Πικάντικα μπιφτέκια με κιμά και πλιγούρι

 

Πικάντικα μπιφτέκια με κιμά και πλιγούρι

500 γρ. κιμά μοσχαρίσιο (ή μαζί με αρνίσιο)
1/2 φλ.τσ. πλιγούρι
1 κρεμμύδι, ψιλοκομμένο (όχι στον τρίφτη)
1 πιπεριά Φλωρίνης, ψιλοκομμένη
1 καυτερή κόκκινη πιπεριά (ή 1 κ.σ. μπούκοβο)
2 σκ.σκόρδο στον τρίφτη ή λυωμένες
1 κ.γ. κίμινο σε σπόρους
1/2 φλ.τσ. μαϊντανό ψιλοκομμένο
1/2 φλ.τσ. δυόσμο ψιλοκομμένο
2 κ.σ. ελαιόλαδο
αλάτι, πιπέρι
γιά τη σάλτσα γιαουρτιού:
3/4 φλ.τσ. απλό γιαούρτι πλήρες
1 κ.σ. ψιλοκομμένη κάπαρη
1/2 κ.γ. ξερό δυόσμο
1 κ.γ. ξύσμα λεμονιού
2 κ.γ.χυμό λεμονιού
αλάτι, πιπέρι

Σιγοβράζουμε το πλιγούρι γιά 3' και κατόπιν το αφήνουμε στο νερό να φουσκώσει και να μαλακώσει. Αφαιρούμε τους σπόρους και τις λευκές μεμβράνες από την καυτερή πιπεριά και την κόβουμε πολύ ψιλή.

Στραγγίζουμε το πλιγούρι και το αναμειγνύουμε με τα υπόλοιπα υλικά (μπορούμε να ψιλοκόψουμε στο μπλέντερ συγχρόνως κρεμμύδι, πιπεριά Φλωρίνης, μαϊντανό και δυόσμο, γιά ευκολία). Ζυμώνουμε το μείγμα επί 5' -6', ώστε να αναμειχθούν καλά τα υλικά και το αφήνουμε να σταθεί τουλάχιστον 30'.

Πλάθουμε μπιφτεκάκια μικρού μεγέθους. Τα ψήνουμε σε μαντεμένιο ή αντικολλητικό τηγάνι με αυλάκια (ή στα κάρβουνα, βέβαια) γιά 3'-4' από κάθε πλευρά, ανάλογα με το μέγεθός τους. Τα σερβίρουμε με τη δροσερή σάλτσα γιαουρτιού, που θα μετριάσει την κάψα. (σημ.: με αυτή τη δοσολογία γίνονται πολύ πικάντικα).

Γιά τη σάλτσα γιαουρτιού ανακατεύουμε καλά όλα τα υλικά και δοκιμάζουμε στο τέλος το αλάτι.

Προσθέτουμε περισσότερο λεμόνι, αν μας αρέσει.

athinorama.gr

Μανόλης Αναγνωστάκης

 Ο Μανόλης Αναγνωστάκης (Θεσσαλονίκη, 9/10 Μαρτίου 1925 – Αθήνα, 23 Ιουνίου 2005) ήταν Έλληνας ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε ιατρική. Αδελφή του ήταν η θεατρική συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη. Καταγόταν από το χωριό Ρούστικα Ρεθύμνης, όπου σώζεται το σπίτι του πατέρα του Ανέστη και του θείου του Χρήστου σπουδαίων Θεσσαλονικέων ιατρών, των οποίων ο πατέρας τους Εμμανουήλ Ανεστ. Αναγνωστάκης ήταν δάσκαλος Ρουστίκων και εισαγγελέας εφετων . Ο έτερος παππούς του Ιωάννης Κασιμάτης ήταν βουλευτής του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην ΕΠΟΝ. Κατά τη διετία 1943-1945 ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού Ξεκίνημα, που ανήκε στον εκπολιτιστικό όμιλο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είχε έντονη πολιτική δράση στο φοιτητικό κίνημα για την οποία φυλακίστηκε το 1948, ενώ το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο. Βγήκε από τη φυλακή με την γενική αμνηστία το 1951.

Την περίοδο 1955-1956 ειδικεύτηκε ως ακτινολόγος στη Βιέννη και κατόπιν άσκησε το επάγγελμα του ακτινολόγου για ένα διάστημα στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1978 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Ήταν ενταγμένος για κάποια χρόνια στο ΚΚΕ και μετά τη διάσπαση του, το 1968, εντάχθηκε στην πτέρυγα του ΚΚΕ εσωτερικού.Κατά την επταετή Χούντα ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση, ενώ το 1984 υπήρξε υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΚΚΕ Εσωτερικού.

Δημοσίευσε κείμενά του για πρώτη φορά στο περιοδικό Πειραϊκά Γράμματα (1942) και αργότερα στο φοιτητικό περιοδικό Ξεκίνημα (1944), του οποίου υπήρξε και αρχισυντάκτης για μία περίοδο. Ποιήματά του, καθώς και κριτικές δημοσιεύτηκαν αργότερα σε αρκετά περιοδικά. Την περίοδο 1959-1961 εξέδιδε το περιοδικό Κριτική, ενώ υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας των Δεκαοκτώ κειμένων (1970), των Νέων Κειμένων και του περιοδικού Η Συνέχεια (1973).

Το 1986 του απονεμήθηκε το Α΄ Βραβείο ποίησης για το έργο του «Τα Ποιήματα 1941-1971» και το 2002 το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας από τα Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία, ενώ το 1997 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Συνθέτες όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και ο Μιχάλης Γρηγορίου έχουν μελοποιήσει αρκετά ποιήματά του, ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά και τα ιταλικά.

Η κούκλα που έγινε εξώφυλλο του ΤΙΜΕ γιορτάζει τα 62α γενέθλιά της

 

Ξανθιά ή καστανή, αδύνατη ή με καμπύλες, λευκή ή μαύρη, πριγκίπισσα ή πρόεδρος των ΗΠΑ, η Barbie (Μπάρμπι) παραμένει η αγαπημένη κούκλα όλων των κοριτσιών παρότι έχει πολλές φορές προκαλέσει αντιπαράθεση στη διάρκεια των ετών.

Η Μπάρμπι έχει εξελιχθεί στη διάρκεια του χρόνου για να συμβαδίζει με τις σύγχρονες τάσεις: για του λόγου το αληθές μπορεί κάποιος να την ακολουθήσει στο Twitter. Και παρά τον σκληρό ανταγωνισμό στη βιομηχανία του παιχνιδιού, όπως αναφέρει το ΑΠΕ, κάθε χρόνο πωλούνται 58 εκατομμύρια Μπάρμπι σε περισσότερες από 150 χώρες. «Σε μια βιομηχανία όπου η επιτυχία σήμερα διαρκεί τρία με πέντε χρόνια, 60 χρόνια είναι τεράστια υπόθεση!», λέει ο Νέιθαν Μπέιναρντ, ο διευθυντής διεθνούς μάρκετινγκ της κούκλας.

Παγκοσμίως η Μπάρμπι είναι το ίδιο γνωστή με την Κόκα Κόλα ή τα Μακ Ντόναλντς, προσθέτει ο Μπέιναρντ, ο οποίος επισκέφθηκε πρόσφατα το στούντιο της κατασκευάστριας εταιρείας Mattel όπου σχεδιάζεται η διάσημη κούκλα, στο Ελ Σεγούνδο, ένα προάστιο του Λος Άντζελες. Συνολικά περισσότερες από ένα δισεκατομμύριο Μπάρμπι έχουν πουληθεί από τότε που έκανε το ντεμπούτο της στην Αμερικανική Έκθεση Παιχνιδιού της Νέας Υόρκης στις 9 Μαρτίου του 1959. Η κούκλα ήταν μια ιδέα της Ρουθ Χάντλερ, συνιδρύτριας της Mattel, η οποία εμπνεύστηκε από τα ίδια της τα παιδιά για να δημιουργήσει την Μπάρμπι.

«Η κόρη της, η Μπάρμπαρα, είχε περιορισμό στις επιλογές των παιχνιδιών της. Τα μοναδικά διαθέσιμα παιχνίδια ήταν κούκλες-μωρά», εξηγεί ο Μπέιναρντ. «Ο μοναδικός ρόλος που θα μπορούσε να φανταστεί μέσα από αυτά τα παιχνίδια ήταν ο ρόλος του φροντιστή, της μητέρας», ενώ ο γιος της Χάντλερ «μπορούσε να φανταστεί τον ρόλο του αστροναύτη, του κάου μπόι, του πιλότου, του χειρουργού». Το Μπάρμπι είναι φυσικά το υποκοριστικό του Μπάρμπαρα. Η κούκλα είχε στόχο να διδάξει τα κορίτσια «ότι είχαν επιλογές, ότι θα μπορούσαν να είναι οτιδήποτε. Το 1959 αυτή η ιδέα ήταν πρωτοποριακή», λέει ο Μπέιναρντ. Οι πωλήσεις εκτινάχθηκαν αμέσως στα ύψη. Τον πρώτο χρόνο πουλήθηκαν 300.000 κούκλες Μπάρμπι, σημειώνει ο ίδιος.

συνέχεια


https://www.ethnos.gr/kosmos/13957_i-istoria-tis-barbie-i-koykla-poy-egine-exofyllo-toy-time-pics

Ιταλική Εαρινή Επίθεση, ή Επιχείρηση Πριμαβέρα

Τμήμα του Ελληνικού Στρατού αναμένει
ιταλική έφοδο κατά την εαρινή επίθεση
Με την ονομασία Ιταλική Εαρινή Επίθεση, ή Επιχείρηση Πριμαβέρα φέρεται η γενική αντεπίθεση των ιταλικών δυνάμεων κατά των ελληνικών προχωρημένων θέσεων στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου προκειμένου ν΄ ανακτήσουν τις θέσεις από τις οποίες είχαν υποχωρήσει και κατά συνέπεια ν' ανατρέψουν την μέχρι τότε σε βάρος τους έκβαση του πολέμου. 

Η επιχείρηση αυτή έλαβε χώρα υπό την προσωπική εποπτεία του Μουσολίνι, από 9 μέχρι και 25 Μαρτίου 1941, σε όλο το μήκος του ελληνοϊταλικού μετώπου και έληξε με πλήρη αποτυχία, διατηρώντας οι ελληνικές δυνάμεις ακέραιες τις θέσεις τους. Αυτή ήταν και η τελευταία απόπειρα των Ιταλών μέχρι την γερμανική εισβολή στην Ελλάδα που ακολούθησε μετά δεκαήμερο, στις 6 Απριλίου 1941

Η Σύγκρουση

Η εαρινή επίθεση με την κωδική ονομασία «Πριμαβέρα» (ιταλ. primavera, άνοιξη) ξεκίνησε στις 6:30' το πρωί της 9ης Μαρτίου με βολές πυροβολικού και εναέριους βομβαρδισμούς, κυρίως εναντίον του τομέα της 1ης Ελληνικής Μεραρχίας μεταξύ Τρεμπεσίνας και Μπούμπεσι. Η πυκνότητα των πυρών ήταν ιδιαίτερα μεγάλη κατά των υψωμάτων 717 και 731. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες επιθέσεις με τμήματα πεζικού χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.

Η ιταλική επίθεση συνεχίστηκε επί τέσσερις ημέρες με αμείωτη σφοδρότητα και με μεγάλες απώλειες ιδιαίτερα για τους επιτιθέμενους. Οι βολές του ιταλικού πυροβολικού δεν έπαυαν ούτε τη νύχτα. Οι ελληνικές δυνάμεις τελικά κατάφεραν να διατηρήσουν ακέραιες τις θέσεις τους σε όλη τη γραμμή του μετώπου, πολεμώντας πολλές φορές σώμα με σώμα, αποκρούοντας όλες τις επιθέσεις των Ιταλών.
ΈκβασηΟ Μπενίτο Μουσολίνι στις 12 Μαρτίου βλέποντας ότι η ιταλική επίθεση οδηγούνταν σε παταγώδη αποτυχία διέταξε τη συνέχιση των επιχειρήσεων με όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις. Την επόμενη ημέρα εκδηλώθηκε ισχυρότατη επίθεση αφού προηγήθηκε καταιγισμός βολών πυροβολικού και αεροπορικών βομβαρδισμών με πενιχρά όμως αποτελέσματα. Στις 25 Μαρτίου έγινε η τελευταία ανεπιτυχής προσπάθεια μετά την οποία η ιταλική ηγεσία διέταξε την παύση των επιχειρήσεων.

Κυριάκος "Κίτσος" Τζαβέλας ή Τζαβέλλας

O Κυριάκος "Κίτσος" Τζαβέλας ή Τζαβέλλας (Σούλι, 1801 - Μεσολόγγι, 9 Μαρτίου 1855) ήταν Έλληνας αγωνιστής της επανάστασης του '21 από το Σούλι της Ηπείρου και μετέπειτα στρατηγός, υπουργός και πρωθυπουργός.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Σούλι το 1801 και ήταν δευτερότοκος γιος του Φώτου Τζαβέλα και εγγονός του Λάμπρου Τζαβέλα και της Μόσχως. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Κέρκυρα, όπου κατέφυγε η οικογένειά του όταν καταλήφθηκε το Σούλι το 1803 από τον Αλή Πασά και το 1820 γύρισε μαζί με τους Σουλιώτες στην πατρίδα του, όπου ανακηρύχτηκε καπετάνιος - αρχηγός, σε ηλικία μόλις 19 χρονών. Μετά την ήττα και το θάνατο του Αλή Πασά το 1822, πήγε στην Πίζα της Ιταλίας, ως απεσταλμένος των Σουλιωτών για να συνεννοηθεί με τους Φιλικούς για την Επανάσταση και να λάβει οικονομική ενίσχυση για τον αγώνα από τον εκεί διαμένοντα Μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιο. Το 1822, στα μέσα Οκτωβρίου, γύρισε και πήρε μέρος, μαζί με το Μάρκο Μπότσαρη, στην Πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου το φθινόπωρο του 1822 και στη μάχη του Κεφαλόβρυσου τον Αύγουστο του 1823. Πήρε μέρος και στη πολιορκία του Αιτωλικού το 1823.

Στις αρχές Ιουνίου του 1823 έλαβε το δίπλωμα στρατηγίας και μπόρεσε έτσι να πολεμήσει και να διακριθεί στις μάχες στο Κεφαλόβρυσο Καρπενησίου (8 Αυγούστου 1823), στην Καλιακούδα (28 Αυγούστου 1823), οπότε μετά το θάνατο του Ζυγούρη Τζαβέλα έγινε αρχηγός του σώματος των Σουλιωτών αλλά και στο Σκαλί του Αιτωλικού (17 Νοεμβρίου 1823).
 
Άγαλμα του Κίτσου Τζαβέλα στο Πεδίον του Άρεως. Έργο του Τηλέμαχου Γύζη (1937)

Συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη στη νίκη της Άμπλιανης στις 14 Ιουλίου 1824 όπου για την ηρωική του δράση όλοι τον αποκαλούσαν " Ο Ήρωας της Άμπλιανης". Κατά το δεύτερο εξάμηνο του 1824 συμμετείχε στις εμφύλιες συρράξεις που έλαβαν χώρα στην Πελοπόννησο, χωρίς όμως να εμπλακεί ιδιαίτερα.

Την Άνοιξη του 1825 ακολούθησαν οι μάχες εναντίον του Ιμπραήμ.

Έλαβε μέρος στη μάχη που διεξήχθη στο Κρεμμύδι (7 Απριλίου 1825), όπου οι Έλληνες με αρχηγό το ναυτικό Σκούρτη, άπειρο στους αγώνες στην ξηρά υπέστησαν συντριπτική ήττα. Εν συνεχεία μετά την επιστροφή των Ρουμελιώτικων στρατευμάτων στη Στερεά Ελλάδα κατήγαγε μαζί με τον Γ. Καραΐσκάκη σημαντική νίκη κατά των Τούρκων στο Δίστομο (9 Ιουνίου 1825). Στη συνέχεια μετακινήθηκε στη Δυτική Στερεά Ελλάδα και υποστήριξε με τα σώματα που τελούσαν υπό τον Γ. Καραισκάκη, τον αγώνα των εγκλείστων στη Γ' Πολιορκία του Μεσολογγίου (15 Απριλίου 1825 - 10 Απριλίου 1826) με κορυφαία πράξη του τη νυχτερινή έφοδο κατά του Τουρκικού στρατοπέδου στις 25 Ιουλίου 1825, σε συνεργασία με τους πολιορκημένους. Στις 7 Αυγούστου 1825 εισήλθε στην πόλη επικεφαλής 580 ανδρών ενισχύοντας την άμυνά της και διαπρέποντας στις εκτός των τειχών εφόδους κατά των Τουρκοαιγυπτίων.

Στις 28 Φεβρουαρίου 1826 ηγήθηκε της επίθεσης των Ελλήνων εναντίον του στρατοπέδου του Κιουταχή, ενώ ταυτόχρονα οι Τουρκοαιγύπτιοι καταλάμβαναν τη στρατηγικής αξίας νησίδα του Ντολμά Αιτωλικού. Στις 25 Μαρτίου 1826 πρωταγωνίστησε στη θρυλική μάχη της Κλείσοβας, η οποία στοίχισε στους επιτιθέμενους Τουρκοαιγύπτιους 3-3.500 νεκρούς και τραυματίες.

Κατά τον Α. Γούδα "ουδεμία συνέβη σπουδαία έφοδος, ούτε αποτελεσματική έξοδος χωρίς να αγωνισθεί και να δοξασθεί και ο Κίτσος Τζαβέλας"

Κατά την έξοδο της Φρουράς του Μεσολογγίου που ακολούθησε, οδήγησε μία από τις τρεις φάλαγγες των Εξοδιτών και κατέφυγε στο Ναύπλιο.

Αργότερα, το 1827, πολέμησε στην Αττική, στον Αγώνα για την απελευθέρωση της Αθήνας με τον Γ. Καραΐσκάκη, μετά το θάνατο του οποίου διορίστηκε αρχηγός του στρατοπέδου στον Πειραιά.

Ο Καποδίστριας τον έκανε χιλίαρχο της Α' Χιλιαρχίας το 1828, αναθέτοντάς του μάλιστα να εκκαθαρίσει την Στερεά Ελλάδα από τους Τουρκαλβανούς και τους Τουρκοαιγυπτίους, ενώ το 1829 συμμετείχε στην ανακατάληψη του Αντιρρίου, της Ναυπάκτου και του Μεσολογγίου

Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια (27 Σεπτεμβρίου 1831), στον οποίο και επρόσκειτο, αναμίχθηκε στις συγκρούσεις που ακολούθησαν.Μαζί με τον Κολοκοτρώνη, στα χρόνια της Αντιβασιλείας, φυλακίστηκε, διότι υπήρξε μέλος της ρωσόφιλης μερίδας . Μετά την ενηλικίωσή του όμως ο Όθωνας, το 1835, τον έκανε υποστράτηγο κι αργότερα αντιστράτηγο και υπασπιστή του. Το 1844 αναδείχτηκε Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Κωλέττη, το 1847-1848 πρωθυπουργός (Κυβέρνηση Κίτσου Τζαβέλλα 1847) και το 1849 Υπουργός των Στρατιωτικών πάλι.

Το 1854, όταν στην Ελλάδα ξέσπασε το Απελευθερωτικό Κίνημα των Αλύτρωτων περιοχών, μαζί με άλλους Σουλιώτες αξιωματικούς ανέλαβε την ηγεσία των επιχειρήσεων στην Ήπειρο. Μετά την αποτυχία του εγχειρήματος, αποσύρθηκε.

Πέθανε στις 9 Μαρτίου 1855 στο Μεσολόγγι

Η προτομή του Κίτσου Τζαβέλα κοσμεί το Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα.

Δημήτρης Χορν

Ο Δημήτρης Χορν (το πλήρες όνομά του ήταν Δημήτριος - Ελευθέριος Χορν,[1] 9 Μαρτίου 1921 - 16 Ιανουαρίου 1998) ήταν Έλληνας ηθοποιός.

Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάρτιο του 1921 σε ξενοδοχείο της οδού Σταδίου στο κέντρο της Αθήνας. Πατέρας του ήταν ο γνωστός στρατιωτικός και θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν. Νονά του η μεγάλη ηθοποιός Κυβέλη Ανδριανού. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1940. Είχε πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες θεατρικά έργα. Έκανε το ντεμπούτο του το 1940 στην οπερέτα του Στράους "Η Νυχτερίδα". Αμέσως μετά εμφανίστηκε στο "Θέατρο Ρεξ" της Μαρίκας Κοτοπούλη σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ανάμεσα σ΄ αυτά "Δωδεκάτη νύκτα", "Ριχάρδος Β'", "Ριχάρδος Γ'", "Άμλετ", "Τίμων ο Αθηναίος" (Σαίξπηρ), "Ημερολόγιο ενός τρελού" (Γκόγκολ), "Ιβάνωφ" (Τσέχωφ), "Ερρίκος Δ'" (Πιραντέλο).

Το 1943 - 1944 συμμετείχε στο θίασο Κατερίνας. Το 1944 συγκρότησε δικό του θίασο με τη Μαίρη Αρώνη και αργότερα με τη Βάσω Μανωλίδου. Το 1945 συνεργάστηκε με το θίασο Μελίνας Μερκούρη και Νίκου Χατζίσκου. Από το 1946 έως το 1950 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο. Το 1951 μετέβη στην Αμερική και Αγγλία, όπου και παρέμεινε επί διετία παρακολουθώντας την εξέλιξη του θεάτρου.

Από το 1953 που επέστρεψε μέχρι το 1959 συγκρότησε μαζί με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά δικό τους θίασο και ανεβάζουν έργα όπως το "Νυφικό κρεβάτι", "Ο βροχοποιός" κ.ά., επιχειρώντας "τουρνέ" στην Κωνσταντινούπολη και Αίγυπτο.

Συμμετείχε μόλις σε δέκα κινηματογραφικές ταινίες, με αξιόλογες επιτυχίες όπως "Μια ζωή την έχουμε" (1958),"Μια του κλέφτη"(1960) (για την ερμηνεία του σε αυτή την ταινία ο Χορν τιμήθηκε με βραβείο Α' ανδρικού ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1960), "Αλίμονο στους νέους" (1961), "Η κάλπικη λίρα" (1954), "Το κορίτσι με τα μαύρα" (1956),"Ο μεθύστακας"(1950),"Η φωνή της καρδιάς"(1942), "Χειροκροτήματα"(1944), "Κυριακάτικο ξύπνημα"(1954), και "Η Αθήνα τη νύχτα"(1962).

Ξακουστή η ραδιοφωνική εκπομπή του με τίτλο "Ο Ταχυδρόμος Έφτασε". Με μια σουρεαλιστική ειρωνεία στη φωνή του, διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών, σε κείμενα του Κώστα Πρετεντέρη. Ο Δημήτρης Χορν "άφησε" και δεκάδες μαγνητοφωνήσεις θεατρικών έργων.

Ξακουστό είναι το επτάχρονο ειδύλλιο με την μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη, με την οποία παραλίγο να αποκτήσει παιδί αν και δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Πολλά χρόνια αργότερα παραδέχτηκε πως "...η Έλλη δεν ήταν η γυναίκα της ζωής μου". Πριν όμως υπήρξε παντρεμένος με τη Ρίτα Φιλίππου.

Το 1967, χρόνια μετά το τέλος της σχέσης του με την Λαμπέτη παντρεύτηκε την Άννα Γουλανδρή (χήρα Παπάγου), η οποία είχε ήδη δύο παιδιά. Έζησαν μαζί μέχρι το θάνατο της το 1988. Παρά τις ιδιοτροπίες του, ο συνδυασμός του ταλέντου με τη γοητεία και τη φινέτσα των τρόπων του τον ανέδειξε ως έναν από τους κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς. Λέγεται πως κάποτε μετά από το τέλος μίας παράστασης στην οποία πρωταγωνιστούσε, ζήτησε συγγνώμη για την "άθλια" ερμηνεία του από τους θεατές, οι οποίοι παρ' όλα αυτά τον καταχειροκρότησαν.

Μιλούσε Αγγλικά και Γαλλικά. Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ την περίοδο 1974 - 1975. Υπήρξε στενότατος φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1980 ίδρυσαν μαζί με τη σύζυγο του, Άννα Γουλανδρή, το Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, σκοπός του οποίου είναι η μελέτη του ελληνικού πολιτισμού.

Τιμήθηκε από την ελληνική πολιτεία με τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α'.

Πέθανε στις 16 Ιανουαρίου 1998. Μετά το θάνατό του, καθιερώθηκε στη μνήμη του βραβείο (Βραβείο Χορν), το οποίο απονέμεται σε νέους ηθοποιούς του θεάτρου.

Εργογραφία

Αλάτι και πιπέρι(1942)_ Θίασος Κοτοπούλη
Κυρία με τις καμέλιες (1942)_θίασος Κοτοπούλη
Φάντασμα του Μετροπόλ (1943)_θίασος Κοτοπούλη
Σύζυγοι με δοκιμή (1943)- θίασος Κατερίνας
Παράξενο ιντερμέτζιο (1943) _ Θίασος Κατερίνας
Ρομάντζο (1944) Θίασος Κατερίνας
Θυσία (1944) - Θίασος: Αρώνη-Χορν
Δωδέκατη νύχτα(1945)_ Θίασος: Μανωλίδου-Χορν

Βασιλικό (Εθνικό) Θέατρο

1946-1950:

Ρουι Μπλας
Άνθρωπος και υπεράνθρωπος
Ριχάρδος Β΄
Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι
Κουρέας της Σεββίλης
Βολπόνε
Παιχνίδι του έρωτα και της τύχης
Ανυπόμονη καρδία

Θίασος Λαμπέτη-Χορν Παππά

1952-1955:

Βαθιά γαλάζια θάλασσα
Νόρα
Αγαπούλα
Τρεις άγγελοι
Γαλάζιο φεγγάρι
Μια γυναίκα χωρίς σημασία

Θίασος Μουσούρη

1955-56:

Πρόσκληση στον Πύργο
Το τελευταίο βαλς

Θίασος Λαμπέτη Χορν

1956-1959:

Αριστοκρατικός δρόμος
Βροχοποιός
Ζίζη
Νυφικό κρεβάτι
Παιχνίδι της Μοναξιάς
Βάβας
Μαθήματα γάμου
Εταιρεία θαυμάτων
Ρομανσέρο
Εραστής από χαρτόνι

Θίασος Δημήτρη Χορν

Ο δειλός κι ο τολμηρός(1960-61)
Αλίμονο στους νέους(1961)
Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές(1962)
Θωμάς ο δίψυχος(1962)
Οδός Ονείρων(1962)
Κορίτσια στον αέρα(1963)
Ο ανθρωπάκος(1963)
Ένα φιλί μπροστά στον καθρέφτη(1963)
Το ημερολόγιο ενός τρελού(1963-64)
Δικέφαλος Αετός(1964)
Ένας έρωτας που δεν τελειώνει ποτέ(1964)
Ο Κοζάκος (1964)

Εθνικό θέατρο

1964-65:

Λορεντζάτσιο
Το ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα

Επίσης ως θιασάρχης

Το αυγό (1966)
Ιβάνοφ (1967)
Δον Ζουαν (1968)
Η καλή καρδία της Ελεωνόρας (1968)
Σλουθ (1970)
Ριχάρδος Γ΄(1980)
Τίμων ο Αθηναίος (1980)
Άρχουσα τάξη (1981)
Χιτ (1981)
Ερρίκος ο Δ΄(1982)
Αρχιμάστορας Σολνές (1983)
Ο Πέτρος και ο λύκος (1993)

Ρήσεις

"Ποτέ δεν έπαψα να πιστεύω ότι ήταν λάθος μου να γίνω ηθοποιός"
"Μη φοβάσαι το τρακ. Πηγαίνει πάντα εκεί, όπου υπάρχει ταλέντο"
"Δεν αρκεί να θέλεις κάτι. Πρέπει να είσαι και έτοιμος να παλέψεις γι' αυτό"
"Κανένα ελάττωμα δεν μπορεί να σου στερήσει την επιτυχία" (Ο ίδιος δεν έβλεπε τους συμπρωταγωνιστές του στη σκηνή, επειδή είχε μυωπία)
"Δεν είναι κακό να βασανίζεσαι. Κακό είναι να βαριέσαι"
"Η επιτυχία είναι εξίσου δύσκολη να τη χειριστείς, με την αποτυχία"

Γνωστά τραγούδια

"Ηθοποιός σημαίνει φως"
"Οι θαλασσιές οι χάντρες"
"Ποιος το ξέρει"
"Ας είναι καλά το γινάτι σου"
"Πες μου μια λέξη"
"Το πάρτυ" http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94

9 Μαρτίου του 1887 - Εφημερίς των Κυριών

Εφημερίς των Κυριών

2 Αυγούστου 1887 πρωτοσέλιδο της «Εφημερίδας των Κυριών» της Καλλιρρόης Παρρέν

Τύπος εφημερίδα

Εκδότης Καλλιρρόη Παρρέν

Ίδρυση 1 Φεβρουαρίου 1912

Εφημερίς των Kυριών ονομαζόταν η πρώτη εφημερίδα στην Ελλάδα που δημιουργήθηκε από γυναικεία συντακτική ομάδα και απευθυνόταν μόνο σε γυναίκες. Το πρώτο φύλλο κυκλοφορεί στις 9 Μαρτίου του 1887 και το τελευταίο της το 1917, έχοντας κυκλοφορήσει 1106 τεύχη. Έως τις 18 Μαρτίου 1907, η εφημερίδα κυκλοφορούσε εβδομαδιαίως και στη συνέχεια από τις 25 Μαρτίου 1907 έως το Δεκέμβριο του 1917 εκδίδονταν "δις του μηνός", χαρακτηρίζοντας αυτή την αλλαγή στη συχνότητα έκδοσης ως "Περίοδος Β’" στο εξώφυλλο του ίδιου του εντύπου.

Οι διεκδικήσεις μέσω της εφημερίδας ήταν η χειραφέτηση της γυναίκας με πλήρη δικαιώματα στον τομέα της εκπαίδευσης και την εργασία.

Υπεύθυνη για την έκδοση της εφημερίδας ήταν η Καλλιρρόη Παρρέν, ενώ δύο από τις πρώτες συνεργάτιδες της σε αυτή την προσπάθεια ήταν η Σαπφώ Λεοντιάδου, που εργαζόταν ήδη για το περιοδικό «Ευρυδίκη» (Κωνσταντινούπολη, 1870 - 1873) και η Αικατερίνη Σαμαρατίδου, εγγονή της εκδότριας του περιοδικού «Κυψέλη» (Κωνσταντινούπολη, 1845). Στη συνέχεια την υπογραφή τους στα άρθρα της εφημερίδας έβαζαν οι Μαρίκα Πίπιζα (Ποιήτρια), Ελένη Γεωργιάδη (Δασκάλα), Ειρήνη Λαχανά (Δασκάλα) και πολλές άλλες γυναίκες του πνεύματος και των γραμμάτων της εποχής. Δια τα ανυπόγραφα άρθρα ευθυνόταν η συντάκτης αυτών κυρία Καλλιρρόη Παρρέν

Οι πρώτες αντιδράσεις για αυτή τη προσπάθεια χειραφέτησης των γυναικών μέσω της εφημερίδας ήταν αρνητικές και χλευαστικές. Αντιπροσωπευτική ήταν η αντίδραση και τα σχόλια του Εμμανουήλ Ροΐδη. Υπήρξαν όμως και εκείνοι που θαύμασαν την πένα των συντακτριών της εφημερίδας και υποστήριξαν τον αγώνα τους, όπως ο Γ. Ξενόπουλος και ο ποιητής Κωστής Παλαμάς, ο οποίος και αφιέρωσε ποίημά του στη Καλλιρρόη Παρρέν (1904)


Η Καλλιρρόη Παρρέν (Ρέθυμνο, 1861 – Αθήνα, 15 Ιανουαρίου 1940), το γένος Σιγανού, ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος, λογία και μια από τις πρώτες Ελληνίδες φεμινίστριες.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο αλλά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα (1867). Αρχικά φοιτά στο σχολείο Σουρμελή και στην συνέχεια στην Γαλλική σχολή των Καλογραιών στον Πειραιά. Το 1878 παίρνει το πτυχίο της δασκάλας από το Αρσάκειο. Στη συνέχεια ανέλαβε διευθύντρια του Παρθεναγωγείου της ελληνικής κοινότητας Οδησσού. Μετά από μια διετία επέστρεψε στην Αθήνα και παντρεύτηκε τον Κωνσταντινουπολίτη Ιωάννη Παρρέν, γιο Γάλλου πατέρα και Αγγλίδας μητέρας, ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων.

Έχοντας την υποστήριξη του συζύγου της Ιωάννη Παρρέν, ο οποίος την ενθάρρυνε στους αγώνες της, αποφασίζει να ακολουθήσει το επάγγελμα της δημοσιογραφίας. Έτσι η πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια διεκδικεί και τον τίτλο της πρώτης Ελληνίδας δημοσιογράφου, εκδότριας και διευθύντριας όταν το 1887 άρχισε να εκδίδει την εβδομαδιαία εφημερίδα Εφημερίς των Κυριών, που συντάσσονταν αποκλειστικά από γυναίκες και απευθυνόταν σε γυναίκες κυρίως της Αθήνας και του Πειραιά. Η εφημερίδα αυτή συνέχισε να εκδίδεται για τριάντα σχεδόν χρόνια μέχρι το 1918 όταν η Καλλιρρόη εξορίστηκε στην Ύδρα για τα πολιτικά της φρονήματα. Στόχος της εφημερίδας ήταν να εισάγει και στην Ελλάδα τους φεμινιστικούς προβληματισμούς που ήδη απασχολούσαν τις γυναίκες των δυτικοευρωπαϊκών κρατών και να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των γυναικών της τότε εποχής.

Η Καλλιρρόη Παρρέν αντιπροσώπευσε την Ελλάδα σε διάφορα διεθνή τότε συνέδρια στο Παρίσι (1889, 1891 και 1896) στο πρώτο των οποίων είχε προεδρεύσει ο φιλόσοφος Ζυλ Σιμόν. Το 1893 αντιπροσώπευσε τις Ελληνίδες στο Διεθνές Συνέδριο του Σικάγου και το ίδιο έτος μετά την επιστροφή της ίδρυσε την "Ένωση υπέρ της Χειραφετήσεως των Γυναικών" προς βοήθεια περισσότερο της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης των απόρων γυναικών. Ίδρυσε επίσης πολλά κοινωφελή ιδρύματα και οργανώσεις όπως τη "Σχολή της Κυριακής, απόρων γυναικών και κορασίδων" (1890), την οποία και έθεσε υπό την προστασία (αιγίδα) και προεδρεία της Βασίλισσας Όλγας, το "Άσυλο Ανιάτων Γυναικών" μαζί με την Ναταλία Σούτσου το (1896), το "Άσυλο της Αγίας Αικατερίνης" και την "Ένωση των Ελληνίδων" υπό την διεύθυνση της Αικατερίνης Λασκαρίδου, και δύο χρόνια μετά τον "Πατριωτικό Σύνδεσμο" (1898), ενώ δεν έπαψε και τις κινήσεις υπέρ της παροχής ίσων ευκαιριών συμμετοχής στην εκπαίδευση και την πολιτική ζωή της χώρας, στις γυναίκες, που όλες δυστυχώς από τις κρατούσες τότε κυβερνήσεις ατύχησαν.

Επίσης, το πάθος της για την αναγέννηση και διατήρηση των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων, την οδήγησε το 1911 να δημιουργήσει το Λύκειο των Ελληνίδων, το οποίο ξεκίνησε κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων, την καταγραφή, διδασκαλία και παρουσίαση παραδοσιακών χορών, ενώ η δράση του είναι γνωστή μέχρι και σήμερα, αριθμώντας σε Ελλάδα και εξωτερικό πολλά μέλη. Κατά την Ιωάννα Παπαντωνίου, η Καλλιρρόη Παρρέν συγκαταλέγεται μαζί με την Μ. Ζάχου, την Αγγελική Χατζημιχάλη και άλλες γυναικείες μορφές της εποχής της στις εμπνευσμένες Ελληνίδες που αγωνίστηκαν για τη διατήρηση της ελληνικής λαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς αλλά και για τη σύνδεση της αρχαίας Ελλάδας με τη νεότερη.

Μετά από δικά της διαβήματα, η κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη επέτρεψε τη φοίτηση των γυναικών στο Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο, όταν πλέον αυτό είχε γενικευθεί στην Ευρώπη. Επίσης, η Παρρέν ήταν η πρώτη που κίνησε το θέμα της παραχώρησης δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες, ήδη από τη δεκαετία του 1890, που όμως καμία κυβέρνηση δεν αποδέχτηκε, ούτε του Βενιζέλου, ούτε του Παπαναστασίου, μέχρι που κατέληξε να γίνει πραγματικότητα μετά από 70 χρόνια.

Η Καλλιρρόη Παρρέν έγραψε επίσης πολλά άρθρα, δοκίμια, τα μυθιστορήματα και θεατρικά έργα με βασικό θέμα πάντα τη θέση της γυναίκας στα τότε κοινωνικά προβλήματα, όπως: "Ιστορία της γυναικός" (1889), "Η μάγισσα" (1901), "Το νέον συμβόλαιον" (1901), "Η νέα γυναίκα", "Η Χειραφετημένη" (1915) και "Επιστολές Αθηναίας προς Παρισινή".

Στις 6 Ιουνίου 1992, πάνω από πενήντα χρόνια μετά το θάνατό της, η Καλλιρρόη Παρρέν τιμήθηκε από την Ελληνική Δημοκρατία με τα αποκαλυπτήρια της προτομής της στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, αριστερά της εισόδου προ των μεγάλων μαυσωλείων. Προηγουμένως, στις 4 Νοεμβρίου του 1945, μία προτομή της αποκαλύφθηκε στον περίβολο χώρο του Λυκείου Ελληνίδων, προκειμένου να τιμηθεί η προσφορά της.




Προτομή της Καλλιρρόης Παρρέν στο Ρέθυμνο.

Γέμιζε τις σπηλιές με αγάλματα...

Γέμιζε τις σπηλιές με αγάλματα...
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σελίδες της ιστορίας της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας υπήρξε η επιχείρηση διάσωσης των αρχαιοτήτων στα χρόνια της Κατοχής από πιθανούς βομβαρδισμούς ή και λεηλασίες των ξένων στρατευμάτων.

Αγάλματα και αρχαία αντικείμενα θάβονταν στη γη, σε κρύπτες, σε θησαυροφυλάκια, σε σπηλιές. Τα μνημεία συσκευάζονταν σε σάκους με άμμο και σε κιβώτια. Στα υπόγεια του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου ανοίχτηκαν λάκκοι ενώ το ίδιο έγινε, όπως γράφει ένα παλιό τεύχος του περιοδικού «Μέντωρ», και στο Μουσείο της Ακρόπολης, μέσα στην Αίθουσα του Παρθενώνα.

Σύμφωνα με το σχέδιο που είχε εκπονηθεί, τα δευτερεύουσας σημασίας αρχαιολογικά ευρήματα παρέμεναν στους χώρους των μουσείων ενώ τα πολυτιμότερα μεταφέρονταν στα υπόγεια όπου ανοίγονταν μεγάλοι λάκκοι, τα γλυπτά έμπαιναν σε στρώσεις και σκεπάζονταν με στεγνή άμμο που μεταφερόταν από τα λατομεία του Ψυχικού.

Σε κάθε στρώση με αρχαία αντιστοιχούσε και μία στρώση με άμμο. Λάκκοι ανοίγονταν και στις αίθουσες των μουσείων. Ο διευθυντής του Μουσείου Ακροπόλεως, ο Γιάννης Μηλιάδης (στην ένθετη φωτογραφία δεξιά), είχε από την αρχή μαρκάρει τα σπουδαιότερα αρχαία με σταυρό. Αυτά μπήκαν σε κασόνια με ειδικά στηρίγματα που γέμισαν με ροκανίδια και μεταφέρθηκαν σε περιοχές γύρω από την Ακρόπολη, όπου ο κίνδυνος για βομβαρδισμούς ήταν μικρότερος. Στη σπηλιά του Φιλοπάππου, που είναι γνωστή ως φυλακή του Σωκράτη, στη σπηλιά της Εννεακρούνου, κάτω από την Πνύκα, αλλά και σε φρεατοειδή ανοίγματα στη βορινή πλευρά του Παρθενώνα. Τα στόμια κλείστηκαν με χοντρές πλάκες από μπετόν αρμέ...
Ο Μηλιάδης, μαζί με τους αρχαιολόγους Χρήστο Καρούζο και Σέμνη Παπασπυρίδη - Καρούζου, θεωρείται ότι πρωταγωνίστησε στις γενναίες αυτές διασώσεις του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Ξεχασμένος μάλλον σήμερα, ο Μηλιάδης υπήρξε επιπλέον μια πολυδιάστατη πνευματική προσωπικότητα που ακόμη και ειδικοί δεν γνωρίζουν σε όλες τις πτυχές της. Ελάχιστοι, λόγου χάρη, γνωρίζουν ότι στα 15 του χρόνια ο Γιάννης Μηλιάδης διηύθυνε λογοτεχνικό περιοδικό, την «Ανεμώνη», στην οποία έδωσε τέσσερα ποιήματά του για πρώτη δημοσίευση, και στο απόγειο της δόξας του, ο Κωστής Παλαμάς!
Εκεί δημοσίευε κείμενα παλαιότερων συγγραφέων όπως ο Παύλος Νιρβάνας, ο Σωτήρης Σκίπης, ο Γιάννης Βλαχογιάννης, αλλά δημοσίευε και κείμενα νέων λογοτεχνών, μερικά μάλιστα και αισθησιακά. Αυτό στοίχισε εισαγγελική παρέμβαση και κλείσιμο του περιοδικού, αφού προκλήθηκε σκάνδαλο, ιδίως μετά τη δημοσίευση του ποιήματος του 20άρη, τότε, Ναπολέοντα Λαπαθιώτη με τον τίτλο «Κι έπινα μέσ' απ' τα χείλια σου...».
Ολα αυτά αποτελούν αντικείμενο μιας πολύ ελκυστικής μονογραφίας για τον Γιάννη Μηλιάδη, γραμμένης από τον ομότιμο καθηγητή Γιάννη Παπακώστα, νεοελληνιστή και συγγραφέα πολλών έργων, όπως το «Ο Émile Legrand και η ελληνική βιβλιογραφία», «Ο πολιτικός Καρυωτάκης», «Φιλολογικά σαλόνια και καφενεία της Αθήνας».
Το συγκεκριμένο ξεκίνησε ως προτροπή του αρχαιολόγου, ακαδημαϊκού Βασίλειου Πετράκου με τη φιλοδοξία να γίνει μία μικρή μονογραφία, εξελίχθηκε όμως σε ογκώδη τόμο 780 σελίδων!
Γνωστός για το ερευνητικό του δαιμόνιο, ο Γιάννης Παπακώστας αποκάλυψε την άγνωστη πλευρά ενός σημαντικού αρχαιολόγου, με σπουδαίες επιδόσεις στη λογοτεχνική κριτική (βρέθηκαν κείμενά του με οκτώ ψευδώνυμα!) αλλά και με ενδιαφέρουσα πολιτική δράση.

https://www.tanea.gr/2013/02/15/lifearts/gemize-tis-spilies-me-agalmata/

Σήμερα... 9/3 Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων εν Σεβαστία

 

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!