των εθνικιστών βομβάρδισαν την κωμόπολη Γκερνίκα της Χώρας των Βάσκων. Στο βομβαρδισμό εκείνο σκοτώθηκαν 1.650 άνθρωποι και ισοπεδώθηκε το 70% της πόλης με 32 τόνους εκρηκτικά

Συνθήκες έμπνευσης

Ο Πικάσσο πληροφορήθηκε τα γεγονότα από την εφημερίδα Le Soir, μόνο την 1η Μαΐου και το ολοκληρώνει στις 3 Ιουνίου του 1937[3]


Ο Πικάσο απέφυγε να ζωγραφίσει αεροπλάνα, βόμβες ή ερείπια. Οι δύο κυρίαρχες μορφές του έργου είναι ένας ταύρος και ένα πληγωμένο άλογο με διαμελισμένα κορμιά και τέσσερις γυναίκες που ουρλιάζουν κρατώντας νεκρά μωρά. Αρχικά ο Πικάσο πειραματίστηκε με χρώμα, αλλά τελικά κατέληξε στο άσπρο-μαύρο και αποχρώσεις του γκρι, καθώς θεώρησε ότι έτσι δίνει μεγαλύτερη ένταση στο θέμα. Πολλές φορές μετακίνησε φιγούρες και μορφές πριν καταλήξει στην οριστική τους θέση. «Η αφαίρεση του χρώματος και του αναγλύφου αποτελεί διακοπή της σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο: όταν διακόπτεται,δεν υπάρχει πια η φύση ή η ζωή»[4].

Η διαδικασία της ζωγραφικής του πίνακα αποτυπώθηκε σε μια σειρά φωτογραφιών από τη διασημότερη ερωμένη του Πικάσο, την Dora Maar, μια διακεκριμένη καλλιτέχνιδα. Συνολικά σαράντα πέντε σχέδια μας έχουν σωθεί τα οποία προετοιμάζουν την τελική Γκερνίκα. Όταν πρωτοεμφανίστηκε ο πίνακας, οι αντιδράσεις ήταν μάλλον αρνητικές. Ο βάσκος τοιχογράφος Χοσέ Μαρία Ουτσενάι δήλωσε: «Για έργο τέχνης είναι ένα από τα φτωχότερα της παγκόσμιας παραγωγής. Πρόκειται για πορνογραφία 7x3». Γερμανικό έντυπο έγραψε ότι πρόκειται για «σύμφυρμα από ανθρώπινα μέλη που θα μπορούσε να είχε ζωγραφήσει τετράχρονος». Σταδιακά το γενικό αίσθημα άρχισε να μεταστρέφεται και το έργο περιόδευε για να ενισχύσει τον αγώνα των Δημοκρατικών. Η περιοδεία σταμάτησε όταν ο Φράνκο κατέλαβε την εξουσία το 1939 και, με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το έργο φυγαδεύτηκε στις ΗΠΑ, για να αποφευχθεί η καταστροφή του.

Η Γκερνίκα έμεινε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης για πολλά χρόνια και ο Πικάσο είχε δηλώσει πως δε θα επέστρεφε στην Ισπανία προτού αποκατασταθεί πλήρως η δημοκρατία. Το 1974 υπήρξε συμβάν βανδαλισμού του έργου με κόκκινη μπογιά, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σφαγή του Μάι Λάι στο Βιετνάμ. Το 1981 η Γκερνίκα επιστράφηκε στην Ισπανία και εκτέθηκε αρχικά στο Casón del Buen Retiro και κατόπιν στο Μουσείο ντελ Πράδο, προστατευμένη με αλεξίσφαιρο τζάμι και οπλισμένους φρουρούς, για το φόβο νέου βανδαλισμού. Το 1992 ο πίνακας μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία στη Μαδρίτη, του οποίου έγινε το διασημότερο και σπουδαιότερο έκθεμα.

Τα τελευταία χρόνια ακούγεται συχνά η πρόταση να μεταφερθεί στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ στο Μπιλμπάο[6], το οποίο βρίσκεται λίγα μόλις χιλιόμετρα από την κωμόπολη Γκερνίκα, πράγμα με το οποίο δε συμφωνεί ούτε η ισπανική κυβέρνηση, ούτε η διοίκηση του Μουσείου Τέχνης Βασίλισσα Σοφία.

Ιστορικό επεισόδιο
Λέγεται πως όταν οι Γερμανοί εισήλθαν στο Παρίσι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην προσπάθειά τους να βρουν καλλιτεχνικούς θησαυρούς και να τους κατασχέσουν, ένας Γερμανός Αξιωματικός έδειξε σε φωτογραφία τον πίνακα «Γκερνίκα» στον ίδιο τον Πικάσο που είχε προσαχθεί ρωτώντας τον: -Αυτόν τον πίνακα εσείς τον κάνατε; Κι εκείνος απήντησε με θάρρος: Όχι, Εσείς...

http://el.wikipedia.org/wiki/Γκερνίκα_%28ζωγραφική%29

Ο Μύθος της Δήμητρας και της Περσεφόνης



Τα Ελευσίνια Μυστήρια



Ο Μύθος της Δήμητρας και της Περσεφόνης
Παρόλο που οι περισσότεροι από τους αρχαίους λαούς φαντάζονταν τους θεούς να κατοικούν στον ουρανό, η θεότητα της γης είναι πολύ παλαιότερη και τα Ελευσίνια Μυστήρια περιστρέφονταν γύρω από αυτή.
Στην αρχή την αποκαλούσαν Γαία αλλά με το πέρασμα των αιώνων, απέκτησε το όνομα Δήμητρα, το οποίο κατά μια πιθανότατα σημαίνει «Γη μήτηρ», ενώ κατά μια άλλη «μητέρα του σταχυού».
Η λατρεία της Δήμητρας ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τους αγρότες, με τον κύκλο των εργασιών από τη σπορά ως τη συγκομιδή. Ξεκινώντας από τις εύφορες πεδιάδες της νότιας Θεσσαλίας, εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα και είχε ευρύτατη διάδοση σε όλο τον ελληνισμό από την Μικρά Ασία μέχρι την Ιταλία.
Ο μύθος της Δήμητρας και της Περσεφόνης (κόρη της Δήμητρας και του Δια) που αποτελεί το κέντρο της λατρείας των Ελευσίνιων έχει ως εξής σύμφωνο με τον ομηρικό ύμνο: η Κόρη έπαιζε σε μια πανέμορφη, καταπράσινη περιοχή, το Νυσσιον Πεδίο, μαζί με τις Ωκεανίδες Νύμφες όταν είδε ένα πανέμορφο νάρκισσο και θέλησε να τον κόψει.
Τότε εμφανίστηκε ο Άδης (Πλούτωνας) και την έκλεψε, αφού προηγουμένως είχε πάρει την συγκατάθεση του Δια. Η Δήμητρα μάταια έψαχνε να την βρει. Κάποια μέρα μίλησε με τον βασιλιά Ήλιο ο οποίος της εξήγησε τι είχε γίνει, κι αυτή έχοντας θυμώσει παρά πολύ με το Δια που επέτρεψε την αρπαγή της κόρης τους, αντί να γυρίσει στον Όλυμπο, μεταμορφώθηκε σε γριά και άρχισε να περιπλανείται στις πόλεις.
Έτσι έφτασε στην Ελευσίνα όπου ζήτησε να της χτίσουν έναν ναό κάτω από την Ακρόπολη. Αποσύρθηκε στον ναό λοιπόν, έκοψε κάθε επαφή με τον κόσμο και όλη μέρα θρηνούσε για τον χαμό της Κόρης της μέχρι που η γη έπαψε να βλασταίνει και ο αφανισμός των ανθρώπων απειλούσε τον κόσμο.
Βλέποντας αυτά, ο Δίας έστειλε τον Ερμή στον Άδη ζητώντας του να επιτρέψει την άνοδο της Κόρης για να ηρεμήσει η Δήμητρα. Ο Άδης την έστειλε αφού πρώτα της έδωσε να φάει καρπό ροιάς (ροδιού) για να εξασφαλίσει την επιστροφή της.
Η Κόρη συνάντησε την μητέρα στην Ελευσίνα, όμως μόλις η Δήμητρα αντιλήφθηκε ότι η κόρη της έφαγε τον καρπό κατάλαβε ότι δεν μπορεί να την κρατήσει για πάντα κοντά της. Την λύση έδωσε η Ρέα (μητέρα του Δια, του Άδη και της Δήμητρας) μέσω της οποίας έγινε συμβιβασμός ανάμεσα στους θεούς και αποφάσισαν ότι η Περσεφόνη θα περνούσε το 1/3 του χρόνου με τον σύζυγο της Άδη και τα 2/3 στον Όλυμπο με την μητέρα της.
Έτσι πείστηκε και η Δήμητρα να γυρίσει στον Όλυμπο και μόλις βγήκε από τον ναό που είχε κλειστεί, η γη άνθισε και η Δήμητρα έδειξε στους άρχοντες της πόλης τον τρόπο με τον οποίο ήθελε να την λατρεύουν, τα «Σεμνά Όργια*», τα οποία δεν επιτρεπόταν για κανένα λόγο να φανερώνονται στους αμύητους.
*Σημείωση: η παρεξηγημένη λέξη όργια σημαίνει μυστικές τελετές, μυστική λατρεία.
Ιστορικό των Μυστήριων
Προς τιμήν της Δήμητρας γίνονταν πολλές γιορτές (τα Θεσμοφόρια, τα Αλώα, τα Θαλύσια) η σημαντικότερη όμως ήταν τα Ελευσίνια μυστήρια στα οποία η Δήμητρα λατρευόταν ως πανίσχυρη, χθόνια και γόνιμη θεά και γιορτάζονταν στον ναό της Ελευσίνας. Θεωρείται ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια ιδρύθηκαν από τον Εύμολπο το 1.400 π.Χ. κι ότι άρχισαν να λειτουργούν επίσημα τον 8ο αιώνα π.Χ.
Επίσης, οι μυστικές αυτές τελετές φαίνεται ότι ήταν μέρος της λατρείας των Πελασγών, των οποίων η θρησκεία περιστρεφόταν γύρω από τη λατρεία της γης, τις χθόνιες θεότητές της, το μυστήριο της ζωής και του θανάτου και της μετά θάνατον ζωής. Μετά την κάθοδο των ελληνικών φύλων, των Αχαιών και των Ιώνων, οι οποίοι λάτρευαν τους ουράνιους θεούς, οι Πελασγοί ζήτησαν να προστατέψουν τις θρησκευτικές παραδόσεις και τη λατρεία τους από τη βεβήλωση των αλλόθρησκων κατακτητών και γι’ αυτό χρησιμοποίησαν το σκότος της νύχτας.
Τα μυστήρια λοιπόν της Ελευσίνας είναι η θρησκεία των κατακτηθέντων Πελασγών, οι τελετές της οποίας, εξαιτίας του φόβου των επιδρομέων γίνονταν σε μυστικές συναθροίσεις. Αν και αρχικά η θρησκεία των προελληνικών φύλων υπέστη τους διωγμούς των κατακτητών, με το πέρασμα του χρόνου οι θρησκευτικές τελετές και δοξασίες κατακτητών και κατακτημένων αφομοιώθηκαν.
Υπήρχαν τα μικρά (Ελάσσονα), τα εν Άγραις και τα μεγάλα (Μείζονα) μυστήρια. Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, δεν πρέπει να ταυτίζονται τα μικρά (Ελευσίνια) με τα Ελευσίνια Μυστήρια. Κατά τη διάρκεια του Ανθεστηρίωνα (Β΄ 15ήμερο Φεβρουαρίου και Α΄ 15ήμερο Μαρτίου) τελούνταν τα μικρά Ελευσίνια ενώ τα μεγάλα τελούνταν το μήνα Βοηδρομιώνα (Β΄15ήμερο Σεπτεμβρίου και Α΄15ήμερο Οκτωβρίου).
Υποστηρίζεται ότι τα μικρά τα Ελευσίνια ήταν εισαγωγικές και προπαρασκευαστικές τελετές για τα Μεγάλα Μυστήρια. Τα Ελευσίνια προσέλκυαν ανθρώπους από ολόκληρο τον Ελληνικό κόσμο και τη Ρωμαϊκή περίοδο από όλη την αυτοκρατορία, καθώς ο εορτασμός τους διατηρήθηκε μέχρι την εποχή του Θεοδοσίου.
Τα Μικρά Ελευσίνια
Τα μυστήρια αυτά διαρκούσαν 9 μέρες, όσες δηλαδή είχε κρατήσει και η περιπλάνηση της Δήμητρας και η διοργάνωσή τους έκαναν δυο γνωστές οικογένειες, οι Ευμολπίδες και οι Κήρυκες. Από τους πρώτους προερχόταν ο Ιεροφάντης, ο οποίος προΐστατο στις απόκρυφες τελετές ενώ από τους δεύτερους ο Δαδούχος, που είχε σημαντικό ρόλο στη διαδικασία της μύησης, και ο Ιεροκήρυκας, ο οποίος κήρυσσε την έναρξη των Mυστηρίων.
Mε τον Iεροφάντη συνεργαζόταν η ιέρεια της Δήμητρας που διέμενε μόνιμα στο ιερό της Ελευσίνας. Την πρώτη μέρα μεταφέρανε τα μυστικά ιερά της Δήμητρας από το άδυτο του Τελεστήριου στην Αθήνα και τα τοποθετούσαν στο Ελευσίνιο, το ιερό της. Την επόμενη μέρα στην αγορά των Αθηνών, μπροστά στην Ποικίλη Στοά, ο ιεροφάντης και ο κήρυκας αναγγέλλανε την έναρξη της γιορτής. Οι επόμενες μέρες ήταν αφιερωμένες σε θυσίες. Την έκτη μέρα επιστρέφανε με πομπή τα «ιερά» στην Ελευσίνα.
Η πομπή ξεκινούσε το πρωί και έφτανε στον προορισμό της με τη δύση του ήλιου. Η έβδομη μέρα ήταν αφιερωμένη πάλι σε θυσίες. Στις δύο τελευταίες μέρες γίνονταν οι μυστικές τελετές για τις οποίες γνωρίζουμε ελάχιστα. Γινόταν κάποια τελετή (δρώμενα), οι ιερείς έλεγαν κάποιες ιερές φράσεις (τα λεγόμενα) και έδειχναν στους μυημένους (μύστες) τα δεικνύμενα. Λίγο πιο συγκεκριμένα, οι μυούμενοι θυσίαζαν δέλφακα (χοιρίδιο) και με τα νερά του ποταμού Ιλισού καθαρίζονταν από τα μιάσματα με τη βοήθεια ειδικού ιερέα που λεγόταν «Υδρανός». Ακολουθούσε ο μέγας όρκος τους μπροστά στον Ιεροφάντη και έπειτα γινόταν η κατήχησή τους από τον τελευταίο.
Στο τέλος, οι μυούμενοι ενθρονίζονταν και οι ιερείς χόρευαν τελετουργικά γύρω τους ως σημάδι ότι τους αποδέχονταν στον κύκλο της πρώτης μύησης. Επίσης οι μύστες ένα χρόνο μετά τη μύησή τους έπρεπε να πάνε στα Μεγάλα Μυστήρια για να γίνουν επόπτες, πού ήταν και ο μεγαλύτέρος βαθμός μύησης.
Τα Μεγάλα Ελευσίνια
Η γιορτή τελούνταν κάθε χρόνο κατά το μήνα Βοηδρομιώνα. Δικαίωμα συμμετοχής είχαν όχι μόνο οι πολίτες αλλά και οι γυναίκες, οι δούλοι και οι ξένοι. Η συμμετοχή στη γιορτή δεν προϋπέθετε τη μύηση. Αυτό ήταν καθαρά θέμα προσωπικής επιλογής.
Η μύηση αποσκοπούσε στη συμφιλίωση με το θάνατο και την προσδοκία της μεταθανάτιας ζωής και γι' αυτό το λόγο είχε μεγάλη απήχηση την εποχή εκείνη. Η πρώτη ημέρα της μύησης λεγόταν «Αγυρμός» (που σημαίνει συγκέντρωση) κατά την οποία οι υποψήφιοι μύστες συγκεντρώνονταν στο Ιερό της Ελευσίνας.
Η δεύτερη ημέρα λεγόταν «΄Αλαδαι Μύσται» και περνούσε με πομπή προς τη θάλασσα και καθαρμούς στα νερά της. Την τρίτη ημέρα καθιερωνόταν απόλυτη νηστεία κι άρχιζε η χορήγηση του περίφημου ποτού «Κυκεών». Η νηστεία σταματούσε το ίδιο βράδυ με τα «ιερά τρόφιμα» που δίνονταν στους μυούμενους μέσα από μια «Μυστική Κύστη».
Την τέταρτη ημέρα έκαναν θυσίες στις θεότητες της Ελευσίνας και χόρευαν ιερατικούς κυκλικούς χορούς ενώ την πέμπτη ημέρα γινόταν «Λαμπαδηφορία» όπου οι μυούμενοι με πυρσό στο χέρι και ανά δυάδες σχημάτιζαν σιωπηλή πομπή με επικεφαλή τον «Δαδούχο» ιερέα κι έμπαιναν στο Ναό της Θεάς Δήμητρας. Η έκτη ημέρα λεγόταν «Ίακχος» και ήταν αφιερωμένη σε λατρευτικές πράξεις προς τιμή του θεοπαίδα Ιάκχου με περιφορά του αγάλματός του, το οποίο ήταν στεφανωμένο με μυρσίνη σε ένδειξη πένθους, και των ιερών του αντικειμένων (Λικμός, Κάλαθος, Φαλλός) από τον Κεραμεικό στην Ελευσίνα μέσω της «Ιεράς Οδού».
Η νύχτα προς την έβδομη ημέρα ήταν η «Ιερά Νυξ» και εγκαινίαζε τη Μεγάλη Μύηση που ολοκληρωνόταν την ένατη ημέρα με την τελική Ιεροφάνεια και τη Θεαματική επιφάνεια της Θεάς Περσεφόνης που ανερχόταν από τον Άδη. Το ακριβές περιεχόμενο των τελετών παραμένει πάντως ως τις μέρες μας άλυτο μυστήριο, καθώς οι συμμετέχοντες τηρούσαν απόλυτη μυστικότητα και η πολιτεία επέβαλλε σ’ αυτούς που την παραβίαζαν την ποινή του θανάτου.
Το τέλος των Μυστηρίων
Με την εξάπλωση και την επικράτηση του Χριστιανισμού, τα Ελευσίνια Μυστήρια άρχισαν να χάνουν το κύρος και την αίγλη τους. Το τελειωτικό πλήγμα εναντίον τους κατέφερε ο ηγεμόνας των Γότθων, Αλάριχος το 395 μ.Χ.
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στην Ελλάδα και συνοδευόμενος από ιερείς και μοναχούς που είχαν ασπαστεί το δόγμα του Αρειανισμού, πυρπόλησε το Ιερό Τελεστήριο και θανάτωσε μαρτυρικά όλο το Ιερατείο στην πυρά, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου ιεροφάντη, ο οποίος όμως δεν ήταν από το γένος των Ευμολπιδών, αλλά κάποιος ιερέας από τις Θεσπιές που είχε ασπαστεί τη λατρεία του Μίθρα.
Έτσι επαληθεύθηκε και η προφητεία του γηραιού Νεστόριου, του τελευταίου γνήσιου και νόμιμου ιεροφάντη, ο οποίος είχε προβλέψει την καταστροφή των ειδωλολατρικών ιερών (αφού οι Εθνικοί είχαν εκτραπεί από την πίστη και την ευσέβεια προς τους αρχαίους θεούς) και συμβόλισε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το τέλος του αρχαίου κόσμου, σβήνοντας την ιερή δάδα στο Τελεστήριο της θεάς.
Άλλες Χρήσιμες Πληροφορίες
• Στα Ελευσίνια γύρω 176 μ.Χ μυήθηκε και ο Μ. Αυρήλιος ενώ στα Μυστήρια αυτά δεν γίνονταν δεκτοί ανθρωποκτόνοι, ιερόσυλοι, εναγείς, μάγοι και άθεοι.
• Αντίστοιχος με τον βαθμό του ιεροφάντη ήταν αυτός της ιεροφάντιδος. Οι ιεροφάντιδες ήταν δύο, η μία της Δήμητρας και η άλλη της Κόρης και προέρχονταν και αυτές από το γένος των Ευμολπιδών.
• Σύμβολα που αναφέρονται ότι χρησιμοποιούσαν στα μυστήρια είναι τα εξής: Η σφαίρα, το στάχυ και η χλόη, το φίδι, η άκανθος, ο υάκινθος, το σπειρωτό φίδι το κουκουνάρι, το αυγό και Κλάδος Πίτυος.
• Κεντρικό σύμβολο της εποπτείας ήταν ένα στάχυ, το οποίο φυλασσόταν στο άδυτο του Τελεστηρίου και αφού θεριζόταν τελετουργικά τον ιεροφάντη, επιδεικνυόταν με μεγάλη επισημότητα στους πιστούς, σύμβολο της ανεξάντλητης δημιουργικής δύναμης της μητέρας γης.
• Στηριζόμενοι σε διάφορες μαρτυρίες αρχαίων συγγραφέων, και κυρίως του Αριστοφάνη, πιστεύεται ότι κατά τη διάρκεια της τελετής υπήρχε έντονη εναλλαγή σκότους και φωτός.
• ο Διαγόρας ο Μήλιος, ο οποίος διακωμώδησε τα Μυστήρια επικηρύχθηκε από τους Αθηναίους για δύο τάλαντα για τη σύλληψή του και για ένα τάλαντο για τον θάνατό του.
• Ο Αλκιβιάδης, κατηγορούμενος για παρωδία των Μυστηρίων, καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο.
• Ο τραγικός ποιητής Αισχύλος, κατηγορούμενος ότι σε τραγωδίες αποκάλυψε κάποια από τα απόρρητα, κινδύνευσε αλλά τελικά απαλλάχθηκε.
• Ο ρήτορας Ανδοκίδης μόλις που κατάφερε να διαφύγει την ποινή του θανάτου.
• Ο Πλάτωνας μιλούσε για τα Μυστήρια με μεγάλη επιφύλαξη.

Πασχαλινά κουλουράκια με επικάλυψη σοκολάτα

Πασχαλινά κουλουράκια με επικάλυψη σοκολάτα

Για τα κουλουράκια
• 3 αυγά
• 125 γραμμάρια μαργαρίνη ή βούτυρο
• 2 κούπες ζάχαρη
• 1 κουταλάκι κακουλέ
• 1 κουταλάκι μαχλέπι
• 1 κουταλάκι κοφτό μαστίχα
• ξύσμα 2 πορτοκαλιών
• 1 ασπράδι αυγού
• 600 γραμμάρια αλεύρι
• 40 γραμμάρια μαγιά
1 ποτήρι χλιαρό γάλα

Για την επικάλυψη σοκολάτας
• 500 γραμμάρια κουβερτούρα λιωμένη
• Λαδόκολλα

Για τα κουλουράκια
Σε ένα μπολ ρίχνουμε χλιαρό γάλα και διαλύουμε τη μαγιά, αφήνουμε να φουσκώσει. Στη συνέχεια ρίχνουμε στο κάδο του μίξερ τα αυγά, το αλεύρι, τη ζάχαρη, τη λιωμένη κουβερτούρα, τα μπαχαρικά σε σκόνη και το ξύσμα πορτοκαλιού και ανακατεύουμε.

Προσθέτουμε το γάλα με τη μαγιά και ζυμώνουμε καλά. Στο τέλος και σε χαμηλή ταχύτητα προσθέτουμε το βούτυρο χλιαρό, λίγο – λίγο να το πίνει η ζύμη. Σκεπάζουμε τη ζύμη σε ζεστό μέρος και την αφήνουμε να διπλασιαστεί σε όγκο.

Ξαναζυμώνουμε τη ζύμη να κάτσει και τη χωρίζουμε σε μικρά μπαλάκια. Με κάθε μπαλάκι κάνουμε κορδόνι και δίνουμε το σχήμα του κουλουριού.

Τα στρώνουμε σε ταψί με λαδόχαρτο και τα αφήνουμε σκεπασμένα να φουσκώσουν. Αραιώνουμε το ασπράδι με λίγο νερό, αλείφουμε τα κουλουράκια. Ψήνουμε στους 190 βαθμούς για 25 λεπτά περίπου.

Για την επικάλυψη σοκολάτας
Σε άλλο σκεύος λιώνουμε την κουβερτούρα σε μπεν μαρί και την κρατάμε σε ζεστό μέρος.
Αφού βγάλουμε τα κουλουράκια από τον φούρνου, έχουμε ήδη έτοιμη την κουβερτούρα μας και ρίχνουμε ένα – ένα τα κουλουράκια μέσα στη κουβερτούρα και τα τοποθετούμε σε πάνω σε μια λαδόκολλα να στεγνώσουν σε δροσερό μέρος ή στο ψυγείο για 3 ώρες.

Απαιτούμενος χρόνος: 30 λεπτά

sidagi.gr

Σίρλεϊ Μακ Λέιν (αγγλ. Shirley MacLaine)


Σίρλεϊ Μακ Λέιν


Η Σίρλεϊ Μακ Λέιν (αγγλ. Shirley MacLaine) γεννημένη στις 24 Απριλίου του 1934 είναι Αμερικανίδα ηθοποιός, χορεύτρια, πολιτική ακτιβίστρια και συγγραφέας. Έχει γράψει πολλά αυτοβιογραφικά βιβλία, στα οποία αναφέρεται στην καριέρα της στο Χόλιγουντ, καθώς και στη σχέση της με μεταφυσικά θέματα. Η Μακ Λέιν το 1983 βραβεύτηκε με βραβείο Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου για τη συμμετοχή της στην ταινία Σχέσεις Στοργής του Τζέιμς Λ. Μπρουκς. Είναι η μεγαλύτερη αδελφή του ηθοποιού και σκηνοθέτη Γουόρεν Μπίτι.

Η Μακ Λέιν γεννήθηκε στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια το 1934. Οι γονείς της, ο καθηγητής ψυχολογίας Άιρα Όουενς Μπίτι και η καθηγήτρια υποκριτικής Κάθλιν Κορίν Μακ Λέιν[1], της έδωσαν το όνομά της για να τιμήσουν την ηθοποιό παιδί-θαύμα Σίρλεϊ Τεμπλ. Όταν η Μακ Λέιν ήταν ακόμη σε μικρή ηλικία, η οικογένειά της μετακόμισε αρχικά στο Νόρφολκ κι έπειτα στο Άρλινγκτον, όπου ο πατέρας της διορίστηκε στο γυμνάσιο Τόμας Τζέφερσον.

Η Μακ Λέιν, ως παιδί είχε αδύναμους αστραγάλους και η μητέρα της αποφάσισε να την πάει να μάθει μπαλέτο. Δούλεψε σκληρά ώστε να γίνει καλή μπαλαρίνα και δεν έχασε ούτε ένα μάθημα κατά τη διάρκεια της εφηβείας της. Ήταν η ψηλότερη της τάξης της και συχνά αναλάμβανε ανδρικούς ρόλους σε κλασικά έργα όπως Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα του Προκόφιεφ και Η ωραία κοιμωμένη του Τσαϊκόφσκι. Σύντομα όμως αποφάσισε ότι δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει επαγγελματίας μπαλαρίνα, καθώς ήταν πολύ ψηλή και δεν είχε την σωματική διάπλαση χορεύτριας κλασικού μπαλέτου. Μετά την ενηλικίωση της κατέφυγε στο Μπρόντγουεϊ για να γίνει χορεύτρια, αλλά την κέρδισε η υποκριτική.

Φοίτησε στο λύκειο Ουάσινγκτον-Λι, όπου συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις. Το καλοκαίρι πριν τη χρονιά της αποφοίτησής της βρισκόταν στη Νέα Υόρκη και κατάφερε να βρει δουλειά στο Μπρόντγουεϊ, ως αντικαταστάτρια της ηθοποιού Κάρολ Χέινι στο μιούζικαλ The Pajama Game. Όταν η Χέινι έσπασε τον αστράγαλό της, την αντικατέστησε η Μακ Λέιν. Μερικούς μήνες μετά και αφού η Χέινι ανάρρωνε ακόμη, βρέθηκε στο κοινό ο παραγωγός Χαλ Ουόλις που πρόσεξε τη Μακ Λέιν. Η Μακ Λέιν με τη βοήθεια του Ουόλις υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρία Paramount. Μερικούς μήνες αργότερα όμως η Μακ Λέιν έσπασε το συμβόλαιο με την εταιρία λόγω διαφωνιών και έκανε μήνυση στον Ουόλις.
http://el.wikipedia.org/wiki/Σίρλεϊ_Μακ_Λέιν

Μπουκιές μελιτζάνας

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +- 

Πολίτικα Νηστίσιμα απο την Μίμα Καρβούνη