Ακίρα Κουροσάβα ( 23 Μαρτίου 1910 — 6 Σεπτεμβρίου 1998)

Ο Ακίρα Κουροσάβα ( 23 Μαρτίου 1910 — 6 Σεπτεμβρίου 1998) ήταν Ιάπωνας σκηνοθέτης ταινιών και σεναριογράφος. Θεωρείται ένας απο τους καλύτερους και πιο σημαντικόυς σκηνοθέτες όλων των εποχών, έχοντας γυρίσει πάνω απο 30 ταινίες και έχοντας επηρεάσει πολλούς γνωστούς σκηνοθέτες. Είναι αναμφίβολα ο γνωστότερος στην Δύση Ιάπωνας σκηνοθέτης. Έλαβε τον Χρυσό Λέοντα για την ταινία Rashômon, δύο Χρυσούς Φοίνικες για τις ταινίες Kagemusha και Ran και ένα τιμητικό Όσκαρ το 1990. Το 1999, το CNN τον ονόμασε "Ασιάτη του Αιώνα" στην κατηγορία "Τέχνες, Λογοτεχνία και Κουλτούρα". Ανάμεσα στις πιο αναγνωρισμένες του ταινίες είναι τα Οι Επτά Σαμουράι (1954), Ρασομόν (1950), Ραν (1985), Ikiru (1952), Yojimbo (1961), High and Low (1963), Ο Θρόνος του Αίματος (1957), Το Μυστικό Φρούριο (1958) και Kagemusha (1980).

Τα πρώτα χρόνια

Ο Ακίρα Κουροσάβα γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου του 1910 στην Όμορι (Τόκιο), τελευταίο των οκτώ παιδιών του Ισαμού (Isamu) και της Σίμα (Shima) Κουροσάβα. Αρχικά ήθελε να γίνει ζωγράφος, αλλά δεν έγινε δεκτός στην Ακαδημία Τεχνών. Το 1936 γίνεται βοηθός του σκηνοθέτη Γιαμαμότο Κατζίρο (Yamamoto Kajirô), που δούλευε σε μια γιαπωνέζικη εταιρεία παραγωγής ταινιών.

Στην εταιρεία αυτή ο Κουροσάβα γυρίζει την πρώτη του ταινία: "Σουγκάτα Σανσίρο" (Sugata Sanshiirô) (1943), μια ταινία δράσης που σύντομα έγινε δημοφιλής. Στα επόμενα χρόνια ο Κουροσάβα παράγει ταινίες πιο απλές και εμπορικές, όπως η συνέχεια του Σουγκάτα Σανσίρο (1945), οι οποίες γεννιούνται υπό τον έλεγχο της στρατιωτικής κυβέρνησης της Ιαπωνίας, που λογοκρίνει αυστηρά ολόκληρη την πνευματική δημιουργία της εποχής και ευνοεί κυρίως την παραγωγή λογοτεχνικών και κινηματογραφικών έργων με πατριωτικό περιεχόμενο. Η συνέχεια του Σουγκάτα Σανσίρο είναι, εξ' αιτίας αυτής της πίεσης εκ μέρους της κυβέρνησης, μια πατριωτική ταινία που σκοπεύει να δείξει στο κοινό την υπεροχή της γιαπωνέζικης πολεμικής τέχνης (τζούντο) απέναντι σ' εκείνη των εχθρών των Ιαπώνων, των Αμερικανών (μποξ). Για τον Κουροσάβα, που συμπορευόταν με την αριστερά, η οποία στην Ιαπωνία της δεκαετίας του '20 είχε παίξει μεγάλο ρόλο κυρίως για την νέα γενιά, η εμπειρία της αντίδρασης εκ μέρους των συντηρητικών τάξεων και ομάδων της Ιαπωνίας, της έλλειψης ελευθερίας και του πολέμου υπήρξε σημαντικότατη.

Η πρώτη ταινία του μετά τον πόλεμο ήταν το Δεν λυπόμαστε την νεολαία μας. Το 1948, κυκλοφόρησε το Μεθυσμένος Άγγελος , το οποίο γνώρισε μεγάλη κριτική αναγνώριση, και εδραίωσε τον Κουροσάβα ως έναν από τους πιο σημαντικούς νέους σκηνοθέτες της Ιαπωνίας. Στην ταινία πρωταγωνιστούσε ο τότε άγνωστος Τοσίρο Μιφούνε, που έπειτα έγινε ένας από τους πιο γνωστούς και αναγνωρισμένους Ιάπωνες ηθοποιούς, και πρωταγωνίστησε σε 15 ακόμα ταινίες του Κουροσάβα.

Ρενέ-Φρανσουά-Αρμάν Προυντόμ (René-François-Armand Prudhomme) (Παρίσι 16 Μαρτίου 1839 - Γαλλία 6 Σεπτεμβρίου 1907)

6 Σεπτεμβρίου 1907 (114 χρόνια πριν) πέθανε:

Συλί Προυντόμ Γάλλος συγγραφέας

Ο Ρενέ-Φρανσουά-Αρμάν Προυντόμ (René-François-Armand Prudhomme) (Παρίσι 16 Μαρτίου 1839 - Γαλλία 6 Σεπτεμβρίου 1907), γνωστός ως Συλί Προυντόμ (Sully Prudhomme), ήταν Γάλλος ποιητής και δοκιμιογράφος, νικητής του πρώτου Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1901.

Ο Προυντόμ αρχικά σπούδασε για να γίνει μηχανικός αλλά άλλαξε τα ενδιαφέροντά του προς τη φιλοσοφία και την ποίηση. Δήλωσε πως ο σκοπός του ήταν να δημιουργήσει επιστημονική ποίηση για την μοντέρνα εποχή. Ως χαρακτήρας ήταν συνειδητοποιημένος και μελαγχολικός και ήταν μέλος της Παρνασσισμού, αν και την ίδια στιγμή το έργο του επιδεικνύει χαρακτηριστικά αμιγώς δικά του.
Ο πατέρας του Προυντόμ ήταν καταστηματάρχης. Ο Προυντόμ φοίτησε στο Λύκειο Βοναπάρτη (Lycée Bonaparte) αλλά διέκοψε τις σπουδές του. Εργάστηκε για μικρό χρονικό διάστημα στην περιοχή Creusot, στο χυτήριο Schneidersteel και έπειτα ξεκίνησε να σπουδάζει νομική σε ένα συμβολαιογραφικό γραφείο. Η ευνοϊκή υποδοχή των πρώιμων ποιημάτων του τον ενθάρρυνε να ξεκινήσει μια λογοτεχνική καριέρα.

Μάχη του ποταμού Φρίγδου

 6 Σεπτεμβρίου 394 (1627 χρόνια πριν): Μάχη του ποταμού Φρίγδου: Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α΄ νικά τον σφετεριστή Ευγένιο και τον Φράγκο Αρβογάστη.

Στον ποταμό Φρίγδο στη σημερινή δυτική Σλοβενία στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου του 394 έλαβε χώρα η τελευταία μεγάλη ρωμαϊκή εμφύλια σύγκρουση με ενωμένη την αυτοκρατορία . Ο Ευγένιος Αυτοκράτορας του δυτικού τμήματος , που παρά το χριστιανικό του όνομα είχε συμπάθεια για τους παγανιστές και ο Θεοδόσιος Α΄ Αυτοκράτορας του ανατολικού τμήματος έδωσαν στη μάχη χαρακτήρα θρησκευτικό , αφού τα στρατεύματα του Θεοδόσιου ηταν αμιγώς χριστιανικά ( με γότθους συμμάχους ) ενώ του Ευγένιου ήσαν παγανιστικά

Οι λόγοι της σύγκρουσης ηταν θρησκευτικό/πολιτικοί.
Μόλις ανέβηκε στο θρόνο ο Ευγένιος διόρισε σε βασικές θέσεις πολλούς παγανιστές συγκλητικούς στη δυτική κυβέρνηση. Επίσης υποστήριξε το κίνημα υπέρ του παγανισμού, δίνοντάς του αναγνώριση και επίσημα καθώς φρόντισε για την αποκατάταση ιερών όπως ο Βωμός της Νίκης και ο ναός της Αφροδίτης της Ρώμης. Ο Θεοδόσιος είχε ανησυχήσει από την παγανιστική αναγέννηση που συνέβαινε στη βασιλεία του Ευγένιου. Επίσης , ο Ευγένιος είχε καθαιρέσει όλους τους ανώτερους πολιτικούς που ο Θεοδόσιος Α’ είχε δώσει στον Βαλεντινιανό μαζί με το δυτικό μισό της αυτοκρατορίας, ως εκ τούτου ο Θεοδόσιος Α’ είχε χάσει τον έλεγχο του δυτικού τμήματος της Αυτοκρατορίας. Όταν μια ομάδα δυτικών πρεσβευτών πήγε στην Κωνσταντινούπολη να ζητήσει την αναγνώριση του Ευγένιου στη θέση του Δυτικού Αύγουστου, ο Θεοδόσιος αρνήθηκε, και ηταν αποφασισμένος να πάει σε πόλεμοΟ στρατός του Θεοδόσιου με 20.000 γότθους (περίπου 50.000 συνολική δύναμη) εισέβαλε στο δυτικό τμήμα της Αυτοκρατορίας τον Μάϊο του 394. Ο Ευγένιος είχε την ίδια δύναμη και είχε χρήσει αρχιστράτηγο (Magister Militum) του τον φραγκικής καταγωγής Αρβογάστο .

Oι δύο στρατοί συγκρούστηκαν στη σημερινή δυτική Σλοβενία. Πριν τη μάχη ο Ευγένιος και ο Αρβογάστος τοποθέτησαν ενα άγαλμα του Δία στην άκρη του πεδίου της μάχης ενώ οι στρατιώτες τους είχαν παγανιστικές απεικονίσεις στις ασπίδες και τα λάβαρα τους (τον Ηρακλή κυρίως).

Τα χριστιανικά στρατεύματα του Θεοδόσιου επιτέθηκαν πρώτα με εμπροσθοφυλακή τους γότθους συμμάχους τους. Η επίθεση αποκρούστηκε με βαριές απώλειες για τους “ανατολικό” ρωμαίους και κυρίως τους γότθους  . Ο Ευγένιος πανηγύρισε με τους στρατιώτες του, και θεωρούσε πως οι “παλαιοί θεοί” ήταν στο πλευρό του.

Τη 2η μέρα η Φύση βοήθησε τον Θεοδόσιο . Ξέσπασε ισχυρή καταιγίδα και ισχυροί άνεμοι έπνεαν προς το μέρος των στρατευμάτων του Ευγένιου αχρηστεύοντας τους τοξότες του, Αυτό ηταν και  η ευκαιρία που περίμενε ο Θεοδόσιος. Διέταξε νέα επίθεση και κατατρόπωσε τα στρατεύματα του Ευγένιου, συλλαμβάνοντας και τον ίδιο .

Ο Ευγένιος παρακάλεσε τον Θεοδόσιο να δείξει οίκτο, εκείνος ομως τον αποκεφάλισε και πήρε εύκολα τον έλεγχο του δυτικού τμήματος της Αυτοκρατορίας

Ήταν μια πολύνεκρη μάχη και καθοριστική για τον έλεγχο της Αυτοκρατορίας . Μερικούς μήνες αργότερα ο Θεοδόσιος όρισε Αυτοκράτορες του δυτικού και ανατολικού τμήματος τους γιους του Ονώριο και Αρκάδιο.

Τα «Σεπτεμβριανά»

Με την ονομασία «Σεπτεμβριανά» έμεινε στην ιστορία το οργανωμένο πογκρόμ της νύχτας της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, εξ ου και η ονομασία, που συνέβη στη Κωνσταντινούπολη, όταν καθοδηγούμενος τουρκικός όχλος προκάλεσε βίαια επεισόδια κατά των περιουσιών των Ελλήνων ομογενών και των Αρμένιων, πλην όμως Τούρκων υπηκόων, καθώς και άλλων μη μουσουλμανικών μειονοτήτων, λεηλατώντας και πυρπολώντας ελληνικά καταστήματα, σπίτια, σχολεία και βεβηλώνοντας εκκλησίες ακόμα και νεκροταφεία δημιουργώντας τρομοκρατία και ανασφάλεια για τις υφιστάμενες μειονότητες. Αφορμή έδωσε μια βομβιστική επίθεση στο πατρικό σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη, που όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια ήταν σκηνοθετημένη προβοκάτσια από την ίδια την τουρκική κυβέρνηση.

Πραγματική αιτία του πογκρόμ αυτού ήταν η εξέλιξη του Κυπριακού ζητήματος, η συγκυρία του οποίου μεθόδευσε την προβοκάτσια.

Τα «Σεπτεμβριανά» αποτελούν ένα μέρος ενός μακρύ καταλόγου διώξεων κατά αλλοθρήσκων μειονοτήτων, οι οποίοι ξεκίνησαν περίπου στα τέλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εντάθηκαν από την εποχή των Νεοτούρκων και ύστερα.

Victoria - το πρώτο πλοίο που έκανε τον περίπλου του κόσμου 6 Σεπτεμβρίου 1522

 6 Σεπτεμβρίου 1522 (499 χρόνια πριν): 

Το Victoria, το μόνο πλοίο που απέμεινε από την αποστολή του Φερδινάνδου Μαγγελάνου επιστρέφει στο Σανλούκαρ ντε Μπαραμέδα της Ισπανίας και γίνεται το πρώτο πλοίο που έκανε τον περίπλου του κόσμου. 

Ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος (Fernão de Magalhães, 1480 - 27 Απριλίου 1521) ήταν Πορτογάλος θαλασσοπόρος του οποίου το όνομα στη γλώσσα της πατρίδας του προφερόταν Μαγαλιάις (πορτ. Fernão de Magalhães) ενώ ισπανικά Magallanes (Μαγαγιάνες) και γαλλικά Magellan (Μαζεγιάν), αντίστοιχα).

Ηγήθηκε της αποστολής εκείνης, με την οποία πραγματοποιήθηκε ο πρώτος περίπλους της Γης. Δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το ταξίδι του προς τα Δυτικά, καθώς σκοτώθηκε από ιθαγενείς στρατιώτες του φύλαρχου Λάπου Λάπου στη μάχη του Μακτάν στο νησί Μακτάν των Φιλιππίνων. Παρόλα αυτά, έγινε ένας από τους πρώτους ανθρώπους που διέσχισε όλους τους μεσημβρινούς της Γης. Έγινε επίσης ο πρώτος που ηγήθηκε μιας ευρωπαϊκής αποστολής προς τα δυτικά της Ευρώπης και που διέσχισε τον Ειρηνικό ωκεανό. βικιπαίδεια

Στὴν Πατρίδα - Μαβίλης

πάνω απ την Παχειά Άμμο (φ.Μ.Κυμάκη)

Στὴν Πατρίδα

Πατρίδα, σὰν τὸν ἥλιο σου ἥλιος ἀλλοῦ δὲ λάμπει.
Πῶς εἰς τὸ φῶς του λαχταροῦν ἡ θάλασσα κι οἱ κάμποι,
πῶς λουλουδίζουν τὰ βουνά, τὰ δάσ᾿, οἱ λαγκαδιὲς
στέρνοντάς του θυμίαμα μυριάδες μυρωδιές!
Ἀφρολογοῦν οἱ ρεματιὲς καὶ λαχταρίζ᾿ ἡ λίμνη,
χίλιες πουλιῶν λαλιὲς ἠχοῦν, τῆς ὀμορφιᾶς του ὕμνοι,
σ᾿ ἄπειρ᾿ ἀστράφτουν χρώματα παντοῦ λογῆς λογῆς
τ᾿ ἀγέρα τὰ πετούμενα τὰ σερπετὰ τῆς γῆς.
Κι αὐτὸς σηκώνει τ᾿ ἀλαφρὰ τῆς καταχνιᾶς μαγνάδι,
κι ἡ κάθε στάλ᾿ ἀπὸ δροσιὰ γυαλίζει σὰν πετράδι,
κάθε ἀχτίδα του σκορπᾶ μὲ τὴν ἀναλαμπὴ
χαρά, ζωὴ καὶ δύναμη κι ἐλπίδα ὅπου κι ἂν μπεῖ.

Φαντάζεις σὰν τὸν ἥλιο σου κι ἐσύ, καλὴ πατρίδα,
καὶ μάγια σὰν τά μάγια σου στὸν κόσμο ἀλλοῦ δὲν εἶδα.
Ἡ γῆ σου εἶναι παράδεισος, κι αἰώνια γαλανὸς
γύρω σου καθρεφτίζεται στὸ πέλαγ᾿ ὁ οὐρανός.
Κι οἱ νύχτες σου μὲ τ᾿ ἄστρα τους, μὲ τὴ γαλάζια πάστρα,
μὲ τ᾿ ἀηδονολαλήματα, τρεμάμενα σὰν τ᾿ ἄστρα,
μὲ τὸ φεγγάρι ποὺ περνᾶ, σὰν τ᾿ ὄνειρο εὐτυχίας
στὴ μέση τῆς ἀπέραντης οὐράνιας ἡσυχίας.
Οἱ νύχτες σου δροσοβολοῦν χιλιόπλουμα λουλούδια
καὶ στῶν παιδιῶν σου τὶς καρδιὲς ἀμάραντα τραγούδια,
σταλάζουνε στὰ σπλάγχνα τους θεράπειο λησμονιᾶς,
ἐλευτεριᾶς ἀγάλλιαση καὶ μίσος τυραννιᾶς.

Μάγεμ᾿ ἀσημούφαντο, φῶς μαργαριταρένιο,
λιώνονται σ᾿ ἕνα χάραμα ξανθό, μαλαματένιο.
Γιομάτος μόσχους καὶ δροσιὲς ὁ Ζέφυρος τερπνᾶ
μέσ᾿ ἀπ᾿ ἀγάπης φαντασιὲς τὰ πλάσματα ξυπνᾶ.
Κι ἀνάμεσα στὰ χρώματ᾿ ἀπὸ χίλια οὐράνια τόξα,
προβαίνει πάλ᾿ ὁ ἥλιος εἰς ὅλη του τὴ δόξα.
Καί, σὰν τοῦ μεγαλείου σου σύμβολο φωτεινό,
ἕως τὸ χρυσὸ βασίλεμα λάμπει στὸν οὐρανό.
Ἑλλάς, τὸ μεγαλεῖο σου βασίλεμα δὲν ἔχει,
καὶ δίχως γνέφια τοὺς καιροὺς ἡ δόξα σου διατρέχει.
Ὅσες φορὲς ὁ ἥλιος σου νὰ σὲ φωτίσει ἐρθεῖ,
θὲ νὰ σὲ βρεῖ πεντάμορφη, στεφανωμένη ὀρθή.

Ο Καθεδρικός του Μιλάνου

 

Ο Καθεδρικός του Μιλάνου

Ο εντυπωσιακός καθεδρικός του Μιλάνου είναι η σημαντικότερη εκκλησία και έδρα του αρχιεπίσκοπου της πόλης ενώ θεωρείται ως μία από της σημαντικότερες εκκλησίες παγκοσμίως. Χρειάστηκε 5 αιώνες για να ολοκληρωθεί η κατασκευή του και ακόμα και σήμερα είναι η 4η μεγαλύτερη εκκλησία στον κόσμο. Το πόσο σημαντικό είναι το σημείο για την πόλη του Μιλάνου είναι εμφανές από την ρυμοτομία του κέντρου της πόλης, με τους δρόμους είτε να ξεκινούν από το σημείο, είτε να το περικυκλώνουν.
Στο παρελθόν βρίσκονταν στο σημείο η βασιλική της πόλης από των 5ο αιώνα, ενώ μια δεύτερη προστέθηκε το 838. Το 1075 όμως οι βασιλικές καταστράφηκαν από μια μία μεγάλη πυρκαγιά. Έτσι το 1386 ο αρχιεπίσκοπος Antonio da Saluzzo ξεκίνησε της εργασίες και με τον ενθουσιασμό για την κατασκευή του νέου καθεδρικού της πόλης να είναι διάχυτος, δεν δυσκολεύτηκε να βρει τους απαραίτητους πόρους. Το 1389 ο Γάλλος μηχανικός Nicolas de Bonaventure έγινε ο υπεύθυνος της κατασκευής και έδωσε στην εκκλησία την έντονη Γοτθική όψη.
Η κατασκευή του νέου καθεδρικού ξεκίνησε με πολλή μεγάλη ταχύτητα και το 1402 ήταν σχεδόν μισοτελειωμένη. Όμως το 1480 η εργασίες σχεδόν πάγωσαν, λόγω έλλειψης πόρων και ιδεών. Το 1500 με 1510 ολοκληρώθηκε η κατασκευή του οκταγωνικού θόλου και το εσωτερικό διακοσμήθηκε με 4 σειρές 15 αγαλμάτων που παρουσιάζουν αγίους και άλλους βιβλικούς χαρακτήρες.
Το επόμενο μεγάλο βήμα στην ιστορία της κατασκευής του καθεδρικού έγινε όταν αρχιεπίσκοπος ανέλαβε ο Carlo Borromeo και το 1571 τοποθέτησε τον Pellegrino Pellegrini ως αρχιμηχανικό. Οι δύο άνδρες θέλησαν να αλλάξουν την μορφή του ναού, καθώς με την Γοτθική κατασκευή του έμοιαζε ως κάτι ξένο. Την εποχή εκείνη η αναγεννησιακή αρχιτεκτονική ήταν συνώνυμο της Ιταλικής. Τελικά ο Pellegrini δεν μπόρεσε πότε να ολοκληρώσει το εξωτερικό με βάση τα σχέδια του, έκανε όμως πολλές αλλαγές στο εσωτερικό του ναού και το 1577 ο αρχιεπίσκοπος καθαγίασε την κατασκευή ως εκκλησία. Η εργασίες συνεχίστηκαν κατά την διάρκεια του 17ου αιώνα, με των αρχιτέκτονα Carlo Buzzi να επιστρέφει στην Γοτθική αρχιτεκτονική και την ολοκλήρωση του πιο χαρακτηριστικού συμβόλου του ναού, της Μικρής Μαντόνας. Το αγαλματάκι αυτό βρίσκεται σε υψος 108.5 μέτρων και λόγο του ύψους του είναι εμφανές από τα περισσότερα σημεία της ευρύτερης περιοχής του κέντρου.
Επειδή το Μιλάνο όμως, συχνά είναι συννεφιασμένο, οι Μιλανέζοι θεωρούν την μέρα καθαρή όταν το αγαλματάκι είναι εμφανές από μια απόσταση. Αυτό που δεν κατάφεραν να πετύχουν πολλοί άνδρες για περίπου 400 χρόνια, το κατάφερε ο Ναπολέοντας σε μόλις επτά χρόνια. Ήταν το 1805 όταν έπρεπε να στεφτεί Βασιλιάς της Ιταλίας και παράγγειλε το εξωτερικό του ναού να τελειώσει άμεσα, όπως και έγινε. Ο Ναοπολέων στέφτηκε βασιλιάς στον καθεδρικό και ως ένα "ευχαριστώ" τοποθετήθηκε και ένα άγαλμα του στην κορυφή μιας από της spires. Μέσα στα επόμενα χρόνια ολοκληρώθηκαν και άλλες λεπτομέρειες αλλά μόλις το 1965, με την τοποθέτηση της τελευταίας πύλης, θεωρείται ως το τέλος μιας μακριάς διαδικασίας της κατασκευής του επιβλητικού αυτού καθεδρικού. Ακόμα και σήμερα όμως κάποια αγάλματα δεν έχουν ολοκληρωθεί.

Σήμερα 6/9 ... Οσιμάρτυρος Βίβου, Αγίου Ευδοξίου

μαζεύοντας το .... ταξίδι (φ.Μ.Κυμάκη)

 Οσιμάρτυρος Βίβου, Αγίου Ευδοξίου

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-