Πάνος Γαβαλάς Έλληνας τραγουδιστής

26 Νοεμβρίου 1926 (95 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Πάνος Γαβαλάς Έλληνας τραγουδιστής

Ο Πάνος Γαβαλάς (Βατραχονήσι, 26 Νοεμβρίου 1926 – 3 Δεκεμβρίου 1988) ήταν σπουδαίος Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής, συνθέτης και μουσικός.
Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στο Βατραχονήσι, που είναι γνωστό σήμερα ως τη συνοικία της Αθήνας Μετς. Ο πατέρας του ήταν από τη Φολέγανδρο και η μητέρα του από την Ικαρία. Σε παιδική ηλικία πρωτοασχολήθηκε με τη φυσαρμόνικα στους προσκόπους και αργότερα με τις χαβάγιες με τις οποίες έκανε καντάδες. Στη διάρκεια της κατοχής εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ.

Ερμήνευσε γνωστά τραγούδια όπως: «Σήκω πάνω κάτσε κάτω», «Στο σταυροδρόμι», «Δε με πονάς», «Φύγε κι άσε με», «Πήρε φωτιά μια καρδιά», «Άσε με πια», «Λαϊκό τσα-τσα», «Κάθε λιμάνι και καημός», «Όνειρο δεμένο», «Οι Γλάροι», «Άμα θες να φύγεις φύγε», «Γλυκέ μου τύραννε», «Εγώ είμαι ένα παλιόπαιδο». Ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρία "Σονάτα".
Δισκογραφία
1966 - Οι Γλάροι
1967 - Η πόρτα ανοίγει
1967 - Τραγουδά Πάνο Γαβαλά
1968 - Κεχριμπαρένιες χάντρες
1968 - Πενιές καημοί και όνειρα
1970 - Μια φορά μονάχα ζούμε
1970 - Πάνος Γαβαλάς
1970 - Πήρε φωτιά μια καρδιά
1971 - Σήμερον σ΄ αυτόν τον δίσκο
1971 - Στο καπηλειό στο Πέραμα
1975 - Σεμνά και ταπεινά
1976 - Οι Επιτυχίες μου
1976 - Εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα
1977 - 14 Χρυσές Επιτυχίες
1977 - Λαϊκές συγκινήσεις
1978 - Τα Καλύτερα μου τραγούδια
1979 - Επίκαιρα και λαϊκά
1980 - Ένας σταθμός
1982 - Αξέχαστες Επιτυχίες
1982 - Μια περιπέτεια
1983 - Αξέχαστες Επιτυχίες 2
1984 - Είναι ώρα για αγκαλιά
1984 - Η Χρυσή εποχή 1954-1961 Νο 1
1984 - Η Χρυσή εποχή 1954-1961 Νο 2
1985 - Η Χρυσή εποχή 1954-1961 Νο 5
1985 - Η Χρυσή εποχή 1954-1961 Νο 15
1986 - Μια ανάσα
1987 - Λαμπράκη-Δυο δυο
1989 - Τραγουδώντας τις εποχές 2
1991 - Οι Μεγάλες Επιτυχίες
1992 - Αγγελόπουλος-Μαζί
1993 - Συγχαρητήρια
1994 - Από τους θησαυρούς των 45 στροφών
1994 - Δισκογραφία Τσιτσάνη 8 (Πάνου - Γαβαλάς)
1994 - Λαϊκές συγκινήσεις-Μια περιπέτεια
1995 - Επιτυχίες από τις 45 στροφές Νο 1
1996 - Επιτυχίες από τις 45 στροφές Νο 2
1995 - Τα πορτραίτα της Μίνως ΕΜΙ-15
1996 - Τραγούδια Από Τις 45 Στροφές
1996 - Μεγάλες Επιτυχίες
1997 - Τραγούδια Από Τις 45 Στροφές Νο 2
1997 - Έτσι είναι πάντα μ΄ ένα Αντίο
1998 - Οι Μεγάλες φωνές του Ελληνικού τραγουδιού
1998 - Τραγούδια Από Τις 45 Στροφές Νο 3
1999 - Πάλι με χαράματα
2000 - Τραγούδια Από Τις 45 Στροφές Νο 4
2001 - 18 Μεγάλες Επιτυχίες
2002 - Μεγάλοι Έλληνες Ερμηνευτές Νο 3
2003 - 22 Μεγάλες Επιτυχίες
2005 - Κάθε καημός και δάκρυ
2006 - 14 Μεγάλα τραγούδια
2006 - Ανθολογία - 1926-1988 (4 Cd)
2007 - Από τις 78 στροφές (1954 - 1960) (4 Cd)
2008 - Αναπολώντας τα παλιά
2009 - Το Ελληνικό τραγούδι Νο 11

Άνταμ Μιτσκιέβιτς Πολωνός ποιητής

26 Νοεμβρίου 1855 (166 χρόνια πριν) πέθανε:

Άνταμ Μιτσκιέβιτς Πολωνός ποιητής

Ο Άνταμ Μπέρναρντ Μιτσκιέβιτς (πολωνικά: Adam Bernard Mickiewicz, Ζάβοσε ή Νοβογκρούντοκ, Ρωσική Αυτοκρατορία, 24 Δεκεμβρίου 1798 - Κωνσταντινούπολη, Οθωμανική Αυτοκρατορία, 26 Νοεμβρίου 1855) ήταν Πολωνός λογοτέχνης και εκπρόσωπος του ρομαντισμού. Τιμάται ως ο εθνικός ποιητής της Πολωνίας.

Βιογραφία
Καταγωγή και πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε την παραμονή των Χριστουγέννων του 1798 στο Νοβογκρούντοκ ή στον γειτονικό οικισμό Ζάβοσε της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (εντός των ορίων της σημερινής Λευκορωσίας) και προερχόταν από οικογένεια Πολωνών ευγενών. Πατέρας του ήταν ο δικηγόρος Μικολάι Μιτσκιέβιτς, ο οποίος παρουσιάζεται ως τυπικός εκπρόσωπος των χαμηλόβαθμων Πολωνών ευγενών της περιοχής και μητέρα του η Μπαρμπάρα Μαγιέφσκα, γυναίκα της ίδιας κοινωνικής τάξης αλλά και πρώην υπηρέτρια σε γειτονικό κτήμα. Σύμφωνα με μια άποψη, ο πατέρας του Μιτσκιέβιτς αναφέρεται ως πιθανότατα ορθόδοξου οικογενειακού υπόβαθρου, ενώ όσον αφορά τη μητέρα του εικάζεται - δίχως ικανή τεκμηρίωση - πως είχε μακρινή εβραϊκή καταγωγή.

Ο Μιτσκιέβιτς πέρασε τα παιδιά του χρόνια στο Νοβογκρούντοκ, όπου επηρεάστηκε σε σημαντικό βαθμό από τον καθολικό του περίγυρο και από τις λαϊκές παραδόσεις του τοπικού λευκορωσικού πληθυσμού. Ολοκλήρωσε την εγκύκλιες σπουδές του σε σχολείο Δομινικανών μοναχών της γενέτειράς του και αναφέρεται ως μέτριος αλλά δραστήριος μαθητής
Δράση σε Βίλνιους και Κάουνας

Το 1815 εισήχθη με υποτροφία στο πολωνικό Πανεπιστήμιο του Βίλνιους, όπου αρχικά σπούδασε φυσικές επιστήμες, προτού μεταπηδήσει μετά από λίγο στη φιλολογία. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1819 και ακολούθως ξεκίνησε να διδάσκει σε σχολείο του Κάουνας. Από το 1817 ίδρυσε μαζί με τον Τόμαζ Ζαν τη μυστική οργάνωση των Φιλαρέτων ή Φιλομαθών (πολ:Towarzystwo Filomatów). Ο συγκεκριμένος σύλλογος ξεκίνησε ως καθαρά φιλολογικός, ωστόσο απέκτησε γρήγορα σαφές πολιτικό στίγμα.

Το 1820 ο Μιτσκιέβιτς συνέθεσε το ποίημα «Ωδή στη νεότητα» και το 1822 εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Μπαλάντες και ρομάντζα», η οποία θεωρείται ορόσημο, καθώς οριοθετεί παραδοσιακά την έναρξη της περιόδου του ρομαντισμού στην πολωνική λογοτεχνία. Παράλληλα, ξεκίνησε να γράφει και το έργο «Οι Πρόγονοι» (πολ: Dziady), ένα ρομαντικό δράμα, όπου συνδυάζονται η λαϊκή παράδοση και η έμμονη προσήλωση στην υπόθεση της πολωνικής εθνικής απελευθέρωσης. Το συγκεκριμένο έργο λογοκρίθηκε από τις ρωσικές αρχές.
Διώξεις

Το 1823 εξαιτίας της συμμετοχής του στους «Φιλαρέτους» συνελήφθη μαζί με άλλα εννέα μέλη του συλλόγου και εξορίστηκε διαδοχικά στην Αγία Πετρούπολη, την Οδησσό και τη Μόσχα. Κατά την παραμονή του στην Πετρούπολη ήρθε σε επαφή με εκπροσώπους του κινήματος των Δεκεμβριστών (όπως οι Κονσταντίν Ρίλεβ και Αλεξάντερ Μπεστούζεβ) και γνωρίστηκε με τον μεγάλο Ρώσο ποιητή Αλεξάντερ Σεργκιέβιτς Πούσκιν. Το 1829 εγκατέλειψε οριστικά τα εδάφη της τσαρικής Ρωσίας.
Από την εξορία μέχρι τον θάνατό του

Μετά από μια περιπλάνηση σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, ο Μιτσκιέβιτς εγκαταστάθηκε το 1832 στη Γαλλία, όπου ήρθε σε επαφή με Πολωνούς ακτιβιστές που ζούσαν εξόριστοι στο Παρίσι, καταδιωκόμενοι από το τσαρικό καθεστώς για τη συμμετοχή τους στην αποτυχημένη εξέγερση του 1831. Από το 1839 και για ένα χρόνο δίδαξε λατινικά στη Λοζάνη, ενώ την ίδια περίοδο ασχολήθηκε με τη συγγραφή πολιτικών κειμένων. Το 1840 διορίστηκε καθηγητής σλαβικής φιλολογίας στο Γαλλικό Κολέγιο του Παρισιού.

Την ίδια περίοδο συνδέθηκε στενά με τον συμπατριώτη του φιλόσοφο, μυστικιστή και ψευδοπροφήτη Αντρζέι Τοβιάνσκι. Οι απόψεις του Τοβιάνσκι άσκησαν μεγάλη επιρροή στον Μιτσκιέβιτς, ο οποίος στις πανεπιστημιακές παραδόσεις του υιοθέτησε θέσεις όπως οι μεσσιανιστικές ιδιότητες του Μεγάλου Ναπολέοντα, αλλά και του ιδίου του Τοβιάνσκι, η θεία καθοδήγηση του σλαβικού κόσμου, η πεποίθηση πως οι Πολωνοί θα αποτίνασσαν τον ρωσικό ζυγό μόνο μέσω της πίστης και η πνευματική ανάδειξη της Πολωνίας και της Γαλλίας, οι οποίες θα οδηγούσαν την ανθρωπότητα στη νέα χιλιετία. Αυτές οι παραδόσεις προκάλεσαν τις σφοδρές αντιδράσεις της γαλλικής κυβέρνησης, της Καθολικής Εκκλησίας και των Πολωνών εμιγκρέδων και οδήγησαν τον Μάιο του 1844 στην απομάκρυνση του Μιτσκιέβιτς από το κολέγιο. Το 1849 ξεκίνησε την έκδοση της ριζοσπαστικής πολιτικής εφημερίδας La Tribune des Peuples, η κυκλοφορία της οποίας διεκόπη μετά από μερικούς μήνες εξαιτίας της λογοκρισίας.

Μνημείο του Άνταμ Μιτσκιέβιτς στην Κρακοβία (Ιούλιος 2010).

Το 1855, στα πλαίσια του Κριμαϊκού Πολέμου, ο Μιτσκιέβιτς εγκατέλειψε το Παρίσι και μετέβη στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί καταπιάστηκε με τη δημιουργία και την οργάνωση πολωνικών και εβραϊκών λεγεώνων που θα συμμετείχαν - ως τμήματα του οθωμανικού στρατού - στις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον της Ρωσίας. Τελικά, τα σχέδιά του ματαιώθηκαν καθώς κατά τη σύντομη παραμονή του στην οθωμανική πρωτεύουσα, προσβλήθηκε από χολέρα και απεβίωσε τον Νοέμβριο του ίδιου έτους.

Η σορός του Μιτσκιέβιτς μεταφέρθηκε αρχικά από την Κωνσταντινούπολη στο Παρίσι και το 1890 στην Κρακοβία, όπου φυλάσσεται σε ειδική κρύπτη στον Καθεδρικό Ναό των Αγίων Στανισλάου και Βεγκεσλάου στο κάστρο Βάβελ, όπου βρίσκονται και οι τάφοι των βασιλέων της Πολωνολιθουανικής Κοινοπολιτείας.
ΑποτίμησηΟ Μιτσκιέβιτς τιμάται ως ο εθνικός ποιητής της Πολωνίας. Ταυτόχρονα συγκαταλέγεται, από κοινού με τον Γιούλιους Σλοβάτσκι και τον Ζίγκμουντ Κρασίνσκι στους πρωτοπόρους των πολωνικών γραμμάτων. Αν και σημείο αναφοράς της εθνικής του συνείδησης ήταν το πάλαι ποτέ κραταιό βασίλειο της Πολωνολιθουανικής Κοινοπολιτείας το έργο του επηρέασε σημαντικά τόσο τον πολωνικό, όσο και τον λιθουανικό εθνικισμό, όπως αυτοί διαμορφώθηκαν από τα μέσα του 19ου αιώνα και έπειτα.

Στρατής Δούκας Έλληνας συγγραφέας και ζωγράφος

26 Νοεμβρίου 1983 (38 χρόνια πριν) πέθανε:

Στρατής Δούκας Έλληνας συγγραφέας και ζωγράφος

Ο Στρατής Δούκας (Μοσχονήσια Μικράς Ασίας, 6 Μαΐου 1895 – Αθήνα, 26 Νοεμβρίου 1983) ήταν Έλληνας Μικρασιάτης συγγραφέας, κριτικός τέχνης και ζωγράφος.

Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Αιολικής Σχολής, όπως αυτή προσδιορίζεται μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της Γενιάς του 1930.

Βιογραφία

Ο Στρατής Δούκας γεννήθηκε στα Μοσχονήσια του Αδραμυτινού κόλπου της Μικράς Ασίας, γιος του Κωσταντή Δούκα και της Αιμιλίας το γένος Χατζηαποστολή. Είχε ένα μεγαλύτερο αδερφό τον Αλέκο. Τέλειωσε το σχολαρχείο στη γενέτειρά του και το γυμνάσιο στο Αϊβαλί.

Το 1912 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συγκατοίκησε με το Φώτη Κόντογλου, με τον οποίο συνδεόταν φιλικά από τα γυμνασιακά χρόνια. Διέκοψε τις σπουδές του μετά το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και επισκέφτηκε τη Λέσβο και το Άγιο Όρος. Το 1913 οργάνωσε λαογραφικές μελέτες στη Μυτιλήνη από κοινού με τον Αντώνη Πρωτοπάτση και τρία χρόνια αργότερα κατατάχτηκε εθελοντικά στην Εθνική Άμυνα. Πολέμησε στη Μακεδονία και τη Μικρά Ασία και τραυματίστηκε.

Αποστρατεύτηκε το 1923 και στράφηκε στην προσπάθεια διάδοσης της μικρασιατικής λαϊκής τέχνης και βιοτεχνίας (αγγειοπλαστική και ταπητουργία) στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα οργάνωσε εκθέσεις ζωγραφικής με έργα των Φώτη Κόντογλου και Σπύρου Παπαλουκά. Με τους δυο τελευταίους υπήρξε επίσης συνιδρυτής του Συλλόγου Μουσικών Τεχνών της Μυτιλήνης (μαζί με τον Στρατή Μυριβήλη) και της Εταιρείας Διακοσμητικής Τέχνης της Αθήνας. Υπήρξε επίσης βασικό στέλεχος των περιοδικών Φιλική Εταιρεία και Φραγγέλιο και καλλιτεχνικός διευθυντής της Εταιρείας Αγγειοπλαστικής της Κιουτάχειας. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Μακεδονία και Εφημερίς των Βαλκανίων (Θεσσαλονίκης) και Ελεύθερος Λόγος (Μυτιλήνης).

Μετά από μια σοβαρή ασθένεια το 1927 και ανάρρωσή του στη Θεσσαλονίκη, άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική και περιόδευσε δύο φορές ανά τη μακεδονική επαρχία, εμπειρία που του έδωσε υλικό για δημοσιογραφική έρευνα που δημοσίευσε στην εφημερίδα Πρωία (σειρά ανταποκρίσεων με τον γενικό τίτλο «Η ορεινή Ελλάδα»), για κάποια εικαστικά έργα του, καθώς επίσης για το αφήγημα Ιστορία ενός αιχμαλώτου. Από το 1929 άρχισε να συνεργάζεται με τις αθηναϊκές εφημερίδες Πρωία, Πολιτεία και Νέος Κόσμος ως δημοσιογράφος και παράλληλα δημοσίευσε λυρικά κείμενα στο περιοδικό Κύκλος.

Το 1931 ξεκίνησε η ενασχόλησή του με το έργο του γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά και γνωρίστηκε με το Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη. Το 1934 πήρε μέρος στην ίδρυση της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Συνεργάστηκε επίσης στην ίδρυση και την κυκλοφορία του περιοδικού Το Τρίτο Μάτι μαζί με τους Πικιώνη, Παπαλουκά, Χατζηκυριάκο-Γκίκα και Καραντινό 1935-1937) και το περιοδικό Νεολαία (1939-1940). Από το 1937 ως το 1939 εργάστηκε ως γραμματέας της Τουριστικής Επιτροπής Θεσσαλονίκης και κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου του 1940-41 υπηρέτησε ως αξιωματικός.

Το 1942 επέστρεψε στην Αθήνα και παντρεύτηκε τη Δήμητρα Μαγγανά που ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνία. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ και εντάχτηκε στο ΚΚΕ. Κακοποιήθηκε από τους Γερμανούς κατακτητές για τη δράση του. Μετά την απελευθέρωση, υπηρέτησε στα ιατρεία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ελεύθερα Γράμματα (1949-1950 διευθυντής), Ο Αιώνας μας, Ποιητική Τέχνη και Ζυγός. Υπήρξε σύμβουλος (1949-1953) και γενικός γραμματέας (1953-1960) της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Το 1962 έφυγε για να υποβληθεί σε εγχείρηση προστάτη στη Μόσχα. Η εγχείρηση δεν έγινε τελικά και ο Δούκας πέρασε την υπόλοιπη ζωή του κατάκοιτος στο σπίτι του στην Αθήνα. Συνεργάστηκε τότε με το περιοδικό Διαγώνιος της Θεσσαλονίκης και ολοκλήρωσε τα λογοτεχνικά του έργα Οδοιπόρος και Ενώτια, καθώς και τα κείμενά του για τον Χαλεπά. Διώχθηκε από το δικτατορικό καθεστώς του Παπαδόπουλου και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε γηροκομεία.

Το 1979 διοργανώθηκε στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης συγκεντρωτική τιμητική έκθεση βιογραφικών του μαρτυριών και αναδρομική έκθεση ζωγραφικών έργων του της περιόδου 1924-1929, που αποτέλεσε το υλικό συγκρότησης του Μουσείου Στρατή Δούκα στο Πνευματικό Κέντρο "Βίλα Βουγά" του Δήμου Ζωγράφου με τον οργανωτικό σχεδιασμό και την επιμέλεια του ποιητή και τεχνοκρίτη Ευάγγελου Ανδρέου. Τη χρονιά του θανάτου του πρόλαβε να αναγορευτεί επίτιμος πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, επίτιμο μέλος του Pen Club και επίτιμος Δημότης Ζωγράφου. Επίσης μετά το θάνατό του, το 1986, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης (EUARCE) διοργάνωσε τιμητικό αφιέρωμα με έκθεση ζωγραφικής της Αμαλίας (Παρασκευοπούλου) και τίτλο "Έβδομη ζωγραφική εκδοχή για τα γραπτά του Στρατή Δούκα".

Το συγγραφικό έργο του Στρατή Δούκα τοποθετείται χρονικά στην ελληνική πεζογραφία του Μεσοπολέμου και εκτείνεται χρονικά ως τη μεταπολεμική ελληνική πεζογραφία. Χαρακτηριστικό της γραφής του είναι η παράλληλη στήριξή του τόσο στην παράδοση, όσο και στα ανανεωτικά ρεύματα του καιρού του, η αξιοποίηση της λαϊκής γλώσσας και το βιωματικό στοιχείο.

Ο αδελφός του Αλέκος μετανάστευσε από το 1927 στην Αυστραλία όπου αναδείχθηκε σε σημαντική μορφή των ελληνικών γραμμάτων και του εκεί εργατικού κινήματος. Σκοτώθηκε επιστρέφοντας από διαδήλωση υπέρ της ειρήνης.

Στην Αυστραλία εγκαταστάθηκε τουλάχιστον από το 1938 και η αδελφή του Ελένη Δούκα-Ανδρονίκου με την οικογένειά της. 

Μιχαήλ Χατζηκωνσταντής Έλληνας στρατιωτικός

26 Νοεμβρίου 1906 (115 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Μιχαήλ Χατζηκωνσταντής Έλληνας στρατιωτικός

Ο Μιχαήλ Χατζηκωνσταντής (26 Νοεμβρίου 1906 - 29 Δεκεμβρίου 1940) ήταν αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού.

Γεννήθηκε στον Πειραιά και ήταν γιος του Αντωνίου Χατζηκωνσταντή και της Ειρήνης Καλοκαιρινού. Ήταν ανηψιός του ναυάρχου Αλέξανδρου Χατζηκυριάκου και αδερφός του Χρήστου Χατζηκωνσταντή, ναυάρχου του πολεμικού ναυτικού. Λόγω οικογενειακής παράδοσης κατατάχθηκε το 1921 στο πολεμικό ναυτικό και μετά την αποφοίτησή του από την σχολή ναυτικών δοκίμων ορκίστηκε αξιωματικός στις 16 Ιανουαρίου του 1926. Στη σχολή ήταν συμμαθητής με τον κυβερνήτη του θρυλικού υποβρυχίου «Παπανικολής» Μιλτιάδη Ιατρίδη.

Το 1928 έλαβε τον βαθμό του ανθυποπλοιάρχου και το 1929 εισήλθε στη σχολή υποβρυχίων. Το 1934 προήχθη σε υποπλοίαρχο και το 1938 σε πλωτάρχη. Υπηρέτησε σε διάφορα υποβρύχια όπως τα Κατσώνης II, Νηρεύς I, Γλαύκoς II, Τρίτωνας και Πρωτεύς. Στο τελευταία υπηρέτησε τα περισσότερα χρόνια. Ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος τον βρήκε κυβερνήτη στον Πρωτέα, ένα υποβρύχιο του 1929. Στις 29 Δεκεμβρίου του 1940 βυθίστηκε από ιταλικά πολεμικά πλοία αύτανδρο στην περιοχή του Αυλώνα.

Στις 19 Ιανουαρίου του 1941 του δόθηκε τιμητικά ο βαθμός του αντιπλοιάρχου, επ'ανδραγαθίαν. 

Σήμερα 26/11... Στυλιανού Παφλαγώνος, Νίκωνος προστάτη Λακωνίας

αζαλέες κόμισσες (φ.Μ.Κυμάκη)

Στυλιανού Παφλαγώνος, Νίκωνος προστάτη Λακωνίας

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-