Κερκ Ντάγκλας Αμερικανός ηθοποιός

 

 

9 Δεκεμβρίου 1916 (105 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Κερκ Ντάγκλας Αμερικανός ηθοποιός

Ο Κερκ Ντάγκλας (Kirk Douglas, πραγματικό όνομα Ισούρ Ντανιέλοβιτς, 9 Δεκεμβρίου 1916 – 5 Φεβρουαρίου 2020) ήταν Αμερικανός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, παραγωγός ταινιών και συγγραφέας. Αποτελεί έναν από τους αστέρες της Χρυσής Εποχής του Χόλιγουντ. Είναι γνωστός για τις ταινίες: Αμάρτημα του Παρελθόντος (Out of the Past, 1947), Φλογισμένα Πάθη (Champion, 1949), Αστυνομική Ιστορία (Detective Story , 1951), Το Τελευταίο Ατού (Ace in the Hole, 1951), Η Ωραία και το Κτήνος (The Bad and the Beautiful, 1952), 20 Χιλιάδες Λεύγες Υπό την Θάλασσα (20000 Leagues Under the Sea, 1954), Η ζωή ενός ανθρώπου (Lust for Life, 1956), Σταυροί στο Μέτωπο (Paths of Glory, 1957), Σπάρτακος (Spartacus, 1960) και Επτά Ημέρες του Μαΐου (Seven Days in May, 1964). Προτάθηκε τρεις φορές για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου χωρίς να το κερδίσει ποτέ και το 1995 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών του απένειμε Τιμητικό Όσκαρ για τα 50 χρόνια παρουσίας ως δημιουργική και ηθική δύναμη στον κόσμο του κινηματογράφου. Έχει επίσης βραβευτεί από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου με βραβείο προσφοράς στην 7η τέχνη και το 1999 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον κατέταξε στη 17η θέση της λίστας με τους μεγαλύτερους αστέρες όλων των εποχών.

Βιογραφία

Ο Κερκ Ντάγκλας γεννήθηκε στο Άμστερνταμ της Νέας Υόρκης το 1916. Το πραγματικό του όνομα είναι Ισούρ Ντανιέλοβιτς. Οι γονείς του ήταν ο Χέρσελ Χάρι Ντανιέλοβιτς και η Μπράινα Μπέρθα Σάνγκελ, Εβραίοι μετανάστες από τη Λευκορωσία. Ο αδελφός του πατέρα του μετανάστευσε πρώτος στις Η.Π.Α. και χρησιμοποίησε το επίθετο Ντέμσκι, αντί του Ντανιέλοβιτς. Όταν η οικογένεια του Ντάγκλας μεταφέρθηκε στις Η.Π.Α. χρησιμοποίησε επίσης το επίθετο Ντέμσκι. Ο Ντάγκλας μεγάλωσε αποκαλούμενος Ίζι Ντέμσκι, το οποίο άλλαξε σε Κερκ Ντάγκλας πριν καταταγεί στο ναυτικό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Προερχόμενος από φτωχή οικογένεια, ο μικρός Κερκ Ντάγκλας πουλούσε τρόφιμα σε ανθρακωρύχους για να βοηθήσει την κατάσταση στο σπίτι του. Αργότερα όντας ήδη διάσημος δήλωσε σε συνέντευξή του ότι άλλαξε τουλάχιστον 40 δουλειές πριν γίνει ηθοποιός[29]. Κατά τη φοίτησή του στο Λύκειο, συμμετείχε σε σχολικές θεατρικές παραστάσεις και διαπίστωσε ότι το μόνο πράγμα για το οποίο ήταν σίγουρος στη ζωή του ήταν η επιθυμία του να γίνει ηθοποιός[30]. Μην μπορώντας να πληρώσει τα δίδακτρα, εισήχθη στο πανεπιστήμιο St. Lawrence έχοντας δανειστεί χρήματα τα οποία επέστρεψε δουλεύοντας ως κηπουρός ή ως επιστάτης. Ήταν επίσης μέλος της ομάδας πάλης του πανεπιστημίου.

 

Ο Κερκ Ντάγκλας κατά την αποφοίτησή του από το κολέγιο το 1939.

Οι υποκριτικές του ικανότητες δεν πέρασαν απαρατήρητες από την Αμερικανική Ακαδημία του Δράματος στη Νέα Υόρκη, όπου και του παραχωρήθηκε υποτροφία. Μια από τις συμφοιτήτριές του ήταν η Μπέτι Τζόαν Πέρσκε, η οποία έγινε αργότερα γνωστή ως Λορίν Μπακόλ. Η Μπακόλ είχε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της καριέρας του Ντάγκλας[32]. Άλλη μια συμφοιτήτρια του ήταν η νεαρή ηθοποιός Νταϊάνα Ντιλ, την οποία αργότερα παντρεύτηκε. Όταν αποφοίτησε από τη δραματική σχολή, ο Ντάγκλας έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ, στη θεατρική παράσταση Spring Again.

Ο Ντάγκλας κατετάγη στο ναυτικό το 1941, αφότου οι Η.Π.Α. μπήκαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πήρε απαλλαγή το 1944 όμως, ως τραυματίας πολέμου. Τον Μαΐου του 1943, ενώ βρισκόταν στο μέτωπο, είδε μια φωτογραφία της Νταΐάνα Ντιλ, της πρώην του συμφοιτήτριας στο εξώφυλλο του περιοδικού Life και είπε στους συμπολεμιστές του ότι μια μέρα επρόκειτο να την παντρευτεί. Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς το ζευγάρι παντρεύτηκε και μαζί απέκτησαν δυο παιδιά, τον ηθοποιό Μάικλ Ντάγκλας και τον Τζόελ. Χώρισαν όμως το 1951.

Μετά τον πόλεμο, ο Ντάγκλας επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, όπου δούλεψε ως εκφωνητής στο ραδιόφωνο, ανέλαβε επίσης θεατρικές δουλειές. Έλαβε καλές κριτικές για την εμφάνισή του στο θεατρικό Kiss and Tell, το οποίο του απέφερε κι άλλους ρόλους. Ο Ντάγκλας είχε ως σκοπό να παραμείνει στο θέατρο, αλλά η Λορίν Μπακόλ τον βοήθησε να λάβει τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο στην ταινία του 1946 Αμαρτωλές Γυναίκες (The Strange Love of Martha Ivers, 1946) πλάι στην Μπάρμπαρα Στάνγουικ. Ο παραγωγός της ταινίας Χαλ Ουόλις όδευε προς τη Νέα Υόρκη προκειμένου να βρει νέα ταλέντα κι η Λορίν Μπακόλ τον συμβούλεψε να επισκεφτεί τον Ντάγκλας που έκανε πρόβες για το θεατρικό έργο The Wind is Ninety. Ο Ντάγκλας παρέμεινε στο Μπρόντγουεϊ για ολόκληρη τη σεζόν κι έπειτα πήγε στο Χόλιγουντ όπου συμμετείχε στην ταινία του Χαλ Ουόλις Αμαρτωλές Γυναίκες στο ρόλο ενός αδύναμου άνδρα που κυριεύεται από μια αδίστακτη γυναίκα, σε αντίθεση με τους ρόλους που επρόκειτο να αναλάβει στη συνέχεια που είχαν να κάνουν με αδίστακτους άνδρες συνέχεια στη βικιπαίδεια

Βιντσένζο Μαρία Κορονέλλι Ιταλός χαρτογράφος

 

9 Δεκεμβρίου 1718 (303 χρόνια πριν) πέθανε:

Βιντσένζο Μαρία Κορονέλλι Ιταλός χαρτογράφος

Ο Βιντσέντζο Μαρία Κορονέλλι ή Κορονέλι (ιταλικά: Vincenzo Maria Coronelli, 16 Αυγούστου 1650 – 9 Δεκεμβρίου 1718) ήταν θεολόγος, Φραγκισκανός μοναχός, κοσμογράφος, χαρτογράφος, εκδότης και εγκυκλοπαιδιστής, κυρίως γνωστός για τους γεωγραφικούς άτλαντες και τις υδρόγειες σφαίρες που κατασκεύαζε. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Βενετία.


Αρχικά στάδια

Γεννήθηκε το 1650 πιθανώς στη Βενετία και ήταν το πέμπτο παιδί ενός ράφτη με το όνομα Μάφιο Κορονέλλι. Στη μικρή ηλικία των 10, ο Βιντσέντζο στάλθηκε στην πόλη της Ραβέννας όπου και εκπαιδεύτηκε στην ξυλογραφία. Το 1663 έγινε δεκτός ως μαθητευόμενος στο τάγμα των Φραγκισκανών, και έγινε μέλος τους το 1665. Κατόπιν στην ηλικία των 16 εξέδωσε το πρώτο από τα 140 συνολικά έργα της καριέρας του και το 1671 έγινε μέλος της μονής της Σάντα Μαρία Γκλοριόζα ντέι Φράρι στη Βενετία.

Το 1672 ο Κορονέλλι στάλθηκε από τη μονή στο κολλέγιο του Σάντα Μποναβεντούρα ε Σάντα Απόστολι στη Ρώμη, από και όπου αποφοίτησε παίρνοντας το διδακτορικό του στη θεολογία το 1674. Αρίστευσε τόσο στις σπουδές της αστρονομίας όσο και της γεωμετρίας του Ευκλείδη.

Υδρόγειοι και απόκτηση φήμης
Κύριο λήμμα: Υδρόγειοι του Κορονέλλι

Λίγο πριν από το 1678, ο Κορονέλλι άρχισε να εργάζεται ως γεωγράφος και του ανατέθηκε η κατασκευή μιας ομάδας επίγειων και ουράνιων υδρόγειων για τον Ρανούτσιο Β΄ Φαρνέζε (Ranuccio II Farnese) τον δούκα της Πάρμα. Κάθε μια από τις άρτια κατασκευασμένες σφαίρες ήταν 5 πόδια (1.524 μέτρα) σε διάμετρο, ενώ ο Φαρνέζε εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ που διόρισε τον Κορονέλλι ως θεολόγο της αυλής του. Από εκεί και πέρα η φήμη του Κορονέλλι ως θεολόγου αυξήθηκε με το πέρασμα του χρόνου, ώσπου το 1699 έγινε ο Γενικός Πατέρας της τάξης των Φραγκισκανών.

Η επίγεια υδρόγειος που κατασκεύασε ο Κορονέλλι για τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ της Γαλλίας

Το 1681, ο καρδινάλιος Σεζάρ ντ'Εστρέ (César d'Estrées), φίλος και σύμβουλος του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας και πρεσβευτής του στη Ρώμη, έχοντας δει τις υδρόγειους του Κορονέλλι, επικοινώνησε μαζί του και τον κάλεσε στο Παρίσι για να κατασκευάσει δύο υδρογείυος για τον βασιλιά. Ο Κορονέλλι πήγε στο Παρίσι και παρέμεινε εκεί για δύο χρόνια. Κάθε μια από τις υδρογείους του αποτελούνταν από ξύλινα λυγισμένα δοκάρια με ύψος περίπου στα 10 πόδια (περίπου 3 μέτρα) και μήκος 4 ίντσες (10.16 εκατοστά). Το ξύλο καλύπτονταν από γύψο πάχους μιας ίντσας (2.5 εκατοστά), και κατόπιν καλύπτονταν με ένα στρώμα ενός σκληρού ακατέργαστου υφάσματος. Αυτό με τη σειρά του τυλίγονταν με ένα επιπλέον στρώμα από λεπτότερα υφάσματα υψηλής ποιότητας τα οποία εξυπηρετούσαν ως το κύριο υπόβαθρο για τις απεικοινίσεις της υδρογείου.

Οι συγκεκριμένες υδρόγειοι, έχουν διάμετρο 3 μέτρα και 84 εκατοστά, και ζυγίζουν περίπου 2 τόνους η μια, και σήμερα εκθέτονται στην Εθνική βιβλιοθήκη της Γαλλίας στο Παρίσι. Οι υδρόγειοι αναπαριστούν τις πιο πρόσφατες εξελίξεις και πληροφορίες σχετικά με τις εξερευνήσεις ανά τον κόσμο της εποχής του Κορονέλλι, ιδιαίτερα αυτές των γαλλικών εξερευνήσεων στη βόρεια Αμερική, και συγκεκριμένα τις εξερευνήσεις του Ρενέ-Ρομπέρ Καβελιέ (René-Robert Cavelier).
 

Ύστερη ζωή

Μετά από τη φήμη που απέκτησε δουλεύοντας σε διάφορες χώρες της Ευρώπης κατά τα χρόνια που ακολούθησαν, επέστρεψε στη Βενετία οριστικά το 1705. Εκεί ξεκίνησε την δική του κοσμολογική έρευνα και εξέδωσε τους τόμους του Βενετικού Άτλαντα (Atlante Veneto), καθώς και ίδρυσε τον πρώτο γεωγραφικό σύλλογο, την Κοσμογραφική Ακαδημία των Αργοναυτών (Accademia Cosmografica degli Argonauti). Επίσης την περίοδο αυτή απέκτησε το επίσημο πόστο του Κοσμογράφου της Δημοκρατίας της Βενετίας.

Επίσης, ο Κορονέλλι αφιέρωσε 30 χρόνια από τη ζωή του στη συγγραφή της Μπιμπλιοτέκα Ουνιβερσάλε Σάκρο-Προφάνα (Biblioteca Universale Sacro-Profana), ένα είδος εγκυκλοπαίδειας, με τις καταχωρήσεις να είναι σε αλφαβητική σειρά και να στοχεύει στη δημιουργία 45 τόμων. Ωστόσο μόνο οι 7 πρώτοι δημιουργήθηκαν από το γράμμα A έως το C.

Ο Κορονέλλι πέθανε το 1718 στην ηλικία των 68 ετών στη Βενετία, έχοντας δημιουργήσει εκατοντάδες χάρτες κατά τη διάρκεια της ζωής του, με αρκετούς από αυτούς να βρίσκονται σήμερα σε διάφορες συλλογές.συνέχεια βικιπαίδεια

Γεώργιος Μυλωνάς Έλληνας αρχαιολόγος

 

9 Δεκεμβρίου 1898 (123 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Γεώργιος Μυλωνάς Έλληνας αρχαιολόγος

Ο Γεώργιος Μυλωνάς του Εμμανουήλ (9 Δεκεμβρίου 1898 - 15 Απριλίου 1988) ήταν Έλληνας αρχαιολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου και ακαδημαϊκός. 

Βιογραφία

Γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1898 στη Σμύρνη. Σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1922 ενώ υπηρετούσε με τον ελληνικό στρατό στη Μικρά Ασία. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου έλαβε το διδακτορικό του το 1927. Το 1929 ολοκλήρωσε και δεύτερο διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς των ΗΠΑ. Διετέλεσε επίκουρος καθηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου (1929) καθώς και στο Πανεπιστημίου του Ιλινόις (1931-1933) και από το 1933 ανέλαβε τη θέση Καθηγητού Αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον του Σαιντ Λούις. Στο Σαιντ Λουις δίδαξε μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1966, χρόνια κατά τα οποία υπηρέτησε και ως Πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας της Τέχνης και Αρχαιολογίας και Διακεκριμένος Καθηγητής.

Το 1950 υπήρξε καθηγητής της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Αθήνα καθώς και στη περίοδο 1963-1964. Το 1954 δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπήρξε ειδικός σύμβουλος του Βασιλέως Παύλου επί θεμάτων του αντικειμένου του, καθώς και στη συνέχεια του Βασιλέως Κωνσταντίνου Β΄ για την ίδρυση του Διεθνούς Αμφικτιονικού κέντρου των Δελφών.

Ο τάφος του Γεώργιου Μυλωνά στις Μυκήνες

Το 1970 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.[4] Διηύθυνε ανασκαφές στην Όλυνθο, Άγιο Κοσμά Αττικής, Ελευσίνα, Ακροπόταμο Καβάλας και κυρίως στις Μυκήνες. To 1987 τιμήθηκε με το βραβείο «Ολυμπία», από το ίδρυμα "Αλέξανδρος Ωνάσης".

Πέθανε στην Αθήνα, ενώ διατελούσε γραμματέας της Αρχαιολογικής Εταιρείας και κηδεύτηκε από τον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών στις 17 Απριλίου 1988. Η ταφή του έγινε στις Μυκήνες.

Γρηγόριος Ξενόπουλος

 

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος (9 Δεκεμβρίου 1867 - 14 Ιανουαρίου 1951) ήταν Ζακυνθινός μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και συγγραφέας θεατρικών έργων.
Διετέλεσε αρχισυντάκτης στο θρυλικό πια περιοδικό "Η Διάπλασις των Παίδων" κατά την περίοδο 1896 - 1948. Κατά την αρχισυνταξία του Ξενόπουλου στο περιοδικό ήταν και ο βασικός του συντάκτης.
Είναι χαρακτηριστική η υπογραφή του Σας ασπάζομαι, Φαίδων, που χρησιμοποιούσε στις επιστολές που υποτίθεται έστελνε στο περιοδικό. Ήταν ο ιδρυτής και εκδότης του περιοδικού Νέα Εστία, το οποίο εκδίδεται ακόμα και σήμερα. Το 1931 έγινε ακαδημαϊκός. Μαζί με τους Παλαμά, Σικελιανό και Καζαντζάκη ίδρυσε την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 9 Δεκεμβρίου 1867. Ο πατέρας του, Διονύσιος, καταγόταν από τη Ζάκυνθο και η μητέρα του Ευλαλία από την Πόλη. Ο Γρηγόριος έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στη Ζάκυνθο, μέχρι το 1883, όταν γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για να σπουδάσει Φυσικομαθηματικά, μετά από προτροπή του φίλου του Νικολάου Μοτσενίγου, ο οποίος σπούδαζε ήδη Φυσικομαθηματικός στην Αθήνα. Τις σπουδές του δεν τις ολοκλήρωσε ποτέ: από το πρώτο ήδη έτος είχε αρχίσει την ενασχόληση με τη λογοτεχνία, η οποία ήταν και η μοναδική πηγή εσόδων του. Από το 1892 εγκαταστάθηκε μόνιμα πλέον στην Αθήνα και το 1894 παντρεύτηκε την Ευφροσύνη Διογενίδη. Το ζευγάρι χώρισε ενάμιση χρόνο μετά, ενώ είχαν ήδη αποκτήσει μια κόρη και ο συγγραφέας παντρεύτηκε ξανά το 1901 την Χριστίνα Κανελλοπούλου, με την οποία απέκτησε άλλες δύο κόρες. Συνεργάστηκε με πλήθος εφημερίδων και περιοδικών στις οποίες δημοσίευε μελέτες, άρθρα, διηγήματα και μυθιστορήματα. Το 1894 ανέλαβε τη διεύθυνση της Εικονογραφημένης Εστίας, το 1896 έγινε αρχισυντάκτης του περιοδικού Η Διάπλασις των Παίδων, του οποίου ήταν και συνδρομητής κατά τα παιδικά του χρόνια. Από το 1901 ως το 1912 δημοσίευε στο περιοδικό Παναθήναια λογοτεχνικά έργα και μελέτες και από το 1912 άρχισε να συνεργάζεται με την εφημερίδα Έθνος γράφοντας μυθιστορήματα σε συνέχειες. Το 1927 ίδρυσε το περιοδικό Νέα Εστία, του οποίου ήταν διευθυντής ως το 1934. Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Γρηγόριος Ξενόπουλος μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα. Πέθανε στην Αθήνα στις 14 Ιανουαρίου 1951 και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη. 

 

Πεζογραφικό

Ο Ξενόπουλος ήταν πολυγραφότατος συγγραφέας. Έγραψε πάνω από 80 μυθιστορήματα και πλήθος διηγημάτων. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1888 με το μυθιστόρημα " Ο "ανθρωπος του κόσμου". Αυτό και το επόμενο μυθιστόρημά του, "Νικόλας Σιγαλός" (1890), "αθηναϊκά" μυθιστορήματα, ήταν αποτυχημένα. Έπειτα στράφηκε στην έμπνευση από την πατρίδα του και έγραψε κάποια από τα καλύτερά του έργα, "Μαργαρίτα Στέφα" (1893), "Κόκκινος βράχος" (1905). Ακολούθησαν έργα "αθηναϊκά", τα σημαντικότερα από τα οποία είναι "Ο πόλεμος" (1914) και " οι μυστικοί αρραβώνες" (1915) και το "ζακυνθινό" "Λάουρα" (1915), επίσης ένα από τα καλύτερά του. Η πιο φιλόδοξη συγγραφική του απόπειρα ήταν η κοινωνική τριλογία "Πλούσιοι και φτωχοί" (1919), "Τίμιοι και άτιμοι" (1921), "Τυχεροί και άτυχοι" (1924). Τα δύο πρώτα αναγνωρίζονται ως τα καλύτερα και πιο ώριμα έργα του. Άλλα αξιόλογα έργα του που ακολούθησαν είναι τα: "Αναδυομένη" (1923), "Ισαβέλλα" (1923), "Τερέζα Βάρμα-Δακόστα" (1925). Τα έργα του διαδραματίζονται στην Αθήνα και τη Ζάκυνθο. Θεωρείται ο εισηγητής του "αστικού μυθιστορήματος", δηλαδή του μυθιστορήματος που διαδραματίζεται στα αστικά κέντρα (βλ. Ελληνική πεζογραφία 1880-1930). Βασικό θέμα στα έργα του είναι ο έρωτας, κυρίως έρωτας μεταξύ ατόμων από διαφορετικές τάξεις. Η ικανότητά του να γράφει εύκολα και γρήγορα τον οδήγησε κάποιες φορές σε "εκπτώσεις" ως προς την ποιότητα. Πολλοί τον κατηγόρησαν, όταν άρχισε να δημοσιεύει μυθιστορήματα σε συνέχειες, ότι έκανε πολύ εύκολα παραχωρήσεις στα γούστα του αναγνωστικού κοινού και ότι χρησιμοποιούσε συχνά προκλητικές για την εποχή ερωτικές σκηνές για να κερδίζει χρήματα. Όλοι όμως επισημαίνουν αρετές του έργου του, όπως η αφηγηματική ευχέρεια, η ικανότητα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και η παρατηρητικότητα. Ο Ξενόπουλος και το αστικό μυθιστόρημα Τα έργα του Ξενόπουλου είναι περισσότερο για ψυχαγωγία παρά για φιλολογική ανάλυση. Ο αστικός ρεαλισμός που επικρατούσε αυτή την εποχή στην Ευρώπη και στην Αμερική επηρεάζει και τα έργα του Ξενόπουλου. Για το λόγο αυτό ο Ξενόπουλος θεωρείται από πολλούς εισηγητής του αστικού μυθιστορήματος με προσπάθειες για την αντανάκλαση της ίδιας της πραγματικότητας. Ας μη ξεχνάμε ότι ο Ξενόπουλος ανήκει στη γενιά του 1880, χρονολογία η οποία αποτελεί σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας (Αρχή νεοελληνικής αναγέννησης με τον Παλαμά αλλά και τον Ροΐδη με το μυθιστόρημα του Πάπισσα Ιωάννα.

Ο Ξενόπουλος υπήρξε γνώστης της σχετικής παράδοσης αλλά και καινοτόμος νεωτεριστής. Η στροφή του προς τον αστικό ρεαλισμό υπήρξε βασικά ιδιάζουσα παρέκκλιση από την ηθογραφία. Ο αστικός ρεαλισμός χρησίμευε για την κάλυψη του κενού – την απουσία ενός μέσου στρώματος αναγνωστών που θα λειτουργούσε ως ενδιάμεσος χώρος για μια πολύπλευρη ανάπτυξη λογοτεχνικής γραφής. Τα πρώτα του μυθιστορήματα εξελίσσονται στην Αθήνα με υλικό τη φοιτητική ζωή, πριν ο συγγραφέας κλείσει τα 30. Παραμένει πάντα ο ψυχογράφος. Ο Ξενόπουλος χρησιμοποιεί περιστατικά και από την ίδια του τη ζωή με τρόπο όμως που αυτά να περνάνε σαν φανταστικά. Θεατρικό Το πρώτο του θεατρικό έργο, Ο ψυχοπατέρας, παρουσιάστηκε το 1895. Από τις αρχές του αιώνα άρχισε να συνεργάζεται με τη Νέα Σκηνή του Κων/νου Χρηστομάνου. Τα σπουδαιότερα θεατρικά του έργα είναι: "Το μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας" (1904), η "Στέλλα Βιολάντη" (1909, με την Μαρίκα Κοτοπούλη), "Φοιτηταί". Ο Ξενόπουλος έγραψε συνολικά 46 διαφορετικά θεατρικά έργα. Το 1901 πρωταγωνίστηκε μαζί με τον Παλαμά για την ίδρυση της Νέας Σκηνής και χάρη στη γνώση ξένων γλωσσών ενημερωνόταν έγκαιρα για σημαντικά πνευματικά συμβάντα στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Έγραφε προλόγους για τον Ίψεν και ζούσε το θέατρο, ζυμωνόταν η καθημερινή ζωή του με αυτό. Πολλά δράματα του είχαν αρχικά γραφτεί ως πεζογραφήματα και έπειτα μεταφέρθηκαν στη σκηνή. (Π.χ. Έρως εσταυρωμένος - Στέλλα Βιολάντη). Μετέφρασε και διασκεύασε αρκετά ξένα έργα και η στάθμη της γραφής του ήταν σε όλες τις περιπτώσεις υψηλά. Συμμετείχε σε διάφορες επιτροπές δραματουργικών διαγωνισμών και το Βασιλικό Θέατρο της Αθήνας εγκαινιάστηκε στα 1932 με δικό του έργο «Ο θείος Όνειρος». Τα περισσότερα έργα του Ξενόπουλου είναι τρίπρακτα (28). Στην πρώτη πράξη τίθεται συνήθως το θέμα και χαρακτηρίζονται τα πρόσωπα, στη δεύτερη εντείνεται η πλοκή και κορυφώνεται το δράμα και στην τρίτη έρχεται η λύση. Ο Ξενόπουλος χτίζει μεθοδικά φράση με φράση, προετοιμάζει τα επερχόμενα περιστατικά που φαίνονται λίγο άσχετα με το κύριο θέμα, αλλά αποδεικνύονται αναγκαία. Η «Στέλλα Βιολάντη» (στην οποία προχωρεί με γρήγορο ρυθμό από την ευχάριστη ατμόσφαιρα ενός ζακυνθινού σπιτιού στη συγκλονιστική κορύφωση του εκούσιου θανάτου της νύμφης) υπήρξε πρότυπο για άλλα 2 γνωστά θεατρικά έργα που αν και γράφτηκαν πιο μετά υστερούν σε δραματική τεχνική. Οι κατηγορίες των έργων του: Ο Ξενόπουλος έγραψε με την ίδια επιτυχία και δράματα και κωμωδίες κυρίως με θέμα τον έρωτα. Τα έργα του είναι ηθογραφίες που αναδεικνύουν τη ζωή μιας εποχής η μιας τοπικής κοινωνίας, τοπικές και εποχικές ιδιαιτερότητες παίρνουν συχνά ισχύ άγραφων νόμων που επιβάλλονται μέσα από την κοινωνία. Τα έργα του ταξινομούνται είτε στη Ζάκυνθο είτε στην Αθήνα και ο Ξενόπουλος έρχεται να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των 2 Σχολών, της Αθηναϊκής και της Επτανησιακής. Ζακυνθινά έργα: Στέλλα Βιολάντη, Ραχήλ, Φωτεινή Σαράντη, Ο ποπολάρος Αθηναϊκά: Φοιτηταί, Ψυχοσάββατο, Το ανθρώπινο

Κριτική
Ιδιαιτέρως αξιόλογη ήταν η συμβολή του στην κριτική. Στο περιοδικό Παναθήναια δημοσίευσε πλήθος μελετών για πολλούς συγγραφείς, όπως τους Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Γιάννη Καμπύση, Δημήτριο Βικέλα. Εκείνος πρωτοπαρουσίασε στο αθηναϊκό αναγνωστικό κοινό τον Κ. Π. Καβάφη, το 1903. Ο Ξενόπουλος και ο σοσιαλισμός Ο Ξενόπουλος, αν και προερχόταν από εύπορη οικογένεια δεν ήταν αριστοκράτης. Παρακολουθούσε ωστόσο τα προβλήματα των ανερχόμενων αστών όσο και των πιο φτωχών. Ερχόμενος στην Αθήνα έφερε μαζί του την ιδέα του ανθρωπιστικού σοσιαλισμού. Στην Αθήνα ήρθε σε επαφή με τον Δρακούλη και τους άλλους επικεφαλής του σοσιαλιστικού κόμματος, ενώθηκε με αυτούς και βοήθησε στην έκδοση των σοσιαλιστικών εφημερίδων «Άρδην» και «Κοινωνία». Το 1885 έγινε μάλιστα συντάκτης του «Άρδην». Τις θέσεις του για το σοσιαλισμό μπορούμε να δούμε καλύτερα στο Πλούσιοι και Φτωχοί. Ο Ξενόπουλος πίστευε σ΄ένα σοσιαλισμό που θα άλλαζε την κοινωνία χωρίς βίαιες ανατροπές. Σιγά-σιγά οι άνθρωποι θα καταλάβαιναν το συμφέρον τους, οι πλούσιοι και οι φτωχοί θα έρχονταν σε συνεννόηση χωρίς βία. Μόνο ο σοσιαλισμός θα μπορούσε να βάλει τέλος στο διαχωρισμό των 2 φυλών. Το ιδανικό του σοσιαλισμού θα εξασφάλιζε σε κάθε άνθρωπο οποιασδήποτε ράτσας τροφή, κατοικία και ενδυμασία, αλλά δεν μπορεί να καταλήξει ποτέ σε μία εντελώς ισότητα. Αρχικά ο Ξενόπουλος θεώρησε τις σοσιαλιστικές ιδέες τις μόνες που θα μπορούσαν να διορθώσουν την ανισότητα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Ωστόσο την εφαρμογή των σοσιαλιστικών ιδεών δεν την ήθελε βίαια με ανατροπές και επαναστάσεις που θα δημιουργούσαν θύματα. Με την άνοδο του πνευματικού επιπέδου του λαού –πίστευε- θα καταλάβαιναν οι άνθρωποι το πραγματικό τους συμφέρον. Για το λόγο αυτό θεωρούσε το γράψιμο ως οφειλή διαπαιδαγώγησης και έργο ευθύνης υπέρ του συνόλου.

Εργογραφία

 Διηγήματα

Ελληνικού αγώνος το τριακοσιάδραχμον έπαθλον. Αθήνα, Χιώτης, 1885. Μητρυιά. Αθήνα, παράρτημα του περιοδικού Εστία, 1890. Στρατιωτικά διηγήματα. Αθήνα, Κασδόνης, 1892. Διηγήματα· Σειρά πρώτη. Αθήνα, τυπ.Κωνσταντινίδη, 1901. Διηγήματα· Σειρά δεύτερη. Αθήνα, τυπ.Κωνσταντινίδη, 1903. Διηγήματα· Σειρά τρίτη. Αθήνα, Κολλάρος, 1907. Ο κακός δρόμος και άλλα καινούργια διηγήματα (1908-1911). Αθήνα, Φέξης, 1912. Στέλλα Βιολάντη ή Έρως εσταυρωμένος και κάποια άλλα διαλεχτά διηγήματα. Αθήνα, Φέξης, 1914. Οι ερωτευμένοι και άλλα διηγήματα. Αθήνα, έκδοση Φιλολογικής Κυψέλης, χ.χ. Η Αναθρεφτή. Αθήνα, Γανιάρης, χ.χ. Πετριές στον ήλιο. Αθήνα, Παπαδόπουλος, 1919. Το Ζακυνθινό μαντήλι και άλλα δέκα διαλεχτά διηγήματα. Αθήνα, Γανιάρης, 1921. Αθηναϊκά διηγήματα· Ιστορία μιας χωρισμένης. Αθήνα, Γανιάρης, 1924. Ο Μινώταυρος και άλλα νέα διηγήματα (1921-1924). Αλεξάνδρεια, εκδ. του περ. Γράμματα, 1925. Πώς πολεμούν; Αθήνα, έκδοση της εφημερίδας Ελληνικόν Μέλλον, 1935. Ο τρελλός με τους κόκκινους κρίνους. Αλεξάνδρεια, Κασιγόνης, 1926. Πώς πολεμούν. Αθήνα, εκδ. εφ. Ελληνικόν Μέλλον, 1935. Αθανασία και άλλα 24 διηγήματα. Αθήνα, Οι φίλοι του βιβλίου, 1944. Μυθιστορήματα Θαύματα του Διαβόλου. Αθήνα, Ραφτάνης, 1883. Άνθρωπος του κόσμου. Αθήνα, Γραφείον Εκλεκτών Μυθιστορημάτων, 1888. Νικόλας Σιγαλός. Αθήνα, τυπ. Κορίννης, 1890. Μαργαρίτα Στέφα. Αθήνα, Κολλάρος, 1906. Ο κόκκινος βράχος. Αθήνα, τυπ.Εστία, 1915. Ο Πόλεμος. Αθήνα, Κολλάρος, 1919. Η τιμή του αδελφού Α΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1920. Λάουρα· Το κορίτσι που σκοτώνει. Αθήνα, Ελευθερουδάκης, 1921. Η τιμή του αδελφού Β΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1923. Ο κόσμος κι ο Κοσμάς. Αθήνα, Κολλάρος, 1923. Ισαβέλλα. Αλεξάνδρεια, Κασιγόνης, 1923. Η τρίμορφη γυναίκα. Αθήνα, Κολλάρος, 1924. Αναδυομένη. Αθήνα, Κολλάρος, 1925. Τερέζα Βάρμα Δακόστα - Ένας σύγχρονος Μεσαίωνας. Αθήνα, Κολλάρος, 1926. Πλούσιοι και Φτωχοί - Μια κοινωνική τριλογία· Πλούσιοι και φτωχοί, Τίμιοι και Άτιμοι, Τυχεροί και Άτυχοι. Αθήνα, Κολλάρος, 1926. Ο Κατήφορος· Αθηναϊκόν μυθιστόρημα. Αθήνα, Κολλάρος, 1948. Ο γάμος της Λίτσας. Αθήνα, τυπ. Αφων Γεράρδου, 1929. Μυστικοί αρραβώνες. Αθήνα, Κολλάρος, 1959. Ο Κοσμάκης· Ιστορία ενός φυσιολογικού αρρώστου Α΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1930. Ο Κοσμάκης· Ιστορία ενός φυσιολογικού αρρώστου Β΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1930. Ο Κοσμάκης· Ιστορία ενός φυσιολογικού αρρώστου Γ΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1930. Ο Κοσμάκης· Ιστορία ενός φυσιολογικού αρρώστου Δ΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1930. Αφροδίτη Α΄ · Η γυναίκα που σε χάνει, Β΄ - Η γυναίκα που σε σώζει. Αθήνα, Κολλάρος, 1930 Ανάμεσα σε τρεις γυναίκες. Αθήνα, Κολλάρος, 1930. Θέατρο Θέατρον Α΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1913. Θέατρον Β΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1913. Φοιτηταί. Αθήνα, Παπαδόπουλος, 1919. Θέατρον Γ΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1922. Στέλλα Βιολάντη (Έρως Εσταυρωμένος) - Το διήγημα και το δράμα. Αθήνα, Κολλάρος, 1923. Δεν ειμ' εγώ ή Η Λογική. Αθήνα, Κολλάρος, 1928. Το μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας. Αθήνα, 1915. Θέατρον Δ΄. Αθήνα, Οι φίλοι του βιβλίου, 1945.

Μελέτες Η απολογία μου. Ζάκυνθος, Καψοκέφαλος, 1884. Ευάγγελος Παντόπουλος. Αθήνα, Εστία, 1893. Η κωμωδία του Αριστείου. Αθήνα, 1921. Στάχυα και παπαρούνες Α΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1923. Μαλακάσης - Ο ποιητής και ο άνθρωπος. Αθήνα, Παρθενών, 1943 (στη σειρά Σύγχρονοι Έλληνες ποιητές). Παιδική λογοτεχνία Παιδικόν θέατρον. Αθήνα, Παπαδόπουλος, 1906. Η αδελφούλα μου. Αθήνα, Παπαδόπουλος, 1923. Παιδικόν θέατρον Α΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1926. Παιδικόν θέατρον Β΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1926. Ο Πύργος του Βοσπόρου και άλλα διηγήματα. Αθήνα, Κολλάρος, 1927. Το καλό μου το βιβλίο. Αθήνα, Κολλάρος, 1931. Ο μπέμπης αρχιλήσταρχος - Θηριοτροφείο Τοτού και συντροφία. Αθήνα, Δημητράκος, 1932. Σας ασπάζομαι, Φαίδων. Αθήνα, Οι φίλοι του βιβλίου, 1947.

Αθηνά Μιχαηλίδου Ελληνίδα ηθοποιός

 

9 Δεκεμβρίου 2001 (20 χρόνια πριν) πέθανε:

Αθηνά Μιχαηλίδου Ελληνίδα ηθοποιός

Η Αθηνά Μιχαηλίδου (επώνυμο: Φαμελιάρη, Ερμούπολη Σύρου 1918 - 26 Νοεμβρίου 2001) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός, η οποία έπαιξε σε δεύτερους ρόλους σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες. Το 1972 έπαιξε στη θεατρική παράσταση "Ο επιθεωρητής έρχεται", η οποία προβλήθηκε από την τηλεόραση της ΥΕΝΕΔ.

Πέθανε σε ηλικία 83 ετών το 2001 και κηδεύτηκε στις 27 Νοεμβρίου από τον ιερό ναό Αγίας Παρασκευής στην Αγία Παρασκευή Αττικής.

Ελίζαμπεθ Χόουπ Βρετανίδα ευαγγελίστρια

 

9 Δεκεμβρίου 1842 (179 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Ελίζαμπεθ Χόουπ Βρετανίδα ευαγγελίστρια

Η Ελίζαμπεθ Χόουπ (πραγματικό όνομα Ελίζαμπεθ Κότον, Elizabeth Reid Hope, 9 Δεκεμβρίου 1842 - 8 Μαρτίου 1922) ήταν Βρετανίδα ευαγγελίστρια, ταυτισμένη με την λαίδη Χόουπ που το 1915 υποστήριξε πως είχε επισκεφτεί τον Κάρολο Δαρβίνο, λίγο πριν το θάνατό του το 1882. Η Χόουπ είχε ισχυριστεί τότε, πως στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, ο Δαρβίνος αποκήρυξε τη θεωρία της εξέλιξης, ασπαζόμενος τον Χριστό ως σωτήρα του.

Η οικογένεια του Δαρβίνου διέψευσε τους ισχυρισμούς αυτούς, επιμένοντας πως η λαίδη Χόουπ δεν βρισκόταν στο πλευρό του κατά τη διάρκεια των τελευταίων προβλημάτων της υγείας του ή κατά τη διάρκεια οποιασδήποτε ασθένειάς του. Η «ιστορία της λαίδης Χόουπ» είναι ευρέως αναγνωρισμένη, ακόμα και από αρκετούς δημιουργιστές, ως ψευδής ή τουλάχιστον ανεπιβεβαίωτη, ενώ αν είναι αληθής, τότε μάλλον περιέχει υπερβολές. Η ιστορία της Χόουπ παραμένει έως σήμερα ένας δημοφιλής αστικός μύθος, παρά το γεγονός πως έρχεται σε αντίθεση με τα δημοσιευμένα έργα του Δαρβίνου και τις καταγεγραμμένες απόψεις του για το χριστιανισμό και τη θρησκεία.

Βιογραφία

Η Ελίζαμπεθ Κότον γεννήθηκε το 1842 στην Ταζμανία της Αυστραλίας, κόρη του Βρετανού στρατηγού σερ Άρθουρ Κότον. Σε ηλικία 35 ετών παντρεύτηκε τον κατά 34 χρόνια μεγαλύτερό της απόστρατο σερ Τζέιμς Χόουπ. Το 1877 έλαβε τον τίτλο της Λαίδης Χόουπ του Κάριντεν και τέσσερα χρόνια αργότερα, ο σύζυγός της πέθανε. Μαζί με τον πατέρα της, ήταν μέλος του «κινήματος της εγκράτειας» (temperance movement) των ευαγγελιστών και έζησε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1880 στην περιοχή του Μπέκενχαμ Κεντ, περίπου 10 χιλιόμετρα από το χωριό Ντάουν (Downe) όπου πέθανε ο Δαρβίνος.

Η Χόουπ παντρεύτηκε για δεύτερη φορά το 1893, με τον Ιρλανδό επιχειρηματία Τόμας Άντονυ Ντένυ, ωστόσο συνέχισε να χρησιμοποιεί το όνομα «λαίδη Χόουπ» αντί εκείνο του συζύγου της, ο οποίος πέθανε το 1909. Το 1913, η Χόουπ ταξίδεψε στην Αμερική, όπου το 1915, στο Νόρθφιλντ της Μασσαχουσσέτης, δημοσιοποίησε την ιστορία της σχετικά με τον Δαρβίνο.

Πέθανε το 1922 από καρκίνο στο Σίδνεϊ. 

Η ιστορία της λαίδης Χόουπ

Η ιστορία της λαίδης Χόουπ δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα Watchman Examiner, στις 15 Αυγούστου του 1915. Η συγγραφέας της υπέγραφε ως μία «αφοσιωμένη Αγγλίδα», «Λαίδη Χόουπ», ωστόσο ο συγγραφέας και ερευνητής σε θέματα γενεαλογίας Λέσλι Γκίλμπερτ Πάιν, δεν κατάφερε να εντοπίσει κανένα άλλο πρόσωπο με τον τίτλο «Λαίδη Χόουπ» εκτός από την Ελίζαμπεθ Χόουπ, η οποία ήταν ενήλικη την περίοδο του θανάτου του Δαρβίνου και εν ζωή όταν δημοσιεύτηκε η ιστορία. συνέχεια στη βικιπαίδεια 

Κώστας Λαχάς Έλληνας συγγραφέας

 

9 Δεκεμβρίου 2014 (7 χρόνια πριν) πέθανε:

Κώστας Λαχάς Έλληνας συγγραφέας

Ο Κώστας Λαχάς (πραγματικό όνομα: Κώστας Λαχανίδης, Μάιος 1936 - 9 Δεκεμβρίου 2014) ήταν Έλληνας ζωγράφος και λογοτέχνης.

Η ζωή και το έργο του

Γεννήθηκε το Μάιο του 1936 στο Κάτω Θεοδωράκι του Κιλκίς, καταγόμενος από γονείς Πόντιους πρόσφυγες. Πέρασε τα εφηβικά του χρόνια στο Κιλκίς, όπου και αποφοίτησε από το εξατάξιο τότε Γυμνάσιο το 1955, ενώ τον ίδιο χρόνο ξεκίνησε τις σπουδές του στο Τμήμα Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Παράλληλα με τις σπουδές του ξεκίνησε και η ενασχόληση του με το θέατρο, συμμετέχοντας στην ομάδα που δημιούργησε το Θέατρο Κήπου της Θεσσαλονίκης και μετά στην Αθήνα, θητεύοντας στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν.

Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη ασχολούμενος περιστασιακά με το θέατρο (Όρνιθες του Κουν κ.α.) όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα μετά το πέρας των σπουδών του, εργαζόμενος στην "Τέχνη Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία", ενώ το 1961 προσλαμβάνεται από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ), στη Γραμματεία του οποίου ασχολείται με τη διοργάνωση των θεατρικών παραστάσεων στη Θεσσαλονίκη και τις περιοδείες του ΚΘΒΕ στη Βόρειο Ελλάδα, μέχρι το 1965, οπότε και παραιτείται.

Ζωγραφίζει και γράφει από το 1960, παίρνει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ παράλληλα δημοσιεύει πεζογραφήματα και ποιήματα. Το Νοέμβριο του 1962 οργανώνει την πρώτη ατομική του έκθεση στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης και το Φεβρουάριο του 1964 κυκλοφορεί συλλογή πεζογραφημάτων με τον τίτλο "Πεδίον οσφρήσεως". Την ίδια χρονιά πραγματοποιεί τη δεύτερη του ατομική έκθεση στην αίθουσα της "Τέχνης ΜΚΕ" στη Θεσσαλονίκη.

Κατά την περίοδο της χούντας εργάστηκε ως ιατρικός επισκέπτης και ως υπεύθυνος του βιβλιοπωλείου και των εκδόσεων "Θεμέλιο", ενώ την Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου του 1972 εγκαινιάζει την πρώτη επαγγελματικά οργανωμένη Γκαλερί στη Θεσσαλονίκη, τον "Κοχλία", με μεγάλη έκθεση του Γιάννη Γαΐτη. Στο τιμόνι του "Κοχλία" έμεινε μέχρι το 1986.

Η αγάπη του για την τέχνη και η ενασχόληση του με τα καλλιτεχνικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης τον ωθεί να αναλάβει την καλλιτεχνική σελίδα της εβδομαδιαίας εφημερίδας "Μακεδονική Ώρα" και το Σεπτέμβριο του 1967 αναλαμβάνει καλλιτεχνικός συντάκτης στην καθημερινή εφημερίδα "Θεσσαλονίκη" και συμμετέχει στην εκδοτική ομάδα Αιγόκερως.

Ο Κώστας Λαχάς ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική και εξελέγη επί δύο συνεχόμενες θητείες δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης, το 1975 και το 1978, ενώ δεν έθεσε υποψηφιότητα το 1982. Διετέλεσε Διευθυντής του Βελλιδείου Πολιτιστικού Κέντρου και από το 1999 είναι καλλιτεχνικός σύμβουλος στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Πέθανε στις 9 Δεκεμβρίου 2014 από καρκίνο και κηδεύτηκε σε στενό οικογενειακό κύκλο.
 

Η αναγνώριση
Το 1995 τιμήθηκε - ομόφωνα, με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος του Υπουργείου Πολιτισμού για το βιβλίο του "Ασκήσεις επί Αμμοδόχου".
Στίχους του για τραγούδια μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος και ερμήνευσαν η Δήμητρα Γαλάνη, ο Δημήτρης Μητροπάνος και ο Χρήστος Θηβαίος (Μερικά τραγούδια σε στίχους του: Κιλκίς-Χαλκίς, Ο Άγγελος, Ο τυμβωρύχος, δημώδες κ.α.).
Ο Κώστας Λαχάς τιμήθηκε για το έργο του και για τη συνεισφορά του σε αυτούς, από πολλούς επαρχιακούς πολιτιστικούς συλλόγους.

Η μάχη του Καλονύκτη

 

9 Δεκεμβρίου 1868 (153 χρόνια πριν):

Κρητική Επανάσταση (1866-1869): οι Οθωμανοί νικούν στη μάχη του Καλονύκτη.

Η μάχη του Καλονύκτη ήταν πολεμική εμπλοκή της επανάστασης του 1866 στην Κρήτη με νικηφόρα έκβαση για τους Τούρκους.
Η εξέλιξη των γεγονότωνΣτις 8 ή 9 Δεκεμβρίου 1868 Έλληνες επαναστάτες προστρέχοντες εις βοήθειαν του Πετροπουλάκη και ερχόμενοι από τα Ρούστικα σε σύντομο χρόνο, αρχικά απέκρουσαν ισχυρό Τουρκικό απόσπασμα ορμώμενο από το Ρέθυμνο στον Καλονύκτη. Κι ενώ τους είχαν πολιορκήσει, κατά τις 5 μ.μ. αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν κατά τα Ρούστικα, καθώς έφθασαν υπέρτερες σε αριθμό εχθρικές ενισχύσεις. Από την ελληνική πλευρά σκοτώθηκαν οι: οπλαρχηγός των 13 χωριών του Ακρωτηρίου Αναγνώστης ή Αντώνιος Νικ. Τσουχλαράκης ή Τσούχλαρης από το Χωρδάκι Ακρωτηρίου και οι Γαυγιωτάκης ή Γαυδιωτάκης ή Γαβιοτάκης Κ. και Χατζηδάκης Γ., οι οποίοι ετάφησαν στα Ρούστικα. Τραυματίσθησαν οι Τσόντος και Τσιτσιρίδης.

Σήμερα 9/12 ... Σύλληψις της Αγίας Άννης

Ιεράπετρα  μου  σου λείπει το πράσινο... (φ.Μ.Κυμάκη)

Σύλληψις της Αγίας Άννης

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Κώστας Μπίρης Έλληνας αρχιτέκτονας

9 Δεκεμβρίου 1980 (41 χρόνια πριν) πέθανε:

Κώστας Μπίρης Έλληνας αρχιτέκτονας

Ο Κώστας H. Μπίρης (1899 - 9 Δεκεμβρίου 1980)[1] ήταν Έλληνας αρχιτέκτονας, πολεοδόμος και λαογράφος.

Βιογραφία

Το 1966 ο Δήμος Αθηναίων, αναγνωρίζοντας την προσφορά του Κώστα Μπίρη στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό της πόλης, του πρότεινε και τύπωσε δημοσία δαπάνη το βιβλίο του Αι Αθήναι: Από τον 19ον εις τον 20ον αιώνα, στο οποίο παρουσιάζονται αποσπάσματα από προηγούμενες μελέτες του μαζί με επιπλέον αναλύσεις για κτίρια και περιοχές των Αθηνών. (Σημείωση: τα πρακτικά της συνεδρίασης, υπάρχουν ως εισαγωγή στην πρώτη έκδοση του βιβλίου)
Βιβλία, μελέτες και πονήματα
1933, Τα πρώτα σχέδια των Αθηνών: ιστορία και ανάλυσίς των
1940, Αι εκκλησίαι των παλαιών Αθηνών
1942, Οι γύφτοι : μελέτη λαογραφική και εθνολογική
1945, Τοπωνυμικά των Αθηνών
1946, Σχέδιον ανασυγκροτήσεως της Πρωτευούσης
περιέχει το σχέδιο για την δημιουργία αρχαιολογικού πάρκου στις περιοχές Ακροπόλεως, Πλάκας, Δημοσίου Σήματος, Ιεράς Οδού.
1952, Ιστορία του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου: αι σχολαί, οι καθηγηταί, οι ευεργέται, τα κτιρία
1954, Ρώμ και γύφτοι: εθνογραφία και ιστορία των τσιγγάνων
1957, Ιστορία του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου: μέχρι της ιδρύσεως των ανωτάτων σχολών
1959, Τα Αττικά του Εβλιά Τσελεμπή: αι Αθήναι και τα περίχωρα των κατά τον 17ον αιώνα
1960, Αρβανίτες οι Δωριείς του νεότερου Ελληνισμού: ιστορία των Ελλήνων Αρβανιτών
1962, Ο Απόστολος Παύλος εν Αθήναις
1966, Αι Αθήναι: Από τον 19ον εις τον 20όν αιώνα
1971, Αι Τοπονυμίαι της Πόλεως και των Περιχώρων των Αθηνών - Η Μετονομασία των Οικισμών