Ονορέ-Γκαμπριέλ Ρικετί, κόμης ντε Μιραμπώ

Ο Ονορέ-Γκαμπριέλ Ρικετί, κόμης ντε Μιραμπώ (Honoré Gabriel Riqueti, Compte de Mirabeau, 1749 - 1791), αποκαλούμενος Μιραμπώ, ήταν Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός, από τις σπουδαιότερες μορφές στο πρώτο στάδιο της Γαλλικής επανάστασης του 1789.

Πριν από την έναρξη της Γαλλικής επανάστασης είχε εμπλακεί σε πολλά σκάνδαλα και είχε καταστρέψει την υπόληψή του. Παρ 'όλα αυτά, ανέβηκε στην κορυφή της γαλλικής πολιτικής ιεραρχίας κατά τα έτη 1789-1791, ονομάστηκε «ρήτορας του λαού» και «πυρσός της Προβηγκίας» και παραμένει το πρώτο σύμβολο της κοινοβουλευτικής ευγλωττίας στη Γαλλία.

Αν και μέλος της αριστοκρατίας, διακρίθηκε ως βουλευτής της Τρίτης Τάξης στη Συνέλευση των Γενικών Τάξεων. Επιτυχημένος ρήτορας, ήταν ο ηγέτης των μετριοπαθών μεταξύ των επαναστατών, ευνοώντας μια συνταγματική μοναρχία στα πρότυπα της Μεγάλης Βρετανίας. Όταν πέθανε (από φυσικά αίτια) ήταν ένας μεγάλος εθνικός ήρωας. Η μεταγενέστερη όμως ανακάλυψη ότι ήταν επ' αμοιβή μυστικοσύμβουλος του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ από το 1790 προκάλεσε τη μεταθανάτια αποκαθήλωσή του.

Οι ιστορικοί έχουν διαφορετικές απόψεις για το το αν ήταν ένας μεγάλος ηγέτης ο οποίος σχεδόν έσωσε το έθνος από την Τρομοκρατία, ένας δημαγωγός χωρίς πολιτικές ή ηθικές αξίες ή ένας προδότης στην υπηρεσία του εχθρού.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Μιραμπώ γεννήθηκε στο Μπινιόν, κοντά στο Νεμούρ, και ήταν πρωτότοκος γιος του οικονομολόγου Βικτόρ Ρικετί, μαρκησίου ντε Μιραμπώ, και της Μαρί-Ζενεβιέβ ντε Βασάν. Ήταν εκ γενετής χωλός. Όταν ήταν τριών ετών προσεβλήθη από ευλογιά που τού άφησε για πάντα σημάδια στο πρόσωπο. Είχε τεράστιο κεφάλι, τόσο που έλεγαν ότι ήταν υδροκέφαλος. Παρ' όλη του την ασχήμια όμως ήταν σαγηνευτικός και είχε μεγάλη επιτυχία στις γυναίκες.

Ο πατέρας του ήταν πολύ αυστηρός και ο μικρός Μιραμπώ πολύ απείθαρχος, έτσι οι σχέσεις τους ήταν πάντα τεταμένες. Σε ηλικία 15 χρόνων, ο πατέρας του τον έστειλε να σπουδάσει στο Παρίσι, κοντά σε έναν αυστηρό δάσκαλο-αββά. Στα 18 του, τον έστειλε να καταταχθεί στο ιππικό, ελπίζοντας ότι η στρατιωτική πειθαρχία θα τον διόρθωνε. Η έκλυτη συμπεριφορά του, ωστόσο, οδήγησε τον πατέρα του να τον φυλακίσει στο Ιλ ντε Ρε με γραπτή εντολή, που επέτρεπε φυλάκιση χωρίς δίκη. Απελευθερώθηκε το 1769 για να υπηρετήσει ως ανθυπολοχαγός στην Κορσική, όπου και διακρίθηκε.

Το 1772 νυμφεύθηκε μια πλούσια κληρονόμο και συμφιλιώθηκε με τον πατέρα του, αλλά τα χρέη και η γενική συμπεριφορά του ώθησαν τον πατέρα του να τον στείλει πάλι αρκετές φορές στη φυλακή. Κατά τη διάρκεια μιας φυλάκισης πήρε άδεια για να επισκεφθεί την κοντινή πόλη Πονταρλιέ, όπου σχετίστηκε με τη Σοφί, νεαρή σύζυγο υπέργηρου κυρίου, και το έσκασαν στην Ελβετία και ύστερα στην Ολλανδία, όπου, το 1777, συνελήφθησαν. Στο Πονταρλιέ είχαν καταδικασθεί ερήμην, η Σοφία σε περιορισμό σε ένα μοναστήρι για μοιχεία και ο Μιραμπώ σε θάνατο για αποπλάνηση και απαγωγή. Γλίτωσε την εκτέλεση μπαίνοντας για μία ακόμη φορά στη φυλακή. Κατά τη διάρκεια της φυγής του, δημοσίευσε το Δοκίμιο για τον Δεσποτισμό (Essai sur le despotisme, 1776), όπου κατήγγειλε την αυθαιρεσία της βασιλικής εξουσίας.

Κατά την τριετή φυλάκισή του 1777-1780 στο κάστρο της Βενσέν έγραψε τις Επιστολές στη Σοφία, ερωτικά έργα και το δοκίμιο Περί των ενσφραγίστων διαταγών και των κρατικών φυλακών.

Απαρνήθηκε την αριστοκρατική κοινωνία στην οποία ανήκε και έζησε τυχοδιωκτικά ως τα 40 του χρόνια: με σκάνδαλα, γνωριμίες και συγκρούσεις με εξέχουσες προσωπικότητες, μονομαχίες (κυρίως με απατημένους συζύγους), χαρτοπαιξία και κυρίως με χρέη. H σύζυγός του τον χώρισε, η Σοφί αυτοκτόνησε. Οι δραστηριότητές του απαιτούσαν πολλά ταξίδια: Λονδίνο, Βερολίνο, όπου είχε αναλάβει μυστική αποστολή. Αυτή την εποχή έγραψε μερικές πραγματείες, όπως Καταγγελία της τοκογλυφίας, Περί της πρωσικής ηγεμονίας επί του Φρειδερίκου του Μεγάλου, Μυστική ιστορία της Αυλής του Βερολίνου, που προκάλεσε σκάνδαλο, κ.α.