Η παρεξηγημένη γλυστρίδα

 

για μεγέθυνση ροδάκι προβολή εικόνας φακός+-

Όπως παλιά...

Εικόνες απο το παλιό άλμπουμ με χρώματα σχέδια όνειρα 

καθώς πλησιάζει καλοκαίρι θα αδράξουμε ευκαιρίες να νοιώσουμε παιδιά 

να παίξουμε με πάζλ απο μνήμες και όχι μόνο ... όπως παλιά....

για μεγέθυνση προβολή εικόνας  φακός +-

 

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Ο ΠΙΚΑΣΟ;

Ο Πικάσο μικρός
"Αγαπητοί αναγνώστες, Αν κάποιο έργο τέχνης δες σας αρέσει, σας απωθεί ή σας προκαλεί αηδία μη διστάζετε να εξωτερικεύσετε τα αισθήματα σας. Μπορεί να έχετε εσείς περισσότερο δίκιο από εκείνους που προσποιούνται ότι εκστασιάζονται επειδή δεν τολμούν να εκφραστούν ειλικρινώς, φοβούμενοι μήπως θεωρηθούν ακαλλιέργητοι. Η απάτη και ο τυχοδιωκτισμός θάλλουν και στο χώρο των καλλιτεχνών, όπως και παντού αλλού".
Αυτό το κράτησα από μια δημοσίευση που βρήκα κάποτε χωρίς να έχω κρατήσει την πηγή του. Δύσκολα βρίσκω ανθρώπους που να είναι αντικειμενικοί κυρίως στην κριτική τους με τους εικαστικούς καλλιτέχνες και το έργο τους που μας αφορά εδώ. Έχουμε συνηθίσει στους αναγνωρισμένους καλλιτέχνες να βλέπουμε τις παλαβομάρες, τις υπερβολές τους στον χαρακτήρα τους και στο έργο τους σαν δικαιολογημένες, πράγμα που δεν θα το κάναμε για οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο. Λέμε: Αυτοί που τους αναγνώρισαν, κάτι θα ξέρουν που δεν είναι ανάγκη να το ξέρουμε εμείς. Με αυτόν τον τρόπο όμως αποποιούμαστε της ευθύνης μας. Αυτή η στάση μας είναι ένα κατάλοιπο της εποχής της φεουδαρχίας, όπου δεν επιτρεπόταν η προσωπική κρίση των πολιτών και όλα οριζόταν από τον φεουδάρχη που τον προσκυνούσαν σαν θεό.
Όμως κάποτε πρέπει επιτέλους να αναλάβουμε την ευθύνη μας. Αν δεν μπορούμε να έχουμε δική μας κρίση για έναν καλλιτέχνη, που αυτό δεν μας κοστίζει, πως θα υποστηρίξουμε όταν χρειαστεί, αυτό που θέλουμε για τον εαυτό μας και την κοινωνία, όταν αυτό μπορεί με κάποιον τρόπο κάτι να μας κοστίζει; Και δεν είναι μόνον το έργο των καλλιτεχνών που χρειάζεται να κρίνουμε αν προσφέρει κάτι στον άνθρωπο και την ζωή για να αξίζει τόσο η προβολή του και τα λεφτά που πουλιέται. Ο Νίτσε έχει πει ότι "πρέπει να μαντέψει κανείς τον ζωγράφο για να καταλάβει την εικόνα". Δηλαδή, για να κρίνεις έναν έργο, χρειάζεται να γνωρίζεις τον καλλιτέχνη".
Ένας καταστροφικός χαρακτήρας ας πούμε, μπορεί να παράγει έργο που πηγάζει από την ψυχή του και να στηρίζει την ζωή;
Σαν δύσκολο μας φαίνεται.
Ένα παράδειγμα σε αυτό, είναι ο Πικάσο. Σε μια κρίση ειλικρίνειας εξομολογείται ότι δεν εκτιμάει καθόλου το έργο του:
Συνέντευξη Πικάσο στο διάσημο συγγραφέα Τζιοβάνι Παπίνι
Πικάσο: « Ικανοποίησα σοφούς και κριτικούς με σαχλαμάρες και αυτοί τόσο περισσότερο με θαύμαζαν»
Για το Βήμα Γιάννης Μαρίνος


"Αυτοπροσωπογρσφία Πικάσο" 1907

«Στην τέχνη, ο λαός δεν αναζητά πλέον ανακούφιση και εξύψωση. Αλλά οι λεπτεπίλεπτοι, οι πλούσιοι , οι αργόσχολοι για να ξεχωρίσουν από το λαό αναζητούν το καινούριο ,το παράδοξο , το ασυνήθιστο, το σκανδαλώδες. Και εγώ, από τον κυβισμό και έπειτα , ικανοποίησα τους σοφούς και τους κριτικούς με όλες τις ευμετάβλητες σαχλαμάρες που μου έρχονταν στο κεφάλι, και όσο λιγότερο με καταλάβαιναν τόσο περισσότερο με θαύμαζαν. Με το να διασκεδάζω με αυτά τα παιχνίδια ,αυτές τις κουταμάρες, αυτές τις σπαζοκεφαλιές , έγινα διάσημος, και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότητα για ένα ζωγράφο σημαίνει πωλήσεις ,κέρδη ,περιουσία ,πλούτη. Και σήμερα- όπως ξέρεις – είμαι διάσημος, είμαι πλούσιος. Αλλά όταν βρίσκομαι μόνος με τον εαυτό μου, δεν έχω το κουράγιο να θεωρούμαι καλλιτέχνης με όλη την σημασία της λέξης. Δεν είμαι παρά ένας κοινός σαλτιμπάγκος, που κατάλαβε το πνεύμα των καιρών του και εξήντλησε όσο καλύτερα μπορούσε τη βλακεία, τη ματαιοδοξία, τη φιλοχρηματία των συγχρόνων του. Είναι πικρή η εξομολόγηση μου, πιο θλιβερή οπόσο φαίνεται, αλλά έχει τη χάρη να είναι ειλικρινής».
Παρακάτω θα δούμε και στην προσωπική του ζωή, πόσο άξιζε σαν άνθρωπος. Η μεγάλη αγάπη της μάνας του τον έκανε να νοιώθει ξεχωριστός σαν οντότητα, αλλά το παραχάιδεμα και η χωρίς όρια ελευθερία του από μιαν αδύνατη πατρική φιγούρα, τον έκαναν εγωιστή και σαδιστή με αποτέλεσμα να κάνει να αυτοκτονήσουν και να τρελαθούν πολλά άτομα της οικογενείας του.
Τελειώνοντας την ιστορία του θα δούμε αν και πόσο άξιζε να λέγεται τόσο μεγάλος.


Ο Πικάσο παιδί (αριστερά)


"Πορτρέτο της μάνας του" Πικάσο
Πρωτάνοιξε τα μάτια του στις 25 Οκτωβρίου 1881, στην πλατεία Μερθέντ στη Μάλαγα. Είίναι ζωντανός νεκρός. Ανάσα καμία. Η καρδιά του δεν ανταποκρίνεται. Ο θείος του, ο δόκτωρ Σαλβαδόρ, που η σοβαρότητα της κατάστασης δεν τον εμποδίζει να ανάψει ένα από τα τεράστια πούρα Αβάνας που έχει μαζί του και για τα οποία άλλωστε τρελαίνεται, φυσά καταπάνω του ένα ολάκερο σύννεφο καπνού. Κίνηση εντελώς παράλογη φαινομενικά. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το μωρό κάνει μια γκριμάτσα και πατάει τις στριγκλιές. Ο καπνός, που τόσο συχνά σκοτώνει, θα έχει για μία φορά αναστήσει κάποιον… Ποιος ξέρει άραγε εάν η μελλοντική αγάπη του καλλιτέχνη για τις πίπες και τα τσιγάρα δεν είναι στην ουσία παρά μια ένδειξη ευγνωμοσύνης για εκείνο τον καπνό, που ο Πικάσο δεν θα βαρεθεί να το διηγείται. Εξιστορώντας τη ζωή του καλλιτέχνη, θα χρειαστεί παραπάνω από μία φορά να μετριάσουμε τις πεποιθήσεις μας, με κάποιες επιφυλάξεις.


Πικάσο αυτοπροσωπογραφία

Ο πατέρας του, ο Χοσέ Ρουίθ Μπλάσκο, καταγόταν από μια οικογένεια της Σιέρα Λεόν, της οποίας τα ίχνη φτάνουν μέχρι τον 15ο αιώνα. Η οικογένειά του αριθμεί ανάμεσα στα μέλη της έναν αρχιεπίσκοπο της Λίμα, έναν αντιβασιλέα του Περού, κι αργότερα έναν ερημίτη που πέθανε στα μέσα του 19ου αιώνα, τίποτα λιγότερο…
Ο παππούς όμως του Πικάσο δεν ήταν του ίδιου βεληνεκούς. Η μόνη ένδειξη που θα μπορούσε να σχετιστεί με το πηγαίο ταλέντο του Πικάσο ήταν η κλίση του πατέρα του, Δον Χοσέ Ρουίθ στην ζωγραφική. Επρόκειτο για έναν άντρα ξεχωριστό, λεπτοκαμωμένο αν και μεγαλόσωμο, με τόσο κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια, που του έμεινε το παρατσούκλι «ο Άγγλος». Τα πορτρέτα που μας άφησε ο γιος του αποκαλύπτουν ένα ιδιαίτερα μελαγχολικό βλέμμα. Ο Χοσέ θεωρούσε πως είχε αποτύχει στη ζωή του. Είχε πλέον συνειδητοποιήσει πως σε καμία περίπτωση δεν διέθετε τα όπλα εκείνα που έτρεφαν τις νεανικές του φιλοδοξίες. Τον απογοήτευε που δεν θα κατέκλυζαν το σπίτι του πλούσιοι φιλότεχνοι και έμποροι έργων τέχνης προκειμένου να αποκτήσουν όσο - όσο κάποιο από τα έργα του, όπως έκαναν με τους φίλους του Αντόνιο Μουνιόθ Ντεγκρέν ή Μπερνάντο Φεραντίθ ―ιδρυτές της Σχολής της Μάλαγα―, τους οποίους θαύμαζε βαθύτατα. Ζωγράφος κακός και απογοητευμένος, ο Δον Χοσέ δεν παύει ωστόσο ν’ αποτελεί μία πολυσύνθετη προσωπικότητα. Έλεγε πως νιώθει ν’ αγαπάει πιότερο τους φίλους του όταν εκείνοι έχουν πλέον χαθεί. Πράγμα βέβαια που δεν τον εμπόδισε να αποτελέσει μέρος μιας tertulia, ενός είδους κλειστού κύκλου του οποίου τα μέλη επιλέγονταν σύμφωνα με τις κοινωνικές και καλλιτεχνικές τους συγγένειες και είχαν περίεργες ενασχολήσεις. Αργότερα, ο ίδιος ο Πικάσο, σε ένα από τα σχέδιά του, δεν θα διστάσει να απεικονίσει τον πατέρα του, περίεργα ντυμένο με ένα φόρεμα, να επιθεωρεί κάποιο πονηρό κτήριο. Αναμφίβολα, αυτό με την επιγραφή Λόλα Λα Τσάτα, που ήταν ένα από τα αγαπημένα του.
Ο Δον Χοσέ περνά τα βράδια του στο Λίσεο, καλλιτεχνικό στέκι προορισμένο αποκλειστικά για την αστική κοινωνία της Μάλαγα. Εκεί φαίνεται πως λάμπει με το πνεύμα του, τις ατάκες, τα λογοπαίγνιά του, τη λεπτή ειρωνεία του ― που γίνεται σταδιακά όλο και πιο πικρόχολη καθώς πληθαίνουν οι απογοητεύσεις. Πρόκειται σαφώς για ένα άτομο τελείως διαφορετικό από τη μητέρα του καλλιτέχνη, τη Μαρία Πικάσο Λόπεθ. Όσο ψηλός ήταν ο σύζυγός της, τόσο μικρόσωμη ήταν η ίδια. Όσο λεπτός ήταν αυτός, τόσο κοντόχοντρη εκείνη. Η ζωή δεν στάθηκε γενναιόδωρη με τη Μαρία Λόπεθ Πικάσο, τη μητέρα του Πάμπλο. Ο πατέρας της, Δον Φρανσίσκο Πικάσο Γκουαρδένα, γεννημένος στη Μάλαγα, όπου η οικογένεια μετρούσε ήδη δύο γενιές εγκατεστημένη, ήταν εύπορος μεγαλοαστός: ζούσε από το εισόδημα που του άφηναν οι αμπελώνες του. Συνεπαρμένος ωστόσο από ένα πνεύμα εξωτισμού και νιώθοντας να τον κατακλύζει η σπιτική ανία, φεύγει για την Κούβα, απ’ όπου και σύντομα σταματά να στέλνει νέα του. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, η οικογένεια μαθαίνει πως είχε πεθάνει από κίτρινο πυρετό, τη στιγμή ακριβώς που, προετοιμάζοντας την επιστροφή του στη Μάλαγα, είχε ήδη αποστείλει τα πράγματά του. Για πολύ καιρό, ετούτος ο μυστηριώδης παππούς έκανε τον Πάμπλο να ονειρεύεται


Πορτρέτο της μάνας του Μαρία , Πικάσο
Η Μαρία παντρεύτηκε τον Χοσέ Ρουίθ, γείτονά της, γεροντοπαλίκαρο πια, στις 8 Δεκεμβρίου 1880.Ο Χοσέ πείστηκε γιαυτόν τον γάμο, ύστερα από τις επίμονες παρακλήσεις του αδερφού του Δον Χοσέ, κληρικού Πάμπλο. που συμμετείχε γενναιόδωρα στα διάφορα έξοδά του, μιας που οι πίνακες του αδελφού του δεν είχαν ζήτηση. ¨ Χοσέ ήταν σαράντα δύο ετών κι εκείνη είκοσι πέντε.
. Μετά το θάνατο του κληρικού, τον Οκτώβριο του 1878, ο Δον Χοσέ έπρεπε στο εξής να εξασφαλίσει νέες πηγές εσόδων προκειμένου να αντικαταστήσει τις πλουσιοπάροχες παροχές του αδελφού του. Είχε βρει βέβαια πρωτύτερα μία θέση βοηθού καθηγητή στο σχέδιο στη Σχολή Καλών Τεχνών του Σαν Τέλμα, αλλά ο μισθός του ήταν παραπάνω κι από πενιχρός. Για καλή του τύχη, ένα από τα άλλα αδέλφια του, ο δόκτωρ Σαλβαδόρ Ρουίθ, ο μόνος στον οποίο θα μπορούσε εφεξής να υπολογίζει, ήταν αρκετά επιφανής στη Μάλαγα, έτσι ώστε να καταφέρει να τον προωθήσει στη θέση του συντηρητή του νέου δημοτικού μουσείου. Εννιά μήνες ακριβώς μετά την τελετή του γάμου, η Μαρία Πικάσο ήταν ήδη έγκυος.
Ο Πικάσο γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου του 1881, βαφτίζεται τον αμέσως επόμενο μήνα, στις 10 δηλαδή του Νοέμβρη, στην ενοριακή εκκλησία του Σαντιάγκο. Ένας πρώτος τομέας που θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει πως από πολύ νωρίς φορτώθηκε με υπερβολικό βάρος είναι αυτός των ονομάτων που τον συνόδευαν: σαν να μην έφτανε δηλαδή αυτό του Πάμπλο ―ως φόρος τιμής στο θείο του―, καθώς και τα Ντιέγκο, Χοσέ, Φρανθίσκο ντε Πάουλα και Χουάν Νεπομουθένο, του δίνουν ακόμα και τα Μαρία ντε λος Ρεμέδιος, Κρισπίν Κρισπινιάνο και Σαντισίμα Τρινιδάδ…Το είπετό του του “Picasso” είναι το επίθετο της μητέρας του(Maria Picasso y Lopez) και όχι του πατέρα του Jose Ruiz Βlasco.


Η ζωγραφιά του Πικάσο στα 9 του χρόνια
Είχε την απεριόριστη αγάπη της δραστήριας και πρόσχαρης μητέρας του από την οποία κληρονόμησε το έντονο βλέμα του ο Πικάσο που έμοιαζε να διαπερνά όλους εκείνους στους οποίους εστίαζε, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που τους έκανε να αισθάνονται αμήχανα…
Στο πέρασμα των χρόνων, η Δόνια Μαρία δεν θα χάσει ποτέ ευκαιρία προκειμένου να δικαιολογήσει τον απεριόριστο θαυμασμό που έτρεφε για το γιο της. «...Ήταν» θα πει «ένας άγγελος κι ένας δαίμονας συνάμα ομορφιάς. Κανείς δεν μπορούσε να μην γυρίσει να τον κοιτάξει». Αυτός ο αφελής, σχεδόν παιδιάστικος θαυμασμός της μητέρας για το γιο συνοδευόταν, καθώς φαίνεται, κι από παρόμοια συναισθήματα από την πλευρά της γιαγιάς του Πάμπλο, καθώς κι από τις δυο θείες του, που ήρθαν λίγο αργότερα να μείνουν μαζί τους. Κι όλα τούτα, βέβαια, χωρίς να αναφέρει κανείς τις υπηρέτριες που διαδέχονταν η μία την άλλη Μεγαλωμένος αποκλειστικά από όλες αυτές τις γυναίκες που τον καλομαθαίνουν με τα χάδια και τις περιποιήσεις, υποκλινόμενες σε κάθε του απαίτηση και καπρίτσιο, είναι φυσικό επακόλουθο ύστερα από τόσα χρόνια ο Πάμπλο να συνηθίσει σε τέτοιο βαθμό τις γυναίκες, ώστε να μην μπορεί να κάνει χωρίς αυτές. Κι όχι μόνο συνήθισε να ζει μ’ αυτές, αλλά συνήθισε να απαιτεί από αυτές, χρησιμοποιώντας λογής - λογής συναισθηματικούς εκβιασμούς, κάθε είδους καταχρηστικό προνόμιο, Επρόκειτο για την τέλεια εκπαίδευση ενός ανερχόμενου φαλλοκράτη. Και το πιο σημαντικό ακόμα είναι πως ο Πάμπλο δεν θα αποκτήσει ποτέ έναν αδελφό, με τον οποίο θα μπορούσε να μοιραστεί όλη ετούτη τη γονική τρυφερότητα και έγνοια. Έτσι γίνεται κάπως κατανοητή, η κατοπινή συμπεριφορά του απέναντι στις γυναίκες.


Η ζωγραφιά του Πικάσο στα 15 του χρόνια (1896)

Ο Πικάσο θα αποκτούσε ακόμη δύο αδερφές: στα 1884, την Ντολόρες, την επονομαζόμενη Λόλα, η γέννηση της οποίας του εντυπώνεται με πολύ ιδιαίτερο τρόπο στη μνήμη. Κι ο λόγος ήταν γιατί γεννήθηκε μετά τον μεγάλο σεισμό που κατέστρεψε ολοσχερώς τη Μάλαγα, προκάλεσε το θάνατο εξακοσίων ατόμων και τον τραυματισμό χιλιάδων. Ο Πικάσο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, θα θυμάται εκείνη τη νύχτα κατά την οποία έπρεπε πάση θυσία να εγκαταλείψουν την πόλη. Η μητέρα του είχε δέσει βιαστικά μια μαντίλα στο κεφάλι της κι ο πατέρας του είχε τυλίξει τον Παμπλίτο σε μια κουβέρτα από την οποία μόλις και μετά βίας πρόβαλλε το κεφαλάκι του. Τρία χρόνια αργότερα, στα 1887, θα γεννηθεί η δεύτερη αδελφή του, η Kονθεπθιόν, που η οικογένεια συνηθίζει να αποκαλεί χαϊδευτικά Κόντσα ή Κοντσίτα, ένα ξανθό, λεπτεπίλεπτο κι εύθραυστο κοριτσάκι, η αγαπημένη του αδελφού της. Σ’ αυτόν λοιπόν το γυναικωνίτη, του οποίου άλλωστε ήταν και ο απόλυτος πασάς, μεγάλωσε το παιδί…»

Οι πληροφορίες είναι από το εξαιρετικό βιβλίο «Πάμπλο Πικάσο» Ανρί Ζιντέλ που το προτείνω σε όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα για τον Πικάσο.

συνέχεια

http://texni-zoi.blogspot.com/2013/02/blog-post_28.html?spref=fb

Διονύσιος Σολωμός

Ο Διονύσιος Σολωμός (8 Απριλίου 1798 - 9 Φεβρουαρίου 1857) ήταν Έλληνας ποιητής, περισσότερο γνωστός για τη συγγραφή του ποιήματος Ύμνος εις την Ελευθερίαν, οι πρώτες δύο στροφές του οποίου έγιναν ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας. Κεντρικό πρόσωπο της Επτανησιακής σχολής, ο Διονύσιος Σολωμός θεωρήθηκε και θεωρείται ο εθνικός ποιητής της Ελλάδας, όχι μόνον γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και γιατί αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική λογοτεχνία, Δημοτικό τραγούδι) και ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τη δημοτική γλώσσα και άνοιξε τον δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία, αλλάζοντας ακόμη περισσότερο τη στάθμη της. Σύμφωνα με τις απόψεις του δημιουργούσε «από τον ρωμαντισμό μαζί με τον κλασικισμό ένα [...]είδος μιχτό, αλλά νόμιμο[...]».

Εκτός από τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν, τα σπουδαιότερα έργα του είναι: Ο Κρητικός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ο Πόρφυρας, Η Γυναίκα της Ζάκυθος, Λάμπρος. Το βασικό χαρακτηριστικό της ποιητικής παραγωγής του είναι η αποσπασματική μορφή: κανένα από τα ποιήματα που έγραψε μετά τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν δεν είναι ολοκληρωμένο και με ελάχιστες εξαιρέσεις, τίποτα δεν δημοσιεύτηκε από τον ίδιο. Ο Κώστας Βάρναλης περιέγραψε εύστοχα την αποσπασματικότητα του σολωμικού έργου με τη φράση «...(Ο Σολωμός) πάντα τα έγραφε, αλλά ποτές του δεν τα έγραψε»

http://el.wikipedia.org/wiki/Διονύσιος_Σολωμός

Ο Διονύσιος Σολωμός (Ζάκυνθος, 8 Απριλίου 1798 − Κέρκυρα, 9 Φεβρουαρίου 1857) ήταν Έλληνας ποιητής, πιο πολύ γνωστός για τη συγγραφή του ποιήματος «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», οι πρώτες δύο στροφές του οποίου έγιναν ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας και ύστερα της Κύπρου. Κεντρικό πρόσωπο της Επτανησιακής σχολής, ο Διονύσιος Σολωμός θεωρήθηκε και θεωρείται ο εθνικός ποιητής των Ελλήνων, όχι μόνο γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και διότι αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική λογοτεχνία, Δημοτικό τραγούδι) και ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τη δημοτική γλώσσα και άνοιξε το δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία, αλλάζοντας ακόμη περισσότερο τη στάθμη της. Σύμφωνα με τις απόψεις του δημιουργούσε «από το ρομαντισμό μαζί με το κλασικισμό ένα [...]είδος μικτό, αλλά νόμιμο[...]».

Εκτός από τον Ύμνον εις την Ελευθερίαν, τα σπουδαιότερα έργα του είναι: Ο Κρητικός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ο Πόρφυρας, Η Γυναίκα της Ζάκυθος, Λάμπρος. Το βασικό χαρακτηριστικό της ποιητικής παραγωγής του είναι η αποσπασματική μορφή: κανένα από τα ποιήματα που έγραψε μετά τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν δεν είναι ολοκληρωμένο και με ελάχιστες εξαιρέσεις, τίποτα δεν δημοσιεύτηκε από τον ίδιο. Ο Κώστας Βάρναλης περιέγραψε εύστοχα την αποσπασματικότητα του σολωμικού έργου με τη φράση «...(Ο Σολωμός) πάντα τα έγραφε, αλλά ποτές του δεν τα έγραψε».

Η ημερομηνία θανάτου του (9 Φεβρουαρίου) έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας.

Πάμπλο Πικάσο

Ο Πάμπλο Ντιέγο Χοσέ Φρανσίσκο ντε Πάουλα Χουάν Νεμοπουσένο Μαρία ντε λος Ρεμέδιος Σιπριάνο ντε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Ρουίς αϊ Πικάσο ή απλά Πάμπλο Πικάσο (25 Οκτωβρίου 1881 - 8 Απριλίου 1973) ήταν Ισπανός ζωγράφος. Είναι ένας από τους κυριότερους Ισπανούς εκπροσώπους της τέχνης του 20ου αιώνα, συνιδρυτής μαζί με τον Ζωρζ Μπρακ του κυβισμού και με σημαντική συνεισφορά στη διαμόρφωση και εξέλιξη της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης.

Αν και ο Πικάσο ήταν πρώτα απ' όλα ζωγράφος (στην πραγματικότητα θεωρούσε ότι ένας καλλιτέχνης οφείλει να ζωγραφίζει για να μπορεί να θεωρηθεί αληθινός καλλιτέχνης), εργάστηκε επίσης με μικρά κεραμικά και χάλκινα γλυπτά, ενώ έγραψε ακόμη και ποιήματα. Ο ίδιος αυτοπροσδιοριζόταν και ως ποιητής λέγοντας "Je suis aussi un poète", δηλαδή "είμαι κι εγώ ένας ποιητής". Θεωρείται πως μέσα από τα ποιήματά του, ο Πικάσο εξέφρασε πιο έντονα την σχέση του με τον υπερρεαλισμό. Ξεκίνησε τη συγγραφή τους το 1934 και συλλογές αυτών δημοσιεύτηκαν αργότερα στα περιοδικά Cahiers d' Art (Τετράδια τέχνης) και La Caceta de Arte.

Το διασημότερο ίσως έργο του Πικάσο είναι η Γκερνίκα (ή Γκερνίκα, με λατινική απόδοση στα ελληνικά), η απεικόνιση του Γερμανικού βομβαρδισμού της πόλης της Ισπανίας Γκερνίκα. Αυτός ο μεγάλος καμβάς περιγράφει την απανθρωπιά, την βιαιότητα και την απόγνωση του πολέμου. Η διαδικασία της ζωγραφικής του πίνακα αποτυπώθηκε σε μια σειρά φωτογραφιών από τη διασημότερη ερωμένη του Πικάσσο, την Dora Maar, μια διακεκριμένη καλλιτέχνιδα. Η Γκερνίκα έμεινε κρεμασμένη στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης για πολλά χρόνια και ο Πικάσο είχε δηλώσει πως δε θα επέστρεφε στην Ισπανία προτού αποκατασταθεί πλήρως η δημοκρατία. Το 1981 η Γκερνίκα επιστράφηκε στην Ισπανία και εκτέθηκε αρχικά στο Casón del Buen Retiro και κατόπιν στο Μουσείο ντελ Πράδο. Το 1992 ο πίνακας μεταφέρθηκε στην οριστική του θέση στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία στη Μαδρίτη, του οποίου έγινε το διασημότερο και σπουδαιότερο έκθεμα.

Ο Πικάσο ήταν εξαιρετικά ταλαντούχος ως ζωγράφος και ως σχεδιαστής, ακόμη και για τα δεδομένα των μεγαλύτερων καλλιτεχνών του κόσμου. Εργάστηκε εξίσου με ελαιογραφίες, υδατογραφίες, παστέλ, κάρβουνο, μολύβι και μελάνι. Απέδωσε σύνθετες σκηνές ως απλές γεωμετρικές μορφές στα έργα του Κυβισμού, αλλά δημιούργησε επίσης και μεγαλοπρεπή ρεαλιστικά πορτραίτα. Τα σκίτσα του με μελάνι και μολύβι φίλων του από την εποχή του Κυβισμού και κατόπιν, εκτιμούνται για την υποτιμημένη οικειότητα τους, και είναι παραδείγματα των δεξιοτήτων του. Ο Πικάσσο κινήθηκε με ευκολία στις τέχνες παρά την περιορισμένη ακαδημαϊκή του κατάρτιση (παρακολούθησε μόνο ένα έτος στη βασιλική ακαδημία της Μαδρίτης). Τα ταλέντα του αυξήθηκαν από μια αυστηρή αίσθηση καθήκοντος στην εργασία του, που κράτησε μέχρι τα τελευταία έτη της μακρόχρονης ζωής του. Πέθανε σε ηλικία 92 ετών το 1973 και τάφηκε δίπλα στην σύζυγο του Ζακλίν στον κήπο του κάστρου Βωβενάργκ, που του ανήκε, στο χωριό Βωβενάργκ της Γαλλίας.

http://el.wikipedia.org/wiki/Πάμπλο_Πικάσο

«Ευτυχία εδώ ή λίγο πιο πέρα»

«Ευτυχία εδώ ή λίγο πιο πέρα»

Μια φορά κι έναν καιρό, πολλές φορές κι αμέτρητους καιρούς, με ήλιο ή με φεγγάρι, με ζέστη ή με κρύο, εδώ ή λίγο πιο πέρα, κοντά σε θάλασσα ή σε βουνό, μέσα σε κάστρα ή μέσα σε στάβλους, γεννιόταν ο άνθρωπος. Το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής. Μα…
Πώς είναι δυνατό αυτό που μοιάζει τόσο απλό και εύκολο να θεωρείται το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής;
Πώς είναι δυνατό αυτό που μοιάζει τόσο απλό και εύκολο κάποιοι άνθρωποι να μην μπορούν να το αποκτήσουν ποτέ;
Ναι, το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής!
Το μεγαλύτερο θαύμα για μια γυναίκα και η μεγαλύτερη ανάγκη στη ζωή της. Γιατί μια γυναίκα, από τότε που κοριτσάκι θα ανακαλύψει τη φύση της, θα περιμένει τον έρωτα, έναν ιδανικό γάμο, όμως περισσότερο απ’ όλα θα νιώσει ένα ξεχωριστό γαργαλητό στα σπλάχνα της που θα της ζητά να κρατήσει στην αγκαλιά της ένα μικρό μωράκι για να το νανουρίσει.
Μια κούκλα, δυο κούκλες, προσωρινά υποκατάστατα, μέχρι να μεγαλώσει και να γίνει μάνα.

Μακαρόνια σόγιας με σάλτσα ντομάτας και μανιτάρια

 

Μακαρόνια σόγιας με σάλτσα ντομάτας και μανιτάρια
Είναι απλή σάλτσα, εύκολη να γίνει και δεν περιλαμβάνει καθόλου σοτάρισμα και λάδι που αυξάνουν τις θερμίδες στο φαγητό σου. Ιδανική επιλογή για να μειωθεί το λίπος από την κοιλιά στα πλαίδια μιας ισορροπημένης διατροφής.
• 500 γρ. τοματοχυμό
• 1 κονσέρβα τοματάκια κομμένα σε κυβάκια
• 200 γρ. μανιτάρια κομμένα σε φετούλες
• 2 μεγάλα κρεμμύδια ψιλοκομμένα
• 2 πιπεριές κομμένες σε καρεδάκια
• 5-6 μικρές καυτερές πιπερίτσες ψιλοκομμένες
• 3 σκλείδες σκόρδο λιωμένο
• Ρίγανη, βασιλικό και 1 φύλλο δάφνης
• 1 πακέτο μακαρόνια σόγιας

Βάλε όλα τα υλικά όπως είναι σε μια μεγάλη κατσαρόλα και άφησε το μείγμα να πάρει βράση

Χαμήλωσε τη φωτιά, σκέπασε και άφησε να σιγοβράσει για 45 λεπτά

Εν τω μεταξύ ετοίμασε τα μακαρόνια σόγιας σύμφωνα με τις οδηγίες της συσκευασίας

Σέρβιρε με λίγο τριμμένο τυρί
tlife.gr

Σήμερα... 8/4

Των Αποστόλων Αγάβου Ασυγκρίτου Ερμού Ηρωδίωνος Ρούφου και Φλέγοντος, Κελεστίνου Πάπα Ρώμης, Μάρτυρος Παυσιλύπου