Φράνσις Μάριον Αμερικανίδα σεναριογράφος

18 Νοεμβρίου 1888 (133 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Φράνσις Μάριον Αμερικανίδα σεναριογράφος

Η Φράνσις Μάριον (Frances Marion, 18 Νοεμβρίου 1888 - 12 Μαΐου 1973) ήταν Αμερικανίδα δημοσιογράφος, συγγραφέας και σεναριογράφος, συχνά αναφερόμενη ως η πιο διάσημη γυναίκα σεναριογράφος του 20ού αιώνα, παράλληλα με τις Τζουν Μάθις και Ανίτα Λους. Ήταν το πρώτο πρόσωπο που κέρδισε ποτέ δύο βραβεία Όσκαρ.


Καριέρα

Γεννημένη ως Μάριον Μπένσον Όουενς στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια, εργάστηκε ως δημοσιογράφος και υπηρέτησε στο εξωτερικό ως ανταποκριτής μάχης κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά την επιστροφή της στην πατρίδα της, μετακόμισε στο Λος Άντζελες και εκεί προσλήφθηκε ως βοηθός συγγραφέα στην "Lois Weber Productions" , μια κινηματογραφική εταιρεία που ανήκε και διοικούνταν από την πρωτοπόρο γυναίκα σκηνοθέτη Λόις Γουέμπερ.

Ως "Φράνσις Μάριον", έγραψε πολλά σενάρια για την ηθοποιό/σκηνοθέτη Μαίρη Πίκφορντ, συμπεριλαμβανομένης της Rebecca of Sunnybrook Farm και The Poor Little Rich Girl, καθώς έγραψε επίσης και σενάρια για πολλές άλλες επιτυχημένες ταινίες της δεκαετίας του 1920 και του 1930. Έγινε η πρώτη γυναίκα που κέρδισε βραβείο Όσκαρ για την καλύτερη διασκευή σεναρίου το 1930 με την ταινία The Big House, έλαβε το βραβείο 'Όσκαρ για την καλύτερη ιστορία για το The Champ το 1932, και συν-έγραψε το Min and Bill με πρωταγωνίστρια την φίλη της, Μαρί Ντρέσλερ. Στην Φράνσις Μάριον αποδίδεται η εγγραφή 300 σεναρίων και η παραγωγή πάνω από 130 ταινιών. Σκηνοθέτησε και μερικές φορές εμφανίστηκε σε μερικές από τις πρώτες ταινίες της Μαίρη Πίκφορντ.
Προσωπική ζωή

Ο πατέρας της Μάριον, Λεν Όουενς, έκτισε το θέρετρο Έτνα Σπρινγκς στην περιοχή Έτνα Σπρινγκς στην Καλιφόρνια, κατά το 1870. Μετά την επιτυχία της στο Χόλιγουντ, επισκέφτηκε αρκετές φορές το θέρετρο, μερικές από αυτές με την συνοδεία άλλων ηθοποιών. Παντρεύτηκε τέσσερις φορές, τις δύο πρώτες πριν αλλάξει το όνομα της. Το 1919 παντρεύτηκε τον Φρεντ Τόμσον, ο οποίος συμπρωταγωνίστησε μαζί της στην ταινία The Love Light, το 1921. Μετά τον απρόοπτο θάνατο του Τόμσον το 1928, παντρεύτηκε τον σκηνοθέτη Τζορτζ Χιλ το 1930 αλλά ο γάμος τους έληξε το 1933 με διαζύγιο. Είχε δύο γιους, τους Φρεντ και Ρίτσαρντ, με τον δεύτερο να είναι υιοθετημένος. Ο Φρεντ απέκτησε διδακτορικό στην Αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, όπου αργότερα και δίδαξε. Αργότερα έγινε εκδότης του Τζορτζ Έλιοτ, εκδίδοντας τα έργα Felix Holt, the Radical το 1980 και αργότερα.
Επόμενα χρόνια και θάνατος

Για πολλά χρόνια ήταν στο πλαίσιο σύμβασης με την MGM Studios, αλλά, όντας πια αρκετά πλούσια, άφησε Χόλιγουντ το 1946 για να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στο γράψιμο θεατρικών έργων και μυθιστορημάτων. Η Φράνσις Μάριον δημοσίευσε τα απομνημονεύματά Off With Their Heads: A Serio-Comic Tale of Hollywood το 1972. Πέθανε τον επόμενο χρόνο από ρήξη ανευρύσματος στο Λος Άντζελες.

Σαντόρε ντι Σανταρόζα Ιταλός φιλέλληνας

18 Νοεμβρίου 1783 (238 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Σαντόρε ντι Σανταρόζα Ιταλός φιλέλληνας  

Ο Κόμης Σαντόρε ντι Σανταρόζα (Σαβιλιάνο, 18 Νοεμβρίου 1783 – Σφακτηρία, 8 Μαΐου 1825), ήταν Ιταλός στρατιωτικός, επαναστάτης, τιτλούχος και σπουδαίος φιλέλληνας, που σκοτώθηκε κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Ο Σανταρόζα γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1783 στο Σαβιλιάνο του Πεδεμοντίου. Ολοκληρώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές του ακολούθησε το στρατιωτικό επάγγελμα όπου και έλαβε μέρος σχεδόν σε όλες τις κατά του Ναπολέοντα Α΄ μάχες στην Ιταλία.

Τελικά μετά την κατάληψη του Πεδεμοντίου παραιτήθηκε από τις τάξεις του στρατού. Μετά όμως την πτώση του Ναπολέοντα ο Σανταρόζα επανήλθε στο στρατό και έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Γκρενόμπλ όπου διαπνεόμενος με πατριωτικά και φιλελεύθερα αισθήματα υποκίνησε σε επανάσταση το Πεδεμόντιο κατά της Αυστριακής κατοχής αναλαμβάνοντας μάλιστα υπουργός των Στρατιωτικών της επαναστατικής κυβέρνησης. Αποτυγχάνοντας όμως της γενικής επανάστασης κατέφυγε στη Γαλλία και από εκεί στην Ελβετία απ΄ όπου και κατέληξε στο Λονδίνο.

Τότε Έλληνες απεσταλμένοι του εκεί συγκροτημένου φιλελληνικού κομιτάτου κάλεσαν τον Σανταρόζα αν ήθελε να συμμετάσχει στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων. Εκείνος με ιδιαίτερο ενθουσιασμό αποδέχθηκε την πρόσκληση και περί τον Δεκέμβριο του 1824 έφθασε στο Ναύπλιο. Από εκεί αρχικά μετέβη στην Επίδαυρο, την Αίγινα και την Αθήνα προς επίσκεψη των αρχαιοτήτων που είχε μέχρι τότε ακουστά και θαύμαζε. Κατά τις επισκέψεις του όμως αυτές δεν έπαυε να βγάζει φλογερούς πατριωτικούς λόγους παρασέρνοντας τους κατοίκους των περιοχών αυτών.Ήταν μέλος σε φιλελληνικές επιτροπές του εξωτερικού.(Γερμανία, Αγγλία,Πολωνία, Ελβετία,Γαλλία,Ιταλία).

Ως απλός αγωνιστής φέροντας το όνομα Ντερόσι ακολούθησε τον Γεώργιο Κουντουριώτη και τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο στην προς Πυλία εκστρατεία τους και στις 20 Απριλίου του 1825 κατάφερε και εισήλθε στο φρούριο Νεόκαστρο της Πύλου. Ακολούθως ως παλαίμαχος στρατιωτικός έδωσε εντολή για άμεση επισκευή διαφόρων τμημάτων του πλην όμως δεν εισακούσθηκε. Στις 7 Μαρτίου, όταν πριν λίγες ημέρες ο αγωνιζόμενος από τη νήσο Σφακτηρία Αναγνωσταράς ζήτησε ως βοήθεια ενισχύσεις από το έναντι αυτής Νεόκαστρο, μεταξύ των 100 περίπου αγωνιστών που εστάλησαν ήταν και ο Ντερόσι. Όταν την επόμενη ημέρα 8 Μαΐου ξεκίνησε την επίθεση κατά της Σφακτηρίας ο Αιγύπτιος στρατηγός Ιμπραήμ Πασάς, ο Ντερόσι λίγο πριν την Πτώση της Σφακτηρίας, τραυματίσθηκε βαριά, αρνούμενος όμως να παραδοθεί ένας Αιγύπτιος στρατιώτης τον φόνευσε και στη συνέχεια του αφαίρεσε από τα ρούχα του κάποια χρήματα και μία σφραγίδα από την οποία και πληροφορήθηκε περί της τύχης του ένας φίλος του Σανταρόζα που υπηρετούσε στον αιγυπτιακό στόλο όπως έγραψε αργότερα στο ημερολόγιό του.

Πωλ Ελυάρ Γάλλος ποιητής

18 Νοεμβρίου 1952 (69 χρόνια πριν) πέθανε:

Πωλ Ελυάρ Γάλλος ποιητής

ΠΩΛ ΕΛΥΑΡ ( 14 Δεκεμβρίου 1895 - 18 Νοεμβρίου 1952 )

Γεννήθηκε στην πόλη Σαιν-Ντενί, κοντά στο Παρίσι όπου πέρασε τα πρώτα του χρόνια. Στο διάστημα 1907-1911 γράφτηκε στη Σχολή Κολμπέρ όπου πραγματοποίησε σπουδές, ωστόσο σε ηλικία περίπου 17 ετών προσβλήθηκε από φυματίωση και αναγκάστηκε να τις διακόψει. Για δύο χρόνια, διέμεινε σε σανατόριο στο Νταβός της Ελβετίας όπου τελικά θεραπεύτηκε και αμέσως μετά, το 1914 κατατάχθηκε στον στρατό.

Το 1917 παντρεύτηκε την Helena Deluvina Diarkinoff, περισσότερο γνωστή ως Γκαλά, με την οποία απέκτησε και μία κόρη. Την ίδια περίοδο δημοσίευε τα πρώτα του ποιήματα, αρχικά με τη συλλογή Το Χρέος και η Ανησυχία και αργότερα με τα Ποιήματα για την Ειρήνη (1918), τα οποία προκάλεσαν και το ενδιαφέρον του Ζαν Πωλάν, εκδότη της επιθεώρησης Spectateur. Παράλληλα, ο Ελυάρ γνωρίστηκε με τουςΑντρέ Μπρετόν, Λουί Αραγκόν και Τριστάν Τζαρά, με τους οποίους συμμετείχε αρχικά στο κίνημα του ντανταϊσμού και αργότερα του υπερρεαλισμού. Αποτέλεσε έναν από τους ιδρυτές της επιθεώρησης των υπερρεαλιστών Litterature καθώς και της μεταγενέστερης έκδοσης La Revolution Surrealiste. Παρέμεινε στις τάξεις της υπερρεαλιστικής ομάδας του Παρισιού μέχρι το 1938.

Κατά τη διαρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση, ως μέλος του κομμουνιστικού κόμματος.

Πέθανε το 1952 από καρδιακή προσβολή. Θεωρείται μέχρι σήμερα ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του υπερρεαλισμού.ΑΠΟ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ


 

 Το τόξο των ματιών σου - Πωλ Ελυάρ
ζωγρ.arthur bragins

Το τόξο των ματιών σου κύκλους κάνει γύρω απ’την καρδιά μου, 

Απαλές και ρυθμικές στροφές,

Φωτοστέφανο του χρόνου, λίκνο νυχτερινό και σίγουρο,

Δε γνωρίζω πια όσα έχω ζήσει

Γιατί τα μάτια σου δε με κοιτούσαν πάντα.

Φύλλα της μέρας και βρύα της δροσιάς,

Καλαμιές ανέμου, ευωδιαστά χαμόγελα,

Φτερούγες που σκέπουν τον κόσμο με φως,

Καράβια φορτωμένα ουρανό και θάλασσα,

Κυνηγοί των ήχων και πηγές των χρωμάτων

Οι αυγές κυοφορούν αρώματα

Πάνω στην αχυροστρωμνή των άστρων,

Όπως η μέρα κρέμεται από την αθωότητα

Το σύμπαν κρέμεται από τα αγνά σου μάτια

Το αίμα μου όλο κυλάει μέσα στο βλέμμα τους. 

---------------------------------------------------------------------------------------------

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Ο Π. ΕΛΥΑΡ ΣΤΟΝ ΓΡΑΜΜΟ

ΠΩΛ ΕΛΥΑΡ "ΑΘΗΝΑ"

Έλληνα λαέ βασιλιά απελπισμένε

Να χάσεις άλλο πια δεν έχεις πάρεξ τη λευτεριά

Τον έρωτα σου για τη λευτεριά και για τη δικαιοσύνη

Και τον άπειρο σεβασμό του ίδιου του εαυτού σου

Βασιλιά λαέ δε σ' απειλεί ο θάνατος

Στον έρωτά σου είσ' όμοιος είσαι αγαθός

Και το κορμί σου κι η καρδιά πεινούν για αιωνιότητα

Βασιλιά λαέ που πίστεψες πως σου χρωστούν το ψωμί

Και πως σου δίναν τίμια τ' άρματα να σηκώσεις

Τίμια δικιά σου σώζοντας βάζοντας το δικό σου νόμο

Λαέ απελπισμένε στα δικά σου μόνο τ' άρματα εμπιστέψου

Ελεημοσύνη σαν τα δώσανε κάνε τα εσύ ελπίδα

Και τη ελπίδα τούτη όρθωσε στο μαύρο φως αντίκρυ

Στον ανελέητο Χάροντα που δίπλα σου δεν βολεύετεια

Λαέ απελπισμένε ήρωα λαέΛαέ πεινασμένων λαίμαργων της πατρίδας

Μικρέ και μεγάλε στα μέτρα του καιρού σου

Έλληνα λαέ αφέντη παντοτινέ των πόθων σου

Συνταιριασμένα το ιδανικό της σάρκας κι η σάρκα η ίδια

Η φυσική λαχτάρα το ψωμί κι η λευτεριά

Η λευτεριά όμοια με τη λιόλουστη θάλασσα

Το ψωμί όμοιο με τους θεούς το ψωμί που σμίγει τους ανθρώπους

Το αληθινό ολόφωτο αγαθό πιο δυνατό απ' όλα

Πιο δυνατό απ' τον πόνο και τους εχθρούς μας όλους

9 Δεκέμβρη 1944

Κομπάι Σεγκούντο Κουβανός μουσικός

18 Νοεμβρίου 1907 (114 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Κομπάι Σεγκούντο Κουβανός μουσικός

Ο Μάξιμο Φρανσίσκο Ρεπιλάδο Μουνιός Τέλλες (Máximo Francisco Repilado Muñoz, 18 Νοεμβρίου 1907 - 14 Ιουλίου 2003), γνωστός ως Κομπάι Σεγκούντο (Compay Segundo), ήταν Κουβανός κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης.
Βιογραφία

Κομπάι Σεγκούνδο τον λέγανε χαϊδευτικά, διότι στις μουσικές ενφανίσεις ακομπανιάριζε πάντα παίζοντας το δεύτερο όργανο. Γεννήθηκε στο Σιμπόνι της Κούβας, και μετακόμισε στο Σαντιάγο δε Κούβα μικρό παιδί στα εννέα. Πρωτοεμφανίστηκε στη Δημοτική Μπάντα του Σαντιάγο δε Κούβα. Το 1934, αφου για ένα διάστημα είχε παίξει σε ένα κουιντέτο, μετακόμισε στην Χαβάνα, όπου επίσης έπαιζε κλαρινέτο στην Δημοτική Μπάντα. Επίσης, είχε μάθει να παίζει κιθάρα και τρες (κουβανέζικη κιθάρα). Εφηύρε την επτάχορδη κιθάρα, το λεγόμενο αρμόνικο, που το ονόμασε έτσι επειδή ακομπανιάριζε όλο αρμονία τόσο την ισπανική, όσο και την κουβανέζικη κιθάρα. Στη δεκαετία του 1950 γνώρισε επιτυχία με τους Los Compadres, ένα ντουέτο που σχημάτισε με τον Λορέντζο Ιερεζουέλο το 1947.

Βασίλης Βασιλικός Έλληνας συγγραφέας

18 Νοεμβρίου 1934 (87 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Βασίλης Βασιλικός Έλληνας συγγραφέας

Ο Βασίλης Βασιλικός (Καβάλα, 18 Νοεμβρίου 1934) είναι βραβευμένος Έλληνας συγγραφέας, από τους πιο γνωστούς παγκοσμίως. Βάσει δεδομένων της UNESCO πρόκειται για έναν από τους δέκα πιο μεταφρασμένους Έλληνες συγγραφείς.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1934 στη συνοικία των Ποταμουδίων Καβάλας. Οι γονείς του κατάγονταν από τη Θάσο. Πατέρας του ήταν ο δικηγόρος Νικόλαος Βασιλικός, που πολιτεύθηκε και εξελέγη βουλευτής Καβάλας το 1936 και μητέρα του η Καίτη Βασιλικού[7]. Ο Βασίλης Βασιλικός έχει και μία αδελφή, την Έλζα Βασιλικού, πρώην πρωταθλήτρια του πινγκ πονγκ. Αποφοίτησε από το Λύκειο Καρυωτάκη στην Καβάλα, τη Σχολή Βαλαγιάννη (Θεσσαλονίκη) και το Αμερικανικό Κολλέγιο Ανατόλια. Στη συνέχεια σπούδασε Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και σκηνοθεσία τηλεόρασης στη δραματική σχολή του Πανεπιστημίου Γέιλ (Drama School - SRT) στο Νιού Χέιβεν του Κονέκτικατ (ΗΠΑ).

Από το 1967 μέχρι το 1994 έζησε και εργάστηκε στο εξωτερικό (Ιταλία, Γαλλία, Νέα Υόρκη τα πρώτα 7 χρόνια εξόριστος από τη χούντα), με ένα τριετές διάλειμμα (1981-1984), κατά το οποίο ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή γενικού διευθυντή της ΕΡΤ επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου. Εργάσθηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε ξένες παραγωγές, σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, σεναριογράφος, επιμελητής (Dr.) σεναρίων, εισηγητής σεναρίων στην Arte (1990-1993), δημοσιογράφος και συγγραφέας. Συνεργάστηκε με τον Νίκο Κούνδουρο στο σενάριο της ταινίας Μικρές Αφροδίτες. Διετέλεσε πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO (1996-2004).

Είναι νυμφευμένος με την υψίφωνο Βάσω Παπαντωνίου και έχει μία κόρη.

Γνωρίζει αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και αρμενικά.
Πολιτική σταδιοδρομία

Ο Βασίλης Βασιλικός τοποθετήθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας της εκλογικής συνεργασίας Πράσινοι - Δημοκρατική Αριστερά στις βουλευτικές εκλογές του 2015.[8][9] καθώς και στις βουλευτικές εκλογές του 2019 αυτή την φορά όμως με τον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία όπου και εξελέγη.
Διακρίσεις
Officier des Arts et des Lettres από τη Γαλλική Δημοκρατία.
Επίτιμος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Πατρών στην έδρα της Φιλολογίας
Ταξιάρχης Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλικής Δημοκρατίας (1984)
Μέλος του Διεθνούς Κοινοβουλίου των Συγγραφέων με έδρα το Στρασβούργο
Μέλος του Δ.Σ. των Γάλλων συγγραφέων (Maison des Ecrivains) Γαλλία, (1990-1993)
Βραβεία των 12 (1954, 1962)
Κρατικό βραβείο διηγήματος (1980) - Δεν το αποδέχθηκε
Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού (1 Δεκεμβρίου του 2017)[10]
Εργογραφία
Έργα του ιδίου

Μέχρι σήμερα ο Βασιλικός έχει γράψει μυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα, θεατρικά έργα και ποίηση. Από τα έργα του γνωστότερα είναι: Η Μυθολογία της Αμερικής, Το ψαροντούφεκο, Θύματα ειρήνης, Οι φωτογραφίες, Ζ, Ο Ιατροδικαστής, Ο Θάνατος του Αμερικάνου κ.ά. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 33 γλώσσες ανά τον κόσμο, καθώς και στη γραφή Μπράιγ. Το μυθιστόρημά του Ζ μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά.
(1949) Τα Σιλό, (μυθιστόρημα για την βουλγαρική κατοχή στην Καβάλα), (1976) Λαδιάς, (1983) Δωρικός, (2018) Εκδ. Gutenberg
(1950) Το καλοκαίρι του Ερωτόκριτου, (1974) εκδ. Ίκαρος
(1952) Ο άνθρωπος με το άδειο, (1976) εκδ. Καστανιώτης
(1953) Η διήγηση του Ιάσονα [Νουβέλα], ιδιωτική έκδοση, Θεσσαλονίκη, (1995) εκδ. Λιβάνη, (2011) εκδ. Γκοβόστη
(1953) Αναμνήσεις από τον Χείρωνα, (1974) Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(1955) Το λιμάνι της αγωνίας, (1979) Λιβάνης-Νέα Σύνορα
(1956) Θύματα ειρήνης [Ιστορικό χρονικό], ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, (2014) εκδ. Γκοβόστη
(1957) Μια ιστορία αγάπης εκδ. Εστία, (1975) Λιβάνης-Νέα Σύνορα, (1977) Βιβλιοπωλείον της Εστίας, (1996) εκδ. Λιβάνη
(1964) Οι φωτογραφίες, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(1965) Εκτός των τειχών
(1964) Η μυθολογία της Αμερικής [Ταξιδιωτικό], Βιβλιοπωλείον της Εστίας, (2012) εκδ. Γκοβόστη
(1966) Ζ, εκδ. Λιβάνη, (2008) εκδ. Ελευθεροτυπίας, (2011) Διόπτρα, (2016) Εκδ. Gutenberg
(1969) Λούνικ II
(1972) 20.20' και Φίφτυ Φίφτυ
(1973) Ο μονάρχης
(1976) Εικοσιπενταετία, εκδ. Παπαζήση
(1976) Ο ιατροδικαστής, εκδ. Ερμής, (2002) εκδ. Λιβάνη και (2017) εκδ. Ιωλκός
(1981) Μαθήματα ανατομίας, εκδ. Θεμέλιο
(1982) Χρονογραφήματα, εκδ. Μπαρμπουνάκη
(1993) Μάγια, εκδ. Λιβάνη
(1994) Το φύλλο. Το πηγάδι. Τ' αγγέλιασμα [Α΄ Κρατικό βραβείο της ομάδας των κορυφαίων Ελλήνων λογοτεχνών «έπαθλο Κώστας Ουράνης» το 1962], εκδ. Λιβάνη, (2007) εκδ. Τόπος
(1994) Les lotophages, εκδ. Kauffmann
(1994) Η φλόγα της αγάπης, εκδ. Λιβάνη
(1994) Το τελευταίο αντίο [Βραβεύτηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 1980], εκδ. Λιβάνη
(1995) Γλαύκος Θρασάκης, εκδ. Λιβάνη
(1995) Η ατέλειωτη επιστολή, εκδ. Λιβάνη
(1995) Ο τρομερός μήνας Αύγουστος, εκδ. Λιβάνη
(1995) Υπάρχουν όνειρα, εκδ. Λιβάνη
(1996) Δεν μετανιώνω για τα δάκρυα που έχυσα για σένα, εκδ. Λιβάνη
(1997) Αισθημάτων νομίσματα, εκδ. Λιβάνη
(1997) Τα φρύγανα του έρωτα, εκδ. Λιβάνη
(1998) Θύματα ειρήνης, εκδ. Λιβάνη
(1998) Καφενείο "Εμιγκρέκ". Υποθήκες Παπ - Πατ, εκδ. Λιβάνη
(1998) Τα δώρα της αγάπης, εκδ. Λιβάνη
(1998) Το ψαροντούφεκο, εκδ. Λιβάνη
(1999) Η μνήμη επιστρέφει με λαστιχένια πέδιλα, εκδ. Λιβάνη
(1999) Ο Ευρωπέος και η ωραία του υπερπέραν, εκδ. Λιβάνη
(1999) Ό Θάνατος του αμερικάνου, εκδ. Λιβάνη
(2000) Εσύ κι εγώ, εκδ. Λιβάνη
(2001) Εν πτήσει, εκδ. Λιβάνη
(2001) Τα καμάκια, εκδ. Λιβάνη
(2002) Παρίσι - Κορυδαλλός, εκδ. Λιβάνη
(2004) Έγκλημα στην Κοπεγχάγη, εκδ. Λιβάνη
(2005) Κ, Εμπειρία Εκδοτική
(2005) Οι ωραίοι Ωρεοί, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2006) 290 πρόσωπα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2006) Οι λωτοφάγοι, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2006) Τα ποιήματα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2007) Poste Restante, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2007) Η απολογία του Ζ, Εμπειρία Εκδοτική
(2007) Μάθημα ανατομίας, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2007) Ο Βάγγος απ' τα Φάρσαλα έγινε αρχιγκάγκστερ, εκδ. Τόπος
(2008) Γλαύκος Θρασάκης, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2008) Μπαλέτα λαϊκών χορών Ντόρας Στράτου, εκδ. Τόπος
(2008) Ντίβα, εκδ. Ηλέκτρα
(2009) Ανάπλους, Βιβλιοπωλείο "Η Θόλος"
(2009) Ο μονάρχης, εκδ. Μπαρτζουλιάνος Ι. Ηλίας
(2009) Οι φωτογραφίες, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
(2009) Τρεις γυναίκες, εκδ. Άγκυρα
(2010) Foco d' amor (Η φλόγα της αγάπης), εκδ. Τόπος
(2010) Οι γάτες της Rue d' Hauteville, εκδ. Πατάκη
(2011) Εκτός των τειχών, εκδ. Ιβίσκος
(2011) Μνήμη από μελάνι, εκδ. Διόπτρα
(2011) Τα χαζά μπούτια, εκδ. Τόπος
(2011) Το τελευταίο αντίο, εκδ. Διόπτρα
(2012) 8 ½, εκδ. Παπαζήση
(2012) Έρως ανίκατε μάχαν, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες
(2012) Οι φωτογραφίες, Δ. Ο. Λαμπράκη
(2012) Όναρ ημερόφαντον, εκδ. Ι. Σιδέρης
(2013) Το ελικόπτερο, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες
(2014) Θύματα ειρήνης, εκδ. Γκοβόστη
(2014) Περί Λογοτεχνίας και Άλλων Δαιμονίων, εκδ. Gutenberg
(2015) Ημερολόγιο Θάσου, εκδ. Gutenberg
(2020) Ποιήματα [ανθολόγηση-επιμέλεια: Θανάσης Θ. Νιάρχος], εκδ. Ιωλκός

Μαρσέλ Προυστ Γάλλος συγγραφέας

18 Νοεμβρίου 1922 (99 χρόνια πριν) πέθανε:

Μαρσέλ Προυστ Γάλλος συγγραφέας

Ο Μαρσέλ Προυστ (Marcel Proust, Παρίσι 1871-18 Νοεμβρίου 1922) ήταν Γάλλος συγγραφέας, δοκιμιογράφος και κριτικός. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια και από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Σε ηλικία 9 χρόνων αρρώστησε από άσθμα, πράγμα που σημάδεψε όλη του τη ζωή. Τα έργα του διακατέχονται από την αγάπη του για την εβραϊκής καταγωγής μητέρα του, που τον επηρέασε σημαντικά στη συγγραφή του.

Σπούδασε στο λύκειο Κοντορσέ και στη σχολή Πολιτικών Επιστημών. Όσο χρόνο φοιτούσε δημοσίευε χρονογραφήματα σε περιοδικά. Το πρώτο επίσημο έργο του εκδόθηκε το 1896 με πρόλογο του Ανατόλ Φρανς και με τον τίτλο «Οι ηδονές και οι ημέρες».

Αντιπροσωπευτικό έργο του ύφους του Προυστ είναι το μεταγενέστερο μυθιστόρημά του «Jean Santeuil», με το οποίο ο συγγραφέας αφοσιώνεται στην ολοκλήρωση του συγγραφικού του στόχου. Μετά το θάνατο της μητέρα του ο Προυστ αναζήτησε περισσότερο τη μοναξιά και απομονωμένος από γνωστούς και φίλους άρχισε τη συγγραφή ενός έργου με τον τίτλο «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», που αποτελεί ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά έργα του 20ού αιώνα. Αποτελεί ένα είδος αυτοβιογραφίας και περιλαμβάνει επτά τμήματα με τους τίτλους: 1) Από τη μεριά του Σουάν, 2) Στη σκιά των κοριτσιών με τα λουλούδια, 3) Από τη μεριά των Γκερμάν, 4) Σόδομα και Γόμορα, 5) Η αιχμάλωτη, 6) Η χαμένη Αλμπερτίν, 7) Ο χρόνος που ξαναβρέθηκε. Στο έργο του αυτό εμφανίζονται θέματα της θλιμμένης νοσταλγίας του για την παιδική ηλικία, του έρωτα, της ζήλιας και του υπαινικτικού χαρακτήρα μερικών «στιγμών» που φαίνονται να ανοίγουν μία μυστηριώδη προοπτική προς μία απόλυτη πραγματικότητα. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του έγραψε τον τόμο με τα χρονικά και την κριτική μελέτη «Εναντίον του Σεντ - Μπεβ».

Το έργο του À la recherche du temps perdu (Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, 1913-1927) μετέφρασε στα Ελληνικά ο Παύλος Ζάννας ("Ηριδανός" και "Βιβλιοπωλείο της Εστίας")

Άνταμ Βάισχαουπτ Γερμανός φιλόσοφος

18 Νοεμβρίου 1830 (191 χρόνια πριν) πέθανε:

Άνταμ Βάισχαουπτ Γερμανός φιλόσοφος

Ο Γιόχαν Άνταμ Βάισχαουπτ (Johann Adam Weishaupt, 6 Φεβρουαρίου 1748 – 18 Νοεμβρίου 1830) ήταν Γερμανός φιλόσοφος και ιδρυτής της μυστικής εταιρείας Τάγμα των Ιλλουμινάτων.

Πρώιμος βίος

Ο Βάισχαουπτ γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1748 στο Ίνγκολστατ στο Ελεκτοράτο της Βαυαρίας. Ο πατέρας του ήταν ο Γιόχαν Γκέοργκ Βάισχαουπτ (1717–1753) που πέθανε όταν ο Άνταμ ήταν πέντε ετών. Μετά τον θάνατο τού πατέρα του, κηδεμόνας του έγινε ο πνευματικός του πατέρας Γιόχαν Άνταμ φον Ίκστατ, ο οποίος, σαν τον πατέρα του, ήταν καθηγητής της Νομικής στο πανεπιστήμιο του Ίνγκολστατ. Ο Ίκστατ ήταν υπέρμαχος της φιλοσοφίας του Κρίστιαν Βολφ και του Διαφωτισμού και επηρέασε τον νεαρό Βάισχαουπτ με τον ορθολογισμό του. Ο Βάισχαουπτ ξεκίνησε την τυπική του εκπαίδευση σε ηλικία επτά ετών σε ιησουιτικό σχολείο. Αργότερα εγγράφηκε στο πανεπιστήμιο του Ίνγκολστατ, από όπου αποφοίτησε το 1768 με διδακτορικό (Juris Doctor) στη νομική επιστήμη Το 1772 έγινε καθηγητής της Νομικής. Το επόμενο έτος νυμφεύθηκε την Άφρα Σοσενχόφερ του Άιχστετ.

Μετά τον διωγμό των Ιησουιτών που επισημοποίησε ο Πάπας Κλήμης ΙΔ΄ το 1773, ο Βάισχαουπτ έγινε καθηγητής του κανονικού δικαίου θέση που μέχρι τότε κρατείτο αποκλειστικά από τους Ιησουίτες εκείνη την εποχή. Το 1775 ο Βάισχαουπτ γνώρισε την εμπειρική φιλοσοφία του Γιόχαν Γκέοργκ Χάινριχ Φέντερ του πανεπιστημίου του Γκέτινγκεν. Τόσο ο Φέντερ όσο και ο Βάισχαουπτ έγιναν αργότερα πολέμιοι του Καντιανού ιδεαλισμού.

Σήμερα 18/11... Πλάτωνος του Μεγαλομάρτυρα

σε βάθος 1,5 μ  στην Αμμουδάρα Ηρακλείου (φ.Μ.Κυμάκη)

Πλάτωνος του Μεγαλομάρτυρα

Για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-