Θεμιστοκλής Σοφούλης (Βαθύ Σάμου, 1860 – Αθήνα, 24 Ιουνίου 1949)

Ο Θεμιστοκλής Σοφούλης (Βαθύ Σάμου, 1860 – Αθήνα, 24 Ιουνίου 1949) ήταν Έλληνας κεντρώος, φιλελεύθερος, πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε Πρωθυπουργός της χώρας την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου.

Ο αρχαιολόγος

Ο Σοφούλης σπούδασε αρχικά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στον τομέα της Αρχαιολογίας στη Γερμανία. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, αναγορεύθηκε υφηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ως αρχαιολόγος συμμετείχε σε πολλές ανασκαφές. Μεταξύ άλλων ήταν υπεύθυνος και για τις ανασκαφές στην αρχαία Μεσσήνη το 1895. Όμως, η ακαδημαϊκή σταδιοδρομία του είχε άδοξο τέλος, επειδή το Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν τον εξέλεξε τελικά τακτικό καθηγητή Αρχαιολογίας. Έτσι, το 1899 ο Σοφούλης επέστρεψε στη γενέτειρά του, τη Σάμο.

Ο προοδευτικός ελευθερωτής της Σάμου

Ο Σοφούλης αναμείχθηκε με την πολιτική για πρώτη φορά το 1900, όταν ως αρχηγός του Κόμματος των Προοδευτικών, μιας παράταξης με νέες εθνικές και προοδευτικές ιδέες, εκλέχθηκε «πληρεξούσιος» (δηλ. βουλευτής) της πρωτεύουσας της Σάμου στην Εθνοσυνέλευση των Σαμίων. Η Σάμος εκείνη την εποχή ανήκε μεν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά τελούσε υπό ημιαυτόνομο καθεστώς με ορθόδοξο ηγεμόνα, τον οποίο διόριζε η Υψηλή Πύλη. Το άλλο σαμιώτικο κόμμα, οι «Χατζηγιαννικοί» (ονομάζονταν έτσι επειδή είχαν για ηγέτη τους τον Ιωάννη Χατζηγιάννη, πολιτευτή από το Καρλόβασι), ήταν αντίθετο στην ένωση της Σάμου με την Ελλάδα. Έτσι, όταν ο Σοφούλης εκλέχθηκε πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης (δηλ. πρωθυπουργός) των Σαμίων το 1902, οι Χατζηγιαννικοί κατηγόρησαν τους Προοδευτικούς του Σοφούλη ότι «από του έτους 1902 εκπροσωπούσιν εν Σάμω την ενωτικήν ιδέαν και προς τελεσφόρησιν του σκοπού τούτου εργάζονται πάντες εν κοινή μετά της Κυβερνήσεως της Ελλάδος συνεννοήσει».

Η σύγκρουση Χατζηγιαννικών–Προοδευτικών πήρε μεγάλες διαστάσεις το Μάιο του 1908, όταν ο ηγεμόνας Ανδρέας Κοπάσης έφερε οθωμανικό στρατό στη Σάμο, παραβιάζοντας τα προνόμια του νησιού. Ακολούθησαν συμπλοκές με νεκρούς στην περιοχή της πρωτεύουσας, για τις οποίες ο Σοφούλης και οι στενοί συνεργάτες του κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάσθηκαν ερήμην σε θάνατο από το Κακουργοδικείο της Σάμου. Για να αποφύγει τη σύλληψη, ο Σοφούλης κατέφυγε στην Αθήνα, όπου άρχισε να οργανώνει επαναστατικό σώμα για την εκδίωξη των Τούρκων από το νησί του.

Ο ναός του Αγίου Σπυρίδωνος κατά την άφιξη του Σοφούλη στη Σάμο το 1912, μετά την αναχώρηση του Τουρκικού Στρατού

Ο Κοπάσης δολοφονήθηκε το Μάρτιο του 1912 από τον Σταύρο Μπαρέτη, και στις 20 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους ο Σοφούλης, με οπλαρχηγούς και οπαδούς του, αποβιβάσθηκε στη Σάμο για να κηρύξει την επανάσταση κατά του ηγεμονικού καθεστώτος. Ο τουρκικός στρατός που βρισκόταν στο νησί συνθηκολόγησε και αποχώρησε, ενώ η τοπική εξουσία πέρασε στην Εθνοσυνέλευση των Σαμίων. Στις 11 Νοεμβρίου 1912 η Σάμος κήρυξε επισήμως την ένωσή της με την Ελλάδα και τη διακυβέρνηση του νησιού ανέλαβε προσωρινή κυβέρνηση υπό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη.

Κάρλος Γαρδέλ (Carlos Gardel, Τουλούζ, Γαλλία 11 Δεκεμβρίου 1890 – 24 Ιουνίου 1935)

 

Ο Κάρλος Γαρδέλ (Carlos Gardel, Τουλούζ, Γαλλία 11 Δεκεμβρίου 1890 – 24 Ιουνίου 1935) ήταν εξαιρετικά διάσημος Αργεντινός τραγουδιστής του τάγκο κατά το διάστημα του μεσοπολέμου. Ο θάνατός του σε αεροπορικό δυστύχημα στο απόγειο της καριέρας του δημιούργησε την εικόνα του τραγικού ήρωα και στις δύο πλευρές του Ρίο ντε λα Πλάτα. Για πολλούς θαυμαστές του, ο Γαρδέλ ήταν η προσωποποίηση της ψυχής του τάγκο, ένα μουσικό και χορευτικό είδος που αναπτύχθηκε στις γειτονιές του Μπουένος Άιρες γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα.

Ο Γαρδέλ ήταν βαρύτονος, με αλάνθαστη μουσικότητα και δραματική έκφραση, και δημιούργησε μικρά αριστουργήματα μέσα από τις εκατοντάδες τρίλεπτων τανγκό που ηχογράφησε στη ζωή του. Μαζί με τον μακρόχρονο συνεργάτη του, τον στιχουργό Αλφρέδο Λε Πέρα, ο Γαρδέλ επίσης έγραψε αρκετά κλασικά τάγκο, όπως το Mi Buenos Aires querido, Amores de Estudiante, Soledad, Volver, Por una cabeza και El día que me quieras.

Ο Γαρδέλ ξεκίνησε την καριέρα του τραγουδώντας σε μπαρ και ιδιωτικές συγκεντρώσεις και το 1911 σχημάτισε ντουέτο με τον Φρανσίσκο Μαρτίνο, και αργότερα με τον Χοσέ Ρατσάνο (το οποίο κράτησε μέχρι το 1925), τραγουδώντας ένα ευρύ ρεπερτόριο. Ο Γαρδέλ εφηύρε το tango-canción το 1917 με το τραγούδι Mi Noche Triste, σύνθεση των Πασκουάλ Κοντούρσι και Σαμουέλ Καστριότα, το οποίο πούλησε 100.000 δίσκους και ήταν επιτυχία σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Περιόδευσε σε Αργεντινή, Ουρουγουάη, Χιλή, Βραζιλία, Πουέρτο Ρίκο, Βενεζουέλα, Κολομβία και εμφανίστηκε στη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη, το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη. Πούλησε 70.000 δίσκους τους πρώτους τρεις μήνες κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο Παρίσι το 1928. Όταν η δημοτικότητά του αυξήθηκε, γύρισε και ταινίες με την Paramount στη Γαλλία και τις ΗΠΑ, οι οποίες ουσιαστικά συνέβαλαν στην εικόνα που είχε ως είδωλο.

Όταν ο Γαρδέλ και ο συνεργάτης του Λε Πέρα σκοτώθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα στο Μεδεγίν (Κολομβία) το 1935, εκατομμύρια θαυμαστές του σε όλη τη Λατινική Αμερική θρήνησαν. Πλήθη κόσμου προσήλθαν για να αποτίσουν φόρο τιμής καθώς η σορός του τραγουδιστή ταξίδεψε μέσω Κολομβίας, Νέας Υόρκης και Ρίο ντε Τζανέιρο στο Μοντεβιδέο (Ουρουγουάη) όπου ζούσε η μητέρα του. Εκεί τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα, όπου προσήλθαν χιλιάδες Ουρουγουανοί. Μετά από δύο μέρες η σορός μεταφέρθηκε στον τελικό της προορισμό, το κοιμητήριο La Chacarita στο Μπουένος Άιρες.

Ο Γαρδέλ μνημονεύεται ακόμη από το Μπουένος Άιρες μέχρι το Τόκιο, και πολλοί λένε ότι "τραγουδάει κάθε μέρα και καλύτερα". Θαυμαστές του τοποθετούν αναμμένο τσιγάρο στα δάχτυλα του αγάλματός του - σε φυσικό μέγεθος - που διακοσμεί τον τάφο του. Μία από τις αγαπημένες φράσεις του Γαρδέλ, Veinte años no es nada (Είκοσι χρόνια δεν είναι τίποτα) έγινε πολύ γνωστή ρήση σε όλη τη Λατινική Αμερική.

ΓΡΑΠΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ 7270 ΕΤΩΝ

ΓΡΑΠΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ 7270 ΕΤΩΝ

http://epistimonikos.wordpress.com

ΓΡΑΠΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ 7270 ΕΤΩΝ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ

ΑΝΑΤΙΝΑΣΣΕΤΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ ΠΕΡΙ ΦΟΙΝΙΚΙΚΟΥ …ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ!!! Το πρώτο γραπτό κείμενο στην Ευρώπη –

 

 Το 1998 ο καθηγητής κ. Γ. Χουρμουζιάδης δήλωσε πως είναι αδύνατη η δημοσίευση του κειμένου Είναι εμφανές πως η όποια επίσημη δημοσίευσή της θα ανέτρεπε όλο το ιστορικό σκηνικό περί ανακάλυψης της γραφής, της αποτύπωσης της έναρθρης φωνής του ανθρώπου με γράμματα (και όχι με ιδεογράμματα) και μάλιστα στο γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας, στο γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης.  

 

Θα ανατρέπονταν δηλαδή η θεωρία πως οι Έλληνες έλαβαν και αυτοί, το φως εξ ανατολάς ( από βαβυλώνιους, σουμέριους, φοίνικες κλπ. !!) και θα έπρεπε να καλύψουν το μεγάλο κενό των τεσσάρων χιλιάδων χρόνων, όταν δηλαδή, οι ανατολικοί λαοί εκφράζονταν με ιδεογράμματα, οι Έλληνες έγραφαν με συλλαβές όπως σήμερα. Είναι καταφανές ότι αυτό δηλώνει πρώιμο στάδιο σκέψης και πολιτισμού.  

 

Σύμφωνα με τη σημερινή θεωρία – που διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία – οι Έλληνες έμαθαν γραφή περί το 800 π.Χ. από τους Φοίνικες. Εκείνο που δεν μπορούν να μας εξηγήσουν πως είναι δυνατόν η ελληνική γλώσσα να έχει 800.000 λήμματα,πρώτη γλώσσα στον πλανήτη, όταν η αμέσως επόμενη έχει 250.000 λήμματα. Πως είναι δυνατόν να γράφηκαν τα Ομηρικά έπη περί το 800 π.Χ. όταν δηλαδή έμαθαν να γράφουν οι Έλληνες;  

Παρουσιάστηκαν ξαφνικά οι αρχαίοι Έλληνες στο ιστορικό προσκήνιο τον 8ο αιώνα π.Χ., με γλώσσα εκατοντάδων χιλιάδων λημμάτων, που για να δημιουργηθεί απαιτείται γλωσσική προϊστορία τουλάχιστον 10.000 ετών (σύμφωνα με επίσημη αμερικανική γλωσσολογική έκθεση). 

 

Η αγγλική γλώσσα είναι 1.600 ετών και έχει 48% ελληνικές λέξεις με σύνολο λημμάτων 240.000. Η γερμανική είναι 1.700 ετών και έχει 250.000 λήμματα με ελληνικές λέξεις 46%. Η ομηρική γλώσσα τι ηλικία έχει;  

 

Έμαθαν να γράφουν οι Έλληνες από τους ανατολικούς λαούς και ξαφνικά έγραψαν τα ομηρικά έπη που έχουν ιστορικό βάθος τριών χιλιάδων ετών; Τι είναι αυτό που προβληματίζει τους ιστορικούς;Μήπως γιατί δεν χάθηκαν στη σκόνη της ιστορίας και οι Έλληνες όπως οι Χαναναίοι, οι Σουμέριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Φοίνικες κλπ.; Τι γράφει το δημοσίευμα πριν δεκαπέντε χρόνια :

 

   

Το παλιότερο οργανωμένο γραπτό κείμενο που βρέθηκε στη γη της Ευρώπης και χρονολογείται πριν από 7.254 χρόνια(!) από σήμερα αποκαλύφθηκε στη λίμνη της Καστοριάς.  

 

Είναι μια ξύλινη πινακίδα με άγνωστο μήνυμα χαραγμένο από ένα νεολιθικό ψαρά ή έμπορο λιμνιαίου προϊστορικού οικισμού στο Δισπηλιό Καστοριάς,γραμμένο δύο χιλιάδες χρόνια πριν από τα γραπτά ευρήματα των Σουμερίων και τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν από τις κρητομυκηναϊκές πήλινες πινακίδες της γραμμικής γραφής.  

 

Τη συγκλονιστική ανακοίνωση έκανε χθες στη διάρκεια του αρχαιολογικού συνεδρίου για το φετινό ανασκαφικό έργο στη Βόρεια Ελλάδα ο καθηγητής της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στο ΑΠΘ κ. Γιώργος Χουρμουζιάδης, που αποκάλυψε το ντοκουμέντο στη διάρκεια ανασκαφικής έρευνας το περασμένο καλοκαίρι. 

 

Η ξύλινη πινακίδα με την επιγραφή χρονολογήθηκε επακριβώς με τη μέθοδο του άνθρακα-14 στον «Δημόκριτο» στο 5260 (!) π.Χ., δηλαδή στο τέλος της μέσης νεολιθικής περιόδου.  

 

Ο κ. Χουρμουζιάδης με επιστημονικά επιχειρήματα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα χαράγματα της επιγραφής, που είναι οργανωμένα σε στίχους, δεν πρέπει να είναι διακοσμητικά, αλλά «γράμματα» που μπορούν να ενταχθούν στο σύστημα της παλαιοευρωπαϊκής.

peramatozoa

Άγιος Παναγιώτης ο Καισαρεύς ο νεομάρτυρας

 

Ο Άγιος Παναγιώτης ο Καισαρεύς ο νεομάρτυρας, μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη για τη χριστιανική του πίστη, στις 24 Ιουνίου 1765 μ.Χ.

orthodoxia.online

Ο Άγιος Παναγιώτης ο Καισαρεύς ο νεομάρτυρας, μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη για τη χριστιανική του πίστη, στις 24 Ιουνίου 1765 μ.Χ.

Παναγιώτης Καισαρεὺς δι᾿ ἀγάπης
Τοῦ Κυρίου τέθνηκεν ὢ χρηστοῦ τέλους!
Χριστοῖο ἐρῶ Παναγιώτης ἀλκίφρων δειρὴν ἐτμήθη.

Το τίμιο λείψανο του, ενταφιάστηκε από τους χριστιανούς με τιμές στον Ναό της Ζωοδόχου Πηγής στην Κωνσταντινούπολη. (Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες, ο μάρτυρας αυτός μαρτύρησε το έτος 1767 μ.Χ. και σε ηλικία 20 χρονών).

Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκεται στη Σκήτη Αγίου Παντελεήμονος της Μονής Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους.

Πατριωτικός Πόλεμος του 1812

Το 1812 - έργο του Ιλλαριόν Πριανίσνικοφ

Με τον όρο Γαλλική εισβολή στη Ρωσία (γαλ. Campagne de Russie pendant l'année 1812), γνωστή στη Ρωσία ως Πατριωτικός Πόλεμος του 1812 (ρωσ. Отечественная война 1812 года), εννοούμε τον πόλεμο μεταξύ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της Γαλλίας του Ναπολέοντα στις περιοχές της Ρωσίας το 1812.

Αιτία του πολέμου έγινε η άρνηση της Ρωσίας να υποστηρίξει τον ηπειρωτικό αποκλεισμό, τον οποίο ο Ναπολέοντας χρησιμοποίησε ως κύριο όπλο κατά του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς και η πολιτική του Ναπολέοντα σε μερικά κράτη της Ευρώπης.

Στο πρώτο μέρος του πολέμου (Ιούνιος-Σεπτέμβριος 1812), ο ρωσικός στρατός υποχωρούσε με μάχες από τα σύνορα της Ρωσίας στη Μόσχα - πριν την υποχώρηση στη Μόσχα σημειώθηκε η μάχη του Μποροντίνο.

Στο δεύτερο μέρος του πολέμου (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1812), ο στρατός του Ναπολέοντα προσπαθούσε να βρει μέρος να περάσει τον χειμώνα (μετά την καταστροφή της Μόσχας), αλλά αργότερα άρχισε να υποχωρεί προς τα σύνορα της Ρωσίας, αφού είχε δεχτεί αρκετές ήττες από τον ρωσικό στρατό και είχε αρκετές ταλαιπωρίες, όπως η πείνα και το κρύο.

Ο πόλεμος έληξε με τη σχεδόν ολική καταστροφή του στρατού του Ναπολέοντα, την απελευθέρωση των κατεχόμενων περιοχών της Ρωσίας και τη μεταφορά του πολέμου στο Μεγάλο Δουκάτο της Βαρσοβίας και στη Γερμανία το 1813 (Πόλεμος του Έκτου Συνασπισμού). Ο Ρώσος ιστορικός Νικολάι Τροίτσκι δηλώνει ότι κύριοι λόγοι της νίκης της Ρώσων αποτελούν η παλλαϊκή συμμετοχή στον πόλεμο, ο ηρωισμός του ρωσικού στρατού, η ακατάλληλη προετοιμασία του γαλλικού στρατού για πολέμους στα μεγάλα μέτωπα και στο κλίμα της Ρωσίας και το ηγετικό ταλέντο του Κουτούζοφ και άλλων Ρώσων στρατηγών.

Η αγάπη είναι ο δρόμος προς την Σωτηρία

σωμόν γεράνια στην αυλή του πέτρινου σπιτιού (φ. Μ.Κυμάκη)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η αγάπη είναι ο δρόμος προς την Σωτηρία

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Η αγάπη είναι ο δρόμος προς την Σωτηρία.

Τό νά προσφέρεις στούς ἄλλους φαίνεται βαρύ, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει ἐλαφρύ.
Τό νά παίρνεις ἀπό τούς ἄλλους φαίνεται εὐχάριστο, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει δυσάρεστο.
Τό νά κακολογεῖς τούς ἄλλους φαίνεται ἀπολαυστικό, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει πικρό.
Γιά τήν ἀγάπη ἡ μεγαλύτερη ἀπόλαυση εἶναι ὁ καλός λόγος καί ὁ ἔπαινος ὅλων.
Ὁ θυμός, πάλι, δίνει κάποιαν ἄγρια εὐχαρίστηση, ὄχι ὅμως στόν ἄνθρωπο τῆς ἀγάπης, γιατί αὐτός δέν γνωρίζει τόν θυμό.
Ἄν τόν λυπήσει ὁ συνάνθρωπός του, δέν θυμώνει, ἀλλά ξεσπάει σέ δάκρυα, παρακάλια καί ἱκεσίες.
Ἄν δεῖ τόν συνάνθρωπό του νά ἁμαρτάνει, θρηνεῖ καί πονάει ψυχικά· μά ὁ πόνος τοῦτος εἶναι γλυκός, γιατί τά δάκρυα καί ἡ λύπη τῆς ἀγάπης εἶναι ἀνώτερα ἀπό κάθε γέλιο καί κάθε χαρά.
Τήν εἰρήνη καί τήν ἀνάπαυση, πού αἰσθάνονται ὅσοι κλαῖνε γιά τ’ ἀγαπημένα τους πρόσωπα, δέν τήν αἰσθάνονται ὅσοι γελοῦν.
Ἵσως θά μέ ρωτήσετε: Δέν φέρνει εὐχαρίστηση, ἔστω καί ἄτοπη, ὁποιαδήποτε ἀγάπη; Ὄχι. Μόνο ἡ γνήσια ἀγάπη φέρνει καθαρή καί ἀνόθευτη χαρά. Καί γνήσια ἀγάπη δέν εἶναι ἡ κοσμική, ἡ ἀγοραία, πού ἀποτελεῖ μᾶλλον κακία καί ἐλάττωμα, ἀλλά ἡ χριστιανική, ἡ πνευματική, ἐκείνη πού μᾶς ζητάει ὁ Παῦλος, ἐκείνη πού ἀποβλέπει στό συμφέρον τοῦ πλησίον. Αὐτήν τήν ἀγάπη εἶχε ὁ ἀπόστολος, πού ἔλεγε: «Ποιός ἀσθενεῖ καί δέν ἀσθενῶ κι ἐγώ; Ποιός ὑποκύπτει στόν πειρασμό καί δέν ὑποφέρω κι ἐγώ;» (Β΄ Κορ. 11, 29).
Τίποτα δέν παροργίζει τόσο τόν Θεό, ὅσο ἡ ἀδιαφορία μας γιά τόν πλησίον. Γι’ αὐτό πρόσταξε νά τιμωρηθεῖ αὐστηρά ὁ δοῦλος πού ἔδειξε σκληρότητα στούς συνδούλους του. Γι’ αὐτό εἶπε πώς οἱ μαθητές Του πρέπει νά ἔχουν γνώρισμά τους τήν ἀγάπη. Γιατί ἡ ἀγάπη φυσιολογικά ὁδηγεῖ στό ἐνδιαφέρον γιά τόν πλησίον.
Καί πάλι θά μέ ρωτήσετε:Φροντίζοντας γιά τόν πλησίον, δέν θά παραμελήσουμε τήν δική μας σωτηρία; Δέν ὑπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Ἀπεναντίας, μάλιστα. Γιατί ἐκεῖνος πού ἐνδιαφέρεται γιά τούς ἄλλους, σέ κανέναν δέν προξενεῖ λύπη. Ὅλους τους συμπαθεῖ καί ὅλους τους βοηθάει, ὅσο μπορεῖ. Δέν ἁρπάζει τίποτε ἀπό κανένα. Οὔτε πλεονέκτης εἶναι, οὔτε κλέφτης, οὔτε ψεύτης. Κάθε κακό τό ἀποφεύγει καί τό καλό πάντα ἐπιδιώκει. Προσεύχεται γιά τούς ἐχθρούς του. Εὐεργετεῖ ὅσους τόν ἀδικοῦν. Δέν βρίζει καί δέν κακολογεῖ, ὅ,τι κι ἄν τοῦ κάνουν. Μέ ὅλα τοῦτα δέν συμβάλλουμε στή σωτηρία μας;
Ἡ ἀγάπη, λοιπόν, εἶναι ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας. Αὐτόν τόν δρόμο ἄς ἀκολουθήσουμε, γιά νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια ζωή.

από το βιβλίο: Θέματα Ζωής Α΄
Ιερά Μονή Παρακλήτου

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΒΕΡΟΙΑΣ ΝΑΟΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΜΠΑΝΙΑΣ

Σολφερίνο 24 Ιουνίου 1859

To Σολφερίνο (ιταλικά: Solferino) είναι μικρή πόλη της επαρχίας της Μάντοβα, στη Λομβαρδία της Ιταλίας.

Έγινε γνωστή από την ομώνυμη μάχη, στο πλαίσιο του Δεύτερου Πολέμου της Ιταλικής Ανεξαρτησίας. Η μάχη έλαβε χώρα στις 24 Ιουνίου 1859 κοντά στην μικρή αυτή κωμόπολη, μεταξύ του αυστριακού στρατού υπό τον Αυτοκράτορα Φραγκίσκο - Ιωσήφ Α΄ και των συνασπισμένων δυνάμεων Γαλλίας και Πεδεμοντίου, υπό τους βασιλείς των δύο χωρών Ναπολέοντα Γ΄ και Βίκτωρα Εμμανουήλ Β΄.

Οι δύο στρατοί συναντήθηκαν τυχαία και δεν είχαν προπαρασκευάσει τη μάχη. Η σύγκρουση άρχισε το πρωί και συνεχίστηκε μέχρι το μεσημέρι, μέσα σε κλίμα σύγχυσης και αταξίας. Ήταν, όμως, ιδιαίτερα σκληρή, με αποτέλεσμα ο αριθμός των θυμάτων να αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο. Η βαρβαρότητα και ο βαρύς φόρος αίματος ευαισθητοποίησε τον Ελβετό έμπορο Ερρίκο Ντυνάν που παρατηρούσε όσα διαδραματίζονταν ζωντανά και ο οποίος ανεξαρτήτως εθνικότητας περιέθαλψε με την βοήθεια των κατοίκων τους τραυματίες των αντιπάλων πλευρών. Ο Ντυνάν μετέφερε με την πένα του τη φρίκη της μάχης στο βιβλίο του «Μία ανάμνηση από το Σολφερίνο» το οποίο κινητοποίησε την κοινή γνώμη της εποχής και οδήγησε τελικά στην ίδρυση του Ερυθρού Σταυρού.

Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΡΥΛΟΣ..

Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΡΥΛΟΣ.. 

Λίγα λόγια για τον καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη απο την εφημερίδα Ελευθεροτυπία - 14-06-98
Ο «ιδανικός αυτόχειρας» χρειάζεται κάτι παραπάνω από την πίστη στην πράξη του: το ανάλογο -ιδανικό- τοπίο.

Ο καθηγητής φιλοσοφίας Δ. Λιαντίνης, που όπως όλα δείχνουν αποφάσισε μια επιλεκτική έξοδο από τη «φωτεινή περίοδο» που εμείς (απλώς) ονομάζουμε «ζωή», φαίνεται ότι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή ακριβώς σ' αυτό το σκηνικό της πράξης του -διάλεξε τον Tαΰγετο. Tον επιβλητικό ορεινό όγκο που ρίχνει τη σκιά του στην Σπάρτη, αλλά και στην ίδια του την ταυτότητα.

Mεταφυσική παρουσία
Aκόμη και σήμερα, το πλούσιο μυθολογικό, ιστορικό τοπίο του παραμένει θολό, αφήνοντας μόνο να περνούν εικόνες ενός παρελθόντος που δικαιολογεί κάθε θρύλο -ακόμη και η ανάδυση του Tαΰγετου στην τρέχουσα επικαιρότητα, γίνεται μέσα από την υπερβολή μιας ειρωνείας: την πιθανολογούμενη αυτοκτονία ενός ανθρώπου που δίδασκε το θάνατο για να αναδείξει τη ζωή.

«Ο Λιαντίνης δεν χάθηκε για να ξαναφανεί.» Ο ηλικιωμένος αγρότης στα χωράφια στις Aμύκλες, λίγο έξω από τη Σπάρτη, προσπαθεί να δώσει ένα μεταφυσικό υπαινιγμό στην πράξη του συντοπίτη του.

Eτσι κι αλλιώς, η υποψία μιας μεταφυσικής παρουσίας σκεπάζει τα πάντα στους πρόποδες, στις πλαγιές και στην κορυφή του Tαΰγετου. Aκριβώς στον πυρήνα της μεταφυσικής αμφιλογίας του βουνού, επέλεξε ο «αυτόχειρ» καθηγητής να σβήσει τα ίχνη της φυσικής του παρουσίας ανάμεσά μας: στη σκιά ενός πυραμιδικού λόφου που τα τελευταία χρόνια έχει αποτελέσει πόλο έλξης εικασιών αλλά και χλευασμών.

H «πυραμίδα του Tαΰγετου», ένας ανεμοδαρμένος λόφος με τέσσερις πλευρές σε σχήμα απόλυτα γεωμετρικής πυραμίδας, που πολλοί ελληνολάτρες θεωρούν ως τη μεγαλύτερη και παλαιότερη πυραμίδα του κόσμου, αποτέλεσε το σημείο εξόδου του καθηγητή.

Kάτω στην πεδιάδα της Λακωνίας, στο αρχαιολογικό μουσείο της Σπάρτης, μπορείς να αισθανθείς το λιγότερο αφελής αν τολμήσεις να ρωτήσεις την άποψη των αρχαιολόγων για τον μυστήριο αυτό λόφο -εισπράττοντας ένα βλέμμα κουρασμένης κατανόησης. Yπάρχει βέβαια και η πραγματικότητα. Mια και η υπουργική πολιτιστική μας διαχείριση δεν επιτρέπει κανενός είδους ανασκαφές στην πλούσια (αρχαιολογικά) περιοχή του Tαΰγετου, ανέλαβαν οι ειδικοί της Bρετανικής Aρχαιολογικής Σχολής της Aθήνας να σώσουν το ιστορικό μας παρελθόν: το 1975 εκτέλεσαν ανασκαφές στην κορυφή του πυραμιδικού λόφου, ανακαλύπτοντας αναθήματα που χρονολογούνται στη μυκηναϊκή εποχή και αποδεικνύουν ότι εκεί υπήρχε τόπος λατρείας.

Ο Tαΰγετος, αν και μία από τις ισχυρότερες αρχαιολογικές προκλήσεις του τόπου μας, παραμένει ουσιαστικά άτρωτος στην αρχαιολογική σκαπάνη. Οι μόνες ανασκαφές που γίνονται είναι σωστικές και προκαλούνται ως ευεργητική... παρενέργεια της οικιστικής ανάπτυξης.
Οι μπουλντόζες συχνότατα σκοντάφτουν σε αρχαία ευρήματα, και έτσι καλούνται οι αρχαιολόγοι να «σώσουν» το ιστορικό μας παρελθόν προτού ανθήσουν πάνω του οι πολυκατοικίες της επαρχίας και οι μύθοι της ανάπτυξης.

Οι άλλοι μύθοι, οι αρχαίοι, είναι πάντα ομορφότεροι. Οπως αυτός που δίνει την ταυτότητα του Tαΰγετου. Tου βουνού που ονομάστηκε έτσι λόγω της μυστηριακής λατρείας της Tαϋγέτης, μιας από τις Πλειάδες, δηλαδή τις κόρες του Aτλαντα και της Πλειόνης, η οποία, μάλιστα, μετά το θερμό ερωτικό εναγκαλισμό της με το Δία, απέκτησε τον Λακεδαίμονα, τον επώνυμο ήρωα της περιοχής.

Οι ελάχιστοι μόνιμοι κάτοικοι των μοναχικών αγροικιών μιλούν πια συχνά για «τον καθηγητή» που έδωσε έναυσμα στις μνήμες τους.
Θεωρώντας αδύνατο να βρεθεί κάποιος που διάλεξε να εξαφανιστεί στις χαράδρες του βουνού, θυμούνται παρόμοια -αλλά μακάβρια- περιστατικά που σημάδεψαν την αγριότητα της φύσης του Tαΰγετου. Xαμένοι τουρίστες που κατατσακίστηκαν στις απότομες πλαγιές, ένας ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας που έκανε το λάθος να επενδύσει στην περιοχή και η εξασφαλισμένη αποτυχία τον οδήγησε στην αυτοκτονία στον Kαιάδα και άλλα παρόμοια.

«Tέλειο έγκλημα»

 

Ο Kαιάδας παραμένει μυστήριο. H θέση του εντοπίστηκε μόλις το 1983, κοντά στο χωριό Tρύπη. Tα οστά που βρέθηκαν εκεί έπεισαν τους αρχαιολόγους για την ταυτότητα του σπηλαίου. Kαι όμως. Yπάρχουν μαρτυρίες στα κείμενα του Θουκυδίδη που αναφέρουν τη μαζική εκτέλεση 2.000 ειλώτων στον Kαιάδα, πράξη που θα μπορούσε σήμερα να χαρακτηριστεί «τέλειο έγκλημα», μια και δεν υπάρχει κανένα ίχνος από αυτούς. Iσως εδώ να βοήθησε και η φύση με τον καταστρεπτικό σεισμό του 464 π.X. που προκάλεσε κατολισθήσεις και διαμόρφωσε το χάσμα όπως είναι τώρα.

Περίπου είκοσι χιλιόμετρα νότια της Σπάρτης υπάρχει το χωριό Λιαντίνα. H γενέτειρα του καθηγητή, που άλλαξε το όνομά του παίρνοντας εκείνο του χωριού του. Aκριβώς πάνω από τη Λιαντίνα ορθώνεται η νοτιότερη απόληξη του Tαΰγετου, όπου δεσπόζει ο πυραμιδικός λόφος. Eκεί όπου ο ιδανικός αυτόχειρας καθηγητής διάλεξε να ξεκινήσει το δικό του θρύλο -υπερβολή ή όχι, ο τοπικός πληθυσμός πλάθει ήδη το νέο μύθο του Tαΰγετου. Στο ιδανικό του τοπίο...

liantinis.org

©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟΝ/visaltis.net

http://www.visaltis.net/2013/06/blog-post_19.html?spref=fb

Λουκρητία Βοργία (18 Απριλίου 1480 - 24 Ιουνίου 1519)

Η Λουκρητία Βοργία (18 Απριλίου 1480 - 24 Ιουνίου 1519) ήταν δούκισσα της Φερράρας, πασίγνωστη για την ομορφιά της, τους σκανδαλώδεις έρωτές της αλλά και για τα εγκλήματα στα οποία φέρεται να είχε αναμειχθεί. Ήταν η φυσική κόρη του Ροδερίγου Βοργία, του μετέπειτα Πάπα Αλέξανδρου Στ΄ και της Βανότσα Κατανέι και συνεπώς αδελφή των Καίσαρα Βοργία, Ιωάννη Βοργία και Τζόφρε ή Γοδεφρείδου Βοργία.

Γενικά

Η Λουκρητία Βοργία γεννήθηκε στο Σουμπιάκο, στα περίχωρα της Ρώμης στις 18 Απριλίου του 1480 και πέθανε στη Φεράρα στις 24 Ιουνίου του 1519. Τα νεανικά της χρόνια τα πέρασε στην αυλή των Βοργιών ονομαστή για τις ραδιουργίες και τα εγκλήματά της. Η ίδια διέθετε εξαιρετική ομορφιά και πολλές χάρες, ενώ ο ήπιος χαρακτήρας και η ιδιαίτερη ευφυΐα της τη βοήθησαν στο ρόλο τον οποίο ίσως ασυναίσθητα να διαδραμάτισε. Οι αλλεπάλληλοι γάμοι της μάλλον υπήρξαν σκόπιμοι προκειμένου να ικανοποιήσουν τη φιλοδοξία του πατέρα της και την αύξηση της δύναμης του αδελφού της.
Γάμοι και πάθη

Σε πολύ νεαρή ηλικία αρραβωνιάστηκε διαδοχικά δύο Ισπανούς ευγενείς, τον Δον Χερουβίν ντε Σεντέλλος και τον Γασπάρντο ντε Προσίντα. Όταν όμως ο πατέρας εξελέγη Πάπας προκειμένου να εξυπηρετήσει τις πολιτικές του βλέψεις, διέλυσε τους αρραβώνες της Λουκρητίας και την πάντρεψε με τον Τζιοβάνι Σφόρτσα, νόθο γιο του Αλέξανδρου Σφόρτσα, κόμη του Μιλάνου.

Αργότερα, όταν ο αδελφός της αντελήφθη ότι αδυνατούσε να προσπορίσει οικονομικά οφέλη από τον γάμο της αδελφής του αποπειράθηκε να δολοφονήσει το γαμπρό του μέσα στη κρεβατοκάμαρα της αδελφής του.
Οι χρονικογράφοι της εποχής εκείνης του Πέζαρο αφηγούνται την απόπειρα εκείνη, που διέφυγε τελικά ο Ιωάννης Σφόρτσα ως εξής: (σε ελεύθερη μετάφραση) «Ένα βράδυ ο Τζακουΐνο, θαλαμηπόλος του Ιωάννη Σφόρτσα βρισκόταν στον κοιτώνα της Λουκρητίας όταν μπήκε σ΄ αυτό ο αδελφός της Καίσαρ. Πριν όμως μπει, η Λουκρητία διέταξε αυτόν να κρυφτεί πίσω από ένα ανάκλιντρο. Μπαίνοντας ο αδελφός της, της ανακοίνωσε ότι έδωσε εντολή να σκοτώσουν τον σύζυγό της. Έτσι μόλις στη συνέχεια έφυγε ο Κάισαρ Βοργίας η Λουκρητία έστειλε τον αυτήκοο μάρτυρα θαλαμηπόλο να ειδοποιήσει τον Ιωάννη Σφόρτσα. Τότε αυτός ιππεύοντας ένα άλογο έφθασε στο Πέζαρο μετά από 24 ώρες όπου φθάνοντας το άλογο έπεσε νεκρό από τον συνεχή καλπασμό».

Μετά από αυτόν τον έντεχνο χωρισμό ο πατέρας της, ο Πάπας, ακύρωσε τον γάμο της κόρης του με τον Σφόρτσα, μετά τον οποίο η Λουκρητία κατέφυγε σε Μοναστήρι καλογραιών του Αγίου Σίξτου.

Τον Ιούλιο του 1498 η Λουκρητία παντρεύεται, πάλι για πολιτικούς σκοπούς, τον Αλφόνσο ντι Μπιντέλια, νόθο γιο του Βασιλέως της Νάπολης Αλφόνσου Β΄ της Αραγωνίας. Και αυτός ο γάμος υπήρξε ατυχής. Τότε, οι Βοργίες ανέλαβαν την ιδέα να καθυποτάξουν το Βασίλειο της Νάπολης συμμαχώντας με τον Βασιλέα της Γαλλίας Λουδοβίκο ΙΒ΄. Έτσι την επομένη της εορτής του ιωβηλαίου του 1500 που γιόρταζε όλη μαζί η οικογένεια του Ποντίφικα, ο Αλφόνσος δέχθηκε επίθεση από τέσσερις προσωπιδοφόρους κοντά στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου όπου τραυματίσθηκε σοβαρά δεχόμενος τις φροντίδες που έσπευσε να του παράσχει η σύζυγός του Λουκρητία, επί 34 συνεχείς ημέρες, ενώ ο Πάπας διέθεσε 14 άνδρες για τη φρούρησή του. Όταν τη περίοδο εκείνη ο Καίσαρας Βοργίας πήγε να επισκεφθεί τον ημιθανή τραυματία φέρεται να δήλωσε «ό,τι δεν γίνεται στο γεύμα, μπορεί να γίνει στο δείπνο». Έτσι στις 18 Αυγούστου του 1500 αφού εισήλθε στη κρεβατοκάμαρα του γαμπρού του και απομάκρυνε την αδελφή του, στραγγάλισε τον Αλφόνσο με τη βοήθεια του σωματοφύλακά του, Μικελόττο.

Η ομηρική προέλευση της έκφρασης "μου λύθηκαν τα γ...

 

Η ομηρική προέλευση της έκφρασης "μου λύθηκαν τα γόνατα"
Written By φιλίστωρ Ι. Β. Δ. on 8 Μαρτίου 2010

 
Στο Ομηρικό έπος υπήρχε η πίστη ότι η έδρα των σωματικών δυνάμεων βρίσκεται στα γόνατα (γόνυ). Ισχυρός πολεμιστής ήταν αυτός με τα ανθεκτικότερα γόνατα.

Έτσι βλέπουμε τον Ιδομενέα να έχει χτυπήσει τον Οινόμαο αλλά να μην καταφέρνει να τον σκυλεύσει γιατί δεν ήταν πια στέρεα τα γόνατα του (ου γαρ ετ΄ έμπεδα γυία ποδών Ραψωδία Ν στίχος 512). 

Ο Αχιλλέας λέει ότι δεν θα ξεχάσει τον φίλο του όσο βρίσκεται ανάμεσα στους ζωντανούς και σαλεύουν τα γόνατα του (φίλα γούνατ΄ ορώρη, ρ.Ι 610). Σε αντίθεση με τα γόνατα του πολεμιστή, τα γόνατα της Ανδρομάχης τρέμουν (ελελίχθη γυία, ρ.Χ 448) από τον φόβο. Ο Έκτορας λίγο πριν τον θάνατο του, για να ξορκίσει τον Αχιλλέα να τον λυπηθεί, επικαλείται τη ζωή του, τους γονείς του και τα γόνατα (γούνων) του.

Η Ανδρομάχη που παρακολουθεί τον Έκτορα να ψυχορραγεί, χτυπά το στήθος της ενώ τα γόνατα της έχουν παγώσει (νέρθε δε γούνα πήγνυται ρ. Χ). Ο Όμηρος σε όλο του το έπος υπογραμμίζει την σημασία και την αξία όχι του σώματος με την σημερινή χρήση του όρου, αλλά των μελών του, δίνοντας έμφαση στα άκρα (πόδια, γόνατα). Οι Ομηρικές αναφορές στα πόδια είναι συχνότατες (πόδας ωκείς, ποδάρκης, ποσσί κραπνοίσι, καρπαλίμοισι πόδεσι) και η ταχύτητα είναι σημαντική κατά την διάρκεια της μάχης.

Η έκφραση "μου λύθηκαν τα γόνατα" που χρησιμοποιούμε ευρέως σήμερα, είναι η ομηρική έκφραση "λύσε δε γυία" Ραψωδία Π, στίχος 312, έκφραση που χρησιμοποιούσε ο Όμηρος για να τονίσει είτε την σωματική και ψυχική αδυναμία του πολεμιστή, η σε μερικές φορές την επιθανάτια αγωνία του οπλίτη.

Πηγή
Κωστή Παπαγιώργη, Η ομηρική μάχη, εκδόσεις "Καστανιώτη"

Σημείωση

Προφανώς ο κ. Παπαγιώργης δεν έχει ανάγκη της δικής μας σύστασης. Ένας ατόφιος πνευματικός άνδρας με το χάρισμα να αποτυπώνει την συντεταγμένη του σκέψη με μια στιλπνή και ελκυστική γραφή. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία του με δοκίμια, αλλά αυτά που μου άρεσαν περισσότερο ήταν τα μονοθεματικά όπως ο "ντοστογιέφσκι", "τα καπάκια", ο " σωκράτης, ο φιλόσοφος που αυτοκτονεί", ο "Κανέλλος Δεληγιάννης" και φυσικά η "ομηρική μάχη". Σας προτείνω να τα διαβάσετε ακόμη και αν είναι εκτός ενδιαφερόντων σας. Θα περάσετε ένα δεκαωράκι πραγματικής πνευματικής ηδονής...

http://www.istorikathemata.com/2010/03/blog-post_08.html

Ερνέστο Σάμπατο (24 Ιουνίου 1911 - 30 Απριλίου 2011, ισπανικά: Ernesto Sabato)

 

Ο Ερνέστο Σάμπατο (24 Ιουνίου 1911 - 30 Απριλίου 2011, ισπανικά: Ernesto Sabato) ήταν Αργεντίνος συγγραφέας και λογοτέχνης ιταλικής καταγωγής.

Πρώτα χρόνια, σπουδές και πολιτική στράτευση

Γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1911 στο χωριό Ρόχας στην Επαρχία του Μπουένος Άιρες στην Αργεντινή. Ο πατέρας του ήταν Ιταλός μετανάστης, ενώ η μητέρα του κατά το ήμισυ Αλβανίδα και κατά το ήμισυ Ιταλίδα. Ήταν το προτελευταίο από τα έντεκα παιδιά τους. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο χωριό του και κατόπιν φοίτησε στο Εθνικό Κολέγιο της πόλης Λα Πλάτα. Σπούδασε Φυσική στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Το 1933, εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό κόμμα κι έγινε γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας

Η άνανδρη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ

Διεθνής διαμαρτυρία μοτοσυκλετιστών για τη συνεχιζόμενη κατοχή της Βόρειας Κύπρου από την Τουρκία βάφτηκε στο αίμα, όταν έποικοι και αστυνομικοί του ψευδοκράτους ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον 24χρονο Τάσο Ισαάκ. Το περιστατικό συνέβη τις πρώτες απογευματινές ώρες της 11ης Αυγούστου 1996, εντός της «Πράσινης Γραμμής» στην περιοχή της Δερύνειας, νότια της Αμμοχώστου.

Στις 2 Αυγούστου 1996, περίπου 200 μοτοσυκλετιστές από 12 ευρωπαϊκές χώρες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλετιστών και οργάνωσαν μοτοπορεία από το Βερολίνο (τελευταία διηρημένη πόλη της Ευρώπης, εξαιρουμένης της Λευκωσίας) ως την κατεχόμενη Κερύνεια, με αφορμή την 22η επέτειο από την τουρκική εισβολή στη μεγαλόνησο. Στις 10 Αυγούστου έφτασαν στην Κύπρο κι ενώθηκαν με τους ντόπιους συναδέλφους τους. Κατόπιν, όμως, διεθνών και εσωτερικών πιέσεων, η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσυκλετιστών ακύρωσε το σκέλος της διαμαρτυρίας εντός της Κύπρου και διοργάνωσε την κεντρική της εκδήλωση στο Μακάριο Στάδιο το πρωί της Κυριακής 11 Αυγούστου.

Μία ομάδα μοτοσυκλετιστών διαφώνησε με την απόφαση και αποφάσισε να συνεχίσει τη μοτοπορεία προς τα κατεχόμενα. Ένας από αυτούς ήταν και ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ. Από ένα αφύλακτο στρατιωτικό φυλάκιο εισήλθαν στη νεκρή ζώνη του ΟΗΕ, τη λεγόμενη «Πράσινη Γραμμή», καθώς η Κυπριακή Αστυνομία απέτυχε να τους αναχαιτίσει. Την ίδια ώρα, στη λεγόμενη «γραμμή Αττίλα», είχαν συγκεντρωθεί τουλάχιστον 1.000 Τουρκοκύπριοι, ανάμεσά τους και πολλοί οπαδοί των «Γρίζων Λύκων», που είχαν καταφθάσει από την Τουρκία.

Από τη στιγμή που οι ελληνοκύπριοι διαδηλωτές βρέθηκαν μέσα στη νεκρή ζώνη, η κατάσταση άρχισε να εκτραχύνεται. Στις 4 το απόγευμα, μία ομάδα Τουρκοκυπρίων εισήλθε με τη σειρά της στη νεκρή ζώνη και κραδαίνοντας ρόπαλα και σιδερολοστούς επιτέθηκαν στους ελληνοκύπριους διαδηλωτές. Ο Τάσος Ισαάκ, στην προσπάθειά του να βοηθήσει ένα καταδιωκόμενο φίλο του, εγκλωβίστηκε και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από πολίτες και αστυνομικούς τους ψευδοκράτους. Δύο ιρλανδοί αστυνομικοί, μέλη της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ (UNFICYP), δεν κατάφεραν να τον αποσπάσουν από τα χέρια των μαινόμενων Τουρκοκυπρίων.

Ο Τάσος Ισαάκ άφησε την τελευταία του πνοή 95 μέτρα από την την ελληνοκυπριακή πλευρά και 32 από την τουρκοκυπριακή, σύμφωνα με την έκθεση του OHE. Από τη γενικευμένη συμπλοκή στη νεκρή ζώνη τραυματίστηκαν συνολικά 54 Ελληνοκύπριοι, 17 Τουρκοκύπριοι και 12 μέλη της ειρηνευτικής δύναμης.

Η κηδεία του Τάσου Ισαάκ έγινε με πάνδημο τρόπο στις 14 Αυγούστου. Τραγική φιγούρα η σύζυγός του, που ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδί. Μετά την κηδεία, ο οργισμένος εξάδελφός του Σολωμός Σολωμού, 26 ετών, προσπάθησε να αφαιρέσει τουρκική σημαία από φυλάκιο της «Πράσινης Γραμμής», για να πέσει νεκρός από πυρά που προήλθαν από τα Κατεχόμενα.

Στις 22 Νοεμβρίου 1996, η Κυπριακή Αστυνομία εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ εναντίων των:

Χασίμ Γιλμάζ, εποίκου και πρώην στελέχους της ΜΙΤ (τουρκική ΚΥΠ)
Νεϊφέλ Μουσταφά Εργκούν, εποίκου από την Τουρκία και αστυνομικού του ψευδοκράτους
Πολάτ Φικρέτ Κορελί, Τουρκοκύπριου από την Αμμόχωστο
Μεχμέτ Μουσταφά Αρσλάν, τούρκου εποίκου και επικεφαλής των «Γκρίζων Λύκων» στα Κατεχόμενα
Ερχάν Αρικλί, τούρκου εποίκου από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Ο Αρικλί συνελήφθη τον Σεπτέμβριο του 2012 στο Κιργιστάν, αλλά αφέθηκε ελεύθερος κατόπιν πιέσεων του Τουρκίας.
Στις 28 Απριλίου 1997, ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Θεόδωρος Πάγκαλος, βάπτισε στο Παραλίμνι, μέσα σε συγκινητική ατμόσφαιρα, την κόρη του Τάσου Ισαάκ, στην οποία δόθηκε το όνομα Αναστασία. Η Χάρις Αλεξίου της αφιέρωσε το «Τραγούδι του Χελιδονιού», που έγραψε ειδικά γι’ αυτήν.

Στις 24 Ιουνίου 2008, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) έκρινε ένοχη την Τουρκία για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, βάσει του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών. Επίσης, επιδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Τάσου Ισαάκ.

Πηγή: sansimera.gr

24 Ιουνίου 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο βρήκε ένοχη την Τουρκία

 

Ο Σολομών Σολωμού (Αμμόχωστος, 1969- Δερύνεια Αμμοχώστου, 14 Αυγούστου 1996) ήταν Ελληνοκύπριος γεννηθηκε στην Αμμοχωστο και μετά την εισβολη ζούσε στο Παραλίμνι που έγινε γνωστός μέσα από τα γεγονότα που οδήγησαν στη βάναυση δολοφονία του από Τούρκους αστυνομικούς την ημέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ στην Κύπρο.

Στις 24 Ιουνίου 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο βρήκε ένοχη την Τουρκία για τη δολοφονία των Σολωμού και Ισαάκ. Σύμφωνα με το δικαστήριο, η Τουρκία κρίθηκε ένοχη για την παραβίαση του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα γιατί δεν έγινε καμία έρευνα για να βρεθούν οι υπαίτιοι για τον θάνατό του. Επίσης επιδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Σολωμού.

Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΒΑΙ

THE BRIDGE OF THE RIVER KWAI - Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΒΑΙ 

Η ιστορία της Γέφυρας του ποταμού Κβάι!!...
Η γέφυρα που περνά πάνω από τον ποταμό Μαε Κλονγκ ή Κβάϊ Γιάϊ στην πόλη Καντσαναμπούρι της Ταϊλάνδης, 120 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Μπανγκόκ, έγινε γνωστή ως «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι».Την αρχική ιδέα για τη σιδηροδρομική σύνδεση της Ταϊλάνδης με τη Βιρμανία, είχαν οι βρετανοί αποικιοκράτες τη δεκαετία του 1880, με απώτερο σκοπό τη σύνδεση με την Κίνα. Πολύ σύντομα ωστόσο, εγκαταλείφθηκε καθώς το κόστος και οι συνθήκες κατασκευής της στη ζούγκλα, θεωρήθηκαν απαγορευτικές. Η ιδέα επανήλθε το 1936, οπότε πραγματοποιήθηκε μια μελέτη από Ιάπωνες μηχανικούς του στρατού που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για την κατασκευή μιας σιδηροδρομικής γραμμής που θα ένωνε τη Μπανγκόκ με τη Ρανγκούν στη Βιρμανία χρειάζονταν να δουλέψουν περισσότεροι από 200.000 εργάτες για τουλάχιστον 6 χρόνια.Οι Ιάπωνες θέλησαν να προχωρήσουν με την κατασκευή της γραμμής για να δημιουργήσουν μια νέα οδό ανεφοδιασμού των ιαπωνικών στρατευμάτων στη Βιρμανία θέλοντας να υλοποιήσουν τα σχέδια τους για εισβολή στην Ινδία.Η κύρια εργατική δύναμη που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της λεγόμενης «Σιδηροδρομικής Γραμμής του Θανάτου» ήταν οι αιχμάλωτοι πολέμου από το μέτωπο της ΝΑ Ασίας αλλά και Ασιάτες εργάτες από διάφορες χώρες. Σύμφωνα με το «Ερευνητικό Κέντρο Σιδηροδρομικής Γραμμής Ταϊλάνδης-Βιρμανίας», οι καταγεγραμμένοι αιχμάλωτοι πολέμου που εργάστηκαν για την κατασκευή της γραμμής ήταν 30.131 Βρετανοί, 17.990 Ολλανδοί, 13.004 Αυστραλοί και 686 Αμερικάνοί. Ένας στους τέσσερις θα δούλευε μέχρι θανάτου που προκαλούσαν ο υποσιτισμός, οι τροπικές ασθένειες και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Για τους Ασιάτες που χρησιμοποιήθηκαν είτε ως εργάτες, είτε ως σκλάβοι, μπορούν να γίνουν μόνο εκτιμήσεις. Υπολογίζεται ότι συνολικά εργάστηκαν περίπου 90.000 Βιρμανοί, 75.000 Μαλαισιανοί, 7.500 Ινδονήσιοι και 5.200 Σιγκαπουριανοί. Ένας στους δύο κατάφερε να επιζήσει...Οι συνθήκες εργασίας τους ήταν σε γενικές γραμμές οριακές.Η καθημερινή διατροφή τους αποτελούνταν μόνο από λίγο ρύζι και δεν περιείχε καθόλου πρωτεΐνες. Σε συνδυασμό με την έλλειψη υγιεινής προκάλεσαν πληθώρα ασθενειών και επιδημιών όπως ελονοσία, το μπέρι-μπέρι, η χολέρα, η δυσεντερία και οι τροπικές πληγές.Οι Ιάπωνες είχαν ορίσει ποσοτικά την εργασία που απαιτούνταν για τον κάθε εργάτη και στην καλύτερη περίπτωση, δεν επέτρεπαν στους αιχμαλώτους να επιστρέψουν στους κοιτώνες εάν δεν την είχαν ολοκληρώσει.Οι ξυλοδαρμοί για ασήμαντους ή και ανύπαρκτους λόγους ήταν σύνηθες φαινόμενο. Χειρότερα όμως απ’ όλα αυτά ήταν τα βασανιστήρια της Κέμπετάι, της Ιαπωνικής Στρατονομίας, τα οποία αποδείχθηκαν μοιραία για πολλούς αιχμαλώτους.Τον Μάιο του 1943 οι Ιάπωνες διαπίστωσαν ότι το έργο βρισκόταν αρκετά πίσω και διέταξαν την επιτάχυνση των εργασιών την περίοδο από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1943 όπου την ονόμασαν «Speedo».Μια λέξη που επαναλάμβαναν οι Ιάπωνες φύλακες στους εργάτες, νυχθημερόν, πιέζοντάς τους να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους. Όπως ήταν αναμενόμενο, η συγκεκριμένη περίοδος ήταν η χειρότερη από άποψη θανάτων των αιχμαλώτων.Ένα από τα χειρότερα σημεία εργασίας κατά μήκος της «Σιδηροδρομικής Γραμμής του Θανάτου» ήταν ένας βραχώδης λόφος όπου οι Ιάπωνες προτίμησαν, αντί της χρονοβόρας κατασκευής μιας σήραγγας να φτιάξουν μια τομή.Οι αιχμάλωτοι το ονόμασαν «Πέρασμα της Κολάσεως» γιατί η εικόνα των εργατών που δούλευαν με φανάρια κατά τη διάρκεια της νύχτας, έμοιαζε από την κορυφή του λόφου με τις πύλες της κολάσεως. Σήμερα, στην περιοχή υπάρχει το «Hellfire Pass Museum» το οποίο συμπεριλαμβάνει και ένα μονοπάτι με μερικά από τα πιο γνωστά σημεία της «Σιδηροδρομικής Γραμμής του Θανάτου». Κάθε χρόνο, στις 11 Νοεμβρίου, πραγματοποιείται εκεί η τελετή για την Ημέρα Μνήμης των βετεράνων της Βρετανικής Κοινοπολιτείας.Η κατασκευή της γραμμής ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1943 και χρησιμοποιήθηκε από τους Ιάπωνες για τον ανεφοδιασμό του μετώπου της Βιρμανίας για περίπου 2 χρόνια, μέχρι και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τον Αύγουστο του 1945. Οι Σύμμαχοι προσπάθησαν επανειλημμένως να βομβαρδίσουν σημεία της σιδηροδρομικής γραμμής όμως οι Ιάπωνες επιδιόρθωναν γρήγορα τις ζημιές. Μετά τον πόλεμο, οι ράγες, οι στρωτήρες, τα βαγόνια και οι ατμομηχανές πουλήθηκαν στην κυβέρνηση της Ταϊλάνδης και τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για πολεμικές αποζημιώσεις ατόμων αλλά και των χωρών από όπου οι Ιάπωνες είχαν αρχικά κατασχέσει τα υλικά για την κατασκευή της γραμμής. Το 1957, η κυβέρνηση της Ταϊλάνδης άνοιξε ξανά την γραμμή από το Νονγκ Πλαντούκ μέχρι το Ναμ Τοκ, μέσω του Καντσαναμπούρι και της γέφυρας πάνω από τον ποταμό Κβάϊ Γιάι. Το υπόλοιπο κομμάτι μέχρι τη Βιρμανία έχει λεηλατηθεί.Αρχικά, ο ποταμός που περνάει απο την γέφυρα ονομαζόταν Μάε Κλονγκ. Σε μικρή απόσταση από την γέφυρα ο Μάε Κλονγκ συναντά τον παραπόταμο Κβάϊ Νόϊ («Κβάϊ» στα ταϊλανδικά σημαίνει παραπόταμος και «Νόϊ» σημαίνει μικρός). Τη δεκαετία του ’50 ένας Γάλλος συγγραφέας, ο Πιέρ Μπουλ, έγραψε το μυθιστόρημα με τίτλο «Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» με θέμα το χτίσιμο μιας γέφυρας από αιχμαλώτους πολέμου των ιαπώνων στα βάθη της ζούγκλας της Ταϊλάνδης. Ο Γάλλος χρησιμοποιήσε το όνομα «Κβάι» γιατί απλά ήταν περισσότερο εύηχο και εμπορικό από το «Μάε Κλονγκ». Το 1957 το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και μετά την ομώνυμη ταινία του Χόλλυγουντ και την απήχηση που είχε παγκοσμίως, οι Ταϊλανδοί μετονόμασαν τον ποταμό από Μάε Κλονγκ σε Κβάϊ Γιάϊ (στα ταϊλανδικά σημαίνει «μεγάλος παραπόταμος»).

Μάχη στο Μέγα Σπήλαιο 24 Ιουνίου 1827

  

24 Ιουνίου 1827 (194 χρόνια πριν) Μάχη στο Μέγα Σπήλαιο: Οι Έλληνες νικούν το στρατό του Ιμπραήμ στη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου στα Καλάβρυτα. 

Η μάχη στο Μέγα Σπήλαιο Αχαΐας ήταν πολεμικό επεισόδιο του Ελληνικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, γεγονός που έλαβε χώρα κατά την εκστρατεία του Ιμπραήμ της Αιγύπτου σε βάρος των χριστιανικών πληθυσμών της Πελοποννήσου το καλοκαίρι του -κρίσιμου για την επανάσταση- έτους 1827. Η έκβαση της μάχης υπήρξε θετική για τα ελληνικά όπλα και οδήγησε στην αποχώρηση των Τουρκοαιγυπτιακών στρατευμάτων απ’ την ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων.

Νηστίσιμη μούς σοκολάτας

Νηστίσιμη μούς σοκολάτας

Για όσους νηστεύουν και όχι μόνο
• 400 γραμμάρια κουβερτούρα σε κομμάτια • 200 γραμμάρια νερό

Σε μια κατσαρόλα βράζουμε το νερό για 10 λεπτά περίπου, κατόπιν ρίχνουμε την τεμαχισμένη σοκολάτα και ανακατεύουμε.

Στη συνέχεια αφήνουμε στο ψυγείο για τουλάχιστον 1 ώρα.

Αφού τη βγάλουμε από το ψυγείο τη χτυπάμε στο μίξερ για 5 λεπτά μέχρι να αφρατέψει και σερβίρουμε σε γυάλινα μπολάκια!

Sidagi.gr

24 Ιουνίου 6 π.Χ.

 24 Ιουνίου 6 π.Χ. (2027 χρόνια πριν) γεννήθηκε: 

Ιωάννης ο Βαπτιστής 

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (Ιωάννης ο Βαπτίζων), αποκαλούμενος και Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι Άγιος και προφήτης του Χριστιανισμού. Ήταν σύγχρονος-συνομήλικος τού Ιησού Χριστού και θεωρείται ότι με τη διδασκαλία του προετοίμασε τον κόσμο να υποδεχθεί τον Μεσσία Ιησού (Λουκ. 1,76), εξ ου και ο χαρακτηρισμός "Πρόδρομος", τον οποίο και βάπτισε.

Η διδασκαλία του υπήρξε δηκτική, ζητώντας από κάθε άνθρωπο να σταματήσει την ανηθικότητά του, βαπτίζοντας όσους έπαιρναν μια τέτοια απόφαση. Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, αποδοκίμασε ανοικτά τη σχέση του τότε τετράρχη της Γαλιλαίας Ηρώδη Αντίπα με την Ηρωδιάδα, την γυναίκα του αδελφού του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη φυλάκιση και στη συνέχεια τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη.

Ως βιβλικό πρόσωπο θεωρείται ότι βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Στην Παλαιά θεωρείται ως «Προφήτης» και αγγελιοφόρος του Θεού(Μαλαχίας 3,1) και στην Καινή ως "Πρόδρομος". Ο Ιωάννης αναφέρεται και από τους τέσσερεις Ευαγγελιστές.

Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Λουκά, ο Ιωάννης ήταν γιος του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ που ήταν συγγενής της Θεοτόκου. Σχετικά με την σύλληψη και την γέννησή του, που συνέβη 6 μήνες πριν από τη γέννηση του Ιησού Χριστού ο ίδιος Ευαγγελιστής εξιστορεί θαυμαστά γεγονότα. Επιπλέον, τότε όλος ο κόσμος πήγαινε να συμβουλευτεί τον Ιωάννη, και, βαπτίζοντάς τους, οι ίδιοι εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους. Όσο για το κυριότερο και θαυμαστότερο γεγονός, ήταν η γέννησή του. Αν και η Ελισάβετ θεωρούνταν στείρα, ο αρχάγγελος Γαβριήλ διαμήνυσε στον Ζαχαρία ότι τελικά η γυναίκα του θα γεννήσει αγόρι και να του δώσει το όνομα Ιωάννης (Λουκ. 1,13). Στην αρχή ο Ζαχαρίας φέρεται να μην πίστεψε τα λόγια του Γαβριήλ και πιθανώς να υπέστη κάποιο κλονισμό κατά τον οποίο έχασε την ομιλία του (γεγονός που ερμηνεύτηκε ως τιμωρία) όπου και παρέμεινε άλαλος έως την ημέρα της ονομασίας του παιδιού. Έτσι και έγινε. Οκτώ ημέρες μετά τη γέννηση του βρέφους, όταν ζητήθηκε από τον ίδιον να φανερώσει το όνομα του παιδιού, εκείνος έγραψε σε μια πινακίδα το όνομα «Ιωάννης» και αμέσως επανήλθε η φωνή του. (Λουκ. 1,63)

Πατρίδα του Ιωάννη, κατά μία παράδοση, θεωρείται η Χεβρών, κατ' άλλη όμως γνώμη φέρεται η πόλη Ιούττα. Περί της νεανικής ζωής του Ιωάννη και του ιδιωτικού του βίου καμία πληροφορία δεν υπάρχει εκτός της πολύ λιτής αναφοράς του ίδιου παραπάνω Ευαγγελιστή ότι: «το παιδίον ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι και ήν εν ταις ερήμοις έως ημέρας αναδείξεως αυτού προς τον Ισραήλ».

• Σημειώνεται εν προκειμένω, με τη λέξη «ερήμοις» (δοτική πληθυντικού) χαρακτηρίζονται τα διάφορα μέρη της ίδιας της ερήμου της Ιουδαίας, οι οποίες έφεραν διάφορες επιμέρους ονομασίες. Στις ερήμους αυτές φαίνεται να κατέφυγε ο Ιωάννης, για προπαρασκευή του έργου του όπως παλαιότερα είχαν ομοίως καταφύγει ο Μωυσής και ο προφήτης Ηλίας.

Σύμφωνα με αναφορά του Ευαγγελιστή Λουκά, ο Ιωάννης εμφανίζεται πλέον σε ηλικία 30 ετών «κατά θείαν εντολήν», «εν τη ερήμω της Ιουδαίας». Κάνοντας όμως λόγο περί του ποταμού Ιορδάνη συνάγεται ότι αναφέρεται στο νότιο τμήμα της χώρας, την περιορδάνεια περιοχή, κηρύσσοντας: «Μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών», «βαπτίζοντας τους προσερχόμενους προς αυτόν» (Ματθ. 3,2).

Παράλληλη με τα κηρύγματά του, ήταν και η εμφάνισή του καθώς ο ασκητικός βίος και η διατροφή του. Φορούσε μάλλινο ένδυμα «από τρίχες καμήλου και ζώνη δερμάτινη περί την οσφύ του», ενώ η διατροφή του ήταν άγριο μέλι και ακρίδες. Φαίνεται πως δεν παρέμενε συνέχεια στο ίδιο μέρος αλλά περιερχόταν «πάσαν την περίχωρον του Ιορδάνου κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας».

Τόσο η εμφάνιση αυτή όσο και ο ασκητικός βίος του Ιωάννη παράλληλα με τα κηρύγματα και τις βαπτίσεις μετάνοιας που προέβαινε ήταν επόμενο να προκαλέσει πλήθος ακροατών αλλά και πολλών θαυμαστών του απ' όλη την Παλαιστίνη που έσπευδαν να τον ακούσουν, μεταξύ των οποίων και στρατιώτες και Σαδδουκαίοι και Φαρισαίοι, τους οποίους όλους στη συνέχεια βάπτιζε στον Ιορδάνη ποταμό. Έτσι δεν άργησε αυτή η δράση του να προκαλέσει και τη προσοχή του Μεγάλου Συνεδρίου των Εβραίων που έστειλε αντιπροσωπεία για να ελέγξει τι συνέβαινε και να μάθει περί αυτού, από την οποία και έλαβε ως απάντηση σχετική προφητική ρήση του Προφήτη Ησαΐα «φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδόν Κυρίου». (Ιωαν. 1,23)

Εκεί τον συνάντησε και ο Ιησούς Χριστός και του ζήτησε να τον βαπτίσει. Εκείνος αρχικά αρνήθηκε, λέγοντας ότι δεν είναι άξιος να βαφτίσει τον Μεσσία, αλλά ο Μεσσίας πρέπει να βαφτίσει αυτόν (Ματθ. 3,14), όμως ο Χριστός επέμενε, και έτσι ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βάπτισε τον Ιησού Χριστό στα νερά του ποταμού Ιορδάνη.

24 Ιουνίου 217

Ο θάνατος του Φλαμίνιου στη Μάχη της λίμνης Τρασιμένης, σε πίνακα του Ζοζέφ-Νοέλ Σιλβέστρ (Μουσείο Καλών Τεχνών, Μπεζιέ)

 24 Ιουνίου 217 π.Χ. (2238 χρόνια πριν) πέθανε: 

Γάιος Φλαμίνιος Νέπος Ρωμαίος ύπατος και στρατιωτικός

Ο Γάιος Φλαμίνιος Νέπος (Gaio Flaminio Nepote, 265 π.Χ. - 24 Ιουνίου 217 π.Χ.) ήταν πολιτικός και ύπατος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Πρόκειται για το σημαντικότερο φιλολαϊκό πολιτικό που απείλησε την εξουσία της Συγκλήτου πριν από τους αδερφούς Γράκχους έναν αιώνα αργότερα.

Μετά το πέρας του Α' Καρχηδονιακού Πολέμου, ο Φλαμίνιος τέθηκε επικεφαλής μιας μεταρρυθμιστικής κίνησης που είχε σαν στόχο τον αναδασμό της κρατικής γης στην Ιταλία. Από το αξίωμα του Δημάρχου το 232 π.Χ., κατάφερε με δημοψήφισμα να μοιραστεί και να παραχωρηθεί σε φτωχές οικογένειες που είχαν καταστραφεί από τον πόλεμο η έκταση νότια του Αριμίνουμ, η οποία είχε αποσπαστεί από τους Γαλάτες δεκαετίες πριν. Η Σύγκλητος προέβαλε αντίσταση αλλά ο Φλαμίνιος δεν την συμβουλεύτηκε, αντίθετα με το σύνταγμα και την παράδοση.

Το 227 π.Χ. ο Φλαμίνιος διετέλεσε κυβερνήτης της Σικελίας. Στο μεταξύ, ο αναδασμός της γης επέφερε ατυχώς μια νέα επίθεση στα ρωμαϊκά εδάφη από γαλατικές φυλές, τις οποίες τελικά οι Ρωμαίοι κατάφεραν να νικήσουν στη Μάχη του Τελαμώνα, το 224 π.Χ. Την επόμενη χρονιά ο Φλαμίνιος εκλέχτηκε ύπατος για πρώτη φορά, και με τον Πόπλιο Φούριο Φίλο ανάγκασε τους Γαλάτες να υποταχθούν στους Ρωμαίους δημιουργώντας την επαρχία της Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατίας.

Το 221 π.Χ. ο Φλαμίνιος υπηρέτησε ως ίππαρχος υπό τον Μάρκο Μινούκιο Ρούφο. Κατόπιν, το 220 π.Χ. εξελέγη κήνσορας μαζί με τον Λεύκιο Αιμίλιο Πάπο. Κατά τη διάρκεια της θητείας του φρόντισε για την κατασκευή της Φλαμινίας Οδού (Via Flaminia) που ένωνε τη Ρώμη με το Αριμίνουμ, ίδρυσε αποικίες στην Κρεμόνα και την Πλακεντία και αναδιοργάνωσε την comitia centuriata ώστε να δώσει περισσότερα πολιτικά δικαιώματα στις φτωχές τάξεις. Τέλος οριοθέτησε το Τσίρκους Φλαμίνιους στο νότιο άκρο του Πεδίου του Άρεως. Το 218 π.Χ. ως μέλος της Συγκλήτου, ήταν ο μόνος από τους συναδέλφους του που υποστήριξε τον Lex Claudia, ένα νόμο που απαγόρευσε στην τάξη των Συγκλητικών να ασχολείται με το θαλάσσιο εμπόριο.

Το 217 π.Χ., κατά την εισβολή του Αννίβα στην Ιταλία, επανεξελέγη ύπατος με το Γναίο Σερβίλιο Γέμινο. Ο Φλαμίνιος συγκέντρωσε νέες λεγεώνες και προέλασε βόρεια για να αναχαιτίσει τον Καρχηδόνιο στρατηγό. Ωστόσο έπεσε σε ενέδρα στη λίμνη Τρασιμένη. Στη μάχη που ακολούθησε, ο στρατός του καταστράφηκε ολοσχερώς και ο ίδιος έχασε τη ζωή του. Οι υποστηρικτές του στη Σύγκλητο έχασαν σταδιακά τη δύναμή τους από φιλοαριστοκρατικές φατρίες, ενώ στην πόλη εξαπλωνόταν ο φόβος για πολιορκία από τον Αννίβα.

Σήμερα 24/6... Το γενέθλιον τον τιμίου Προφήτου, προδρόμου και βαπτιστού Ιωάννου • Σύναξη Ζαχαρίου και Ελισάβετ των γεννητόρων αυτού • Νεομάρτυρος Παναγιώτου Καισαρέως (1765) • Αθανασίου του Πάριου

Θεία φύση στις Μουρνιές (φ.Μ.Κυμάκη)

 

 

 

 

 

 

 

24  Ιουνίου Ορθόδοξη Εκκλησία: 

• Το γενέθλιον τον τιμίου Προφήτου, προδρόμου και βαπτιστού Ιωάννου

• Σύναξη Ζαχαρίου και Ελισάβετ των γεννητόρων αυτού

• Νεομάρτυρος Παναγιώτου Καισαρέως (1765)

• Αθανασίου του Πάριου 

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει νέα καρτέλα 

με φακό+-