Δεύτερος πόλεμος των βαρώνων

4 Αυγούστου 1265 (756 χρόνια πριν):
Δεύτερος πόλεμος των βαρώνων: μάχη του Ίβσαμ. Ο στρατός του πρίγκιπα Εδουάρδου (μελλοντικού βασιλιά Εδουάρδου Α' της Αγγλίας) νικά τις δυνάμεις των επαναστατημένων βαρόνων, σκοτώνοντας τον επικεφαλής τους, Σάιμον ντε Μόνφορτ, 6ο κόμη του Λέστερ, και πολλούς από τους συμμάχους του.

Με την ονομασία Πόλεμος των Βαρώνων ή Δεύτερος πόλεμος των βαρώνων έμεινε στην ιστορία της Αγγλίας ο τριετής εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε στη περίοδο 1264-1267 με αφορμή τη δυσφορία των Άγγλων βαρώνων (κατώτερης αριστοκρατίας) για την άφρονη και σπάταλη πολιτική του Βασιλέως Ερρίκου Γ' της Αγγλίας.

Κύριος όμως λόγος της εξέγερσης εκείνης ήταν η προσπάθεια των βαρώνων να πετύχουν εκ μέρους του βασιλέως τη τήρηση των Διατάξεων της Οξφόρδης, οι οποίες όμως με τη ρύθμιση της Αμιένης το 1264 κηρύχθηκαν άκυρες από τον βασιλέα της Γαλλίας Λουδοβίκο Θ'. Έτσι, αναλαμβάνοντας επικεφαλής της ένοπλης εξέγερσης, ο βαρόνος Σιμόν ντε Μονφόρ κατάφερε στη «μάχη του Λιούις» (Μάιος 1264), που ακολούθησε να συλλάβει τον Βασιλέα και να τον θέσει υπό περιορισμό. Για ένα σχεδόν χρόνο και μέχρι τη μάχη του Ίβσαμ, (4 Αυγούστου 1265), όπου και σκοτώθηκε ασκούσε σχεδόν τον πλήρη έλεγχο της Αγγλίας.

Τελικά με το διάταγμα (Dictum), του Κένιλγουερθ, το 1266, έγιναν κάποιες διευθετήσεις και στη συνέχεια με το «ψήφισμα (Statue) του Μάλμπορο», τον επόμενο χρόνο, ικανοποιήθηκαν μερικά οικονομικά αιτήματα των βαρώνων.
Β΄ πόλεμος των Βαρόνων

Ανδριάντες του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου Α' και της συζύγου του Ελεονόρας της Καστίλης στον καθεδρικό ναό του Λίνκολν

Την περίοδο 1264 - 1267 ξέσπασε εμφύλια σύγκρουση γνωστή σαν Δεύτερος πόλεμος των βαρώνων, οι βαρόνοι υπό την ηγεσία του Σίμονος ντε Μοντφόρντ συγκρούστηκαν με τα βασιλικά στρατεύματα. Στην πρώτη φάση ο Εδουάρδος ανακατέλαβε το Γκλόστερ, ο Ροβέρτος του Φέρρερ κόμης του Ντέρμπι ήρθε να να βοηθήσει τους επαναστάτες και ο πρίγκηπας ήρθε σε συμφωνία μαζί του η οποία σύντομα έσπασε, ο Εδουάρδος κατέλαβε το Νορθάμπτον από τον γιο του Μoντφόρτ Σίμον πριν ξεκινήσει εκστρατεία για αντίποινα στα εδάφη του Ντέρμπι. Η πρώτη μάχη ανάμεσα στους βαρόνους και τις βασιλικές δυνάμεις δόθηκε στο Λέβ στις 14 Μαΐου 1264, ο πρίγκηπας διηύθυνε πολύ καλά την δεξιά πτέρυγα του στρατεύματος νικώντας τον εχθρό αλλά απερίσκεπτα τους καταδίωξε με αποτέλεσμα να ανασυγκροτηθούν και στην επιστροφή τους ο Εδουάρδος ηττήθηκε. Στην Συνθήκη του Λέβ που ακολούθησε ο Εδουάρδος και ο Ερρίκος του Αλμαίν μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στο Μοντφόρντ. Ο στρατός ήταν μοιρασμένος σε τρία τμήματα, στα αριστερά οι οπλισμένοι ιππότες κρατούσαν ένα γυμνό σώμα, στο μέσο ένα γυμνό σώμα κείτεται με κομμένα χέρια και πόδια και στα δεξιά υπήρχαν πολλά πτώματα με πανοπλίες. Ο Εδουάρδος βρισκόταν στην φυλακή μέχρι τον Μάρτιο, στην συνέχεια μπήκε σε αυστηρή επιτήρηση αλλά δραπέτευσε και ένωσε τις δυνάμεις του με τον κόμη του Γκλόστερ ο οποίος αυτή την φορά πήγε με το μέρος του. Οι δυνάμεις του Μοντφόρτ όμως ήταν λίγες, ο Εδουάρδος ανακατέλαβε εύκολα του Ουόρκεστερ και το Γκλόστερ. Ο Μοντφόρτ συμμάχησε με τον Λιουέλιν, ενώθηκε με τις δυνάμεις του γιου του Σίμον και ο Εδουάρδος κινήθηκε αιφνιδιαστικά στο κάστρο του Κένιλγουερθ όπου βρισκόταν ο νεαρός Μόντφορτ. Στην μάχη του Έβεσαμ που ακολούθησε στις 4 Αυγούστου 1265 ο βασιλικός στρατός ήταν αυτή την φορά σημαντικό ισχυρότερος, οι βαρόνοι συνετρίβησαν ενώ ο κόμης του Μοντφόρτ σκοτώθηκε και ακρωτηριάστηκε στο πεδίο της μάχης. Ο Εδουάρδος σταδιακά διδάχθηκε από τα παθήματα του τόσο που κέρδισε μεγάλο σεβασμό από τους συγχρόνους του, προσπάθησε να έρθει σε συμφωνία με τον νεώτερο Μοντφόρτ στο Λινκολνσάιρ, ένα τμήμα των επαναστατών βρισκόταν στο κάστρο του Κένιλγουερθ περιμένοντας την υπογραφή της συνθήκης για να παραδοθούν. Ο εμφύλιος πόλεμος των βαρόνων τελείωσε με το Διάταγμα του Κένιλγουερθ, οι δυο πλευρές ήρθαν σε συμφωνία αλλά ο Εδουάρδος δεν συμμετείχε επειδή σχεδίαζε την Σταυροφορία.