Παναγία Γκαρικά

  

Η Παναγία Γκαρικά, είναι μία μοναδικής ομορφιάς εκκλησία που περιβάλλεται από τον αρχαίο οικισμό της Κερατέας.

 Πέτρινη με μεγάλο προαύλιο χώρο, χρονολογείται από τις αρχές του 20ου αιώνα και ανακαινίσθηκε τα τελευταία χρόνια. Βρίσκεται σε τοποθεσία ανατολικά της Κερατέας στα μεσόγεια της Αττικής.

---------------------------------- 

https://forkeratea.com/local/panagia-garika-keratea/

Βρίσκεται σε μια ωραιότατη τοποθεσία προς τα ανατολικά της κωμόπολης, μέσα σε πεύκα, ελιές, αμπέλια και περιβόλια . Η εκκλησία κτισμένη σε λόφο, έχει ευρύτερο περίβολο, όπου ανεβαίνει κάποιος με σκάλες.

Ανήκει στον συνηθισμένο πλέον για την περιοχή ρυθμό της μονόχωρης βασιλικής με αμφικλινή κεραμωτή στέγη, με μέγιστες διαστάσεις 12,40 x 7,95 μ περίπου. Όπως μας πληροφορεί σύγχρονη επιγραφή στην πρόσοψη, κατά την πρόσφατη ανακαίνιση του 2002 προστέθηκε το κωδωνοστάσιο του ναού.

Παρά τις μετασκευές και τις διορθώσεις μπορούμε να διακρίνουμε πολλά στοιχεία από την αρχιτεκτονική ιστορία του ναού. Έτσι, λοιπόν και αυτός ο ναός της Παναγίας, που πανηγυρίζει τον Δεκαπενταύγουστο, στην Κοίμηση της Θεοτόκου, φαίνεται να είναι κτισμένος με αργολιθοδομή ενώ εμφανείς είναι και οι προσθέσεις παλαιοχριστιανικών μελών. Το κτίριο είναι πλούσιο σε ανοίγματα, αφού διαθέτει εκτός από την κύρια είσοδο στα δυτικά βοηθητική θύρα στο κέντρο της βόρειας πλευράς και πλήθος πλατιών μονόβολων παραθύρων , που επιτρέπουν τον άνετο φωτισμό στο εσωτερικό. Στην ανατολική πλευρά ιδιαίτερη εντύπωση προξενεί η ύπαρξη πλευρικών τρίπλευρων κογχών εκατέρωθεν της κεντρικής αψίδας του ιερού Βήματος. Η στατικότητα της εκκλησίας υποστηρίζεται και με δύο ζευγάρια αντηρίδων στις μακριές πλευρές της.

...

 

ΕΒΔΟΜΗ ΕΣΠΕΡΙΝΗ του Γιάννη Φαρσάρη

 

ΕΒΔΟΜΗ ΕΣΠΕΡΙΝΗ του Γιάννη Φαρσάρη 

 Ξεχωριστή και πολύ ιδιαίτερη αυτή η νέα βιβλιοπρόταση, το πρώτο ηλεκτρονικό βιβλίο για το οποίο αισθάνθηκα ότι θέλω τόσο πολύ να σας μιλήσω - μια ανακάλυψη που χρωστώ στο ιστολόγιο της φίλης Ευρυδίκης Αμανατίδου.
Αχανές, πραγματικά, το διαδίκτυο, η ματιά σου αποσπάται κάθε στιγμή σε χίλια δυο πράγματα που απαιτούν την προσοχή και την αφοσίωσή σου. Όμως κρυμμένα καλά, όπως και καθετί που γνωρίζει την αξία του, έργα-διαμάντια και δημιουργοί, άνθρωποι-διαμάντια περιμένουν να τα γνωρίσεις, να τα ξεχωρίσεις και τελικά να τα αγαπήσεις.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους-διαμάντια, είναι και ο Γιάννης Φαρσάρης από το Ηράκλειο της Κρήτης. Δημιουργός της πλατφόρμας ανοιχτής λογοτεχνίας Openbook, της διαδικτυακής ανθολογίας One:Story, αρθρογράφος στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και συγγραφέας -κυρίως διηγηματογράφος- που κυκλοφορεί τα έργα του δωρεάν μέσω ίντερνετ, ο Γιάννης είναι ένας άνθρωπος που υπηρετεί την λογοτεχνία με όλες του τις δυνάμεις, με πάθος και όραμα.
Εδώ, θα μιλήσουμε για την "Εβδόμη εσπερινή", μια συλλογή μικρών ιστοριών που κυκλοφόρησε σε δωρεάν ebook το 2010, περιλαμβάνοντας διηγήματα που είχαν πρωτοδημοσιευθεί παλαιότερα σε διάφορα περιοδικά
"Ο χρόνος, ο έρωτας, η αστική ζωή, τα προσωπικά αδιέξοδα, ο εγκλωβισμός της καθημερινότητας, είναι μερικά από τα θέματα που δεσπόζουν στις ιστορίες. Η αισιοδοξία εναλλάσσεται με την μελαγχολία, το χιούμορ με τη συναισθηματική φόρτιση, η απογοήτευση δίνει τη θέση της στην ελπίδα. Μικρές προσωπικές ιστορίες, γραμμένες με γλαφυρότητα, για να ξεσκεπάσουν κρυμμένες πτυχές της ζωής στην πόλη..." μας δίνει ως πρώτες εικόνες το, ας πούμε, "οπισθόφυλλο" του βιβλίου και το κυρίαρχο στοιχείο του έργου δεσπόζει πρώτο. Χρόνος.
Ένα χάδι στο χρόνο είναι οι πανέμορφες αυτές ιστορίες. Στο χρόνο που νοείται ως σύμμαχος και όχι ως εχθρός στο διάβα της κάθε μας μέρας. Η αλλαγή των εποχών, οι μήνες, το δέσιμο ή το χάσιμο των ωρών, άυλα αγγίγματα, φιλικές και ερωτικές ανάσες που γεννούν ταπεινή -άρα αιώνια- αγάπη για τη ζωή. Μέσα από μία υπέροχη, στρωτή γλώσσα, που από απλή γίνεται αβίαστα ποιητική, ο Γιάννης Φαρσάρης, ενδύει το συνηθισμένο με μια μαγεία μοναδική, το βάφει με πλούσια και έντονα χρώματα, του χαρίζει μυρωδιές σπάνιες, μα αληθινές, που παρασέρνουν κατά την ανάγνωση. Η "Εβδόμη εσπερινή" θα μπορούσε να είναι ένα ιδιότυπο ημερολόγιο καθημερινότητας, μιας καθημερινότητας που αφήνουμε να περνά δίχως να της δίνουμε ίσως ποτέ τη σημασία που της πρέπει.
Διαβάζουμε στη σελίδα 27: "Θά ‘θελες να έχεις την ευκαιρία να χαίρεσαι περισσότερο τη ζωή σου με απλές, χαλαρές, καθημερινές αποδράσεις. Όχι τίποτε εξωτικά μαγικό, άλλωστε ο τόπος που γεννήθηκες είναι ευλογημένος. Απλά βλέπεις να περνάνε αδιάφορα οι μέρες και βαθιά μέσα σου νιώθεις να μένει μόνο η κρούστα από το άγχος και την πίεση. Είναι το βεβαρημένο πρόγραμμα στη δουλειά, είναι τα χρέη των δανείων που σε κυνηγούν, είναι οι κοινωνικές υποχρεώσεις που σε πιέζουν και σου κατατρώνε την ψυχούλα σου. Χρειάζεσαι χρόνο για τον εαυτό σου, για την οικογένειά σου, για τους φίλους σου. Θέλεις να τους προσφέρεις κομμάτι από σένα αλλά νιώθεις διαρκώς ελλειμματικός."
Κάθε στιγμή μας είναι μοναδική. Κάθε λεπτό μας είναι τόσο μικρό και ταυτόχρονα αιώνιο, αθάνατο, ακριβώς επειδή είναι μοναδικό. Χιλιάδες μικρές μοναδικές στιγμές η κάθε μας μέρα, ψηφίδες πολύχρωμες σε ένα δημιούργημα που μας διαμορφώνει εικόνα όπως και ψυχή, καθώς το αύριο, γίνεται σήμερα και το σήμερα, αφήνεται στο χθες.
Δώδεκα, όσα οι αριθμοί στα καντράν των ρολογιών. Δώδεκα, όσοι οι μήνες. Δώδεκα κινήσεις, σε μια παρτίδα με το χρόνο που όμως δεν βγάζει νικητή ούτε χαμένο.
> Κατεβάστε εντελώς δωρεάν την "Εβδόμη εσπερινή", πατώντας εδώ.

Ασπίδα κατά της λευχαιμίας το σέλινο και ο μαϊντανός

  

 

 

 

 

 

 

► Ασπίδα κατά της λευχαιμίας το σέλινο και ο μαϊντανός
Τα λαχανικά όπως το σέλινο και ο μαϊντανός που περιέχουν απιγενίνη, ένα φυσικό φλαβονοειδές, μπορεί να βοηθούν στην πρόληψη της λευχαιμίας.
Δοκιμές που έγιναν έδειξαν ότι η απιγενίνη, ένα συνηθισμένο συστατικό των φρούτων και των λαχανικών, μπορεί να σταματήσει την ανάπτυξη δύο ειδών κυττάρων στη λευχαιμία και να μειώσει τις πιθανότητες επιβίωσής τους, σύμφωνα με τον δρα Μάικελ Πεπέλενμπος του Πανεπιστημίου του Γκρόνινγκεν, στην Ολλανδία.

Τα πορίσματα της έρευνας αυτής δείχνουν ότι η απιγενίνη μπορεί να είναι ένα πολλά υποσχόμενο στοιχείο για την πρόληψη της λευχαιμίας, προσθέτει ο ίδιος στην επιστημονική επιθεώρηση «Cell Death and Disease».

Ωστόσο ο δρ Πεπέλενμπος προειδοποιεί παράλληλα ότι από την έρευνα αυτή βρέθηκε επίσης ότι η απιγενίνη αντιδρά στη χημειοθεραπεία, μπορεί δηλαδή να εμποδίσει τις συνήθεις θεραπείες στις οποίες υποβάλλονται άνθρωποι που έχουν διαγνωστεί με λευχαιμία.

«Η απιγενίνη μπορεί να είναι ένα χρήσιμο προληπτικό μέσο όσον αφορά τη λευχαιμία, αλλά δεν θα πρέπει να λαμβάνεται ταυτοχρόνως με τη χημειοθεραπεία που γίνεται μετά τη διάγνωση της ασθένειας, καθώς μπορεί να παρεμβαίνει στις θετικές επιδράσεις της θεραπείας», σημείωσε.

Τα φλαβονοειδή είναι φυσικά συστατικά των λαχανικών και των φρούτων που έχουν αντιοξειδωτικές ιδιότητες και προστατεύουν τα κύτταρα από τη ζημιά που προκαλούν τα μόρια του οξυγόνου.

Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι η απιγενίνη, η οποία υπάρχει στο σέλινο, τον μαϊντανό, το κόκκινο κρασί, την σάλτσα τομάτας και άλλα τρόφιμα που έχουν ως βάση τους φυτικά συστατικά, μπορεί επίσης να είναι ωφέλιμη και για την προστασία από τον καρκίνο των ωοθηκών.

tanea.gr

Πελοπόννησος Με τον Εκδρομικό Επιμορφωτικό Σύλλογο Ηρακλείου

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

από παλιά εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ (εκτός λάθους)


με το σαγηνευτικό άρωμα του παρελθόντος


συμμετέχουμε σε ένα μικρό μέρος απο τις εξορμήσεις



Με τον Εκδρομικό Επιμορφωτικό Σύλλογο Ηρακλείου

  

     

Παναγία Κανακαριά

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Παναγία Κανακαριά είναι βυζαντινός ναός ο οποίος βρίσκεται στη Λυθράγκωμη (Μπολτασλί), στη χερσόνησο της Καρπασίας της επαρχίας Αμμοχώστου στην Κύπρο. 

Από το 1974, η ευρύτερη περιοχή στην οποία βρίσκεται ο ναός ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Βόρειας Κύπρου. Η Παναγία Κανακαριά είναι γνωστή για τα βυζαντινά ψηφιδωτά του 6ου αιώνα μ.Χ. που βρίσκονταν στο εσωτερικό της πριν αποκολληθούν από αρχαιοκάπηλους στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όπως συνέβη και στη γειτονική Παναγία της Κυράς.

Ιστορία

Άποψη του ναού

Η Παναγία Κανακαριά χτίστηκε περίπου 500 ως παλαιοχριστιανική βασιλική και χρησίμευσε ως το εκκλησιαστικό κτίριο ενός πρώιμου βυζαντινού οικισμού. Αυτό το πρώτο κτίριο ήταν μια τρίκλιτη ξυλόστεργη βασιλική με νάρθηκα, προθάλαμο στην είσοδο στη δυτική πλευρά και τρεις κόγχες στην ανατολική πλευρά. Το μωσαϊκό της κόγχης δημιουργήθηκε το 530. Στα μέσα του 7ου αιώνα, το κτίριο καταστράφηκε, πιθανόν από μουσουλμάνους πειρατές.

Μετά από μερικές δεκαετίες, η εκκλησία ξαναχτίστηκε περίπου 700, αλλά τώρα για στήριξη χρησιμοποιούσε κτιστούς στύλους αντί για κίονες. Αυτό το δεύτερο κτίριο επέζησε από τη Εικονομαχία του 8ου και 9ου αιώνα χωρίς να βανδαλιστεί, αλλά καταστράφηκε από σεισμό γύρω στο 1160 και απέμεινε μόνο η κόγχη. Το κτίριο ξαναχτίστηκε ως εκκλησία με τρούλο: ο σηκός, ο νάρθηκας και το ιερό βήμα απέκτησαν από έναν τρούλο, δύο από αυτούς με τύμπανο. Η κόγχη με τα ψηφιδωτά της έχει πλέον ενσωματωθεί στη νέα εκκλησία, παρόμοια με την Παναγία της Κύρας στα Λιβάδια και την Παναγία Αγγελόκτιστη στο Κίτι.

Ένα μοναστήρι πιθανότατα χτίστηκε γύρω από την εκκλησία περίπου αυτήν την εποχή. Ωστόσο, το υπάρχον μοναστήρι χρονολογείται πιθανώς από τον 18ο αιώνα. Στο εσωτερικό του ναού σώζονται τοιχογραφίες του του 12ου, του 14ου και του 16ου αιώνα. Το νότιο κλίτος ανακαινίστηκε τον 13ο αιώνα και προστέθηκε μια ανοιχτή στοά μπροστά από την είσοδο. Ο κεντρικός τρούλος κατέρρευσε το 1491 λόγω ενός άλλου σεισμού και χτίστηκε γύρω στο 1500, και οι τοίχοι εξωραΐστηκαν με πολλές νέες τοιχογραφίες, από τις οποίες σχεδόν τίποτα δεν φαίνεται σήμερα. Σώζεται μόνο η τοιχογραφία της Παναγίας Κανακαριάς στο τυφλό τόξο πάνω από τη νότια είσοδο. Το καμπαναριό προστέθηκε το 1888.

Ο ναός και τα ψηφιδωτά του συντηρήθηκαν το 1973. Μετά την εκδίωξη των Ελληνοκυπρίων ως αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής του 1974, η εκκλησία έκλεισε λόγω έλλειψης χρήσης.βικιπαίδεια

Οι άντρες λένε περισσότερα ψέματα

 

Οι άντρες λένε συχνότερα ψέματα απ’ ό,τι οι γυναίκες και επιπλέον αισθάνονται και λιγότερες ενοχές γι’ αυτά, σύμφωνα με μια νέα δημοσκόπηση. Ωστόσο, θεωρούν τις γυναίκες καλύτερες ψεύτρες, διότι οι ίδιοι γίνονται συχνότερα αντιληπτοί όταν ψεύδονται!
Αυτά είναι τα ευρήματα μιας νέας δημοσκόπησης, την οποία ανέθεσε στον οργανισμό OnePoll το Μουσείο Επιστήμης του Λονδίνου, με αφορμή νέα του έκθεση που τιτλοφορείται «Who am I?», αρχίζει στις 26 Ιουνίου και αφορά την επιστήμη του εγκεφάλου, την γενετική και την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Όπως έδειξε η δημοσκόπηση, στην οποία συμμετείχαν 3.000 εθελοντές ηλικίας 18 ετών και άνω, το 25% των ανδρών και το 20% των γυναικών λένε ψέματα στη μητέρα τους, ενώ μόνο το 10% παραδέχτηκαν ότι έχουν πει ψέματα στον ή στην σύντροφό τους.

Επιπλέον, οι άντρες είπαν πως καθημερινά λένε κατά μέσον όρο 3 ψέματα – συνολικά 21 την εβδομάδα ή 1.092 τον χρόνο. Οι γυναίκες είπαν ότι κατά μέσον όρο λένε κάτι λιγότερο από 2 ψέματα την ημέρα – συνολικά 728 τον χρόνο.

Η δημοσκόπηση αποκάλυψε επίσης ότι σχεδόν το 20% των ερωτηθέντων θεωρούν αποδεκτή τη χρήση του ψέματος στην καθημερινή ζωή, με περισσότερους από έναν στους 10 να θεωρούν τα ψέματα απαραίτητα στον χώρο εργασίας!

Άλλα ευρήματα

Η δημοσκόπηση αποκάλυψε επίσης ότι:

* Το 55% των ανδρών θεωρούν τις γυναίκες καλύτερες ψεύτρες

* Περισσότεροι από 2 στους 3 ερωτηθέντες εκτιμούν ότι οι γυναίκες καταλαβαίνουν πιο εύκολα πότε κάποιος τους λέει ψέματα – με το 14% των κυριών να λένε πως πάντοτε ξέρουν εάν ο απέναντί τους ψεύδεται.

* Οι γυναίκες είναι πιθανότερο να αισθανθούν ενοχές για τα ψέματά τους: το 82% είπαν ότι αισθάνονται άσχημα όταν λένε ψέματα, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στους άντρες ήταν 70%.

* Το 84% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι υπάρχουν αποδεκτά ψέματα, με το 75% να πιστεύει ότι είναι θεμιτό να λένε ψέματα, εάν είναι να μην πληγώσουν τα αισθήματα του απέναντί τους.

* Το 71% πιστεύουν πως είναι αποδεκτό να προσπαθούν να προστατεύσουν τους άλλους λέγοντας ψέματα, ενώ το 57% θα έλεγε ψέματα εάν λάμβανε ένα δώρο που δεν του άρεσε.

* Το 8% των ερωτηθέντων χώρισε από τον/την σύντροφό του όταν έγιναν αντιληπτά τα ψέματά του, ενώ το 7% αντιμετώπισε προβλήματα στη δουλειά λόγω των ψεμάτων που διαρκώς έλεγε.

Τα ψέματα στο έτερο ήμισυ

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα ευρήματα της δημοσκόπησης και όσον αφορά τους λόγους για τους οποίους λέμε ψέματα στους συντρόφους μας.

Για τους άντρες, τα συνηθέστερα ψέματα προς τις συντρόφους τους είναι «τίποτα δεν συμβαίνει, είμαι μια χαρά», «δεν είχε σήμα το κινητό», «δεν ήταν και τόσο ακριβό», «σε λίγο έρχομαι σπίτι», «αργώ γιατί έχει πολλή κίνηση», «όχι, δεν σε παχαίνει αυτό το ρούχο», «δεν πρόλαβα το τηλέφωνο», «έχεις αδυνατίσει» και «δεν έχω πιει και πολύ».

Για τις γυναίκες, τα συνηθέστερα ψέματα προς τους συντρόφους τους είναι «τίποτα δεν συμβαίνει, είμαι μια χαρά», «δεν ξέρω που είναι, δεν το πείραξα», «έχω πονοκέφαλο», «το πήρα με έκπτωση», «είμαι στο δρόμο», «αυτό το έχω από χρόνια» και «όχι, δεν το πέταξα».

tanea.gr

https://www.iefimerida.gr/news/151111/%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CF%82-

Κεφτεδάκια από καρότο και πατάτα

 

 

 

 

► Κεφτεδάκια από καρότο και πατάτα
Μια πολύ νόστιμη λύση αν δεν έχουμε κιμά στο σπίτι και περιμένουμε κόσμο. Γίνονται εύκολα και γρήγορα και το αποτέλεσμα θα σας εντυπωσιάσει! Με λίγα υλικά κάνουμε θαύματα!
• 4 μεγάλα καρότα
• 3 πατάτες καθαρισμένες
• 2 κρεμμύδια τριμμένα
• 1 φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις
• 1 φλιτζάνι τριμμένο τυρί της αρεσκείας μας
• 1 αβγό
• 1/2 φλιτζάνι μαϊντανό ψιλοκομμένο
• 1 κουταλιά δυόσμο ξηρό
• Αλάτι
• Πιπέρι
• Ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Βράζουμε τις πατάτες σε αλατισμένο νερό.

Τις στραγγίζουμε και τις λιώνουμε μέσα σ΄ένα μπολ.

Κάνουμε το ίδιο με τα καρότα σε μια άλλη κατσαρόλα.

Ζυμώνουμε με τα χέρια όλα τα υλικά μας.

Πλάθουμε μικρά κεφτεδάκια και τα τηγανίζουμε σε καυτό ελαιόλαδο.

Μόλις ροδίσουν τα βγάζουμε σε απορροφητικό χαρτί και στη συνέχεια τα μεταφέρουμε σε πιατέλα.

lovecooking.gr

 

Οι παραδοσιακοί «Μάρτηδες»

Οι παραδοσιακοί «Μάρτηδες»

Ο ήλιος του Μαρτίου θεωρείται κατεξοχήν καυστικός γιατί μαυρίζει το πρόσωπο ή προκαλεί στίγματα. 

Το γεγονός δεν άφησε ασχολίαστο η λαϊκή παράδοση: «Οπόχει κόρη ακριβή, τον Μάρτην ήλιος μην την δει» ή «Του Μάρτη ο ήλιος βάφει και πέντε μήνες δεν ξεβάφει». Είναι δε εντυπωσιακό ότι ακόμη και στις μέρες μας συνεχίζεται ένα παμπάλαιο έθιμο που έμεινε γνωστό ως «Μάρτηδες». Για να αποτραπούν οι επιπτώσεις του ήλιου πάνω στο δέρμα του προσώπου, οι γυναίκες του λαού έδεναν στους καρπούς των χεριών τους και στους καρπούς των παιδιών τους –κυρίως των κοριτσιών– κλώσματα από κόκκινες ή χρυσές και λευκές κλωστές, τους «Μάρτηδες».

Άλλοι τους πέταγαν όταν εμφανίζονταν τα πρώτα χελιδόνια, άλλοι στις φωτιές, κάθε τόπος τα δικά του.
Γενικότερα ο άστατος καιρός του Μάρτη και οι απότομες μεταβολές του έχουν χαραχτεί στην καθημερινότητα όχι μόνον του ελληνικού, αλλά σχεδόν όλων των λαών του κόσμου.

Ιδιαίτερα οι τελευταίες ημέρες του, που επιφυλάσσουν απρόοπτα. Γνωστή δε η παράδοση για τη γριά, η οποία στα τέλη Μάρτη καυχήθηκε ότι δεν τον φοβάται πλέον και τον λοιδόρησε. Αλλά ο Μάρτης την τιμώρησε. Δανείστηκε μια μέρα από τον Φεβρουάριο και την μαρμάρωσε. Ίσως από τότε ο Φλεβάρης να έμεινε κουτσός. Ίσως στην παράδοση αυτή να οφείλεται το γεγονός ότι οι τελευταίες ημέρες του Μαρτίου ονομάζονται και «μέρες της γριάς».

Ακόμη και ένα είδος ανοιξιάτικων καλάντων σώζονταν στη χώρα μας μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Παιδιά τριγυρνούσαν τα σπίτια γιορτάζοντας την επάνοδο της άνοιξης. Τραγουδούσαν περιμένοντας από τις οικοδέσποινες κάποιο κέρμα. Ένα αβγό ή άλλο φιλοδώρημα. Κρατούσαν στα χέρια στεφάνια, πάνω στα οποία περιστρεφόταν ένα υποκινούμενο ξύλινο ομοίωμα χελιδονιού.

http://mikros-romios.gr/3653/martides/

Χωριατικο ψωμι για το σπιτι σας και μονο.....

Χωριατικο ψωμι για το σπιτι σας και μονο.....

ΥΛΙΚΑ ΣΥΝΤΑΓΗΣ
Αλευρι κιτρινο 1000γρ
Αλατι 20γρ
Μαγια 20γρ
Νερο 650γρ

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Σε μια λεκανη της κουζινας σας βαζετε το αλευρι μαζι με το αλατι, κανετε μια λακουβιτσα και θρυματιζετε την μαγια και προσθεστε το νερο. Αν δεν εχετε μαγια νωπη, βαλετε ξερη λιωστε την σε μισο ποτηρι νερο και συνεχιστε την διαδικασια. 

Ζυμωνετε ολα τα υλικα μαζι για 10 λεπτα ωστε να κανετε μια ζυμη μαλακη και ευπλαστη, να μην κολαει στα χερια σας. Απλωνετε στην λεκανη σας ενα πανι, τοποθετητε το ψωμι και το τυλιγετε το ζυμαρι για 40-45 λεπτα. Αμεσως χωριζετε σε δυο ισα μερη το ζυμαρι σας και ξανασκεπαζετε με πανια τα δυο κοματια ξεχωριστα. 

Αν θελετε τα τοποθετητε σε φορμα η ταψια. τα αφηνετε 1 ωρα και φουρνιζετε στον φουρνο σας στους 200 βαθμους για 30 λεπτα και 180 βαθμους για τα υπολοιπα 30 λεπτα. Προσοχη, αν ο φουρνος σας ειναι δυνατος απο την αρχη κατεβαζετε την σχαρα ενα κλικ. Σε μια ωρα το ψωμι σας ειναι ετοιμο. Αν θελετε να ακολουθησετε αλλη διαδικασια, φτιαχνοντας προζυμι, η διαδικασια ειναι διαφορετικη.

Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου

 

Ο Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου (Λύση Αμμοχώστου, 22 Φεβρουαρίου 1928 - Μονή Μαχαιρά, Λευκωσία, 3 Μαρτίου 1957) ήταν Κύπριος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, κατά τον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1955-59 εναντίον της Αγγλικής κατοχής. Ήταν δεύτερος στην ιεραρχία της οργάνωσης, και σκοτώθηκε από τους Άγγλους σε μάχη που δόθηκε κοντά στην Ιερά Μονή Μαχαιρά. Κατά τη διάρκεια του αγώνα ήταν κυρίως γνωστός με το ψευδώνυμο Ζήδρος, ενώ εκ των υστέρων ονομάστηκε «Σταυραετός του Μαχαιρά». Μετά θάνατον, τιμήθηκε από την Ελληνική πολιτεία με τον βαθμό του Αντιστράτηγου.

 
Πρώτα χρόνια

Ο Αυξεντίου γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1928 στο χωριό Λύση που βρίσκεται ανάμεσα στη Λευκωσία και στην Αμμόχωστο. Γονείς του ήταν ο Πιερής και η Αντωνία Αυξεντίου, και είχε μία μικρότερη αδελφή, την Χρυστάλα.Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του και κατόπιν στο Γυμνάσιο της Αμμοχώστου, το πλησιέστερο προς τη Λύση. Αφού αποφοίτησε από το Γυμνάσιο, πήγε στην Ελλάδα με σκοπό να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, όμως στις εξετάσεις δεν κατάφερε να εισαχθεί.[1] Κατετάχθη στον Ελληνικό στρατό και πέρασε από τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού, ενώ παράλληλα μελετούσε φιλολογία για να μπει στην φιλοσοφική σχολή Αθηνών. Απολύθηκε από το Στρατό ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού και στη συνέχεια υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα για λίγους μήνες, προτού και επιστρέψει στην Κύπρο το 1952,[2] όπου εργάστηκε μαζί με τον πατέρα του και αρραβωνιάστηκε.
1955 έως 1957

Με βοήθεια του Γρηγόρη Γρηγορά από την Λύση, από τους πρώτους που μυήθηκαν στον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. γνωστού και ως 'Νταβέλη', εξάδελφου του Γρηγόρη Αυξεντίου,[εκκρεμεί παραπομπή] στις 20 Ιανουαρίου 1955, έγινε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον Γρίβα που ήταν αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών), στον οποίο έδωσε τον λόγο της Στρατιωτικής του Τιμής, αντί του καθιερωμένου όρκου της Ε.Ο.Κ.Α. και έτσι μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων. Μπαίνοντας στον αγώνα του δόθηκαν τα εξής ψευδώνυμα: «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος», «Ανταίος» και «Ζώτος». Αγωνίστηκε σκληρά στην αντίσταση κατά των Άγγλων και πολύ γρήγορα του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. Υπηρέτησε ως Τομεάρχης Αμμοχώστου-Βαρωσίων στις αρχές του Αγώνα.[3]

Την 1η Απριλίου 1955 καταζητήθηκε από τους Άγγλους για τη συμμετοχή του στον Αγώνα και μετατέθηκε στην επαρχία Κερύνειας, όπου υπηρέτησε ως τομεάρχης της ΕΟΚΑ μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1955. Από τον Δεκέμβριο του 1955 διετέλεσε τομεάρχης Πιτσιλιάς, μέχρι τις 3 Μαρτίου του 1957 που έπεσε μαχόμενος.

Ένα από τα σημαντικότερα κρησφύγετα που χρησιμοποίησε ο Γρηγόρης Αυξεντίου τον καιρό του Αγώνα βρίσκεται στην καρδιά του Παλαιχωρίου, δίπλα από την Εκκλησία της Παναγίας Χρυσοπαντάνασσας, στο υπόγειο του σπιτιού του Ανδρέα και της Μαρίτσας Καραολή.

Κτίστηκε, με υπόδειξη του ιδίου του Αυξεντίου, το καλοκαίρι του 1956 (μετά από διαταγή του Διγενή για κατασκευή κρησφυγέτων και σε σπίτια, εκτός εκείνων που υπήρχαν στις ορεινές περιοχές), από τους αντάρτες του Γεώργιο Μάτση, Λεωνίδα Στεφανίδη και Αντώνη Παπαδόπουλο σε συνεργασία με τον Ανδρέα Καραολή και την τεχνική βοήθεια του Σπύρου Μιχαηλίδη.
Θάνατος

Στις 3 Μαρτίου του 1957 οι Άγγλοι, ύστερα από προδοσία πληροφορήθηκαν το κρησφύγετό του κοντά στο Μαχαιρά. Το περικύκλωσαν με αυτοκίνητα και ελικόπτερα, μετά από πολύωρη μάχη και αρκετούς νεκρούς Άγγλους έριξαν βενζίνη στο κρησφύγετο και τον έκαψαν ζωντανό.[4] Το καμένο σώμα του θάφτηκε στις 4 Μαρτίου στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα φυλακισμένα μνήματα» από τους Άγγλους στρατιώτες από φόβο λαϊκών εκδηλώσεων[εκκρεμεί παραπομπή]
Απόηχος

Στο σημείο της τελευταίας μάχης του Αυξεντίου έχει κτιστεί ενα μνημείο ενω στο παρακείμενο μοναστήρι ανεγέρθηκε ενα πελώριο άγαλμα του.[5]

Πολλοί Έλληνες και ξένοι ποιητές εμπνεύστηκαν από τον αγώνα και το θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου και έγραψαν ποιήματα προς τιμήν του, όπως ο Κύπριος ποιητής Κώστας Μόντης[6] και ο Γιάννης Ρίτσος με το ποίημα Ο Αποχαιρετισμός.

Στην Κύπρο θεωρείται ήρωας, και τιμάται κάθε χρόνο με μνημόσυνο στο Μοναστήρι Μαχαιρά, σε ημερομηνία που πλησιάζει εκείνην του θανάτου του. Τον Οκτώβριο του 2016, o Υπουργός Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας Πάνος Καμμένος παραδίδει τιμητικά τον βαθμό του Αντιστράτηγου, στα συγγενικά πρόσωπα του Αυξεντίου.[7]

Το Κέντρο Ανάδειξης της Λαογραφικής και Ιστορικής Ενότητας Θράκης- Κύπρου "Γρηγόρης Αυξεντίου" ιδρύθηκε από τον Σύλλογο Κυπρίων Νομού Ξάνθης και το Δήμο Βιστωνίδας με την βοήθεια και στήριξη του Συμβουλίου Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959. Το Κέντρο είναι στον οικισμό Αυξέντιο 10 χλμ περίπου από Ξάνθη, γιατί ο οικισμός μετονομάστηκε από Νέο Κατράμιο σε Αυξέντιο προς τιμή του Γρηγόρη Αυξεντίου, μετά από αίτημα των κατοίκων του το 1960. Ο οικισμός ιδρύθηκε το 1924 από Μικρασιάτες πρόσφυγες.[8].

Πάουλ Βιτγκενστάιν : ο μονόχειρας κορυφαίος πιανίστας

Πολλοί άνθρωποι, όταν συναντήσουν μεγάλες δυσκολίες στη ζωή τους, εγκαταλείπουν τα πάντα, νομίζοντας πως "όλα πια έχουν τελειώσει" και δεν έχει νόημα να συνεχίσουν την προσπάθεια για να αλλάξουν τα πράγματα. Λίγοι είναι εκείνοι που έχουν το κουράγιο, τη δύναμη να παλέψουν για να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να αγωνιστούν για κάτι καλύτερο στη ζωή τους.
Ένας απ΄αυτούς τους λίγους και "δυνατούς", ξεχωριστούς ανθρώπους, ήταν ο Αυστριακός πιανίστας Πάουλ Βιτγκενστάιν (Paul Wittgenstein). Γεννημένος στις 5 Νοεμβρίου 1887 στην Βιέννη, σε μια πλούσια οικογένεια (ο πατέρας του ήταν βιομήχανος σιδήρου) ο Πάουλ και τα άλλα 8 αδέλφια του (ανάμεσά τους και ο -αργότερα- σπουδαίος φιλόσοφος Λούντβιχ Βιτγκενστάιν) είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν ξεχωριστή μόρφωση.
Έτσι, ο Πάουλ ασχολήθηκε από μικρός με την μουσική, οι δε πολύ καλές επιδόσεις στο πιάνο, τον έφεραν σύντομα να παίζει μαζί με -μεγαλύτερους σε ηλικία- διάσημους μουσικούς, όπως ο μαέστρος και συνθέτης Ρίχαρντ Στράους. Το 1913, ο Πάουλ Βιτγκενστάιν δίνει το πρώτο του κοντσέρτο στην Βιέννη, κερδίζοντας πολύ καλές κριτικές.

Όμως η καριέρα του διακόπηκε όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο διάσημος πιανίστας έγινε στρατιώτης. Σε μια μάχη τραυματίστηκε από σφαίρα στον ώμο και πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Ρώσους στρατιώτες. Το τραυματισμένο δεξί χέρι του έπαθε "σηψαιμία" (μόλυνση του αίματος) και οι γιατροί αναγκάστηκαν να του κόψουν εντελώς το χέρι, για να μην πεθάνει από τη μόλυνση. Φαντάζεστε πόσο μεγάλο "κτύπημα της μοίρας", δέχτηκε αυτός ο ταλαντούχος πιανίστας!
Όμως η θέλησή του, αποδείχτηκε δυνατότερη από την αναπηρία, αφού συνέχισε να ασχολείται με το πιάνο, παίζοντας μόνο με το ένα χέρι που του έμεινε!!!
Όταν τελείωσε ο πόλεμος και επέστρεψε στη Βιέννη, άρχισε να διασκευάζει γνωστά κομμάτια για πιάνο (ανάμεσά τους, και δύσκολα κοντσέρτα), έτσι ώστε να μπορεί να τα παίζει ακόμη και με το ένα χέρι. Ζήτησε μάλιστα από γνωστούς συνθέτες της εποχής (Ρίχαρντ Στράους, Πάουλ Χίντεμιτ, Σεργκέι Προκόφιεφ, Μπέντζαμιν Μπρίτεν) να γράψουν κοντσέρτα ειδικά γι’ αυτόν. Το πιο γνωστό απ’ αυτά τα έργα είναι το «Κοντσέρτο για αριστερό χέρι» του Μορίς Ραβέλ.
Ο διάσημος "πιανίστας με το ένα χέρι" δεν επέστρεψε ποτέ στην πατρίδα του (άλλωστε η μεγάλη περιουσία που είχε ο πατέρας του, κατασχέθηκε από το ναζιστικό κράτος). Πέρασε την υπόλοιπη ζωή του στις ΗΠΑ, δίνοντας συναυλίες και παραδίδοντας μαθήματα πιάνου, μέχρι τον θάνατό του, σε ηλικία 73 ετών (Νέα Υόρκη, 3 Μαρτίου 1961).
Παρακολουθούμε ένα βίντεο: ο Paul Wittgenstein παίζει το Raff - La Fileus

συνέχεια

http://llogiakainotes.blogspot.com/2019/11/blog-post.html

Νίκος Καζαντζάκης

 

Ο Νίκος Καζαντζάκης (18 Φεβρουαρίου ή 3 Μαρτίου 1889 - 26 Οκτωβρίου 1957) ήταν Έλληνας μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες και ως ο περισσότερο μεταφρασμένος παγκοσμίως. Έγινε ακόμα γνωστότερος μέσω της κινηματογραφικής απόδοσης των έργων του Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά και Ο Τελευταίος Πειρασμός.

Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 18 Φεβρουαρίου του 1883[1], εποχή κατά την οποία το νησί αποτελούσε ακόμα μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας[2]. Ήταν γιος του καταγόμενου από το χωριό Βαρβάροι (σημερινή Μυρτιά), εμπόρου γεωργικών προϊόντων και κρασιού[3], Μιχάλη Καζαντζάκη (1856 - 1932), και της Μαρίας (-1932) και είχε δύο αδελφές. Στο Ηράκλειο έβγαλε το γυμνάσιο και το 1902 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ξεκίνησε νομικές σπουδές. Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1906 δημοσιεύοντας το δοκίμιο Η Αρρώστια του Αιώνος και το πρώτο του μυθιστόρημα Όφις και Kρίνο (με το ψευδώνυμο Κάρμα Νιρβάμη). Τον επόμενο χρόνο ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. Παράλληλα, σημαντική επίδραση στον Καζαντζάκη είχαν οι διαλέξεις του Ανρί Μπεργκσόν, τις οποίες παρακολουθούσε. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, δημοσίευσε αρκετές κριτικές μελέτες σε διάφορα περιοδικά και εξέδωσε το 1909 τη διατριβή του επί υφηγεσία Ο Φρειδερίκος Νίτσε εν τη Φιλοσοφία του Δικαίου και της Πολιτείας. Το 1910 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Το 1911 παντρεύτηκε τη Γαλάτεια Αλεξίου, στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, στο νεκροταφείο Ηρακλείου, κι αυτό γιατί φοβόταν τον πατέρα του, που δεν ήθελε για νύφη τη Γαλάτεια. Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, το 1912, κατατάχτηκε εθελοντής, αποσπασμένος στο γραφείο του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου. Στη συνέχεια, πρωτοστάτησε στην κίνηση για την ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου, μέσω του οποίου συνδέθηκε φιλικά, το 1914, με τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό. Μαζί ταξίδεψαν στο Άγιον Όρος, όπου διέμειναν περίπου σαράντα ημέρες, ενώ περιηγήθηκαν και σε πολλά ακόμα μέρη της Ελλάδας. Την περίοδο αυτή ήρθε σε επαφή και με το έργο του Δάντη, τον οποίο ο ίδιος χαρακτηρίζει στα ημερολόγιά του ως έναν από τους δασκάλους του, μαζί με τον Όμηρο και τον Μπεργκσόν. Το 1915 άρχισε μια επιχείρηση ξυλείας, που απέτυχε, στο Άγιο Όρος, μαζί με τον Ιωάννη Σκορδίλη.
Προτομή του Καζαντζάκη στο Ηράκλειο

Το 1919 ο Ελευθέριος Βενιζέλος διόρισε τον Καζαντζάκη Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Περιθάλψεως με αποστολή τον επαναπατρισμό Ελλήνων από την περιοχή του Καυκάσου. Οι εμπειρίες που αποκόμισε αξιοποιήθηκαν αργότερα στο μυθιστόρημα του Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται. Τον επόμενο χρόνο, μετά την ήττα του κόμματος των Φιλελευθέρων, ο Καζαντζάκης αποχώρησε από το Υπουργείο Περιθάλψεως και πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στην Ευρώπη. Το 1922 επισκέφτηκε τη Βιέννη, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Φρόυντ και τις βουδιστικές γραφές. Επισκέφτηκε ακόμα τη Γερμανία, ενώ το 1924 έμεινε για τρεις μήνες στην Ιταλία. Την περίοδο 1923-1926 πραγματοποίησε επίσης αρκετά δημοσιογραφικά ταξίδια στη Σοβιετική Ένωση, την Παλαιστίνη, την Κύπρο και την Ισπανία, όπου του παραχώρησε συνέντευξη ο δικτάτορας Πρίμο ντε Ριβέρα. Τον Οκτώβριο του 1926 πήγε στη Ρώμη και πήρε συνέντευξη από τον Μπενίτο Μουσολίνι. Επίσης, εργάστηκε ως ανταποκριτής των εφημερίδων Ελεύθερος Τύπος και Η Καθημερινή. Είχε, βέβαια, γνωριστεί με την Ελένη Σαμίου, το 1924, - το διαζύγιο με την Γαλάτεια εκδόθηκε το 1926 - με την οποία έζησε 21 χρόνια χωρίς γάμο. Παντρεύτηκαν το 1945 κι αυτό γιατί με τον καλό του φίλο, τον Άγγελο Σικελιανό και τη δεύτερη γυναίκα του, θα πήγαιναν στις ΗΠΑ. Τον Αύγουστο του 1924, ο Καζαντζάκης φυλακίστηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, επειδή είχε αναλάβει την πνευματική ηγεσία μιας κομμουνιστικής οργάνωσης δυσαρεστημένων προσφύγων. Σ' αυτό το επεισόδιο αναφέρεται ο Παντελής Πρεβελάκης και η Έλλη Αλεξίου.

Τον Μάιο του 1927 απομονώθηκε στην Αίγινα με σκοπό την ολοκλήρωση της Οδύσσειας. Τον ίδιο χρόνο ξεκίνησε την ανθολογία των ταξιδιωτικών του άρθρων για την έκδοση του πρώτου τόμου του Ταξιδεύοντας, ενώ το περιοδικό Αναγέννηση, του Δημήτρη Γλυνού, δημοσίευσε την Aσκητική, το φιλοσοφικό του έργο. Τον Οκτώβριο του 1927, ο Καζαντζάκης φεύγει για τη Μόσχα προσκαλεσμένος από την κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης, για να πάρει μέρος στις γιορτές για τα δεκάχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Εκεί γνωρίστηκε με τον Ελληνορουμάνο λογοτέχνη Παναΐτ Ιστράτι, μαζί με τον οποίον επέστρεψε στην Ελλάδα. Τον Ιανουάριο του 1928 στο θέατρο «Αλάμπρα», στην Αθήνα, μιλάνε εξυμνώντας τη Σοβιετική Ένωση, ο Καζαντζάκης και ο Ιστράτι. Στο τέλος της ομιλίας έγινε και διαδήλωση. Τόσο ο Καζαντζάκης όσο και ο συνδιοργανωτής της εκδήλωσης Δημήτρης Γληνός διώχθηκαν δικαστικά. Η δίκη ορίσθηκε στις 3 Απριλίου, αναβλήθηκε μερικές φορές και δεν έγινε ποτέ. Τον Απρίλιο, ο Καζαντζάκης, ξαναβρέθηκε στη Ρωσία, όπου ολοκλήρωσε ένα κινηματογραφικό σενάριο με θέμα τη Ρωσική Επανάσταση. Τον Μάιο του 1929 απομονώθηκε σε ένα αγρόκτημα στην Τσεχοσλοβακία, όπου ολοκλήρωσε στα γαλλικά τα μυθιστορήματα Toda-Raba (μετονομασία του αρχικού τίτλου Moscou a crie) και Kapetan Elia. Τα έργα αυτά εντάσσονταν στην προσπάθεια του Καζαντζάκη να καταξιωθεί διεθνώς ως συγγραφέας. Η γαλλική έκδοση του μυθιστορήματος Toda-Raba έγινε με το ψευδώνυμο Νικολάι Καζάν.

Το 1930 θα δικαζόταν, πάλι, ο Καζαντζάκης για αθεϊσμό, για την «Ασκητική». Η δίκη ορίσθηκε για τις 10 Ιουνίου, αλλά κι αυτή δεν έγινε ποτέ.

To 1931 επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε εκ νέου στην Αίγινα, όπου ανέλαβε τη συγγραφή ενός γαλλοελληνικού λεξικού. Mετέφρασε ακόμα τη Θεία Κωμωδία του Δάντη. Επίσης, έγραψε ένα μέρος των ωδών, που τα ονόμασε "κάντα". Αυτά ενσωματώθηκαν, αργότερα, σ' έναν τόμο με τον τίτλο Τερτσίνες (1960. Αργότερα, ταξίδεψε στην Ισπανία ξεκινώντας παράλληλα τη μετάφραση έργων Ισπανών ποιητών. Το 1935 πραγματοποίησε ταξίδι στην Ιαπωνία και την Κίνα εμπλουτίζοντας τα ταξιδιωτικά του κείμενα. Το 1938 ολοκλήρωσε την Οδύσσεια, ένα επικό ποίημα στα πρότυπα της Οδύσσειας του Ομήρου, αποτελούμενο από συνολικά 33.333 στίχους και 24 ραψωδίες. Η «Οδύσσεια» είχε φτάσει τους 42.000 στίχους. Αφαίρεσε, όμως, μερικές χιλιάδες ο Καζαντζάκης, γιατί θεωρούσε γούρικο αριθμό το 3. Για το έργο αυτό ο Καζαντζάκης εργαζόταν για δεκατρία χρόνια και πριν την τελική του μορφή προηγήθηκαν οκτώ αναθεωρημένες γραφές. Η πρώτη αυτοέκδοση της «Οδύσσειας» έγινε στην Αθήνα τον Οκτώβρη του 1938 με χρήματα της Αμερικανίδας Joe MacLeod. Το ίδιο διάστημα, πλήθος κειμένων του δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες ή περιοδικά, ενώ το μυθιστόρημά του Ο Βραχόκηπος, που το είχε γράψει στα Γαλλικά, εκδόθηκε στην Ολλανδία και τη Χιλή. Κατά την περίοδο της κατοχής, συνεργάστηκε με τον Ιωάννη Κακριδή για την μετάφραση της Ιλιάδας. Το 1943 ολοκλήρωσε το γράψιμο του μυθιστορήματός του «Ο βίος και η πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά».

Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, δραστηριοποιήθηκε έντονα στην ελληνική πολιτική ζωή, αναλαμβάνοντας την προεδρία της Σοσιαλιστικής Εργατικής Κίνησης, ενώ διετέλεσε και υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου της κυβέρνησης του Σοφούλη από τις 26 Νοεμβρίου του 1945 έως τις 11 Ιανουαρίου του 1946. Παραιτήθηκε από το αξίωμά του μετά από την ένωση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Το Μάρτιο του 1945 προσπαθεί να πάρει μια θέση στην Ακαδημία της Αθήνας, αλλά αποτυγχάνει για δύο ψήφους. Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου παντρεύεται την Ελένη Σαμίου, στον Άι - Γιώργη τον Καρύτση, με κουμπάρους τον Άγγελο και την Άννα Σικελιανού.

Τρεις φορές προτάθηκε ο Καζαντζάκης για το Βραβείο Νόμπελ. Την πρώτη απ' την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, που τον έχει Πρόεδρο, έχοντας συνυποψήφιό του τον Άγγελο Σικελιανό. Επίσης δυο φορές προτάθηκε, το 1952 και 1953, απ' τη Νορβηγική Εταιρεία Λογοτεχνών, ποτέ όμως απ' την Ακαδημία της Αθήνας. Τον επόμενο χρόνο διορίστηκε στην UNESCO με αποστολή την προώθηση μεταφράσεων κλασικών λογοτεχνικών έργων, με απώτερο στόχο τη γεφύρωση των διαφορετικών πολιτισμών. Παραιτήθηκε τελικά το 1948, προκειμένου να αφοσιωθεί στο λογοτεχνικό του έργο. Για τον σκοπό αυτό εγκαταστάθηκε στην Αντίμπ της Γαλλίας, όπου τα επόμενα χρόνια ακολούθησε μία ιδιαίτερα παραγωγική περίοδος, κατά την οποία ολοκλήρωσε το μεγαλύτερο μέρος του πεζογραφικού του έργου.
Φωτογραφία από τον τάφο του Καζαντζάκη.

Το 1953 προσβλήθηκε από μία μόλυνση στο μάτι, γεγονός που τον υποχρέωσε να νοσηλευτεί αρχικά στην Ολλανδία και αργότερα στο Παρίσι. Τελικά έχασε την όρασή του από το δεξί μάτι. Ενώ ο Καζαντζάκης είχε επιστρέψει από την Αντίμπ στην Ελλάδα, η Ορθόδοξη Εκκλησία εκκινούσε τη δίωξή του. Κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος, με βάση αποσπάσματα από τον Kαπετάν Mιχάλη και το σύνολο του περιεχομένου του Τελευταίου Πειρασμού (1953), έργο το οποίο δεν είχε ακόμη κυκλοφορήσει στην Ελλάδα. Το 1954 η Ιερά Σύνοδος με έγγραφό της ζητούσε από την κυβέρνηση την απαγόρευση των βιβλίων του Νίκου Καζαντζάκη[4]. Ο ίδιος ο Καζαντζάκης, απαντώντας στις απειλές της εκκλησίας για τον αφορισμό του, έγραψε σε επιστολή του: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να 'ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να 'στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ». Τελικά η Εκκλησία της Ελλάδος δεν τόλμησε να προχωρήσει στον αφορισμό του Νίκου Καζαντζάκη, καθώς ήταν αντίθετος σε κάτι τέτοιο ο οικουμενικός πατριάρχης Αθηναγόρας. Η Εκκλησία της Ελλάδας είναι αυτοκέφαλη και υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο μόνο δογματικά. Επομένως, για τις οποιεσδήποτε ποινές που θα επιβάλλει δε χρειάζεται την έγκριση του Πατριαρχείου. Βέβαια, τελικά δεν αφορίστηκε ο Καζαντζάκης, αλλά η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας τον κατέκρινε και το όνομά του εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να φέρει το στίγμα αυτό της εκκλησίας. Επίσης, ο Τελευταίος Πειρασμός καταγράφτηκε στον Κατάλογο των Απαγορευμένων Βιβλίων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, το καταργηθέν πλέον Index Librorum Prohibitorum. Ο Καζαντζάκης απέστειλε τότε σχετικό τηλεγράφημα στην Επιτροπή του Index με τη φράση του χριστιανού απολογητή Τερτυλλιανού «Ad tuum, Domine, tribunal apello», δηλαδή «στο Δικαστήριό σου, Κύριε, κάνω έφεση». Ο «Ζορμπάς» του Καζαντζάκη, εκδόθηκε στο Παρίσι το 1947 και με την επανέκδοση του, το 1954, βραβεύτηκε, ως το καλύτερο ξένο βιβλίο της χρονιάς. Το 1955, ο συγγραφέας μαζί με τον Κακριδή αυτοχρηματοδότησαν την έκδοση της μετάφρασης της Ιλιάδας, ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε τελικά στην Ελλάδα ο Τελευταίος Πειρασμός. Τον επόμενο χρόνο, τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης στη Βιέννη, ένα βραβείο το οποίο προερχόταν από το σύνολο των τότε Σοσιαλιστικών χωρών. Καθώς μια από αυτές ήταν η Κίνα επιχείρησε δεύτερο ταξίδι εκεί τον Ιούνιο του 1957, προσκεκλημένος της κινεζικής κυβέρνησης. Επέστρεψε με κλονισμένη την υγεία του προσβληθείς από λευχαιμία. Νοσηλεύτηκε στην Κοπεγχάγη της Δανίας και το Φράιμπουργκ (Freiburg im Breisgau) της Γερμανίας, όπου τελικά κατέληξε στις 26 Οκτωβρίου του 1957 σε ηλικία 74 ετών. Εντούτοις, σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες, η λευχαιμία εμφανίστηκε στον Καζαντζάκη κατά το χειμώνα του 1938, 19 χρόνια πριν απ' το τέλος του, το οποίο αποδίδεται σε βαριάς μορφής ασιατική γρίπη.[5] Η σορός του μεταφέρθηκε στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Η Ελένη Καζαντζάκη ζήτησε από την Εκκλησία της Ελλάδος να τεθεί η σορός του σε λαϊκό προσκύνημα, επιθυμία την οποία ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Θεόκλητος απέρριψε. Έτσι, η σορός του συγγραφέα μεταφέρθηκε στο Ηράκλειο. Έπειτα από μεγάλη λειτουργία στον Ναό του Αγίου Μηνά, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ευγενίου και 17 ακόμη ιερέων, έγινε η ταφή του Νίκου Καζαντζάκη, στην οποία όμως εκείνοι δεν συμμετείχαν κατόπιν απαγόρευσης του Αρχιεπισκόπου. Η ταφή έγινε στην ντάπια Μαρτινέγκο, πάνω στα Βενετσάνικα τείχη, διότι η ταφή του σε νεκροταφείο απαγορεύτηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος. Τη σορό συνόδευσαν ο τότε υπουργός Παιδείας Αχιλλέας Γεροκωστόπουλος και ο ιερέας Σταύρος Καρπαθιωτάκης, ο οποίος αργότερα τιμωρήθηκε.

Στον τάφο του Νίκου Καζαντζάκη χαράχθηκε, όπως το θέλησε ο ίδιος, η επιγραφή: Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος.


Εργογραφία
Πεζογραφία

Όφις και Κρίνο [με το ψευδώνυμο Κάρμα Νιρβαμή], χ.ε., Αθήνα, 1906
Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Τυπ. Δημητράκου, Αθήνα, 1946[6]
Ο Καπετάν Μιχάλης, Μαυρίδης, Αθήνα, 1953
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, Δίφρος, Αθήνα, 1954[7]
Ο τελευταίος πειρασμός, Δίφρος, Αθήνα, 1955[8]
Τόντα-Ράμπα, μετάφρ. Γιάννη Μαγκλή, Δίφρος, Αθήνα, 1956[9]
Ο φτωχούλης του Θεού, Δίφρος, Αθήνα, 1956
Ο Βραχόκηπος, μετάφρ. Παντελή Πρεβελάκη, Εστία, Αθήνα, 1960[10]
Αναφορά στον Γκρέκο, Τυπ. Κωνσταντινίδη, Αθήνα 1961
Οι αδερφοφάδες, χ.ε., Αθήνα, 1963

Ποίηση

Οδύσεια, Πυρσός, Αθήνα, 1938
Τερτσίνες, Τυπ. Κωνσταντινίδη & Μιχαλά, Αθήνα, 1960

Δοκίμια

Ασκητική, Salvatores Dei, χ.ε., Αθήνα, 1945[11]
Συμπόσιον, Ελ. Καζαντζάκη, Αθήνα, 1971

Θεατρικά Έργα

Θέατρο Α' - Τραγωδίες με αρχαία θέματα: Προμηθέας (τριλογία), Κούρος, Οδυσσέας, Μέλισσα, Δίφρος, Αθήνα 1955
Θέατρο Β΄ - Τραγωδίες με βυζαντινά θέματα: Χριστός, Ιουλιανός ο Παραβάτης, Νικηφόρος Φωκάς, Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος, Δίφρος, Αθήνα 1956
Θέατρο Γ' - Τραγωδίες με διάφορα θέματα: Καποδίστριας, Χριστόφορος Κολόμβος, Σόδομα και Γόμορρα, Βούδας, Δίφρος, Αθήνα 1956

Ταξιδιωτικά

Ταξιδεύοντας: Ιταλία - Αίγυπτος - Σινά, Σεράπειον, Αλεξάνδρεια, 1927
Τι είδα στη Ρουσία (από τα ταξίδια μου), Στοχαστής, Αθήνα, 1928
Ταξιδεύοντας: Ισπανία, Πυρσός, Αθήνα, 1937
Ταξιδεύοντας: Ιαπωνία - Κίνα, Πυρσός, Αθήνα, 1938
Ταξιδεύοντας: Αγγλία, Πυρσός, Αθήνα, 1941
Ταξιδεύοντας: Ρουσία, Δίφρος, Αθήνα, 1956
Ταξιδεύοντας: Ιταλία - Αίγυπτος - Σινά - Ιερουσαλήμ - Κύπρος - Ο Μοριάς, χ.ε., Αθήνα, 1961

Παιδικά Μυθιστορήματα

Μέγας Αλέξανδρος, Ελ. Καζαντζάκη, Αθήνα, 1979
Στα παλάτια της Κνωσού, Ελ. Καζαντζάκη, Αθήνα, 1980

Επιστολές

Επιστολές προς τη Γαλάτεια, Δίφρος, Αθήνα, 1958
Τετρακόσια γράμματα του Καζαντζάκη στον Πρεβελάκη, Ελ. Καζαντζάκη, Αθήνα 1965

Μεταφράσεις

Νίτσε, Η γέννησις της τραγωδίας, Φέξης, Αθήνα, 1912
Νίτσε, Τάδε Έφη Ζαρατούστρας, Φέξης, Αθήνα, 1913
Μπερξόν, Το γέλοιο, Φέξης, Αθήνα, 1914
Δάντης, Η Θεία Κωμωδία, Κύκλος, Αθήνα, 1934
Γκαίτε, Φάουστ [Α΄μέρος], εφημερίδα Καθημερινή (8/3-5/7/1937)
Γιοχάνες Γιόργκενσεν (Johannes Jørgensen), Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, χ.ε., Αθήνα, 1951
Ομήρου Ιλιάδα (σε συνεργασία με τον Ι. Θ. Κακριδή), χ.ε., Αθήνα, 1955
Ομήρου Οδύσσεια (σε συνεργασία με τον Ι.Θ. Κακριδή), Τυπ. Μ. Ρόδη, Αθήνα, 1965
Ο φτωχούλης του θεου 1956 (Αθήνα)

Κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές

Βασισμένες σε έργα του Νίκου Καζαντζάκη είναι οι ταινίες:

Αλέξης Ζορμπάς - πληροφορίες από το www.Cine.gr

Ο τελευταίος πειρασμός - πληροφορίες από το www.Cine.gr

Μια ακόμα ταινία γυρίστηκε το 1956 βασισμένη στο μυθιστόρημα του Καζαντζάκη, "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται". Ο τίτλος της ταινίας που τη σκηνοθέτησε ο Ζυλ Ντασέν, είναι, "Εκείνος που έπρεπε να πεθάνει".

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται προβλήθηκε σαν σειρά από την ΕΡΤ την περίοδο 1975-1976.

Οι ταινίες του προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις από πλήθος θρησκευόμενων πολιτών αλλά και εισαγγελικές παρεμβάσεις και μηνύσεις