Η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα

Η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα ήταν ένα έγκλημα πολέμου που διεπράχθη κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βοσνίας. Το 1995, Σέρβοι από τη Βοσνία σκότωσαν πάνω απο 8.000 Βόσνιους μουσουλμάνους άνδρες, γέρους και αγόρια στη Σρεμπρένιτσα

Η πόλη είχε κηρυχθεί ασφαλής περιοχή από τα στρατεύματα του ΟΗΕ δυο χρόνια νωρίτερα και φυλασσόταν από Ολλανδούς στρατιώτες. Όταν οι Σέρβοι την κατέλαβαν, οι πολύ λιγότεροι σε αριθμό Ολλανδοί, δεν έκαναν καμία προσπάθεια να υπερασπιστούν την πόλη. Πολλοί Βόσνιοι πήγαν στο στρατόπεδο του ΟΗΕ για να ζητήσουν προστασία και αρκετοί δεν έγιναν δεκτοί. Οι στρατιώτες του ΟΗΕ ζήτησαν απεγνωσμένα υποστήριξη, η οποία δεν τους δόθηκε ποτέ. Οι Σέρβοι ξεχώρισαν τους άνδρες, τους γέρους και τα αγόρια από τις γυναίκες και τους σκότωσαν, περίπου 8.000 ανθρώπους, ρίχνοντας τα πτώματά τους σε ομαδικούς τάφους. Η σφαγή αυτή ήταν η μεγαλύτερη της Ευρώπης μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μετά από την εξέταση των όσων συνέβησαν, η Ολλανδική κυβέρνηση παραιτήθηκε.

Στις 26 Φεβρουαρίου 2007, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εξέδωσε την απόφασή του στην υπόθεση της Βοσνίας Ερζεγοβίνης κατά της πρώην Γιουγκοσλαβίας σχετικά με τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα το 1995. Σύμφωνα με την απόφαση, η σφαγή συνιστά μεν γενοκτονία, δεν μπορεί όμως να αποδοθεί στα εναγόμενα κρατικά όργανα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το δικαστήριο έκρινε, επιπλέον, ότι η Σερβία, ως μόνη διάδοχος της πρώην Γιουγκοσλαβίας μετά την αποχώρηση του Μαυροβουνίου από την ομοσπονδία, παραβίασε το διεθνές δίκαιο, καθώς δεν έλαβε κανένα μέτρο για να εμποδίσει τη γενοκτονία.

Στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα θεωρείται πιθανή η συμμετοχή και 30-40 Ελλήνων παραστρατιωτικών, μελών της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς οι οποίοι ανάρτησαν την Ελληνική, την Βυζαντινή και την σημαία της Βεργίνας δίπλα στην Σερβική σημαία την επομένη της σφαγής. Τέσσερις από τους οποίους φωτογραφήθηκαν με Σέρβους αξιωματικούς στα ερείπια ορθόδοξου ναού. Από τον Ιούλιο του 2006, με εντολή του τότε Υπουργού Δικαιοσύνης Αναστάσιου Παπαληγούρα, βρίσκεται υπό εξέλιξη εισαγγελική έρευνα για τη συμμετοχή των ατόμων αυτών στη σφαγή.

«Ελπίς πατρίδος. Ωδή εν τη των νυν Ελλήνων διαλέκτω»

Της Ολγας Σελλα

Ενα κυνηγητό μέσω Διαδικτύου, από την Κύπρο στη Γλασκώβη, αποκάλυψε ένα λανθάνον ποίημα του Ανδρέα Κάλβου. O Κύπριος φιλόλογος Λεύκιος Ζαφειρίου, με τη βοήθεια ενός δεκαεπτάχρονου μαθητή του, μελετητής του Κάλβου εδώ και πολλά χρόνια, έφτασε στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης, την περασμένη εβδομάδα, όπου διαπίστωσε ότι πράγματι εκεί, υπάρχει τυπωμένο το ποίημα του Ανδρέα Κάλβου με τίτλο Ελπίς Πατρίδος. Πρόκειται για ένα ποίημα δέκα στροφών, με τέσσερις στίχους κάθε στροφή, γραμμένο το 1819 και αφιερωμένο στον Φρεδερίκο Γκίλφορδ.

«Η ύπαρξη του ποιήματος έγινε γνωστή από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, όταν ο καθηγητής Μάριο Βίττι εντόπισε πρώτος τις επιστολές Κάλβου προς τον Γκίλφορδ», λέει στην «K» ο Λεύκιος Ζαφειρίου, επιστολές που βρίσκονται στην Αναγνωστική Εταιρεία της Κέρκυρας.

Ηταν η περίοδος που η αγγλική διοίκηση των Επτανήσων αποφασίζει να ιδρύσει το πρώτο ελληνικό πανεπιστήμιο στα Επτάνησα. O Φρ. Γκίλφορδ είχε οριστεί «άρχων» (πρύτανης) του πανεπιστημίου. O Κάλβος χαιρετίζει αυτόν τον διορισμό και του στέλνει γράμμα στο οποίο τον ρωτάει αν μπορεί να του αφιερώσει ένα ποίημα. Οι επιστολές ήταν γνωστές, όχι όμως και το ποίημα. Ολοι υπέθεταν την ύπαρξη του ποιήματος μόνο που το ποίημα δεν είχε βρεθεί. Και όλοι οι φιλόλογοι και οι μελετητές ήξεραν ότι αν βρισκόταν θα είχε τεράστια φιλολογική σημασία.

Για ποιο λόγο, ρωτήσαμε τον Λεύκιο Ζαφειρίου.

«Ο Ανδρέας Κάλβος ήταν ιταλόγλωσσος και ό,τι έγραφε ήταν γραμμένο στα Ιταλικά. O Βίττι τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, μαζί με την αλληλογραφία, βρήκε και ένα χειρόγραφο για ένα ποίημα άτιτλο, για το οποίο έγιναν διάφορες φιλολογικές συζητήσεις. Επικράτησε η άποψη του Νάσου Βαγενά ότι ήταν ποίημα του 1820 – 21 λίγο πριν ξεσπάσει η Επανάσταση του 1821. Τώρα το ποίημα εντοπίζεται, είναι γεγονός ότι υπάρχει, και είναι γραμμένο στα Ελληνικά. Και είναι ένα στάδιο πριν από τις “Ωδές” του 1824 και 1826. «Ως τόσον μελετών να γράψω τι ποίημα την καλλιέργειαν της γλώσσης και την υψηλοφροσύνην του έθνους διατεινόμενος, έδοξέ μοι εύλογον να δοκιμάσω πρώτον διά ολίγων στίχων τον νουν του λαού μου. Αυτούς τους τυπώνω μετά όχι μακράς τινός προς σε επιστολής μου» έγραφε προς τον Γκίλφορδ, κι ήταν αυτό το γράμμα η πρώτη απόδειξη για την ύπαρξη του άγνωστου, μέχρι σήμερα, ποιήματος.

Το ποίημα -«φυλλάδα» την ονομάζει ο ίδιος ο Κάλβος- βρέθηκε τυπωμένο. Δεν ξέρουμε αν σώζεται το χειρόγραφο. Είναι ένα μικρό φυλλάδιο δώδεκα σελίδων με τυπωμένες μόνο τις έξι. Στη δεύτερη σελίδα υπάρχει ο τίτλος: «Ελπίς πατρίδος». Αυτή η φυλλάδα είναι δεμένη στον ίδιο τόμο μαζί με άλλα τρία έντυπα και ανήκει σ’ έναν Αγγλο που δώρησε τα βιβλία του, το 1874, στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης. Ολο το ποίημα είναι τυπωμένο σε κεφαλαία Ελληνικά. O πλήρης τίτλος είναι: «Ελπίς πατρίδος. Ωδή εν τη των νυν Ελλήνων διαλέκτω» από κάτω υπάρχει η χρονολογία: αωιθ΄ (1819) και από κάτω London, Samuel Baxter, ο Αγγλος εκδότης, στο σπίτι του οποίου μένει αμέσως μετά το θάνατο της γυναίκας του Κάλβου. Το ποίημα αποτελείται από δέκα στροφές όλες κι όλες και κάθε στροφή έχει τέσσερις στίχους, αντί για πέντε που έχουν οι υπόλοιπες «Ωδές»».

Στην επόμενη σελίδα της δωδεκασέλιδης φυλλάδας υπάρχει η αφιέρωση προς τον Φρ. Γκίλφορδ:

«Μη απορρίψεις λοιπόν την φυλλάδα και νόμισων αυτήν όχι ως δώρον, επειδή ούτε εγώ δύναμαι να δώσω ούτε εσύ χρείαν έχεις να λάβεις απ’ εμού δώρον. Αλλ’ ως ειλικρινές και χρεωστούμενον σημείον ότι σέβομαι τας προς την ωφέλειαν της Ελλάδος ενεργούσας αρετάς σου».

Ο Λεύκιος Ζαφειρίου εργάζεται στην Κύπρο ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση και ταυτόχρονα έχει δημοσιεύσει ποιήματα και πεζά τόσο σε ελληνικά όσο και σε κυπριακά έντυπα. Για ένα διάστημα ήταν στη συντακτική επιτροπή του κυπριακού περιοδικού «σημείο», ετήσιας περιοδικότητας. Στις σελίδες του περιοδικού, το 1992, με αφορμή την επέτειο των διακοσίων χρόνων από τη γέννηση του Ανδρέα Κάλβου, φιλοξενήθηκε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα στον Επτανήσιο ποιητή, με τη συνεργασία Ελλήνων και Κύπριων φιλολόγων και πανεπιστημιακών. Αυτόν τον καιρό ο Λεύκιος Ζαφειρίου ετοιμάζει για τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» το χρονολόγιο του Ανδρέα Κάλβου, στη σειρά που ήδη έχουν εκδοθεί τα χρονολόγια του Γιώργου Σεφέρη και του K. Π. Καβάφη.

Ο Ανδρέας Κάλβος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1792 και πέθανε στις 30 Νοεμβρίου του 1869 στο Louth της Αγγλίας. Κηδεύεται στο νεκροταφείο της Αγ. Μαργαρίτας στο Κeddingtoσύμφωνα με το αγγλικανικό δόγμα. Στα σπίτια που έζησε στην Αγγλία υπάρχουν εντοιχισμένες πλάκες. Παρ’ όλα αυτά εν τέλει υπάρχουν πολλά κενά για τη ζωή του και την πορεία. Αλλωστε άγνωστη είναι και αυτή η μορφή του, και μόλις πέρυσι, ο ιστορικός Σπ. Ασδραχάς είχε εντοπίσει κείμενο στο οποίο γινόταν λεπτομερής περιγραφή των χαρακτηριστικών του ποιητή.

«Δεν μου ανήκει»

Ο Λεύκιος Ζαφειρίου, μετά την ανακάλυψη είναι μπερδεμένος. Κρατάει σημειώσεις που ίσως μετουσιωθούν σε ένα πεζογράφημα, με θέμα την αναζήτηση ενός χαμένου ποιήματος. Οι φιλόλογοι θα ασχοληθούν με τα υπόλοιπα: «Δεν μου ανήκει το ποίημα. Ανήκει στην ελληνική λογοτεχνία».

Χορώ συμπεπλεγμένας Ελευθερία και Μούσας…

«Ελπίς πατρίδος. Ωδή εν τη των νυν Ελλήνων διαλέκτω» είναι ο πλήρης τίτλος του ποιήματος του Ανδρέα Κάλβου. Στο κάτω μέρος της σελίδας υπάρχει η χρονολογία: αωιθ΄ (1819) και το όνομα του Αγγλου εκδότη: Samuel Baxter, στο σπίτι του οποίου έμενε ο Κάλβος μετά το θάνατο της γυναίκας του.

Η πρώτη από τις δέκα στροφές είναι η εξής, και ομολογεί φανερά τη συγκίνησή του από την προσπάθεια να πρωτογράψει στα Ελληνικά:
ADVERTISING
«Ευλαβώς τρέμω,
ρίπτω πρώτην βολάν τα δάκτυλα
επί την αργυρόχορδον
πάτριον κιθάραν».
Και παρότι η Επανάσταση του 1821 δεν έχει ακόμα αρχίσει, η προσδοκία και η ευχή του Ανδρέα Κάλβου είναι σαφείς στις τελευταίες στροφές:
«Γλυκεία ελπίς εάν χάσω σε
και τι μοι μέλλει ο βίος;
Διά σε πνέω και χαίρομαι.
Εάν μη ίδω
προ της Ελλάδος του ιερού
χορώ συμπεπλεγμένας
Ελευθερία και Μούσας
θάνατο θέλω».
Πρόκειται για ένα μικρό 12σέλιδο φυλλάδιο, με τυπωμένες μόνο τις έξι σελίδες του.

https://www.kathimerini.gr/culture/159292/agnosto-poiima-toy-kalvoy-sto-fos/

Χαρίλαος Τρικούπης (11 Ιουλίου 1832 - 30 Μαρτίου 1896)

O Χαρίλαος Τρικούπης (11 Ιουλίου 1832 - 30 Μαρτίου 1896) ήταν Έλληνας διπλωμάτης, πολιτικός και Πρωθυπουργός. Ο Τρικούπης κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας επί 19 χρόνια, από το 1875 έως το 1894, παίρνοντας τη θέση του πρωθυπουργού επτά συνολικά φορές και κυβέρνησε τη χώρα για σχεδόν 10 χρόνια από τα 20 αυτής της περιόδου. Στην τελευταία του κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στις οικονομικές υποχρεώσεις που είχε δημιουργήσει έναντι των ξένων δανειστών με συνέπεια να επέλθει η πτώχευση της Ελλάδας με την ιστορική φράση του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους και σημαντικότερους πολιτικούς της Ελλάδας. Συχνά, αποκαλείται ως ο «μεγάλος εκσυγχρονιστής» της Ελλάδας, λόγω των εκσυγχρονιστικών έργων που προώθησε.

Αρχή της σταδιοδρομίας - Διπλωμάτης

Ο Χαρίλαος Τρικούπης

Γεννήθηκε στο Ναύπλιο στις 11 Ιουλίου 1832 και καταγόταν από την ιστορική οικογένεια Τριαρχήδι του Μεσολογγίου και την οικογένεια Καρατζά της Κωνσταντινούπολης. Ήταν γιος του Σπυρίδωνα Τρικούπη (πολιτικού, ιστορικού και επίσης πρωθυπουργού της Ελλάδας) και της Αικατερίνης το γένος Μαυροκορδάτου. Ανάδοχός του ήταν ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης. Μετά τη φοίτησή του σε γυμνάσιο της Αθήνας, όπου γυμνασιάρχης του ήταν ο Γεώργιος Γεννάδιος, σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου μετά τριετή φοίτηση συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι. Με το τέλος των σπουδών του χρημάτισε ιδιαίτερος γραμματέας του πατέρα του Σπυρίδωνα, που τότε ήταν πρέσβης στο Λονδίνο και ακολούθως το 1856 διορίστηκε επίσημος γραμματέας της πρεσβείας στο Λονδίνο ακολουθώντας το διπλωματικό σώμα. Το 1862 εκλέχτηκε πληρεξούσιος της Β΄ Εθνικής Συνέλευσης της ελληνικής παροικίας του Λονδίνου και αποσυρθέντος του πατέρα του ανέλαβε ως επιτετραμμένος της πρεσβείας. Αν και η διπλωματική σταδιοδρομία του υπήρξε βραχεία, εν τούτοις διακρίθηκε για την απαράμιλλη δεξιοτεχνία του, το 1863, κατά τις διαπραγματεύσεις με την αγγλική κυβέρνηση, ως πληρεξούσιος της ελληνικής κυβέρνησης, στη σχετική συνθήκη της παραχώρησης των Ιονίων νήσων από τη Μεγάλη Βρετανία στο Βασίλειο της Ελλάδος, που ήταν ο κυρίαρχος όρος αποδοχής του στέμματος του Βασιλείου από τον πρίγκιπα και μετέπειτα Βασιλέα των Ελλήνων Γεώργιο τον Α΄. Σημειώνεται ότι το θέμα της παραχώρησης, στην πραγματικότητα εκχώρησης, των νήσων αυτών δεν ήταν τόσο απλό μετά την αντίδραση της Βασιλικής Αυλής της Δανίας, όπου η σχετική συνθήκη είχε συνομολογηθεί ερήμην της ελληνικής κυβέρνησης, συνέπεια της οποίας ήταν να ακολουθήσει δεύτερη σχετική συνθήκη με το διπλωματικό όρο «ενσωμάτωση». Επί της 2ης αυτής συνθήκης ήταν πληρεξούσιος ο Χ. Τρικούπης, του οποίου η διπλωματική καριέρα κράτησε 8 έτη (1856-1864).

Τζορτζ Γκέρσουιν (George Gershwin [Jacob Gershvin], Νέα Υόρκη, 26 Σεπτεμβρίου 1898 — Χόλιγουντ, 11 Ιουλίου 1937)

  

Ο Τζορτζ Γκέρσουιν (George Gershwin [Jacob Gershvin], Νέα Υόρκη, 26 Σεπτεμβρίου 1898 — Χόλιγουντ, 11 Ιουλίου 1937) ήταν Αμερικανός συνθέτης, τραγουδοποιός και πιανίστας, δημιουργός πολλών έργων για το μουσικό θέατρο και τον κινηματογράφο και με σημαντική συμβολή στη διαμόρφωση της τζαζ στις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1920. Στις σημαντικότερες συνθέσεις του ανήκουν το κλασικό έργο για ορχήστρα και πιάνο Rhapsody in Blue και η φολκ όπερα Porgy and Bess, η πρώτη αμερικανική όπερα που εκτελέστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου. Συγκαταλέγεται στους δημοφιλέστερους και πιο επιτυχημένους Αμερικανούς συνθέτες όλων των εποχών που συνδύασε τις τεχνικές και τις φόρμες του κλασικού τραγουδιού με το είδος της τζαζ, ενώ παράλληλα το ύφος του σημαδεύτηκε από πρωτότυπες μετατροπίες και περίπλοκους ρυθμούς. Κύριος συνεργάτης του και στιχουργός πολλών συνθέσεών του υπήρξε ο αδελφός του, Άιρα Γκέρσουιν. Γόνος Ρώσων μεταναστών, εβραϊκής καταγωγής, που εγκαταστάθηκαν στην Αμερική τη δεκαετία του 1890, ο Γκέρσουιν πέθανε πρόωρα σε ηλικία 38 ετών, κληροδοτώντας πολλά τραγούδια που ανήκουν πλέον στο κλασικό τζαζ ρεπερτόριο, ηχογραφημένα σε πολυάριθμες εκτελέσεις και από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του είδους. Μετά το θάνατό του, οι ορχηστρικές συνθέσεις του επανεκτελέστηκαν περισσότερες φορές από τα έργα οποιουδήποτε Αμερικανού συνθέτη

Περ Λάγκερκβιστ (Pär Fabian Lagerkvist, 23 Μαΐου 1891 - 11 Ιουλίου 1974)

 

Περ Λάγκερκβιστ (Pär Fabian Lagerkvist, 23 Μαΐου 1891 - 11 Ιουλίου 1974)

Ο Περ Λάγκερκβιστ (Pär Fabian Lagerkvist, 23 Μαΐου 1891 - 11 Ιουλίου 1974) ήταν Σουηδός μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, από τους μεγαλύτερους Σουηδούς λογοτέχνες του 20ού αιώνα. Το 1951 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ήταν το τελευταίο από τα επτά παιδιά μιας θρησκευόμενης, παραδοσιακών αρχών και όχι ιδιαίτερα εύπορης, οικογένειας. Παρά τις αρχές με τις οποίες ανατράφηκε, ήδη στα πρώτα του έργα φαίνεται η απομάκρυνσή του απ’ αυτές και η υιοθέτηση του σοσιαλιστικού και του λογοτεχνικού ριζοσπαστισμού. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η βαθιά απαισιοδοξία που τον διέκρινε (Αγωνία, 1916) υποχώρησε και στον Θρίαμβο πάνω στη ζωή (1927) διακήρυξε την πίστη του στον άνθρωπο. Την δεκαετία του 1930 κατέκρινε στα έργα του την πολιτική βία που κυριαρχούσε στην Ευρώπη και το 1949 δημοσίευσε το Ζήσε, Άνθρωπε, μια καταγγελία της ανθρώπινης βαρβαρότητας και της θανατικής καταδίκης. Τελευταία, και από πολλούς θεωρούμενα ως καλύτερα, έργα του ήταν ο Νάνος και ο Βαραββάς. Αξι

Αλεξάντρ Μιχάιλοβιτς Πρόχοροφ (11 Ιουλίου 1916 – 8 Ιανουαρίου 2002)

Ο Αλεξάντρ Μιχάιλοβιτς Πρόχοροφ (ρωσ. Алекса́ндр Миха́йлович Про́хоров, ΔΦΑ: [ɐlʲɪˈksandr mʲɪˈxajləvʲɪt͡ɕ ˈproxərəf] 11 Ιουλίου 1916 – 8 Ιανουαρίου 2002) ήταν Ρώσος φυσικός γνωστός για την πρωτοποριακή έρευνα του πάνω στο λέιζερ για την οποία και πήρε το βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1964.

Ο Πρόχοροφ γεννήθηκε στο Άθερτον του Κουΐνσλαντ της Αυστραλίας από Ρώσους γονείς, οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει στην Αυστραλία για να αποφύγουν την καταστολή από την τσαρική κυβέρνηση. Το 1923 μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση επέστρεψαν στη Ρωσία. Το 1934 ο Πρόχοροφ μπήκε στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης για να σπουδάσει φυσική. Αποφοίτησε το 1939 και πήγε στη Μόσχα για να δουλέψει στο Ινστιτούτο Λέμπεντεφ, στο εργαστήριο ταλαντώσεων με επικεφαλής τον ακαδημαϊκό Νικολάι Παπαλέξη (Николай Дмитриевич Папалекси). Η έρευνά του ήταν αφιερωμένη στη διάδοση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στην ιονόσφαιρα. Κατά την έναρξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου το 1941 στη Σοβιετική Ένωση, κατατάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Πρόχοροφ πολέμησε στο πεζικό, και τραυματίστηκε δύο φορές σε μάχες, και του απονεμήθηκαν τρία μετάλλια, καθώς το μετάλλιο της Ανδρείας το 1946. Το 1944 αποστρατεύθηκε και επέστρεψε στο Ινστιτούτο Λέμπεντεφ, όπου το 1946 υποστήριξε το Ph.D με τη διατριβή με θέμα «Θεωρία της Σταθεροποίησης της συχνότητας ενός Ταλαντωτή στη Θεωρία μικρής παραμέτρου».

Μιχάλης Γιαννάτος

 

Μιχάλης Γιαννάτος

Μιχάλης Γιαννάτος Πραγματικό όνομα Μιχαήλ Γιαννάτος Γέννηση 11 Ιουλίου 1941 Τόπος γέννησης Κωνσταντινούπολη Θάνατος 17 Σεπτεμβρίου 2013 (72 ετών) Τόπος θανάτου Αθήνα Εθνικότητα Ελληνική Υπηκοότητα Ελληνική Επάγγελμα/ ιδιότητες ηθοποιός Είδος Τέχνης Ηθοποιός Σημαντικά έργα Το Εξπρές του Μεσονυχτίου Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι Μόναχο Μιχάλης Γιαννάτος στο IMDb δεδομένα ( π • σ • ε ) Ο Μιχάλης Γιαννάτος (11 Ιουλίου 1941[1] - 17 Σεπτεμβρίου 2013) ήταν Έλληνας ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Ιουλίου 1941 όταν ακόμη στην Πόλη, η παρουσία των Ελλήνων ήταν μεγάλη. Εγκατέλειψε τη γενέτειρά του και έφυγε για την Ελλάδα το 1964 κατά τη διάρκεια των απελάσεων.[2] Χαρακτηριστική φυσιογνωμία στον ελληνικό κινηματογράφο, είναι από τους λίγους που «βγήκε» από τα εγχώρια καλλιτεχνικά σύνορα. Πίνακας περιεχομένων [Απόκρυψη] 1 Καριέρα 2 Προσωπική ζωή 3 Φιλμογραφία 3.1 Ταινίες 4 Βιντεοταινίες 5 Τηλεταινίες 6 Τηλεοπτικό θέατρο 7 Τηλεόραση 8 Θάνατος 9 Παραπομπές 10 Πηγές Καριέρ

Bαρδεσάνης (11 Ιουλίου 154 - 222)

 

Bαρδεσάνης (11 Ιουλίου 154 - 222)

Ο Βαρδεσάνης (11 Ιουλίου 154 - 222) ήταν Ασσύριος γνωστικός φιλόσοφος, επιστήμονας, λόγιος αστρολόγος και ποιητής. Ήταν επίσης ξακουστός για τις γνώσεις του γύρω από την Ινδία, για την οποία έγραψε ένα βιβλίο που έχει χαθεί. Ο Βαρδεσάνης γεννήθηκε το 154 στην Έδεσσα Μεσοποταμίας. Η καταγωγή του ήταν από οικογένεια εύπορη που συνδεόταν συγγενικά με τους βασιλικούς οίκους της Οσροηνής, της Αδιαβηνής και της Αρμενίας. Έλαβε φροντισμένη εκπαίδευση από εθνικούς δασκάλους στην αυλή του Αύγαρου, και σπούδασε ελληνική φιλοσοφία στις σχολές της Έδεσσας, γνώρισε τις ιρανικές κοσμολογικές και δυαλιστικές αντιλήψεις, τον ιουδαϊσμό. Υπήρξε σύμβουλος του βασιλιά της Οσροηνής Αύγαρου, συμβάλλοντας κυρίως στη διαμόρφωση της θρησκευτικής του πολιτικής. Αρχικά προσχώρησε στον Βαλεντιανισμό και σε ηλικία εικοσιπέντε ετών βαπτίστηκε Χριστιανός. Όταν το 216 ο Καρακάλλας κατέλαβε την Έδεσσα κατέφυγε στην Αρμενία. Υπάρχει παράδοση που τον θέλει ιερέα, αλλά άγνωστο αν ήταν ειδωλολατρικής θεότητας ή πρεσβύτερ

Σήμερα 11/7...Αγίας Ευφημίας Μεγαλομάρτυρος, Αγίας Όλγας Ισαποστόλου

Καρδιές γεμάτες σπόρους (φ.Μ.Κυμάκη)

Αγίας Ευφημίας Μεγαλομάρτυρος, Αγίας Όλγας Ισαποστόλου

για μεγέθιυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Στη Μαδαγασκάρη...

Απο ένα παλιό τεύχος του Γεωτρόπιου πήρα μια γεύση του κόσμου κάπου μακρυά. Στη Μαδαγασκάρη....

Πόσο γλαφυρά εξωπραγματική φαντάζει η ζωή όταν δεν μοιάζει με αυτήν που ξέρουμε εμείς οι τού πιο..... "εκσυγχρονισμένου ημισφαιρίου"...
 Τα λόγια είναι περιττά....

για μεγεθυνση ροδάκι να ανοίξει νεα καρτέλα με φακό +-