Νέλλυ Ζαχς Γερμανίδα συγγραφέας

10 Δεκεμβρίου 1891 (130 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Νέλλυ Ζαχς Γερμανίδα συγγραφέας

Η Νέλλυ Ζαχς (Nelly Sachs, Βερολίνο, 10 Δεκεμβρίου 1891 - Στοκχόλμη, 12 Μαΐου 1970) ήταν Γερμανίδα ποίητρια και δραματουργός, η οποία μεταμορφώθηκε λόγω της ναζιστικής εμπειρίας από ερασιτέχνης σε δριμεία εκπρόσωπο της δυστυχίας και του πόθου των Εβραίων συνανθρώπων της.

Γεννήθηκε στο Schöneberg, στο Βερολίνο, το 1891 και κατέφυγε το 1940 στη Σουηδία. Ήταν φίλη της Σέλμα Λάγκερλεφ. Το 1966 μοιράστηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας με τον Εβραίο συγγραφέα Σαμουήλ Ιωσήφ Άγκνον. Ασύνηθες μέτρο για τη Σουηδική Ακαδημία, το οποίο καλύφθηκε με μία προσεγμένη επιχειρηματολογία: "Ο επιμερισμός του βραβείου έχει έναν ιδιαίτερο σκοπό: να τιμήσει δύο συγγραφείς οι οποίοι, παρ' όλο που γράφουν σε διαφορετικές γλώσσες, συνδέονται με πνευματική συγγένεια και συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον σε μια μεγαλειώδη προσπάθεια να προβάλουν την πολιτισμική κληρονομιά του εβραϊκού λαού μέσω του γραπτού λόγου". Στον λόγο που εκφωνήθηκε για τη Νέλλυ Ζαχς σχολιάστηκε "η συμβολική της γλώσσα, που συνδυάζει μια τολμηρή μοντερνιστική έμπνευση με τον απόηχο της αρχαίας βιβλικής ποίησης"[3]. Η ίδια η Νέλλυ Ζαχς παρατήρησε πως ο Άγκνον εκπροσωπούσε το Ισραήλ ενώ «εγώ εκπροσωπώ την τραγωδία του εβραϊκού λαού».

Μετά το θάνατό της το 1970 τάφηκε στο Norra begravningsplatsen στη Στοκχόλμη. Μια αναμνηστική πλάκα μνημονεύει τον τόπο γέννησής της, στο Maaßenstraße 14, στο Schöneberg, όπου υπάρχει επίσης ένα Πάρκο, στη Dennewitzstraße, ονομασμένο προς τιμήν της.

Ποιήματά της στα ελληνικά βρίσκονται στα παρακάτω βιβλία:
Τέσσερις νομπελίστες ποιητές: συλλογικό έργο, ανθολόγηση ποιημάτων των Νέλλυ Ζαχς (Nelly Sachs), Jaroslav Seifert, Γκύντερ Γκρας (Günter Grass), Ελφρίντε Γέλινεκ (Elfriede Jelinek). Ανθολόγηση και μετάφραση Σωτήρης Γυφτάκης για τις εκδ. "Λεξίτυπον", 2007 ·
Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα: Επιλογή από ελληνικές μεταφράσεις. Ανθολόγηση Μαρία Λαϊνά. Ελληνικά Γράμματα, 2007.

Αυτό που είμαστε - Ίρβιν Γιάλομ

πηγή http://tvxs.gr/news/biblio/ayto-poy-eimaste-toy-irbin-gialom
Αυτό που είμαστε. Του Ίρβιν Γιάλομ
04:06, 03 Ιουν 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/9

Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα. Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.

Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι.Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ’ όλ’ αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτερα ζητήματα. 

1. Αυτό που κατέχουμε. Τα υλικά αγαθά είνα απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.
2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων. Η φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: “Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων… πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ’ τη σάρκα μας”. Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες.
Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.
3. Αυτό που είμαστε. Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα.
Αυτή η τελευταία σκέψη – ότι η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το πως ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες – είναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα. Κεντρικό αξίωμα στη σχολή του στωικισμού, πέρασε από τον Ζήνωνα, τον Σενέκα, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Σπινόζα, τον Σοπενάουερ και τον Νίτσε κι έφτασε να γίνει θεμελιώδης έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωστική-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.


Από το βιβλίο του Irvin Yalom, Στον κήπο του Επίκουρου: αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου, εκδόσεις Άγρα.

O Irvin D. Yalom (1931-) είναι επίτιμος καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ. Μαθητής και συνεργάτης του Rollo May, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους, εν ζωή, εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική και είναι συγγραφέας του εγκυρότερου και πληρέστερου εγχειρίδιου υπαρξιακής ψυχοθεραπείας ("Existential Psychotherapy"). Το πρώτο του βιβλίο, "Theory and Practice of Group Psychotherapy", έχει μεταφραστεί σε 14 γλώσσες και αποτελεί βασικό διδακτικό εγχειρίδιο σε πολλές σχολές ψυχιατρικής και ψυχοθεραπείας.
 

Ο Yalom έχει γράψει πολλά ακόμη επιστημονικά βιβλία και άρθρα. Το λογοτεχνικό του έργο αρχίζει όψιμα και περιλαμβάνει δύο συλλογές διηγημάτων ("Love's Executioner" και "Momma and the Meaning of Life") και τρία μυθιστορήματα ("When Nietzsche Wept", "Lying on the Couch" και "The Schopenhauer Cure"), που όλα έχουν γίνει μπεστ-σέλλερ σε πολλές χώρες. Όλα του τα λογοτεχνικά βιβλία αποτελούν ιστορίες ψυχοθεραπείας και ο ίδιος τα θεωρεί προέκταση του διδακτικού του έργου, το οποίο, όπως λέει, βρίθει ούτως ή άλλως ιστοριών και διηγήσεων.
 

Στις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τα βιβλία του: "Όταν έκλαψε ο Νίτσε", "Στο ντιβάνι" και "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" (μυθιστορήματα)· "Ο δήμιος του έρωτα" και "Η μάνα και το νόημα της ζωής" (διηγήματα)· "Θρησκεία και ψυχιατρική", "Το δώρο της ψυχοθεραπείας", "Στον κήπο του Επίκουρου - Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου", "Θεωρία και πράξη της ομαδικής ψυχοθεραπείας και Ενδονοσοκομειακή ομαδική ψυχοθεραπεία" (δοκίμια και μελέτες)· "Κάθε μέρα λίγο πιο κοντά - Μια ψυχοθεραπεία ειπωμένη δυό φορές" (με την Ginny Elkin)· "Θα φωνάξω την αστυνομία" που συνέγραψε με τον R.L.Berger (αφήγημα), ενώ ετοιμάζεται το βιβλίο "Υπαρξιακή ψυχοθεραπεία".

Ελένη Καντακουζηνή Βυζαντινή αυτοκράτειρα

Η Ελένη θάπτει τα σώματα του άνδρα της Δαυίδ της Τραπεζούντας και των δύο μεγαλύτερων γιων του Βασιλείου και Μανουήλ Μεγάλων Κομνηνών, παρά την απαγόρευση του Μωάμεθ Β΄.

 
10 Δεκεμβρίου 1396 (625 χρόνια πριν) πέθανε:

Ελένη Καντακουζηνή Βυζαντινή αυτοκράτειρα

Η Ελένη Καντακουζηνή (1333 - 10 Δεκεμβρίου 1396) ήταν Βυζαντινή αυτοκράτειρα ως σύζυγος του Ιωάννη Ε' Παλαιολόγου κόρη του αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ´Καντακουζηνού. [3]

Ο πατέρας της ήταν υιός του Μιχαήλ Καντακουζηνού, προβλεπτή (διοικητή) Μωρέως (1308-1316) και της Θεοδώρας (κόρης του στρατηγού Χανδρηνού). Η μητέρα της Ειρήνη Μίτσο-Ασέν ήταν κόρη του Ανδρονίκου (υιού του Ιβάν Γ' ηγεμόνα της Βουλγαρίας και της Ειρήνης Παλαιολογίνας) και της Ταρχανειώτη.

Αδέλφια της ήταν ο Μανουήλ δεσπότης του Μωρέως (1349-1380), ο Ματθαίος δεσπότης του Μωρέως (1380-1383) και μετά συναυτοκράτορας (1383-85), η Μαρία σύζυγος Νικηφόρου Β' Ορσίνι δεσπότη Ηπείρου και η Θεοδώρα σύζυγος του Ορχάν Οσμανιδών εμίρη της Βιθυνίας.


Πριν το γάμο τηςΣτις 15 Ιουνίου 1341 ο Ιωάννης Ε' διαδέχθηκε οκταετής τον πατέρα του με αντιβασιλιά τον Ιωάννη ΣΤ', ο οποίος εποφθαλμιούσε το θρόνο. Η μητέρα του Άννα της Σαβοΐας μαζί με τον πατριάρχη Ιωάννη ΙΔ' και τον Μέγα Δούκα Αλέξιο Απόκαυκο, όταν ο Ιωάννης ΣΤ' έλειπε τον Σεπτέμβριο του 1341 από την Κωνσταντινούπολη, τον απομάκρυναν αναλαμβάνοντας την αντιβασιλεία. Τότε ο Ιωάννης ΣΤ' που ήταν Μέγας Δομέστικος (αρχιστράτηγος), με τη βοήθεια του στρατού, του Στέφαν-Ουρός Δ' της Σερβίας και του Ορχάν εμίρη της Βιθυνίας, επικράτησε. Η συμμαχία με τον Ορχάν επισφραγίστηκε με το γάμο του με τη Θεοδώρα Καντακουζηνή, κόρη του Ιωάννη ΣΤ' και η Ελένη συνόδευσε την αδελφή και τη μητέρα της στη Σηλυμβρία, όπου έγινε ο γάμος. Το 1345 σκοτώθηκε ο Αλέξιος Απόκαυκος, το 1346 ο Ιωάννης ΣΤ' στέφθηκε μόνος του αυτοκράτορας στην Αδριανούπολη και το 1347 μπήκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συμφωνήθηκε να μείνει αυτοκράτορας για 10 έτη ακόμη με συναυτοκράτορα τον Ιωάννη Ε' και να παντρέψει την κόρη του Ελένη με αυτόν. Έτσι έληξε ο εμφύλιος των ετών 1341-47.συνέχεια στη βικιπαίδεια

Μοναστήρι της Παναγιάς της Βαρνάκοβας

To Μοναστήρι της Παναγιάς της Βαρνάκοβας

Το μοναστήρι της Παναγιάς της Βαρνάκοβας είναι το πέμπτο αρχαιότερο μοναστήρι της χώρας, ένα μόλις χρόνο νεώτερο από το Μεγάλο Μετέωρο. Ιδρύθηκε το 1077 από τον Όσιο Αρσένιο που ασκήτεψε σε μια σπηλιά, κοντά στο μοναστήρι.
Η Μονή γνώρισε τη μεγαλύτερη της ακμή στη δυναστεία των Κομνηνών οι οποίοι και την ενίσχυσαν σημαντικά. Δύο από τους οποίους, ο Αλέξιος και ο πατέρας του Εμμανουήλ, ασκήτεψαν στο μοναστήρι.
Καθ' όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας στην μονή λειτούργησε ένα από τα μεγαλύτερα κρυφά σχολειά της Ελλάδος. Με την πτώση του Μεσολογγίου στις 10 Απριλίου του 1826, πολλά γυναικόπαιδα που γλίτωσαν απ' τους Τούρκους βρήκαν καταφύγιο και βοήθεια στο μοναστήρι. Οι Τούρκοι αντιλαμβανόμενοι την σημασίας του μοναστηριού στον αγώνα του Ελληνισμού, το πολιόρκησαν και στις 26 Μαΐου του ίδιου έτους το κατέλαβαν. Ο ναός καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό τα δε άλλα κτίρια υπέστησαν μεγάλες καταστροφές. Το 1831 ο ναός αναστηλώθηκε, με προσωπικά χρήματα του κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια, με ενέχυρο την προσωπική του περιουσία.
Τις τελευταίες δεκαετίες η Μονή είχε περιέλθει σε μαρασμό ακολουθώντας την γενική οικονομική παρακμή της περιοχής. Από το 1985 και για 7 χρόνια η ένδοξη μονή της Βαρνάκοβας έμεινε έρημη και η ερείπωση ήταν θέμα χρόνου, ώσπου το 1998, έξι νέες μοναχές μετοίκησαν στην μονή και κυριολεκτικά την αναγέννησαν.
Σήμερα, το ιστορικό μοναστήρι ανακτεί την παλιά του αίγλη. Τα περισσότερα κτίρια έχουν ανασκευαστεί και οι νέες μοναχές καλωσορίζουν τον επισκέπτη σε έναν ιστορικό χώρο 9 και πλέον αιώνων. 

Τζορτζ ΜακΝτόναλντ Σκωτσέζος συγγραφέας

10 Δεκεμβρίου 1824 (197 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Τζορτζ ΜακΝτόναλντ Σκωτσέζος συγγραφέας

Ο Τζορτζ ΜακΝτόναλντ (1824-1905) (George MacDonald) ήταν Σκώτος συγγραφέας, ποιητής και ιερέας. Ήταν μια πρωτοποριακή φιγούρα στη λογοτεχνία, στο πεδίο του φανταστικού και μέντορας του φίλου του Λιούις Κάρολ. Το έργο του λειτούργησε ως καταλύτης σε έργα συναδέλφων του, καθώς μεγάλοι συγγραφείς έχουν επηρεαστεί από αυτόν, όπως ο Ουίσταν Ώντεν, ο Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, ο Κλάιβ Στέιπλς Λιούις, ο Γκ. Κ. Τσέστερτον, κ.ά.

Ο Κ.Σ. Λιούις έγραψε ότι τον θεωρούσε «πνευματικό του διδάσκαλο»: «Μια μέρα, βρήκα στο βιβλιοπωλείο ενός σιδηροδρομικού σταθμού ένα αντίτυπο από το βιβλίο του Phantastes κι άρχισα να το διαβάζω. Μια ώρα αργότερα, ήξερα ότι είχα διαβεί ένα μεγάλο σύνορο». Χαρακτηριστικός είναι άλλωστε, ο τρόπος με τον οποίον ο Λιούις αναφέρθηκε στον ΜακΝτόναλντ στο βιβλίο του Το μεγάλο διαζύγιο. Ο Γκ. Κ. Τσέστερτον ανέφερε το The Princes and the Goblin σαν ένα βιβλίο, που «άλλαξε ολόκληρη την ύπαρξή μου». Η Ελίζαμπεθ Γιέϊτς έγραψε για το Sir Gibbie: «Με συγκίνησε όπως με είχαν συγκινήσει στην παιδική μου ηλικία τα βιβλία, που μου άνοιξαν τις πύλες της λογοτεχνίας κι οι πρώτες επαφές μου με ευγενείς σκέψεις και λόγια ήταν απερίγραπτα συναρπαστικές». Ακόμη και ο Μαρκ Τουέην, που αρχικά δεν συμπαθούσε τον ΜακΝτόναλντ, στη συνέχεια έγινε φίλος του και υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις ότι επηρεάστηκε από αυτόν.

Εκτός από παραμύθια, ο ΜακΝτόναλντ έγραψε πολλά βιβλία χριστιανικής απολογητικής, σε πολλά από τα οποία υποστήριζε τον χριστιανικό ουνιβερσαλισμό.
Βιογραφία

Ο Τζορτζ ΜακΝτόναλντ γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου το 1824, στο Αμπερντινσάιρ, στη Σκωτία. Ο πατέρας του ήταν αγρότης. Μεγάλωσε στο περιβάλλον της Κογκρεγκασιοναλιστικής προτεσταντικής εκκλησίας με μια ατμόσφαιρα καλβινισμού. Όμως ο Μακ Ντόναλντ δεν συμπαθούσε ορισμένες όψεις του καλβινισμού. Λέγεται ότι, όταν του εξήγησαν για πρώτη φορά το δόγμα του «απόλυτου προκαθορισμού», ξέσπασε σε κλάματα (παρ’ όλο που, για να τον ησυχάσουν, τον διαβεβαίωσαν ότι ήταν ένας από τους «εκλεκτούς»). Σε μυθιστορήματά του όπως ο Robert Falconer (1870) και η Λίλιθ , είναι φανερή η απόστασή του από την ιδέα ενός Θεού που η αγάπη του περιορίζεται σε ορισμένους εκλεκτούς και αρνείται τους άλλους ανθρώπους. Ιδιαίτερα στο τρίτομο βιβλίο του Unspoken Sermons (Άρρητα κηρύγματα) , δείχνει δείγματα βαθιάς θεολογικής γνώσης.

Ο ΜακΝτόναλντ φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Αμπερντίν και στο Ανεξάρτητο Κολλέγιο Χάιμπερι. Ήταν εξαιρετικά μελετηρός και διάβαζε όχι μόνο στ’ αγγλικά αλλά και στα ολλανδικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά, τα ιταλικά, τα ισπανικά, τα λατινικά και τα ελληνικά.

Το 1850 διορίστηκε ιερέας στο Άρουντελ. Το 1851 ολοκληρώνει τη μετάφραση των Δώδεκα πνευματικών ασμάτων του Νοβάλις και την ίδια χρονιά παντρεύεται τη Λουίζα Πάουελ (1822-1902), με την οποία θα κάνει έντεκα παιδιά: τη Λίλια (1852-1891), τη Μαίρη Ζόζεφιν (1853-1878)), την Κάρολιν Γκρέις (1854-1884), τον Γκρέβιλ Μάθεσον (1856-1944), που έγινε περίφημος γιατρός και συγγραφέας, την Ειρήνη (1857-1939), τη Γουίνιφριντ Λουίζα (1858-1946), τον Ρόναλντ (1860-1933), που έγινε και αυτός συγγραφέας, τον Ρόμπερτ Φάλκονερ (1862-1913), τον Μόρις (1864-1879), τον Μπέρναρντ Πάουελ (1865-1928) και τον Τζορτζ ΜακΚέϊ (1876-1909).

Αργότερα όμως ήρθε σε ρήξη με μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, διότι τα κηρύγματά του, στα οποία μιλούσε για την αγάπη του Θεού προς όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, δεν έβρισκαν σύμφωνη την Κογκρεγκασιοναλιστική εκκλησία. Έτσι ο μισθός του περικόπηκε στο μισό και τελικά παραιτήθηκε το 1853. Ωστόσο, δεν σταμάτησε να κηρύττει και να δίνει ομιλίες. Μάλιστα ο Άρτσιμπαλντ Τέιτ (1811-1882), αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι, που τον άκουσε στην Bordighera, είπε ότι δεν είχε συναντήσει ποτέ του καλύτερο κήρυκα από τον ΜακΝτόναλντ.

Μετά την παραίτησή του, για να ζήσει την οικογένειά του ο ΜακΝτόναλντ εργάστηκε σε διοικητικό πόστο στο Μάνστεστερ, αλλά αναγκάστηκε να φύγει εξαιτίας της εύθραυστης υγείας του. Έπειτα από σύντομη παραμονή στο Αλγέρι, εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο και καταπιάστηκε με διάφορες δουλειές, μεταξύ αυτών, και του δασκάλου. Το 1868 ο ΜακΝτόναλντ πήρε το δίπλωμα του καθηγητή Φιλολογίας. Επίσης, περιόδευσε τις ΗΠΑ, το 1872, δίνοντας αρκετές διαλέξεις.

Το 1877 συνταξιοδοτείται και το 1879 μετακομίζει με την οικογένειά του στην ιταλική κωμόπολη Bordighera, κοντά στα γαλλικά σύνορα, όπου έγραψε τα μισά σχεδόν από τα έργα του κι έζησε μέχρι το 1900. Στην πόλη υπήρχε Αγγλικανική εκκλησία, στην οποία πήγαινε να λειτουργηθεί. Εκεί ίδρυσε μάλιστα μια λογοτεχνική λέσχη, ονόματι Casa Coraggio (Ο οίκος του θάρρους), που σύντομα έγινε ένα από τα γνωστότερα πνευματικά κέντρα.

Το 1902 μετακομίζει στο St George's Wood, στο Haslemere, ένα σπίτι που σχεδίασε γι’ αυτόν ο γυιός του Ρόμπερτ Φάλκονερ και την κατασκευή του επέβλεψε ο μεγαλύτερος γυιός του, ο Γκρέβιλ Μακ Ντόναλντ.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1890 η υγεία του άρχισε να κλονίζεται. Το 1902 πεθαίνει η σύζυγός του, με την οποία έζησαν μαζί πάνω από πενήντα χρόνια. Τρία χρόνια μετά, το 1905, ο Τζορτζ ΜακΝτόναλντ πεθαίνει στο Άστεντ της Αγγλίας.

Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε περί το 1855 και μέχρι τον θάνατό του προκαλούσε πάντα την προσοχή αλλά και το ενδιαφέρον των κριτικών και του κοινού.

Δημοσίευσε περισσότερα από πενήντα βιβλία, τα οποία ήταν σχετικά με την ποίηση, τα μυθιστορήματα, τα διηγήματα, τις παιδικές φανταστικές ιστορίες κ.ά.[8]
Έργο

Τα δυο πρώτα βιβλία που έγραψε ο Τζόρτζ ΜακΝτόναλντ, ήταν ποιήματα – Within and Without: A Dramatic Poem (1855) και Poems (1857) – και ποτέ του δεν σταμάτησε να γράφει ποίηση, βασικά σε μορφή σονέτων. Τα πιο γνωστό βιβλία του όμως, είναι τα Phantastes (1858), At the Back of the North Wind (1871) και Λίλιθ (1895), όλα τους βιβλία φαντασίας, καθώς και παραμύθια όπως τα «The Light Princess» (1864), «The Golden Key» (1867), και «The Wise Woman» (1875). «Δεν γράφω για τα παιδιά», έλεγε, «αλλά για όποιον έχει παιδική καρδιά, είτε είναι πέντε, πενήντα ή εβδομήντα πέντε χρονών».

Οι βασικές επιρροές που δέχτηκε ήταν από τα έργα των Γερμανών ρομαντικών (Γκαίτε, Σίλερ, Χάινε), με τα οποία ήρθε σε επαφή από τα 18 του χρόνια, ιδιαίτερα από την πλούσια φαντασία του Νοβάλις, του Ε.Τ.Α. Χόφμαν και του ντε λα Μοτ Φουκέ, από το μυστικισμό του Γιάκομπ Μπέμε, του Σβέντενμποργκ, και από τους Άγγλους ρομαντικούς Κόλεριτζ και Γουόρντσουορθ.

Δημοσίευσε επίσης βιβλία με τα θεολογικά κηρύγματά του (Unspoken Sermons, The Miracles of our Lord, κ.α.).

Κατά την παραμονή του στην Ιταλία, οργάνωνε στην Casa Corragio συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις, ενώ κάθε Τετάρτη απήγγειλε στίχους από την καλύτερη βρετανική ποίηση.

Είχε γνωριστεί με πολλούς σπουδαίους λογοτέχνες του καιρού του. Όπως φαίνεται από μια παλιά ομαδική φωτογραφία, γνωριζόταν με τον Ντίκενς, τον Θάκερυ, τον Τένυσον, τον Γουίλκι Κόλινς, τον Τρόλοπ και τον Τζόρτζ Λιούις. Μάλιστα κατά την παραμονή του στις ΗΠΑ έκανε παρέα με τον Λονγκφέλοου και τον Ουώλτ Ουίτμαν. Ήταν επίσης φίλος με τον περίφημο συγγραφέα, ποιητή, καλλιτέχνη, δοκιμιογράφο και τεχνοκριτική Τζον Ράσκιν, ο οποίος έλεγε ότι τα Unspoken sermons ήταν το καλύτερο βιβλίο κηρυγμάτων που είχε διαβάσει ποτέ. Μάλιστα ο ΜακΝτόναλντ τού αφιέρωσε το θεολογικό βιβλίο του The miracles of our Lord (1870).

Τέλος, υπήρξε μέντορας του Λιούις Κάρολ. Η ενθουσιώδης υποδοχή της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων από τον Μακ Ντόναλντ και τις κόρες του, έπεισε τον Κάρολ να προχωρήσει στην έκδοση αυτού του περίφημου πλέον βιβλίου του. συνέχεια στη βικιπαίδεια

Γλυκό του κουταλιού... κολοκύθα

 


Γλυκό του κουταλιού... κολοκύθα
Το φίλο σου κέρασε … γλυκό του κουταλιού... Και τον εχθρό σου πάστα!

• 1 κιλό κολοκύθα βγαλμένη με την αρίδα (ένα ειδικό μηχάνημα) ή στρόγγυλες μπάλες με το μηχάνημα που βγάζουμε τις στρόγγυλες πατατούλες. Αν βρούμε στη λαϊκή αγορά αγοράζουμε την κολοκύθα έτοιμη.

• 1,5 κιλό ζάχαρη
• 5 ποτήρια νερό
• 1 κούπα τσαγιού μέλι
• 2 βανίλιες ή 2 κλαράκια αρμπαρόριζα
• ½ του χυμό ενός λεμονιού
• 1 κουταλιά ξινό (σε σκόνη)
• 1 κούπα λιωμένη ασβέστη

Σε μία λεκάνη βάζουμε νερό, ρίχνουμε τον ασβέστη και κάνουμε ένα αραιό μείγμα. Βάζουμε μέσα τα κομμάτια της κολοκύθας και τα αφήνουμε για 2 ώρες περίπου.

Ξεπλένουμε με χλιαρό νερό την κολοκύθα πολύ καλό και πολλές φορές για φύγει ο ασβέστης. Με πολύ καυτό νερό τη ζεματίζουμε και την αφήνουμε με το καυτό νερό για 10 λεπτά. Στη συνέχεια τη βάζουμε σε κρύο νερό μέσα στο οποίο έχουμε λιώσει το ξινό και την αφήνουμε για μία ώρα.

Σε μία κατσαρόλα βάζουμε την ζάχαρη, το μέλι και το νερό και το βράζουμε για 5 λεπτά. Ρίχνουμε τα κομμάτια της κολοκύθας μέσα στο σιρόπι και χαμηλώνουμε τη φωτιά. Κατά την διάρκεια του βρασμού αφαιρούμε τον αφρό που δημιουργείτε στην επιφάνεια της κατσαρόλας.

Μετά από μισή ώρα κλίνουμε την φωτιά και αφήνουμε το γλυκό να κρυώσει. Την άλλη μέρα ξαναβράζουμε το γλυκό μας για να δέσει το σιρόπι. Πριν το κατεβάσουμε από τη φωτιά ρίχνουμε το χυμό του λεμονιού,τις βανίλιες ή την αρμπαρόριζα και αφού πάρει μία βράση κατεβάζουμε το γλυκό από τη φωτιά και το σερβίρουμε σε αποστειρωμένα βάζα.

Κλείνουμε με καινούρια καπάκια και γυρίζουμε τα βάζα ανάποδα μέχρι να κρυώσει το γλυκό μας.

Μικρό μυστικό: Αν θέλουμε να είναι το σιρόπι μας γυαλιστερό πριν το κατεβάσουμε από τη φωτιά ρίχνουμε μέσα 2 κουταλιές γλυκόζη και ανακατεύουμε πολύ καλά. Το γλυκό μας θα πάρει πολύ ωραίο γυαλιστερό χρώμα.
manitarosyntages.blogspot.gr

ιδρύεται το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο 10 Δεκεμβρίου 1900

10 Δεκεμβρίου 1900 (121 χρόνια πριν):

Υπογράφεται από τον Ύπατο αρμοστή της Κρητικής πολιτείας πρίγκιπα Γεώργιο ο νόμος 265 με τον οποίο ιδρύεται το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.

Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ήταν χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, το οποίο ιδρύθηκε το 1900 στην ανεξάρτητη τότε Κρητική Πολιτεία και λειτουργούσε στην Ελλάδα μέχρι το 2013, οπότε και διασπάστηκε σε "καλή" και "κακή" τράπεζα. με το "καλό" κομμάτι να λειτουργεί υπό την ονομασία «Νέο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο», ενώ το ίδιο έτος πωλήθηκε στον όμιλο Eurobank, ο οποίος το απορρόφησε διατηρώντας αρχικά το δίκτυο καταστημάτων του διακριτό, με τη σήμανση «Δίκτυο Νέο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο».
Ιστορικό
Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο

Λίγα χρόνια μετά την ίδρυση της Τράπεζας Κρήτης αποφασίστηκε από την Κρητική Πολιτεία η ίδρυση ενός ακόμα πιστωτικού ιδρύματος στο νησί. Στις 10 Δεκεμβρίου 1900 υπογράφηκε από τον Ύπατο αρμοστή της Κρητικής πολιτείας Πρίγκιπα Γεώργιο ο νόμος 265 περί Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, ο οποίος δημοσιεύτηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1900 ενώ η επίσημη έναρξη των εργασιών του έγινε το 1902 στα 20 περίπου ταχυδρομικά γραφεία τα οποία ήταν διάσπαρτα στο νησί.

Η έκδοση του πρώτου βιβλιαρίου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, το οποίο ήταν στο όνομα του πρίγκιπα Γεωργίου έγινε τον Απρίλιο του 1903. Το 1909 οι δραστηριότητές του επεκτάθηκαν και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Λίγο μετά την ένωση της Κρητικής Πολιτείας με την υπόλοιπη Ελλάδα, το 1914-1915 η έδρα του μεταφέρθηκε στην Αθήνα.

Το ταχυδρομικό ταμιευτήριο έπαιξε σημαντικό ρόλο στη χρηματοδότηση δημοσίων έργων κυρίως την περίοδο του μεσοπολέμου. Προσπάθησε να εμπεδώσει την έννοια της αποταμίευσης στους Έλληνες από την εποχή της ίδρυσής του με διάφορες δράσεις. Έτσι με αφορμή την Παγκόσμια μέρα αποταμίευσης στις 31 Οκτωβρίου κάθε έτους θεσμοθέτησε την ετήσια βράβευση της καλύτερης μαθητικής έκθεσης με θέμα την αποταμίευση.

Το 2002 η εταιρική μορφή του μετατράπηκε, με τον νόμο 3082/2002, σε ανώνυμη εταιρεία ενώ το 2006 του χορηγήθηκε άδεια λειτουργίας πιστωτικού ιδρύματος την οποία δεν είχε αφού λειτουργούσε για χρόνια ως δημόσια υπηρεσία, απευθείας υπαγόμενη στο Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών. Το ίδιο έτος εισήχθη στο χρηματιστήριο αξιών Αθηνών. συνέχεια στη βικιπαίδεια

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΣΙΓΗ της Ευδοξίας Γραμμένου *

 

 

 

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΣΙΓΗ
της Ευδοξίας Γραμμένου *

Ο πόνος σου είναι έρωτας, η μοναξιά φοβάται τη μορφή σου. Ο άνεμος με κάνει ένα με ‘σένα. Ακούω τη φωνή σου κι η θάλασσα συμφωνεί μαζί μου. Τα δάκρυά μου γίνονται στίχοι και πέφτουν πάνω στο κερί της ευτυχίας. Το ουράνιο τόξο κρύβεται ακόμα πίσω σου. Βγαίνει αργά πίσω απ’ την κουρασμένη μα ακόρεστη πλάτη σου, περνάει στα χέρια σου για να φτάσει στην ψυχή μου. Άφησέ το! Ο ήλιος γεννιέται στο πρόσωπό σου και η ομορφιά σου διώχνει τα σύννεφα… Μείνε!
Η ομορφιά της ψυχής σου με κάνει να πιστεύω σε σένα.
Σαν αρχαίος θεός γεννιέσαι απ’ την καταστροφή, ο ήχος του Αχέρωντα φωνάζει το όνομά σου… Η ανάσα μου χαϊδεύει τα μαλλιά σου πριν την καταστροφή και χάνεται στον άνεμο που ουρλιάζει από πόνο. Αχ, η ψυχή μου είναι πολύ δυνατή για να σε εγκαταλήψει. Θα ξανα γεννηθούμε στη χώρα του Μαρσύα και ο πόλεμος θα είναι δικός μας. Η πίστη νικά την καταστροφή κι εσύ κρατάς τη νίκη στα χέρια… Φτιάχτηκα απ’ το πλευρό σου και με έκανες κομμάτι σου. Εσύ με διάλεξες. Το χαμόγελό σου θα κάνει τη Γη να κινείται και την Άνοιξη να έρθει. Ξανά… Ξανά!
Απ’ τη μέρα γεννιέται η ίδια μέρα και η μοναξιά πλυμμηρίζει την ψυχή. Ο κόσμος γεμίζει απ’ τη σκέψη σου και η ζωή αποκτά νόημα απ’ την αγάπη μου. Είσαι καλός… Δεν είσαι, λες. Κι όμως… Μην υποστηρίζεις το αντίθετο. Εμείς τι ήμασταν; Δεν τα καταφέρνεις…
Η μουσική και τα κεριά η συντροφιά μου. Δεν είναι ωμό το σκοτάδι, είναι ζεστό από τη φλόγα των κεριών. Των κεριών της ελπίδας που καίει μέσα μου και φωτίζει το σκοτάδι που έφερες στην ψυχή μου. Σου δείχνει το δρόμο. Κοίτα… Κοίτα! Τα κεριά μου ζεσταίνουν το κορμί, αλλά μόνο εσύ θα ζεστάνεις την ψυχή μου. Η ανθρώπινη μουσική μου κρατάει συντροφιά γιατί η θεϊκή βγαίνει μόνο απ’ το ανώριμο στόμα και την παιδική ψυχή σου.
Το άγγιγμά σου έχει μείνει χαραγμένο στη λευκή και ματωμένη σάρκα μου. Εδώ θα είναι. Θα το φροντίσω… Να μη γιατρευτεί ποτέ. Τα μάτια μου αναζητούν τη μορφή σου και τα χέρια μου την υφή του προσώπου σου. Μα τι λέω… Μου τα πήρες όλα. Χωρίς καρδιά δε λειτουργούν, χωρίς αίμα δε λαχταρούν.
Η θλίψη κάνει αδύναμο το κορμί και το δάκρυ φαίνεται βαρύ. Η φωτιά στο τζάκι σβήνει… Να μαζέψω τη στάχτη, να την βάλω στο γκρι κουβά με το γκρι φτυάρι. Να τη βάλω παντού πάνω στο σώμα μου να γίνω ίδια με τη ζωή μου. Να την πετάξω στον τοίχο, να γίνει μαύρος να μη φαίνεται ο πόνος. Να την αφήσω να με κατασπαράξει. Να την κάνω συναίσθημα και να την καταπιώ. Να την πετάξω απ’ το παράθυρο να έρθει να σε βρει. Έλα… Έλα εσύ!
Του φεγγαριού έχεις κλέψει τη γαλήνη και ψάχνει θυμωμένο να σε βρει. Θα σε προστατέψω. Τη στάχτη μου πετώ, να πάρει αυτό το μαύρο σάπιο χρώμα, τα αστέρια του ποτέ μην ξαναδεί. Για να καταλάβει… Κράτα τη γαλήνη του και μη φοβάσαι. Την ομορφιά του στη χαρίζει. Κράτησέ την… Κράτα την!
Η θλίψη δεν αφήνει τη φωνή να βγει. Μένει στο κορμί και σφίγγει την καρδιά μου. Πάρε αυτό το κομμάτι χαρτί και ρίξ’ το στον αέρα. Γιατί ο αέρας είναι ελαφρής και τα λόγια μου βαριά. Δεν θα αντέξεις να το δεις, μήτε να τα’ ακούσεις. Δεν έχεις καρδιά γι αυτό. Μα τι λέω… Έχεις τη δικιά μου.
Αν δεν υπήρχες, δε θα είχα γεννηθεί. Αν υπάρχεις γιατί πέθανα; Μην κόψεις την κλωστή. Θα σπάσει η καρδιά που σου ανήκει. Θα σπάσει ένα κομμάτι σου κι εγώ δε θέλω να πάθεις κακό!! Ούτε τα δάκρυα δεν αντέχουν τον πόνο. Σταματούν να κυλάνε, σταματούν να μιλάνε. Περιμένουν τον γυρισμό για να τρέξουν στο δικό σου μέτωπο γεμάτα χαρά. Και δε θα τα ξανα δούμε… Μην τα κοιτάς!
Το τσίμπημα… Αχ, το τσίμπημα της απόγνωσης πληγώνει το μυαλό, το κορμί, την ψυχή. Καρδιά δεν έχω. Κι ούτε θέλω. Θέλω; Που να ξέρω πια…
Οι σκέψεις τρώνε κάθε μέρα το μυαλό μου και πετάνε τα κόκκαλά του στο παρτέρι της ζωής μου. Μαραίνεται… Τι με νοιάζει… Καλύτερα. Να μείνουν τα αγκάθια, να πεταχτούν σε σένα. Μα τι λέω… Όχι. Όχι! Δεν το θέλω… Οι τύψεις σου;
Στο χιόνι το πηχτό αίμα. Είναι ακόμα ζωντανό. Νιώθω το κρύο. Ο άνεμος τρυπάει το κορμί μου κι εσύ είσαι μέσα. Προσπαθείς να κλέψεις λίγη ζεστασιά. Να κρυφτείς σαν το φυγά. Αλλά παγωνιά. Η βροχή τρυπάει βασανιστικά και λυτρωτικά το κορμί μου. Θα σε βρει… Τα δάκρυά μου ενισχύουν τη βροχή κι η σιωπή σου τη θυμώνει. Δε σε νοιάζει…
Ξέρεις κάτι; Να ξέρεις κάτι… Πιστεύω σε σένα.
Κι ούτε με νοιάζει…

Η Ευδοξία Γραμμένου γεννήθηκε στο Αγρίνιο το χειμώνα του 1991. Είναι φοιτήτρια στο τμήμα Βιβλιοθηκονομίας του Τ.Ε.Ι. Αθήνας, της αρέσει η μουσική, η λογοτεχνία, η ζωγραφική, τα ταξίδια και ό,τι την κάνει να νιώθει ελεύθερη. Βλέπει αισιόδοξα τη ζωή και το μέλλον της και δε φοβάται να αντιμετωπίζει ότι προκύπτει σε αυτό. Τα τελευταία 7 χρόνια εκφράζεται μέσα από τη μουσική, τα διηγήματα και άλλα κείμενα. [ facebook ] [ e-mail ]

πηγή http://www.onestory.gr/post/34020709025

Κόκκινο Σύννεφο Ινδιάνος αρχηγός

10 Δεκεμβρίου 1909 (112 χρόνια πριν) πέθανε:

Κόκκινο Σύννεφο Ινδιάνος αρχηγός

Το Κόκκινο Σύννεφο (αγγλικά: Red Cloud, λακότα: Maȟpíya Lúta, 1822 – 10 Δεκεμβρίου 1909) ήταν πολέμαρχος και φύλαρχος των Ογκλαλά Λακότα, φυλής των Σιού, ιθαγενών της Βόρειας Αμερικής. Ήταν από τους πιο ικανούς ιθαγενείς ηγέτες αντιπάλους του στρατού των Η.Π.Α., ενώ ηγήθηκε εκστρατείας το 1866–1868, για τον έλεγχο του βορειοανατολικού Ουαϊόμινγκ και της νότιας Μοντάνα.

Μετά την υπογραφή συνθήκης ειρήνης το 1868, αγωνίσθηκε με ειρηνικά μέσα για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής της φυλής του, ενώ κατά το 1876-77 δεν συμμετείχε με τους υπόλοιπους φυλάρχους των Λακότα, όπως τον Καθιστό Ταύρο και Τρελό Άλογο, στον πόλεμο κατά του στρατού των Η.Π.Α..

 

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ "Θάλασσα του Πρωιού"

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ "Θάλασσα του Πρωιού"

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα

ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ’ αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής. 

Λουίτζι Πιραντέλλο Ιταλός συγγραφέας

10 Δεκεμβρίου 1936 (85 χρόνια πριν) πέθανε:

Λουίτζι Πιραντέλλο Ιταλός συγγραφέας

Ο Λουίτζι Πιραντέλλο (ιταλ.: Luigi Pirandello, 28 Ιουνίου 1867 – 10 Δεκεμβρίου 1936), ήταν Ιταλός δραματουργός, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, στον οποίο απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1934.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα. Προερχόταν από αστική οικογένεια που ήταν ιδιοκτήτρια κτημάτων και ορυχείων θείου. Αρχικά, ήθελε να ακολουθήσει σταδιοδρομία φιλολόγου και διαλεκτολόγου (υποστηρίζει στη Βόννη μια διατριβή για τη φωνητική και τη μορφολογία του ιδιώματος της γενέτειράς του πόλης). Τα πρώτα του δημοσιεύματα είναι μικροί τόμοι λυρικών ποιημάτων που κλίνουν προς την ευαισθησία του λυκόφωτος και του ρομαντισμού, όπως τα Mal giocondo (Χαρούμενο κακό, 1889), Pasqua di Gea (Πάσχα της Γης, 1891) και Elegia renane (Ελεγεία του Ρήνου, 1895)- που έχουν συντεθεί λίγο πολύ πάνω στο πρότυπο των Ρωμαϊκών ελεγείων του Γκαίτε τα οποία μετέφρασε τον επόμενο χρόνο. Ο ίδιος ο συγγραφέας έλεγε πως ήταν ελληνικής καταγωγής και πως το επίθετό του είναι παραφθορά του ελληνικού Πυράγγελος[εκκρεμεί παραπομπή]. Σπούδασε φιλολογία στο Παρίσι και στη Βόννη και δίδαξε ως καθηγητής της ιταλικής φιλολογίας στο ανώτατο ινστιτούτο της ιταλικής πρωτεύουσας. Στη Ρώμη ο Πιραντέλο συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. δημοσιεύοντας ποιήματα και πεζογραφήματά του. Έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό με το μυθιστόρημά του Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ. Εκείνο όμως που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό ήταν το θεατρικό του έργο. Το πρώτο μέρος του συνολικού θεατρικού του έργου ο Πιραντέλο το έγραψε σε μια ιδιαίτερα οδυνηρή εποχή γι' αυτόν, εξαιτίας του θανάτου της μητέρας του και της διανοητικής αρρώστιας της συζύγου του. Από τα πολλά έργα του Πιραντέλο αναφέρουμε τα : Όπως με θέλεις, Να ντύσουμε τους γυμνούς, Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα, Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, Απόψε αυτοσχεδιαζουμε. συνέχεια στη βικιπαίδεια

Μουσταλευριά

μουσταλευριά με σουσάμι κ κανέλα (φ.Μ.Κυμάκη)

Μούστος: ένας φθινοπωρινός «θησαυρός» για τη διατροφή μας

Ο μούστος, ο χυμός των σταφυλιών που προκύπτει από τη σύνθλιψη τους και χρησιμοποιείται για την παραγωγή διαφόρων άλλων προϊόντων, περιέχει πλήθος θρεπτικών συστατικών που είναι ωφέλιμα για την υγεία μας.

Παίρνει το χρώμα του από τις χρωστικές ουσίες του φλοιού των σταφυλιών και μπορεί να είναι λευκωπός έως ερυθρός, με υψηλή περιεκτικότητα σε σάκχαρα. Από το μούστο προκύπτει το κρασί, καθώς και άλλα παραδοσιακά προϊόντα όπως το πετιμέζι, η μουσταλευριά και το μουστοκούλουρο.

Ο μούστος περιέχει πολλά θρεπτικά συστατικά (υδατάνθρακες, αμινοξέα, βιταμίνες, μέταλλα, φαινόλες). Συγκεκριμένα, είναι πλούσιος σε βιταμίνη Α, βιταμίνη C καθώς και σε βιταμίνες του
συμπλέγματος Β, ενώ από μεταλλικά στοιχεία περιέχει ασβέστιο, φώσφορο, κάλιο και σίδηρο. Είναι καλή πηγή υδατανθράκων λόγω των σταφυλοσακχάρων που περιέχει κι έτσι αποτελεί καλή πηγή ενέργειας για τον οργανισμό. Επιπλέον, έχει και αντιοξειδωτική αλλά και αντικαρκινική δράση, λόγω της ρεσβερατρόλης, που βρίσκεται στη φλούδα των σταφυλιών.

Τα πιο συνηθισμένα γλυκίσματα από μούστο, είναι η μουσταλευριά και τα μουστοκούλουρα. Το πετιμέζι, μπορεί να αντικαταστήσει τη ζάχαρη σε γλυκίσματα και ροφήματα, να χρησιμοποιηθεί ως σπιτικό αναψυκτικό (1 μέρος πετιμέζι - 3 μέρη παγωμένο νερό) ή να προστεθεί ως αρωματικό σιρόπι σε γιαούρτι και παγωτά.

Επίσης, η μικρασιάτικη κουζίνα χρησιμοποίησε πολύ τον ψημένο μούστο για να παρασκευάσει γλυκίσματα όπως ο κόκκινος χαλβάς, τα κυδώνια, η κρέμα με φρέσκο γάλα και πετιμέζι και πολλά άλλα.

Όλα όσα είπαμε για τη μουσταλευριά, σε συνδυασμό με τη μηδαμινή περιεκτικότητά της σε λίπος, την καθιστούν ένα σημαντικό προϊόν για μια ισορροπημένη διατροφή, που μάλιστα μπορεί να καταναλωθεί και σε περιόδους νηστείας ή δίαιτας.

Τα... συνοδευτικά

Η θρεπτική αξία της μουσταλευριάς είναι υψηλή, τόσο εξαιτίας των αντιοξειδωτικών που υπάρχουν στα σταφύλια, όσο και λόγω των συστατικών των προϊόντων που συχνά την συνοδεύουν, όπως το σουσάμι, η κανέλα και τα καρύδια.

Το σουσάμι περιέχει αμινοξέα, βιταμίνες, μεταλλικά άλατα, ιχνοστοιχεία και ασβέστιο, η κανέλα βελτιώνει τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα, ενώ τα καρύδια έχουν τα απαραίτητα για τον οργανισμό μας, ωμέγα-3 λιπαρά οξέα, αντιοξειδωτικές ουσίες και φυτοστερόλες.


Η συνταγή της μουσταλευριάς

Συστατικά

• 6 ποτήρια μούστο

• 1 ποτήρι αλεύρι

• 100 γρ. αμύγδαλα

• 1-2 κ. σούπας αμύγδαλα φιλέ

• 2 κ. γλυκού κανέλα

1. Βάζουμε σε καυτό νερό τα αμύγδαλα και τα αφήνουμε για 5 λεπτά. Καθαρίζουμε με τα χέρια το εξωτερικό περίβλημα και χτυπάμε τα αμύγδαλα στο μπλέντερ ελαφρώς, για να μειωθεί ο όγκος τους.

2. Βάζουμε το μούστο και το αλεύρι στη κατσαρόλα.

3. Ομογενοποιούμε με ένα σύρμα χειρός.

4. Συνεχίζουμε την ομογενοποίηση με ένα μπλέντερ χειρός.

5. Βράζουμε το μείγμα σε μέτρια φωτιά, προσθέτουμε μία κουταλιά κανέλα και ανακατεύουμε διαρκώς με το σύρμα χειρός. Μόλις αρχίσει να κοχλάζει, η μουσταλευριά θα έχει γίνει πηχτή όπως στη φωτογραφία, τότε είναι έτοιμη.

6. Αποσύρουμε από τη φωτιά, προσθέτουμε τα αμύγδαλα (όχι τα φιλέ), ανακατεύουμε και αμέσως τοποθετούμε σε ατομικά μπολ, διαφορετικά θα κάνει κρούστα.

7. Προσθέτουμε κανέλα, τα αμύγδαλα φιλέ και είναι έτοιμο. Διατηρούμε στο ψυγείο.

clickatlife.gr

Σέλμα Λάγκερλεφ : η πρώτη γυναίκα συγγραφέας που κερδίζει το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας

 

10 Δεκεμβρίου 1909 (112 χρόνια πριν):

Η Σέλμα Λάγκερλεφ γίνεται η πρώτη γυναίκα συγγραφέας που κερδίζει το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Η Σέλμα Λάγκερλεφ (Selma Ottilia Lovisa Lagerlöf, 20 Νοεμβρίου 1858 – 16 Μαρτίου 1940) ήταν Σουηδή συγγραφέας. Αυτό που την έκανε πρωτίστως γνωστή ήταν το συγκινητικό παραμύθι της Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον, το οποίο και της χάρισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1909. Ήταν η πρώτη γυναίκα που έλαβε αυτή τη διάκριση. Η ίδια έζησε τα πρώτα της χρόνια στην επαρχία της Σουηδίας, και από μικρή συνήθιζε να γράφει ποιήματα. Σπούδασε παιδαγωγός στη Στοκχόλμη και διορίστηκε δασκάλα το 1885. Εκείνη την περίοδο έγραψε το πρώτο της μυθιστόρημα Το τραγούδι της ζωής—Γιέστα Μπιέρλινγκ, έργο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αναβίωση του ρομαντισμού στη Σουηδία. Το 1895 έκανε το μεγάλο βήμα να παραιτηθεί από τη διδασκαλία, ώστε να αφοσιωθεί πληρέστερα στη λογοτεχνία. Τα επόμενα χρόνια επισκέφθηκε διάφορες χώρες, όπως την Ιταλία, την Αίγυπτο και την Παλαιστίνη, που συμπλήρωσαν την ήδη πλούσια έμπνευσή της. Το 1914 εξελέγη μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας, αλλά ο ψυχολογικός αντίκτυπος που της προκάλεσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος την έκανε να σταματήσει να γράφει για μερικά χρόνια. Τα έργα της, τα οποία είναι βαθύτατα επηρεασμένα από τις παραδοσιακές σουηδικές ιστορίες, χαρακτηρίζονται γενικά από τη μεγάλη αγάπη της για τη φύση και τον άνθρωπο, καθώς και από την πίστη της ότι το καλό θα θριαμβεύσει επί του κακού. 

Πώς και γιατί ωφελούν την υγεία; τα Ω3

 

Ω3:Πώς και γιατί ωφελούν την υγεία;
Τα ωμέγα 3 λιπαρά οξέα ανήκουν στην κατηγορία των λιπαρών οξέων που δέν μπορεί να παράξει φυσικά ο οργανισμός και θα πρέπει να προστίθενται στην καθημερινή μας διατροφή. Υπάρχουν τρία είδη λιπαρών οξέων, το δεκαεξαονοικό οξύ ( DHA), το εικοσαπεντανοικό οξύ (EPA) και τέλος το λινολεικό οξύ (ΑLA).

Κύριες πηγές ω-3 λιπαρών είναι τα ιχθυέλαια και τα λιπαρά ψάρια
όπως το σκουμπρί, ο σολομός, η ρέγκα, ο φρέσκος τόνος και οι σαρδέλες. Φυτικές πηγές ω-3 λιπαρών οξέων είναι ο λιναρόσπορος, τα φύκια, τα καρύδια, η σόγια και τα πράσινα φυλλώδη λαχανικά όπως το καλέ και το σπανάχι.

Ευεργετικά για την υγεία

Επιστημονικές έρευνες υποστηρίζουν οτι τα ω-3 λιπαρά οξέα συμβάλουν στην γενική υγεία του οργανισμού επειδή βοηθούν τόσο στη σωματική όσο και στη νοητική ευεξία.

Τα ω-3 λιπαρά βοηθούν στην μείωση των καρδιοπαθειών λόγω του ότι έχουν αντιυπερτασικές ιδιότητες, βοηθούν στην ρύθμιση των καρδιακών αριθμιών, μειώνουν την δημιουργία θρόμβώσεων γιατί δρούν ενάντια στην προσκόλληση των αιμοπεταλίων και την λοίμωξη των αρτηριών. Τέλος, μια διατροφή πλούσια σε ω-3 λιπαρά μειώνει τα επίπεδα των επιβλαβών λιπιδίων στον οργανισμό όπως η χοληστερόλη και τα τριγλυκερίδια ενω αντιθέτως αυξάνεται η καλή χοληστερόλη (HDL).

Εκτός απο την συμβολή τους στην υγεία της καρδιάς, τα ω-3 λιπαρά συμβάλλουν και στην καλύτερη ρύθμιση της γλυκόζης του αίματος και στη μείωση της αντίστασης των κυττάρων στη δράση της ινσουλίνης, γεγονός ευεργετικό για άτομα με διαβήτη.

Άτομα με οστεοαρθρίτιδα μπορούν να επωφεληθούν απο την κατανάλωση ω-3 λιπαρών λόγω του ότι μειώνουν την φλεγμονή στην περιοχή της άρθρωσης. Επιπλέον τα ω-3 λιπαρά συμβάλλουν στην μείωση του κινδύνου οστεοπόρωσης και δρούν ενάντια στην ανάπτυξη κάποιων μορφών καρκίνου όπως τον καρκίνο του προστάτη και του λεπτού εντέρου.

Έρευνες υποστηρίζουν ότι η λήψη ω-3 λιπαρών αυξάνει την μνήμη ενώ θεωρούνται ιδιαίτερα ευεργετικά για την βελτίωση της διάθεσής μας και την μείωση της κατάθλιψης λόγω του ότι όταν τα ω-3 λιπαρα οξέα ενσωματώνονται στις μεμβράνες των νευρικών κυττάρων τις κάνουν πιο ελαστικές και ευκαμπτες και έτσι υπάρχει καλύτερη επικοινωνία μεταξύ των κυττάρων του εγκεφάλου.

Έγκυες που προσλαμβάνουν ω-3 λιπαρά κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης έχουν μειωμένες πιθανότητες ανάπτυξης κατάθλιψης που έχει σχέση με την εγκυμοσύνη (επιλόχεια καταθλιψη).

Εντάξτε τα στη διατροφή σας

Γενικά, θα πρέπει να αυξήσουμε την λήψη των ω-3 λιπαρών γιατί προσφέρουν πολλά θετικά στον οργανισμό όπως προστασία από καρδιοπάθειες, καλύτερη ρύθμιση της γλυκόζης του αίματος, μείωση του κινδύνου οστεοπόρωσης, μείωση των καταθλιπτικών επεισοδίων κ.α.

Ως εκ τούτου, ωφέλιμο θα ήταν να καταναλώνουμε 2 με 3 μερίδες ψαριού την εβδομάδα, να προσθέτουμε στις σαλάτες μας σκουροπράσινα φυλλώδη λαχανικά και λιναρόσπορο και να καταναλώνουμε με μέτρο καρύδια. Σε σχέση με τα ψάρια και τα θαλασσινά θα πρέπει να προτιμάμε αυτά που μεγαλώνουν φυσικά στη θάλασσα και οχι στα ιχθυοτροφεία γιατι έχουν μεγαλύτερο ποσοστό ω-3 λιπαρών εξαιτίας της τροφής που καταναλώνουν. iator.gr

Σώτια Τσώτου Ελληνίδα στιχουργός

10 Δεκεμβρίου 2011 (10 χρόνια πριν) πέθανε:

Σώτια Τσώτου Ελληνίδα στιχουργός

Η Σώτια Τσώτου (Λιβαδειά, 14 Μαΐου 1942 - Αθήνα, 10 Δεκεμβρίου 2011 ) ήταν σημαντική Ελληνίδα στιχουργός.


Βιογραφία

Η Σώτια Τσώτου γεννήθηκε το 1942 στη Λιβαδειά. Ήταν το πέμπτο παιδί της οικογένειας του αγωνιστή του ΕΛΑΣ Γιώργου Κρανιώτη, που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς μπροστά στο σπίτι του το Σεπτέμβρη του 1943. Το μένος των Γερμανών κατά του Γιώργου Κρανιώτη τους οδήγησε και στην πυρπόληση του σπιτιού του, με αποτέλεσμα να μείνει η οικογένεια του στο δρόμο. Η γυναίκα του Ειρήνη, τρομοκρατημένη από τις βιαιότητες των Γερμανών χάθηκε από τους δικούς της, αγνοούμενη μέχρι το 1950, οπότε βρέθηκε να νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο της Βούλας. Η δραματική περιπέτεια της οικογένειας της είχε ως αποτέλεσμα τη φυγή της μικρής Σώτιας.

Οι αδελφές Ιορδάνου, συγγενείς της μητέρας της, την έφεραν σε ηλικία δύο ετών στην Αθήνα, όπου υιοθετήθηκε από οικογένεια εύπορων μικροαστών, του Χαράλαμπου και της Δέσποινας Τσώτου. Φοίτησε στο Ιδιωτικό Δημοτικό Σχολείο «Μαρσέλου» και στη συνέχεια στο Α΄ Γυμνάσιο της Αθήνας (Πλάκα) τα τρία πρώτα χρόνια και κατόπιν στη Ελληνογαλλική Σχολή Καλογραιών «Άγιος Ιωσήφ» στην οδό Χαριλάου Τρικούπη.

Από τα 18 της χρόνια εργαζόταν ως δημοσιογράφος, παράλληλα με τις σπουδές της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και τις δραματικές σχολές του Πέλου Κατσέλη και του Κωστή Μιχαηλίδη. Η Δικτατορία της 21ης Απριλίου τη βρήκε στην εφημερίδα "Ελευθερία", η οποία διέκοψε αυθημερόν την έκδοσή της, θέτοντας τέλος στη δημοσιογραφική της καριέρα. Στη διάρκεια της Χούντας συνελήφθη και κρατήθηκε πολλές φορές. Στην απομόνωση εμπνεύστηκε τα τραγούδια που θα την έκαναν λίγους μήνες αργότερα γνωστή ως στιχουργό, το «Βρε δε βαριέσαι, αδελφέ» και το «Να 'τανε το '21».

Έχει δύο κόρες, τη Δέσποινα, που είναι δημοσιογράφος και την Ασημένια, που είναι μουσικός και τραγουδίστρια. Πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου 2011 από καρκίνο, αφήνοντας πίσω της μεγάλα στιχουργικά έργα.
Συνεργασίες

Η καθοριστική συνεργασία της καριέρας της ήταν με τον Κώστα Χατζή, η οποία έδωσε τραγούδια διαμαρτυρίας κατά την διάρκεια της Δικτατορίας, όπως «Ο Στρατής», «Δε βαριέσαι αδελφέ», «Απ' το αεροπλάνο», «Της γειτονιάς μας ο τρελός», «Ένας Γερμανός και μια Εβραία», «Κάτι τρέχει», «Λεωφορείο ο κόσμος», «Νυχτώνει, δόξα τω Θεώ» κλπ. Κορύφωση της συνεργασίας της με τον Κώστα Χατζή αποτέλεσε ο δίσκος "Ρεσιτάλ", του οποίου οι πωλήσεις ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο δίσκους. Ανάμεσα στα τραγούδια του δίσκου ήταν τα «Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει», «Σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά», «Σ' αγαπώ (όπως η μάνα το παιδί)», «Κι ύστερα», «Δεν είμ' εγώ», «Η αγάπη όλα τα υπομένει» κ.α. Στις επιτυχίες τους από άλλους δίσκους συγκαταλέγονται επίσης τα τραγούδια «Αντίο», «Αν ερχόσουν», «Μη μας περιφρονάς», «Ο κύριος κανείς», «Πάλι ύπνος δε με πιάνει», «Είμαι ένας άνθρωπος απλός» κ.α.

Μεγάλη εμπορική επιτυχία με νούμερα ασυνήθιστα για τη μικρή ελληνική αγορά είχε και η συνεργασία της με τον Σταύρο Κουγιουμτζή και το «Να 'τανε το '21», τραγούδι το οποίο καθιέρωσε τον Γιώργο Νταλάρα. Άλλες επιτυχίες της με τον Κουγιουμτζή ήταν τα τραγούδια «Έτσι είν' οι ανθρώποι», «Δώσε μου το χέρι σου» και «Να 'μουν ο Μεγαλέξανδρος» με τον Νταλάρα αλλά και «Αν βαρέθηκες κυρία», «Ρεμπέτικα τραγούδια» και «Μέθυσα κι απόψε» με τον Καλατζή.

Μια επίσης σημαντική συνεργασία ήταν με το Δώρο Γεωργιάδη, με τον οποίο συμμετείχαν στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης του 1972 και πήραν το πρώτο βραβείο με το τραγούδι «Αν ήμουν πλούσιος» και στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Eurovision του 1979 με το τραγούδι «Σωκράτης» που τραγούδησε η Ελπίδα. Ανάμεσα στις επιτυχίες της με τον Δώρο Γεωργιάδη ήταν επίσης τα τραγούδια «Ταξίδευα παιδί κι εγώ», «Κάποτε πήγα στην Αμέρικα», «Ο Ρωμιός», «Χίλια εννιακόσια τίποτα», «Μη βάζεις μαύρο» (Άννα Βίσση), «Εγώ δεν είμαι δικαστής», «Τι τις θες τις Κυριακές», «Άγιες οι καθημερινές» (Γιώργος Πολυχρονιάδης), «Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι», «Σ' ευχαριστώ», «Καμιά φορά» (Ελπίδα) κ.α.

Σταθμός στην καριέρα της θεωρούνται και δυο δίσκοι με τον Στέλιο Καζαντζίδη που γνώρισαν σημαντική επιτυχία με τα γνωστά τραγούδια «Βραδιάζει», «Έι καπετάνιε», «Ξέρω νεκρούς», «Έφυγες φίλε» κ.α. Ο Καζαντζίδης σε κάποιες συνεντεύξεις του μίλησε με τα καλύτερα λόγια για την στιχουργό, χαρακτηρίζοντας την μεγάλη και αποκαλώντας την "Η σύγχρονη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου". Το τραγούδι «Έφυγες φίλε» γράφτηκε για έναν κοινό τους φίλο, τον Ανδρέα Καΐάφα, ο οποίος έφυγε σε ηλικία 49 ετών από καρκίνο.

Το 1985 συνεργάστηκε με τον συνθέτη Γιώργο Παπαδάκη και τον τραγουδιστή Παναγιώτη Τσίχλη και δημιουργήθηκε ο δίσκος "Άιντε Ζωή", ο οποίος συμπεριλάμβανε τις επιτυχίες «Άγγελέ μου» , «Το 166» , και το «Τί δεν θα΄δινα» σε στίχους του Γιώργου Παπαδάκη.

Το 1994 η Σώτια Τσώτου μέσα σε τρεις στροφές περιέγραψε την ιστορία του Στέλιου, ο Τάκης Σούκας έγραψε μια μελωδία στο ρυθμό του καρσιλαμά και μέσα στο τραγούδι «Εγώ 'μαι πρόσφυγα παιδί», ο Στέλιος τραγούδησε χαρακτηριστικά "από τραγούδια λαϊκά, έμαθα τα ελληνικά". Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο δίσκο "Και πού θεός".
Άλλες συνεργασίεςΆλλοι καλλιτέχνες που συνεργάστηκαν μαζί της ήταν οι Γιώργος Χατζηνάσιος, Απόστολος Καλδάρας, Χρήστος Λεοντής, Γιάννης Σπανός, Λίνος Κόκοτος, Μίμης Πλέσσας, Τάκης Σούκας, Χρήστος Νικολόπουλος, Χρήστος Παπαδόπουλος, Μαρινέλλα, Χρήστος Γκάρτζος, Γιώργος Κριμιζάκης, Δήμητρα Γαλάνη, Χάρις Αλεξίου, Γιάννης Πάριος, Ρένα Κουμιώτη, Γιάννης Πουλόπουλος, Μιχάλης Βιολάρης, Καίτη Χωματά, Πόλυ Πάνου, Νίκος Νομικός, Δημήτρης Μητροπάνος, Άννα Βίσση, Ελπίδα, Πασχάλης, Μπέσσυ Αργυράκη, Θέμης Αδαμαντίδης, Δούκισσα και πολλοί ακόμα γνωστοί τραγουδιστές. Άλλες της επιτυχίες αποτελούν τα τραγούδια «Είναι νωρίς για δάκρυα, Στέλλα», «Η Μαρία των βράχων», «Αγαπιόμασταν Χριστέ μου», «Να της πείτε καπετάνιοι χαιρετίσματα», «Εγώ τι έχω και τι θα 'χω», «Του χρόνου τέτοια μέρα», «Δροσοσταλιά μου», «Τα ψέματα», «Ας πούμε αν θες», «Μου 'ταξες ταξίδι να με πας», «Για 'σένανε μπορώ», «Αθήνα», «Μόνο η αγάπη μένει», «Ο αφέντης λαός», «Όλα μας τα πλούτη», «Κι όμως κι όμως», «Ο Κοσμάς κι ο κόσμος», «Έναν καιρό», κ.α.συνέχεια στη βικιπαίδεια

"Μυθολογίες του έρωτα"

 καμμία σχέση με το θέμα

"Μυθολογίες του έρωτα"

Στον έρωτα τον μοναδικό και τον πολυδιάστατο, τον μυθικό, τον παράφορο, τον τρυφερό, τον καταστροφικό, τον λυτρωτικό, είναι αφιερωμένη η ποιητική συλλογή "Μυθολογίες του έρωτα". Στο βιβλίο αυτό που διαβάζεται σαν μυθιστόρημα, εκφράζονται οι πολλαπλές διαστάσεις του έρωτα. Αρχέγονα συναισθήματα, ερωτικές περιπλανήσεις, έλξη - απώθηση ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό, αλχημείες του ερωτικού παιχνιδιού, οι υπαρξιακές περιπέτειες της σύγχρονης γυναίκας μετά την χειραφέτηση και την απελευθέρωση των ηθών. Ο έρωτας που παρασύρει σε στρόβιλο, σπάζει τα όρια του ατομισμού, σαρώνει, ανατρέπει και αναπλάθει, κυριαρχεί σε όλα τα επεισόδια αυτής της ερωτικής ανθολογίας, με μία διαρκή αμφιταλάντευση από τις εξάρσεις στις αντινομίες, από το παιχνίδι της γοητείας ως την απομυθοποίηση. Η ποιήτρια διασχίζει τους ασημένιους καθρέφτες με τις αντανακλάσεις των παθών, σε αναζήτηση του alter ego, μετουσιώνοντας τα βιώματα σε αυτογνωσία, για να ανυψωθεί από τη σάρκα στο πνεύμα, από τον ίσκιο στο φως, από το μηδέν στο άπειρο.

Σήμερα 10/12 ... Μαρτύρων Μηνά του Αθηναίου Ερμογένους επισκόπου Αλεξανδρείας και Ευγράφου, Γεμέλλου του πολυάθλου και Θεοτέκνου πρεσβυτέρου

Αρκαλοχώρι Ηράκλειο (φ.Μ.Κυμάκη)

Μαρτύρων Μηνά του Αθηναίου Ερμογένους επισκόπου Αλεξανδρείας και Ευγράφου, 

Γεμέλλου του πολυάθλου και Θεοτέκνου πρεσβυτέρου

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-