Φρεντερίκ Μιστράλ - Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

Φρεντερίκ Μιστράλ - Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ


**Με την αυγή και η θάλασσα μενεξεδένια

λάμπει, και με το φως τα πάντα ξανανιώνουν.

Να η άνοιξη γυρίζει, να το χελιδόνι

στον Παρθενώνα ξαναχτίζει τη φωλιά του!

Πανίερη Αθηνά, τίναξε το πουλί σου

στ' αμπέλια μας απάνου τα σαρακωμένα.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.



**Αγάλια αγάλια αποχρυσώνεται το κύμα,

να η άνοιξη γυρίζει, μα στα κορφοβούνια

του Προμηθέα τα σπλάχνα σκίζοντας ένα

όρνιομεγάλο, ασάλευτο ξανοίγεται μακριάθε'

για να διώξεις το μαύρο γύπα που σε τρώει,

αρμάτωσέ μας, νέε νησιώτη, το καράβι.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.


**Τ' ανάκρασμα τ' ακούτε της αρχαίας Πυθίας:

"Νίκη στων ημιθέων τ' αγγόνια!" Από την 'Ιδη

ως στης Νικαίας τ' ακρογιάλια ξανανθίζουν

αιώνιες οι ελιές. Με τ' άρματα στα χέρια

εμπρός! Τα ύψη των βουνών ας τ' ανεβούμε,

τους σαλαμίνικους αντίλαλους ξυπνώντας!

Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.


**Κι έλα, ετοιμάστε τα λευκά φορέματά σας,

αρραβωνιαστικές, για να στεφανωθείτε

στο γυρισμό τους ακριβούς σας' μέσ' στο λόγγο

γι' αυτούς που σας γλιτώσανε κόφτε τη δάφνη.

Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη,

ας πιούμε ξέχειλη τη δόξα, παλικάρια.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.


**'Ο,τι έγινε μπορεί να ξαναγίνει, αδέρφια!

Στων πυρωμένων τούτων βράχων τη λαμπράδα

με σάρκα θεία μπόρεσ' ο άνθρωπος να ντύσει

το φωτερότερο κι απ' όλα τα όνειρά του.

Κι η χριστιανή ψυχή βουβή εκεί πέρα θα είναι;

Κι εμείς ενός κορμού ξερόκλαδα εκεί πέρα;

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.


Φρεντερίκ Μιστράλ


(8 Σεπτεμβρίου 1830 - 25 Μαρτίου 1914) Γάλλος ποιητής, συγγραφέας και λεξικογράφος, ο οποίος, τον 19ο αιώνα, ηγήθηκε της προσπάθειας αναβίωσης της οξιτανικής γλώσσας και λογοτεχνίας.
Το 1904 μοιράστηκε με τον Ισπανό Χοσέ Eτσεγκαράι υ Eϊζαγκίρε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για τις συμβολές του στη λογοτεχνία και τη φιλολογία. Προς τιμήν του πήρε το ψευδώνυμο επίθετό της η Χιλιανή συγγραφέας και Νομπελίστρια Γκαμπριέλα Mιστράλ (Lucila Godoy Alcayaga). Προτομή του έχει στηθεί στην Καλλιθέα Αττικής, στην πλατεία Αγίας Ελεούσης.

Σε γνωρίζω από την κόψη...

http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6982.html?spref=fb
Σε γνωρίζω από την κόψη...

Αγκύλωση είχε πάθει η παλάμη του Νικηταρά γύρω από τη λαβή του σπαθιού του, όταν ολοκληρώθηκε η μάχη στα Δερβενάκια. Βλέποντας τώρα αυτό το σπαθί με την κυματοειδή λάμα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, ο επισκέπτης δεν μπορεί παρά να νιώσει συγκίνηση. Γυαλοκοπάει στη βιτρίνα του το όπλο, που πάνω (και) σ' αυτό αποκτήσαμε το δικαίωμα να είμαστε (όσο γίνεται) ελεύθεροι Ελληνες πολίτες...
Να ήταν όμως μόνο αυτό; Περιδιαβάζοντας τις αίθουσες, σταματάει κανείς συνεχώς μπροστά στα τότε όπλα, τα σημερινά κειμήλια. Και εκπλήσσεται διαπιστώνοντας πως κάποια από αυτά, που πίστευε πως τουλάχιστον το 1800 είχαν βγει εκτός χρήσης, όπως οι πέλεκεις και οι κεφαλοθραύστες, εξακολουθούσαν να κάνουν τη δουλειά τους.
Υστερα τα χάνει, βλέποντας π.χ. πιστόλια ή τυφέκια με έξι κάννες αλλά με μια σκανδάλη, ικανά να κόψουν στη μέση τον αντίπαλο κι αναρωτιέται για τη χρήση των τρομπονιών, έως ότου του εξηγούν πως αντί για ένα βλήμα, τα γέμιζαν με σίδερα, βλήματα και σιδεράκια, τα οποία διέσπειραν και όποιον έπαιρνε ο χάρος.
Τα πυροβόλα όπλα, που χρησιμοποιούσαν οι Οθωμανοί και οι υποτελείς τους, δεν ήταν τυποποιημένα βιομηχανικά είδη. Κάννες, κοντάκια, πυροδοτικοί μηχανισμοί και άλλα προέρχονταν από διάφορα μέρη εντός και εκτός Αυτοκρατορίας και συναρμολογούνταν σε διάσπαρτα βιοτεχνικά εργαστήρια. Οσο για τις μορφολογικές τους παραλλαγές, οφείλονταν περισσότερο σε τοπικές παραδόσεις ή προσωπικές προτιμήσεις παρά σε τεχνικούς λόγους.
Εφεραν τότε τον οθωμανικό σισανέ, με το πολυγωνικό κοντάκι, το καριοφίλι (Cario e figli = Κάριο και υιοί - ιταλικό εργαστήριο όπλων), το επίσης ιταλικό νταλιάνι, το τρομπόνι, που χρησιμοποιούσαν κατά κύριο λόγο στα πλοία, και την πιστόλα, σε ζεύγη, που φέρεται στο σελαχλίκι.
 
Ο Δημήτρης Μαυρομιχάλης σε έργο του Ντιπρέ του 1819

Μετά ήταν το γιαταγάνι, το ανατολίτικο κοντό σπαθί με την κυρτή λάμα, η πάλα, αλλά και η σπάθη. Τα μαχαιρίδια, διαφόρων τύπων, η μπαρουταποθήκη, το χαρμπί ως εξάρτημα καθαρισμού και η μήτρα, όπου έχυναν μολύβι για τα βόλια, συμπλήρωναν τον εξοπλισμό.
Εύλογο πως τα ελληνικά όπλα του Αγώνα ήταν εν πολλοίς τουρκικά, αφού μετά τις πρώτες στρατιωτικές επιτυχίες οι πολεμιστές κατόρθωσαν να εξοπλιστούν καλύτερα από τα λάφυρα. Σημειώστε ότι τα πυροβόλα όπλα δεν ήταν εύχρηστα. Ηταν βαριά και βραδυφλεγή, με αποτέλεσμα ο κάθε αγωνιστής να φέρει πολλά από αυτά και να έχει πίσω του στο ταμπούρι δυο-τρία παλικαράκια για να του τα γεμίζουν.
Ο συναισθηματικός δεσμός του πολεμιστή με τα όπλα του ήταν ισχυρότατος. Τα προβιομηχανικά όπλα ήταν κατ' εξοχήν προσωπικά και η κατοχή ή η απώλειά τους ήταν συνυφασμένη με την αίσθηση της τιμής και της ανδρείας.
Συχνά δε τα προσωποποιούσαν δίνοντάς τους (με τρυφερότητα) γυναικεία ονόματα. Ετσι Θοδωρούλα λεγόταν το καριοφίλι του Θεόδωρου Γρίβα, Κυρα-Βασιλική, το καριοφίλι του Γεωργίου Καραϊσκάκη, Παπαδιά αυτό του Αθανάσιου Διάκου και Ασήμω η σπάθη του Οδυσσέα Ανδρούτσου.
Επιχειρήστε μια επίσκεψη στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο (Παλιά Βουλή). Στ' αλήθεια μεταγγίζει υγιή ιστορική υπερηφάνεια που, μέρες που είναι, την έχουμε ανάγκη.

πηγή: Ελευθεροτυπία

ΜΕΔΟΥΣΑ

JELLYFISH - ΜΕΔΟΥΣΑ Μέδουσα

Οι μέδουσες είναι θαλάσσια ασπόνδυλα (Κνιδόζωα) της τάξης των Σκυφόζωων. Πρόκειται για πλαγκτονικούς οργανισμούς, οι οποίοι απαντώνται σε όλες τις θάλασσες του κόσμου. Αντιπροσωπεύουν το κυρίαρχο στάδιο του βιολογικού κύκλου των Κοιλεντερωτών, Υδρόζωων (υδρομέδουσες, που έχουν ένα κράσπεδο , που περιβάλλει την κοιλότητα που σχηματίζεται κάτω από την «ομπρέλα» τους) και Σκυφόζωων (που δεν έχουν κράσπεδο) (σκυφομέδουσες). Ζουν σε ομάδες και το τσίμπημά τους προκαλεί κνησμό και παράλυση της λείας τους. Τρέφονται με μικρά ψάρια και ζωοπλαγκτόν, τα οποία συλλαμβάνουν με τα πλοκάμια τους.Είναι γνωστότερες με την κοινή ονομασία τσούχτρες.
ΠεριγραφήΤο σώμα της μέδουσας έχει σχήμα καμπάνας και παράγει μια ζελατινώδη ουσία. Στην περιφέρεια έχουν πλοκάμια και αισθητήρια όργανα, Το κάθε πλοκάμι καλύπτεται με κύτταρα, που καλούνται κνιδοκύτταρα ή κνιδοκύστεις και μπορούν να τσιμπήσουν ή και να σκοτώσουν ζώα. Τα κύτταρα αυτά υπάρχουν και στο στόμα τους. Οι πιο πολλές μέδουσες χρησιμοποιούν τα κύτταρα αυτά για εξασφάλιση τροφής και για άμυνα. Άλλες δεν έχουν καθόλου πλοκάμια. Έχουν πολλά μικρά μάτια στο κωδωνοειδές σώμα τους, που τις επιτρέπει να έχουν όραση 360 μοιρών.
Αν και στερούνται βασικών αισθητηρίων οργάνων και δεν έχουν εγκέφαλο, το νευρικό τους σύστημα τις επιτρέπει να αντιλαμβάνονται ερεθίσματα, όπως το φως και η οσμή και να αντιδρούν γρήγορα σε αυτά. Κολυμπούν πολύ αργά, καθώς δεν έχουν υδροδυναμικό σώμα. Αντ’ αυτού, κινούνται με τέτοιον τρόπο ώστε να δημιουργούν ρεύματα, αναγκάζοντας τη λεία τους να φτάσει στα πλοκάμια τους. Η κίνηση αυτή γίνεται ρυθμικά με άνοιγμα και κλείσιμο του σώματός τους που μοιάζει με καμπάνα. Η πυκνότητά τους είναι σχεδόν ίση με την πυκνότητα του νερού.
Το πεπτικό τους σύστημα είναι ατελές, καθώς από το ίδιο άνοιγμα (στόμα, βρίσκεται στο κέντρο και στο κάτω μέρος της «καμπάνας») γίνεται η πρόσληψη αλλά και η αποβολή της τροφής. Το στόμα της περιβάλλεται από κροσσωτά χείλη και οδηγεί σε ακτινωτά σωληνάρια, τα οποία καταλήγουν στη γαστρική κοιλότητα. Η τελευταία είναι ένας κυκλικός σωλήνας, που καταλαμβάνει όλη την περιφέρεια του ζώου. Το σώμα σε μία ενήλικη μέδουσα αποτελείται από 94-98% νερού. Η «καμπάνα» της τσούχτρας αποτελείται από ένα στρώμα επιδερμίδας και κατά το μεγαλύτερο μέρος από τη μεσογλοία. Πρόκειται για μία ακύτταρη, ημιδιαφανής, ζελατινώδη μάζα.
Σημασία για τον άνθρωποΜέδουσες χρησιμοποιούνται και για τροφή.
Οι μέδουσες είναι σημαντική πηγή τροφής για τους Κινέζους αλλά και σε άλλες ασιατικές χώρες.Ενδεικτικά, στην Κίνα, οι επεξεργασμένες μέδουσες αφαλατώνονται με εμβάπτιση στο νερό όλη τη νύχτα και τρώγονται μαγειρεμένες ή ωμές. Συχνά σερβίρονται ως σαλάτα, μαζί με λαχανικά. Στην Ιαπωνία τις πλένουν, τις κόβουν σε λωρίδες και τις σερβίρουν ως ορεκτικό με ξίδι.
Εξάλλου, οι μέδουσες χρησιμοποιούνται και στη βιολογία. Ειδικότερα, το 1961 ανακαλύφθηκε στη μέδουσα του είδους Aequorea Victoria η πράσινη φθοριούχος πρωτεΐνη (GFP) . Αυτή χρησιμοποιείται για τη μελέτη των γονιδίων των ιστών και του τρόπου έκφρασής τους. Το κολλαγόνο τους επίσης είναι θεραπευτικό μέσο για τη ρευματοειδή αρθρίτιδα.ΕπικινδυνότηταΗ μέδουσα με τη χαίτη λιονταριού (Lion's mane jellyfish) φημίζεται για το οδυνηρό και σπανίως θανατηφόρο τσίμπημά της.
Όταν κάποιος τσιμπηθεί από τσούχτρα, χρειάζεται απαραίτητα πρώτες βοήθειες. Τα τσιμπήματα των Σκυφόζωων μεδουσών γενικά δεν είναι θανατηφόρα. Ωστόσο, κάποια είδη από τα Κυβόζωα (αυτόνομη τάξη), όπως το Irukandji, μπορεί να αποβούν θανατηφόρα. Ωστόσο, το τσίμπημα των μεδουσών προκαλεί οξύ πόνο και μπορεί να προκαλέσει αναφυλαξία και ίσως το θάνατο. Για το λόγο αυτό, όταν κάποιοι άνθρωποι τσιμπηθούν από τσούχτρα, θα πρέπει να βγουν αμέσως έξω από το νερό, προς αποφυγή πνιγμού.
Για τις πρώτες βοήθειες, οι κύριοι στόχοι είναι η αποφυγή τραυματισμού των διασωστών (γι’ αυτό συνιστάται να φορούν ειδικά ρούχα, που θα καλύπτουν σημεία του σώματος), η απενεργοποίηση των κνιδοκύστεων (για να μη γίνει ενδοφλέβια ένεση στον ασθενή) και η αφαίρεση των πλοκάμων που πιθανόν έχουν κολλήσει στο σώμα του ασθενούς.
Για τα τσιμπήματα ενός συγκεκριμένου είδους μέδουσας, μπορεί να τοποθετηθεί ξίδι στην πληγή. Εναλλακτικά, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και νερό της θάλασσας αν δεν είναι άμεσα διαθέσιμο το ξίδι. Δε θα πρέπει να χρησιμοποιείται φρέσκο νερό, γιατί η αλλαγή του pH μπορεί να απελευθερώσει επιπλέον δηλητήριο. Για τον ίδιο λόγο θα πρέπει να αποφεύγεται ο κνησμός του τραύματος, η χρήση οινοπνεύματος, αμμωνίας και παρόμοιων ουσιών. Ένα ζεστό μπάνιο μπορεί επίσης να βοηθήσει, με εξαίρεση την περίπτωση υποθερμίας.
Η αφαίρεση των πλοκάμων μπορεί να γίνει με το χέρι, με τη χρήση ειδικών γαντιών. Έπειτα από την αφαίρεση μεγάλων κομματιών από μέδουσες, στο τραύμα μπορεί να μπει αφρός ξυρίσματος και με την άκρη ενός μαχαιριού, με ένα ξυράφι ή με πιστωτική κάρτα να αφαιρεθούν όλα τα εναπομείναντα κνιδοκύτταρα. Εκτός από τη χορήγηση πρώτων βοηθειών, για να μειωθεί ο κνησμός, μπορούν να χορηγηθούν αντιισταμινικές ουσίες στον ασθενή. Οδοντόκρεμα με σόδα και πάγος εναλλακτικά μπορούν επίσης να δοθούν στο θύμα για την απομάκρυνση του δηλητηρίου.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Η εκκλησία του Σταυρού

 

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη ήταν δυο φοβερά τέρατα της θάλασσας. Οι ναυτικοί που κινδύνευαν στα ταξίδια τους από τα απειλητικά κύματα και τις θύελλες, έπλαθαν με τη φαντασία τους μυθικές μορφές, που λυσσομανούσαν και προσπαθούσαν αγριεμένες να τους καταστρέψουν. Έτσι γεννήθηκαν τα δυο τρομακτικά αυτά τέρατα. Οι θαλασσινοί έβαζαν με το νου τους πως δεν επρόκειτο απλώς για δυνατό άνεμο και για θεόρατα κύματα. Πίστευαν ότι κάτι περισσότερο κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά, κάποιο πλάσμα κακό στην ψυχή και τρομερό στην όψη, που γύρευε το χαμό τους· αυτό προκαλούσε όλη τη φοβερή αναταραχή και η κακοκαιρία δεν ήταν τυχαία.
Έλεγαν πως η Σκύλλα και η Χάρυβδη βρίσκονταν η μια απέναντι από την άλλη, σ' ένα στενό θαλάσσιο πέρασμα που, σύμφωνα με τον Όμηρο, ονομαζόταν Πλαγκτές Πέτρες. Το πέρασμα αυτό ήταν εντελώς αδύνατο να το διασχίσει κανείς, λόγω της φοβερής κατάστασης που επικρατούσε εκεί από την παρουσία των δυο τεράτων· ούτε πουλί πετούμενο δε γλίτωνε, αν τολμούσε να το περάσει. Εκεί υπήρχαν πολλά απότομα βράχια, πολύ ψηλά και το κύμα έσκαγε πάνω τους με φοβερό θόρυβο. Το στενό αυτό το τοποθετούσαν σε διάφορα σημεία. Άλλοι έλεγαν πως ήταν ο Βόσπορος, άλλοι στο ακρωτήριο Ταίναρο κι άλλοι κοντά στα Κανάρια νησιά, εκτός Μεσογείου, δηλαδή. Οι πιο πολλοί πίστευαν πως η Σκύλλα και η Χάρυβδη κατοικούσαν στο στενό της Μεσσήνης, ανάμεσα στην Ιταλία και τη Σικελία.
Τα δυο τέρατα ήταν εγκαταστημένα σε δυο σκοπέλους. Ο ένας ήταν τόσο ψηλός, που η κορυφή του χανόταν στον ουρανό και ήταν πάντα σκεπασμένη με πυκνά μαύρα σύννεφα. Τα σύννεφα δε διαλύονταν ούτε όταν ο καιρός ήταν καλός. Όλος ο βράχος ήταν πάρα πολύ λείος, τόσο ώστε έμοιαζε σαν κάποιος να τον είχε τρίψει, για να γυαλίζει. Ήταν χαμένος κόπος να προσπαθήσει κάποιος να σκαρφαλώσει πάνω του. Στη μέση του υπήρχε μια βαθιά σπηλιά, τόσο βαθιά, που ούτε το βέλος ενός τοξότη δε θα έφτανε στο τέλος της, όπως λέει ο Όμηρος. Εκεί έμενε η φοβερή Σκύλλα. Προς τα δυτικά, η σπηλιά άνοιγε προς τη μεριά του αδιαπέραστου σκοταδιού, του Ερέβους. Όταν κανείς πλησίαζε, άκουγε τη Σκύλλα να ουρλιάζει συνεχώς, βγάζοντας μια κραυγή που έμοιαζε με κλαψουρίσματα νεαρού λιονταριού.

Η Σκύλλα ήταν κρυμμένη μέχρι τη μέση της μέσα στο βάραθρο της σπηλιάς. Είχε δώδεκα παραμορφωμένα ποδάρια, που υψώνονταν στον αέρα κι έξι πάρα πολύ μακρείς λαιμούς. Τα έξι κεφάλια της ήταν φριχτά, με τρία σαγόνια το καθένα· δηλαδή το κάθε στόμα της είχε τρεις σειρές δόντια, που στάζανε δηλητήριο. Από τη σπηλιά πρόβαλλαν τα κεφάλια της, που βουτούσαν ολόγυρα στο βράχο και μέσα στο νερό. Άρπαζαν τα μεγάλα κήτη της θάλασσας, δελφίνια, σκυλόψαρα, φώκιες και τα καταβρόχθιζαν με μανία. Έτρωγαν όμως και ανθρώπους, αν κάποιο καράβι τολμούσε να διασχίσει το στενό.
Η Σκύλλα άρπαζε τόσους κωπηλάτες, όσα ήταν και τα φοβερά της στόματα. Γονείς της Σκύλλας ήταν, σύμφωνα με μια παράδοση, ο Φόρκης και η Κητώ, η οποία είχε γονείς της τον Πόντο και τη Γαία. Παιδιά τους ήταν επίσης και άλλα θαλάσσια τέρατα, όπως η Έχιδνα, οι Σειρήνες και η Θόωσσα, που συμβόλιζε τη μανιασμένη θάλασσα. Άλλοι, πάλι, έλεγαν πως γονείς της Σκύλλας ήταν ο Φόρβας και η Εκάτη ή ο Φόρκης και η Εκάτη. Η Εκάτη ήταν κόρη του Δία, συνδεόταν όμως πιο πολύ με τους ανθρώπους, παρά με τους θεούς. Το βασίλειό της ήταν η θάλασσα κι όταν δεν τριγυρνούσε, έμενε στη Σπηλιά της, όπως ακριβώς η κόρη της, η Σκύλλα.

Την Εκάτη την ονόμαζαν αλλιώς και Λάμια και ήταν μια όμορφη βασίλισσα στη Λιβύη, ευνοούμενη του Δία. Η Ήρα, για να την εκδικηθεί, τη μεταμόρφωσε σε απαίσιο τέρας, κι εκείνη γέννησε αργότερα τη Σκύλλα. Τέλος, μια άλλη παράδοση θεωρεί γονείς της τον Τυφωέα και την Έχιδνα. Η Χάρυβδη κατοικούσε στην απέναντι μεριά, όπου υπήρχε ένας δεύτερος σκόπελος, αλλά με μικρότερο ύψος. Πάνω του είχε φυτρώσει μια αγριοσυκιά και κάτω από το φύλλωμά της καθόταν το τέρας, που από το στόμα του ξερνούσε μαύρο νερό. Η Χάρυβδη μπορούσε να μετατρέπει το στενό πέρασμα σε μια τεράστια ρουφήχτρα· τρεις φορές τη μέρα ρουφούσε το νερό και τρεις φορές το ξανάβγαζε με φοβερή ταχύτητα. Έτσι, αν τύχαινε και βρισκόταν κανείς κοντά τις στιγμές που το ρουφούσε, δεν είχε ελπίδες να γλιτώσει. Ούτε καν ο ίδιος ο Ποσειδώνας δεν μπορούσε να επέμβει και να βοηθήσει τους προστατευόμενους του.
Λίγοι μόνο ήρωες είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από τα επικίνδυνα τέρατα. Ο Ιάσονας με το καράβι του, την Αργώ, είχε διασχίσει το πέρασμα με επιτυχία, χάρη όμως στην προσωπική φροντίδα και επίβλεψη της θεάς Ήρας. Η Αργώ έπλεε στα νερά, περικυκλωμένη από Νηρηίδες, που την προστάτευαν, ενώ πλοηγός τους ήταν η ίδια η Θέτιδα. Ο άντρας της, ο Πηλέας, ήταν ανάμεσα στο πλήρωμα, τους λεγόμενους Αργοναύτες, κι εκείνη του έδινε συνεχώς οδηγίες για το τι έπρεπε να κάνει την κάθε στιγμή.Για τον Αινεία έλεγαν ότι είχε προτιμήσει να αποφύγει το στενό και να κάνει το γύρο της Σικελίας, ώστε να μην εκτεθεί καθόλου στον κίνδυνο. Τη συμβουλή αυτή του την είχε δώσει ένας Τρώας, προικισμένος με μαντικές ικανότητες, ο Έλενος. Έμελλε αργότερα, πάντως, ν' αντικρίσει την απαίσια όψη τους, όταν θα περνούσε τις πύλες του Άδη.Ο Ηρακλής, ατρόμητος όπως πάντα, δε δίστασε ούτε στιγμή ν' αναμετρηθεί μαζί τους, όταν βρέθηκε στην περιοχή. Μετέφερε τα βόδια του Γηρυόνη και η λαίμαργη Σκύλλα του άρπαξε ένα. Τότε όρμησε γεμάτος οργή και την έκανε κομμάτια. Ο Φόρκης, ο πατέρας της, έτρεξε τότε να την ξαναφέρει στη ζωή· έκαψε πρώτα το λείψανο και κατόπιν το έβρασε κι εκείνη ξαναζωντάνεψε. Γι' αυτό και η Σκύλλα δε φοβόταν τη θεά του Κάτω Κόσμου, την Περσεφόνη, αφού πέρασε από το θάνατο και τελικά γλίτωσε.
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Φόρκης ξανακόλλησε τα κομμάτια της Σκύλλας με αναμμένα δαυλιά.

Ο πολυμήχανος Οδυσσέας χρειάστηκε, επίσης, να περάσει ανάμεσά τους, όταν άφησε πίσω του το νησί της Κίρκης. Εκείνη είχε φροντίσει, πριν την αναχώρησή του, να του δώσει οδηγίες και συμβουλές για να ξεπεράσει τα εμπόδια στο θαλασσινό ταξίδι του. Έτσι, ο Οδυσσέας πέρασε πρώτα από τις Σειρήνες, έπειτα από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη και τέλος έφτασε στο νησί του Ήλιου, όπου έβοσκαν τα κοπάδια του Απόλλωνα. Αφού γλίτωσε από τις Σειρήνες, έπρεπε ν' αντιμετωπίσει τα δυο φριχτά τέρατα. Η Κίρκη, έχοντας υπόψη της ότι η Χάρυβδη είναι πάρα πολύ επικίνδυνη, κυρίως όταν ρουφά το νερό, ορμήνεψε τον Οδυσσέα να περάσει πιο κοντά στη Σκύλλα, έστω κι αν θα κινδύνευε να χάσει έξι άνδρες του, που θα τους άρπαζε το τέρας. Αυτό θα ήταν προτιμότερο, παρά να χαθεί ολόκληρο το καράβι στη φοβερή ρουφήχτρα της Χάρυβδης. Ο Οδυσσέας ρώτησε μήπως θα μπορούσε να πολεμήσει ο ίδιος τη Σκύλλα, βγαίνοντας αρματωμένος στην πλώρη και να υπερασπιστεί μ' αυτόν τον τρόπο το πλήρωμά του. Η Κίρκη απάντησε πως τίποτε δε θα κατάφερνε. Έκρινε πως θα ήταν καλύτερα να επικαλεστεί ο ήρωας εκείνη την ώρα το όνομα της Κραταιίδας, που, σύμφωνα με μια παράδοση, ήταν μητέρα της Σκύλλας, οπότε το θεριό θα μέρωνε. Αυτή θα ήταν η μοναδική λύση, ώστε να μην προφτάσει ν' αρπάξει κι άλλους έξι άνδρες από το πλοίο.
Όταν ο Οδυσσέας έφτασε στις Πλαγκτές Πέτρες, είχε καλά στο μυαλό του τις οδηγίες της Κίρκης. Οι άνδρες του πανικοβλήθηκαν από την αναταραχή που επικρατούσε μπροστά τους· την αδιάκοπη κίνηση του νερού, το φοβερό θόρυβο, τα κύματα και τους καπνούς. Η Χάρυβδη ρουφούσε και ξερνούσε το νερό και η θάλασσα θύμιζε ένα μεγάλο καζάνι, που έβραζε πάνω σε δυνατή φωτιά. Αχνοί σκέπαζαν τα πάντα γύρω. Από το φοβερό θέαμα τα κουπιά τους έπεσαν από τα χέρια. Ο Οδυσσέας προσπάθησε να τους δώσει θάρρος και κουράγιο και τους φώναξε να ξεμακρύνουν όσο μπορούσαν από τη Χάρυβδη. Δεν τους αποκάλυψε, όμως, τα όσα του είχε πει η Κίρκη για τη Σκύλλα και για τις έξι ζωές που έπρεπε να θυσιαστούν ώστε να σωθεί το υπόλοιπο πλήρωμα. Αν το έκανε αυτό, όλοι θα παρέλυαν εντελώς από τον τρόμο, τα πράγματα θα ξέφευγαν από κάθε έλεγχο και το καράβι θα χανόταν άδικα. Ο ίδιος ο Οδυσσέας αποφάσισε τελικά να σταθεί αρματωμένος στην πλώρη και να μην ακούσει τα λόγια της Κίρκης. Δεν κατάφερε όμως τίποτα, γιατί μέσα στην αναταραχή δεν μπορούσε να διακρίνει καθαρά τι γινόταν. Το μόνο που κατόρθωσε να δει ήταν ένα φοβερό θέαμα: έξι από τους πιο αντρειωμένους άνδρες του, να τους έχει αρπάξει το θεριό. Τους κρατούσε στον αέρα, όπως ο ψαράς που τραβά με την πετονιά του έξω από το νερό τα ψάρια που τσίμπησαν το δόλωμα. Ο Οδυσσέας άκουγε τις κραυγές τους· φώναζαν το όνομά του και τον καλούσαν σε βοήθεια. Τους έβλεπε να κουνούν τα χέρια και τα πόδια τους απεγνωσμένα, ώσπου χάθηκαν, χωρίς ο ίδιος να μπορεί να κάνει το παραμικρό για να τους σώσει.

Ευτυχώς, το πλοίο του Οδυσσέα πρόλαβε κι απομακρύνθηκε εγκαίρως από το επικίνδυνο πέρασμα χωρίς να χαθούν κι άλλα μέλη του πληρώματος. Κάποια στιγμή έφτασαν στο νησί του Ήλιου, όπως τους είχε ήδη πει η Κίρκη. Η μάγισσα τους είχε επίσης προειδοποιήσει πως δεν έπρεπε σε καμιά περίπτωση να πειράξουν τα βόδια που έβοσκαν εκεί, γιατί ανήκαν στον Απόλλωνα· αν ο θεός το μάθαινε, η οργή του θα ήταν μεγάλη και η τιμωρία τους φοβερή. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα όμως, ταλαιπωρημένοι και πεινασμένοι έπειτα από τόσες περιπέτειες, δεν άντεξαν. Παρόλο που δεν είχαν ξεχάσει τις συμβουλές της Κίρκης, έσφαξαν κι έφαγαν τα ζώα του θεού. Ο Απόλλωνας δεν άργησε να το πληροφορηθεί και μανιασμένος εκδικήθηκε τους υπαίτιους· χτύπησε το πλοίο του Οδυσσέα στη μέση του πελάγους και σκότωσε όλους τους συντρόφους του για την ασέβειά τους. Ζωντανός έμεινε μόνο ο Οδυσσέας, τον οποίο η θάλασσα έσπρωξε και πάλι προς τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Εκείνη την ώρα η Χάρυβδη ρουφούσε τα νερά με φοβερή δύναμη. Μόλις που πρόλαβε ο Οδυσσέας να πιαστεί από ένα κλαδί της αγριοσυκιάς και κρεμόταν ώρες ολόκληρες απ' αυτό, σαν νυχτερίδα. Δεν μπορούσε ν' ανεβεί προς τα μέσα, προς τον κορμό του δέντρου, για να στηριχτεί καλύτερα, γιατί ήταν πιασμένος από την άκρη ενός μεγάλου κλαδιού, μακριά από τις ρίζες. Ούτε και να στηρίξει πουθενά τα πόδια του έβρισκε. Έτσι έμεινε να αιωρείται, μέχρι που η Χάρυβδη ξανάβγαλε το νερό από το φοβερό της στόμα. Μαζί με το νερό βγήκαν και τ' απομεινάρια του τσακισμένου καραβιού. Ο Οδυσσέας άφησε τότε τα χέρια του και πήδηξε πάνω σ' ένα σανίδι. Γραπώθηκε απ' αυτό και ταξιδεύοντας μ' αυτόν τον τρόπο έφτασε στο νησί της Καλυψώς, την Ωγυγία.
Ο μύθος της Σκύλλας και της Χάρυβδης δημιουργήθηκε από τη φαντασία και τις διηγήσεις των ναυτικών, που πίστευαν ότι τα φοβερά καιρικά φαινόμενα οφείλονταν στην ύπαρξη δυο φρικτών τεράτων. Με τον καιρό προέκυψαν και διάφορες ιστορίες σχετικά με την αρχική καταγωγή και τη μετέπειτα μεταμόρφωσή τους. Οι άνθρωποι, δηλαδή, όσο περνούσαν τα χρόνια προσπαθούσαν να εξηγήσουν πώς γεννήθηκαν· φαντάζονταν πως στην αρχή ήταν πλάσματα της στεριάς και κατά τη διάρκεια της ζωής τους, για κάποιο λόγο, μεταμορφώθηκαν. Έπειτα έγιναν μόνιμοι κάτοικοι του υγρού στοιχείου.

Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την ιστορία των δυο τεράτων. Η Σκύλλα ήταν αρχικά μια όμορφη κόρη του πελάγους, που ο Γλαύκος ερωτεύθηκε παράφορα. Εκείνη όμως δεν ανταποκρίθηκε στην αγάπη του. Η Κίρκη, που αγαπούσε τον Γλαύκο, ζήλεψε και θέλησε να την εκδικηθεί· φαρμάκωσε με μάγια το νερό, όπου η κόρη θα έπαιρνε το μπάνιο της και τη μεταμόρφωσε σε απαίσιο τέρας. Άλλοι πίστευαν πως δεν ήταν η ζήλια της Κίρκης, αλλά της Αμφιτρίτης, που την κατέστρεψε και τη μεταμόρφωσε δηλητηριάζοντας το λουτρό της με βότανα. Αιτία ήταν ότι την όμορφη Σκύλλα την είχε ερωτευτεί ο Ποσειδώνας. Τέλος, μια τρίτη εκδοχή αφηγείται ότι την είχε ερωτευθεί και ο Τρίτωνας, ως αντίζηλος του Ποσειδώνα. Για να την ευχαριστήσει, της πήγε κοχύλια και μικρές αλκυόνες μαζί με τη μητέρα τους, ως δώρο.
Τα πουλάκια ήταν όμως τόσο μικρά σε ηλικία, που είχαν χνούδι αντί για φτερά. Έτσι η Σκύλλα, όταν τα αντίκρισε, λυπήθηκε αντί να χαρεί, γιατί ένιωσε την πίκρα της μάνας τους, που ήταν δακρυσμένη. Ο Τρίτωνας μόλις κατάλαβε ότι δε θα μπορούσε να κατακτήσει την όμορφη κόρη ο ίδιος, αποφάσισε να την κάνει τέρας και έβαλε εκείνος την Κίρκη να χρησιμοποιήσει τα μάγια της. Από τότε η Σκύλλα προσωποποιεί τον τρόμο που εμπνέουν οι καρχαρίες και οι κίνδυνοι της θάλασσας.

Πολύ συχνά τη Σκύλλα τη φαντάζονταν και με ένα δεύτερο τρόπο, εκτός από τέρας της θάλασσας. Πίστευαν ότι ήταν και θαλάσσια θεά, που είχε μορφή γυναίκας μέχρι τη μέση, σκύλας μέχρι τους γοφούς και ψαριού από κει και κάτω. Φαντάζονταν ότι περιπλανιόταν στις θάλασσες, κάποτε με τη συνοδεία αλυχτισμάτων σκυλιών. Άλλοτε πάλι την απεικόνιζαν φτερωτή, γιατί πίστευαν ότι βασίλευε όχι μόνο στη θάλασσα, αλλά και στον αέρα.
Όσο για τη Χάρυβδη, έλεγαν πως ήταν κόρη του Ποσειδώνα και της Γαίας. Ήταν πάρα πολύ λαίμαργη, τόσο που έκλεψε ένα από τα βόδια του Ηρακλή και το έφαγε. Εκείνος, αηδιασμένος από την αδηφαγία της, την κατακεραύνωσε και έπειτα την γκρέμισε στα βάθη της θάλασσας. Από τότε έγινε θαλάσσιο τέρας, που τρώει ό,τι βρίσκει μπροστά του.
Πηγή:
http://art-hellas.blogspot.gr/2013/03/blog-post_5788.html

Η κόκκινη σειρήνα , και άλλα...

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Σταθμός-πατέρας

 

Τα σύμβολα του Ασκληπιού

Τα σύμβολα του Ασκληπιού

Ο Ασκληπιός ήταν ο Θεός της Ιατρικής που λατρεύονταν σε όλο τον ελλαδικό χώρο κατά την αρχαιότητα.
Ένα από τα σύμβολα του Ασκληπιού ήταν ο όφις. Το φίδι που ακόμη και σήμερα αποτελεί το χαρακτηριστικό σύμβολο της ιατρικής και φαρμακευτικής, είναι ίσως το πλέον αντιπροσωπευτικό μεταξύ των συμβόλων του θεού Ασκληπιού.
Λέγεται λοιπόν πως ο Ασκληπιός έφθασε κάποτε, στους τόπους λατρείας του μεταμορφωμένος σε φίδι. Συγκεκριμένα διαβάζουμε στον Παυσανία: (στην περιγραφή του ιερού του Ασκληπιού στην Σικυώνα),
«…εισελθούσι δε ο θεός εστιν, ουκ έχων γένεια, χρυσού και ελέφαντος, Καλάμιδος δε έργον. Έχει δε και σκήτρον και επί της ετέρας χειρός πίτυος καρπόν της ημέρου. Φασί δε σφισιν εξ’ Επιδαύρου κομισθήναι τον θεόν επί ζύγους ημιόνων δράκοντι εικασμένον…»( Παυσανίου Ελλάδος Περιήγησις «Κορινθιακά», κεφ.10, παράγραφος 3).
Όμως με την μορφή του φιδιού συναντάμε τον θεό Ασκληπιό και σε δυο περιπτώσεις θεραπείας στην Επίδαυρο. Σε ένα ίαμα λοιπόν διαβάζουμε πως κάποιος ασθενής με ένα κοκήθες έλκος στο πόδι, «με τον του ποδός δάκτυλον υπό του αγρίου έλκεος», μεταφέρθηκε στο άβατο και περίμενε. «Ύπνου δε νιν λαβόντος εν τούτω, δράκων εκ του άβατου εξελθών, τον δάκτυλο ιάσατο ται γλώσσαι και τούτο ποιήσας εις το άβατον ανεχώρησε πάλιν»,( Εκεί και ενώ κοιμήθηκε, εμφανίστηκε από το άβατο να έρχεται ένα φίδι που πλησίασε στο πόδι του και έγλυψε το μέρος εκείνο στο οποίο βρισκόταν το έλκος, στην συνέχεια δε αποτραβήχτηκε πάλι στο άβατο. Μετά από αυτό ο ασθενής έγινε καλά).
Σ' ένα άλλο ίαμα σχετικό με τη θεραπεία της στειρότητας διαβάζουμε:
«Ανδρομέ-[δα] εκ Κεθυ αυτά περί παίδων εγκαθεύδ[ουσα] [εδό-]κει εν τω ύπνω δράκων επί της γαστ[ρός],.. Παίδες οι εγένοντο πέντε...». (Η Ανδρομέδα από τα Κύθηρα .... μισό-ναρκωμένη, για να αποκτήσει τέκνα» (ξάπλωσε κι αυτή μπροστά απ' το άβατο) «είδε στον ύπνο της, πως το φίδι (βγήκε απ' το άβατο) και τυλίχτηκε στην κοιλιά της».... "γέννησε πέντε τέκνα" [ίαμα 38].
Μια ερμηνεία επίσης που δίνεται για τον Ασκληπιό και που φαίνεται άμεσα η σχέση του με τον όφη είναι η ακόλουθη. Το Ασκλ- παράγεται από την λέξη ασκάλαβο που σημαίνει φίδι, σαύρα, ερπετό. Το –ήπιος είναι κατά τον Πλούταρχο το δεύτερο συνθετικό και φυσικά σημαίνει ότι η λέξη ήπιος εννοεί, δηλαδή ο ήρεμος, ο πράος. Αυτή λοιπόν η λεκτική παραγωγή δίνει ως αποτέλεσμα «ο όφις που θεραπεύει, καταπραΰνει».

Να δούμε όμως και την σημασία της λέξεως όφις. Προέρχεται από το θέμα του οπ- του ρήματος οράω-ορώ= βλέπω. Μέλλων ενεργητικός όπ-σομαι-όψομαι, Μέλλον παθητικός οπ-θήσομαι-οφθήσομαι, Αόριστος παθητικός ώφ-θην. Ο όφις που οπ-τάζει (βλέπει) από την οπ-ή του, είναι ο προ-ορός, ο φύλακας, ο φρουρός, ο θύρα-ωρός. Είναι πολύ παλαιές οι παραδόσεις που σχετίζονται με την φύλαξη του σπιτιού, του ναού και άλλων μερών ανθρώπινης οίκησης, από το φίδι. Ο Οικουρός όφις (απεικόνιση του Ερεχθέως) φυλά την πόλη της Αθήνας, ο Σωσίπολις την Ολυμπία, οι θεές των όφεων τα ανάκτορα της Κνωσού.
Όμως και η κίνηση του όφεως, αυτή η ελικοειδής κίνηση θα μπορούσε κατά κάποιο τρόπο να κωδικοποιεί την ίδια την ενέργεια της δημιουργίας, την κίνηση των μορίων που δομούν τις μορφές. Με άλλα λόγια η κλίμακα του γνωστού DNA που πιθανώς μορφοποιείται στο κουλούριασμα του όφεως πάνω στην ράβδο. Αυτή η δύναμη είναι πανομοιότυπη με την ενέργεια που κατέρχεται και δίνει ψυχή ζώσα στον μορφοποιημένο πλέον κόσμο!!! Είναι η ηλεκτρομαγνητική ενέργεια της χθόνας που την «αγκαλιάζει» ασφυκτικά καθώς της παρέχει την ανάσα της ζωής!!!
Το ίδιο και στο ανθρώπινο σώμα η ενέργεια αυτή διαπερνά την σπονδυλική στήλη και καταλήγει στον εγκέφαλο, στο «κέντρο ελέγχου», των ανθρωπίνων λειτουργιών. Αυτή η ενεργειακή πορεία μέσω της σπονδυλικής στήλης, μοιάζει με την μορφή του όφεως αλλά συνάμα αλληλοσυνδέεται και με αυτή την ενεργειακής γήινης κίνησης των τελουριακών, ηλεκτρομαγνητικών ρευμάτων.
Ένα εξ’ ίσου σημαντικό σημείο για τους όφεις είναι η συνεχής ανανέωση του δέρματός τους, σύμβολο της αθανασίας, της αναγέννησης. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν το δέρμα που έβγαζαν τα φίδια, το φιδοπουκάμισο δηλαδή, γήρας.
Για την ράβδο ο συνήθης αποσυμβολισμός φαίνεται να δείχνει κάτι πολύ απλό, όπως το ότι επειδή ο Θεός της Ιατρικής εκαλείτο σε διάφορα σημεία της ελλαδικής, οδοιπορών λογικό είναι να χρησιμοποιούσε την ράβδο εν είδη βακτηρίας.
«…Έπειτα η ράβδος, πιθανώς διότι εκαλείτο από τόπου εις τόπον και έπρεπε να σπεύδει στηριζόμενος εις αυτήν κατά τας οδοιπορίας του, δια να φέρει παντού την αρωγήν του…» ( Εγκυκλοπαιδικό λεξικό του «Ηλίου», Ιωάννου Δ. Πασσά).
Θα μπορούσε όμως να παριστά την σύνδεση μεταξύ Θεού και ανθρώπου, την γνώση της θεραπείας μέσω της φυσικής απόρροιας της κοσμογονικής ένωσης, αλληλεξάρτησης των όντων με τον Σύμπαντα Κόσμο, την ίδια την Δημιουργία! Άμεσα συνδεδεμένης με το σύμβολο του όφεως, εξ’ ού και η συμβολική απεικόνιση εν είδη συμπλέγματος.
Έτσι μπορεί να δει κανείς ξεκάθαρα την εννοιολογία που δίνει ο Όμηρος στον Παίωνα όπως πιο πάνω αναφέρθηκε : … το καθαρό και υγιές μέρος του αέρα και ως φυσικό επόμενο κάθε τι που σταματά την νόσο ή τα μέρη εκείνα που έχουν καταστραφεί εξ’ αυτής και αποκαθιστά την υγεία και την καλή κατάσταση του σώματος. Ή ακόμη την δύναμη την φυσική και ενέργεια που λειτουργεί προς την κατεύθυνση αυτή με άλλα λόγια την ιατρική τέχνη. Απόλυτα λοιπόν μπορούμε να αντιληφθούμε την υιοθέτηση του συμβόλου ως χαρακτηριστικό της ιατρικής τέχνης και των ιατρών, έως και σήμερα!
« Έπειτα το κύπελλον ή η κύαθος, όπου προσέφερε τα ρευστά μέσα της θεραπείας και ο κύων, ασφαλώς από του κυνός, ο οποίος τον εφρούρησε νήπιο επί του Τιτθίου όρους. Σύνηθες θύμα επί του βωμού του, ο αλέκτωρ ως άγρυπνος και δυνατός και πάντοτε ακριβής.» ( Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό του «Ηλίου», Ιωαν. Δ. Πασσά). 

Διήγημα : All about love issues του Απόστολου Μωρα...

Διήγημα : All about love issues

 
του Απόστολου Μωραϊτέλλη *

Βαδίζεις το δρόμο του πεπρωμένου με την φωτιά της πίστης για νίκες χωρίζοντας τα σύνορα της Γης που πατάς. Τα βήματα σου φουντώνουν την φωτιά των εχθρών κι εσύ αναγνωρίζεις το σημάδι που λάμπει κάτω από ένα ουρανό που κρίνει το άδικο και συνομωτεί μαζί σου. Θάλασσα γύρω σου οι ψυχές στήνουν χορό αταίριαστο στον πόλεμο σου. Κρατάς ανάσες για το αύριο που διψά να καταπιεί τους φάρους σου, να σβήσει τα βήματα, τις νίκες και τις ήττες.
Οργώνουμε σαν το νερό στ' αυλάκι νεους δρόμους, χτίζουμε οχυρώσεις για τις μάχες που έρχονται. Φωτιά στο κάθε μας βήμα ανάβει πολέμους που γεννάνε εχθρούς. Πιστός στο πεπρωμένο και ταγμένος να χαράξω την νέα πραγματικότητα αυξάνω την ένταση των στιγμών. Κληρονόμος ιδέας άλλων εποχών αγωνίζομαι σε καιρούς φτηνούς πουλημένους στον χαμένο. Γοητεύει το φτιαχτό αλλά κερδίζει το αληθινό. Σε μια εποχή χωρίς Θεούς σφραγίζουμε την πίστη σε φάρο του στόχου αλλάζοντας τον κόσμο σαν κύμα παλίροιας που φουντώνει παρασέρνοντας τα πάντα.
Τελικά τι είναι η επιτυχία ; Η επιβράβευση του ζωντανού νεκρού ; Μήπως ένας διαγωνισμός απώλειας κάθε σημασίας για την ζωή ; Πετυχαίνεις όταν φτάσεις στο σημείο που εύχεσαι να μην έχεις άλλη ζωή ; Κάθε Δευτέρα μετράω τους αγώνες που έδωσα και έχω αυτήν την πικρή γεύση της προσπάθειας που δεν νίκησε. Ανυπόμονος ; ίσως, ζωντανός ; έτσι φαίνεται αφού ελπίζω να ξυπνάω για να νικήσω τον πόνο.

 

Μέσα στον φόβο την άσχημη γεύση των κακών καιρών πασχίζω να κρατήσω ζωντανή τη φλόγα της πίστης μου. Αγώνας που δεν έχει όμοιο του συναντήσει σε αυτή την ζωή μου. Άνθρωποι χαμένοι σε μια κακή κάθε ημέρα. Άνθρωποι έτοιμοι να παραδοθούν σε μια ήττα χωρίς μάχη. Κι εγώ να παρατώ την φωνή που μου ζητά εξηγήσεις. Που πάμε; για πόσο ακόμα; γιατί; Ένας εθελοντής μάρτυρας, σε ένα παράτολμο ακροβατικό στο μεγαλύτερο τσίρκο ...του Κόσμου. Χωρίς δίχτυ και με μια ανάσα. Είμαι ψηλά ρισκάροντας την ζωή μου. Είμαι εκεί που η θέα είναι μοναδική. Αναπνέω τον αέρα του Θεού, γεμίζω με ελπίδα που δεν υπάρχει. Είμαι ζωντανός και ακουμπώ την ψυχή μου σε κάθε μου βήμα.

* O Απόστολος Μωραϊτέλλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Πρωτίστως δηλώνει αθλητής και είναι ακαταπόνητος ποδηλάτης. Οι σπουδές του είχαν σαν αντικείμενο τον επιχειρησιακό χώρο με έμφαση στον τομέα της πληροφορικής αλλά και του μάρκετινγκ. Εμφορείται από την αγάπη του για τους ανθρώπους αλλά και την φύση. Μπήκε στην κοινότητα των προσκόπων στα 6 και έμεινε ως τα 22. Διδάχθηκε την αυτοδιάθεση και την αλληλεγγύη. Φυσιολάτρης και φυσιοδίφης από τα μικρά του χρόνια γράφει…
Το «7 γράμματα», το πρώτο του βιβλίο, είναι η απάντησή του στα σημεία των καιρών. Mε αυτο θέλει να συστήσει την αγάπη, τον ύμνο στην γυναίκα και τις πολυδαίδαλες ανθρώπινες σχέσεις. Εύχεται όλοι οι αναγνώστες να οπτικοποιήσουν και τις δικές τους ιστορίες Αγάπης διαβάζοντας το «7 γράμματα» και να πιστέψουν σε όνειρα και θαύματα… Τον συγγραφέα του «7» μπορείτε να ανταμώσετε στο facebook και στο twitter…

Ταράξιππος

Ταράξιππος

Ο Ταράξιππος σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία ήταν Δαίμονας των αρχαίων που ενέδρευε κυρίως στους ιππoδρόμους και ειδικά στη σφενδόνη αυτών, στις καμπές, όπου τ΄ άρματα έκαναν στροφή. Πίστευαν οι αρχαίοι πως στους αγώνες ακριβώς στη κρίσιμη στιγμή της στροφής παρουσιαζόταν αιφνίδια ο Ταράξιππος, η εμφάνιση του οποίου, αν και αόρατη στους αρματοδρόμους, προκαλούσε το τρόμο των αλόγων με συνέπεια τη συντριβή των αρμάτων και τον όλεθρο των αγωνιζομένων. Για τον λόγο αυτό οι αρχαίοι ίδρυαν βωμούς από αναχώματα στα σημεία εκείνα των ιπποδρόμων προς τιμή του Ταράξιππου καθώς τελούνταν και ιδιαίτερες θυσίες από τους ηνιόχους.

Σύμφωνα με κάποιο μύθο, ο Ταράξιππος ήταν το πνεύμα του νεκρού Ολένιου από το ομώνυμο βουνό της Ήλιδας. Άλλοι λένε, ο νεκρός Δαμήον ήταν, ο γιος του Φλίου, που βοήθησε τον Ηρακλή στον πόλεμο εναντίον του Αυγεία και των Επειών και σκοτώθηκε μαζί με τα άλογά του από τον Κτέα, τον γιο του Άκτορα.

Ο Πέλοπας είχε χτίσει βωμό στον Ταράξιππο για να θυμίζει την ταραχή που προκάλεσε ο Μυρτίλος στα άλογα του Οινόμαου, γι αυτό και ένας άλλος μύθος ταυτίζει τον Ταράξιππο με τον νεκρό Οινόμαο.

Στην αρχαία Ολυμπία ως Ταράξιπποι θεωρούνταν τα πνεύματα των αδίκως φονευθέντων κατά τους ιππικούς αγώνες και γενικά όσοι έπεφταν από τους ίππους. Το ίδιο και στον Ισθμό της Κορίνθου όπου Ταράξιππος θεωρούταν το πνεύμα του Γλαύκου του γιου του Σισύφου που είχε σκοτωθεί σε ιππικούς αγώνες.

Βέβαια όλοι αυτοί οι μύθοι, κάτω από τη γοητεία της Ελληνικής Μυθολογίας, αναφέρονται στη αρχική παρατήρηση της φυγόκεντρης δύναμης όπου με την κατασκευή των αναχωμάτων (βωμούς) στις στροφές των ιπποδρόμων και της προσοχής αναβατών και ηνιόχων επ΄ αυτών, έπαυαν πλέον τα άρματα να εξέρχονται ή να συγκρούονται μεταξύ τους, προς χάριν πλέον της γνώσης αυτής, (του Ταράξιππου).
http://art-hellas.blogspot.gr/2013/03/blog-post_24.html 

Aγιορείτικες πατάτες με ταραμά

 


► Aγιορείτικες πατάτες με ταραμά
Ο Νίκος Κατσάνης είναι ο πλέον κατάλληλος Σεφ για να σε μυήσει στις λιχουδιές της Σαρακοστής! Ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου "Σουσουράδα" υπογράφει ένα ολόκληρο βιβλίο συνταγών της εταιρίας Χαΐτογλου με τίτλο "Δημιουργώντας με Παρθένο Σησαμέλαιο, Μακεδονικό Ταχίνι & Μακεδονικό Χαλβά", δηλαδή ό, τι χρειάζεσαι για νόστιμη και gourmet Σαρακοστή. Δώσε στις απλές πατάτες "γιαχνί" άλλη διάσταση, προσθέτοντας ταραμά και δυναμωτικό σησαμέλαιο.

• 1.200 γρ. πατάτες καθαρισμένες κομμένες κυδωνάτες
• 80 γρ. λευκό ταραμά
• 2 κρεμμύδια λευκά ψιλοκομμένα
• ½ ματσάκι άνηθο ή μάραθο
• Xυμό από 2 λεμόνια
• 150 ml Παρθένο Σησαμέλαιο
• Aλάτι, πιπέρι

Άχνισε στο σησαμέλαιο το κρεμμύδι και τις πατάτες. Μόλις το κρεμμύδι μαραθεί σκέπασε τις πατάτες με νερό, χαμήλωσε τη φωτιά και μαγείρεψε

Λίγο πριν γίνουν, πρόσθεσε το πιπέρι, το χυμό λεμονιού και πολύ λίγο αλάτι, αφού ο ταραμάς που θα τις συνοδεύει θα αλμυρίζει επίσης

Σε λίγο ζωμό και νερό διαλύουμε τον ταραμά και περίχυσε τις πατάτες που είναι ήδη σχεδόν έτοιμες

Κούνησε την κατσαρόλα ώστε να πάει παντού ο ταραμάς, ρίξε το μάραθο ή τον άνηθο, σβήσε τη φωτιά αφήνοντας όμως επάνω το φαγητό.

Σέρβιρε σε 10 λεπτά

tlife.gr

Τα καμίνια του Ταξιάρχη

 

Σπυρίδων - Φιλίσκος Σαμάρας

 

Ο Σπυρίδων - Φιλίσκος Σαμάρας (29 Νοεμβρίου 1861 - 7 Απριλίου (παλ.ημερολ. 25 Μαρτίου) 1917) ήταν ένας από τους διαπρεπέστερους Έλληνες συνθέτες και ο κορυφαίος συνθέτης της Επτανησιακής Σχολής. Διακρίθηκε στο χώρο της όπερας. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 17 Νοεμβρίου / 29 Νοεμβρίου 1861. Γιος του γεννημένου στη Βιέννη, αλλά με καταγωγή από τη Σιάτιστα, "γραμματέα υποπρόξενου" του Ελληνικού Βασιλικού Προξενείου, Σκαρλάτου Σαμάρα, και της γεννημένης στην Κωνσταντινούπολη Φαννής Ελάου. Πρώτος του δάσκαλος στη μουσική υπήρξε ο επίσης Κερκυραίος μουσουργός Σπυρίδων Ξύνδας, ο οποίος του συνέστησε να συνεχίσει στο Ωδείο Αθηνών, όπου και τελικά ενεγράφη το 1874, παρακολουθώντας συστηματικά μαθήματα από το επόμενο έτος. Δάσκαλοί του ήταν ο Φρειδερίκος Βολωνίνης (βιολί), ο Άγγελος Μασκερόνι και ο Ερρίκος Στανκαμπιάνο (θεωρητικά, ενορχήστρωση και πιάνο).

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός (Δημητσάνα Αρκαδίας, 25 Μαρτίου 1771 - Ναύπλιο, 30 Μαΐου 1826) ήταν Έλληνας ιεράρχης, μητροπολίτης Παλαιών Πατρών και ένας από τους πρωταγωνιστές ιεράρχες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 με διπλωματική και πολιτική δράση.

Γεννήθηκε στη Δημητσάνα, γιος του Ιωάννη Γκόζια, χρυσοχόου και αγρότη και της Κανέλας Κουκουζή ή Κουκουζοπούλου, ενώ το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος. Οι γονείς του ήταν φτωχοί και άσημοι, ώστε δεν είναι με ακρίβεια γνωστό το επώνυμο του πατέρα του, αφού σε διάφορες βιογραφίες έχει εμφανιστεί ως Κοτζάς, ή Κοντζιάς, ή Κόζιας, ή Γκόζιας, ή Κοζής, ενώ ο ίδιος ο πατέρας του υπέγραφε ενίοτε και ως Ιωάννης Δημητρίου. Είχε έναν αδελφό και τέσσερεις αδελφές. Η πατρική του οικία ήταν στη θέση "Κάστρο" της Δημητσάνας, λέγεται δε ότι όταν ο Κολοκοτρώνης επισκέφθηκε την Δημητσάνα κατά την εποχή του Όθωνα, επισκέφθηκε και το σπίτι του Γερμανού και ασπάσθηκε την εξώπορτα σε ένδειξη σεβασμού.

Φοίτησε αρχικά στη φημισμένη Σχολή Δημητσάνας, στο Άργος και μετέπειτα στη Σχολή της Σμύρνης. Χειροτονήθηκε διάκονος λαμβάνοντας το όνομα Γερμανός από τον Μητροπολίτη Άργους και Ναυπλίου Ιάκωβο. Στις αρχές του 1797 μετέβη στη Σμύρνη και υπηρέτησε δίπλα στον μητροπολίτη Γρηγόριο που ήταν συμπατριώτης και θείος του (ο μετέπειτα πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄), τον οποίον και ακολούθησε στη Κωνσταντινούπολη και στη μετέπειτα εξορία του στο Άγιο Όρος, γενόμενος αρχιδιάκονος του Μητροπολίτη Κυζίκου Ιωακείμ. Την εποχή εκείνη ανέλαβε να διευθετήσει τις διαφορές που υπήρχαν στις σταυροπηγιακές μονές της Πελοποννήσου όπου και έφερε επιτυχώς σε πέρας κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του ανώτερου κλήρου σε βαθμό τέτοιο που επί μια επταετία διεκπεραίωνε όλες τις υποθέσεις των απόντων από την Κωνσταντινούπολη Αρχιερέων.

Το άγαλμα του Παλαιών Πατρών Γερμανού στο Πασαλιμάνι του Πειραιά. Κατά την παραμονή του στην Κωνσταντινούπολη παρακολούθησε ανώτερα μαθήματα στην περίφημη Πατριαρχική Σχολή Ξηροκρήνης. Το 1804, ο Γερμανός συμμετείχε σε μια ομάδα από καθηγητές και μαθητές της Πατριαρχικής Σχολής Ξηροκρήνης, η οποία επιμελήθηκε και εξέδωσε ελληνικό λεξικό, το οποίο αργότερα χαρακτηρίστηκε ως «Κιβωτός της Ελληνικής Γλώσσης».

Στρατιωτική παρέλαση 25ης Μαρτίου 2021 (Αθήνα) (1821-2021) 200 χρόνια από την Ελληνική επανάσταση.

 

Aetos 68

Χρόνια πολλά Έλληνες !!!

Ζήτω η Ελλάς!!!

Ο Μικρός Έλληνας, 200 χρόνια από την Επανάσταση των Ελλήνων!

Μεταβείτε στο κανάλι

θα βρείτε κι άλλα διαμάντια

  

Ι.Ν. Μεταμόρφωσης Βριλησσίων

Το άδοξο τέλος των ηρώων του 1821

Το άδοξο τέλος των ηρώων του 1821 (Η μηχανή του χρόνου)
Εναλλακτικός τίτλος: Η Πατρίς αγνωμονούσα

O Χρίστος Βασιλόπουλος και η «Μηχανή του Χρόνου» θα μας μεταφέρουν την ιστορία των «ξεχασμένων» αγωνιστών του ʼ21, που έδωσαν ό,τι είχαν για την επανάσταση, αλλά πολύ γρήγορα αγνοήθηκαν από την ελεύθερη Ελλάδα…

Ο Νικηταράς, ο μεγάλος και ανιδιοτελής αγωνιστής, γνωστός ως «Τουρκοφάγος», που πρωτοστάτησε στη μάχη στα Δερβενάκια, όπου και έσπασε 3 σπαθιά με την ορμητικότητά του, τα χρόνια του Όθωνα κατηγορήθηκε για συνωμοσία κατά του βασιλιά, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στην Αίγινα. Στη φυλακή βασανίστηκε άγρια και έχασε το φως του. Όταν αφέθηκε πια ελεύθερος, η υγεία του είχε κλονιστεί σοβαρά. Πέθανε πάμπτωχος και λησμονημένος, έχοντας αναγκαστεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του να ζητιανεύει για να βγάλει τα προς το ζην.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο γενναίος πολεμιστής που λόγω της έντονης προσωπικότητάς του ήρθε σε σύγκρουση με σημαντικούς πολιτικούς της εποχής, γεγονός που οδήγησε σε συνεχείς προσπάθειες για την εξόντωσή του. Κατηγορήθηκε για συνεργασία με τον εχθρό, φυλακίστηκε και τελικώς δολοφονήθηκε με βάναυσο τρόπο. Οι δολοφόνοι του πέταξαν το σώμα του από την Ακρόπολη και εμφάνισαν την υπόθεση ως απόπειρα δραπέτευσης.

Η Μπουμπουλίνα, η μεγάλη καπετάνισσα, έδωσε την περιουσία της για τον αγώνα, και θρήνησε ένα γιο στην επανάσταση. Θύμα και αυτή του εμφυλίου πολέμου αποσύρθηκε στις Σπέτσες, όπου έπεσε θύμα δολοφονίας από την οικογένεια της γυναίκας που ερωτεύτηκε ο γιός της. Η ελληνική πολιτεία έκλεισε την υπόθεση και δεν αναζήτησε τους δράστες.

Τέλος, η ιστορία της Μαντώς Μαυρογένους, της ευγενικής και ρομαντικής ηρωίδας του αγώνα, που έδωσε τα πάντα για την επανάσταση και βίωσε ένα θυελλώδη έρωτα με τον Δημήτριο Υψηλάντη στα πεδία των μαχών, ο οποίος όμως έληξε άδοξα βυθίζοντας την ίδια στην κατάθλιψη. Η μεγάλη ηρωίδα αναγκάστηκε να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής της πάμπτωχη, ξεχασμένη και παραγκωνισμένη από την ίδια της την οικογένεια.

συνέχεια

https://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/03/1821_5472.html

Αρίθα Φράνκλιν

 

Η Αρίθα Φράνκλιν (Aretha Louise Franklin 25 Μαρτίου, 1942 - 16 Αυγούστου 2018) είναι Αμερικανή τραγουδίστρια, συνθέτης, και πιανίστρια. Στους θαυμαστές της είναι γνωστή ως "Βασίλισσα της Σόουλ".[1] Είναι φημισμένη για τις σόουλ ηχογραφήσεις της, αλλά έχει τραγουδίσει επίσης τζαζ, ροκ, blues, ποπ, γκόσπελ, μέχρι και όπερα.[2] Είναι ευρύτατα αναγνωρισμένη για το γεμάτο πάθος ερμηνευτικό της στυλ, και τις φωνητικές της δυνατότητες.
Η Φράνκλιν, είναι η δεύτερη πιο πολυβραβευμένη γυναίκα στην ιστορία των βραβείων Γκράμι. Έχει κερδίσει 20 βραβεία, στα οποία συμπεριλαμβάνονται το βραβείο του Ζωντανού Θρύλου και αυτό της Συνολικής Προσφοράς. Μεταξύ του 1968 και του 1975 κέρδισε έξι συνεχόμενα βραβεία, ενώ για το διάστημα αυτό, η κατηγορία "Καλύτερη Γυναικεία R&B Φωνητική Ερμηνεία" πήρε το παρατσούκλι "Το βραβείο της Αρίθα".[3]

Η Φράνκλιν είχε ένα σύνολο είκοσι νούμερο 1 σινκλς στο Billboard R&B Singles Chart. Δύο από αυτά, το "Respect" τη δεκαετία του 1960 και το ντουέτο της με τον Τζορτζ Μάικλ τη δεκαετία του 1980, "I Knew You Were Waiting (For Me)" ανέβηκαν μέχρι την πρώτη θέση του Billboard Hot 100.

Η Φράνκλιν γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου 1942 στο Μέμφις του Τενεσσί. Γονείς της ήταν ο Βαπτιστής ιερέας C. L. Franklin και η Barbara Siggers Franklin. Τα προβλήματα στην σχέση τους, τους ανάγκασαν να χωρίσουν όταν η Αρίθα ήταν έξι ετών, ενώ η μητέρα της πέθανε όταν ήταν δέκα. Μετά από μετακινήσεις, εγκαταστάθηκαν στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν όπου ο αιδεσιμότατος Φράνκλιν απέκτησε φήμη ως κήρυκας. Η Αρίθα, τραγουδούσε από μικρή στην ενορία της και γρήγορα χαρακτηρίστηκε ως παιδί - θαύμα για την χαρισματική φωνή της, και τις ικανότητές της στο πιάνο. Στην ηλικία των δεκατεσσάρων υπέγραψε το πρώτο της συμβόλαιο με την Checker Records, και το 1956 κυκλοφόρησε το Songs of Faith. Ισχυρότερες επιρροές της, οι μεγαλύτερες φωνές των γκόσπελ, Μαχάλια Τζάκσον και Κλάρα Γουόρντ, που περνούσαν αρκετές ώρες στο σπίτι της.

Δύο ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες σε ηλικία 14 και 16 ετών, όταν η Αρίθα γέννησε τους δύο από τους τέσσερις γιους της, καθυστέρησαν προσωρινά την εξέλιξη της καρριέρας της.[4] Με την επιστροφή της στο τραγούδι, επέλεξε να συνεχίσει σε πιο ασφαλή ποπ μονοπάτια. Το 1960 υπογράφει συμβόλαιο με την Columbia Records, απορρίπτοντας τη Motown και την RCA. Οι ηχογραφήσεις της από αυτή την περίοδο είναι περισσότερο επηρεασμένες από την τζαζ και όχι από τις γκόσπελ ρίζες της. Τραγούδια που γίνονται επιτυχίες ήταν το "Rock-A-Bye Your Baby (With A Dixie Melody)", "Today I Sing The Blues", "Won't Be Long" και "Operation Heartbreak". Στο τέλος του 1966 όμως, και αφού στα έξι χρόνια που έμεινε με την Columbia είχε μικρή εμπορική επιτυχία, υπέγραψε με την Atlantic Records. Όπως είπε και η ίδια αργότερα, "με έβαλαν να κάτσω στο πιάνο, και οι επιτυχίες ήρθαν".

Το 1985, ο τότε κυβερνήτης του Μίτσιγκαν, James Blanchard ανακήρυξε την φωνή της Αρίθα Φράνκλιν «εθνικό αγαθό».
Στις 3 Ιανουαρίου του 1987 έγινε η πρώτη γυναίκα που συμπεριλήφθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame.
Τον Σεπτέμβριο του 1999 της αποδόθηκε το βραβείο Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών από τον πρόεδρο Κλίντον.
Το 2004 το περιοδικό Rolling Stone την έβαλε σε 9η θέση στον κατάλογο των 100 Greatest Artists of All Time.[5] Να σημειώσουμε δε, ότι στις πιο πάνω θέσεις προηγούνται οι Μπητλς, ο Μπομπ Ντίλαν, ο Έλβις Πρίσλεϊ, οι Ρόλιγκ Στόουνς, ο Τζακ Μπέρι, ο Τζίμι Χέντριξ, ο Τζέημς Μπράουν και ο Λιτλ Ρίτσαρντ, ενώ ακολούθησε ο Ρέι Τσάρλς στην 10η θέση.
Το 2005 της απονομήθηκε το βραβείο Presidential Medal of Freedom από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζωρτζ Μπους

Έφυγε από τη ζωή στις 16 Αυγούστου 2018 από καρκίνο http://el.wikipedia.org/wiki/Αρίθα_Φράνκλιν

ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΤΙΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΛΕΕΙΝΟΣ

Ενα ποίημα του Γεωργίου Σουρή

ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΤΙΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΛΕΕΙΝΟΣ

Απάνω σε παληόσκαμνα μια κάσσα στηριγμένη
είχ' ένα γέροντα νεκρό με ρούχα λερωμένα,
απ’ τη μεγάλη γενεά αυτή τη δοξασμένη,
που τόσο αγωνίστηκε εις το Εικοσιένα.
Κανείς δεν τον εγνώριζε, κανείς δεν τον τιμούσε,
και όμως μια φορά κι’ αυτός με δόξα πολεμούσε.

Στη δεξιά του τη μεριά ολιγοστό λιβάνι
σε κεραμίδι έκαιγε με τόση ευωδία,
κι αριστερά ένα πανί, όποιος περνά να βάνη
λίγα λεπτά για να γενή του γέρου η κηδεία.
Κανένας δεν τον έκλαιγε, μόνον ένα κλητήρα
είδαν να στέκη όρθιος εις της αυλής τη θύρα.

Αυτός που αγωνίστηκε για την Πατρίδα μόνον
Κι’ επέρασε με το σπαθί της νειότης του τα χρόνια,
έλαβε ως αντάλλαγμα των τόσων του αγώνων
τη φτώχια και την φοβερή του κόσμου καταφρόνια.
Και ζωντανός δοκίμασε απ’ όλους μας τη χλεύη,
και μεσ’ στην κάσσα του νεκρός ακόμα ζητιανεύει.
Ιανουάριος 1885


Φωτογραφία: Ο Κολοκοτρώνης στη Φυλακή
από το Μουσείο Ελληνικής Ιστορίας Κέρινα Ομοιώματα Παύλου Βρέλλη

25η Μαρτίου ... διπλή σημασία για τους Έλληνες!

Η 25η Μαρτίου έχει διπλή σημασία για τους Έλληνες. Είναι θρησκευτική και εθνική γιορτή. Είναι θρησκευτική, γιατί γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και εθνική, γιατί η ημέρα αυτή σηματοδοτεί την έναρξη της ελληνικής επανάστασης ενάντια στην οθωμανική κυριαρχία το 1821.
Στις 25 Μαρτίου 1821, ξεκίνησε η Ελληνική Επανάσταση ενάντια στην τουρκική σκλαβιά που κρατούσε την Ελλάδα δέσμια για 400 χρόνια.
Ήταν η εποχή εκείνη που ωρίμασαν οι συνθήκες και οι καταστάσεις για το ξεσήκωμα του ελληνισμού.
Γύρω στα μέσα του Μαρτίου του 1821 σημειώθηκαν σποραδικά επεισόδια εναντίον των Τούρκων και το τρίτο δεκαήμερο του ίδιου μήνα εκδηλώθηκαν οι πρώτες συλλογικές επαναστατικές πράξεις: Στις 21 στα Καλάβρυτα, στις 22 στη Μάνη, στις 23 στην Καλαμάτα και στις 24/25 στην Πάτρα και σ’ όλες σχεδόν τις επαρχίες της Πελοποννήσου καθώς και σε άλλες περιοχές (Σάλωνα, Γαλαξίδι, Λειβαδιά, Αταλάντη).
Ως ημέρα κήρυξης της Επαναστάσεως αναγνωρίζεται επίσημα η 25η Μαρτίου. Εκείνη τη μέρα συγκεντρώθηκε στην Αγία Λαύρα μεγάλο πλήθος στρατιωτικών δυνάμεων και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλόγησε και κήρυξε το ξεκίνημα του επαναστατικού αγώνα. Εκεί, παρουσία προκρίτων και οπλαρχηγών, υψώθηκε το λάβαρο του αγώνα και δόθηκε ο όρκος «Ελευθερία ή θάνατος», ενώ οι πολεμιστές κρατούσαν γυμνά τα σπαθιά τους και τα καριοφίλια βροντούσαν.

Σήμερα ... 25/3

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ

 

Στο μοναστήρι του Φενεού

για μεγέθυνση  ροδάκι, προβολή εικόνας, φακός +-
 

 

Ο χαλικοκυλιστής

για μεγέθυνση  ροδάκι, προβολή εικόνας, φακός +-

 

Το κάστρο του Μοριά

για μεγέθυνση ροδάκι, προβολή εικόνας, φακός +-