Ντιέγκο Ριβέρα Μεξικανός ζωγράφος

24 Νοεμβρίου 1957 (64 χρόνια πριν) πέθανε:

Ντιέγκο Ριβέρα Μεξικανός ζωγράφος
Ντιέγκο Ριβέρα: Ο πληθωρικός ζωγράφος και ο παθιασμένος έρωτας για την Φρίντα Κάλο

Πληθωρικός στη ζωή και στην τέχνη, ο μεξικάνος Ντιέγκο Ριβέρα έμεινε γνωστός για την ανεκτίμητη κληρονομία της τέχνης του και για τη θυελλώδη σχέση του με την Φρίντα Κάλο
https://www.news2u.gr/eidika-afieromata/123933_ntiegko-ribera-o-plithorikos-zografos-kai-o-pathiasmenos-erotas-gia-tin
 

Σαν σήμερα, στις 24 Νοεμβρίου του 1957, έφυγε από τη ζωή ο μεξικανός ζωγράφος Ντιέγκο Ριβέρα. Γνωστός και ως σύζυγος της Φρίντα Κάλο, ο Ριβέρα με το έργο του συνέβαλε στη δημιουργία αυτού που αποκλήθηκε Μεξικάνικη Αναγέννηση της Νωπογραφίας. Ο Ριβέρα γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1886 στην πόλη Guanajuato.

Η έφεση στις τέχνες

Ο ταλαντούχος ζωγράφος γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1886 στην Γκουαναχουάτο του Μεξικού και το πλήρες όνομά του είναι Diego María de la Concepción Juan Nepomuceno Estanislao de la Rivera y Barrientos Acosta y Rodríguez.

Σε ηλικία 10 χρονών, ο Ντιέγκο ανακάλυψε το πάθος του για την ζωγραφική. και εγγράφετε στην Ακαδημία Τεχνών του Σαν Κάρλος. Το μεγαλείο του ταλέντου του κατάφερε να του εξασφαλίσει, μάλιστα, και μια κρατική υποτροφία. Έτσι, με το που ενηλικιώνεται, φεύγει προς την Ισπανία με σκοπό να την χρησιμοποιήσει.

Η καριέρα του

Όταν ενηλικιώθηκε μετέβη στην Ισπανία για να συνεχίσει τις σπουδές του με κρατική υποτροφία. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου άρχισε να διαμορφώνει το προσωπικό του ύφος, επηρεασμένος από το κίνημα του κυβισμού, τη ζωγραφική του Σεζάν και τις νωπογραφίες της Αναγέννησης, τις οποίες μελέτησε σ' ένα μεγάλο ταξίδι του στην Ιταλία.



Ανάμεσα στους στενούς του φίλους ήταν και ο Μοντιλιάνι. Περίπου το 1917, εμπνευσμένος από τον Σεζάν, μεταπήδησε στον μετα-ιμπρεσιονισμό. Τότε ξεκίνησαν και οι πίνακες του να προσελκύουν την προσοχή και είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει τα έργα του σε διάφορες εκθέσεις.

Ο Ριβέρα επέστρεψε στο Μεξικό το 1921 μετά την εκλογή ως προέδρου του μεταρρυθμιστή και λάτρη των τεχνών Αλβάρο Ομπρεγκόν. Μαζί με τους ομοτέχνους του Χοσέ Ορόσκο, Νταβίντ Σικέιρος και Ρουφίνο Ταμάιο φιλοτέχνησε μια σειρά από τοιχογραφίες με λαϊκά θέματα για λογαριασμό του Υπουργείου Παιδείας, δημιουργώντας αυτό που αποκλήθηκε Μεξικάνικη Αναγέννηση της Νωπογραφίας.

Τότε διαμόρφωσε το προσωπικό του στυλ που τον έκανε διάσημο: τολμηρά, ζωηρά χρώματα και μεγάλες επίπεδες, απλοποιημένες φιγούρες με επιρροές από την τέχνη των Αζτέκων, που δίνουν στο έργο του μνημειακό χαρακτήρα. Οι τοιχογραφίες του διηγούνταν ιστορίες με θέματα από την μεξικάνικη ιστορία και κοινωνία.

Ο κουμμουνισμός στην ζωή του

Το 1929 ο Ριβέρα ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μεξικού, αλλά η άστατη προσωπική του ζωή και οι φιλοτροτσκιστικές θέσεις του προκαλούσαν τα αντανακλαστικά των πιο συντηρητικών στοιχείων το κόμματος. Το φθινόπωρο του 1927 έφθασε στη Μόσχα προσκεκλημένος του ΚΚΣΕ, προκειμένου να λάβει μέρος στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα δεκάχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Μάλιστα, του ανατέθηκε να κατασκευάσει μια τοιχογραφία στη λέσχη του Κόκκινου Στρατού. Ωστόσο, το 1928 τα σχέδια ακυρώθηκαν και ο Ριβέρα, «θύμα» της διαμάχης Στάλιν - Τρότσκι, διεγράφη από το Κομουνιστικό Κόμμα του Μεξικού.



Η σχέση ζωής με την Φρίντα Κάλο

Ο Ντιέγκο Ριβέρα γνώρισε την Φρίντα Κάλο το 1928, ήταν παντρεμένος με τη δεύτερη γυναίκα του, την πανέμορφη Γουαδελούπε Μαρίν, που είχε υπάρξει μοντέλο για πολλά έργα του. Η Φρίντα ήταν μαθητευόμενή του και η σχέση τους πέρασε από «σαράντα κύματα», αλλά η αγάπη τους κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής τους.



Παντρεύτηκαν το 1929 παρά τις αντιδράσεις της μητέρας της Κάλο, που πίστευε ότι ο γάμος της κόρης της ήταν γάμος «ενός ελέφαντα και μιας περιστέρας»,χώρισαν δέκα χρόνια μετά και ξαναπαντρεύτηκαν το 1940, όμως ζούσαν σε ξεχωριστές οικίες, οι οποίες συνδέονταν με ένα διάδρομο.

Μόνιμο πρόβλημα στον γάμο τους ήταν η αδυναμία του Ριβέρα στις όμορφες γυναίκες

Στη γαλλική πρωτεύουσα ήταν περισσότερο γνωστός για τις ερωτικές του κατακτήσεις. Απέκτησε τουλάχιστον δύο εξώγαμα τέκνα, ένα αγόρι με τη ζωγράφο Ανζελίν Μπελόφ και ένα κορίτσι με την επίσης ζωγράφο Μαρία Βορομπίεφ - Στρεμπέλσκα.



Η Φρίντα παραμένει δίπλα του παρότι και οι δύο έχουν εραστές – ο Λέον Τρότσκι είναι ο πιο διάσημος δικός της, ενώ ανάμεσα στις ερωμένες του ζωγράφου συγκαταλέγεται και η μικρότερη αδελφή της Φρίντα, Κριστίνα. Ο Ριβέρα ήταν άσχημος και χοντρός. Κανείς δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει πιο κολακευτικά την εξωτερική του εμφάνιση. Αλλά ελάχιστες γυναίκες του αντιστάθηκαν. Αναρίθμητες καλλονές, έπεφταν στην αγκαλιά του και δήλωναν βαθιά ερωτευμένες.

Οι έρωτες του Ριβέρα δεν σταμάτησαν ούτε με τον τρίτο γάμο του. Η Κάλο γνώριζε πολύ καλά τι συνέβαινε «πίσω απ’ την πλάτη» της, αλλά προσποιούνταν ότι δεν έδινε σημασία. Άλλωστε, είχε «λερωμένη τη φωλιά» της. Είτε από αντίδραση προς τον σύζυγό της είτε από πραγματική επιθυμία, είχε συνάψει διάφορες εξωσυζυγικές σχέσεις. Ανάμεσά τους, άντρες και γυναίκες, όπως η πασίγνωστη χορεύτρια, Τζοζεφίν Μπέικερ. Ο Ριβέρα δεχόταν χωρίς παράπονα τις σχέσεις της Κάλο με γυναίκες, που ίσως και να τον διασκέδαζαν. Αλλά με τους άντρες, γινόταν έξω φρενών.



Ο θάνατος της Φρίντα στις 13 Ιουλίου του 1954, τον συνέτριψε. «Η ημέρα που πέθανε η Φρίντα, ήταν η πιο τραγική της ζωής μου. Δυστυχώς, κατάλαβα πολύ αργά, ότι το καλύτερο κομμάτι της ζωής μου, ήταν η αγάπη μου για εκείνη», έγραψε στην αυτοβιογραφία του.



Ένα χρόνο μετά, το 1955, έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο. Αλλά έκανε ακόμα ένα γάμο με την εκδότρια Έμα Ουρτάδο. Στις 24 Νοεμβρίου 1957 πέθανε από έμφραγμα στο εργαστήριό του, σε ηλικία 71 ετών.

Περί καρκίνου γνώσεις

 

Περί καρκίνου γνώσεις

  Περιοδικό "Μ' ενδιαφέρει", της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας
Τεύχ. 44, Ιούν. - Ιούλ. 2005, σελ. 85 - 87

Το αξιόλογο βιβλίο του Καθηγητού-Ακαδημαϊκού Αριστ. Κούζη, (1872-1961), Ο καρκίνος παρά τοις αρχαίοις Ελλησιν ιατροίς, Αθήνα 2004, το οποίο είχε κυκλοφορήσει πριν από εκατό και πλέον χρόνια, πρόσφατα το επανεκδώσαμε, ώστε να γίνει προσιτό σε εκείνους που θα ήθελαν να γνωρίσουν τις γνώσεις περί καρκίνου των αρχαίων Ελλήνων ιατρών: Ιπποκράτους, Γαληνού, Αρεταίου, Ρούφου του Εφεσίου, Διοσκουρίδου, Αρχιγένους, Φιλόξενου, ΄Αντύλλου, Ορειβασίου, Παλλαδίου, Αετίου, Παύλου Αιγινήτου, Θεοφάνους Νόννου, Μιχαήλ Ψελλού, Συμεώνος Σήθη και Ιωάννου Ακτουαρίου. Στο πλαίσιο της ενημέρωσης αυτής στη συνέχεια θα παρατεθούν συνοπτικά μερικά στοιχεία που επιλέχθηκαν και τα οποία θα είναι δυνατόν να δώσουν στον αναγνώστη μία γεύση του πλούτου των γνώσεων τους.

Οι πληροφορίες περί καρκίνου υπάρχουν από τότε που έχουμε ιατρικά κείμενα, δηλ. από τη εποχή του Ιπποκράτους και μετά, αν και παλαιότερα είχαν γραφεί ιατρικά κείμενα όπως μας πληροφορεί ο Σωκράτης «πολλά γαρ των ιατρών έστι συγγράμματα», (Ξενοφώντος, Απομνημονεύματα Δ, β, 10).

Ενδιαφέρον έχει να αναφέρουμε σχετικά με την ονοματολογία ότι οι αρχαίοι ιατροί έδωσαν στη νεοπλασία το όνομα «καρκίνος» από την εξωτερική του μορφή. Συγκεκριμένα ο Γαληνός (΄Εκδ. G.C. Kuehn, Γαληνού ΄Απαντα, Λειψία, 1826, τόμ. ΧΙ, σελ. 140) σημειώνει ότι όπως στο ζώο καρκίνο (κάβουρα) τα πόδια του είναι εκατέρωθεν του σώματός του, κατά τον ίδιο τρόπο στον μαστό της γυναικός από τον παρά φύσιν όγκο οι φλέβες είναι διογκωμένες και καταφανείς, που παρομοιάζονταν με τα πόδια του καβουριού. Και έκτοτε ο όρος αυτός γενικεύθηκε για όλες τις νεοπλασίες του σώματος και χρησιμοποιείται από όλους τους αρχαίους ΄Ελληνες ιατρούς, ενώ παράλληλα απαντάται και ο όρος καρκίνωμα. Οι όροι αυτοί έφθασαν μέχρι τις ημέρες μας και καθιερώθηκαν στην διεθνή ιατρική ορολογία.

Σχετικά με τα είδη του καρκίνου, σημειώνεται ότι διακρίνονται με διαφορετικές ορολογίες: στον κρυπτό και τον επιφανειακό, τον «εν τω βάθει» και τον «επιπολής», τον «ανέλκωτο» και τον «ηλκωμένο», τον «σύμφυτον» και «μη σύμφυτον» καρκίνον, δηλ. τον επίκτητο.

Οσον αφορά την αιτιολογία του καρκίνου αυτή ήταν σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής περί χυμών, που πρέσβευαν. Συγκεκριμένα υποστήριζαν οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί ότι ο καρκίνος προέρχονταν από τη «μέλαινα χολή» και το «μελαγχολικό χυμό». Εάν η κάθαρση του περιττώματος αυτού, που γίνονταν στον σπλήνα, δεν ήταν καλή τότε η περίσσεια αυτού του χυμού ήταν δυνατόν να δημιουργήσει καρκίνο. Και ανάλογα με την δριμύτητα του «μελαγχολικού χυμού» θα δημιουργούνταν ο ανέλκωτος ή ο μεθ' έλκους καρκίνος. Επί πλέον παράγοντες στη δημιουργία του καρκίνου αναφέρονται η «κακοχυμία», η «δυσκρασία», και η δίαιτα.

Ο καρκίνος κατά τους αρχαίους Ελληνες συγγραφείς είχε διάφορο μέγεθος, «από οφθαλμού ιχθύων μέχρι πέπονος», όπως σημειώνεται από τον Ορειβάσιο ( έκδ. Daremberg, τόμ. IV, σελ. 18), με επιφάνεια ανώμαλη και οχθώδη και σκληρή κατά κανόνα σύσταση και με χροιά μελανώτερη από τα φλεγμαίνοντα μέρη, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Γαληνός (G.C. Kuehn, τόμ. VII, σελ. 720). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί είχαν παρατηρήσει την μεγάλη ανάπτυξη του αγγειακού συστήματος στους όγκους, οι οποίοι «και κεκιρσωμένας έχων τας πέριξ φλέβας», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει εκτός των άλλων ιατρών και ο Αέτιος στον 16ο Λόγο του, (έκδ. Σκεύου Ζερβού, σελ. 60).

Ο εντοπισμός του καρκίνου σημειώνουν ότι είναι δυνατόν να γίνει σε κάθε μέρος του σώματος, αλλά όμως τονίζουν ότι ο συχνότερος εντοπισμός είναι στο γυναικείο μαστό και στη μήτρα. Ο Γαληνός σχετικά γράφει: «Οι καρκινώδεις όγκοι εν άπασι τοις μορίοις γίνονται. Μάλιστα δε τοις τιτθοίς (μαστοίς) των γυναικών», (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΧV, σελ. 331).

Για την συμπτωματολογία του καρκίνου ενδιαφέροντα είναι αυτά που έχουν γράψει στα κείμενά τους οι αρχαίοι ιατροί. Είναι δυνατόν η έναρξη του καρκίνου να είναι λανθάνουσα, να προκαλεί αβλυχρά και ήπια συμπτώματα, αλλά επίσης και μεγάλα, ισχυρά και σαφή, όπως σημειώνει ο Γαληνός. (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. Χ, σελ. 976). Μάλιστα ο Ιπποκράτης είχε παρατηρήσει ότι κατά την έναρξη του καρκίνου οι ασθενείς αισθάνονται μία πικρία στο στόμα, «καρκίνου γενομένου το στόμα πικραίνεται» (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΙΙΙ, σελ. 466) και συνοδεύεται από ανορεξία.

Κατά την εξέταση του ασθενούς είχαν παρατηρήσει ότι ο καρκινωματώδης όγκος όταν ήταν ψηλαφητός ήταν σκληρός στην αφή, ανώμαλος στο σχήμα, προσφυόμενος στους περιβάλλοντας ιστούς με διεύρυνση των φλεβών και όχι θερμός και μερικές φορές με έλκη. Προκαλεί διόγκωση και σκλήρυνση των παρακειμένων λεμφαδένων και δεν συνοδεύεται από πυρετό. Άλλο σύμπτωμα χαρακτηριστικό του καρκίνου κατά τους αρχαίους ιατρούς ήταν ο πόνος, όπως ιδιαίτερα τονίζει ο Παύλος ο Αιγινήτης «καρκίνος εστίν όγκος επώδυνος» (έκδ. Briau, σελ. 210) και η αιμορραγία.

Επισημαίνουμε ότι ο Αριστ. Κούζης στη σημαντική αυτή μελέτη του για τις αντιλήψεις περί καρκίνου των αρχαίων Ελλήνων ιατρών κάνει και μία ιδιαίτερη διάκριση του όρου «σκίρρος», που απαντάται στα αρχαία ιατρικά κείμενα, με τον σύγχρονο όρο «σκίρρος», τονίζοντας ότι οι παλαιοί ιατροί με τον όρο σκίρρο θεωρούσαν τις χρόνιες φλεγμονές με σκλήρυνση των ιστών, τις κιρρώσεις των σπλάχνων και τους καλοήθεις όγκους.

Η πρόγνωση του καρκίνου κατά του αρχαίους ήταν χειρίστη. «Ολέθρια τα καρκινώδεα» τονίζει ο Αρεταίος όπως επίσης και ο Αέτιος ότι ο καρκίνος είναι «δυσίατος ή ανίατος» με τελική έκβαση το θάνατο.

Όσον αφορά τη θεραπευτική αγωγή την οποία ακολουθούσαν οι αρχαίοι ΄Ελληνες ιατροί στον καρκίνο, παρατηρούμε ότι στα πρώτα στάδια αναπτύξεώς του εφάρμοζαν θεραπεία με διάφορα βοηθήματα και φάρμακα και σε περίπτωση αποτυχίας επακολουθούσαν τη χειρουργική θεραπεία. Τα βοηθήματα που εφάρμοζαν ήταν σύμφωνα με τις αντιλήψεις περί αιτίου του καρκίνου, τον μελαγχολικό χυμό του αίματος, που δημιουργούσε τον καρκίνο και γι' αυτό ακολουθούσαν πρακτικές ώστε να μειωθεί ο πλεονάζον αυτός αιτιοπαθολογικός χυμός με την κάθαρση, τη φλεβοτομία και τα φάρμακα. Όπως σημειώνουν οι συγγραφείς τα θεραπευτικά αυτά μέσα είχαν αποτέλεσμα ιδιαίτερα κατά τα πρώτα στάδια του καρκίνου. Χαρακτηριστικά σημειώνει ο Ορειβάσιος ότι «δυνατόν μην τους αρχομένους καρκίνους κωλύειν αύξεσθαι καθαίροντας τον μελαγχολικόν χυμόν πριν εν τω πεπονθότι μορίω στηριχθήναι», (έκδ. Bassemaker-Daremberg, τόμ. V, σελ. 346).

Πολλές ήταν οι φαρμακευτικές ουσίες, σκευασίες και τα θεραπευτικά σχήματα, που χρησιμοποιούνταν για τον καρκίνο, δηλωτικό και αυτό του ανιάτου του καρκίνου. Ας μνημονευθούν μερικές από αυτές που χρησιμοποιούσαν, όπως τα βότανα ασκληπιάς, ακαλύφη ή κνίδη, αριστολοχία, δρακοντία, ερύσιμον, ερέβινθος, ελλέβορος, ερίκης καρπός, ελατήριον ή σίκυς άγριος στρύχνου χυλός και επίθυμον. Επίσης ως αντικαρκινικά φάρμακα χρησιμοποιούνταν οι ποτάμιοι καρκίνοι, η καδμεία, ο λιθάργυρος, ο μόλυβδος και η χαλκίτις.

Στις περιπτώσεις που αποτύγχανε η θεραπεία με τις φαρμακευτικές ουσίες και τα βοηθήματα τότε οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί κατέφευγαν στη χειρουργική θεραπεία του καρκίνου. Βέβαια για τους «κρυπτούς», δηλ. τους εν τω βάθει καρκίνους ακολουθούσαν την προτροπή του Ιπποκράτους ο οποίος στους «Αφορισμούς», Τμήμα ΄Εκτο, 38, τονίζει ότι είναι καλλίτερο να μην θεραπεύονται διότι με την αρχή της θεραπείας οι άρρωστοι πεθαίνουν γρήγορα. Ο Γαληνός συνιστούσε την χειρουργική θεραπεία μόνον για τους επιπολής καρκίνους και μάλιστα κατορθώνοντας να τους εκτέμνει με τις ρίζες τους μέχρι τους υγιείες ιστούς, «πάσης μεν χειρουργίας εκκοπτούσης όγκον παρά φύσιν ο σκοπός εστιν εν κύκλω πάντα όγκον περικόψαι, καθ ά τω κατά φύσιν έχοντι πλησιάζει» (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΧVΙΙΙ, Α, σελ. 60 και ΧΙ, σελ. 141).

Πριν από την χειρουργική θεραπεία χορηγούνταν τα κατάλληλα φάρμακα για την κάθαρση του μελαγχολικού χυμού και στη συνέχεια αφαιρούνταν ο όγκος «ξυραφίοις πεπυρωμένοις ομού τέμνουσι και διακαίουσιν», ένα είδος δηλ. θερμοκαυτήρος, ώστε να αποφεύγεται η αιμορραγία από τα αγγεία. Ακολουθούσε μετά μία υγιεινή τονωτική διατροφή, γυμναστική και αναληπτική αγωγή για την ευχυμία του σώματος.

Συμπερασματικά μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι οι αρχαίοι Ελληνες Ιατροί όχι μόνο έδωσαν το όνομα «καρκίνος» στη νοσολογική αυτή οντότητα της νεοπλασματικής κακαοηθείας, αλλά επί πλέον διέκριναν την αιτιολογία και καθόρισαν την συμπτωματολογία, τον εντοπισμό, τη μορφολογία, τις εκδηλώσεις, την πρόγνωση και τη θεραπευτική αγωγή, φαρμακευτική και χειρουργική του καρκίνου.
.karaberopoulos.gr

"ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ"/visaltis.blogspot

Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ Γάλλος ζωγράφος

24 Νοεμβρίου 1864 (157 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ Γάλλος ζωγράφος

Ο Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ (Henri Marie Raymond de Toulouse-Lautrec-Monfa, 24 Νοεμβρίου 1864 - 9 Σεπτεμβρίου 1901) ήταν Γάλλος ζωγράφος, χαράκτης, εικονογράφος και σχεδιαστής, του οποίου η εμβάθυνση στην πολύχρωμη και θεατρική παριζιάνικη ζωή στα τέλη του 19ου αιώνα, έδωσε μία συλλογή από συναρπαστικές, κομψές και προκλητικές εικόνες της σύγχρονης και μερικές φορές παρακμιακής ζωής εκείνης της εποχής.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Αλμπί, πόλη της νότιας Γαλλίας και ήταν γιος του Κόμη Αλφόνσου και της Κόμισσας Αντέλ ντε Τουλούζ-Λωτρέκ (Adèle de Toulouse-Lautrec), γόνος ιστορικής και αριστοκρατικής οικογένειας, η οποία ωστόσο την περίοδο της γέννησης του, είχε ήδη χάσει μέρος του παλαιότερου κύρους της. Οι γονείς ήταν πρώτα ξαδέρφια, πρακτική που ήταν ευρύτερα διαδεδομένη εκείνη την εποχή προκειμένου να διατηρηθεί η περιουσία της οικογένειας μεταξύ των μελών της. Το γεγονός αυτό ωστόσο οδηγούσε σε γενετικές ανωμαλίες, όπως και στην περίπτωση του Λωτρέκ, του οποίου τα πόδια σταμάτησαν να αναπτύσσονται φυσιολογικά, μετά από ρήξεις που υπέστη στο αριστερό και δεξί του πόδι, σε ηλικία 12 και 14 ετών αντίστοιχα. Το ύψος του Λωτρέκ έφθανε μόλις το 1,5 μέτρο ενώ σε αντίθεση με τα πόδια του, το υπόλοιπο σώμα του είχε φυσιολογική ανάπτυξη. 

Η La Goulue καταφθάνει στο Moulin Rouge, 1892, Νέα Υόρκη, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης

Εξαιτίας αυτής της ανωμαλίας στη σωματική του διάπλαση, αδυνατούσε να ακολουθήσει μία συμβατική κοινωνική ζωή, γεγονός που πιθανά λειτούργησε καταλυτικά στο να αφοσιωθεί στη ζωγραφική. Αποτέλεσε σημαντικό καλλιτέχνη του μετα-ιμπρεσιονισμού ενώ θεωρείται από πολλούς και ο επίσημος εικονογράφος της νυχτερινής ζωής εκείνης της εποχής – της λεγόμενης Μπελ Επόκ (belle epoque) – στα καμπαρέ του Παρισιού. Οι πίνακές του χαρακτηρίζονταν από έντονα χρώματα και ανθρώπινες παρουσίες. Θεωρείται επιπλέον ένας από τους πρωτοπόρους στην τέχνη της αφίσας, γνωστός κυρίως για τις αφίσες που φιλοτέχνησε για το καμπαρέ Μουλέν Ρουζ (Moulin Rouge). Ασχολήθηκε ακόμα με την τεχνική της λιθογραφίας, επηρεασμένος από την ιαπωνική τέχνη και τα ιαπωνικά χαρακτικά.

Έζησε κυρίως στη Μονμάρτρη, που αποτελούσε το κυρίαρχο κέντρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αντιμετώπισε πρόβλημα αλκοολισμού και πέθανε σε ηλικία 37 ετών, έχοντας προσβληθεί από σύφιλη.

Τα παραδοσιακά του χειμώνα

 Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

 

Μαντάμ Γκρε Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας

24 Νοεμβρίου 1993 (28 χρόνια πριν) πέθανε:

Μαντάμ Γκρε Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας

Η Germaine Emilie Krebs (Παρίσι 30 Νοεμβρίου 1903 - Νότια Γαλλία 24 Νοεμβρίου 1993) έγινε γνωστή ως Madame Grès ή απλά Grès και ήταν Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας. Θεωρείται διάδοχος της Madeleine Vionnet. Η Madame Grès έκοβε τα φορέματα κατευθείαν στο σώμα χωρίς τη βοήθεια του πατρόν και είναι διάσημη για τα κομψά ζέρσεϊ με λοξό κόψιμο, φορέματα με λεπτή πτύχωση, όπου προσεγγίζει την ομορφιά των αρχαίων ελληνικών γλυπτών και των πτυχώσεών τους. Ανάμεσα στις πελάτισσές της ήταν οι: Gersende de Sabran-Ponteves, Δούκισσα d'Orleans, Πριγκίπισσα Ghislaine de Polignac, Begum Aga Khan, Πριγκίπισσα Grace of Monaco, Marella Agnelli και Marie-Helene de Rothschild.

Βιογραφία

Η Germaine Emilie Krebs γεννήθηκε το 1903 στο Παρίσι όπου σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική. Το 1937 παντρεύτηκε τον ζωγράφο Serge Czerefkov ο οποίος την εγκατέλειψε λίγα χρόνια αργότερα μαζί με την νεογέννητη κόρη της Anne. Η καριέρα της ως σχεδιάστρια μόδας άρχισε το 1930 όταν μαθήτευσε, για ένα τρίμηνο, στον παριζιάνικο οίκο μόδας Premet. Το 1932 άνοιξε τον πρώτο οίκο μόδας της με την ονομασία Alex Couture και την επόμενη χρονιά μαζί με την φίλη της Juliette Barton τον οίκο Alix Barton στην Rue Mirosmesnil. Τελικά το 1934 άρχισε να σχεδιάζει στο δικό της εργαστήριο στην 83 Faubourg St. Honoré με το όνομα Alix. Οι δημιουργίες της παρουσιάστηκαν στην Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1939 και απέσπασαν το πρώτο βραβείο. Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1930 πούλησε τα δικαιώματα του να σχεδιάζει με το όνομα Alix και υιοθέτησε το Grès (από αναγραμματισμό του μικρού ονόματος του άντρα της). Το 1942 άνοιξε τον οίκο μόδας της στην l, rue de la Paix όταν το Παρίσι ήταν κάτω από γερμανική κατοχή. Παρόλο που ήταν Εβραία οι Γερμανοί της επέτρεψαν να λειτουργεί τον οίκο της με την προϋπόθεση να δημιουργεί τουαλέτες για τις γυναίκες των Γερμανών αξιωματούχων. Μετά την άρνησή της, έκλεισαν τον οίκο ο οποίος ξανάνοιξε μετά τον πόλεμο. Επέμεινε στην δημιουργία ενδυμάτων υψηλής ραπτικής σε μια εποχή μαζικής παραγωγής. Οι τουαλέτες της φτιάχνονταν με εργασία 300 ωρών. Οι πιέτες φτιάχνονταν με το χέρι και η κάθε μια είχε πλάτος ενός χιλιοστού. Συνέχιζε να δημιουργεί κατά τις δεκαετίες του 1950, 1960 και 1970. Συχνά επισκεπτόταν το Μουσείο Καλών Τεχνών όπου μελετούσε τα αρχαία ελληνικά αγάλματα όπου εμπνεόταν για τις δημιουργίες της. Το πρώτο της άρωμα Perfume Cabochard παρουσιάστηκε το 1959. Με την υπογραφή της παρουσιάστηκαν σειρές με μαντίλια και γραβάτες, επίσης σχεδίαζε κοσμήματα για τον Cartier. Το 1982 πούλησε τα δικαιώματα για τα αρώματα στους Beecham και επένδυσε τα χρήματα στον οίκο μόδας της. Τελικά αναγκάστηκε να πουλήσει τον οίκο της στον γάλλο επιχειρηματία Bernard Tapie το 1984. Τριά χρόνια αργότερα πουλήθηκε στον όμιλο εταιρειών του Jacques Esterel. Το 1987 ο οίκος χρεοκόπησε. Υφάσματα, τουαλέτες, πατρόν, αρχεία όλα καταστράφηκαν. Η εταιρεία του Ιάπωνα επιχειρηματία Yagi Tsusho αγόρασε τον οίκο και η Grès με την κόρη της έφυγαν από το Παρίσι για να απομονωθούν. Πέθανε το 1993 σε ένα οίκο ευγηρίας πάμφτωχη αλλά ο θάνατός της ανακοινώθηκε το Δεκέμβριο του 1994.
 

Ο Οίκος Grès μετά την Grès

Ο Yagi Tsusho επέκτεινε τον οίκο και στην Ιαπωνία. Ο Lloyd Klein ανέλαβε την σχεδίαση των συλλογών στο Παρίσι στο διάστημα 1994-1997. Μέχρι το 2002 είχε αναλάβει ο σχεδιαστής Frederic Molenac, ο οποίος από το 1995 εργαζόταν στον οίκο. Το καλοκαίρι του 2002 ανέλαβε ο Ιάπωνας σχεδιαστής Koji Tatsuno.

Πώς ο νούς επηρεάζει την ύλη;

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

Γιατί να είναι τόσο πολύπλοκη η αλήθεια, ή μήπως δεν υπάρχει αλήθεια, μήπως η μόνη αλήθεια είναι ότι όλα είναι ψέματα; Λέγεται ότι κάποτε οι ιερείς είχαν πιάσει την αλήθεια και την είχαν κλείσει σ' ένα ιερό. Μαζεύτηκαν λοιπόν οι άνθρωποι γύρω από το ναό και απαιτούσαν να τους τη δείξουν οι ιερείς. Παντού φωνές, οχλαγωγία και απειλές... Οι ιερείς δέχθηκαν τελικά να την αποκαλύψουν σε ένα αντιπρόσωπο του λαού και αυτός μετά να τους την περιγράψει. Εκλέχθηκε λοιπόν ο αντιπρόσωπος και οδηγήθηκε στο άδυτο του ναού, όπου ένα μακρύ πέπλο κάλυπτε την άρρητη μορφή. Οι ιερείς τραβούν το πέπλο και δεν εμφανίζεται τίποτα πίσω από αυτό. Ο άνθρωπος απορεί, ρωτάει: "μα πού είναι η αλήθεια;" και οι ιερείς του απαντούν: "αυτή είναι!", δείχνοντάς του το κενό. "Και τι να πω στο λαό", ξαναρωτάει ο άνθρωπος. "Πες στου ψέματα!", απαντούν οι ιερείς. Η πραγματικότητα με την έννοια της ουσιαστικότητας δεν μπορεί να υπάρχει, γιατί τα πάντα μεταβάλλονται από σε στιγμή σε στιγμή. Είδαμε άλλωστε ότι στις σύγχρονες θεωρίες της επιστήμης ο παρατηρητής επεμβαίνει στο πείραμα, είναι συμμέτοχος σε αυτό και επηρεάζει επομένως το αποτέλεσμά του. Με άλλα λόγια ο νους συνείδηση επηρεάζει την ύλη. Αν δεν υπάρχει λοιπόν απόλυτη πραγματικότητα, ανεξάρτητη από τον παρατηρητή-συνείδηση που την παρατηρεί, τότε δεν μας μένει παρά να δεχθούμε τη μόνη δυνατή πραγματικότητα: τον παρατηρητή-συνείδηση και την ψευδαισθητικότητα όλων των άλλων πραγμάτων, τα οποία αποκτούν μια σχετική μόνο "πραγματικότητα" καθώς προβάλλουν μέσα από το σκοτάδι και τη κενότητα, τη στιγμή ακριβώς που ο παρατηρητής-συνείδηση στρέφει το φως του προβολέα του πάνω τους. Αν αποδεχθούμε το απλό αυτό γεγονός ότι τίποτα δεν είναι πραγματικό, αλλά μπορεί να αποκτήσει μια σχετική πραγματικότητα, όταν το προβάλει ο νους μας μέσα από την άπειρη κενότητά του, τότε τα πράγματα είναι πολύ απλά και ξεκαθαρισμένα. Η σκέψη, η προβολή είναι μια έμφυτη ιδιότητα του νου μας, όπως είναι και η κενότητά του, το άπειρο δυναμικό του, που δεν μπορεί να ξεχωριστεί απ' αυτή. Υπάρχει όμως και μια τρίτη έμφυτη ιδιότητα του νου: η ευδαιμονία, η πραγματική απόλαυση, η ύστατη χαρά. Πού είναι λοιπόν το πρόβλημα; Οι αντανακλάσεις, οι σκέψεις, πάντοτε θα υπάρχουν, γιατί είναι η έμφυτη ιδιότητα του καθρέπτη νου μας ν' αντανακλά. Ο καθρέπτης όμως, η καθαρή συνείδηση, δεν ταυτίζεται με τις αντανακλάσεις, δεν προσκολλιέται σε κάποια ιδιαίτερη απ' αυτές, που έτυχε εκείνη τη στιγμή να περάσει από μπροστά του. Την αντανακλά και αυτή όπως και κάθε άλλη, χωρίς να ταυτίζεται μαζί της και βιώνοντας εντούτοις την ύστατη ευδαιμονία. Η συνεχής παρουσία, το διαρκώς αναμμένο φως της συνείδησής μας είναι που εμποδίζει την ταύτιση του φασματικού εαυτού μας με τις υπόλοιπες αντανακλάσεις του καθρέπτη, κι επομένως με τον κόσμο της δουλείας και του πόνου. Η συνείδηση παραμένει το μοναδικό και το ύστατο μέσο απελευθέρωσής μας από την ταύτισή μας με τις προβολές του νου μας.

Συνειδητό ονείρεμα – Δημήτρης Ευαγγελόπουλος

Λωτρεαμόν Γάλλος ποιητής

24 Νοεμβρίου 1870 (151 χρόνια πριν) πέθανε:

Λωτρεαμόν Γάλλος ποιητής

Ο Ιζιντόρ Ντυκάς (Isidore Lucien Ducasse, 4 Απριλίου 1846 - 24 Νοεμβρίου 1870), γνωστός περισσότερο με το ψευδώνυμο Λωτρεαμόν ή Κόμης του Λωτρεαμόν, ήταν Γάλλος ποιητής, δημιουργός των Ασμάτων του Μαλντορόρ που αποτελούν και το σημαντικότερο έργο του.

Η πρώτη έκδοση του "Τα Άσματα του Μαλντορόρ " 1868

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Ιζιντόρ Ντυκάς γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο (Ουρουγουάη), την περίοδο που ο πατέρας του εργαζόταν στο γαλλικό προξενείο. Η καταγωγή της οικογένειάς του ήταν από τα Άνω Πυρηναία και φαίνεται πως διέθετε μία αξιόλογη περιουσία, αν και τα περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ντυκάς δεν είναι ως σήμερα εξακριβωμένα. Γνωρίζουμε πως ο Ντυκάς ταξίδεψε στο Παρίσι με σκοπό να δώσει εξετάσεις στην Πολυτεχνική Σχολή και στη Σχολή Μεταλλειολόγων, περίπου τον Αύγουστο του 1867. Το 1868 δημοσίευσε το πρώτο από Τα άσματα του Μαλντορόρ, έργο που ολοκληρώθηκε περίπου έναν χρόνο αργότερα και περιελάμβανε συνολικά έξι άσματα γραμμένα σε πεζό λόγο, αλλά κατά βάση ποιητικού χαρακτήρα. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Κόμης του Λωτρεαμόν, ονομασία που πιθανόν να στηρίζεται στο γαλλικό μυθιστόρημα Λωτρεαμόν (Lautreamont) του Eugène Sue. Το 1870 δημοσίευσε τη συλλογή Poésies (Ποιήματα) και την ίδια χρονιά, στις 24 Νοεμβρίου πέθανε στην κατοικία του στο Παρίσι. Σχετικά με την αιτία του θανάτου του έχουν διατυπωθεί διάφορες εκδοχές και σύμφωνα με την επικρατέστερη ο θάνατός του προήλθε από κάποια μολυσματική αρρώστια.
 

Έργο

Στη σύντομη διάρκεια της ζωής του, ο Λωτρεαμόν κατάφερε να ολοκληρώσει μόλις δύο έργα, τα Άσματα του Μαλντορόρ (γαλλ. Chants de Maldoror), που θεωρείται και το σημαντικότερο, καθώς και τη συλλογή Ποιήματα. Τα Άσματα του Μαλντορόρ, αν και ολοκληρώθηκαν περίπου το καλοκαίρι του 1869, δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ στη Γαλλία ενόσω ζούσε ο Λωτρεαμόν, είτε λόγω του φόβου του εκδότη του για μια πιθανή ποινική δίωξη, καθώς αποτελούσε για τα δεδομένα της εποχής ένα πολύ προκλητικό έργο, είτε λόγω κάποιας οικονομικής διένεξης. Για το λόγο αυτό, ο Λωτρεαμόν παρέμεινε σχεδόν άγνωστος ανάμεσα στους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής, ωστόσο τα έργα του άρχισαν να αναδεικνύονται αρκετά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1885 από τον Max Waller, ο οποίος δημοσίευσε απόσπασμά από τα Άσματα του Μαλντορόρ στην βελγική επιθεώρηση Jeune Belgique. Στον 20ο αιώνα, ο λογοτέχνης Αλφρέντ Ζαρύ τόνισε επίσης την αξία του έργου του Ντυκάς ενώ και οι υπερρεαλιστές επηρεάστηκαν σημαντικά από τον Λωτρεαμόν και ανέδειξαν περαιτέρω το έργο του. Συχνά, ο Λωτρεαμόν αναφέρεται για αυτό το λόγο και ως ένας από τους προδρόμους του υπερρεαλιστικού κινήματος.
 

Βιβλιογραφία
Έργα του Λωτρεαμόν
Τα Άσματα του Μαλντορόρ (1869)
Ποιήματα Ι, ΙΙ (1870)
Μελέτες
Francois Caradec, Isidore Ducasse, Compte de Lautréamont, Gallimard (1975)
Peter W. Nesselroth, Lautréamont's Imagery. A stylistic approach, Librairie Droz (1969)
Λωτρεαμόν, μτφ. Γιώργος Σπανός, επιμ. Φιλίπ Σουπώ, εκδ. Πλέθρον

Ιερά Μονή Σαγματά

 

Ιερά Μονή Σαγματά

30 χλμ ανατολικά της Θήβας βρίσκεται η Ιερά Μονή Σαγματά, αφιερωμένη στον Όσιο Κλήμη. Είναι κτισμένη σ' ένα πανέμορφο περιβάλλον και από εκεί μπορεί να δει κανείς τόσο την πεδιάδα της Θήβας όσο και τον Ευβοϊκό κόλπο. Η Μονή είναι Βυζαντινής αρχιτεκτονικής και έχει πολλές αγιογραφίες.

Στο Υπάτιον όρος, όπου υπήρχε ναός και άγαλμα του Ύπατου Δία, υπάρχει το Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως (Σαγματά).

Η Μονή Σαγματά Υπάτου Θηβών ιδρύθηκε από τον μοναχό Οσιο Κλήμη τον Αθηναίο πάνω στα ερείπια ναού του Υπάτου Διός. Βρίσκεται πάνω στο βουνό που ονομάστηκε και αυτό Υπατο. Από τον 7ο αιώνα υπήρχε ναός στον τόπο της μονής, ερείπια του οποίου σώζονται μέχρι σήμερα.

Ονομάζεται Σαγματά ίσως από το σχήμα του όρους, που μοιάζει με σαμάρι, ή από την κατασκευή σαγμάτων (σαμαριών) από μοναχό της μονής. Στη μονή υπάρχει τμήμα τιμίου ξύλου, δώρο του αυτοκράτορα Αλέξιου Α του Κομνηνού επίσης, και η τίμια κάρα του Οσίου Κλήμεντος.

Στην Μονή υπάρχει ειδικά διαμορφωμένος χώρος όπου υπάρχουν λείψανα του Αγίου Λουκά, και μεγάλη συλλογή προσωπικών αντικειμένων του Αγίου καθώς και λαδάκι του.

Σήμερα 24/11 ... Ιερομαρτύρων Κλήμεντος Πάπα Ρώμης και Πέτρου επισκόπου Αλεξανδρείας, Ερμογένους επισκόπου Ακραγαντίνων

Θέα Θεϊκή απο το μπαλκόνι στις Μουρνιές (φ.Μ.Κυμάκη)

Ιερομαρτύρων Κλήμεντος Πάπα Ρώμης και Πέτρου επισκόπου Αλεξανδρείας, 

Ερμογένους επισκόπου Ακραγαντίνων

 

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-