ενωσιακή περιοχή Ντάντρα και Ναγκάρ Χαβέλι

11 Αυγούστου 1961 (60 χρόνια πριν):
Τα πρώην πορτογαλικά εδάφη της Ινδίας Ντάντρα και Ναγκάρ Χαβέλι συγχωνεύονται για να δημιουργήσουν την ενωσιακή περιοχή Ντάντρα και Ναγκάρ Χαβέλι.


Η Ντάντρα και Ναγκάρ Χαβέλι είναι κυβερνητική (ενωσιακή) περιοχή στη δυτική Ινδία. Η Ναγκάρ Χαβέλι βρίσκεται μεταξύ των ομόσπονδων πολιτειών Μαχαράστρα και Γκουτζαράτ, με τη Ντάντρα να αποτελεί περίκλειστο και αποσπασμένο έδαφος, ευρισκόμενη λίγα χιλιόμετρα βόρεια της Ναγκάρ Χαβέλι, στη Γκουτζαράτ. Πρωτεύουσα της "Ντάντρα και Ναγκάρ Χαβέλι" είναι η πόλη Σιλβάσσα. Η περιοχή βρίσκεται δέκα με τριάντα χιλιόμετρα από την πόλη Νταμάν, στον ανάρρου του ποταμού Νταμάν Γκάνγκα.

Η "Ντάντρα και Ναγκάρ Χαβέλι" βρίσκεται στη λεκάνη απορροής του ποταμού Νταμάν Γκάνγκα, που ρέει μέσω της περιοχής. Οι πόλεις Ντάντρα και Σιλβάσσα βρίσκονται στη βόρεια πλευρά του ποταμού. Η οροσειρά των Δυτικών Γκατς βρίσκεται στα ανατολικά, και οι λόφοι της οροσειράς καλύπτουν το ανατολικό τμήμα της περιοχής. Η περιοχή δεν έχει πρόσβαση στη θάλασσα, παρόλο που η ακτή της Αραβικής Θάλασσας βρίσκεται μόλις λίγο δυτικότερα, στη Γκουτζαράτ.

Οι κύριες γλώσσες που μιλιούνται στην περιοχή είναι οι Γκουτζαράτι, Χίντι και Μαράτι.

Γ ΣΕΦΕΡΗΣ Τὸ φύλλο τῆς λεύκας

απο Ηράκλειο προς Λασίθι (φ.Μ.Κυμάκη)

Γ ΣΕΦΕΡΗΣ Τὸ φύλλο τῆς λεύκας

Ἔτρεμε τόσο ποὺ τὸ πῆρε ὁ ἄνεμος
ἔτρεμε τόσο πῶς νὰ μὴν τὸ πάρει ὁ ἄνεμος
πέρα μακριὰ
μιὰ θάλασσα
πέρα μακριὰ
ἕνα νησὶ στὸν ἥλιο
καὶ τὰ χέρια σφίγγοντας τὰ κουπιὰ
πεθαίνοντας τὴν ὥρα ποὺ φάνηκε τὸ λιμάνι
καὶ τὰ μάτια κλειστὰ
σὰ θαλασσινὲς ἀνεμῶνες.

Ἔτρεμε τόσο πολὺ
τὸ ζήτησα τόσο πολὺ
στὴ στέρνα μὲ τοὺς εὐκαλύπτους
τὴν ἄνοιξη καὶ τὸ φθινόπωρο
σ᾿ ὅλα τὰ δάση γυμνὰ
θεέ μου τὸ ζήτησα.

Το Τσαντ κηρύσσει την ανεξαρτησία του.

11 Αυγούστου 1960 (61 χρόνια πριν):
Το Τσαντ κηρύσσει την ανεξαρτησία του.


Το Τσαντ (αραβικά: تشاد Tšād, γαλλικά: Tchad), επίσημα Δημοκρατία του Τσαντ, είναι μεσόγειο κράτος στην Κεντρική Αφρική. Συνορεύει με τη Λιβύη στα βόρεια, με το Σουδάν ανατολικά, με την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία στα νότια, με το Καμερούν και τη Νιγηρία στα νοτιοδυτικά και με τον Νίγηρα στα δυτικά.

Το Τσαντ χωρίζεται σε τρεις κύριες κλιματικές ζώνες: τη ζώνη ερήμου στα βόρεια, τη ξηρή σαχελιανή ζώνη στο κέντρο και την πιο εύφορη σουδανική ζώνη στα νότια. Η λίμνη Τσαντ από την οποία πήρε το όνομά της η χώρα, είναι ο μεγαλύτερος υγρότοπος στο Τσαντ, και ο δεύτερος μεγαλύτερος στην Αφρική. Το υψηλότερο σημείο στη χώρα είναι το Έμι Κούσι στη Σαχάρα, ενώ πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη είναι η Ντζαμένα. Στο Τσαντ ζουν πάνω από 200 διαφορετικές εθνοτικές και γλωσσικές ομάδες. Επίσημες γλώσσες είναι τα αραβικά και τα γαλλικά. Οι πιο διαδεδομένες θρησκείες είναι το ισλάμ και ο χριστιανισμός.

Στις αρχές της 7ης χιλιετίας π.Χ., έγιναν μεγάλες μετακινήσεις ανθρώπινων πληθυσμών στη λεκάνη του Τσαντ. Μέχρι το τέλος της 1ης χιλιετίας π.Χ., άκμασαν και παρήκμασαν στη σαχελιανή λωρίδα του Τσαντ μία σειρά από κράτη και αυτοκρατορίες, κάθε ένα από τα οποία εστίασε στον έλεγχο των διαδρομών του υπερσαχάριου εμπορίου που διέρχονταν από την περιοχή. Η Γαλλία κατέκτησε τα εδάφη του Τσαντ μέχρι το 1920 και τα ενσωμάτωσε στη Γαλλική Ισημερινή Αφρική. Το 1960 το Τσαντ απέκτησε την ανεξαρτησία του υπό την ηγεσία του Φρανσουά Τομπαλμπαΐ. Οι αντιδράσεις στην πολιτική του από τον μουσουλμανικό βορρά κορυφώθηκαν με το ξέσπασμα μακροχρόνιου εμφυλίου το 1965. Το 1978 οι αντάρτες κατέλαβαν την πρωτεύουσα και έθεσαν τέρμα στην ηγεμονία του νότου. Ωστόσο, οι διάφορες αντάρτικες ομάδες άρχισαν να πολεμούν μεταξύ τους έως ότου επικράτησε ο Χισέν Χαμπρέ. Ανατράπηκε το 1990 από τον στρατηγό Ιντρίς Ντεμπί. Από το 2003 η κρίση του Νταρφούρ στο Σουδάν πέρασε τα σύνορα και αποσταθεροποίησε τη χώρα, με εκατοντάδες χιλιάδες σουδανούς πρόσφυγες να ζούν σε καταυλισμούς στο ανατολικό Τσαντ.

Το Τσαντ εξακολουθεί να μαστίζεται από πολιτική βία και επαναλαμβανόμενες απόπειρες πραξικοπημάτων. Είναι μία από τις φτωχότερες και πιο διεφθαρμένες χώρες του κόσμου. Οι περισσότεροι κάτοικοι ζουν στα όρια της φτώχειας ως κτηνοτρόφοι και αγρότες ιδιοκατανάλωσης. Από το 2003 το αργό πετρέλαιο αποτελεί το κύριο εξαγωγικό έσοδο, ξεπερνώντας την παραδοσιακή βιομηχανία βαμβακιού.

Tα μυστικά των μοντέλων για γρήγορη απώλεια λίπους

κάπου στη θέρισσο (φ.Μ.Κυμάκη)

Tα μυστικά των μοντέλων για γρήγορη απώλεια λίπους

Γιατί θέλουμε να χάνουμε λίπος και όχι μυϊκή μάζα..

Επιχείρηση αδυνάτισμα. Μήνας Μάρτιος. Δεν είναι τυχαίο που πάω στο γυμναστήριο και δεν υπάρχει ούτε ένας διάδρομος ελεύθερος, τη στιγμή που πριν κανένα δίμηνο επέλεγα και ποια θέση προτιμώ. Οι εξαντλητικές δίαιτες είναι απαγορευμένες.
Μην περιμένετε να αποκτήσετε ένα υγιές και όμορφο σώμα, με το να μην τρώτε απολύτως τίποτα. Δε λέω θα αδυνατίσετε. Για πόσο όμως νομίζετε θα το διατηρήσετε; Όχι, για πολύ σας το υπογράφω, καθώς ο οργανισμός σας θα αντιδράσει. Επιπλέον, το να μην τρώτε δεν είναι υγιές και αυτό θα έχει αντίκτυπο στο σώμα σας. Η εικόνα του δε θα είναι αυτή που επιθυμείτε, αφού το σώμα θα είναι χαλαρό και αδύναμο.

Ποια είναι, λοιπόν, τα tips των μοντέλων για απώλεια λίπους και όχι μυικής μάζας; Τι κάνουν για να βγουν στα catwalks όσο πιο hot γίνεται;

1. Πολλά μικρά γεύματα. Το έχουμε τονίσει. Κάθε τρεις ώρες θα πρέπει να λαμβάνετε μια υγιεινή τροφή. Πάρτε μαζί σας σνακ τύπου φρούτα, κριτσίνια ολικής άλεσης, μπάρες δημητριακών και ξεγελάστε την πείνα σας

2. Επιλέξτε πρωτεΐνη. Μια super επιλογή για μεσημεριανό είναι το ψητό κοτόπουλο με βραστά λαχανικά ή σαλάτα. Μην περιμένετε να μειώσετε το λίπος στο σώμα σας, τρώγοντας σουφλέ και burgers.

3. Πίνετε πολύ νερό και πράσινο τσάι. Η ενυδάτωση είναι το παν. Το πράσινο τσάι βοηθάει στην αποβολή των τοξίνων από τον οργανισμό σας

4. Κάθε πρωί πριν πάρετε το πρωινό σας, πιείτε χλιαρό νερό με λεμόνι. Βοηθάει πολύ στην αποτοξίνωση

5. Φάτε πλούσιο πρωινό. Είναι το κυριότερο γεύμα της ημέρας όσο και αν σας φαίνεται αστείο. Σας κρατάει χορτάτους και σας δίνει ενέργεια. Επιλέξτε δημητριακά πλούσια σε φυτικές ίνες και φυσικά μην ξεχνάτε να πίνετε γάλα με λίγα λιπαρά


6. Μην ξεχνάτε να λαμβάνετε 5 μερίδες φρούτων και λαχανικών ανά μέρα. Είναι πλούσια σε βιταμίνες και αντιοξειδωτικά. Επιπροσθέτως, θα νιώσετε ένα αίσθημα κορεσμού. Τι σημαίνει αυτό; Μικρότερη τάση για διατροφικές ατασθαλίες

7. Όταν σας έρχεται η τάση για γλυκό, φάτε φρούτο, γιαούρτι με κομματάκια φρούτων ή ένα ζελέ light. Θα ξεγελαστείτε

8. Το βράδυ προτιμήστε μια σαλάτα, μια ελαφριά σούπα ή ένα γιαούρτι. Μην τρώτε λιπαρές τροφές

9. Ασκηθείτε. Βγείτε για περπάτημα. Κάνετε ποδήλατο. Πηγαίνετε για χορό, zumba, yoga, pilates. Αν πάλι αγαπάτε το νερό, η κολύμβηση είναι ιδανική επιλογή για τέλεια εκγύμναση όλου του σώματος. Επιπλέον, μην ξεχνάτε, αν έχετε διάδρομο ή όσοι πάτε γυμναστήριο, να ακολουθείτε το εξής tip: Τρέξιμο 5 λεπτά, γρήγορο περπάτημα άλλα 5 λεπτά, για όσα σετ αντέχετε. Θα ενεργοποιήσετε τον μεταβολισμό σας και θα δείτε super αποτελέσματα. Τέλος, μην ξεχνάτε να κάνετε ασκήσεις με λάστιχα και βάρη, τα οποία ευνοούν στο κάψιμο λίπους

10. Κοιμηθείτε νωρίς: Όσο πιο αργά κοιμάστε, τόσο πιο μεγάλος κίνδυνος υπάρχει για ατασθαλίες. Κοιμηθείτε νωρίς και ξυπνήστε με άδειο στομάχι το πρωί να απολαύσετε ένα καλό πρωινό

queen.gr

...έλαβαν στις 11 Αυγούστου του 1942 δίπλωμα ευρεσιτεχνίας...

11 Αυγούστου 1942 (79 χρόνια πριν):
Η ηθοποιός Χέντι Λαμάρ και ο συνθέτης Τζορτζ Άνθεϊλ λαμβάνουν δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για ένα σύστημα επικοινωνίας με διασπορά φάσματος το οποίο αργότερα έγινε η βάση για τη σύγχρονη τεχνολογία των ασύρματων τηλεφώνων και του Wi-Fi.

Η Χέντι Λαμάρ (Hedy Lamarr, πραγματικό όνομα: Hedwig Eva Maria Kiesler, 9 Νοεμβρίου 1914 – 19 Ιανουαρίου 2000) ήταν Αυστρο-Εβραία, μετέπειτα πολιτογραφημένη Αμερικανίδα, ηθοποιός και επιστήμονας της τεχνολογίας επικοινωνιών. Αν και έγινε διάσημη για την ομορφιά της και την κινηματογραφική της καριέρα, υπήρξε μία από τους εφευρέτες της πρώτης μορφής των μεθόδων διασποράς φάσματος, βασικής τεχνολογίας για τις ασύρματες τηλεπικοινωνίες σήμερα.[1]

Τα πρώτα χρόνια

Η Λαμάρ γεννήθηκε στη Βιέννη της Αυστρίας το 1914. Πατέρας της ήταν ο Έμιλ Κίσλερ, εβραίος διευθυντής τράπεζας. Η μητέρα της Γκέρτρουντ, το γένος Λίχτβιτς, ήταν πιανίστρια. Παντρεύτηκε στις 10 Αυγούστου 1933 τον Φριτς Μαντλ Μπούντε, κατασκευαστή οπλικών συστημάτων για την ναζιστική Γερμανία. Για να την παντρευτεί, την ανάγκασε να αλλαξοπιστήσει και να ασπασθεί την καθολική θρησκεία. Της απαγόρευσε ακόμα και να δουλεύει σαν ηθοποιός. Στην αυτοβιογραφία της που κυκλοφόρησε με τίτλο Ecstasy and Me αναφέρεται ένα περιστατικό κατά το οποίο προσπαθώντας να ξεφύγει από τον Μαντλ, βρήκε καταφύγιο σε ένα πορνείο, κρύφτηκε σε ένα άδειο δωμάτιο και αναγκάστηκε να κάνει σεξ με έναν άγνωστο, προκειμένου να μην αποκαλύψει την κρυψώνα της.[2] Τελικά κατάφερε να διαφύγει, ναρκώνοντας την προσωπική της υπηρέτρια και παίρνοντας το τρένο για το Λονδίνο.
Σταδιοδρομία στον κινηματογράφο

Μετά τη φυγή από το σύζυγο της, γνωρίζει στο Λονδίνο τον μεγάλο παραγωγό Λούι Μπ. Μάγιερ. Την προσέλαβε και επέμεινε στο να αλλάξει το όνομα της από Χέντβιγκ Κίεσλερ σε Χέντι Λαμάρ, θέλοντας να αποτίσει φόρο τιμής στη διάσημη και πρόωρα χαμένη (από υπερβολική δόση ναρκωτικών) καλλονή του βωβού κινηματογράφου Μπάρμπαρα Λα Μάρ.

Η Χέντι πριν εμφανιστεί στο Χόλιγουντ είχε ήδη πρωταγωνιστήσει σε πολλές ευρωπαϊκές παραγωγές. Ανάμεσα τους η ταινία Ecstasy (1933), στην οποία υποδυόταν μια νεαρή γυναίκα, πεινασμένη για έρωτα και παντρεμένη με έναν μεγαλύτερο σε ηλικία άνδρα. Το φιλμ έγινε διαβόητο χάρη στα κοντινά πλάνα του προσώπου της Χέντι με ζωγραφισμένη την έκφραση της ηδονής, και στις γυμνές σκηνές της (που σε πολλές εκδόσεις της ταινίας λογοκρίθηκαν). Η ίδια έγινε διάσημη σαν μια από της πρώτες ηθοποιούς που υποκρίθηκαν οργασμό στη μεγάλη οθόνη, και που αποκάλυψαν το στήθος τους σε μια ταινία ευρείας διανομής. Ο τότε σύζυγος της Μαντλ, αγόρασε όσες πιο πολλές κόπιες του φιλμ μπόρεσε προκειμένου να τις καταστρέψει, προσβεβλημένος από την γυμνή της εμφάνιση αλλά και από την έκφραση του προσώπου της.

Στις ταινίες που γύρισε στο Χόλιγουντ συχνά της έδιναν ρόλους ελκυστικών και σαγηνευτικών γυναικών. Ανάμεσα στις πολλές ταινίες της περιλαμβάνονται τα Algiers (1938), White Cargo (1942) και Tortilla Flat (1942), βασισμένο στη νουβέλα του Τζον Στάινμπεκ. Το 1941 πρωταγωνιστεί μαζί με δύο ακόμα καλλονές του Χόλιγουντ, την Λάνα Τέρνερ και τη Τζούντι Γκάρλαντ, στο θεαματικό μιούζικαλ Ziegfeld Girl. Η μεγαλύτερη επιτυχία της υπήρξε ο ρόλος της Δαλιδά στη βιβλική υπερπαραγωγή του Σεσίλ Μπ. Ντε Μίλ, Samson and Delilah (1949). Η Λαμάρ πήρε το συγκεκριμένο ρόλο περισσότερο χάρη στην εξωτική ομορφιά της παρά για τις υποκριτικές της ικανότητες.

Η Χέντι πολιτογραφήθηκε Αμερικανίδα πολίτης στης 10 Απριλίου του 1953. Για την προσφορά της στον κινηματογράφο απέκτησε το δικό της αστέρι στη Λεωφόρο του Χόλιγουντ (Hollywood Walk of Fame).[3]
Διασπορά φάσματος

Η Χέντι Λαμάρ μαζί με τον συνθέτη Τζορτζ Άνθεϊλ έλαβαν στις 11 Αυγούστου του 1942 δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για συσκευή που εφηύραν αποκαλούμενη Secret Communication System (Σύστημα Κρυφής Επικοινωνίας). Η πρώιμη αυτή συσκευή αναπήδησης συχνοτήτων χρησιμοποιούσε ένα κύλινδρο αυτόματου πιάνου προκειμένου να εναλλάσσει ένα σήμα μεταξύ 88 διαφορετικών συχνοτήτων με απώτερο σκοπό την απόκρυψη των τηλεκατευθυνόμενων τορπιλών από τα εχθρικά ραντάρ και την μείωση της πιθανότητας παρεμβολών. Η ιδέα υπήρξε αμφιλεγόμενη και πολύ προηγμένη για την εποχή της. Η συγκεκριμένη τεχνολογία τέθηκε για πρώτη φορά σε εφαρμογή το 1962,[4] και αφού είχε λήξει η πατέντα. Οι δύο αρχικοί εφευρέτες δεν έλαβαν ποτέ το παραμικρό χρηματικό ποσό από την εφεύρεσή τους.

Η ιδέα της Χέντι για την εναλλαγή των συχνοτήτων υπήρξε η βάση για τη μοντέρνα τεχνολογία της διασποράς φάσματος που χρησιμοποιείται στις μέρες μας σε ένα ευρύ φάσμα συσκευών από τα ασύρματα τηλέφωνα μέχρι τις ασύρματες ευρυζωνικές συνδέσεις (συμπεριλαμβανομένων των GPS, Bluetooth, και WiFi).[5]

Η Χέντι θέλησε να γίνει μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Εφευρετών (National Inventors Council) για να λάβει την απάντηση ότι καλύτερα θα ήταν να χρησιμοποιήσει τη διασημότητά της για να προωθήσει την πώληση πολεμικών ομολόγων.[6][7] Σε μία και μόνο εκδήλωση βοήθησε να συγκεντρωθούν 7 εκατομμύρια δολάρια.

Η Σφίγγα των Ναξίων - The Naxian Sphinx

Η Σφίγγα των Ναξίων - The Naxian Sphinx
Η σφίγγα ήταν ανάθημα των Ναξίων και δέσποζε στο ιερό του Απόλλωνα, πάνω σε ιωνικό κίονα ύψους 12,10 μ.. Η μυθική μορφή, σύμβολο χθόνιας θεότητας και ουράνιας εξουσίας, παριστάνεται με σώμα και πόδια λιονταριού, με στήθος και φτερά πτηνού και κεφάλι κόρης. Τα μαλλιά της είναι μακριά, δένονται με ταινία στο μέτωπο και πέφτουν σε επιμελημένους βοστρύχους, ενώ το πρόσωπό της με τη δαιμονική έκφραση ζωντανεύει με τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια και το δειλό χαμόγελο, το τυπικό για την εποχή «αρχαϊκό μειδίαμα». Οι λεπτομέρειες της ανατομίας και τα διακοσμητικά στοιχεία στο στήθος και στα φτερά δηλώνονταν με εγχαράξεις και με χρώμα.

Το έργο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της ναξιακής γλυπτικής στην περίοδο της ακμής της, τον 6ο αι. π.Χ. Στη βάση της σφίγγας χαράχθηκε το 328-327 π.Χ. ψήφισμα των Δελφών, με το οποίο δινόταν στους Ναξίους το δικαίωμα της προμαντείας, δηλαδή το δικαίωμα να προηγούνται κατά τη λήψη χρησμών από το μαντείο των Δελφών.

Επιγραφή:
ΔΕΛΦΟΙ ΑΠΕΔΩΚΑΝ ΝΑΞΙΟΙΣ ΤΑΝ ΠΡΟΜΑΝΤΗΙΑΝ ΚΑΤΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΡΧΟΝΤΟΣ
ΘΕΟΛΥΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΟΝΤΟΣ ΕΠΙΓΕΝΕΟΣ

Στοιχεία εκθέματος
Χρονολόγηση: Αρχαϊκή περίοδος, 560 π.Χ.
Τόπος Εύρεσης: Δελφοί, Ιερό του Απόλλωνα
Διαστάσεις: ύψος: 2,92 μ.
Υλικό: Ναξιώτικο μάρμαρο
Αριθμός Ευρετηρίου: 380, 1050
Copyright: Υπουργείο Πολιτισμού


This marble sphinx, an offering from the people of Naxos, dominated Apollo's sanctuary from its position atop a 12.10 meter high Ionic column. This mythical creature, a symbol of earthly divinity and heavenly power, has the body and legs of a lion, the chest and wings of a bird, and the head of a woman. Her long hair is held back by a band and forms neat curls, while the characteristic Archa?c smile enlivens her sublime countenance. She is made of white marble, with engraved and painted details on her chest and wings. This sphinx is a representative example of Naxian sculpture at its zenith in the 6th century BC. The inscription on the base records a decree of 328-327 BC bestowing the Naxians with the right to promanteia, which gave them priority to the Delphic oracle.

Inscription:
ΔΕΛΦΟΙ ΑΠΕΔΩΚΑΝ ΝΑΞΙΟΙΣ ΤΑΝ ΠΡΟΜΑΝΤΗΙΑΝ ΚΑΤΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΡΧΟΝΤΟΣ
ΘΕΟΛΥΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΟΝΤΟΣ ΕΠΙΓΕΝΕΟΣ

Exhibit Features:
Date: Archaic period, 560 BC
Place of discovery: Delphi, Apollon sanctuary
Dimensions: height: 2,92 m
Material: Marble from Naxos
Inventory number: 380, 1050
Copyright: Hellenic Ministry of Culture

Ἡ φωτογραφία ἀνήκει:
This photo belongs to:
http://applebystravels.blogspot.gr/2010/09/tuesday-september-21st.html

Ένιντ Μπλάιτον (Enid Mary Blyton, Ίστ Ντάλγουιτς, 11 Αυγούστου 1897 - Χάμστεντ, 28 Νοεμβρίου 1968)

11 Αυγούστου 1897 (124 χρόνια πριν) γεννήθηκε:
Ένιντ Μπλάιτον Αγγλίδα συγγραφέας
Η Ένιντ Μπλάιτον (Enid Mary Blyton, Ίστ Ντάλγουιτς, 11 Αυγούστου 1897 - Χάμστεντ, 28 Νοεμβρίου 1968) ήταν Αγγλίδα συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας. Έχει γράψει πάρα πολλά βιβλία διεθνούς φήμης και έχει δημιουργήσει εκατοντάδες χαρακτήρες για τα παιδιά όλων των ηλικιών. Ο σημαντικότερος από τους χαρακτήρες που δημιούργησε η Μπλάιτον είναι ο Νόντι. Επίσης τεράστια επιτυχία γνώρισε η σειρά 21 βιβλίων Οι Πέντε Φίλοι, που εκδόθηκαν για πρώτη φορά στη Μεγάλη Βρετανία από το 1942 μέχρι το 1963. Μάλιστα από τότε έχουν γνωρίσει πλήθος από επανεκδόσεις, ενώ έχουν γίνει και μεταφορές τους στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, με δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, και διαχρονικά εξακολουθούν να διατηρούν ευρεία κοινωνική απήχηση σε πολλά κράτη διεθνώς, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα. Άλλες σημαντικές σειρές βιβλίων της Μπλάιτον με μεγάλη διεθνή απήχηση, είναι Οι Μυστικοί Επτά, σειρά που αποτελείται από 15 βιβλία (εκδόθηκαν μεταξύ του 1949 και του 1963), και Τα πέντε λαγωνικά, επίσης σειρά 15 βιβλίων (εκδόθηκαν μεταξύ του 1943 και του 1961).

Το παρελθόν χτυπάει την πόρτα

http://evriam.blogspot.gr/2011/04/blog-post_7485.html
Το παρελθόν χτυπάει την πόρτα

Μέσα Μαρτίου 1985, στο φάρο

Χοντρές σταγόνες ιδρώτα ταλάνιζαν την πλάτη του, μουσκεύοντας το τραχύ πουκάμισο. Η όψη του άντρα έμοιαζε με την αγριεμένη θάλασσα που κάθε άλλο παρά άνοιξη προμήνυε. Μήπως κι αυτός είχε τίποτα καλό να περιμένει; Πίσω του η φωνή πιο δυνατή από τον άνεμο τον πρόσταζε και τον νανούριζε συνάμα: «Κάνε το! Τι διστάζεις; Είσαι ή δεν είσαι άντρας;».

Όμως εκείνος δεν γνώριζε πια τι ήταν. Ένα πληγωμένο αγρίμι λυσσομανούσε να ελευθερωθεί από μέσα του με νύχια και με δόντια.

Δεν τον βοηθούσε η φωνή! Αντίθετα τον έσπρωχνε σε κάτι σκοτεινό κι απύθμενο, άπατο σαν τη θάλασσα, σαν την ψυχή του. Δεν υπήρχε επιστροφή. Τα χέρια τον αγκάλιαζαν όμοια με παγίδες.

Έκλεισε τα μάτια κι άκουσε το όπλο που εκπυρσοκρότησε μια, δυο, τρεις φορές. Το σώμα του τρανταζόταν από βίαιους σπασμούς, λες και οι σφαίρες χτύπαγαν τον ίδιο. Άνοιξε τα μάτια φοβισμένος, ανίκανος να εστιάσει κάπου, ώσπου μια ανώτερη δύναμη λες και τράβηξε το βλέμμα του μέχρι το άψυχο κορμί πάνω στο βραχότοπο. Κι όμως, έμοιαζε σαν να είχε μόλις ξαπλώσει δίπλα στα ανοιξιάτικα λουλούδια που στόλιζαν το μονοπάτι… Ο Πέτρος δεν υπήρχε πια. Ο φίλος του ο Πέτρος! Όχι! Πώς να έχει για φίλο κάποιον που τον είχε προδώσει έτσι;

Το οινόπνευμα που έρεε στο σώμα του του έφερνε νάρκη. Ας έβρισκε ένα λαγούμι να τρυπώσει, να μην τον ακούει, να μην τον βλέπει κανείς! Τα λόγια στα αυτιά του είχαν πάψει. Έστρεψε αργά το κεφάλι προς το φάρο. Ψυχή! Πέταξε το όπλο μακριά σαν να ήταν ένα σιχαμερό ερπετό.

Ο φάρος… ο φάρος του! Δεν υπήρχε άλλη ζωή ούτε γι’ αυτόν ούτε για το φάρο. Δεν υπήρχε ζωή ούτε χωρίς εκείνη. Τον είχαν προδώσει όλοι τους! Έπεσε στα γόνατα κι έσκυψε μέχρι που ακούμπησε το χώμα σαν να ήθελε να κάνει ένα τελευταίο προσκύνημα σε τούτη τη γη.

Σφάλισε τα μάτια και μια μόνο εικόνα πέρασε πίσω από τα κλειστά του βλέφαρα. Μια τρυφερή παιδική παλάμη που έψαχνε να χωθεί στη δική του. Του ήρθε λιγοθυμιά.

Έγειρε στο πλάι κι άδειασε από μέσα του ξύδι και χολή. Κι ήταν σαν να έβγαινε μαζί και η τελευταία του πνοή.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου «ο φύλακας στο φάρο», εκδόσεις Μίνωας.

Χανς Μέμλιγκ (Hans Memling, Ζέλιγκενστατ, Γερμανία, περ. 1433-1440 - Μπρυζ, Βέλγιο, 11 Αυγούστου 1494)

11 Αυγούστου 1494 (527 χρόνια πριν) πέθανε:
Χανς Μέμλινγκ Γερμανός ζωγράφος


Ο Χανς Μέμλιγκ (Hans Memling, Ζέλιγκενστατ, Γερμανία, περ. 1433-1440 - Μπρυζ, Βέλγιο, 11 Αυγούστου 1494) ήταν Γερμανός ζωγράφος που μετακόμισε στη Φλάνδρα και εργάστηκε στην παράδοση της πρώιμης φλαμανδικής ζωγραφικής. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του εργαστηρίου της Μπρυζ το 15ο αι. Η γερμανική καταγωγή του, οι μορφολογικές συγγένειες και η υποτιθέμενη ταύτισή του με ένα βοηθό του Βαν ντερ Βάιντεν το 1459 οδηγούν στην υπόθεση ότι διαμορφώθηκε καλλιτεχνικά στο εργαστήριο του Ρόχιερ φαν ντερ Βάιντεν.

Ιδιαίτερη μνεία

«Τα τρίπτυχα και δίπτυχα του Μέμλινγκ (αναθηματικά τα περισσότερα), όπου στην μια πλευρά απεικονίζεται η Παναγία με το μικρό Χριστό και στην άλλη ο δωρητής του Πίνακα είχαν ανάλογες απηχήσεις κατά τους επόμενους αιώνες από πολλούς καλλιτέχνης, αλλά και δωρητές. Ιδιαίτερη σημασία έδωσε στην απόδοση των υφασμάτων και των κοσμημάτων, που αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο στη φλαμανδική τέχνη. Τα έργα του χαρακτηρίζονται για τη διαυγή και διάχυτη φωτεινότητά τους για τη συνθετική ισορροπία και την ήρεμη ατμόσφαιρα.»[2]
ΘεματογραφίαΣτα θέματά του περιλαμβάνονται απεικονίσεις θρησκευτικών σκηνών και πολλές προσωπογραφίες - στον τομέα αυτό διέπρεψε- καθώς κατόρθωσε να αποδώσει με μοναδική λεπτότητα, ευαισθησία και χάρη την προσωπικότητα και το οικείον περιβάλλον των απεικονιζομένων. Στα σημαντικότερα έργα του περιλαμβάνονται: το τρίπτυχο Η Παναγία με το Χριστό ανάμεσα σε αγίους και δωρητές (Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου), Η προσκύνηση των Μάγων (Μουσείο Μέμλινγκ, Μπρυζ), Ο μυστικός γάμος της αγίας Αικατερίνης (Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι) κ.ά.

Σίμωνος Πέτρας, Οσίου Γρηγορίου, Οσίου Διονυσίου

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Ζαν Μπουγκάτι (Jean Bugatti, 15 Ιανουαρίου 1909 - 11 Αυγούστου 1939)

 

11 Αυγούστου 1939 (82 χρόνια πριν) πέθανε:
Ζαν Μπουγκάτι Γάλλος σχεδιαστής αυτοκινήτων και μηχανικός

Ο Ζαν Μπουγκάτι (Jean Bugatti, 15 Ιανουαρίου 1909 - 11 Αυγούστου 1939) ήταν Γάλλος μηχανικός και κατασκευαστής αυτοκινήτων, ιταλικής καταγωγής.

Γεννήθηκε ως Gianoberto Maria Carlo Bugatti στην Κολωνία της Γερμανίας. Από παιδί ενδιαφερόταν να εισχωρήσει στην Bugatti, επιχείρηση του πατέρα του, Έττορε Μπουγκάτι {Ettore Bugatti). Από το Μιλάνο βρέθηκε στο Παρίσι και το εργοστάσιο της οικογένειάς του συνεργαζόταν με την Peugeot. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένειά του έζησε στο Μιλάνο. Το 1932, έκανε το μεγαλύτερο μέρος από το σχέδιο για την Type 41 Royale. Σχεδίασε επίσης 3 μοντέλα του Type 57, τα Ventoux, Stelvio και Atalante. Το ισχυρό για την εποχή του όχημα παρουσιάστηκε στο σαλόνι του Παρισιού το 1936. Σκοτώθηκε το 1939 κατά τα δοκιμαστικά της Bugatti Type 57, αγωνιστικού αυτοκινήτου, το οποίο μόλις είχε κερδίσει τον αγώνα στο Λε Μαν. Το όχημα που οδηγούσε ο Μπουγκάτι, μόλις 30 ετών, προσέκρουσε σε δέντρο και ο ίδιος βρήκε τραγικό θάνατο.

Κέικ λεμόνι με επικάλυψη μαρέγκα

Κέικ λεμόνι με επικάλυψη μαρέγκας

Υλικά Για 4-6 άτομα

Για το κέικ
100 γραμμάρια γιαούρτι αγελαδινό
3 αυγά
250 γραμμάρια ζάχαρη
1 ποτήρι του κρασιού σπορέλαιο
400 γραμμάρια αλεύρι
ξύσμα απο 1 λεμόνι
2 1/2 κουταλιά του γλυκού μπέικιν πάουντερ

Για την κρέμα λεμόνι
4 μεγάλοι κρόκοι αυγών
1/2 φλιτζάνι κρυσταλλική ζάχαρη
1/4 φλιτζάνι ψιλοτριμμένο, ξύσμα λεμονιού (από περίπου 5 έως 6 μέτρια λεμόνια)
1/3 φλιτζάνι φρεσκοστυμμένο χυμό λεμονιού (από περίπου 3 έως 4 λεμόνια)
1/8 κουταλάκι αλάτι
6 κουταλιές ανάλατο βούτυρο, κομμένο σε 6 κομμάτια, σε θερμοκρασία δωματίου

Για τη μαρέγκα
Έξι ασπράδια αβγών
175 γραμμάρια ζάχαρη
175 γραμμάρια ζάχαρη άχνη
Μία κουταλιά του γλυκού ξίδι
Μία κουταλιά του γλυκού κορν φλάουρ
Μία πρέζα αλάτι
Μία πρέζα βανίλια σκόνη


Εκτέλεση Για το κέικ
Ανακατεύουμε το γιαούρτι μέσα σ' ένα μπολ. Προσθέτουμε τα αυγά και τη ζάχαρη, το ξύσμα λεμονιού και δουλεύουμε καλά όλα μαζί τα υλικά. Ρίχνουμε το λάδι μαζί με το μπέικιν, το αλεύρι και συνεχίζουμε το ανακάτεμα.

Βουτυρώνουμε ένα στρογγυλή λυόμενη φόρμα διαστάσεων 26εκ. , την πασπαλίζουμε με γαλέτα και ρίχνουμε μέσα το μείγμα. Ψήνουμε το γλυκό στους 180 βαθμούς για 50 λεπτά.
Το βγάζουμε από τον φούρνο και με μια οδοντογλυφίδα, ανοίγουμε τρυπούλες εδώ και εκεί σε όλη την επιφάνεια του γλυκού.

Για την κρέμα λεμόνι
Γεμίστε ένα μέτριο τηγάνι με 1 έως 2 ίντσες του νερού και βάζετε να βράζει σε υψηλή θερμοκρασία. Όταν βράσει το νερό ρίχνετε τη θερμοκρασία στη χαμηλή.
Τοποθετούμε όλα τα συστατικά εκτός από το βούτυρο σε ένα μεγάλο πυρίμαχο μπολ και ανακατεύουμε.

Βάζετε το μπολ πάνω στο σκεύος που σιγοβράζει (μπεν μαρί) και ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να πυκνώσουν οι κρόκοι και το μείγμα μέχρι να γίνει πηχτό. Ανακατεύετε για περίπου 7 έως 10 λεπτά.
Αφήστε το μπολ από το μπεν μαρί και κλείνετε την εστία. Βάζετε μέσα στο μπολ το βούτυρο και ανακατεύετε καλά. Έπειτα αφαιρείτε από την εστία και φυλάξτε σε αποστειρωμένα βάζα. Βάζετε στο ψυγείο για 3 ώρες για να σφίξει.

Για τη μαρέγκα
Χτυπάμε τα ασπράδια ενώ ρίχνουμε τη ζάχαρη, το ξίδι και το αλάτι σιγά σιγά. Όταν σφίξει η μαρέγκα καλά, προσθέτουμε τα υπόλοιπα υλικά και ανακατεύετε απαλά με τη σπάτουλα. Αποθηκεύουμε στο ψυγείο μέχρι να τη χρησιμοποιήσουμε στο κέικ μας.

Για τη συναρμολόγηση
Αφού κρυώσει καλά το κέικ μας. Με ένα μαχαίρι ψωμιού το κόβουμε στη μέση το κέικ σε δυο δίσκους. Γεμίζουμε το κέικ με την κρέμα λεμόνι από 4 κουταλιές σούπας και καλύπτουμε με τον δεύτερο δίσκο κέικ. Στη συνέχεια καλύπτουμε ολόγυρα το κέικ με τη μαρέγκα και ψήνουμε για 20 λεπτά στους 180 βαθμούς. Τέλος αφήνουμε να κρυώσει και σερβίρουμε.

Τζάκσον Πόλοκ (Paul Jackson Pollock, 28 Ιανουαρίου 1912 – 11 Αυγούστου 1956)

11 Αυγούστου 1956 (65 χρόνια πριν) πέθανε:
Τζάκσον Πόλοκ Αμερικανός ζωγράφος


Ο Τζάκσον Πόλοκ (Paul Jackson Pollock, 28 Ιανουαρίου 1912 – 11 Αυγούστου 1956) ήταν Αμερικανός ζωγράφος και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Αποτελεί έναν από τους μείζονες αλλά και δημοφιλέστερους ζωγράφους της Αμερικής.

Ο Πόλοκ γεννήθηκε στο Κόντυ του Ουαϊόμινγκ και μεγάλωσε στην Αριζόνα. Η οικογενειακή του κατάσταση κατά τα νεανικά του χρόνια περιγράφεται ως ιδιαίτερα περίπλοκη, με συχνές μετακινήσεις σε διάφορες πόλεις και πολιτείες της Αμερικής.

Το 1929 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου σπούδασε ζωγραφική κοντά στον Τόμας Χαρτ Μπένσον. Τα πρώτα έργα του Πόλοκ θεωρούνται επηρεασμένα από τους Μεξικανούς ζωγράφους Νταβίντ Αλφάρο Σικέιρος και Ντιέγο Ριβέρα, ωστόσο μετά από την πρώτη του επαφή με έργα του Πικάσο και των υπερρεαλιστών, οι πίνακες γίνονται περισσότερο συμβολικοί. Επιπλέον – πιθανά και λόγω του γεγονότος ότι έπασχε από κατάθλιψη την οποία προσπαθούσε να αντιμετωπίσει μέσω της ψυχανάλυσης – είναι επηρεασμένος από τις ψυχολογικές θεωρίες του Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ. Τα έργα του της περιόδου 1938-1944 είναι βασισμένα σε αυτές, αν και δεν τυγχάνουν θετικής κριτικής.

Το 1944 παντρεύεται την – επίσης ζωγράφο – Λη Κράσνερ και ένα χρόνο αργότερα μετακομίζουν στο Λονγκ Άιλαντ. Η Κράσνερ εργάζεται για τη συντήρησή τους, ενώ ο Πόλοκ αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στη ζωγραφική. Την περίοδο αυτή, η οποία θεωρείται από τις δημιουργικότερες για τον Πόλοκ, επινοεί την τεχνική του dripping. Οι τεχνικές που αναπτύσσει καλούνται συχνά και με τον ευρύτερο όρο action painting. Παρά τον φαινομενικά τυχαίο χαρακτήρα που εμπεριέχεται στην τεχνική του, ο Πόλοκ επεξεργάζεται σχολαστικά τους πίνακές του, οι οποίοι αποτελούν ως επί το πλείστον αφηρημένες συνθέσεις μεγάλων διαστάσεων (murals).

Οι πρώτοι πίνακες που ακολουθούν την τεχνική του dripping εκτίθενται για πρώτη φορά το 1948, στην Betty Friedman Gallery και τυγχάνουν καθολικής καλλιτεχνικής αναγνώρισης, αλλά και μεγάλης εμπορικής επιτυχίας. Το περιοδικό Time φιλοξενεί εκτενές άρθρο για τον Πόλοκ το 1951, χαρακτηρίζοντάς τον ως τον "μεγαλύτερο εν ζωή Αμερικανό καλλιτέχνη". Οι πίνακες του Πόλοκ μετά το 1951 διαφοροποιούνται και χαρακτηρίζονται από περισσότερο σκοτεινά χρώματα.

Η καλλιτεχνική πορεία του Τζάκσον Πόλοκ διακόπηκε απότομα, καθώς σκοτώθηκε το 1956 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και ενώ, σύμφωνα με πολλές ενδείξεις, οδηγούσε μεθυσμένος.

Η τεχνική ντρίπινγκ

Κατά την τεχνική αυτή ο Πόλοκ τοποθετούσε στο έδαφος τον καμβά και έσταζε με χαοτικό τρόπο τη μπογιά πάνω του. Λόγω της ιδιαιτερότητας του ζωγράφου, τα δημιουργήματά του αποκτούσαν φράκταλ δομή και θεωρείται σχεδόν αδύνατο να αναπαραχθούν από μιμητές, καθώς αντανακλούν την ιδιαίτερη εσωτερική δομή του Πόλοκ. Ο βαθμός πολυπλοκότητας μάλιστα των έργων του, που εμφανίζουν αυτή την ιδιαίτερη συμμετρία κλίμακας, μετράται με τη φράκταλ διάσταση (κατόπιν επεξεργασίας με υπολογιστή) η οποία αυξάνει συνεχώς από κάθε έργο του στο επόμενο, αντικατοπτρίζοντας την ίδια την εξέλιξη του καλλιτέχνη.
Διαφωνίες για τα φράκταλ

Η άποψη ότι ο Πόλοκ με τον τρόπο που ζωγράφιζε είχε τη δυνατότητα να δημιουργεί πίνακες με δομή φράκταλ, εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1999 από ερευνητές του Πανεπιστημίου του South Wales της Αυστραλίας. Δουλεύοντας πάνω στο Νο. 11, 1952, κατάφεραν να απομονώσουν τα διαφορετικά στρώματα χρώματος και έδειξαν ότι το κάθε στρώμα αντιστοιχεί σε ένα σχήμα φράκταλ, και ως τούτου όσο αυξάνουν τα στρώματα, τόσο αυξάνει και ο βαθμός πολυπλοκότητας του έργου. Έκτοτε πολλές ερευνητικές ομάδες έχουν ασχοληθεί με το θέμα, ενώ έχει υποτεθεί ότι μπορεί να γίνει έλεγχος αυθεντικότητας των έργων του Πόλοκ με τη χρήση ανάλυσης φράκταλ. Πρόσφατα, εφαρμόστηκε με επιτυχία η διάκριση αυθεντικών Πόλοκ από έργα δημιουργών που έχουν εμπνευστεί από αυτόν με ποσοστό επιτυχίας 93% (σε σύνολο 26 πινάκων), ωστόσο τα φράκταλ δεν αποτέλεσαν το μόνο στοιχείο διαφοροποίησης.

Η προσπάθεια να αναδειχθούν τα φράκταλ σε κυρίαρχο στοιχείο της ζωγραφικής του Πόλοκ έχει συναντήσει αρκετή δυσπιστία από τους ερευνητές, καθώς πολλές καθόλα συνηθισμένες φυσικές διεργασίες όπως η απλή πτώση ενός υγρού είναι φράκταλ. Το 2007, ερευνητές από το Case Western Reserve University έδειξαν ότι ακόμα και ερασιτεχνικά ελεύθερα σκίτσα μπορούν να αποτελούν φράκταλ σύμφωνα με τα κριτήρια που τέθηκαν από προηγούμενους ερευνητές, χωρίς ωστόσο να έχουν καμία καλλιτεχνική αξία.

Το κύκνειο άσμα του Περικλή

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/04/to-kykneio-asma-tou-periklh.html
Το κύκνειο άσμα του Περικλή
Το κύκνειο άσμα του Περικλή
ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΝΑ ΤΟΥ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ
Ενώ η Αθήνα μαστιζόταν από τον λοιμό, οι Πελοποννήσιοι εισέβαλαν για δεύτερη φορά στην Αττική και προχωρώντας νότια λεηλάτησαν την περιοχή του Λαυρίου. Οι Αθηναίοι με τη σειρά τους λεηλάτησαν την Επίδαυρο και παραλιακές πόλεις της Πελοποννήσου, απέτυχαν, ωστόσο, να βοηθήσουν ουσιαστικά όσους πολιορκούσαν την Ποτίδαια, καθώς οι στρατιώτες που στάλθηκαν εκεί μετέδωσαν στους συμπολεμιστές τους την ασθένεια. Σε αυτό το σημείο ο ιστορικός αφηγείται το "κύκνειο άσμα" του Περικλή.
Μετά τη δεύτερη εισβολή των Πελοποννησίων, καθώς και η γη τους ήταν ρημαγμένη και η αρρώστια τούς θέριζε μαζί με τον πόλεμο, είχε αλλάξει η διάθεση των Αθηναίων κι από τη μια μεριά κατηγορούσαν τον Περικλή γιατί τους έκανε να μπούνε στον πόλεμο, κ' έφταιγε αυτός για τις συμφορές που είχαν πέσει, κι από την άλλη έκλιναν να κάνουν υποχωρήσεις προς τους Λακεδαιμονίους· και τους έστειλαν κάτι αντιπροσώπους, αλλά δεν έφεραν αποτέλεσμα.
Και μη βρίσκοντας διέξοδο από πουθενά καθώς τα συλλογίζονταν όλ' αυτά, εχτρεύονταν τον Περικλή περισσότερο. Αυτός, βλέποντάς τους ν' αγανακτούνε και να βαρυγκομούν για όλα όσα είχε ο ίδιος υπόψη του πως θα συνέβαιναν, κάλεσε σύναξη του λαού (γιατί ήταν ακόμα στρατηγός) θέλοντας να τους εγκαρδιώσει και να μαλακώσει την οργισμένη τους διάθεση, και συνάμα να τους βγάλει από την ψυχή τους το μεγάλο τους φόβο· και πρόβαλε στο βήμα και είπε απάνω–κάτω τα ακόλουθα.
Περίμενα τα αισθήματα του θυμού σας ενάντιά μου (γιατί νιώθω καλά τις αιτίες), και γι' αυτό το λόγο κάλεσα τη σύναξη για να σας θυμίσω και να σας μαλώσω αν είτε άδικα αγαναχτείτε μαζί μου, είτε υπερβολικά σας λύγισαν οι συμφορές. Εγώ δηλαδή θεωρώ πως όταν η πολιτεία στο σύνολό της βρίσκεται σε καλή κατάσταση, ωφελεί κάθε πολίτη περισσότερο παρά όταν ευημερεί σχετικά με τον κάθε πολίτη της, όμως η πολιτεία όλη μαζί παίρνει τον κατήφορο. Γιατί ένας άντρας ευκατάστατος σχετικά με τις δικές του υποθέσεις, αν καταστραφεί η πατρίδα του, δε χάνεται λιγότερο κι ο ίδιος· αν όμως κακοτυχήσει σε πολιτεία που ακμάζει, είναι πολύ πιο πιθανό να σωθεί.
Αφού λοιπόν η πολιτεία μεν μπορεί ν' ανεβαστάξει τις δυστυχίες του κάθε πολίτη, ο καθένας όμως χωριστά δεν μπορεί ν' ανεβαστάξει τις δικές της, πώς μπορεί να μην το θεωρήσουν όλοι χρέος τους να τη συντρίψουν, και να μην κάνουν ό,τι κάνετε τώρα σεις, που, χτυπημένοι από τις συμφορές του σπιτιού σας είστε έτοιμοι να παρατήσετε τη σωτηρία του συνόλου, και ρίχνετε την αιτία, τόσο σε μένα που σας ορμήνεψα να πολεμήσετε, όσο και στον εαυτό σας, που συμφωνήσατε μαζί μου, και πήρατε την απόφαση; Κι όμως τα βάζετε με μένα, άντρα παράξιο, που, νομίζω, δεν είμαι χειρότερος από κανένα τόσο στο να διακρίνω τι χρειάζεται σε κάθε περίσταση, όσο ανώτερος από κάθε πειρασμό κέρδους και να σας τα αναπτύξω καθώς πρέπει, και είμαι αφοσιωμένος στην πολιτεία και απολύτως αδέκαστος.
Γιατί εκείνος που τα καταλαβαίνει και δεν μπορεί να τα εξηγήσει καθαρά είναι στην ίδια μοίρα με όσους ούτε τα βάζουνε στο νου τους· κι όποιος, έχοντας και τις δυο ικανότητες, όμως δεν έχει καλή προαίρεση προς την πολιτεία δε θα μιλήσει με την ίδιαν έγνοια για τις δουλειές της σα να 'τανε δικές του· αλλ' αν έχει ακόμα κι αυτό, αν αγαπάει δηλαδή την πολιτεία, αλλά δεν μπορεί ν' αντισταθεί στον πειρασμό του κέρδους, θα πουληθούν απ' αυτόν όλα για το ένα τούτο. Ώστε αν, νομίζοντας πως έχω ολ' αυτά τα προσόντα περισσότερο από άλλους έστω και σε μέτριο βαθμό, πειστήκατε στα λόγια μου κι αποφασίσατε να πολεμήσετε, δε θα ήτανε λογικό να 'χω τώρα την κατακραυγή πως έπραξα άδικα.
Γιατί όσοι μπορούν να διαλέξουν ενώ πηγαίνουν όλα τ' άλλα καλά, θα ήταν ανόητοι αν διάλεγαν τον πόλεμο· αφού όμως ήταν ανάγκη ή ευθύς να υποχωρήσομε στους ξένους και να τους υποδουλωθούμε, ή να αναλάβομε τον κίντυνο και να νικήσομε, όποιος θέλει ν' αποφύγει τον κίντυνο αξίζει να κατηγορηθεί περισσότερο από κείνον που στέκεται να τον αντιμετωπίσει. Όσο για μένα, είμαι πάντα ο ίδιος, και δεν το κουνώ από την άποψή μου· εσείς όμως αλλάξατε, γιατί έτυχε, όταν δεχτήκατε τα λόγια μου να μην έχετε πάθει ακόμα τίποτα, αλλ' άμα κακοπάθατε μετανιώσατε και τα επιχειρήματά μου, τώρα που εξασθένησε το φρόνημά σας δε σας φαίνονται πια σωστά.
Γιατί κείνο που σας βασανίζει είναι αδιάκοπα αισθητό, αλλά την καθαρή απόδειξη της ωφέλειας από τον πόλεμο δεν μπορεί να την πιστέψει κανείς, κ' επειδή άλλαξαν τα πράματα πολύ προς το χειρότερο, και μάλιστα σε μικρό χρονικό διάστημα, έχει καταπέσει η ψυχική σας διάθεση να εξακολουθήσετε να υπομένετε για κείνα που αποφασίσατε. Γιατί το ξαφνικό και απροσδόκητο κακό, και κείνο που συμβαίνει ενάντια σε κάθε λογική εικασία, υποδουλώνει το νου των ανθρώπων. Κι αυτό ακριβώς σας προκάλεσε κοντά στ' άλλα, και κατά μεγάλο μέρος, η αρρώστεια.
Όμως εσείς, πολίτες μιας μεγάλης πολιτείας, κι αναθρεμμένοι με συνήθειες ανάλογες μ' αυτήν, χρέος έχετε και πρόθυμοι να είστε να υπομένετε τις πιο μεγάλες συμφορές, και να μην εξευτελίσετε την αξίωση του μεγαλείου της, (γιατί το ίδιο φαίνεται να καταφρονούν οι άνθρωποι τόσο εκείνον που από νωθρή δειλία πέφτει πιο κάτω από τη φήμη που επικρατεί γι' αυτόν, όσο και να μισούν όποιον ορέγεται με αναίδεια μεγαλύτερη φήμη απ' ό,τι του ταιριάζει), αλλά παραμερίζοντας τον πόνο για τις προσωπικές σας συμφορές, να καταπιαστείτε να σώσετε την πολιτεία.
Όσο τώρα για τους μόχτους και τις θυσίες του πολέμου, μην παραπληθύνουν και πάλι δεν ωφελήσουν για να νικήσομε, θα 'πρεπε να σας φτάνουν οι αποδείξεις που πολλές φορές προτήτερα σας έδωσα πως δεν είναι σωστό να υποψιάζεστε κάτι τέτοιο. Θα σας πω όμως τώρα και το εξής σχετικά με το μεγαλείο της ηγεμονίας μας, που μου φαίνεται πως ούτε σεις οι ίδιοι το βάλατε ποτέ, ως τώρα στο νου σας πως το έχετε, ούτ' εγώ το ανέφερα στους περασμένους μου λόγους, κι ούτε τώρα θα το μεταχειριζόμουν, γιατί μοιάζει πολύ ρητορικό και καυχησιάρικο, αν δε σας έβλεπα τόσο καταθλιμμένους, πέρ' απ' όσο δικαιολογείται λογικά.
Εσείς δηλαδή νομίζετε βέβαια πως είστε άρχοντες μόνο των συμμάχων σας· εγώ όμως ισχυρίζομαι ― και αποδείχνω πως από τα δυο μέρη του κόσμου πού είναι μπορετό να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος, δηλαδή τη γη και τη θάλασσα, είστε σεις απόλυτοι κύριοι του ενός, σε όσην έκταση την εκμεταλλεύεστε τώρα, κι αν θελήσετε, ακόμα μακρύτερα και δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να σας εμποδίσει, με το ναυτικό που έχομε τώρα, να πάτε οπουδήποτε, ούτε ο Μεγάλος Βασιλιάς, ούτε κανένα άλλο κράτος απ' όσα υπάρχουν σήμερα, ώστε η δύναμη αυτή δεν αναμετριέται με τη χρεία των σπιτιών και των χτημάτων σας, που τώρα νομίζετε πως χάσατε μεγάλα πράματα που τα στερηθήκατε· ώστε δεν είναι λογικό να βαρυγκομάτε γι' αυτά τώρα, παρά να τ' αψηφίσετε, θεωρώντας τα σα κηπαράκι, ή μικρό στολίδι του πλούτου μας αν τα συγκρίνετε μ' αυτή τη δύναμη· και να καταλάβετε πως η ελευθερία, αν τη σώσομε με την αφοσίωσή μας σ' αυτήν, εύκολα θα σας τα ξαναποχτήσει ολ' αυτά, για κείνους όμως που υποδουλώνονται σε ξένους, εύκολα ξεπέφτουν και χάνονται και όσα είχαν προτήτερα.
Αποφασίστε λοιπόν να μη φανείτε κατώτεροι, κι από τις δυο πλευρές, από τους πατέρες σας, που τ' απόχτησαν αυτά με κόπους και θυσίες και δεν τα βρήκαν έτοιμα από άλλους, κι ακόμα τα διατήρησαν και σας τα κληροδότησαν (γιατί είναι μεγαλύτερη ντροπή να του παίρνουν κανενός αυτά που έχει, παρά ν' αποτύχει στην προσπάθεια ν' αποχτήσει καινούργια πλεονεχτήματα) και να πολεμήσετε τους εχτρούς όλοι μαζί όχι μόνο με υψηλό το φρόνημα, μα και με καταφρόνεση γι' αυτούς από την ανωτερότητά σας.
Γιατί κ' ένας άναντρος ακόμα, αν τυχόν πετύχει η βλακεία του, μπορεί να το καυχηθεί, καταφρονεί όμως τον εχτρό όποιος έχει ενσυνείδητη πεποίθηση πως είναι ανώτερός του, πράμα που αληθεύει για σας. Κι όταν οι πιθανότητες είναι ίσες, η συναίσθηση της αξίας του που κάνει τον άνθρωπο περήφανο του στερεώνει την τόλμη, και στηρίζεται λιγότερο στην αόριστην ελπίδα που παίρνει δύναμη όταν λείπει κάθε άλλη διέξοδος, παρά στην έγκυρη γνώση των όσων έχει, που απ' αυτή μπορεί πιο σίγουρα να προβλέψει το μέλλον.
Και είναι φυσικό να θέλετε να διαφεντέψετε τις τιμές που έχει η πολιτεία σας, αρχόντισσα των άλλων, και που τις χαίρεστε όλοι, και να μην αποφεύγετε τις θυσίες, ειδ' άλλως να μην επιδιώκετε και τις τιμές. Και μη νομίζετε πως αγωνίζεστε για ένα πράμα μόνο, την ελευθερία ή την υποδούλωση, αλλά και για τη στέρηση της ηγεμονίας σας, και για τους κιντύνους που θα φέρει το μίσος που προελκύσατε εξ αιτίας της εξουσίας αυτής. Κι ούτε μπορείτε πια να παραιτηθείτε απ' αυτήν, αν τυχόν κανείς από το φόβο του, την κρίσιμη τούτην ώρα, κάνει το σπουδαίο προτείνοντάς το από δειλία, για ν' απαλλαγεί από τις ευθύνες.
Γιατί κρατείτε τώρα την ηγεμονία σας σαν τυραννίδα, που φαίνεται άδικο να την πάρει κανείς, να την αφήσει όμως είναι επικίντυνο. Τέτοιοι άνθρωποι, πολύ γρήγορα παρασύροντας και άλλους, θα έχαναντην πολιτεία τους, ακόμη κι αν είχαν κάπου αλλού αυτόνομη διοίκηση μόνοι τους· γιατί όσοι διστάζουνε μπρος στη δράση, δε σώζονται αν δε βρεθούνε δίπλα τους άλλοι, ενεργητικοί άνθρωποι, κι ούτε συμφέρει η απραξία σε πολιτεία ηγεμονική, παρά μόνο σε σκλαβωμένη, που μένει ασφαλισμένη στη δουλεία της.
Σεις όμως δεν πρέπει ούτε να παρασύρεστε από τέτοιους πολίτες ούτε να είστε αγαναχτισμένοι μαζί μου, αφού και σεις οι ίδιοι συμφωνήσατε με τη γνώμη μου ν' αναλάβετε τον πόλεμo, επειδή τώρα ήρθαν οι εχτροί κ' έπραξαν ό,τι ήταν επόμενο να πράξουν μια και δε θελήσατε να τους προσκυνήσετε, κ' επειδή προστέθηκε σ' αυτά και περ' απ' ό,τι περιμέναμε, τούτη η αρρώστεια, το μόνο πράμα απ' όλα που ξεπέρασε τις λογικές εικασίες μας.
Και ξέρω πως εξ αιτίας της κατά μέγα μέρος με μισήσατε περισσότερο, άδικα, εξόν αν, κι όταν ευτυχήσετε σε κάτι χωρίς να το περιμένετε, το αποδώσετε κι αυτό σε μένα. Χρέος έχομε όμως να υπομένομε με καρτερία κατ' ανάγκη όσα στέλνουν οι θεοί, και με παλληκαριά όσα μας κάνουν oι εχτροί.
Γιατί έτσι συνειθίζει κι άλλοτε να φέρνεται η πολιτεία τούτη, κι ας μη σταματήσει τώρα από σας. Συλλογιστείτε πως είναι πολυδοξασμένη σ' όλον τον κόσμο, γιατί δε λυγίζει από τις συμφορές, κ' έχει ξοδέψει πολλές ζωές και βάσανα στον πόλεμο κι απόχτησε την πιο μεγάλη δύναμη που στάθηκε ποτέ, που η θύμησή της θα μείνει αιώνια στους κατοπινούς, έστω κι αν κάποτε από δω κ' εμπρός υποστούμε κάποια μείωση (γιατί όλα όσα υπάρχουν έρχεται ώρα που ξεπέφτουν).
Και θα θυμάται ο κόσμος πως Έλληνες εμείς, εξουσιάσαμε τους περισσότερους Έλληνες από κάθε άλλον, κι ανεβαστάξαμε τους πιο μεγάλους πολέμους και προς όλον τον κόσμο και προς πολλούς χωριστά, και πως φτιάξαμε και κατοικήσαμε την πιο μεγάλη και πλούσια σ' όλα πολιτεία. Αν και σ' όλα τούτα, θα βρει ψεγάδι ο μισερός κι οκνός· μα όποιος θέλει κι αυτός κάτι να κατορθώσει θα επιδιώξει να κάνει το ίδιο, κι όποιος δεν τα 'χει, θα τα φθονήσει.
Κι' άλλοι πολλοί, όσοι θέλησαν να εξουσιάσουν άλλους ανθρώπους, έγιναν μισητοί και βαρείς στους άλλους· όποιος όμως σηκώνει το βάρος του φθόνου για τα πιο μεγάλα επιτεύγματα, αυτός στοχάζεται κι αποφασίζει σωστά. Γιατί το μίσος δεν κρατάει πολύ, αλλά το τρανό μεγαλείο τώρα και η δόξα στο μελλούμενο χρόνο μένουν να τα θυμούνται για πάντα.
Εσείς λοιπόν, ξέροντας πως και το μέλλον θα είναι λαμπρό, κι αποφασίζοντας να μην ντροπιαστείτε στην τωρινή στιγμή, κερδίστε και τα δυο με το άμεσο θαρρετό σας φρόνημα, και μη στέλνετε πια αντιπροσώπους ζητώντας να συνάψετε ειρήνη με τους Λακεδαιμονίους, και μη δείχνετε πως σας βασανίζουν οι τωρινές συμφορές, γιατί εκείνοι που ελάχιστα επηρεάζεται το ηθικό τους από τις εξωτερικές ταλαιπωρίες και που με δύναμη αντιστέκονται με τις πράξεις τους σ' αυτές, αυτοί είναι οι καλύτεροι και σαν πολιτεία όλοι μαζί απ' όλες,τις πολιτείες του κόσμου, και σαν άτομα από κάθε άλλον άνθρωπο».
Πηγή: ellinikoarxeio.com / Μτφρ. Ε. Λαμπρίδη. 1962. ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, ΙΣΤΟΡΙΑΙ ΘΟΥΚ 2.59.1–2.64.6
Πρόλογος, μετάφραση, σχόλια. Εισαγωγή: Ι.Θ. Κακριδής. Ι–IV. Αθήνα: Γκοβόστης

Τάσος (Αναστάσιος) Ισαάκ (1972 - Δερύνεια Αμμοχώστου, 11 Αυγούστου 1996)

11 Αυγούστου 1996 (25 χρόνια πριν) πέθανε:
Τάσος Ισαάκ Κύπριος ακτιβιστής


Ο Τάσος (Αναστάσιος) Ισαάκ (1972 - Δερύνεια Αμμοχώστου, 11 Αυγούστου 1996) ήταν Ελληνοκύπριος ο οποίος δολοφονήθηκε βάναυσα από Τούρκους πολίτες και αστυνομικούς στην διάρκεια αντικατοχικής διαδήλωσης στην περιοχή της νεκρής ζώνης, στη Δερύνεια της επαρχίας Αμμοχώστου.

Τα γεγονότα

Το 1996 η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών οργάνωσε αντικατοχική πορεία με αφετηρία το Βερολίνο και τερματισμό την κατεχόμενη Κερύνεια, με 200 μοτοσυκλέτες από 12 ευρωπαϊκές χώρες. Αφορμή της μοτοπορείας ήταν η 22η επέτειος από την Τούρκικη εισβολή στην Μεγαλόνησο. Η πορεία ξεκίνησε στις 2 Αυγούστου του 1996 από την Πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο. Οι μοτοσικλετιστές ακολούθησαν μια μεγάλη διαδρομή μέσα από χώρες της Ευρώπης για να καταλήξουν στην Kύπρο στις 10 Αυγούστου ενώνοντας τις δυνάμεις τους με ντόπιους μοτοσυκλετιστές. Κατόπιν όμως διεθνών και τοπικών πιέσεων, η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών ακυρώνει το σκέλος της διαμαρτυρίας εντός της Κύπρου, διοργανώνοντας εναλλακτικά την κεντρική της εκδήλωση στο Μακάριο Στάδιο το πρωί της Κυριακής 11 Αυγούστου.

Μία ομάδα μοτοσυκλετιστών αναμεσά τους και ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ, διαφώνησε με την απόφαση της Ομοσπονδίας συνεχίζοντας κανονικά το πλάνο της πορείας τους προς τα κατεχόμενα. Έχοντας πλέον φτάσει τον αριθμό των επτά χιλιάδων μοτοσικλετιστών, από ένα αφύλακτο στρατιωτικό φυλάκιο εισήλθαν στη νεκρή ζώνη του ΟΗΕ, τη λεγόμενη «Πράσινη Γραμμή», καθώς η Κυπριακή Αστυνομία απέτυχε να τους αναχαιτίσει. Την ίδια ώρα, στη λεγόμενη «γραμμή Αττίλα», είχαν συγκεντρωθεί τουλάχιστον 1.000 Τουρκοκύπριοι, ανάμεσά τους και πολλοί οπαδοί των «Γρίζων Λύκων», που είχαν καταφθάσει από την Τουρκία, απειλώντας ότι θα άνοιγε πυρ και αυτό ανησυχούσε τις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Από την 1η Αυγούστου η πορεία απασχολούσε το Εθνικό Συμβούλιο και τα άλλα σώματα της κυβέρνησης. Το κατοχικό καθεστώς πήρε επιπρόσθετα μέτρα στη γραμμή αντιπαράταξης. Παράλληλα, είχαν δοθεί εντολές να πυροβολούνται όσοι επιχειρούσαν να περάσουν στα κατεχόμενα.

Οι μοτοσικλετιστές αρχικά φαίνονταν αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν την πορεία και να φθάσουν τελικά στην Κερύνεια, προβάλλοντας παράλληλα τη θέση ότι δεν είχαν πρόθεση να συγκρουστούν ούτε με την Αστυνομία, αλλά ούτε και με τα Ηνωμένα Έθνη και ότι η πορεία τους ήταν ειρηνική. Παρόντες ήταν και οι 200 Ευρωπαίοι μοτοσικλετιστές που είχαν έλθει στην Kύπρο. Ωστόσο, μετά από συνάντηση που είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, με τον Πρόεδρο και το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας των Μοτοσικλετιστών, η πορεία ματαιώθηκε. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, Γιώργος Χατζηκώστας, σύμφωνα με ό,τι του είχε αναφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Κύπρος ετίθετο σε κίνδυνο με προέλαση των Τούρκων. Έτσι μια πολύ καλά οργανωμένη πορεία διαλύθηκε και μετατράπηκε σε μια ανεξέλεγκτη πορεία που κανείς δεν ήταν σε θέση να ελέγξει πλέον.

Η κατάσταση ξέφυγε από τα οργανωμένα πλαίσια. Οι μοτοσικλετιστές άρχισαν να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Τα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣOΠAZ, στη Λευκωσία. Οι διαδηλωτές πέρασαν στη νεκρή ζώνη. Οι κατοχικές δυνάμεις άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν. Στη Δερύνεια η κατάσταση ήταν χειρότερη, αφού άρχισαν οι συγκρούσεις για να εξελιχθούν στη συνέχεια σε δραματικές. Μοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους ένοπλους στρατιώτες της κατοχικής δύναμης αλλά και οργανωμένους Τούρκους και Τουρκοκύπριους αντιδιαδηλωτές που περιελάμβαναν και οργανωμένες ομάδες των Γκρίζων Λύκων.

Ο Tάσος Ισαάκ, στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλον Ελληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν οι Τούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν μεγάλος αριθμός Τούρκων και Τουρκοκύπριων αντιδιαδηλωτών καθώς και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν επανειλημμένα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς, μέχρις ότου αυτός εξέπνευσε. 'Αφησε την τελευταία του πνοή 95 μέτρα από την την ελληνοκυπριακή πλευρά και 32 από την τουρκοκυπριακή, σύμφωνα με την έκθεση του OHE. Δύο ιρλανδοί αστυνομικοί, μέλη της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ (UNFICYP), δεν κατάφεραν να τον αποσπάσουν από τα χέρια των μαινόμενων Τουρκοκυπρίων. Τα υπόλοιπα μέλη της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ, τα οποία ήταν παρόντα στην σκηνή, επέλεξαν να μην επέμβουν. Καθοδηγητής της δολοφονικής δράσης εναντίον του Tάσου Ισαάκ φέρεται να ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Μεχμέτ Αρσλάν. Από τη γενικευμένη συμπλοκή στη νεκρή ζώνη τραυματίστηκαν συνολικά 54 Ελληνοκύπριοι, 17 Τουρκοκύπριοι και 12 μέλη της ειρηνευτικής δύναμης.

Η κηδεία του Τάσου Ισαάκ έγινε με πάνδημο τρόπο στις 14 Αυγούστου. Τραγική φιγούρα η σύζυγός του, που ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδί. Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες του προς την Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να είναι ο ανάδοχος γονέας του ακόμη αγέννητου μωρού. Όταν γεννήθηκε το κοριτσάκι, βαπτίστηκε Αναστασία από τον Έλληνα τότε Υπουργό Εξωτερικών Θεόδωρο Πάγκαλο. Η Ελληνίδα τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου της έχει αφιερώσει το τραγούδι "Τραγούδι του Χελιδονιού". Μετά την κηδεία, ο οργισμένος εξάδελφός του Σολωμός Σολωμού, 26 ετών, προσπάθησε να αφαιρέσει τουρκική σημαία από φυλάκιο της «Πράσινης Γραμμής», για να πέσει νεκρός από πυρά που προήλθαν από τα Κατεχόμενα.

Στις 24 Ιουνίου 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ένοχη την Τουρκία για τις δολοφονίες Σολωμού και Ισαάκ. Σύμφωνα με το δικαστήριο, η Τουρκία κρίθηκε ένοχη για την παραβίαση του 2ου άρθρου της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, δηλαδή δεν προχώρησε σε ενέργειες για την εύρεση των ενόχων. Επίσης επιδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Ισαάκ.

10+1 εναλλακτικές χρήσεις για το βερνίκι νυχιών

ό,τι σχετικό με νύχια και ο Ρόκυ παρών (φ.Μ.Κυμάκη)

 

10+1 εναλλακτικές χρήσεις για το βερνίκι νυχιών

Πρωτότυποι τρόποι για να χρησιμοποιήσετε εναλλακτικά το βερνίκι νυχιών.

Εκτός από το βάψετε τα νύχια σας, με ένα διαφανές ή ακόμα και ένα χρωματιστό βερνίκι νυχιών μπορείτε να κάνετε και πολλά άλλα πράγματα.
Διαβάστε παρακάτω πώς μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε εναλλακτικά

Χρησιμοποιήστε το πάνω από στυλό για να κάνετε αδιάβροχες τις ταμπέλες σας.

Κλείστε καλά έναν φάκελο βάζοντας λίγο διαβανές βερνίκι.
Για να περάσετε μια κλωστή μέσα από τη βελόνα πιο εύκολα, βουτήξτε την άκρη της κλωστής σε διαφανές βερνίκι!

Περάστε με βερνίκι το εσωτερικό των ασημένιων κοσμημάτων σας για να μην αφήνουν πράσινα σημάδια στο δέρμα σας.

Περάστε τις άκρες από τα κορδόνια των παπουτσιών σας με βερνίκι, είτε χρωματιστό, είτε διαφανές, για να μην ξεφτίζουν.

Βουτήξτε τις βίδες σε βερνίκι και αφού τις τοποθετήσετε, αφήστε το να στεγνώσει. Θα παραμείνουν καλά στη θέση τους!

Σημαδέψτε διάφορα αντικείμενα, όπως τα μπρελόκ από τα κλειδιά σας, για να μην τα μπερδεύετε.

Μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε για να σημαδέψετε τα επίπεδα του περιεχομένου ενός δοχείου ή κουβά.

Βάλτε λίγο βερνίκι πάνω σε ένα μικρό σκίσιμο του καλσόν σας για να το αποτρέψετε από το να γίνει ακόμη μεγαλύτερο.

Βουτήξτε την άκρη των σπίρτων σε διαφανές βερνίκι για να τα προφυλάξετε από τη βροχή. Ιδανικό για το πικ νίκ!

Χρωματίστε με διαφανές βερνίκι τα κατεστραμμένα σημεία μιας ξύλινης καρέκλας για να μην σκαλώνουν τα ρούχα σας!

jenny.gr

Βάσω Μανωλίδου (Αθήνα, 21 Αυγούστου 1910 - 11 Αυγούστου 2004)

11 Αυγούστου 2004 (17 χρόνια πριν) πέθανε:
Βάσω Μανωλίδου Ελληνίδα ηθοποιός


Η Βάσω Μανωλίδου (Αθήνα, 21 Αυγούστου 1910 - 11 Αυγούστου 2004) ήταν σημαντική Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου.

Γεννήθηκε στις 21 Αυγούστου του 1910 στην οδό Μνησικλέους στην Πλάκα.
Πατέρας της ήταν ο Παναγιώτης Μανωλίδης από τον Βελβεντό Πιερίων, εμπορικός αντιπρόσωπος σημαντικών εμπορικών οίκων του εξωτερικού, ενώ η μητέρα της καταγόταν από την Κρήτη, και ήταν απόφοιτος του Αρσακείου. Είχε ακόμα τρία αδέρφια, δυο αγόρια τον Αντρέα και τον Ντίνο και μια αδερφή, την Χρυσάνθη. Στο διπλανό σπίτι της οδού Μνησικλέους μεγάλωνε η πρώτη ξαδέρφη της, Μαίρη Αρβανιτάκη (μετέπειτα Μαίρη Αρώνη) και μαζί έζησαν τα παιδικά τους χρόνια, παίζοντας στις θεατρικές παραστάσεις που έστηναν στην ταράτσα του σπιτιού τους.
Η εκπαίδευσή της έγινε στο παρθεναγωγείο της περίφημης Σχολής Χιλλ στην Πλάκα [1]

Ο πατέρας της, αγαπούσε το θέατρο και την όπερα, και βλέποντας την υποκριτική ικανότητα της κόρης του, την πρόετρεψε (πράγμα σπάνιο για την εποχή) να ασχοληθεί με το θέατρο. Μάλιστα, την συνόδεψε ο ίδιος, για να γραφεί στην τότε πρωτο-ιδρυόμενη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, σε ηλικία μόλις 15 χρονών. [2]

Η Μανωλίδου έδωσε εξετάσεις μπροστά στην κριτική επιτροπή της σχολής, απαγγέλοντας το ποίημα του Λάμπρου Πορφύρα, «Lacrimae rerum» καθώς και ένα απόσπασμα από την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευρυπίδη. Πέρασε τις εξετάσεις παμφηφεί και μάλιστα τέλειωσε τη δραματική σχολή με άριστα.
Την αποφοίτησή της από τη σχολή μαζί με των άλλων συναδέλφων της (ήταν οι πρώτοι απόφοιτοι της σχολής του Εθνικού θεάτρου) χαιρέτησε με ένα σημείωμα του [3] στη Νέα Εστία και ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, προβλέποντας λαμπρό μέλλον για τη νεαρή απόφοιτο.

Η πρώτη της εμφάνιση στο Εθνικό έγινε τον Απρίλιο του 1932, όταν έπαιξε στη «Βαβυλωνία» του Δημ. Βυζάντιου, τον δευτερεύοντα ρόλο της Ανθούλας, της κόρης του ξενοδόχου.
Τον Οκτώβριο του 1932 θα κάνει την δεύτερη εμφάνισή της, στον «Έμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ, στον δευτερεύοντα ρόλο της Νερίτσας.

Από το 1932 έως το 1943 που είναι η πρώτη περίοδος της στο Εθνικό θέατρο, θα καταξιωθεί παίζοντας έργα κλασικού ρεπερτορίου δίπλα στους σημαντικότερους ηθοποιούς της εποχής. Ο σημαντικότερος ρόλος της εκείνης της περιόδου που -σύμφωνα με την ίδια [4] την καταξίωσε στους συναδέλφους της και στο κοινό ήταν αυτός της Οφηλίας, στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, με πρωταγωνιστή τον Αλέξη Μινωτή και σκηνοθέτη τον Δημήτρη Ροντήρη, το 1937.

Στους «Ταπεινούς και καταφρονεμένους» του Ντοστογιέφσκι που θα παίξει δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη, - τον Απρίλιο του 1934, θα κάνει τους κριτικούς να την προσέξουν ιδιαίτερα. Ο Μιχάλης Ροδάς, στην κριτική του θα γράψει ...ηρωίδα της παραστάσεως ήταν η Βάσω Μανωλίδου στην πολύπαθη Ελένη – Νέλλη. Έπαιξε με φυσικότητα, με τέχνη γενικά αξιοθαύμαστη και με συνοχή καλλιτεχνική απ' αρχής μέχρι τέλους.... [5] Ο δε θεατρικός κριτικός της εφημερίδας «Καθημερινή» Γ. Νάζος γράφει ότι ...ιδιαιτέρως δέον να εξαρθή η λαμπρά απόδοσις της δίδος Μανωλίδου, η οποία συνεκράτησε αδιάπτωτον την συγκίνησιν του κοινού ως επιληπτική ορφανή, αφηγούμενη επί μίαν ολόκληρον σκηνήν το δράμα της ζωής της.... [6]

Άλλη παράσταση – ορόσημο όχι μόνο στην καριέρα της αλλά και γενικά στο ελληνικό θέατρο ήταν «Ο Βασιλιάς Ληρ» του Σαίξπηρ και πάλι, το 1938. Σε αυτήν την παράσταση, πρωταγωνιστούσε ό,τι εκλεκτότερο είχε το ελληνικό θέατρο τότε. Βασιλιάς Ληρ ήταν ο Αιμίλιος Βεάκης, η Βάσω Μανωλίδου έπαιζε την μία από τις κόρες του, την Κορντέλια, η Κατίνα Παξινού έπαιζε την άλλη κόρη του, τη Γονερίλη ενώ η Ελένη Παπαδάκη έπαιζε την τρίτη κόρη, την Ρεγάνη. [7]

Την άνοιξη του 1943 θα εγκαταλείψει το Εθνικό και θα συστήσει θίασο, με τον Νίκο Δενδραμή και τον Γιώργο Παππά. Θα αντιμετωπίσει για πρώτη φορά τις προκλήσεις του ελεύθερου θεάτρου, δεν θα αποφύγει βέβαια να παίζει έργα που φέρνουν κόσμο στα ταμεία και όχι έργα καλλιτεχνικών αξιώσεων, αλλά παρόλα αυτά, θα προσπαθήσει για το καλύτερο.
Στον θίασο αυτόν, από τον Σεπτέμβρη του 1943 θα συμμετέχει - για περιορισμένο διάστημα - και ο Αιμίλιος Βεάκης ενώ σκηνοθέτης θα είναι ο Τάκης Μουζενίδης.
Από την άνοιξη του 1944, θα συνεχίσει μόνο με τον Γιώργο Παππά, στο θέατρο «Λυρικόν»


ενώ από το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, θα συνεργαστεί με τον θίασο της Μαίρης Αρώνη και του Δημήτρη Χορν, με τους οποίους θα κάνει και μια μεγάλη περιοδεία στον ελληνισμό του εξωτερικού.
Τον χειμώνα του 1944, ο θεατρικός κριτικός Αχιλλέας Μαμάκης στην εφημερίδα «Αθηναϊκά Νέα» της 10ης Ιανουαρίου 1944 κάνοντας έναν απολογισμό του θεατρικού έτους 1943 γράφει για την Μανωλίδου: ... κατάφερε στο έργο «Φωτεινή Σάντρη» να δείξει το ξεχωριστό, αληθινά μοναδικό ταλέντο της σαν δραματική ενζενύ. Γνώρισε μεγάλη επιτυχία σε όλες τις εμφανίσεις της, και έδειξε σε όλους.... ότι εξελίσσεται και προοδεύει. Συμπληρώνει ότι ...πολλοί της καταλογίζουν ότι παίζει σε μονότονα μοτίβα, - με προσαρμογή όχι του εαυτού της στον εκάστοτε ρόλο, αλλά του κάθε ρόλου στα προσωπικά εκφραστικά της μέσα – και ότι ακόμη μπορεί να έχει αδυναμία στην στερεότυπη κοριτσίστικη γραμμή την οποία την έχει ντρεσάρει ο κ. Ροντήρης κατά την 12ετή θητεία της στο Εθνικό,... ωστόσο πιστεύω ότι είναι μια εκλεκτή νέα πρωταγωνίστρια. [8]

Στο Εθνικό θα γυρίσει οριστικά το 1955 και θα μείνει μέχρι το τέλος της καριέρας της, το 1980.
Το 1955, ακόμα μια ευτυχισμένη στιγμή για το ελληνικό θέατρο,θα συναντηθεί θεατρικά με την ξαδέλφη της Μαίρη Αρώνη και θα ερμηνεύσουν υποδειγματικά το ντουέτο Μαρία Στούαρτ (Μανωλίδου)– Ελισάβετ (Αρώνη), στο έργο «Μαρία Στούαρτ» του Σίλλερ.
Όλα αυτά τα χρόνια θα ερμηνεύσει διάσημους πρωταγωνιστικούς ρόλους στα καλύτερα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου.
Το 1978 θα έχει ακόμα μία προσωπική επιτυχία ερμηνεύοντας απαράμιλλα τον ρόλο της Αμάντα (της μητέρας) στον «Γυάλινο κόσμο» του Τένεσι Ουίλιαμς. ...Μεθυστική και αδαμάντινη ένιωσε το ρόλο της Αμάντα σε όλες τις αποχρώσεις του, ...και ενσαρκώνει με ευαισθησία, άνεση και σιγουριά αυτή τη μητέρα.. γράφει στην κριτική του ο Βαγγέλης Ψυράκης στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία». [9]

Το 1980 θα τελειώσει την καριέρα της με έναν υποκριτικό θρίαμβο.
Θα παίξει τον ρόλο της Ουίννυ στις «Ευτυχισμένες μέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ (με Ουίλλυ τον Μηνά Χατζησάββα). Ένα έργο δύσκολο, ένας πραγματικός άθλος για τον ηθοποιό που στερούμενος τα άλλα εκφραστικά του μέσα είναι υποχρεωμένος να παίξει μόνο με το πρόσωπο και τη φωνή. Η Μανωλίδου αφού χρειάστηκε να μάθει απέξω ένα μονόλογο 60 σελίδων, και να παίξει θαμμένη σχεδόν μέχρι το λαιμό, μέσα σε έναν εκτυφλωτικά φωτιζόμενο αμμόλοφο, επί 1 1/2 ώρα μόνη της πάνω στη σκηνή, τα κατάφερε προσθέτοντας επάξια το όνομά της δίπλα στα ιερά τέρατα του παγκόσμιου θεάτρου (π.χ. Πέγκι Άσκροφτ) που υποδύθηκαν με επιτυχία αυτόν το ρόλο.

Τον Αύγουστο του 1995 τιμήθηκε με το παράσημο του Ταξιάρχη του τάγματος του Φοίνικος από τον προεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο μαζί με τους συναδέλφους της Ειρήνη Παππά, Δημήτρη Χορν, Άννα Συνοδινού και Ασπασία Παπαθανασίου. [10]

Ήταν σύζυγος για πάνω από 50 χρόνια του θεατρικού επιχειρηματία Θεόδωρου Κρίτα, και μητέρα μιας κόρης, της Αλίνας Κρίτα.
Έμενε στο Παλαιό Φάληρο στην Αθήνα.
Πέθανε – πλήρης ημερών – σε ηλικία 94 ετών.

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ 1794

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ 1794

http://lithosfotos.blogspot.gr/2013/04/1794.html  
ΦΟΛΕΓΑΝΔΡΟΣ: ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ 1794 ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΥΡΟ ΧΡΥΣΟ. ΜΑ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΓΑΠ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ;

Αναξιοποίητα παραμένουν εντοπισμένα με αποδείξεις πλούσια κοιτάσματα ενώ παράλληλα πυκνώνουν οι φωνές για την ανακήρυξη της ΑΟΖ με στόχο την εκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων υπάρχουν στο Αιγαίο. Ντοκουμέντο του 1794, σύμφωνα με την Εφημερίδα των Συντακτών, αναφέρεται στον "εκ Λακεδαίμονος ληστοπειρατή Ζαχαριά που ήλθε μετά μιας γαλέρας, ίνα λεηλατήσει την νήσον, εναυάγησε εις τα βορειοδυτικά εις θέσιν καλούμενην Λυγαριά".
Το ντοκουμέντο εξιστορεί στη συνέχεια το πώς κάποιοι ναυτικοί, στην προσπάθειά τους να φτάσουν στους απόκρημνους βράχους στο σημείο του ναυαγίου, παρατήρησαν κόκκινα μεταλλικά πετρώματα με πολύ χαρακτηριστική οσμή και ατμούς που έβγαιναν μέσα από τις ρωγμές τους.
Σημειώνεται εδώ ότι ήδη το μικρό αυτό νησί με τους λιγοστούς κατοίκους είχε, παρακαλώ, δικό του νόμισμα με την "κεφαλή του Απόλλωνος και εκατέρωθεν κερασφόρον ταύρον".
Πολλά χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1956, έγινε ο σεισμός στη Σαντορίνη. Σύμφωνα με τον καθηγητή Β. Παπαζάχο, "ο σεισμός της 9ης Ιουλίου 1956, που έλαβε χώρα στο ρήγμα της θαλάσσιας λεκάνης της νότιας Αμοργού, ήταν ο μεγαλύτερος του 20ου αιώνα σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Οι έρευνες για υδρογονάνθρακες στην Ελλάδα, όπως αναφέρεται στην επίσημη σελίδα του ΥΠΕΚΑ, ανάγονται στις αρχές του 20ου αιώνα (1903), παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αναφορές για κάποιες προσπάθειες οι οποίες έλαβαν χώρα τη δεκαετία του 1860.
Το 1960 ξεκινά μια συστηματικότερη προσπάθεια από το υπουργείο Βιομηχανίας με τη συνδρομή του ΙΓΜΕ και σύμβουλο το Γαλλικό Ινστιτούτο Πετρελαίων.
Λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1975 ιδρύεται ο Φορέας Διαχείρισης των δικαιωμάτων του Ελληνικού Δημοσίου στην αναζήτηση, έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, δηλαδή η ΔΕΠ Α.Ε. και λίγο αργότερα άρχισαν οι παραχωρήσεις για έρευνες σε ξένες εταιρείες.
Τον Απρίλιο του 2006 εμφανίστηκε στην Ελλάδα ο ωκεανογράφος Ρόμπερτ Μπάλαρντ με το ερευνητικό σκάφος Endeavor, κάνοντας την έρευνα που ήθελε εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων στη Σαντορίνη, όπου το γεωλογικό ενδιαφέρον ήταν κυρίως γεωλογικό.
Το 2010 ολοκληρώνεται το ερευνητικό πρόγραμμα με τίτλο "New Frontiers in Ocean Exploration 2010" που έβγαλε πολλά ευρήματα.
"Το ιδιόμορφο περιβάλλον που αναπτύχθηκε στον κρατήρα του ηφαιστείου περιείχε ενεργά υδροθερμικά πεδία, παράξενα βακτήρια και ιδιόμορφες συνθήκες περιβάλλοντος", ενώ "όλος ο πυθμένας του ηφαιστείου καλύπτεται από ένα κοκκινωπό πορτοκαλί στρώμα".
Με τις τεχνολογικά άρτιες έρευνες να συμπίπτουν με τις ερασιτεχνικές παρατηρήσεις των ναυτικών και των κατοίκων που αναφέρει το ντοκουμέντο του 1794, όλα, σύμφωνα με την Εφημερίδα των Συντακτών, συγκλίνουν στο συμπέρασμα πως στη συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή υπάρχουν μεγάλες ποσότητες πετρελαίου και μέταλλα πολύτιμα και ίσως και χρυσός.
Η περιοχή αυτή της Λυγαριάς ανήκει στη Φολέγανδρο, την οποία καθόλου τυχαία είχε αποκαλέσει ο Άρατος "Σιδηράν", όπως αναφέρει ο περιηγητής Τουρνεφόρτ τον 18ο αιώνα, τότε που έγινε δηλαδή και το φοβερό ναυάγιο του πειρατή Ζαχαριά. Πηγή

Σήμερα 11/8 ... Μάρτυρος Εύπλου του διακόνου

καλλιτεχνικό προφιλ του απολιθωμένου κορμού (φ.Μ.Κυμάκη)

Μάρτυρος Εύπλου του διακόνου



για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-