Ότο Λίλιενταλ (Karl Wilhelm Otto Lilienthal, 23 Μαΐου 1848 – 10 Αυγούστου 1896)

Ο Ότο Λίλιενταλ (Karl Wilhelm Otto Lilienthal, 23 Μαΐου 1848 – 10 Αυγούστου 1896) ήταν Γερμανός μηχανικός. Θεωρείται πατέρας της ανεμοπορίας. Γεννήθηκε στο Άνκλαμ και ασχολήθηκε με την πραγματοποίηση διαφόρων μικροεφευρέσεων. Ασχολήθηκε επίσης τα μέγιστα με τη μελέτη της αεροδυναμικής. Έχοντας ως πρότυπο το πώς πετούν τα πτηνά, ο Λίλιενταλ επινόησε έναν τύπο ανεμόπτερου με κυρτά πτερύγια, όπως των πουλιών, με το οποίο πραγματοποίησε πολλές πτήσεις σε πλαγιές λόφων. Στις 9 Αυγούστου 1896 τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια της 2.400ης πειραματικής πτήσης του με το Normalsegelapparat και υπέκυψε στα τραύματά του την επομένη 10 Αυγούστου. Τάφηκε στο Βερολίνο. Στη κορυφή ενός από τους λόφους που επιχειρούσε τις πειραματικές του πτήσεις έχει ανεγερθεί σήμερα ομώνυμο μνημείο.

Μοντέλα των ανεμοπλάνων του

Έγραψε το έργο "Η πτήση των πτηνών ως βάση της αεροπλοΐας", στο οποίο εξέθεσε τις ιδέες του, καθώς και το Ημερολόγιό του, τα οποία και υπήρξαν πολύτιμα βοηθήματα των μεταγενεστέρων. Ο Ότο Λίλιελαντ υπήρξε επίσης και εφευρέτης μικρού τύπου κινητήρος.

 

Ζακ Αρκαντέλτ ή Αρκαντέλ (Jacques Arcadelt, ή Jacob Archadelt, ή Arcadet, ή Arcadente) [4], Μπολόνια 5 Νοεμβρίου 1504; 1505; 1507; – Παρίσι 14 Οκτωβρίου 1568)

10 Αυγούστου 1507 (514 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Ζακ Αρκαντέλτ Φλαμανδός συνθέτης

Ο Ζακ Αρκαντέλτ ή Αρκαντέλ (Jacques Arcadelt, ή Jacob Archadelt, ή Arcadet, ή Arcadente) [4], Μπολόνια 5 Νοεμβρίου 1504; 1505; 1507; – Παρίσι 14 Οκτωβρίου 1568) ήταν Γαλλοφλαμανδός συνθέτης του 16ου αιώνα, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της πρώτης γενεάς συνθετών του ιταλικού μαδριγαλίου της Αναγέννησης. [5] Παρόλο που, γενικά, είναι γνωστός για τις φωνητικές κοσμικές του συνθέσεις, έγραψε και θρησκευτική μουσική.

Το πρώτο βιβλίο του με μαδριγάλια, που δημοσιεύτηκε μέσα σε μια δεκαετία από την εμφάνιση των πρώτων δειγμάτων της συγκεκριμένης φόρμας, ήταν η πιο ευρέως τυπωμένη συλλογή μαδριγαλίων ολόκληρης της εποχής. [6] Εκτός από μαδριγαλιστής, ήταν εξίσου παραγωγικός και έμπειρος στο να συνθέτει λυρικά τραγούδια (chansons), κυρίως αργά στην καριέρα του, όταν ζούσε στο Παρίσι. [7] Μέσα από τις εκδόσεις του Αρκαντέλτ, που ήσαν περισσότερες από εκείνες οποιουδήποτε άλλου συνθέτη του είδους, το μαδριγάλι έγινε γνωστό έξω από την Ιταλία. Οι μεταγενέστεροι συνθέτες θεωρούσαν το στυλ του ως ιδεώδες. Κατοπινές ανατυπώσεις του πρώτου βιβλίου του για μαδριγάλια χρησιμοποιήθηκαν συχνά για διδακτικούς σκοπούς, για περισσότερο από έναν (1) αιώνα μετά την αρχική δημοσίευσή του. [8]

Βιογραφικά στοιχεία

Λίγα είναι γνωστά για τα πρώτα χρόνια της ζωή του Αρκαντέλτ. Πιθανόν, ήταν φλαμανδός με γαλλική ανατροφή και, από παραλλαγές στην ορθογραφία του ονόματός του, μπορεί να καταγόταν από την περιοχή της Λιέγης ή του Ναμύρ, στο σημερινό Βέλγιο. Έφυγε στην Ιταλία, νεαρός, και τον βρίσκουμε στη Φλωρεντία από τα τέλη της δεκαετίας του 1520, έχοντας έτσι την ευκαιρία να συναντήσει ή να συνεργαστεί με τον Φιλίπ Βερντελό. [9] Ίσως πήγε για μικρό χρονικό διάστημα στη Βενετία όπου, μάλλον, ήρθε σε επαφή με τον κύκλο του Αδριανού Βίλαερτ, που ήταν αρχιμουσικός στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου. [10] Γύρω στο 1538 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, όπου είχε ακρόαση και συμμετοχή στην παπική χορωδία της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου. Ήδη, πολλοί συνθέτες από την Ολλανδία δούλευαν ως τραγουδιστές καθ' όλη εκείνη την εποχή και είναι, μάλιστα, πιθανό να πήγε στη Ρώμη πριν έρθει στη Φλωρεντία. [11] Tον Ιανουάριο του 1539, πιθανότατα έγινε μέλος του Ιουλιανού Παρεκκλησίου στη Ρώμη (τα αρχεία αναφέρουν κάποιον Jacobus flandrus, υποδηλώνοντας φλαμανδική προέλευση, αλλά δεν μπορεί να είναι γνωστό με βεβαιότητα αν υποδηλώνεται ο Αρκαντέλτ). [12] Μετά από μερικούς μήνες έγινε μέλος της περίφημης Καπέλα Σιστίνα, όπου διορίστηκε magister puerorum. Την ίδια χρονιά, εκδόθηκαν τουλάχιστον τέσσερα βιβλία των μαδριγαλίων του. [13] Η πρώτη από αυτές τις συλλογές, Il primo libro di madrigali, έφτασε τις 45 εκδόσεις, καθιστώντας την, τήν πιο ευρέως ανατυπωμένη συλλογή μαδριγαλίων της εποχής. [14] Θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι σπούδασε με τον Ζοσκέν ντε Πρε. [15]

Ο Αρκαντέλτ παρέμεινε στη Ρώμη ως τραγουδιστής και συνθέτης στην Καπέλα Σιστίνα μέχρι το 1551, εκτός από μια επίσκεψή του στη Γαλλία το 1547. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πιθανότατα στις αρχές του 1542, γνώρισε τον περίφημο Μιχαήλ Άγγελο, αλλά η μουσική που έγραψε για δύο σονέτα του, αντιμετωπίστηκαν, μάλλον, με αδιαφορία από εκείνον. Πράγματι, από τις επιστολές του Μιχαήλ Αγγέλου σχετικά με το θέμα, πιθανότατα, ο διάσημος καλλιτέχνης θεωρούσε τον εαυτό του ως μη-μουσικό και ανίκανο να εκτιμήσει το έργο του Αρκαντέλτ. Πάντως, ο Μιχαήλ Άγγελος χάρισε στον συνθέτη ένα κομμάτι σατέν κατάλληλο για να φτιάξει ένα ακριβό πανωφόρι (doublet). [16]

Ο Αρκαντέλτ έγραψε πάνω από 200 μαδριγάλια πριν φύγει από την Ιταλία, το 1551, για να επιστρέψει στη Γαλλία, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του. Τα πολυάριθμα λυρικά τραγούδια (chansons) του χρονολογούνται από αυτό το έτος και μετέπειτα. [17] Το 1557 δημοσίευσε ένα βιβλίο με λειτουργίες, αφιερωμένο στον νέο εργοδότη του, Charles de Guise, Καρδινάλιο της Λορένης (ο Αρκαντέλτ ήταν maître de chapelle, δηλ. Διευθυντής Παρεκκλησίου). Σε αυτή την έκδοση αναφέρεται ως μέλος του Βασιλικού Παρεκκλησίου και, ως εκ τούτου, πρέπει να υπηρετούσε τόσο τον Ερρίκο Β’ -ο οποίος πέθανε το 1559- όσο και τον Κάρολο Θ’, κατά τη διάρκεια της όψιμης φάσης της σταδιοδρομίας του. Στο Παρίσι συνεργαζόταν με τον εκδοτικό οίκο «Le Roy & Ballard», με τον οποίο εξέδωσε τα άφθονα λυρικά τργούδια, τις λειτουργίες και τα μοτέτα του, ακριβώς όπως οι Βενετοί εκδότες είχαν δημοσιεύσει, παλαιότερα, τα μαδριγάλιά του. [18]
Ο Φρανσουά Ραμπελαί μνημονεύει τον Αρκαντέλτ στην εισαγωγή του βιβλίου IV του διάσημου έργου του, Γαργαντούας ( Gargantua και Pantagruel). [19][20]

ΤΑΡΤΑ ΚΑΡΥΔΑΣ

 

ΤΑΡΤΑ ΚΑΡΥΔΑΣ
ΥΛΙΚΑ
Τριμμένη καρύδα 200gr
Αυγο 1
4 κουταλιές (σούπας) της ζάχαρης
3 κουταλιές (σούπας) νερό
Γάλα καρύδας 200γρ
Ζαχαρουχο γάλα 100γρ
Γαλα 100γρ
1 φάκελο της ζελατίνης
Τριμμένη σοκολάτα
γάλακτος για πασπαλισμα

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
1.Σε ένα μπολ, ανακατέψτε την τριμενη καρύδα τη ζάχαρη και το νερό.

2.Σε μια φορμα Ταρτας βουτηρωμενη και αλευρωμενη απλωνουμε σε λεπτο στρωμα το μιγμα.

3.Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200β. μεχρι να ροδιση.
Αφηνουμε να κρυώσει.

4.Ετοιμάστε τη γέμιση σε ένα μιξερ, χτυπήστε ελαφρά το Γαλα 100γρ, το γάλα καρύδας 100γρ, το ζαχαρουχο γάλα 100γρ και το αυγο.

5.Βαζουμε την ζελατίνη σε κρυο νερο και μολις μαλακωσει την βαζουμε στο μιγμα και ανακατευουμε ελαφρα.

6.Απλωνουμε το μιγμα πανω στην ταρτα που εχει κρυωσει και την βαζουμε καταψυξη για 3 ωρες.

7.Χτυπαμε ελαφρα το γαλα καρυδας 100γρ, περιχυνουμε πριν σερβιρουμε και πασπαλιζουμε με την τριμενη σοκολατα.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!

Γιάννης Φλερύ (1914 - 10 Αυγούστου 2001),

10 Αυγούστου 2001 (20 χρόνια πριν) πέθανε:

Γιάννης Φλερύ Έλληνας χορογράφος και χορευτής

Ο Γιάννης Φλερύ (1914 - 10 Αυγούστου 2001), καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γιάννη Παπαντωνόπουλου, ήταν Έλληνας χορογράφος, με σημαντικό έργο στο χώρο του ελαφρού θεάτρου και κυρίως της επιθεώρησης και της οπερέτας.
Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1914. Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, το 1937, είχε παρτενέρ τη Λίζα Ποζέλι και αργότερα τη Μπέλα Σμάρω. Το 1943, γνώρισε τη Λίντα Άλμα, στο βαριετέ «Παναθήναια», στο τέρμα της Λεωφ. Αλεξάνδρας, όπου χόρευε. Μαζί με την Άλμα, έκαναν καριέρα για 28 χρόνια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1946 η διάσημη Γαλλίδα τραγουδίστρια Εντίτ Πιάφ τους είδε να χορεύουν στο Παρίσι, στο καμπαρέ «Μαϊάμι» και στη συνέχεια συνεργάστηκε με το ζευγάρι στο θέατρο «Ετουάλ».

Εκτός από χορευτής σε παραστάσεις, αργότερα έκανε και χορογραφία σε πάνω από 40 ελληνικές ταινίες, όπως μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη. Τελευταία του δουλειά ήταν στο έργο «Βίρα τις Άγκυρες» το οποίο ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο

Απεβίωσε στις 10 Αυγούστου 2001.[2]

Μακεδόνες Βασιλείς

Μακεδόνες Βασιλείς: Αλέξανδρος A', ο «Φιλέλλην»

Αλέξανδρος Α΄ ο Φιλέλλην
N. Γ. ΚΟΕΜΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
Συνήθως, προκειμένου περί αρχαίας Μακεδονίας, ασχολούνται οι απομνηματογράφοι μας με τον Μέγα Αλέξανδρο και το έργο του η με τον πατέρα του, Φίλιππο τον Β'
Άλλα ας ασχοληθούμε και με ένα προγενέστερο βασιληά της Μακεδονίας, τον Αλέξανδρο Α', τα έργα του οποίου πρέπει να μη αγνοούνται από τους Ελληνας.

Ό Αλέξανδρος Α' (532 - 454 π. X.) ήτο από τις πλέων έξέχουσες φυσιογνωμίες μεταξυ των Μακεδόνων Βασιλέων, επονομασθείς από τους νοτίους Έλληνας «ό Φιλέλλην», εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης δι’ όσα καλά επραξε για την Ελλάδα.

Έπί των ημερών του, με τους Μηδικούς πολέμους, διεδραματίσθησαν σπουδαία γεγονότα εις την ελληνικήν (βαλκανικήν) χερσόννησον, εις τα οποία συνέδραμε με τον τρόπο του δια την τελική ήττα των Περσών.


Ό Αλέξανδρος Α', ως διάδοχος του Θρόνου.
Γυιός του ’Αμύντα Α', ο Αλέξανδρος, όταν ήταν έφηβος 17 χρόνων, ωργάνωσε κατά τρόπο παιδαριώδη και ασύνετο, αλλά και επικίνδυνο δι΄ εαυτόν και τον βασιλικό οίκο, τον φόνον των Πρέσβεων του ισχυρού Πέρσου βασιλέως Δαρείου Α', του Ύστάσπους.




Δαρείος ο Α΄
Ό Δαρείος, έκστρατεύσας κατά της Σκυθίας εις τον Δούναβιν και λόγω του χειμώνος έπανακάμψας ο ίδιος εις ’ Ασίαν, ειχε διατάξει τον Στρατηγό και ισχυρό Πέρση Μεγιστάνα Μεγάβαζον να διαχειμάση εις Αίμον με τους άνδρας του (ογδόντα χιλιάδες).

Ό Μεγάβαζος, για να εξασφάλιση τα νώτα του, ζητούσε την υποταγή των Μακεδόνων, άλλα οι (επτά) Πρέσβεις του συμπεριεφέρθησαν ως κυρίαρχοι, δηλαδή σαν να είχαν ήδη υποδουλώσει τους Μακεδόνας.

'Αξίωσαν να παρακαθήσουν μαζί τους αι σύζυγοι και Θυγατέρες του Βασιλικού οϊκου εις Αϊγάς (Έδεσσαν) στο συμπόσιο που τους παρέθεσε ο 'Αμύντας, ως φιλόξενος βασιληάς.

Ό 'Αμύντας, άφου δεν κατώρθωσε να πείση τους Πέρσες ότι δεν συνηθίζεται στο Βασίλειό του να συμμετέχουν αι γυναίκες εις συμπόσια των άνδρών, αναγκάσθηκε να ένδώση.

Αμέσως οι εν ευθυμία ευρισκόμενοι Πρέσβεις έδειξαν τας κτηνώδεις διαθέσεις των.

Ό 'Αλέξανδρος, αφού παρεκάλεσε τον γέρο πατέρα του να άποσυρθή δι* άνάπαυσιν, ύπεσχέθη στους Πέρσες να στείλη πρώτα τις γυναίκες στο λουτρό και να τις ξαναφέρη ευπρεπισμένες. Οί Πέρσαι δέχθηκαν.

'Έντυσε, λοιπόν, μερικούς φίλους της ηλικίας του με γυναικεία ρούχα και ένα εγχειρίδιο μέσα στον κόρφο ο καθένας, καθώς και πέπλο στο πρόσωπο σαν βέλο, για να παραπλανήσουν τους μισομεθυσμένους Πέρσες.
'Έτσι ήρθαν και στρώθηκαν δίπλα τους.

Οί Πέρσαι άρχισαν να αποθρασύνωνται και να ερωτοτροπούν.

Σε ένα σύνθημα του Διαδόχου τα κρυμένα μαχαίρια μπήχθηκαν στα στήθη των Περσών.

Το ϊδιο έγινε και στην άλλη αίθουσα, όπου διασκέδαζαν οι Ύπασπισταί και οι άκόλουθοι των Πρέσβεων.
Αύτά εγιναν περί το 514π.Χ.

Ευτυχώς ο Μεγάβαζος άναγκάσθηκε να έπιστρέψη εις Περσίαν, λόγω μεγάλων φθορών που ύφίστατο ο στρατός του άπό τους Θράκας και τον βαρύ χειμώνα. Τό 507 όμως ο Άμύντας άναγκάσθηκε να δώση «γην και ύδωρ» εις τους νέους Πρέσβεις του Δαρείου. Αύτή τή φορά αρχηγός των Πρέσβεων ήταν ο Βουβάρης, υιός του Μεγαβάζου.

Ό Βουβάρης έρωτεύθηκε την αδελφή του 'Αλεξάνδρου Γυγαίαν και ο Άμύντας δια λόγους πολιτικής σκοπιμότητος τον δέχθηκε ως γαμβρόν του.
'Ετσι απέκτησε ένα ισχυρό ύποστηρικτή των συμφερόντων του πλησίον του Δαρείου και τα πράγματα κάπως τακτοποιήθηκαν.


Ό Αλέξανδρος Α' Βασιλεύς της Μακεδονίας.
Μετά τον θάνατον του Άμύντα έξηκολούθησε ο 'Αλέξανδρος να είναι κατά τύπους ύποτελής του Πέρσου Βασιλέως, μέχρι του 479 π. X., οπότε απέκτησε την πλήρη άνεξαρτησίαν του, ως θά ίδωμεν.

Τό 496 ο ηλικίας 34 ετών και άπω διετίας βασιλεύς 'Αλέξανδρος Α' ελαβε μέρος εις τους 'Ολυμπιακούς 'Αγώνας, τερματίσας πρώτος μαζί με ένα άλλον Έλληνα εις το αγώνισμα «δρόμον του σταδίου».




«'Επειδή άπέδειξεν ως εϊη Αργείος,
εκρίθη τε είναι Έλλην
και άγωνισάμενος στάδιον
συνέπιπτε τώ πρώτω»
(Ήροδ. Ε' 22).

Το είχε καύχημα ότι ήτο Έλλην Ήρακλείδης.
Αυτή η συμμετοχή του εις τους Όλυμπιακούς άποδεικνύει την Ελληνικότητα του Γένους του.

Ας σημειωθή ότι πολλοί άλλοι Μακεδόνες, κοινοί θνητοί και όχι μόνον εκ της βασιλικής οικογενείας, φέρονται άναγεγραμμένοι ως νικηταί εις τους Όλυμπιακούς 'Αγώνας, εις τους όποιους μόνον ‘Έλληνες είχαν το δικαίωμα να συμμετέχουν
(π. χ. ο Κλείτων, δια τον όποιον ό/Διόδωρος, (ΧΥΙΙ, 82, I), γράφει το εξής :

«Όλυμπιάς δ’ ήχθη τρίτη πρός ταίς εκατόν δέκα, καθ' ήν ένίκα στάδιον Κλείτων Μακεδών»).

Εις έπίσκεψίν του εις 'Αθήνας ο 'Αλέξανδρος Α' άνεκηρύχθη
«Πρόξενος και Φίλος»,
δηλαδή αντιπρόσωπος των Αθηναίων εις την Αυλήν του και προστάτης των συμφερόντων των Αθηνών.

η συνέχεια εδώ
http://yaunatakabara.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html

Ηλίας Βουτιερίδης (1874 - 10 Αυγούστου 1941)

10 Αυγούστου 1941 (80 χρόνια πριν) πέθανε:

Ηλίας Βουτιερίδης Έλληνας συγγραφέας

Ο Ηλίας Βουτιερίδης (1874 - 10 Αυγούστου 1941[1]) ήταν Έλληνας ιστορικός της ελληνικής λογοτεχνίας, ποιητής, πολεμιστής και δημοσιογράφος.
Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Σουλινά στη Ρουμανία όταν ο πατέρας του υπηρετούσε εκεί ως προξενικός υπάλληλος. Στην Κρητική επανάσταση του 1897 συμμετείχε ως εθελοντής, έγραψε δε και εξέδωσε με έξοδα της Επαναστατικής Επιτροπής της Κρήτης την Ιστορία της Κρητικής Επανάστασης του 1897. Το 1900 εξέδωσε τη ποιητική του συλλογή «Σύννεφα».

Από το 1903 συνεργάσθηκε με το δημοτικιστικό περιοδικό Νουμάς που εκδιδόταν από τον Δ. Ταγκόπουλο. Μεγάλο μέρος δε αυτού το έγραφε ο Βουτιερίδης με τα ψευδώνυμα «Γρίφιλος», «Γοργίας», «Σταύρος Λαμπέτης» και «Τίμωνας».

Ο Βουτιερίδης υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους αγωνιστές του ακραίου δημοτικισμού. Αντίθετα στη τέχνη του παρόλο ότι ήταν συντηρητικός δεν παρέμεινε μακριά από την επίδραση των νεωτεριστικών ιδεών της εποχής του.

Ως δημοσιογράφος υπήρξε από τους επιφανέστερους στην εποχή του και είχε χρηματίσει δύο φορές Πρόεδρος της Ενώσεως Συντακτών των Αθηναϊκών εφημερίδων το 1920 και 1923. Υπήρξε επίσης Καθηγητής της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου καθώς επίσης και Γραμματεύς στην Εθνική Βιβλιοθήκη.

Η σύζυγός του, Ναταλία, απεβίωσε το 1982.[2] Από τον γάμο τους απέκτησαν έναν γιο, τον Περικλή.
ΕργογραφίαΣτο έργο του εκτός από την Ιστορία της Κρητικής επανάστασης, συγκαταλέγεται η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (δίτομο έργο για το διάστημα 1453-1800, εκδόθηκε το 1924- 1927, η Σύντομη Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας (καλύπτει το διάστημα 1000-1930 και εκδόθηκε το 1933), Νεοελληνική Στιχουργική (1929) και πολλές μεταφράσεις αρχαίων λυρικών. Επίσης δημοσίευσε πολλές ποιητικές συλλογές, δράματα καθώς και μεταφράσεις.

Πόσα μπορούμε να διδαχθούμε

http://ellas2.wordpress.com«Ἐδῶ ζῆ, ἀναπνέει, πάλλεται, ἰδέα ΕΛΕΥΘΕΡΑ, γενναὶα, αποφασιστική». Περικλῆς Γιαννόπουλος
Πόσα μπορούμε να διδαχθούμε από τους αρχαιοελληνικούς θεσμούς! Ο νόμος για τους αρχαίους Έλληνες είχε διττή διάσταση:Αφ’ ενός μεν υπήρχαν οι άγραφοι και πανελλήνιοι νόμοι που πιστευόταν ότι είχαν θεϊκή προέλευση, όπως π.χ. το να σέβεται κανείς τον ικέτη και να μην βιαιοπραγεί κατ’ αυτού, όταν προσφεύγει στον βωμό η σε ένα ιερό ή το να μην παρεμποδίζει κάποιος την ταφή με τις προσήκουσες τιμές στον νεκρό κ.ά. Αφ’ ετέρου, είναι οι νόμοι οι ανθρώπινοι, γραπτοί, που τέθηκαν από μεγάλους νομοθέτες, όπως ο Λυκούργος, ο Σόλων, ο Ζάλευκος, ο Χαρώνδας, ο Δράκων, ο Πιττακός και άλλοι, οι οποίοι νόμοι αποσκοπούσαν στην ευνομία και την ευημερία των πολιτών.
Αυτοί οι τελευταίοι, ως προϊόν ανθρώπινο, ήταν μεταβλητοί ανάλογα με τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, κοινοί για όλους και γνωστοί σε όλους. Αναρτημένοι σε ειδικό χώρο σε πινακίδες, ξύλινες ή μαρμάρινες, ήταν προσιτοί σε όλους. Ο κυρίαρχος λαός, στις δημοκρατίες, είχε το δικαίωμα σε ετήσια συνέλευση να διατηρήσει ή να αλλάξει όλους τους νόμους του κράτους με ειδική ψηφοφορία ξεχωριστά για κάθε νόμο! Όπως είχε δικαίωμα, εννιά φορές το χρόνο, να κρίνει κατά πόσο οι άρχοντες εκτελούσαν σωστά τα καθήκοντά τους και να τους δώσει «ψήφο εμπιστοσύνης» ή να τους παύσει και να τους παραπέμψει στη δικαιοσύνη!
Για τους αρχαίους Έλληνες ο νόμος ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για το εὗ ζῆν, δηλαδή την ευημερία. Ο νόμος ήταν ο προστάτης του λαού και των πολιτών από τις αυθαιρεσίες των αρχόντων. Όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, «τὸν ἄρα νόμον ἄρχειν αἱρετώτερον μᾶλλον ἤ τῶν πολιτῶν ἕνα τινά», δηλαδή είναι προτιμώτερο να κυβερνά ο νόμος μάλλον παρά ένας οποιοσδήποτε από τους πολίτες. Η εξουσία του νόμου, συνεχίζει να λέει ο Σταγειρίτης φιλόσοφος, φαίνεται να είναι μόνο εξουσία του θεού και της λογικής, ενώ η εξουσία του ανθρώπου συνυπάρχει με ένα θηριώδες στοιχείο, αφού η επιθυμία είναι ένα άγριο θηρίο, και το πάθος διαστρέφει το μυαλό των αρχόντων, ακόμα και των αρίστων. Γι’ αυτό το λόγο ο νόμος είναι λογική ανεπηρέαστη από την επιθυμία!
Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο οι Έλληνες, έχοντας συναίσθηση αυτής της πραγματικότητας, διαχώριζαν τους εαυτούς των από όλους τους άλλους λαούς, όπου η τύχη των πολιτών εξαρτιόταν, ακόμα και σε χώρες όπου είχε αναπτυχθεί σχετική νομοθεσία, όπως στους Βαβυλωνίους, από τον ανώτατο άρχοντα. Έτσι, ο Αισχύλος στους Πέρσες, στο διάλογο της βασιλομήτορος με τον κορυφαίο του χορού, στην ερώτηση της πρώτης «ποιος είναι ο ποιμάνωρ»[=ο βοσκός] και ο δεσπότης [=το αφεντικό] του ελληνικού στρατού, δίνει την υπερήφανη απάντηση ότι «οὔτινος δοῦλοι κέκληνται φωτὸς οὐδ’ υπήκοοι» [=δεν είναι δούλοι και υπήκοοι κανενός]. Κύριος και αφέντης τους είναι ο νόμος!
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση υπακοής στους νόμους της πολιτείας είναι ο Σωκράτης, ο οποίος, όταν αδίκως καταδικάστηκε και βρισκόταν στη φυλακή, αφ’ ενός αρνήθηκε να εκφωνήσει ένα λόγο υπεράσπισης γραμμένο από τον γνωστό ρήτορα Λυσία, αρνήθηκε να δραπετεύσει, όπως του πρότειναν φίλοι του σημαίνοντα πρόσωπα της Αθηναϊκής κοινωνίας, και αφ’ ετέρου, αφηφώντας τον θάνατο, πρότεινε στους δικαστές ως ποινή του για τα αδικήματα που τον κατηγορούσαν να σιτίζεται στο πρυτανείο! Το τέλος είναι γνωστό: υποχρεώθηκε να πιει το κώνειο!
Ο νόμος θεωρείται κυρίαρχος. Στις δημοκρατίες αυτός εξασφαλίζει την ισότητα των πολιτών, την κοινωνική και την πολιτική ειρήνη και την ευημερία. Η μεγίστη εξουσία, όπως έλεγε ο Πιττακός, είναι «ἡ τοῦ ποικίλου ξύλου», εννοώντας τις ξύλινες πινακίδες, πάνω στις οποίες ήταν γραμμένοι οι νόμοι. Και ο λαός πρέπει να υπερασπίζεται τους νόμους, όπως υπερασπίζεται τα τείχη της πόλεώς του, σύμφωνα με τον Ηράκλειτο.
Η ευνομία είναι μητέρα της ειρήνης και της ευδαιμονίας. Ο περίφημος νομοθέτης Σόλων στην γνωστή ελεγεία του με τίτλο Ευνομία τονίζει τα αγαθά που συνεπάγεται η ευνομία και τις συμφορές που προκαλεί η Δυσνομία. Η πρώτη εξαλείφει την αλαζονεία, λειαίνει τις αντιθέσεις, εμποδίζει τις εμφύλιες διαμάχες, απονέμει δικαιοσύνην. Για να υπάρξει ευνομία, ωστόσο, απαιτούνται δύο πράγματα: σπουδαίοι νόμοι αφ’ ενός, συμμόρφωση των πολιτών σε αυτούς αφ’ ετέρου.
Η συμμόρφωση αυτή δεν πρέπει να είναι καταναγκαστική, δηλαδή ο πολίτης να είναι νομοταγής από φόβο, αλλά από πεποίθηση ότι αυτοί εξυπηρετούν το κοινό συμφέρον. Πρέπει να εκπαιδευτούν καταλλήλως, ώστε, ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι νόμοι, να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο θα συμπεριφέρονταν, αν υπήρχαν (αυτό είναι χαρακτηριστικό του φιλοσόφου, όπως λέει ο Αρίστιππος).
Ο Πίνδαρος, στον Ολυμπιόνικο που έγραψε προς τιμήν του Ολυμπιονίκη στο δρόμο και στο πένταθλο Ξενοφώντα από την Κόρινθο, επίσης τονίζει τη σημασία της Ευνομίας:
«ἐν τᾶι γὰρ Εὐνομία ναίει κασίγνηταί τε, βάθρον πολίων ἀσφαλές, Δίκα καὶ ὁμότροφος Εἰρήνα, τάμι’ ἀνδράσι πλούτου,χρύσεαι παῖδες εὐβούλου Θέμιτος. ἐθέλοντι δ’ ἀλέξειν Ὕβριν, Κόρου ματέρα θρασύμυθον.»
[Σ’ αυτήν, στην Κόρινθο, κατοικεί η Ευνομία και οι αδελφές της, στέρεο βάθρο των πόλεων, η Δικαιοσύνη και η ομογάλακτη Ειρήνη, οικονόμος του πλούτου, τα χρυσά παιδιά της ορθοφρονούσας Θέμιδος (του παραδοσιακού δηλαδή Δικαίου). Αυτές θέλουν να διώξουν την Ύβρη την αυθαδόστομη, τη μητέρα του Πλησμονής].
Τόσο στις δημοκρατικές όσο και στις ολιγαρχικές πόλεις ο σεβασμός στους νόμους ήταν υψίστη υποχρέωση των πολιτών. Για να μην υπάρχει περίπτωση ατιμωρησίας σε περιπτώσεις ανυπακοής ή παραβίασης των νόμων, οι περισσότερες ελληνικές πόλεις είχαν τον θεσμό των νομοφυλάκων, των αρχόντων δηλαδή που ήταν υπεύθυνοι για την τήρηση των νόμων τόσο από τους άρχοντες όσο και από τους πολίτες.
Στην Αθήνα ο Περικλής, στον Επιτάφιο που εκφώνησε για τους πρώτους νεκρούς του Πελοποννησιακού πολέμου, αναφέρει με περηφάνεια ότι οι Αθηναίοι πολίτες δεν παρανομούν από βαθύ σεβασμό («διὰ δέος») στους κείμενους νόμους, και μάλιστα εκείνους που είναι επ’ ωφελεία των αδικουμένων και στους άγραφους, πανελλήνιους, νόμους.
Παρόμοιο, αν όχι μεγαλύτερο, σεβασμό στους νόμους επεδείκνυαν οι Σπαρτιάτες. Αυτό τονίζει με έμφαση και ο βασιλιάς Αρχίδαμος στον λόγο του ενώπιον της συνέλευσης των συμπολιτών του κατά την κρίσιμη συνεδρία για τη λήψη απόφασης για πόλεμο ή ειρήνη:
«Η πολεμική αρετή μας και η ευβουλία μας οφείλεται στην ευκοσμία μας, αφ’ ενός μεν διότι μαζί με τη σωφροσύνη μας συνυπάρχει σε μεγάλο βαθμό η αιδώς, στην αιδώ η ευψυχία, και εκπαιδευόμαστε σε σημείο που να θεωρείται αυτό από άλλους αμάθεια, ώστε να μη περιφρονούμε από αλαζονεία τους νόμους και μαζί με τη σκληραγωγία να είμαστε πιο συνετοί, ώστε να μη δείχνουμε ανυπακοή σε αυτούς».
Και ο Δημάρατος, βασιλιάς της Σπάρτης που κατέφυγε στους Πέρσες και συστράτευε με τον Ξέρξη, μιλώντας για τους συμπατριώτες του λέει στον Πέρση βασιλιά γι’ αυτούς:
«ἐλεύθεροι γὰρ ἐόντες οὐ πάντα ἐλεύθεροί εἰσι. ἔπεστι γάρ σφι δεσπότης νόμος, τὸν ὑποδειμαίνουσι πολλῶι ἔτι μᾶλλον ἤ οἱ σοὶ σέ. Ποιεῦσι γῶν τὰ ἄν ἐκεῖνος ἀνώγῃ. ἀνώγει δὲ τωυτὸ αἰεί…»[= είναι ελεύθεροι, όχι όμως ελεύθεροι σε όλα. Πάνω από αυτούς αφεντικό τους είναι ο νόμος. Αυτόν φοβούνται περισσότερο από ό,τι οι υπήκοοί σου εσένα. Και πράττουν εκείνα που ο νόμος προστάζει…»
Το ό,τι οι ανθρώπινοι νόμοι δεν είναι αλάθητοι, έπεται ότι αυτοί είναι μεταβλητοί και εξαρτώνται από το κατά πόσο γίνονται αποδεκτοί ή όχι από την πλειοψηφία του λαού. Ωστόσο, όπως σωστά επισημαίνει ο Αριστοτέλης, «τὸ ῥαδίως μεταβάλλειν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων νόμων εἰς ἑτέρους νόμους καινοὺς ἀσθενῆ ποιεῖν ἐστι τὴν τοῦ νόμου δύναμιν», δηλαδή η εύκολη και συχνή μεταβολή των νόμων εξασθενεί τη δύναμη του νόμου, αφού εδραιώνεται η πεποίθηση στους πολίτες ότι αυτός πιθανόν να άλλάξει σύντομα!
Οι νόμοι θα πρέπει επίσης να προσαρμόζονται όχι μόνο στις συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, αλλά και στον χαρακτήρα ενός λαού, όπως τουλάχιστον εξυπακούεται από την απάντηση του Σόλωνα σε κάποιον που τον ρώτησε, αν θεσμοθέτησε τους καλύτερους νόμους για τους Αθηναίους, «Όχι, αλλά αυτούς που τους ταιριάζουν καλύτερα».
Ο ίδιος επίσης, ο Σόλων, ήταν εκείνος που με μια εκπληκτική παρομοίωση εξέφρασε την μεροληπτική εφαρμογή των νόμων, ανάλογα με τον κατηγορούμενο: Οι νόμοι μοιάζουν με τον ιστό της αράχνης. Αν πέσει σε αυτόν κάτι μικρό και αδύναμο, το κρατάει, εάν όμως πέσει κάτι μεγαλύτερο, τον τρυπάει και φεύγει!
Η πολυνομία, η αντιφατικότητα των νόμων, η πλημμελής εφαρμογή τους ή ακόμη και η μη εφαρμογή και ανυπακοή σε αυτούς, η προβληματική ή και η χρονοβόρος διαδικασία απονομής της δικαιοσύνης, τόσο από τους πολίτες πολλοί από τους οποίους θεωρούν «καπατσοσύνη» την παρανομία, πολύ δε περισσότερο από την εκτελεστική και δικαστική εξουσία είτε λόγω του περιβόητου πια «πολιτικού κόστους» είτε για άλλους λόγους, όλα αυτά είναι συστατικά όχι της Ευνομίας, αλλά της κατά Σόλωνα Δυσνομίας, τα δυσάρεστα αποτελέσματα της οποίας είναι τα αντίθετα της Ευνομίας.
Δυστυχώς, δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι στη χώρα μας «κατοικεί» η Ευνομία, αφού όλοι γνωρίζουν ότι πληθώρα νόμων του κράτους είτε δεν εφαρμόζονται καθόλου είτε εφαρμόζονται πλημμελώς (βλ. σχετικά Παναγή Γαλιατσάτου, «Στα … χαρτιά μένουν πάρα πολλοί νόμοι, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 24.10.10). Την κύρια ευθύνη γι’ αυτό βέβαια φέρουν οι κυβερνώντες αυτόν τον τόπο. Το αδιανόητο: Ακόμα και κοινοβουλευτικά κόμματα είτε ανέχονται είτε εξωθούν τους οπαδούς τους στην ανυπακοή στους νόμους!
Ένα πρόσφατο από τα πολλά παραδείγματα παρανομίας από τους κυβερνώντες, ακόμα και αναφορικά με άρθρα του Συντάγματος, είναι η περίπτωση του «Μνημονίου», όπου παραβιάστηκε το άρθρο 78, παράγραφος 5, που προνοεί ότι μόνο «με εξουσιοδότηση νόμων πλαισίων» επιτρέπεται η επιβολή όλων αυτών των οικονομικών μέτρων που πάρθηκαν σε βάρος των εργαζομένων.
Η μεν πολυνομία καθιστά αδύνατο για τον πολίτη, ακόμα και τους νομικούς, να γνωρίζουν την νομοθεσία, πλην της ειδικής κατά περίπτωση που αφορά το επάγγελμά τους, και επομένως το λεγόμενο «άγνοια νόμου» δεν δικαιολογείται είναι γελοιότητα.
Η έκδοση διαφορετικών δικαστικών αποφάσεων για πανομοιότυπες προσφυγές γελοιοποιεί τη δικαστική εξουσία και δημιουργεί δυσπιστία στους πολίτες προς το δικαιϊκό σύστημα. Η δε τελεσίδικη εκδίκαση των υποθέσεων μετά από παρέλευση πολλών ετών, συχνά και δεκαετιών, ισοδυναμεί με αρνησιδικία! Και τι να πεί κανείς για τη διαπλοκή ανώτατων και άλλων δικαστικών λειτουργών με την εκτελεστική εξουσία, ιδιαίτερα όταν η τελευταία «εξυπηρετεί» προσωπικά συμφέροντα των πρώτων!
Πόσο πολύ θα μπορούσαν οι σύγχρονες δημοκρατίες να ωφεληθούν από τους αρχαιοελληνικούς θεσμούς! Αν ίσχυαν αυτοί στη σύγχρονη ελληνική δημοκρατία, δεν θα έφτανε ποτέ αυτός ο τόπος στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα![Ανδρέας Κατσούρης, Καθηγητής Φιλολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων, Πρωίνός Λόγος]

ΕΛΛΑΣ

Σπυρίδων Ζαμπέλιος (Λευκάδα 1815- Ελβετία, ή Λιβόρνο Ιταλίας 10 Αυγούστου 1881)

10 Αυγούστου 1881 (140 χρόνια πριν) πέθανε:

Σπυρίδων Ζαμπέλιος Έλληνας ιστορικός

Ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος (Λευκάδα 1815- Ελβετία, ή Λιβόρνο Ιταλίας 10 Αυγούστου 1881) ήταν Έλληνας ιστορικός Ερευνητής, Συγγραφέας, Φιλόλογος και λογοτέχνης. Χαρακτηρίστηκε ο πρώτος θεωρητικός της ιστορικής ενότητας αρχαίου, μεσαιωνικού και νεότερου Ελληνισμού και μαζί με τον Κ. Παπαρρηγόπουλο αποτελούν τους "Διόσκουρους" της ελληνικής ιστοριογραφίας του 19ου αιώνα οι οποίοι αντιμετώπισαν με επιστημονικά επιχειρήματα τη θεωρία περί φυλετικής ασυνέχειας των νεοελλήνων, που διατύπωσε το 1830 ο Αυστριακός ιστορικός Jacob Philipp Fallmerayer,μυθιστοριογράφος και λογοτέχνης, γεννήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1815, ή το 1813 σύμφωνα με την μελέτη του Άριστου Καμπάνη, στο νησί της Λευκάδος και πέθανε στις 10 Αυγούστου 1881 στην πόλη Ζουνκ της Ελβετίας .

Η ζωή του

Γεννήθηκε στη Λευκάδα, από εύπορη και αριστοκρατική οικογένεια, απώτερης ιταλικής καταγωγής. Ο πατέρας του, Ιωάννης Ζαμπέλιος, ήταν δικαστικός, λόγιος, δραματικός ποιητής και δραματουργός και οι προγονικές του οικογένειες είχαν διακριθεί στην πολιτική και πνευματική ζωή της Επτανήσου, ως διδάσκαλοι και ιερείς. Παππούς του ήταν ο Ζαχαρίας Ζαμπέλιος, που τιμήθηκε με ανώτατα αξιώματα της Ιονίου Πολιτείας, θείος του ο Φήλιξ, πρόεδρος της Επτανησιακής Γερουσίας, ενώ ένας άπο τους προγόνους του, ο Νεκτάριος Ζαμπέλιος είχε διακριθεί στα γράμματα..Ο παππούς του από τη μητέρα του, ο Δημήτριος Πετριτσόπουλος, είχε διατελέσει πρόεδρος της Επτανησιακής Βουλής το 1803 και εξάσκησε ανώτερα κρατικά πόστα στην Κεφαλονιά το 1804, στη Λευκάδα το 1806 και το 1810, όπου είχε γίνει σύμβουλος του Άγγλου κυβερνήτη, του περίφημου Love. Ο Σπυρίδων παρακολούθησε τη στοιχειώδη εκπαίδευση στην Λευκάδα με δασκάλους τον Αθανάσιο Ψαλίδα, διευθυντή του Σχολείου της πόλεως και τον Vincenzo Nannoucci, υπομνηματιστή του Dante και συνθέτη τραγουδιών σέ λαϊκή γλώσσα.και στην συνέχεια το 1883 φοίτησε στο Νομικό Τμήμα της Ιονίου Ακαδημίας της Κέρκυρας όπου και γνωρίστηκε με τον Διονύσιο Σολωμό αλλά και με τον Ανδρέα Κάλβο. Όταν αποφοίτησε από την Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας μετέβη στην Ιταλία, όπου συνέχισε τις σπουδές του στη Νομικά στα Πανεπιστήμια της Μπολόνια και της Πίζας στο οποίο και αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ. Η γνωριμία του με τον μεσαιωνολόγο Ανδρέα Μουστοξύδη τον ώθησε στη μελέτη μεσαιωνικών και γλωσσολογικών χειρογράφων στις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες της Ευρώπης αλλά και στην Τουρκία. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του ταξίδεψε σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Γερμανία, όπου στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης παρακολούθησε παραδόσεις μαθημάτων του Hegel, από τον οποίο επηρεάστηκε, καθώς και στην Μεγάλη Βρετανία.Τελικά εγκαταστάθηκε στο Λιβόρνο της Ιταλίας. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1845 και έμεινε στην Κέρκυρα. όπου κατέλαβε διάφορες θέσεις και δημοσίευσε ανώνυμα το ποίημα Η ύστερη νυχτιά του καταδίκου (1845), διάφορα ερωτικά ποιήματα και τη μελέτη Άσματα δημοτικά της Ελλάδος (1852). Στη συνέχεια έφυγε ξανά για την Ευρώπη για νέες μελέτες και επέστρεψε το 1856, λόγω του θανάτου του πατέρα του. Εντάχθηκε στην πολιτική παράταξη των Μεταρρυθμιστών που υποστήριζαν τις απόψεις των Άγγλων , συνεργάστηκε με τα έντυπά τους την εφημερίδα του Μουστοξύδη Το Μέλλον και την Κερκυραϊκή πολιτική εφημερίδα Πατρίς του Βραΐλα και στις εκλογές του 1850 υπέβαλε υποψηφιότητα με την παράταξη και εξελέγη βουλευτής Λευκάδας στην πρώτη Βουλή [Θ Βουλή] των Επτανήσων θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1852 . Μετά τη διάλυση της Ιονίου Βουλής το 1851, ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, στην Ιταλία, Λιβόρνο, Πίζα, Ρώμη, αλλά και στην Αθήνα, ενώ στη συνέχεια έφυγε ξανά για την Ευρώπη για νέες μελέτες και επέστρεψε το 1856, λόγω του θανάτου του πατέρα του. Αποσύρθηκε από την πολιτική ταξίδεψε στην Αθήνα στην ιταλία και εγκαταστάθηκε σε μια επαρχιακή έπαυλη στο Λιβόρνο για δέκα χρόνια.

Το 1857 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με τη σύζυγό του Λουκία και δημοσίευσε την ιστορική μελέτη Αι βυζαντιναί μελέται. Περί πηγών της ελληνικής εθνότητος, στην οποία υπο στήριξε την ενότητα του αρχαίου και σύγχρονου ελληνισμού με συνδετικό κρίκο το Βυζάντιο. Τα χρόνια εκείνα άρχισε και το συγγραφικό του έργο που κάλυπτε κυρίως ιστορικά θέματα, με υλικό που είχε συγκεντρώσει από τα ταξίδια του στην Ευρώπη αλλά και στην Τουρκία. Το 1852 δημοσίευσε έκδοση ελληνικών δημοτικών τραγουδιών, Άσματα Δημοτικά της Ελλάδος. Εκδοθέντα μετά μελέτης ιστορικής περί Μεσαιωνικού Ελληνισμού. Στην εκτενή εισαγωγή διατύπωσε την άποψη για την ενότητα του ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι την σύγχρονη εποχή και εισηγήθηκε την τριμερή διαίρεση της ελληνικής ιστορίας σε αρχαία, μεσαιωνική και νέα. Αποτέλεσμα του ενδιαφέροντός του για την μεσαιωνική ιστορία ήταν και το επόμενο μεγάλο έργο του, Βυζαντιναί Μελέται. Περί πηγών Νεοελληνικής Εθνότητος από Η΄ άχρι Ι΄ εκατονταετηρίδος μ.Χ. (1857). Το 1859 δημοσίευσε το φυλλάδιο Καθίδρυσις Πατριαρχείου εν Ρωσία. Στην περίοδο 1859-1860 τοποθετείται επίσης η σημαντική για την ιστορία της νεοελληνικής κριτικής διαμάχη Ζαμπελίου - Πολυλά. Ο Ζαμπέλιος δημοσίευσε το φυλλάδιο Πόθεν η κοινή λέξις τραγουδώ, με αφορμή την έκδοση των Ευρισκομένων του Σολωμού από τον Πολυλά, υποστηρίζοντας τον ελεγειακό χαρακτήρα των έργων της ώριμης περιόδου του Σολωμού. Η άποψή του ανασκευάστηκε από τον Πολυλά στο φυλλάδιο Πόθεν η μυστικοφοβία του κ.Σ.Ζαμπελίου (Κέρκυρα 1860) [Για τα κείμενα της διαμάχης). Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε και με την λογοτεχνία, σε επίπεδο κριτικής, με το κείμενο Πόθεν η κοινή λέξις τραγουδώ; Σκέψεις περί ελληνικής ποιήσεως, που αναφερόταν στην ποιητική του σολωμικού έργου υποστηρίζοντας τον ελεγειακό χαρακτήρα των έργων της ώριμης περιόδου του Σολωμού , αλλά και ως λογοτέχνης, με τα ιστορικά μυθιστορηματικά έργα Ιστορικά Σκηνογραφήματα (1860) και τους Κρητικούς Γάμους (1871) με αφορμή της ιστορικές περιπέτειες της Κρήτης. με υποθέσεις από την ιστορία της Ενετοκρατίας στο νησί. Το 1864 δημοσίευσε στην Αθήνα τη γλωσσολογική μελέτη Ιταλοελληνικά. Δημοσίευσε επίσης το ιταλόφωνο μυθιστόρημα Αναμνήσεις μοναχής. Προς το τέλος της ζωής του ξεκίνησε να γράφει ένα ετυμολογικό ελληνικό λεξικό, του οποίου το πρώτο μέρος εκδόθηκε στο Παρίσι το 1879 με τίτλο Parlers Grecs Et Romains[Μιλώντας Ελληνικά και Ρωμαϊκά].

Προς το τέλος της ζωής του (1870) ταξίδεψε στην Ιταλία και εγκαταστάθηκε σε μια επαρχιακή έπαυλη στο ιδιόκτητο κτήμα του στο Antignano κοντά στο Λιβόρνο της Ιταλίας για 10 ολόκληρα χρόνια, απ' όπου κάνει συχνά ταξίδια ανάμεσα Λιβόρνο και Ταυρίνο, ανάμεσα στην Ιταλία και την Ελβετία. Πέθανε κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού του στο Ζουνκ της Ελβετίας το 1881. Κατέλιπε την περιουσία του σε Κρητικά ιδρύματα και στην κοινότητα του Λιβόρνο.

ΘΕΜΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ 1908 - 1972

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

πρώτο

  

δεύτερο

τρίτο

 

 

 

 

 

τέταρτο

πέμπτο

Η Μάχη του Λεχφελντ, 10 Αυγούστου 955 μ. Χ.

10 Αυγούστου 955 (1066 χρόνια πριν):

Μάχη του Λέχφελντ: Ο Όθων Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας νικά τους Μαγυάρους τερματίζοντας 50 χρόνια εισβολής των Μαγυάρων στη Δύση.
Η Μάχη του Λεχφελντ, 10 Αυγούστου 955 μ. Χ. – Δημητρίου Γ. Θαλασσινού, φιλολόγου.
Καταχωρήθηκε στις 10 Αυγούστου 2017 από τον/την admin

ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η δημιουργία της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους
Ο ΟΘΩΝ Α’ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ

Στις 2 Φεβρουαρίου του 962 ο Όθων Α’ παίρνει από τα χέρια του πάπα Ιωάννη ΙΒ’ στη Ρώμη, το αυτοκρατορικό στέμμα που έχει μείνει χωρίς κάτοχο από το 924. Η πολιτική και πολιτιστική αναγέννηση που προωθείται από την κυριότερη γερμανική δυναστεία, τη Σαξονική, οδηγεί στη δημιουργία της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους.
Με την ενεργητικότητα και τις ικανότητες τους, οι δούκες της Σαξονίας έχουν αναλάβει από τις αρχές του 10ου αιώνα έναν πρωτοπόρο ρόλο ανάμεσα στους λαούς που συγκροτούν το Γερμανικό Βασίλειο: χαρακτηριστική είναι η εκλογή του Ερρίκου Α’ του Ορνιθοθήρα ως βασιλιά της Γερμανίας, το 919. Η χώρα περιλαμβάνει το αρχαίο Ανατολικό Φραγκικό Βασίλειο και ορισμένα τμήματα του Μέσου Φράγκικου Βασιλείου στη Λοραίνη, την οποία διεκδικούν οι Γερμανοί από τους τελευταίους Καρολίγγειους της Δύσης. Το Βασίλειο της Βουργουνδίας επιβιώνει, κατά ένα τμήμα του, μέχρι το 1032, ενώ η Ιταλία είναι διαιρεμένη σε διάφορα κράτη, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται το αρχαίο Λομβαρδικό Βασίλειο ή Βασίλειο της Ιταλίας, στο Βορρά, και τα Παπικά Κράτη στην κεντρική χερσόνησο.
Το 936 ο Όθων ο Μέγας διαδέχεται τον πατέρα του, σε ηλικία24 μόλις ετών. Δεινός πολεμιστής και ικανός πολιτικός, ακολουθεί μετριοπαθή πολιτική απέναντι στα γερμανικά δουκάτα, ωσότου ορισμένες εξεγέρσεις του δίνουν αφορμή να θέσει επικεφαλής των δουκάτων αυτών έμπιστα συγγενικά του πρόσωπα, όπως τον αδελφό του Ερρίκο (στη Βαβαρία) και το γιο του Λιουδόλφο στην (Σουηβία). Με την πολιτική του ακολουθεί απέναντι στην Εκκλησία μετατρέπει τη θρησκευτική ιεραρχία σε προέκταση της αυτοκρατορικής εξουσίας: ο αδελφός του Μπρούνο είναι ήδη αρχιεπίσκοπος της Κολωνίας και ο νόθος γιος του Γουλιέλμος αρχιεπίσκοπος της Μαγεντίας (Μάιντς).
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΛΕΧΦΕΛΝΤ
10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 955 μ.Χ.
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: ΠΟΤΑΜΟΣ ΛΕΧ
ΠΟΛΗ: ΛΕΧΦΕΛΝΤ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΑΟΥΓΚΣΠΟΥΡΓΚ.
ΒΑΥΑΡΙΑ
ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ
ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΦΡΑΓΚΙΑ
ΒΟΗΜΙΑ ΜΑΓΥΑΡΟΙ

ΑΡΧΗΓΟΙ
ΟΘΩΝ Α’ Ο ΜΕΓΑΣ ΧΑΡΚΑ ΜΠΟΥΛΧΡΟΥ
ΔΥΝΑΜΕΙΣ
8.000 ΒΑΡΥ ΙΠΠΙΚΟ 17.000 ΕΛΑΦΡΥ ΙΠΠΙΚΟ
ΝΕΚΡΟΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ
3.000 4.000 -5.000
1.000 ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΜΑΧΗ
2.000 ΣΤΙΣ ΓΥΡΩ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ
2.000 ΜΑΓΥΑΡΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΑΠΟ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ
ΝΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΩΝ

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΛΕΧΦΕΛΝΤ

Τον 9ο και 10ο αιώνα τα χριστιανικά βασίλεια των Φράγκων βρίσκονταν υπό τη μόνιμη απειλή των Βίκινγκς και των Αράβων. Στις αρχές του 10ου αιώνα αντιμετώπισαν έναν ακόμη φοβερό κίνδυνο, που θύμιζε εκείνον του Αττίλα του 5ου αιώνα: οι άγριες μαγυαρικές φυλές από τη δυτική Ασία πλημμύρισαν την περιοχή του μέσου Δούναβη και επέδρασαν βαθιά στη Σαξονία και τη Βαυαρία. Για τους Γερμανούς το έτος 955 έχει σωστά ονομασθεί το «έτος των θαυμάτων» τους: η νίκη του βασιλιά Όθωνα στο Λέχφελντ τέθηκε τέλος μία για πάντα στην απειλή των Μαγυάρων – προγόνων των σημερινών Ούγγρων – και προετοίμασε το έδαφος για τη δημιουργία του πανίσχυρου γερμανικού κράτους του Μεσαίωνα.
Οι Μαγυάροι
Το καλοκαίρι του 955, ένας τεράστιος μαγυαρικός στρατός ξεχύθηκε στη Βαυαρία και ερήμωσε μεγάλες περιοχές στα νότια και τα ανατολικά του ποταμού Λεχ, καίγοντας εκκλησίες και κατασφάζοντας τους χωρικούς. Στις 8 Αυγούστου, άρχισαν την πολιορκία της πόλης του Άουγκσμπουργκ. Ο επίσκοπος Ούλριχ ξεσήκωσε τους κατοίκους για να υπερασπίσουν την πόλη και να ενωθούν με τον κόμη Ντήτπολντ και τους ιππότες του, σε μία απελπισμένη προσπάθεια να κρατηθούν οι πύλες για αρκετό διάστημα, ώστε να επισκευάσουν τους προμαχώνες. Καθώς οι άνδρες εργάζονταν υπό τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, οι γυναίκες προσεύχονταν στον καθεδρικό ναό για την σωτηρία από τους ειδωλολάτρες. Οι Μαγυάροι χρησιμοποίησαν πολιορκητικές μηχανές και πύργους και φαινόταν ότι η πτώση της πόλης ήταν θέμα χρόνου. Έπειτα, όμως, έφθασε η είδηση ότι ο Γερμανός βασιλιάς, Όθων Α’ πλησίαζε με μεγάλη στρατιά έφιππων πολεμιστών. Καθώς οι Γερμανοί συγκρούονταν με τις μαγυαρικές προφυλακές, ο κύριος όγκος των εισβολέων αποσύρθηκαν από τον Άουγκσμπουργκ και πέρασε στη δεξιά όχθη του γειτονικού Λεχ, ελπίζοντας να βρει κατάλληλο έδαφος, καθώς οι έφιπποι τοξότες των Πάρθων, των Αβάρων και των Ούννων φοβούνταν μην εμποδιστούν από το δάσος ή το ακατάλληλο έδαφος.
Ο Όθων Α’
Όταν πρωτοάκουσε για τη μαγυαρική επιδρομή στη Βαυαρία, ο Όθωνας ξεκίνησε αμέσως από τη Σαξονία με τους ιππότες του, συλλέγοντας καθ’ οδόν αποσπάσματα στρατιωτών. Φθάνοντας στο Δούναβη ενώθηκε με το δούκα Κόνραντ, έναν από τους γενναιότερους Γερμανούς πολεμιστές και μία ισχυρή δύναμη βαυαρικού και σουηβικού βαρέως ιππικού, οι άνδρες του οποίου έφεραν αλυσιδωτούς θώρακες και ήταν οπλισμένοι με ξίφη και λόγχες. Μαζί τους ήρθαν αποσπάσματα Φράγκων πεζικάριων, με ασπίδες σε σχήμα χαρταετού και οπλισμένοι με ξίφη, δόρατα και πέλεκεις. Ο Όθων είχε επίσης μαζί του εντυπωσιακά ντυμένα, αλλά κακώς εξοπλισμένα, σλαβικά στρατεύματα από τη Βοημία, υπό τον πρίγκιπα Μπόλεσλαβ. Την τελευταία στιγμή, ο Ντήτπολντ εξήλθε από το Άουγκομπουργκ με τους ιππότες του και ενώθηκαν μαζί του. Ο Όθων διαίρεσε το στρατό του σε οκτώ σώματα των 1.000 ανδρών έκαστο, θέτοντας το μεγάλο λάβαρο του Αγίου Μιχαήλ στην κεφαλή του στρατεύματος και κρατώντας ο ίδιος την Ιερή Λόγχη, (εικαζόταν πως ήταν εκείνη που είχε τρυπήσει το πλευρό του Ιησού στο σταυρό).

Οι δυνάμεις και όπλα των Μαγυάρων

Οι Μαγυάροι ήταν αρχικά νομάδες από την Ασία, που μάχονταν εξ ολοκλήρου με το σύνθετο τόξο και βασίζονταν στην ταχύτητα και την ικανότητα εκτέλεσης ελιγμών των μικροκαμωμένων αλόγων τους, για να αποφύγουν την έφοδο των βαρύτερων δυτικοευρωπαίων ιπποτών. Μερικοί από αυτούς έφεραν τις μικρές στρογγυλές ψάθινες ασπίδες και μάχονταν με ξίφος και πέλεκυ, όταν η περίσταση το απαιτούσε, αλλά η κύρια τακτική τους ήταν να παρενοχλούν τον εχθρό με βέλη από μεγάλη απόσταση. Ορισμένοι πολεμιστές είχαν εκ γενετής σημαδεμένα τα πρόσωπά τους, ώστε να τρομοκρατούν τους εχθρούς τους, όπως συνηθιζόταν μεταξύ των τουρανικών και των μογγολικών λαών των στεπών. Αρχηγός του στρατού τους ήταν ο Μπουλχρού, εκπληκτικά ενδεδυμένος με φτερωτή περικεφαλαία, στρογγυλή ασπίδα με ανάγλυφο ασήμι, ενώ στην κεφαλή κάθε τμήματος τους, οι Μαγυάροι τοποθετούσαν φλάμουρα με ουρές αλόγων ή θιβετιανών βοδιών, βαμμένα σε φανταστικά χρώματα.

Η μάχη του Λέχφελντ

Την αυγή της 10ης Αυγούστου, οι Γερμανοί σηκώθηκαν και προετοιμάσθηκαν για τη μάχη, έχοντας νηστέψει την προηγούμενη ημέρα. Άνθρωποι, που ήταν πρόσφατα εχθροί, ορκίστηκαν ειρήνη και αμοιβαία βοήθεια ο ένας στον άλλον και δεσμεύθηκαν να ζήσουν ή να πεθάνουν μαζί στην υπεράσπιση του εδάφους και της θρησκείας τους. Όταν όλα ήταν έτοιμα, ο Όθων διέταξε προέλαση προς τις όχθες του Λεχ, ενώ τοποθέτησε τους λιγότερο αξιόπιστους πολεμιστές του – τους Βοημούς – στα μετόπισθεν, στη φύλαξη του στρατοπέδου. Στο δικό του βαυαρικό ιππικό έδωσε την τιμητική θέση και το έθεσε στην εμπροσθοφυλακή, δεδομένου ότι το έδαφός τους είχε υποστεί την εισβολή. Όταν παρατήρησαν τον Όθωνα να διαιρεί το στρατό του, οι Μαγυάροι αμέσως εκμεταλλεύτηκαν την αδυναμία της οπισθοφυλακής του. Ενώ ένα τμήμα από το στρατό τους κινήθηκε για να αντιμετωπίσει τη γερμανική εμπροσθοφυλακή, μια άλλη μεγάλη δύναμη Μαγυάρων διέσχισε τον ποταμό και επιτέθηκε στο στρατόπεδο του Όθωνα, αιφνιδιάζοντας τους Βοημούς και διασκορπίζοντάς τους. Οι νικηφόροι Μαγυάροι επιτέθηκαν τώρα στο οπίσθιο τμήμα του γερμανικού στρατού και με τη βοή κεράτων και κυμβάλων και φοβερές κραυγές «Χούι, Χούι», επέπεσαν στο σουηβικό σώμα και το σκόρπισαν με βροχή βελών. Στην κρίση αυτή, ο Όθων στράφηκε στον καλύτερο ιππότη του, τον Κόνραντ, για να διορθώσει την κατάσταση. Οι ιππότες του Κόνραντ επιτέθηκαν στους Μαγυάρους, που στο μεταξύ είχαν επιδοθεί στη λεηλασία των γερμανικών αποσκευών. Οι Μαγυάροι αναγκάσθηκαν έτσι να πολεμήσουν σώμα με σώμα με τους βαριά θωρακισμένους Γερμανούς και σύντομα κλονίσθηκαν και τράπηκαν σε φυγή. Εν τω μεταξύ, στην εμπροσθοφυλακή του γερμανικού στρατού, οι Βαυαροί ιππότες με τα ξίφη τους κατέκοβαν τους ελαφριά θωρακισμένους Μαγυάρους. Οι Γερμανοί ίππευαν ψηλά και βαριά άλογα με μεγαλύτερο ύψος από τα ελαφριά μαγυαρικά άλογα, ώστε υπερτερούσαν των αντιπάλων τους. Επίσης, μόλις έγινε φανερό ότι το τέχνασμά τους είχε αποτύχει και η διασπασμένη δύναμή τους είχε ηττηθεί, οι Μαγυάροι λιγοψύχησαν και τράπηκαν σε φυγή. Πολλοί από αυτούς όμως πνίγηκαν στον ποταμό Λεχ, ενώ εκείνοι που διέφυγαν, καταδιώχθηκαν για δύο ημέρες από το ιππικό του Όθωνα. Ο ίδιος ο Μπουλχρού και ένας αριθμός Μαγυάρων πριγκίπων συνελήφθησαν στην καταδίωξη και οδηγήθηκαν στο Ρέγκενσμπουργκ, όπου κρεμάστηκαν από τον σκληρό δούκα της Βαυαρίας. Οι Μαγυάροι, συγκλονισμένοι από αυτήν την προφανή παραβίαση του στρατιωτικού πρωτοκόλλου, κατέσφαξαν τους Γερμανούς που κρατούσαν ακόμα φυλακισμένους. Ο ήρωας της μάχης δούκας Κόνραντ, δεν έζησε για να γιορτάσει τη νίκη που είχε κερδίσει: χαλαρώνοντας το κράνος του, για να αναπνεύσει ευκολότερα στη μεγάλη ζέστη της καλοκαιρινής εκείνης ημέρας, χτυπήθηκε στο λαιμό από ένα βέλος.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Η νίκη του Όθωνα είχε δώσει τέλος σε μία περίοδο μεγάλης αβεβαιότητας στην κεντρική Ευρώπη και, επτά έτη αργότερα, στέφθηκε ως αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους από τον πάπα Ιωάννη Γ’. Η μάχη του Λέχφελντ τερμάτισε το μακραίωνο κύκλο νομαδικών επιδρομών, που είχαν φέρει την περιοχή στο χείλος της οικονομικής καταστροφής και οδήγησε στην άνθηση του 10ου αιώνα, στην καλλιτεχνική και θρησκευτική ζωή στη Γερμανία. Ήταν η τελευταία φορά κατά την οποία νομάδες της στέπας θα απειλούσαν τη δυτική Ευρώπη.

ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Τον 9ο αιώνα Μαγυάροι ιππείς από την κεντρική Ασία άρχισαν να κάνουν επιδρομές μέσα στην πρώην Καρολίνεια Αυτοκρατορία. Το 955 εισέβαλαν στη Βαυαρία και πολιόρκησαν το Άουγκσμπουργκ. Ο βασιλιάς της Γερμανίας, Όθων Α’, με 10.000 βαρύ ιππικό βάδισε εναντίον τους. Οι Μαγυάροι ήταν πολύ περισσότεροι από τους Γερμανούς κι έδωσαν μάχη χωρίς να διστάσουν. Ήταν πιο ευέλικτοι και γρήγορα υπερφαλάγγισαν τους Γερμανούς αλλά έστρεψαν την προσοχή τους στη διαρπαγή του εχθρικού στρατοπέδου. Τότε ο Όθων επιτέθηκε στο κατειλημμένο στρατόπεδό τους και κατέσφαξε όσους είχαν ξεπεζέψει ενώ στη συνέχεια στράφηκε εναντίον των υπολοίπων. Ορμώντας, παρά τον καταιγισμό των βελών, με το ιππικό του τους κατατρόπωσε. Έκτοτε δεν επέδραμαν ξανά κι αυτή η νίκη εδραίωσε την εξουσία του Όθωνα στη Γερμανία.

Από το βιβλίο: Μάχες, του φιλολόγου, Δημητρίου Θαλασσινού.

Ο Δημήτριος Θαλασσινός γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασσική φιλολογία και θεολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών και διοίκηση επιχειρήσεων στα ΚΑΤΕΕ Πάτρας. Έχει γράψει πολλά άρθρα, κυρίως για το Βυζάντιο αλλά και για την εποχή της Αναγέννησης. Συνεργάτης των περιοδικών «Εικονογραφημένη Ιστορία» και «Ιστορικά Θέματα». Είναι Πατέρας της Άννας Μαρίας.

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Παράβαλε και:
10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, μνήμη των Αγίων Ιερομαρτύρων, Σήξτου, Λαυρεντίου και Ιππολύτου: Βίος.

http://www.orp.gr/wordpress/?p=8318http://www.orp.gr/wordpress/?p=8318 

Αγία Ανέμη

http://www.antifono.gr
Αντί- γραφή V : Η αγία Ανέμη

Βαγγέλης Σταυρόπουλος
΄΄Αγία Ανέμη δεν φέρεται εν τω μηνολογίω΄ και όμως της αγίας ταύτης υπήρχεν εν Σαμοθράκη σεβάσμιον εκκλησίδιον εσχάτως ερημωθέν, διότι επιστεύετο ότι αυτή επροστάτευε την νήσον από των ορμητικώς εμπιπτόντων ανέμων΄΄. Φ. Κουκουλές
ΣΑΛΑΡΙΝΟΣ: ο νους σου δέρνεται στον ωκεανόν, εκεί που
τα πλοία σου με αγέρωχα πανιά- σαν άρχοντες
και πλούσιοι αστοί, πάνω στον πόντο, ή σαν να΄ναι
θαλασσινά θεάματα- θωρούν από ψηλά
τα μικροκάικα που τους κάνουν τεμενάδες
καθώς περνάνε πλάι τους με τα υφαντά φτερά τους.
(…)
Το φύσημα να κρυώσω το ζουμί μου, θα μου φύσαε
κρυάδες, τι θα σκεφτόμουν τι κακό μπορεί να κάνει
άνεμος δυνατός στο πέλαγος΄ δε θα΄βλεπα
να τρέχει στ΄αμμογυάλι η ώρα, παρά ο νους μου
θα΄τρεχε και ρηχά και ξέρες και θα εθώρουν
την πλούσιαν Αντριάνα μου στην άμμο πλευρισμένη
να΄χει χαμηλωμένο τον αψηλό της πύργο
πιο κάτω κι απ΄τα παγίδια της για να φιλήσει
τον τάφο της. Αν πήγαινα στην εκκλησία
κι έβλεπα τ΄άγιο οικοδόμημα το πέτρινο,
αμέσως θα σκεφτόμουν βράχους επικίνδυνους,
που μόνο αγγίζοντας του ωραίου σκαριού μου το πλευρό
θα σκόρπαε τα μπαχάρια του στον πόντο, θα΄ντυνε
τα μουγκριστά νερά , με τα μεταξωτά μου.
Περπατώντας σε ένα σοκάκι της Βενετίας, προσπαθεί ο Σαλαρίνος κι ο Σολάνιος να ερμηνεύσουν την ανησυχία που΄ναι μαζεμένη στην όψη του καλού τους φίλου Αντωνίου (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Ο Έμπορος της Βενετίας, μετ. Βασίλη Ρώτα, Βούλας Δαμιανάκου, Εκδ. Επικαιρότητα, Αθήνα 1997, σελ. 19- 20). Θα΄ναι σίγουρα λένε οι δυο τους, οι τόσες του έννοιες για τα πλοία του, που πλέουν σε πελάγη άγρια κάτω απ΄ατίθασους ανέμους. Κι είναι αρκετό αυτό, για να γίνει κι η ψυχή του φίλου τους κι αυτή σαν ένα μαύρο πέλαγος, όπου η ανησυχία κι ο φόβος χαράζουν και τραβούν τη δική τους ρότα.
Την δύναμη της παραστατικότητας του ίδιου εικονολογικού παραδείγματος, καιρό πολύ πριν τον Σαίξπηρ επικαλείται ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, επιχειρώντας να αποδώσει τους ψυχικούς κλύδωνες των βιωτικών μελημάτων: είναι η ψυχή σα τη βαρκούλα που πλέει μες το πέλαγος της ζωής, έτοιμη να συντριφτεί στις ξέρες και τα κύματα των πειρασμών, έτοιμη να καρφωθεί στις εσχατιές της ποντικής αβύσσου.
Η εικόνα αυτή που ο ιερός πατήρ μας δίνει, έχει βεβαίως με την σειρά της το οντολογικό της προηγούμενο στην σκέψη των αρχαίων: η ατομικότητα- η προσωπικότητα- καταχτιέται σαν μέσα από ένα ατέλειωτο καβαφικό ταξίδι, τέτοιο που να αρμόζει το υλικό και τον σκοπό του τραγουδιού του παντοπόρου άπορου ανθρώπου:


Τον άντρα τον πολύτροπο πες μου, θεά, που χρόνια
παράδερνε, σαν πάτησε της Τροίας τ’ άγιο κάστρο,
κι ανθρώπων γνώρισε πολλών τους τόπους και τη γνώμη
κι έπαθε πλήθος συμφορές στα πέλαγα, ζητώντας
πώς στην πατρίδα του άβλαβος να πάει με τους συντρόφους.
Μα κι έτσι αυτούς δε γλίτωσε, μ’ όσον καημό και αν είχε.
Γιατί μονάχοι χάθηκαν από δικό τους κρίμα,
οι άσεβοι, που φάγανε τ’ Ουρανοδρόμου Ήλιου
τα βόδια και τους στέρησε του γυρισμού τη μέρα. [ Οδ. Α’ 1-11, Σιδέρης]


Στον Όμηρο και στον Χρυσόστομο, το κατόρθωμα είναι έμμετρα, ένθεα και γενναία ο άνθρωπος να τραβά κουπί και να κουμαντάρει με σοφία το πανί του σε κάθε περίσταση του ανέμου, ώστε αυτίκα και κατά πόδας το βιωτικόν πορθμείον εν τω της συντελείας όρμω ελλιμενίζειν, καταπώς γράφει Λέων ο Διάκονος. Μονάχα των Φαιάκων τα καράβια λέει ο Όμηρος δεν έχουν πηδάλιο, μιας κι είναι αυτοί της θάλασσας οι πιο μεγάλοι μύστες: Γιατί δεν έχουν τα γοργά καράβια των Φαιάκων, σαν τ΄άλλα τα πλεούμενα τιμόνια ή κυβερνήτες. [ Οδ. Θ’ 557-558, Σιδέρης]
Αν είναι ωστόσο να παρατηρήσουμε κάτι κοινό στα γραπτά του Σαίξπηρ και του Χρυσοστόμου- όσο άκομψο ή άβολο κι αν είναι- θα΄πρεπε να κρατήσουμε πως η ψυχή όπως κι η πίστη, παρομοιάζονται με την επικερδέστερη, αλλά και πιο ριψοκίνδυνη μορφή εμπορίου: το θαλάσσιο (Ιωαν. Χρυσοστόμου, Προς Θεόδωρον μοναχόν, PG 47, 309 και Ομιλίαι εις τον πτωχόν Λάζαρον και τον πλούσιον I, 3, PG 48, 966).
Τα οφέλη και τις ευκαιρίες που το θαλάσσιο εμπόριο προσέφερε, μπόρεσε η εκκλησία νωρίς να διακρίνει, άποψη την οποία κανείς εύκολα σχηματίζει μελετώντας τα αυτοκρατορικά έγγραφα που αφορούν σε υποθέσεις του σεκρέτου της θαλάσσης, ειδικά κατά την περίοδο του ια’ και ιβ’ αιώνος. Το προβάδισμα της εκκλησίας και πιο ειδικά των μοναστηριών στον χώρο του θαλάσσιου εμπορίου, οφείλεται κυρίως στην εμμονικά παραδοσιαρχική άποψη της βυζαντινής αριστοκρατίας, αλλά θεμελιωδώς της αυτοκρατορικής ιδεολογίας, πως μοναδική ευγενής πηγή πλουτισμού είναι η έγγειος ιδιοκτησία.
Δύο σχετικά πρώιμα, αλλά χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού του διπολικού σχήματος είναι τα εξής: ο βίος του αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος Πατριάρχου Αλεξανδρείας μας πληροφορεί, πέρα από τις τόσες πραγματικά θαυμαστές φιλανθρωπίες, για δεκαπέντε φορτηγά εμπορικά πλοία τα οποία αποτελούσαν μέρος της πατριαρχικής περιουσίας κι αναγκάστηκαν κατά την διάρκεια ταξιδιού τους, να ξεφορτώσουν στα νερά της Αδριατικής φορτίο που αντιστοιχούσε σε 3.200 λίτρες καθαρού χρυσού για να αποφύγουν τον αύτανδρο καταποντισμό.
Από την άλλη πλευρά έχουμε την περίπτωση του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου. Αντιγράφω το εκκεντρικό περιστατικό, όπως το κατέγραψε στην Επιτομή Ιστοριών του ο Ιωάννης Ζωναράς ( μετ. Ιορδάνη Γρηγοριάδη, Εκδ. Κανάκη, Αθήνα 1998, τόμος β’, σελ. 127- 129): Kάποτε προσορμίστηκε στο λιμάνι των ανακτόρων ένα φορτηγό πλοίο τόσο παραφορτωμένο με εμπορεύματα, ώστε βυθιζόταν μέχρι την τελευταία ίσαλη γραμμή. Έτυχε λοιπόν να σκύψει από πάνω ο αυτοκράτορας και θαυμάζοντας το πλοίο ρώτησε, μέσω κάποιου αυλικού, να μάθει τίνος ήταν. Όταν πληροφορήθηκε ότι είναι της αυγούστας και πως μόλις είχε φτάσει από εμπορική αποστολή, την οποία οι άνθρωποι της βασίλισσας διεκπεραίωσαν στην περιοχή της Συρίας, διέταξε αμέσως να ξεφορτώσουν όση πραμάτεια ανήκε στο πλήρωμα του πλοίου, ενώ αντιθέτως να μην πειράξουν τίποτα από τα αντικείμενα της αυγούστας. Αφού έγινε αυτό, απομάκρυνε τους άνδρες από την περιοχή και αφού έριξε υγρό πυρ στο καράβι, το έκαψε με όλο του το φορτίο, λοιδορώντας την αυτοκράτειρα: ΄΄Αν και ο Θεός με ανέδειξε βασιλιά, εσύ με πιέζεις να γίνω ναυτικός. Μάθε πως το εμπόριο δόθηκε στους ιδιώτες για να εξασφαλίσουν από εκεί τα προς το ζην. Γιατί αν εμείς κοντά στα βασιλικά πλούτη οικειοποιηθούμε και τα κέρδη από το εμπόριο, από πού θα προμηθευτούν τα απαραίτητα οι κοινοί άνθρωποι;΄΄.
Δικαιοσύνη, που αν μη τι άλλο χάρισε στον Θεόφιλο, παρά την εικονομαχική του πολιτική, μία μεταθανάτια θέση δικαστή ανάμεσα στον Μίνω και στον Αιακό, σύμφωνα με τον Τιμαρίωνα.
Αρχικά λοιπόν τα μοναστήρια φαίνεται πως αποκτούν πλοία, ώστε να διευκολυνθεί η μετακίνηση αγροτικών προϊόντων, από τα κτήματά τους στα κοινόβια προς χρήση ειδικά και μόνο των αδελφοτήτων. Στη συνέχεια όμως οι πηγές μας πληροφορούν, πως ο αριθμός των πλοίων αυξάνεται και πολλές μονές αποκτούν ιδιωτικές σκάλες στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης, γεγονότα που μας κάνουν να εκτιμήσουμε πως αυτός ο ΄΄μοναστηριακός στόλος΄΄, ενεργά και δραστήρια συμμετείχε στην εμπορική ζωή της αυτοκρατορίας. Εξκουσσείες από την καταβολή φόρων και διάφορες άλλες ελαφρύνσεις, πρώτος παραχωρεί σε μοναστηριακά πλώιμα, Αλέξιος Α’ ο Κομνηνός, ώστε να καταλήξουμε στις ιδιαιτέρως γενναιόδωρες παραχωρήσεις του αυτοκράτορα Ισαακίου Α’ του Αγγέλου, προς τα εμπορικά πλοία της Μονής της Πάτμου μαζί με όλες τις προνομίες που ξαναπαραχωρούν μέσα σε μία νύχτα οι Άγγελοι στους εμπορικούς στόλους των Βενετών, των Γενουατών και των Πιζάνων, ως ηθικό αντιστάθμισμα στην ανελέητη εξόντωση του λατινικού πληθυσμού της Βασιλεύουσας μόλις λίγα χρόνια πριν, από τους πραιτοριανούς του Ανδρονίκου Α’ του Κομνηνού και από ένα μέρος του φανατισμένου αγελαίου και σύρφακος όχλου.
Λίγα χρόνια μετά παροπλισμένα αράζουν τα μοναστηρικά πλεούμενα, κι όταν πια ξανανταμώνουμε στ΄ανοιχτά του πέλαγου τη βαρκούλα, είναι ο κυρ- Θεόδωρος Λάσκαρης αυτός που τραβά κουπί με άνεμο εναντιοδρόμο.
Πικραμένος είναι, καθώς κι ο σκοπός της περιπλάνησής του: ΄΄καταιγίς με χειμάζει των συμφορών και των λυπηρών τρικυμίαι καταποντίζουσιν΄΄. Κι εύχεται στην Παναγία Θεοτόκο, έρημος και παντάξενος, που είναι το καραβάκι αυτή, μαζί και το λιμάνι, η ολκάς των θελόντων σωθήναι κι ο λιμήν των του βίου πλωτήρων.
Κι αρμενίζει ακούραστο το σκαρί και χιλιοδαρμένο καλέ μου Λέοντα, ώστε αυτίκα και κατά πόδας το βιωτικόν πορθμείον εν τω της συντελείας όρμω ελλιμενίζειν.
πηγή: Aντίφωνο

Χοσέ Αντόνιο Ντομίνγκεθ Μπαντέρα (José Antonio Domínguez Bandera, 10 Αυγούστου 1960)

10 Αυγούστου 1960 (61 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Αντόνιο Μπαντέρας Ισπανός ηθοποιός

Ο Χοσέ Αντόνιο Ντομίνγκεθ Μπαντέρα (José Antonio Domínguez Bandera, 10 Αυγούστου 1960), γνωστός ως Αντόνιο Μπαντέρας, είναι Ισπανός ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός. Άρχισε την καριέρα του ως ηθοποιός με μία σειρά ταινιών από τον σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ και μετά εμφανίστηκε σε πολύ γνωστές ταινίες του Χόλλυγουντ, ειδικά κατά τη δεκαετία του 1990, συμπεριλαμβανομένων των Assassins, Evita, Interview with the Vampire, Philadelphia, Desperado, Η μάσκα του Ζορό and Spy Kids. Ο Μπαντέρας έδωσε επίσης τη φωνή του στο Γάτος Σπιρουνάτος (Puss in Boots) συνέχεια των ταινιών Σρεκ και στη μέλισσα στη διαφήμιση της Nasonex.

Βιογραφικό

Ο Χοσέ Αντόνιο Ντομίνγκεθ Μπαντέρας γεννήθηκε στη Μάλαγα, της Ανδαλουσίας, στην Ισπανία. Ο πατέρας του, Χοσέ Ντομίνγκεθ, ήταν αστυνομικός στον ισπανικό εμφύλιο. Η μητέρα του, Άννα Μπαντέρας, ήταν δασκάλα πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.[10] [11] Έχει έναν μικρότερο αδερφό,τον Χαβιέ. Παρά το γεγονός ότι το όνομα της οικογένειάς του πατέρα του είναι Domínguez, πήρε το επώνυμο της μητέρας του, όπως το καλλιτεχνικό της. Ως παιδί, ήθελε να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής μέχρι που το σπασμένο πόδι τον εμπόδισε να αφήσει τα όνειρά του στην ηλικία των δεκατεσσάρων. Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τις τέχνες του θεάματος και αποτελούσε μέρος της ARA Θεάτρου-Σχολής που διευθύνεται από τον Angeles Rubio y-Αργκουέλλες Alessandri και το Κολέγιο της Δραματικής Τέχνης, και τα δύο στη Μάλαγα. Η δουλειά του στο θέατρο, και τις εμφανίσεις του στους δρόμους, τελικά τον οδήγησε στο Εθνικό Θέατρο της Ισπανίας.[12] Η καριέρα του απογειώθηκε με την παρουσία του στην ταινία του Δέσε με.
ΣταδιοδρομίαΟ Μπαντέρας άρχισε να εργάζεται σε μικρά καταστήματα κατά τη διάρκεια του μεταδικτατορικού πολιτιστικού κινήματος της Ισπανίας γνωστό ως «La Movida Madrileña»[13].Κατά τη διάρκεια εμφάνισης στο θέατρο, ο Μπαντέρας τράβηξε την προσοχή του Ισπανού σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ, ο οποίος προσλαμβάνει το νεαρό ηθοποιό το 1982 στην ταινία ντεμπούτο Λαβύρινθος του πάθους[14]. Πέντε χρόνια αργότερα, εμφανίστηκε στην ταινία του σκηνοθέτη Ο νόμος του πόθου, στην οποία κάνει πρωτοσέλιδα με τον ρόλο του ως ομοφυλόφιλος άνδρας, από τον οποίο απαίτησαν να είναι ο πρώτος άνδρας που φιλάει άνδρα στην μεγάλη οθόνη.

ΤΡΟΥΦΑΚΙΑ

ΤΡΟΥΦΑΚΙΑ
Υλικά:
1 πακέτο μπισκότα πτι-μπέρ
250 γραμ. μαργαρίνη
1 φλιτζάνι τσαγιού άχνη ζάχαρη
1 φλιτζάνι τσαγιού καρυδόψιχα
1 φλιτζάνι τσαγιού λικέρ ή κονιάκ
2 κουταλιές κακάο
250 γραμ. τρούφα
1 βανίλια

Εκτέλεση
Χτυπάμε στο μίξερ το βούτυρο με τη ζάχαρη. Προσθέτουμε το κονιάκ,
το κακάο, την βανίλια, την καρυδόψιχα και τα αλεσμένα πτι-μπέρ .
Βάζουμε το μίγμα στο ψυγείο και μόλις παγώσει το πλάθουμε σε μικρά
μπαλάκια πασπαλίζοντας το με τρούφα η με ινδοκαρυδο και το
ξαναβάζουμε στο ψυγείο.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!!

Σήμερα 10/8 ... Αγίου Ήρωνος, Αγίων Λαυρεντίου και Ιππολύτου των μαρτύρων

κόσμημα και τριαντάφυλλα  στο Κάτω Χωριό (φ.Μ.Κυμάκη)

 

Αγίου Ήρωνος, Αγίων Λαυρεντίου και Ιππολύτου των μαρτύρων

 για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-