Έμιλι Τζέιν Μπροντέ (30 Ιουλίου 1818 - 19 Δεκεμβρίου 1848)

30 Ιουλίου 1818 (203 χρόνια πριν) γεννήθηκε: 

Έμιλι Μπροντέ Αγγλίδα συγγραφέας

Η Έμιλι Τζέιν Μπροντέ (30 Ιουλίου 1818 - 19 Δεκεμβρίου 1848) ήταν Αγγλίδα συγγραφέας, γνωστή από το μοναδικό της μυθιστόρημα, Ανεμοδαρμένα Ύψη, το οποίο θεωρείται ένα από τα κλασικά έργα της αγγλικής λογοτεχνίας. Ήταν ένα από τα αδέλφια Μπροντέ, ανάμεσα στον αδελφό της Μπράνγουελ και τη νεαρότερη αδελφή Αν. Δημοσίευε τα έργα της με το ψευδώνυμο Έλλις Μπελ.


Η Έμιλι Μπροντέ γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου 1818 στο Θόρντον, κοντά στο Μπράντφορντ του Γιορκσάιρ, και ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά της Μαρίας Μπράνγουελ και του κληρικού και συγγραφέα Πάτρικ Μπροντέ, του οποίου το πατρικό όνομα ήταν Μπράντι αλλά το είχε αλλάξει. Η Μαρία Μπράνγουελ είχε αδύνατη κράση και πέθανε από καρκίνο το 1821, αφήνοντας έξι παιδιά. Μετά το θάνατο της μητέρας τους, οι μεγαλύτερες αδελφές της Έμιλι, Μαρία, Ελίζαμπεθ και Σαρλότ Μπροντέ, στάλθηκαν σε εκκλησιαστικό σχολείο στο Κάουαν Μπριτζ, όπου βίωσαν την κακοποίηση και τις στερήσεις που αργότερα περιέγραψε η Σαρλότ στο Τζέιν Έιρ.

Το 1824 η οικογένεια μετακόμισε στο Χάουορθ, όπου ο πατέρας της Έμιλι ήταν εφημέριος. Η Έμιλι στάλθηκε στο ίδιο σχολείο όπου πήγαιναν οι αδελφές της αλλά για σύντομο χρονικό διάστημα. Όταν μία επιδημία τύφου χτύπησε το σχολείο, η Μαρία και η Ελίζαμπεθ αρρώστησαν. Η Μαρία, η οποία μπορεί στην πραγματικότητα να είχε φυματίωση, στάλθηκε σπίτι της όπου και πέθανε. Στη συνέχεια, η Έμιλι απομακρύνθηκε από το σχολείο μαζί με την Σαρλότ και την Ελίζαμπεθ. Η Ελίζαμπεθ πέθανε λίγο μετά την επιστροφή τους στο σπίτι.

Στη συνέχεια οι τρεις εναπομένουσες αδελφές και ο αδελφός τους Μπράνγουελ, εκπαιδεύτηκαν στο σπίτι από τον πατέρα τους και τη θεία τους, Ελίζαμπεθ Μπράνγουελ, η οποία ήταν αδελφή της μητέρας τους. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον άνθισε το λογοτεχνικό τους ταλέντο. Στον ελεύθερο χρόνο τους τα παιδιά δημιούργησαν μία σειρά από φανταστικούς κόσμους, οι οποίοι εμφανίζονται στις ιστορίες που έγραψαν και εντός των οποίων έλαβαν χώρα οι φανταστικές περιπέτειες που ζούσαν τα στρατιωτάκια τους μαζί με τον Δούκα του Ουέλινγκτον και τους γιους του. Από αυτή την περίοδο δεν σώζεται παρά ένα μικρό μόνο μέρος από το έργο της Έμιλι, εκτός από κάποια ποιήματα των χαρακτήρων της Όταν η Έμιλι ήταν 13 ετών, η ίδια και η Αν αποσύρθηκαν από τη συμμετοχή τους στο φανταστικό βασίλειο της Άνγκρια και ξεκίνησαν ένα νέο, το Γκόνταλ, ένα μεγάλο νησί στο Βόρειο Ειρηνικό. Εξαιρουμένων των ποιημάτων της Έμιλι για το Γκόνταλ και τους καταλόγους της Αν με τους χαρακτήρες και τα τοπωνύμια, τα γραπτά τους για το Γκόνταλ δεν σώζονται. Επίσης σώζονται κάποια "ημερολόγια" της Έμιλι στα οποία περιγράφονται τρέχοντα γεγονότα στο Γκόνταλ, μερικά από τα οποία γράφτηκαν μαζί με την Αν. Ένα χρονολογείται από το 1841, όταν η Έμιλι ήταν 23 ετών, και ένα άλλο από το 1845, όταν ήταν 27 ετών

Όταν ήταν 17 ετών η Έμιλι παρακολούθησε το σχολείο θηλέων Roe Head, όπου η Σαρλότ ήταν δασκάλα. Όμως κατάφερε να μείνει μόνο τρεις μήνες καθώς ένιωθε ακραία νοσταλγία κι έτσι επέστρεψε σπίτι και τη θέση της πήρε η Αν Εκείνη την εποχή, στόχος των κοριτσιών ήταν να αποκτήσουν επαρκή μόρφωση ώστε να ανοίξουν ένα δικό τους μικρό σχολείο.

Άννα Παναγιωτοπούλου (γεννήθηκε στην Κυψέλη, στις 30 Ιουλίου 1945)

 

30 Ιουλίου 1945 (76 χρόνια πριν) γεννήθηκε:
Άννα Παναγιωτοπούλου Ελληνίδα ηθοποιός

Η Άννα Παναγιωτοπούλου (γεννήθηκε στην Κυψέλη, στις 30 Ιουλίου 1945) είναι Ελληνίδα ηθοποιός.

Από τα παιδικά της χρόνια ήθελε να γίνει ηθοποιός. Μεγάλωσε σε μεγαλοαστικό περιβάλλον, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με το θέατρο, ενώ και οι γονείς της δεν ήθελαν να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο. Όταν την έστειλαν στην Ελβετία για σπουδές, γύρισε κρυφά και έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό. Εκεί πρωτοσυνάντησε και τον Σταμάτη Φασουλή, με τον οποίο ήταν στην ίδια τάξη.

Μαζί με τον Σταμάτη Φασουλή υπήρξαν βασικά μέλη στο «Ελεύθερο Θέατρο» -σχεδόν από τις απαρχές του- και πρωταγωνίστησαν στην πρώτη του μεγάλη επιτυχία Και συ χτενίζεσαι, που το έκανε γνωστό και αγαπητό στο ευρύ κοινό. Ανέβαζαν παραστάσεις ποικίλου ρεπερτορίου, από Μπρεχτ μέχρι Χουρμούζη. Μόνιμη «στέγη» απέκτησαν όταν πήγαν στο Άλσος Παγκρατίου. Παράλληλα, μέχρι τότε, οι συμμετέχοντες στο θίασο ασχολούνταν και με άλλες δουλειές για βιοπορισμό. Το 1980, το «Ελεύθερο Θέατρο» σταμάτησε και ιδρύθηκε η «Ελεύθερη Σκηνή», από την Άννα Παναγιωτοπούλου και τον Σταμάτη Φασουλή, που επρόκειτο ουσιαστικά για μια μετονομασία του Ελεύθερου Θεάτρου. Η Άννα Παναγιωτοπούλου συνέχισε με επιθεωρήσεις, στις οποίες έπαιζε αλλά έγραφε και το σενάριο.

Ευρέως γνωστή έγινε μέσω της συμμετοχής της σε τηλεοπτικές σειρές, αρχικά στη κρατική και στη συνέχεια στην ιδιωτική τηλεόραση. Σταθμός της τηλεοπτικής της καριέρας (και προσωπικό της ''φαβορί'') ,θεωρείται η ενσάρκωση της «Μαντάμ Σουσού» στην ομώνυμη διασκευή του έργου του Δημήτρη Ψαθά (μαζί με τους Θανάση Παπαγεωργίου και Άγγελο Αντωνόπουλο).

Τεράστια επιτυχία σημείωσαν επίσης οι σειρές: «Οι τρεις Χάριτες» (στο πλευρό των Μίνας Αδαμάκη, Νένας Μεντή, Άννας Κυριακού) και «Ντόλτσε Βίτα» (μαζί με Κατιάνα Μπαλανίκα, Μαρία Καβογιάννη, Μαρία Φωκά, Θανάση Ευθυμιάδη, Κατερίνα Ζιώγου, Παύλο Ορκόπουλο, Γαλήνη Τσεβά κα), που θεωρούνται ''κλασικές''.

Την τηλεοπτική σεζόν 2003-2004, συμπαρουσίαζε μαζί με τον Φώτη Σεργουλόπουλο, τον Χρήστο Ευθυμίου, τον Μένιο Σακελλαρόπουλο, τον Κλέονα Γρηγοριάδη και την Ματθίλδη Μαγγίρα, το τηλεπαιχνίδι "Το show των εκατομμυρίων", το οποίο έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2003 από το MEGA.

Δημήτρης Καλλιβωκάς (Αθήνα 30 Ιουλίου 1930-)

30 Ιουλίου 1930 (91 χρόνια πριν) γεννήθηκε:
Δημήτρης Καλλιβωκάς Έλληνας ηθοποιός

Ο Δημήτρης Καλλιβωκάς (Αθήνα 30 Ιουλίου 1930-) είναι Έλληνας ηθοποιός.

Αποφοίτησε το 1954 από τη Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, όπου είχε καθηγητές τους Δημήτρη Ροντήρη, Αιμίλιο Βεάκη, Γ. Σιδέρη κ.ά. Αμέσως προσελήφθη στο Εθνικό Θέατρο, ενώ η πρώτη του συμμετοχή ήταν στο χορό της "Ορέστειας" του Αισχύλου στο Ηρώδειο, το καλοκαίρι του 1954. Παρέμεινε στο Εθνικό Θέατρο για τρία χρόνια παίζοντας αξιόλογους ρόλους, όπως Βαλεντίνο στον «Φάουστ» του Γκαίτε, Μαρτινέθ στην «Άμαξα του Μεριμέ», Όσβαλντ στο έργο «Βασιλιάς Ληρ» του Σαίξπηρ και δώδεκα ακόμη ρόλους. Μετά την αποχώρηση του από το Εθνικό θέατρο, το 1957, εργάστηκε στο «Ελεύθερο Θέατρο».

Έχει παίξει σε πολλά μεγάλα θέατρα, ενώ έχει συνεργαστεί με όλους σχεδόν τους σπουδαίους ηθοποιούς της χρυσής εποχής του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος των εταιρικών θιάσων Πειραϊκό Θέατρο - Δ.Ροντήρη, Εταιρικού θιάσου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, Προσκήνιο - Αλέξη Σολομού, Δημοτικό Θέατρο Θράκης, Θεατρική συνεργασία, και στο Δημοτικό Θέατρο Κηφισιάς.

Έχει λάβει μέρος συνολικά σε 95 θεατρικά έργα του ελληνικού και παγκοσμίου δραματολογίου, κωμωδίες και δράματα, κλασικά και σύγχρονα. Συμμετείχε σε 38 ταινίες μεγάλου μήκους, ελληνικές και ξένες. Ακόμη, έλαβε μέρος σε θεατρικά έργα στα ραδιόφωνα της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ, καθώς και σε πολλές τηλεοπτικές παραγωγές.

Δημήτρης Καλαμάρας (30 Ιουλίου 1924 - 1 Ιουλίου 1997

 

30 Ιουλίου 1924 (97 χρόνια πριν) γεννήθηκε:
Δημήτρης Καλαμάρας Έλληνας γλύπτης

Ο Δημήτρης Καλαμάρας (30 Ιουλίου 1924 - 1 Ιουλίου 1997) ήταν Έλληνας γλύπτης.
Γεννήθηκε στη Φλώρινα το 1924 και πέθανε στην Αθήνα το 1997.
Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών ζωγραφική (1946-1947) με τους Δημήτριο Μπισκίνη, Επαμεινώνδα Θωμόπουλο και Ουμβέρτο Αργυρό και γλυπτική (1947-1954) με τον Μιχάλη Τόμπρο.

Συνέχισε στις Ακαδημίες Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας (1954-1957) και της Ρώμης (1958-1961), όπου είχε δασκάλους τους Περίκλε Φατζίνι και Βενάντζο Κροτσέτι αντίστοιχα. Κατά την παραμονή του στην Ιταλία, συνδέθηκε με σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως τον Τζάκομο Μαντζού, τον Μαρίνο Μαρίνι, τον Τζόρτζιο ντε Κίρικο, τον Τζόρτζιο Μοράντι και τον Χένρι Μουρ. Πραγματοποίησε ταξίδια σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις και μελέτησε μουσεία.

Το 1958 εγκατέστησε το πρώτο εργαστήριο χαλκοχυτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών, ενώ από το 1969 ως το 1985 υπήρξε καθηγητής στην έδρα της γλυπτικής, εισάγοντας και τη συστηματική διδασκαλία θεωρητικών κειμένων.

“Ο Θνήσκων Πολεμιστής” του Δ. Καλαμάρα στον σταθμό ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ

Παρουσίασε το έργο του σε ατομικές εκθέσεις, καθώς και σε αναδρομική που οργανώθηκε το 1995 από την Εθνική Πινακοθήκη. Έλαβε επίσης μέρος σε ομαδικές, μεταξύ των οποίων Πανελλήνιες, η Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας του 1961, όπου κέρδισε το Χρυσό Μετάλλιο, και η Μπιενάλε του Σάο Πάολο το 1979.

Θαυμαστής της τέχνης της Αναγέννησης και έχοντας πάντα ως αφετηρία την ανθρώπινη μορφή, ο Δημήτρης Καλαμάρας δημιούργησε τα πρώτα του έργα παραμένοντας πιστός στην ορατή πραγματικότητα. Το διάστημα 1954-1965 στις συνθέσεις του κυριαρχούν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία, ενώ μετά το 1965 τα έργα του αποκτούν δομικό χαρακτήρα και χτίζονται με γεωμετρικούς όγκους, αποτέλεσμα εξαντλητικής μελέτης και λεπτομερών μετρήσεων που οφείλονται στην πίστη του στην τάξη, την αρμονία, τη συμμετρία και σε ό,τι ήταν βασισμένο στο νόμο του αριθμού.

Γιώργος Τζώρτζης (Αθήνα, 30 Ιουλίου 1938 - Αθήνα, 14 Ιανουαρίου 2019)

30 Ιουλίου 1938 (83 χρόνια πριν) γεννήθηκε:
Γιώργος Τζώρτζης Έλληνας ηθοποιός

Ο Γιώργος Τζώρτζης (Αθήνα, 30 Ιουλίου 1938 - Αθήνα, 14 Ιανουαρίου 2019) ήταν Έλληνας ηθοποιός της τηλεόρασης και του κινηματογράφου.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Αυγούστου 1938. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1960 και στον κινηματογράφο το 1961. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο στο έργο του Αλέξανδρου Κασσόνα "Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια", με τον θίασο των Βασίλη Διαμαντόπουλου και Μαρίας Αλκαίου. Ακολούθησαν συμμετοχές σε πολλούς άλλους θιάσους, με πιο μακροχρόνια αυτήν με τον θίασο των Δημήτρη Μυράτ και Βούλας Ζουμπουλάκη.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 δημιούργησε τον δικό του θίασο μαζί με την τότε σύζυγό του Τόνια Καζιάνη με τον οποίο ανέβασε σημαντικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου.

Έπαιξε και στην τηλεόραση με πιο γνωστή συμμετοχή να είναι στην σειρά "Λάμψη" του Νίκου Φώσκολου, στο ρόλο του αρχηγού της Αστυνομίας. Άλλες τηλεοπτικές συμμετοχές του ήταν στον "Άγνωστο Πόλεμο", στις "Μάγισσες της Σμύρνης" αλλά και στα "Ματωμένα Χώματα" το 2008 όπου συμπρωταγωνίστησε με την Άννα Συνδινού.

Ήταν παντρεμένος με την επίσης ηθοποιό Τόνια Καζιάνη, με την οποία γνωρίστηκε στα γυρίσματα της ταινίας "Ένας Γερμανός στα Καλάβρυτα" και με την οποία πρωταγωνίστησε και στο σίριαλ "Άγνωστος Πόλεμος". Απέκτησαν μια κόρη, την Ευγενία, η οποία δεν ασχολήθηκε με τον χώρο της υποκριτικής.

Απεβίωσε ηλικία 81 ετών στις 15 Ιανουαρίου του 2019

Σήμερα 30/7... Αγίων Ανδρονίκου και Σιλουανού των Αποστόλων

Αγίων Ανδρονίκου και Σιλουανού των Αποστόλων


Για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Τζόρτζο Βαζάρι (Giorgio Vasari, 30 Ιουλίου 1511 - 27 Ιουνίου 1574)

 

30 Ιουλίου 1511 (510 χρόνια πριν) γεννήθηκε

Τζόρτζο Βαζάρι Ιταλός ζωγράφος και αρχιτέκτονας

Ο Τζόρτζο Βαζάρι (Giorgio Vasari, 30 Ιουλίου 1511 - 27 Ιουνίου 1574) ήταν Ιταλός ζωγράφος, αρχιτέκτονας, συγγραφέας και ιστορικός, γνωστός κυρίως για το έργο του Οι βίοι των πλέον εξαίρετων ζωγράφων, γλυπτών και αρχιτεκτόνων, με βιογραφικά στοιχεία διακεκριμένων καλλιτεχνών, που θεωρείται η ιδεολογική βάση της συγγραφής της ιστορίας της τέχνης.

Ο Τζόρτζο Βαζάρι γεννήθηκε στο Αρέτσο, γιος του αγγειοπλάστη Αντόνιο Βαζάρι και της Μαντελένα Τάτσι. Οι πληροφορίες που διαθέτουμε για την εκπαίδευσή του προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από την αυτοβιογραφία του. Την περίοδο 1520-1524 μαθήτευσε κοντά στους Αντόνιο ντα Σακόνε και Τζοβάνι Πολάστρα (1465-1540), αποκτώντας γνώσεις λατινικών. Ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη ζωγραφική κάτω από την επίβλεψη του Γκιγιώμ ντε Μαρσιγιά (Guillaume de Marcillat), ενώ αργότερα υπήρξε μαθητής του Καρδινάλιου της Κορτόνα, Σίλβιο Πασερίνι (Silvio Passerini, 1469-1529), τον οποίο συνόδευσε στη Φλωρεντία. Εκεί μαθήτευσε κοντά στον Πιέριο Βαλεριάνο (Pierio Valeriano, 1477-1558), ο οποίος ήταν επίσης δάσκαλος στην αυλή των Μεδίκων, και κατόπιν συνέχισε τις σπουδές του στο εργαστήριο του Αντρέα ντελ Σάρτο και του Μπάτσιο Μπαντινέλλι. Το 1529 μαθήτευσε στο εργαστήριο του Ραφαέλλο ντα Μπρέσια, ενώ παράλληλα ξεκίνησε να ασχολείται με τη χρυσοτεχνία, κάτω από την επίβλεψη του Βιττόριο Γκιμπέρτι.

Από το καλοκαίρι του 1532, πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως ζωγράφος της αυλής των Μεδίκων και ακολουθώντας την επιθυμία του δούκα της Φλωρεντίας Αλέξανδρου για έργα οχύρωσης της πόλης, ο Βαζάρι ξεκίνησε να ασχολείται εντατικά με την αρχιτεκτονική. Μετά τη δολοφονία του προστάτη του το 1537, εγκατέλειψε την αυλή των Μεδίκων με σκοπό να εργαστεί ως αυτόνομος καλλιτέχνης. Τα επόμενα χρόνια ολοκλήρωσε έργα κατά παραγγελία, κυρίως στη Φλωρεντία, στη Ρώμη, και στη Νάπολη. Από το 1554 ήταν υπεύθυνος για την ανακαίνιση και διακόσμηση του Παλάτσο Βέκιο στη Φλωρεντία, έργο που τον απασχόλησε μέχρι το 1572, μέσα από το οποίο φρόντισε να προβάλει τη συμβολή της οικογένειας των Μεδίκων στην αναγέννηση των τεχνών. Αρκετοί από τους πίνακες του Βαζάρι, που θα χρησιμοποιούνταν για διακοσμητικούς σκοπούς, ολοκληρώθηκαν από βοηθούς του. Σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του είχε την βοήθεια πολυάριθμων βοηθών, οι οποίοι συνέβαλαν καθοριστικά στην ολοκλήρωση των έργων του. Για την πλειοψηφία των πινάκων και των νωπογραφιών του, ο ίδιος ήταν αποκλειστικά υπεύθυνος για τα σχέδιά τους, τα οποία θεωρούσε ως μέρος της αληθινής δημιουργικής διαδικασίας. Συνήθιζε ακόμα να επαναλαμβάνει τις ίδιες μορφές σε περισσότερα έργα του, γεγονός που συνέβαλε στην ικανότητά του να ολοκληρώνει απαιτητικές παραγγελίες σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Την περίοδο από το 1559 μέχρι το 1562, ο Βαζάρι ανέλαβε τις πιο σημαντικές παραγγελίες για αρχιτεκτονικές κατασκευές. Ίσως το σπουδαιότερο αρχιτεκτονικό έργο του, υπήρξε η κατασκευή του παλατιού Ουφίτσι, το οποίο σχεδιάστηκε αρχικά για τη στέγαση δικαστικών γραφείων, σύμβολο της πολιτικής ενότητας που είχε διαμορφώσει ο Κόζιμο Α΄. Τα πρώτα σχέδια για το παλάτι χρονολογούνται από το 1559. Το 1561 ξεκίνησε να εργάζεται για την ανάπλαση του κέντρου της Πίζας, κυρίως ανακαινίζοντας παλαιότερα παλάτια της περιοχής. Σχεδίασε επίσης την εκκλησία του Αγίου Στεφάνου (1565-69) καθώς και την εσωτερική της διακόσμηση, ζωγραφίζοντας το ιερό της. Την ίδια περίπου περίοδο, άρχισε να ασχολείται με τη συγκέντρωση πληροφοριών για τη δεύτερη έκδοση των Βίων, ο πρώτος τόμος της οποίας τυπώθηκε το 1564 για να ακολουθήσει η έκδοση ακόμα δύο τόμων το 1568. Το Μάιο του 1563 ταξίδεψε στο Αρέτσο, στην Κορτόνα, στην Ασίζη, στην Ανκόνα και στη Βενετία, όπου συνάντησε τον Τιτσιάνο, ενώ την άνοιξη του 1566 επισκέφτηκε πόλεις της βόρειας Ιταλίας, συλλέγοντας στοιχεία και πηγές.

Το Φεβρουάριο του 1570 επισκέφτηκε τη Ρώμη για να επιθεωρήσει τρία παρεκκλήσια στο Βατικανό, τα οποία ανέλαβε να διακοσμήσει με παραγγελιοδότη τον Πάπα Πίο Ε΄, ξεκινώντας τις εργασίες για το έργο το Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Οι νωπογραφίες ολοκληρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από συνεργάτες του Βαζάρι όπως ο Αλεσάντρο Φέι, ενώ ο ίδιος φιλοτέχνησε επιμελώς το ιερό για κάθε παρεκκλήσι. Τον επόμενο χρόνο ανακηρύχθηκε ιππότης από τον πάπα και επέστρεψε στη Φλωρεντία όπου παράλληλα με τις εργασίες για το Παλάτσο Βέκιο, ανέλαβε τη διακόσμηση του καθεδρικού ναού της πόλης, έργο που έμεινε όμως ημιτελές εξαιτίας του θανάτου του, στις 27 Ιουνίου του 1574.