Τετάρτη, Οκτωβρίου 06, 2021

Γιασάρ Κεμάλ (Yaşar Kemal, πραγματικό όνομα: Κεμάλ Σαντίκ Γκιοκτσελί, Kemal Sadık Gökçeli, 6 Οκτωβρίου 1923 - 28 Φεβρουαρίου 2015)



6 Οκτωβρίου 1923 (98 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Γιασάρ Κεμάλ Τούρκος συγγραφέας

Ο Γιασάρ Κεμάλ (Yaşar Kemal, πραγματικό όνομα: Κεμάλ Σαντίκ Γκιοκτσελί, Kemal Sadık Gökçeli, 6 Οκτωβρίου 1923 - 28 Φεβρουαρίου 2015) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς της Τουρκίας. Τιμήθηκε με πολλά λογοτεχνικά βραβεία και το 1973 προτάθηκε για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Για τις πεποιθήσεις του και την πολιτική του δράση φυλακίστηκε τρεις φορές: το 1966, το 1971 και το 1997 (με αναστολή). Το 1950 είχε επίσης κατηγορηθεί για κομμουνιστική προπαγάνδα αλλά αθωώθηκε.
Βιογραφικό

Ο Γιασάρ Κεμάλ γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου του 1923, από Κούρδους γονείς, σε ένα μικρό χωριό της Κιλικίας, στην νότια Τουρκία, το Hemite (σημερινή ονομασία Gökçedam). Από παιδί έφτιαχνε ιστορίες και τραγούδια που τα έλεγε στα άλλα παιδιά του χωριού. Όμως η παιδική του ηλικία ήταν πολύ δύσκολη καθώς έχασε σε ένα ατύχημα το δεξί του μάτι και στην ηλικία των πέντε χρόνων υπήρξε μάρτυρας της δολοφονίας του πατέρα του, από τον θετό του γιό Yusuf, κατά τη διάρκεια της προσευχής σε ένα τζαμί.

Ο Γιασάρ Κεμάλ δεν τελείωσε το σχολείο αφού σταμάτησε μετά τη δεύτερη τάξη του Γυμνασίου. Κατά την εφηβία του έκανε διάφορες δουλειές: μεταξύ άλλων δούλεψε σε πλούσιους γαιοκτήμονες και σε εργοστάσια, ενώ για ένα διάστημα εργάστηκε και στη βιβλιοθήκη των Αδάνων. Αργότερα ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και τελικά έγινε συγγραφέας.

Έγινε διεθνώς γνωστός το 1955 όταν δημοσιεύτηκε το μυθιστόρημά του Ιντζέ Μεμέτ (İnce Memed). Στο μυθιστόρημα αυτό ο κενρικός ήρωας είναι ένας νέος, που μην αντέχοντας την καταπίεση του Αγά βγαίνει στα βουνά, μπαίνει σε μια συμμορία κλεφτών και παίρνει εκδίκηση.[4]. Με το έργο του αυτό ο Κεμάλ, περιγράφοντας τη ζωή των απλών ανθρώπων στην Ανατολία και την καταπίεση που υφίσταντο, άσκησε έντονη κριτική στην τότε τουρκική κοινωνία. Την ίδια χρονιά εκδόθηκε και το μυθιστόρημά του Teneke.

Από το 1960 μέχρι το 1978 ο Γιασάρ Κεμάλ εξέδωσε δεκαπέντε μυθιστορήματα μεταξύ των οποίων τα εξής πέντε, που έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά: Ο θρύλος των χιλίων ταύρων (Binboğalar Efsanesi)(1971), Ο τσακιτζής (Çakırcalı Efe)(1972), Οι αγάδες του Ακτσαάζ (Akçasazın Ağaları/Demirciler Çarşısı Cinayeti) 1974), Φύγανε και τα πουλιά (Kuşlar da Gitti) (1978) και Η θυμωμένη θάλασσα (Deniz Küstü)(1978).

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο Κεμάλ έζησε για δύο χρόνια στη Σουηδία. Εκεί μεταφέρθηκε στο θέατρο το μυθιστόρημα του Teneke. Πολλά χρόνια αργότερα, το 2007, το ίδιο έργο παρουσιάστηκε σε μορφή όπερας στη Σκάλα του Μιλάνου από τον Ιταλό συνθέτη Fabio Vacchi.[5]

Το 1980 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του Σαλμάν ο μοναχικός (Yağmurcuk Kuşu/Kimsecik). Και στο μυθιστόρημα του αυτό ο Γιασάρ Κεμάλ εμπνεύστηκε από τις προσωπικές του εμπειρίες: βάση του μυθιστορήματος αυτού είναι η δολοφονία του πατέρα του από το θετό του γιό, όταν ο συγγραφέας ήταν πέντε χρονών.

Στο μεταξύ, ένα χρόνο πριν, είχε απονεμηθεί στο Γιασάρ Κεμάλ το Prix du Meilleur Livre Etranger.

Το 1997 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του Η ιστορία ενός νησιού (Fırat Suyu Kan Akıyor Baksana), που διαδραματίζεται λίγο μετά το τέλος του Ελληνοτουρκικού πολέμου, το 1922. Με κεντρικούς ήρωες έναν Τούρκο, που συνεχίζουν να τον καταδιώκουν τα φαντάσματα του πολέμου και των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκειά του, και έναν Έλληνα, που τον πνίγει η αδικία για τον αναγκαστικό ξεριζωμό, ο Γιασάρ Κεμάλ μιλά για όλους τους ανθρώπους που έχουν υποφέρει από τους πολέμους.

Την ίδια χρονιά απονεμήθηκε στον Κεμάλ το Βραβείο Ειρήνης των Γερμανών Βιβλιοπωλών (Peace Prize of the German Book Trade). Έντεκα χρόνια αργότερα έλαβε το Μεγαλό Βραβείο Πολιτισμού και Τεχνών της Προεδρίας της Δημοκρατίας της Τουρκίας (Cumhurbaşkanlığı Kültür ve Sanat Büyük ödülü).

Είχε παντρευτεί δύο φορές: το 1952 και το 2002.

Πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου του 2015, σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Κωνσταντινούπολης, όπου νοσηλευόταν, και κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο Ζιντιρλικουγιού (Zincirlikuyu Cemetery).

Ο Γιασάρ Κεμάλ υπήρξε ιδρυτικό μέλος της "Academie Universel de Cultures" στο Παρίσι.

βικιπαίδεια

Χαράλαμπος Πεττεμερίδης (21 Ιανουαρίου 1934 - 6 Οκτωβρίου 1958)

6 Οκτωβρίου 1958 (63 χρόνια πριν) πέθανε: 

Χαράλαμπος Πεττεμερίδης Κύπριος αγωνιστής 

Ο Χαράλαμπος Πεττεμερίδης (21 Ιανουαρίου 1934 - 6 Οκτωβρίου 1958) ήταν Κύπριος αγωνιστής.

Γεννήθηκε στο ορεινό χωριό Καννάβια της επαρχίας Λευκωσίας στις 21 Ιανουαρίου 1934. Ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας με οκτώ παιδιά. Οι γονείς του ονομάζονταν Ιωάννης και Ανδριανή Πεττεμερίδη και τα αδέρφια του Μιχάλης, Νίκος, Αλέξανδρος, Ερμιόνη, Ελένη, Μαρία και Μερόπη. Όταν έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδος ήταν νυμφευμένος με την Ελένη Στυλιανού Πεττεμερίδη. Από μικρός ρίχθηκε στη βιοπάλη. Εργάστηκε στα μεταλλεία Αμιάντου αλλά και σαν παντοπώλης στον Αμίαντο και τραπεζοκόμος στην Κερύνεια.

Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ με το ξεκίνημα του Αγώνα, ενώ βρισκόταν στην Κερύνεια, όπου εργαζόταν το 1955 αφού η ψυχή του πλημμύριζε από αγάπη στην Ελλάδα και στην Ελευθερία. Συνέχισε τη δράση του στην περιοχή Πιτσιλιάς-Σπηλιών-Αμιάντου. Η δράση του συνεχίστηκε με στενή συνεργασία με τους αντάρτες της περιοχής, τους οποίους φιλοξενούσε και στο σπίτι του, όπου κατασκεύασε κρησφύγετο. Εκεί φιλοξένησε και τον ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου, όταν το Δεκέμβριο του 1955 είχε δώσει τη φοβερή μάχη των Σπηλιών. Στη μάχη εκείνη ο Αυξεντίου βοήθησε τον Αρχηγό της ΕΟΚΑ Διγενή να διαφύγει από τον αγγλικό κλοιό.

Ο Πεττεμερίδης υπήρξε σύνδεσμος και τροφοδότης των ανταρτικών ομάδων που δρούσαν στην περιοχή του χωριού του. Η δράση του προδόθηκε τον Ιούνιο του 1958 και κρατήθηκε για τριάντα πέντε μέρες στα ανακριτήρια των Πλατρών. Για τριάντα πέντε μέρες ανακρινόταν και παρά τα βασανιστήρια δεν έβγαλε λέξη. Όταν τον άφησαν ελεύθερο συνέχισε τη δράση του. Δεν άργησαν όμως οι Άγγλοι να μάθουν και πάλι γι' αυτόν και να τον αναζητήσουν. Τώρα όμως ο "Ξέρξης" της ΕΟΚΑ (αυτό ήταν το ψευδώνυμό του) δεν έμεινε στο χωριό του. Ανέβηκε στα βουνά αντάρτης και ενώθηκε με τις άλλες ομάδες. Κατασκεύασε κρησφύγετο στο βουνό απέναντι από το χωριό του, με καταζητούμενο συναγωνιστή του, στο οποίο έμεναν και άλλοι αντάρτες.

Στις 6 Οκτωβρίου 1958 πήρε εντολή και έστησε ενέδρα εναντίον των Άγγλων με τους αντάρτες της ομάδας τους στην τοποθεσία Μούττη του Σαράντι, μεταξύ των χωριών Σπήλια και Λαγουδερά νοτιοδυτικά των Κανναβιών. Οι αντάρτες ήταν τέσσερις και διέθεταν μια νάρκη, ένα όλμο, ένα πιστόλι, ένα όπλο μπρεν, ένα αυτόματο όπλο Μ3 και χειροβομβίδες. Τοποθέτησαν στο δρόμο τη νάρκη, την οποία είχαν συνδέσει με τον όλμο που στερέωσαν σε δένδρο, ώστε με την έκρηξη της νάρκης να κτυπηθεί το αυτοκίνητο των Άγγλων, ενώ με την έκρηξη του όλμου να ακινητοποιηθούν όσα αυτοκίνητα θα το ακολουθούσαν. Κατά την επίθεσή τους κτυπήθηκαν δυο αυτοκίνητα στρατιωτικά γεμάτα Εγγλέζους, τα οποία πλησίασαν τον τόπο της ενέδρας με σβησμένα τα φώτα. Στην υποχώρηση ο Χαράλαμπος Πεττεμερίδης κτυπήθηκε θανάσιμα, ενώ διασταύρωνε το δρόμο, από στρατιώτες τρίτου αυτοκινήτου, που πλησίαζε και αυτό με σβησμένα τα φώτα.

Το σώμα του ήρωα βρέθηκε την επόμενη μέρα όταν οι Άγγλοι εξέταζαν το χώρο της ενέδρας. Τάφηκε με τιμές στο χωριό του, όπου εκεί βρίσκεται σήμερα ο ανδριάντας του, δίπλα στον ανδριάντα του Ανδρέα Πατσαλίδη. Στην κηδεία του η σύζυγός του τραγούδησε αυτοσχέδιους στίχους της, υμνώντας το λεβέντη σύζυγό της, προτού λιποθυμήσει στα χέρια του πατέρα της. Αργότερα συνέχισε την προσφορά της στον αγώνα μέχρι τέλους. 

βικιπαίδεια

Αναστάσιος Ορλάνδος (23 Δεκεμβρίου 1887 – 6 Οκτωβρίου 1979)



6 Οκτωβρίου 1979 (42 χρόνια πριν) πέθανε:

Αναστάσιος Ορλάνδος Έλληνας αρχιτέκτονας

Ο Αναστάσιος Ορλάνδος (23 Δεκεμβρίου 1887 – 6 Οκτωβρίου 1979) ήταν Έλληνας αρχιτέκτονας, αρχαιολόγος, ακαδημαϊκός, ο σπουδαιότερος ερευνητής της ελληνικής αρχιτεκτονικής και ένας από τους θεμελιωτές της επιστήμης της βυζαντινής τέχνης στην Ελλάδα.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Δεκεμβρίου 1887 και ήταν γιος του ιατρού Κίμωνα Ορλάνδου, μέλους της οικογένειας Ορλάνδου και απογόνου του Σπετσιώτη πολιτικού της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Ιωάννη Ορλάνδου, της γνωστής οικογένειας Ορλάνδου.
Ακαδημαϊκή σταδιοδρομία

Σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1904-1908). Στην προσπάθεια του να στηρίξει τη μελέτη των μνημείων σε εδραιότερες βάσεις εγγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών της οποίας και ανακηρύχτηκε αριστούχος διδάκτορας (1915) με τη διατριβή του «Το αέτωμα του εν Σουνίω ναού του Ποσειδώνος». Στη συνέχεια μετέβη στη Γαλλία για μετεκπαίδευση. Διετέλεσε σύμβουλος (1927-1951) της Αρχαιολογικής Εταιρείας και γραμματέας της (1951-1979), αρχιτέκτων της αναστήλωσης των μνημείων της Ακρόπολης (1910-1917) και στη συνέχεια όλης της Ελλάδας (1920-1958). Υπηρέτησε ως τακτικός καθηγητής στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δίδαξε αρχιτεκτονική μορφολογία και ρυθμολογία και ιστορία της αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο και βυζαντινή αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο.

Ήταν ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1926, πρόεδρός της το 1950 και γενικός γραμματέας της από το 1956 έως το 1966. Ακόμη, ήταν αντιπρόεδρος και πρόεδρος της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, αντιπρόεδρος της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου, τακτικό μέλος του Αυστριακού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Βιέννης, και επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Λονδίνου και του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 6 Οκτωβρίου 1979. Μετά το θάνατό του ευεργέτησε την Αρχαιολογική Εταιρεία, κληροδοτώντας σε αυτήν χρηματικό ποσό, καθώς και κτίριο, ενώ τιμήθηκε με αρκετά παράσημα για το έργο του.

 
Επιστημονικό έργο

Το έργο του επικεντρώνεται σε όλους τους τομείς της ελληνικής αρχαιολογίας, ενώ διετέλεσε και διευθυντής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής του Υπουργείου Παιδείας. Μεταξύ άλλων πραγματοποίησε ανασκαφές στο Μολύκρειο, τη Φιγαλεία, τη Σικυώνα, τη Στύμφηλο, τη Μεσσήνη, τον Μυστρά, τη Φωκίδα και το Άγιο Όρος. Αναστήλωσε το άγαλμα της Απτέρου Νίκης, τμήματα του Ναού του Ποσειδώνα στο Σούνιο και το Ναό Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη.Επίσης, υλοποίησε τα αρχιτεκτονικά σχέδια του Ναού του Αγίου Διονυσίου στη Ζάκυνθο. Εξέδιδε από το 1935 το περιοδικό «Αρχείον βυζαντινών και μεσαιωνικών μνημείων της Ελλάδας» στο οποίο περιελαμβανόταν προσωπικές του εργασίες.

Σήμερα 6/10... Αγίου Θωμά του Αποστόλου, Μάρτυρος Ερωτηίδος της παρθένου

κοντά στο Αρκαλοχώρι (φ.Μ.Κυμάκη)
κοντά στο Αρκαλοχώρι (φ.Μ.Κυμάκη)

 Αγίου Θωμά του Αποστόλου, Μάρτυρος Ερωτηίδος της παρθένου


για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Δημοφιλείς αναρτήσεις Τελευταίες 7 ημέρες