Θεοδώρα (περ. 500 - 28 Ιουνίου 548)

Η Θεοδώρα (περ. 500 - 28 Ιουνίου 548) ήταν Ρωμαία αυτοκράτειρα και η σύζυγος του διάσημου αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Μέγα. 

 Φέρεται ως μία από τις διασημότερες γυναίκες στην παγκόσμια ιστορία και η διασημότερη αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. 

Η περιπέτεια της Θεοδώρας, της αυτοκράτειρα της Κωνσταντινούπολης που από τα παρασκήνια του Ιπποδρόμου ανέβηκε στο θρόνο των Καισάρων, είχε σε κάθε εποχή το προνόμιο να κεντρίζει την περιέργεια και να ερεθίζει τη φαντασία, εξακολουθώντας μέχρι και σήμερα να κεντρίζει το ενδιαφέρον των ιστορικών μελετητών, καλλιτεχνών και αναγνωστικού κοινού.

Περί Προκοπίου

Για τα πρώτα χρόνια της ζωής της οι πληροφορίες προέρχονται από τα «Ανέκδοτα» ή «Απόκρυφη Ιστορία» του Προκόπιου, του επίσημου ιστορικού του Αυτοκράτορα, που δεν τόλμησε ούτε ο ίδιος να δημοσιεύσει, γνωρίζοντας βέβαια τι θα τον περίμενε. 

Για τον Προκόπιο, η Θεοδώρα αποτελούσε την ενσάρκωση της αδιαντροπιάς, της ακολασίας και της σκληρότητας (αφού έγινε αυτοκράτειρα), δηλαδή ούτε λίγο, ούτε πολύ ένα σκάνδαλο με συνεχή εξέλιξη. Μια πόρνη που έγινε Αυτοκράτειρα.

Μάλιστα μια χρονιά είχε βρεθεί στο κρεβάτι το συζυγικό με τον καλύτερο στρατηγό του Ιουστινιανού, αγνώστων λοιπών στοιχείων.

Βιογραφία
Σχετικά με την οικογενειακή της καταγωγή οι πηγές διαφωνούν. Για τον Προκόπιο πατέρας της ήταν ο Ακάκιος, αρκοτρόφος (θηριοφύλακας) των Πρασίνων στον ιππόδρομο. Πεθαίνοντας άφησε τρεις κόρες, την Κομιτώ, τη Θεοδώρα και την Αναστασία. 

Η μητέρα της ξαναπαντρεύτηκε ελπίζοντας πως ότι ο νέος σύντροφός της θα έπαιρνε τη θέση του μακαρίτη συζύγου της. Όταν οι Πράσινοι έδωσαν τη θέση του Ακάκιου σε κάποιον άλλον, τα κορίτσια απευθύνθηκαν στους Βένετους και κέρδισαν την υποστήριξή τους. 

Από τότε η Θεοδώρα έγινε φανατική οπαδός αυτού του δήμου.Έτσι η Θεοδώρα από πολύ μικρή συμμετείχε σε κωμικές παραστάσεις χαμηλού επιπέδου και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Προκόπιου ήταν εταίρα.

Για τον μονοφυσίτη χρονογράφο Μιχαήλ Σύριο (12ος αι.) η Θεοδώρα ήταν κόρη κληρικού και ζούσε με ευσέβεια και αγνότητα. Και ο Σύριος εκκλησιαστικός ιστορικός και μονοφυσίτης επίσκοπος Ιωάννης της Εφέσου, προστατευόμενος της Θεοδώρας λέει πως ήταν από το πορνείον: αυτό όμως δεν συνεπαγόταν πως ότι ήταν πράγματι πόρνη, αλλά ηθοποιός(σκηνική) και ζούσε από το ταλέντο της και το σεξουαλικό και το θεατρικό. 

Όμως μερικοί ιστορικοί καταγράφουν σε βιβλία τους ότι το μέρος αυτό, ανήκε στον κύπριο αρκτροτρόφο Αρκάδιο, όπου εκεί συναντήθηκε με τον μεγάλο της έρωτα Ιουστινιανό. Ο Ιωάννης Εφέσου μας πληροφορεί πως είχε παντρευτεί κάποιον από την οικογένεια του αυτοκράτορα Αναστασίου και είχε αποκτήσει μια κόρη.

Όσο ήταν στη σκηνή, μας πληροφορεί ο Προκόπιος, έκανε πολυάριθμες εκτρώσεις αλλά και ένα γιο που ονομάστηκε Ιωάννης, ο οποίος σώθηκε από την παιδοκτονία από τον πατέρα του.Ο Προκόπιος αναφέρεται σε αυτή με διόλου κολακευτικά σχόλια 

Το θέατρο της εποχής για την εκκλησία δεν θεωρούνταν αποδεκτό και το όνομα ηθοποιός ήταν συνώνυμο της πόρνης. Ο Προκόπιος αναφέρει επίσης για τη Θεοδώρα τους ρόλους που έπαιζε και πολλές γδυνόταν αφήνοντας μία ποδίτσα στο αιδοίο της ενώ περιφερόταν ανάμεσα στους θεατές, έπειτα κυλιόταν κάτω και την έραναν με κριθάρι κι έβαζαν χήνες που το έτρωγαν

Αργότερα γνώρισε τον Εκηβόλο (ή Εκηβόλιο), ανώτερο κρατικό υπάλληλο από την Τύρο, και όταν αυτός διορίστηκε διοικητής Πενταπόλεως τον ακολούθησε στην Κυρηναϊκή. Διωγμένη από τον εραστή της βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια και από εκεί επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη

Τότε τη γνώρισε, γύρω στα 522, ο Ιουστινιανός και την ερωτεύτηκε ο οποίος την γνώρισε σε θεατρική παράσταση που έπαιζε σαν μίμος. Την ανύψωσε στο αξίωμα της πατρικίας, δεν μπορούσε όμως να την παντρευτεί εξαιτίας της σφοδρής αντίδρασης που προέβαλλε η αυτοκράτειρα Ευφημία. 

Μόνο μετά το θάνατό της μπόρεσε να πείσει το θείο του, τον αυτοκράτορα Ιουστίνο, να καταργήσει τον παλαιό νόμο που απαγόρευε το γάμο συγκλητικού με ηθοποιό. Το έργο αυτό της αλλαγής του νόμου ανατέθηκε στον έπαρχο των πραιτωρίων Δημοσθένη. Την παντρεύτηκε ή το 523 ή το 524

Αμαλία Κουτσούρη-Φλέμινγκ

 

Η Αμαλία Κουτσούρη-Φλέμινγκ ήταν Ελληνίδα ιατρός και βουλευτής. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 28 Ιουνίου του 1912 και ήταν κόρη του γνωστού δερματολόγου της Πόλης Χαρίλαου Κουτσούρη. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ, και συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι (όπου και εργάσθηκε στο Νοσοκομείο Necker), και στο Λονδίνο. Στη διάρκεια της κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου πήγε το 1945 στο Λονδίνο όπου εργάστηκε στο Wright Fleming Institute δίπλα στον Νομπελίστα μικροβιολόγο Αλεξάντερ Φλέμινγκ μέχρι το 1949, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα για να αναλάβει τη διεύθυνση του Ευαγγελισμού. Το 1953 παντρεύτηκε με τον Φλέμινγκ αλλά ο γάμος τους κράτησε μόνο δύο χρόνια καθώς ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ πέθανε το 1955. Αν και δεν τον χρησιμοποιούσε, είχε τον τίτλο της Λαίδης, καθώς ο Φλέμινγκ ήταν Ιππότης (Σερ).

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση και συνελήφθη τον Αύγουστο του 1971, με την κατηγορία ότι σχεδίαζε την απόδραση του Αλέκου Παναγούλη. Ύστερα από ανάκριση εικοσιπέντε ημερών, στη διάρκεια της οποίας βασανίστηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών. Η δικτατορία όμως φοβούμενη τον αντίκτυπο που θα είχε στη διεθνή κοινότητα η φυλάκιση της Αμαλίας Φλέμινγκ την άφησε ελεύθερη και την απέλασε, ενώ της αφαίρεσε και την ελληνική ιθαγένεια. Επέστρεψε στο Λονδίνο από όπου ξαναγύρισε μετά την πτώση της δικτατορίας. Κατέθεσε ως μάρτυρας στη δίκη των βασανιστών της ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου αναφέρθηκε ιδιαίτερα στη χρήση παραισθησιογόνων και άλλων ουσιών κατά τη διάρκεια ανακρίσεων στην περίοδο της χούντας. Εξελέγη βουλευτής Επικρατείας το 1977 και βουλευτής Α' Αθηνών το 1981 και το 1985 με το ΠΑΣΟΚ. Δε δίστασε όμως να διαφωνήσει δημόσια με τον Ανδρέα Παπανδρέου για τις διαγραφές στελεχών της Δημοκρατικής Άμυνας και του ΠΑΚ από το ΠΑΣΟΚ. Επίσης διετέλεσε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου του 1986, χωρίς να προλάβει να δει τη δημιουργία του Ιδρύματος Βασικής Βιοϊατρικής Έρευνας Αλέξανδρος Φλέμινγκ, το οποίο ιδρύθηκε χρόνια αργότερα στη Βάρη και σήμερα θεωρείται ως ένα από τα πληρέστερα του είδους του στον κόσμο.

Η Αμαλία Φλέμινγκ υπήρξε και Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων (ΣΕΕ) και το 1965 τιμήθηκε με το παράσημο Ευποιίας.

Παράλληλα, ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη: Διεθνής Αμνηστία (πρώτη πρόεδρος του ελληνικού τμήματος), Δημοκρατική Μέριμνα, Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Επιτροπή για τον Επαναπατρισμό των Πολιτικών Προσφύγων, Επιτροπή για την απελευθέρωση του Τουρκικού λαού και τη Δημοκρατία.
Από τη βικιπαιδεια
Φωτογραφία:H Aμαλία Φλέμινγκ οδηγείται με κλούβα κρατουμένων στο στρατοδικείο της χούντας.

Λάμπρος Κωνσταντάρας

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας (13 Μαρτίου 1913 – 28 Ιουνίου 1985) υπήρξε Έλληνας κωμικός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Ήταν αδελφός της ηθοποιού Μίτσης Κωνσταντάρα και πατέρας του πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Δημήτρη Κωνσταντάρα ο οποίος του χάρισε δυο εγγόνια, την Παυλίνα το 1974 και τον Λάμπρο το 1979. Γεννήθηκε στην οδό Πλουτάρχου 13 στο Κολωνάκι και πέθανε στο «Ασκληπιείο» της Βούλας. Νωρίτερα (1978 και 1983) είχε υποστεί δύο εγκεφαλικά επεισόδια.

Το 1930 κατατάχθηκε μετά από επιμονή της οικογένειάς του και χωρίς την δική του θέληση στην Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα, από όπου τελικά δραπέτευσε κολυμπώντας. Γλύτωσε το Στρατοδικείο μετά από ενέργειες της οικογένειάς του. Το 1934 μετέβη στο Παρίσι προκειμένου να σπουδάσει χρυσοχόος, με σκοπό να αναλάβει στην συνέχεια το οικογενειακό χρυσοχοείο στο κέντρο της Αθήνας. Εγκατέλειψε τις σπουδές του κι έκανε διάφορες δουλειές, ώσπου τον ανακάλυψε ο Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Ζουβέ να παίζει ως κομπάρσος σε θεατρική παράσταση. Σπούδασε ηθοποιός στο θέατρο «Ατενέ» και το καλοκαίρι του 1938 επέστρεψε στην Ελλάδα, ξεκινώντας πλέον καριέρα ηθοποιού.

Διακρίθηκε στο ρόλο του ώριμου, πλούσιου και γυναικά (Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα, Η Βίλα των Οργίων, Τι 30, τι 40, τι 50 κλπ.) ή του «πατέρα» αρκετών γνωστών σταρ της εποχής (Η Αλίκη στο Ναυτικό, Χτυποκάρδια στο θρανίο, Υιέ μου, υιέ μου κλπ). Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο την ηθοποιό Γιούλη Γεωργοπούλου το 1945 και σε δεύτερο τη Φιλιώ Κεκάτου το 1971. Τα τελευταία χρόνια τα πέρασε στην Βάρκιζα. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο γνωστός κριτικός Κώστας Γεωργουσόπουλος αναφέρει στον πρόλογο του βίβλιου του γιου του ηθοποιού, Δημήτρη Κωνσταντάρα "Μέσα απ'τα δικά μου μάτια" για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα :

"Εδώ και 40 χρόνια με ακολουθεί μια συνταρακτική θεατρική σκηνή. Είναι μια από τις σπάνιες εκείνες στιγμές που ο χρόνος παγώνει, η ροή ανακόπτεται και το παν, ακινητεί. Μία χειρονομία, μια κραυγή, μια γυρισμένη πλάτη, ένα τικ, μια είσοδος, μια έξοδος, μας πιστοποιούν πόσο μεγάλη τέχνη είναι η υποκριτική και πως μπορεί να πυκνώσει σε μια στάση ή έναν ήχο, το συνταρακτικό γεγονός της υπάρξεως, μέσω της μίμησης πράξεων.

Ήταν το 1956 στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, όταν ο θίασος του Μάνου Κατράκη έπαιξε το έξοχο αντιπολεμικό έργο του Σέριφ "Το τέλος του ταξιδιού. Στο φινάλε του πρώτου μέρους μέσα στο αμπρί έχει μείνει ένας αξιωματικός μόνος, που έπρεπε να πάρει μιαν απόφαση θανάτου.Να αποφασίσει μιαν έξοδο χωρίς ελπίδα καμιά.

Τον ρόλο έπαιζε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Όταν έμεινε μόνος,άναψε το τσιμπούκι του και το κάπνισε, όπως το τελευταίο τσιγάρο ο κατάδικος πριν από την εκτέλεση. Πλάτη στο κοινό, ο μεγάλος εκείνος ηθοποιός, με λιτότητα, με εσωτερική συγκίνηση, βίωσε μιαν εκρηκτική σιωπή που θαρρείς πως κράτησε αιώνες.

Θεωρώ αυτήν την υποκριτική στιγμή, ανάλογη με την έξοδο του Μινωτή ως "Οιδίποδα στον Κολωνό", την πλάτη του Κατράκη στον "Ηλίθιο", τον κυνηγημένο "Ορέστη" του Κωτσόπουλου στις "Χοηφόρες", τον θρήνο της Εκάβης-Παξινού όταν αντικρύζει τον Πολύδωρο, το "τικ" της Λαμπέτη-Μπλανς όταν της περνάνε τον ζουρλομανδύα, του Χορν στην "Εξομολόγηση του Ριχάρδου του Β΄".

Ο Κωνσταντάρας ήταν ένας υπέροχος ηθοποιός ρυθμού. Είχε τη σπάνια αίσθηση του θεατρικού χρόνου. Εβίωνε τις παύσεις και γέμιζε συναίσθημα τις σιωπές. Γνώριζε την αξία του δραστικού λόγου, δηλαδή τον τρόπο να λειτουργούν οι λέξεις,ως ήχοι που κινητοποιούν το σώμα και ωθούν τη δράση. Για αυτό έπαιξε δράμα, κομεντί, κωμωδία και φάρσα χωρίς διάκριση με την αυθεντία που προκύπτει από την τέλεια κατοχή των εκφραστικών μέσων.

Το μεγάλο πιθανόν κοινό τον γνώρισε από τις κινηματογραφικές του επιτυχίες, όπου κυριαρχούσε συνήθως η εικόνα ενός πληθωρικού, ώριμου μπον βιβέρ. Ακόμα, μπορεί να τον αναγνώριζε στις έξοχες μπαλαφαρίες του και στους αυτοσχεδιαστικούς οίστρους του. Όμως, πίσω από την καθόλου εύκολη αυτή, από αποψέως τεχνικής, εικόνα, υπήρχε ο Κωνσταντάρας για την άρτια τεχνική, τη δραματική στόφα, τη γαλλική χάρη και την άτεγκτη επαγγελματικότητα.

Χαριτωμένος άνθρωπος, καλλιεργημένος, στοχαστικός στην πραγματικότητα, παρόλη τη γλεντζέδικη ζωή του, ένας μοναχικός και εσωστρεφής καλλιτέχνης, γέμισε τη ζωή μας με ρυθμούς, ανεπανάληπτους χαρακτήρες, ευφάνταστους τύπους και πλούτισε την παραστασιολογία με σημάνσεις που δημιούργησαν πρότυπα. Το γεγονός πως δεν μπόρεσε κανείς να τον μιμηθεί και κανείς δεν τον αντικατέστησε σημαίνει ότι προσκόμισε στο θέατρό μας μια σπάνια υποκριτική γνησιότητα και μια βαθιά χαρακτηρολογική ελληνικότητα. Ήταν ένας Ζαν Γκαμπέν, ένας Ζαν Μαραί, ένας Φερναντέλ και ένας Λουί ντε Φυνές ταυτοχρόνως!»

Το 2008 ένα θέατρο στο Αιγάλεω ονομάστηκε «Θέατρο Λάμπρος Κωνσταντάρας» σε αναγνώριση της συνεισφοράς του στο ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έπαιξε στο ελληνικό θέατρο για 40 χρόνια, μετέχοντας σε 191 παραστάσεις. Εμφανίστηκε σε πολλές ελληνικές πόλεις, καθώς επίσης και στην Κύπρο, την Κωνσταντινούπολη και την Αλεξάνδρεια. Η πρώτη του παράσταση στην Ελλάδα ήταν το καλοκαίρι του 1938 με τον θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη στο έργο «Τα παράσημα της γριούλας» του Φ. Μπάρυ και η τελευταία τον χειμώνα του 1978 με τον θίασο Λάμπρου Κωνσταντάρα - Νίκου Ρίζου - Μάρως Κοντού στο μιούζικαλ «Τρελές επαφές ρωμέικου τύπου» του Κώστα Πρετεντέρη.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έπαιξε σε 75 ελληνικές ταινίες, σε τέσσερις που γυρίστηκαν στη Γαλλία την δεκαετία του 1930 («Αν ξανανεβούμε προς τα Ηλύσια Πεδία», «Σχολείο γυναικών», «Κουρσάρος», ενώ είναι άγνωστος ο τίτλος της τελευταίας) και σε μία ελληνική που γυρίστηκε στην Αίγυπτο το 1950, αλλά δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία γι αυτήν την ταινία. Οι ελληνικές ταινίες:

1939 Το τραγούδι του χωρισμού (σκ: Φιλοποίμην Φίνος)
1943 Η φωνή της καρδιάς (σεν.-σκ: Δημήτρης Ιωαννόπουλος)
1946 Καταδρομή στο Αιγαίον (σεν.-σκ: Μιχάλης Καραγάτσης) ... Αλέξης Κομνηνός
1947 Άννα Ροδίτη (σκ: Μιχάλης Γαζιάδης, Γιάννης Φιλίππου)
1949 Διαγωγή μηδέν (σκ: Μιχάλης Γαζιάδης, Γιάννης Φιλίπου) ... Φώτης
1950 Οι απάχηδες των Αθηνών (σεν.-σκ: Ηλίας Παρασκευάς) ... Κώστας
1951 Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν (σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Γιώργος
1953 Οι ουρανοί είναι δικοί μας (σκ: Ντίνος Δημόπουλος)
1955 Ούτε γάτα, ούτε ζημιά (σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Νίκος Κουτρουμπάς
1956 Η άγνωστος (σκ: Ορέστης Λάσκος) ... Στέφανος Πετρίδης
1956 Ο ζηλιαρόγατος (σεν.-σκ: Γιώργος Τζαβέλλας) ... Σπύρος Αργυρίου
1957 Μαρία Πενταγιώτισσα (σκ: Κώστας Ανδρίτσος) ... Αρμάος
1957 Η μοίρα γράφει την ιστορία (σεν.-σκ: Δημήτρης Ιωαννόπουλος) ... Άρης Δερμέζης
1958 Διακοπές στην Αίγινα (σεν.-σκ: Ανδρέας Λαμπρινός) ... Τζώνης
1958 Δύο αγάπες, δύο κόσμοι (σκ: Ηλίας Παρασκευάς) ... Κώστας Κοσμίδης
1959 Το παραστράτημα μιας αθώας (σκ: Κώστας Ανδρίτσος)
1958 Το τρελοκόριτσο (σκ: Δημήτρης Δαδήρας) ... Παπαδόπουλος
1959 Ταξίδι με τον έρωτα (σκ: Ανδρέας Λαμπρινός)
1959 Αντίο ζωή (σκ: Ορέστης Λάσκος) ... γιατρός Στέφανος Βρανάς
1959 Το αγοροκόριτσο (σκ: Ντίμης Δαδήρας) ... πατέρας
1960 Ερωτικά παιχνίδια (σκ: Γιώργος Θεοδοσιάδης) ... Μάνος
1960 Τυφλός άγγελος (σκ: Ερρίκος Θαλασσινός)
1960 Είμαι αθώος (σκ: Ντίνος Κατσουρίδης) ... Συντ/ρχης Πικάρ
1960 Δον Ζουάν για κλάματα (Το μωρό μου) (σκ: Ντίμης Δαδήρας) ... Αλέξης Δεπάστας
1960 Κρουαζιερα στη Ροδο (σεν.-σκ.: Γιάννης Δαλιανίδης) ... Πέτρος Ράμπος
1961 Η Αλίκη στο ναυτικό (Αλέκος Σακελλάριος) ... πλοίαρχος, πολ. ναυτικού
1961 Λάθος στον έρωτα (σκ: Χρήστος Κυριακόπουλος) ... Αντώνης Μίχαλος
1961 Η Λίζα και η άλλη (σκ: Ντίνος Δημόπουλος) ... Μικές Γαβρήλογλου
1962 Κατηγορούμενος ο έρως (σκ: Γκρεγκ Τάλλας) ... Αχιλλέας
1963 Χτυποκάρδια στο θρανίο (σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Λάμπρος Πετροβασίλης
1963 Αυτό το κάτι άλλο (σκ: Γιώργος Λαζαρίδης) ... Λάζαρος Πεναρής
1963 Ο μπαμπάς μου κι εγώ (σκ: Ερρίκος Θαλασσινός) ... Λέων Μαυρογιάννης
1963 Ο κύριος πτέραρχος (σκ: Ντίνος Κατσουρίδης) ... πτέραρχος Παπαοικονόμου
1963 Μικροί και μεγάλοι εν δράσει (σκ. Ορέστης Λάσκος) ... Αντώνης Ζορμπάς
1964 Ο εαυτούλης μου (σκ: Ορέστης Λάσκος) ... Γιάγκος Αγγελής
1964 Η βίλα των οργίων (σκ: Ντίνος Δημόπουλος & Φίνος Φιλμ) ... Χάρης Ζάβαλος
1964 Η χαρτοπαίχτρα (σκ: Γιάννης Δαλιανίδης) ... Ανδρέας Οικονομίδης
1964 Θα σε κάνω βασίλισσα σεν.-σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Πιτ Παπαθεοφιλόπουλος
1965 Υιέ μου υιέ μου (σκ: Γρηγόρης Γρηγορίου)... Αντώνης Χατζηλουκάς
1965 Υπάρχει και φιλότιμο (σεν.-σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Ανδρέας Μαυρογυαλούρος
1965 Επιστροφή (σκ: Ερρίκος Ανδρέου) ... θείος Πέτρος
1966 Να ζη κανείς ή να μη ζη; (σκ: Ορέστης Λάσκος) ... Γιώργος Αλεξίου
1966 Η γυναίκα μου τρελάθηκε (σκ: Δημήτρης Νικολαΐδης) ... Μάνος
1966 Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (σκ: Αλέκος Σακελλάριος) Αντώνης Δέλβης
1966 Τζένη-Τζένη (σκ: Ντίνος Δημόπουλος) ... Μίλτος Κασσανδρής
1967 Ο γεροντοκόρος (σκ: Ορέστης Λάσκος) ... Θανάσης Μπαρούτσος
1967 Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι (σεν.-σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Λεωνίδας Πετρόχειλος
1967 Βίβα Ρένα (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Λάμπρος Φωκάς
1967 Ο σπαγγοραμμένος (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Λάμπρος Σκουντρής
1967 Πατέρα κάτσε φρόνιμα (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Αντώνης Παπασταφίδας
1967 Κάτι κουρασμένα παλικάρια (σκ: Ντίνος Δημόπυλος) ... Ντίνος Διαμαντίδης
1967 Αν όλες οι γυναίκες του κόσμου (σκ: Νέστορας Μάτσας) ... Αγγελής
1968 Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο (σεν.-σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Τηλέμαχος Καραντάρης
1968 Ο τρελός τα 'χει 400 (σκ: Κωστας Καραγιαννης) ... Λάμπρος Λαμπρέτας
1968 Καπετάν φάντης μπαστούνι (σεν.-σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... καπετάν Ανδρέας
1969 Ο μπλοφατζής (σκ: Βασίλης Γεωργιάδης) ... Παρασκευάς Καρατζόβαγλου / Τζον Χάλαρης
1969 Ο τζαναμπέτης (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Νεόφυτος Φωτεινός
1969 Ησαΐα, μη χορεύεις (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Ησαΐας Στεφανάκης
1970 Κρίμα το μπόι σου (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Μάριος Δεληπέτρου
1970 Ένας τρελλός γλεντζές (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Πάνος Πάμπανος / Τίκος
1971 Της ζήλειας τα καμώματα (σκ: Ορέστης Λάσκος) ... Παύλος Κουντουράτος
1971 Πίσω μου σ' έχω σατανά (σκ: Ντίνος Δημόπουλος) ... Παύλος Κουντουράς
1971 Ο τρελοπενηντάρης (σεν. Κώστας Πρετεντέρης-σκ.: Κώστας Καραγιάννης) ... Ανδρέας Τεπενδρής
1972 Τι 30, τι 40, τι 50 (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Ζάχος Φωκιανός
1972 Ο φαφλατάς (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Δημοσθένης Λαμπρούκος / λόρδος Κάλαχαν
1972 Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Λουκάς Μπόμπολας
1972 Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Λάζαρος Χατζηφλόκας
1973 Ο φαντασμένος ... (σκ: Ντίνος Δημόπουλος) ... Μάκης Καρασίνης
1980 Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Λάμπρος Κομνηνός
http://el.wikipedia.org/wiki/Λάμπρος_Κωνσταντάρας

Σήμερα 28/6...Εύρεση Τιμίων Λειψάνων Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου,

στη βρύση Μουρνιές (φ.Μ.Κυμάκη)

 Εύρεση Τιμίων Λειψάνων Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου, Οσίου Γερμανού του Ρώσου 

   

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό +-