Οι Ελληνικές ρίζες των Ιρλανδών

Οι Ελληνικές ρίζες των Ιρλανδών 

« … Φησί δε και Βοϊους τον Ερκύνιον δρυμόν οικείν πρότερον τους δε Κίμβρους ορμήσαντες επι του τόπου τούτου αποκρουσθέντων υπό των Βοϊων επι τον Ίστρον…
…Του μεν ουν αρχαίον ώσπερ έφην ειπώ των Κελτών περιωκείτο το πλείστον ο ποταμός, μάλιστα δ’ ην των Κελτών Έθνη Βόϊοι…» ( Στράβων «Γεωγραφικά» τομ. VII ρ. 293, τομ. ΙΙ, Ε, Ι, G, 212-213, και 6. 312, 20- 25 ).
«…Λοιπή δε εστι της Ευρώπης η εντός Ίστρου και κύκλω θαλάττης, αρξαμένης από του μυχού του Αδριατικού μέχρι του Ιερού στόματος του Ίστρου, εν η εστιν ήτε Ελλάς και τα των Μακεδόνων και των Ηπειρωτών Έθνη…».
Στα γραφόμενα του μεγάλου ιστορικού Στράβωνα ανακαλύπτουμε την κυριαρχία των Ελλήνων. Και δεν είναι καθόλου λόγια ενός τυχαίου, αλλά ενός εκ των μεγαλύτερων ίσως ο κορυφαίος,αρχαίους γεωγράφους και μέσα από αυτές τις γραμμές που αποτελούν ατράνταχτες αποδείξεις και σαφώς ιστορικές πηγές που δεν επιδέχονται καμιά αντίρρηση!
Τι μας λέει λοιπόν; Ότι τα όρια των Ελλήνων προς τον Βορρά έφθαναν μέχρι τον Δούναβη και ως τον μυχό της Αδριατικής θάλασσας. Οι Βόϊοι οι οποίοι εισέδυσαν στους Γερμανικούς δρυμούς και τους εποίκησαν ονομάσθηκαν με την πάροδο των αιώνων Boch. Οι Γάλλοι τους Γερμανούς τους προσωνομάζουν Boch(= Βόϊοι).
Για να δούμε όμως και την παρουσία των Ελλήνων στην Αγγλία. Το Κρητικής νοοτροπίας μνημείο του Στόουνχετζ, με τις παραστάσεις του αγκυλωτού σταυρού είναι μία από τις πιο τρανές αποδείξεις της παρουσίας των αρχαίων Ετεοκρητών, στην γηραιά Αλβιόνα. Γιατί οι Ετεοκρήτες σαν τους καλύτερους ναυτικούς της εποχής είχαν φθάσει στο νησί και μάλιστα από εκεί προμηθεύονταν το μετάλλευμα του Κασσίτερου. Ο αγκυλωτός σταυρός ήταν σύμβολο των Ελλήνων τόσο κατά την εποχή των Θεών όσο και αυτής του χαλκού. Οι Άρειες ( λευκές ) γυναίκες των Ινδιών είχαν ως σύμβολο-φυλακτό τον αγκυλωτό σταυρό, ακόμη και έως σήμερα.
Ο Όμηρος λέει: « … Πλέον έπ’ οίνωπα πόντον, επ’ ανθρώπους αλλοθρόους, εις Τέμεσιν με χαλκόν, άγω δ’ αίθωνα σίδηρον…» «…Στον βαθύ ήλθα ωκεανό, στην άκρη του κόσμου. Εκεί είναι η πόλις και ο λαός των Κιμμερίων. Σύννεφα σκοτεινά από παντού τους περιβάλουν τους άμοιρους τους Κιμμερίους…» ( Όμηρος « Οδύσσεια» Ραψ. Ε΄ στιχ. 181-184 και Ραψ. Λ΄ στιχ. 14 και 15).
Μέσα από τους στίχους του Παμμεγίστου επικού μας ποιητή, Ομήρου, βλέπουμε πως οι Έλληνες μετακινούνταν προς τον Βορρά όχι μονάχα για εποικιστικούς λόγους αλλά και για εμπορικούς. Οι Κίμβροι φέρονται ως οι ιθαγενείς κάτοικοι της Βορείου Ευρώπης αλλά και οι Λύγιες . Δεν είναι άλλοι από τους γνωστούς και στους στίχους του Ομήρου αναφερόμενοι Κιμμέριοι.
Στο Ιρλανδικό βιβλίο « Leadhar gadhal» διαβάζουμε: « Το 1240 π.Χ. έφθασαν στην χώρα από τα νησιά της Δύσης είκοσι τέσσερα ζεύγη αποίκων έχοντας αρχηγό τους τον Έλληνα πρίγκιπα Μπάρτολον. Οι άνθρωποι εκείνοι έγιναν με τον καιρό 5000. Πέθαναν όμως από μία αρρώστια και τάφηκαν ομαδικά GHT, έξω από το Δουβλίνο, κατά τα πάτρια έθιμά τους.
Το 2600 αποβιβάστηκαν άνδρες της φυλής Fig Bolg, Gallionib ( Βέλγοι και Γαλάτες). Ύστερα από αυτούς έφτασαν στην Ιρλανδία προερχόμενοι από τα νησιά της Δύσης άνδρες της φυλής της Tuatha de Dadan. Ήταν άνδρες Θείας καταγωγής και είχαν φέρει μαζί τους μαγικά σύνεργα, ρομφαίες, δόρατα κ.λ.π. και την πέτρα της «Μοίρας», επάνω στην οποία κάθονταν οι Βασιλείς των Ιρλανδών για να εμπνευστούν καλά έργα.
Όλοι αυτοί οι επιδρομείς αφού πολέμησαν πρώτα εναντίον των Fomure, των τερατωδών Γιγάντων που ζούσαν εκεί πριν από αυτούς, άρχισαν κατόπιν ένα εξοντωτικό πόλεμο μεταξύ τους. Νικητές αναδείχθηκαν τελικά οι άνδρες της φυλής της Tuatha de Dadan. Η τελευταία μάχη δόθηκε στην Motura, κοντά στο Kong ( Κομητεία Μάγο). Τότε χάθηκε και η ηγεμονία των Γιγάντων στην Ιρλανδία.
Βλέπουμε βέβαια την ομοιότητα των Δαναών στην φυλή της Tuatha de Dadan. Αλλά ακόμη αντιπαραβάλουμε και την πέτρα της «Μοίρας», που ήταν ένα κομμάτι από βράχο της σπηλιάς στην Ίδη της Κρήτης. Μέσα σ’ εκείνη την σπηλιά αγρυπνούσε κάθε εννέα χρόνια ο Μίνως ο Α΄ της Κρήτης, προσμένοντας την επιφοίτηση του μεγάλου Δία ως προς τους νόμους που έπρεπε να θεσπίσει, για να κυβερνήσει δίκαια τους υπηκόους του. Πάνω σ’ αυτή την πέτρα κάθονταν και οι μετέπειτα βασιλείς της Ιρλανδίας προσμένοντας και εκείνη την ίδια επιφοίτηση του προγονικού τους Θεού Δία, για τους νόμους που έπρεπε να θεσπίσουν για την δίκαιη διακυβέρνηση των Ιρλανδών.
Οι Ιρλανδοί καυχώνται ότι είναι απόγονοι των Κελτών και όπως ιστορικά αποδεικνύεται από την Leadhar gadhal οι Κέλτες ήταν Ελληνικής καταγωγής.