Νικόλαος Ζορμπάς (Αθήνα,27 Σεπτεμβρίου 1844 - 11 Ιουνίου 1920, παλαιό ημερολόγιο Αθήνα)

Ο Νικόλαος Ζορμπάς (Αθήνα,27 Σεπτεμβρίου 1844 - 11 Ιουνίου 1920, παλαιό ημερολόγιο Αθήνα), ήταν Έλληνας στρατιωτικός, ο αρχηγός του Στρατιωτικού συνδέσμου και του Κινήματος στο Γουδί (1909).

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1844, από πατέρα στρατιωτικό με καταγωγή από τη Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Σπούδασε στη Σχολή Ευελπίδων και στη συνέχεια στη Γαλλία και στο Βέλγιο. Μετείχε στις συμπλοκές του 1886 ως διοικητής μοίρας πυροβολικού. 

Επί πρωθυπουργίας του Χαρίλαου Τρικούπη (1886-1889) υπηρέτησε στο υπουργείο Στρατιωτικών στη διοίκηση προσωπικού. Διετέλεσε επίσης υπάλληλος του υπουργείου Εσωτερικών και καθηγητής πυροβολικού στη σχολή Ευελπίδων. Στον πόλεμο του 1897 έφερε τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη όπου και διετέλεσε αρχηγός πυροβολικού της 1ης Μεραρχίας. Μετά την ατυχή λήξη του πολέμου του 1897 ήρθε σε σύγκρουση με τον διάδοχο Κωνσταντίνο και τους επιτελείς του, σχετικά με την κριτική που ασκούσε η επίσημη πολεμική έκθεση για τη δράση του στο μέτωπο της Θεσσαλίας. Έτσι τέθηκε σε διαθεσιμότητα.

Από τις 17 Ιουλίου 1905 μέχρι τις 26 Αυγούστου 1906 διετέλεσε διοικητής της σχολής Ευελπίδων και το 1907 διευθυντής πολεμικού υλικού. Το 1909 όταν οργανώθηκε ο παράνομος Στρατιωτικός Σύνδεσμος του εζητήθη ν΄ αναλάβει την αρχηγία του κινήματος του 1909.

«Ο Ζορμπάς πρωτοστάτησε στη ίδρυση του Στρατιωτικού Συνδέσμου, μια κίνησης με στρατιωτική και πολιτικά αιτήματα, όπως αναδιοργάνωση του στρατού, απομάκρυνση μελών της βασιλικής οικογένειας από τη διοίκηση του στρατεύματος και εξυγίανση της πολιτικής ζωής του τόπου (Mάιος 1909)».

Στην κυβέρνηση Δραγούμη στις 18 Ιανουαρίου του 1910 ορκίστηκε υπουργός στρατιωτικών, από τη θέση την οποία και διέταξε τη διάλυση του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Στις 6 Οκτωβρίου του ίδιου έτους αντικαταστάθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Αποστρατεύτηκε το 1911 κατόπιν παραιτήσεώς του.

Ο Ζορμπάς δεν υπήρξε κινηματίας, επιλέχθηκε για την ανάληψη της αρχηγίας του κινήματος λόγω της ιδιαίτερης διπλωματίας που τον διέκρινε και της ψυχραιμίας του, αλλά και των γνώσεων που είχε αποκομίσει όταν υπηρετούσε στο υπουργείο στρατιωτικών. Ανέλαβε την αρχηγία όταν το κίνημα σχεδόν παρέλυε κάτω από την πείσμωνα αδιαφορία των πολιτικών και κατάφερε να χαλιναγωγήσει τις ορμές των πιο έξαλλων κυρίως νεαρών αξιωματικών. Προσεταιριζόμενος τα πλέον ψύχραιμα στοιχεία συνεργάσθηκε τελικά με τον πολιτικό χώρο όπου και στη συνέχεια ο ίδιος διέλυσε και τον Σύνδεσμο.

Πέθανε στην Αθήνα, νοσηλευόμενος στο Β΄ Στρατιωτικό Νοσοκομείο στις 11 Ιουνίου του 1920, χωρίς να γίνει ο παραμικρός λόγος για τον θάνατό του.