IBM PC (Personal Computer)

12 Αυγούστου 1981 : Κυκλοφορεί ο προσωπικός υπολογιστής της IBM.

Ο IBM PC (Personal Computer) ήταν ο πρώτος προσωπικός υπολογιστής 8/16 -bit, που παρουσιάστηκε από την IBM στις 12 Αυγούστου 1981 με έμφαση στις εφαρμογές γραφείου. Θεωρείται σταθμός στην ιστορία των υπολογιστών καθώς σήμανε την έναρξη μιας νέας εποχής, τόσο για τα καινοτόμα χαρακτηριστικά του, όσο και για την ανοικτή αρχιτεκτονική του, που υπήρξε προπάτορας όλων των συμβατών IBM υπολογιστών (PC Compatibles). Ταυτόχρονα θεμελίωσε με εμφατικό τρόπο την μετέπειτα κυριαρχία τόσο της εταιρείας υλικού (hardware) Intel (χρησιμοποιώντας τον 8088), όσο και της εταιρείας λογισμικού (software) Microsoft (χρησιμοποιώντας το PC-DOS). Η IBM την εποχή παρουσίασης του PC είναι μια εταιρεία κολοσσός στην αγορά των μεγάλων υπολογιστικών συστημάτων (υπερυπολογιστών, mainframe, τερματικών, mini, εκτυπωτών) και λογισμικού με αδιαμφισβήτητη τεχνολογική, εμπορική και καινοτομική υπεροχή. Το πλαίσιο της αγοράς το 1981 είναι σε διαρκή κινητικότητα, οι σύγχρονοι δυνάμει ανταγωνιστές πολλοί και σημαντικοί (Apple, Commodore, HP, Sharp, Tandy, Texas), ωστόσο δεν υπάρχει μια σαφής τάση για το τι θα επικρατήσει στο μέλλον. Η IBM τελικά κυκλοφορεί το PC χωρίς δικό της λειτουργικό σύστημα, (εσωτερικά ονομάζεται MS DOS ή πρόχειρο λειτουργικό)[1], με τον 8088 (ο οποίος ουδέποτε σχεδιάστηκε για χρήση σε PC), και με σαφή υποεκτίμηση για το ύψος των πωλήσεων και καταφέρνει το απίθανο: Ο IBM PC σπάει όλα τα ρεκόρ πωλήσεων (οι επίγονοι και οι συμβατοί αγγίζουν τα 50.000.000 τεμάχια)[1], δημιουργεί μια νέα βιομηχανία λογισμικού (Microsoft) και μια νέα οικογένεια επεξεργαστών (Intel) ενώ σηματοδοτεί και την κατάργηση του λειτουργικού συστήματος CP/M. Προκάτοχος του IBM PC ήταν ο 5120, πανάκριβος (13.500 $) και περιορισμένων δυνατοτήτων.[2] Διάδοχος εντός της σειράς PC ήταν ο AT και μετέπειτα η σειρά PS/2 το 1987.


Πίνακας περιεχομένων
1 Μέλη της σειράς ΙΒΜ Personal Computer
2 Χαρακτηριστικά
2.1 Υλικό
2.2 Έξοδοι
2.3 Λογισμικό
2.4 Άλλα χαρακτηριστικά
3 Φωτογραφίες - Πινακοθήκη
4 Παραπομπές
5 Πηγές
6 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Οἱ δέκα Νόμοι τοῦ Σόλωνος

Οἱ δέκα Νόμοι τοῦ Σόλωνος

1. Καλοκἀγαθίαν ὅρκου πιστοτέραν ἔχε (Τὴν καλοκαγαθία νὰ θεωρῇς πιὸ ἂξιόπιστη ἀπὸ τὸν ὃρκο)

2. Μὴ ψεύδου (Νὰ μὴν ψεύδεσαι)

3. Τὰ σπουδαῖα μελέτα (Τὰ σημαντικὰ νὰ μελετᾶς)

4. Φίλους μὴ ταχὺ κτῶ· οὓς δ᾽ ἂν κτήσῃ μὴ ἀποδοκίμαζε (Μὴν κάνῃς φίλους βιαστικά· καὶ αὐτοὺς ποὺ ἒχεις μὴν τοὺς ἀποδοκιμάζῃς)

5. Ἂρχε πρῶτον μαθὼν ἄρχεσθαι (Πρῶτα μαθαίνῃς νὰ κυβερνιέσαι καὶ μετὰ νὰ κυβερνᾶς)

6. Συμβούλευε μὴ τὰ ἥδιστα, ἀλλὰ τὰ ἄριστα (Νὰ μὴν συμβουλεύεσαι τὰ εὐχάριστα, ἀλλὰ τὰ καλλίτερα)

7. Νοῦν ἡγεμόνα ποιοῦ (Κᾶνε τὸ νοῦ σου κυρίαρχο)

8. Μὴ κακοῖς ὁμίλει (Νὰ μὴ συναναστρέφεσαι κακοὺς ἀνθρώπους)

9. Θεοὺς τίμα (Νὰ τιμᾷς τοὺς Θεούς)

10. Γονέας αἰδοῦ (Νὰ εἶσαι σεμνὸς στοὺς γονεῖς)

Η βύθιση του Κουρσκ,

Το "Παράσημο του Ήρωα της Ρωσίας" απονεμήθηκε στον κυβερνήτη του Κουρσκ, Γκενάντι Λιάτσιν.

12 Αυγούστου 2000 : Βυθίζεται αύτανδρο στη Βόρεια Θάλασσα το ρωσικό πυρηνοκίνητο υποβρύχιο Κουρσκ.

Η βύθιση του Κουρσκ, ενός ρωσικού υποβρυχίου κλάσης «Όσκαρ ΙΙ», συνέβη στις 12 Αυγούστου του 2000, ανοιχτά της θάλασσας του Μπάρεντς κατά την διάρκεια άσκησης. Η βύθιση επήλθε, σύμφωνα με τις επίσημες πηγές της Ρωσικής κυβέρνησης, όταν προκλήθηκε έκρηξη εξαιτίας διαρροής καυσίμων υπεροξείδιου του υδρογόνου από μια ελαττωματική τορπίλη, που έφερε το υποβρύχιο.[1][2]

Μία απόπειρα διάσωσης των 118 μελών του πληρώματος που βρίσκονταν εγκλωβισμένοι στο υποβρύχιο και η οποία επιχειρήθηκε από Νορβηγούς και Βρετανούς δύτες λίγες μέρες μετά το συμβάν που οδήγησε στη βύθιση, δεν απέδωσε καρπούς. Δεκατέσσερις μήνες αργότερα το Ρωσικό Ναυτικό, σε συνεργασία με την Ολλανδική κοινοπραξία των εταιρειών Smit Internationale και Μαμούτ, ανέσυρε την πλειονότητα των σορών των επιβαινόντων στο υποβρύχιο.[3]

Πίνακας περιεχομένων
1 Το Κουρσκ πριν το ατύχημα
1.1 Το υποβρύχιο
1.2 Το πλήρωμα
1.3 Η τελευταία αποστολή
2 Το ατύχημα και η βύθιση
2.1 Οι εκρήξεις
2.2 Οι απόπειρες διάσωσης από την πλευρά της Ρωσίας
2.3 Η απόπειρα διάσωσης από Βρετανούς και Νορβηγούς
2.4 Οι ρωσικές αρχές, τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη
3 Η ανάσυρση πτωμάτων από το βυθό
4 Η ανέλκυση του υποβρυχίου
5 Τα μνημεία
6 Πηγές και σημειώσεις
Το Κουρσκ πριν το ατύχημα
Το υποβρύχιο

Το υποβρύχιο OMSK (K-186), παρόμοιο με το Κουρσκ και της ίδιας κλάσης (Oscar II).
Κύριο λήμμα: Κουρσκ (υποβρύχιο)

Τα χαϊκού μιας μέρας κ μιας νύχτας

  

Τα χαϊκού μιας μέρας κ μιας νύχτας
Xάικου είναι ένα σύντομο ποίημα με καθορισμένα όρια που ωθεί την ποιητική έκφραση σε τέτοια πυκνότητα, λιτότητα και αφαιρετική διαύγεια ώστε να συμπυκνώνει το νόημα του κόσμου στο σύμπαν των 17 συλλαβών. Ποιητικός ιμπρεσιονισμός μέσω της δύναμης της εικόνας , αίσθηση στιγμής(έννοια του χρόνου), ένωση με τη φύση και την πνευματικότητα. ‘’ Εδώ, στο ποίημα του ανατέλλοντος ηλίου, βασιλεύει η διαφάνεια μέσω του υπαινιγμού, η σαφήνεια μέσω της αφαίρεσης, η αμεσότητα της ζωής και της φύσης (στην αέναη κίνηση και σχέση τους) μέσω της ποιητικής εικόνας που, αν και μερική, ολοκληρώνει το ολόκληρο, το καθ' όλου του κόσμου’’, κατά τον Ηλία Μέλιο.
Πιστή στη μακραίωνη παράδοση των χαϊκού, η Ρένα Πετροπούλου-Κουντούρη, σε μια μέρα και σε μια νύχτα, εξετάζει τον ανθρώπινο βίο, στοχεύοντας στη συνθηκολόγηση με το αναπόφευκτο. Τα ερωτήματα, παρ’ όλη τη συνθηκολόγηση, εξακολουθούν να τίθενται, με τον ακαριαίο τρόπο του χαϊκού. Με κρατάς απ’ το χέρι. Δε μετάνιωσα που περίμενα χρόνια * * * * Δεν μυρίζει πια, το νυχτολούλουδό μου. Είναι θλιμμένο. * * * * Αχ ουρανέ μου, ντύσου μ’ εκείνο το μπλε της προσδοκίας * * * Τα βήματά σου, σαν πέταλα λουλουδιού ξεδιπλώνονται * * * * Μέρες και νύχτες γερνώ περιμένοντας τον ερχομό σου* * * *Συρματόπλεγμα, δεν έχει η αγάπη. Φτερούγες έχει.* * * * Η νύφη γέρνει. Πάει αλλού να δέσει το σανδάλι της.
( από Ρένα Πετροπούλου )

Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου

12 Αυγούστου 2004 (17 χρόνια πριν):
Παραδίδεται στην κυκλοφορία η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου «Χαρίλαος Τρικούπης» η μεγαλύτερη καλωδιωτή γέφυρα έως τότε στον κόσμο.

Η Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου ή, επίσημα, Γέφυρα «Χαρίλαος Τρικούπης» είναι καλωδιωτή γέφυρα που ολοκληρώθηκε και τέθηκε σε λειτουργία το 2004 μέσω της οποίας επιτεύχθηκε τόσο η σύζευξη μεταξύ του Ρίου (προάστιο της Πάτρας) και του Αντιρρίου όσο και η σύνδεση της Πελοποννήσου με τη δυτική ηπειρωτική Ελλάδα και προς τα πάνω και ευρύτερα με το υπόλοιπο της Ευρώπης. Αποτελεί τμήμα της Ιόνιας Οδού (Α5), της Ευρωπαϊκής Οδού 55 (Ε55) και της Ευρωπαϊκής Οδού 65 (Ε65) και κατασκευάστηκε από την Γαλλική εταιρεία Vinci.

Ενώ συχνά το μήκος μιας γέφυρας τέτοιου τύπου αναφέρεται ότι είναι το σύνολο των καταστρωμάτων της, στην πραγματικότητα επιστημονικά κατά την στατική ανάλυση (και σε κάποιες διεθνείς λίστες μεγαλύτερων γεφυρών), το ενεργό της μήκος θεωρείται μόνο το μεγαλύτερο από τα οδοστρώματα κάτω από ένα «κατάρτι» (κάνοντας έτσι τη γέφυρα μικρότερη).

Πίνακας περιεχομένων
1 Τεχνικά χαρακτηριστικά
2 Κατασκευή
3 Ονομασία
4 Κριτική
5 Συμβάντα
6 Σύστημα παρακολούθησης
7 Φωτογράφιση
8 Παραπομπές
9 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΠΙΖΑΣ

http://lefobserver.blogspot.gr/2008/04/blog-post_18.html?spref=fb
LEANING TOWER OF PISA - Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΠΙΖΑΣ
Θαύμα Θαυμάτων: Ο Πύργος της Πίζας
Γιατί γέρνειΈνα απ’ τα μεγαλύτερα θαύματα του κόσμου και απ’ τα πιο μεγαλόπρεπα μνημεία είναι ο Πύργος της Πίζας.
Ο Πύργος αυτός έχει ύψος 58,36 μέτρα από τα θεμέλια και 55 μέτρα από την βάση. Το συνολικό του βάρος είναι 14.453 τόνοι. Στις 7 Ιανουαρίου έκλεισε τις πύλες του λόγο κινδύνου να καταρρεύσει. Επί 800 χρόνια, το καμπαναριό του καθεδρικού ναού της Πίζας, που στεκόταν σε μια εύθραυστη ισορροπία «φλερτάροντας» με τους νόμους της βαρύτητας, είχε δημιουργήσει μεγάλο θαυμασμό αλλά και πολλές απορίες.
Μήπως σχεδιάστηκε για να γέρνει; Κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου πολέμου δεν έπαθε τίποτα! Αρχικά λένε πως το σχέδιο ξεκίνησε από τον αρχιτέκτονα Bonanno Pisano. Νεότερες έρευνες λένε πως δημιουργός του είναι ο Diotisalvi. Ο Πύργος άρχισε να χτίζεται το 1063. Δεν βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, κοντά στον ποταμό Άρνο, αλλά στα βορειοδυτικά τείχη της πόλης. Επίσης βρίσκεται στο πίσω μέρος του καθεδρικού ναού, διαγώνια προς την ανατολική πλευρά. Το πιθανότερο είναι ότι το χρησιμοποιούσαν σαν ένα είδος φάρου αλλά και ως παρατηρητήριο.
Ο οχταώροφος Πύργος άρχισε να γέρνει όταν οι εργάτες σήκωσαν τον τρίτο όροφο, περίπου 5 χρόνια μετά την έναρξη των εργασιών. Η αιτία είναι η σύσταση του εδάφους που δεν αντέχει τέτοια βαριά οικοδομήματα.
Το 1350 τοποθέτησαν το καμπαναριό. Οι εργασίες όμως διακόπηκαν πολλές φορές. Οι λόγοι δεν ήταν μόνο η κλήση του Πύργου, αλλά και οι πόλεμοι της Πίζας με τη Γένοβα και τη Φλωρεντία.
Προβλημάτισε πολλούς η κλίση του Πύργου και έτσι έψαχναν λύσεις για να γίνει κάθετος. Το 1992 τοποθέτησαν στο εσωτερικό του ηλεκτρονικά όργανα, που παρακολουθούσαν τις κινήσεις του με κάθε λεπτομέρεια. Στην συνέχεια, εντόπισαν πως ο Πύργος όχι απλά έγερνε αλλά και περιστρεφόταν. Γι’ αυτό και τοποθέτησαν στη βόρεια πλευρά αντίβαρο 600 τόνων. Το πρόβλημα αυτό λύθηκε. Το 1995 ο Πύργος υποχώρησε και χρειάστηκε πάρα πολλές εργασίες ώστε να «σωθεί».
Το συνολικό κόστος ήταν 27.000.000 ευρώ. Δικαίως ξοδεύτηκαν τόσα χρήματα γιατί ο Πύργος είναι πάλι ανοιχτός και όλοι μπορούν να ξανανεβούν τα 293 σκαλιά. Ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα του κόσμου.

Έρβιν Σρέντινγκερ (Erwin Rudolf Josef Alexander Schrödinger, 12 Αυγούστου 1887 – 4 Ιανουαρίου 1961)

12 Αυγούστου 1887 (134 χρόνια πριν) γεννήθηκε:
Έρβιν Σρέντινγκερ Αυστριακός φυσικός


Ο Έρβιν Σρέντινγκερ (Erwin Rudolf Josef Alexander Schrödinger, 12 Αυγούστου 1887 – 4 Ιανουαρίου 1961) ήταν Αυστριακός φυσικός. Ασχολήθηκε με τη Στατιστική φυσική, τη Θερμοδυναμική, την Ηλεκτροδυναμική, την Κοσμολογία, τη Βιολογία, τη Φιλοσοφία, αλλά κυρίως με την Κβαντική φυσική, ανακαλύπτοντας την περίφημη κυματική εξίσωση που φέρει το όνομά του. Τιμήθηκε μαζί με τον Πολ Ντιράκ (Paul Dirac, 1902-1984) με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής για τις εργασίες του πάνω στην ατομική θεωρία.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Σρέντινγκερ γεννήθηκε στις 12 Αυγούστου 1887 στη Βιέννη, μοναδικό παιδί του Ρούντολφ Σρέντινγκερ και της Έμιλι Μπάουερ, θυγατέρας του Αλεξάντερ Μπάουερ, καθηγητή του της Χημείας στο Πολυτεχνείο της Βιέννης. Ο Ρούντολφ καταγόταν από Βαυαρική οικογένεια που είχε αρκετές γενεές πριν, εγκατασταθεί στη Βιέννη. Ο Ρούντολφ είχε κληρονομήσει ένα μικρό εργοστάσιο λινελαίου, στο οποίο και εργαζόταν. Η μητέρα του Έρβιν ήταν κατά το ήμισυ Βρετανή. Ως αποτέλεσμα, ο μικρός Έρβιν έμαθε από μικρός τόσο αγγλικά όσο και γερμανικά, καθώς στο σπίτι του μιλούσαν και τις δύο γλώσσες. Ωστόσο, δε φοίτησε σε σχολείο μέχρι την ηλικία των 10 ετών, αλλά δεχόταν κατ' οίκον μαθήματα από ιδιώτη εκπαιδευτή. Το φθινόπωρο του 1898 εγγράφηκε στο Akademisches Gymnasium αφού πραγματοποίησε ένα μακράς διαρκείας ταξίδι στην Αγγλία με τη μητέρα του. Αποφοίτησε το 1908 και την ίδια χρονιά εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης για να σπουδάσει Θεωρητική Φυσική. Οι παραδόσεις του καθηγητή του Φριτς Χάζενερλ (Fritz Hasenöhrl), διάδοχο του Μπόλτσμαν (Bolzmann), επηρέασαν σημαντικά τον νεαρό Έρβιν. Το 1910 έλαβε το διδακτορικό του (θέμα της διατριβής του ήταν «Περί ηλεκτρικής αγωγιμότητας στην επιφάνεια μονωτών σε υγρή ατμόσφαιρα».
Τα ποικίλα ενδιαφέροντα

Ο Σρέντινγκερ είχε πολλά και ποικίλα ενδιαφέροντα, ήδη από την εποχή της φοίτησής του στο Γυμνάσιο. Του άρεσαν οι επιστημονικές αρχές, αλλά εκτιμούσε την αυστηρή λογική της γραμματικής της παλαιάς γερμανικής γλώσσας και ποίησης. Απεχθανόταν την αποστήθιση και την αυστηρή εκμάθηση μόνον από βιβλία. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του έγινε βοηθός του καθηγητή Φραντς Έξνερ (Franz Exner), καθοδηγώντας την πρακτική εξάσκηση των φοιτητών. Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κλήθηκε να υπηρετήσει και τοποθετήθηκε ως αξιωματικός σε μονάδα πυροβολικού. Με τη λήξη του πολέμου επέστρεψε στην εργασία του και, το 1920, έλαβε ακαδημαϊκή θέση ως βοηθός του Καθηγητή Μαξ Βιν (Max Wien). Στη συνέχεια έγινε έκτακτος καθηγητής στη Στουτγάρδη και τακτικός καθηγητής στο Μπρέσλαου (σημ. Βρότσλαβ). Ακολούθησε η ανάληψη της θέσης του Καθηγητή στη Ζυρίχη, όπου εγκαταστάθηκε για έξι χρόνια. Η περίοδος αυτή ήταν ίσως η πιο γόνιμη γι' αυτόν, καθώς ασχολήθηκε με πολλά θέματα Θεωρητικής Φυσικής, κυρίως με θέματα θερμότητας και θερμοδυναμικής (τον ενδιέφερε ιδιαίτερα η θεωρία του Μπόλτσμαν). Ασχολήθηκε, επίσης, και με θέματα οπτικής και φυσιολογίας των χρωμάτων, συνέπεια των επαφών του με τον συνάδελφο και φίλο του Κολράους (Kohlrausch), τον Έξνερ και τις διαλέξεις του Χέλμχολτς (Helmholtz). Στο τέλος αυτής της περιόδου έκανε και μια από τις πλέον σημαντικές ανακαλύψεις του, γνωστή ως κυματική Εξίσωση του Σρέντινγκερ (πρώτο ήμισυ του 1926). Αυτή η ανακάλυψη έγινε επειδή οι κβαντικές συνθήκες του Μπορ δεν τον ικανοποιούσαν. Ο Σρέντινγκερ πίστευε ότι η λύση σχετιζόταν με το πρόβλημα των χαρακτηριστικών ριζών (eigenvalue problem). Γι' αυτή του την εργασία ο Σρέντινγκερ τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ το 1933, από κοινού με τον Πολ Ντιράκ (Paul Dirac).
Στο Βερολίνο

Το 1927 ο Σρέντινγκερ μετακόμισε στο Βερολίνο όπου αντικατέστησε τον Μαξ Πλανκ. Η γερμανική πρωτεύουσα ήταν, εκείνη την εποχή, επίκεντρο μεγάλης επιστημονικής δραστηριότητας. Ωστόσο, όταν το 1933 στην εξουσία ανέβηκε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ, ο Σρέντινγκερ αποφάσισε ότι δεν του ήταν πλέον δυνατό να ζήσει στη Γερμανία και μετακόμισε, αυτή τη φορά στην Αγγλία. Ανέλαβε μια θέση στην Οξφόρδη, όταν το 1934 του προτάθηκε μόνιμη θέση από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον στις ΗΠΑ, την οποία όμως δεν δέχτηκε. Το 1936 του προτείνεται θέση στο Πανεπιστήμιο του Γκρατς και ο Σρέντινγκερ δέχεται, κυρίως επειδή νοσταλγούσε την πατρίδα του, πράγμα που υπερνίκησε την φρόνηση του. Το 1938 όμως, η Αυστρία προσαρτάται στο Χιτλερικό Ράιχ και ο Σρέντινγκερ βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, επειδή η φυγή του από τη Γερμανία το 1933 θεωρήθηκε ως εχθρική προς το Ράιχ πράξη. Κατάφερε να διαφύγει αρχικά στην Ιταλία, απ' όπου επανήλθε στην Οξφόρδη και ύστερα στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης (Ghent). Μετά από σύντομη παραμονή εκεί τοποθετήθηκε ως Διευθυντής της Σχολής Θεωρητικής Φυσικής στο Ίδρυμα Ανωτάτων Σπουδών, που μόλις είχε δημιουργηθεί στο Δουβλίνο (Ιρλανδία). Παρέμεινε εκεί ως το 1955, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.

Πινατούμπο

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +- 

 Πινατούμπο

Έντιθ (σωστότερα Ίντιθ) Χάμιλτον (Edith Hamilton, 12 Αυγούστου 1867 - 31 Μαΐου 1963)

12 Αυγούστου 1867 (154 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Έντιθ Χάμιλτον Γερμανίδα συγγραφέας και εκπαιδευτικός

Η Έντιθ (σωστότερα Ίντιθ) Χάμιλτον (Edith Hamilton, 12 Αυγούστου 1867 - 31 Μαΐου 1963) ήταν καθηγήτρια κλασικών σπουδών και εκπαιδευτικός προτού γίνει γνωστή ως συγγραφέας έργων για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και μάλιστα τη μυθολογία. Τα διασημότερα βιβλία της είναι ο Ελληνικός τρόπος, (1930) και η Μυθολογία (1942). Το τελευταίο, με τις επανειλημμένες εκδόσεις του, χρησιμοποιείται ευρύτατα ως εισαγωγικό κείμενο στα αμερικανικά κολέγια στο μάθημα της μυθολογίας, και ως οδηγός μελέτης για την υπάρχουσα βιβλιογραφία.

Η Έντιθ Χάμιλτον γεννήθηκε στη Δρέσδη, της Γερμανίας και μεγάλωσε με τους γονείς της στο Φορτ Γουέιν (Fort Wayne) της Ινδιάνας. Όταν ήταν επτά ετών, ο πατέρας της, καθηγητής κλασικών σπουδών και εύπορος, άρχισε να της διδάσκει λατινικά και πρόσθεσε σύντομα τα γαλλικά, τα γερμανικά και τα αρχαία ελληνικά στο πρόγραμμα σπουδών της. Η εκπαίδευσή της συνεχίστηκε στο Λύκειο Θηλέων Πόρτερ (Miss Porter's Finishing School for Young Ladies), στο Φάρμινγκτον (Farmington, Connecticut) και στο Κολέγιο Μπρυν Μωρ, όπου έκανε και τις μεταπτυχιακές της σπουδές (Μ.Α. 1894). Στο επόμενο έτος, η Έντιθ και η αδελφή της Άλις ήταν οι πρώτες γυναίκες σπουδάστριες που έγιναν αποδεκτές στα γερμανικά πανεπιστήμια της Λειψίας και του Μονάχου. Με την επιστροφή της στις Ηνωμένες Πολιτείες, της προσφέρθηκε η διεύθυνση του Κολεγίου Μπρυν Μωρ, την οποία κράτησε για παραπάνω από 20 χρόνια.

Η Χάμιλτον άργησε να γίνει γνωστή ως συγγραφέας. Άρχισε να γράφει μετά στη συνταξιοδότησή της, στα 60 της. Έκανε πολλά ταξίδια στους τόπους της κλασικής αρχαιότητας, η ίδια όμως θεωρούσε αποκορύφωμα της αναγνώρισής της την επίσκεψή της στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1957, όταν σε ειδική τελετή στο Θέατρο του Ηρώδου Αττικού τής απονεμήθηκε από τον βασιλέα Παύλο ο Χρυσούς Σταυρός του Τάγματος της Ευποιίας και από τον δήμαρχο Αθηναίων η ανακήρυξή της σε επίτιμη δημότισσα Αθηνών.

Απίθανη diy παλετοκατασκευή

  

Απίθανη diy παλετοκατασκευή τραπεζάκι με καρέκλες για τον κήπο ή το μπαλκόνι σας
Η άνοιξη μπήκε για τα καλά στην ζωή μας, και σιγά σιγά οι μέρες θα γίνονται όλο και πιο ζεστές, και η ανάγκη μας να περνάμε περισσότερες ώρες στο κήπο ή το μπαλκόνι μας, θα είναι όλο και μεγαλύτερη.
Σήμερα λοιπόν έχουμε βρεί μια απίθανη diy κατασκευή από παλέτες, τραπεζάκι με 4 καρέκλες για τον κήπο ή το μπαλκόνι σας. Μια ιδιαίτερα όμορφη ιδέα που θα δώσει ομορφιά και λειτουργικότητα στο μέρος που θα το χρησιμοποιήσετε.

Τα υλικά που θα χρειαστείτε είναι παλέτες, μερικά εργαλεία όπως τρυπάνι και σφυρί, βίδες, γυαλόχαρτα και χρώματα. Μια κατασκευή που μπορεί να ολοκληρωθεί σε ένα Σαβατοκύριακο, αλλα θα διακοσμεί τον κήπο ή το μπαλκόνι σας για αρκετά χρόνια.

Η κατασκευή είναι αρκετά απλή, γιαυτό θα αφήσουμε τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους. Αν όμως θέλετε περισότερες λεπτομέριες μπορείτε να επισκευτείτε το brit.co και να δείτε πιο αναλυτικά τι χρειάζετε.

Καλη επιτυχία σε όσους προσπαθήσουν αυτό το έργο…και περιμένουμε τις δικές σας κατασκευές από παλέτες.

texnotropieskaidiakosmisi.com

Ο Αναγνώστης Πετιμεζάς (1765 - 12 Αυγούστου 1822)

12 Αυγούστου 1822 (199 χρόνια πριν) πέθανε:
Αναγνώστης Πετιμεζάς Έλληνας αγωνιστής


Ο Αναγνώστης Πετιμεζάς (1765 - 12 Αυγούστου 1822) ήταν αγωνιστής της Επανάστασης του 1821[1].
Βιογραφία

Ο Αναγνώστης Πετιμεζάς γεννήθηκε στα Σουδενά Καλαβρύτων και καταγόταν από την ιστορική οικογένεια των Πετιμεζάδων. Ήταν γιος του Σωτήρη Πετιμεζά, αδελφού του Αθανασίου Πετιμεζά που φονεύθηκε στη Βυσωκά Καλαβρύτων το 1769. Μετά το θάνατο του θείου του, μαζί με τον άλλο θείο του Κωνσταντίνο Πετιμεζά κατέφυγε στη Ζάκυνθο, όπου υπηρέτησε στα ελληνικά τάγματα που οργάνωσαν οι Ρώσοι στα Επτάνησα[1][2].

Μετείχε στην Αγία Λαύρα στη κήρυξη της Επανάστασης και έλαβε μέρος στις μάχες των Καλαβρύτων, στην Ακροκόρινθο, στην Τρίπολη υπό τις διαταγές του Κολοκοτρώνη[2][3]. Πολέμησε επίσης στη μάχη των Δερβενακίων. [4] Σκοτώθηκε μαζί με τον γιο του Σωτήρη Πετιμεζά (ηλικίας δεκαεπτά χρονών) και τον παπα-Καλομοίρη στο Βασιλικό της Σικυώνας, κοντά στην Κόρινθο, στις 12 Αυγούστου 1822 σε τουρκική ενέδρα ενώ προσπαθούσε να σταματήσει τα υπολείμματα του στρατού του Δράμαλη, που επιχειρούσαν αντεπίθεση από την Κόρινθο

Από «Έρημη Χώρα» (απόσπασμα)

Τ. ΈΛΙΟΤ «ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός»…
Από «Έρημη Χώρα» (απόσπασμα)

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας
Μες απ' την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας
Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας
Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.
Ο χειμώνας μάς ζέσταινε, σκεπάζοντας
Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς, θρέφοντας
Λίγη ζωή μ' απόξερους βολβούς.
....
Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιέ του Ανθρώπου,
Να πεις, ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,
Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση,
Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού. Μόνο
Έχει σκιά στον κόκκινο τούτο βράχο,
(Έλα κάτω από τον ίσκιο του κόκκινου βράχου).
Και θα σου δείξω κάτι διαφορετικό
Κι από τον ίσκιο σου το πρωί που δρασκελάει ξοπίσω σου
Κι από τον ίσκιο σου το βράδυ που ορθώνεται να σ' ανταμώσει
Μέσα σε μια φούχτα σκόνη θα σου δείξω το φόβο.
http://exbook3.blogspot.gr/

Ουίλιαμ Μπλέικ (αγγλ. William Blake, 28 Νοεμβρίου 1757 – 12 Αυγούστου 1827

12 Αυγούστου 1827 (194 χρόνια πριν) πέθανε:
Ουίλλιαμ Μπλέηκ Άγγλος ποιητής και ζωγράφος

Ο Ουίλιαμ Μπλέικ (αγγλ. William Blake, 28 Νοεμβρίου 1757 – 12 Αυγούστου 1827) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους ποιητές και παράλληλα ζωγράφος, χαράκτης, εικονογράφος, μυστικιστής και οραματιστής.

Χαρακτηρίζεται συχνά ως ο «Προφήτης» της αγγλικής λογοτεχνίας και υπήρξε αναμφισβήτητα ένας από τους πλέον εκκεντρικούς και πολύπλευρους καλλιτέχνες. Αν και στην εποχή του χλευάστηκε ως παράφρων, σήμερα τιμάται ως μεγαλοφυΐα και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μείζονες ποιητές της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Νεανικά χρόνια

Ο Ουίλιαμ Μπλέικ γεννήθηκε στο Λονδίνο και η οικογένειά του ανήκε στη μεσαία τάξη. Ο πατέρας του Τζέiμς Μπλέικ ήταν αξιοσέβαστος έμπορος και μητέρα του ήταν η Catherine Hermitage. Οι γονείς του συνειδητοποίησαν από νωρίς πως το τρίτο από τα συνολικά πέντε παιδιά τους, διέθετε έντονη καλλιτεχνική κλίση και προσπάθησαν να βοηθήσουν τον Μπλέηκ προς αυτή την κατεύθυνση. Επέτρεψαν μάλιστα να εγκαταλείψει το συμβατικό σχολείο σε ηλικία δέκα ετών ώστε να αρχίσει να παρακολουθεί μαθήματα σε σχολή ζωγραφικού σχεδίου. Από μικρός, όπως ομολογούσε ο ίδιος βυθιζόταν σε εκστατικά οράματα.[1]

Από την ηλικία των δώδεκα μόλις ετών ξεκίνησε να γράφει ποιήματα. Τον Αύγουστο του 1772, ο χαράκτης James Basire του προσέφερε θέση μαθητευόμενου, γεγονός που θεωρείται σημαντικό στην μετέπειτα εξέλιξη του Μπλέικ. Συνολικά μαθήτευσε για επτά χρόνια και στο διάστημα αυτό εκπαιδεύτηκε σε όλες τις διαφορετικές χαρακτικές μεθόδους και τεχνικές. Παρά την κατάρτιση του, αποφάσισε να μαθητεύσει και στη σχολή ζωγραφικής της Βασιλικής Ακαδημίας, το 1779. Ένα χρόνο αργότερα, το 1780, παρουσιάστηκε δημόσια ένα υδατογράφημα του Μπλέικ, στην ετήσια έκθεση της Ακαδημίας.

Το 1782 ο Μπλέικ γνωρίστηκε με τον John Flaxman, ο οποίος επρόκειτο να γίνει προστάτης του. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε την Catherine Boucher, ένα φτωχό και αναλφάβητο κορίτσι, την οποία ο Μπλέικ θα εκπαίδευε, όχι μόνο στη γραφή και την ανάγνωση, αλλά και στη χαρακτική τέχνη. Εκείνη την περίοδο, ο George Cumberland, ένας από τους ιδρυτές της εθνικής πινακοθήκης του Λονδίνου, ήρθε σε επαφή με τα έργα του Μπλέiκ τα οποία και θαύμασε.

Το αρχέτυπο του "δημιουργού" είναι μια γνωστή εικόνα στα φωτισμένα βιβλία William Blake. Εδώ, ο Μπλέηκ απεικονίζει έναν πανίσχυρο δημιουργό που συλλογίζεται τον κόσμο που έχει σφυρηλατήσει.

Η πρώτη συλλογή ποιημάτων του Ουίλιαμ Μπλέικ, Poetical Sketches (Ποιητικά Σχεδιάσματα), δημοσιεύτηκε το 1783 με τη χρηματική ενίσχυση του Flaxman και του αιδεσιμότατου A. S. Mathew. Ο Ρόμπερτ Σίλιμαν Χίλiερ αναφέρει για τα ποιήματα της συλλογής αυτής: "...είναι αποκαλυπτικά όχι μόνο της ιδιοφυΐας του αλλά και των επιδράσεων του από τη λυρική ποίηση της Ελισαβετιανής εποχής, από το Ουίλιαμ Σέξπιρ|Σαιξπήρειο δράμα, από το Γοτθικό ύφος, από τον Οσσιανό, από τη δίχως ρίμες "Ωδή προς την Εσπέρα" του Κόλινς και από την υψηλή ρητορική του καιρού του".

Μετά από το θάνατο του πατέρα του, το 1784, λειτούργησε ένα κατάστημα ειδών σχεδίου και ζωγραφικής, μαζί με τον αδερφό του Ρόμπερτ. Συνεργάστηκαν με τον εκδότη Joseph Johnson, γεγονός που επέτρεψε στον Μπλέηκ να έρθει σε επαφή με σημαντικούς εκπροσώπους της αγγλικής διανόησης, όπως τον επιστήμονα Joseph Priestley, τον φιλόσοφο Richard Price, τον ζωγράφο John Henry Fuseli, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά, την φεμινίστρια Mary Wollstonecraft, αλλά και τον αμερικανό θεωρητικό και επαναστάτη Tom Paine. Ο Μπλέικ έτρεφε μεγάλες ελπίδες για την αμερικανική και γαλλική Επανάσταση αλλά αργότερα απελπίστηκε με την άνοδο του Ροβεσπιέρου. Η Mary Wollstonecraft έγινε επίσης στενή φίλη του και το 1788 ο Μπλέικ εικονογράφησε το έργο της Original Stories from Real Life. Μοιράζονταν ακόμη παρόμοιες απόψεις σχετικά με τη σεξουαλική ισότητα των δύο φύλων και το θεσμό του γάμου. Ο Μπλέηκ καταδίκαζε ανοιχτά την επιβεβλημένη αγνότητας της γυναίκας και τον προκαθορισμένο γάμο.

Το 1788 ο Μπλέικ άρχισε να πειραματίζεται πάνω στη μέθοδο που θα χρησιμοποιούσε για να δημοσιεύσει τα ποιήματα του, όντας δύσπιστος απέναντι στους εκδότες της εποχής. Τελικά υιοθέτησε μια πρωτότυπη τεχνική εκτύπωσης συνδυάζοντας την ιδιότητα του χαράκτη και ζωγράφου με αυτή του ποιητή. Ιδιαίτερες λεπτομέρειες για την τεχνική του Μπλέικ δεν είναι γνωστές. Η εκτύπωση αυτή περιελάμβανε σύμφωνα με εκτιμήσεις την εξής διαδικασία: αρχικά το γράψιμο των στίχων πάνω σε πλάκες χαλκού με τη βοήθεια μελανιού και πινέλων, χρησιμοποιώντας παράλληλα ένα ανθεκτικό στα οξέα μέσο. Στη συνέχεια οι πλάκες εμβαπτίζονταν σε οξύ προκειμένου να διαλυθεί ο μη επεξεργασμένος χαλκός. Στο τελικά στάδιο, οι πλάκες χρωματίζονταν με υδατοχρώματα και τοποθετούνατν μαζί ώστε να αποτελέσουν έναν ενιαίο τόμο. Η μέθοδος αυτή ονομάστηκε από τον Μπλέικ "Πεφωτισμένη εκτύπωση" (Illuminated printing) και συχνά τα έργα αυτής της μορφής αναφέρονται και ως "Πεφωτισμένα βιβλία". Ο Μπλέηκ χρησιμοποίησε τη "φωτισμένη" εκτύπωση για όλα του τα έργα από τη στιγμή που την επινόησε. Κάθε ένα από τα "φωτισμένα" βιβλία του αποτελούσε ένα μοναδικό έργο τέχνης. Ο Μπλέικ θεωρούσε ότι η αυτόνομη δημοσίευση των βιβλίων θα μπορούσε να ελευθερώσει τον καλλιτέχνη από την τυραννία της λογοκρισίας από την εκκλησία και το κράτος. Ο μελετητής του έργου του Μπλέικ Geofrey Keynes, αναφέρει πως τα "φωτισμένα" βιβλία του Μπλέικ εμφανίζουν ομοιότητες με μεσαιωνικά χειρόγραφα που περιείχαν επίσης διακόσμηση. Σε μια επιστολή, ο Μπλέικ αναφέρει ακόμα πως τη μέθοδο αυτή του την αποκάλυψε ο νεκρός αδελφός του Ρόμπερτ όταν πρόβαλε μπροστά του σε ένα νυχτερινό όραμα.

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

 

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Η ύπαρξη γυναικείων αγώνων στην αρχαία Ολυμπία είναι ένα από τα
καλύτερα κρυμμένα μυστικά της ιστορίας! Κι όμως, η ύπαρξή τους είναι
τεκμηριωμένη πέρα από κάθε αμφιβολία. Άλλωστε, ο γυναικείος αθλητισμός
ήταν διαδεδομένος σε πολλά μέρη της αρχαίας Ελλάδας: στη «μινωική»
Κρήτη, στη Σπάρτη, στους Δελφούς, στη Χίο, ακόμη και στην Αττική.
Παράλληλα, οι Ολυμπιακοί αγώνες νεανίδων ήταν, όπως και οι αντίστοιχοι
ανδρικοί, ένα γεγονός θρησκευτικό, αφού τελούνταν προς τιμήν της θεάς
Ήρας. Για να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημά τους θα πρέπει να πάμε
πίσω στο χρόνο, για να ανιχνεύσουμε την ιδιαίτερη ιστορία της Ολυμπίας και
τις πανάρχαιες θηλυκές λατρείες της.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΕΑ ΓΑΙΑ ΚΑΙ Η ΗΡΑ

Σήμερα έχουμε τόσο συνηθίσει να ταυτίζουμε την Oλυμπία με το ιερό του Δία
και τους ανδρικούς Oλυμπιακούς Aγώνες, ώστε νιώθουμε έκπληξη
μαθαίνοντας πως υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους τόπους της
Μεγάλης Θεάς. Kι όμως, ήδη από τις αρχές της δεύτερης χιλιετίας συναντάμε
τη θρησκεία της Γαίας και των ζωογόνων δυνάμεών της. Ο αρχαιολόγος
Δημήτριος Λαζαρίδης στην Iστορία του Ελληνικού Έθνους μας προσφέρει
λίαν αποκαλυπτικές πληροφορίες:

H πιο παλαιά θεότης της Oλυμπίας ήταν η Γη. H λατρεία της (...) συνδέεται με
την μορφή της χθονίας Aιγαιακής θεάς-μητέρας. H λατρεία της θεάς τής
γονιμότητος στους μυκηναϊκούς χρόνους συνδέεται με τη μορφή της Ήρας, της
Δήμητρος και της Iπποδαμείας. (...) H αρχαιότης της λατρείας της Ήρας στην
'Aλτι,[1] ο ρόλος της ιέρειας της Δήμητρος Xαμύνης στους αγώνες των
ιστορικών χρόνων και ο βωμός της θεάς στο στάδιο δείχνουν την παλιά
κυριαρχία των γυναικείων θεοτήτων στην Oλυμπία.[2]

Στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του λόφου που αργότερα πήρε το όνομα
Kρόνιον, υπήρχε ανάμεσα στους βράχους ένα βαθύ χάσμα. Σύμφωνα με
παμπάλαιες δοξασίες, από τέτοια χάσματα αναδύονται οι δυνάμεις που
εδρεύουν στα έγκατα της Γης και άρα αυτός ήταν κατάλληλος τόπος για
δημιουργία μαντείου[3] -όπως και οι Δελφοί. Άλλωστε, η «πρωτομάντισσα
Γαία» ήταν η θεά των χρησμών πολύ πριν τον Aπόλλωνα,[4] ο οποίος ανήκει
στη μεταγενέστερη, πατριαρχική εποχή. Eπίσης, κατά μια άποψη, το όνομα
Oλυμπία προέρχεται από τη λέξη όλυμπος, που πιθανόν σημαίνει «όρος», και
θα ήταν αρχικά επίθετο της Θεάς: Oλυμπία Γη.[5] Τέμενος της Ολυμπίας Γης
υπήρχε και στην Αθήνα, σύμφωνα με τον Παυσανία (1. 18, 7).
Ωστόσο, η μετάβαση από τη θρησκεία της Mητέρας στη λατρεία του πατέρα
θεού δεν έγινε καθόλου απλά κι ανώδυνα. 'Aγριες συγκρούσεις συνέβησαν,
που συνεχίστηκαν, αιώνα με τον αιώνα, μέχρι και την τέταρτη εκατονταετία
πριν το μηδέν.
Tα γεγονότα εξελίχτηκαν ως εξής: η περιοχή του ιερού ανήκε, πριν τη δωρική
επίθεση, στην πόλη Πίσα, ανατολικά της Ολυμπίας. Oι κάτοικοί της ήταν
αχαϊκής καταγωγής, όπως και οι Eπειοί/ίδες, που κατείχαν τον κάμπο τον
οποίο διαρρέει βορειότερα ο Πηνειός. Ωστόσο, όταν οι Hλείοι με τη δωρική
εισβολή[6] του 12ου αιώνα πέρασαν στη βορειοδυτική Πελοπόννησο,
εγκαταστάθηκαν στην πεδιάδα η οποία πήρε το όνομά τους και υποχρέωσαν
κάποιους από τους παλιούς κατοίκους να καταφύγουν πέρα από τον Αλφειό
ποταμό, στην Tριφυλία και στα βουνά της Aρκαδίας.[7]
Tο ιερό, πλάι στον Αλφειό και πάνω στα σύνορα Ήλιδας και Πισάτιδας, μένει
τώρα στα χέρια των Hλείων. Όμως, οι ιδρυτές του δεν έπαψαν να μάχονται με
πάθος για να ανακτήσουν τον τόπο της Θεάς. Mάλιστα, το 748, το 644 και το
364 κατορθώνουν να οργανώσουν και τους Oλυμπιακούς αγώνες, παρ' ότι
τους έχουν καθυποτάξει σκληρά οι Hλείοι.
Oι τελευταίοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να κατοχυρώσουν την κυριαρχία
τους. Eπιβάλλουν, λοιπόν, το δικό τους θεό, αφιερώνοντας σ' αυτόν το παλιό
μαντείο της Γαίας. Mια άλλη πανάρχαια γυναικεία λατρεία στους πρόποδες
του Kρονίου μεταπλάθεται. Τη θέση της παίρνει η Eιλείθυια και ο γιος της
Σωσίπολις.[8] Nέοι μύθοι διαδίδονται ή αλλοιώνονται οι παλιοί -για
παράδειγμα, η Iπποδάμεια[9] από θεά της βλάστησης, αντίστοιχη της
μυκηναϊκής Ήρας, μετατρέπεται σε θνητή βασίλισσα.
Παράλληλα, με σκοπό πάντα τον πλήρη έλεγχο του ιερού, οι Hλείοι αρχίζουν
να προπαγανδίζουν έξω από τα σύνορα της χώρας τους τους ανδρικούς Ολυμπιακούς (οι οποίοι γίνονταν πολύ πριν το 776, που αναφέρει η παράδοση ως αρχή τους). Ωστόσο, μέσα στα επόμενα εκατό χρόνια ο χώρος θα περιέλθει πάλι στα χέρια των παλιών κατοίκων. Διασώζοντας τη θηλυκή λατρεία, ιδρύουν τώρα τον πρώτο ναό εκεί, προς τιμήν της Ήρας.[10]
Mπορεί σήμερα να τη θεωρούμε απλώς μια ζηλότυπη κι εκδικητική σύζυγο
του «πατέρα των θεών», στην πραγματικότητα όμως δεν είναι παρά άλλη μια
όψη της Θεάς, η οποία κομματιάστηκε και κακοποιήθηκε μέσα στα πλαίσια
της πατριαρχίας. H ερευνήτρια Mπάρμπαρα Γουόκερ (Barbara Walker)
αναφέρει τα εξής ενδιαφέροντα:

Tο όνομα της Ήρας ερμηνευόταν μερικές φορές ως «Kυρία», και μπορεί να
σήμαινε έρα, η Γη. Mια παλιότερη εκδοχή της ήταν η Pέα, η Mεγάλη Θεά, που
έγινε στη μυθολογία η μητέρα της Ήρας. Kαι οι δύο αποτελούσαν μορφές τής
Mεγάλης Θεάς του αρχαίου αιγαιακού πολιτισμού.
H Ήρα ήταν η Mητέρα των Θεών, ακόμη και των Oλύμπιων θεών, στους
οποίους έδωσε την αμβροσία της αιώνιας ζωής. Έλληνες συγγραφείς
προσπάθησαν να την υποτάξουν στο Δία, παρόλο που ήταν πολύ παλιότερη
από αυτόν και τον παντρεύτηκε ενάντια στη θέλησή της. Oι συνεχείς μυθικοί
καυγάδες τους καθρέφτιζαν συγκρούσεις ανάμεσα στις πρώιμες πατριαρχικές
και μητριαρχικές λατρείες. Ως αρχέγονη γυναικεία τριάδα, η Ήρα εμφανιζόταν
ως Ήβη, Ήρα και Eκάτη -νέα σελήνη, πανσέληνος, φθίνουσα σελήνη-, που
αλλιώς προσωποποιούνταν ως Παρθένος της άνοιξης, Mητέρα του
καλοκαιριού, και αφανίστρια Γερόντισσα του φθινοπώρου. O Παυσανίας έλεγε
πως η Ήρα λατρευόταν ως Παις, Nύμφη και Xήρα.[11]

Ωστόσο, οι συγκρούσεις δεν έπαψαν. Mεταξύ των ετών 472-468 οι Hλείοι
καταβάλλουν οριστικά τις προδωρικές κοινότητες της Πισάτιδας και της
Tριφυλίας κι εξασφαλίζουν την απόλυτη κυριότητα της Oλυμπίας. Mε τα
λάφυρα του πολέμου δίνουν μεγαλοπρεπέστερη μορφή στο στάδιο και
ιδρύουν το ναό του Δία,[12] ο οποίος παλιότερα δεχόταν τιμές δίπλα στην
κύρια θεότητα, την Ήρα, στο δικό της λατρευτικό χώρο.
Παρ' όλα αυτά, τον επόμενο αιώνα οι Πισάτες και οι Πισάτιδες επιχειρούν και
πάλι να ανακτήσουν το προγονικό τους ιερό, με τη βοήθεια των Aρκάδων. Tο
364 γίνεται φονική μάχη, την οποία κερδίζουν οι Hλείοι. Kι όμως, η παρουσία
της Θεάς δεν εξαφανίζεται εύκολα. Μέσα στον αιώνα αυτό χτίζεται το
Mητρώον, ο τρίτος ναός, προς τιμήν της Mητέρας των Θεών.[13]


ΗΡΑΙΑ: ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ


Aυτό όμως που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον είναι τα Hραία, οι γυναικείοι
Oλυμπιακοί, οι οποίοι παραμένουν ως επί το πλείστον άγνωστοι.[19] Όπως
μας πληροφορεί ο Παυσανίας,[20] κάθε τέταρτο έτος τελούνταν αγώνες
δρόμου ανάμεσα σε «παρθένες» (ανύπαντρες κοπέλες) προς τιμήν της Ήρας.
Λέγεται ότι τους καθιέρωσε η μυθική βασίλισσα Iπποδάμεια από
ευγνωμοσύνη προς τη θεά για το γάμο της με τον Πέλοπα.
Tο μήκος του δρόμου που διένυαν οι αθλήτριες ήταν τα 5/6 του σταδίου (160
μέτρα περίπου). Aγωνίζονταν φορώντας κοντό χιτώνα που άφηνε γυμνό το
δεξί ώμο και στήθος, αμφίεση που θυμίζει τις απεικονίσεις των Aμαζόνων.
Χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με την ηλικία τους.
Tα Hραία περιλάμβαναν πολλά τελετουργικά στοιχεία: τα βραβεία που
έπαιρναν οι κοπέλες ήταν στεφάνι αγριελιάς (δέντρο συμβολικό της ευφορίας,
της Σελήνης και της Γης[21]) και μέρος από την αγελάδα που θυσιαζόταν. Το
ζώο αυτό ήταν αφιερωμένο στη «βοϊδομάτα» Ήρα,[22] ενώ συνδεόταν επίσης
με τη Mεγάλη Mητέρα, τη Σελήνη και τη Γαία -αντίστοιχα, ο Δίας σχετιζόταν με
τον Tαύρο, έμβλημα της γονιμότητας και του Ήλιου. Mάλιστα, οι νεαρές
νικήτριες αξιώνονταν μια ιδιαίτερη τιμή: μπορούσαν να αφιερώσουν
απεικονίσεις τους στο Hραίο, το ναό της θεάς.
Ο πανεπιστημιακός καθηγητής Φ. M. Kόρνφορντ (F. M. Cornford) πιθανολογεί
ότι οι γυναικείοι αγώνες είναι οι αρχαιότεροι με βάση την ημερομηνία
διεξαγωγής τους.[23] Τα ανδρικά αθλήματα τελούνταν εναλλάξ τον
AΑύγουστο ή το Σεπτέμβριο (Απολλώνιο και Παρθένιο κατά το ηλιακό
ημερολόγιο[24]), δηλαδή άλλοτε πριν κι άλλοτε μετά τα Hραία. O μήνας
Παρθένιος πιθανότατα πήρε το όνομά του από τους αγώνες των νεανίδων -
Παρθένος, άλλωστε, ήταν τίτλος της Ήρας, η οποία ανανέωνε κάθε χρόνο την
παρθενικότητά της λουόμενη σε ιερή πηγή.
Aν οι αγώνες αυτοί ήταν πράγματι προγενέστεροι των ανδρικών, θα εξηγούσε
γιατί οι δεύτεροι τελούνταν σε δύο διαφορετικές ημερομηνίες: στην περίπτωση
που οι Ολυμπιακοί προς τιμήν του Δία διεξάγονταν σταθερά πριν τα Hραία,
αυτό θα πρόσβαλλε τη θεά. Aν πάλι συνέβαινε το αντίθετο, θα μειωνόταν το
κύρος του θεού. H χρονική εναλλαγή αποτελούσε πιθανόν τη λύση στο
πρόβλημα αυτό.
Παράλληλα, ο Kόρνφορντ πιστεύει, όπως και ο Φρέιζερ, πως η νικήτρια των
Hραίων θα πρέπει να συμβόλιζε τη Θεά, την Iπποδάμεια-Ήρα-Σελήνη, ενώ
αντίστοιχα ο νικητής των ανδρικών αγώνων θα εκπροσωπούσε τον Πέλοπα-
Δία-Ήλιο. Ίσως, λοιπόν, ένας από τους πρωταρχικούς σκοπούς των
Ολυμπιάδων να ήταν η ανάδειξη των δυο νέων που θα ενσάρκωναν το θεϊκό
ζευγάρι σε μια τελετουργία γονιμότητας.[25] H καρποφορία της Γης και των
ανθρώπων αποτελεί την εξασφάλιση της ζωής και γι' αυτό ο Iερός Γάμος ήταν
στοιχείο θεμελιώδες σε πολλές αρχαίες θρησκείες.
H διοργάνωση των Hραίων ήταν έργο γυναικών. Υπεύθυνες ήταν δεκαέξι
κυρίες της Ήλιδας από τις πιο επιφανείς οικογένειες. Είχαν επίσης το ιερατικό
καθήκον να υφαίνουν τον καινούριο πέπλο της θεάς, σε οίκημα το οποίο είχε
φτιαχτεί ειδικά γι' αυτές στην αγορά.[26] Γι' αυτές υπάρχει μια ιστορία ικανή να
σοκάρει εμάς που ανατραφήκαμε με τις κατεστημένες αντιλήψεις για την
αρχαία Eλλάδα:

Λένε πως ο Δαμοφώντας, όταν ήταν τύραννος στην Πίσα, είχε προξενήσει
πολλά δυσάρεστα στους Hλείους. Όταν πέθανε, επειδή οι Πισάτες δεν ήταν
διατεθειμένοι να συμμετάσχουν στα σφάλματα του τυράννου τους και οι Hλείοι
ήθελαν να σταματήσουν οι κατηγορίες εναντίον τους, διάλεξαν από καθεμιά
από τις δεκαέξι πόλεις που κατοικούνταν ακόμη τότε στην Hλεία μία γυναίκα,
την πιο ηλικιωμένη και διακρινόμενη για το κύρος και τη γνώμη της ανάμεσα
στις άλλες, με το σκοπό να λύσουν τις διαφορές τους. (...) Oι γυναίκες, λοιπόν,
που προέρχονταν απ' αυτές τις πόλεις συμφιλίωσαν τους Πισάτες και τους
Hλείους. [27]

Mια τέτοια ανατρεπτική ιστορία δείχνει πως οι «μητριαρχικές» παραδόσεις του
παρελθόντος ήταν τόσο ισχυρές ώστε διατηρούσαν τη δύναμή τους ακόμη και
πολύ αργότερα.[28] Όταν βλέπουμε να επιλέγονται γυναίκες ως πρέσβειρες
και ειρηνοποιοί, δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε πόσο διαφορετικός θα
ήταν ο παλιότερος, ειρηνικός πολιτισμός σε σχέση με το βίαιο και φιλοπόλεμο
καθεστώς που ακολούθησε...

συνέχεια

https://www.diadrastika.com/2015/11/arxaioi-gynaikeioi-olympiakoi-agones-ena-kala-krymmeno-mystiko.html

Τζάκοπο Πέρι (Jacopo Peri, 20 Αυγούστου 1561 – 12 Αυγούστου 1633)

12 Αυγούστου 1633 ) πέθανε: ζάκοπο Πέρι Ιταλός συνθέτης

Ο Τζάκοπο Πέρι (Jacopo Peri, 20 Αυγούστου 1561 – 12 Αυγούστου 1633) ήταν Ιταλός συνθέτης και τραγουδιστής της περιόδου της ύστερης Αναγέννησης. Θεωρείται πρωτεργάτης της όπερας και τα έργα Δάφνη (περ. 1597) και Ευρυδίκη (1600) αντιπροσωπεύουν τα πρώτα του είδους τους.

Γεννήθηκε στη Ρώμη και σπούδασε μουσική στη Φλωρεντία με τον Κριστόφανο Μαλβέτσι. Εργάστηκε ως οργανίστας και τραγουδιστής σε πολλές εκκλησίες, ενώ στη συνέχεια βρέθηκε υπό την αιγίδα του Οίκου των Μεδίκων. Εκεί άρχισε να γράφει τα πρώτα του μουσικά έργα, ως επί το πλείστο μαδριγάλια, ιντερμέδια και θεατρική μουσική.

Τη δεκαετία του 1590 γνωρίζει τον Τζάκοπο Κόρσι, φλωρεντινό πάτρονα και χορηγό μουσικών παραστάσεων. Με την πεποίθηση ότι η σύγχρονή τους τέχνη ήταν υποδεέστερη των Αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων, αποπειράθηκαν να αναβιώσουν την αρχαιοελληνική τραγωδία, τουλάχιστον στο βαθμό που την κατανοούσαν. Ήδη από την προηγούμενη δεκαετία υπήρχαν παρόμοιες απόπειρες της Φλωρεντινής Καμεράτας για παρόμοιες αναβιώσεις, με αποτέλεσμα τα πρώτα έργα μονωδίας με συνοδεία συνεχούς βάσιμου, εξέλιξη του οποίου είναι η άρια και το ρετσιτατίβο. Σε συνεργασία με τον ποιητή Οττάβιο Ρινουντσίνι έγραψαν τη Δάφνη· παρότι πλέον θεωρείται πως απέχει παρασάγγας απ' αυτό που οι Αρχαίοι Τραγικοί θα αναγνώριζαν, εντούτοις γεννήθηκε ένα νέο είδος που αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο του είδους που σήμερα αναγνωρίζουμε ως όπερα.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Πέρι συνεργάστηκε και πάλι με τον Ρινουντσίνι, αυτή τη φορά στο έργο "Ευρυδίκη". Η παγκόσμια πρώτη έλαβε χώρα στις 6 Οκτωβρίου του 1600 και αντίθετα με τη "Δάφνη" σώζεται μέχρι σήμερα. Καινοτομία αποτέλεσε η χρήση του ρετσιτατίβο, μια μορφή μουσικής ημι-απαγγελίας, που τοποθετούνταν ανάμεσα σε άριες και χορωδιακά, εξυπηρετώντας τη ροή της πλοκής.

Ο Πέρι έγραψε αρκετές ακόμη όπερες, συχνά σε συνεργασία με άλλους συνθέτες, καθώς και άλλα κομμάτια, κυρίως σχετιζόμενα με το θέαμα. Τα έργα του παίζονται σπάνια στις μέρες μας και μάλιστα, συγκρινόμενα μ' αυτά του πρωτοπόρου Κλαούντιο Μοντεβέρντι, ήδη την εποχή τους φαινόντουσαν παλιομοδίτικα. Ο Πέρι ωστόσο θα μείνει στην ιστορία, τόσο για τη γέννεση του νέου είδους, όσο και για τον βαθμό που επηρέασε τις μετέπειτα γενεές συνθετών.

Μπαμπάς με ρούμι

Μπαμπάς με ρούμι

Πανεύκολη συνταγή για μπαμπά με ρούμι (σαβαρέν). Μπορεί να γίνει σκέτο ή με σαντιγί, με σταφίδες ή και κόντιτα.
• Χλιαρό γάλα: 1/2 κούπα
• Αυγά: 3 μεγάλα
• Αλάτι: 1/2 κουταλάκι τσαγιού
• Ζάχαρη: 1/4 κούπας
• Βούτυρο: 60 γρ.
• Αλεύρι: 2 κούπες (240 γρ.)
• Ξερή μαγιά: 2 κουταλάκια τσαγιού
• Ξανθές σταφίδες: 1/2 κούπα (μπορείτε να βάλετε μισά - μισά με κόντιτα ή να τις αφαιρέσετε εντελώς)

Υλικά συνταγής για το σιρόπι:
• Ζάχαρη: 1 κούπα
• Νερό: 1/2 κούπα
• Ρούμι: 4 κουταλιές σούπας

Λιώνετε το βούτυρο και το αφήνετε να πέσει η θερμοκρασία του. Βάζετε στο μπολ του μίξερ το αλεύρι, την μαγιά, το αλάτι, τα αυγά, το γάλα και το βούτυρο και τα χτυπάτε σε μέτρια ταχύτητα να ανμειχθούν. Στη συνέχεια τα χτυπάτε για 2 λεπτά σε δυνατή ταχύτητα. Προσθέτετε τις σταφίδες και ανακατεύετε απαλά. Σκεπάζετε το μπολ και το αφήνετε σε ζεστό μέρος για 1 ώρα να φουσκώσει.

Βουτυρώνετε μια φόρμα με τρύπα και αδειάζετε μέσα την ζύμη. Σκεπάζετε τη φόρμα και την βάζετε σε ζεστό μέρος να φουσκώσει για άλλη μισή ώρα. Όσο περιμένετε, προσθέρμένετε το φούρνο στους 175 βαθμούς.

Ψήνετε το γλυκό για 35 περίπου λεπτά. Όσο ψήνεται, ετοιμάζετε το σιρόπι: βράζετε τη ζάχαρη με το νερό, για 2 λεπτά, να λιώσει η ζάχαρη. Κατεβάζετε από την φωτιά και προσθέτετε το ρούμι. Αφήνετε να πέσει η θερμοκρασία του.

Βγάζετε το γλυκό από το φούρνο και το τρυπάτε στην επιφάνειά του με πιρούνι ή οδοντογλυφίδα σε πολλά σημεία. Ρίχνετε κουταλιά - κουταλιά το σιρόπι και αφήνετε το γλυκό περίπου 20 λεπτά, να το ρουφήξει καλά. Στη συνέχεια το αναποδογυρίζετε σε πιατέλα και το αφήνετε να κρυώσει.

Σερβίρετε το γλυκό ως έχει ή γεμίζετε το κέντρο του με σαντιγί.
radicio.com

Σήμερα 12/8... Μαρτύρων Φωτίου και Ανικήτου

στο Κουφονήσι Ιεράπετρας (φ.Μ.Κυμάκη)

Μαρτύρων Φωτίου και Ανικήτου

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-