Το Όμπραξ (πρωτότυπος τίτλος: Alan Mistero, στη Γαλλία: Ombrax) ήταν ιταλικό εβδομαδιαίο περιοδικό κόμικς που δημιουργήθηκε από τους Esse Gesse το 1966 και ολοκληρώθηκε το 1986, με 242 μηνιαία τεύχη να έχουν εκδοθεί.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στις ΗΠΑ, κοντά στα Μεξικανικά σύνορα, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.
Εστιάζει σε ένα δυναμικό κοκκινομάλλη πιστολέρο, ο οποίος βρίσκεται σε
συνεχείς μυστικές αποστολές εναντίον κάθε είδους εγκληματιών.
Χρησιμοποιεί εκπληκτικές μεταμφιέσεις, οι οποίες ξεγελούν εχθρούς και
φίλους. Στο πλευρό του έχει δύο πιστούς συντρόφους, έναν αριστοκράτη
χαρτοπαίκτη που ονομάζεται Conte (για την ελληνική έκδοση "Βαρώνος") και
τον αιωνίως πεινασμένο και άξεστο Polpetta ("Φαγάνας")
Στην Ελλάδα
Το Όμπραξ (Ombrax) ήταν εβδομαδιαίο περιοδικό κόμικς που πρωτοκυκλοφόρησε στη χώρα μας στα μέσα του 1971 και η έκδοσή του διακόπηκε 4,5 χρόνια αργότερα.
Ο εκδότης του Στέλιος Ανεμοδουράς δανείστηκε για το κτίσιμο της ύλης του εντύπου κυρίως τις ιστορίες της μηνιαίας αντίστοιχης Ιταλικής
έκδοσης ("Il comandante Mark") του Οίκου "Bonelli", καθώς οι δύο κύριοι
χαρακτήρες του Όμπραξ προέρχονταν από τη γειτονική χώρα. Το 1983 μάλιστα επανέλαβε ουσιαστικά την έκδοση του περιοδικού με νέο εβδομαδιαίο τίτλο (σαν "Περιπέτεια" πλέον), του οποίου η έκδοση συνεχίστηκε (τόσο με επταήμερη συχνότητα, όσο και υπο μορφή μηνιαίων τόμων) έως και τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ού αιώνα.
.
Ο Ρέι Μπράντμπερι (Ray Douglas Bradbury, 22 Αυγούστου 1920 – 5 Ιουνίου 2012) ήταν Αμερικανός συγγραφέας και σεναριογράφος επιστημονικής φαντασίας, τρόμου και μυστηρίου. Για την επίδρασή του στη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας του 20ού αιώνα, αποκαλείτο «πατέρας» της επιστημονικής φαντασίας.
Αναγνωρίζεται ως ο συγγραφέας του οποίου το έργο εξασφάλισε στη
σύγχρονη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας ευρύτερη αναγνώριση. Του
άρεσε ιδιαίτερα ο Έντγκαρ Άλαν Πόου,
χάρη στον οποίο ανακάλυψε τη λογοτεχνία μόλις στα επτά του χρόνια. Στις
αφηγήσεις του Μπράντμπερι η καθημερινότητα μετασχηματίζεται σε
ασυνήθιστη και πολλές φορές επικίνδυνη δυστοπία.
Είχε λάβει πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων το «Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών των ΗΠΑ» που του απένειμε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους το 2004, και το μετάλλιο της «Ordre des Arts et des Lettres» της Γαλλίας.
Γνωστότερα έργα του, το «Φαρενάιτ 451» ("Fahrenheit 451"), «Τα Χρονικά του Άρη»
("The Martian Chronicles") και «Ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος» ("The
Illustrated Man"). Πολλά από τα έργα του έχουν διασκευαστεί για την
τηλεόραση και τον κινηματογράφο.
Εργογραφία
Ο Μπράντμπερι έγραψε 27 βιβλία και περισσότερες από 600 σύντομες ιστορίες.Επίσης, διηγήματα, ποιήματα, θεατρικά έργα και σενάρια. Δικό του είναι το σενάριο της ταινίας "Μόμπι Ντικ" που γύρισε το 1956 ο Τζον Χιούστον. Έγραψε και σενάρια για την τηλεόραση,
την «Τέταρτη Διάσταση» και τα επεισόδια της σειράς «Ο Αλφρεντ Χίτσκοκ
παρουσιάζει». Ακολουθεί κατάλογος με τα έργα του που έχουν κυκλοφορήσει
στην Ελλάδα.
1950: Τα χρονικά του Άρη - (The Martian Chronicles), μυθιστόρημα, (μτφ. Δημήτρης Αρβανίτης για τις εκδ. "Άγρα", 2011 με πρόλογο του Χόρχε Λουίς Μπόρχες)
1951: Ο εικονογραφημένος άνθρωπος - (The Illustrated Man), συλλογή 18 διηγημάτων
1953: Φαρενάιτ 451 - (Fahrenheit 451), δυστοπικό μυθιστόρημα, (μτφ.
Βασίλης Δουβίτσας για τις εκδ. "Άγρα", 2012 - Μαρία Χρυσόχου για τις
εκδ. "Παραπέντε", 2000 - Τζένη Βαγιάνου, εκδ. "Γρηγόρη", 1953)
1957: Κρασί από πικραλίδα - (Dandelion Wine), μυθιστόρημα που αποτελείται από ιστορίες συνδεδεμένες μεταξύ τους, (μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος για τις εκδ. "Καστανιώτης", 2004)
1962: Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα δω - (Something Wicked This Way Comes), μυθιστόρημα, (μτφ. Βασίλης Καλλιπολίτης για τις εκδ. "Αίολος", 1991)
1972: Το δέντρο των Αγίων Πάντων - (The Halloween Tree), μυθιστόρημα, (μτφ. Ναούμ Θεοδοσιάδης για τις εκδ. "Μαγικό Κουτί", 2012)
1972: Στα χρόνια των πυραύλων - (R Is for Rocket), συλλογή 17 διηγημάτων, (μτφ. - επιμ. Γιώργος Σωτήρχος για τις εκδ. "Συμπαντικές διαδρομές", 2011)
1985: Ο θάνατος είναι μοναχική υπόθεση - (Death Is a Lonely Business), μυθιστόρημα, (μτφ. Έφη Καλλιφατίδη για τις εκδ. "Απόπειρα", 1993)
1996: Πέθανε ο σκύλος, κατά τ'άλλα όλα καλά - (Quicker Than the Eye), συλλογή 22 διηγημάτων, (μτφ. Βασίλης Δουβίτσας, εκδ. "Άγρα", 2010)
Επίσης:
Το Δ του Διαστήματος - μυθιστόρημα (μετάφραση: Φώντας Κονδύλης για τις εκδόσεις «Μπουκουμάνη» 1975)
Τα Δίδυμα Φεγγάρια του Άρη - μυθιστόρημα (μετάφραση: Φώντας Κονδύλης για τις εκδόσεις «Μπουκουμάνη» 1975)
Το τέλος της αρχής - μυθιστόρημα (μετάφραση: Ρένα Χατχούτ για τις εκδόσεις «Μανιατέας» 1978)
Εφιάλτες από το διάστημα - μυθιστόρημα (μετάφραση: Βασίλης Κατσάνης για τις εκδόσεις «Κάκτος» 1978)
Το τέλος του κόσμου - μυθιστόρημα (μετάφραση: Παύλος Μάτεσις για τις εκδόσεις «Κάκτος» 1978)
Ο θάνατος είναι μοναχική υπόθεση (μετάφραση: Έφη Καλλιφατίδη για τις εκδόσεις«Απόπειρα» 1989)
Ο γέροντας και τ’ άλογο Κάποτε ζούσε σ’ ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα
όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο
ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή. Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το
παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον
γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.
-“Μα καλά είσαι ανόητος;” ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.“Πούλα το άλογο
για το καλό σου, θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!”
-“Ααα, εμένα το άλογο με βοηθά στην εργασία μου.. Και ποιος ξέρει τι
είναι καλό και τι κακό;” απαντούσε ο γέροντας, “Μόνο Ο Θεός το ξέρει!”
Οι μέρες περνούσαν και το άλογο παρέμενε αχώριστη συντροφιά του γέροντα. Ένα πρωί ξύπνησε και είδε ότι το άλογό του είχε φύγει.
Οι συγχωριανοί του μαζεύτηκαν για να του εκφράσουν τη λύπη τους: -“Τι μεγάλο κακό που σε βρήκε, τώρα ποιος θα σε βοηθά στις δουλειές σου; Ήσουν ανόητος που δεν πούλησες το άλογο. Τώρα δεν έχεις ούτε τα χρήματα, ούτε το άλογο”.
Ο γέροντας με τη χαρακτηριστική ηρεμία του απαντούσε:
-“Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό; Μόνο Ο Θεός το ξέρει!”
Οι χωριανοί απομακρύνονταν νομίζοντας ότι του γέρου του έχει σαλέψει..
Ύστερα από λίγες μέρες το άλογο επέστρεψε στη μάντρα του γέροντα, μαζί
µε μερικά άλλα πανέμορφα άγρια άλογα που είχε συναντήσει στο δάσος.
Μαζεύτηκαν ξανά οι συγχωριανοί και του έλεγαν: -“Τι τυχερός που είσαι! Σου έτυχε μεγάλο καλό, αφού τώρα έχεις περισσότερα άλογα να σε βοηθούν.”
Ο γέροντας τους απάντησε: -“Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό.. Μόνο Ο Κύριος γνωρίζει! Πάντως, είμαι ευχαριστημένος που το άλογό μου γύρισε.”
Οι συγχωριανοί του τον κοιτάζανε πάλι περιφρονητικά.
Μετά από λίγες μέρες, ο γιος του, καβαλικεύοντας ένα από τα άλογα, έπεσε κι έσπασε τα πόδια του, μένοντας ανήμπορος.
Μαζεύτηκαν πάλι οι χωριανοί λέγοντας:
-“Τι κακό που σε βρήκε! Με τα άλογα που ήρθαν, έχασες τελικά το δεξί
σου χέρι στις δουλειές – τον γιο σου – που υποφέρει τώρα από τους πόνους
και ίσως υποφέρει για όλη του τη ζωή.”
Ο γέρος απαντούσε πάλι:
-“Ποιος ξέρει … μόνο Ο Θεός γνωρίζει τι είναι καλό και τι κακό!”
Δεν πέρασε μια βδομάδα από αυτό το ατύχημα και μια γειτονική χώρα
κήρυξε τον πόλεμο στη χώρα του. Πέρασε, λοιπόν, και από την πόλη του ο
στρατός και επιστράτευσε όλους τους νέους άντρες της πόλης.
Δεν πήραν,
φυσικά, τον γιο του, που είχε σπασμένα πόδια, κι έτσι δεν έλαβε μέρος
στις άγριες μάχες που ακολούθησαν.
Ήρθαν πάλι οι συγχωριανοί και έλεγαν: -“Είσαι πολύ τυχερός, αφού οι γιοι όλων μας πάνε να σκοτωθούν στον πόλεμο, ενώ εσύ θα έχεις τον γιο σου πάντα κοντά σου.”
Και ο γέροντας τούς απάντησε με τρυφερότητα:
-“Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποτέ αρκετά, για να κρίνουμε αν κάτι
είναι ευλογία ή συμφορά.
Ακόμη αδελφοί μου δεν το καταλάβατε: Μόνο Ο
Θεός γνωρίζει το καλό και το κακό μας!!”
Πρέπει λοιπόν να
δείχνουμε απόλυτη εμπιστοσύνη
Στον Θεό μας, όχι στα λόγια αλλά έμπρακτα!
Υπάρχει άραγε περίπτωση αν αφεθούμε όπως ένα μικρό παιδί στο Θέλημά
του, να νιώσουμε ποτέ θλίψη,
Ο Κωσταντής Γεράκης ή Costantin Gerachi, γνωστός ως Constance Phaulkon (1647 - 5 Ιουνίου 1688) ήταν χαρισματικός τυχοδιώκτης Ελληνικής καταγωγής, ο οποίος κατάφερε να διοριστεί πρωθυπουργός του Σιάμ την περίοδο 1683 - 1688.
Γεννήθηκε από Ελληνορθόδοξους γονείς στο Κάστρο της Άσσου, στην περιοχή της Ερίσου (pertinenza di Erisso) της βόρειας Κεφαλονιάς. Η οικογένεια Γεράκη (Gerachi) ήταν εγκατεστημένη στο χωριό Πλαγιά ήδη από τον 16ο αιώνα.Σε ηλικία 12 ετών, για άγνωστο λόγο, εγκατέλειψε το νησί, έγινε ναύτης
και ξεκίνησε την τυχοδιωκτική δράση του, υπηρετώντας σε διάφορα αγγλικά
πλοία και ταξιδεύοντας κυρίως στις Ινδίες.
Το 1669 εγκατέλειψε το επάγγελμα του ναύτη κι έγινε υπάλληλος της αγγλικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών, εργαζόμενος στις αποθήκες της, στο Μπάνταμ της Ινδονησίας. Ο Γεράκης, σαν υπάλληλος της Εταιρείας έκανε πολλά ταξίδια σε χώρες της Ασίας και έκανε φιλίες με υψηλόβαθμα στελέχη της.
Το 1675 εγκαταστάθηκε στο Σιάμ,
εξακολουθώντας να εργάζεται για την Εταιρεία. Εκεί έμαθε τη γλώσσα και
άρχισε να δημιουργεί στενές σχέσεις με σημαντικούς αξιωματούχους της
βασιλικής αυλής.Το 1679 και μετά από δολοπλοκίες της Εταιρείας, ο Γεράκης έγινε
υπεύθυνος εμπορίου του βασιλείου του Σιάμ. Γρήγορα κατέλαβε τη θέση του
διερμηνέα στη βασιλική αυλή, καθώς ήταν πολύγλωσσος.
Το 1680
εγκατέλειψε την Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών και το 1683 διορίστηκε
πρωθυπουργός του Σιάμ. Το 1684 ξεκίνησαν οι συνομιλίες με τη Γαλλία
για εμπορική συνεργασία, που τελικά επιτεύχθηκε το επόμενο έτος και
οδήγησε σε πόλεμο το Σιάμ με την Εταιρεία, ο οποίος έληξε με την
αποβίβαση, στη χώρα του Σιάμ,γαλλικής στρατιωτικής δύναμης. Ο Γεράκης τιμήθηκε από τον Γάλλο βασιλιά με τον τίτλο του «Ιππότη του Τάγματος του Αγίου Μιχαήλ».
Οι Γάλλοι έγιναν αντιδημοφιλείς με την ρατσιστική συμπεριφορά
τους. Ο Γεράκης, έχοντας αποκτήσει μεγάλη περιουσία, άρχισε πλέον να
ανησυχεί γιατί έβλεπε ότι τα δικά του κέρδη θα περιορίζονταν . Το 1688 ο
βασιλιάς Ναράι αρρώστησε βαριά από άγνωστη ασθένεια δίνοντας την
ευκαιρία στους αντιπάλους του να δράσουν.
Τον Μάιο ο Γεράκης προσκλήθηκε
στην πρωτεύουσα του Σιάμ, Αγιουτάγια,
σε συνάντηση με τον Φεράτσα ο οποίος ήταν ο ηγέτης της αντιβασιλικής
παράταξης. Ο Φεράτσα αιχμαλώτισε το Γεράκη και το Διάδοχο με την
κατηγορία της προδοσίας, και τελικά τους δολοφόνησε. Στις 11 Ιουλίου
πέθανε και ο Βασιλιάς Ναράι,έξαλλος με τα νέα που είχε μάθει και ανήμπορος να αντιδράσει. Ο Φεράτσα αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς ηγούμενος
ενός ξενοφοβικού καθεστώτος.
Το Μάιο του 1682 είχε παντρευτεί την Μαρία Γκυομάρ ντε Πίνια (Maria Guyomar de Pinha),
μιγάδα γιαπωνεζο πορτογαλικής καταγωγής.Από το γάμο τους απέκτησαν
δύο γιούς, τον João (Γιάννη) και τον Jorge (Γιώργο), ο πρώτος από τους
οποίους απεβίωσε πριν τον φρικτό θάνατό του. Το σπίτι του Γεράκη στο Λοπμπούρι
υπάρχει ακόμα και σήμερα και αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο.
Οι
ιστορικοί διχάζονται για το ρόλο που διαδραμάτισε, αν δηλαδή ήταν όντως καιροσκόπος
που επεδίωκε την ανέλιξή του στο θρόνο του Σιάμ, ή αν χρησιμοποιήθηκε
ως αποδιοπομπαίος τράγος από τον επίσης καιροσκόπο Φεράτσα, για την
εξουδετέρωση του νόμιμου Διαδόχου.
O Φεδερίκο δελ Σαγράδο Κοραθόν δε Χεσούς Γαρθία Λόρκα (Federico del Sagrado Corazón de Jesús García Lorca, προφέρεται: [feðeˈɾiko ɣarˈθi.a ˈlorka]) (Φουέντε Βακέρος, 5 Ιουνίου 1898 – Βιθνάρ, 19 Αυγούστου 1936), ήταν Ισπανός ποιητής και δραματουργός που ανήκει στη λεγόμενη «γενιά του ’27», ομάδα συγγραφέων που προσέγγισε την ευρωπαϊκή αβάν-γκαρντ με εξαιρετικά αποτελέσματα, ούτως ώστε το πρώτο μισό του 20ου αιώνα να ορίζεται ως «αργυρή εποχή» (edad de plata) της ισπανικής λογοτεχνίας. Δολοφονήθηκε κατά το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου από αγνώστους, οι οποίοι πολύ πιθανόν συνδέονταν με τον εθνικιστικό φασισμό, επειδή ο ίδιος σχετιζόταν ή υποστήριζε τους Δημοκρατικούς
Ο
Γκαρθία Λόρκα, του οποίου το πλήρες όνομα είναι Φεδερίκο ντελ Σαγράδο
Κοραθόν ντε Χεσούς Γκαρθία Λόρκα, γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου 1898 στο
Φουέντε Βακέρος, μικρό χωριό στον νομό Βέγα της περιφέρειας Γρανάδας.
Ήταν γιος ενός πλούσιου γαιοκτήμονα, του Φεδερίκο Γκαρθία Ροδρίγες
(1859-1945), που στο δεύτερό του γάμο νυμφεύθηκε μια νεαρή και ευαίσθητη
δασκάλα, τη Βιθέντα Λόρκα Ρομέρο (1870–1959)γυναίκα με εύθραυστη υγεία, σε βαθμό που να μην θηλάσει η ίδια το γιο της, αλλά μια παραμάνα, η οποία ήταν σύζυγος του επιστάτη
του πατέρα του. Παρόλα αυτά, η μητέρα επηρέασε βαθύτατα την
καλλιτεχνική εκπαίδευση του γιού της: πράγματι εγκατέλειψε γρήγορα τη
διδασκαλία για να αφοσιωθεί στην εκπαίδευση του μικρού Φεδερίκο, στον
οποίο μετέδωσε το πάθος της για το πιάνο και τη μουσική.
«Σιγοτραγουδούσε τα δημοτικά τραγούδια, ακόμη πριν μάθει να μιλάει και ενθουσιαζόταν στο άκουσμα κιθάρας.»
Η μητέρα του του μετέδωσε επίσης τη βαθιά συναίσθησητης κατάστασης των φτωχών και τον σεβασμό για τον πόνο τους, που ο
Γκαρθία Λόρκα θα ενσωματώσει στο λογοτεχνικό του έργο. Μέχρι το 1909,
Φεδερίκο πέρασε ευτυχισμένη, σε πνευματικό επίπεδο, παιδική ηλικία, αλλά
σωματικά δύσκολη λόγω των συχνών ασθενειών, σε ένα περιβάλλον αγροτικό
και γαλήνιο στο σπίτι του πατέρα του στο Φουέντε Βακέρος. Η οικογένειά
του αυξήθηκε κατά τέσσερα παιδιά: τον Φραγκίσκο, την Κοντσίτα και την
Ισαμπέλ, ενώ το τέταρτο, τον Λουίς, τον έχασαν σε ηλικία δύο ετών, από πνευμονία.
Το 1909 μετακόμισε με την οικογένειά του στη Γρανάδα της Ανδαλουσίας, όπου σύντομα ενεπλάκη στις δραστηριότητες των τοπικών καλλιτεχνικών ομάδων.
Με τον περιγραφικό αυτό όρο εννοούμε τον πόλεμο που ξέσπασε στις 5
Ιουνίου 1967 μεταξύ Ισραήλ και των γειτονικών του αραβικών χωρών
(Αιγύπτου, Συρίας και Ιορδανίας). Το Ισραήλ, 19 χρόνια μετά την ίδρυσή
του, πάλευε ακόμα για την ύπαρξή του, ενώ οι Άραβες επιδίωκαν την
εξαφάνισή του. Οι εχθροπραξίες περατώθηκαν πέντε μέρες αργότερα, στις 10
Ιουνίου, με θρίαμβο των Ισραηλινών, που
τριπλασίασαν τα εδάφη τους, κατακτώντας το Σινά, τη Λωρίδα της Γάζας,
τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τα Υψίπεδα του Γκολάν.
Στις αρχές του 1967, έπειτα από μια περίοδο σχετικής ηρεμίας, που
ακολούθησε τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1956, οι αψιμαχίες ξανάρχισαν
στα σύνορα του Ισραήλ και των γειτονικών του αραβικών κρατών.
Παλαιστίνιοι μαχητές πραγματοποιούσαν επιθέσεις στο έδαφος του Ισραήλ,
ενώ ο αιγύπτιος ηγέτης Νάσερ ζήτησε την απόσυρση των δυνάμεων του ΟΗΕ
από το Σινά στις 18 Μαΐου και μετέφερε στρατιωτικές δυνάμεις στην
περιοχή. Έπειτα από 11 χρόνια, Ισραηλινοί και Αιγυπτιακοί ήρθαν και πάλι
πρόσωπο με πρόσωπο.
Το κλίμα βάρυνε από την απόφαση του
αιγύπτιου προέδρου Νάσερ να επιβάλει ναυτικό αποκλεισμό για τα ισραηλινά
πλοία στις 22 Μαΐου. Οκτώ μέρες αργότερα, Αίγυπτος και Ιορδανία
υπέγραψαν σύμφωνο αμυντικής συνεργασίας, που θορύβησε τους Ισραηλινούς,
καθώς οι αραβικές δυνάμεις βρίσκονταν σε απόσταση 17 χιλιομέτρων από τη
Μεσόγειο. Αυτό σήμαινε ότι μια καλά οργανωμένη επίθεση κατά του Ισραήλ
θα μπορούσε να αποκόψει τη χώρα στα δύο. Στις 4 Ιουνίου στη συμμαχία
Αιγύπτου, Ιορδανίας και Συρίας προστέθηκε και το Ιράκ. ΗΠΑ και Σοβιετική
Ένωση κατάλαβαν πλέον ότι ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος και συνέστησαν
αυτοσυγκράτηση.
Τα εδάφη του Ισραήλ μετά τον πόλεμο
Αυτό δεν εμπόδισε το Ισραήλ να χτυπήσει πρώτο τον πιο ισχυρό κρίκο της
συμμαχίας, την Αίγυπτο. Στις 7:45 το πρωί της 5ης Ιουνίου 1967, όλα τα
διαθέσιμα αεροπορία του Ισραήλ (197 τον αριθμό) «σηκώθηκαν» και
επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά σε 19 αιγυπτιακά αεροδρόμια, καταστρέφοντας
μέσα σε τρεις ώρες σχεδόν όλη την αεροπορία της Αιγύπτου, που αριθμούσε
400 αεροπλάνα. Οι Ισραηλινοί, με απώλειες μόνο 19 αεροσκαφών, σημείωσαν
ένα απροσδόκητο θρίαμβο, που δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε και ο πιο
αισιόδοξος στρατιωτικός τους. Παράλληλα, με συνεχείς αεροπορικές
επιδρομές την ίδια μέρα προκάλεσαν ανεπανόρθωτες καταστροφές στις
αεροπορίες των λοιπών συμμάχων των Αιγυπτίων. Η απόλυτη υπεροχή του
Ισραήλ στον αέρα υπήρξε καθοριστικός παράγοντας στην εύκολη και γρήγορη
επικράτησή του.
Την ίδια ώρα, οι ισραηλινές χερσαίες δυνάμεις
εξαπέλυαν επίθεση εναντίον των αιγυπτιακών στο Σινά και τη Λωρίδα της
Γάζας. Με ένα ευφυές στρατήγημα, τα τεθωρακισμένα του στρατηγού Αριέλ
Σαρόν βρέθηκαν πίσω από τις αιγυπτιακές δυνάμεις, κυκλώνοντάς τις. Από
εκείνη τη στιγμή, στο νου των αιγύπτιων ιθυνόντων ήταν το πώς οι
δυνάμεις τους θα υποχωρήσουν με ασφάλεια από το αραιοκατοικημένο Σινά
για να προστατεύσουν το Κάιρο. Μέσα σε 11 χρόνια οι ισραηλινοί
καταλάμβαναν για δεύτερη φορά τη Χερσόνησο του Σινά.
Στο Δυτικό
Μέτωπο, ο διστακτικός βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσεΐν πείστηκε από τον
Νάσερ ότι η «νίκη ήταν με το μέρος τους». Ενεπλάκη στον πόλεμο, αλλά η
αντίδραση των Ισραηλινών ήταν ακαριαία. Στις 7 Ιουνίου είχαν υπό την
κατοχή τους τη Δυτική Όχθη, ενώ εισήλθαν θριαμβευτικά στην Ανατολική
Ιερουσαλήμ (Παλιά Πόλη), μετά από 1900 χρόνια. Η πιο εντυπωσιακή
επιχείρηση έγινε στα Υψίπεδα του Γκολάν στη Συρία. Μέσα σε 24 ώρες οι
Ισραηλινοί αντίκρισαν τις πεδιάδες της Δαμασκού.
Ο «Πόλεμος των
Έξι Ημερών» κράτησε στην πραγματικότητα 132 ώρες και 30 λεπτά, λιγότερο
κι από έξι ημέρες. Απο πλευράς Ισραηλινών ενεπλάκησαν στις επιχειρήσεις
264.000 άνδρες, συμπεριλαμβανομένων και των εφέδρων. Η Αίγυπτος
παρέταξε 150.000 άνδρες, η Ιορδανία 55.000 και η Συρία 75.000 άνδρες. Οι
απώλειες για τους Ισραηλινούς ανήλθαν σε 679 νεκρούς και 2.563, ενώ οι
Άραβες είχαν κατά προσέγγιση 21.000 νεκρούς και 45.000 τραυματίες.
Το Ισραήλ ένοιωθε, πλέον, καλά στα πόδια του και είχε τα αναγκαία εδάφη
για να διαπραγματευθεί την απόκτηση ειρήνης και ασφάλειας με τους
άραβες γείτονές του. Μεγάλος ηττημένος του πολέμου υπήρξε ο αιγύπτιος
πρόεδρος Νάσερ, που είδε τις φιλοδοξίες του να ηγηθεί του αραβικού
κόσμου, να καταρρέουν.
Στον «Πόλεμο των Έξι Ημερών» έλαβαν
μέρος στρατιωτικοί, που πρωταγωνίστησαν στις κατοπινές πολιτικές
εξελίξεις της Μέσης Ανατολής. Αρχηγός του γενικού επιτελείου του Ισραήλ
ήταν ο Γιτζάκ Ραμπίν, μετέπειτα πρωθυπουργός, που δολοφονήθηκε από
ακροδεξιό το 1995. Της επίθεσης των Ισραηλινών στο Σινά, ηγήθηκε ο Αριέλ
Σαρόν, τέως πρωθυπουργός και αυτός. Των συριακών δυνάμεων ηγήθηκε ο
Χαφέζ Ελ Ασαντ, πρόεδρος της Συρίας ως το θάνατό του το 2000.
