The Wasps (Classical Greek: Σφῆκες, romanized: Sphēkes)

The Wasps (Classical Greek: Σφῆκες, romanized: Sphēkes) is the fourth in chronological order of the eleven surviving plays by Aristophanes, the master of an ancient genre of drama called 'Old Comedy'. It was produced at the Lenaia festival in 422 BC, a time when Athens was enjoying a brief respite from the Peloponnesian War following a one-year truce with Sparta.

As in his other early plays, Aristophanes satirizes the demagogue Cleon, but in The Wasps he also ridicules one of the Athenian institutions that provided Cleon with his power base: the law courts. The play has been thought to exemplify the conventions of Old Comedy better than any other play, and it has been considered to be one of the world's greatest comedies.

-----------------------------------------

Οι σφήκες (κλασική ελληνική: Σφῆκες, λατινικά: Sphēkes) είναι η τέταρτη με χρονολογική σειρά των έντεκα επιζώντων έργων του Αριστοφάνη, του πλοιάρχου ενός αρχαίου είδους δράματος που ονομάζεται «Παλιά Κωμωδία». Παρασκευάστηκε στο Φεστιβάλ Lenaia το 422 π.Χ., μια εποχή που η Αθήνα απολάμβανε μια σύντομη ανάπαυλα από τον Πελοποννησιακό πόλεμο μετά από εκεχειρία ενός έτους με τη Σπάρτη. Όπως και στα άλλα πρώιμα έργα του, ο Αριστοφάνης σατιρίζει τον δημαγωγό Cleon, αλλά στις σφήκες γελοιοποιεί επίσης έναν από τους αθηναϊκούς θεσμούς που παρείχαν στον Cleon τη βάση εξουσίας του: τα δικαστήρια. Το έργο θεωρήθηκε ότι αποτελεί παράδειγμα των συμβάσεων της Παλιάς Κωμωδίας καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο έργο και έχει θεωρηθεί ως μια από τις μεγαλύτερες κωμωδίες του κόσμου. 

ΡΥΖΟΓΑΛΟ

 

 ΥΛΙΚΑ:
1 λίτρο γάλα
250 γραμμάρια κρέμα γάλακτος Arla
50 γραμμάρια ζάχαρη
φλοίδες από 1 λεμόνι
100 γραμμάρια ρύζι αρμπόριο ή γλασέ
Κανέλα για το πασπάλισμα
1 κ.γ. Βανιλια
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Σε μία κατσαρόλα βάζουμε το γάλα, την κρεμα γαλακτος, το ρύζι,
τις φλοίδες από το λεμόνι και την τοποθετούμε στη φωτιά. Αφήνουμε
να σιγοβράσουν για 20 λεπτά περίπου έως ότου δέσει το
ρυζόγαλο. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και ρίχνουμε τη ζάχαρη.
Ανακατεύουμε και τοποθετούμε, κατά προτίμηση, την κατσαρόλα
σε ένα σκεύος με παγάκια. Συνεχίζουμε το ανακάτεμα έως ότου
το ρυζόγαλο κρυώσει. Με αυτόν τον τρόπο δεν πιάνει κρούστα
και αποκτά βελούδινη υφή.
Καλη σας επιτυχια!!!

Η Σάλι Ράιντ (Sally Kristen Ride) (26 Μαΐου 1951 – 23 Ιουλίου 2012) ήταν Αμερικανίδα φυσικός και αστροναύτης.

Στις 18 Ιουνίου 1983 συμμετείχε στην αποστολή του διαστημικού λεωφορείου Τσάλεντζερ κατά την οποία τέθηκαν σε τροχιά δύο δορυφόροι. Την ίδια πτήση επανέλαβε την επόμενη χρονιά. Ήταν η πρώτη Αμερικανίδα και η τρίτη γυναίκα παγκοσμίως που ταξίδεψε στο διάστημα (1983), μετά τις Σοβιετικές κοσμοναύτριες Βαλεντίνα Τερεσκόβα (1963) και Σβετλάνα Σαβίτσκαγια (1982).

Η Ράιντ εργάστηκε επίσης στο Κέντρο για τη Διεθνή Ασφάλεια και τον Έλεγχο των Όπλων του Πανεπιστημίου Στάνφονρτ (Stanford University's Center for International Security and Arms Control) και στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Σαν Ντιέγκο, όπου δίδαξε φυσική, primarily researching nonlinear optics and Thomson scattering. Επίσης συμμετείχε στις επιτροπές που ερεύνησαν την καταστροφή του Τσάλεντζερ και του Κολούμπια.

Πέθανε από καρκίνο στο πάγκρεας στις 23 Ιουλίου 2012.

Όπως παλιά...

Εικόνες απο το παλιό λεύκωμα που μας ταξιδεύουν ποικιλοτρόπως και ιδιοτρόπως

Αν έχετε καμμιά παλιά καρέκλα απομεινάρι που έχει ιστορίες μιας ζωής στο χόρτο της  μην την υποτιμήσετε στολίστε την με χαρούμενα πολύχρωμα στοιχεία για να ζωντανέψει η παλιά της αίγλη

Ελάτε στη χώρα των παιχνιδιών με την Έντιντ Μπάιτον , να βρείτε τον Νόντι τον ταξιτζή να σας ξεναγήσει  Θα είναι και ο Γούντι στην παρέα

Αν διαθέτετε ρόδα μπορείτε και μόνοι σας να πάρετε τους δρόμους μόνο να προσέχετε γιατί κυκλοφορεί και ένας μάγος με το κάρο του μήπως βγεί ξαφνικά  μπροστά σας  απο κάποια πύλη χρόνου;

Και μια και μιλάμε για χρόνο μήπως θέλετε να πάτε μια  κρουαζιέρα Άνδρο Τήνο Μύκονο με το "Μοσχάνθη" πίσω στο χρόνο;

Κι αν δεν είστε ταξιδιωτικοί τύποι καθίστε στο ευχάριστο περιβάλλον του σπιτιού στα μαξιλάρια σας κάτω απο τα κομψά  μεταμοντέρνα αμπαζούρ να δημιουργήσετε  έργα τέχνης που θυμίζουν μεγάλους ζωγράφους

Πάντως ό,τι κι αν θελήσετε θα το βρείτε μέσα στο παλιό λεύκωμα

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό +-

Η πτώση της χούντας και η αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα

 

Στις 23 Ιουλίου 1974 η επτάχρονη δικτατορία της 21ης Απριλίου, υπό το βάρος της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, κατέρρευσε

Στις 23 Ιουλίου 1974 η επτάχρονη δικτατορία της 21ης Απριλίου, υπό το βάρος της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, κατέρρευσε.

Οι στρατιωτικοί παρέδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ορκίστηκε πρωθυπουργός της χώρας, επικεφαλής της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» τις πρώτες πρωινές ώρες της 24ης Ιουλίου. Από την ημέρα αυτή αρχίζει η εποχή της «Μεταπολίτευσης», η λαμπρότερη, ίσως, περίοδος της πολιτικής ιστορίας του ελληνικού κράτους.

Η γενική επιστράτευση που κηρύχτηκε στις 21 Ιουλίου, μία ημέρα μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ήταν χαώδης και ανοργάνωτη και κατέδειξε την τραγική κατάσταση που βρισκόταν ο Ελληνικός Στρατός, μετά από επτά χρόνια δικτατορίας. Η κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου, που ήταν υποχείριο του «αόρατου δικτάτορα» Δημητρίου Ιωαννίδη, ήταν ανίκανη να πάρει σοβαρές αποφάσεις. Έτσι, η προσφυγή στους πολιτικούς ήταν μονόδρομος για τη στρατιωτική ηγεσία της χώρας.

Το πρωί της 23ης Ιουλίου, ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγός Γρηγόριος Μπονάνος και οι αρχηγοί του Στρατού, αντιστράτηγος Ανδρέας Γαλατσάνος, Ναυτικού, αντιναύαρχος Πέτρος Αραπάκης και Αεροπορίας, αντιπτέραρχος Αλέξανδρος Παπανικολάου, σε σύσκεψη με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίαςστρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη διατύπωσαν την άποψη ότι είναι επιτακτική ανάγκη η ανάθεση της διακυβέρνησης της χώρας στους πολιτικούς. Στη συνέχεια, ο Γκιζίκης κάλεσε τον Ιωαννίδη και του ανακοίνωσε την απόφαση της ηγεσίας του στρατεύματος, χωρίς αυτός να αντιδράσει.

Στις 2 μετά το μεσημέρι κλήθηκαν σε σύσκεψη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σημαίνουσες πολιτικές προσωπικότητες της προδικτατορικής περιόδου. Στη σύσκεψη συμμετείχαν οι αρχηγοί των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων Παναγιώτης Κανελλόπουλος της ΕΡΕ και Γεώργιος Μαύρος της «Ενώσεως Κέντρου», καθώς και οι Ευάγγελος Αβέρωφ, Σπύρος Μαρκεζίνης, Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας, Στέφανος Στεφανόπουλος, Πέτρος Γαρουφαλλιάς και Ξενοφών Ζολώτας. Η δικτατορία της 21ης Απριλίου είχε ήδη καταρρεύσει.

Η άφιξη Καραμανλή στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Στη σύσκεψη αποφασίστηκε ο σχηματισμός πολιτικής κυβέρνησης υπό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ο οποίος έλαβε προθεσμία έως τις 8 το βράδυ να ανακοινώσει τη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου. Εν τω μεταξύ, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, που προέκρινε τη λύση Καραμανλή, ήλθε σε επαφή με τον πρώην πρωθυπουργό, που ζούσε αυτοεξόριστος στο Παρίσι από το 1963, και του ζήτησε να επιστρέψει το ταχύτερο δυνατό στην Ελλάδα. Στις 6:30 το απόγευμα, ο Αβέρωφ, με υπόδειξη του Γκιζίκη, τηλεφώνησε στον Κανελλόπουλο και του ανακοίνωσε την άρση της εντολής που του είχε ανατεθεί.Στις 8 το βράδυ επαναλήφθηκε η σύσκεψη με τους πολιτικούς αρχηγούς και επικυρώθηκε η απόφαση για την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Βαλερί Ντ’ Εστέν διέθεσε πάραυτα το προσωπικό του αεροπλάνο για την άμεση επιστροφή του Καραμανλή, ο οποίος αφίχθη στο αεροδρόμιο του Ελληνικού στις 2 το πρωί της 24ης Ιουλίου κι έγινε δεκτός από ένα τεράστιο πλήθος πολιτών, που τον χαιρετούσε κυριολεκτικά ως ελευθερωτή. Στις 4 το πρωί, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ορκίστηκε πρωθυπουργός από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, στρατηγού Φαίδωνα Γκιζίκη.

Το μεσημέρι της ίδιας μέρας ορκίστηκε το πρώτο κλιμάκιο της κυβέρνησής του, αποτελούμενο από πολιτικά πρόσωπα της δεξιάς και του κέντρου. Ο Καραμανλής δίσταζε να συμπεριλάβει στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» πολιτικούς της Αριστεράς, για να μην προκαλέσει τους σκληροπυρηνικούς χουντικούς, που κατείχαν ακόμα καίρια πόστα στον κρατικό μηχανισμό. Στις 26 Ιουλίου συμπληρώθηκε η σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου, με την ορκωμοσία του δευτέρου κλιμακίου της κυβέρνησης.

Αμέσως μετά ανακοινώθηκαν τα πρώτα μέτρα για την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος: κατάργηση του στρατοπέδου της Γυάρου, απόλυση όλων των κρατουμένων, αμνήστευση όλων των πολιτικών αδικημάτων και απόδοση της ιθαγένειας στους πολίτες από τους οποίους την είχε στερήσει η δικτατορία του 1967. Στις άμεσες επιδιώξεις της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας συμπεριλαμβάνονταν η αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας και η διαμόρφωση κλίματος εθνικής ενότητας, η αποδιοργάνωση του πλέγματος εξουσίας της δικτατορίας και η αποκατάσταση του πολιτικού ελέγχου στο στράτευμα, η προετοιμασία για τη διενέργεια εκλογών και η αντιμετώπιση της κρίσης στην Κύπρο. «Σαν Σήμερα .gr»

https://www.politica.gr/ellada/h-ptosi-tis-chountas-kai-i-apokatastasi-tis-dimokratias-stin-ellada/

Το Ελάφι της Ρόδου

Το Ελάφι της Ρόδου
http://anadasosi.blogspot.gr/

Η ιστορία του ελαφιού

Στη Ρόδο, το σύμβολο του νησιού, το ελάφι Dama-Dama ή πλατόνι, πριν από μερικά χρόνια κινδύνευσε να εξαφανιστεί, αφού μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους κάηκε στις καταστροφικές πυρκαγιές του '87 και του '92.

Χρειάστηκαν αυστηρά μέτρα για να πάψουν οι λαθροθήρες να εξοντώνουν τα ελάφια και τα τελευταία χρόνια, από μερικές δεκάδες που ήταν, αυξήθηκαν σε περισσότερα από χίλια. Μάλιστα, η αύξηση αυτή προκάλεσε τις αντιδράσεις των γεωργών του νησιού, καθώς παρουσιάστηκαν ζημιές στις καλλιέργειες, οι οποίοι ζητούσαν να τους χορηγηθούν αποζημιώσεις. Δυστυχώς η καταστροφική πυρκαγιά των έξι τελευταίων ημερών αφάνισε μεγάλο αριθμό ελαφιών και κανείς δεν γνωρίζει πόσα κατάφεραν να επιζήσουν.

Αγάλματα των ελαφιών, στην είσοδο του λιμανιού στο Μαντράκι
Στην είσοδο του λιμανιού του Μαντρακίου, τοποθετημένα πάνω σε δύο κίονες είναι δύο αγάλματα ελαφιών. Ενα αρσενικό και ένα θηλυκό. Το πλατόνι της Ρόδου θεωρείται σύμβολο του νησιού, αποτελεί μέρος της παράδοσης και στόλιζε τα δάση. Ισχυρίζονται πολλοί ότι το πλατόνι ήλθε στη Ρόδο μετά από την άφιξη των σταυροφόρων, για να προστατευτούν απ' τα φίδια. Αλλη μία εκδοχή είναι ότι τα ελάφια εισήχθησαν από τους Ενετούς, την περίοδο που είχαν στην κατοχή τους το νησί.

Το πλατόνι, κατά τον κ. Σφήκα, δεν μεταφέρθηκε στη Ρόδο για να διώξει τα φίδια. Υπήρχε ανέκαθεν στην περιοχή και τρέφεται με χαμηλή βλάστηση. Ζει στο δάσος τραχείας πεύκης, που συναντούμε γενικά σε όλο το ανατολικό και βόρειο Αιγαίο.

Το μεγαλύτερο δάσος των δασών της Ρόδου είναι το Πίνους Μπρούτια (Pinus Brutia), δηλαδή η Τραχεία Πεύκη, ενώ, αντίστοιχα, στη Στερεά Ελλάδα συναντάμε το δάσος Πίνους Χαλεπένσις (Pinus Halepensis), δηλαδή τη Χαλέπιο Πεύκη. Διαφέρουν κυρίως ως προς τον καρπό, αφού το κουκουνάρι στην Πίνους Μπρούτια έχει μίσχο. Στην περιοχή της Ρόδου που κάηκε, γενικά δεν υπήρχαν μεγάλα ζώα που δεν μπορούμε να συναντήσουμε κάπου αλλού. Υπάρχουν όμως τ' αυτοφυή κυπαρίσσια, που είναι αιωνόβια, κυρίως στον Προφήτη Ηλία, δηλαδή στα όρια της περιοχής που κάηκε.
------------------------------------------------

Dama - Dama και Dama Mesopotamica

Δύο παραλλαγές μικρών ελαφιών του γένους Dama βρίσκονται στην περιοχή του ανατολικού Αιγαίου (Ρόδος) και στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας. Το Dama - Dama αλλά και το Dama Mesopotamica στο Ιράν ενισχύουν τη θεωρία ότι το ελάφι ξεκόπηκε και παρέμεινε στο νησί της Ρόδου, όταν τα νερά της Μεσογείου κατέκλυσαν την περιοχή του Αιγαίου και δημιουργήθηκαν τα νησιά.

Το πλατόνι είναι μετρίου μεγέθους ελάφι. Το μήκος του είναι 1,5 μέτρο περίπου και το ύψος του, μέχρι το πάνω μέρος της πλάτης, φτάνει περίπου τα 90 εκατοστά. Ζυγίζει γύρω στα 100 κιλά, αν και υπάρχουν πληροφορίες ότι μερικά ώριμα αρσενικά φτάνουν και τα 150 κιλά.

«Θέλαμε να αυξηθούν τα ελάφια. Πρόκειται για τη σπάνια ράτσα Dama-Dama, που συναντά κανείς μόνο στη Ρόδο, καθώς δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ελλάδα», μας ανέφερε η προϊσταμένη του Γραφείου Θήρας της Διεύθυνσης Δασών, Τσαμπίκα Κιότου.

Τι χρειάζεται όμως για ν' αναγεννηθεί το δάσος της Ρόδου; Βάσει ενός νόμου για την κτηνοτροφία, εξηγεί ο κ. Σφήκας, «όποιος έχει κοπάδι μπορεί να πάει στο δασαρχείο και να του δοθεί δημόσια δασική έκταση, για να φτιάξει στάνη, χωρίς άδεια απ' την Πολεοδομία. Μετά το κάψιμο ό,τι καινούργιο φυτρώνει είναι ό,τι πρέπει για τις κατσίκες. Ετσι, το δάσος δεν μπορεί ν' αναγεννηθεί, ενώ για το "κατόρθωμα" αυτό ο έχων τη στάνη παίρνει και επιδότηση απ' την Ευρωπαϊκή Ενωση μέσω του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης!».*

Από την Ελευθεροτυπία

Αμάλια Ροντρίγκες (πλήρες όνομα Amália da Piedade Rebordão Rodrigues, 23 Ιουλίου 1920 - 6 Οκτωβρίου 1999)

Η Αμάλια Ροντρίγκες (πλήρες όνομα Amália da Piedade Rebordão Rodrigues, 23 Ιουλίου 1920 - 6 Οκτωβρίου 1999), ευρέως γνωστή ως Αμάλια (Amália), ήταν μια πορτογαλική φαντίστα (τραγουδίστρια fado) και ηθοποιός. Γνωστή ως «Βασίλισσα του φάντο» (Rainha do Fado), η Ροντρίγκες συνέβαλε στη διάδοση του φάντο παγκοσμίως και ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια της καριέρας της. Παραμένει ως σήμερα ο πιο ευπώλητος πορτογάλος καλλιτέχνης στην ιστορία

Τα επίσημα έγγραφα δίνουν ως ημερομηνία γέννησής της την 23η Ιουλίου, αν και η ίδια υποστήριζε ότι τα γενέθλιά της ήταν στην πραγματικότητα την 1η Ιουλίου 1920. Γεννήθηκε στην ενορία Pena της Λισαβόνας στην Πορτογαλία. Η οικογένεια της μητέρας της είχε τις ρίζες της στο Souto da Casa, μια ενορία στο Fundão της Κεντρικής Πορτογαλίας, όπου ο παππούς της εργαζόταν ως σιδεράς. Ο πατέρας της ήταν Albertino de Jesus Rodrigues, ο οποίος καταγόταν από την περιοχή Castelo Branco της Πορτογαλίας, και η μητέρα της ήταν η Lucinda da Piedade Rebordao, από την ενορία Fundão, επίσης στην περιοχή Καστέλο Μπράνκο.

Στην ενοριακή εκκλησία του Fundão υπάρχει το πιστοποιητικό βάπτισης της Αμάλια, ένα έγγραφο που δημοσιεύθηκε επίσης στην τοπική εφημερίδα μετά το θάνατό της, μετά από έρευνα του Salvado J. Travassos, ο οποίος επίσης ανακάλυψε το πιστοποιητικό γέννησής της. Σύμφωνα με μαρτυρία του José Filipe Duarte Gonçalves, η αδελφή της, Celeste, γεννήθηκε στη Λισαβόνα (όπως και άλλο ένα παιδί που πέθανε). Η Αμάλια μεγάλωσε μέσα στην φτώχεια. Έκανε διάφορες περίεργες δουλειές, όπως το να πουλάει φρούτα στις αποβάθρες της Λισαβόνας. [ <span title="This claim needs references to reliable sources. (September 2019)">παραπομπή απαιτείται</span> ]
Καριέρα στο τραγούδι

Η Αμάλια άρχισε να τραγουδά γύρω στο 1935. Η πρώτη επαγγελματική της παρουσίαση σε αίθουσα φάντο πραγματοποιήθηκε το 1939, και επίσης συμμετείχε ως φιλοξενούμενη σε περιοδείες. Την εποχή εκείνη περίπου συναντήθηκε με τον Frederico Valério, έναν συνθέτη με κλασική παιδεία που αναγνώρισε τις δυνατότητες της Αμάλια και συνέθεσε πολυάριθμες μελωδίες ειδικά σχεδιασμένες για αυτήν, προσθέτοντας ορχηστρικές συνοδείες. Κάποια από αυτά είναι το «Fado do Ciúme», το «Ai Mouraria», το «Que Deus Me Perdoe» και το «Não Sei Porque Te Foste Embora».

Ως τις αρχές της δεκαετίας του '40, η Αμάλια είχε γίνει διάσημη στην Πορτογαλία. Άρχισε την καριέρα της ως ηθοποιός κάνοντας το ντεμπούτο της σε μια ταινία του 1946 με τίτλο «Capas Negras» ακολουθούμενη από την πιο γνωστή ταινία της, την «Fado» (1947)

Έγινε δημοφιλής στην Ισπανία και τη Βραζιλία (όπου, το 1945, έκανε τις πρώτες της ηχογραφήσεις στη βραζιλιάνικη εταιρία Continental) όπου πέρασε αρκετό χρόνο και στο Παρίσι (1949), όπου κατοικούσε. Το 1950, ενώ συμμετείχε στο διεθνές πρόγραμμα Marshall, εισήγαγε το τραγούδι «Απρίλιος στην Πορτογαλία» σε διεθνές κοινό, με τον αρχικό τίτλο "Coimbra". [ <span title="This claim needs references to reliable sources. (September 2019)">παραπομπή απαιτείται</span> ] Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η συμμετοχή του Πορτογάλου ποιητή Ντέιβιντ Μουράο-Φερρέιρα σηματοδότησε μια νέα φάση στην καριέρα της, κατά την οποία κορυφαίοι ποιητές έγραφαν ειδικά γι 'αυτήν.

Ο Σταυραετός της Κρήτης

Καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης: Ο Σταυραετός της Κρήτης που... Τσάκισε τα Άρματα του Αττίλα!!!

Ο Καταδρομέας που έγραψε τη δική του ιστορία και δεν παραπονέθηκε ποτέ ! Αυτοί είναι οι Ήρωες ! Πατριώτες ...Αυτοί ειναι οι Σταυραετοί...

Η άγνωστη ιστορία του, από τότε που δημοσιεύτηκε κυρίως στο διαδίκτυο, κάνει τους Έλληνες που νοιάζονται να ριγούν από συγκίνηση, μα και να σφίγγουν τα δόντια από αγανάκτηση! Όμως ένα είναι βέβαιο. Καθένας που θα διαβάσει για τούτο το παλικάρι, θα νιώσει πως δίκαια του αξίζει μια θέση δίπλα στους μεγαλύτερους Ήρωες του Ελληνισμού! Και καθένας θα θελήσει να γίνει «Μπικάκης» σαν έρθει η ώρα να ξοφλήσει η Ελλάδα τους λογαριασμούς της με τους παρανοϊκούς Στρατηγούς της Τουρκίας, που κρατώντας σε στρατιωτική κατοχή τη μισή σχεδόν Κύπρο για 35 ολόκληρα χρόνια και παραβιάζοντας σχεδόν καθημερινά την Ελλάδα, παραβιάζουν την Ειρήνη, αλλά και την υπομονή του Θεού, που θα αποδώσει κάποτε Δικαιοσύνη…


ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ
ο Έλληνας «Ράμπο»

«...Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Αττίλας προχωρά και οι Καταδρομείς βρίσκονται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών, του Δασκαλογιάννη, του Γιαμπουδάκη, ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά, στα σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων, καταδρομέας Μπικάκης, μια ηρωική μορφή των μαχών, ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄ Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων.

Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό, μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ. Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ως ανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας.

Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε. Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τούρκων, ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων, δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του. Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του, νομίζοντας ότι σκοτώθηκε. Δεν παίρνει απάντηση, αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Τούρκων!

Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος, δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας τις εντολές που είχε. Μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές.

Τοποθετεί το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα. Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό Τάγμα Πεζικού! Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα, αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν! Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς!
Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα, ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί, αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό!!!

Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε! Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη, αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό! Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή! Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Άνθρωπος…

Οι Τούρκοι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου. Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου! Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τούρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ…

Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο, που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη!.

Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο! Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσούν Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των "ΗΓΕΤΩΝ". Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…

Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή - όπως κι άλλοι μαχητές Καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας - με την πίκρα της μη αναγνώρισης…

Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον - εν ζωή τότε - Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…

Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι.

Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του…»

Εμμανουήλ Μπικάκης, ένας μεγάλος, σύγχρονος εθνικός Ήρωας Πολέμου, που κρύψανε οι άνανδροι, για να μην φαίνεται τόσο ανυπόφορη η ανανδρία τους…

http://elnewsgr.blogspot.gr/2012/07/blog-post_8033.html

-------------------------------------------------------------------------------------------

Ο Κρητικός που κατάφερε να σταματήσει τον Αττίλα. Ένα άρθρο του Νίκου Ψιλάκη

Η ιστορία του στρατιώτη Μπικάκη από τα Αστερούσια​: Ο άνθρωπος που κατέστρεψε έναν Ουλαμό Αρμάτων Μάχης και διέλυσε ένα Τάγμα Τουρκικού Πεζικού !!!

Ένα άρθρο του Νίκου Ψιλάκη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΥΠΕΡ - Χ το Φθινόπωρο του 2010
Συγκλονίστηκα με την ιστορία του Μανώλη Μπικάκη, ενός Κρητικού από τον Αμύγδαλο Αστερουσίων, που δεν είναι πια στη ζωή. Δεν τον ήξερα, δεν ήξερα τίποτα για τη ζωή και τη δράση του. Κάποιος φίλος μου έστειλε ένα κείμενο από το διαδίκτυο, όπου περιγράφεται η δράση του. Έτσι άρχισε μια μικρή έρευνα γύρω από μια εντυπωσιακή μορφή της κυπριακής τραγωδίας. Επειδή στο αρχικό κείμενο αναφερόταν ότι καταγόταν από την Ασί Γωνιά, αναζήτησα εκεί τους συγγενείς του. Τελικά τους βρήκα στον κάμπο της Μεσαράς, όπου έχουν μετοικήσει οι κάτοικοι των έρημων σήμερα ποιμενικών οικισμών των Αστερουσίων.
Ποιος ήταν, λοιπόν, ο Μπικάκης; Ένας απλός Έλληνας στρατιώτης που τα έβαλε με ολόκληρο στρατό και ξεκλήρισε έναν ουλαμό αρμάτων μάχης και ένα τμήμα του τουρκικού πεζικού. Βρέθηκε με ελάχιστα πολεμοφόδια μέσα σε έναν απίστευτο καταιγισμό πυρών. Ήξερε καλά πως κανένα βλήμα δεν έπρεπε να πάει χαμένο. Δεν είχε δικαίωμα να αστοχήσει. Και τα κατάφερε! Κατέστρεψε εχθρικά τανκς, γκρέμισε, πυρπόλησε. Ήταν οι μέρες που η Χούντα της Αθήνας είχε προδώσει την Κύπρο μέσα σε ένα απίστευτο μίγμα ανοησίας και έπαρσης.
Μετά από μια ραδιοφωνική εκπομπή άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, σαν ταινία κινηματογραφική, η ζωή ενός ανθρώπου που κατάφερε να γλιτώσει μέσα από τα δόντια του Αττίλα, αλλά τον κατάπιε το θηρίο που λέγεται άσφαλτος μια θλιβερή ημέρα του 1994, όταν ο Μανώλης ήταν μόλις 40 χρονών! Με τη βοήθεια των συγγενών του μίλησα με την αγαπημένη του σύντροφο, τη Νίκη (όχι Ελένη όπως γράφεται στο διαδίκτυο). Είναι μια ευγενέστατη Κυρία με πλατύ χαμόγελο, είναι το μικρό κορίτσι που σκεφτόταν ο ήρωας της Κύπρου εκείνες τις δύσκολες ημέρες του 1974.
Ο Μανώλης Μπικάκης είναι το παλικαρόπουλο που 20 χρονών τα έβαλε μόνος του με ολόκληρο τον Αττίλα! Διέλυσε έξι τανκς μέσα σε λίγα λεπτά, σε μια κρίσιμη στιγμή της κυπριακής ιστορίας, λίγο πριν την ανακωχή.

η συνέχεια ...

http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B1

Ρέημοντ Τσάντλερ , (Raymond Thornton Chandler) (23 Ιουλίου 1888 – 26 Μαρτίου 1959)

 

O Ρέημοντ Τσάντλερ , (Raymond Thornton Chandler) (23 Ιουλίου 1888 – 26 Μαρτίου 1959) ήταν Αμερικανός συγγραφέας, περισσότερο γνωστός για τα αστυνομικά του διηγήματα και μυθιστορήματα.
«Πατέρας» της πιο γνωστής ίσως αστυνομικής φιγούρας, του ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου , θεωρείται από τους θεμελιωτές του είδους στην Αμερική, και δημιουργός - μαζί με τον Ντάσιελ Χάμετ και τον Τζέημς Κέιν - της λεγόμενης σκληρής (hard-boiled) αστυνομικής ιστορίας. Έγραψε 7 μυθιστορήματα στη διάρκεια της ζωής του, με γνωστότερο τον «Μεγάλο ύπνο» ("The Big Sleep"), και δεκάδες διηγήματα. Το μυθιστόρημά του «Ο μεγάλος αποχαιρετισμός» ("The Long Goodbye") βραβεύτηκε με το Βραβείο Έντγκαρ για το καλύτερο μυθιστόρημα του 1953. Πολλά από αυτά διασκευάστηκαν για τον κινηματογράφο.

Ο Φίλιπ Μάρλοου (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ) διαβάζει τον Μεγάλο ύπνο, στην ομώνυμη ταινία
Ο Τσάντλερ γεννήθηκε το 1888 στο Σικάγο των Η.Π.Α., αν και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Plattsmouth της πολιτείας Νεμπράσκα.
Ωστόσο, όταν ο αλκοολικός πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια το 1899, η μητέρα του, που είχε ιρλανδική καταγωγή, και ο μικρός Ρέι, πήγαν να ζήσουν κοντά στην οικογένεια της μητέρας του, στο Λονδίνο. Το 1907 πήρε (αυτό που σήμερα ονομάζουμε) Βρετανική υπηκοότητα (British subject) προκειμένου να μπορέσει να εργαστεί στον δημόσιο τομέα και πράγματι υπηρέτησε για έναν χρόνο, σε μια υπηρεσία του Υπουργείου Ναυτικών. Δυσαρεστημένος από την εργασία γραφείου, παραιτήθηκε και έπιασε δουλειά σαν ρεπόρτερ στις αγγλικές εφημερίδες "Daily Express" και "Western Gazette".
Όμως ούτε σε αυτόν τον τομέα βρήκε κάτι που να ταιριάζει και το 1912 επέστρεψε στην Αμερική όπου εγκαταστάθηκε πρώτα στο Σαν Φρανσίσκο και όταν γύρισε και η μητέρα του, στο Λος Άντζελες, όπου έκανε διάφορες δουλειές.
Όταν η Αμερική μπήκε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, κατατάχθηκε στην μονάδα "Canadian Expeditionary Force" η οποία προοριζόταν να σταλεί στην Ευρώπη. Πράγματι, πολέμησε σε μάχες στη Γαλλία και μάλιστα προετοιμαζόταν για να υπηρετήσει στην RAF όταν ο πόλεμος τελείωσε.
Το 1924 - ένα χρόνο μετά το θάνατο της μητέρας του, Φλόρενς Τσάντλερ - παντρεύτηκε την επί χρόνια αγαπημένη του, και κατά 18 χρόνια μεγαλύτερή του Pearl Eugenie ("Cissy") Pascal. Από το 1922 δούλευε σαν στέλεχος της πετρελαϊκής εταιρείας "Dabney Oil Syndicate", και μάλιστα το 1931 ασκούσε ήδη χρέη αντιπροέδρου. Η μεγάλη ύφεση όμως που κατέστρεψε την οικονομία της Αμερικής μαζί με τον αλκοολισμό του Τσάντλερ (που ήδη προκαλούσε προβλήματα στην εργασία του), έφεραν την απόλυσή του από την εταιρεία το 1932.
Ο Τσάντλερ τότε κατέφυγε σε αυτό που πάντα ήθελε να κάνει: άρχισε να μαθαίνει να γράφει αστυνομικές ιστορίες διαβάζοντας τα βιβλία του Έρλ Στάνλεϊ Γκάρντνερ, δημιουργού του ντετέκτιβ Πέρι Μέησον. Το 1933 στέλνει προς δημοσίευση το πρώτο του διήγημα "Blackmailers Don't Shoot", το οποίο και δημοσιεύεται στο λαϊκό αστυνομικό περιοδικό της εποχής «Μαύρη μάσκα» ("Black Mask"). Ως το 1938 είχε ήδη γράψει και δημοσιεύεσει 16 διηγήματα ενώ το 1939 έρχεται η πρώτη μεγάλη επιτυχία : το μυθιστόρημα "The Big Sleep" - Ο μεγάλος ύπνος και η πρώτη εμφάνιση του Φίλιπ Μάρλοου. «...το πρότυπο για το μεγαλύτερο μέρος της αστικής αστυνομικής λογοτεχνίας που ακολούθησε...» όπως διαπιστώνει ο ομότεχνος του Τσάντλερ, Ίαν Ράνκιν Το 1940 παράλληλα με την έκδοση του μυθιστορήματος "Farewell, My Lovely", άρχισε να δουλεύει και για τον κινηματογράφο - γράφοντας σενάρια ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν το «Κολασμένη Αγάπη», ("Double Indemnity") που έγραψε σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Μπίλι Γουάιλντερ (1944), το «Η Γαλάζια Ντάλια», ("The Blue Dahlia") που έγραψε μόνος του (1946) και το «Ο άγνωστος του εξπρές», ("Strangers on a Train") του Άλφρεντ Χίτσκοκ σε συνεργασία με τους Γουίτφιλντ Κουκ και Ζένζι Όρμοντ, (1951).
Το 1954 είναι μια κρίσιμη χρονιά για τον συγγραφέα. Πεθαίνει ύστερα από μακρά ασθένεια η γυναίκα του Cissy Chandler, γεγονός που τον διέλυσε ψυχικά. Ο Τσάντλερ πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη που επιτείνει ο χρόνιος αλκοολισμός του και το 1955 κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Η υγεία του επιδεινώθηκε και τα επόμενα χρόνια νοσηλεύτηκε σε νοσοκομεία αρκετές φορές. Ωστόσο, το 1958 θα πάει ως τη Νάπολη της Ιταλίας, για να πάρει συνέντευξη από τον διαβόητο μαφιόζο Λάκι Λουτσιάνο, που είχε πρόσφατα απελαθεί από τις Η.Π.Α. Η συνέντευξη ωστόσο, που την πήρε για λογαριασμό των "The Sunday Times of London", δεν δημοσιεύτηκε ποτέ.
Ο Ρέημοντ Τσάντλερ θα πεθάνει από επιπλοκές πνευμονίας στις 26 Μαρτίου του 1959 στο σπίτι του στο Λος Άντζελες, πρόσφατα εκλεγμένος πρόεδρος της «Εταιρείας Αμερικανών συγγραφέων μυστηρίου», - ("Mystery Writers Association")

Σήμερα 23/7 ... Προφήτου Ιεζεκιήλ, Ιερομαρτύρων Απολλιναρίου και Βιταλίου επισκόπων Ραβέννης

στην Παχειά Άμμο {φ. Μ.Κυμάκη)

 Προφήτου Ιεζεκιήλ, Ιερομαρτύρων Απολλιναρίου και Βιταλίου επισκόπων Ραβέννης

 για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό +-