Ο Μάιλς Ντιούι Ντέιβις Γ΄ (Miles Dewey Davis III, 26 Μαΐου 1926 - 28 Σεπτεμβρίου 1991) ήταν Aμερικανός τζαζ
μουσικός, τρομπετίστας και συνθέτης. Θεωρείται ευρέως ως ένας από τους
μουσικούς που άσκησαν σημαντική επίδραση στη μουσική του 20ού αιώνα. Μαζί με τα συγκροτήματα που έπαιξε κατά καιρούς, υπήρξε πρωτοπόρος σε ό,τι αφορά στην ανάπτυξη της μουσικής τζαζ, του bebop, της cool jazz, του hard bop, της modal jazz και της jazz fusion.
Ο
Μάιλς μεγάλωσε στο Σεντ Λούι. Ο πατέρας του ήταν οδοντίατρος και η
οικογένειά του ήταν εύπορη. Στα 13 του έπιασε στα χέρια του την πρώτη
του τρομπέτα. Στο βιβλίο του ο Μάιλς περιγράφει τα έντονα συναισθήματα
που έζησε εκείνη τη στιγμή.
Η δεξιοτεχνία του στο όργανο αναπτύχθηκε ταχύτατα και το μουσικό του
στυλ επηρεάστηκε από μουσικούς όπως οι Κλάρκ Τέρυ, Τσάρλι Πάρκερ, Μπίλυ
Έκστάην αλλά κυρίως, τον Ντίζη Γκιλέσπη. Η συναυλία του ντήζι στο Σεντ
Λούι, όταν ο Μάιλς ήταν 15 χρονών ήταν μια μουσική αποκάλυψη για τον
μικρό Μάιλς. Έκτοτε το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να πάει στη Νέα Υόρκη και να παίξει τζαζ. Στα 18 του βρίσκοταν ήδη εκεί.
Το 1950 ο Μάιλς Ντέιβις εξέδωσε τον δίσκο Μπερθ οφ Κούλ, ο οποίος
εισήγαγε ένα νέο έιδος τζαζ και διαφοροποιήθηκε από το χαρντ μποπ. Το
1969 εξέδωσε τον δίσκο ορόσημο Μπήτσες Μπρου, επηρεασμένος από την
μουσική των Τζέημζ Μπράουν, Τζίμυ Χέντριξ και Σλάι εντ δα Φάμιλυ Στόουν.
Μέχρι και την χρονιά του θανάτου του το 1991, συνέχισε να αναδεικνύει
μουσικά ταλέντα και να εφευρίσκει νέα μουσικά είδη. Μάλιστα, το 1991
εξέδωσε το Ντου Μπαπ, που συνδύασε την τρομπέτα του με χιπ χοπ.
Ο Μάιλς Ντέιβις πέρασε στην Rock and Roll Hall of Fame το 2006. ως "μία από τις μορφές κλειδιά στην ιστορία της τζαζ". Στις 7 Οκτωβρίου, 2008, το άλμπουμ του 1959 Kind of Blue έλαβε το τέταρτο πλατινένιο βραβείο της Recording Industry Association of America (RIAA), για τέσσερα εκατομμύρια πωλήσεις στις Η.Π.Α. Στις 15 Δεκεμβρίου, 2009, ο Οίκος των Αντιπροσώπων πέρασε συμβολικό ψήφισμα αναγνώρισης του άλμπουμ Kind of Blue, "τιμώντας το κορυφαίο έργο και επιβεβαιώνοντας την τζαζ ως εθνικό θησαυρό"
Η Κυβέλη (Σμύρνη 13 Ιουλίου 1888 - Αθήνα 26 Μαΐου 1978)
υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες ηθοποιούς και επί σειρά ετών
κυριάρχησε σε ρόλους κωμικούς και δραματικούς (commedienne) μαζί με τη
σύγχρονη και κατά ορισμένους εφάμιλλή της Μαρίκα Κοτοπούλη.
Λέγεται ότι γεννήθηκε στη Σμύρνη
(σύμφωνα με άλλες εκδοχές το 1884 ή το 1887) και από τη νηπιακή της
ηλικία βρέθηκε υπό την προστασία του Δημητρίου Λεονάρδου (ανώτερου
δημόσιου υπαλλήλου) και των θετών γονέων της, του παπουτσή Αναστάσιου
Αδριανού και της συζύγου του Μαρίας, που εργαζόταν στην οικία Λεονάρδου
και η οποία είχε βρει τη μικρή έκθετη Κυβέλη το 1890, με ένα μενταγιόν
στο λαιμό που έφερε το όνομά της.
Το θεατρικό της ταλέντο αναπτύχθηκε αυθόρμητα στις προσπάθειες
που κατέβαλε για να ξαναφέρει το χαμόγελο στους θετούς γονείς της, που
είχαν χάσει τον γιο τους στη Βραζιλία.
Στο σπίτι του ζεύγους Αδριανού γνώρισε τη μικρή Κυβέλη ο καθηγητής
ορθοφωνίας και απαγγελίας Μ. Σιγάλας, ο οποίος, αφού της έδωσε κάποια
σειρά μαθημάτων το Μάρτιο του 1901, την παρουσίασε σε επίδειξη των
μαθητριών του. Η Κυβέλη Αδριανού πήρε το πρώτο βραβείο που στάθηκε
αφορμή για να αλλάξουν τα σχέδια των γονιών της να την κάνουν μοδίστρα.
Την ίδια εποχή άρχισε να λειτουργεί η Δραματική Σχολή του
Βασιλικού Θεάτρου και η Κυβέλη γράφτηκε σ΄ αυτήν παρότι δεν είχε
συμπληρώσει τα 15 της χρόνια. Τρεις μήνες όμως μετά, το Σεπτέμβριο του 1901, η σχολή εκείνη έκλεισε και προσέλαβε την Κυβέλη ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος στο θεατρικό όμιλο της Νέας σκηνής, που άρχισε τότε να καταρτίζεται από νεαρούς ερασιτέχνες, μεταξύ των οποίων ήταν ο Σωτήρης Σκίπης, ο Μήτσος Μυράτ, ο Διονύσης Δεβάρης, ο Άγγελος Σικελιανός και η αδελφή του Ελένη Πασαγιάννη. Στην πρώτη εμφάνιση της «Νέας Σκηνής» στη θεατρική παράσταση που δόθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών
προς τιμή Ρουμάνων φοιτητών του Πανεπιστημίου, η Κυβέλη εμφανίζεται για
πρώτη φορά στον πρωταγωνιστικό ρόλο ως Ιουλιέτα, στη πασίγνωστη σκηνή
του κήπου του γνωστού έργου του Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα.
Την επιτυχία της εκείνη ακολούθησαν οι εμφανίσεις της στην «Άλκηστη» του Ευριπίδη ως θεραπαινίδα, στην «Αγριόπαπια» του Ίψεν ως Εδβίγη, στη «Λοκαντιέρα» του Κάρλο Γκολντόνι
ως θεατρινούλα, εκ των οποίων η θεατρική αναγνώρισή της υπήρξε γενική
τόσο εκ μέρους του κοινού όσο και των κριτικών του θεάτρου. Έκτοτε
αποτέλεσε κύριο πρόσωπο της Νέας Σκηνής και από τον ρόλο «του
κακόμοιρου» που υποδύθηκε στο έργο του Αλφόνς Ντωντέ «Αρλεζιάνα» (28 Ιουλίου 1902) άρχισε να μεσουρανεί στη θεατρική σκηνή.
Μεγάλωσα στο ορεινό
Ρέθυμνο, στον Μυλοπόταμο. Εκεί γεννήθηκα, εκεί ανατράφηκα. Σε έναν τόπο
που είχε τότε μικροαγίους. Χόρευαν και τραγουδούσαν σαν να ήταν
αθάνατοι. Ζούσαν την κάθε τους στιγμή σαν να ήταν η τελευταία. Και τα
σπίτια τους ήταν ένας ολόκληρος κόσμος. Δεν τους έλειπε τίποτα. Η μητέρα
μου ύφανε πέντε προίκες, οι θειάδες μου το ίδιο. Στα σπίτια τότε πρώτα
έμπαινε το αργαστήρι και μετά το νυφικό κρεβάτι. Ήταν η κινητήριος
δύναμη του σπιτιού. Αν δεν είχες ράψει σεντόνια, δε θα κοιμόσουν σε
σεντόνια. Αν δεν είχες υφάνει προσόψιο, δεν είχες να σκουπιστείς. Αν δεν είχες κάνει κουβέρτες, θα κρύωνες τον χειμώνα.
φωτο: Παλαιό υφαντό με γεωμετρικά σχέδια, Έφη Παρούτσα
Τα αγόρια έπαιρναν τα κτήματα και τα κορίτσια τα προικιά τους, τα ρούχα που οι ίδιες είχαν υφάνει.Οι κοπέλες φεύγανε από τον Μυλοπόταμο και πηγαίνανε στα Σελινιώτικα για να μαζέψουν λάδι.Και με λάδι πληρώνονταν. Και μετά το πουλούσαν και παίρνανε κλωστές και
μπογιές. Απίστευτο δεν είναι; Δεν παίρνανε μήτε φουστάνια, μήτε
παπούτσια. Παίρνανε μόνο κλωστές. Ύφαιναν ακόμη και τα νυφικά τους και
τα εσώρουχά τους και όλα. Και ανάλογα με το πόσο καλή προίκα είχαν -
μαθευόταν αυτό - ήταν και ο γάμος τους. Το σπίτι το καλό φαινόταν από το
πόσο μετάξι είχε και πόσα ξεχωριστά ξόμπλια είχαν. Τα ξόμπλια είναι τα μοτίβα, τα σχέδια που έχει επάνω του
ένα υφαντό. Διαφορετικά ήταν τα χρώματα και τα σχέδια στον Ομαλό κι άλλα
στις παραλίες, όπου μπορείς να βρεις πατανίες με καράβια. Υπάρχουν 50
τεχνικές, τις οποίες όμως τις ξέρουν 200 γυναίκες 75 χρονών και άνω, οι
νεώτερες δεν τις ξέρουμε. Και τώρα προσπαθούμε πριν πεθάνουν να μας
μάθουν τις τεχνικές. Παλαιότερα δε θέλανε να τις δώσουνε, τώρα βλέπουν
ότι πρέπει να παραδώσουν αυτή τη γνώση στις νεώτερες γυναίκες.
φωτο: Κρητικό γεωμετρικό υφαντό, Έφη Παρούτσα
Με το που ξεκίνησαν οι επιδοτήσεις οι γυναίκες σταμάτησαν να υφαίνουν στην Κρήτη.Μετά συνέχισαν λίγες στους τουριστικούς τόπους. Στα Ανώγεια, ας πούμε,
είχε καλά αργαστήρια, έρχονταν οι τουρίστες και τρελαίνονταν με αυτά που
έβλεπαν και τα αγόραζαν τότε φτηνά, όχι ακριβά.Πολλές φορές η οικονομία του σπιτιού κρατιόταν απ' τα υφαντά. Το είπα
τις προάλλες και μου είπαν «μα υποτιμάς τους άντρες». Μα στα ορεινά
χωριά οι άντρες βγάζανε λεφτά μια φορά τον χρόνο, από τα χωράφια ή τα
ζώα. Σήμερα πετούν τις προβιές των ζώων ενώ παλιά οι νύφες από
το Λασίθι έως και τον Αποκόρωνα περιμένανε να κουρέψουν τα ζα, να
πάρουν το μαλλί, να το πάνε στα Χανιά και σε έξι μήνες να πάρουν την
κουβέρτα. Θέλουμε λοιπόν να ξαναπαραχθεί μαλλί, λινάρι - όχι μπαμπάκι,
γιατί θέλει πολύ νερό - και μετάξι. Ήδη υπάρχουν κάποιοι μερακλήδες που
βγάζουν ξανά μετάξι. Εκατό ευρώ η πλεξούδα, πολύ ακριβό, αλλά
υπέρ-πολύτιμο.
φωτο: Μοτίβο υφαντού, Έφη Παρούτσα
Το 90% των υφαντών που κυκλοφορούν σήμερα σε όλες τις
τουριστικές περιοχές είναι made in China. Όχι μόνο στην Κρήτη αλλά
παντού. Οι Κινέζοι πήραν τα σχέδιά μας, τα επεξεργάστηκαν και τα φέρνουν
και τα πουλούν ως κρητικά. Και βέβαια πια δεν τα αγοράζει κανείς, γιατί
ο τουρίστας θέλει να αγοράσει κάτι αληθινό.Τα υφαντά της Κρήτης είναι περιζήτητα σε όλο τον κόσμο.
Γίνονται δημοπρασίες σε γκαλερί και «χτυπιούνται» σε απίστευτες τιμές.
Αφήστε που οι έρευνες που έγιναν στην Αμερική σε μοναστήρια δείχνουν ότι
η υφαντική είναι θεραπευτική. Οι υφάντρες δεν παθαίνουν άνοια. Κάθε
χτένι έχει γύρω στις δυο χιλιάδες κλωστές και η υφάντρα πρέπει να
«συνομιλήσει» με μία-μία τις κλωστές και να τις φέρει σε επαφή με τις
άλλες. Είναι δηλαδή άσκηση πνευματική, δε χρειάζεται να κάνεις γιόγκα.Η Βαρβάρα Τερζάκη - Παλλήκαρη εμπνεύστηκε και έστησε το Πηνελόπη Gandhi– η Ιερή Τέχνη της Υφαντικής στην Κρήτη σήμερα. panoreon.gr/gandhi
Μετέωρα. Ένα μαγευτικό βραχόδασος στην καρδιά των Βαλκανίων, που προσελκύει έντονα την προσοχή κάθε επισκέπτη. Οι παράδοξοι και μοναδικοί στον κόσμο σχηματισμοί μοιάζουν να λαξεύτηκαν από ανθρώπινο χέρι. Κι όμως, η διάταξή τους και η θέση τους αποτελούν φυσική γεωλογική εξέλιξη.
Η φυσική τους χωροθεσία αποτελεί έναν μοναδικό τόπο δύναμης που τις τελευταίες δεκαετίες ανοίγει τις πύλες του και αρχίζει να λειτουργεί ξανά καθώς επιτυγχάνεται μία φυσιολογική διέγερση συγκεκριμένων εκπομπών και δονήσεων που τυχαία ή συμπτωματικά συμβάλλουν στην «καθαριότητα» και την «ενεργοποίηση» του τόπου μας.
ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ Στους πρόποδες των Καμβουνίων ορέων (Χάσια) και την κωμόπολη της Καλαμπάκας, στην έξοδο του Πηνειού ποταμού προς τη Θεσσαλία, εκτείνεται ομάδα βράχων εξαιρετικά απότομων με παράδοξα σχήματα μέσου ύψους 300 μ. από την πεδιάδα. Οι βράχοι αυτοί καταλαμβάνουν έκταση 3 χλμ. από Νότο προς Βορά και 2 χλμ. από Δυτικά προς Ανατολικά.
Ψάχνοντας σε εγκυκλοπαίδειες και λεξικά, σε αρχαία συγγράμματα και παραδόσεις, τα Μετέωρα ως ονομασία δεν τα βρίσκουμε πουθενά. Είναι, λοιπόν, πολύ λογικό να υποθέσουμε πως κάποτε είχαν ένα διαφορετικό όνομα ή και πολλά άλλα που άλλαζαν με την εποχή. Η έκπληξη, όμως, παραμένει καθώς ούτε στον περίεργο και παράδοξο σχηματισμό των βράχων, στους οποίους ο επισκέπτης μένει εκστατικός, δεν αναφέρονται οι αρχαίοι συγγραφείς και ιστορικοί. Ούτε από τον Στράβωνα, παρότι αναφέρεται στην περιοχή του Αιγινίου, την αρχαία πόλη που λέγεται πως είναι η σημερινή Καλαμπάκα. Δεν τους αναφέρει ούτε ο Παυσανίας, ούτε ο Ηρόδοτος, που όλοι τους φαίνεται να είχαν ταξιδέψει στην περιοχή. Ικανοποιητικές δεν είναι ούτε οι περιγραφές του Τίτου Λίβιου ο οποίος αναφέρεται στους πολέμους μεταξύ Ρωμαίων και Μακεδόνων, ο οποίος επίσης μνημονεύει το Αιγίνιον σαν τόπο ασφαλή και απόρθητο, εξαιτίας της οχυρής τοποθεσίας όπου ήταν χτισμένη.
Τα Μετέωρα, σαν όνομα και περιοχή, άρχισαν να γίνονται γνωστά περίπου από τον 10ο αιώνα , αφότου ευσεβείς μοναχοί ανήγειραν σε αυτά μονές που τις ονόμασαν Μετέωρα, δηλαδή μοναστήρια που υψώνονται πάνω από την γη και κρέμονται από τον αέρα, είναι δηλαδή μετέωρα. Τα Μετέωρα, δεν αναφέρονται ούτε καν στο Λεξικό του Σούδα του 10ου μ.Χ αιώνα, μα ούτε βρίσκουμε κάτι σχετικό για το Αιγίνιον. Πιο πριν, όμως, γιατί δεν αναφέρονται; Τι έγινε, λοιπόν; «Φύτρωσαν» ξαφνικά; Μήπως τα τοποθέτησαν εξωγήινοι; Μάλλον γινόμαστε υπερβολικοί. Το μόνο λογικοφανές συμπέρασμα που προκύπτει για το μέρος, είναι πως υπάρχουν κεκαλυμμένες πληροφορίες ή πως ο τόπος διατηρούνταν στην αφάνεια διότι ενδεχομένως οι βράχοι συγκάλυπταν ένα μυστικό. Ένα μυστικό που ήταν μόνο για μυημένους. Αναζητώντας αυτό το μυστικό θα ξεκινήσουμε από την μυθολογία παράλληλα με την σύγχρονη γεωλογική επιστήμη.
ΠΩΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑΝ Η φυσική γεωγραφία της Θεσσαλίας έχει πολλά να μας διηγηθεί αν έχουμε την υπομονή να την ερευνήσουμε σε συνδυασμό με την μυθολογία μας. Κάποτε η μεγάλη αυτή πεδιάδα που περιβάλλεται από μεγάλα βουνά πρέπει να ήταν μία τεράστια λίμνη.
Διάφορες γεωλογικές μεταβολές και αναστατώσεις, υποστάσεις και άλλα φυσικά φαινόμενα, φαίνεται πως συνέβαλαν για να διανοιχτεί κάποια οδός που έκανε τα νερά να ορμήσουν από την φυσική λεκάνη τους και να ξεχυθούν στο Αιγαίο.
Οι μύθοι μας λένε πως ο θεός Ποσειδώνας κατασκεύασε μία διώρυγα προκειμένου να φύγουν τα νερά. Γιατί να το έκανε αυτό, ο μύθος δεν μας λεει –και ίσως εκεί βρίσκεται όλο το μυστικό. Το έκανε πάντως στα Τέμπη, που παίρνουν το όνομά τους από το ρήμα τέμνω. Κι εδώ έρχεται η επιστήμη να μας επιβεβαιώσει την μεγάλη γεωλογική τομή της περιοχής. Ίσως πάλι ο μύθος, πολύ απλά, να μας περιγράφει αυτό το γεωλογικό γεγονός ενώ τα νερά που πλημμύρισαν τις γύρω περιοχές, μέχρι να καταλήξουν στο Αιγαίο, να καταγράφτηκαν ως κατακλυσμός, αν λάβουμε υπόψη πως ο Δευκαλίωνας βασίλευε στη Θεσσαλική Φθιώτιδα. Κάπως έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκε η σημερινή πεδιάδα που στην ουσία είναι ο αποξηραμένος πάτος μίας αρχαίας λίμνης, απομεινάρια της οποίας είναι οι λίμνες Βοιβηίς (κατοπινή Κάρλα που έχει αποξηρανθεί) και Νεσωνίς. Ίσως, λοιπόν, οι κορυφές των Μετεώρων να αποτελούσαν μικρές βραχονησίδες ή και υφάλους που έφταναν ως την επιφάνεια της λίμνης. Ούτε, όμως, και στην μυθολογία βρίσκουμε κάποια στοιχεία που να φωτογραφίζουν το φαινόμενο Μετέωρα. Παρά τη μοναδικότητα του φαινομένου ελάχιστοι ερευνητές ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με την ερμηνεία της γέννησης και της εξέλιξης του βραχόδασους των Μετεώρων, μας λεει ο γεωλόγος Ζαμάνης. Το σημερινό ανάγλυφο είναι κυρίως το αποτέλεσμα διαδοχικών κύκλων διαβρώσεων και αποθέσεων που δημιουργήθηκαν και εξελίχθηκαν στην πορεία των τελευταίων 10 εκ. χρόνων. Γεωλογικοί όροι όπως, «ψαμμιτοκροκαλοπαγή στον ευρύτερο χώρο των Μετεώρων που επικάθονται εν συμφωνία επί της σειράς του Επταχωρίου η οποία έχει αποτεθεί ασυμφώνος επί του εκ μαρμάρου, φλύσχου, σχιστολίθου κλπ υποβάθρου της λεκάνης», δεν θα μας απασχολήσουν.
Αυτό που μας ενδιαφέρει -και που θα εξετάσουμε στην συνέχεια- είναι πως η βάση (ο κατώτερος ορίζοντας) των Μετεώρων αποτελείται από κροκάλες (βότσαλα) μικρού σχετικά μεγέθους, ισχυρά συγκολλημένες με συμπαγές ψαμμιτικό υλικό, που η σύνθεσή τους διακρίνεται σε κροκάλες μαρμάρου, σχιστολίθου, ασβεστολίθου, γνευσίου κλπ. Πάνω τους επικάθεται ο ανώτερος ορίζοντας των κροκαλοπαγών ο οποίος χαρακτηρίζεται από κροκάλες κυρίως γνευσιακές, μεγάλου μεγέθους που συχνά έχουν διαστάσεις ογκολίθων, εν αντιθέσει προς τον κατώτερο ορίζοντα που η σύνδεσή τους είναι πολύ χαλαρή και η απόσπασή τους εύκολη. Οι παράξενοι βράχοι των Μετεώρων είναι ένα γεωλογικό φαινόμενο που επάνω του επέδρασε και η ατμοσφαιρική διάβρωση. Είναι μοναδικό στον κόσμο, με εξαίρεση, ίσως, το ανάλογο αλλά όχι αντίστοιχο φαινόμενο στην κοιλάδα Γκορέμα της Καππαδοκίας.
ΜΙΑ ΓΝΩΣΤΗ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε πως η ύπαρξη του αιθέρα των αρχαίων (ή τσι, ή πράνα, ή οργόνη κλπ) έχει αποδειχτεί και γίνει αποδεκτή, τουλάχιστον από ένα μέρος της σημερινής επιστημονικής κοινότητας. Η σύγχρονη επιστήμη έχει ακόμα αποδείξει, γενικότερα, ότι ο άνθρωπος παράγει ηλεκτρισμό, ότι στα άτομα και στα κύτταρα που μας αποτελούν, υπάρχει ελεύθερη μετακίνηση ηλεκτρονίων από άτομο σε άτομο. Παράγουμε, δηλαδή, έναν «ζωικό» ηλεκτρισμό. Αποτελεί, πλέον, γεγονός ότι η ζωή βασίζεται σε αυτή την παραγωγή ηλεκτρισμού (με ανάλογη παραγωγή ρεύματος θεράπευαν τα αρχαία Ασκληπιεία, ορισμένες ασθένειες, καθώς ήταν χτισμένα σε συγκεκριμένους τόπους και με συγκεκριμένο τρόπο). Αν τα παραπάνω αποτελούν το πρακτικό μέρος, πάνω στα οποία θα βασιστούμε για να υποστηρίξουμε ότι τα Μετέωρα είναι ένας πολύ ιδιαίτερα ευεργετικός τόπος δύναμης για τον άνθρωπο, τότε και για τον ίδιο λόγο, θα πρέπει να αναφερθούμε εισαγωγικά και σε ένα θεωρητικό, τουλάχιστον, για την επιστήμη θέμα, γνωστό πάραυτα στους αρχαίους Έλληνες.
Στην Ζωή και το Σύμπαν υπάρχουν δύο πρωταρχικές δυνάμεις που το διευθετούν. Αυτές είναι το «ποιούν» και το «πάσχον», όπως θα μας έλεγαν οι Στωικοί που αντιστοιχούν στο κινέζικο γιν και γιανγκ, ή όπως θα ήταν ποιο σωστό για τα σημερινά δεδομένα να ονομάσουμε τις δυνάμεις αυτές: Δημιουργική και Γενεσιουργό. Καμία δεν είναι αρνητική ή μη ωφέλιμη για τον άνθρωπο όταν βρίσκονται σε ισορροπία. Η υπερβολή, όμως, της μιας ή η καχεκτικότητα της άλλης μπορεί να βλάψει. Θα μπορούσαμε να συμβολίσουμε την Γενεσιουργό δύναμη με (-) επειδή «πηγάζει» από την Γη που έχει ανάλογο σύμβολο φορτίου και την Δημιουργό με (+) επειδή κατέρχεται από τον Ουρανό που έχει ανάλογο σύμβολο φορτίου. Η Γη, ως γνωστό, λειτουργεί σαν ένας τεράστιο μαγνητικό δίπολο. Το ίδιο και ο άνθρωπος, τα ζώα, τα πουλιά, τα δέντρα κλπ. Ο άνθρωπος περιέχεται σε ένα Σύμπαν (μακρόκοσμος) και ταυτόχρονα ο ίδιος περιέχει μέσα του αυτό το Σύμπαν αφού είναι κατασκευασμένος από τα ίδια αστρικά υλικά, ενώ παράλληλα περιέχει και ένα άλλο ανάλογο σύμπαν, τον μικρόκοσμο. Ο οργανισμός μας, το σώμα μας, βρίσκεται διαρκώς και ασταμάτητα σε συνεχείς αλληλεπιδράσεις με το Σύμπαν: δέχεται και εκπέμπει δονήσεις και ενέργειες ενώ παράλληλα παίζει το ρόλο αυτορυθμιζόμενου μετασχηματιστή προκειμένου να προσαρμόσει αρμονικά τον εαυτό του στο περιβάλλον του. Ο άνθρωπος συντονίζεται με το περιβάλλον του και τις ενέργειες της Γης. Ο εγκέφαλός μας λειτουργεί στην ίδια συχνότητα με αυτήν της Γης.
ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΣ ΓΗΣ Ας θυμηθούμε, πριν απ όλα, πως σημερινοί επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι ο πλανήτης Γη έχει ιδιότητες κρυστάλλου και γι αυτό παρουσιάζονται ροές ενέργειας. Οι κύριες γραμμές των ροών αυτών «τυλίγουν» την επιφάνειά της σαν δίχτυ σχηματίζοντας δώδεκα νοερά πεντάγωνα το ένα δίπλα στο άλλο. Όπως και το ανθρώπινο σώμα, παρόμοια και η Γη έχει ενεργειακές γραμμές, μεσημβρινούς κλπ που η ωφέλιμη δράση τους μπορεί να μπλοκαριστεί και να έχουμε έναν γεωπαθογόνο κόμβο. Η Δημιουργική ενέργεια κατέρχεται από τον ουρανό και η Γενεσιουργός ξεπηδάει από την Γη. Η δεύτερη προσπαθεί να αποδράσει στον ουρανό ενώ η πρώτη επιχειρεί να την δαμάσει κι έτσι υπάρχει μία ισορροπία. Για την σωστή ανάπτυξη και εξέλιξη του ανθρώπου χρειάζονται και οι δύο. Ο Βελονισμός Γης, όπως και ο βελονισμός στον άνθρωπο, στηρίζεται στην εφαρμογή βελονών που στην προκειμένη περίπτωση είναι κάποιοι ογκόλιθοι σε συγκεκριμένα κομβικά σημεία, δηλαδή στις συμβολές καναλιών ενέργειας ή πιο απλά στα σημεία εκείνα που συναντούνται δύο και περισσότερες ενέργειες. Όταν σε ένα μέρος συναντιούνται δύο και πλέον ποταμοί ενέργειας, συνήθως υπάρχει μία διαταραχή στην ανθρώπινη υγεία και γι αυτό συμβαίνουν συχνά πολλές αρρώστιες ή αρκετά ατυχήματα. Οι κόμβοι αυτοί είναι γεωπαθητικοί.
Όταν σε έναν γεωπαθητικό κόμβο υπάρχει έλλειψη ισορροπίας των δύο πρωταρχικών δυνάμεων, συνήθως περισσεύει επικίνδυνα η Γενεσιουργός. Τότε τοποθετούμε μία μεγάλη και μακρόστενη πέτρα (μενίρ), κάθετη στην οριζόντια επιφάνεια της γης, αρκετού ύψους, η οποία λειτουργεί σαν κεραία ή αλεξικέραυνο και έλκει την Δημιουργό δύναμη από τον ουρανό (ή τα θετικά ιόντα) η οποία θα τιθασεύσει την Γενεσιουργό και θα επαναφέρει την επιθυμητή ισορροπία. Η πέτρα αυτή θα πρέπει να έχει ακριβή περιβαλλοντική προσαρμογή και προσανατολισμό, να τοποθετηθεί στο ακριβές και ειδικό σημείο βελονισμού της γης προκειμένου να αποδώσει την σωστή εναλλαγή ενεργειών και πολικότητας. Άπαξ και βρεθεί το σωστό σημείο τοποθέτησης της πέτρας, αυτή συντονίζει τις δύο δυνάμεις που παρέχουν πλέον στο γύρω περιβάλλον αρμονικές και προικισμένες δονήσεις, ωφέλιμες για τον άνθρωπο. Η χημική σύνθεση και σύσταση της πέτρας, η προέλευσή της, και το βάρος δεν είναι τόσο σημαντικά κριτήρια για την επιλογή της. Σημασία έχει μόνο η σωστή τοποθέτηση. Το βάρος, όμως, μπορεί να ποικίλει από 20 έως 250 κιλά, αλλά και περισσότερο.
ΟΙ ΦΥΣΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΜΕΤΕΩΡΩΝ Τα Μετέωρα δεν αποτελούν τεχνητή τοποθέτηση από κάποια ανθρώπινη ή εξωγήινη νοημοσύνη. Σχηματίστηκαν τυχαία από την Φύση, στη συγκεκριμένη τοποθεσία, γι αυτό και δεν έχει σημασία να εξετάσουμε (στα πλαίσια ενός μόνο άρθρου) αν βρίσκονται σε ισχυρό ή ασθενή γεωπαθητικό κόμβο, σε ασθενές ή ανώμαλο μαγνητικό πεδίο της Γης κλπ. Εκείνο που μας ενδιαφέρει να συγκρατήσουμε, είναι πως διαχέουν σε μία μεγάλη ακτίνα την ισορροπία της Δημιουργικής και Γενεσιουργού δύναμης. Αυτό συμβαίνει διότι οι λίθοι βρίσκονται περίπου σε κυκλική διάταξη και είναι κυρτοί. Θα λέγαμε ότι λειτουργούν σαν είδος αλεξικέραυνου που ουδετεροποιεί την περιοχή από τα θετικά ιόντα τα οποία κατέρχονται από τον ουρανό και τα αρνητικά που ανέρχονται από την Γη. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι ποτέ, κανένας κεραυνός δεν έπεσε στα Μετέωρα. Όμως, για την εκροή της «καλής» ενέργειας, υπεύθυνη είναι και η χημική σύσταση των βράχων και του εδάφους όπου «πατούν». Κροκάλες μαρμάρου και γνευσίου είναι οι λέξεις κλειδιά, στην προκειμένη περίπτωση. Μην γνωρίζοντας, όμως, την ποιότητα του μαρμάρου (καθότι π.χ. διαφορετική της Πεντέλης από της Πάρου) αλλά ότι λόγω της κρυσταλλικής του δομής μπορεί να μεταδώσει ηλεκτρικό ρεύμα αν πολωθεί, θα σταθούμε στο άγνωστο γνεύσιο. Ο γνεύσιος είναι κρυσταλλοσχιστώδες πέτρωμα που παρουσιάζει την ίδια ορυκτολογική σύσταση με τον γρανίτη. Αυτό το πέτρωμα είναι ικανό για κάποιες αντιδράσεις με το περιβάλλον, υπό ορισμένες συνθήκες, καθώς πολλοί γρανιτένιοι βράχοι και βασαλτικά πετρώματα συμπεριφέρονται σαν ηλεκτρικές μπαταρίες ή κυψέλες. Όπως οι μπαταρίες εκλύουν ενέργεια όταν κάποιος τις βάλει σε λειτουργία, στην προκειμένη περίπτωση το πέτρωμα εκπέμπει ενέργεια που είναι υψίστης δονητικής αξίας και επιπλέον «καθαρή», λόγω του φυσικού γεωβελονισμού, οπότε καταλήγει να είναι «ιαματική» και ιδιαίτερα ωφέλιμη για τον ανθρώπινο οργανισμό, ο οποίος την «τραβάει» σαν «σφουγγάρι», ακριβώς διότι και ο ίδιος παράγει έναν «ηλεκτρισμό» και έχει ανάγκη αρκετές φορές μέσα σε ορισμένο διάστημα για «επαναφόρτιση». Η ενέργεια αυτή πάλλεται, δηλαδή μειώνεται ή αυξάνεται ανάλογα με τους ηλιακούς αστρικούς κύκλους, ή καθώς συντονίζεται με την κίνηση πολύ κοντινών ουρανίων σωμάτων, όπως η Σελήνη. Διαδίδεται, επίσης, μέσω του αιθέρα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλα αυτά, ίσως, ήταν γνωστά στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Η ιδιαίτερη αξία του μέρους, ίσως, να ήταν και ο λόγος που δεν το αναφέρουν στα συγγράμματά τους και το προσπερνούν, κρατώντας το έτσι κρυφό από τους αμύητους. Ενδεχομένως και να υπάρχει κάπου κάποια ικανή εξήγηση η οποία όμως ακόμα δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ Όσο κι αν ακουστεί περίεργο η κατοίκηση των Μετεώρων από μοναχούς στάθηκε βλαπτική, μπροστά στην άγνοιά τους για το μέρος. Όχι ως προς τους κατοίκους τους, αλλά ούτε και προς το γύρω περιβάλλον και την ακτίνα δράσης που προσφέρουν οι τεράστιοι λίθοι. Οι μοναχοί που ανέβηκαν στις κορυφές τους, μόχθησαν για να χτίσουν και αργότερα κατοίκησαν και έζησαν εκεί, απόλαυσαν όλη την ωφέλιμη ενέργεια του τόπου, διότι όντας στην κορυφή των «βελονών» καθώς και οι ίδιοι αποτελούν μαγνητικά δίπολα αντλούσαν, άθελά τους, σαν παράσιτα την ενέργεια της περιοχής οπότε και δεν την άφηναν να εξαπλωθεί, ή απλά την διασκορπούσαν ατελώς και πάλι εν αγνοία τους, με έναν συγκεκριμένο τρόπο: Σε αυτό συνέβαλαν η τελετουργίες τους που αμέσως αλλάζουν τον ιονισμό της ατμόσφαιρας, οι ψαλμωδίες που κατευθύνουν ή διαχέουν ακανόνιστα (αντίθετα προς τη φυσική της ροή) την ενέργεια, το χτύπημα της καμπάνας που καθαρίζει ναι μεν την ατμόσφαιρα, μα αλλάζει αμέσως την δονητικότητα του χώρου. Έτσι η φυσική πηγή ενέργειας από τον 10ο αιώνα και μετά, άρχισε σιγά-σιγά να φθίνει. Τις τελευταίες δεκαετίες, που οι περισσότερες μονές έχουν ερημωθεί και εγκαταλειφθεί, οι ισορροπημένες Δημιουργικές και Γενεσιουργές δυνάμεις μας αγκαλιάζουν χαρίζοντάς μας αγνή και δυναμική ενέργεια. Το ενεργειακό πεδίο των Μετεώρων, λειτουργεί ξανά. Τα Μετέωρα πρέπει να συνδέονται γεωδυναμικά με τον Άθωνα. Αν, όμως, προχωρήσουμε σε αλματώδεις σκέψεις, συνδυάζοντας τον εκεί μοναχισμό του Αγίου Όρους, του αρχαίου ιερού της Αρτέμιδος και τα μυστικά των δύο τόπων, θα καταλήξουμε σε πολλά συμπεράσματα που, όμως, δεν ανήκουν στο παρόν άρθρο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Annales Geologiques des Pays Helleniques, A. Zamani – Dept. of General Geography, Συμβολή εις την ερμηνεία της δημιουργίας και της εξελίξεως των γεωμορφών των Μετεώρων, ΙΓΜΕ, 1980 Μυστική Ελλάδα (συλλογικό), Αρχέτυπο, 1999 Σπύρου Μακρή, Οικοδύναμη: το αρχαιοελληνικό Φενγκ Σούι, Αρχέτυπο, 2003 Γλωσσάριο Γεωλογικών Εννοιών, Μ. Δ. Δερμιτζάκη & Γ. Ε. Θεοδώρου, 1994 Εγκυκλοπαίδειες: Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα Ήλιος Περιοδικά: Άβατον
Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος (26 Μαΐου 1924 – 19 Μαΐου 2008) είναι βραβευμένος Έλληνας συγγραφέας.
Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος γεννήθηκε στις 26 Μαΐου 1924 στην Αμαλιάδα Ηλείας. Το 1942 εντάχθηκε στο ΕΑΜ Νέων, μετά στην ΕΠΟΝ και αργότερα στο ΚΚΕ. Παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εγκατέλειψε τις σπουδές του τις οποίες συνέχισε μετά την απελευθέρωση.
Το 1947 στρατεύεται αλλά λιποτακτεί.
Το 1948 περνά ως μαχητής στο Αρχηγείο Ηπείρου, στου οποίου την εφημερίδα «Καθημερινά Νέα», έστελνε χρονογραφήματα για τις μάχες με το ψευδώνυμο «Σφυρής». Σε κάποια μάχη τραυματίστηκε βαριά και στάλθηκε σε νοσοκομείο στην Αλβανία. Επιστρέφει στο Αρχηγείο Ηπείρου αλλά λόγω αναπηρίας ασχολείται αποκλειστικά με τα «Καθημερινά Νέα» σαν πολεμικός ανταποκριτής. Παράλληλα δημοσιεύει αγωνιστικού περιεχομένου πεζογραφικά κείμενα και ποιήματα σε έντυπα όπως η «Εξόρμηση» κ.α..
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και τα χρόνια του εμφυλίου έφυγε ως πολιτικός πρόσφυγας στο Βουκουρέστι όπου ασχολήθηκε με το εκδοτικό του ΚΚΕ «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις». Το 1953 καταδικάστηκε από το στρατοδικείο Ιωαννίνων τρις εις θάνατον. Το 1956 μετακινήθηκε στη Μόσχα.
Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε από την Ρουμανία, δημοσιεύοντας κείμενα στα ελληνικά και στα ρώσικα και με αυτόν τον τρόπο έγινε γνωστός στον ελλαδικό χώρο.
Στη Σοβιετική Ένωση ο Αλεξανδρόπουλος σπούδασε στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο Μόσχας και για αρκετό διάστημα στράφηκε στη συντήρηση αγιογραφιών και στη μελέτη της ρωσικής λογοτεχνίας και λαϊκής παράδοσης. Το 1959 νυμφεύθηκε την μελετήτρια της ελληνικής λογοτεχνίας και μεταφράστρια του Καβάφη στα ρώσικα, Σόνια Ιλίνσκαγια. Στην Ελλάδα γύρισε το 1975 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Το 1963 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό αντιστασιακού διηγήματος της Επιθεώρησης Τέχνης για το διήγημα ''Κορυσχάδες" και με τα διεθνή λογοτεχνικά βραβεία Τολστόι (1978) και Γκόρκι (1979) για τις μελέτες και μεταφράσεις του από τη ρωσική λογοτεχνία και το 1981 με το πρώτο βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας για Το ψωμί και το βιβλίο: ο Γκόρκι. Το 1985 με το βραβείο Τουμανιάν για το Οι Αρμένηδες: ταξίδι στη χώρα τους και την ιστορία τους, (Αρμενία, Ερεβάν) που μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα αρμενικά το 1984. Το 2007 του απονεμήθηκε το μετάλλιο Πούσκιν και το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του το 2001. Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος τοποθετείται στους Έλληνες συγγραφείς της |[Ιστορία της νεότερης Ελλάδας|μεταπολεμικής περιόδου]].
Σημαντικό μέρος του έργου του αποτελούν επίσης οι λογοτεχνικές μεταφράσεις και οι βιογραφίες του για Ρώσους συγγραφείς όπως οι Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Άντον Τσέχωφ, Μαξίμ Γκόρκι, Νικολάι Γκόγκολ, Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, Όσιπ Μάντελσταμ κ.ά.
Με αφορμή τον θάνατό του, η Εταιρεία Συγγραφέων εξέδωσε ανακοίνωση η οποία αναφέρει για τον Αλεξανδρόπουλο: ''στον ακαταπόνητο άνθρωπο των γραμμάτων που εισέφερε σημαντικά σε όλα τα επιμέρους είδη της πεζογραφίας με διηγήματα, μυθιστορήματα, βιογραφίες, και για μισό περίπου αιώνα αποτέλεσε έναν μοναδικό κόμβο μεταξύ της σύγχρονης ελληνικής και της ρωσικής λογοτεχνίας..." Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά, ιταλικά, βουλγαρικά. Πέθανε στην Αθήνα στις 19 Μαΐου 2008 από καρκίνο.
http://www.newsitamea.gr Η ψωρίαση είναι μια χρόνια, μη μεταδοτική φλεγμονώδης ασθένεια του
δέρματος που χαρακτηρίζεται από συχνά επεισόδια ερυθήματος, φαγούρας,
και χαρακτηριστικά παχιά, λευκά, λέπια. Στις περισσότερες περιπτώσεις επηρεάζεται το δέρμα στους αγκώνες και
στα γόνατα, όμως η ψωρίαση μπορεί να εμφανιστεί οπουδήποτε στο σώμα. Είναι μια σχετικά συχνή ασθένεια και έχει υπολογισθεί ότι επηρεάζει
2% έως 2,5% του πληθυσμού. Μπορεί να εμφανιστεί είτε ξαφνικά είτε
σταδιακά. Χαρακτηρίζεται από περιόδους έξαρσης και από περιόδους που η
ασθένεια υποχωρεί. Επηρεάζει όλες τις ηλικίες αλλά είναι συχνότερη μεταξύ 15 και 35
ετών. Για την ψωρίαση υπάρχει γενετική προδιάθεση και κληρονομικότητα. Το στρες, οι μολύνσεις, η παχυσαρκία, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ,
η απουσία ή η υπερβολική έκθεση στον ήλιο, επιδεινώνουν την κατάσταση
των ασθενών με ψωρίαση. Επίσης η φτωχική γενική κατάσταση, η μείωση της άμυνας του οργανισμού
που παρατηρείται στους ανοσοκατασταλμένους ασθενείς με καρκίνο ή AIDS
και φάρμακα όπως η χημειοθεραπεία επιδεινώνουν την ψωρίαση.
Ποια είναι τα σημεία της ψωρίασης;
Η ψωρίαση χαρακτηρίζεται από τυπικές ερυθηματώδεις βλάβες με πλάκες
που είναι πιο παχιές από το υπόλοιπο δέρμα και που καλύπτονται από λέπια
χρώματος λευκού ή ασημί. Κάποτε οι βλάβες αυτές διασπώνται, προκαλούν
πόνο και πιθανόν να αιμορραγούν. Οι κυριότεροι εντοπισμοί των δερματικών ανωμαλιών είναι οι αγκώνες,
τα γόνατα, ο κορμός, το δέρμα του κρανίου, τα χέρια, τα νύχια, οι πτυχές
του δέρματος. Μπορεί επίσης να επηρεάσει το δέρμα που καλύπτει διάφορες
αρθρώσεις και στην ουσία είναι δυνατόν να εντοπισθεί σε οποιοδήποτε
σημείο του δέρματος. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορούν να δημιουργηθούν φλύκταινες με πύο. Η φαγούρα συνοδεύει την πάθηση αυτή. Επίσης εκδηλώνεται κάποτε και αρθρίτιδα της ψωρίασης με πόνο στις αρθρώσεις. Η διάγνωση βασίζεται στην κλινική εικόνα του ασθενούς. Η βιοψία του δέρματος μπορεί να επιβεβαιώσει τη διάγνωση. Οι
καλλιέργειες από τις βλάβες του δέρματος επιτρέπουν τον αποκλεισμό άλλων
φλεγμονωδών παθήσεων του δέρματος. Σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν ορισμένα χαρακτηριστικά αντιγόνα
του συστήματος HLA. Στις περιπτώσεις που υπάρχει πόνος στις αρθρώσεις, η
ακτινογραφία της άρθρωσης μπορεί να βοηθήσει να φανεί εάν υπάρχει
αρθρίτιδα της ψωρίασης.
Η θεραπεία της ψωρίασης
Ο σκοπός της θεραπείας στην ψωρίαση είναι ο έλεγχος των συμπτωμάτων
και η πρόληψη των μολύνσεων που μπορούν να προκύψουν. Υπάρχουν διαφόρων
ειδών θεραπείες και ο τρόπος αντιμετώπισης εξαρτάται από την ένταση και
σοβαρότητα της ασθένειας. Οι ήπιες μορφές της ψωρίασης μπορούν να αντιμετωπισθούν με τοπικά
φάρμακα όπως αλοιφές, κρέμες, σαμπουάν. Μπορούν να χορηγηθούν σαμπουάν
του τύπου που χρησιμοποιούνται εναντίον της πιτυρίδας και σαμπουάν ή
λοσιόν που περιέχουν παράγωγα της πίσσας του άνθρακα. Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι αναγκαίο να δοθούν κορτιζόνη ή άλλα
ανάλογά της, αντι-μυκητισιακά φάρμακα, αντιβιοτικά, λιπαντικά, φαινόλη
και άλλα φάρμακα. Σε σοβαρές περιπτώσεις μπορούν να χορηγηθούν είτε από το στόμα είτε
ενδοφλέβια, ανοσοκατασταλτικά φάρμακα όπως κορτικοστεροειδή ή
μεθοτρεξάτη. Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί η κυκλοσπορίνη και τα
ρετινοειδή φάρμακα. Οι θεραπείες με βιολογικά φάρμακα (etanercept,
alefacept, efalizumab, infliximab) υπόσχονται πολλά χάρις στο νέο τρόπο
δράσης τους που καταστέλλει τους αρχικούς μηχανισμούς γένεσης της νόσου
(καταστολή δραστηριοποίησης λεμφοκυττάρων τύπου Τ και της ειδικής
πρωτεΐνης TNF-alpha, tumor necrosis factor-alpha). Σε σοβαρές περιπτώσεις που αφορούν μεγάλες επιφάνειες του δέρματος ή
ακόμη όταν η νόσος είναι ανθεκτική μπορεί να υπάρχει έντονος πόνος με
κίνδυνο απώλειας μεγάλων ποσοτήτων υγρών και λοιμώξεων που μπορούν να
γενικευθούν. Σε τέτοιες περιπτώσεις που υπάρχει κίνδυνος γενικευμένης λοίμωξης και
σηψαιμίας είναι αναγκαίο ο ασθενής να εισαχθεί στο νοσοκομείο για να
χορηγηθούν ενδοφλέβια υγρά, αντιβιοτικά, ηρεμιστικά φάρμακα και
αναλγησικά. Υπάρχουν και άλλες θεραπευτικές μέθοδοι που μπορούν να χρησιμοποιηθούν όπως η μέτρια έκθεση στο φως του ήλιου ή σε φωτοθεραπεία. Το δέρμα του ασθενούς μπορεί να γίνει περισσότερο ευαίσθητο στη δράση
των υπεριωδών ακτινών είτε με την εφαρμογή τοπικής αλοιφής με βάση
πίσσα του άνθρακα ή με τη λήψη από το στόμα φαρμάκων όπως τα psoralens.
Επίσης είναι σημαντικό να αποφεύγονται τα εγκαύματα από τον ήλιο. Η αντιμετώπιση της αρθρίτιδας της ψωρίασης μπορεί να γίνει με μη
στεροειδή αναλγητικά φάρμακα όπως γίνεται και στις άλλες μορφές
αρθρίτιδας. Οι ασθενείς που πάσχουν από ψωρίαση θα πρέπει να έχουν ένα υγιεινό
τρόπο ζωής και να τρέφονται καλά. Πρέπει να ξεκουράζονται ικανοποιητικά,
να αποφεύγουν το στρες, να έχουν μια καλή υγιεινή του δέρματος και να
κάνουν καθημερινά μπάνιο ή ντους. Το έντονο τρίψιμο του δέρματος για σκοπούς πλυσίματος δεν πρέπει να
γίνεται διότι μπορεί να ερεθίσει το δέρμα και να προκαλέσει νέα έξαρση
της νόσου. Φαίνεται ότι η χρήση του αλευριού της βρώμης μέσα στο μπάνιο μπορεί
να βοηθά στην ανακούφιση του ασθενούς και στη χαλάρωση των λεπιών.
As the Vietnam War raged in 1969, John Lennon and his wife Yoko Ono held two week-long Bed-ins for Peace, one at the Hilton Hotel in Amsterdam and one at the Queen Elizabeth Hotel in Montreal, each of which were intended to be nonviolent protests against wars, and experimental tests of new ways to promote peace. The idea is derived from a "sit-in", in which a group of protesters remains seated in front of or within an establishment until they are evicted, arrested, or their demands are met.
The public proceedings were filmed, and later turned into a documentary Bed Peace, which was made available for free on YouTube in August 2011 by Yoko Ono, as part of her website "Imagine Peace".
Amsterdam bed-ins
Knowing their March 20, 1969, marriage would be a huge press event, Lennon and Ono decided to use the publicity to promote world peace. They spent their honeymoon in the presidential suite (Room 702) at the Amsterdam Hilton Hotel for a week between March 25 and 31, inviting the world's press into their hotel room every day between 9 a.m. and 9 p.m. After their nonconformist artistic expressions (cf. Bari: 33), such as the nude cover of the Two Virgins album, the press were expecting them to be having sex, but instead the couple were just sitting in bed, wearing pajamas—in Lennon's words "like angels"—talking about peace with signs over their bed reading "Hair Peace" and "Bed Peace". After seven days, they flew to Vienna, Austria, where they held a Bagism press conference.
During April 1969, Lennon and Ono sent acorns to the heads of state in various countries around the world in hopes that they would plant them as a symbol of peace. Their marriage ("You can get married in Gibraltar near Spain"), the first bed-in ("Talking in our beds for a week"), the Vienna press conference ("Made a lightning trip to Vienna...The newspapers said..."), and the acorns ("Fifty acorns tied in a sack") were all mentioned in the song "The Ballad of John and Yoko".
Due to the couple's very public image, the Amsterdam bed-in was greeted by fans, and received a great deal of press coverage. Following the event, when asked if he thought the bed-in had been successful, Lennon became rather frustrated. He insisted that the failure of the press to take the couple seriously was part of what he and Ono wanted: "It's part of our policy not to be taken seriously. Our opposition, whoever they may be, in all manifest forms, don't know how to handle humour. And we are humorous."However, Ono also earned controversy in the Jewish community for claiming during the press conference that Jewish women could've changed Hitler by becoming his girlfriend and sleeping with him for 10 days. It was acknowledged that some Nazis, including Nazi "First Lady" Magda Goebbels, had at one point in their lives had Jewish lovers.
Από την Έμπαρο κρασί κι απο τη Βιάννο λάδι κι απο το Μυλοπόταμο ελιές και παξιμάδι λέμε στην Κρήτη για να τονίσουμε τα εκλεκτά προϊόντα κάποιων τόπων μας.
Βρήκα ενδιαφέρον αυτό το παλιό άρθρο του οποίου η πηγή δεν λειτουργεί πλέον αλλά αξίζει να το θυμηθούμε . Ευχαριστούμε την κ. Πιτσικάκη για το αξιόλογο άρθρο
--------------------
ΕΛΙΑ δέντρο της Σοφίας, της Ελπίδας, της Ειρήνης και το λάδι της
από την Μαρία Πιτσικάκη Δημοσιογράφος - Ζωγράφος
Στην Ελιά, θρησκείες, μύθοι και παραδόσεις έχουν προσδώσει
σχεδόν μαγικές ιδιότητες. Λατρεύτηκε από όλους τους λαούς και σε όλες
τις εποχές για τους πολύτιμους καρπούς της και το λάδι της. Οι ελιές και
το λάδι τους, αποτέλεσαν και αποτελούν βασικό είδος διατροφής, πηγή
ενέργειας και υγείας.
ΣΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ
Σύμφωνα με όλες τις εκδοχές η Ελιά κατάγεται από την ανατολική
Μεσόγειο. Σ΄ένα από τους παλαιότερους βαβυλωνιακούς κώδικες,
καταγράφονται λεπτομέρειες για το εμπόριο των καρπών της ελιάς και του
ελαιολάδου.Έλληνες, Αιγύπτιοι, Σύριοι, και Φοίνικες στον τότε πολιτισμένο κόσμο,
εμπορεύονταν μεγάλες ποσότητες ελαιολάδου. Οι Αιγύπτιοι και οι Έλληνες
χρησιμοποιούσαν το λάδι της ελιάς σχεδόν παντού. Στο καθημερινό τους
φαγητό, στο φωτισμό, στα φάρμακα, στα αρώματα και στα καλλυντικά, στις
ιερές τελετές.
Υπήρξαν εποχές, στις οποίες δεν μπορούσε να θεωρηθεί όμορφος και
κομψός ένας άνδρας, αν δεν είχε ξυρίσει τελείως τα μαλλιά του και δεν
είχε αλείψει το κεφάλι του με λάδι. Τα προϊόντα της ελιάς, όπως αναφέρει
ο Όμηρος ήταν πολύ διαδεδομένα στον Ελλαδικό χώρο. Μάλιστα στην αρχαία
Ελλάδα, δύο Ελιές , είχαν ιδιαίτερη θέση. Η μία βρισκόταν στον ιερό
βράχο της Ακροπόλεως και ήταν το δέντρο που χάρισε η Παλλάδα Αθηνά στην
αγαπημένη της πόλη, κερδίζοντας έτσι την προτίμηση των Αθηναίων.
Η
δεύτερη, η καλλιστέφανος ελαία, ήταν το δέντρο που έφερε ο Ηρακλής στην
Ολυμπία από τα Ουράλια και με τα κλαδιά της βραβεύονταν οι ολυμπιονίκες.
Μάλιστα, όποιος επέστρεφε στην πατρίδα του με το κόντινο, έτσι
ονομαζόταν τα κλαδιά αυτής της αγριελιάς, είχε εξασφαλίσει την εκτίμηση
του κόσμου για όλη του την ζωή. Στην Αρχαία Ελλάδα, οι νόμοι προστασίας της καλλιεργημένης αλλά και
της άγριας ελιάς, ήταν πολύ αυστηροί. Αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος ότι
κατέστρεψε μια ελιά, ήμερη ή άγρια, για να αντιμετωπίσει την ποινή του
εξοστρακισμού και να δημευτεί η περιουσία του. Ακόμη και στα κτήματά
τους οι Αθηναίοι, δεν είχαν το δικαίωμα να κόψουν πάνω από δύο ελιές σε
ολόκληρη τη ζωή τους.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΔΥΣΗ
Οι Έλληνες άποικοι διέδωσαν την ελιά στη Σικελία, την Σαρδηνία και
τη νότια Γαλλία. Το κλίμα αποδείχτηκε και στις περιοχές αυτές ιδανικό
για την καλλιέργεια του δέντρου. Την εποχή του Ιούλιου Καίσαρα το λάδι
της ελιάς έχει γίνει ένα από τα μέτρα επίσημων συναλλαγών της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας.
Ο Πλούταρχος υπολόγισε ότι η κατάσταση της Αφρικής από
τον Καίσαρα θα απέφερε στην Ρώμη 3εκατομμύρια λίτρα ελαιόλαδου κάθε
χρόνο!
Η ΕΛΙΑ ΣΑΝ ΣΥΜΒΟΛΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ
Η Ελιά και το λάδι αναφέρετε πολλές φορές στη Χριστιανοσύνη, όπως, με
κλάδο ελιάς αννήγγειλε το περιστέρι στο Νώε το τέλος του κατακλυσμού
και την υποχώρηση των νερών, μας αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη. Ο Χριστός επισκεπτόταν συχνά το όρος των ελαιών και τον Ελαιώνα της
Γεσθημανή. Επίσης κάτω από τις ελιές τους δίδαξε ο Χριστός τους μαθητές
Του και εκεί εμφανίστηκε πρώτη φορά μετά την ανάστασή Του. Το λάδι,χρησιμοποιείται στα καντήλια για τον φωτισμό των εκκλησιών, αλλά και στην τελετουργία του μυστηρίου της βάφτισης.
ΛΑΔΙ: ΘΡΕΠΤΙΚΟ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ
Αναφέρεται
ότι είναι πολύ πιθανό ο άνθρωπος να χρησιμοποίησε πρώτα το ελαιόλαδο
και ύστερα, ίσως πολύ αργότερα να βρήκε τον τρόπο με τον οποίο
ξεπικρίζουν τις ελιές για να γίνουν βρώσιμες.
Στη Μινωϊκή Κρήτη υπήρχαν ελαιώνες όπως και σήμερα και ευρήματα από
κουκούτσια ελιάς μέσα σε δοχεία μας δείχνουν ότι και εκείνη την εποχή οι
βρώσιμες ελιές ήταν βασική τροφή των Μινωϊτών. Επίσης και το λάδι ήταν
ένα από τα πολύτιμα αγαθά της εποχής εκείνης, αφού το χρησιμοποιούσαν σαν
φωτιστικό, στις τελετές προς τις μινωικές θεότητες αλλά και σαν
καλλυντικό οι μινωίτησες.
Η θρεπτική αξία του λαδιού είναι πολύ υψηλή. Έχει περίπου 900
θερμίδες ανά 100 γραμμάρια και αυτός είναι μάλλον ο λόγος που κατέχει
την πρώτη θέση στη διατροφή όλων των λαών που το γνωρίζουν. Το λάδι για πολλούς αιώνες χρησιμοποιήθηκε στη διατροφή, σαν
φωτιστική ύλη αλλά και σαν φάρμακο σε πολλές παθήσεις. Δερματικές
παθήσεις, δυσκοιλιότητα, ωτίτιδες, αντιμετωπιζόταν με σκέτο ελαιόλαδο ή
θεραπευτικά έλαια. Όπως ήταν φυσικό το λάδι, βρήκε τη θέση του και στη
μαγεία. Σήμερα χρησιμοποιούμε λάδι για ξεμάτιασμα! Η θεραπευτικές ιδιότητες του ελαιολάδου αποδεικνύεται ιδιαίτερα
βάσιμη αν κρίνει κανείς από τις μελέτες και τα στοιχεία διεθνών
οργανισμών υγείας
Επίσης η μελέτη των στατιστικών στοιχείων για τις
συνήθειες διατροφής των λαών της Ευρώπης απέδειξε ότι στη Κρήτη που
καταναλώνουν ελαιόλαδο, αντί για άλλα φυτικά έλαια ή ζωικά λίπη,
αντιμετωπίζουν πολύ λιγότερα καρδιαγγειακά προβλήματα από τους κατοίκους
του Βορρά. Το ελαιόλαδο, σε συνδυασμό με άλλες τροφές, όπως το σκόρδο,
τα κρεμμύδια και οι σαλάτες, βοηθά στη διατήρηση της ισορροπίας του
μεταβολισμού και τη σωστή ανάπτυξη του νευρικού συστήματος. Πολλοί γιατροί υποστηρίζουν την καθημερινή διατροφή του ελαιολάδου,
διότι περιέχει μεγάλο ποσοστό σε μονοακόρεστα λιπαρά οξέα, τα οποία
είναι απαραίτητα για τον περιορισμό της «κακής» χοληστερίνης, που
θεωρείται υπεύθυνος για τα περισσότερα κυκλοφοριακά και καρδιακά
προβλήματα.
Το ελαιόλαδο είναι ιδανικό όχι μόνο για τις ωμές ή μαγειρευμένες
τροφές, αλλά και για τα τηγανητά, αφού δεν διασπάται σε πολύ μεγαλύτερη
θερμοκρασία απ΄ότι οποιοδήποτε άλλο λάδι ή λίπος. Επίσης οι ελιές δίνουν 130 θερμίδες ανά 100 γραμμάρια και αποτελούσαν
από τα Μινωϊκά χρόνια, αλλά και αποτελούν ένα σημαντικό συμπλήρωμα στο
τραπέζι των Κρητικών. Αφού ανακάλυψαν τον τρόπο με τον οποίο ξεπικρίζουν οι ελιές, και ο
οποίος είναι ο ίδιος που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα, άρχισαν να
τους προσθέτουν αρωματικά χόρτα και σπόρους, παρασκευάζοντας έτσι
διάφορα ορεκτικά. Σ΄όλο το νησί βλέπομε τους ίδιους τρόπους επεξεργασίας και συντήρησης των βρώσιμων ελιών.
ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ…
Όταν ο Ξέρξης κατέλαβε την Αθήνα έκαψε την ελιά που χάρισε η Θεά
Αθηνά στην αγαπημένη της πόλη και ήταν φυτεμένη στην Ακρόπολη. Η θεά
θύμωσε με την ασέβειά του και βοήθησε τους Έλληνες να κερδίσουν τη
ναυμαχία της Σαλαμίνας. Ο Αδάμ, όταν ένιωσε ότι πλησιάζει ο θάνατός του θύμισε στον θεό ότι
τους είχε υποσχεθεί το έλαιον της Άφεσης. Ο Θεός έστειλε ένα άγγελο, ο
οποίος έβαλε στα χείλη του Αδάμ τρεις σπόρους. Από τον τάφο τους
ξεφύτρωσαν αργότερα τρία δέντρα: Μια ελιά, ένα κυπαρίσσι και ένας
κέδρος. Τα γαμήλια στέφανα στην αρχαία Ρώμη, ήταν φτιαγμένα από κλαδιά αγριελιάς. Το γιατροσόφι της γιαγιάς: Ένα κομμάτι βαμβάκι ποτισμένο σε λίγο
ζεστό λάδι για τον πόνο στο αυτί και μια κουταλιά λάδι μετά το φαγητό
για τα «τεμπέλικα» έντερα. Και μια παροιμία. Οι ελιές με το κουκούτσι βάζουν στον άνθρωπο παπούτσι. 7 λόγοι για να τρώτε αγνό, παρθένο λάδι ελιάς 1) Αντικαθιστά το βούτυρο στη μαγειρική 2) Για πιο υγιεινό φαγητό μπορείτε να προσθέσετε λάδι στο τέλος του μαγειρέματος 3) Αν το ανακατέψετε με διάφορα μυρωδικά (βασιλικό, Μαϊντανό, ρίγανη, δυόσμο κ.λ.π.) αντικαθιστά τις έτοιμες σάλτσες 4) Συντελεί στην αποφυγή καρδιαγγειακών παθήσεων 5) Είναι ευκολοχώνευτο 6) Δεν παχαίνει, όπως πολλοί πιστεύουν 7) Για την ακρίβεια, περιέχει τον ίδιο αριθμό θερμίδων με άλλα ‘’ελαφρύτερα’’ λάδια που συχνά συνιστώνται
Το ελαιόλαδο ταιριάζει στο παιδί
Έχει μόνο 9 θερμίδες κατά γραμμάριο, περιέχει σημαντική ποσότητα
βιταμίνης Ε που προστατεύει τα λιπαρά οξέα από την οξείδωση (η Ε είναι
απαραίτητη για μικρούς και μεγάλους) και προβιταμίνη Α (καροτένιο). Έχει επίσης μεγάλη αντοχή στις υψηλές θερμοκρασίες και μπορεί να
φτάσει στους 210 βαθμούς Κέλσιου χωρίς να διασπαστεί, σε αντίθεση με
άλλα φυτικά έλαια ή βούτυρα που δεν αντέχουν στις υψηλές θερμοκρασίες.
Αυτό είναι το λάδι της ελιάς, που εκτός των άλλων έχει αποδειχτεί
σημαντικός παράγοντας ισορροπίας του μεταβολισμού και αύξησης του
οργανισμού. Κι αυτό, γιατί η σύνθεσή του ταιριάζει πολύ με τα λιπαρά που
περιέχονται στον οργανισμό και έτσι αφομοιώνεται ευκολότερα από άλλα
λάδια.
ΛΑΔΙ ΤΟ ΝΕΚΤΑΡ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Μαύρες, πράσινες ή καφέ, απλές ή γεμιστές οι ελιές είναι ένα
νοστιμότατο ορεκτικό. Το λάδι τους απαραίτητο στην Κρητική κουζίνα που
αποτελεί ένα ιδανικό σύμμαχο για την καλή υγεία, τη μακροζωία και τη
δίαιτα.
ΕΛΙΑ Η ΤΙΜΗΜΕΝΗ
Η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στον κόσμο στην παραγωγή επιτραπέζιων
και βρώσιμων ελιών και γι΄αυτό πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι! Το δέντρο της ελιάς, στη χώρα μας καλλιεργείται τουλάχιστον από το 3.500 π. Χ. Είναι ένα δέντρο αιωνόβιο, κυρίως η Χοντρολιά, που χρειάζεται 35
χρόνια για να ενηλικιωθεί και μέχρι τα 150 της χρόνια βρίσκεται στη
παραγωγική της περίοδο. Μετά αρχίζει να γερνά και η απόδοσή της πέφτει.
Τα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας γίνεται μια αναδιάρθρωση του είδους
της ελιάς και φυτεύουν ψιλολιές και αυτό γιατί χρειάζονται λιγότερα
χρόνια να καρποφορήσουν (γύρω στα πέντε),παράγουν περισσότερο καρπό και
καλύτερο λάδι. Ανάλογα με την περιοχή οι ελιές ανθίζουν μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου,
απ΄όπου ένα στα είκοσι άνθη θα δέσει καρπό, για να ωριμάσει στα μέσα
του Φθινοπώρου. Ο καρπός άγουρος έχει ένα πράσινο χρώμα και καθώς
ωριμάζει παίρνει ένα χρώμα μοβ για να καταλήξει στο μαύρο που όλοι
ξέρουμε. Έχουμε αρκετές ποικιλίες που καλλιεργούνται και χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες. Τις ελιές για λάδι και τις επιτραπέζιες. Για να φύγει η πικρή γεύση της ελιάς και να διατηρηθεί, στη Κρήτη
ακόμα και σήμερα, χρησιμοποιούν τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσαν και
στην αρχαιότητα. Μαζεύουν προσεκτικά τις ελιές, διαλέγουν τις καλύτερες, τις πλένουν
με άφθονο νερό και τις βάζουν σε ένα κιούπι μα αλατόνερο. Το νερό πρέπει
να αλλάζεται τακτικά, τουλάχιστον κάθε μέρα, για δέκα περίπου μέρες
μέχρι να αποβάλλουν οι ελιές το ταννικό και γαλλικό οξύ που περιέχουν. Συντηρούνται μέσα σε βάζα ή κιούπια σε σαλαμούρα (νερό με αλάτι), σε
λάδι ή ξίδι. Σε πολλές περιοχές προσθέτουν αρωματικά χόρτα, όπως μάραθο
ή κάπαρη, που δίνουν χαρακτηριστικό άρωμα στις ελιές. Ανάλογα με τον χρόνο συγκομιδής και την επεξεργασία που θα υποστούν
οι πράσινες ελιές γίνονται τσακιστές ή σκιστές, ξιδάτες, σε αλάτι οι
μαύρες, ξεραμένες στον ήλιο οι θρούμπες, ακόμη και γεμιστές με αμύγδαλα ή
γλυκιά κόκκινη πιπεριά.
ΤΟ ΛΑΔΙ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ
Οι Ελιές που προορίζονται για το ελαιοτριβείο δεν πρέπει να είναι
άγουρες, γιατί το λάδι θα έχει πικρή γεύση, ενώ αν είναι πολύ ώριμες
δίνουν υπερβολικά παχύ λάδι. Πρέπει λοιπόν να μαζεύονται στο σωστό
σημείο ωρίμανσης, και ο καρπός να μεταφερθεί αμέσως στο ελαιοτριβείο, να
πλυθεί και να αφαιρεθούν τα φύλλα και τα κλαδάκια.
Πριν από χιλιάδες χρόνια, οι ελιές πιέζονταν σε πέτρινες γούρνες και το λάδι μαζευόταν σε αμφορείς. Σήμερα υπάρχουν διάφορες μέθοδοι για την παραγωγή του λαδιού, με
σύγχρονα μηχανήματα έτσι ώστε να μην ταλαιπωρείται ο πολύτιμος χυμός της
ελιάς. Το λάδι είναι πολύ ευαίσθητο προϊόν, και μέχρι να ωριμάσει,
χρειάζεται, πρώτον από τον ελαιουργό μεγάλη προσοχή και καθαριότητα και
δεύτερο να φυλάσσεται σε δροσερό και σκοτεινό μέρος χωρίς να έρχεται σε
επαφή με τον αέρα.
ΟΙ ΤΥΠΟΙ ΛΑΔΙΟΥ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ
Στο εμπόριο κυκλοφορούν κωδικοποιημένοι τύποι λαδιού, με ονομασίες
που δηλώνουν αυστηρά ελεγχόμενη ποιότητα, από άριστη μέχρι ανεκτή. Παρθένο: Είναι το ελαιόλαδο που παράγεται μόνο με
μηχανικά μέσα, έτσι ώστε να μην αλλοιώνεται η ποιότητά του, η οποία
εξαρτάται από την οξύτητα, το χρώμα, το άρωμα και τη γεύση του. Χωρίζεται σε δύο κατηγορίες, το έξτρα παρθένο με οξύτητα κάτω από 1%
και το παρθένο, με οξύτητα από 1 – 3,3%. Το έξτρα παρθένο είναι ιδανικό
για σαλάτες, ψάρια στα κάρβουνα, ωμές σάλτσες και βραστά χορταρικά, ενώ
στα μαγειρευτά φαγητά καλό είναι να προστίθεται λίγο πριν τελειώσει το
μαγείρεμα για διατηρήσει τη γεύση και τη θρεπτική του αξία. Ραφινέ: Τα λάδια που παράγονται με φυσικές ή χημικές
διαδικασίες για να βελτιωθεί το χρώμα, η οσμή και η γεύση τους
ονομάζονται λάδια ραφινέ. Είναι χαμηλής ποιότητας και θρεπτικής αξίας. Αγνό: Το λάδι που αποτελείται από μίγμα παρθένου και ραφινέ σε
διάφορες αναλογίες είναι το λάδι ραφινέ. Η ονομασία αυτή καλύπτει μια
πολύ μεγάλη γκάμα ποιοτήτων. Μερικά από τα αγνά ελαιόλαδα είναι τόσο
καλής ποιότητας ώστε δύσκολα ξεχωρίζουν από τα παρθένα, ενώ άλλα είναι
απλώς καλά. Μεγάλη διαφορά υπάρχει στη γεύση τους από μάρκα σε μάρκα.
Χρησιμοποιείται στις σαλάτες, το μαγείρεμα και στο τηγάνι.
ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΞΤΕ
Το λάδι είναι υγιεινό, εύπεπτο, θρεπτικό, νόστιμο και βρίσκεται στην
πρώτη σειρά από όλα τα φυτικά λάδια. Η καλή ελιά παράγει και καλό λάδι.
Σημαντικό ρόλο επίσης παίζει και η προσεκτική του επεξεργασία. Το καλό λάδι, είναι καθαρό και διαυγές. Έχει χρώμα ανοικτό πράσινο
μέχρι χρυσοκίτρινο. Μυρίζει ελαφρά και είναι στη γεύση ευχάριστο. Τα καλύτερα λάδια είναι τα αγουρέλαια, καθώς και αυτά που
πρωτοβγαίνουν από τον καρπό. Τα λάδια, για να τα καθαρίσουν από την
οξύτητά τους τα ραφινάρουν. Έτσι όμως χάνουν τα πολύτιμα συστατικά τους,
ακόμη και τη γεύση τους. Μέχρι 5 βαθμούς οξύτητα το λάδι είναι καλό.
Την οξύτητα την εξακριβώνουμε με το ειδικό οξύμετρο. Μια πρακτική μέθοδος για να κρίνετε την ποιότητα του λαδιού, είναι η
δοκιμή «του ουρανίσκου». Πάρτε ελάχιστο λάδι με την άκρη της γλώσσας και
φέρτε το όσο πιο πίσω μπορείτε στον ουρανίσκο. Κλείστε καλά το στόμα
και πλαταγίστε τη γλώσσα στον ουρανίσκο. Περιμένετε λίγα δευτερόλεπτα
για να απελευθερωθεί η γεύση και το άρωμα του λαδιού και έπειτα «στύψτε»
το στόμα για να γευτείτε την απόγευση του λαδιού. Με τον τρόπο αυτό, διακρίνεται αμέσως το τάγγισμα. Με αυτή τη δοκιμή το πραγματικά καλό λάδι αφήνει μόνο ελάχιστη γεύση.
ΝΟΘΕΙΑ ΤΟΥ ΛΑΔΙΟΥ
Το λάδι το νοθεύουν με άλλα φυτικά λάδια. Για να το εξακριβώσουμε,
χύνουμε μέσα σε 8 γραμμάρια ελαιόλαδο 2 γραμμάρια διάλυμα από αραιό
χρωμικό οξύ. Το αφήνουμε να ηρεμίσει 24 ώρες. Αν είναι καθαρό, είναι
αγνό. Αν έχει θολώσει, είναι νοθευμένο. Επίσης, ανακατεύουμε μέσα σε ένα μπουκάλι 10 γραμμάρια νιτρικό οξύ, 1
γραμ. σκόνη ζάχαρη και 10 γραμ λάδι. Το αφήνουμε να ηρεμήσει. Αν
διατηρήσει το χρώμα του είναι αγνό. Αν το χρώμα του γίνει κόκκινο, τότε
είναι νοθευμένο με βαμβακέλαιο. Ακόμη ρίχνουμε 5 γραξμ. Νιτρικό οξύ μέσα στο λάδι και το αφήνουμε να
ηρεμίσει 12 ώρες. Αν το λάδι είναι καθαρό γίνεται πράσινο και ύστερα
μαυρίζει.
ΤΟ ΛΑΔΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ
Όσο πιο καλό είναι το ελαιόλαδο, τόσο πιο πολύ προσοχή χρειάζεται για
να μην χαλάσει. Εχθροί του είναι το φως, η ζέστη και ο αέρας. Αν
αγοράζεται μεγάλες ποσότητες, τοποθετήστε το σε καθαρά πήλινα πιθάρια, ή
μεταλλικά ιδικά για λάδι. Καλύτερα είναι να το μεταγγίζεται σε
γυάλινα μπουκάλια, τα οποία θα κλείνουν καλά και θα τα φυλάτε σε
σκοτεινό, δροσερό μέρος. Μη βάζετε το μπουκάλι του λαδιού δίπλα στα
μάτια της κουζίνας, γιατί η ζέστη θα το κάνει να ταγγίσει γρήγορα. Χρησιμοποιείται το λάδι με μέτρο. Δεν χρειάζεται το φαγητό να…
«κολυμπά» στο λάδι. Η γεύση του είναι αρκετά πλούσια ώστε να μη
χρειάζεται μεγάλη ποσότητα.
Ελαιόλαδο: το καλύτερο και για το τηγάνισμα Χάρη στη σύνθεσή του έχει μεγάλη αντοχή στη θέρμανση. Μπορεί
να φτάσει στους 210 βαθμούς χωρίς να διασπαστεί, σε αντίθεση με άλλα
φυτικά έλαια ή βούτυρα που δεν αντέχουν στις ψηλές θερμοκρασίες.
Γνωρίζοντας ότι η θερμοκρασία τηγανίσματος είναι 180 βαθμοί Κελσίου οι
ειδικοί λένε ότι: Το χοιρινό λίπος διασπάτε στους 180 βαθμούς, το
Σογιέλαιο και Ηλιέλαιο στους 170, το Αραβοσιτέλαιο στους 160, η
Μαργαρίνη στους 150 και το Βούτυρο στους 110 βαθμούς Κελσίου.
