όλοι καλοί χωράνε: 08/27/21

Παρασκευή, Αυγούστου 27, 2021

Χρυσόστομος Καλαφάτης (Τρίγλια Μικράς Ασίας, 8 Ιανουαρίου 1867 - Σμύρνη, 27 Αυγούστου 1922)

27 Αυγούστου 1922 (99 χρόνια πριν) πέθανε:

Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης

Ο Χρυσόστομος Καλαφάτης (Τρίγλια Μικράς Ασίας, 8 Ιανουαρίου 1867 - Σμύρνη, 27 Αυγούστου 1922) ήταν Έλληνας Μικρασιάτης θεολόγος και επίσκοπος που διετέλεσε Μητροπολίτης Δράμας και Σμύρνης. Είναι άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και η μνήμη του τιμάται την Κυριακή πρό της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.[1]

Την περίοδο 1902-1910 διετέλεσε Μητροπολίτης Δράμας και Φιλίππων με σημαντική δράση στον Μακεδονικό Αγώνα. Από το 1910 έως και τον μαρτυρικό του θάνατο διετέλεσε Μητροπολίτης Σμύρνης με πρωτοβουλίες για τον αθλητισμό, την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια της πόλης.

Αρνήθηκε να εγκαταλείψει το ποίμνιό του, παρά την προσφορά ασφαλούς διαφυγής σε αυτόν από τις Μεγάλες Δυνάμεις, και κατακρεουργήθηκε από τον φανατισμένο τουρκικό όχλο κατά την ανακατάληψη της Σμύρνης από τον τουρκικό στρατό στη Μικρασιατική Καταστροφή, στις 27 Αυγούστου 1922, μετά από εντολή του Νουρεντίν πασά. Το 1993 κατετάγη στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μαζί με όλους τους μάρτυρες της Μικρασιατικής Καταστροφής, με απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Πίνακας περιεχομένων
1 Πρώτα χρόνια
2 Μητροπολίτης Δράμας
3 Μητροπολίτης Σμύρνης
3.1 Έργο και δράση
3.2 Μαρτύριο
4 Ανακήρυξη Αγίου
4.1 Προστάτης Άγιος
4.2 Ναοί στη μνήμη του
4.3 Δημόσια Μνήμη
5 Εικόνες
6 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
7 Πηγές
8 Διαβάστε επίσης
9 Παραπομπές

Λόπε δε Βέγα (Lope Félix de Vega Carpio, ισπανική προφορά ΔΦΑ: [ˈlope ðe ˈβeɣa], 25 Νοεμβρίου 1562 – 27 Αυγούστου 1635)

27 Αυγούστου 1635 (386 χρόνια πριν) πέθανε:

Λόπε δε Βέγα Ισπανός συγγραφέας

Ο Λόπε δε Βέγα (Lope Félix de Vega Carpio, ισπανική προφορά ΔΦΑ: [ˈlope ðe ˈβeɣa], 25 Νοεμβρίου 1562 – 27 Αυγούστου 1635) ήταν Ισπανός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής. Ήταν μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του Ισπανικού Χρυσού Αιώνα της μπαρόκ λογοτεχνίας. Η φήμη του στον κόσμο της ισπανικής λογοτεχνίας έπεται μόνο αυτή του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, ενώ ο τεράστιος όγκος της λογοτεχνικής παραγωγής του είναι ασύγκριτος, καθιστώντας τον έναν από τους πιο παραγωγικούς συγγραφείς στην ιστορία της λογοτεχνίας. Υπήρξε το «πρότυπο της ισπανικής διάνοιας» για τους συγχρόνους του, ενώ ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες – οι σχέσεις του οποίου με τον Λόπε δε Βέγα ήταν άλλοτε φιλικές και άλλοτε εχθρικές – τον αποκαλούσε "Ο Φοίνιξ της Ευφυΐας" και "Τέρας της Φύσεως (Fenix de los ingenios και Monstruo de la Naturaleza).

Πίνακας περιεχομένων
1 Βίος και σταδιοδρομία
2 Πάθος για τη ζωή και τον έρωτα
3 Λογοτεχνική παραγωγή
4 Επιλογή έργων
5 Οικία – Μουσείο Λόπε δε Βέγα
6 Πηγές
7 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βίος και σταδιοδρομία

Ο Λόπε δε Βέγα γεννήθηκε στη Μαδρίτη στις 25 Νοεμβρίου 1562. Ο πατέρας του Φέλιξ δε Βέγα, κεντητής στο επάγγελμα, είχε μετακομίσει τον προηγούμενο χρόνο από το Βαγιαδολίδ (Valladolid) στην ισπανική πρωτεύουσα, όπου άνοιξε κατάστημα κεντημάτων.

Ο Λόπε δε Βέγα δεν ακολούθησε τη χειρωνακτική τέχνη του πατέρα του, ένοιωθε μάλιστα μειονεκτικά για την ταπεινή καταγωγή του, αλλά - έχοντας κλίση προς τη μελέτη – διδάχθηκε στα 1572-1573 Λατινικά και Καστιλιάνικα από τον ποιητή Βινθέντε Εσπινέλ (Vincente Espinel, 1550-1624) και τον επόμενο χρόνο γράφτηκε στο Αυτοκρατορικό Κολέγιο των Ιησουιτών, όπου πήρε τις βάσεις της ουμανιστικής παιδείας.

Εντυπωσιασμένος ο επίσκοπος της Άβιλα (Avila) από την επιμέλεια και το ενδιαφέρον του για τα γράμματα, τον πήρε στο Πανεπιστήμιο της Αλκαλά δε Ενάρες (Alcala de Henares) για ιερατικές σπουδές, αλλά ο Λόπε δε Βέγα εγκατέλειψε γρήγορα την ιδέα να ακολουθήσει ιερατική σταδιοδρομία, επηρεασμένος μάλιστα από τον έρωτά του για μια παντρεμένη γυναίκα.

Μετά το θάνατο του πατέρα του το 1578, το κατάστημα κεντημάτων περιήλθε στο σύζυγο μιας από τις αδελφές του ποιητή, της Ισαβέλας ντελ Κάρπιο. Ο Λόπε δε Βέγα υιοθέτησε τότε το ευγενικό όνομα Κάρπιο για να προσδώσει ένα αριστοκρατικό τόνο στο δικό του όνομα, επιθυμώντας να φανεί ότι ανήκε σε ανώτερη κοινωνική τάξη. Συνέχισε μάλιστα τις σπουδές του στο περίφημο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα, όπου απέκτησε ουμανιστική παιδεία.

Εν τω μεταξύ, ο Λόπε δε Βέγα είχε καθιερωθεί ως θεατρικός συγγραφέας στη Μαδρίτη και κέρδιζε τα προς το ζην από τα έργα του, τις “comedias”, αν και ισχυριζόταν ότι τα έγραφε μόνο από προσωπική κλίση προς το θέατρο.

Στο κορύφωμα της λογοτεχνικής παραγωγής του, ο Πάπας Ουρβανός Η΄ τίμησε το 1627 τον Λόπε δε Βέγα με τον τίτλο του διδάκτορα της θεολογίας και με το σταυρό του Τάγματος του Αγίου Ιωάννου της Ιερουσαλήμ.

Θανάσης Κλάρας (Λαμία, 27 Αυγούστου 1905 – Μεσούντα Άρτας, 15 Ιουνίου 1945),

ΦΙΠΠΑΚ: Άρης Βελουχιώτης - 64 χρόνια από το θάνατό του

27 Αυγούστου 1905 (116 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Άρης Βελουχιώτης Έλληνας αντιστασιακός

Ο Θανάσης Κλάρας (Λαμία, 27 Αυγούστου 1905 – Μεσούντα Άρτας, 15 Ιουνίου 1945), γνωστός ως Άρης Βελουχιώτης ή Μιζέριας, ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, πολιτικός, στέλεχος του ΚΚΕ και ηγέτης του ΕΛΑΣ, της μεγαλύτερης αντιστασιακής οργάνωσης στην Ελλάδα υπό ηγεσία κομμουνιστικής ιδεολογίας κατά την περίοδο της Κατοχής.

Γεννήθηκε στη Λαμία, όντας γόνος εύπορης οικογένειας. Σπούδασε στην Αβερώφεια Μέση Γεωργική Σχολή Λαρίσης γεωπονική, αλλά σύντομα εγκατέλειψε το επάγγελμά του και μετέβη στην Αθήνα. Εκεί μυήθηκε στην κομμουνιστική ιδεολογία και το 1924 έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Αθήνας. Στην διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στάλθηκε στον Πειθαρχικό Ουλαμό Καλπακίου. Στις γραμμές του ΚΚΕ ανέπτυξε έντονη δράση, ενώ στο τέλος του 1928 έγινε αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη. Φυλακίστηκε στου Συγγρού, στην Αίγινα και στη Γυάρο και ως στέλεχος του ΚΚΕ έδρασε στη Θράκη. Κατά τη μεταξική δικτατορία φυλακίστηκε στην Αίγινα και στην Κέρκυρα, όπου υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο υπηρέτησε στο πυροβολικό και μετά την κατάρρευση του μετώπου ζήτησε από το ΚΚΕ την οργάνωση αντάρτικου κατά των κατακτητών. Μετά την ίδρυση του ΕΛΑΣ τον Φεβρουάριο του 1942, τέθηκε επικεφαλής μικρής ένοπλης ομάδας αλλάζοντας το όνομά του σε Άρης Βελουχιώτης. Με δικές του ενέργειες το τμήμα του αναπτύχθηκε εντυπωσιακά και έγινε ο πυρήνας του ΕΛΑΣ στην κεντρική Ελλάδα.

Τον Νοέμβριο του 1942 συνεργάστηκε με τον Ναπολέοντα Ζέρβα και Βρετανούς σαμποτέρ στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, μιας επιχείρησης δολιοφθοράς από τις μεγαλύτερες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έγινε καπετάνιος του Γενικού Αρχηγείου Ρούμελης τον Μάρτιο του 1943 και τον Μάιο του ίδιου έτους έγινε καπετάνιος του ΓΣ του ΕΛΑΣ, όπου και παρέμεινε μέχρι τη διάλυσή του. Με το ξέσπασμα των εμφυλίων συγκρούσεων με τον ΕΔΕΣ τον Οκτώβριο του 1943, ο Βελουχιώτης διοίκησε τα τμήματα του ΕΛΑΣ που έκαναν διμέτωπο στην Ήπειρο κατά του Ζέρβα και των Γερμανών. Στα μέσα Απριλίου του 1944 επιτέθηκε και διέλυσε το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΚΚΑ. Κατά το διάστημα Απριλίου–Σεπτεμβρίου 1944 στάλθηκε στην Πελοπόννησο, όπου διεύθυνε τις επιχειρήσεις κατά των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας. Για την προσφορά του η Κυβέρνηση του Βουνού ΠΕΕΑ τον Μάιο του 1944 του απένειμε τον βαθμό του Υποστράτηγου. Στα Δεκεμβριανά στάλθηκε μαζί με τον Στέφανο Σαράφη στην Ήπειρο, όπου διάλυσε με ευκολία τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ. Μετά την ήττα του ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά και την επακόλουθη Συμφωνία της Βάρκιζας υπέγραψε διαταγή αποστράτευσης και αφοπλισμού των ανδρών του, νομιμοποιώντας με αυτό τον τρόπο την συμφωνία της Βάρκιζας, όμως λίγο καιρό μετά συγκρότησε ένοπλη ομάδα από πιστούς συντρόφους του. Διαγράφηκε και αποκηρύχτηκε από το ΚΚΕ και διωκόμενος από κυβερνητικές δυνάμεις αυτοκτόνησε στις 15 Ιουνίου 1945 στη Μεσούντα Άρτας.

Χαρισματικός και αμφιλεγόμενος, ο Βελουχιώτης είναι μια από τις πλέον τραγικές φυσιογνωμίες της Νεοελληνικής Ιστορίας. Για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θεωρείται μέχρι και σήμερα ένας ήρωας ή προδομένος ήρωας, ενώ για ένα άλλο τμήμα της ένας βίαιος εγκληματίας. Τον Ιούλιο του 2011 το ΚΚΕ τον απεκατέστησε πολιτικά και τον Ιούνιο του 2018 του αποδόθηκε η ιδιότητα του μέλους του κόμματος.

Φρανθίσκο ντε Θουρμπαράν (Francisco de Zurbarán, 7 Νοεμβρίου 1598 - 27 Αυγούστου 1664)

27 Αυγούστου 1664 (357 χρόνια πριν) πέθανε:

Φρανθίσκο ντε Θουρμπαράν Ισπανός ζωγράφος

Ο Φρανθίσκο ντε Θουρμπαράν (Francisco de Zurbarán, 7 Νοεμβρίου 1598 - 27 Αυγούστου 1664) ήταν Ισπανός ζωγράφος θρησκευτικών κυρίως θεμάτων. Επονομάστηκε «Ισπανός Καραβάτζιο» για την εντυπωσιακή χρήση του κιαροσκούρο (chiaroscuro-φωτοσκίαση).

Έδρασε κυρίως στην Σεβίλλη, όπου μαθήτευσε τα έτη 1614-17. Το 1634-35 βρισκόταν στην Μαδρίτη, όπου φιλοτέχνησε για τον Κάρολο Δ΄ τους «Άθλους του Ηρακλή» και την «Άμυνα του Κάδιξ». Εκτός από τους πίνακες αυτούς και μερικές αριστοτεχνικές νεκρές φύσεις, αφιερώθηκε ολοκληρωτικά σε θρησκευτικά θέματα. Η απλότητα και ο συναισθηματισμός των συνθέσεών του τον κατέστησαν ιδεώδη εκφραστή της Αντιμεταρρύθμισης.

Αντώνιος Βασιλάκης (Antonio Vassilacchi ή Il Aliense, 1556 - 27 Αυγούστου 1629)

27 Αυγούστου 1629 (392 χρόνια πριν) πέθανε:

Αντώνιος Βασιλάκης Έλληνας ζωγράφος

Ο Αντώνιος Βασιλάκης (Antonio Vassilacchi ή Il Aliense, 1556 - 27 Αυγούστου 1629) ήταν σημαντικός Έλληνας αναγεννησιακός ζωγράφος που εργάστηκε κυρίως στην Βενετία και στο Βένετο

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Έργο
3 Πινακοθήκη
4 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
5 Παραπομπές
Βιογραφία

Ο Βασιλάκης γεννήθηκε στη Μήλο και έφυγε για τη Βενετία σε μικρή ηλικία. Το 1572 μαθήτευσε στον Πάολο Βερονέζε (Paolo Veronese) και ζωγράφισε πολλές τοιχογραφίες στο επισκοπικό παλάτι του Τρεβίζο, στην εκκλησία Sant'Agata στην Πάδοβα, και σε εκκλησίες της Βενετίας. Η μεγάλη ευκαιρία ήρθε για τον Βασιλάκη μετά την πυρκαϊά που κατέστρεψε το παλάτι των Δόγηδων στη Βενετία τον Δεκέμβριο του 1577. Ο Aliense (που ήταν το προσωνύμιο που του δόθηκε λόγω της ξένης καταγωγής του) ήταν ένας από τους ζωγράφους που ανέλαβαν την ανακαίνιση του Παλατιού.

Ο Βασιλάκης ήταν μέλος της αδελφότητας του Αγίου Νικολάου του Ελληνικού Έθνους, μιας από τις πιο ζωντανές κοινότητες ξένων τον καιρό εκείνο στην Βενετία του 1600. Ήταν ακόμα μέλος της αδελφότητας των Ενετών ζωγράφων από το 1584.

Ο Βασιλάκης παντρεύτηκε 3 φορές. Το όνομα της πρώτης του συζύγου, που γέννησε τον γιο του Στέφανο δεν είναι γνωστό. Ο Στέφανος ακολούθησε τα καλλιτεχνικά βήματα του πατέρα του, έγινε επίσης ζωγράφος και τον βοήθησε στην ολοκλήρωση κάποιων έργων, όπως την Ενθρόνιση του Βαλδουΐνου της Φλαμανδίας. Πέθανε, όμως, νέος. Ο Βασιλάκης είχε επίσης 2 κόρες. Η δεύτερη του σύζυγος Τζιακομίνα πέθανε τον Νοέμβριο του 1609. Ο τελευταίος του γάμος ήταν και ο πιό άτυχος. Ο βιογράφος του Βασιλάκη, Κάρλο Ριντόλφι (Carlo Ridolfi), περιγράφει έναν πίνακα που δείχνει τον ζωγράφο να μεταφέρει στην πλάτη του την γυναίκα του, την νοσοκόμα της, τον θείο της και τον γιο της από τον προηγούμενό της γάμο. Ο Βασιλάκης συνήθιζε να δείχνει τον πίνακα και να λέει στους φίλους του: "Αυτό είναι το βάρος που θα κουβαλάω μέχρι να πεθάνω".

Ο Aliense πέθανε το Μεγάλο Σάββατο του 1629, σε ηλικία 73 ετών. Κηδεύτηκε με τιμές στην εκκλησία του San Vitale την επομένη. Η εκκλησία του San Vitale βρίσκεται στην ίδια πλατεία με το σπίτι του και φιλοξενεί, μέχρι σήμερα, τους πίνακές του Ανάσταση και Ανάληψη του Σωτήρος. Σύμφωνα με τα ενετικά αρχεία, πέθανε από 12ήμερη ασθένεια με πυρετό και καταρροή.

Σήμερα 27/8... Αγίου Αρκαδίου βασιλέως, Αγίου Λιβερίου πάπα Ρώμης ομολογητού, Αγίου Οσίου Ποιμένος επισκόπου Κορδούης, Αγίου Φανουρίου Μεγαλομάρτυρος

αγαπημένες εποχές μπάνιο ως το βράδυ (φ.Μ.Κυμάκη)

Αγίου Αρκαδίου βασιλέως, Αγίου Λιβερίου πάπα Ρώμης ομολογητού, Αγίου Οσίου Ποιμένος επισκόπου Κορδούης, Αγίου Φανουρίου Μεγαλομάρτυρος

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτ΄ςλα με φακό +-

όλοι καλοί χωράνε

Σελίδες