ἈΛ. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ “Τὰ ρόδινα ἀκρογιάλια”
«… Ἐγὼ εἶμαι ποὺ εἶμαι ναυαγὸς εἰς τὴν ξηράν… Ἀλλὰ σὺ μὴν ἐμπιστεύσεις εἰς τὴν θάλασσαν, μὲ τὰ φελούκια ποὺ κάνουν νερά, μήτε εἰς τὰς γυναίκας… Ἀγάπες, ἐπέφερεν ἀποτόμως ἔξαφνα, ἀγάπες, θλιβερέ μου φίλε… Ώ, μὴν ἔχεις πίστιν εἰς τὶς ἀγάπες ! Πίστευσε μέ, ὁ ἄνθρωπος, ἂν καὶ ὡς κοινωνικὸν ζῶον ἔπρεπε ν᾿ ἀγαπᾶ τοὺς πάντας, ὅλον τὸν κόσμον, ἐπειδὴ ἔχει τὴν ἀνάγκην των καὶ δὲν ἠμπορεῖ μόνος νὰ ζήσει, μ᾿ ὅλα ταῦτα, κατ᾿ οὐσίαν, οὐδένα ἀγαπᾶ, εἰμὶ μόνον τὸν ἐαυτόν του, τὸν ὁποῖον καὶ φθείρει ἀπὸ τὴν πολλὴν φιλαυτίαν… Δὶ᾿ αὐτὸ λέγει κι ἕνα τροπάρι τὴν Μεγάλην Σαρακοστὴν – ἐσὺ ξεύρεις ἀπ᾿ αὐτὰ – πῶς λέγει ;… - «Αὐτοείδωλον ἐγενόμην τοῖς πάθεσι…».
Γειά σας ! ο τίτλος κατ ευφημισμόν ... παντού τα πάντα ... αλλά προσπαθούμε για το καλλίτερο ... ελπίζω να βρείτε ενδιαφέρον εδώ ... Σας ευχαριστώ!
Σελίδες
▼
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου