Κώστας Γραμματόπουλος Έλληνας ζωγράφος και χαράκτης

1 Οκτωβρίου 2003 (18 χρόνια πριν) πέθανε:

Κώστας Γραμματόπουλος Έλληνας ζωγράφος και χαράκτης

Ο Κωνσταντίνος (Κώστας) Γραμματόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1916. Οι γονείς του είχαν μετοικήσει πριν λίγα χρόνια από την Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας του, Παναγιώτης Γραμματόπουλος, ήταν καλλιτέχνης επιπλοποιός με καταγωγή από το Ρύσιο ή Αρετσού, ελληνική παραλιακή κωμόπολη στην ανατολική πλευρά της Προποντίδας, 40 χλμ. περίπου από την Κωνσταντινούπολη.

Το 1934 αποφοίτησε από το Ζ΄ Γυμνάσιο Παγκρατίου και εισήχθη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου σπούδασε ζωγραφική στο εργαστήριο του Ουμβέρτου Αργυρού, και χαρακτική στο εργαστήριο του Γιάννη Κεφαλληνού κατά την περίοδο 1934–1940. Αποφοιτώντας του απονεμήθηκε η ανωτάτη διάκριση του Χρυσοβεργείου Βραβείου.

Το 1940, φοιτητής ακόμη, δημιούργησε μερικές από τις γνωστότερες πατριωτικές αφίσες, με θέμα τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο. Στις αφίσες αυτές συμπεριλαμβλάνονται Οι Ηρωίδες του 1940 με τις Ελληνίδες στην Πίνδο, Έλα να τα πάρης με τον Έλληνα στρατιώτη με εφ' όπλου λόγχη, Εμπρός της Ελλάδος παιδιά κ.ά. Επίσης φιλοτέχνησε διάφορα έντυπα και προπαγανδιστικό υλικό του αντιστασιακού αγώνα. Γι' αυτήν τη δραστηριότητά του συνελήφθη και βασανίστηκε επί Γερμανικής Κατοχής.

Το 1944 ξεκίνησε η επαγγελματική του δραστηριότητα με τη δημιουργία σειράς προσωπογραφιών πολλών μεγάλων Ελλήνων λογοτεχνών για το περιοδικό Νέα Εστία. Πασίγνωστα είναι τα πορτραίτα του Κωστή Παλαμά, του Άγγελου Τερζάκη, του Ηλία Βενέζη, του Μιλτιάδη Μαλακάση, του Άγγελου Σικελιανού, κ.ά. Ταυτόχρονα άρχισε να ασχολείται και με την εικονογράφηση λογοτεχνικών και εκπαιδευτικών βιβλίων. Η φιλοτέχνηση και εικονογράφηση βιβλίων αποτέλεσε σημαντική δραστηριότητά του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Έχει εικονογραφήσει περισσότερα από 100 βιβλία. Ασχολήθηκε επίσης με την εικονογράφηση πολλών τευχών του περιοδικού Κλασσικά Εικονογραφημένα («Κολοκοτρώνης», «Θησέας και Μινώταυρος», «Περσέας και Ανδρομέδα», κ.ά.).

Ευρέως γνωστά είναι τα δύο αλφαβητάρια της Α΄ Δημοτικού που εικονογράφησε το 1949 και το 1955. Η ανάθεση της εικονογράφησης των δύο αλφαβηταρίων ήταν αποτέλεσμα της πρώτης θέσης που κατέλαβε στους δύο αντίστοιχους πανελλήνιους διαγωνισμούς του τότε Οργανισμού Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων (προκάτοχος του ΟΕΔΒ). Στην Διεθνή Έκθεση Διδακτικού Βιβλίου στο Λακέν (Laeken) του Βελγίου και στο εκεί Παγκόσμιο Παιδαγωγικό Συμπόσιο το 1949, του απονεμήθηκε το Α΄ Βραβείο για το αλφαβητάριο Τα καλά παιδιά. Εικονογραφώντας τα αλφαβητάρια, ο Γραμματόπουλος δημιούργησε έναν νέο κώδικα επικοινωνίας για όλους τους Έλληνες στα δύσκολα χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου. Πρόθεση του ήταν το βιβλίο να αγγίξει τα παιδιά, γι' αυτό άλλωστε και η ανάμνηση των εικόνων αυτών προξενεί σε όλους συγκίνηση και χαρά. Το Αλφαβητάριο του 1955, με τα πρόσωπα της Λόλας και του Μίμη, χρησιμοποιήθηκε για τη διδασκαλία της γλώσσας στην Α´ τάξη Δημοτικού για περισσότερα από είκοσι συνεχόμενα έτη.

Το 1953 νυμφεύθηκε την ζωγράφο Αλκμήνη Νικολαΐδου.

Το 1954, μετά από επιτυχία στο διαγωνισμό του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, συνέχισε τις σπουδές του επί τετραετία στο Παρίσι. Συγκεκριμένα σπούδασε ζωγραφική, χαρακτική, χαλκογραφία και γραφικές τέχνες στις École Supé­rieure des Beaux Arts, École Estienne και École Mé­tiers d'Αrt. Η παρισινή του εμπειρία επηρέασε καθοριστικά το εικαστικό του έργο. Η θεματολογία του παρέμεινε ελληνοκεντρική, αλλά το στιλ του εμπλουτίστηκε με στοιχεία της μοντέρνας τέχνης.

Το 1959 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στην έδρα της χαρακτικής, διαδεχόμενος τον δάσκαλό του Γιάννη Κεφαλληνό. Εκτός από χαρακτική, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών δίδαξε και την Τέχνη του Βιβλίου, ιδρύοντας το σχετικό εργαστήριο. Καθηγητής διατέλεσε μέχρι το 1985 και για αρκετά χρόνια υπήρξε διευθυντής (1973–1975) και πρύτανης (1978–1980) της Σχολής. Στην εικοσιεξάχρονη θητεία του ως καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, διαμόρφωσε και μύησε στα μυστικά της ζωγραφικής και της χαρακτικής εκατοντάδες νεότερους Έλληνες καλλιτέχνες. συνέχεια στην βικιπαίδεια

Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης

1 Οκτωβρίου 1846 (175 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης

Ο Άγιος Νεκτάριος ή Νεκτάριος Πενταπόλεως ή Νεκτάριος Αιγίνης, κατά κόσμον Αναστάσιος Κεφαλάς (Σηλυβρία Ανατολικής Θράκης, 1 Οκτωβρίου 1846 - Αθήνα, 9 Νοεμβρίου 1920), ήταν Έλληνας Θρακιώτης επίσκοπος και θεολόγος, σύγχρονος θαυματουργός άγιος της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Υπήρξε λαοφιλής ιεράρχης, ποιμενάρχης και παιδαγωγός στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ού αιώνα.

Ο Αναστάσιος Κεφαλάς γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου 1846 στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης. Γονείς του ήταν ο Δήμος (Δημοσθένης) και η Μπαλού (Βασιλική) Κεφαλά, και ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά της φτωχής οικογένειας. Σύντομα ήρθε αντιμέτωπος με τη δύσκολη πραγματικότητα της εποχής, καθώς η οικογένειά του αδυνατούσε να συντηρηθεί, ενώ στη γενέτειρά του δεν υπήρχε σχολείο μέσης εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη σε ηλικία 13 ετών

Η ζωή στην Κωνσταντινούπολη για τον Αναστάσιο ήταν σκληρή και δύσκολη τα πρώτα χρόνια της παραμονής του. Αρχικά εργάζεται σε συσκευαστήριο καπνού, όπου ο ιδιοκτήτης τού φερόταν βάναυσα. Εργάζεται πολλές ώρες ημερησίως, δεν αμείβεται και πολλές φορές ξυλοκοπείται. Ο Αναστάσιος τα υπέμενε όλα αυτά, ωστόσο θλιβόταν, καθώς αδυνατούσε να ενισχύσει οικονομικά την οικογένειά του, ενώ παράλληλα δεν μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα στο σχολείο. Την κλίση, όμως, προς τον Θεό και το Ευαγγέλιο την έδειχνε από μικρός. Έτσι στο συσκευαστήριο, μαζί με τον καπνό που πουλούσε, κάθε φορά έδινε και ένα μικρό χαρτάκι, το οποίο έγραφε κάποια ευαγγελική ρήση

Η κατάσταση άλλαξε όταν ένας έμπορος που είχε μαγαζί παραπλεύρως από το συσκευαστήριο, είδε κάποια μέρα τον ξυλοδαρμό από το αφεντικό του και τον πήρε στη δούλεψή του. Άρχισε να εργάζεται στο επιπλοποιείο του εμπόρου, έχοντας πλέον χρόνο για εκκλησιασμό και για να πηγαίνει σχολείο, ενώ σύντομα και η οικογένεια του τον ακολούθησε στην Κωνσταντινούπολη. Στην Πόλη παρέμεινε συνολικά επτά έτη και σε ηλικία 20 ετών την εγκατέλειψε, παρότι δεν ολοκλήρωσε τη μόρφωσή του, για να εργαστεί ως δάσκαλος στο Λιθί της Χίου

Στα 20 του χρόνια έφτασε στη Χίο. Έχοντας πλέον γραμματική και θεολογική γνώση, έλαβε τη θέση του δασκάλου, παραμένοντας στο νησί για 10 χρόνια, μέχρι το 1877. Εκεί αρχικά θα γνωρίσει τον μεγάλο ευεργέτη του Ιωάννη Χωρέμη, έναν εύπορο τοπικό άρχοντα, ο οποίος, εξαιτίας ενός περιστατικού που είχε συμβεί κατά τη μεταφορά του Αγίου από τη Σηλυβρία προς την Κωνσταντινούπολη (ένας ανιψιός του Χωρέμη τον βοήθησε να επιβιβαστεί στο πλοίο γιατί δεν είχε χρήματα), τον έθεσε υπό την προστασία του. Ο Άγιος Νεκτάριος όμως είχε αποφασίσει πλέον να αφιερωθεί στον μοναχικό βίο. Το 1876 εκάρη μοναχός με το όνομα Λάζαρος και έναν χρόνο αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος, λαμβάνοντας το όνομα Νεκτάριος. Ο Άγιος Νεκτάριος είχε κλίση προς τον μοναχισμό, τον οποίο επιθυμούσε να υπηρετήσει. Ωστόσο οι πιέσεις που του ασκήθηκαν λόγω των χαρισμάτων του λόγου και της μορφώσεώς του τελικά τον έστρεψαν προς τον κοσμικό κλήρο, χωρίς όμως ποτέ να λησμονήσει τον μοναχισμό

Το 1877 ο Νεκτάριος, μετά από παρότρυνση του Ιωάννη Χωρέμη, πήγε στην Αθήνα προκειμένου να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές σπουδές. Μετά την ολοκλήρωσή τους στη Βαρβάκειο, εστάλη μέσω γνωριμίας που είχε με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο στην Αλεξάνδρεια. Ο Σωφρόνιος εντυπωσιάστηκε από τον Νεκτάριο και με βάση τις πολύ καλές συστάσεις που είχε τον έστειλε ξανά στην Αθήνα, να φοιτήσει στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Ο Νεκτάριος εκεί διέπρεψε, και μάλιστα πρώτευσε στον διαγωνισμό σχολικής κοσμητείας στο Παπαδάκειο Κληροδότημα, με αποτέλεσμα να κερδίσει υποτροφία σπουδών στη Θεολογική Σχολή, κάτι που τον ανακούφισε πολύ, καθότι ο ευεργέτης του Ιωάννης Χωρέμης είχε φύγει από τη ζωή, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση. Αφού έλαβε το πτυχίο του (1885), ανεχώρησε πάλι για την Αλεξάνδρεια.

συνέχεια στην Βικιπαίδεια

Τζορτζ Κουλούρις (αγγλικά: George Coulouris, 1 Οκτωβρίου 1903 - 25 Απριλίου 1989)

1 Οκτωβρίου 1903 (118 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Τζορτζ Κουλούρις Άγγλος ηθοποιός

Ο Τζορτζ Κουλούρις (αγγλικά: George Coulouris, 1 Οκτωβρίου 1903 - 25 Απριλίου 1989) ήταν Άγγλος ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. Γεννήθηκε στο Μάντσεστερ της Αγγλίας και ήταν ελληνικής καταγωγής, γιος του έμπορα Νικόλαου Κουλούρη.[3] Το 1926 έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο, ενώ το 1929, έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ, ενώ το 1933, έκανε το το ντεμπούτο του και στον κινηματογράφο. Την καριέρα του την επηρέασε αρκετά ο Όρσον Ουέλς, με τον οποίο έπαιξε μαζί και στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Μάλιστα το 1941, ο Κουλούρις έπαιξε στην ταινία Πολίτης Κέιν, ταινία από την οποία απέσπασε καλές κριτικές. Γενικότερα, κατά τις δεκαετίες 1930 και 1940 εμφανιζόταν σταθερά, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο.

Μετά το 1950 επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία, όπου κυρίως εμφανίστηκε στον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση. Από εκεί κι έπειτα η δουλειά του αναγνωρίζεται περισσότερο για τις εμφανίσεις του στο θέατρο. Ενώ εμφανίστηκε σε πάνω από 80 ταινίες σε όλη του την καριέρα.

συνέχεια στην βικιπαίδεια

Σπύρος Μαρινάτος (Ληξούρι, 4 Νοεμβρίου 1901 - Ακρωτήρι Θήρας, 1 Οκτωβρίου 1974)

 

1 Οκτωβρίου 1974 (47 χρόνια πριν) πέθανε:

Σπυρίδων Μαρινάτος Έλληνας αρχαιολόγος

Ο Σπύρος Μαρινάτος (Ληξούρι, 4 Νοεμβρίου 1901 - Ακρωτήρι Θήρας, 1 Οκτωβρίου 1974) ήταν Έλληνας αρχαιολόγος και ακαδημαϊκός.

Ο Σ. Μαρινάτος γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλλονιάς στις 4 Νοεμβρίου του 1901 και πέθανε στον χώρο του ανασκαφών του προϊστορικού οικισμού του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης την 1 Οκτωβρίου του 1974. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1921. Το 1925 διορίστηκε Έφορος Αρχαιοτήτων Κρήτης. Κατά την περίοδο 1927-1929 έφυγε για μετεκπαίδευση στη Γερμανία.

Την περίοδο 1937-1939 ήταν διευθυντής Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων του Υπουργείου Παιδείας. Το 1939 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής της Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1955 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Την περίοδο 1955-1958 διετέλεσε για δεύτερη φορά διευθυντής Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων του Υπουργείου Παιδείας. Το 1958 εκλέχθηκε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1967 ανέλαβε τη Γενική Επιθεώρηση Αρχαιοτήτων.

Κατά την περίοδο 1967-1974 πραγματοποίησε ανασκαφές στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Το Σεπτέμβριο του 1967, στην αίθουσα διαλέξεων της ΕΣΗΕΑ, ο Σπ. Μαρινάτος έκανε μία ιστορική ανακοίνωση για το ανασκαφικό του έργο στη νήσο Θήρα:

"...Απεδείχθη ότι ευρισκόμεθα ενώπιον μεγάλου συγκροτήματος το οποίον περισσότερον φαίνεται να είναι ανάκτορον. (...) Τα δωμάτια είναι πλήρη παντός είδους αρχαιοτήτων. Αφθονωτάτη είναι η ζωγραφική κεραμική. (...) Ευρέθησαν σαφή ίχνη μεγάλου σεισμού, ο οποίος κατέρριψε τα οικοδομήματα προτού αρχίση η βροχή της κισήρεως και της τέφρας...".

Σύμφωνα με τον καθηγητή, τα ευρήματα (ανάκτορο μινωικής εποχής) επιβεβαιώνουν τη θεωρία του ότι ο μινωικός πολιτισμός καταστράφηκε το 1500 π.Χ., από γιγαντιαία έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας. Ο Σπ. Μαρινάτος οραματιζόταν να δημιουργήσει "ένα πρωτότυπον μουσείον-ανασκαφή όπου ο επισκέπτης θα βλέπη μίαν προϊστορικήν Πομπηίαν, όπως ήτο κατά την στιγμήν οπότε αποτόμως εκόπη το νήμα της ζωής της, κάποτε πέριξ του 1500 π.Χ.".

Την 1η Οκτωβρίου του 1974, ο Σπυρίδων Μαρινάτος πέθανε σε δυστύχημα στη λεγόμενη «Τριγωνική Πλατεία», στον χώρο των ανασκαφών του προϊστορικού οικισμού του Ακρωτηρίου.

Ο Σπύρος Μαρινάτος κηδεύθηκε αρχικά, όπως επιθυμούσε, στον χώρο του Συγκροτήματος Δ, στον προϊστορικό οικισμό του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης και έμεινε εκεί μέχρι το 2005. Στη συνέχεια, όμως, μεταφέρθηκε πλησίον του φυλακίου στη νότια (κεντρική) είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, αλλά αναμένεται στο μέλλον να μεταφερθεί σε μνημείο που θα χτιστεί προς τιμή του σε άλλη κοντινή θέση.

Η χήρα του Μαρινάτου, Αιμιλία, απεβίωσε στις 17 Δεκεμβρίου 1997, είκοσι τρία χρόνια μετά το θάνατο του αρχαιολόγου.

Το νησιωτικό κράτος Τουβαλού

1 Οκτωβρίου 1978 (43 χρόνια πριν):

Το νησιωτικό κράτος Τουβαλού αποκτά την ανεξαρτησία του από τη Βρετανία (εθνική εορτή).

Το Τουβαλού είναι κράτος του κεντρικού Ειρηνικού και βρίσκεται 1.050 χλμ. βορείως των Νησιών Φίτζι. Είναι ένα από τα μικρότερα και πλέον απομονωμένα κράτη του κόσμου και αποτελείται από εννέα κοραλλιογενείς βραχονησίδες με μήκος 579 χλμ. και συνολική έκταση λίγο μεγαλύτερη από 26 τ.χλμ. Η πρωτεύουσα είναι η ατόλη Φουναφούτι, όπου και βρίσκεται η Φονγκαφάλε και ο πληθυσμός της χώρας είναι 10.782 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2012. Το Τουβαλού ήταν Βρετανική αποικία μέχρι το 1978 οπότε και ανεξαρτητοποιήθηκε. Το 2000 έγινε μέλος του Ο.Η.Ε. Το πολίτευμα της χώρας είναι Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στα πλαίσια της Κοινοπολιτείας. Αρχηγός του Κράτους είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και εκπροσωπείται από τον Γενικό Κυβερνήτη.

Το 2007 η κυβέρνηση των νησιών έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τις κλιματικές αλλαγές και επεσήμανε τον κίνδυνο να βυθιστούν τα νησιά στη θάλασσα εξαιτίας αυτών των αλλαγών.

Πρόκειται για το τρίτο μικρότερο σε πληθυσμό κράτος στον κόσμο, μετά το Βατικανό και το Ναούρου. Ο πληθυσμός του (κατατάσσεται 231η), σύμφωνα με την απογραφή του 2012, είναι 10.782[1] κάτοικοι.
Γεωγραφία

Παραλία στην ατόλη Φουναφούτι.

Το νησιωτικό κράτος αποτελείται από πολλές ατόλες (4 κοραλλιογενή νησιά και 5 πραγματικές ατόλες). Κυριότερες είναι:
Βαϊτούπου
Νανουμάνγκα
Νανουμέα
Νιουλακίτα
Νιουτάο
Νούι
Νουκουλαελάε
Νουκουφετάου
Φουναφούτι, η μεγαλύτερη ατόλη, η οποία ολόκληρη αποτελεί επίσημα την πρωτευουσα. Εκεί βρίσκεται η μοναδική πόλη, Φονγκαφάλε, το διεθνές αεροδρόμιο και το μεγαλύτερο λιμάνι.

Στις ατόλες επικρατεί τροπικό κλίμα με πολλές βροχοπτώσεις (περίπου 3.500 χιλιοστά ετησίως- ειδικά την περίοδο από το Νοέμβριο ως το Μάρτιο) και η θερμοκρασία το χρόνο φτάνει τους 27 βαθμούς Κελσίου περίπου κατά μέσο όρο. Η πρόσβαση από νησί σε νησί είναι δυσχερής, εξαιτίας πολλών κοραλλιογενών βράχων.

Το μεγαλύτερο υψομετρικό σημείο είναι 5 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, γεγονός που καθιστά το Τουβαλού τη χώρα με το δεύτερο μικρότερο υψόμετρο στον κόσμο, μετά τις Μαλδίβες. Το χαμηλό τους υψόμετρο καθιστά τα νησιά επιρρεπή στην άνοδο της στάθμης των θαλασσών λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας (φαινόμενο του θερμοκηπίου). Υπό αυτές τις συνθήκες, ο πληθυσμός ενδέχεται να εγκαταλείψει τα νησιά και να καταφύγει στη Νέα Ζηλανδία, στο Νιούε και στο νησί Κιόα των Φίτζι. Επιπλέον, η νησιωτική χώρα πλήττεται από τη λεγόμενη Παλίρροια του Βασιλιά (King Tide), η οποία μπορεί να προκαλέσει άνοδο του επιπέδου στάθμης της θάλασσας ψηλότερα από μια συνηθισμένη πλημμυρίδα. Στο μέλλον, αυτό ίσως αποτελέσει απειλή για καθολική βύθιση του νησιού στη θάλασσα.

Το Τουβαλού έχει σχεδόν άγονο έδαφος και είναι δύσκολο να χρησιμοποιηθεί για καλλιέργειες.
Ιστορία

Άνδρας από το Τουβαλού που φορά παραδοσιακό κοστούμι, έργο του Alfred Agate, 1841.

Οι κάτοικοι του Τουβαλού είναι Πολυνήσιοι, που εγκαταστάθηκαν στα νησιά περίπου 3.000 χρόνια πριν ερχόμενοι από την Τόνγκα και τη Σαμόα. Στη διάρκεια της περιόδου πριν την έλευση των Ευρωπαίων, γίνονταν συχνά ταξίδια με κανό ανάμεσα στα πλησιέστερα νησιά. Τα οκτώ από τα 9 νησιά ήταν κατοικημένα. Από εκεί προέρχεται και η ονομασία της χώρας. Στην τοπική γλώσσα Tuvalu σημαίνει "οκτώ που στέκονται μαζί". Πιθανές αποδείξεις για φωτιά στις σπηλιές της Νανουμάνγκα υποδηλώνουν ανθρώπινη παρουσία πολύ αρχαιότερη.

Οι πρώτοι Ευρωπαίοι αντίκρισαν το Τουβαλού το 1568 έπειτα από την άφιξη του Άλβαρο ντε Μεντάνια ντε Νέιρα (Alvaro de Medaña de Neira) από την Ισπανία, ο οποίος αντίκρισε επίσης το νησί Νιούε.

Ως το 18ο αιώνα κανένας άλλος Ευρωπαίος δεν πήγε στην περιοχή. Περουβιανοί δουλέμποροι πήγαν στα νησιά και εξανδραπόδισαν 400 κατοίκους από το Φουναφούτι και το Νουκουλαελάε. Ακολούθησαν ιεραπόστολοι.

Το 1892 τα νησιά έγιναν τμήμα του βρετανικού προτεκτοράτου, που ονομάστηκε Νησιά Έλλις. Το προτεκτοράτο εντάχθηκε στην Αποικία των Νησιών Γκίλμπερτ και Έλλις το 1916.

Το 1943 στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το Τουβαλού επελέγη ως βάση για τις επιχειρήσεις των Συμμαχικών δυνάμεων εναντίον της Ιαπωνίας στον Ειρηνικό. Χιλιάδες πεζοναυτών στάθμευσαν στο νησί ως τον Δεκέμβριο του 1945.

Το 1974 εξαιτίας διαφορών μεταξύ εθνοτήτων εντός της αποικίας, οι Πολυνήσιοι των νησιών Έλλις ψήφισαν σε δημοψήφισμα υπέρ της απόσπασής τους από τους Μικρονήσιους των νησιών Γκίλμπερτ (τα οποία έγιναν το Κιριμπάτι). Τον επόμενο χρόνο τα Νησιά Έλλις έγιναν αυτόνομη βρετανική αποικία, με το όνομα Τουβαλού. Την 1η Οκτωβρίου του 1978 έγινε ανεξάρτητο κράτος.

Το 1979 η νεοσύστατη χώρα υπέγραψε σύμφωνο φιλίας με τις ΗΠΑ, οι οποίες αναγνώρισαν στο Τουβαλού τα κυριαρχικά του δικαιώματα επί 4 μικρών νησιών, τα οποία διεκδικούσε η Αμερική πρωτύτερα.

Το μεγάλο πρόβλημα των νησιών είναι η αύξηση της θερμοκρασίας και η άνοδος της στάθμης των νερών, που προέρχεται από το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η άνοδος της στάθμης των θαλασσών κατά 20-40 μέτρα, σημαίνει ότι μπορεί να εξαφανιστεί η νησιωτική χώρα κάτω από τη θάλασσα τα επόμενα 100 χρόνια. Το Τουβαλού θεωρείται ότι κινδυνεύει ιδιαίτερα από τις κλιματικές αλλαγές, σύμφωνα με τους επιστήμονες

συνέχεια στην βικιπααίδεια

Ο Γιάννης Γκούρας (Πανουργιάς Φωκίδας, 1791 - 1 Οκτωβρίου 1826)

1 Οκτωβρίου 1826 (195 χρόνια πριν) πέθανε:

Γιάννης Γκούρας Έλληνας οπλαρχηγός

Ο Γιάννης Γκούρας (Πανουργιάς Φωκίδας, 1791 - 1 Οκτωβρίου 1826) ήταν οπλαρχηγός της Στερεάς Ελλάδας. Ανήκε στην ομάδα του αρματολού Πανουργιά και εν συνεχεία του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Πανουργιά. Έδωσε εντολή να σκοτώσουν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο πριν δικαστεί, και να τον πετάξουν από τα βράχια της Ακρόπολης, διαδίδοντας ότι δήθεν προσπάθησε να δραπετεύσει.

Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1791 στη Ντρέμισσα. Ήταν ξάδερφος του Πανουργιά. Από παιδί εξασκήθηκε στα όπλα. Με την έναρξη της επανάστασης στρατολογεί αγωνιστές. Λίγα χρόνια πριν από την Ελληνική επανάσταση του 1821 υπηρέτησε ως απλός στρατιώτης στον Οδυσσέα Ανδρούτσο, που τότε ήταν οπλαρχηγός στη Λιβαδειά. Απόχτησε την εκτίμηση του Ανδρούτσου και έγινε πρωτοπαλίκαρό του λίγους μήνες πριν από την έκρηξη της επανάστασης. Συμμετείχε στο πλάι του Ανδρούτσου στη Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς, όπου διακρίθηκε για την τόλμη του.

Προσωπογραφία του Ιωάννη Γκούρα του Γεωργίου Ροϊλού

Μετά την πολιορκία της Λιβαδειάς από την Αλή Πασά κατέφυγε στον ξάδερφό του, τον Πανουργιά, στον οποίο οι Τούρκοι είχαν παραχωρήσει το αρματολίκι της επαρχίας της Άμφισσας. Με τετρακόσιους περίπου, που είχε συγκεντρώσει στα περίχωρα της Άμφισσας, όρμησε το πρωί της 27ης Μαρτίου 1821 κατά της πόλης. Μαζί του κινήθηκαν και ο Πανουργιάς και οι οπλαρχηγοί Παπανδριάς και Μανίκας. Οι Έλληνες κατόρθωσαν να κυριεύσουν την πόλη και να κλείσουν τους Τούρκους στην ακρόπολη. Μετά από πολιορκία δέκα ημερών οι Τούρκοι παραδόθηκαν.

Συμμετείχε στη μάχη των Βασιλικών και παρότι το δικό του σχέδιο δεν έγινε δεκτό, εν τούτοις επέδειξε μέγιστη μαχητικότητα στο πεδίο της μάχης, αναλαμβάνοντας το κρισιμότερο έργο της αναχαίτισης του κύριου κορμού των τουρκικών δυνάμεων.

Το 1822 διορίζεται φρούραρχος της Αθήνας και το 1825 γενικός οπλαρχηγός της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας. Ως φρούραρχος ήταν ιδιαίτερα σκληρός. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου εισέβαλε στην Πελοπόννησο και συγκρούστηκε με τους προκρίτους της Κορινθίας, της Αρκαδίας και της Ηλείας. Στις 7 Απριλίου του 1825 συλλαμβάνει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον φυλακίζει στην Ακρόπολη. Λέγεται ότι ο Ιωάννης Μαμούρης δέχτηκε επιστολή από τον Γιάννη Γκούρα, ο οποίος ήταν τότε φρούραρχος της Ακρόπολης, για τη δολοφονία του Ανδρούτσου.

Ο Γκούρας σκοτώθηκε κατά την πολιορκία της Ακροπόλεως από τον Κιουταχή την 1 Οκτωβρίου 1826.

Τάφος

Ο τάφος του Ιωάννη Γκούρα βρίσκεται μέσα στο χώρο της αυλής της Ιεράς Μονής Φανερωμένης Σαλαμίνος. Βρίσκεται αριστερά καθώς μπαίνει κανείς στην είσοδο της μονής. Η πλάκα που βρίσκεται επάνω στον τάφο γράφει:


ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ ΤΑ ΟΣΤΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΓΚΟΥΡΑ

ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΥ ΕΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΙ ΠΕΣΟΝΤΟΣ ΠΡΟ

ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΤΗ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1826

ΜΕΤΕΝΕΧΘΕΝΤΑ ΥΠΟ ΤΩΝ ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ ΤΟΥ.

Σήμερα 1/10 ... Αγίου Ανανίου επισκόπου Δαμασκού, Οσίου Ρωμανού του Μελωδού

Καλό Μήνα σε όλους!!! (φ.Μ.Κυμάκη)

Αγίου Ανανίουεπισκόπου Δαμασκού, Οσίου Ρωμανού του Μελωδού

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-