Η Άλωση της Βαστίλης φερόμενη εναλλακτικά ως Κατάληψη, ή Παράδοση, ή Πτώση της Βαστίλης

«Η Άλωση της Βαστίλης» του Jean-Pierre Houël

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Άλωση της Βαστίλης φερόμενη εναλλακτικά ως Κατάληψη, ή Παράδοση, ή Πτώση της Βαστίλης ήταν επεισόδιο που συνέβη στο Παρίσι στις 14 Ιουλίου του 1789 κατά το προοίμιο της Γαλλικής Επανάστασης και που αφορούσε την ένοπλη κατάληψη των φυλακών "Βαστίλης Αγίου Αντωνίου" όπως ήταν ο επίσημος τίτλος, με στόχο τη διαρπαγή του φυλασσόμενου εκεί οπλισμού.

Γενικά

Η νοτιοανατολική πρόσβαση στο φρούριο Βαστίλη

Κατ' αρχήν η Βαστίλη ήταν ένα μεσαιωνικό οκτάπυργο παραλληλόγραμμο φρούριο, του οποίου η οικοδόμηση ολοκληρώθηκε το 1383 κατ' εντολή του βασιλιά Καρόλου Ε΄ στο ανατολικό τείχος του Παρισιού, και συγκεκριμένα παρά την Πύλη του Αγίου Αντωνίου, εξ ου και η επίσημη ονομασία "Βαστίλη Αγίου Αντωνίου", για προστασία από επιθέσεις των Άγγλων. Περί τον 17ο αιώνα η Βαστίλη μετατράπηκε σε κρατικές πολιτικές φυλακές, όχι από τους βασιλείς της Γαλλίας αλλά από τον Καρδινάλιο Ρισελιέ, συνεχίζοντας όμως να διατηρεί οπλοστάσιο. Λόγω του πολύ περιορισμένου αριθμού των κελιών ο μέσος ετήσιος αριθμός των φυλακισμένων σ' αυτό ήταν περίπου 40. Συνηθέστεροι κρατούμενοι αυτής ήταν πολιτικοί ταραχοποιοί κατόπιν "βασιλικής ενσφράγιστης παραγγελίας", σύμφωνα με την τότε ισχύουσα νομοθεσία, που επείχε θέση τελεσίδικης απόφασης χωρίς δικαίωμα προσφυγής σε ένδικα μέσα, καθώς και άτομα κατ' απαίτηση των οικογενειών τους, είτε για ανυπακοή, είτε για να εμποδιστεί κάποιος διασυρμός.
Επί βασιλείας Λουδοβίκου ΙΔ΄ ήταν τόπος κράτησης καταδικασμένων από τη δικαιοσύνη, τελώντας υπό την εποπτεία του αρχηγού της αστυνομίας, ενώ επί Φιλίππου Β΄, δούκα της Ορλεάνης, κρατούνταν και πολιτικά πρόσωπα που είχαν καταδικαστεί από το κοινοβούλιο.
Κατά την περίοδο της λειτουργίας του φρουρίου ως φυλακής είχαν αναπτυχθεί διάφοροι σκοτεινοί θρύλοι απολυταρχισμού, όπως περί θανάτων των κρατουμένων, των μέσων και των τρόπων καταστολής ή βασανιστηρίων κ.λπ., που σχεδόν όλα αποτελούσαν αποκυήματα φαντασίας. Πηγές αυτών των θρύλων υπήρξαν δύο βιβλία που είχαν εκδοθεί λίγα χρόνια πριν τη Γαλλική Επανάσταση. Από τις ιστορικές έρευνες όμως διαπιστώθηκε ότι μόλις στο 1% των κρατουμένων είχε συμβεί θάνατος (αυτοκτονία ή πάθηση). Το 1784 (πέντε χρόνια πριν την επανάσταση) ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ΄, μετά από πρόταση του τότε υπουργού των οικονομικών Νεκέρ, προγραμμάτισε την κατεδάφιση της Βαστίλης λόγω του τεράστιου κόστους συντήρησής της. Έτσι κατά το έτος της επανάστασης οι κρατούμενοι της φυλακής ήταν μόλις επτά, εκ των οποίων τέσσερις παραχαράκτες, δύο επίσκοποι και ένας ευγενής κρατούμενος κατά παραγγελία της οικογενείας του. Τελικά η Βαστίλη άρχισε να κατεδαφίζεται από την επομένη της άλωσης.

Και οι τέσσερις ήταν υπέροχες

Και οι τέσσερις ήταν υπέροχες είναι ο τίτλος ελληνικής κωμικής τηλεοπτικής σειράς παραγωγής 1992-1994 που προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό Mega Channel.

Το σενάριο και τη σκηνοθεσία της σειράς επιμελήθηκε ο Γιώργος Κωνσταντίνου. Η έμπνευση του σεναρίου της σειράς προήλθε από την αμερικάνικη κωμική σειρά «The Golden Girls» που προβλήθηκε στην αμερικανική τηλεόραση από το 1985 μέχρι το 1992. Η σειρά αποτελείται από δύο κύκλους με συνολικά 75 επεισόδια. Το πρωταγωνιστικό καστ της σειράς είναι διαφορετικό στον κάθε κύκλο με τους ηθοποιός Μαρία Φωκά και Κώστα Παληό να παραμένουν και τις δύο σεζόν.

Υπόθεση

1ος Κύκλος:
Η Μιρέλα βρίσκεται στο Λονδίνο με την κόρη της, ενώ για την διαμονή τους εκεί αντάλλαξαν το διαμέρισμά τους στην Αθήνα με δυο Ελληνίδες που χήρεψαν στο Λονδίνο και αποφάσισαν μετά από 18 χρόνια γάμου να επιστρέψουν στην Ελλάδα, την Καίτη και τη Γεωργία. Όταν, όμως, φτάνουν στο διαμέρισμα της Μιρέλας, η Καίτη και η Γεωργία, ανακαλύπτουν ότι στο σπίτι δεν λειτουργεί τίποτα από τους απλήρωτους λογαριασμούς, καθώς, όμως, και από τις αυθαίρετες μετατροπές που έχει κάνει στην διαρρύθμιση ο πρώην σύζυγος τη Μιρέλας, ο Σωτήρης. Αυτός, για να μην αποκαλυφθεί τίποτα, δέχεται μετά από έναν μικρό εκβιασμό να πληρώσει τους λογαριασμούς και να κάνει το σπίτι κατοικήσιμο. Με την ξαφνική εμφάνιση της Ειρήνης και της Ουρανίας στο σπίτι της Μιρέλας δημιουργήθηκε μια μεγάλη παρεξήγηση μεταξύ αυτών και της Καίτης με την Γεωργία. Η Ουρανία, συγγενής της κυρίας Ειρήνης, ήρθε να μείνει μόνιμα στην Αθήνα μαζί της, μια και η κόρη της κυρίας Ειρήνης γνώρισε έναν Αυστραλό στην Χαλκιδική και έφυγε μαζί του. Τώρα οι τέσσερις γυναίκες, η Καίτη, η Γεωργία, η Ουρανία και η κα Ειρήνη πρέπει να συμβιώσουν μαζί, πράγμα όχι και τόσο εύκολο.

2ος Κύκλος:
H Καίτη και η Γεωργία επιστρέφουν στην Ελλάδα από το Λονδίνο ύστερα από 18 χρόνια, έπειτα από τους θανάτους των συζύγων τους σε τροχαίο ατύχημα στην Αγγλία. Εγκαθίστανται στο σπίτι της Μιρέλλας, έπειτα από συμφωνία που έχουν κάνει μαζί της προκειμένου να αλληλοφιλοξενηθούν στα σπίτια τους στο Λονδίνο και την Αθήνα. Παράλληλα, στο σπίτι επιστρέφει η Ειρήνη μαζί την Ουρανία, η οποία αμοίβεται από την Άσπα για να φροντίζει την μητέρα της όσο αυτή είναι στην Αυστραλία. Η αρμονική συμβίωση των τεσσάρων διαφορετικών γυναικών μοιάζει να είναι μια δύσκολη υπόθεση.

Φιδάκι – απορόκακτος

Φιδάκι – απορόκακτος

Οφείλει τ’ όνομα του στους πράσινους βλαστούς του μήκους 1,5 μ. που καλύπτονται από μικρά αγκαθάκια. Στο Μεξικό απαντά σε υψόμετρο 2.500 μ. Το φιδάκι είναι κατάλληλο για κρεμαστή γλάστρα.
Κρεμάστε το σε μέρος που να δέχεται άφθονο φυσικό φως, όχι όμως απευθείας στο μεσημεριάτικο ήλιο.
Τους θερινούς μήνες νιώθει καλύτερα σε υπαίθριο χώρο.
Το χειμώνα αφήστε το να ξεκουραστεί σε μια φωτεινή θέση με θερμοκρασία 10-15 °C. Το καλοκαίρι ποτίστε το πολύ και ρίξτε του λίπασμα ειδικό για κάκτους κάθε 2 βδομάδες.
Το χειμώνα διατηρήστε το φιδάκι σχεδόν στεγνό και φροντίστε να υπάρχει επαρκής υγρασία στην ατμόσφαιρα.
Μην του αλλάζετε ποτέ θέση, όταν σχηματίζει τα μπουμπούκια και τα άνθη του. Επίσης, μην το μεταφυτεύετε συχνά.
Όπως θα περίμενε κανείς από έναν κάκτο, το φιδάκι θα είναι πολύ ευχαριστημένο, αν το βάλετε σε μέρος ζεστό.
Αν όμως ο αέρας είναι πολύ ξηρός, ενδέχεται να προσβληθεί από τετράνυχο. Για το λόγο αυτό φροντίστε πάντοτε να υπάρχει αρκετή υγρασία στην ατμόσφαιρα.

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΣΕΙΚΙΛΟΥ

 ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΣΕΙΚΙΛΟΥ
Ο Σείκιλος έζησε στις Τράλλεις της Μικράς Ασίας κατά το 200 π.Χ. Είναι γνωστός για το αρχαιότερο παγκοσμίως γνωστό τραγούδι, του οποίου σώζονται πλήρως και οι στίχοι και η μουσική.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΛΗ.
Ο Σείκιλος έγραψε το τραγούδι του μετά το 200 π.Χ. σε επιτύμβια κυλινδρική στήλη που έχει ύψος 40 εκατοστά και περιέχει στην κοινή ελληνική της ελληνιστικής εποχής ένα επίγραμμα δώδεκα λέξεων και ένα μέλος (τραγούδι) δεκαεφτά λέξεων μαζί με τη μουσική του. Στην κορυφή της στήλης, το επίγραμμα αναφέρει τον άνθρωπο που το έγραψε, καθώς και το σκοπό για τον οποίο το έγραψε:

ΕΙΚΩΝ Η ΛΙΘΟΣ ΕΙΜΙ. ΤΙΘΗΣΙ ΜΕ ΣΕΙΚΙΛΟΣ ΕΝΘΑ ΜΝΗΜΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΣΗΜΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΝ.
(Εγώ η πέτρα είμαι μια εικόνα. Με έβαλε εδώ ο Σείκιλος ως διαχρονικό σήμα αθάνατης μνήμης).

Στη μέση υπάρχουν οι στίχοι του τραγουδιού μαζί με τα σύμβολα της μελωδίας, η οποία είναι του λεγόμενου φρυγικού τύπου:

ΟΣΟΝ ΖΗΣ ΦΑΙΝΟΥ, ΜΗΔΕΝ ΟΛΩΣ ΣΥ ΛΥΠΟΥ. ΠΡΟΣ ΟΛΙΓΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΖΗΝ, ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ
(Όσο ζεις λάμψε, καθόλου μη λυπάσαι. Για λίγο διαρκεί η ζωή, ο χρόνος καθορίζει το τέλος).

Ο «επιτάφιος» του Σεικίλου, σε αρχαιοελληνική μουσική σημειογραφία.
Στο κάτω μέρος της στήλης αναγράφεται η αφιέρωση ΣΕΙΚΙΛΟΣ ΕΥΤΕΡΠι. (Ο Σείκιλος στην Ευτέρπη), αλλά δεν γίνεται κατανοητό εάν πρόκειται για την σύζυγο, την ερωμένη, τη φίλη, την αδελφή ή την κόρη του, ή και απλώς την Μούσα της μουσικής.
Το μήνυμα αυτό αντιστοιχεί στο επικούρειο απόφθεγμα «όσο ζούμε πρέπει να χαιρόμαστε όπως οι θεοί» γιατί ο θάνατος είναι το τέλος και δεν υπάρχει συνέχεια. Εμφανώς επικούρεια είναι όλα τα αναφερόμενα συστατικά του μέλους: η ηδονή της ζωής, η αταραξία, καθώς και το τελικό όριο της ζωής, ο θάνατος.
Η επιτύμβια στήλη ανακαλύφθηκε το 1883 στην τουρκική πόλη Αϊδίνιο, όπως είναι το σύγχρονο όνομα των αρχαίων Τραλλέων. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής του 1922 η στήλη χάθηκε και πολλά χρόνια αργότερα ξαναβρέθηκε σε έναν κήπο τουρκικού σπιτιού. Η ιδιοκτήτρια του σπιτιού είχε κόψει τη βάση της στήλης για να την χρησιμοποιήσει ως βάζο για λουλούδια. Σήμερα φυλάσσεται στο Εθνικό Μουσείο της Δανίας στην Κοπεγχάγη. Πιστά αντίγραφά του υπάρχουν σε διάφορα μουσεία.

Η Μασσαλιώτιδα (γαλλικά La Marseillaise - Λα Μαρσεγιέζ)

Ο Ρουζέ ντε Λιλ τραγουδάει για πρώτη φορά τη «Μασσαλιώτιδα» στο σαλόνι του δημάρχου Ντίτριχ στο Στρασβούργο.

Η Μασσαλιώτιδα (γαλλικά La Marseillaise - Λα Μαρσεγιέζ) είναι ο εθνικός ύμνος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Η σύνθεση του ύμνου ανήκει στον αξιωματικό του γαλλικού στρατού (του μηχανικού) Ρουζέ ντε Λιλ (Claude Joseph Rouget de Lisle) ή, ελληνοποιημένα, Κλαύδιου Ιωσήφ Ρουζέ Ντελίλ. Γράφτηκε στο Στρασβούργο την νύκτα της κήρυξης του πολέμου μεταξύ Γαλλίας και Αυστρίας 17 Απριλίου 1792. Αρχικά τιτλοφορήθηκε Πολεμικό άσμα για τη στρατιά του Ρήνου (Chant de guerre pour l'armée du Rhin) αφού γράφτηκε σαν πολεμικό εμβατήριο. Κατά την επιστροφή του γαλλικού στρατού κάποιοι Μασσαλιώτες εθελοντές άρχισαν να το τραγουδούν στους δρόμους του Παρισιού οπότε και ονομάστηκε στην αρχή «Τραγούδι των Μασσαλιωτών» και αργότερα «Μασσαλιώτιδα». Με τον τίτλο δε αυτόν τραγουδήθηκε στην Όπερα κατά τη κήρυξη της Δημοκρατίας οπότε και συμπεριλήφθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1792 στη χορογραφία του Γκαρμιέλ ως «Προσφορά εις την Ελευθερία». Διαρκούσης όμως της Αυτοκρατορίας και της Παλινόρθωσης θεωρήθηκε επαναστατικό τραγούδι. Η Γαλλική Εθνοσυνέλευση την αποδέχτηκε ως το γαλλικό εθνικό ύμνο σε διάταγμα που εκδόθηκε στις 14 Ιουλίου 1795, καθιστώντας την τον πρώτο ύμνο της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ναπολέοντα Α' το Veillons au Salut de l'Empire ήταν ο ανεπίσημος ύμνος του καθεστώτος, και επί της βασιλείας του Ναπολέοντα Γ', ήταν Partant pour la Syrie, ενώ τo τραγούδι είχε απαγορευτεί εντελώς από τον Λουδοβίκο τον 18ο και τον Κάρολο τον 10ο. Αποκαταστάθηκε λίγο μετά την Επανάσταση Ιουλίου του 1830. Κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου έως τις αρχές του εικοστού αιώνα, η «Μασσαλιώτιδα» αναγνωρίστηκε ως ύμνος του διεθνούς επαναστατικού κινήματος ως εκ τούτου εγκρίθηκε από την Κομμούνα του Παρισιού το 1871. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1879, αποκαταστάθηκε ως ο εθνικός ύμνος της Γαλλίας και έχει παραμείνει από τότε.

Στίχοι

Γαλλικά Allons enfants de la Patrie Le jour de gloire est arrivé Contre nous de la tyrannie L'étendard sanglant est levé Entendez vous dans les campagnes Mugir ces féroces soldats Ils viennent jusque dans vos bras, égorger vos fils, vos compagnes Aux armes citoyens! Formez vos bataillons! Marchons, marchons, Qu'un sang impur abreuve nos sillons. Amour sacré de la Patrie Conduis, soutiens nos bras vengeurs! Liberté, Liberté chérie! Combats avec tes défenseurs. Sous nos drapeaux, que la victoire Accoure à tes mâles accents, Que tes ennemis expirant Voient ton triomphe et notre gloire! Aux armes citoyens! Formez vos bataillons! Marchons, marchons, Qu'un sang impur abreuve nos sillons.

Ελληνικά Εμπρός παιδιά της Πατρίδας Η μέρα της δόξας έφθασε Απέναντί μας η τυραννία Το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε Ακούστε στα λιβάδια Να βρυχώνται αυτοί οι άγριοι στρατιώτες Έρχονται ως την αγκαλιά σας, Να σφάξουν τους γιους σας, τις συντρόφους σας. Στα όπλα πολίτες! Σχηματίστε τα τάγματά σας Εμπρός, Εμπρός, Το μολυσμένο αίμα Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας Ιερή αγάπη για την Πατρίδα Οδήγησε και στήριξε τα εκδικητικά μας όπλα. Ελευθερία, λατρευτή Ελευθερία Μπες στον αγώνα με τους υπερασπιστές σου Κάτω από τις σημαίες μας, άσε τη νίκη να σπεύσει σε σένα, ρωμαλέα δύναμη Έτσι ώστε στο θάνατο οι εχθροί σου Να δουν το θρίαμβό σου και τη δόξα μας. Στα όπλα πολίτες Σχηματίστε τα τάγματά σας Προελάστε, προελάστε Αφήστε το μολυσμένο αίμα Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (6 Ιουνίου 1749 - 14 Ιουλίου 1809)

 

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (6 Ιουνίου 1749 - 14 Ιουλίου 1809) είναι άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και υπήρξε από τις σημαντικότερες ασκητικές μορφές της σύγχρονης ορθόδοξης χριστιανικής πίστης. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Νικόλαος Καλλιβούρτσης. Θεωρείται ως μια από τις ηγετικές μορφές της κίνησης των Κολλυβάδων Πατέρων, μαζί με τους αγίους Μακάριο Νοταρά και Αθανάσιο Πάριο. Η συνεισφορά του υπήρξε πολύπλευρη και αφορούσε ποιμαντικό και συγγραφικό έργο, ενώ είναι και ο συγγραφέας του Πηδαλίου, της Φιλοκαλίας και του Ευεργετινού.

Γεννήθηκε στη Νάξο το 1749 Ο πατέρας του λεγόταν Αντώνιος και η μητέρα του Αναστασία. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Νικόλαος Η νεώτερη έρευνα έχει απασχοληθεί με το επώνυμό του: εντοπίζεται το Χαγκαρίτης θεωρούμενο πιο πολύ ως κοσμικό προσωνύμιο παρά προερχόμενο από κάποιο μοναστήρι στο οποίο είχε ασκητέψει.Το πραγματικό οικογενειακό του επώνυμο ήταν Καλιβούρτζης Για τον Πιτσάκη το Χαγκαρίτης προέρχεται από βιαστικά γραμμένη και δυσανάγνωστη γραφή εκ μέρους του εκκλησιαστικού ιστορικού Βασίλειου Στεφανίδη που το ξενόγλωσσο Hagarites το επανεμετέγραψε σε Χαγκαρίτης. Από μικρός γαλουχήθηκε με χριστιανική ανατροφή από τους γονείς του. Ακολούθησε σπουδές και αποφοίτησε αρχικά από τη σχολή του Αγίου Γεωργίου στη Νάξο όπου είχε διδάσκαλο τον αδελφό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού αρχιμανδρίτη Χρύσανθο. Εν συνεχεία ανεχώρησε για ανώτερες σπουδές στη Σμύρνη. Εκεί σπούδασε στην Ευαγγελική σχολή της Σμύρνης, για πέντε έτη. Διέπρεψε μάλιστα τόσο στη σχολή αυτή ώστε ο Ιερόθεος Δενδρινός τον ήθελε για μελλοντικό διευθυντή της σχολής του. Η μόρφωσή που έλαβε στη Σμύρνη εκτός από τη θεολογική επιστήμη περιελάμβανε και άλλες γνώσεις όπως φιλοσοφικές, οικονομικές, ιατρικές, αστρονομικές και στρατιωτικές. Στα ιδιαίτερα χαρίσματά του ήταν ο εξαιρετικός χειρισμός της γλώσσας, η γνώση γαλλικών, ιταλικών και λατινικών καθώς και η ισχυρή μνήμη. Η νεότερη έρευνα είναι επιφυλακτική σχετικά με τη γλωσσομάθεια του Νικόδημου Αγιορείτη, η οποία γινόταν προσπάθεια να θεμελιωθεί στην γλώσσα των εκδόσεων από τις οποίες μετέφρασε διάφορα έργα ο Νικόδημος ή σε ορισμένες παραπομπές του σε βιβλιογραφία. Έτσι έχει αποκλειστεί να γνώριζε σλαβονικά, αφού και ο ίδιος παραδεχόταν πως έκανε χρήση μεταφρασμένων στα ελληνικά σλαβικών πηγών. Η λατινομάθειά του είχε αποκτηθεί απ' όταν βρισκόταν στον κύκλο του Χρύσανθου Αιτωλού. Για τον Εμμανουήλ Φραγκίσκο οι όποιες αναφορές σε ονόματα συγγραφέων, τις ιδέες τους ή τίτλους έργων τους, μάλλον προέρχονται από δεύτερο χέρι και σε μεταφράσεις και απηχήσεις τους σε έντυπες ή χειρόγραφες ελληνικές πηγές.
Στροφή στο μοναχισμόΤο 1770, αφού αποφοίτησε από τη Σχολή, επέστρεψε στη Νάξο και για μια πενταετία (1770-1775) περίπου εργάστηκε ως Γραμματέας της Μητροπόλεως Παροναξίας υπό την εποπτεία και την καθοδήγηση του Μητροπολίτου Παροναξίας Ανθίμου του Γ΄ (1742-1779). Ο Νικόδημος ήταν λάτρης της μοναστικής πολιτείας. Αυτή η επιθυμία του γιγαντώθηκε από τη γνωριμία του με μοναχούς του Αγίου Όρους και με άλλες προσωπικότητες, όπως είναι ο Άγιος Μακάριος Νοταράς, επίσκοπος Κορίνθου. Το 1775 ήρθε στην Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους. Εκεί εκάρη μοναχός με το όνομα Νικόδημος. Σε αυτή την απόφαση ίσως να συνέβαλε και η μητέρα του, η οποία είχε και αυτή καρεί μοναχή στη Νάξο στην ιερά μονή του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ονομαζόμενη Αγαθή

Σήμερα 14/7...Οσίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Αγίου Ακύλα Αποστόλου

Οσίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Αγίου Ακύλα Αποστόλου

“Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας”

“Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας”

Καθώς ένας άνθρωπος περνούσε κοντά από τους ελέφαντες ενός τσίρκου, ξαφνικά σταμάτησε, απορημένος από το γεγονός ότι αυτά τα τεράστια πλάσματα κρατούνταν μόνο από ένα μικρό σχοινί δεμένο στο μπροστινό πόδι τους.

Δεν υπήρχαν ούτε αλυσίδες, ούτε κλουβιά.

Ήταν προφανές ότι οι ελέφαντες θα μπορούσαν, ανά πάσα στιγμή, να ξεφύγουν από τα δεσμά τους, αλλά για κάποιο λόγο, δεν το έκαναν.

Είδε έναν εκπαιδευτή εκεί κοντά και ρώτησε γιατί αυτά τα ζώα στέκονται απλά εκεί και δεν κάνουν καμία προσπάθεια να ξεφύγουν.

"_ Λοιπόν," είπε ο εκπαιδευτής, "όταν είναι νεαρά ελεφαντάκια και πολύ μικρότερα σε όγκο, χρησιμοποιούμε το ίδιο μέγεθος σχοινιού για να τα δέσουμε και σ εκείνη την ηλικία, αυτό είναι αρκετό για να τα κρατήσει.

Προσπαθούν απεγνωσμένα να το κόψουν και να ξεφύγουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να πληγώνουν το πόδι τους και να πονάνε. Σιγά σιγά, παύουν τις προσπάθειες απόδρασης, απογοητευμένα από τις αποτυχίες και τον πόνο.

Καθώς μεγαλώνουν, είναι προετοιμασμένοι να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν. Πιστεύουν ότι το σχοινί μπορεί να τους κρατήσει ακόμα, γι 'αυτό ποτέ δεν προσπαθούν να απελευθερωθούν.”

O άνθρωπος έμεινε κατάπληκτος. Αυτά τα ζώα θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους, αλλά επειδή πίστευαν ότι δεν θα μπορούσαν, είχαν κολλήσει εκεί που ήταν.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ:
Όπως και οι ελέφαντες, πόσοι από εμάς δεν περνούν τη ζωή κρεμασμένοι από μια πεποίθηση ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι, απλά επειδή απέτυχαν σε αυτό μία φορά πριν;

Η αποτυχία είναι μέρος της μάθησης: Δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπουμε τον αγώνα της ζωής.

Η προσπάθειά μας ενδέχεται να αποτύχει, αλλά ποτέ δεν παραλείπουμε να κάνουμε μια προσπάθεια & ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ να μην αποδεχτούμε τα ψεύτικα όρια και τους περιορισμούς που δημιουργήθηκαν από το παρελθόν.

~ Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι
"Να σου πω μια ιστορία"