Αλέκος Τζανετάκος (1937-2010)

Ο Αλέκος Τζανετάκος (1937-2010) ήταν Έλληνας ηθοποιός του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και σεναριογράφος. Ήταν ευρύτατα γνωστός και ως "ο καρπαζοεισπράκτορας", παρατσούκλι που του έδωσε ο κόσμος για τις καρπαζιές που έτρωγε στους κινηματογραφικούς του ρόλους.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στα Μανιάτικα του Πειραιά το 1937. Σπούδασε στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν και στην Ανωτέρα Σχολή Κινηματογράφου του Λυκούργου Σταυράκου. Έκανε ντεμπούτο στο θέατρο το 1957 με τον θίασο των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου στο έργο «Οι δικοί μας άνθρωποι», ενώ με το Περιφερειακό Θέατρο Θεσσαλονίκης του Κώστα Χατζίσκου εμφανίστηκε και σε ρόλους κλασικού ρεπερτορίου.

Πρώτη φορά εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη στην κωμωδία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Η αρπαγή της Περσεφόνης» (1956), σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Αργότερα συμμετείχε σε αρκετές ταινίες όπως «Ο Ηλίας του 16ου», «Ο μπαμπάς μου ο τεντιμπόις», «Ο τρελοπενηντάρης», «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Νόμος 4000» κ.ά.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 αποσύρθηκε από το θέατρο και ασχολήθηκε με τη συγγραφή σεναρίων για βιντεοταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε ο ίδιος. Ο Τζανετάκος ήταν και οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών παίρνοντας μέρος στα πανελλήνια πρωταθλήματα και αγώνες της εποχής και σημειώνοντας πολλές νίκες.

Ο ηθοποιός ταλαιπωρούταν κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του από σοβαρά προβλήματα υγείας, με αποκορύφωμα μία εγχείρηση ανευρύσματος στην κοιλιακή αορτή τον Νοέμβριο του 2009. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών τον Απρίλιο του 2010.

Πρίμο Λέβι (Primo Levi) (1919-1987)

Ο Πρίμο Λέβι (Primo Levi) (1919-1987) ήταν Ιταλοεβραίος συγγραφέας και ποιητής.

Συνελήφθη στα τέλη του 1943 στη βόρεια Ιταλία από τη φασιστική αστυνομία και φυλακίστηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς μέχρι τον Ιανουάριο του 1945. Τις εμπειρίες του από τη ζωή στο Άουσβιτς τις κατέγραψε στο δημοφιλέστερο έργο του, το Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος (Se questo è un uomo), που εκδόθηκε το 1947. Στο μυθιστόρημα του η Ανακωχή (La tregua), που εκδόθηκε το 1963, περιγράφει το ταξίδι της επιστροφής του στην Ιταλία μετά την απελευθέρωσή του από το Άουσβιτς.

Βιογραφικό

Ο Πρίμο Λέβι γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου του 1919 στο Τορίνο από οικογένεια εβραϊκής καταγωγής. Το διάστημα 1934-1937 σπούδασε στο Liceo classico Massimo d'Azeglio του Τορίνο, το οποίο ήταν διάσημο γιατί σε αυτό δίδαξαν πολλοί φωτισμένοι καθηγητές όπως ο Augusto Monti, ο Umberto Cosmo, ο Τσέζαρε Παβέζε (Cesare Pavese) (ο οποίος ήταν και μαθητής στο συγκεκριμένο σχολείο) κ.α. που αντιτάχθηκαν στον φασισμό και υπέστησαν διώξεις.

Αφού τελείωσε το Λύκειο το 1937, γράφτηκε στο τμήμα χημείας του Πανεπιστημίου του Τορίνο. Τον Νοέμβριο του 1938 τέθηκαν σε ισχύ στην Ιταλία οι ρατσιστικοί νόμοι που επέβαλαν πληθώρα διακρίσεων εις βάρος των Εβραίων της χώρας. Μεταξύ άλλων απαγορευόταν πλέον στους Εβραίους η εγγραφή στο Πανεπιστήμιο, όμως όσοι ήδη σπούδαζαν, όπως ο Λέβι, μπορούσαν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Ο Λέβι λόγω της εβραϊκής καταγωγής του αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες στο να βρει εισηγητή για τη διπλωματική του. Τελικά αποφοίτησε με άριστα το 1941 αλλά πάνω στο πτυχίο του αναγραφόταν ότι ήταν Εβραίος.

Το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς άρχισε να εργάζεται σε μια εταιρία εξόρυξης αμιάντου κοντά στο Τορίνο. Η δουλειά του ήταν να βρει μια οικονομική μέθοδο για την εξαγωγή νικελίου από τα υπολείμματα από την εξόρυξη αμιάντου, από το ορυχείο της εταιρίας. Λόγω της εβραϊκής καταγωγής του είχε προσληφθεί ημιπαράνομα (δεν εμφανιζόταν στις καταστάσεις του προσωπικού). Το 1942, με την μεσολάβηση ενός παλιού συμφοιτητή του, προσελήφθη σε μια ελβετική φαρμακευτική εταιρία στο Μιλάνο, όπου ήρθε σε επαφή με μέλη αντιφασιστικών οργανώσεων και εντάχθηκε στο παράνομο Κόμμα της Δράσης (Partito d'Azione).

Τον Οκτώβριο του 1943 εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση Δικαιοσύνη και Ελευθερία (Giustizia e Libertà) στη Βαλ ντ' Αόστα (Val d'Aosta). Καθώς όμως τόσο ο ίδιος όσο και οι σύντροφοί του δεν ήταν εκπαιδευμένοι, πολύ γρήγορα, τον Δεκέμβριο του 1943, συνελήφθησαν από τη φασιστική αστυνομία και μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο στο Φόσσολι. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1944, 650 Εβραίοι, μεταξύ αυτών και ο Λέβι, στοιβάχτηκαν σε ένα τρένο (ήταν 50 άνθρωποι σε κάθε βαγόνι) και μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς. Εκεί καταγράφηκε ως το νούμερο 174.517 και αμέσως οδηγήθηκε στο στρατόπεδο Buna-Monowitz, γνωστό ως Άουσβιτς III (Μόνοβιτς), όπου παρέμεινε μέχρι την απελευθέρωσή του από τον Κόκκινο Στρατό στις 27 Ιανουαρίου του 1945. Από τους 650 Εβραίους που μεταφέρθηκαν εκείνη την μέρα του Φεβρουαρίου στο Άουσβιτς τελικά επέζησαν μόλις 20 άτομα.

Ιωάννης Ιάκωβος Μέγιερ

Ο Ιωάννης Ιάκωβος Μέγιερ (Ζυρίχη 30 Δεκεμβρίου 1798 – Μεσολόγγι 11 Απριλίου 1826) ήταν Ελβετός φιλέλληνας και συντάκτης της εφημερίδας «Ελληνικά Χρονικά», της πρώτης έντυπης εφημερίδας του Αγώνα.

Βιογραφία

Ο Ιωάννης Ιάκωβος Μέγιερ γεννήθηκε στη Ζυρίχη στις 30 Δεκεμβρίου 1798. Ανήκε σε οικογένεια ιατρών. Ήταν χαρακτήρας ανήσυχος και τυχοδιωκτικός. Σπούδασε φαρμακευτική και κατόπιν ιατρική, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Αυτό δεν τον εμπόδισε να εμφανιστεί στη φιλελληνική επιτροπή της πόλης Βέρνη σαν «ιατρός και χειρουργός». Αυτό του εξασφάλισε τα ναύλα για την Ελλάδα. Συμμετείχε στη ναυμαχία του Κορινθιακού στις 5-6 Μαρτίου 1822. Εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι, νυμφεύθηκε Ελληνίδα και άλλαξε το θρησκευτικό του δόγμα.

 

ΡΥΖΟΓΑΛΟ

 

ΡΥΖΟΓΑΛΟ
ΥΛΙΚΑ:
1 λίτρο γάλα
250 γραμμάρια κρέμα γάλακτος Arla
50 γραμμάρια ζάχαρη
φλούδες από 1 λεμόνι
100 γραμμάρια ρύζι γλασέ
Κανέλα για το πασπάλισμα
1 κ.γ. βανιλια

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Σε μία κατσαρόλα βάζουμε το γάλα, την κρεμα γαλακτος, το ρύζι, τις φλούδες από το λεμόνι και την τοποθετούμε στη φωτιά.

Αφήνουμε να σιγοβράσουν για 20 λεπτά περίπου έως ότου δέσει το ρυζόγαλο. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και ρίχνουμε τη ζάχαρη.
Συνεχίζουμε το ανακάτεμα έως ότου το ρυζόγαλο κρυώσει.

Επίκουρος - Ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα...

Επίκουρος - Ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα...

Κοίτα να συνηθίσεις στην ιδέα ότι ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα.
Κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθηση μας όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης. Γι' αυτό η σωστή εκτίμηση ότι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για μας, μας βοηθά να χαρούμε τη θνητότητα του βίου: όχι επειδή μας φορτώνει αμέτρητα χρόνια αλλά γιατί μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας. ...
Δεν υπάρχει, βλέπεις, τίποτα το φο­βερό στη ζωή του ανθρώπου που 'χει αληθινά συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα το φοβερό στο να μη ζεις.
Άρα είναι ανόητος αυτός που λέει ότι φοβάται το θάνατο,
όχι γιατί θα τον κάνει να υποφέρει όταν έρθει ,
αλλά επειδή υποφέρει με την προσδοκία του θανάτου.
Γιατί ότι δεν σε στεναχωρεί όταν εί­ναι παρόν,
δεν υπάρχει λόγος να σε στεναχωρεί όταν το προσδοκείς.
Το πιο ανατριχιαστικό, λοιπόν, από τα κακά, ο θάνατος, είναι ένα τίποτα για μας, ακριβώς επειδή όταν υπάρχουμε εμείς αυτός είναι ανύπαρκτος, κι όταν έρχεται αυτός είμαστε ανύπαρκτοι εμείς.
Ο θάνατος λοιπόν δεν έχει να κάνει ούτε με τους ζωντανούς ούτε με τους πεθαμένους, αφού για τους ζωντανούς δεν υπάρχει, ενώ οι τελευταίοι δεν υπάρχουν πια.
Βέβαια, οι πολλοί άλλοτε πασχίζουν ν' αποφύγουν το θάνατο σαν να 'ναι η πιο μεγάλη συμφορά, κι άλλοτε τον αποζητούν για ν' αναπαυθούν από τα δεινά της ζωής.
Απεναντίας ο σοφός ούτε τη ζωή απαρνιέται ούτε την ανυπαρξία φοβάται.
Γιατί δεν του είναι δυσάρεστη η ζωή αλλά ούτε και θεωρεί κακό το να μη ζει.
Κι όπως με το φαγητό δεν προτιμά σε κάθε περίπτωση το πιο πολύ μα το πιο νόστιμο, έτσι και με τη ζωή: δεν απολαμβάνει τη διαρκέστερη μα την ευτυχέστερη.
Κι εί­ναι αφελής όποιος προτρέπει τον νέο να ζει καλά και τον γέ­ρο να δώσει ωραίο τέλος στη ζωή του' όχι μόνο γιατί η ζωή είναι ευπρόσδεκτη αλλά γιατί το να ζεις καλά και να πεθαί­νεις καλά είναι μία και η αυτή άσκηση.
Όμως πολύ χειρότε­ρος είναι εκείνος που λέει πως καλό είναι να μη γεννηθείς «αλλά μιας και γεννήθηκες, βιάσου να διαβείς τις πύλες του Άδη» Αν το λέει επειδή το πιστεύει, γιατί δεν αποσύρεται από τη ζωή;
Στο χέρι του είναι να το κάνει, αν το 'χει σκεφτεί σοβαρά.
Αν πάλι το λέει στ' αστεία, είναι ελαφρόμυαλος σε πράγματα που δεν σηκώνουν αστεία."
ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ: "Επιστολή προς Μενοικέα".

Τροφές που έχουμε ξεχάσει

Ποια είναι η πιο συχνή παρότρυνση των διατροφολόγων; «Υιοθέτηση της μεσογειακού τύπου δίαιτας και επιστροφή σε πιο παραδοσιακές συνήθειες διατροφής».

Γίνεται όμως αυτό χωρίς να επανεντάξουμε στο διαιτολόγιό μας όσπρια, τραχανά, άγρια χόρτα, χορτόπιτες, τσάι του βουνού και δεκάδες ακόμα «λησμονημένα» τρόφιμα; Σαφώς και όχι!

Βεβαίως και δεν είναι εύκολο να τα επαναφέρουμε στην κουζίνα μας, βεβαίως και θα υπάρξουν δυσκολίες. Αλλά αξίζει να το προσπαθήσουμε. Κι αν το καταφέρουμε, έστω κι ως ένα μικρό ποσοστό επί του συνόλου των διατροφικών μας επιλογών, μόνο ωφελημένοι θα βγούμε…


Θρεπτικοί θησαυροί του τόπου μας:

Αντράκλα (γλιστρίδα)
Ανά 100 g ωμής, Θερμίδες (Kcal) 13, Πρωτεΐνες (g) 0,7. Υδατάνθρακες (g) 1,1, Λιπαρά (g) 0,7, Εκ των οποίων ω-3 (g) 0,4
Ήπιας μορφής ζιζάνιο που φυτρώνει σχεδόν παντού, σε αγρούς, κήπους, γλάστρες. Διαθέτει υψηλή περιεκτικότητα σε ω-3 λιπαρά οξέα, τα οποία έχουν ευεργετική δράση στο κυκλοφορικό σύστημα, στον εγκέφαλο, στις πνευματικές λειτουργίες και στην ψυχική διάθεση. Περιέχει επίσης αρκετές βιταμίνες, ανόργανα συστατικά και γλουταθειόνη, ένα πολύ ισχυρό αντιοξειδωτικό.
Προσθέστε ωμή, ψιλοκομμένη γλιστρίδα μέσα σε σαλάτες λαχανικών καθώς και σε σάλτσες με γιαούρτι.

Γογγύλια (ρέβες)
Απορροφούν τις λιπαρές ουσίες!
Ανά 100 g ωμών, Θερμίδες (Kcal) 23, Πρωτεΐνες (g) 0,7, Υδατάνθρακες (g) 4,9, Λιπαρά (g) 0,1
Σαρκώδεις ρίζες πλούσιες σε βιταμίνη C και ιχνοστοιχεία. Τρώγονται ωμές (π.χ. τριμμένες μέσα σε σαλάτες λαχανικών με ελαιόλαδο), μαγειρεμένες όπως τα καρότα (π.χ. ως πουρές) ή ψητές, οπότε γίνονται πιο γλυκές. Επειδή απορροφούν τις λιπαρές ουσίες, συνήθως συνοδεύουν παχιά πουλερικά και κόκκινα κρέατα. Για να μη μαυρίσουν κατά το βρασμό, πρέπει να ξεφλουδίζονται και να ξεπλένονται.
Τα χειμωνιάτικα γογγύλια, επειδή είναι πιο καυτερά στη γεύση, καλό είναι να παραμένουν για δέκα λεπτά σε κρύο νερό.

Κουκιά
Μουλιάστε τα αρκετά
Ανά 100 g ξηρών, ωμών, Θερμίδες (Kcal) 332, Πρωτεΐνες (g) 26, Υδατάνθρακες (g) 53, Λιπαρά (g) 1,8
Όσπριο με πολλές πρωτεΐνες, φολικό οξύ, κάλιο, μαγνήσιο και σίδηρο. Έχουν γλυκιά γεύση που θυμίζει φασόλι, είναι όμως αρκετά δύσπεπτα και χρειάζονται αρκετές ώρες μούλιασμα στο νερό. Τρώγονται μαγειρεμένα ως λαδερά, πλακί, γιαχνί, ψητά αλλά και ωμά, όταν είναι φρέσκα, αφού βραχούν καλά. Ταιριάζουν με αγκινάρες, αρακά, μαρούλι, σκόρδο, κρεμμύδι, σάλτσα ντομάτας και σχεδόν όλα τα μυρωδικά. Τα φύλλα τους χρησιμοποιούνται σε σαλάτες λαχανικών και ζυμαρικών.
Άτομα με έλλειψη του ενζύμου 6GPD δεν πρέπει να καταναλώνουν κουκιά, γιατί κινδυνεύουν από κυάμωση.

Γάλα κατσικίσιο
Εύπεπτο και… καθαρό!
Ανά ποτήρι 250 ml*: Θερμίδες (Kcal) 115, Πρωτεΐνες (g) 9,3, Υδατάνθρακες (g) 11,0, Λιπαρά (g) 3,8, Ασβέστιο (mg) 305, *Με 1,5% λιπαρά


Σε σύγκριση με το αγελαδινό γάλα, το κατσικίσιο είναι πιο καθαρό από υπολείμματα φαρμάκων και ορμονών, περισσότερο εύπεπτο και με λιγότερη λακτόζη, κάτι που το καθιστά καλύτερα ανεκτό σε άτομα με δυσανεξία. Οι πρωτεΐνες του σπανίως επιβαρύνουν ήδη υπάρχουσες αλλεργίες ή αναπνευστικά προβλήματα, τα λιπαρά του επηρεάζουν λιγότερο τη χοληστερίνη στο αίμα, ενώ τα ένζυμα που περιέχει συμβάλλουν στην πληρέστερη αφομοίωση του ασβεστίου από τον ανθρώπινο οργανισμό. Προτιμάτε κατσικίσιο γάλα βιολογικής προέλευσης.

Θρεψίνη
Τη δοκιμάσατε σε κρέπες;
Ανά μερίδα 10 g, Θερμίδες (Kcal) 42, Πρωτεΐνες (g) 0,4, Υδατάνθρακες (g) 6,4, Λιπαρά (g) 1,8
Ελαφρώς γλυκόξινη κρέμα από σταφύλια, πρόγονος των σύγχρονων προϊόντων επάλειψης ψωμιού. Το βασικό της συστατικό είναι ο χυμός σταφυλιού, στον οποίο προστίθενται φυτικό λίπος, αμυλοσιρόπιο και, αρκετές φορές, γάλα σκόνη, λεκιθίνη και αλεύρι σόγιας. Τρώγεται με το κουταλάκι, επαλείφεται σε ψωμί, φρυγανιές και αρτοσκευάσματα, μπορεί να γίνει γέμιση σε κρέπες, χρησιμοποιείται ως γλυκαντικό σε γλυκίσματα και παγωτά.
Καταναλώστε τη θρεψίνη αντί άλλων προϊόντων επάλειψης και όχι επιπλέον αυτών.

Κεχρί
Ιδανικό για το γαστρεντερικό
Ανά 100 g ωμό, Θερμίδες (Kcal) 364, Πρωτεΐνες (g) 11,1, Υδατάνθρακες (g) 70,9, Λιπαρά (g) 4,0, Φυτικές ίνες (g) 14,8
Δημητριακό υψηλής περιεκτικότητας σε υδατάνθρακες, φυτικές ίνες και βιταμίνες Β, εξαιρετικά ωφέλιμο για το γαστρεντερικό σύστημα. Επειδή δεν περιέχει καθόλου γλουτένη, τα βρώσιμα προϊόντα κεχριού (σπόροι, νιφάδες, αλεύρι, ψωμί, γκοφρέτες κ.ά.), μπορούν να καταναλωθούν από άτομα με κοιλιοκάκη ή/και ευαισθησία στο έντερο.
Οι αποξηραμένοι σπόροι μαγειρεύονται όπως το ρύζι, ενώ οι νιφάδες χρησιμοποιούνται όπως και οι υπόλοιπες νιφάδες δημητριακών.

Κουσκούσι
Το λατρεύουν τα παιδιά
Ανά 100 g ωμό, Θερμίδες (Kcal) 376, Πρωτεΐνες (g) 12,8, Υδατάνθρακες (g) 77,4, Λιπαρά (g) 0,6
Ζυμαρικό με βασικά συστατικά αλεύρι μαλακό και σκληρό, αβγά, αγελαδινό γάλα και αλάτι. Το συναντάμε συνήθως σε στρογγυλές μικρές μπαλίτσες, οι οποίες βρέχονται με κρύο νερό και κατόπιν βράζονται σε νερό, ζωμό ή στον ατμό, ώστε να αποκτήσουν μεγαλύτερο όγκο και να γίνουν αφράτες. Χρησιμοποιείται επίσης αντί για ρύζι σε μαγειρευτά πιλάφια (με μύδια, μοσχάρι, αρνί, κοτόπουλο κ.ά.), σε σούπες, μαζί με όσπρια και σε σαλάτες με λαχανικά.
Το στιγμιαίο κουσκούσι γίνεται εύκολα και γρήγορα σε λιγότερο από 5 λεπτά.

Κράνα
Το «αντίδοτο» στις ουρολοιμώξεις
Ανά 100 g ωμά, Θερμίδες (Kcal) 43, Πρωτεΐνες (g) 1,4, Υδατάνθρακες (g) 9,8, Λιπαρά (g) 0,4
Ο μικρός, κόκκινος και ξινός καρπός της κρανιάς είναι πλούσιος σε διάφορα αντιοξειδωτικά (πολυφαινόλες, βιταμίνη C κ.ά.), πηκτίνη, τανίνες και σίδηρο. Τα κράνα καταναλώνονται αυτούσια (νωπά, κατεψυγμένα ή αποξηραμένα) ή χρησιμοποιούνται για την παρασκευή εκχυλίσματος, ποτών, γλυκισμάτων και μαρμελάδας. Ο συμπυκνωμένος χυμός τους πίνεται κυρίως ως αναψυκτικό, αφού αραιωθεί πρώτα με αρκετό νερό, ή προστίθεται ως γλυκαντικό σε τσάι, γιαούρτι, ταχίνι, παγωτά, κέικ και φρουτοσαλάτες.
Αν πάσχετε από υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις, ο χυμός από κράνα βοηθάει στην αντιμετώπισή τους.

Κριθάρι
Ρίχνει τη χοληστερίνη
Ανά 100 g νερόβραστο, Θερμίδες (Kcal) 97, Πρωτεΐνες (g) 2,0, Υδατάνθρακες (g) 22,0, Λιπαρά (g) 0,5, Φυτικές ίνες (g) 7,5
Καλή πηγή βιταμινών Β, ανόργανων στοιχείων και φυτικών ινών, ιδίως δε β-γλυκάνης. Η β-γλυκάνη μπορεί να μειώσει την υψηλή χοληστερίνη, ιδιότητα επισήμως αναγνωρισμένη από την Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA). Το κριθάρι βοηθάει επίσης στη λειτουργία του εντέρου και του ήπατος, στη ρύθμιση του σακχάρου στο αίμα και στη μείωση της κυτταρίτιδας. Οι σπόροι του μαγειρεύονται όπως το καστανό ρύζι, οι νιφάδες τρώγονται ωμές ή χυλωμένες, ενώ το κριθάλευρο χρησιμοποιείται για την παρασκευή ψωμιού, παξιμαδιών και αρτοσκευασμάτων, σε σούπες και σε βραστά.
Αν έχετε κάπως αυξημένη χοληστερίνη, προσθέστε στη διατροφή σας πτισάνη, δηλαδή κριθάρι ξεφλουδισμένο και αλεσμένο χοντρά.

Λιναρόσποροι
Θρεπτικότατοι!
Ανά κουταλάκι 5 g, Θερμίδες (Kcal) 20, Πρωτεΐνες (g) 0,8, Υδατάνθρακες (g) 0,5, Λιπαρά (g) 1,6, Φυτικές ίνες (g) 1,5
Η πλουσιότερη φυτική πηγή ω-3 λιπαρών οξέων. Έχουν επίσης μεγάλη περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες, βιταμίνη Ε, φυτικές ίνες και λιγνάνες. Οι λιναρόσποροι είναι ευεργετικοί για τη λειτουργία του γαστρεντερικού συστήματος, του ανοσοποιητικού και του κυκλοφορικού. Μπορείτε να τους καταναλώσετε σκέτους με λίγο μέλι, να τους προσθέστε σε νιφάδες δημητριακών, γιαούρτι, σαλάτες λαχανικών και σούπες, να τους μαγειρέψετε μαζί με λαχανικά ή να φτιάξετε με αυτούς αφέψημα.
Προτιμήστε αναποφλοίωτους λιναρόσπορους σκούρου χρώματος. Πριν τους χρησιμοποιήσετε, θρυμματίστε τους ή μουλιάστε τους για αρκετές ώρες.

Μουστοκούλουρο
Λιώνει στο στόμα
Ανά τεμάχιο 35 g, Θερμίδες (Kcal) 139, Πρωτεΐνες (g) 2,1, Υδατάνθρακες (g) 21,5, Λιπαρά (g) 5,0
Το παραδοσιακό μας γλυκό κουλουράκι. Παρότι η συνταγή παρασκευής του διαφέρει από περιοχή σε περιοχή, τα βασικά υλικά παραμένουν ίδια: μούστος (πετιμέζι), αλεύρι και ζάχαρη. Η υφή του μπορεί να είναι σκληρή, τραγανή ή μαλακή, ενώ το σχήμα του πλεξούδα («κοτσιδάκι»), μακρόστενο ή κυκλικό, με τρύπα στη μέση ή χωρίς.
Προτιμάτε να φτιάχνετε τα δικά σας σπιτικά μουστοκούλουρα παρά να τα αγοράζετε έτοιμα.

Μπομπότα
Από την Κατοχή… στο πιάτο μας
Ανά φέτα 30 g, Θερμίδες (Kcal) 92, Πρωτεΐνες (g) 0,2, Υδατάνθρακες (g) 22,5, Λιπαρά (g) 0,7
Ψωμί από αλεύρι καλαμποκιού. Φτιάχνεται είτε με προζύμι είτε χωρίς, σε αλμυρή εκδοχή ή γλυκιά με σταφίδες. Έχει υψηλή περιεκτικότητα σε άμυλο, φυτικές ίνες, καροτενοειδή και βιταμίνες Β. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί όπως και οι υπόλοιποι τύποι ψωμιού, ως μέρος γεύματος ή ως κολατσιό, π.χ. με τυρί, είναι ιδιαίτερα χορταστικό και δεν ανεβάζει απότομα το σάκχαρο στο αίμα.
Η μπομπότα σερβίρεται ελαφρά ζεστή. Αν σας περισσέψει, διατηρήστε την στην κατάψυξη, κλεισμένη σε σακούλα κατάλληλη για τρόφιμα.

Ξινόχοντρος
Στην Κρήτη τον λατρεύουν
Ανά 100 g μαγειρεμένος, Θερμίδες (Kcal) 80, Πρωτεΐνες (g) 3,3, Υδατάνθρακες (g) 15,2, Λιπαρά (g) 0,7
Χαρακτηριστικό προϊόν της Κρήτης, συγγενές με ορισμένους τύπους τραχανά. Παρασκευάζεται από αλεσμένο στάρι και «ξινισμένο» κατσικίσιο γάλα, επομένως περιέχει τα θρεπτικά συστατικά και των δύο. Τρώγεται είτε φρέσκος είτε αποξηραμένος. Δίνει επιπρόσθετη νοστιμιά στα περισσότερα φαγητά, μπορεί να μαγειρευτεί με φασόλια φρέσκα ή ξερά, με ρεβίθια, μπάμιες, κοτόπουλο ή χοιρινό, να μπει σε σούπες, γεμιστά, ντολμάδες κ.ά.
Εναλλακτικά, δοκιμάστε τον κρητικό χόντρο και χρησιμοποιήστε τον όπως το πλιγούρι, γιατί ουσιαστικά περί αυτού πρόκειται.

Ξινόγαλα
Το καλύτερο για τη δυσανεξία
Ανά ποτήρι 250 ml, Θερμίδες (Kcal) 102, Πρωτεΐνες (g) 8,3, Υδατάνθρακες (g) 9,3,
Λιπαρά (g) 3,8, Ασβέστιο (mg) 325
Γνωστό και ως «ελληνικό οξύγαλα» ή «αριάνη». Παράγεται από τη φυσική ζύμωση γάλακτος ή βουτυρογάλακτος με φιλικά για τον οργανισμό οξυγαλακτικά βακτηρίδια (προβιοτικά). Είναι προϊόν εύγευστο, εύπεπτο και πολύ θρεπτικό, αφού προσφέρει ό,τι και το γάλα από το οποίο προέρχεται συν τα επιπρόσθετα προβιοτικά, τα οποία εμπλουτίζουν την εντερική μας χλωρίδα.
Το ξινόγαλα αποτελεί καλή εναλλακτική λύση πρόσληψης ασβεστίου για άτομα που έχουν δυσανεξία στη λακτόζη.

Παστέλι
Μην παρασυρθείτε από τη γλύκα του!
Ανά τεμάχιο 50 g, Θερμίδες (Kcal) 211, Πρωτεΐνες (g) 4,0, Υδατάνθρακες (g) 24,0, Λιπαρά (g) 11,0, Φυτικές ίνες (g) 2,6
Το γνήσιο παραδοσιακό παστέλι, όπως αυτό της Σίφνου, το οποίο είναι χειροποίητο και πολύ τραγανό, φτιάχνεται αποκλειστικά από σουσάμι και μέλι. Στις πιο βιομηχανοποιημένες μορφές του, το παστέλι εμπλουτίζεται με διάφορους ξηρούς καρπούς (αμύγδαλα, καρύδια, φιστίκια, σταφίδες κ.ά.) και περιέχει επιπρόσθετη γλυκόζη ή ζάχαρη. Σε κάθε όμως περίπτωση, είναι ένα εξαιρετικό σνακ για μικρούς και μεγάλους.
Προσοχή στην ποσότητα: το λίγο παστέλι γλυκαίνει, το πολύ παχαίνει.

Πετιμέζι
Χίλιες δυο χρήσεις
Ανά κουταλιά 10 g, Θερμίδες (Kcal) 42, Πρωτεΐνες (g) 0,2, Υδατάνθρακες (g) 7,8, Λιπαρά (g) 0,1
Προέρχεται από συμπύκνωση μούστου ώριμων φρέσκων σταφυλιών. Μπορεί να γίνει μούστος (2-3 μέρη νερό – 1 μέρος πετιμέζι) για μουσταλευριά και μουστοκούλουρα, να αντικαταστήσει τη ζάχαρη σε γλυκίσματα και ροφήματα, να χρησιμοποιηθεί ως σπιτικό αναψυκτικό (1 μέρος πετιμέζι – 3 μέρη παγωμένο νερό) ή γρανίτα (1 μέρος πετιμέζι – 2 μέρη πάγος) ή να προστεθεί ως αρωματικό σιρόπι σε γιαούρτι και παγωτά.
Προτιμήστε πετιμέζι που παράγεται με ήπιες μεθόδους, χωρίς επεξεργασία σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες.

Περέκ
Ποντιακές, μοναδικές πίτες
Ανά 100 g, Θερμίδες (Kcal) 273, Πρωτεΐνες (g) 8,5, Υδατάνθρακες (g) 56,5, Λιπαρά (g) 1,4
Προψημένα πολύ λεπτά και μεγάλα φύλλα που παρασκευάζονται μόνο με αλεύρι, νερό και αλάτι, χωρίς την προσθήκη κανενός συντηρητικού. Ψήνονται στο τζάκι ή στην πυροστιά και διατηρούνται φυλαγμένα σε σκιερό μέρος για τουλάχιστον ένα χρόνο.
Χρησιμοποιήστε τα περέκ για να φτιάξετε γρήγορες πίτες με λεπτό φύλλο (χορτόπιτα, τυρόπιτα, παστουρμαδόπιτα κ.ά.) ή ως βάση για πίτσα. Μπορείτε επίσης να τα γεμίσετε όπως τις κρέπες με διάφορα υλικά, αλμυρά ή γλυκά.

Σταμναγκάθι
Το τέλειο αποτοξινωτικό!
Ανά 100 g ωμό, Θερμίδες (Kcal) 15, Πρωτεΐνες (g) 0,7, Υδατάνθρακες (g) 3,1, Λιπαρά (g) 0,1
Πρόκειται ουσιαστικά για μια άγρια ποικιλία ραδικιού («γιαλοράδικο») με χαρακτηριστική πικρή γεύση, το οποίο χαίρει μεγάλης εκτίμησης στην Κρήτη. Είναι εξαιρετικά τονωτικό και διουρητικό, βοηθάει στην αποτοξίνωση του ήπατος, έχει ελαφρώς καθαρτικές ιδιότητες. Τρώγεται ωμό με λεμόνι ή ξίδι και ελαιόλαδο, βρασμένο μόνο του, μαγειρεμένο με αρνάκι ή κατσικάκι, γίνεται τουρσί, αφού πρώτα ζεματιστεί σε κρασί και ξίδι.
Το σταμναγκάθι συντηρείται για 2-4 μέρες στο ψυγείο. Αν όμως το ζεματίσετε και το φυλάξετε στην κατάψυξη, διατηρείται για αρκετό καιρό.

Τσάι του βουνού
Βάλσαμο για το κρυολόγημα
Με 1 κουταλάκι μέλι και χυμό λεμονιού, Θερμίδες (Kcal) 21, Υδατάνθρακες (g) 5,8
Προέρχεται από αυτοφυείς μικρούς θάμνους του γένους Sideritis L. και όχι από το φυτό Camellia sinensis. Το αφέψημά του είναι αρωματικό και έχει πολλές ευεργετικές ιδιότητες, αντιοξειδωτικές, αντιφλεγμονώδεις και αντιμικροβιακές, οι οποίες οφείλονται στα συστατικά του αιθέριου ελαίου του. Βοηθάει στην καταπολέμηση του κοινού κρυολογήματος, ανακουφίζει από ιώσεις και φλεγμονές του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος.
Πίνεται ζεστό ή κρύο, προτιμότερο με την προσθήκη μελιού και λεμονιού.

Τραχανάς
Η καλύτερη σουπίτσα!
Ανά 100 g ωμός, ξινός, Θερμίδες (Kcal) 371, Πρωτεΐνες (g) 12,7, Υδατάνθρακες (g) 72,3, Λιπαρά (g) 3,5
Κάποτε αποτελούσε το βασικό πρωινό των χειρωνακτικά εργαζομένων. Ο ξινός τραχανάς παρασκευάζεται από ζύμη αλευριού και γάλακτος ή γιαουρτιού, η οποία μένει για μια μέρα ώστε να «ξινίσει». Ο γλυκός φτιάχνεται από σκληρό στάρι, γάλα, βούτυρο γάλακτος και αλάτι. Ο τραχανάς γίνεται σούπα αραιή ή πιο πηκτή, μαγειρεύεται μαζί με όσπρια ή λαχανικά, συνοδεύει κοτόπουλο και χοιρινό, προστίθεται ως γέμιση σε πίτες, χρησιμοποιείται σε γεμιστά και ντολμάδες αντί για ρύζι αλλά και σε κεφτέδες αντί για ψωμί.
Η ζεστή τραχανόσουπα είναι ιδανικό γεύμα για τις κρύες μέρες του χειμώνα.

Χαρούπι
Θυμίζει κακάο
Χαρουπολάτα τεμάχιο 45 g, Θερμίδες (Kcal) 199, Πρωτεΐνες (g) 3,6, Υδατάνθρακες (g) 25,6, Λιπαρά (g) 11,9, Φυτικές ίνες (g) 6,4
Ο καρπός της χαρουπιάς (ξυλοκέρατο) έχει υψηλή περιεκτικότητα σε σάκχαρα, φυτικές ίνες (κυρίως γαλακτομανάνες), ασβέστιο και βιταμίνες Β. Επειδή όταν ψηθεί και αλεστεί («χαρουπόσκονη») η γεύση του θυμίζει το κακάο, χρησιμοποιείται αντί αυτού σε διάφορα ροφήματα, προϊόντα επάλειψης και γλυκίσματα, με γνωστότερο το υποκατάστατο σοκολάτας («χαρουπολάτα»). Το σιρόπι που εξάγεται από τον καρπό («χαρουπόμελο») χρησιμοποιείται ως γλυκαντική ουσία.
Το χαρούπι βοηθά στην αντιμετώπιση της δυσκοιλιότητας: οι φυτικές του ίνες προσροφούν πολύ νερό στο έντερο και αυξάνουν την κινητικότητά του. Τσουκνίδα
Άλλη γεύση στις πίτες!
Τσουκνιδόπιτα (145 g), Θερμίδες (Kcal) 311, Πρωτεΐνες (g) 5,2. Υδατάνθρακες (g) 31,6,
Λιπαρά (g) 18,1
Αυτοφυές ζιζάνιο, γνωστό περισσότερο για τη φαγούρα που προκαλεί όταν έρθει σε επαφή με το δέρμα. Ως τρόφιμο είναι καλή πηγή βιταμίνης C, β-καροτένιου, σιδήρου και καλίου, ενώ έχει τονωτική, διουρητική και αποτοξινωτική δράση. Αφού πρώτα ζεματιστεί, μπαίνει ως γέμιση σε πίτες μαζί με άλλα αγριόχορτα. Γίνεται επίσης σούπα, γιαχνί, τηγανιά, χρησιμοποιείται σε ομελέτες, ζυμαρικά και σαλάτες λαχανικών, πίνεται ως θεραπευτικό έγχυμα και ως ζωμός με μπόλικο λεμόνι.
Τσουκνίδες θα βρείτε στις αγορές από το φθινόπωρο μέχρι και την άνοιξη.


Μην ξεχνάτε: Κύριο χαρακτηριστικό της παραδοσιακής ελληνικής διατροφής είναι η μεγάλη ποικιλία διαφορετικών τροφίμων, που συνδυάζονται με διάφορους τρόπους ανάλογα με την εποχή, μαγειρεύονται απλά και καταναλώνονται σε μικρές ποσότητες, χωρίς υπερβολές.ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΕΔΟΥΚΟΣ
Πηγή:ethnos.gr

Μιλφειγ

εκεί πίσω αχνοφαίνεται...

ΥΛΙΚΑ

1 δόση κρέμα ζαχαροπλαστικης
3 στρώσεις σφολιάτας ψημενη

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

1.Σε ενα ταψι λαδωμενο και αλευρωμενο απλωνουμε την μια σφολιατα στην συνεχεια απλωνουμε την κρεμα ζαχαροπλαστικης.
Αυτο το κανουμε τρεις φορες.

2.Με μια σπατουλα καλυπτουμε τα πλαινα με κρεμα κι αυτα και κανουμε επικοληση την ψιλοκομενη σφολιατα

3.Βαζουμε το μιλφειγ στο ψυγειο για τρεις ωρες.
Μολις ειναι ετοιμο, κοβουμε και σερβιρουμε.

Μουσακάς διαίτης

Μουσακάς διαίτης
Νοστιμότατη συνταγή για μουσακά με ελάχιστες θερμίδες. Κατάλληλος για δίαιτα χαμηλή σε θερμίδες - λιπαρά - υδατάνθρακες.
• Άπαχος μοσχαρίσιος κιμάς: 100 γρ.
• Φλάσκες μελιτζάνες: 4 μεγάλες (2 κιλά περίπου)
• Τριμμένο καρότο: 1 μέτριο
• Τριμμένο κολοκύθι: 1 μέτριο
• Ψιλοκομμένα κρεμμύδια: 2 μέτρια
• Ντοματοχυμό: 1 κούπα
• Άπαχο γιαούρτι: 1 κεσεδάκι
• Αυγό: 1 μεγάλο
• Αλάτι, πιπέρι: όσο σας αρέσει
• Ξερά αρωματικά: 2 κουταλάκια σύνολο (θυμάρι, ρίγανη, ματζουράνα, δεντρολίβανο ή ότι άλλο σας αρέσει)
• Ελαιόλαδο: μερικές σταγόνες

Κόβετε τις μελιτζάνες σε ροδέλες 1 εκ. πάχος περίπου και τις αλατίζετε. Τις αφήνετε 30 λεπτά περίπου να ξεπικρίσουν. Στρώνετε 2 μεγάλα ταψιά με λαδόχαρτο και απλώνετε πάνω τις μελιτζάνες. Τις ψήνετε στους 200 βαθμούς για 30 λεπτά περίπου (να μαλακώσουν καλά).

Εν τω μεταξύ ετοιμάζετε τον κιμά: ρίνετε μερικές σταγόνες ελαιόλαδο σε κατσαρόλα και με χαρτί κουζίνας περνάτε τον πάτο και τα τοιχώματα να λαδωθούν ελαφρά. Ζεσταίνετε την κατσαρόλα και προσθέτετε τον κιμά να καβουρδιστεί για μερικά λεπτά, ανακατεύοντας τον τακτικά.

Προσθέτετε τα ψιλοκομμένα κρεμμύδια και το τριμμένο καρότο και κολοκυθάκι. Μαγειρεύετε για μερικά λεπτά ακόμη, ανακατεύοντας τακτικά. Τέλος προσθέτετε αλατοπίπερο, τα μπαχαρικά και τον ντοματοχυμό. Ανακατεύετε και σκεπάζετε την κατσαρόλα. Χαμηλώμετε την φωτιά και αφήνετε να σιγοβράσει για μισή περίπου ώρα. Ελέγχετε που και που κι αν χρειάζεται προσθέτετε λίγο νερό.

Ρίχνετε μερικές σταγόνες ελαιόλαδο σε ένα ταψάκι 35 εκ. περίπου και το απλώνετε με χαρτί κουζίνας. Στρώνετε κάτω το 1/3 από τις μελιτζάνες. Κρατάτε στην άκρη 1 κούπα κιμά και από τον υπόλοιπο, στρώνετε τον μισό πάνω από τις μελιτζάνες. Στρώνετε άλλη μια στρώση μελιτζάνες και από πάνω τον υπόλοιπο κιμά. Τελειώνετε με μια στρώση μελιτζάνες.

Χτυπάτε το αυγό ελαφρά και το προσθέτετε στο γιαούρτι. Ανακατεύετε καλά και προσθέτετε την κούπα κιμά που κρατήσατε. Απλώνετε αυτό το μείγμα πάνω από την τελευταία στρώση μελιτζάνες.

Ψήνετε το φαγητό στους 180 βαθμούς για 35 - 40 λεπτά περίπου. Σερβίρετε το φαγητό ζεστό με μια πλούσια πράσινη σαλάτα.

 

Ἀρχαῖες πόλεις Ἑπτανησίων στὴν ἑλληνιστικὴ Συρία…

Δυο Λευκάδες, μια Ιθάκη και μια Δολίχη στην αρχαία Συρία Γράφει ο Γιώργος Λεκάκης, www.lekakis.com
Στα ελληνιστικά χρόνια σημειώνεται ένας μεγάλος εποικισμός Επτανησίων στην Μέση Ανατολή. Αναφέρονται δυο πόλεις με το όνομα Λευκάς (δηλ. πόλη που έκτισαν άποικοι εκ Λευκάδος) επί Σελευκιδών: Η μια στην Ν. και η άλλη στην Β. σημερινή Συρία. Κι έτσι δικαιολογείται αρχαία πόλη με το όνομα Ιθάκη «παρά τον Ευφράτην», που αναφέρεται πιθανότατα κι αυτή στην έκταση της (νυν) Συρίας, πόλη κτισμένη από Ιθακησίους αποίκους.

Σχετική με την Ιθάκη ήταν και η Δολίχη (= επιμήκης, μακρυά, μακρόστενη > σχετ. το τοπωνύμιο Μακρόνησος). Έτσι σχετική με την Ιθάκη Συρίας θα ήταν και η Δολίχη Συρίας, πόλη στην περιοχή της Κομμαγηνής, επί της Γερμανικίας οδού, κατά τον Ευφράτη ποταμό. Ιδρύθηκε κι αυτή επί εποχής διαδόχων του Μεγ. Αλεξάνδρου. Επί Ρωμαίων αυτοκρατόρων εξέδωσε νόμισμα. Σ’ αυτήν ελατρεύετο ο Δολιχηνός Ζευς. Σπουδαίος ναός του υπήρχε εκεί. Διέθετε επίσημα θερμά λουτρά. Στα χριστιανικά χρόνια υπήρξε έδρα επισκοπής.
Οι νέοι άποικοι συνηθίζουν να δίνουν το όνομα της πόλεως καταγωγής τους στην νέα πόλη που νεοκατοικούν ή ιδρύουν. Έτσι έκαμαν και στην Μεσοποταμία του 4ου αι. π.Χ. Έτσι βρίσκουμε εκεί πόλεις κτισμένες – εκτός από Επτανησίους, όπως προανέφερα – από Μακεδόνες (Μακεδονόπολις, Αμφίπολις, Έδεσσα, Ανθεμουσιάς, Ευρωπός, κ.ά.), Πελοποννησίους, Στερεοελλαδίτες, Θράκες, Θεσσαλούς, Ηπειρώτες, κ.ά. (Το ίδιο έκαμαν και οι σύγχρονοι πρόσφυγες, όταν ξερριζώνονταν βιαίως από την Σμύρνη και την Φώκαια, λ.χ. και ίδρυαν στην νέα πατρίδα τους την Νέα Σμύρνη και την Νέα Φώκαια, αντιστοίχως, κ.ο.κ.).
Προς ανακαιφαλαίωσιν, στην Συρία των ελληνιστικών χρόνων υπήρχαν οι εξής αρχαίες ελληνικές πόλεις:
Στην Σελευκίδα (στην βόρεια Συρία) : Αμφίπολις, Αντιγόνεια, Αντιόχεια (υπήρχαν δυο πόλεις με αυτό το όνομα στην ίδια περιοχή), Απάμεια, Απολλωνία, Αρέθουσα, Αστακός, Αχαΐα, Βέρροια (πρόκειται για την νυν πρωτεύουσα της Συρίας, που εξακολουθεί να λέγεται παραφρασμένα Βηρυτός), Βοττιαίος δήμος, Γέφυρα, Γίνδαρος, Δάφνη, Διόσπολις, Δολίχη, Επιφάνεια (υπήρχαν 3 πόλεις με αυτό το όνομα στην ίδια περιοχή), Ευρωπός, Ζεύγμα, Ημαθία, Ηραία, Ηράκλεια (υπήρχαν δυο πόλεις με αυτό το όνομα στην ίδια περιοχή), Θρακών κώμη (;), Ιεράπολις, Ιθάκη, Καλλίπολις, Κύρρος, Λαοδίκεια, Λάρισσα, Λευκάς, Λυσιάς, Μαρώνεια, Μέγαρα, Μελεάγρου Χάραξ, Νεάπολις, Νικατορίς, Πέρινθος, Σελεύκεια (υπήρχαν δυο πόλεις με αυτό το όνομα στην ίδια περιοχή), Σέρραι (;), Τεγέα, Χαλκίς, Χαονία και Ωρωπός.
Στην επαρχία Κομμαγηνής: Αντιόχεια (υπήρχαν δυο πόλεις με αυτό το όνομα στην ίδια περιοχή), Αρσάμεια (υπήρχαν δυο πόλεις με αυτό το όνομα στην ίδια περιοχή), Γερμανίκεια, Σαμόσατα, Σελεύκεια και Στρατονίκεια.
Στην Κοίλη (δηλ. την νότια) Συρία: Αίνος, Ανθηδών, Αντιόχεια (υπήρχαν δυο πόλεις με αυτό το όνομα στην ίδια περιοχή), Αντιόχου φάραγξ, Απολλωνία (υπήρχαν δυο πόλεις με αυτό το όνομα στην ίδια περιοχή), Αρέθουσα, Αρσινόη (υπήρχαν δυο πόλεις με αυτό το όνομα στην ίδια περιοχή), Βρόχοι, Γάδαρα, Γάζωρος (;), Γέρασα, Γέρρα, Δημητριάς, Δίον, Ελλάς, Ηλιούπολις, Ηράκλεια, Ίππος, Λαοδίκεια (υπήρχαν δυο πόλεις με αυτό το όνομα στην ίδια περιοχή), Λευκάς, Λυσιάς, Ορθωσία, Πέλλα, Πιερία, Πτολεμαΐς, Σελεύκεια (υπήρχαν 3 πόλεις με αυτό το όνομα στην ίδια περιοχή), Σκυθόπολις, Στράτωνος Πύργος, Τριπαράδεισος, Τύρος, Φιλαδέλφεια, Φιλωτερία και Χαλκίς.

Πλέσκα

μοτίβο υφαντό που μπορεί  και να κεντηθεί

Πλέσκα

Ώσπου να πεις "πίτα" έγινε!

• 2 αβγά
• ½ ποτήρι καλαμποκέλαιο
• αλάτι
• ½ κιλό φέτα
• 800 γρ. πράσα ζεματισμένα
• 750 γρ. καλαμποκάλευρο
• 2 κουτ. γλυκού μπέικιν πάουντερ

Η πλέσκα είναι είδος βλάχικης πίτας. Είναι πανεύκολη στην παρασκευή της και πάρα πολύ νόστιμη!

Βήμα 1: Σε μια μεγάλη μπασίνα ανακατεύουμε με το χέρι τα 650 γρ. αλεύρι, το μπέικιν, αλάτι και λάδι, προσθέτοντας σιγά-σιγά νερό μέχρι το μείγμα να γίνει σφιχτό.

Βήμα 2: Λαδώνουμε το ταψί που θα ψήσουμε την πίτα, βάζουμε μέσα το ζυμάρι και το απλώνουμε σε όλη την επιφάνειά του.

Βήμα 3: Χτυπάμε τα αβγά και τα βάζουμε σ' ένα μπολ μαζί με τα πράσα και την τριμμένη φέτα. Ανακατεύουμε και απλώνουμε τη γέμιση πάνω στη ζύμη.

Βήμα 4: Πασπαλίζουμε με καλαμποκάλευρο, μουσκεύουμε με λάδι και νερό και ψήνουμε την πίτα στους 180οC για περίπου 1 ώρα.

Ιερά Μονή Παναγίας Εξακουστής Μαλλών Ιεράπετρας

Ιερά Μονή Παναγίας Εξακουστής Μαλλών

 

Ίδρυση και θέση της Μονής
Η Ιερά Μονή Παναγίας Εξακουστής Μαλλών Ιεράπετρας βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά της επαρχίας Ιεράπετρας. Για να φθάσει κάποιος στο Μοναστήρι πρέπει να ακολουθήσει τον επαρχιακό δρόμο Ιεράπετρα-Μάλλες. Πρόκειται για μια όμορφη διαδρομή με πανοραμική θέα προς το νότιο Κρητικό πέλαγος σε κατάφυτο και ερημικό περιβάλλον, μακρυά από κατοικημένες περιοχές, η οποία ανέκαθεν προσφερόταν για άσκηση και μονήρη βίο. Ο ακριβής χρόνος ιδρύσεως της Μονής δεν είναι γνωστός. Άλλωστε, δεν διασώζονται γραπτές μαρτυρίες, τόσο από την περίοδο της Ενετοκρατίας, όσο και από την περίοδο της Τουρκοκρατίας για να μπορεί να διερευνηθεί σε βάθος η μοναχική ιστορία της περιοχής. Τα λιγοστά στοιχεία που διασώθηκαν μέχρι σήμερα αποκαλύπτουν, ότι η Εξακουστή ήταν παλαιός τόπος ορθόδοξης λατρείας, αν λάβουμε υπ’ όψη μας, ότι πολύ κοντά βρισκόταν η διαλελυμένη σήμερα Μονή Παναγίας Αρμού, τόπος ερημικός και κατάλληλος για τη λατρεία του Τριαδικού Θεού.

Σύμφωνα, λοιπόν, με την παράδοση υπήρχε στη σημερινή θέση της Μονής κάποιο παλιό μοναστήρι που πιθανότατα καταστράφηκε εκ θεμελίων από τους Τούρκους κατακτητές, οι οποίοι έκαψαν τα πάντα, ακόμη και το αρχείο της. Απέμεινε μόνο μικρό φυσικό σπήλαιο, πρόχειρα διασκευασμένο σε Ναό, το γνωστό παρεκκλήσιο της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, στο οποίο σύμφωνα με τη μαρτυρία του Γάλλου καθηγητή αρχαιολογίας Paule Faure, βρέθηκε εικόνα κατά τον 19ο αιώνα.

Μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, κατά την περίοδο της Αιγυπτιοκρατίας, οι συνθήκες διαβιώσεως των ορθοδόξων Κρητικών άρχισαν να βελτιώνονται, ιδιαίτερα δε μετά την υπογραφή του «χάτι-ι-χουμαγιούν» το 1856, με το οποίο παραχωρούνται κάποιες θρησκευτικές ελευθερίες. Αυτήν την περίοδο παρατηρείται μεγάλη άνθιση στα περισσότερα Μοναστήρια της Κρήτης, πολλά από τα οποία άρχισαν πάλι να αποκτούν ζωή και μοναχοί να κατεφεύγουν σ’ αυτά. Ανάμεσα σ’ αυτά τα Μοναστήρια που ιδρύθηκαν τότε ήταν και η Μονή Εξακουστής.

Ο κατά κόσμον Αντώνιος Μπαρμπεράκης του Ιωάννου από τις Μαλλες Ιεράπετρας έμελλε να σηματοδοτήσει την νέα περίοδο του Μοναστηριού. Ο Αντώνιος έγινε Μοναχός στη Μονή Καψά από τον Όσιο Ιωσήφ τον Γεροντογιάννη, ο οποίος του έδωσε το όνομα Ανανίας. Ήταν ο πιο αφοσιωμένος μαθητής του, μάλιστα τον κατέστησε και διάδοχό του. Μετά την κοίμηση του Γέροντά του Όσιου Ιωσήφ, μετέβη στα Ιεροσόλυμα και επέστρεψε το 1877 στη γενέτειρά του για να εγκατασταθεί στο ερειπωμένο Μοναστήρι της Εξακουστής, όπου υπήρχαν μόνο υπολείμματα κελλιών και ένας μικρός φυσικός σπηλαιώδης ναός που θεωρείτο αχειροποίητος και θεόκτιστος. Στο βάθος του ναϋδρίου αυτού, που βρίσκεται στον περίβολο της Μονής, πίσω από την Αγία Τράπεζα σώζεται μέχρι σήμερα κωνοειδές άνοιγμα που προχωρεί σε βάθος. Σύμφωνα με την παράδοση μέσα σ’ αυτό βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας, την οποία μετέφεραν στο κεντρικό ναό, αλλά εξαφανιζόταν τη νύκτα και βρισκόταν πάλι την επομένη ημέρα στην κρύπτη της. Αυτό γινόταν για πολλές ημέρες μέχρι που εξαφανίστηκε τελείως. Η ίδια παράδοση μαρτυρεί ότι η εικόνα κρύφθηκε μέσα στο βάθος της οπής του σπηλαίου και δεν ξαναπαρουσιάστηκε.

Ο Όσιος Χατζη Ανανίας και η ανακαίνιση της Μονής
Πρώτος Αδελφός, ανακαινιστής και Ηγούμενος, υπήρξε ο Χατζη-Ανανίας, κατά κόσμον Αντώνιος Μπαρμπεράκης, που γεννήθηκε το έτος 1837 στις Μάλλες Ιεράπετρας από απλούς, φτωχούς αλλά θεοσεβείς γονείς, τον Ιωάννη και την Αθηνά, οι οποίοι μεγάλωσαν το παιδί τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Ο Αντώνιος δεν έμαθε γράμματα, αλλά από μικρός είχε έφεση στα ιερά γράμματα και επιθυμούσε να περιβληθεί το αγγελικό σχήμα. Απέφευγε κάθε σωματική απόλαυση. Ως βρέφος δεν θήλαζε Τετάρτη και Παρασκευή και αρνούνταν πεισματικά να πιάσει τον μαστό της μητέρας του. Δεν έφαγε ποτέ κρέας, ψάρι και τυροκομικά. Μόνο τα Σαββατοκύριακα και τις μεγάλες εορτές έτρωγε λάδι και το Πάσχα κατέλυε οστρακοειδή, σουπιές και καλαμάρια. Ήταν πάντοτε ξυπόλυτος και ντυμένος κατάσαρκα με τρίχινα και χονδρά ράσα ενώ για κρεββάτι του είχε το δέρμα ενός ζώου, συνήθως προβάτου, και μαξιλάρι του μία κακόβολη πέτρα. Έτσι, σε ηλικία μόλις 14 ετών εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι και κατέφυγε στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καψά Σητείας, όπου εκάρη Μοναχός και υπήρξε μαθητής και συμμοναστής του Οσίου Ιωσήφ του Γεροντογιάννη, ιδρυτού της σημερινής Μονής Καψά, ο οποίος τον όρισε διάδοχό του. Μετά το θάνατο του Οσίου Ιωσήφ το 1870 εξελέγη Ηγούμενος της Μονής, αλλά κάποιες συκοφαντίες τον ανάγκασαν αργότερα να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα. Επειδή έμεινε στους Αγίους Τόπους, όπου είχε πάει να προσκυνήσει τα Ιερά Προσκυνήματα φέρει τον τίτλο του Χατζή, που στα αραβικά σημαίνει προσκυνητής. Ο νόστος και η αγάπη του για την πατρίδα τον έφεραν πίσω στις Μάλλες το έτος 1877, όπου κατέφυγε στην Εξακουστή και επιδόθηκε στο ανακαινιστικό έργο της Μονής. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στους δραστήριους εκείνους μοναχούς που έδρασαν κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, ως ανακαινιστές ξεχασμένων μοναστηριών και ως ιδρυτές καινούργιων. Ο Χατζη-Ανανίας ανακαίνισε το σπηλαιώδη ναό και ανοικοδόμησε τον παλαιό ναό, τον οποίο και μετέτρεψε σε καθολικό της νεοσύστατης Μονής. Συμφωνα με τον Γάλλο αρχαιολόγο Πωλ Φωρ βρήκε εκεί «ερείπιόν τι ναού, αγνώστου ονόματος και μικρόν τι Εξωκκλήσιον, επωνομαζόμενον δε Παναγία Εξακουστή...». Αυτό επιβεβαιώνεται και από άλλες πηγές, που αναφέρουν ότι ο Χατζή- Ανανίας ανακαίνισε την εκκλησία που υπήρχε εκεί και άρχισε να οικοδομεί την καινούργια Μονή κοντά στο σπήλαιο. Η αποπεράτωση των εργασιών της ανακαίνισης της Μονής έγινε πέντε χρόνια μετά και αναφέρεται σε επιγραφή που σώζεται στη βάση του κωδωνοστασίου του Ναού: «ΤΗ 21η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1882 / ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΞΑΚΟΥΣΤΗΣ / ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΚΥΡΙΕ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΣΟΥ ΑΝΑΝΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ / ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ». Ο Ναός είναι μονόχωρος καμαροσκέπαστος, όπως συνηθίζεται στην Κρήτη. Οι εικόνες του τέμπλου είναι νεώτερες, φιλοτεχνημένες από τον σπουδαίο Ηρακλειώτη Αγιογράφο Ευάγγελο Μαρκογιαννάκη στα τέλη του 19ου αι., όμως δεξιά και αριστερά του Τέμπλου βρίσκονται εντοιχισμένες δύο παλιές εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου Βρεφοκρατούσης και του Τιμίου Προδρόμου, ενώ παλιός είναι και ο Δεσποτικός Θρόνος. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο εξαιρετικής τέχνης και είναι έργο των περίφημων ξυλογλυπτών (νιταδόρων) της περιοχής του Οροπεδίου Λασιθίου.

Στη νότια πλευρά του περιβόλου και σε μικρή απόσταση υπάρχει βράχος, η κορυφή του οποίου καλύπτεται από τους κλάδους συκιάς. Στη βάση του υπάρχει μικρός σπηλαιώδης ναός αφιερωμένος στην ένδοξη Μεταμόρφωση του Κυρίου. Αρχικά ήταν μικρό φυσικό σπήλαιο, το οποίο διαμορφώθηκε πρόχειρα σε ναΰδριο και γι’ αυτό θεωρείται αχειροποίητος ή θεόκτιστος ναός, στον οποίο ανακαλύφθηκε η εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αργότερα καλύφθηκε με τοίχο η δυτική πλευρά του και κλείσθηκε με πόρτα, ενώ σοβατίσθηκε το εσωτερικό του και κατασκευάσθηκε μικρό τέμπλο. Το Θυσιαστήριο του είναι φυσικός βράχος. Πάνω στο Θυσιαστήριο υπάρχει βράχος, χωρίς όμως να έχει ερευνηθεί γιατί η διάμετρος είναι πολύ μικρή.

Σύμφωνα με την παράδοση το ναΰδριο αυτό δεν υπήρχε, αλλά σωζόταν απλά μικρό φυσικό σπήλαιο. Σ’ αυτό αναγκάσθηκε να καταφύγει μικρό παιδί ο Αντώνιος Μπαρμπεράκης, ο μετέπειτα Μοναχός Χατζη-Ανανίας, μία μέρα του χειμώνα που έβοσκε εκεί κοντά τα ζώα της οικογένειας του για να προφυλαχθεί από τη βροχή και αποκοιμήθηκε. Τότε είδε στο όνειρό του την Παναγία, η οποία του είπε ότι είναι εκεί και να ερευνήσει να βρει την εικόνα της. Το παιδί εκείνο ξύπνησε φοβισμένο και έφυγε. Το ίδιο όνειρο είδε και την επόμενη μέρα όταν αναγκάστηκε και πάλι να καταφύγει στο σπήλαιο αυτό για να προφυλαχθεί από τη βροχή και αποκοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε ερεύνησε στο βάθος του σπηλαίου και ανακάλυψε μία εικόνα της Παναγίας, την οποία μετέφερε το βράδυ στο πατρικό σπίτι του. Ο πατέρας του Αντωνίου φοβήθηκε να κρατήσει την εικόνα στο σπίτι του, επειδή θεωρούσε ανάξιο και ακατάλληλο τον χώρο αυτό για την Παναγία. Έτσι παρήγγειλε στο γιό του να επιστρέψει την εικόνα στον τόπο που την βρήκε. Από τότε ο μικρός Αντώνιος πήγαινε καθημερινά στο χώρο αυτό και άναβε κανδήλι μπροστά στην εικόνα. Αργότερα μαζί με τον πατέρα του διαμόρφωσαν εκείνο το σπήλαιο σε Ναΰδριο.

Μετά από πολλά χρόνια, ο Αντώνιος έγινε Μοναχός στη Μονή Καψά και έλαβε το όνομα Ανανίας, και επέστρεψε, όπως είπαμε, στη γενέτειρά του το έτος 1877 για να εγκατασταθεί στην μέχρι τότε ερειπωμένη Μονή Εξακουστής. Η φωτισμένη προσωπικότητα και η αγιότητα του Χατζή- Ανανία προσέλκυσε και άλλους Μοναχούς στο Μοναστήρι, οι οποίοι πρόσφεραν και την πατρική τους περιουσία, με αποτέλεσμα τη σύντομη αποπεράτωση και επάνδρωση της Μονής. Η γύρω περιοχή ανήκε στην οικογένεια Τσακιράκη, που τη δώρισε για την ανέγερση της Μονής και βοήθησε τον Χατζή-Ανανία στο έργο του. Νέοι προσκυνητές κατέφθαναν καθημερινά στο νεόδμητο τότε μοναστήρι και υποψήφιοι μοναχοί εγκαταστάθηκαν σ' αυτό.Το 1881 η Μονή αριθμούσε οκτώ μοναχούς και δύο λαϊκούς κατοίκους. Ηγούμενος της Μονής παρέμεινε ως το 1895 ο Χατζή-Ανανίας, ο οποίος προσπάθησε με τα πλούσια διοικητικά του χαρίσματα να αποκτήσει το μοναστήρι πόρους για να μπορέσει να επιβιώσει. «...Η της Μονής περιουσία, η οποία κατ’ αρχάς αποτελείτο κατ’ έκτασιν εκ κτήματος οκτώ στρεμμάτων πέριξ της Μονής, ηυξήθη δι’ αγορών εις τριάκοντα στρέμματα, καλλιεργημένα και δενδροφυτευμένα. Εις την περιουσίαν ταύτην, δι’ αγορών ομοίως και αφιερώσεων, προσετέθησαν και άλλα εις εννέα διαφόρους θέσεις κτήματα, εν οις και ελαιοτριβείον εντός του χωρίου Μαλλών...», σημειώνει ο Ν. Ι. Παπαδάκης στο έργο του «Η Εκκλησία της Κρήτης».Το 1893 κανονικός Ηγούμενος της Μονής εξελέγη ο Ιερομόναχος Μεθόδιος Βρυγιωνάκης από τους Αρμένους, αλλά τίποτα δεν γινόταν στη Μονή χωρίς τη γνώμη και του Χατζή-Ανανία, τον οποίο όλοι αναγνώριζαν ως κτίήτορα. Τα χρόνια αυτά η Αδελφότητα της Μονής είχε δύναμη οκτώ Μοναχούς και δύο δοκίμους, ενώ διέθεται αξιόλογη κτηματική περιουσία και ικανό αριθμό αιγοπροβάτων. Το επόμενο έτος ο π. Μεθόδιος παραιτήθηκε και στη θέση του ηγουμένου εξελέγη ο Ιερομόναχος Ιερόθεος Μπαρμπεράκης, ανηψιός του Χατζή-Ανανία. Λίγο αργότερα, λόγω δύσκολων συνθηκών, ο τότε Επίσκοπος Ιεροσητείας Αμβρόσιος Σφακιανάκης (1890-1929) ανέθεσε πάλι στον Χατζή-Ανανία την επιστασία της Μονής από τις 7 Απριλίου 1898 έως 3 Φεβρουαρίου 1899.

Η σπουδαία αυτή πορεία του Μοναστηριού διακόπηκε με το ξεκίνημα του 20ου αιώνα, αφού η Μονή κρίθηκε διαλυτέα σύμφωνα με τον Καταστατικό Νομό της Κρητικής Πολιτείας 276/1900 της εν Κρήτη Ορθοδόξου Εκκλησίας, με την οποία οι δέκα (10) μοναχοί μετατέθηκαν και εγγράφησαν στη Μονή Φανερωμένης. Ομως το 1903 η Μονή επανασυστάθηκε και ο Χατζή-Ανανίας με όλη την αδελφότητα των μοναχών επανήλθαν στον αγαπημένο τους τόπο, την Μονή της μετανοίας τους. Λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Ηγούμενος Ανανίας εκοιμήθη οσιακά τη νύκτα του Πάσχα, στις 22 Απριλίου του 1907, την ώρα μάλιστα της τελετής της Αναστάσεως.

Στη συνείδηση όσων τον γνώρισαν από κοντά είναι ένας άγιος, που η φήμη του φτάνει ως τις μέρες μας και διατηρείται ζωντανή στους κατοίκους της περιοχής Ιεράπετρας και Βιάννου. Εκτός από το χάρισμα της ιάσεως ασθενών, ήταν προικισμένος από τον Θεό και με το προορατικό χάρισμα, με το οποίο βοήθηκε πολλούς πιστούς να συναισθανθούν την αμαρτωλότητά τους και να μετανοήσουν. Τα Λείψανά του μετά την εκταφή αποπνέουν άρρητη ευωδία και επιτελούν θαύματα σε όσους με πίστη επικαλούνται την βοήθεια του.

Όπως είναι φυσικό μετά τον θάνατο του Οσίου Ανανία η Μονή γνωρίζει περίοδο παρακμής, αφού ο βασικός πόλος έλξεως των προσκυνητών δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Το 1920 αριθμούσε μόλις τέσσερις μοναχούς, ενώ το 1935 η Μονή κρίθηκε διαλυτέα και άρχισε η ερήμωσή της. Ο Οργανισμός Διαχειρίσεως Εκκλησιαστικής Περιουσίας πώλησε στην τότε Κοινότητα Μαλλών όσα κτήματα είχαν απομείνει. Κατά το διάστημα της Γερμανοϊταλικής Κατοχής τα κελλιά λεηλατήθηκαν και ερημώθηκαν. Δεν καταστράφηκαν μόνο το παρεκκλήσιο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, αλλά και το Καθολικό της Μονής και το κελλί του Ιερομονάχου π. Ιωακείμ Χατζάκη, που πήγαινε τακτικά για να λειτουργεί στο Μοναστήρι του από την Ενορία της γενέτειράς του Μάλλες, όπου υπηρετούσε.

Η Μονή κατά τους νεώτερους χρόνους
Η νέα περίοδος λειτουργίας της Μονής αρχίζει το 1961, αφού ο νέος Καταστατικός Χάρτης της εν Κρήτη Ορθοδόξου Εκκλησίας (Ν. 4149/1961) συμπεριέλαβε στις διατηρητέες Μονές και την Ιερά Μονή Παναγίας Εξακουστής. Στις 13 Αυγούστου 1963 ηγούμενος ανέλαβε ο εκ Μαλλών καταγόμενος, και έως τότε Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Τοπλού Σητείας, Αρχιμ. Ιωαννίκιος Ανδρουλάκης, ο οποίος και σήκωσε το βάρος της αναστηλώσεως της Μονής. Το κτιριακό συγκρότημα των κελλιών και των άλλων χώρων της Μονής καλύπτει τη βόρεια πλευρά και μέρος της ανατολικής του περιβόλου της. Οι ισόγειοι χώροι αναστηλώθηκαν και ετοιμάσθησαν από τον πρώην Ηγούμενο Αρχιμ. Ιωαννίκιο, καθώς και το Γραφείο και το καθιστικό της Μονής. Ανακαινίσθηκαν εκ βάθρων παλιά ερειπωμένα κελλιά, τα οποία μέχρι τότε ήταν μάνδρες ζώων. Κτίσθηκαν δεκατέσσερα νέα κελλιά με δύο εξώστες, ένα προς νότια και ένα προς βόρεια, διαμορφώθηκε κατάλληλα ο περίβολος στον οποίο έγινε τσιμεντόστρωση, φυτεύθηκαν πολλά δέντρα και άνθη και μετεφέρθη νερό και ηλεκτρικό ρεύμα στη Μονή. Ο π. Ιωαννίκιος τελούσε ανελλιπώς τις Ιερές Ακολουθίες και κατέστησε τη Μονή και πάλι πνευματικό κέντρο της περιοχής, αφού σ’ αυτήν εύρισκαν ανάπαυση καθημερινά πολλοί πιστοί, κουρασμένοι και κατατρεγμένοι από τις περιστάσεις και τις ανάγκες της ζωής.

Ο Αρχιμ. Ιωαννίκιος παρέμεινε στη Μονή μέχρι το 1976, όταν ο μακαριστός Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας Φιλόθεος ο Β΄ Βουζουνεράκης (1961-1993) με απόφασή του μετέτρεψε τη μέχρι τότε ανδρική Μονή σε Γυναικεία και εγκατέστησε από την Ιερά Μονή Κορώνης της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφαρσάλων γυναικεία αδελφότητα με πρώτη Ηγουμένη την Μοναχή Φεβρωνία Μοναχή (†2018), αποτελουμένη σήμερα από τρεις αδελφές, με Ηγουμένη την Μοναχή Ολυμπιάδα.

Οι Μοναχές μετά την εγκατάστασή τους ολοκλήρωσαν το ανακαινιστικό έργο. Ανήγειραν την επάνω πτέρυγα του κτιριακού συγκροτήματος, και έκτισαν στη βορειοανατολική γωνία παρεκκλήσιο αφιερωμένο στη μνήμη των Οσίων Πατέρων και Μητέρων. Παραπλεύρως και νοτίως του παρεκκλησίου ανηγέρθη ευρύχωρη αίθουσα, η οποία στεγάζει την Βιβλιοθήκη, κάτω από την οποία υπάρχει μεγάλη αίθουσα, η οποία χρησιμοποιείται ως Αρχονταρίκι. Μετά το Αρχονταρίκι, στο ισόγειο της Βορείου πλευράς, υπάρχει Μαγειρείο και μεγάλη τραπεζαρία, η οποία χρησιμοποιείται κυρίως κατά την πανήγυρη της Μονής, στις 8 Σεπτεμβρίου. Στη βορειοδυτική πλευρά της πτέρυγας υπάρχει στο ισόγειο εργαστήριο της υφαντουργίας των Αδελφών, το ραφείο και αίθουσα εκθέσεως εργοχείρων και άλλων αναμνηστικών. Στον επάνω όροφο βρίσκεται το Γραφείο της Μονής, μικρό Αρχονταρίκι, η κουζίνα και το καθιστικό των Αδελφών. Ο περίβολος της Μονής δεντροφυτεύθηκε πολλά άνθη και καλλωπιστικά φυτά και έλαβε τη σημερινή του μορφή.

Κύριο μέλημα, βέβαια, της Αδελφότητος είναι η καθημερινή τέλεση των ιερών Ακολουθιών και η λατρεία του εν Τριάδι Θεού, για να μπορεί και στις μέρες η ιστορική αυτή Μονή να δίδει μια ζωντανή μαρτυρία στην πολυπολιτισμική κοινωνία που ζούμε.

Επιλογή θαυμάτων του Οσίου Χατζη Ανανίου (από τις σημειώσεις του μακαριστού Αρχιμ. Ιωαννικίου Ανδρουλάκη)
Μια καλόγρια που ήταν τότε στην Ιερά Μονή Καψά μού είπε για το πρώτο θαύμα του Χατζη-Ανανία στον Καψά όταν ήταν νεαρός και άκουγε στο όνομα Αντώνιος. Το όνομα της καλογριάς ήταν Ευσεβεία Παναγιωτάκη. Η καλόγρια μού περιέγραψε το εν λόγω θαύμα ως εξής: «Τον καιρό εκείνο έκτισαν ένα ασβεστοκάμινο για τις ανάγκες του Μοναστηριού. Το καμίνι καιγότανε τρία μερόνυκτα. Ο Γεροντογιάννης φώναξε τον υποτακτικό Αντώνιο.-Αντώνιε;-Ευλόγησον Γέροντα!-Έβγα παιδί μου να ρίξεις μια ματιά στον τρούλλο του καμινιού και προσπάθησε μήπως μπορέσεις να φέρεις μία πέτρα να δοκιμάσουμε εάν είναι ψημένο το καμίνι. Να είναι ευλογημένο είπε ο Αντώνιος και τρέχοντας ανέβηκε στο καμίνι. Πάνω από τον τρούλλο του καμινιού, που όπως προανέφερα καιγόταν τρία μερόνυκτα, ο νεαρός υποτακτικός Αντώνιος άπλωσε το χέρι του και γυμνό όπως ήταν πήρε μια καυτή πέτρα, την έχωσε στον κόρφο του και τρέχοντας την πήγε στον Γέροντα και του είπε: Ορίστε Γεροντα μου να δει η αγιωσύνη σου που ξέρει καλύτερα και καταλαβαίνει πιο πολύ από εμένα. Τότε ο Γεροντογιάννης τον επέπληξε αυστηρά, λέγοντάς του·«Ε, Αντωνιό-Αντωνιό. Δεν σου φαίνεται ότι πολύ γρήγορα άρχισες να μπαίνεις πολλά μέσα; Μάζεψε το νου σου». Την παρατήρηση αυτή του την έκαμε ο Γεροντογιάννης φοβούμενος μήπως ο σατανάς πει στο αυτί του νεαρού Αντωνίου ότι είναι κιόλας άγιος, αφού με τα γυμνά του χέρια έβαλε την καυτή πέτρα στον κόρφο του και δεν τον έκαψε, και αποκτήσει έπαρση και υπερηφανευθεί, διότι σε τέτοια ηλικία κατόρθωσε ένα τέτοιο φοβερό και πρωτάκουστο θαύμα για την ανθρωπότητα. Τόσο ο Γεροντογιάννης, όσο και ο Χατζη-Ανανίας όσες φορές μετέβαιναν στο απέναντι από το Μοναστήρι νησί, το Κουφονήσι, αντί για βάρκα ή κάποιο άλλο πλεούμενο χρησιμοποιούσαν το ράσο τους. Έκαναν το σταυρό τους και μια σύντομη προσευχή, σταύρωναν τη θάλασσα με το ραβδί τους, άπλωναν το ράσο πάνω στη θάλασσα, άφοβα ανέβαιναν πάνω και ως κατάρτι είχαν την πίστη στον Θεό, ως πανιά την αδιάλειπτη προσευχή, συνοδοιπόρο την Παναγία και τον Τίμιο Πρόδρομο και Κυβερνήτη τον Χριστό. Με αυτόν τον τρόπο και τις προϋποθέσεις οι επίγειοι αυτοί άγγελοι, πήγαιναν στο νησί και γύρισαν πίσω με αυτόν τον θαυματουργικό και απίστευτο για τούς ανθρώπους τρόπο.

Ο μακαριστός Ηγούμενος της Μονής Εξακουστής Ιερόθεος Μπαρμπεράκης, ανηψιός του Χατζή-Ανανία, μας διηγήθηκε ότι: «ο Χατζή-Ανανίας κοιμήθηκε τρεις φορές. Και δεν κοιμήθηκε τον φυσικό ύπνο που έχουν όλοι οι άνθρωποι, αλλά τον πνευματικό ύπνο. Επί τρεις ημέρες και νύκτες βρισκόταν σε υπνωτική νάρκωση. Μόνο από τον σφυγμό του και από τους κτύπους της καρδιάς ξέραμε ότι ήταν ζωντανός. Το πνεύμα του πήγαινε στον Παράδεισο. Το βράδυ της τρίτης ημέρας άρχισε να συνέρχεται. Επανερχόμενος στα ίδια, κρατούσε στο αριστερό του χέρι αντίδωρο από τον Παράδεισο, άρτο ουράνιο που ευωδίαζε, το πρόσωπό του άστραφτε και με το δεξί χέρι έκανε ακατάπαυστα τον Σταυρό του. Συγχρόνως μας περιέγραφε τα κάλη και το μεγαλείο του Παραδείσου. Το ίδιο αυτό επαναλήφθηκε για τρεις φορές και σε διαφορετικές περιόδους».

Ο αείμνηστος Ηγούμενος Ιερόθεος διηγήθηκε και τα ακόλουθα θαύματα: Ένας Χριστιανός κάτοικος Καλαμαύκας Ιεραπέτρας ήρθε μια μέρα του Δεκαπενταυγούστου ως προσκυνητής. Πριν ξεκινήσει από το σπίτι του σκέφθηκε ότι πρέπει να κρατά κάτι στο Μοναστήρι να το μαγειρέψουν οι Μοναχοί. Πήγε στο κήπο του και γέμισε ένα καλάθι φασόλια να τα κρατά στο Μοναστήρι. Φόρτωσε το καλάθι στο ζώο του και ξεκίνησε. Στο δρόμο όμως με το περπάτημα του ζώου, τα φασόλια «χώνεψαν», κάθησαν στο καλάθι και φαινόταν λίγα. Ντράπηκε, όπως είπε, να παρουσιάσει το καλάθι. Περίπου δύο χιλιόμετρα δρόμος πριν φθάσει στο Μοναστήρι στη θέση «Βρουκάνο» υπήρχαν κήποι. Σκέφθηκε λοιπόν να πάει από τους ξένους κήπους να συμπληρώσει τα φασόλια, γιατί όπως είπε μετά θεώρησε ντροπή και προσβολή να δώσει μισό το καλάθι. Μόλις έφτασε και χαιρέτισε είπε στον Χατζη-Ανανία: «Γέροντα εδώ είναι μερικά φασόλια να τα μαγειρέψετε».-«Ευχαρίστως», του είπε ο Γέροντας. Αφού πήρε το καλάθι στα χέρια του ο Χατζής, άρχισε να κοιτάζει με παράξενο τρόπο το καλάθι. Στη συνέχεια αδειάζει στο πάτωμα το καλάθι με τα φασόλια, καθίζει στα γόνατα και αρχίζει να διαλέγει τα φασόλια και να τα κάνει δύο σωρούς στο πάτωμα. Μετά σηκώνεται όρθιος, εκοίταξε τον προσκυνητή κατάματα, και με λόγια συμπαθείας του λέει:-«Παιδί μου, αυτά τα φασόλια, δείχνοντάς του το ένα μέρος, μας φτάνουν να φάμε όλοι, όσοι είμαστε εδώ, και να μείνουν κιόλας, διότι αυτά είναι από τον κήπο σου, είναι δικό σου κόπος και έχουν ευλογία. Αυτά -δείχνοντάς του το άλλο μέρος- είναι καταραμένα, γιατί τα μάζεψες από ξένο κήπο από την τοποθεσία Βρουκάνο. Παρ’ τα σε παρακαλώ να τα πας του γαϊδάρου σου να τα φάει. Και άλλη φορά, παιδί μου, μη ξανακάμεις τέτοιο πράγμα. Είναι κλεψιά και η κλεψιά είναι, παιδί μου, μεγάλη αμαρτία. Όταν θα πάνε αυτοί που έχουν τον κήπο δεν θα βλασφημήσουν αυτόν που τα μάζεψε και αυτούς που τα φάγανε; Μα και του λόγου σου το ίδιο θα έκανες αν ήσουν στη θέση τους». Ο προσκυνητής έμεινε άναυδος από την αποκάλυψη. Έπεσε στα πόδια του Οσίου και ζήτησε συγχώρηση και υποσχέθηκε ότι δεν θα ξανακάμει τέτοια πράξη.

Ένας άλλος δεύτερος ανηψιός του Χατζη-Ανανίου, ο Ιωάννης Εμμ. Μπαρμπεράκης, ο οποίος υπηρετούσε ως λαϊκός στο Μοναστήρι με την καθοδήγηση του Χατζη-Ανανία μου διηγήθηκε τα εξής για τον Χατζη-Ανανία. Πρώτα από όλα μου είπε και εκείνος, όπως είπε και ο Ηγούμενος, ότι κοιμήθηκε τον Πνευματικόν ύπνον τρεις φορές, και η ψυχή του ανέβαινε στον Παράδεισο. Κάθε φορά που εκοιμούνταν, ο Ηγούμενος με διέτασσε και καθόμουν κοντά του, μήπως όταν συνέλθει με χρειασθεί. Καθε φορά εκοιμότανε τρεις μέρες. Εμείς δεν ξέραμε πότε θα ξυπνούσε. Γι’ αυτό ο Ηγούμενος με διέτασσε όλες αυτές τις ώρες να είμαι εκεί κοντά του την τρίτη και τελευταία φορά που κοιμήθηκε είπε στον Ηγούμενο. «Ηγούμενε άκουσε παιδί μου. Σήμερα, αύριο, δεν κατέχω πότε ακριβώς, θαρρώ πως τούτη τη φορά δεν θα ξυπνήσω και μετά την Ανάσταση να με θάψετε. Και σας εξορκίζω να με θάψετε κάτω από το κυπαρίσσι που το έχω εγώ φυτεμένο». Ήταν Μεγάλο Σαββατο βράδυ, σχεδόν σκοτεινιασμένα, όταν με φώναξε ο Ηγούμενος και μου λέει: «Εμείς 11 ηώρα θα πάμε στην Εκκλησία για την Ανάσταση. Εσύ να πας να καθίσεις κοντά στον Μπάρμπα-Χατζή να τον προσέχεις. Μου είπε ότι ίσως να μην ξυπνήσει. Αν δεις ότι δεν αναπνέει να βάλεις λίγο λιβάνι και αν είμαστε τότε στην Εκκλησία κατέβα να με ενημερώσεις αμέσως, όπου και να είμαι. Και αν κοιμούμαι να με ξυπνήσεις. Τη φωτιά να μη την αφήσεις να σβήσει. Να βάνεις ξύλα γιατί την νύκτα κάνει κρύο». «Καλά Καθηγούμενε», του είπα και έφυγα για το κελλί του Γέροντα Ανανίου, και έβαλα ξύλα στην παραστιά και κάθισα κοντά του, όπως μου είπε ο Ηγούμενος. Στις 11 η ώρα ο Χατζής ξύπνησε και μου λέει· «Ιωάννη». «Ορίστε Μπάρμπα», του λέω.«Εσήμανε»; «Όχι ακόμα» του είπα. Αλλά με το όχι ακόμα που του είπα κτυπά η καμπάνα. Εκείνος έκαμε τον σταυρό του. Πίσω από το αγιοθύριδο της Εκκλησίας ήταν το κελλί του και ακούγαμε τα γράμματα. Όταν ο Ηγούμενος τελείωσε έξω από την Εκκλησία το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως, ο Χατζη-Ανανίας έκαμε τον σταυρό του και ψιθύρισε σύντομα το «Χριστός Ανέστη». Στη συνέχεια κάτι είπε πάλι ψιθυριστά που εγώ δεν κατάλαβα. Μετά μου φωνάζει, «Γιάννη». «Ορίστε Μπάρμπα», του λέω. «Χριστός ανέστη, παιδί μου». «Αληθώς ανέστη ο Κύριος», και του φιλώ το χέρι που εμύριζε, που πάλι δεν κατάλαβα, και παρέδωσε την αγία του ψυχή. Έτσι έφυγε η Αγία αυτή μορφή στις 22 Απριλίου, ημέρα του Πάσχα του 1907, σε ηλικία 70 ετών. Εγώ τότε αμέσως, διηγείται ο μακαριστός Μπαρμπεράκης, έριξα λιβάνι στη φωτιά, κατέβηκα τρέχοντας και τους πρόλαβα έξω από την Εκκλησία στην Τελετή της Αναστάσεως και τους μετέδωσα την είδηση της κοιμήσεώς του. Αμέσως έπαιξαν τρεις φορές την καμπάνα και αμέσως βγήκαν στο κελί του αποθανόντος Γέροντος όπως ήταν, μετά εμνημονεύσαν, τον προσκύνησαν, τον κλάψανε. Ο Ηγούμενος είπε σε έναν καλόγερο, τον Μελέτιο. «Σταμάτησε, Μελέτιε, να σε βοηθήσει και ο Γιάννης να τον σαβανώσετε». Εγώ έκλεγα απαρηγόρητα και κτυπούσα την κεφαλή μου γιατί Πατέρα και Προστάτη μου μόνο εκείνο γνώρισα. Από το χωριό ακούσανε τη πένθιμη καμπάνα, γιατί ο κόσμος ήταν έξω από την Εκκλησία για την τελετή της Αναστάσεως και όλοι κατάλαβαν ότι πέθανε ο Χατζή-Ανανίας. Μόλις ξημέρωσε ο Προϊστάμενος του Γραφείου τηλεπικοινωνιών, πήγε στο Γραφείο, πήρε στην Ιεράπετρα το κέντρο και έδωσε την είδηση και παρακάλεσε να τον συνδέσουν με τα χωριά που είχαν τηλέφωνο να τους ανακοινώσει την κοίμηση του Χατζη-Ανανίου. Ο κόσμος άρχισε να συρρέει από τις πρώτες ώρες κιόλας και το μεσημέρι μετά τη δεύτερη Ανάσταση έγινε η μεγαλοπρεπής κηδεία, όπως του άξιζε. Ο κόσμος που ήλθε στην κηδεία κάτι ήθελε να πάρει από τον Χατζη-Ανανία για ευλογία και ότι ρούχα είχε και έβαζε, τα κόψανε λουρίδες με το ψαλίδι, και το μοιράσανε στο κόσμο.

ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ "H άνοιξη, περαστικιά..."

ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ "H άνοιξη, περαστικιά..."

H άνοιξη, περαστικιά
απ’ το σπίτι,
έσυρε μια χαρακιά
στο φεγγίτη.

Xάραξε κλαδιά πλεχτά
σα γαϊτάνι,
και τα φύλλα τα δετά
σε στεφάνι,

και τ’ αγέρι όταν περνά
στα κοτσάνια,
κάνουν όλα ταπεινά
μια μετάνοια.

Πέρασε απ’ τις γνωστικές
τις κοπέλες
κι άνθισαν ποδιές λευκές
και κορδέλες.

Άγιασε τα χώματα
μ’ άγια μύρα,
κι είν’ ευκές τα χρώματα,
γύρα-γύρα.

Πήγε κι απ’ την εξοχή
κι απ’ το ρέμα,
κι όλοι οι φράχτες, οι φτωχοί,
τρέχουν αίμα.
Tώρα ο δρόμος της μακριά
θα τη βγάλει,
κει που βρέχει τη στεριά
τ’ ακρογιάλι,

στα νερά τα χαμηλά,
κούφια, λίγα,
για να βάλει μια λιλά,
μια ίσια ρίγα.

Άδειασε κι εδώ κι εκεί
τόσα δώρα
και σα Mοίρα στοργική
φεύγει τώρα
― στην καλή της ώρα!

Παγωτό Μοχίτο

Παγωτό Μοχίτο

Δροσιστικό, απολαυστικό, ανεβαστικό και κυρίως σπιτικό! Το δυνατό του σημείο: Τα χαμηλά λιπαρά. Μας την έδωσε με χαρά και μας έδωσε μία συμβουλή: «Συνδυάστε το» μας είπε «με δυνατή μουσική και καλή παρέα!!!!» Σλουρπ!

• 250 γρ. κρέμα γάλακτος με χαμηλά λιπαρά
• 1 κουτί γάλα ζαχαρούχο
• 1 κουτί γάλα εβαπορέ light
• 3 ζουμερά lime ή λεμόνια (χυμός + ξύσμα)
• 1/2 ματσάκι δυόσμο (ψιλοκομμένο)
• 1 φλ. καφέ λευκό ρούμι

Αδειάζουμε το ζαχαρούχο και το εβαπορέ σε ένα τάπερ και τα βάζουμε στην κατάψυξη για περίπου τρεις ώρες.

Λίγο πριν τα βγάλουμε από την ψύξη χτυπάμε στο μίξερ την κρέμα γάλακτος μέχρι να φουσκώσει.

Προσθέτουμε τα παγωμένα γάλατα, το χυμό και το ξύσμα, το ρούμι και τον ψιλοκομμένο δυόσμο αφήνοντας λίγο για το γαρνίρισμα.
Ανακατεύουμε καλά και κυρίως... τρυφερά.

Τοποθετούμε το μείγμα σε ένα δοχείο (όχι γυάλινο) και το καταψύχουμε για άλλες τρεις ώρες.

Στη συνέχεια το ξαναχτυπάμε στο μίξερ και το καταψύχουμε ξανά για να το απολαύσουμε όταν θα παγώσει αρκετά.

Πως είναι το μοναχοπαίδι ;

Απο τα στενά της Αγίας Τριάδας Ηρακλείου

 
Πολλοί πιστεύουν πως το μοναχοπαίδι είναι ένα κακομαθημένο και εγωκεντρικό παιδί. Μήπως η πεποίθηση αυτή είναι λανθασμένη;

Πώς μπορεί να καταλήξει κανείς στο αυθαίρετο αυτό συμπέρασμα;

Για ένα περίεργο λόγο πολλοί πιστεύουν πως τα μοναχοπαίδια είναι κτητικά αφού δεν έχουν μοιραστεί την αγάπη των γονιών τους, όλα τα παιχνίδια είναι δικά τους. Η προσοχή είναι μονίμως στραμμένη πάνω τους. Οι αυθαίρετες αυτές ταμπέλες δημιουργούν μια ψευδή φήμη για τα παιδιά.

Πώς γίνεται να αποκατασταθεί η φήμη τους;

Αρχικά, όλο και περισσότερα ζευγάρια αποφασίζουν να κάνουν μόνο ένα παιδί. Οι λόγοι ποικίλουν, ο επικρατέστερος φαίνεται πως είναι η οικονομική κρίση και η γενικευμένη ανασφάλεια που επικρατεί τα τελευταία χρόνια. Μπορεί πλέον η φράση-κλισέ του παρελθόντος «Ένα, ίσον κανένα» να µην ακούγεται τόσο συχνά, ωστόσο τα στερεότυπα σχετικά µε τα «κουσούρια» που εξ ορισµού κουβαλούν τα µοναχοπαίδια εξακολουθούν να υφίστανται. Άλλοτε δικαιολογηµένα, άλλοτε αυθαίρετα.

Οι πρώτες έρευνες για τα χαρακτηριστικά που αναπτύσσουν τα µοναχοπαίδια ξεκίνησαν στις αρχές του προηγούµενου αιώνα, από τον αναπτυξιακό ψυχολόγο G. Stanley Hall (1844-1924). Παρόλο που ο ίδιος προσέφερε πολλά στην επιστήµη της ψυχολογίας και στη γνώση σχετικά µε την ανθρώπινη µάθηση, έβαλε τις ρίζες για τα αρνητικά στερεότυπα σχετικά µε την ανάπτυξη του ενός και µόνο παιδιού στην οικογένεια. Το βλέµµα του ήταν επηρεασµένο από τις συνθήκες της εποχής του, τότε που η δυτική κοινωνία στρεφόταν από τον αγροτικό τρόπο ζωής και τις πολυµελείς οικογένειες, στις αστικού τύπου πυρηνικές και ολιγοµελείς. Ο Hall περιέγραψε την εµπειρία του µόνου παιδιού, ως ασθένεια για τον εαυτό του. Αντίστοιχα, κι άλλοι γνωστοί ψυχολόγοι της εποχής εξέφρασαν τις ανησυχίες τους για την ψυχολογία των παιδιών χωρίς αδέλφια, κυρίως όσον αφορά στις δυσκολίες να προσδιορίσουν την ταυτότητα τους ως ενήλικες.

Σήµερα, σχεδόν 100 χρόνια από τις πρώτες µελέτες και έχοντας στο µεταξύ ως κοινωνία µεγαλώσει αρκετές γενιές µοναχοπαιδιών, υπάρχουν πλέον νέα ερευνητικά δεδοµένα που καταρρίπτουν πολλούς από τους µύθους που δηµιουργήθηκαν στο παρελθόν. Οι σύγχρονοι ψυχολόγοι που ασχολήθηκαν ειδικά µε την περίπτωση των οικογενειών µ’ ένα παιδί, διαπίστωσαν πως τα µοναχοπαίδια είναι ελάχιστα διαφορετικά από εκείνα που µεγαλώνουν µε αδέλφια.

Ποιοι μύθοι καταρρίφτηκαν;

Ο πιο γνωστός μύθος είναι πως τα μοναχοπαίδια είναι εγωκεντρικά. Πού βασίζεται ο χαρακτηρισμός αυτός; Όταν ένα παιδί είναι μόνο του στην οικογένεια δεν έχει με κάποιο να άλλο να μοιραστεί τίποτα. Η αγάπη των γονιών του και η προσοχή είναι αδιαμφισβήτητα όλη δική του. Έτσι θεωρεί πως όλα του ανήκουν. Κι όμως, ισχύει το αντίθετο. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με αδέλφια, βρίσκονται σ’ ένα συνεχές ανταγωνισμό και διεκδίκησης. Διεκδικούν την αγάπη των γονιών τους, προσπαθούν κερδίσουν τη μάχη με τα παιχνίδια. Έτσι, ίσως αναπτύξουν ανταγωνιστικές συµπεριφορές, ενώ τα µοναχοπαίδια µπορούν να είναι πιο ήρεµα.

Όλα τα παιδιά περνούν μια φάση στη ζωή τους, που πιστεύουν ότι τους ανήκουν όλα και όλοι. Στα µοναχοπαίδια µπορεί να αρέσει να έχουν την προσοχή όλων, όπως µπορεί να έχουν µάθει να είναι το επίκεντρο της προσοχής των γονιών τους. Όµως τους είναι εξίσου σηµαντική η αποδοχή των συνοµηλίκων τους.

Δεν ισχύει πως τα παιδιά δίχως αδερφάκι είναι µοναχικά ή ανώριµα. Η αλήθεια είναι πως έχουν µάθει να περνούν αρκετό χρόνο µόνα τους, οπότε χρειάζονται συχνά το προσωπικό τους χρόνο και χώρο. Ωστόσο, επειδή µεγαλώνουν χωρίς αδέλφια, αναζητούν και επιθυµούν την παρέα συνοµηλίκων, καθώς αυτό τους λείπει στην οικογένεια. Από την άλλη πλευρά, ωριµάζουν πιο γρήγορα, διότι, µεγαλώνοντας ανάµεσα σε άτοµα µεγαλύτερης ηλικίας, τείνουν να αντιγράψουν από πολύ νωρίς ενήλικες συµπεριφορές αλλά αναπτύσσουν εξαιρετικά την λεκτική τους ικανότητα.

Τέλος, τα μοναχοπαίδια φέρουν όλο το φορτίο των προσδοκιών των γονιών τους. Είναι οι μόνοι απόγονοι που θα πρέπει να κάνουν περήφανους τους γονείς τους.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να «δικαιώνουν» τα µοναχοπαίδια, ωστόσο η φήμη πως μερικά μοναχοπαίδια είναι κακομαθημένα και παραχαϊδεµένα παραμένει. Το βάρος της φήμης αυτής πέφτει στους γονείς. Οι γονείς ρίχνουν όλη την προσοχή στο παιδί τους, με αποτέλεσμα να ικανοποιούν πολλές φορές τις ανάγκες τους πριν ακόμα ζητήσουν κάτι.

Παρ’ όλα αυτά τα μοναχοπαίδια μπορούν να κοινωνικοποιηθούν εύκολα αλλά και να περνάνε χρόνο με τον εαυτό τους. Ακόμα, τα παιδιά που μεγαλώνουν μόνα τους αλλά και οι γονείς τους αντιμετωπίζουν δυσκολία στη μεταβατική φάση της ενηλικίωσης και της ανεξαρτησίας.

Μερικές συμβουλές για το καλό των παιδιών σας

• Μην είστε υπερβολικοί. Οι γονείς µ’ ένα παιδί συχνά τείνουν να γίνονται υπερ-υποχωρητικοί, υπερ-προστατευτικοί και πολύ προσεκτικοί.
• Υποστηρίζετε την ανάπτυξη κοινωνικών σχέσεων του παιδιού µε συνοµηλίκους.
• Μην παραµελείτε τον εαυτό σας ή τον γάµο σας. Οι γονείς συχνά επικεντρώνουν την προσοχή τους αποκλειστικά στο παιδί τους. Έτσι, οι ισορροπίες µέσα στην οικογένεια, αποβαίνουν τελικά επίπονες για όλους.
• Να είστε προετοιµασµένοι για τη διαφοροποίηση του παιδιού σας. Το πολυτιµότερο δώρο που µπορούν να κάνουν οι γονείς στο παιδί τους είναι να το αφήσουν πραγµατικά ν’ αναπτυχθεί σ’ έναν ξεχωριστό, αυτόνοµο, χαρούµενο ενήλικα, ακόµη κι αν ζει διαφορετικά από τις προσδοκίες τους.

11 Απριλίου 1905

Τζιτζιφιά 

11 Απριλίου 1905 - Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν δημοσιεύει άρθρα όπου διατυπώνει τη Θεωρία της Σχετικότητας.
Η ειδική σχετικότητα είναι μια θεωρία της δομής του χωροχρόνου, την οποία εισήγαγε ο Άλμπερτ Άινσταϊν το 1905. Βασίζεται σε δύο αξιώματα τα οποία είναι αντίθετα με την κλασική μηχανική:
Οι νόμοι της φυσικής είναι οι ίδιοι για όλους τους παρατηρητές που βρίσκονται σε αδρανειακό σύστημα αναφοράς (αρχή σχετικότητας του Γαλιλαίου).
Η ταχύτητα του φωτός στο κενό είναι ίδια για όλους τους παρατηρητές, ανεξαρτήτως της σχετικής τους κίνησης ή της κίνησης της πηγής του φωτός.

Η θεωρία έχει ορισμένες συνέπειες. Κάποιες από αυτές είναι οι εξής:

Διαστολή χρόνου: Τα κινούμενα ρολόγια γυρνάνε διαφορετικά από ένα στάσιμο ρολόι ενός παρατηρητή (σύμφωνα με την οποία προκύπτει το παράδοξο των διδύμων).
Συστολή του μήκους: Τα αντικείμενα παρατηρούνται να μικραίνουν στην κατεύθυνση που κινούνται σε σχέση με τον παρατηρητή.
Σχετικότητα της ταυτοχρονικότητας: Δύο γεγονότα που φαίνονται να συμβαίνουν ταυτόχρονα σε έναν παρατηρητή Α, δε θα συμβαίνουν ταυτόχρονα για έναν παρατηρητή Β, εάν ο Β κινείται σε σχέση με τον Α.
Ισοδυναμία μάζας-ενέργειας: Από τη σχέση E = mc², η ενέργεια και η μάζα είναι ισοδύναμες.

Αυτές οι συνέπειες περιγράφονται από τους μετασχηματισμούς του Λόρεντζ.

Με βάση τη θεωρία της σχετικότητας εισάγεται και η έννοια της μάζας ηρεμίας. Σύμφωνα με την γενική θεωρία της σχετικότητας η αδράνεια ενός κινούμενου σώματος αυξάνεται καθώς αυξάνεται η ταχύτητά του. Μάζα ηρεμίας λοιπόν είναι η μάζα του σώματος όταν αυτό είναι ακίνητο.

Η γενική σχετικότητα είναι μια θεωρία βαρύτητας που αναπτύχθηκε από τον Άινσταϊν την περίοδο 1907 - 1915.

Η ανάπτυξη της γενικής σχετικότητας ξεκίνησε με την αρχή της ισοδυναμίας, σύμφωνα με την οποία οι καταστάσεις επιταχυνόμενης κίνησης και ηρεμίας σε ένα βαρυτικό πεδίο (για παράδειγμα πάνω στην επιφάνεια της Γης) είναι ταυτόσημες. Το αποτέλεσμα της ιδέας αυτής είναι ότι η ελεύθερη πτώση είναι αδρανειακή κίνηση σε μη ευκλείδειο χώρο: Με άλλα λόγια, ένα αντικείμενο σε ελεύθερη πτώση, πέφτει επειδή αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο τα αντικείμενα κινούνται όταν δεν ασκείται πάνω τους δύναμη, αντί να πέφτει λόγω της δύναμης της βαρύτητας, όπως συμβαίνει στην κλασική μηχανική. Αυτό είναι ασύμβατο με την κλασική μηχανική και την ειδική σχετικότητα, επειδή σε αυτές τις θεωρίες αντικείμενα που κινούνται αδρανειακά δε μπορούν να επιταχύνουν το ένα σε σχέση με το άλλο, αλλά αντικείμενα σε ελεύθερη πτώση κάνουν ακριβώς αυτό. Για να λυθεί η δυσκολία, ο Άινσταϊν πρότεινε αρχικά πως ο χωροχρόνος είναι καμπυλωμένος. Το 1915 ανακοίνωσε τις πεδιακές εξισώσεις Άινσταϊν, οι οποίες συσχετίζουν την καμπύλωση του χωροχρόνου σε σχέση με τη μάζα, την ενέργεια και την ορμή μέσα σε αυτόν.
Σύμφωνα με τη γενική θεωρία της σχετικότητας:

Ο χρόνος περνά διαφορετικά σε χαμηλότερα βαρυτικά δυναμικά. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται βαρυτική διαστολή του χρόνου.
Οι τροχιές μεταβάλλονται με τρόπο μη αναμενόμενο από τη θεωρία του Νεύτωνα για τη βαρύτητα.
Ακόμα και οι ακτίνες του φωτός (όπου τα φωτόνια δεν έχουν μάζα) αλλάζουν πορεία παρουσία ενός βαρυτικού πεδίου.
Ερμηνεύει η διαστολή του Σύμπαντος, και τα μακρινά μέρη του απομακρύνονται από εμάς σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός. Αυτό δεν αντιτίθεται στην ειδική σχετικότητα, καθώς είναι το ίδιο το Σύμπαν το οποίο διαστέλλεται.

Ιπποκράτειος Αντικαρκινική Άμυνα

Μουρνιές Ιεραπέτρας

Η αμυγδαλίνη είναι το πικρό συστατικό των αμυγδάλων και μια πιθανή τοξίνη αφού μπορεί να απελευθερώσει κυανίδη στον οργανισμό. Η αμυγδαλίνη θεωρείται ότι έχει αντικαρκινικές ιδιότητες, αλλά αυτό δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά.
Έχει υποστηριχθεί, ότι με τον αποκλεισμό των πικρών ουσιών – μόνο ηδονή και ευχαρίστηση στο λάρυγγά μας είναι το σύνθημά μας – αποκλείσαμε μια από τις 4 βασικές γεύσεις: αλμυρό, ξινό, πικρό, γλυκό.
Να τρώτε τρία αμύγδαλα την ημέρα και... δεν θα πάθετε ποτέ καρκίνο.
Το Αμυγδαλέλαιο λαμβάνεται από τους καρπούς του αμύγδαλου. Πλούσιο σε βιταμίνες Α, Ε, Β1, Β2, Β6 . Β17 και ιχνοστοιχεία
Η βιταμίνη Β17 δεν είναι βιταμίνη. Είναι η παλιά ονομασία της αμυγδαλίνης.
Η αμυγδαλίνη είναι το πικρό συστατικό των αμυγδάλων και μια πιθανή τοξίνη αφού μπορεί να απελευθερώσει κυανίδη στον οργανισμό. Η αμυγδαλίνη θεωρείται ότι έχει αντικαρκινικές ιδιότητες, αλλά αυτό δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά.
Έχει υποστηριχθεί, ότι με τον αποκλεισμό των πικρών ουσιών – μόνο ηδονή και ευχαρίστηση στο λάρυγγά μας είναι το σύνθημά μας – αποκλείσαμε μια από τις 4 βασικές γεύσεις: αλμυρό, ξινό, πικρό, γλυκό,. Πολλοί έχουν απορρίψει και το ξινό και έχουν επιλέξει το αλμυρό και το γλυκό. Έτσι έχει χαθεί η ισορροπία. Ο Ιπποκράτης τόνιζε την ισορροπία, επηρεασμένος από τον πατέρα της ελληνικής ιατρικής τον γιατρό Αλκμαίωνα. Αυτός θεωρείται η κορυφή της ελληνικής ιατρικής γιατί πρώτος αυτός ασχολήθηκε με ην ανατομία και φυσιολογία και διατύπωσε ως εξής τις αντιλήψεις του για την υγεία και την αρρώστια, που υιοθέτησε και ο Ιπποκράτης: «Εκείνο που διατηρεί την υγεία είναι ισομερής κατανομή και ακριβής μείξη μέσα στο σώμα των δυνάμεων (= ισονομία) του ξηρού, του υγρού, του κρύου, του γλυκού, του πικρού, του ξινού και του αλμυρού.Την Αρρώστια την προκαλεί η επικράτηση του ενός (=μοναρχία). Η θεραπεία επιτυγχάνεται με την αποκατάσταση της διαταραχθείσας ισορροπίας, με τη μέθοδο της αντίθετης από την πλεονάζουσα δύναμη». Οι αντιλήψεις αυτές τις βρίσκουμε ακέραιες στον Ιπποκράτη. Η ακριβής μείξη, η ισονομία, η συμμετρία, η αρμονία, βρίσκονται στη βάση των δογμάτων των Πυθαγορείων και του Ιπποκράτη.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Ιπποκράτης: « Μέσα στον άνθρωπο υπάρχει και το πικρό και το αλμυρό, το γλυκό, το ξινό, το στυφό και το άνοστο και… τα συστατικά αυτά όταν αναμειγνύονται και ενώνονται μεταξύ τους, ούτε φαίνονται ούτε βλάπτουν τον άνθρωπο. Όταν όμως κάποιο απ΄όλα διαχωριστεί και μείνει μόνο του τότε φαίνεται να προκαλεί βλάβη».
Αν τρώμε πολλά γλυκά και υδρογονάνθρακες και έχει γίνει το σώμα μας σοκολάτα και Ζαχαροπλαστείο, έχει επέλθει ανισορροπία. Η επικράτηση των γλυκών σε βάρος του πικρού θα το πληρώσουμε και μάλιστα ακριβά. Οι όγκοι είναι γεμάτοι από ζάχαρη.
Αυτό απέδειξε ο Warburg. Το 2001 ένα ιατρικό συνέδριο στην Καρλσρούη της Γερμανίας, επιβεβαίωσε την παροιμία: «ότι είναι πικρό στο στόμα, είναι καλό στο στομάχι». Τονίστηκε ότι οι πικρές ουσίες, συμβάλλουν αποφασιστικά στη συνολική διαδικασία της πέψης..
Οι κινήσεις του στομάχου και του εντέρου εντείνονται και επιταχύνεται η προώθηση της τροφής. Διεγείρουν την έκκριση χολής και παγκρέατος, βελτιώνουν την πέψη των λευκωμάτων, πρωτεϊνών και λιπών.
Μειώνεται η αίσθηση του φουσκώματος και εμποδίζονται οι διαδικασίες ζύμωσης και σήψης που συντελούνται στο έντερο. Μέσω της βελτίωσης απορρόφησης της βιταμίνης Β12, οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν την παραγωγή αίματος, προάγουν την απορρόφηση των λιποδιαλυτών στοιχείων, όπως και του σιδήρου. Οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν και τη δημιουργία βάσεων (αλκαλικό υψηλό ΡΗ) στον οργανισμό. Και δρουν μ΄αυτό τον τρόπο ενάντια στην υπεροξείδωση του αίματος. Σε περίπτωση συστηματικής λήψης των πικρών ουσιών,
1) δυναμώνει το συκώτι.
Το συκώτι θέλει πικρά για να λειτουργήσει. Η χολή που παράγεται στο συκώτι είναι πικρή. Πως λοιπόν θα έχουμε παραγωγή πρώτης ποιότητας χολής, να διαλύει τα λίπη, αν δεν τρώμε πικρά;
Τροφοδοτώντας με ζάχαρη το συκώτι δεν παράγουμε πικρή χολή.
2) Βελτιώνεται ο μεταβολισμός και με τον τρόπο αυτό μειώνεται και η χοληστερίνη. Με τα πικρά μειώνονται και οι τιμές του σακχάρου. Ο καθένας το καταλαβαίνει. Το σάκχαρο προέρχεται από την κατάχρηση υδατανθράκων, όχι από την κατάχρηση πικρών ουσιών και η θεραπεία γίνεται με τα αντίθετα, έλεγε ο Ιπποκράτης. Πικρές ουσίες, όπως η Clucosonalat Sinigrin, είναι αντικαρκινικές. Πως δρουν οι πικρές ουσίες;
Η περίπτωση του βερίκοκου. Το κέντρο για τον καρκίνο είναι το συκώτι.
Να το διατυπώσω διαφορετικά.
Το συκώτι είναι για τον καρκίνο, ότι η καρδιά για το κυκλοφορικό. Το συκώτι είναι το κέντρο.
Δυνατό συκώτι διώχνει τον καρκίνο.
Ζαχαροποιημένο και σοκολατοποιημένο συκώτι ίσον καρκίνος. Η άμυνα και ο τερματοφύλακας του οργανισμού εναντίον του καρκίνου βρίσκονται στο συκώτι και το συκώτι θέλει πικρά για να λειτουργήσει σωστά, να αποθηκεύσει τις βιταμίνες. Γιατί δεν παρουσιάζεται καρκίνος στο λεπτό έντερο;
Ρωτήστε κάποιο γιατρό. Πολλοί δεν γνωρίζουν. Άλλοι απαντούν το ΡΗ, η μεγάλη ποσότητα γ – σφαιρίνης ( επηρεάζεται από το σελήνιο), ή λόγω της ταχείας διέλευσης… Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός, ότι – σύμφωνα με τη φυσιολογία- στο λεπτό έντερο χύνονται οι εκκρίσεις της χολής και του παγκρέατος που κάνουν αλκαλικό το ΡΗ του λεπτού εντέρου. Τα παγκρεατικά ένζυμα (θρυψίνη, χυμοθρυψίνη) και η χολή, είναι βασικής σημασίας για το περίεργο γεγονός, ότι στο λεπτό έντερο δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ καρκίνος. Ο συνδυασμός και των δύο. Γιατί και στο πάγκρεας και στο χοληδόχο πόρο εμφανίζεται καρκίνος; Να θέσω διαφορετικά το ερώτημα. Αν είναι το ΡΗ ή η γ-σφαιρίνη η αιτία που το καρκίνου του λεπτού εντέρου είναι πρακτικά 0, γιατί δεν αυξάνουμε τις γ – σφαιρίνες ή δεν διορθώνουμε το ΡΗ του οργανισμού σε αλκαλικό; Ας θυμηθούμε τον Otto Warburg: 1) μεγάλη κατανάλωση γλυκόζης (γαλακτικό οξύ),
2) έλλειψη οξυγόνου,
3) χαμηλό (όξινο) ΡΗ. Η τριάδα των χαρακτηριστικών των καρκινικών κυττάρων. Πράγματι στο λεπτό έντερο υπάρχει αλκαλικό ΡΗ. Τα ένζυμα είναι πολύ ευαίσθητα. Η θερμοκρασία καταστρέφει τα εντελώς . Για να έχουμε λοιπόν πολλά ένζυμα, πρέπει να καταναλώνουμε ωμές τροφές. Έτσι θα ανεβάζουμε το επίπεδο των πεπτικών ενζύμων του εντέρου και θα έχουμε περισσότερα παγκρεατικά ένζυμα.
Κανόνας 2ος: Τουλάχιστον το 50% των τροφών ενός καρκινοπαθή πρέπει να είναι ωμές, για άριστη λειτουργία των παγκρεατικών ενζύμων.
Πώς το κουκούτσι του βερίκοκου σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα;
Η Β17 που περιέχεται στο κουκούτσι του βερίκοκου, στα πικραμύγδαλα και τα αμύγδαλα,
αποτελείται από δύο σάκχαρα (γλυκόζη) ένα βενζελδαύδη και ένα κυάνιο συνδεδεμένα μεταξύ τους. Όπως ο καθένας γνωρίζει, το κυάνιο είναι υψηλά τοξικό και σε μεγάλες ποσότητες θανατηφόρο. Όμως σ΄αυτή τη φυσική του μορφή είναι χημικά αδρανές. Υπάρχει μία ουσία, που μπορεί να ξεκλειδώσει το μόριο της βιταμίνης Β17 και να απελευθερώσει το κυάνιο του βερίκοκου. Η ουσία αυτή είναι το ένζυμο beta glucosidase (βήτα γλυκοσιδάση), που το καλούμε, το ένζυμο που ξεκλειδώνει. Όταν η βιταμίνη Β17, έρχεται σε επαφή μ΄ αυτό το ένζυμο, όχι μόνο απελευθερώνεται το κυάνιο, αλλά και η βενζελδαϊδη, η οποία είναι πολύ τοξική από μόνη της. Αυτές οι δύο ουσίες μαζί έχουν δηλητηριώδη ισχύ 100 φορές περισσότερο απ΄όσο κάθε μια χωριστά. Αυτό καλείται συνεργιστικό αποτέλεσμα. Ευτυχώς, το ένζυμο αυτό δεν βρίσκεται οπουδήποτε στον οργανισμό μας σε επικίνδυνο βαθμό, εκτός από τα καρκινικά κύτταρα. Κάποτε δε 100 φορές περισσότερο απ΄ότι στα περιβάλλοντα υγιή κύτταρα.
Αποτέλεσμα: Το δηλητήριο που απελευθερώνεται από το κουκούτσι του βερίκοκου και του αμύγδαλου στοχεύει στα καρκινικά κύτταρα και μόνο και τα σκοτώνει.
Υπάρχει επίσης ένα άλλο ένζυμο, που καλείται ροδανάση. Το ονομάζουνε προστατευτικό ένζυμο, για την ικανότητά του να προστατεύει και να ουδετεροποιεί το κυάνιο μετατρέποντάς το σε υποπροϊόντα ωφέλιμα για την υγεία. Αυτό το ένζυμο απαντάται σε μεγάλες ποσότητες σε κάθε σημείο του οργανισμού μας, εκτός από τα καρκινικά κύτταρα, τα οποία δεν προστατεύονται.:
Με λίγα λόγια η ροδανάση προστατεύει τους ιστούς από το κυάνιο ενώ δεν υπάρχει στα καρκινικά κύτταρα. Β γλυκοσιδάση απελευθερώνει το κυάνιο που σκοτώνει τον καρκίνο. Βρίσκεται στα καρκινικά κύτταρα, δεν βρίσκεται στα υγιή. Προσοχή εδώ. Ένα παράδειγμα από την ιστορία. Οι επιστήμονες γνωρίζουν πως το αντίδοτο στη δηλητηρίαση από κυάνιο, είναι η ζάχαρη. Αναφέρεται στην ιστορική απόπειρα δολοφονίας με κυανιούχο κάλιο κατά του Ρασπούτιν, μισητό πρόσωπο στην προεπαναστατική Ρωσία. Μολονότι ο Ρασπούτιν δηλητηριάστηκε με κυάνιο, δεν έπαθε τίποτα, διότι το κυανιούχο κάλιο είχε τοποθετηθεί μέσα σε γλυκά και σε κρασί. Αν και η δόση ήταν μεγάλη παρουσίασε ελάχιστα συμπτώματα δευτερεύοντα της δηλητηρίασης, όπως λόξυγκα, σιελόρροια κ.λ.π. Η ζάχαρη είχε εξουδετερώσει τη δράση του πολύ δραστικού δηλητηρίου. Τη λεπτομέρεια αυτή δεν τη γνώριζαν οι επίδοξοι δολοφόνοι. Ας φανταστούμε λοιπόν σήμερα έναν καρκινοπαθή που έχει καταναλώσει μεγάλες ποσότητες γλυκών, αναψυκτικών, ποτών, πατάτας, ή που η διατροφή του περιλαμβάνει κυρίως υδατάνθρακες, αν είναι δυνατόν να πάθει κάτι με λίγα κουκούτσια από βερίκοκα, όπως τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ είπαν, ακολουθώντας τα κελεύσματα των κυρίων τους στου Μεμόριαλ. Όπως δεν έπαθαν οι Χούντζας, όπως λέει η παράδοσή μας με το μυλωνά, όπως επιστημονικά το ανέλυσε ο Krebs με τη ροδανάση και τη Β γλυκοσιδάση, τα κουκούτσια από βερίκοκα είναι απολύτως ασφαλή. Αρχίζουμε σε περιπτώσεις διαγνωσμένου καρκίνου με 5 την ημέρα, την πρώτη βδομάδα., με 10 τη δεύτερη και χωρίς περιορισμό στη συνέχεια. Η όρεξη, η πέψη, ο μεταβολισμός, θα βελτιωθούν. Τα βερίκοκα είναι φρούτα εποχής και τα προμηθευόσαστε από το μανάβη της γειτονιάς. Από αυτό το αντικαρκινικό φάρμακο όχι μόνο δεν κερδίζουν οι φαρμακευτικές εταιρίες, αντίθετα ζημιώνουν.

Κλείστε τα αυτιά σας στα παπαγαλάκια των φαρμακευτικών εταιριών.
Τρώτε άφοβα κάθε μέρα από Λίγα κουκούτσια βερίκοκου και αμύγδαλα.
Πίνετε χυμό σιταρόχορτου που είναι πλούσιο σε αμυγδαλίνη.
Κανόνας 3ος: Τα καρκινικά κύτταρα έχουν όξινο (χαμηλό ΡΗ). Το ΡΗ το ισορροπεί το ασβέστιο η βιταμίνη D, το μαγνήσιο, το κάλιο, το βόριο. Το λεμόνι, βοηθά στην απορρόφηση του ασβεστίου. Καταναλώνετε πολύ λεμόνι κάθε μέρα, όπως συστήνει η αντικαρκινική δίαιτα Μοερμαν στην Ολλανδία. Τρώτε χέλια (τεράστια πηγή βιταμίνης Δ 5000 ΙΘ (μονάδες) στα 100 γραμ. . Φρούτα , ειδικά σταφύλι (τεράστια πηγή καλίου). Λαχανικά (μπρόκολο, λάχανο, μωβ – άσπρο) καρότα, λαχανίδες ( τεράστια πηγή αφομοιώσιμου ασβεστίου), βλήτα (επίσης τεράστια πηγή ασβεστίου, βορίου), μαϊντανό (ειδικά για καρκίνο του πνεύμονα, ρόκα (ειδικά για καρκίνο των νεφρών), ραδίκια (με το ζουμί τους).
Κανόνας 4ος: Η υποξία (χαμηλό οξυγόνο), είναι χαρακτηριστικό της καρκινογένεσης. H χλωροφύλλη δίνει το οξυγόνο στα φυτά. Σύμφωνα με το μεγάλο γιατρό Max Gerson (7) που θεράπευσε τον νομπελίστα Αλμπερτ Σβάϊτσερ και αποδεδειγμένα 50 καρκινοπαθείς σύμφωνα με τις ακτινογραφίες τους πριν και μετά τη θεραπεία.
Οι πράσινοι χυμοί, τουλάχιστον 5 την ημέρα, δίνουν το απαιτούμενο οξυγόνο και υγεία στα κύτταρα.
Έχουμε έτσι απόπτωση (θάνατο, κυτταρική αυτοκτονία) των καρκινικών κυττάρων. Οι χυμοί της τσουκνίδας, φύλλων ελιάς, σέλινου, μαϊντανού και καρότου παίζουν σημαντικό ρόλο.
Ο Gerson μάλιστα, χρησιμοποιούσε ειδικό, αποχυμωτή, για τη διατήρηση όλων των θρεπτικών συστατικών. Όταν παρουσίασε τις ανίατες περιπτώσεις στο Κογκρέσο με όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που τις συνόδευαν (εξετάσεις, ακτινογραφίες κ.λ.π.). Αντί να τον συγχαρούν, άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό εναντίον του. Έτσι δρουν οι φαρμακευτικές εταιρίες. Καταδιώκουν την αλήθεια. Τα ίδια έγιναν και στη Γαλλία με τον Μπελανσονί, γιατρό του προέδρου Μιτεράν κ.λ.π.
Κανόνας 5ος: Τρώτε άφθονο σκόρδο και κρεμμύδι μέχρι «σκασμού».
Σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα.
Γιατί τεράστιες ποσότητες; Υπάρχουν πολλοί σκουπιδιάρηδες στον οργανισμό μας που τον καθαρίζουν από τις τοξίνες και τα δηλητήρια. Το γκλοκουρονικό οξύ, είναι ένα απ΄ αυτά. Έχετε ακούσει κάτι για την εξέταση Β-γλυκουρονιδάση; Ρωτείστε το γιατρό σας. Στα βιβλία της καρδιολογίας αναφέρεται ως εξέταση στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό και πως συναντάται υψηλή σε σε αδενοκαρκινώματα, λεμφώματα, καρκινώματα από πλακώδη κύτταρα κ.λ.π. Τι κάνει η γλυκουρονιδάση; Καταστέλλει τη σύζευξη μεταξύ τοξίνης και του σκουπιδιάρη γλυκουρινικού οξέως με αποτέλεσμα οι τοξίνες να παραμένουν στον οργανισμό. Όσο περισσότερο σκόρδο και κρεμμύδι καταναλώνουμε, τόσο περισσότερο καταστέλλεται η δράση της β-γλυκουρουνιδάσης και αποβάλλονται οι τοξίνες από τον οργανισμό.
Το ασβέστιο παίζει επίσης σημαντικότατο ρόλο στη μείωση της δραστηριότητας της β-γλυκουρονιδάσης. Από την άλλη μεριά το γλυκουρονικό οξύ χρειάζεται μήλα μπρόκολα, ραπάνια, λάχανο (ειδικά μωβ), χαμομήλι. Επίσης τα κρεμμύδια μειώνουν σημαντικά τη γλυκόζη, όσο και την απάντηση της ινσουλίνης στη γλυκόζη. Το γλυκουρανικό οξύ συζεύγνυται με τη χολερυθρίνη από το ένζυμο UDT GT και απεκρίνεται στη χολή. Έχουμε καλύτερη λειτουργία της χολής και του συκωτιού. Ο γιατρός Χαβάκης έγραφε πως στην Τρασυλβανία, όπου οι κάτοικοι που στη διατροφή τους έχουν μεγάλη θέση τα κρεμμύδια, ο καρκίνος είναι σχεδόν άγνωστος. Επειδή η δράση των κρεμμυδιών στο σάκχαρο είναι γνωστή και στην ιατρική (βλέπε Βιοϊατρική, Κλινική Χημεία Ευάγγελος Σπανός, τόμος Α, σελ. 9).
Είναι αδιανόητο, οι καρκινοπαθείς και οι διαβητικοί να μην τρώνε πολλά κρεμμύδια. Ειδικά αν οι διαβητικοί τρώνε αρκετά φρέσκα κρεμμύδια, πέφτει ο δείκτης του σακχάρου.
Επίσης αν κάθε πρωί στίβουν ξερά κρεμμύδια και πίνουν μισό φλιτζάνι πέφτουν αισθητά η χοληστερίνη και το σάκχαρο. Ο δεύτερος ρόλος του κρεμμυδιού είναι ότι παρεμβαίνει στην τυροσίνη κινάση. Το κρεμμύδι, το μήλο και το γκρέιπφρουτ, περιέχουν κουερσετίνη, ένα βιοφλανοειδές. Η κουερσετίνη είναι σημαντικότατη, γιατί σταματά τη δράση μιας κατηγορίας ενζύμων που λέγονται κινάσες της τυροσίνης. Tα ένζυμα αυτά βρίσκονται στην κυτταρική μεμβράνη και στο εσωτερικό της και όταν ενεργοποιούνται εντέλουν τα καρκινικά κύτταρα να διασπαστούν και έτσι προκαλούνται οι μεταστάσεις. Για να μην δίδονται εντολές διαίρεσεις του κυττάρου και έτσι να αποτρέπονται οι μεταστάσεις, το μήνυμα είναι: τρώτε άφθονα κρεμμύδια. Υπάρχουν φάρμακα για την αναστολή δράσης της τυροσίνης κινάσης (Τυροφωστίνες). Ο στόχος των φαρμακευτικών εταιριών είναι σαφής: Θαυμάζουμε το Gleenvec ή τις τυροφωστίνες. Θαυματουργό το Gleenvec, καταπληκτική η επιστήμη! Μπράβο! Εμείς κερδίζουμε και οι καρκινοπαθείς είναι ευχαριστημένοι.! Κουβέντα όμως για το κρεμμύδι, που είναι το φυσικό Gleenvec. Πείτε μου!
Είχε άδικο ο Ιπποκράτης , όταν έγραφε: «Πιστεύω, ότι για να ασκήσει αποτελεσματικά το επάγγελμά του ένας γιατρός, είναι ανάγκη να γνωρίζει και μάλιστα να προσπαθήσει σκληρά να μάθει, όλα τα περί φύσης, δηλαδή ποιά επίδραση ασκούν στον άνθρωπο, ή τροφή, το ποτό και οι διάφορες συνήθειες σε κάθε άτομο ξεχωριστά. Δεν αρκεί να νομίζει απλά, ότι το τυρί είναι κακή τροφή, επειδή προκαλεί πόνο σε όποιον καταναλώνει μεγάλες ποσότητες. Πρέπει να μάθει, τι πόνο προκαλεί, για ποια αιτία και για ποιο , από όσα υπάρχουν μέσα στο σώμα είναι ακατάλληλο. Γιατί υπάρχουν πολλές άλλες τροφές και ποτά που είναι από τη φύση τους βλαβερά και επιδρούν στον άνθρωπο με ποικίλους τρόπους. Κάποιοι μπορούν να φάνε μεγάλες ποσότητες τυρί, χωρίς να τους πειράξει καθόλου. Αντίθετα τονώνει θαυμάσια όσους ωφελεί. Άλλοι όμως το αφομοιώνουν δύσκολα. Οι οργανισμοί είναι διαφορετικοί. Η γνώση αυτών θα θεράπευε τον άνθρωπο από τις αρρώστιες». Το ερώτημα παραμένει. Έχουν σήμερα γνώσεις οι γιατροί για τη θεραπευτική αξία των τροφών; Τι διδάσκονται για τη θεραπευτική τους δύναμη; Έχει άδικο ο Ιπποκράτης;
Κανόνας 6ος: Περιορίστε την Αποκρβοξυλάση της ορνιθίνης (ODC).
Η Αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης είναι το ένζυμο κλειδί στη σύνθεση των πολυαμινών και παίζει σημαντικό ρόλο στη διαίρεση και ανάπτυξη του κυττάρου. Επανερχόμαστε στο μεγάλο ρόλο του συκωτιού.
Η εξίσωση, συκώτι = καρκίνος και καρκίνος = συκώτι, παίζει και εδώ το ρόλο της.
Η αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης, είναι ηπατικό ένζυμο.
Αν το σταματήσουμε, σταματούμε και την ανάπτυξη των όγκων.
Η αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης κάνει πολύ παρέα με την ινσουλίνη.
Είναι στενές, πολύ στενές φιλενάδες.
Επιρεάζοντας τις πολυαμίνες, προκαλούν αύξηση των όγκων, μεταστάσεις, αύξηση του βάρους. Επίσης ο συνδυασμός ινσουλίνης με σωματομεδίνες (IGF1 και IGF 2) είναι θανατηφόρος.
Οι σωματομεδίνες (IGF1 και IGF 2) μοιάζουν με την προϊσουλίνη και παίζουν σημαντικότατο ρόλο στη ρύθμιση του πολλαπλασιασμού και της λειτουργίας των κυττάρων. ΣΕ υποκλυκαιμία, σχετιζόμενη με όγκο η ( IGF1) είναι υψηλή. Ο όγκος έχει καταναλώσει, όλο το σάκχαρο και ζητάει και άλλο. Γι΄αυτό έχουμε υπογλυκαιμία. Η IGF1, είναι ο κύριος παράγοντας για τη διέγερση των λιποκυττάρων, επιτάχυνση της ανάπτυξης των όγκων και πρόκλησης φλεγμονών. Η ινσουλίνη συνοδεύεται από την IGF1, που διεγείρει την κυτταρική ανάπτυξη. Μεγάλη αύξηση της ινσουλίνης και των σωματομεδινών, διεγείρουν την αύξηση των καρκινικών κυττάρων, αλλά και την ικανότητά τους να κάνουν μεταστάσεις (8). Μεγάλη κατανάλωση ζάχαρης, συνδέεται με αύξηση της ινσουλίνης με την παρέα της IGF σε μια προσπάθεια του οργανισμού να ρίξει το σάκχαρο.Τη σκυτάλη μετά την ινσουλίνη, παίρνουν οι σωματομεδίνες και αποκαρβοξυλάση της οπνιθίνης.
Αποτέλεσμα: Μεταστάσεις, αυξήσεις των όγκων.
Ας δούμε μερικές έρευνες. Η S. Hankinson της ιατρικής σχολής του Χάρβαρντ, απέδειξε, ότι από μια ομάδα γυναικών, ηλικίας κάτω των πενήντα, εκείνες με το υψηλότερο IGF, είχαν εφτά φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρκίνο του μαστού( ομάδες ερευνητών από το Xάβαρντ, το Mac Gill κ.λ.π. έδειξαν το ίδιο αποτέλεσμα στον καρκίνο του προστάτη με 9 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα στους άνδρες που είχαν ψηλές σωματομεδίνες (10). Άλλες μελέτες έχουν δείξει [παρόμοια αποτελέσματα στον καρκίνο του παγκρέατος, του παχέος εντέρου, των ωοθηκών κ.λ.π.
Πως μειώνουμε την ινσουλίνη και τις φίλες της τις σωματομεδίνες; Κόβοντας με το μαχαίρι στους καρκινοπαθείς γλυκά, πατάτες, ψωμιά και γενικά τις επεξεργασμένες τροφές. Η εξέταση ινσουλίνης και σωματομεδινών (IGF1 και IGF2) είναι απαραίτητες. Έρευνες έχουν δείξει, ότι η πλήρης αποχή από τροφές πλούσιες σε υδατάνθρακες μειώνει θεαματικά τα επίπεδα ινσουλίνης και IGF.
Για την αναστολή της ODC (αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης), το σκόρδο, το τσάι, το ρόδι ο χυμός από φύλα ελιάς, τα καρύδια, τα κρεμμύδια, τα κεράσια και όλα τα πικρά παίζουν σημαντικότατο ρόλο.
Όταν πέσουν η ινσουλίνη και οι σωματομεδίνες, ο οργανισμός αποβάλλει τα σάκχαρα.
Το σώμα – ζαχαροπλαστείο, διώχνει τον καρκίνο πετώντας τα στοιχεία που τον θρέφουν.

Άσπρα καράβια-Μιχάλης Βιολάρης, Καίτη Χωματά

Μουσική: Γιάννης Σπανός
Στίχοι: Σωτήρης Σκίπης

Άσπρα καράβια τα όνειρά μας
για κάποιο ρόδινο γιαλό,
άσπρα καράβια τα όνειρά μας.
Θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο
μυριστικό κι ευωδιαστό,
θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο.

Κι από ψηλά θα μας φωτίζει
το φεγγαράκι το χλωμό
κι από ψηλά θα μας φωτίζει.
Και θ΄ αρμενίζουν, ω χαρά μας,
ίσα στο ρόδινο γιαλό,
άσπρα καράβια τα όνειρά μας.

Θρύλοι περί Μ Αλεξάνδρου

Υπάρχουν, αλήθεια, γεγονότα που δεν κατέγραψε η πένα της Ιστορίας; Ένα φανταστικό ταξίδι στην Χώρα της ουτοπίας, αλλά και του ιστορικού προβληματισμού ίσως για όλους μας να είναι αναγκαίον!..

Διαβάζοντας την«Φυλλάδα του Μεγ’ Αλέξαντρου» (Αλεξάνδρου του Μακεδόνος βίος, πόλεμοι και θάνατος), κάποιος , θα καταπλαγή όχι απλώς με τον πλούτο των γνώσεων των προγόνων μας, αλλά και με την υψίστην πνευματικήν καλλιέργειάν των, η οποία, ως άλλη ολυμπιακή φλόγα, μεταλαμπαδεύτηκε στους νεώτερους Έλληνες, όπως αυτούς του Μεσαίωνος, που μας άφησαν τις διάφορες «Φυλλάδες» τους.

Από πού ν’ αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει;
Μήπως από το γεγονός, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος εμφανίζεται ακόμη και στο ιερό βιβλίο των Μουσουλμάνων, όπως το «Κοράνι», που βρίσκουμε αναμφισβήτητα ίχνη του «Μύθου του Αλεξάνδρου»;
Μήπως από το γεγονός ότι ο Μέγας Αλέξανδρος εμφανίζεται πάρα πολλές φορές στην Περσική ποίηση;

Το πρώτο περσικό φιλολογικό έργο με θέμα τον θρυλικό Στρατηλάτη είναι το περίφημο έπος του εθνικού ποιητού της Περσίας – του Φιρντουσή, ή «Παραδείσιου»1, όπως επονομάστηκε – που έζησε στο δέκατο αιώνα μ.Χ. (935-1020). Και μόνον οι δεκάδες μινιατούρες2 και οι διάφορες περσικές μικρογραφίες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αποδεικνύουν αυτό το γεγονός, αφού οι Μουσουλμάνοι τον λάτρευαν τόσο πολύ τον Μέγα Αλέξανδρο, που τον παρουσιάζουν σε εικόνες να επισκέπτεται ακόμη και την Μέκκα!.. Και όχι μόνον!…

Ο Μωάμεθ, για παράδειγμα, πήρε από τον φερόμενον ως «Ψευδοκαλλισθένην» το ανέκδοτο της κατασκευής του φράγματος που – δήθεν - έκτισε ο Μέγας Αλέξανδρος για να προστατεύσει την χώρα του από τις επιδρομές των Γωγ και Μαγώγ, των αγρίων νομαδικών φυλών του Βορρά! ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ

Εάν, όμως, οι παραπάνω ιστορίες, είναι φανταστικές, δεν είναι καθόλου μύθος ο πόλεμος Αλεξάνδρου και Πώρου, μία ιστορία που είναι πραγματική, αφού την μνημονεύει ο Πλούταρχος μέσα στα έργα του3.

Είναι γνωστόν, ότι ο Αλέξανδρος, αφού κατέκτησε την Περσία, εξεστράτευσε, το 326 π.Χ., στις Ινδίες φθάνοντας μέχρι τον ποταμό Γάγγη. Εκεί βρήκε τον Ινδό τοπάρχη Πώρο - τον Ρατζά Φουρ των Περσών ποιητών - και του αντιστάθηκε στις όχθες του Υδάσπη, παραπόταμου του Ινδού5. Δεν είναι βεβαίως αληθής η ιστορία ότι μονομάχησαν μεταξύ τους ο βραχύσωμος Αλέξανδρος με τον τεραστίων διαστάσεων Πώρο, για να μας θυμίσει εδώ ο συγγραφεύς την ιστορία του Δαβίδ με τον Γολιάθ, όπου η νίκη ήρθε με τον (θεωρητικά) αδύναμο άνδρα.

Μύθοι, ασφαλώς είναι τα διάφορα στρατηγήματα του Αλεξάνδρου για να νικήση τον Πώρο με την κατασκευή ψεύτικων και πύρινων αγαλμάτων, που λέει ο «Ψευδοκαλλισθένης» ή ο Ιούλιος Ουαλέριος στην λατινική έκδοση της Ιστορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Ούτε βεβαίως είναι αληθινή η ιστορία που μνημονεύει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης ότι η Βασίλισσα της Ασσυρίας, Σεμίραμης, κατέφυγε σ’ ένα παρόμοιο τέχνασμα κατασκευής ψευδο-ελεφάντων από δέρμα βοδιού, που τα έβαλαν πάνω σε καμήλες για να τρέψουν σε φυγή τα άλογα του εχθρού6. Ακόμη περισσότερο όταν οι διάφοροι «Ψευδοκαλλισθένηδες» αναφέρουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους Επτά Σοφούς της Ελλάδος για να του υποδείξουν με ποιόν τρόπο θα αντιμετωπίσει αυτό το δυσάρεστο γεγονός, όπως τουλάχιστον αναφέρει ο Πέρσης ποιητής Φιρντουσή, στο έργο του «Σαχνάμα»7., που ανιστορεί το στρατήγημα του Αλέξανδρου στην μάχη του Υδάσπη με ακόμη πιο φανταστικό τρόπο.

ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ «ΜΗΔΙΚΟ ΥΓΡΟ»;
Εντύπωση, πάντως, προκαλεί το γεγονός ότι, οι Επτά Σοφοί έδωσαν προσταγή σ’ ένα σιδηρουργό να τους κατασκευάσει ένα σιδερένιο ομοίωμα αλόγου, μαζί με τον καβαλάρη του. Το άγαλμα , που ήταν κούφιο από μέσα, το γεμίσανε νάφθη – δηλαδή πετρέλαιο (!!) – και του έβαλαν φωτιά, που έβγαινε από τα ρουθούνια του αλόγου και το στόμα του καβαλάρη! Ο Αλέξανδρος ενθουσιασμένος, προστάζει και του κατασκευάζουν χίλια σιδερένια άλογα, και τα αμολά επάνω στους ελέφαντες του Πώρου, οι οποίοι, τρομαγμένοι, ετράπησαν εις φυγήν.

Το ερώτημα που γεννιέται αυτή την στιγμή είναι το εξής: Το «Μηδικό» ή «υγρό πυρ», δηλαδή το πετρέλαιο ήταν γνωστό ή άγνωστο στον Μέγα Αλέξανδρο;
Ασφαλώς όχι. Και τούτο διότι έχουμε την μαρτυρία του Πλούταρχου8, που αναφέρει ότι ο Αλέξανδρος είδε πηγές από πετρέλαιο στην Βαβυλώνα9, μία χώρα που ήταν γνωστή για τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου.

Ο Πλούταρχος, βεβαίως, διηγείται και δύο επεισόδια: α) Σε κάποια πόλη της Βαβυλωνίας οι κάτοικοι, για να κάνουν τιμή στον Αλέξανδρο, ράντισαν με πετρέλαιο τους δρόμους γύρω από το σπίτι που έμενε ο Έλληνας βασιλιάς και του έβαλαν φωτιά για να το φωταγωγήσουν! β) Υπάρχει και το επεισόδιο του σκλάβου, που δέχθηκε να του αλείψουν το σώμα με πετρέλαιο για δοκιμή, και, σαν του βάλανε φωτιά, κάηκε ζωντανός!

Αλλά και ο Αρριανός αναφέρει10, ότι στην Σογδιανή (την σημερινή Μπουχάρα), ο Αλέξανδρος, καθώς κατεδίωκε τον Βήσσο, που είχε δολοφονήσει τον Δαρείο, οι Μακεδόνες βρήκανε μία πηγή από την οποίαν ανέβλυζε λάδι!
Το βέβαιο είναι ότι, όπως παρατηρεί και ο ιστορικός Chavallier, ο Αλέξανδρος, αν και γνώριζε τις καταστρεπτικές ιδιότητες του πετρελαίου, ουδέποτε το χρησιμοποίησε για τους στρατηγικούς τους σκοπούς.11

ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ
Βεβαίως, ένα από τα πιο αξιοπερίεργα επεισόδια του Μύθου του Αλεξάνδρου είναι το ταξίδι του Μακεδόνα βασιλιά στην Πηγή της Αθανασίας – το «αθάνατο νερό», που λένε στα λαϊκά μας παραμύθια οι γέροντες και οι γερόντισσες.
Τι συμβολίζει, όμως, αυτό;
Απ’ τα πανάρχαια χρόνια το μυστήριο της ζωής και του θανάτου βασάνιζε τον ανθρώπινο νου. Έτσι, στον Βαβυλώνιο Μύθο του Γιλγάμου4, δύο χιλιάδες χρόνια προ Χριστού, βλέπουμε τον Γίλγαμο – τον εθνικό ήρωα των Βαβυλωνίων – να ξεκινά σε μακρινό ταξίδι έως την γη των Μακάρων, για να μάθη το μυστικό της αθανασίας από τον πρόγονό του Ουτ-Μαπίστι.

Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να «ξεφύγει» και ο Μέγας Αλέξανδρος από αυτόν τον Μύθο, που γέννησε πολλούς άλλους θρύλους και μυθοπλασίες των λαών για την αιωνία νεότητα! Ένας μύθος που έχει την ρίζα του στον παλαιό Ελληνικό θρύλο του Γλαύκου, του γερο-Βοιωτού από την Ανθηδόνα…
Ο Γλαύκος, κατά τον μύθο, έγινε αθάνατος, αφού έφαγε από ένα μαγικό βότανο που είχε την ιδιότητα να ξαναζωντανεύει τα φόφια ψάρια. Δυστυχώς γι’ αυτόν, η αθανασία υπήρξε δώρον άδωρον, γιατί με την αθανασία δεν κατόρθωσε να ανακτήσει και τα νιάτα του και γι’ αυτό, απελπισμένος, πήδησε από ένα βράχο μέσα στην θάλασσα, όπου όμως εξακολουθεί να ζει σαν θαλάσσιος δαίμονας, επισκεπτόμενος μία φορά τον χρόνο όλες τις θάλασσες, τα νησιά και τ’ ακρογιάλια, για να κλάψει την μοίρα του. Οι ναυτικοί, σαν άκουγαν το μοιρολόϊ του, τρέμανε και κάνανε τάματα.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι Ορφικοί συσχέτισαν τον μύθο του Γλαύκου με τις δοξασίες των για την αθανασία της ψυχής, ενώ ακόμη και σήμερον διάφορες θεατρικές ή κινηματογραφικές παραστάσεις έχουν ως πηγήν φαντασίας τον μύθο του Γλαύκου12 με διάφορες παραλλαγές («Φάουστ» του Γκαίτε κλπ).

Για να αποδείξωμεν του λόγου το αληθές, αξίζει εδώ να μνημονευθεί το γεγονός, ότι, για παράδειγμα, στις Ινδίες ο Χουάτζα (δηλαδή ο σεβασμιώτατος) Χίζρ, όπως τον λένε οι Μουσουλμάνοι με την περσική προφορά του ονόματος, ή Ράτζα Κίνταρ, όπως τον λένε οι Ινδοί Μουσουλμάνοι, ζει μέσα στα ποτάμια και είναι ο προστάτης των ναυτικών, όπως είναι ο δικός μας Άγιος Νικόλαος! Βλέπουμε δηλαδή και εδώ την άμεση σχέση του θέματος με τον παλαιό Ελληνικό μύθο του Γλαύκου, που αποτελεί κι αυτό μία προλείανση του εδάφους για τον Χριστιανισμό!

Να αναφέρωμε εδώ, ότι η επίσημη Μουσουλμανική παράδοση παραδέχεται πως ο Χιντρ είναι ο ίδιος με τον δούλο του Θεού «εις ον εδωρήσαμεν μακροθυμίαν και σοφίαν», που συναντά τον Μωϋσή (=Αλέξανδρο) και τον υπηρέτη του (=Ανδρέα) στην έρημο, εκεί δηλαδή όπου γυρεύανε να βρουν την Πηγήν της Αθανασίας13. Έχει αχώριστο σύντροφο τον Προφήτη Ηλία14 και οι δύο μαζί πάνε κάθε χρόνο στην Μέκκα για να προσκυνήσουν!15

Μία (μεταγενέστερη ασφαλώς) Μουσουλμανική παράδοση, που βρίσκουμε στην Τουρκία, συγχέει το πρόσωπο του Χιντρ με τον Άη – Γιώργη! Κατά την παράδοση αυτή, ο Προφήτης Ηλίας και ο Χίντρ είναι ένα και το αυτό πρόσωπο που δια της μετεμψυχώσεως έγινε ο Άγιος Γεώργιος16!..
KEIMENO:ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΑΚΕΤΟΣ

©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ/visaltis.net