Τζούντι Γκάρλαντ (Judy Garland, 10 Ιουνίου 1922 – 22 Ιουνίου 1969)

 

Η Τζούντι Γκάρλαντ (Judy Garland, 10 Ιουνίου 1922 – 22 Ιουνίου 1969) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Ήταν φημισμένη για τη φωνή της και προσέλκυσε τη διεθνή προσοχή καθ' όλην τη διάρκεια της καριέρας της, η οποία διήρκεσε πάνω από σαράντα χρόνια, ως μια ηθοποιός σε μουσικούς και δραματικούς ρόλους στη σκηνή και στην οθόνη. Έλαβε ένα Βραβείο Όσκαρ για νεώτερη ηθοποιό και κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα καθώς και ένα βραβείο Γκραμι και ένα ειδικό βραβείο Τόνι.

Προτάθηκε για Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού για τον ρόλο της στο ριμέικ Ένα Αστέρι Γεννιέται και για Όσκαρ Καλύτερου Υποστηρικτικού Ηθοποιού για την ερμηνεία της στην ταινία του 1961 Τα απόρρητα της Νυρεμβέργης. Παραμένει η νεότερη νικήτρια (στο τριακοστό ένατο έτος της ηλικίας της τότε) του Βραβείου Σέσιλ Ντε Μιλ για Ισόβιο Επίτευγμα στη βιομηχανία του κινηματογράφου.

Παρά τις επαγγελματικές τις επιτυχίες, αυτή πάλεψε υπερβολικά στην προσωπική της ζωή, ξεκινώντας από την παιδική της ηλικία. Η ίδια παντρεύτηκε πέντε φορές, με τους τέσσερις γάμους να καταλήγουν σε διαζύγιο. Επίσης πάλεψε με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, τα οποία την οδήγησαν στον θάνατο, στην ηλικία των 47.

Το σπίτι γέννησης της στο Γκραντ Ραπιδύ στην Μινεσότα

Γεννήθηκε ως Φράνσις Ήθελ Γκαμ στο Γκραντ Ράπιντς, στη Μινεσότα. Η ίδια ήταν το νεότερο παιδί της Ήθελ Μάριον και του Φράνσις Αβέντ "Φρανκ" Γκαμ. Οι γονείς της ασχολούνταν με το βοντβίλ, οι οποίοι το ασκούσαν στο Γκραντ Ράπιντς με στόχο να συντηρήσουν ένα θέατρο κινηματογράφου, στο οποίο εμφανίζονταν Βοντβιλιστικές σκηνές. Η ίδια ήταν αγγλικής, σκωτσέζικης και ιρλανδικής καταγωγής.

Επαγγελματική καριέρα

Εμφανίστηκε στη σκηνή σε ηλικία τριών ετών και ξεκίνησε την καριέρα της στο στούντιο της MGM όπου εκεί συνέχισε έως τον θάνατό της. Αρχικά ξεκίνησε την καριέρα της ως τραγουδίστρια μαζί με τις αδερφές της, και στην συνέχεια μόνη της χωρίς αυτές. Έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο μόλις στα 13 (Κάθε Κυριακή). Δεν είχε την εμφάνιση Αφροδίτης, όπως άλλες σταρ της εποχής, αλλά το χαμόγελο, η θέρμη που εξέπεμπε και το λαμπερό της ταλέντο, της πρόσφεραν μία θριαμβευτική καριέρα Η Τζούντι Γκάρλαντ ήταν, σύμφωνα με τον Τζιν Κέλι, η καλύτερη περφόρμερ που υπήρξε ποτέ στην Αμερική.

Με τον Μάγο του Οζ (1939) ήρθε και η παγκόσμια αναγνώριση μαζί με ένα ειδικό Όσκαρ και μία δισκογραφική επιτυχία. Στο ρόλο της μικρής Ντόροθι και με το τραγούδι της Πάνω Από Το Ουράνιο Τόξο (Over the Rainbow) κέρδισε τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων. Ακολούθησε σειρά μουσικοχορευτικών ταινιών - Το Τραγούδι Της Αγάπης (1944), Ο Πειρατής (1948) κ.ά. Η πολυτάραχη ζωή της (έκανε συνολικά πέντε γάμους), με διαρκείς υπεράνθρωπες προσπάθειες για υψηλές επιδόσεις, παγιδευμένη στις υπέρμετρες απαιτήσεις της σόου μπιζ, ενσαρκώθηκε ιδανικά στο Ένα Αστέρι Γεννιέται (1954) του Τζορτζ Κιούκορ. Αυτή θεωρείται και η τελευταία μεγάλη της εμφάνιση, αν και ως τον θάνατό της έπαιζε και τραγουδούσε.

Λουίς ντε Καμόες ή Καμόενς (Luís Vaz de Camões, 1524 – 20 Ιουνίου 1580)

Ο Λουίς ντε Καμόες ή Καμόενς (Luís Vaz de Camões, 1524 – 20 Ιουνίου 1580) ήταν Πορτογάλος ποιητής, ο οποίος έζησε και έδρασε κατά το 16ο αιώνα. Θεωρείται ο εθνικός ποιητής της Πορτογαλίας και ένας από τους μεγάλους Ευρωπαίους ποιητές της εποχής του.

Οι βιογραφικές πληροφορίες για τη ζωή και τη δράση του Καμόες είναι σε μεγάλο βαθμό αβέβαιες. Πιθανολογείται ότι γεννήθηκε το 1524 στη Λισαβόνα, καταγόμενος από αριστοκρατική οικογένεια. Στην Κοΐμπρα απέκτησε ευρεία μόρφωση, στην οποία βασίζεται το μετέπειτα λογοτεχνικό έργο του.

Ο Καμόες έζησε μια μυθιστορηματική και περιπετειώδη ζωή. Μπήκε στην Αυλή του βασιλιά της Πορτογαλίας Ιωάννη Γ΄, απ’ όπου απομακρύνθηκε λόγω της εμπλοκής του σε αυλικούς έρωτες και εξορίστηκε στο Μαρόκο, όπου έχασε το δεξί του μάτι σε μια μάχη στη Θέουτα (Ceuta) στις ακτές του Μαρόκου.

Το 1553 συνελήφθη για συμμετοχή του σε ανταρσία στη Λισαβόνα και φυλακίστηκε, αλλά αμνηστεύτηκε με βασιλική χάρη που του δόθηκε από το βασιλιά Ιωάννη Γ΄ και στάλθηκε για βασιλική υπηρεσία στην Ινδία, ναυάγησε στο Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ, περιπλανήθηκε στη Μοζαμβίκη (1567), από όπου τον βοήθησε τελικά ο Ντιόγκο ντε Κούτο να επιστρέψει στην πατρίδα του.

Μετά την επιστροφή του στη Λισαβόνα, το 1570, του παρασχέθηκε μια πενιχρή βασιλική σύνταξη για τις υπηρεσίες του, που τον συντηρούσε για το υπόλοιπο της ζωής του. Το 1572 δημοσίευσε το διάσημο έπος του «Οι Λουσιάδες», που το είχε γράψει ενώ βρισκόταν ακόμη στην Ανατολή.

Ο Καμόες πέθανε στη Λισαβόνα, σε ηλικία 55 ετών, στις 20 Ιουνίου 1580, λόγω της κλονισμένης υγείας του από τις κακουχίες.

Λογοτεχνικό έργο

Ο Λουίς ντε Καμόες είναι ο δημιουργός του εθνικού έπους της Πορτογαλίας «Οι Λουσιάδες» ή Λουζιτανοί (Os Lusiadas, 1572). Στο επικό αυτό ποίημά του, ο Καμόες εξαίρει τα γεγονότα της πορτογαλικής ιστορίας και τα κατορθώματα των υιών του Λούσου, των Λουσιάδων, όπως ονομάζονταν οι Πορτογάλοι από τους Ρωμαίους από την αρχαία ρωμαϊκή ονομασία «Λουσιτάνια» (Lusitania) της Πορτογαλίας.

Οι «Λουσιάδες» είναι ένα έμμετρο έπος, που εκτείνεται σε 10 κάντος και 1.102 οκτάστιχες ομοιοκαταληκτικές στροφές (ottava rima). Το θέμα του αφηγείται το ιστορικό ταξίδι του Πορτογάλου θαλασσοπόρου Βάσκο ντα Γκάμα προς την Ινδία με τον περίπλου του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας στα τέλη του 15ου αιώνα (1498).

Το επικό αυτό ποίημα του Καμόες έχει γραφτεί κατά το πρότυπο της «Αινειάδας» του Βιργιλίου και του «Μαινόμενου Ορλάνδου» του Αριόστο και ήταν αφιερωμένο στο βασιλιά Σεβαστιανό της Πορτογαλίας (Sebastiao, 1554 – 1578), ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια αντιμουσουλμανικής σταυροφορίας στο Μαρόκο.

Η φήμη και το λογοτεχνικό έργο του Καμόες έγινε γνωστό πέρα από τα σύνορα της πατρίδας του, όσο ακόμη ζούσε. Απέκτησε θαυμαστές σε όλη την Ευρώπη, ανάμεσα στους οποίους ήταν μεγάλα ονόματα της λογοτεχνίας, όπως ο Τορκουάτο Τάσσο, ο Λόπε δε Βέγκα, ο Μίλτον, ο Γκαίτε, ο Μπάυρον και στα νεότερα χρόνια ο Αμερικανός μυθιστοριογράφος Χέρμαν Μέλβιλ. Ένα αντίτυπο από την πρώτη έκδοση των «Λουσιάδων» (1572) βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Παλάσιου ντε Μάφρα.

Εκτός από τους «Λουσιάδες», ο Καμόες άφησε και σημαντικό λυρικό έργο: ωδές, σονάτα, ελεγείες και τραγούδια, από τα οποία ξεχωρίζουν τα λυρικά ποιήματά του σε ενδεκασύλλαβους (Rimas, 1595), όπου απομιμείται τους αρχαίους κλασικούς συγγραφείς.

Ο Καμόες έγραψε επίσης και τρία θεατρικά έργα: «Οι Αμφιτρύονες», βασισμένο στο γνωστό θέμα του Πλούτου, «Ο βασιλιάς Σέλευκος», εμπνευσμένο από τον Πλούταρχο, και ο «Φιλόδημος», που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατο του Καμόες, μαζί με τους «Αμφιτρύονες» (1587), αλλά είχε γραφτεί πολύ νωρίτερα.

Μνημεία του Καμόες

Στο Μνημείο των Ανακαλύψεων, που βρίσκεται στην αποβάθρα του ποταμού Τάγου στην περιοχή Μπελέμ της Λισαβόνας και απεικονίζονται σ’ αυτό τα πέτρινα αγάλματα των Πορτογάλων ηρώων που συνδέονται με την Εποχή των Ανακαλύψεων, υπάρχει και το άγαλμα του ποιητή Λουίς ντε Καμόες, που κρατά στα χέρια του ένα αντίγραφο των «Λουσιάδων».

Ένας περίτεχνος ανδριάντας του Λουίς ντε Καμόες δεσπόζει στην καλλιτεχνική περιοχή Σιάντου της Λισαβόνας, ενώ στην Εκκλησία Σάντα Ενγκράσια της Λισαβόνας στεγάζεται το κενοτάφιό του.

Σολ Μπέλοου (Solomon Bellows, 10 Ιουνίου 1915 – 5 Απριλίου 2005)

 

Ο Σολ Μπέλοου (Solomon Bellows, 10 Ιουνίου 1915 – 5 Απριλίου 2005) ήταν Καναδός λογοτέχνης, τιμημένος με το Βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1976. Επιπλέον, είναι ο μοναδικός συγγραφέας που έχει κερδίσει τρεις φορές Εθνικό Βραβείο Βιβλίου για έργο μυθοπλασίας. Καταγόταν από οικογένεια Εβραίων της Λιθουανίας.

Κατά τη σουηδική επιτροπή των Βραβείων Νόμπελ, η γραφή του διαθέτει «το μίγμα του πλούσιου περιπετειώδους μυθιστορήματος και της λεπτής αναλύσεως του πολιτισμού μας, της ψυχαγωγίας, των σημαντικών και τραγικών επεισοδίων σε γρήγορη διαδοχή, με τη φιλοσοφική συζήτηση, αναπτυσσόμενα όλα από έναν σχολιαστή με έξυπνη γλώσσα και διεισδυτικό βλέμμα στις εσωτερικές και εξωτερικές πολύπλοκες διαδικασίες που μας οδηγούν στις πράξεις μας, ή που μας αποτρέπουν από το να δράσουμε, και αυτό μπορεί να αποκληθεί το δίλημμα της εποχής μας».

Ο Μπέλοου έχει δηλώσει ότι από όλους τους ήρωές του ο Γιουτζήν Χέντερσον (του βιβλίου «Χέντερσον, ο βασιλιάς της βροχής») ήταν εκείνος που του έμοιαζε περισσότερο. Ο Μπέλοου μεγάλωσε ως ένα αγενές παιδί της φτωχογειτονιάς, ένας σκληροτράχηλος μετανάστης από το Κεμπέκ. Κατά τον Κρίστοφερ Χίτσενς η λογοτεχνία του Μπέλοου και οι κύριοι ήρωές του αντανακλούν τον δικό του πόθο για την υπέρβαση, μία μάχη να «υπερβεί όχι απλώς τις συνθήκες, αλλά και τις ψυχώσεις του γκέτο». Οι πρωταγωνιστές του Μπέλοου, με τη μία μορφή ή την άλλη παλεύουν όλοι με αυτό που ο ήρωάς του Κόρντ αποκαλεί «οι μεγάλης κλίμακας παραλογισμοί του 20ού αιώνα» Αυτή η υπέρβαση επιτυγχάνεται, αν γίνεται, μόνο μέσα από μία «θηριώδη αφομοίωση γνώσεων και μορφώσεως» (Χίτσενς) και μία έμφαση στην αρχοντιά.

Στο Δίστομο...

Στο Δίστομο του νομού Βοιωτίας έγινε κατά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο στις 10 Ιουνίου 1944 μια εκ των ειδεχθέστερων σφαγών αμάχων από τις Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις.

Οι Γερμανοί στρατιώτες πυρπολούν σπίτια στο Δίστομο.

Οι Γερμανικές δυνάμεις χάνουν σε όλα τα μέτωπα του πολέμου και προσπαθούν να συγκροτήσουν την άμυνά τους στο πεδίο της Νορμανδίας. Αποτέλεσμα είναι οι μονάδες τους στην Ελλάδα να πρέπει να μετατεθούν, αλλά η παρουσία του αντάρτικου να τις καθηλώνει. Η περιοχή της Βοιωτίας δε δημιούργησε τάγματα ασφαλείας, αλλά αντιθέτως στήριζε τον ΕΛΑΣ. Οι μονάδες των Γερμανών στην περιοχή της Βοιωτίας είχαν ιστορικό σφαγών αιχμαλώτων στο Ανατολικό μέτωπο του πολέμου.

Παράλληλα στις άλλες κατεχόμενες χώρες, 14 μέρες πριν τη σφαγή στο Δίστομο, στρατεύματα από την 7η Prinz Eugen Division των SS εκτέλεσαν 834 Σέρβους ως υποστηρικτές του γιουγκοσλάβικου Παρτιζάνικου κινήματος. Δυο ημέρες πριν τη σφαγή στο Δίστομο 135 Καναδοί στρατιώτες αιχμάλωτοι εκτελούνται και γερμανικά πάντζερ πέρασαν πάνω από τα πτώματα τους, ενώ την επόμενη ημέρα στην πόλη Tulle κρεμάστηκαν 99 άτομα. Την ίδια ημέρα με τη σφαγή στο Δίστομο, στο Οραντούρ-συρ-Γκλαν στη Γαλλία επ' αφορμής μικρών συγκρούσεων -χωρίς απώλειες- με αντάρτικες δυνάμεις, οι Γερμανικές δυνάμεις σκότωσαν 648 αμάχους (247 γυναίκες, 205 παιδιά). Όλα αυτά δείχνουν ότι υπήρχε μια ευρεία στρατηγική αντιμετώπισης της υποστήριξης των αντάρτικων στρατευμάτων με αντίποινα στον άμαχο πληθυσμό.

Ιστορικό

Στις 10 Ιουνίου του 1944 ο εικοσιεξάχρονος τότε Φριτς Λάουτενμπαχ, λοχαγός των SS του 2ου λόχου του 1ου τάγματος του 7ου τεθωρακισμένου συντάγματος της αστυνομίας SS, έλαβε διαταγή να μετακινήσει το λόχο του από τη Λειβαδιά προς τα χωριά Δίστομο, Στείρι και Κυριάκι με σκοπό τον εντοπισμό ανταρτών στη δυτική πλευρά του Ελικώνα. Σα δόλωμα οι Γερμανοί είχαν δύο επιταγμένα Ελληνικά φορτηγά γεμάτα με άνδρες των SS μεταμφιεσμένους σε χωρικούς, που προπορεύονταν της κύριας φάλαγγας. Ταυτόχρονα ο 10ος και 11ος λόχος του 3ου τάγματος από την Άμφισσα κατευθύνονταν προς το Δίστομο για να συναντήσουν το 2ο λόχο. Οι τρεις λόχοι συναντήθηκαν χωρίς να έχουν εντοπίσει αντάρτες εκτός από 18 παιδιά που κρύβονταν σε γύρω στάνες. Έξι από τα παιδιά που προσπάθησαν να δραπετεύσουν εκτελέστηκαν. Οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και εκφοβίζοντας τους χωρικούς έμαθαν ότι υπήρχαν αντάρτες στο Στείρι. Ο 2ος λόχος κατευθύνθηκε προς τα εκεί και στη θέση Λιθαράκι, περιοχή του Στειρίου, έπεσε σε ενέδρα ανταρτών του 11ου λόχου του 3ου τάγματος του 34ου συντάγματος του ΕΛΑΣ. Η μάχη του Στειρίου ήταν σκληρή και κράτησε περίπου μέχρι τις δύο το μεσημέρι αναγκάζοντας τους Γερμανούς σε οπισθοχώρηση.

Η Σφαγή του Διστόμου

Το Μαυσωλείο

Αν και από το χωριό Δίστομο τα Γερμανικά στρατεύματα δε δέχθηκαν κάποια πρόκληση (παρόλο που μεταπολεμικά το ισχυρίστηκαν οι Γερμανοί κατηγορούμενοι της σφαγής), για λόγους αντεκδίκησης ο 2ος λόχος του 8ου Συντάγματος της 4ης Αστυνομικής Τεθωρακισμένης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των Ες Ες  άρχισε τη σφαγή όσων κατοίκων έβρισκαν στο χωριό. Η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν ξεχώριζαν από το μακελειό ούτε τα γυναικόπαιδα ούτε τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, βρέφη εκτελέστηκαν και γυναίκες βιάστηκαν πριν θανατωθούν. Η σφαγή σταμάτησε μόνον όταν νύχτωσε και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στη Λειβαδιά, αφού πρώτα έκαψαν τα σπίτια του χωριού. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και κατά την επιστροφή των Γερμανών στη βάση τους, καθώς σκότωναν όποιον άμαχο έβρισκαν στο δρόμο τους. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες και οι 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η μαρτυρία του απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Eλβετού George Wehrly ο οποίος έφτασε στο Δίστομο μετά λίγες μέρες μιλάει για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή, με πτώματα να κρέμονται ακόμα και από δέντρα περιμετρικά του δρόμου που οδηγεί στο χωριό.

Τις 24 Ιουνίου 1944, οι Γερμανοί επανήλθαν και έκαψαν τα σπίτια και τις θημωνιές στα αλώνια του Στειρίου, χωρίς ανθρώπινες απώλειες αφού οι κάτοικοί του είχαν προλάβει να κρυφτούν σε γειτονικές του χωριού δύσβατες περιοχές

Ο λοχαγός των SS Φριτς Λάουτενμπαχ (Fritz Lautenbach) είναι ο άνθρωπος που εκτέλεσε την εντολή για τη σφαγή του Διστόμου, ο οποίος και μετά το τέλος της συνέταξε ψευδή αναφορά που ανέφερε ότι οι άνδρες του δέχθηκαν επίθεση "με όλμους, αυτόματα όπλα και τουφέκια από τη μεριά του Διστόμου". Η αναφορά του Lautenbach αμφισβητήθηκε αμέσως καθώς ο Georg Koch, πράκτορας της μυστικής υπηρεσίας, o οποίος συνόδευε επίσης το τάγμα, υπέβαλλε ξεχωριστή αναφορά κατά την οποία βεβαίωσε ότι το τάγμα στην πραγματικότητα έπεσε σε ενέδρα πολλά μίλια έξω από το Δίστομο. Ο Koch προσθέτει επίσης ότι μόνο αφού το τάγμα είχε αποτελεσματικά απωθήσει τους "αντάρτες", έκανε μεταβολή προς το Δίστομο για να διεκπεραιώσει τη σφαγή.

Στην ανάκριση που ακολούθησε, ο Λάουτενμπαχ υπερασπίστηκε τις επιλογές του λέγοντας ότι προτίμησε συνειδητά να ακολουθήσει το πνεύμα των διαταγών, παρά το γράμμα. Επίσης, δήλωσε ότι γνώριζε πως η επιλογή του μπορούσε να θεωρηθεί ανυποταξία, ωστόσο ήλπιζε να εγκριθεί εκ των υστέρων, βάσει των ανθρωπιστικών και στρατιωτικών ιδανικών. Σημειώνεται ότι στο στρατοδικείο που ακολούθησε, δεν κλήθηκε κανένας Έλληνας μάρτυρας.

Ένας από τους επικεφαλής που θεωρήθηκε επίσης υπεύθυνος για τη σφαγή στο Δίστομο, ο Χανς Τσάμπελ (en:Hans Zampel), μετά το τέλος του πολέμου συνελήφθη στη Γαλλία και εκδόθηκε στην Ελλάδα. Στην πορεία ζητήθηκε η μεταφορά του στη Γερμανία για τις εκεί έρευνες όπου και παρέμεινε. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες ζει ως σήμερα ελεύθερος.

Μέλη του ίδιου συντάγματος είχαν πραγματοποιήσει ένα μήνα μόλις πριν, τη Σφαγή της Κλεισούρας με 273 αμάχους νεκρούς ανάμεσα τους παιδιά και βρέφη.

«Αντίκρισα στη μέση του σπιτιού την αδελφή μου ανάσκελα, γυμνή από τη μέση και κάτω. Το φουστάνι της ήταν γυρισμένο προς τα πάνω και σκέπαζε το σχισμένο και κομματιασμένο στήθος της, το πρόσωπό της ήταν παραμορφωμένο, όλο το σώμα της κατακομματιασμένο. Μα το χειρότερο και φρικαλεότερο θέαμα ήταν, όταν από τη στάση του σώματός της κατάλαβα ότι οι Γερμανοί είχαν βιάσει το άψυχο κορμί της. Δίπλα της βρισκόταν το τεσσάρων μηνών κοριτσάκι της λογχισμένο, με σπασμένο το κεφαλάκι του, και στο στόμα του είχε τη ρώγα του στήθους της μάνας του που είχαν κόψει εκείνοι οι κανίβαλοι. Το άλλο κοριτσάκι της, η 6χρονη Ελένη, βρισκόταν στο κατώφλι του σπιτιού μέσα σε μια λίμνη αίματος με βγαλμένα τα σπλάχνα του. Το είχαν ξεκοιλιάσει με μαχαίρι. Το αγόρι της, ο 3χρονος Γιάννης, το βρήκα νεκρό στην αυλή με λιωμένο κεφάλι».

— Αφήγηση επιζώντων της σφαγής

Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός

Το Εμβλημα του Ερυθρού Σταυρού

Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός ιδρύθηκε στις 10 Ιουνίου του 1877 με πρωτοβουλία της βασίλισσας Όλγας και πρώτο πρόεδρο τον Μάρκο Ρενιέρη. Αποτελεί μέρος του Διεθνούς Κινήματος Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου. Θεωρείται ο μεγαλύτερος μη κυβερνητικός οργανισμός στον ελλαδικό χώρο. Το έργο του είναι σύνθετο και βασίζεται στην άμεση ανταπόκριση και την εθελοντική προσφορά και δράση των πολιτών. Έχει βασικό στόχο την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου σε περιόδους πολέμου και ειρήνης, στηρίζοντας τραυματίες, ασθενείς, ηλικιωμένους, πρόσφυγες, ανθρώπους που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες και γενικά όσους ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού.

Εθελοντικά Σώματα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού

Σμύρνη 1920: ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος με ιατρούς και νοσηλευτές του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.

Σε επίπεδο εθελοντών, ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός διαιρείται σε τρία κύρια Σώματα: Το Σώμα Εθελοντών Νοσηλευτικής, το Σώμα Εθελοντών Κοινωνικής Πρόνοιας και το Σώμα Εθελοντών Σαμαρειτών, Διασωστών και Ναυαγοσωστών. Κάθε Σώμα έχει διαφορετική αρμοδιότητα σε καιρό ειρήνης και πολέμου, καθώς επίσης παρέχει διαφορετική εκπαίδευση στους εθελοντές του. Όλα τα Σώματα συνεργάζονται σε διάφορα επίπεδα, προκειμένου να προάγουν το ανθρωπιστικό έργο του Κινήματος.

Σώμα Εθελοντών Νοσηλευτικής

Ο Τομέας Νοσηλευτικής ιδρύθηκε το 1878 και είναι ο πρώτος και κατά συνέπεια ο παλαιότερος τομέας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Μέσω του Τομέα και από την ίδρυση του έως σήμερα έχουν εκπαιδευτεί 25,000 άτομα, ενώ σε ετήσια βάση εργάζονται περίπου 3,500 εθελοντές σε Πανελλαδικό επίπεδο.^[2] Οι εθελοντές του Σώματος, παρέχουν νοσηλευτική φροντίδα σε ηλικιωμένους, σε μοναχικά άτομα ή σε άτομα με κινητικές και πνευματικές αναπηρίες κατ' οίκον ή και στα συνεργαζόμενα δημόσια νοσοκομεία. Προκειμένου να παρέχουν όσο το δυνατόν καλύτερο έργο, οι Εθελοντές Νοσηλευτικής παρακολουθούν εκπαιδευτικό πρόγραμμα διάρκειας 124 ωρών (θεωρία) ενώ είναι υποχρεωτικό να ασκήσουν τις γνώσεις τους παρέχοντας 80 ώρες πρακτικής εκπαίδευσης (κλινική άσκηση) στα προαναφερθέντα πλαίσια.

Σώμα Εθελοντών Σαμαρειτών, Διασωστών και Ναυαγοσωστών

Το Σώμα Εθελοντών Σαμαρειτών, Διασωστών και Ναυαγοσωστών ιδρύθηκε το 1931 και απο το 1932 και μετά ξεκίνησε να επεκτείνεται στην περιφέρεια. Αποτελείται απο 4,500 ενεργά μέλη.^[3] Σκοπός τους είναι η κινητοποίηση και παροχή βοήθειας σε περιπτώσεις καταστροφών και θεομηνιών. Ταυτόχρονα παρέχονται Πρώτες Βοήθειες σε κάθε είδους διοργάνωση, όπως αθλητικοί αγώνες ή υπαίθριες συναυλίες. Στον Τομέα Εθελοντών Σαμαρειτών, Διασωστών και Ναυαγοσωστών υπάγονται:

• Η Ομάδα Διάσωσης Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού
• Η Κυνοφιλική Ομάδα Έρευνας και Διάσωσης Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού
• Η Σχολή Αυτοδυτών - Ναυαγοσωστών Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού
• Η Σχολή Εφήβων Σαμαρειτών Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού

Σώμα Εθελοντών Κοινωνικής Πρόνοιας

Περιφερειακό Γραφείο του Ε.Ε.Σ. στο Δήμο Παπάγου - Χολαργού Αττικής

Ο Τομέας Κοινωνικής πρόνοιας ιδρύθηκε το 1964 και στόχος του είναι η παροχή Κοινωνικών Υπηρεσιών. Όπως και στα άλλα δύο Σώματα, έτσι και στον Τομέα Κοινωνικής Πρόνοιας εργάζονται επαγγελματίες αλλά και εθελοντές. Σκοπός είναι η μελέτη των κοινωνικών αναγκών της χώρας, όπως και η δημιουργία πλαισίων προκειμένου να προστατευθούν ευάλωτες ομάδες πληθυσμού. Ο Τομέας λειτουργεί προγράμματα όπως το Πρόγραμμα Συμβουλευτικής και Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξη Ατόμων και Οικογενειών, και τον Κοινωνικό Ξενώνα Αστέγων. Οι εθελοντές του Σώματος είναι επίσης εκπαιδευμένοι να παρέχουν τη βοήθεια τους σε έκτακτες ανάγκες όπως φυσικές καταστροφές ή μαζικές αφίξεις πληθυσμού.

Σήμερα 10/6... Ανάληψη του Χριστού, Ιερομάρτυρος Τιμοθέου επισκόπου Προύσσης, Μαρτύρων Αλεξάνδρου και Αντωνίνης

λεοπάρδαλη παχύφυλλο (φ.Μ.Κυμάκη)

Ανάληψη του Χριστού, Ιερομάρτυρος Τιμοθέου επισκόπου Προύσσης, Μαρτύρων Αλεξάνδρου και Αντωνίνης

Για μεγέθυνση πατάμε ροδάκι να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό +-