Νάνος (Ιωάννης) Βαλαωρίτης (5 Ιουλίου 1921 - 12 Σεπτεμβρίου 2019)

Ο Νάνος (Ιωάννης) Βαλαωρίτης (5 Ιουλίου 1921 - 12 Σεπτεμβρίου 2019) ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος και θεωρητικός της λογοτεχνίας.

Γεννήθηκε στην Λωζάννη και ήταν γιος του διπλωμάτη Κωνσταντίνου Βαλαωρίτη και της Κατερίνας Λεωνίδα. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από την Οικογένεια Βαλαωρίτη και ήταν εγγονός του Ιωάννη Α. Βαλαωρίτη και δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη ενώ από την πλευρά της μητέρας του ήταν εγγονός του εφοπλιστή και πολιτευτή των Σπετσών Ιωάννη Λεωνίδα.

Έγραφε από νέος — πρωτοδημοσιεύει στα Νέα Γράμματα το 1939, επηρεασμένος από την ποίηση του Κώστα Καβάφη Το 1944 δραπετεύει απ' την γερμανοκρατούμενη Ελλάδα μέσω του Αιγαίου στην Τουρκία, από εκεί στη Μέση Ανατολή και τελικά στην Αίγυπτο όπου συναντάει τον Σεφέρη ο οποίος υπηρετούσε την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση ως γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στο Κάιρο. Το 1944 μετά από προτροπή του Σεφέρη ο Βαλαωρίτης ταξιδεύει στο Λονδίνο για να βοηθήσει στην ανάπτυξη λογοτεχνικών δεσμών μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας. Συναντά τους Τ.Σ. Έλιοτ, Γ.Χ. Όντεν, Ντύλαν Τόμας και εργάζεται για τον Λούις ΜακΝις στο BBC. Εκτός από τη μελέτη αγγλικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου, κάνει και μεταφράσεις (στα αγγλικά) Ελλήνων μοντερνιστών ποιητών, μεταξύ των οποίων του Ελύτη και του Εμπειρίκου. Το 1947 εκδίδει την Τιμωρία των Μάγων, την πρώτη του ποιητική συλλογή, στο Λονδίνο. Από το 1954 μέχρι το 1960 συμμετέχει στην ομάδα των σουρεαλιστών του Παρισιού. Στο Παρίσι γνώρισε την μελλοντική (1960) σύζυγό του, την Αμερικανίδα Μαρί Γουίλσον (1922-2017).

Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα, και ανάμεσα 1963 και 1967 είναι ο εκδότης και διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού Πάλι. Όταν η χούντα έρχεται στην εξουσία το 1967, νιώθει πως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αυτοεξοριστεί, έτσι το 1968 ταξιδεύει στις ΗΠΑ όπου και διδάσκει συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργικό γράψιμο στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, μια θέση που κράτησε για 25 χρόνια. Το 1983 βραβεύεται με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του Μερικές γυναίκες (ενώ είχε αρνηθεί ανάλογη βράβευση το 1958. Το 1976 είχε επίσης αρνηθεί την πρόταση να γίνει αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών). Το 2006 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το έργο του ως ποιητής (βραβείο Ουράνη) και το ίδιο έτος έλαβε το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος Τιμής από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατία^]. Το Δεκέμβριο του 2009 του απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολo του έργου του.

Στις εκλογές του 2007 τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας με το κόμμα των Οικολόγων Πράσινων. Το 2009 προκλήθηκαν αντιδράσεις όταν άφησε να εννοηθεί ότι στηρίζει ανοιχτά τον ΣΥΡΙΖΑ  κάτι που αργότερα διέψευσε ο ίδιος με επίσημες δηλώσεις του  Θεατρικά του έργα έχουν παιχτεί σε Παρίσι, Σπολέτο, Ώρχους και Αθήνα. Είχε συνεργαστεί με τα λογοτεχνικά περιοδικά Τετράδιο, Σήμα, Horizon, New Writing και Daylight.

Nico Papatakis (Greek: Νίκος Παπατάκης; 5 July 1918 – 17 December 2010)

Nico Papatakis (Greek: Νίκος Παπατάκης; 5 July 1918 – 17 December 2010) was a Greek- Ethiopian-born naturalised French filmmaker, who lived in France.

He was born in Addis Ababa, Ethiopia and spent his early years between Ethiopia and Greece. In 1939 he established himself in Paris and worked as an extra in films. Eventually, he owned the famous Parisian club 'La Rose Rouge' where performers included singer Juliette Gréco. He was married to actress Anouk Aimée from 1951 to 1954 and from whom he had a daughter, Manuela Papatakis, born in 1951. He was then married to actress Olga Karlatos from 1967 to 1982, from whom he had a son, Serge Papatakis, born in 1967.

In 1957, Papatakis moved to New York City, met John Cassavetes, and became co-producer of Cassavetes' Shadows (1959). In 1963, his first film, Les Abysses, enjoyed a "Succès de scandale" and was entered into the 1963 Cannes Film Festival which refused to show it It was based on Jean Genet's The Slaves. In 1967, he directed another daring film, Oi Voskoi (The Shepherds in Greek). During the Algerian War he was active in the Front de Liberation National. He returned to filmmaking in 1987 with a film in Greek, I Photografia (The Photograph). His last movie was Walking a Tightrope (1992). He died in Paris on 17 December 2010. 

Ο Νίκο Παπατάκης (Ελληνικά: Νίκος Παπατάκης; 5 Ιουλίου 1918 - 17 Δεκεμβρίου 2010) ήταν ένας Έλληνας-Αιθιοπίας γεννημένος πολιτογραφημένος Γάλλος σκηνοθέτης, ο οποίος ζούσε στη Γαλλία. Γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας και πέρασε τα πρώτα του χρόνια μεταξύ Αιθιοπίας και Ελλάδας. Το 1939 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και εργάστηκε ως επιπλέον σε ταινίες. Τελικά, κατείχε τον περίφημο παρισινό σύλλογο «La Rose Rouge» όπου οι ερμηνευτές περιελάμβαναν την τραγουδίστρια Juliette Gréco Παντρεύτηκε την ηθοποιό Anouk Aimée από το 1951 έως το 1954 και από την οποία είχε μια κόρη, τη Μανουέλα Παπατάκη, γεννήθηκε το 1951. Στη συνέχεια παντρεύτηκε την ηθοποιό Όλγα Καρλάτος από το 1967 έως το 1982, από την οποία είχε έναν γιο, τον Σεργκέι Παπατάκης, γεννημένος το 1967. Το 1957, ο Παπατάκης μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, γνώρισε τον John Cassavetes και έγινε συμπαραγωγός του Cassavetes 'Shadows (1959). Το 1963, η πρώτη του ταινία, Les Abysses, απολάμβανε το "Succès de scandale" και μπήκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών του 1963, το οποίο αρνήθηκε να το δείξει. Βασίστηκε στο The Slaves του Jean Genet. Το 1967 σκηνοθέτησε μια άλλη τολμηρή ταινία, τον Οί Βοσκόι. Κατά τη διάρκεια του Αλγερικού πολέμου ήταν ενεργός στο Front de Liberation National. Επέστρεψε στη σκηνοθεσία το 1987 με μια ταινία στα ελληνικά, I Photografia (The Photograph). Η τελευταία του ταινία ήταν Walking a Tightrope (1992). Πέθανε στο Παρίσι στις 17 Δεκεμβρίου 2010. 

Μαρούλι με σάλτσα ροκφόρ

Μια σαλάτα ιδιαίτερη

Υλικά

1 μαρούλι

75 γρ ροκφόρ

1/2 φλυτζάνι κρέμα γάλακτος

2 κουταλιές σούπας χυμό λεμονιού

1 κουταλιά σούπας κονιάκ

άσπρο πιπέρι

Εκτέλεση

Στο μπώλ της σαλάτας κόβετε τα φύλλα του μαρουλιού με το χέρι σε μέγεθος μπουκιάς.

Έχετε αφήσει το ροκφόρ εκτός ψυγείου να είναι μαλακό. Το λιώνετε με πηρούνι σε ένα μικρό μπώλ και προσθέτετε την κρέμα γάλακτος. Χτυπάτε καλά με το πηρούνι ενώ ρίχνετε λίγο λίγο το χυμό λεμονιού και το κονιάκ. Προσθέτετε το πιπέρι που θέλετε και χτυπάτε το μίγμα μέχρι να γίνει ομοιόμορφο. Περιχύνετε με αυτό το μαρούλι και σερβίρετε. 

Καλή επιτυχία και καλή όρεξη!!!!

Γεώργιος Κωστάκης (ρώσικα: Георгий Дионисович Костаки, 5 Ιουλίου 1913 - 9 Μαρτίου 1990)

O Γεώργιος Κωστάκης (ρώσικα: Георгий Дионисович Костаки, 5 Ιουλίου 1913 - 9 Μαρτίου 1990) ήταν Έλληνας συλλέκτης έργων τέχνης Ρώσων καλλιτεχνών. Η καταγωγή του ήταν από τη Ζάκυνθο.

Τα χρόνια πριν και μετά τη ρωσική Επανάσταση, στη Ρωσία εκδηλώθηκε το πρώτο κίνημα αφηρημένης τέχνης, που κατόπιν θα γινόταν η κυρίαρχη μορφή τέχνης του εικοστού αιώνα. Ο Κωστάκης συνέλεξε τα έργα-καρπούς του κινήματος αυτού, που έμεινε γνωστό ως Ρωσική Πρωτοπορία. Η συλλογή του, που ξεκίνησε με την ανακάλυψη τριών κονστρουκτιβιστικών πινάκων σ' ένα στούντιο της Μόσχας το 1946, θα γινόταν το μεγαλύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της τέχνης αυτής εκείνη την εποχή.

Γεννημένος στη Μόσχα από Έλληνες γονείς, ο Γεώργιος Κωστάκης δεν είχε καμία καλλιτεχνική εκπαίδευση αλλά ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον για την τέχνη κατά τη διάρκεια της εφηβείας του. Πρώτα εργάστηκε ως οδηγός για την ελληνική πρεσβεία έως το 1940, έπειτα ως επικεφαλής του προσωπικού για την καναδική πρεσβεία. Η εργασία του στην καναδική πρεσβεία τον έφερε σε επαφή με πολλούς διπλωμάτες που επισκέπτονταν τη χώρα, τους οποίους ξεναγούσε στις γκαλερί και τα καταστήματα τέχνης της Μόσχας.

Η μάχη του Κουρσκ

Με τον όρο μάχη του Κουρσκ (ρωσ. Курская битва, γερ. Schlacht bei Kursk) αναφερόμαστε στις επιχειρήσεις της Βέρμαχτ και του Κόκκινου Στρατού στην περιοχή του Κουρσκ, οι οποίες διεξήχθησαν την περίοδο 5 Ιουλίου-23 Αυγούστου 1943 και έληξαν με αποφασιστική νίκη του Κόκκινου Στρατού. Η μάχη του Κουρσκ είναι γνωστή ως η μεγαλύτερη αρματομαχία στην ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με αποκορύφωμα τη σύγκρουση στην Πρόχοροφκα.

Η μάχη χωρίζεται σε δύο φάσεις: στη γερμανική επίθεση (5-17 Ιουλίου) και στη σοβιετική αντεπίθεση (12 Ιουλίου-23 Αυγούστου). Η γερμανική επίθεση διεξήχθη βάσει του σχεδίου της Επιχείρησης «Ακρόπολη» (γερ. Unternehmen Zitadelle), σύμφωνα με το οποίο, μεγάλος αριθμός αρμάτων μάχης και στρατιωτών (βλ. πίνακα) της Ομάδας Στρατιών «Κέντρο» και της Ομάδας Στρατιών «Νότος» επιτέθηκε στα βόρεια και στα νότια της πόλης αντίστοιχα. Ωστόσο, οι Σοβιετικοί κατάφεραν να σταματήσουν (με μεγάλη δυσκολία στα νότια) την επίθεση των Γερμανών και πέρασαν στην αντεπίθεση, η οποία διήρκησε μέχρι τις 23 Αυγούστου.

Κατά τη διάρκεια της αντεπίθεσης, στα βόρεια, ο Κόκκινος Στρατός απελεύθερωσε το Ορυόλ και το Μπέλγκοροντ, ενώ στα νότια, ο Κόκκινος Στρατός απελεύθερωσε το Χάρκοβο. Η επιτυχία της σοβιετικής αντεπίθεσης είχε ως αποτέλεσμα τη λήξη (μέχρι το τέλος του πολέμου) των γερμανικών επιθέσεων στο Ανατολικό Μέτωπο και την απόκτηση (από τους Σοβιετικούς) της υπεροχής σε όλες τις κατευθύνσεις του γερμανοσοβιετικού μετώπου.

Σήμερα 5/7 ... Οσίου Αθανασίου εν Άθω και των συν αυτώ αναιρεθέντων εξι μαθητών • Οσίου Λαμπαδού

κοντά στη Βιάννο (φ.Μ.Κυμάκη)

• Οσίου Αθανασίου εν Άθω (1000) και των συν αυτώ αναιρεθέντων εξι μαθητών
• Οσίου Λαμπαδού
• Ιερομάρτυρος Στεφάνου, επισκόπου Ρηγίου της Καλαβρίας και της συνοδίας αυτού.
• Οσιομάρτυρος Κυπριανού του εκ Κλειτσού Αγράφων (1679)

         για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό +-