Ο Νίκολας Γουίντον γεννήθηκε 19 Μαΐου 1909 και απεβίωσε 1 Ιουλίου 2015 .Ήταν Βρετανός ανθρωπιστής ο οποίος ίδρυσε έναν οργανισμό διάσωσης παιδιών που κινδύνευαν από την ναζιστική Γερμανία.
Γεννημένος από Γερμανο - Εβραίους γονείς που είχαν μεταναστεύσει στην Μεγάλη Βρετανία, ο Γουίντον επέβλεψε τη διάσωση 669 παιδιών,τα περισσότερα από τα οποία ήταν εβραιόπουλα, από την Τσεχοσλοβακία την παραμονή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Γουίντον βρήκε σπίτια για τα παιδιά και εξασφάλισε την ασφαλή μετάβασή τους στην Βρετανία. Αυτή η δραστηριότητα έγινε αργότερα γνωστή ως η τσέχικη 'Kindertransport' (γερμανικός όρος για την "μεταφορά παιδιών").
Το έργο του είχε μείνει απαρατήρητο από την παγκόσμια κοινότητα για πάνω από 50 χρόνια, μέχρι το 1988 όταν προσκλήθηκε από την τηλεοπτική εκπομπή του BBC That's Life!, στην οποία επανενώθηκε με αρκετά από τα παιδιά που είχε σώσει.
Ο βρετανικός τύπος του απέδωσε το όνομα του "Βρετανού Σίντλερ". Το 2003, ο Γουίντον έλαβε το αξίωμα του ιππότη από την βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ για "τις υπηρεσίες του στην ανθρωπότητα, σώζοντας εβραιόπουλα από την κατεχόμενη από τους ναζιστές Τσεχοσλοβακία".
Στις 28 Οκτωβρίου 2014, βραβεύτηκε με την ύψιστη τιμή από την Τσεχική Δημοκρατία, το Βραβείο του Λευκού Λιονταριού, από τον Τσέχο πρωθυπουργό Μίλος Ζέμαν.
Ο Τόμας Έντουαρντ Λόρενς γεννήθηκε στο Τρέμαντοκ της Ουαλίας στις 16 Αυγούστου 1888 και απεβίωσε στην κομητεία του Ντόρσετ στις 19 Μαΐου 1935) ήταν Άγγλος αρχαιολόγος, στρατιωτικός και συγγραφέας, που έμεινε γνωστός ως ο Λόρενς της Αραβίας.
Ο Τόμας Έντουαρντ Λόρενς, ήταν πολυσύνθετο ταλέντο αρχαιολόγος, διπλωμάτης, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, αλλά τελικά έμεινε γνωστός για τα κατορθώματα του στα πεδία των μαχών της Μέσης Ανατολής. Ήταν μικροκαμωμένος, με καθαρή φωνή και κινήσεις νευρώδεις. Τον χαρακτήριζε ευγένεια, ευθύτητα και μετριοφρωσύνη.
Σπούδασε στην Οξφόρδη με πρώτο ενδιαφέρον του την μεσαιωνική στρατιωτικη αρχιτεκτονική Η διατριβή του με τον τίτλο Φρούρια Σταυροφόρωντου εξασφάλισε πτυχίο ιστορίας με βαθμό άριστα, το 1910.
Ηταν προστατευόμενος του αρχαιολόγου του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Ντ. Τζ. Χόγκαρθ, που τον βοήθησε να πάρει μέρος σε ανασκαφές στον Ευφράτη, τη Συρία, την Παλαιστίνη και την Αραβία. Εργάστηκε εκεί από το 1911 μέχρι το 1914, πρώτα υπό τον Χόγκαρθ και στη συνέχεια υπό τον Σερ Λέοναρντ Γούλυ. Στο διάστημα αυτό προσπάθησε να γνωρίσει τους λαούς της περιοχής και έμαθε όλες τις αραβικές διαλέκτους.
Στις αρχές τού 1914, ο Γούλυ, ο Λόρενς και ο λοχαγός Σ.Φ. Νιούκομπ, εξερεύνησαν το βόρειο μέρος της χερσονήσου του Σινά. Φαινομενικά αποτελούσαν επιστημονική αποστολή, αλλά στην πραγματικότητα ενεργούσαν αναγνώριση με σκοπό τη χαρτογράφηση της περιοχής από τη Γάζα μέχρι την Άκαμπα, που προοριζόταν να έχει μεγάλη στρατηγική αξία.
Στην Ανατολική Κρήτη στον Νομό Λασιθίου και ιδιαιτέρως στην περιοχή της Ιεράπετρας συνηθίζεται η συνταγή που θα σας παρουσιάσω.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε την νοστιμιά που μπορείτε να δημιουργήσετε με ελάχιστα υλικά.
Αν και η συνταγή προορίζεται μάλλον για ορεκτικό-συνοδευτικό πιάτο ωστόσο μπορεί άνετα να μονοπωλήσει το γαστρονομικό ενδιαφέρον σας σε σημείο να παραμελήσετε το κυρίως πιάτο...
Τα κουκιά σκορδωτά γίνονται ως επι το πλείστον αν για "κακή μας τύχη" αγοράσουμε κουκιά μεστωμένα δηλαδή αυτά που το φύλλο τους έχει σκληρύνει ... και δείτε πώς θα γίνουμε πολύ τυχεροί στο τέλος...!
Καθαρίζουμε τα κουκιά δηλ. βγάζουμε τα φύλλα και κρατάμε τους καρπούς... τώρα αν τύχει και βρούμε και κάποιο τρυφερό φύλλο το κρατάμε μαζί με τους καρπούς ( εγώ έβγαλα καθαρό βάρος περίπου ένα κιλό). Τα πλένουμε και τα βάζουμε στην κατσαρόλα με νερό και αλατάκι και τα βράζουμε.
Όταν είναι ψημένα τέλεια - να τρώγονται άνετα τα σουρώνουμε και πετάμε το νερό. Προσθέτουμε λίγο αλάτι στα σουρωμένα κουκιά . Βάζουμε πάλι την κατσαρόλα στη φωτιά μόνο με λάδι όσο χρειάζεται η ποσότητα του φαγητού μας .
Καθαρίζουμε 3-4 σκελίδες σκόρδο το ψιλοκόβω και το ρίχνω στο λάδι που έχει αρχίσει να καίει . Πριν περάσει 1 λεπτό ρίχνω και τα κουκιά και και ανακατεύω με ξύλινο κουτάλι ή κάνω την χαρακτηριστική κίνηση που κάνουν οι παλιές Γεραπετρίτισσες αυτή που κρατάς τη κατσαρόλα και ανασαλεύεις με τρόπο το φαγητό. Το αφήνω στη φωτιά δευτερόλεπτα και ξανά κίνηση. Αυτό γίνεται για 2 - 3 λεπτά .
Οι θαμώνες του παραλιακού καφενείου του Σουκρή αγά, χαμένοι μέσα στους καπνούς των τσιγάρων και των ναργιλέδων, άκουγαν με προσοχή το γραμμόφωνο που σκορπούσε τους ήχους ενός μελαγχολικού αμανέ στο μισοσκόταδο. Καθισμένοι παρέες – παρέες γύρω στα ξύλινα τραπέζια, ρουφούσαν την υγρή νικοτίνη και βούλιαζαν σε μια ναρκωτική και απόκοσμη ρέμβη. Κάπου – κάπου άλλαζαν καμμιά κουβέντα συναμεταξύ τους, ή έσκυβαν ο ένας στο αυτί του άλλου , για να πουν κανένα χοντρό αστείο και να ξεσπάσουν μετά σε πνιχτά γέλια, που έμοιαζαν με φωνές κρωκτικών πουλιών σ’ έρημο δάσος.
Στο βάθος της αίθουσας ξεχώριζε μια παρέα κάπως επίσημη. Τα μέλη της φορούσαν φράγγικα κοστούμια και καινούριες στολές αξιωματικών με σειρήτια και καλογυαλισμένα χρυσά κουμπιά. Στο περισπούδαστο ύφος τους, καθώς κουβέντιαζαν, διακρινόταν μια αλαζονική αυτοπεποίθηση. Μόνο ο πιο ηλικιωμένος της παρέας, ένας καλοκάγαθος άντρας που φορούσε πράσινο σαρίκι τυλιγμένο γύρω στο βυσσινί φέσι του, έδειχνε μετριοπαθής και γεμάτος αμφιβολίες για τα λεγόμενα των άλλων. Φαινόταν καθαρά πως διαφωνούσε ριζικά με τους συνομιλητές του, γιατί στο πρόσωπό του άναβε συχνά ένας συγκρατημένος θυμός. Τα μεγάλα γλαρά μάτια του έλαμπαν ανήσυχα και το παχύ πάνω χείλι του ανεβοκατέβαζα νευρικά το χοντρό καλοστριμμένο μουστάκι του. Ωστόσο οι σύντρoφοί του, μόλο που δεν συμφωνούσαν κι αυτοί μαζί του, τον πρόσεχαν και τον άκουγαν με σεβασμό.
-Μην είστε αχάριστοι, είπε δυνατά σε μια στιγμή. Οι χριστιανοί είναι σήμερα το στήριγμα του κράτους μας. Είναι εργατικοί άνθρωποι, έξυπνοι και δραστήριοι. Το Δοβλέτι μας κερδίζει πολλά από τους φόρους που πληρώνουν, και οι συμπατριώτες μας εξυπηρετούνται από τις δουλειές, που ανοίγουν κάθε τόσο.
-Καλύτερα να λείψουν από τη γη μας, Μουράτ αγά, κι ας είναι για ζημία μας, είπε ο δικηγόρος Εμίν, ένας γεροδεμένος και μελαψός άντρας με εξογκωμένα μογγολικά μάγουλα και μικρά ευκίνητα μάτια.
-Είναι βδέλλες οι χριστιανοί και ρουφούν το αίμα μας, πρόστεσε βιαστικά κι ο Μουσταφά ζαδέ, ο πιο νέος άντρας της παρέας με ισχνό πρόσωπο και μαύρα, χωμένα στις κόχες τους μάτια.
-Αν δεν λείψουν αυτοί, δε θα δει χαΐρι το μιλέτι μας, κι όλο πίσω – πίσω θα πηγαίνει, συμπλήρωσε σα να ήταν συννενοημένος κι ο Χατζή Χουσείν, ένας μεσήλικας με κόκκινο πρόσωπο και άσπρα μαλλιά στους κροτάφους του. Ο γερό Μουράτ έστρεψε το πρόσωπό του προς τον αστυνομικό Διευθυντή Αλή – Ριζά , σα να του ζητούσε ενίσχυση στον άνισο αγώνα που έκανε, μα ο κουμαντάν της αστυνομίας χαμογελούσε ειρωνικά και σώπαινε. Ο γέρος κυριεύτηκε από αμηχανία και ταραχή. Τέτοια αλλαγή στα αισθήματα και τη σκέψη των φίλων του δεν την περίμενε. Ωστόσο δεν τα έβαλε κάτω. Κοίταξε στα μάτια τον πιο φανατικό Νεότουρκο, τον Χατζή Χουσείν και του είπε.
-Όπως και να κάνετε, όσα και να λέτε, ένα είναι η αλήθεια. Οι Ρωμιοί μας άνοιξαν τα μάτια. Τι θα ήταν η Σαμψούντα χωρίς αυτούς; Ένα χωρίο ένα μαραζιάρικο λιμανάκι βουτηγμένο στα μπατάκια και τις καλαμιές. Ο Χουσείν έσμιξε τα φρύδια του στη ρίζα της μύτης του, μισόκλεισε τα μάτια του και σφίγγοντας τα φτενά χείλη του είπε:
-Μουράτ αγά, εσύ τα βλέπεις τα πράματα απ’ έξω. Είσαι χτηματίας, έχεις τα ζώα σου, παίρνεις τα νοίκια σου από τα καπνοχώραφα, που νοικιάζεις σε Ρωμιούς αγρότες, και έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, σαν όλους τους όμοιούς σου. Μα ρώτα και μας; Ρώτα τους μικροκαπνέμπορους και τους επαγγελματίες που δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι; Έλα μαζί μας στα καπνοχώραφα, στα καπνοχώρια, κατέβα στην αγορά, στην πιάτσα, στο λιμάνι, μπες στις τράπεζες, ρίξε μια ματιά στα μαγαζιά και στα εργαστήρια και θα δεις ποιοι είναι εκείνοι που τρώνε το ψωμί μας. Ποιοι είναι οι αφέντες μέσα στην Σαμψούντα, μα και σ’ όλα τα αστικά κέντρα του Πόντου. Μας πατάνε σα σκουλήκια, Μουράτ αγά. Βήμα δε μπορούμε να κάνουμε. Όλος ο παράς είναι στα χέρια τους και μας εκτοπίζουν απ’ όλα τα πόστα, απ’ όλες τις δουλειές. Πρέπει να μπει ένας φραγμός, ένα ντουβάρι, για να σπάσουν τα μούτρα τους, έτσι που τρέχουν πίσω από το χρήμα! Η Τουρκία πρέπει να μείνει μόνο για τους Τούρκους! Αυτό πρέπει να γίνει! … Ο Μουράτ αγάς τρόμαξε με τα λόγια του συνομιλητή του. Του φάνηκε πως κάποιος κακός δαίμονας γύρισε ξαφνικά τα μυαλά των συμπατριωτών του, που ήθελαν, από καθαρό φθόνο και αντιζηλεία, ν’ αναστατώσουν την ήρεμη ζωή του τόπου. Το μέλλον της Τουρκίας με τούτους τους Νεότουρκους διαφαινόταν πια μαύρο και ματωμένο.
-Ένα πράμα να ξέρεις Χατζή Χουσείν, εσύ και οι ομοϊδεάτες σου, είπε ο Μουράτ αγάς, ότι πολύ προχωράτε! Πολύ επιπόλαια παίρνετε στο λαιμό σας τον κόσμο γεμίζοντάς τον φούμαρα και άδικο μίσος. Τι σας έφταιξαν οι καημένοι οι χριστιανοί και τους βάλατε στο μάτι; Δε σκέφτεστε, τουλάχιστον, πως αν τύχει και τους χάσουμε, θα μας έρθουν ξένοι στο σβέρκο, που θα μας γδύσουν, θα μας ξεζουμίσουν, και τα χρήματά μας θα τα κουβαλήσουν στο εξωτερικό; Οι ξένοι είναι ο κίνδυνος! Όχι οι χριστιανοί, που είναι δικοί μας, κατοικούν μαζί μας, ξέρουν τη γλώσσα και τα ατέτια μας, έχουν αδελφικές φιλίες μαζί μας, σα να είμαστε ένα μιλέτι. Τα λόγια του Μουράτ αγά, ειπωμένα με πάθος και πόνο, έβαλαν σε βαθιά συλλογή την παρέα. Μα ο δικηγόρος Εμίν εφέντης, μπήκε στη μέση για να βγάλει τους φίλους του από τις αμφιβολίες τους.
-Μουράτ αγά, είπε, εγώ ένα πράμα ξέρω. Οι Ρωμιοί και οι Αρμένιοι κρατάνε σήμερα όλο το χρήμα στα χέρια τους. Αυτό βλέπω κι αυτό έχει σημασία προς το παρόν. Στη δική μας την τσέπη όμως τι μπαίνει; Τίποτε! Το δεύτερο που ξέρω είναι ότι ο τούρκικος λαός ζη ανάμεσα σε εχθρικές φυλές, ανάμεσα σε Ρωμιούς, σε Αρμένιους, σε Κούρδους, σε Τσερκέζους, σε Λαζούς, σε Κιζιλμπάσηδες και άλλους. Όλοι αυτοί έχουν γερή οργάνωση, συνοχή και οικονομική δύναμη που θα τους βοηθήσουν μια μέρα να κυριαρχήσουν. Πρέπει λοιπόν, να προλάβουμε να τους επιβληθούμε εμείς! Με κάθε μέσο…
-Έχεις δίκιο, Εμίν, είπε ο Χατζή Χουσείν αναθαρρημένος. Πολύ δίκιο. Είμαστε κυκλωμένοι. Από ανατολή μας απειλούν οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι. Από τη δύση οι Γιουνάνηδες, τ’ αδέλφια των Ρωμιών, κι από βορρά είναι οι Ρώσοι, οι θείοι τους. Και μέσα στη χώρα μας τι γίνεται; Σας το είπε ο Εμίν. Για κοιτάξτε και στην περιφέρειά μας; Η πυκνότητα του Ρωμαίικου πληθυσμού είναι φοβερή. Είναι δυο αυτοί και ένας εμείς. Για κοιτάξτε και την οργάνωσή τους; Σχολεία, εκκλησίες, επιτροπές, αυτοδιοίκηση, γερά οικονομικά. Ο,τι συμβαίνει, δηλαδή και στις πόλεις.
-Βρισκόμαστε στο χείλος της αβύσσου, συνέχισε ο Εμίν ξαναμμένος. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί οι Σουλτάνοι μας έδειξαν μεγαλοψυχία. Άφησαν τους άπιστους γκιαούρηδες, αυτά τα φίδια, να μεγαλώνουν μέσα στον κόρφο της πατρίδας μας, και σήμερα μας απειλούν, αντί να τους είχαν εξοντώσει όλους ως τώρα!…
-Πολύ σωστά, διέκοψε ενθουσιασμένος ο Χατζή Χουσείν.
-Ο Γερμανός πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, συνέχισε ο παθιασμένος δικηγόρος, στις παραμονές του κινήματος για το Χουριέτ, ξέρετε τι έλεγε; Ότι οι χριστιανοί Ρωμιοί και Αρμένιοι, απορροφούν σιγά σιγά όλες τις οικονομικές δυνάμεις της Τουρκίας και ετοιμάζουν μέσα στη χώρα μας την πολιτική κυριαρχία τους. Για αυτό σας λέω πως πρέπει να ξυπνήσει αυτό το κοιμισμένο έθνος μας, που μετά τις λαμπρές καταχτήσεις του στους περασμένους αιώνες, έπεσε σε λήθαργο, σε χειμερία νάρκη. Πρέπει να ξυπνήσει και να εξοντώσει το χριστιανικό στοιχείο. Όχι σε μιας. Τώρα πια είναι αργά για κεραυνοβόλες ενέργειες, γιατί ξεσηκώνονται αμέσως οι Ευρωπαίοι. Τώρα πρέπει να γίνει το ξεπάστρεμα κρυφά, σιγά σιγά, με μέθοδο , και με κάθε ευκαιρία που θα μας παρουσιάζεται.
-Εγώ δε συμφωνώ στο σιγά – σιγά, είπε αγριεμένος από τα ίδια τα λόγια του Εμίν ο Μουσταφά ζαδέ. Θα έβλεπα με πολλήν ευχαρίστηση μια κεραυνοβόλο ενέργεια. Το φίδι, αν δεν το χτυπήσεις ξαφνικά στο κεφάλι δε γλυτώνεις. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα του καφενείου και στο κατώφλι της πρόβαλλε ο Γιουσούφ. Με γοργές και εξεταστικές ματιές ανακάλυψε στη γωνιά το τραπέζι των φίλων του. Προχώρησε βιαστικά ως εκεί, έβγαλε το φέσι του, σα να τον βάραινε και σέρνοντας μια καρέκλα δίπλα στον φίλο του τον Αλή -Ριζά, κάθισε.
-Τι έγινε; ρώτησε ψιθυριστά και με αγωνία ο αστυνόμος.
-Τίποτε απάντησε ο Γιουσούφ. Έλειπε από το σπίτι η παλιογυναίκα.
-Και κείνος; -Εκείνος ήταν πάλι εκεί. Σωστός Τσάκαλος. Θαρρείς και το ήξερε και την έκρυψε… …………………… στη συνέχεια ο Γιουσούφ που ποθεί τη Ρωμιά γυναίκα του Τσάκαλου, της επιτίθεται να την βιάσει, αλλά τον σκοτώνει ο Τσάκαλος πριν προλάβει και βγαίνει στο κλαρί… Ότι είπε ο Μουράτ έγινε…
Από το “Ακριτική Γενιά” του Χρήστου Σαμουηλίδη, για την αντιγραφή Antexoume
Η Μονή Βελλάς στο Καλπάκι Ιωαννίνων ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα. Βρίσκεται κοντά στην αρχαία πόλη «Παλιοβελλά», που γνώρισε μεγάλη ακμή τη βυζαντινή περίοδο.Έως το 1713 αποτελούσε έδρα της Επισκοπής. Έχει υπέροχη θέα και σε κοντινή απόσταση βρίσκεται η πηγή Βελλάς του ποταμού Καλαμά. Η Μονή Βελλάς στο Καλπάκι Ιωαννίνων ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα. Βρίσκεται κοντά στην αρχαία πόλη «Παλιοβελλά», που γνώρισε μεγάλη ακμή τη βυζαντινή περίοδο.Έως το 1713 αποτελούσε έδρα της Επισκοπής. Έχει υπέροχη θέα και σε κοντινή απόσταση βρίσκεται η πηγή Βελλάς του ποταμού Καλαμά.
Η Μονή Βελλάς είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Το 1863 έγινε Σταυροπηγιακή και το 1885 μετατράπηκε σε ενοριακή. Είχε ως μετόχι τη Μονή Μεταμόρφωσης του Σωτήρα στη Ρουμανία. Το 1936 ενώθηκε με τη Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως και Πωγωνιανής και σήμερα είναι ενταγμένη στη Μητρόπολη Ιωαννίνων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η μονή απετέλεσε από το 13ο αιώνα και για 400 χρόνια περίπου μεγάλο πνευματικό κέντρο, επίσης διέθετε και μεγάλη περιουσία.
Ερημώθηκε το 1817, αφού οι μοναχοί αρνούμενοι να δώσουν την περιουσία τους στον Αλή πασά των Ιωαννίνων, μετέβησαν στην Κέρκυρα. Στη Μονή Βελλάς από το 1911 ως το 1989 λειτούργησε Ιεροδιδασκαλείο, όπου σπούδαζαν όσοι ήθελαν να γίνουν δάσκαλοι ή ιερείς, με φροντίδα του τότε Μητροπολίτου Ιωαννίνων Σπ. Βλάχου.
Σήμερα λειτουργεί σε άλλο κτίριο Εκκλησιαστικό λύκειο με οικοτροφείο. Το καθολικό της μονής είναι σε μορφή τρίκλιτης βασιλικής και όπως αναγράφεται στη σχετική επιγραφή χτίστηκε το 1745 και οι αγιογραφίες του είναι έργα των Κωνσταντίνου, Ιωάννη και Αναστασίου.
Αξιόλογες επίσης είναι οι αγιογραφίες των Ελλήνων φιλοσόφων που απεικονίζονται εδώ. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο και επίχρυσο δεμένα με αριστουργηματική τεχνική.
19 Μαϊου... Ημέρα Εθνικής Μνήμης... Γενοκτονία Ποντίων... Δεν ξεχνάμε!
Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται σε σφαγές και
εκτοπισμούς Ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή του Πόντου που
πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914-1923 Εκτιμάται ότι στοίχισε τη ζωή περίπου 213.000-368.000 Ελλήνων. Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά τη Μικρασιατική
Καταστροφή το 1922, στην Ελλάδα. Τα γεγονότα αυτά αναγνωρίζονται
επισήμως ως γενοκτονία από το Ελληνικό Κράτος και την Αυστραλία αλλά
και από διεθνείς οργανισμούς όπως η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών.
Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες.
Η γενοκτονία ήταν
ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε
πέρας με συστηματικότητα.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο ξεριζωμός,η εξάντληση στις κακουχίες,τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα
στρατόπεδα θανάτου στην έρημο. Η διεθνής βιβλιογραφία και τα
κρατικά αρχεία πολλών χωρών βρίθουν μαρτυριών για το ειδεχθές έγκλημα,
που διαπράχθηκε εναντίον του Ελληνικού λαού.
Η Γενοκτονία των Ελλήνων έγινε παράλληλα με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων
χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Αρμενίων
και των Ασσυρίων. Η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία το
1994, και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη
Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». https://www.facebook.com/
Ο Άγιος Πατρίκιος με τη μεγάλη του Θεολογική γνώση αλλά και τη θερμή του πίστη αναδείχθηκε επίσκοπος Προύσσης. Από την θέση αυτή έδωσε μεγάλους αγώνες για την επιστροφή πολλών ανθρώπων από την πλάνη των ειδώλων. Σ αυτήν την αποστολική εργασία του δεν ήταν μόνος. Διάλεξε τρείς πρόθυμους συνεργάτες τον Ακάκιο τον Μένανδρο και τον Πολύαινο. Με την πολύτιμη βοήθειά τους έφεραν στην Χριστιανική Πίστη πολλούς ειδωλολάτρες. Αυτό εξόργισε τους ιερείς των ειδώλων που τον κατήγγειλαν στον Άρχοντα Ιουλιανό τον Υπατικό που διέταξε τη σύλληψή τους. Ο Άρχοντας προσπάθησε με θεολογικές συζητήσεις να πείσει τον Πατρίκιο ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός. Αυτός χωρίς να δειλιάσει με την ρητορική του δεινότητα, την άριστη θεολογική του κατάρτιση και την πλούσια αγιολογική του επιχειρηματολογία ανέτρεψε όλα τα σαθρά επιχειρήματα του Ιουλιανού όπως και το επιχείρημα ότι τα αναβλύζοντα ύδατα θερμαίνονται με την πρόνοια των θεών των ειδώλων. Ο Άγιος μάρτυρας του απάντησε ότι και τα αναβλύζοντα ύδατα όπως και ολόκληρη η κτίση τελούν υπό την πρόνοια του πλάστη και δημιουργού τους του ενός και αληθινού Θεού. Βλέποντας την ιδεολογική του συντριβή ο Άρχοντας διέταξε τον αποκεφαλισμό του Πατρικίου και των συνεργατών του στολίζοντας την εκκλησία με τέσσερις νέους μάρτυρες.
Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας στις 19 Μαΐου 1824 ή 1820 και απεβίωσε στην Αθήνα στις 31 Μαΐου 1905. 'Ηταν νομικός και πολιτικός - βουλευτής - υπουργός σε διάφορες κυβερνήσεις . Υπήρξε πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Και εν ζωή και μετά θάνατον ήταν δημοφιλήςσε μεγάλο ποσοστό του Ελληνικού λαού.
Όμως στον 20 ο αιώνα η υστεροφημία του επλήγη απο τους Φιλελεύθερους και τους Μαρξιστές ιστορικούς που εγκωμίαζαν τον αντίπαλό του Χαρίλαο Τρικούπη.
Οι μεν τον θεωρούσαν λαϊκιστή και δημαγωγό και οι δε οπισθοδρομικό και προκαπιταλιστικό.
Όντως ο Δηλιγιάννης ήταν πιο κοντά σταυς μικροαστούς και στους αγρότες καθώς και στους αυτοαπασχολούμενος και μικροεμπόρους. Επίσης χρεώθηκε σε μεγάλο βαθμό τόν "ατυχή πόλεμο" του 1897 και τις συέπειές στου . Ωστόσο δεν πρέπει να παραβλέπεται η προσπάθειά του για την προστασία των ασθενέστερων οικονομικά πολιτών.
Βιογραφία
Η δολοφονία του Θεόδωρου Δηλιγιάννη
Ηταν γόνος σπουδαίας πολιτικής οικογένειας προκρίτων και αρχόντων,και γιος του Πανάγου Δεληγιάννη που ήτο επαναστάτης του '21 και αργότερα υπήρξε έπαρχος Ηλείας και διοικητής Κορίνθου.
Ο παππούς του Ιωάννης Δεληγιάννης, Μωρογιάννης ήταν κοτζαμπάσης όλου του Μωριά επί Τουρκοκρατίας. Ο Αδελφός του Νικόλαος Δηλιγιάννης ήταν ανώτατος δικαστικός επίσης πρόεδρος του Αρείου Πάγου .
Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με Άριστα το 1843, αλλά δεν τον ενδιέφερε η δικηγορία, και διορίστηκε στο υπουργείο Εσωτερικών,
όπου ανέβηκε πολύ γρήγορα την ιεραρχία, και του
ονόματός του.
Υπήρξε ιδιαίτερος γραμματέας του υπουργού, διευθυντής
Προσωπικού και γενικός επιθεωρητής Νομαρχιών . Το 1859, έγινε γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών 35 ετών.
Το 1862 έγινε πληρεξούσιος της Β΄ Εθνοσυνέλευσης και την ίδια χρονιά βουλευτής, ενώ το 1863 υπουργός Εξωτερικών. Αργότερα υπήρξε υπουργός Οικονομικών, Εσωτερικών και Εκκλησιαστικών (1877 & 1878) σε διάφορες κυβερνήσεις.
Το 1883 αναδείχθηκε αρχηγός του Εθνικού Κόμματος ενώ το 1885 για πρώτη φορά Πρωθυπουργός. Σ αυτό το αξίωμα ανήλθε ακόμη τέσσερις φορές.
Πρωθυπουργός της Ελλάδας διετέλεσε στα εξής διαστήματα
1885-1886,
1890-1892,
1895-1897,
1902-1903
και 1904-1905.
Ως πρωθυπουργός, καλλιέργησε το κλίμα προσδοκίας για επίθεση στην Τουρκίαπου εκείνη την εποχή κατέρρεε, και για επέκταση των ελληνικών συνόρων προς τη Μακεδονία (τότε έφταναν μέχρι την Θεσσαλία).
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποκλειστεί η Ελλάδα ναυτικά απο τους συμμάχους. Οταν ξεκίνησε εξωτερικό δανεισμό για να ανταπεξέλθει οικονομικά ο βασιλιάς με άκομψο τρόπο τον καθαίρεσε και ανέλαβε ο Τρικούπης. Τα χρέη ήταν τόσα που το 1893 η
Ελλάδα πτώχευσε, με τον Τρικούπη και τον Δηλιγιάννη να κατηγορούν ο ένας τον άλλο.
Η Ελλάδα τελικά μπήκε σε πόλεμο με τους Τούρκους
τον Απρίλιο του 1897, ο οποίος όμως είχε κριθεί πριν να αρχίσει.
Η
Ελλάδα αναγκάστηκε να δανειστεί για να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις
στην Τουρκία και για να γίνει αποδεκτός ο δανεισμός συμφώνησε με τους
δανειστές στην αποπληρωμή των χρεών - που το 1893 σταμάτησε να
εξυπηρετεί με την τότε πτώχευση - και στο μηχανισμό του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που κράτησε για 81 χρόνια, μέχρι το 1978.
