ΓΑΛΑΚΤΟΜΠΟΥΡΕΚΟ

ΓΑΛΑΚΤΟΜΠΟΥΡΕΚΟ
Για την κρέμα
1 φλιτζάνι του τσαγιού σιμιγδάλι ψιλό
11/2 φλιτζάνι του τσαγιού ζάχαρη
1 λίτρο γάλα
4 αυγά
3 κουταλιές βούτυρο φρέσκο
2 βανίλιες
½ κιλό φύλλο κρούστας
½ φλιτζάνι του τσαγιού βούτυρο γάλακτος

Για το σιρόπι
3 1/2 φλιτζάνια ζάχαρη
2 1/2 φλιτζάνια νερό
4-5 φετες λεμονιού
4-5 γαρυφαλα

Εκτέλεση
1.Βάζουμε το γάλα στη φωτιά να κάψει. Ρίχνουμε το σιμιγδάλι και ανακατεύουμε
συνέχεια με ξύλινη κουτάλα να μη μας κολλήσει, μέχρι να πάρει βράση και να
αρχίσει να πήζει. Μόλις αρχίσει η κρέμα να πήζει ρίχνουμε τα αυγά και τις
βανίλιες ανακατεύοντας συνέχεια. Τέλος ρίχνουμε το βούτυρο. Αφήνουμε
την κρέμα να κρυώνει.
2.Στο μεταξύ, στρώνουμε ένα μέτριο στρογγυλό ταψί
με τα μισά φύλλα, αλείφοντας προσεκτικά ένα ένα φύλλο με ένα πινελάκι
με το βούτυρο. Στρώνουμε την κρέμα ομοιόμορφα. Παίρνουμε τα φύλλα
που εξέχουν και τα γυρίζουμε προς τα μέσα. Τα βουτυρώνουμε κι αυτά.
Συνεχίζουμε να στρώνουμε τα υπόλοιπα φύλλα από πάνω, αλείφοντας με
το βούτυρο. Κόβουμε όσα φύλλα περισσεύουν εξωτερικά με ένα μαχαιράκι
ή καλυτερα ένα ψαλίδι.
3.Σημαντικο.. πριν το χαραξουμε το βαζουμε στην καταψυξη για1-2 ωρες.
Ρίχνουμε λίγο επιπλέον βούτυρο από πάνω από το γλυκό και ραντίζουμε με
λίγο νερό.
4.Ψήνουμε περίπου στους 180ο βαθμούς, ανάλογα με το φούρνο βέβαια, για περίπου
40λ. Στο μεταξύ φτιάχνουμε το σιρόπι. Μόλις το γλυκό βγει απο τον φουρνο
το περιχύνουμε με το σιρόπι, λίγο-λίγο με μια κουτάλα.
Καλη σας επιτυχια!!!

Τόμας Κουν

Γέννηση	18 Ιουλίου 1922
Θάνατος	17 Ιουνίου 1996 (73 ετών)
Περίοδος	20ος αιώνας
Περιοχή	Δυτική Φιλοσοφία
Σχολή	Ιστορικιστική στροφή
Κύρια Ενδιαφέροντα	Φιλοσοφία της επιστήμης Επιστημολογία

Ο Τόμας Κουν (Thomas Kuhn), ήταν επιστήμονας ο οποίος με το έργο του επηρέασε την επιστημολογία του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στο Οχάιο των ΗΠΑ το 1922 και πέθανε το 1996 στη Μασαχουσέτη. Σπούδασε στο τμήμα φυσικής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές και το 1946 ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στην κβαντική φυσική.

Άρχισε να διδάσκει το μάθημα «Ιστορία των Επιστημών» στο προπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Οι απαιτήσεις της διδασκαλίας του μαθήματος, αλλά και η προσπάθειά του να κατανοήσει τη σκέψη του Αριστοτέλη ήταν οι αποφασιστικοί παράγοντες που τον έκαναν να στραφεί αρχικά στη μελέτη της Ιστορίας των Επιστημών και στη συνέχεια με τη φιλοσοφία της επιστήμης. Αποτέλεσμα των παραπάνω ερευνών ήταν να εκδώσει το 1957 το βιβλίο του «Κοπερνίκεια Επανάσταση» και το 1962 το βιβλίο του «Η Δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων», το οποίο έγινε σημείο αναφοράς για την ιστοριστική στροφή στην επιστημολογία. Ο Κουν συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1996, να δημοσιεύει άρθρα, βιβλία, να βελτιώνει και να υπερασπίζεται τις θέσεις του. Θεωρείται σήμερα ως ένας από τους σπουδαιότερους διανοητές του 20ου αιώνα που με το έργο του καθόρισε τις εξελίξεις στην ιστορία των επιστημών και στην επιστημολογία. Με το έργο του τοποθέτησε τις επιστημονικές θεωρίες στο ιστορικό τους πλαίσιο και εστίασε το ενδιαφέρον στη δυναμική εξέλιξη της επιστημονικής γνώσης.

Η επιστημολογία του Κουν

Ο Κουν συνειδητοποίησε πως οι επιστημονικές αντιλήψεις μιας περιόδου συνδέονται με μια συγκεκριμένη παράδοση επιστημονικής πρακτικής. Το πλαίσιο εντός του οποίου αναπτύσσεται κάθε φορά η επιστήμη, καθώς και το υπόδειγμα που αυτή ακολουθεί, το ονόμασε Παράδειγμα. Το Παράδειγμα είναι το δομικό στοιχείο της θεωρίας του. Το κατά Κουν Παράδειγμα αποτελείται από τις γενικές θεωρητικές παραδοχές, τους νομούς και τις τεχνικές εφαρμογής παραδοχών και νόμων που αναγνωρίζονται και υιοθετούνται από τα μέλη μιας συγκεκριμένης επιστημονικής κοινότητας. Το Παράδειγμα είναι κάτι ευρύτερο από μια απλή θεωρία. Παραδείγματα μπορούν να θεωρηθούν η αριστοτελική φυσική φιλοσοφία, η πτολεμαϊκή αστρονομία, η νευτώνεια μηχανική, ο κλασικός ηλεκτρομαγνητισμός κ.α.. Ο Κουν παρατήρησε, ότι οι παραδοσιακές αντιλήψεις περί επιστήμης όπως οι επαγωγιστικές ή διαψευσιοκρατικές αδυνατούν να περιγράψουν και να εξηγήσουν τα ιστορικά δεδομένα. Γι’ αυτό τοποθέτησε τα επιστημονικά γεγονότα στο ιστορικό τους πλαίσιο και με κύριο εργαλείο την ιστορία των επιστημών και την κοινωνιολογία προσπάθησε να ερμηνεύσει την επιστημονική εξέλιξη.

Στέλιος Βαμβακάρης (2 Μαρτίου 1947 – 17 Ιουνίου 2019)

 

Ο Στέλιος Βαμβακάρης (2 Μαρτίου 1947 – 17 Ιουνίου 2019) ήταν Έλληνας συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, δευτερότοκος γιος του Μάρκου Βαμβακάρη.

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1947. Ήταν επαγγελματίας μουσικός από την ηλικία των δώδεκα ετών, όταν και ξεκίνησε στο πλευρό του πατέρα του, Μάρκου, και συνεργάστηκε με σημαντικούς μουσικούς του ρεμπέτικου, όπως ο Παπαϊωάννου, ο Τσιτσάνης, ο Παγιουμτζής και ο Περπινιάδης, καθώς και με εκπροσώπους της λαϊκής και έντεχνης μουσικής σκηνής, όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας, η Καίτη Γκρέυ, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γιώργος Νταλάρας.

Εκτός από τη δουλειά του στο λαϊκό τραγούδι, ο Στέλιος Βαμβακάρης ήταν από τους πρωτοπόρους μουσικούς που ασχολήθηκαν με τις κοινές ρίζες των αμερικανικών blues και του μπουζουκιού. Χρησιμοποιώντας διαφορετικά κουρδίσματα του τρίχορδου μπουζουκιού, τα λεγόμενα ντουζένια (καραντουζένι, ντουζένι της ψυχής, ντουζένι του σολ κ.α.) συνέθεσε τραγούδια με αυστηρά προσωπικό στυλ που μοιάζει με ένα ιδιαίτερο κράμα πειραιώτικου ρεμπέτικου και blues. Στις 24 Σεπτέμβρίου 1988 ηχογράφησε με τον Louisiana Red τον δισκο/CD Το μπλουζ συναντά το Ρεμπέτικο (εταιρία: «Εβδομη Διάσταση»), που περιέχει 8 blues κομμάτια με μπουζούκι και μπαγλαμά. Το 1994 έγραψε μουσική για τον δίσκο Ρομαντικοί Παραβάτες / Η Φαντασία στην Εξουσία, ο οποίος ξεχώρισε για τον ιδιαίτερο ήχο του.

Η καλλιτεχνική αξία του ιδιαίτερου ύφους της μουσικής του έχει αναγνωριστεί και από τη διεθνή blues κοινότητα. Σε φεστιβάλ στη πόλη Φάλον (Σουηδία) έπαιξε μαζί με τον Τζον Λι Χούκερ και το 2003, στο φεστιβάλ World Got The Blues στο Λονδίνο με τον Taj Mahal και την Cesária Évora. To 2010 έπαιξε στο Palais des Beaux Arts στο Βέλγιο μπροστά σε δύο χιλιάδες άτομα στο φεστιβάλ Balkan Trafik.

Είχε ταξιδέψει σε πολλές χώρες του κόσμου όπου παρουσιάζει τα τραγούδια του αλλά και τραγούδια του πατέρα του Μάρκου. Έχει συνθέσει μουσική για τον κινηματογράφο, όπως για την ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου «Μια μέρα τη νύχτα», αλλά και για θεατρικά έργα. Πολλά αξιόλογα τραγούδια του, σε στίχους δικούς του, του πατέρα του αλλά και σημαντικών ποιητών και στιχουργών όπως ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Σωτήρης Κακίσης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο Λευτέρης Χαψιάδης δεν έχουν κυκλοφορήσει στη δισκογραφία.

Ο Στέλιος Βαμβακάρης πέθανε στις 17 Ιουνίου 2019.

Τι δεν έτρωγαν οι Αρχαίοι Έλληνες

 

Πολλές φορές η σύγχρονη επιστήμη έχει σκύψει στον τρόπο διατροφής και ζωής των αρχαίων και έχει μελετήσει αρχαία συγγράμματα σε μια προσπάθεια να απαντήσει και σε ένα απλό ερώτημα πέρα από τα πολυσύνθετα. Γιατί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν τόσο έξυπνοι;

Η απάντηση για πολλούς είναι μια και στηρίζεται στις αρχές που έθεσε ο πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης, που έλεγε «νους υγιής εν σώματι υγιεί» και «φάρμακο σου είναι η τροφή σου».
Στηριζόμενη σε αυτές τις ρήσεις, η κ. Δήμητρα Τυλλιανάκη, χειρουργός οδοντίατρος, αν και ξεκίνησε από την κλασική ιατρική, στην πορεία ασχολήθηκε και με την ομοιοπαθητική αλλά και τη διεξοδική μελέτη των διατροφικών συνηθειών στις εποχές του Ιπποκράτη και του Πυθαγόρα.
Ο λόγος που το έκανε ήταν για να απαντήσει σε ένα ερώτημα που τη βασάνιζε έντονα. «Γιατί παρά την εξέλιξη της επιστήμης θερίζουν οι ασθένειες; Ο καρκίνος , τα καρδιοεγκεφαλικά και τα αυτοάνοσα νοσήματα;» Ψάχνοντας τις απαντήσεις άρχισε να αμφισβητεί τη θεραπεία μόνο με φάρμακα και στάθηκε στην ολιστική αντιμετώπιση του ανθρώπου. Μάλιστα η ίδια αν και μαραθωνοδρόμος, διαπίστωσε ότι παρά τον υγιεινό τρόπο ζωής της, έκανε και λάθη, που δε γνώριζε.
Ένα από αυτά ... κατανάλωνε ψωμί και μακαρόνια, κατανάλωνε δηλαδή σιτάρι. Και τί το «κακό» έχει το σιτάρι; Γλουτένη. Μια ουσία που βρίσκεται παντού στη σύγχρονη διατροφή και κρατάει σε «υπνηλία» τον εγκέφαλο. Οι αρχαίοι, σιτάρι δεν έβαζαν στο στόμα τους. Διότι δεν υπήρχε. Καλλιεργούσαν το δημητριακό Ζέα, πλούσιο σε μαγνήσιο που θεωρείται η τροφή του εγκεφάλου.
«Πριν ασχοληθώ με τη μελέτη της Ιπποκράτειας διατροφής, νόμιζα ότι έκανα καλή διατροφή, αλλά δεν έκανα. Κατανάλωνα ψωμί και μακαρόνια. Όπως διαπίστωσα στη συνέχεια, στην αρχαιότητα δεν έτρωγαν στάρι. Υπήρχε ένα δημητριακό το «Ζεα» το οποίο είναι πλούσιο σε μαγνήσιο, «τροφή» του εγκεφάλου. Για αυτό και οι προγονοί μας ήταν έξυπνοι. Υπάρχει μεγάλη πιθανότατα αυτό να οφείλεται στο ότι δεν έτρωγαν στάρι που έχει γλουτένη, ουσία που συγκολλάει τις νευρικές απολήξεις και δεν αφήνει τον εγκέφαλο να σκεφτεί ελεύθερα και να δημιουργήσει.
Μια άλλη ουσία που έχει το συγκεκριμένο δημητριακό είναι το αμινοξύ Λυσίνη το οποίο ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα και έχει ελάχιστη γλουτένη».
Η κ. Τυλλιανάκη ζυμώνει το ψωμί της με Ζέα και φτιάχνει και τα μακαρόνια της από το ίδιο δημητριακό. Είναι σούπερ τροφή και δεν χρειάζεται μεγάλη ποσότητα για να χορτάσει ο οργανισμός. Η καλλιέργεια του απαγορεύτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα.
«Καλλιεργούνταν στην Ελλάδα και απαγορεύτηκε αιφνιδιαστικά - άγνωστο γιατί. Το έχουν οι Γερμανοί και το εξάγουν. Είναι πανάκριβο κοστίζει 6,5 ευρώ το κιλό!»
Η ίδια συνιστά στους καταναλωτές να καταναλώνουν τροφές που δεν έχουν υποστεί επεξεργασία, διότι όλες οι βιταμίνες βρίσκονται στον φλοιό.
«Βγάζουν το φλοιό των τροφίμων και στη συνέχεια οι βιταμίνες γίνονται συμπληρώματα διατροφής».
Όσον αφορά στην κατανάλωση κρέατος αυτή ήταν ελάχιστη και μόνο όταν το άτομο ήταν υγιές. Όταν υπήρχε κάποια ασθένεια δεν καταναλωνόταν κρέας.
Και η Πυθαγόρεια διατροφή στηρίζεται στην Ιπποκράτεια, με εξαίρεση στην κατανάλωση κρέατος, που για τον Πυθαγόρα, απαγορευόταν δια ροπάλου.
Ιπποφαές
Στην αρχαιότητα μεγάλη κατανάλωση είχε και ένας πορτοκαλί καρπός, το Ιπποφαές.
Περιέχει 192 βιταμίνες και είναι όλες απορροφήσιμες από τον οργανισμό.
Στις εκστρατείες του, ο Μέγας Αλέξανδρος παρατήρησε, ότι τα άρρωστα και τραυματισμένα άλογα θεραπεύονταν τρώγοντας τα φύλλα και τους καρπούς του φυτού και άρχιζε να γυαλίζει το τρίχωμα τους, από την παρατήρηση αυτή δόθηκε και η ονομασία του (ίππο - φάος = άλογο που γυαλίζει).
Έτσι άρχισαν να το χρησιμοποιούν και οι στρατιώτες του, μαζί με τον ίδιο για να είναι πιο ισχυροί στις εκστρατείες. Υπάρχουν επίσης αναφορές ότι το χρησιμοποιούσε στις εκστρατείες του και ο Τζέγκις Χαν.
Το ιπποφαές μνημονεύεται από τον Θεόφραστο, μαθητή του Αριστοτέλη, αλλά κυρίως από τον Διοσκουρίδη τον Αναζαρβέα, πατέρα της φαρμακολογίας.
Αναφορές στο Ιπποφαές υπάρχουν στην Θιβετιανή και κινέζικη ιατρική. Από το 1929, όταν για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε βιοχημική ανάλυση των καρπών του φυτού, οι γνώσεις για της φαρμακευτικές ιδιότητες του φυτού συνεχώς αυξάνονται. Πλέον υπάρχει τεκμηριωμένη γνώση (Γερμανία, Ρωσία, Καναδάς, Κίνα, Φιλανδία, Αγγλία, Σουηδία κ.α.) για το ιπποφαές και έχουν αφιερωθεί γι αυτό 5 επιστημονικά συνέδρια. Το έλαιο του φυτού παράγεται από τους καρπούς με την μέθοδο της εκθλίψεως, χωρίς χημικά ή άλλα πρόσθετα.

http://www.apocalypsejohn.com/2013/06/Ti-den-etrwgan-oi-Arxaioi-Ellhnes-kai-htan-toso-eksypnoi.html

ΠΗΓΗ

αν περπατάτε ξυπόλητοι

Μύρτος Ιεράπετρας για περπάτημα (φ.Μ.Κυμάκη)

 Χορηγά Σωτηρία

Τι να προσέξετε αν περπατάτε ξυπόλητοι....Το να περπατάτε ξυπόλητοι είναι από τις απλές χαρές του καλοκαιριού. Ωστόσο, ορισμένοι που απαλλάσσονται από τα παπούτσια και τις κάλτσες τους μπορεί να υποφέρουν από τραυματισμούς και πληγές. Σε ορισμένες περιπτώσεις αναπτύσσονται μολύνσεις που χρειάζονται επέμβαση.

Αν κυκλοφορείτε ξυπόλητοι, πάρτε τις ακόλουθες προφυλάξεις, σύμφωνα με το Αμερικανικό Κολέγιο Χειρούργων Πέλματος και Αστραγάλου:

Να βάζετε αντηλιακό στο πάνω και κάτω μέρος του πέλματος για να προστατευτείτε από το έγκαυμα. Σπανίως αλλά μοιραίως, ο καρκίνος του δέρματος μπορεί να εμφανιστεί στο πέλμα.

Να φοράτε σαγιονάρες ή σανδάλια όταν βρίσκεστε γύρω από πισίνες, και παραλίες. Θα σας βοηθήσουν να προστατευτείτε έναντι κοψιμάτων από σκληρές επιφάνειες και αιχμηρά αντικείμενα που είναι κρυμμένα στην άμμο. Παράλληλα θα εμποδίσουν την επαφή με ιούς και βακτήρια που μπορούν να προκαλέσουν το 'πόδι του αθλητή' και πολλά προβλήματα.

Χρησιμοποιείστε τον κοινό νου. Κάθε χρόνο άνθρωποι χάνουν δάχτυλα περπατώντας ξυπόλητοι και άλλοι υποφέρουν από σοβαρά εγκαύματα. Να θυμάστε ότι ποτάμια και λίμνες μπορεί να κρύβουν αιχμηρά αντικείμενα κάτω από το νερό.

Σιγουρευτείτε ότι έχετε εμβολιαστεί για τέτανο. Οι έφηβοι και οι ενήλικες θα πρέπει να εμβολιάζονται κάθε δέκα χρόνια.

Άνθρωποι με διαβήτη δεν θα πρέπει να περπατούν ξυπόλητοι, ακόμα και σε εσωτερικούς χώρους, γιατί μπορεί να μη νιώσουν κάποιον τραυματισμό στο πόδι.

Αν υποστείτε πληγή διάτρησης στο πόδι, επισκεφτείτε γιατρό μέσα σε 24 ώρες. Τέτοια πληγή θα πρέπει να καθαριστεί κατάλληλα και να παρακολουθηθεί κατά τη διάρκεια επούλωσης, για να αποφευχθούν επιπλοκές, όπως μολύνσεις στον ιστό και το οστό ή βλάβη σε τένοντες ή μυς.

Ελέγξτε το πόδι σας ως μέρος ρουτίνας, για προβλήματα στο δέρμα, όπως κάλους, νύχια που γυρνούν προς τα μέσα, ύποπτους σπίλους, λεκέδες ή φακίδες. Όσο πιο γρήγορα εντοπιστεί μια πάθηση τόσο πιο εύκολα αντιμετωπίζεται.

Κεν (ολόκληρο όνομα: Κένεθ) Λόουτς

 

Γέννηση	17 Ιουνίου 1936 (85 ετών)

Ο Κεν (ολόκληρο όνομα: Κένεθ) Λόουτς (1936) είναι Άγγλος σκηνοθέτης γεννημένος στο Νουνέατον της Αγγλίας. Σπούδασε νομική στην Οξφόρδη και ασχολήθηκε από φοιτητής με το θέατρο. Ξεκίνησε με δουλειές στη βρετανική τηλεόραση και στη συνέχεια στράφηκε στον κινηματογράφο.

Ο ίδιος είναι έντονα πολιτικοποιημένος και στρατευμένος στην Αριστερά, κάτι που αποτυπώνεται στις ταινίες του. Ήταν ένα από τα δημόσια πρόσωπα που μίλησαν εναντίον των πολιτικών του μνημονίου στο ελληνικό ντοκιμαντέρ Catastroika. Επίσης είναι μέλος του Κινήματος για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη 2025.

Έχει κερδίσει δύο φορές τον Χρυσό Φοίνικα, η πρώτη ήταν το 2006 για την ταινία Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι και η δεύτερη το 2016 για την ταινία Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ. Επίσης, έχει κερδίσει δύο φορές το Βραβείο Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 1991 με το Ριφ-Ραφ και το 1995 με το Γη και ελευθερία.

Τον Φεβρουάριο του 2016 διέθεσε τις ταινίες του δωρεάν στο YouTube .

 

Δίπλες

Δίπλες

Υλικά
5 αυγά2 βανίλιες¾ κ.γ. σόδα μαγειρική1 πρέζα αλάτι3 ½ φλ. αλεύρι περίπου (400 γραμ.) Ελαιόλαδο για το τηγάνισμα Ψιλοκομμένη καρυδόψιχαΓια το μέλωμα 500 γραμ. θυμαρίσιο μέλι1 φλιτζάνι νερό½ κ.γ. κανέλα½ κ.γ. γαρύφαλλο

Χωρίζουμε κρόκους από ασπράδια. Στα ασπράδια ρίχνουμε το αλάτι και τα χτυπάμε μέχρι να κάνουν κορυφές που να στέκονται (μεσαία ταχύτητα για 1 ½ λεπτό). Στους κρόκους ρίχνουμε την βανίλια και τους χτυπάμε για 5’ να ασπρίσουν καλά και να μην μυρίζουν. Ρίχνουμε τους κρόκους στα ασπράδια και προσθέτουμε τη σόδα. Χτυπάμε 5’ να αφρατέψει καλά το μείγμα. Ρίχνουμε τα 2/3 του αλευριού να γίνει σας πηχτός χυλός. Λαδώνουμε τα χέρια και προσθέτοντας το υπόλοιπο αλεύρι (λίγο – λίγο). Ζυμώνουμε μέχρι η ζύμη να μην κολάει στα χέρια. Την σκεπάζουμε και την ξεκουράζουμε το λιγότερο για 30’. Ανοίγουμε πολύ λεπτό φύλλο με πλάστη σε αλευρωμένη επιφάνεια.
Κόβουμε σε μακρόστενα κομμάτια 20Χ15 εκατοστά περίπου. Αφού κόψουμε όλες τις δίπλες (τις αφήνουμε πάνω σε πετσέτα απλωμένες μέχρι να τις ετοιμάσουμε όλες), ζεσταίνουμε σε κατσαρόλα το λάδι. Ρίχνουμε μέσα μία – μία τις δίπλες.
Μόλις σχηματίσουν φουσκάλες στην επιφάνεια μετά από 30’’ με την βοήθεια 2 πιρουνιών τις ρολάρουμε κατά μήκος διπλώνοντας τες. Αφήνουμε να ροδίσουν. Τις βγάζουμε σε απορροφητικό χαρτί να στραγγίξουν.

1) Τις μελώνουμε όπως τα μελομακάρονα και τις πασπαλίζουμε με καρύδι (αφού κρυώσουν τις μελώνουμε σε ζεστό σιρόπι)
2) Τις περιχύνουμε με μπόλικο μέλι και πασπαλίζουμε καρύδια και κανέλα

Η ιστορία του Μον Παρνές

Ξενοδοχειακό συγκρότημα στην Πάρνηθα με μεγάλη ιστορία, που σήμερα λειτουργεί αποκλειστικά ως καζίνο. Mont Parnes στα γαλλικά σημαίνει Βουνό Πάρνηθα και αποδίδεται στον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο, που ήταν και ο εμπνευστής της δημιουργίας του.
Την πενταετία 1956-1960 οι κυβερνήσεις Καραμανλή εκπόνησαν ένα πλάνο για την ανάπτυξη των τουριστικών υποδομών της χώρας και το Μον Παρνές θα λειτουργούσε ως ατμομηχανή της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας. Για την επιλογή της τοποθεσίας του νέου ξενοδοχείου κρίθηκε ότι η γειτνίασή του με την πρωτεύουσα θα εξασφάλιζε πελατεία τέτοια, που θα μπορούσε να το καταστήσει πυρήνα ενός ευρύτερου κέντρου ορεινών δραστηριοτήτων στο βουνό της Αττικής.

Το νέο ξενοδοχείο θα καταλάμβανε επιφάνεια οκτώ στρεμμάτων στη θέση Μαυροβούνι της Πάρνηθας και σε υψόμετρο 1.078 μέτρων. Περιβαλλόταν από δάσος 850 στρεμμάτων και προβλεπόταν εκτός της ξενοδοχειακής μονάδας η κατασκευή μπανγκαλόους, εστιατορίων, ενός μικρού θεάτρου και αθλητικών εγκαταστάσεων. Είχε εκτιμηθεί ότι σε πλήρη ανάπτυξη, το Μον Παρνές θα φιλοξενούσε 3.000 άτομα το καλοκαίρι και 1.500 το χειμώνα. Μια εκτίμηση που διαψεύστηκε πανηγυρικά.

Η ανάθεση της μελέτης της κυρίως ξενοδοχειακής μονάδας ανατέθηκε στον διακεκριμένο Έλληνα αρχιτέκτονα Παύλο Μυλωνά (1915-2005) την άνοιξη του 1958 και στα τέλη του 1959 είχε αρχίσει ήδη να προβάλλει ο όγκος της οικοδομής. Το έργο από την πρώτη στιγμή απέκτησε ένθερμους υποστηρικτές και φανατικούς πολέμιους. Οι μεν το χαρακτήριζαν «μεγαλειώδες» («ίσως η υπερμοντέρνα εξωτερική όψις του, το κάνει να μοιάζει με αεριωθούμενο έτοιμο για απογείωση» έγραψε ένας δημοσιογράφος), οι δε «έκτρωμα».

Το θέμα απέκτησε και ιδεολογική διάσταση, με την Αριστερά να κάνει λόγο «για παράδεισο των καρχαριών του πλούτου» και «παλάτι, που το 'χτισε ο Καραμανλής με το αίμα του λαού». Είναι αλήθεια ότι το έργο υπερέβη κατά πολύ το προϋπολογισμένο κόστος του και εξαιτίας των δυσκολιών κατασκευής του.

Τα εγκαίνια έγιναν στις 17 Ιουνίου 1961 με ιδιαίτερη λαμπρότητα και χλιδή. Ήταν το κοσμικό γεγονός της χρονιάς και ο αριθμός των προσκεκλημένων ξεπέρασε τους 700. Μεταξύ αυτών, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Υπουργός Προεδρίας Κωνσταντίνος Τσάτσος, που έκοψε την κορδέλα των εγκαινίων, ο αρχηγός της ελάσσονος αντιπολίτευσης Σοφοκλής Βενιζέλος, οι ακαδημαϊκοί Ηλίας Βενέζης, Σπύρος Μελάς και Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος και πολλοί ξένοι επίσημοι.

Ιδιαίτερη λάμψη με την παρουσία τους έδωσαν οι διεθνούς φήμης ηθοποιοί Κουρτ Γιούργκενς, Αμεντέο Νατσάρι και Μισελίν Πρελ, ενώ το παρών έδωσαν δημοσιογράφοι από τα μεγαλύτερα έντυπα του κόσμου. Τους προσκεκλημένους διασκέδασε μέχρι πρωίας ο Γαλλοαιγύπτιος τραγουδιστής Μπομπ Αζάμ, τον οποίο συνόδευε η ορχήστρα του συνθέτη Γεράσιμου Λαβράνου. Ο πολύς κόσμος το γνώρισε μέσα από τις ασπρόμαυρες ταινίες «Ο εμίρης και ο κακομοίρης» (1964) και «Υιέ μου… υιέ μου» (1965).

Τα δύσκολα για το ξενοδοχείο ξεκίνησαν από την επόμενη μέρα. Το Μον Παρνές δεν κέρδισε την εκτίμηση και την προτίμηση των πλούσιων πελατών στους οποίους κυρίως απευθύνονταν και γρήγορα έγινε βαρίδι για τον ΕΟΤ. Το 1963 το ξενοδοχείο έφθασε να έχει λιγότερους πελάτες από ότι προσωπικό. Έτσι, διακόπηκε η χειμερινή του λειτουργία από τη σεζόν 1963-1964 και άνοιγε μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες ως τόπος φυγής και απομόνωσης ζευγαριών της τότε νεόπλουτης αθηναϊκής κοινωνίας.

συνέχεια

https://www.zougla.gr/politismos/article/i-istoria-tou-mon-parnes-1928601

Ιωάννης Δασκαλογιάννης

17 Ιουνίου 1771 - Φονεύεται στη πλατεία του Ηρακλείου Κρήτης από τους Τούρκους δι΄ εκδοράς ο Ιωάννης Δασκαλογιάννης.
Ο Ιωάννης Δασκαλογιάννης (Ανώπολη Σφακίων 1722 ή 1730 - Ηράκλειο 1771) ήταν εθνικός αγωνιστής, ήρωας της Κρητικής Επανάστασης του 1770. Καταγόταν από παλιά οικογένεια των Βλάχων, η οποία έγινε πλούσια από ναυτικές επιχειρήσεις.
Ο Δασκαλογιάννης μορφώθηκε στο εξωτερικό, ταξίδεψε επικεφαλής του εμπορικού του στόλου και γνωρίστηκε με πολλές προσωπικότητες της εποχής του. Τον αποκάλεσαν δάσκαλο για τη μόρφωση, τη γλωσσομάθεια και τον σεβασμό που ενέπνεε. Όταν η Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας προετοίμαζε τον ρωσοτουρκικό πόλεμο, ο Δασκαλογιάννης συνεννοήθηκε με τον προσωπικό του φίλο ναύαρχο Ορλώφ και έφτασε στην Κρήτη με τους προκρίτους της Μάνης, όπου άρχισε να οργανώνει την εξέγερση. Τελικά, παρότι ο ρωσικός στόλος δεν έπλευσε προς τη Κρήτη, όπως είχε συμφωνηθεί, αποφάσισε να κηρύξει την επανάσταση μόνο στα Σφακιά, με 1.300 άνδρες και με την ελπίδα ότι η ενέργειά του θα προκαλούσε γενικό ξεσηκωμό. Η συνέχεια όμως τον διέψευσε και, όταν είδε ότι ο σκληρός και αιματηρός αγώνας ήταν καταδικασμένος, αναγκάστηκε να παραδοθεί πιστεύοντας στην υπόσχεση των Τούρκων ότι θα σταματούσαν τις σφαγές και θα έδιναν αμνηστία. Τον έγδαραν όμως ζωντανό στις 17 Ιουνίου 1771 στην πλατεία Ατ Μεϊντάν του Ηρακλείου μπροστά στο πλήθος. Προς τιμήν του έχει στηθεί προτομή στη γενέτειρά του και έχει πάρει το όνομά του το αεροδρόμιο των Χανίων.http://el.wikipedia.org/wiki/Ιωάννης_Δασκαλογιάννης

Ο Δούλος Δασκαλογιάννης, γραμματικός του Καστελιου...
"Μολών Λαβέ" εφώναξε ο Δάσκαλος ο Γιάννης
στ' αποσταλμένους του Ραγιά απ' τση Σούδας το λιμάνι.
"Ελευθεριά ή θάνατος" λεν και τα παλικάρια
και κάνανε επανάσταση σαν άγρια λιοντάρια.
Οι βρύσες γύρω τρίγυρα μαυρίζουν σαν τα δάση
Απο τρεις τόπους ξεκινούν εις τα Σφακιά να πάσι.
Αρχίζει ο πρώτος πόλεμος εις το Βελι τση Κράπης
πέφτουσι Τούρκοι αρίθμητοι κι ο μέγας Τζιρατζάπης.
Πέφτουν και δέκα Σφακιανοί περίσσια λαβωμένοι,
Μα από τσι Τούρκους πούναι εκειά κιανείς δεν απομένει….

Διακόσια πενήντα χρόνια έχουν συμπληρωθεί από τότε που μαρτύρησε, στο Τουρκοκρατούμενο Μεγάλο Κάστρο, ο πρωτομάρτυρας της Κρητικής επανάστασης, που ύστερα από μια εκατονταετία σκλαβιάς τόλμησε να υψώσει το ανάστημα του στον πανίσχυρο δυνάστη. Στις 17 Ιουνίου 1771 ο δήμιος ακονίζει το λεπίδι και αρχίζει το απαίσιο έργο του…

Ας πάρομε τα πράγματα όμως από την αρχή.

Πότε γεννήθηκε ο Δασκαλογιάννης; Ξέρουμε ακριβή ημερομηνία θανάτου του δεν ξέρουμε όμως ακριβή ημερομηνία της γέννησής του. Άλλοι αναφέρουν ότι γεννήθηκε το 1722 κι άλλοι το 1730. Οι χρονολογίες αυτές συμπερασματικές και κατ΄ εκτίμηση από άλλα γεγονότα αφού καμιά ληξιαρχική πράξη δεν τις βεβαιώνει. Βέβαιο όμως είναι ότι γεννήθηκε στην Ανώπολη Σφακίων, ένα ορεινό χωριό σε ύψος 600μ., περί τα δύο χιλιόμετρα από τη θάλασσα, στη θέση της αρχαίας ομώνυμης πόλης, φέουδο των Σκορδιλών κατά τη Βυζαντινή περίοδο.

Υπήρξε ένας από τους πλέον εγγράμματους, μορφωμένους και πολυταξιδεμένους Σφακιανούς ο Ιωάννης Βλάχος, που πέρασε στην ιστορία ως Δασκαλογιάννης. Τότε αλλά και μέχρι πρόσφατα, προσφωνούσαν δάσκαλο όποιον ήξερε να διαβάζει έστω και μόνο τα γράμματα των εκκλησιαστικών βιβλίών. Το κοινότατο κρητικό επώνυμο Δασκαλάκης προέρχεται από το προσωνύμιο αυτό. Και ο Ιωάννης Βλάχος ήταν γνωστός στα Σφακιά με το όνομα "Δάσκαλος" και με το όνομα επίσης τούτο αναφέρεται και σε τουρκικό έγγραφο του 1750: “Bente Daskalo Vani Vazici Kasteli Mezbur= Ο δούλος Δασκαλογιάνης γραμματικός του Καστελίου».

Ο πατέρας του όμως ήταν ένας πλούσιος καραβοκύρης που τον μόρφωσε στο εξωτερικό, πιθανότατα στην Ιταλία όπου σπούδαζαν τότε κι άλλοι Κρητικοί, αφού μιλούσε την ιταλική γλώσσα.

Στην εμφάνιση ήταν άντρας μετρίου αναστήματος, ανδροπρεπής και εύχαρις σαν χαρακτήρας. Είχε φυσική ευφράδεια και έπειθε εύκολα αφού είχε το σπάνιο χάρισμα της ρητορικής ηγεσίας.

Η οικογένειά του αποτελούνταν από τέσσερα αδέρφια, το Νικόλαο ή Χατζή Σγουρομάλλη, τον Παύλο, το Μανούσο και τον Γεώργιο. Η γυναίκα του λεγόταν Σγουρομαλλίνη ή Ξανθομαλλίνη, με καταγωγή από το Ρέθυμνο και μαζί της είχε αποκτήσει τέσσερις κόρες και δύο γιους. Τη Μαρία, την Ανθούσα, την Ελευθερούσα, το όνομα της τέταρτης δεν αναφέρεται πουθενά, τον Ανδρέα και το Νικολάκη.

Στην κατοχή του ο Δασκαλογιάννης είχε τέσσερα τρικάταρτα καράβια κι ο ίδιος ταξίδευε με αυτά στα λιμάνια της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας.

Με τις συναλλαγές αυτές (στις οποίες δεν τον δυσκόλευε η γλώσσα καθόλου, μια και εκτός από ιταλικά μιλούσε και ρώσικα), που τον είχαν κάνει πλουσιότατο και πρώτο σε μόρφωση Σφακιανό, του δινόταν και η ευκαιρία να μελετά τον τρόπο ζωής των ελεύθερων ανθρώπων και να τον συγκρίνει με τα βασανιστήρια και την τυραννία επί των συμπατριωτών του. Ήταν τέτοια η κατάσταση των υπόδουλων Χριστιανών, που έβλεπε ότι αν συνεχιστεί θα εξαφανιστεί και το παραμικρό ίχνος Χριστιανισμού και Ελληνισμού στο νησί.

Κάτω από τέτοιες σκέψεις δεν άργησε να βρεθεί στις συσκέψεις των Ελλήνων του εξωτερικού που γινόταν στην Τριέστη υπό την υποκίνηση του Ορλόφ για επαναστατικό κίνημα στην σκλαβωμένη Ελλάδα. Αποδέχεται αμέσως την πρόταση για επανάσταση δίνοντας βάση στα μεγάλα λόγια και τις κούφιες υποσχέσεις περί ρωσικής βοήθειας και συμπαράστασης.

Ο Δασκαλογιάννης γυρνά στα Σφακιά γεμάτος όνειρα και ενθουσιασμό για την απελευθέρωση του τόπου του και με τόσα χαρούμενα συναισθήματα δεν δυσκολεύεται καθόλου, μια κι έχει φυσικό ηγετικό χάρισμα, να εμψυχώσει τους συμπατριώτες του. Τους κάνει να πιστέψουν ότι ήρθε η ώρα να ελευθερωθεί το γένος των Ελλήνων από τους Αγαρηνούς με τη βοήθεια του ξανθού γένους, των Ρώσων δηλαδή, όπως προέλεγε ο χρησμός της «Οπτασίας» του Αγαθαγγέλου, ενός περίεργου βιβλίου που κυκλοφορούσε ευρύτατα τον 18ο αιώνα. Το βιβλίο αυτό, όποιος κι αν ήταν ο σκοπός εκείνου που το έγραψε κι ανεξάρτητα της προφητικής του αξίας, είναι γεγονός πως είχε μεγάλη επίδραση στο φρόνημα των Ελλήνων, αναπτέρωσε και ενίσχυσε αναμφισβήτητα τις ελπίδες για την απελευθέρωση και ανάσταση της εθνικής κληρονομιάς.

Ο Αλέξιος Ορλόφ, που βρισκόταν τότε στη Πάρο με το ρώσικο στόλο, στέλνει ξανά επιστολή στον Δασκαλογιάννη και του υπόσχεται για άλλη μια φορά βοήθεια, αφού αρχίσει τον αγώνα. Με τη γραπτή διαβεβαίωση του αρμόδιου εκπροσώπου της Ρωσίας, δεν ήταν δυνατόν να μη πιστέψουν οτι μια ομόδοξη αυτοκρατορία, με τόσες δυνατότητες, μπορούσε να τους εγκαταλείψει στα νύχια του αιμοβόρου θηρίου για να τους κατασπαράξει. Και την ημέρα του Ευαγγελισμού, στις 25 του Μάρτη του 1770, συγκεντρώνονται στην Ανώπολη και με αφάνταστο ενθουσιασμό υψώνουν την σημαία της επανάστασης. Όμως τελευταία στιγμή ο Αλέξιος Ορλόφ με το ρώσικο στόλο, αντί να πλεύσει προς τα Χανιά, όπως είχε υποσχεθεί με την επιστολή προς τον Δασκαλογιάννη, έπλευσε προς τον Τσεσμέ όπου και συμμάχησε με τον τούρκικο στόλο και του δόθηκε ο τίτλος Τσεσμενεσκη, δηλαδή νικητής του Τσεσμέ. Ο Δασκαλογιάννης βλέπει τα σχέδια του να καταρρέουν μετά την εγκατάλειψη των Ρώσων, εν τούτοις δεν εγκαταλείπει τον αγώνα. Δεν υποκύπτει. Συνεχίζει έστω κι αν αρχίζει να χάνεται κάθε ίχνος ελπίδας. Παρά την τεράστια αριθμητική υπεροχή του εχθρού, δίνει φονικότατη μάχη στα στενά της Νίμπρου που κρατά δύο ολόκληρες μέρες. Ο σκοπός του δεν είναι φυσικά να εμποδίσει τη προέλαση του εχθρού αλλά να την καθυστερήσει, για να δοθεί καιρός στα γυναικόπαιδα να επιβιβασθούν στα καράβια, μια και δεν υπήρχε πια άλλη σωτηρία. Από τους 800 άνδρες του έχουν σκοτωθεί οι 300 όμως και οι Τούρκοι πλήρωσαν με τίμημα 1000 νεκρούς τη μάχη της Νίμπρου. Οι Τούρκοι πληροφορούνται ότι τα γυναικόπαιδα έχουν σκοπό να επιβιβασθούν στα καράβια για να δραπετεύσουν κι αμέσως 6000 στρατός καταφθάνει στην Ανώπολη για να τα εμποδίσει. Εφτακόσιοι Σφακιανοί που βρίσκονται στην περιοχή τρέχουν για να τα προστατεύσουν. Πάνω από το Λουτρό γίνεται άγρια μάχη στήθος με στήθος, με το μαχαίρι, γιατί με τα όπλα υπήρχε κίνδυνος να κτυπήσουν τα γυναικόπαιδα. Από τους 700 Σφακιανούς οι 300 σκοτώθηκαν και οι Τούρκοι μπαίνουν στο τέλος στην Ανώπολη. Άρχισε άγρια σφαγή. Άνδρες και γυναίκες πολεμούν απεγνωσμένα ώσπου σκοτώθηκαν όλοι και όλες. Μόνο εκατό γυναικόπαιδα που αιχμαλώτισαν οι Τούρκοι επέζησαν από τούτο το άγριο μακελειό. Οι Τούρκοι απο εκεί και μετά συνέχιζαν το εξοντωτικό τους έργο, κόβοντας δέντρα, ξεριζώνοντας αμπέλια. Όσους άνδρες συλλάμβαναν τους έσφαζαν επί τόπου, ενώ τις άσχημες γυναίκες, τα παιδιά και τους γέρους τους έριχναν σε γκρεμούς για να διασκεδάσουν.

"Το Δάσκαλο εγδάρασι κι άλλους πολλούς έπνιξαν

κι όλους τους αποδέλοιπους στη φυλακή τσι ρίξαν"

Στη διάρκεια τούτης της φονικής μάχης ο Δασκαλογιάννης είχε στείλει τη γυναίκα του μαζί με τις δύο μεγάλες του κόρες, τη Μαρία και την Ανθούσα, στο Λουτρό για να μπουν στο καράβι του. Όμως στο δρόμο τραυματίστηκε η Σγουρομαλλίνη και οι κόρες της νομίζοντας ότι σκοτώθηκε τρέχουν απελπισμένες, χωρίς να ξέρουν που πηγαίνουν, με αποτέλεσμα να πέσουν στα χέρια των Τούρκων που όταν έμαθαν ότι είναι κόρες του αρχηγού τις παρέδωσαν στο σερασκέρη.

Ο Δασκαλογιάννης εν τω μεταξύ κατεβαίνει στο Λουτρό, μαθαίνει το χαμό των παιδιών του, βλέπει τη γενική καταστροφή και στη απελπισία του πάνω αποφασίζει να παραδοθεί στον πασά. Οι άλλοι αρχηγοί όμως δεν τον αφήνουν να πραγματοποιήσει τη σκέψη του. Ο πασάς του έστειλε επιστολή παρακαλώντας τον να παραδοθεί και με την υπόσχεση οτι αν κάνει αυτό που του έλεγε όχι μόνο δεν θα βλάψει τα Σφακιά αλλά θα φύγει αμέσως απο εκεί. Ο Δασκαλογιάννης συγκαλεί γενική συνέλευση στα Κρούσια για να τους ανακοινώσει την πρόταση, όμως η συνέλευση αποφασίζει ομόφωνα ότι θα συνεχίσει τον αγώνα και απαντούν στο πασά οτι δεν θα παραδοθούν ποτέ. Και η τελευταία πράξη του αιματηρού δράματος παίζεται στο φαράγγι της Αράδαινας, ένα από τα πιο ωραία και επιβλητικά φαράγγια των Λευκών Ορέων με κατακόρυφες πλευρές εκατοντάδων μέτρων.

Παρά την φυσική κάλυψη του γνώριμου τόπου, η νίκη ήταν αδύνατη για τους Σφακιανούς. Γρήγορα οι Τούρκοι τους περικυκλώνουν και όσοι επέζησαν αναγκάστηκαν να διασκορπιστούν στα όρη, για να σωθεί ο καθένας όπως μπορούσε. Μερικοί τότε έφυγαν από τη Κρήτη και δεν ξαναγύρισαν ποτέ πια. Όσοι παρέμειναν κατέβαιναν σαν αετοί τη νύκτα, από τις κορυφές των βουνών στα τουρκοχώρια των γύρω επαρχιών, σκοτώνοντας όσους αγάδες συναντούσαν και άρπαζαν ότι έβρισκαν για να θρέψουν τα πεινασμένα παιδιά τους. Οι αγάδες δεν τολμούσαν να βγουν από τα σπίτια τους και παρά τη νίκη τους ήταν τρομοκρατημένοι. Κι ο πασάς δεν ήθελε να αφήσει τα Σφακιά, ρημαγμένα αλλά ακόμη ανυπότακτα, αφού κανένας δεν «εμούτισε», δεν εδήλωσε υποταγή.

Για να ενθαρρύνει το Δασκαλογιάννη να παραδοθεί, του στέλνει κι άλλο γράμμα, σε ήπιο τόνο όμως τούτη τη φορά:

"Σαν έρθεις να μιλήσωμε και σαν ανταμωθούμε,

ούλα θε να συμπαθηστούν και φίλοι θα γενούμε."

Κι εκείνος, κάτω από το βάρος της ευθύνης για τέτοια πρωτοφανή καταστροφή, έστω και αν η πρόθεσή του δεν ήταν καμιά άλλη πέρα από τη επιθυμία να ελευθερώσει τον τόπο του από το ζυγό των τυράννων, θεωρεί τον εαυτό του σαν κύριο υπεύθυνο και αποφασίζει να παραδοθεί, νομίζοντας ότι έτσι θα εξιλεωθεί. Ο πασάς τον δέχεται, του παρουσιάζει τη κόρη του Μαρία για να ευχαριστήσει και μετά άρχισε να τον ανακρίνει. Κάτω από τέτοιες συνθήκες τον αναγκάζει, σαν εκπρόσωπο και αρχηγό της επαρχίας του, να στείλει επιστολή που έλεγε τα εξής:

"Προς τους καπεταναίους των Σφακίων.
Με το γενικό αρχηγό σας τον οποίο θεωρώ φίλο και όχι αιχμάλωτο έδωσα τις ακόλουθες συμφωνίες που πρέπει να παραδεχτείτε όλοι, αλλιώς θα σας καταστρέψομε εντελώς.
Πρώτον: Ο αρχηγός Δασκαλογιάννης δεν θα επιστρέψει στα Σφακιά αλλά θα παραμείνει μαζί μας, για τρία χρόνια, με την περιποίηση φυσικά που απαιτεί η θέση του.
Δεύτερον : Πρέπει να δηλώσουν οι Σφακιανοί εγγράφως ότι αναγνωρίζουν την τούρκικη κυβέρνηση της Κρήτης.
Τρίτον : Οι Σφακιανοί θα εξακολουθούν να έχουν τα όπλα τους, θα διοικούνται σύμφωνα με τα έθιμά τους, και θα πληρώνουν κάθε χρόνο 5000 γρόσια."
Την επιστολή με τη συμφωνία του Δασκαλογιάννη και του πασά μεταφέρουν δυο χριστιανοί στου Ασκύφου όπου ήταν συγκεντρωμένα τα υπολείμματα των Σφακιανών.

Αφού δεν υπήρχαν περιθώρια επιλογής, γίνεται αποδεκτή από όλους και γράφουν στο πασά: "Δεχόμαστε τη συμφωνία του αρχηγού μας με τον εξοχότατο βεζίρη της Κρήτης, αναγνωρίζουμε την Τούρκικη κυβέρνηση, υποσχόμεθα να πληρώνουμε 5000 γρόσια και εμπιστευόμαστε τη ζωή του αρχηγού μας στην τιμιότητα του εξοχότατου βεζίρη."

Την απάντηση αυτή την έστειλαν την ίδια μέρα στον πασά με 500 πρόβατα δώρο εβδομήντα πέντε οπλαρχηγοί, ο πρωτόπαπας κι άλλοι έξη παπάδες. Βασιζόμενοι στις "συμφωνίες" του Χασάν πασά, νόμισαν πως μπορούσαν ακίνδυνα να παρουσιαστούν σ' αυτόν αφού είχαν δηλώσει την υποταγή τους. Τούτο ακριβώς περίμενε και εκείνος. Αφού διέταξε και τους συνέλαβαν αμέσως, τους παίρνει μαζί του στο Ηράκλειο για να κοσμήσουν το θρίαμβο του. Μετά τους φέρνει στις φυλακές του Κούλε όπου μερικούς κρέμασε αμέσως και μερικοί πέθαναν από τα βασανιστήρια. Όσοι έζησαν δεν κατόρθωσαν να δραπετεύσουν παρά μετά απο χρόνια. Το Δασκαλογιάννη και την κόρη του τους κράτησε στο σεράγιο του ο πασάς γιατί ήθελε να τους χρησιμοποιήσει σαν δόλωμα μήπως και καταφέρει να συλλάβει και τους άλλους τρεις αδελφούς του που είχαν προλάβει να καταφύγουν στα Κύθηρα. Όμως λίγο καιρό μετά αφού είδε ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να καταφέρει τούτη τη σύλληψη, αποφάσισε να προχωρήσει στην εκτέλεση του αρχικού σχεδίου του. Δηλαδή, να παραδώσει το Δασκαλογιάννη στο μαινόμενο πλήθος για να τον εκτελέσουν. Έτσι, 17 Ιουνίου, ημέρα Παρασκευή, αργία των Μουσουλμάνων, για να μπορούν να παραβρεθούν στο μαρτύριο του ήρωα, ο Δασκαλογιάννης παραδόθηκε στους δήμιους του Οι Τούρκοι του Μεγάλου Κάστρου που με ιδιαίτερη ευχαρίστηση παρακολουθούσαν πάντα τις εκτελέσεις των Χριστιανών, είχαν συγκεντρωθεί στον τόπο του μαρτυρίου του.

Όμως, που ακριβώς ήταν ο τόπος αυτός; Οι γνώμες των ιστορικών διχάζονται. Ο Παπαδοπετράκης, ο πλησιέστερος προς τα γεγονότα και πρώτος και κυριότερος ιστορικός της επανάστασης του 1770, ο οποίος γράφει ότι παρέλαβε από τον Ιωαν. Πωλιουδάκη ανέκδοτα έγγραφα σχετικά με την επανάσταση, αναφέρει ότι η εκτέλεση έγινε "εις την πλατείαν, την ούσαν προς την ανατολικής πύλην του Ηρακλείου τουρκιστήν ονομαζόμενην Ατ-Μεινταν."

Η ανατολική πύλη ήταν η πύλη του Αγίου Γεωργίου ή Λαζαρέτο, στη νότια πλευρά της σημερινής πλατείας Ελευθερίας απέναντι στον κινηματογράφο Ηλέκτρα.

Ο Μουρέλλος αναφέρει ότι η εξέδρα στήθηκε κάτω από ένα πλάτανο της πλατείας, ο Ψιλάκης αντιγράφει τον Παπαδοπετράκη και ο Κριαρής δεν αναφέρει καθόλου τον τόπο του μαρτυρίου, Πιθανόν πάντως να υπάρχουν πάνω σε αυτό περισσότερες πληροφορίες στους κώδικες του Τούρκικου Αρχείου Ηρακλείου που η έρευνα τους θα φωτίσει όχι μόνο αυτό το περιστατικό, αλλά και πολλές άλλες σελίδες στην αιματόβρεκτη ιστορία του νησιού κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Το χρονικό πάντως της εκτέλεσης, κατά τον Παπαδοπετράκη έχει ως εξής: “Ο τραγικός πρωτομάρτυρας της Κρητικής ελευθερίας δέθηκε καλά πάνω στο «θρονί» Και ο δήμιος άρχισε το απαίσιο έργο του, γδέρνοντας τον ζωντανό με κοπτερό μαχαίρι, κάτω από τους καγχασμούς του βάρβαρου πλήθους και του ίδιου του πασά. Μπροστά του έβαλαν ένα καθρέπτη για να μεγαλώσουν την οδύνη του. Έπειτα έφεραν δεμένο τον αδερφό του Χατζή Σγουρομάλλη και όταν είδε ο ένας τον άλλο,"εμουγκαλίσθησαν ως βόες δις και τρις" κατά την έκφραση του ιστορικού. Από τη στιγμή αυτή ο Σγουρομάλλης τρελάθηκε

Ο Δασκαλογιάννης υπέστη το φρικτό μαρτύριο με μεγάλη καρτερία, δίχως να εκστομίσει ούτε ύβρεις, ούτε ένα «ωχ»! έως ότου υπέκυψε. Ύστερα από δυο μέρες που έμεινε δεμένος επέτρεψαν σε μερικούς Χριστιανούς να τον θάψουν. Τον έθαψαν σε ένα λάκκο νοτιοανατολικά της Ακ Ταμπιας. Δηλαδή στην περιοχή που βρισκόταν μέχρι πριν λίγο καιρό το μαιευτήριο "Μητέρα". Ο Παπαδοπετράκης αναφέρει οτι ο υπερογδοηκοντούτης Τούρκος Χασάν Μαράζης που παραβρέθηκε στην εκδορά, διηγήθηκε τη σκηνή στον Ιωαν. Πωλιουδάκη το 1838 και του έδειξε τον τόπο που τον έθαψαν.

Είναι πολύ λυπηρό που δεν υπάρχουν περισσότερα στοιχεία για την επανάσταση αυτή του 1770. Δεκαέξι χρόνια όμως αργότερα το τραγικό τέλος της επανάστασης του Δασκαλογιάννη εξιστορεί στο ποίημα που συνέθεσε ο αγράμματος τυροκόμος από το Μουρί Σφακίων Μπάρμπα Μπατζελιός. Εάν δεν υπήρχε το τραγούδι τούτο και το σχετικό κεφάλαιο της ιστορίας του Παπαδοπετράκη που το συνέγραψε συγκεντρώνοντας εκατό χρόνια αργότερα διάσπαρτα στοιχεία από την παράδοση, πιθανόν η επανάσταση του Δασκαλογιάννη να είχε λησμονηθεί εντελώς.

Η επανάσταση του Δασκαλογιάννη υπήρξε το πρώτο σκίρτημα της Κρητικής ψυχής ενάντια στο φοβερό δυνάστη. Η πρώτη απόδειξη ότι το Κρητικό πνεύμα δεν σβήνει, ούτε σιωπά, όποιος κι αν στέκει αντίκρυ του, όποιος κι αν προσπαθεί να μηδενίσει τη λάμψη του. Τόσοι και τόσοι κατακτητές πέρασαν από τα χώματα τούτα, που πάνω τους δεν ρίζωσε ποτέ το δέντρο της τυραννίας.

Ούτε δυο χρόνια δεν είχαν περάσει από τότε που ερήμαξε, στην κυριολεξία, τα Σφακιά ο Χασάν Πασάς και οι Σφακιανοί, όσοι είχαν απομείνει από την καταστροφή, κατέβηκαν στο Μπροσνερο και κάτω από τη μύτη των τουρκικών αρχών των Χανίων και εξολόθρευσαν το τρομερό γενίτσαρο Αληδάκη.

Η επανάσταση του Δασκαλογιάννη γέμισε θάρρος τις καρδιές των καταφρονεμένων. Ηρωες, θα γεννιούνται πάντα στην Κρήτη, για να γράφουν με το αίμα τους την ιστορία και να πιστοποιούν για τη λευτεριά πως:

"Σ' όσους με ξερωτήξανε ποιας μάνας είμαι γέννα

είπα 'ντως πως μ' ανάστησε το κρητικό το αίμα"

της Ρίκης Ματαλιωτάκη - Από το τεύχος 62 των ΣΤΙΓΜΩΝ

Σήμερα 17/6... Αγίου Ισμαήλ μάρτυρος, Αγίου Φήλικος

Το φρούριο Κούλες στο Ηράκλειο (φ.Μ.Κυμάκη)

 Αγίου Ισμαήλ μάρτυρος, Αγίου Φήλικος

Για μεγέθυνση πατάμε ροδάκι να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό +-