Αλέκος Σακελλάριος (13 Νοεμβρίου 1913 - 28 Αυγούστου 1991)

 

28 Αυγούστου 1991 (30 χρόνια πριν) πέθανε:

Αλέκος Σακελλάριος Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός και σκηνοθέτης

Ο Αλέκος Σακελλάριος (13 Νοεμβρίου 1913 - 28 Αυγούστου 1991) ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Εξαιρετικά δημοφιλής και παραγωγικός, υπήρξε από τους σημαντικότερους ανανεωτές της μεταπολεμικής νεοελληνικής κωμωδίας και από τους σημαντικότερους στιχουργούς του ελαφρού ελληνικού τραγουδιού.


Πίνακας περιεχομένων
1 Πρώιμα χρόνια
2 Καριέρα
3 Προσωπική ζωή
4 Εργογραφία
4.1 Κινηματογραφικές ταινίες
4.2 Θεατρικές παραστάσεις
4.2.1 Πρόζα
4.2.2 Επιθεώρηση
4.2.3 Οπερέττα
4.2.4 Βαριεττέ
4.3 Τηλεόραση
4.4 Βιντεοταινίες
5 Στίχοι τραγουδιών
6 Βιβλιογραφία
7 Παραπομπές
8 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πρώιμα χρόνια

Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, στην Αχαρνών. Οι νομικές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών εκτοπίστηκαν πολύ σύντομα από τις ζωηρές δημοσιογραφικές του ανησυχίες (ήδη από τα σχολικά του χρόνια υπήρξε εκδότης του Μαθητή, της πιο μεγάλης κυκλοφορίας μαθητικής εφημερίδας της εποχής).[5] Στη μάχιμη δημοσιογραφία μπαίνει μέσα από τη φιλολογική στήλη της Καθημερινής, μετά από ποίημα που στέλνει στον Γεώργιο Βλάχο. Εργάστηκε σε εφημερίδες όπως: Ελεύθερη Ελλάδα, Ακρόπολις, Απογευματινή, Μάχη, Ελεύθερος Κόσμος, Εθνικός Κήρυξ, Ελεύθερος Τύπος κ.ά., άλλοτε ως ρεπόρτερ, άλλοτε ως χρονογράφος ή ως ευθυμογράφος. Επίσης με τον στενό συνεργάτη του Χρήστο Γιαννακόπουλο εξέδωσαν την εφημερίδα Το Εικοσιτετράωρο και τα περιοδικά Πρωτεύουσα και Σαββατοκύριακο. Διετέλεσε επίσης και διευθυντής του περιοδικού ποικίλης ύλης Εβδομάς. Μέχρι το τέλος της ζωής του χρονογραφούσε σε εφημερίδες και περιοδικά.

Το 1935 έγραψε, κατόπιν παραγγελίας του κορυφαίου κωμικού του ελαφρού μουσικού θεάτρου της περιόδου, Πέτρου Κυριακού, το πρώτο θεατρικό του έργο, τη μουσική ηθογραφία Ο βασιλιάς του Χαλβά σε συνεργασία με τον Μήτσο Βασιλειάδη με συνθέτη τον Νίκο Χατζηαποστόλου. Η επιτυχία ήταν μεγάλη και καθιέρωσε κατ'ευθείαν τον νεαρό συγγραφέα.

Γεώργιος Ροϊλός (Στεμνίτσα Γορτυνίας, 1867 – Αθήνα, 28 Αυγούστου 1928)

28 Αυγούστου 1928 (93 χρόνια πριν) πέθανε: 

Γεώργιος Ροϊλός Έλληνας ζωγράφος

Ο Γεώργιος Ροϊλός (Στεμνίτσα Γορτυνίας, 1867 – Αθήνα, 28 Αυγούστου 1928) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους της «Ομάδας του Μονάχου» με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ιστορικά θέματα και την προσωπογραφία. Ως καθηγητής της Ελαιογραφίας στη θέση του Ιακωβίδη από το 1910 παρέκκλινε από τις ακαδημαϊκές τάσεις (ενταγμένες σ΄ένα τυποποιημένο κώδικα προτύπων) ενδιαφερόμενος κυρίως για την ανανέωση της διδασκαλίας με την επιβολή μεγαλύτερης ελευθερίας.^[8]

Πίνακας περιεχομένων

• 1 Βιογραφία
• 2 Θεματογραφία
• 3 Ελαιογραφίες
• 4 Γκαλερί
• 5 Παραπομπές
• 6 Πηγές
• 7 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Βιογραφία

Ο Ροϊλός σπούδασε ζωγραφική αρχικά στο Σχολείο των Τεχνών στην Αθήνα, από το 1880 μέχρι το 1887, με δάσκαλο τον Νικηφόρο Λύτρα. Το 1888 πήγε με υποτροφία του κληροδοτήματος Κρήτση στο Μόναχο, για να συνεχίσει τις σπουδές του κοντά στον Νικόλαο Γύζη. Το 1890 πήγε στο Παρίσι για να ολοκληρώσει τις σπουδές του κοντά στον Μπενζαμέν Κονστάν (Benjamin Constant) και τον Πωλ Λωράνς (Paul Laurence).^[9]

Το 1894 επέστρεψε στην Αθήνα και ένα χρόνο αργότερα, ύστερα από το θάνατο του Σπυρίδωνος Προσαλέντη, διορίστηκε καθηγητής στην έδρα Αγαλματογραφίας της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, για να φύγει κατόπιν το 1903 στο Λονδίνο, όπου έγινε μέλος του εκεί Καλλιτεχνικού Συνδέσμου και στη συνέχεια για άλλα δυο χρόνια στο Λίβερπουλ, όπου εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας της πόλης και πήρε μέρος σε διάφορες εκθέσεις. Επέστρεψε στην Αθήνα ξανά το 1908 και από το 1910 έως το 1927 κατείχε την έδρα Ελαιογραφίας στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.^[10] Είχε ως ατελιέ το δεξιό απ' τα δύο περίφημα δίδυμα αντικριστά Πυργόσπιτα της οδού Παυσίλυπου στην Καστέλλα. ^[11] Πέθανε το 1928 στην Αθήνα.

 

Ιωάννης Αποστόλου (1860 - 28 Αυγούστου 1905)

 

28 Αυγούστου 1905 (116 χρόνια πριν) πέθανε:
Ιωάννης Αποστόλου Έλληνας τενόρος


Ο Ιωάννης Αποστόλου (1860 - 28 Αυγούστου 1905) ήταν Έλληνας λυρικός οξύφωνος με διεθνή καριέρα.
Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1860 στο Μενίδι[1]. Τραγουδούσε από παιδί στη βασιλική χορωδία του Παλατιού, και σπούδασε στο Ωδείο της Αθήνας. Εργάστηκε αρχικά ως γραφέας στο Δικαστήριο της Αθήνας και στο Εθνικό τυπογραφείο, ενώ τραγουδούσε στους δρόμους της Αθήνας. Στα μέσα της δεκαετίας του 1880 έγινε μέλος διαφόρων χορωδιών, μεταξύ άλλων και στη μουσική σχολή του Ναπολέοντα Λαμπελέτ, και υπό την διεύθυνσή του τραγούδησε το 1888 στην όπερα του Σπυρίδωνα Ξύνδα ο Υποψήφιος βουλευτής που ανέβηκε από τον θίασο του Καντακουζηνού και ο Αποστόλου είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στην παράσταση έπαιξε μαζί με τους Πετροζίνη, Μωραϊτίνη και τη Θεανοπούλου. Το μελόδραμα αυτό ήταν η πρώτη παράσταση μελοδράματος στην Ελλάδα. Μετά την παράσταση αυτή ταξίδεψε στο Μιλάνο για να σπουδάσει και εκεί ολοκλήρωσε μαθήματα τενόρου. Αργότερα συνεργάστηκε με τον Σοτζόκιν δίνοντας την πρώτη του παράσταση στη Βενετία το 1890. Από τότε ανέβασε πολλές παραστάσεις κάνοντας το όνομα του διεθνώς γνωστό.

Σύμφωνα με τον Ελληνικό τύπο της εποχής συγκαταλεγόταν στην πρώτη θέση των λυρικών καλλιτεχνών της Ιταλίας και ήταν περιζήτητος με παγκόσμια φήμη. Μάλιστα τον κάλεσε στην αυλή του και ο Ιταλός βασιλιάς Ουμπέρτο για να τραγουδήσει για αυτόν. Τραγούδησε δύο περιόδους στην Σκάλα του Μιλάνου, στις πόλεις Τορίνο, Νάπολι, Αθήνα, Πάτρα, Κάιρο, Αλεξάνδρεια και στην Οδησσό. Μερικά από τα γνωστά έργα που έπαιξε ήταν οι Μέδικοι, Τραβιάτα, Τόσκα, Βέρθερο και Μανόν. Στη Νάπολη συνεργάστηκε με τον Έλληνα τενόρο Χατζηλουκά που έκανε καριέρα στην Ιταλία.

Πέθανε το 1905 στην Νάπολη της Ιταλίας, προετοιμαζόμενος για τη νέα του παράσταση, από ανακοπή καρδιάς. Ο Τύπος της εποχής αναφέρει ότι αιτία γι' αυτό ήταν η άτακτη ζωή που έκανε και οι καταχρήσεις.

Κανό Μοτονόμπου

 

28 Αυγούστου 1476 (545 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Κανό Μοτονόμπου Ιάπωνας ζωγράφος

Ο Κανό Μοτονόμπου (ιαπωνικά: 狩野 元信‎, 28 Αυγούστου 1476 - 5 Νοεμβρίου 1559) ήταν Ιάπωνας ζωγράφος. Ήταν μέλος της σχολής ζωγραφικής Κανούχα. Πατέρας του ήταν ο Κανό Μασανόμπου, ιδρυτής της σχολής Κανό. Στα χρόνια του Μοτονόμπου η σχολή υπό τη διεύθυνσή του κυριάρχησε στην καλλιτεχνική ζωή της Ιαπωνίας ως το κύριο καλλιτεχνικό ρεύμα της εποχής

Αλίκη Διπλαράκου

 

28 Αυγούστου 1912 (109 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Αλίκη Διπλαράκου Ελληνίδα μοντέλο

Η Αλίκη Διπλαράκου, Λαίδη Ράσελ (28 Αυγούστου 1912 - 30 Οκτωβρίου 2002) ήταν Μις Ελλάς και η πρώτη Ελληνίδα Μις Ευρώπη (1930).
Αλίκη Διπλαράκου


Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα Αλίκη Διπλαράκου (Ελληνικά)
Γέννηση 28 Αυγούστου 1912
Αθήνα
Θάνατος 30 Οκτωβρίου 2002[1]

Χώρα πολιτογράφησης Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες Νέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα μοντέλο
διαγωνιζόμενη σε καλλιστεία
Οικογένεια
Σύζυγος Paul-Louis Weiller (από 1932)[2]
Sir John Russell (από 1945)[2]
Τέκνα Paul-Annick Weiller[3]
Georgiana Russell[3]
Alexander Charles Thomas Wriothesley Russell[3]
Γονείς George Diplarakos[3]
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Βιογραφία
Γεννήθηκε το 1912 και καταγόταν από την Κρήνη της Μάνης. Ήταν κόρη τού Γεωργίου Διπλαράκου και της Ελένης Νικολέση. Ο πατέρας της είχε το επώνυμο Βαβούλης, αλλά το άλλαξε και έλαβε το επώνυμο της μητέρας του Διπλαράκου· η οικογένεια ζούσε στην Αθήνα. Αδέλφια της Αλίκης ήταν η Νάντα (1912-1966) σύζυγος Ανδρέα Ροδοκανάκη Γάλλου διπλωμάτη, η Χριστίνα (1918-1999) σύζυγος Ανρί Κλωντέλ (γιου του Πωλ και ανιψιού της γλύπτριας Καμίλ Κλοντέλ) και η Εντμέ σύζυγος Σπυρίδωνος Βασιλοπούλου.

Αναδείχτηκε στον τίτλο της ομορφότερης γυναίκας στην Ελλάδα και μετά στην Ευρώπη σε ηλικία 18 ετών, στο Παρίσι το 1930. Όταν ρωτήθηκε πώς ξεκίνησε η συμμετοχή της, είπε: "Ήμουν με τη μητέρα μου στο τσάι της Βρετανικής πρεσβείας, όταν κάποιος πρότεινε να πάμε να δούμε τον διαγωνισμό ομορφιάς σε ένα θέατρο. Κάποια στιγμή οι κριτές φώναξαν το όνομά μου· νόμισα ότι ήταν αστείο. Προσπάθησα να αρνηθώ, αλλά ο Πρόεδρος της Ελλάδας μου είπε, ότι αυτό θα πρόβαλλε την Ελλάδα και να δεχθώ. Τρεις ημέρες μετά βρέθηκα στο Παρίσι, όπου κέρδισα στον Ευρωπαϊκό διαγωνισμό και έπρεπε να συνεχίσω στο Ρίο". Ήλθε 2η στον διαγωνισμό μις Κόσμος τού Ρίο ντε Ζανέιρο το ίδιο έτος. Περιόδευσε στις ΗΠΑ, δίνοντας διαλέξεις για τον αρχαίο και νέο ελληνικό πολιτισμό. Μιλούσε με ευχέρεια αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά.

Το 1930 ντύθηκε με ανδρικά ρούχα και παραβίασε το άβατο του Αγίου Όρους, πράγμα που ήταν η τρίτη παραβίαση από γυναίκα και το συμβάν έγινε πρωτοσέλιδη είδηση. Το περιοδικό Time αναφέρθηκε σε αυτήν και στον ρόλο των γυναικών στην ιστορία, στο τεύχος 13-7-1953. Προσπάθησε να δοκιμάσει το ταλέντο της στο θέατρο και έπαιξε στο έργο "Προμηθεύς". Έγινε γνωστή διεθνώς εξαιτίας του δεύτερου γάμου της με τον Άγγλο ευπατρίδη Σερ Τζον Ράσελ (1914-1984). Απεβίωσε στις 30 Οκτωβρίου του 2002.
Προσωπική ζωήΕπεξεργασία

Η Διπλαράκου παντρεύτηκε πρώτα το 1932 τον Πωλ-Λουί Βάιλερ, αεροπόρο και διευθυντή της Gnome et Rhône, βιομήχανο και φιλάνθρωπο, γιο του Λαζάρ Βάιλερ, μηχανικού, βιομήχανου και πολιτικού και της Αλίκης Ζαβάλ. Μαζί απέκτησαν τον Πωλ-Αννίκ Βάιλερ (1933-1998), ο οποίος νυμφεύτηκε την ντόνα Ολυμπία-Εμμανουέλα Τορλόνια ντι Τσιβιτέλα-Τσέζι και απέκτησαν τη Σιβύλλα Βάιλερ, μετέπειτα σύζυγο του Γουλιέλμου των Καπετιδών-Βουρβόνων-Πάρμας πρίγκιπα τού Λουξεμβούργου. Το ζευγάρι χώρισε και το 1945 η Διπλαράκου παντρεύτηκε με τον Βρετανό διπλωμάτη και πρέσβη Τζον Ράσελ, με τον οποίο απέκτησαν άλλα δύο παιδιά: τη Γεωργιάνα-Αλεξάνδρα (1947) και τον Αλέξανδρο-Κάρολο-Θωμά Ράσελ (1950).

Γεράσιμος Μαρκοράς (1826 – 28 Αυγούστου 1911)

28 Αυγούστου 1911 (110 χρόνια πριν) πέθανε:
Γεράσιμος Μαρκοράς Έλληνας ποιητής


Ο Γεράσιμος Μαρκοράς (1826 – 28 Αυγούστου 1911) ήταν Έλληνας ποιητής, μαθητής του εθνικού ποιητή Διονύσιου Σολωμού. Ανήκει στους «σολωμικούς ποιητές» της λεγόμενης «Επτανησιακής σχολής». Γιος του Κερκυραίου δικαστικού και λόγιου Γεωργίου Μαρκορά και εγγονός της Μαρίνας Βλασοπούλου κόρης του Στυλιανού (1748 - 1822).

Γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά και έλαβε τη Γυμνασιακή του εκπαίδευση στην Κέρκυρα. Σε ηλικία 23 ετών έφυγε για την Ιταλία και σπούδασε νομικά. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ιόνιο Ακαδημία απ' όπου αποφοίτησε και έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα[3].

Παρά τις σπουδές του στα νομικά, αφιερώθηκε στην ποίηση. Το 1864 συνέγγραψε τον Ελληνικό Βασιλικό ύμνο [4] τον οποίο μελοποίησε ο Νικόλαος Μάντζαρος. Το 1875 δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα με τον τίτλο «Όρκος». Το 1890 εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο «Ποιητικά Έργα», με την οποία καθιερώνεται ως ποιητής στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο[2] και στην οποία περιλαμβανόταν και ο «Όρκος». Το 1898 ακολουθεί η συλλογή του «Μικρά Ταξείδια».

Επηρεασμένος από το διδάσκαλο του, στα ποιήματά του υπήρξε μελωδικός, αφηγηματικός και επιδέξιος χειριστής της δημοτικής. Ήταν φυσιολάτρης και πατριδολάτρης, κάτι που επηρέασε έντονα την ποίησή του. Μαζί με τους Ψυχάρη, Παλαμά, Καρκαβίτσα και Πολυλά συνέβαλε στην επιβολή της δημοτικής και στην αναγέννηση των νεοελληνικών γραμμάτων.

Πέθανε στην Κέρκυρα στις 28 Αυγούστου του 1911

Ούγκο Γκρότιους (Hugo Grotius, Huig de Groot, Hugo de Groot, 10 Απριλίου 1583 - 28 Αυγούστου 1645)

28 Αυγούστου 1645 (376 χρόνια πριν) πέθανε:
Ούγκο Γκρότιους Ολλανδός φιλόσοφος και συγγραφέας


Ο Ούγκο Γκρότιους (Hugo Grotius, Huig de Groot, Hugo de Groot, 10 Απριλίου 1583 - 28 Αυγούστου 1645) ήταν διάσημος Ολλανδός ουμανιστής, πολιτικός και διπλωμάτης, ποιητής και νομικός.

Υπήρξε άριστος γνώστης των ελληνικών γραμμάτων, καλός ιστορικός, περίφημος θεολόγος και συγγραφέας. Το κύριο έργο του, πραγματικό Σύστημα Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, βαθύτατα επηρεασμένο από τους αρχαίους συγγραφείς,[15] είναι το De jure belli ac pacis (1625). Προηγουμένως είχε κυκλοφορήσει με αφορμή την αγγλοολλανδική διένεξη σχετικά με την ελευθερία των θαλασσών, τμήμα ανέκδοτης γνωμοδοτήσεώς του με το τίτλο Mare liberum (1608). Η όλη γνωμοδότηση βρέθηκε το 1868 και δημοσιεύτηκε με τον τίτλο De jure praede commentarius.[16]

Ο Ούγκο Γκρότιους θεωρείται "Πατέρας του Διεθνούς Δικαίου" επειδή ακριβώς είναι ο πρώτος που έγραψε ειδικά βιβλίο περί του αντικειμένου, έργο καθολικό και συστηματικό. Επί πλέον προχώρησε και στη διάκρισή του σε Φυσικό Δίκαιο και σε Θετικό Δίκαιο με επιμέρους διάκριση του δεύτερου ως προς την προέλευση σε Θείο Δίκαιο και Θετικό Δίκαιο (βούλησης ανθρώπων). Το δε τελευταίο σε Αστικό Δίκαιο και σε "Δίκαιο των Εθνών", ή Διεθνές Δίκαιο όπως ονομάζεται σήμερα.


Πίνακας περιεχομένων
1 Η εισφορά στην επιστήμη του Διεθνούς Δικαίου
2 Έργογραφία
3 Παραπομπές
4 Βιβλιογραφία

Εκείνη την Κυριακή καμία εκκλησία δεν λειτούργησε.

 

ανάρτηση του 2012

28 Αυγούστου 1922...

Οι Τούρκοι ανακαταλαμβάνουν τη Σμύρνη και επιδίδονται στην εξόντωση του Ελληνικού στοιχείου. Μαρτυρικός θάνατος του Χρυσοστόμου Σμύρνης.

Εκείνη την Κυριακή καμία εκκλησία δεν λειτούργησε.

Ένα αποπροσανατολισμένο τάγμα του ελληνικού στρατού που προσπαθούσε να φθάσει στην ακτή, αποτελούμενο από 6.000 περίπου άνδρες, συγκρούστηκε με τον τουρκικό στρατό στο προάστιο Παράδεισος και, μετά από μια ψευτομάχη, παραδόθηκε στους αντιπάλους. Αιχμαλωτίστηκαν όλοι, μαζί με κάποιους τελευταίους βραδυπορημένους Έλληνες στρατιώτες που εξαντλημένοι είχαν απομείνει στη Σμύρνη. Κάποιοι από αυτούς μπόρεσαν να μπουν σε ελληνικά σπίτια, να ντυθούν με πολιτικά και να γλυτώσουν. Η ελληνική στρατιωτική παρουσία στη χερσόνησο της Μικράς Ασίας τελείωνε…

Την ίδια ώρα, χιλιάδες έντρομοι Έλληνες και Αρμένιοι προσπαθούσαν να βρουν άσυλο σε εκκλησίες, προξενεία και ξένα ιδρύματα. Η αρμένικη συνοικία το πρωί της Κυριακής είναι ένα οστεοφυλάκιο. Σχεδόν κανένα σπίτι ή μαγαζί δεν έμεινε απαραβίαστο, οι περιουσίες είχαν εξανεμιστεί και τα λάφυρα μεταφέρονταν σε τεράστιες ποσότητες, φορτωμένα σε κάρα, ενώ κάρα φορτωμένα με πτώματα στέλνονταν στο εσωτερικό της χώρας. Πτώματα κείτονταν παντού, ενώ συνεχίζονταν οι βιασμοί των γυναικών και οι παιδοκτονίες. Χιλιάδες Αρμένιοι προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στην μητρόπολη του Αγίου Στεφάνου. Ο G. Horton περιγράφει: Τα κομψά στρατιωτικά αποσπάσματα που είχαν εγγυηθεί την ασφάλεια και είχαν δημιουργήσει στους κατοίκους κάποια εμπιστοσύνη ότι ο τακτικός στρατός είχε αρχίσει να λειτουργεί και να προστατεύει τους πολίτες, είχαν τώρα ως βασική απασχόληση το κυνήγι και τον φόνο των Αρμενίων. Οι βιαιοπραγίες των πρώτων ημερών της τουρκικής κυριαρχίας είχαν ως κύριο στόχο την αρμενική κοινότητα, αλλά δεν περιορίστηκαν σε αυτήν. Εξαπλώθηκαν στον ελληνικό πληθυσμό, και σε πολύ μικρότερη έκταση, σε οικογένειες και ιδιοκτησίες των Λεβαντίνων. Πυροβολισμοί, ουρλιαχτά γυναικών και πτώματα εξαπλώνονται πλέον σε όλη τη Σμύρνη και τα ακριβά προάστια του Μπουρνόβα, του Παραδείσου, του Κορδελιού, του Μπουτζά… Οι ξένες δυνάμεις είχαν αποβιβάσει στη Σμύρνη μικρά στρατιωτικά αποσπάσματα για να φρουρούν η καθεμία αποκλειστικά και μόνο τα δικά της προξενεία, εκκλησιές, νοσοκομεία, εκπαιδευτικά ιδρύματα ή ακόμα και οικίες επιφανών συμπολιτών τους, όχι πάντα με απόλυτη επιτυχία. Στο λιμάνι συνεχιζόταν πάντα η εναγώνια προσπάθεια των προσφύγων να βρουν ένα πλωτό μέσο για να απομακρυνθούν…

Το μεσημέρι, εισήλθε στην πόλη από την τουρκική συνοικία ο Μουσταφά Κεμάλ, με μια πομπή καλογυαλισμένων αυτοκινήτων, διακοσμημένων με κλάδους ελιάς, όπου τους υποδέχτηκε το ιππικό. Ήταν η στιγμή που ονειρευόταν για τρία ολόκληρα χρόνια. Η διανοούμενη Χαλιντέ Εντίπ, στέλεχος του Κεμάλ, ήταν μαγεμένη: «Με μια αστραπιαία κίνηση, δυο μακριές σειρές ιππέων τράβηξαν τα σπαθιά τους από τις θήκες και ο ήλιος άστραφτε πάνω στο ατσάλι, καθώς μας προσπέρασαν καλπάζοντας στις δυο πλευρές μας.» Την ίδια ημέρα οι τουρκικές δυνάμεις απελευθέρωσαν την Προύσα. Όταν τα νέα έφτασαν στην Άγκυρα, αφαιρέθηκε η μαύρη ταινία από το βήμα της Εθνοσυνέλευσης. Η περίοδος πένθους της νέας Τουρκίας είχε, συμβολικά τουλάχιστον, τελειώσει.

Η πρώτη κίνηση του Κεμάλ ήταν να εγκαταστήσει στην πόλη τουρκική διοίκηση, με φρούραρχο τον αρχιστράτηγο Νουρεντίν πασά, άνθρωπο σκληρό, αδίστακτο και φιλόδοξο, ο οποίος έτρεφε άσβεστο μίσος για τους ξένους. Οι σκεπτόμενοι ανησύχησαν για αυτή την επιλογή. Ο Νουρεντίν πασάς, όμως, εγγυήθηκε την ασφάλεια της πόλης, λέγοντας ότι όλοι θα συνεχίσουν τη ζωή και τις δουλειές τους, όπως πριν. Οι κάτοικοι της Σμύρνης ήλπιζαν ότι η βία θα σταματούσε, αλλά δεν γνώριζαν ότι ο Κεμάλ είχε ήδη στείλει τηλεγράφημα στην Κοινωνία των Εθνών, προειδοποιώντας ότι επειδή τα πνεύματα του τουρκικού πληθυσμού είναι εξημμένα, η κυβέρνηση της Άγκυρας δεν θα είναι υπεύθυνη για τυχόν σφαγές. Το ίδιο απόγευμα, ο μητροπολίτης Χρυσόστομος και οι δημογέροντες της πόλης Κλημάνογλου και Τσουρουκτσόγλου παρουσιάστηκαν μετά από πρόσκληση στον Νουρεντίν πασά, για να «λάβουν οδηγίες» από τον νέο διοικητή της πόλης… Αυτός τους παρέδωσε στον εξαγριωμένο τουρκικό όχλο, στα χέρια του οποίου βρήκαν μαρτυρικό θάνατο και διαμελίστηκαν. http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/143627

Σήμερα 28/8... Μάρτυρος Δάμωνος πρεσβυτέρου

σύνθεση χρωμάτων και φωτός (φ.Μ.Κυμάκη)

Μάρτυρος Δάμωνος πρεσβυτέρου

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-