Θετική Σκέψη και Έλεγχος του Νου

 

Αναδημοσίευση άρθρου από την Νέα Ακρόπολη

Θετική Σκέψη και Έλεγχος του Νου

Στην εποχή μας κυριαρχεί το άγχος, το στρες και οι γρήγοροι ρυθμοί της κοινωνίας. Ο άνθρωπος είναι αναγκασμένος να τρέχει για να προλάβει τη ζωή. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να χαλαρώνουμε σωστά, να σκεφτόμαστε θετικά και να ελέγχουμε τις σκέψεις μας, ώστε να πετυχαίνουμε τους στόχους μας και να ζούμε ευτυχισμένοι και σε αρμονία με τη φύση. Όλα λοιπόν ξεκινάνε από τον τρόπο που σκεφτόμαστε… Η δύναμη του νου πάνω στην ύλη: “Το σύμπαν είναι νους. Όλα είναι νοητικά.” (Κυμβάλειο)

Λένε ότι αν κάτι το θέλουμε πολύ και το σκεφτόμαστε συνέχεια είναι σίγουρο ότι μπορούμε να το κατακτήσουμε. Σ’ αυτό βασίζεται και η δύναμη του νου πάνω στην ύλη. Πρώτα σκεφτόμαστε αυτό που θέλουμε να κάνουμε και μετά εργαζόμαστε γι’ αυτό, όπως το παράδειγμα του αγγειοπλάστη που πρώτα σκέφτεται αυτό που θα πλάσει και μετά πιάνει τον πηλό και του δίνει μορφή. Για την ύλη έχουμε αρκετά στοιχεία από τους επιστήμονες, οπότε τώρα θα δούμε τι είναι ο νους σύμφωνα με τη φιλοσοφία. Ο άνθρωπος, έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, χωρίζεται σε “τέσσερις σφαίρες”, τη σφαίρα της ύλης, τη σφαίρα της ψυχής, τη σφαίρα του νου και τη σφαίρα του πνεύματος. Η Σφαίρα του Νου είναι η περιοχή από την οποία πηγάζουν οι ανώτερες ιδέες και τα αρχέτυπα. Είναι το όργανο της αφηρημένης σκέψης. Για τον Πλάτωνα, στο νου κατοικεί το θεϊκό μέρος του ανθρώπου. Ο φυσικός κόσμος είναι μια αντανάκλαση του νοητού κόσμου. Ο νους είναι συσχετισμένος με το στοιχείο της Φωτιάς. Όπως η φωτιά κατακαίει τα πάντα και από μια μικρή φλόγα μπορείς να ανάψεις πολλές φωτιές, έτσι και μια ιδέα (ο νους) κατακαίει τον άνθρωπο και μπορεί να μεταδοθεί χωρίς να χάσει την αρχική της δύναμη. Είναι ένα δώρο των θεών σύμφωνα με την μυθολογία, η προσφορά του Προμηθέα, η γνώση του καλού και του κακού. Στην ανατολική φιλοσοφία ονομάζεται “Μάνας”, επειδή ο νους είναι κατεξοχήν ιδιότητα του Ανθρώπου (βλ. man στην αγγλική γλώσσα) και αποτελεί τη γέφυρα μεταξύ του πνευματικού και του υλικού κόσμου.

Ο νους αποτελείται από δυο μέρη. Το ένα είναι το κατώτερο, που έρχεται σε επαφή με την ύλη. Είναι ο Νους των Επιθυμιών, ο νους των ενστίκτων, που ο άνθρωπος αποφασίζει σύμφωνα με το ατομικό του συμφέρον. Είναι ο νους του “ή” που διαχωρίζει τα πράγματα. Το άλλο μέρος είναι ο Ανώτερος Νους, που έρχεται σε επαφή με το πνεύμα, το μέρος εκείνο που αντιλαμβάνεται τις ανώτερες ιδέες και αξίες, η αλτρουιστική σκέψη, ο άνθρωπος του “και”. Η πηγή της εσωτερικής δύναμης του ανθρώπου, αυτός που χαρακτηρίζει το φιλόσοφο τον ιδεαλιστή, τον οραματιστή. Όπως το φυσικό μας σώμα χρειάζεται φροντίδα, καθαριότητα, τάξη, εξάσκηση και τροφή, έτσι και το νοητικό έχει ανάγκη από τα ίδια για να είναι υγιές. Επίσης χρειάζεται έλεγχος του νου. Ελέγχω το νου σημαίνει τον δυναμώνω και τον χρησιμοποιώ σαν πολύτιμο εργαλείο, αφού τέτοιο είναι, για τον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μην μας παρασέρνουν τα πάθη, να τελειώνουμε τις εργασίες που έχουμε αναλάβει, να εμβαθύνουμε σ’ αυτά που μαθαίνουμε, να μην κριτικάρουμε τους άλλους αλλά τον εαυτό μας, να προχωράμε πάντα μπροστά, να είμαστε δεκτικοί. Όπως το σίδερο με το μαγνήτη, έτσι και ο νους, ανάλογα το τι σκέφτεται, έλκει και τα ανάλογα συναισθήματα και σκέψεις. Τελικά είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Αν δεν μας αρέσει αυτό που είμαστε, αν δεν είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας, τότε πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε.

Η θετική σκέψη είναι να επιλέγουμε να βλέπουμε τα πράγματα θετικά, να επιλέγουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Είναι πολύ σημαντικό να παρατηρούμε κάθε στιγμή τις σκέψεις μας και να προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε τις αρνητικές με θετικές. Είναι πολύ σημαντικό να αναλάβουμε την ευθύνη και να μπούμε σε δράση, γιατί αξίζει πραγματικά τον κόπο! Πρέπει να έχουμε συνέχεια στο μυαλό μας “ό,τι μπορείς να κάνεις αύριο, κάνε το σήμερα, ό,τι μπορείς να κάνεις σήμερα κάνε το τώρα!”. Πάντοτε η επιτυχία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την ευτυχία. Ο άνθρωπος αναζητούσε και αναζητάει τρόπους που θα τον κάνουν να πετύχει στη ζωή, έτσι ώστε να είναι ευτυχισμένος. Αν η επιτυχία μας είναι εφήμερη τότε πρέπει να την αναζητήσουμε αλλού. Μόνο ό,τι έχει σχέση με το πνευματικό έχει δύναμη και διάρκεια, η ύλη έχει πάντα μια ημερομηνία λήξης. Να πετύχουμε στη ζωή σημαίνει να γνωρίσουμε τον Εαυτό μας, τις δυνάμεις και αδυναμίες μας, να αντιληφθούμε τις δυσκολίες της ζωής σαν δοκιμασίες, να βελτιώνουμε καθημερινά όσα κάνουμε, να μετατρέψουμε τις αποτυχίες σε νέες ευκαιρίες και να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο καθένας λοιπόν, είναι πιλότος και οδηγός της δικής του μοίρας. Η ευτυχία δεν βασίζεται στην “τύχη”. Οι ευκαιρίες περνάνε κάθε μέρα από μπροστά μας πρέπει να μάθουμε να αρπάζουμε αυτές τις ευκαιρίες πριν να είναι αργά. Χρειάζεται να είμαστε άνθρωποι της δράσης και όχι της θεωρίας.

Η ευτυχία κατακτιέται, δεν χαρίζεται. Και σίγουρα η ευτυχία δεν είναι κάτι ξένο και έξω από εμάς, η ευτυχία είναι μέσα μας, μέσα στον πραγματικό μας Εαυτό. Εμείς αρκεί να θέλουμε να την ανακαλύψουμε ξανά. Όταν αγαπάμε χωρίς αντάλλαγμα, όταν χαμογελάμε μπροστά στις δυσκολίες, όταν είμαστε ευτυχισμένοι με τα απλά και όταν ριχνόμαστε στην περιπέτεια της ζωής, τότε έχουμε ανακαλύψει κάτι από αυτήν την Εσωτερική Ευτυχία. Η θετική σκέψη δεν βοηθά μόνο στο να είμαστε αποτελεσματικοί και χαρούμενοι, αλλά βοηθά και στο να είμαστε υγιείς. Οι επιστήμονες λένε ότι όλες οι αρρώστιες έχουν νοητική ρίζα και ότι όλα ξεκινάνε από πάνω προς τα κάτω. Η καλύτερη θεραπεία είναι να χτυπήσουμε την αρρώστια στη ρίζα, δηλαδή στις αρνητικές σκέψεις, στα ανεξέλεγκτα πάθη, στις ανασφάλειες, στις ζήλιες.


Για να αναπτύξουμε τη θετική σκέψη πρέπει να μάθουμε να προσπαθούμε στη ζωή και να μην το βάζουμε κάτω, να μαθαίνουμε από κάθε τι, να ενεργοποιήσουμε τη βούλησή μας και να βρίσκουμε έξυπνες λύσεις στα προβλήματά μας. Μην πιστεύετε στα θαύματα, κάντε τα! Δύο είναι οι απαραίτητες ψυχικές ικανότητες για τη θετική σκέψη: η διαίσθηση και η δημιουργική φαντασία. Είπαμε και πιο πάνω ότι η δημιουργική φαντασία είναι η ιδιότητα που μας κάνει να εξυψωνόμαστε από τα υλικά και να ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο των ιδεών, τον πνευματικό. Η φαντασία λειτουργεί με εικόνες. Κάθε άνθρωπος φτιάχνει τις δικές του εικόνες. Έτσι είναι πολύ βασικό να μπορούμε να αναρωτηθούμε, «Ποιος είναι ο δικός μου Σκοπός;» «Τι θέλω να πετύχω;». Και έτσι να οραματιστούμε τη δική μας εικόνα. Η δημιουργική φαντασία ενδυναμώνεται με τον έλεγχο της φαντασιοπληξίας, την ανάπτυξη της αυτοπαρατήρησης και της προσοχής, με το να αναπτύξουμε την αγάπη και να είμαστε άνθρωποι της δράσης.

Η διαίσθηση είναι ένας άμεσος τρόπος αντίληψης, όπου δεν μεσολαβεί ο νοητικός μηχανισμός. Είναι η λεγόμενη έκτη αίσθηση που όλοι οι άνθρωποι έχουμε εν δυνάμει. Για να αναπτυχθεί η διαίσθηση πρέπει να ανοιχτούμε, να δώσουμε χώρο σε πράγματα που νιώθουμε ή διαισθανόμαστε κάθε στιγμή, να αρχίζουμε να προσέχουμε πράγματα που πριν δεν τους δίναμε σημασία και να προσπαθούμε να τα ερμηνεύσουμε. Η διαίσθηση κάνει έναν άνθρωπο πιο δημιουργικό, ανοίγει νέους ορίζοντες, δίνει έμπνευση, ανανέωση, ενθουσιασμό καθώς προκαλεί ένα άνοιγμα στα ανώτερα επίπεδα της αντίληψης μας. Όσο εξασκούμε τη διαίσθηση, τόσο περισσότερο ανακαλύπτουμε ταλέντα, συνήθειες, δυνάμεις που δεν ξέραμε ότι έχουμε, γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας και υιοθετούμε ένα θετικό τρόπο ζωής.

Πώς θα αναπτύξουμε τη θετική σκέψη; 1. Προσπαθήστε: Σ’ αυτή τη ζωή ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει, μόνο οι πραγματικά όμως επιτυχημένοι άνθρωποι το παραδέχονται. Καθένας μας πρέπει να δουλέψει για να δρέψει την προσωπική ευτυχία και επιτυχία του. 2. Διδαχτείτε και αντιμετωπίστε: Η ζωή είναι μια μεγάλη δασκάλα, που μας βοηθά να θέσουμε σε λειτουργία τις καλύτερες δυνατότητες μας και όχι ένας εχθρός. Ας μάθουμε λοιπόν από τις δυσκολίες και ας τις χρησιμοποιήσουμε στην διαμόρφωση και την εξέλιξή μας. 3. Ενεργοποιείστε τη δική σας Βούληση: Γενικά η στάση μας απέναντι στα προβλήματα είναι να αναζητάμε εύκολες και γρήγορες λύσεις, απευθυνόμενοι στους άλλους, κάτι που συχνά καταλήγει σε αδιέξοδο. Να ξέρουμε ότι το πρόβλημα είναι δικό μας, σε εμάς απευθύνεται, για να μάθουμε εμείς κάτι και έτσι εμείς είμαστε οι μόνοι που πρέπει να βρούμε τις λύσεις και να δράσουμε. 4. Βρείτε έξυπνες λύσεις: Οι λύσεις, για να έχουν συνέπεια και λογική, πρέπει να έρθουν από πάνω. Είναι ανάγκη να ανυψωθούμε πάνω από το πρόβλημα, για να βρούμε μιαν απάντηση.

Καθημερινές συμβουλές
• Πάψτε να παίρνετε το ρόλο του θύματος: να λυπάστε δηλαδή τον εαυτό σας και να προκαλείτε χίλια δεινά και δυσκολίες χωρίς να υπάρχουν.
• Αλλάξτε την εικόνα που έχετε για τον εαυτό σας. Αναπτύξετε την αυτοπεποίθηση και το θετικό πνεύμα.
• Να αποφεύγετε τις αρνητικές φράσεις. Σκεφτείτε τι θέλετε και όχι τι δεν θέλετε. Για παράδειγμα μην πείτε: «δεν θα ήθελα να αποτύχω», αλλά πείτε: «θέλω να πετύχω».
• Να χρησιμοποιείτε ενεστώτα χρόνο, αποφεύγοντας τον παρελθοντικό και μελλοντικό χρόνο. Πείτε: «θα κάνω αυτό» και όχι: «δεν το έκανα» ή «θα το κάνω...».
• Να αρχίσετε από σήμερα: Κάθε αναβολή δυσχεραίνει τη θέση σας και την αποτελεσματικότητά σας και αυξάνει την πιθανότητα να πάρουν τον έλεγχο οι αρνητικές σκέψεις.
• Μη φοβάστε τις αλλαγές: Αλλαγή σημαίνει ευκαιρία για νέα και καλύτερα πράγματα.
• Αντικαταστήστε την αγωνιώδη σκέψη (πώς θα το κάνω, αποκλείεται να τα καταφέρω κλπ) με έξυπνη δράση («ξεκινάω και βλέπω»). Συνθήματα για θετική σκέψη:
• Μπορείτε, επειδή πιστεύετε ότι μπορείτε.
• Το εξωτερικό είναι αντανάκλαση του εσωτερικού.
• Επειδή δεν μπορείτε να βρείτε διέξοδο, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.
• Μην πιστεύετε στα θαύματα. Κάντε τα!
• Κάτι που μπορείτε να κάνετε μια φορά, μπορείτε να το κάνετε ξανά.
• Πρέπει να παίξετε για να κερδίσετε.
• Καθένας μας έχει δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις.
• Δεν έχει σημασία το πού φυσάει ο άνεμος. Αυτό που έχει σημασία είναι το πώς θα σηκώσετε τα πανιά σας.
• Η καλύτερη στιγμή να ξεκινήστε την εφαρμογή όλων των παραπάνω είναι ΤΩΡΑ!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
• Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΟΥ (Αnnie Besand, Εκδόσεις Ιάμβλιχος)
• ΤΑ 3 ΚΕΝΤΡΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ (Γ. Πλάνας, Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη)

από τη διακόσμηση του σπιτιού στο χωριό

Το κουκλάκι , το βαζάκι και το καδράκι

μικρά κομμάτια

                        από τη διακόσμηση του σπιτιού στο χωριό                      

Γιόχαν Άνταμ Βάισχαουπτ

 

Ο Γιόχαν Άνταμ Βάισχαουπτ (Johann Adam Weishaupt, 6 Φεβρουαρίου 1748 – 18 Νοεμβρίου 1830) ήταν Γερμανός φιλόσοφος και ιδρυτής της μυστικής εταιρείας Τάγμα των Ιλλουμινάτων.

Πρώιμος βίος

Ο Βάισχαουπτ γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1748 στο Ίνγκολστατ στο Ελεκτοράτο της Βαυαρίας. Ο πατέρας του ήταν ο Γιόχαν Γκέοργκ Βάισχαουπτ (1717–1753) που πέθανε όταν ο Άνταμ ήταν πέντε ετών. Μετά τον θάνατο τού πατέρα του, κηδεμόνας του έγινε ο πνευματικός του πατέρας Γιόχαν Άνταμ φον Ίκστατ ο οποίος, σαν τον πατέρα του, ήταν καθηγητής της Νομικής στο πανεπιστήμιο του Ίνγκολστατ. Ο Ίκστατ ήταν υπέρμαχος της φιλοσοφίας του Κρίστιαν Βολφ και του Διαφωτισμού και επηρέασε τον νεαρό Βάισχαουπτ με τον ορθολογισμό του. Ο Βάισχαουπτ ξεκίνησε την τυπική του εκπαίδευση σε ηλικία επτά ετών σε ιησουιτικό σχολείο. Αργότερα εγγράφηκε στο πανεπιστήμιο του Ίνγκολστατ, από όπου αποφοίτησε το 1768 με διδακτορικό (Juris Doctor) στη νομική επιστήμη Το 1772 έγινε καθηγητής της Νομικής. Το επόμενο έτος νυμφεύθηκε την Άφρα Σοσενχόφερ του Άιχστετ.

Μετά τον διωγμό των Ιησουιτών που επισημοποίησε ο Πάπας Κλήμης ΙΔ΄ το 1773, ο Βάισχαουπτ έγινε καθηγητής του κανονικού δικαίου θέση που μέχρι τότε κρατείτο αποκλειστικά από τους Ιησουίτες εκείνη την εποχή. Το 1775 ο Βάισχαουπτ γνώρισε την εμπειρική φιλοσοφία του Γιόχαν Γκέοργκ Χάινριχ Φέντερ του πανεπιστημίου του Γκέτινγκεν. Τόσο ο Φέντερ όσο και ο Βάισχαουπτ έγιναν αργότερα πολέμιοι του Καντιανού ιδεαλισμού.περισσότερα στη βικιπαίδεια

Αλίκη Διπλαράκου, Λαίδη Ράσελ

Η Αλίκη Διπλαράκου, Λαίδη Ράσελ (28 Αυγούστου 1912 - 30 Οκτωβρίου 2002) ήταν Μις Ελλάς και η πρώτη Ελληνίδα Μις Ευρώπη (1930).
Βιογραφία


Γεννήθηκε το 1912 και καταγόταν από την Κρήνη της Μάνης. Ήταν κόρη τού Γεωργίου Διπλαράκου και της Ελένης Νικολέση. Ο πατέρας της είχε το επώνυμο Βαβούλης, αλλά το άλλαξε και έλαβε το επώνυμο της μητέρας του Διπλαράκου· η οικογένεια ζούσε στην Αθήνα. Αδέλφια της Αλίκης ήταν η Νάντα (1912-1966) σύζυγος Ανδρέα Ροδοκανάκη Γάλλου διπλωμάτη, η Χριστίνα (1918-1999) σύζυγος Ανρί Κλωντέλ (γιου του Πωλ και ανιψιού της γλύπτριας Καμίλ Κλοντέλ) και η Εντμέ σύζυγος Σπυρίδωνος Βασιλοπούλου.

Αναδείχτηκε στον τίτλο της ομορφότερης γυναίκας στην Ελλάδα και μετά στην Ευρώπη σε ηλικία 18 ετών, στο Παρίσι το 1930. Όταν ρωτήθηκε πώς ξεκίνησε η συμμετοχή της, είπε: "Ήμουν με τη μητέρα μου στο τσάι της Βρετανικής πρεσβείας, όταν κάποιος πρότεινε να πάμε να δούμε τον διαγωνισμό ομορφιάς σε ένα θέατρο. Κάποια στιγμή οι κριτές φώναξαν το όνομά μου· νόμισα ότι ήταν αστείο. Προσπάθησα να αρνηθώ, αλλά ο Πρόεδρος της Ελλάδας μου είπε, ότι αυτό θα πρόβαλλε την Ελλάδα και να δεχθώ. Τρεις ημέρες μετά βρέθηκα στο Παρίσι, όπου κέρδισα στον Ευρωπαϊκό διαγωνισμό και έπρεπε να συνεχίσω στο Ρίο". Ήλθε 2η στον διαγωνισμό μις Κόσμος τού Ρίο ντε Ζανέιρο το ίδιο έτος. Περιόδευσε στις ΗΠΑ, δίνοντας διαλέξεις για τον αρχαίο και νέο ελληνικό πολιτισμό. Μιλούσε με ευχέρεια αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά.

Το 1930 ντύθηκε με ανδρικά ρούχα και παραβίασε το άβατο του Αγίου Όρους, πράγμα που ήταν η τρίτη παραβίαση από γυναίκα και το συμβάν έγινε πρωτοσέλιδη είδηση. Το περιοδικό Time αναφέρθηκε σε αυτήν και στον ρόλο των γυναικών στην ιστορία, στο τεύχος 13-7-1953. Προσπάθησε να δοκιμάσει το ταλέντο της στο θέατρο και έπαιξε στο έργο "Προμηθεύς". Έγινε γνωστή διεθνώς εξαιτίας του δεύτερου γάμου της με τον Άγγλο ευπατρίδη Σερ Τζον Ράσελ (1914-1984). Απεβίωσε στις 30 Οκτωβρίου του 2002.

Άλδος Μανούτιος

Ο Άλδος Μανούτιος (λατινική γλώσσα: Aldus Pius Manutius, ιταλική γλώσσα: Aldo Manuzio, 1452 – 6 Φεβρουαρίου 1515)[6] ήταν Ιταλός ουμανιστής, γνωστός για την εκδοτική του δραστηριότητα στη Βενετία την εποχή της Αναγέννησης. Άριστος γνώστης ελληνικών, ήταν από τους πρώτους που εκτύπωσαν βιβλία με ελληνικούς χαρακτήρες, αξιοποιώντας τα χειρόγραφα της πολύτιμης συλλογής του Βησσαρίωνα του Τραπεζούντιου, που σώζονται σήμερα στη Μαρκιανή Βιβλιοθήκη. Αξιοσημείωτη είναι η συνεισφορά του στην τυπογραφία με την επινόηση των πλάγιων γραμματοσειρών, την καθιέρωση της άνω τελείας στιγμής (semicolon), καθώς και τη μαζική παραγωγή δερματόδετων βιβλίων τσέπης σε προσιτές τιμές.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Μανούτιος γεννήθηκε στο Μπασιάνο (Bassiano) των Παπικών Κρατών, στη σημερινή επαρχία του Λάτσιο, κοντά στη Ρώμη. Καθώς η οικογένειά του ήταν ευκατάστατη, ο Μανούτιος έλαβε μια σφαιρική μόρφωση, σπουδάζοντας λατινικά στη Ρώμη με τον Γκασπαρίνο ντα Βερόνα, καθώς και (αρχαία) ελληνικά στη Φεράρα με τον Γκουαρίνο ντα Βερόνα.

Το 1482, μαζί με τον πάλαι ποτέ συμφοιτητή του και παλαιόθεν φίλο Τζοβάννι Πίκο ντε λα Μιράντολα, εγκαταστάθηκε στην πόλη Μιράντολα, όπου και έμεινε για δύο χρόνια, μελετώντας αρχαίους έλληνες συγγραφείς και φιλοσόφους. Προτού ο Πίκο φύγει για τη Φλωρεντία, συνέστησε τον Μανούτιο ως διδάσκαλο για τους ανηψιούς του, Αλβέρτο και Λιονέλο Πίο, πρίγκηπες του Κάρπι. Αργότερα, με χρηματοδότηση και γαίες του Αλβέρτου, ο Μανούτιος ξεκίνησε την επιχειρηματική δραστηριότητα στην τυπογραφία.

Κομμώσεις «Οι ωραίες Καρυάτιδες»

Αμερικανίδες φοιτήτριες χτενίστηκαν όπως οι Κόρες της Ακρόπολης στο πλαίσιο διδασκαλίας της Ιστορίας της Τέχνης Είναι φοιτήτριες σε ένα πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ όπως εκατομμύρια άλλες στη χώρα τους και σε όλον τον κόσμο. Μόνο που αυτές είχαν το προνόμιο να γίνουν για λίγες ημέρες... Καρυάτιδες. Τα όμορφα νεανικά κεφάλια τους στολίστηκαν με πλούσιους βοστρύχους και πλεξίδες και η χάρη, η κομψότητα και η αγέρωχη θωριά μιας αρχαίας Ελληνίδας, όπως ήταν αυτές που ενέπνευσαν τις Κόρες της Ακρόπολης ή τις Καρυάτιδες του Ερεχθείου, μεταμόρφωσαν ως διά μαγείας τα κορίτσια τού σήμερα σε εκλεπτυσμένα μοντέλα αρχαίων καλλιτεχνών.

Η Ιστορία κάνει κύκλους και η μόδα επίσης. Και ένα πανεπιστημιακό πρόγραμμα στο πλαίσιο διδασκαλίας της Ιστορίας της Τέχνης μπορεί να επαναφέρει στο προσκήνιο κοκεταρία χιλιετιών. «Δράστις» η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Φέρφιλντ δρ Κατρίν Σουάμπ, ειδικευμένη στην Ιστορία της Τέχνης της ελληνορωμαϊκής εποχής, η οποία θέλησε να ερευνήσει αν οι περίτεχνες κομμώσεις των αρχαίων αγαλμάτων- και συγκεκριμένα των Καρυατίδων- μπορούν να αναπαραχθούν στις γυναίκες σήμερα.

Το βασικό ερώτημα που ετέθη ήταν απλό: Ηταν αληθινές ή φανταστικές αυτές οι κομμώσεις; Ηταν, δηλαδή, κομμώσεις πραγματικών γυναικών ή μια καλλιτεχνική σύμβαση που είχαν εφεύρει οι γλύπτες; Ως συνεπής ερευνήτρια η κυρία Κατρίν Σουάμπ χρησιμοποίησε για την απάντησή του τη μέθοδο του πειράματος. Πέντε φοιτήτριες της Ιστορίας της Τέχνης και μία της Ψυχολογίας όσες και οι Καρυάτιδες-, επιλεγμένες με βάση το μήκος και την ποιότητα των μαλλιών τους, προσφέρθηκαν ως «εθελόντριες» για το πρόγραμμα.
Την εκτέλεση του έργου ανέλαβε ένα επαγγελματικό κομμωτήριο έχοντας ως πρότυπο φωτογραφίες των αληθινών Καρυατίδων. (Οπως λέει η δρ Σουάμπ, χρησιμοποιήθηκαν φωτογραφίες του Γκέστα Χέλνερ από τα αρχεία του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στην Αθήνα και υλικό από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.) Το αποτέλεσμα δεν άργησε να έρθει. Ηταν η επιβεβαίωση ότι οι μαρμάρινες Καρυάτιδες είχαν εμπνευσθεί κατά κύριο λόγο από πραγματικές γυναίκες της αρχαίας Αθήνας.

Το πείραμα έγινε τον Απρίλιο του 2009 και εν συνεχεία δημιουργήθηκε ένα DVD σε σκηνοθεσία της ίδιας της Κατρίν Σουάμπ στο οποίο καταγράφεται η όλη διαδικασία αλλά και οι αντιδράσεις των φοιτητριών καθώς μετατρέπονταν από γυναίκες του 21ου αιώνα σε αρχαίες Ελληνίδες. Η μόλις 15 λεπτών διάρκειά του όμως επ΄ ουδενί αντικατοπτρίζει τον πραγματικό χρόνο που απαιτήθηκε για τις κομμώσεις. Αλλωστε και στην αρχαιότητα η κόμμωση την οποία αναλάμβανε να πραγματοποιήσει η θεραπαινίδα της κυρίας του οίκου διαρκούσε, παρά τη δεδομένη εμπειρία, αρκετή ώρα. Σίγουρα όμως οι κομμώσεις αυτές αποτελούσαν ένα διακριτικό σύμβολο- μαζί με τα κοσμήματατης ανώτερης τάξης στην οποία ανήκαν οι γυναίκες όταν εμφανίζονταν σε μεγάλα δημόσια γεγονότα όπως ήταν οι θρησκευτικές εορτές.
Οσον αφορά τις φοιτήτριες, εξάλλου, μπορεί αρχικώς να συμμετείχαν στο πρόγραμμα από περιέργεια, όπως είπαν, αλλά στη συνέχεια βίωσαν την εμπειρία ως μια διαφορετική προσέγγιση στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, τον οποίο αισθάνθηκαν πολύ κοντά τους. «Δεν έμοιαζε σε τίποτε με αρχαία ιστορία» δήλωσε χαρακτηριστικά μία από αυτές. Γι΄ αυτό άλλωστε και το πανεπιστήμιο προτίθεται να το χρησιμοποιήσει στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του.

Θερμοῦ Μαρία
Ἀπὸ τὸ Βῆμα
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=325564

ΨΑΡΑ Λιμάνι Ελευθερίας

Γεωτρόπιο Τεύχος 74

ροδακι πάνω στην εικόνα 

ανοίγει σελίδα με φακό

 

Αλέκα Παΐζη

Η Αλέκα Παΐζη ήταν Ελληνίδα ηθοποιός.

Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1919 (η μητέρα της είχε καταγωγή από τα Σφακιά) και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η οικογένειά της είχε οικονομική άνεση, καθώς ο πατέρας της ήταν καπνοβιομήχανος, ο οποίος βίωσε δύσκολες στιγμές όταν έχασε την επιχείρησή του[1].

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1941, ερμηνεύοντας τη Σουζάνα στη «Βεντάλια» του Κάρλο Γκολντόνι, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Κατά την περίοδο του Εμφυλίου, συμμετείχε στην ομάδα των "Ενωμένων Καλλιτεχνών". Το 1946, συγκρότησε θίασο με το Δήμο Σταρένιο και τον Τίτο Βανδή, τον πρώτο της σύζυγο.

Συνεργάστηκε με το θίασο του Κ. Μουσούρη, της Κατερίνας, της Έλσας Βεργή και άλλων. Από το 1963 ως το 1966, ερμήνευσε διάφορους ρόλους σε έργα από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Η Αλέκα Παΐζη υπήρξε παράλληλα αγωνίστρια της Αριστεράς: συμμετείχε στην Ελληνική Αντίσταση κατά την Κατοχή, μέσα από το ΕΑΜ, πέρασε από τη Μακρόνησο, το Τρίκερι, ενώ συνελήφθη αρκετές φορές. Μετά την κήρυξη της δικτατορίας τον Απρίλιο του 1967, έφυγε στο εξωτερικό. Επιστρέφοντας μετά τη Μεταπολίτευση στην Ελλάδα, συνεργάστηκε με το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά, με το Μάνο Κατράκη, με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν κ.α.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1957, στην ταινία «Μπαρμπα-Γιάννης, ο κανατάς». Έπαιξε επίσης στις ταινίες «Ο Μιμίκος και η Μαίρη» του Γρηγόριου Ξενόπουλου, «Το παιδί του δρόμου» του Τ. Αλιφέρη, «Συνοικία το όνειρο» του Α. Αλεξανδράκη κ.α.

Στο εξωτερικό, εργάστηκε στον ιταλικό κινηματογράφο. Εμφανίστηκε και στην τηλεόραση, με πιο διάσημο το ρόλο της Χρυσοστόμης στους «Πανθέους» του Τάσου Αθανασιάδη, σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη.

Στις 28 Νοεμβρίου 1994, σε εκδήλωση του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου, της απονεμήθηκε για τη συνολική της προσφορά το έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη»[2].

Το 2008, συμμετείχε στην έκθεση και στο αντίστοιχο φωτογραφικό λεύκωμα γυμνών πορτρέτων με τίτλο "Λευκό βιβλίο" του φωτογράφου Τάκη Διαμαντόπουλου[3][4].

Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 2009, έπειτα από πολύμηνη περιπέτεια που είχε με την υγεία της[5], περίπου ένα μήνα πριν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», σκηνική μεταφορά του ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου, έχοντας υπηρετήσει το θέατρο για περισσότερο από 60 χρόνια. Κηδεύτηκε στο Β' Νεκροταφείο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CE%90%CE%B6%CE%B7

Σήμερα... 6/2

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΦΩΤΙΟΣ

όπως παλιά...

κάθε εικόνα κι ένα θέμα

απο τη φύση απο το στυλ ζωής

απο την τέχνη απο τη φαντασία

το παλιό λεύκωμα φλυαρεί με τα συναισθήματα

με ποικίλα ερεθίσματα

-------------------


δεξι κλικ-προβολή εικόνας- φακος

Πως θα βοηθήσετε το παιδί σας

Πως θα βοηθήσετε το παιδί σας να μάθει 2 γλώσσες ταυτόχρονα

Γράφει η Φανή Βαγγελάτου - Λογοθεραπευτής

Πιο παλιά, ερευνητές και εκπαιδευτικοί, θεωρούσαν πως η ταυτόχρονη εκμάθηση δύο γλωσσών μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ανάπτυξη ενός παιδιού, να του δημιουργήσει καθυστερήσεις και προβλήματα. Ωστόσο, τελευταίες έρευνες βασισμένες στις αρχές των επιστημών της εκπαίδευσης, της ψυχολογίας, της λογοθεραπείας και της νευρολογίας, καταδεικνύουν μάλλον το αντίθετο. Υποστηρίζουν πως η διγλωσσία όχι μόνο δεν εμποδίζει την ανάπτυξη του παιδιού, αλλά μπορεί ακόμα και να συμβάλλει θετικά στη γνωστική και νευρολογική εξέλιξή του.

Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, η ταυτόχρονη εκμάθηση δύο γλωσσών από πολύ μικρή ηλικία, ακόμα και από τη γέννηση ενός παιδιού, δεν είναι η ίδια δύσκολη διαδικασία, όπως η μάθηση μιας γλώσσας μετά την ηλικία των 10 ή 12 ετών. Σύμφωνα με τις έρευνες αυτό συμβαίνει γιατί μέχρι εκείνη την ηλικία, ο ανθρώπινος εγκέφαλος χειρίζεται διαφορετικά τη γλώσσα απ’ ότι μετά από αυτή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι νευρωνικές συνάψεις (η δημιουργία των οποίων είναι υπεύθυνη για τη μεταφορά πληροφοριών στον εγκέφαλο), δημιουργούνται με πολύ γρήγορους ρυθμούς σε μικρή ηλικία, σε αντίθεση με την ηλικία των 10-12 κατά την οποία αυτή η διαδικασία επιβραδύνεται σημαντικά.

Όταν ένα παιδί μαθαίνει ταυτόχρονα δύο γλώσσες, είναι πολύ πιθανό να έχει μικρότερο λεξιλόγιο στην κάθε μία από αυτές σε σύγκριση με αυτό των άλλων παιδιών της ίδιας ηλικίας που μαθαίνουν μόνο μία. Ωστόσο, αν υπολογίζουμε συνολικά τις λέξεις που γνωρίζει και στις δύο γλώσσες, θα δούμε πως είναι μάλλον περισσότερες από αυτές που γνωρίζουν τα παιδιά αντίστοιχης ηλικίας.

Πολλές φορές, παιδάκια που μαθαίνουν να μιλούν ταυτόχρονα δύο γλώσσες (π.χ. ελληνικά-αγγλικά) μπορεί να «πετάξουν» μια αγγλική λέξη σε μια ελληνική πρόταση. Σε αυτήν την περίπτωση δε θα πρέπει να ανησυχούμε πως έχουν αρχίσει να μπερδεύονται. Αυτό που συμβαίνει είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Η παρατήρηση έχει δείξει πως πολλές οικογένειες που μιλούν δύο γλώσσες μπορεί να κάνουν συχνά ακριβώς το ίδιο. Συχνά οι γονείς «πετούν» μια λέξη από τη μια γλώσσα μέσα σε μια πρόταση, η οποία είναι αποκλειστικά στην άλλη. Όσο τα δίγλωσσα παιδιά θα μεγαλώνουν, θα αναπτύσσουν και την ικανότητα να διαχωρίζουν τις καταστάσεις και να γνωρίζουν πότε και πού να μιλούν τη μια ή την άλλη γλώσσα. Για παράδειγμα, θα ξεχωρίσουν το σχολείο ως χώρο στον οποίο μιλούν ελληνικά, ενώ την επίσκεψη στον παππού και τη γιαγιά ως ευκαιρία για την άλλη γλώσσα (αγγλικά, γαλλικά, αλβανικά, κλπ).

Όταν αξιολογούμε διαταραχές και καθυστερήσεις στο λόγο και την ομιλία, θεραπευτές και εκπαιδευτικοί θα πρέπει να αξιολογούμε το παιδί και στις δύο γλώσσες. Θα πρέπει να γνωρίζουμε τις γνώσεις και τις επιδόσεις του παιδιού και στις δύο γλώσσες τις οποίες μαθαίνει, προκειμένου να έχουμε μια σαφή εικόνα για τυχόν δυσκολίες.

Οι γονείς κυρίως, αλλά και οι δάσκαλοι μπορούν να βοηθήσουν και να υποστηρίξουν ένα παιδί που μαθαίνει ταυτόχρονα δυο γλώσσες. Αυτό μπορεί να γίνει χρησιμοποιώντας χειρονομίες και εκφράσεις μαζί με το γλωσσικό μήνυμα, επαναλαμβάνοντας συχνά καινούργιες λέξεις και φράσεις, τοποθετώντας πάντα μια λέξη και σε πρόταση μετά την επανάληψη, αποφεύγοντας παιχνίδια χωρίς αλληλεπίδραση και διάλογο.

Παρακάτω θα βρείτε μερικές συμβουλές για γονείς που θέλουν να βοηθήσουν το παιδί τους να μάθει ταυτόχρονα δύο γλώσσες:

• Μιλάτε πολύ στο παιδάκι τη δεύτερη γλώσσα (συνήθως αυτή που ακούει λιγότερο από άλλους). Ακόμα και όταν νομίζετε πως είναι πολύ μικρό για να καταλάβει, συνηθίστε να μιλάτε κατά τη διάρκεια της όποιας δραστηριότητας κάνετε

• Μάθετε στο παιδί τραγουδάκια και νανουρίσματα στη δεύτερη γλώσσα

• Αφηγηθείτε παραμύθια και προτρέψτε το παιδί να συμμετάσχει σε αυτά

• Αφηγηθείτε μαζί του δραστηριότητες της ημέρας, τι έκανε στην παιδική χαρά, στο σχολείο, κλπ. Αν η κύρια γλώσσα που χρησιμοποιεί το παιδί κατά τις αφηγήσεις είναι ελληνικά, επαναλάβετε τις λέξεις στη δεύτερη γλώσσα που μαθαίνει

• Σιγουρευτείτε πως το παιδί σας γνωρίζει τα ονόματα και των δύο γλωσσών που χρησιμοποιεί και πως ξέρει ποιο αντιστοιχεί σε καθεμιά

• Πηγαίνετε με το παιδί σε μέρη όπου θα ακούσει και άλλους ανθρώπους να μιλούν τη δεύτερη γλώσσα (κινηματογράφο, θεατρικά, χορωδίες, κλπ.)

• Προσπαθήστε να προτρέψετε το παιδί να κάνει παρέα με παιδιά τα οποία μαθαίνουν και αυτά την ίδια δεύτερη γλώσσα

• Ενημερωθείτε για σχολεία που διδάσκουν τη γλώσσα που μαθαίνει το παιδί σας σα δεύτερη. Τα μαθήματα μπορεί να είναι βοηθητικά

• Ψάξτε να βρείτε παιδικά βιβλία και παιχνίδια στη δεύτερη γλώσσα. Κοιτάξτε σε καταστήματα, στο διαδίκτυο ή ζητήστε βοήθεια από άλλους

• Μην κάνετε πλάκα και μην πειράζετε το παιδί σας για τυχόν λάθη ή αστεία προφορά

• Μη φοβάστε να μιλήσετε σε δημόσιους χώρους τη δεύτερη γλώσσα. Αν σε κάποιους ανθρώπους δεν αρέσει, αυτό είναι δικό τους θέμα προς διαχείριση

• Κάντε το παιδί να αισθανθεί περήφανο και για τη γλώσσα αλλά και για τις επιδόσεις του σε αυτή

*Ως «δεύτερη γλώσσα» ορίσαμε τη γλώσσα η οποία δεν ακούγεται στη χώρα στην οποία μεγαλώνει το παιδί. Για παράδειγμα αν μιλάμε για την Ελλάδα, δεύτερη γλώσσα ορίζουμε οποιαδήποτε εκτός των ελληνικών. Πολλές φορές η «δεύτερη» γλώσσα μπορεί να είναι η μητρική ενός εκ των δυο γονέων.
blog.nowdoctor.gr

Ο Ηνίοχος των Δελφών

Αρχαία Τέχνη. Ο Ηνίοχος των Δελφών

Ένα από τα ευρήματα - αριστουργήματα που βρέθηκαν στα ερείπια των Δελφών είναι ο περίφημος Ηνίοχος, ξεχωριστό στολίδι των έργων τέχνης που εκτίθεται στο Μουσείο των Δελφών. Ο Ηνίοχος πέρα από την περίοπτη θέση που κατέχει στο Μουσείο των Δελφών, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αριστουργήματα της Αρχαίας ελληνικής και παγκόσμιας τέχνης. Οποία θέση π.χ. έχει ο Ερμής του Πραξιτέλους, ή η Αφροδίτη της Μήλου, ανάλογη θέση έχει και ο Ηνίοχος των Δελφών. Ας δούμε όμως τι ακριβώς ήταν ο Ηνίοχος. Ο Ηνίοχος, καθώς η ίδια λέξη δηλώνει (Ηνίοχος=αυτός που έχει, αυτός που κρατάει τα ηνία, τα χαλινάρια) ήταν μια μορφή μεγαλύτερης σύνθεσης, που παρίστανε ένα τέθριππο άρμα. Η σύνθεση, με μεγάλη πιθανότητα, είχε ως εξής: τέσσερα άλογα σύρουν το άρμα που επάνω του ήταν δύο αναβάτες, ο Ηνίοχος και ο αναθέτης του αφιερώματος. Δύο παιδιά δεξιά και αριστερά, κρατούν τα ηνία των εξωτερικών αλόγων και οδηγούν το άρμα, γιατί η αρματοδρομία έχει τελειώσει και το άρμα έχει νικήσει. Ο Ηνίοχος φορά στο κεφάλι την ταινία του νικητή. Ο Ηνίοχος, νικητής πια, περνάει σιγά μπροστά από το πλήθος που αλαλάζει. Απ’ όλο αυτό το υπέροχο σύμπλεγμα βρέθηκε μόνο ο Ηνίοχος. Ο Ηνίοχος στητός και σχεδόν ακίνητος, φοράει το χιτώνα που τυπικά φοράγαν οι ηνίοχοι. Είναι ψηλός 1,80μ. και ο χιτώνας του ζώνεται στη μέση ελαφρά, ανασυρμένος προς τα πάνω, ώστε να σχηματισθούν πλούσιες κούφιες πτυχές πάνω από τη ζώνη.


Το κάτω μέρος του χιτώνα πέφτει σε αδρές και βαθιές κάθετες πτυχές. Στο λαιμό το φόρεμα σχηματίζει ένα θαυμάσιο ντεκολτέ. Ο χιτώνας συγκρατιέται από τον ανάβολο - ταινίες που περνούν σαν τιράντες πάνω από τους ώμους και κάτω από τις μασχάλες και σταυρώνεται στη ράχη. Ο ανάλαβος εμπόδιζε το φόρεμα να φουσκώσει - σαν πανί βάρκας - απ’ τον αέρα της αρματοδρομίας. Όλο το κάτω μέρος του κορμιού έχει μια μνημειακή διαμόρφωση · το κορμί δεν διαγράφεται κάτω από το χιτώνα. Κάτω όμως από το μακρύ χιτώνα προβάλλουν δύο γυμνά πόδια, που από πλευράς τέχνης δεν έχουν το ταίρι τους. Ευδιάκριτη είναι η φλέβα του χεριού που κρατάει τα ηνία, δείγμα δύναμης και σιγουριάς για τη νίκη. Στο κεφάλι του φοράει την ταινία. Είναι η ταινία της νίκης. Κάτω από την ταινία, γύρω από τα αυτιά, μια τούφα μακρών, λεπτών ιούλων γλυστράει με άφταστη χάρη προς το σβέρκο και τα μάγουλα. Ο λαιμός δυνατός. Η μύτη κοντή και στενή, τα μάτια αμυγδαλωτά, μάτια στοχαστικά, πλαισιωμένα από έντονα βλέφαρα,- ανάμεσα στις βλεφαρίδες, που είναι από ένθετα ελάσματα, ο βολβός από σμάλτο και δύο κύκλοι από όνυχα διαφορετικού χρώματος για την ίριδα. Η όλη του στάση σεμνή. Δεν υπάρχει στην όψη του το αρχαϊκό μειδίαμα που χαρακτηρίζει τους κούρους της ύστερης αρχαϊκής τέχνης. Ο αγώνας έχει τελειώσει και ο Ηνίοχος ήρεμος απολαμβάνει τις επευφημίες του πλήθους και χαίρεται τη νίκη του. Όπως τονίσαμε στην αρχή, το έργο αποτελεί μνημείο - αριστούργημα της παγκόσμιας τέχνης. Δυστυχώς δεν ξέρουμε ποιος είναι ο δημιουργός -τεχνίτης του, ούτε γνωστός είναι ο τόπος και ο χρόνος του έργου. Μάλλον ανάγεται στους κλασσικούς χρόνους, τότε που η τέχνη έφτασε στο μέγιστο βαθμό τελειότητας.
Aθανάσιος Χατζηιωαννίδης

Xatzidakis - Lorka - T'asteri tou Boria

 

annie2907

 

μεταβείτε στο YT  

υπαρχουν οι στίχοι στα σχόλια

 

Οι κουλουράδες προ εκατονταετίας

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Τα γευστικά, αρωματικά και ξεροψημένα κουλούρια, που κόστιζαν πέντε λεπτά, ήταν για τους Aθηναίους - πριν από εκατό χρόνια - μια από τις μικρές απολαύσεις της καθημερινότητας. 

Το επάγγελμα του κουλουρά ασκούσαν κυρίως Ηπειρώτες από τις περιφέρειες Κουρέντων Πωγωνίου, Ζαγορίου, Συράκου και σποραδικά από άλλα μέρη της χώρας. Συνήθως επρόκειτο για ανήλικους νέους, γέροντες ή ανάπηρους που πωλούσαν το προϊόν τους στην ύπαιθρο (δρόμους, πλατείες, λιμάνια, εκκλησίες κ.ά.). Πολλοί από τους πλανόδιους αυτούς κουλουροπώλες εξασκούσαν την εργασία τους μόνον κατά τον χειμώνα αφήνοντας τα χωριά τους και κατεβαίνοντας στα αστικά κέντρα.
Τα καλοκαίρια συνήθως γυρνούσαν στα χωριά τους για να αφοσιωθούν στις αγροτικές εργασίες τους. Όσοι όμως συνέχιζαν και τις καλοκαιρινούς μήνες να πωλούν κουλούρια είχαν συγκεκριμένο ωράριο. Η πρώτη έξοδός τους γινόταν στις 5 το πρωί, η δεύτερη στις 4 το απόγευμα, η τρίτη στις 8-9 το βράδυ και η τελευταία περίπου τα μεσάνυχτα για τους ξενύχτηδες, οι οποίοι εμφανίζονταν ως οι ενθερμότεροι υποστηρικτές της… βιομηχανίας!
Δέκα φούρνοι παρήγαγαν κουλούρια, ενώ ένας εξ αυτών, στη συμβολή των οδών Γλάδστωνος και Γαμβέττα, εργαζόταν νυχθημερόν παράγοντας μόνον κουλούρια. Το καλοκαίρι ο φούρνος αυτός παρήγαγε περίπου 6 έως 8 χιλιάδες κουλούρια καθημερινά, ενώ διπλασίαζε την παραγωγή του τον χειμώνα και τις περιόδους των εκλογών. Οι φούρνοι πωλούσαν τα κουλούρια τους στους μεταπωλητές 3,30 δραχμές τα εκατό κουλούρια! Είκοσι κουλούρια ζύγιζαν μία οκά, ενώ ο μεταπωλητής ωφελούνταν στα 100 κουλούρια 1,70 δραχμές. Δεν πωλούσε όμως μόνον εκατό κουλούρια. Ακόμη και ο μικρότερος κουλουράς στις τέσσερις εξόδους του πωλούσε 200 έως 300 κουλούρια. Κατά μέσο όρο στην Αθήνα κυκλοφορούσαν περίπου εκατό κουλουροπώλες περιπατητικοί, πέραν εκείνων που είχαν δικά τους «πόστα» σε διάφορες κεντρικές γωνίες της πόλης.
http://mikros-romios.gr/3530/koulourades/