ΑΝΤΙΟ… της Δώρας Μοσχονά *

ΑΝΤΙΟ… της Δώρας Μοσχονά *

χωρίς λόγια (φ.Μ.Κυμάκη) ΑΝΤΙΟ… της Δώρας Μοσχονά * Το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά από την καγκελόπορτα του σπιτιού. Να ‘μαι πάλι πίσω σπίτι μου, λέω στον εαυτό μου, επέστρεψα. Όμως είναι σαν να μην αναγνωρίζω τούτα τα κάγκελα, τούτη την αυλή. Ένα αγκάθι έχει καθίσει στο λαιμό μου σαν προμήνυμα συμφοράς. Ήταν βλέπεις και εκείνο το παράξενο και ανατριχιαστικό όνειρο, που είχα δει πριν δυο μέρες. Αυτό με έκανε να γυρίσω γρηγορότερα απ ‘ότι είχα προγραμματίσει. Είχα φοβηθεί τόσο πολύ. Είχα φοβηθεί μήπως είχε πάθει κάτι το παιδί. Είχα ξυπνήσει μέσα σε μια λίμνη από ιδρώτα, φοβισμένη, ταραγμένη. Ήταν σαν να το ζούσα αληθινά. Το σπίτι μου γκρεμίζονταν από ένα φοβερό σεισμό, ήταν σκοτεινό και κρύο. Κρατούσα το παιδί μου στην αγκαλιά μου και προσπαθούσα να το προστατέψω. Τα δέντρα απέναντι από το ξωκλήσι του Αϊ-Κωνσταντίνου φάνταζαν τεράστια, έτοιμα να σε καταπιούν. Τα κλαδιά τους έγερναν τόσο πολύ σαν να ήθελαν να γίνουν ένα με το χώμα. Παντού σκοτάδι. Είχα παραμείνει ακούνητη και τότε μέ