Παντελής Θαλασσινός - Στο κάστρο το παλιό

 

στο κανάλι υπάρχουν οι στίχοι και πολλά ποιοτικά δείγματα ελληνικού τραγουδιού

Τρεις φορές κι έναν καιρό

Το Τρεις φορές κι έναν καιρό, ένα βραβευμένο σπονδυλωτό σύγχρονο μεγάλο παραμύθι, που είχε αποσπάσει προ ετών ενθουσιώδεις κριτικές, επανακυκλοφορεί σε ανανεωμένη έκδοση, ακριβώς γιατί παραμένει απίστευτα σύγχρονο. Θίγει με ειλικρίνεια και διορατικότητα θέματα της εποχής μας που προκάλεσαν τεράστια προβλήματα και κατατυραννούν τις σύγχρονες κοινωνίες, προκαλώντας απορίες στα σημερινά παιδιά. Δε στέκεται ωστόσο στις δυσκολίες και στις αντιξοότητες, αλλά –όπως έχει σωστά ειπωθεί από τους κριτικούς– «προχωρεί σε δημιουργική υπέρβαση των κρίσεων, σε θαρραλέα αντιμετώπιση των προβλημάτων, οπλίζοντας τα παιδιά με αισιοδοξία, ελπίδα και πίστη στη ζωή, στοιχεία απαραίτητα για την ψυχική και την πνευματική τους υγεία». Δικαιώνει έτσι τον χαρακτηρισμό που του έχει αποδοθεί ως «ένα γοητευτικό παραμύθι, μια φανταστική ιστορία που μας θυμίζει τη Νεφελοκοκκυγία του Αριστοφάνη ή ακόμα τον Μικρό Πρίγκιπα του Saint-Exupery».

Σημείωμα από τους εικονογράφους:
«Η εικονογράφηση σ’ ένα βιβλίο για παιδιά έχει πολλούς στόχους: Πρώτα απ’ όλα, να το κάνει χαρούμενο και θελκτικό στα παιδικά μάτια, ενώ συγχρόνως δημιουργεί την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία κινείται ο συγγραφέας. Να κεντρίσει τη φαντασία του παιδιού και να δώσει αφορμές για προέκταση του παραμυθιού. Ακόμα, να φροντίζει έτσι ώστε το αποτέλεσμα να καλλιεργεί την αισθητική του και να ξαφνιάζει ευχάριστα με τον διασκεδαστικό και ευρηματικό τρόπο της εικονογράφησης. Αυτός ήταν ο σκοπός μας όταν δημιουργήσαμε τις εικόνες γι’ αυτό το βιβλίο της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, που η φαντασία και το πνεύμα του μαζί με τα μηνύματά του ήταν πηγή έμπνευσης για εμάς». Άννα Μενδρινού & Πέτρος Ζαμπέλης

Ξενάγηση στο παλάτι του Αίαντα

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Φέρεντς Πούσκας Μπίρο

Ο Φέρεντς Πούσκας Μπίρο (ουγγρικά : Ferenc Puskás Bíró , ˈfɛrɛnt͡s ˈpuʃkaːʃ ; το γέννος: Purczeld , 1 Απριλίου 1927 – 17 Νοεμβρίου 2006) ήταν Ούγγρος ποδοσφαιριστής, που θεωρείται ως το πρώτο υπέρλαμπρο αστέρι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών με πολυάριθμους τίτλους σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο. Το 1995 ανακηρύχθηκε από την Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου (IFFHS) ως ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών στο επίπεδο της υψηλότερης εθνικής κατηγορίας βραβεύοντάς τον, ενώ ψηφίστηκε ως 6ος καλύτερος παίκτης του 20ού αιώνα στις εκλογές της Ομοσπονδίας. Ως προπονητής οδήγησε το 1971 τον Παναθηναϊκό στην μεγαλύτερη επιτυχία που είχε ποτέ Ελληνική ομάδα στην Ευρώπη: στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών όπου ο ΠΑΟ ηττήθηκε από τον Άγιαξ. Ο Πούσκας, γνωστός και ως ο «Καλπάζων Συνταγματάρχης», έπαιξε για σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα για ουσιαστικά τρεις ομάδες και όταν έπαιζε για αυτές, ήταν οι καλύτερες στον κόσμο, στοιχείο εξαιρετικά σπάνιο. Ξεκίνησε την καριέρα του στην Χόνβεντ Βουδαπέστης, όπου αγωνίστηκε για 13 χρόνια και κέρδισε όλους τους τίτλους που διεκδίκησε στα χρόνια που συνέχισε την πορεία του με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ήταν επίσης ηγετική φυσιογνωμία της καλύτερης Εθνικής Ουγγαρίας που υπήρξε στο ποδόσφαιρο, γνωστής ως «Μαγικοί Μαγυάροι» και το πρώτο μεγάλο «δεκάρι» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.Το σώμα του δεν ήταν ευλογημένο για να πρωταγωνιστήσει στο άθλημα όμως είχε αριστερό πόδι με το οποίο εξαπέλυε με τρομακτικό ρυθμό ισχυρότατα σουτ, με συχνότατα επιτυχημένα αποτελέσματα. Δεν είναι τυχαίο ότι το βραβείο της ΦΙΦΑ για το καλύτερο γκολ της χρονιάς πήρε το όνομά του, έχοντας κλείσει την καριέρα του με αναλογία τερμάτων ανά αγώνα 1,02 για τους επίσημους αγώνες (και σχεδόν 1,00 σε εθνικό επίπεδο) και σημειώνοντας 808 γκολ βρίσκεται στην τρίτη θέση όλων των εποχών.Η αγωνιστική του παρουσία με την εθνική ομάδα της Ουγγαρίας του χάρισε τη φήμη ως του κορυφαίου ποδοσφαιριστή της υφηλίου στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1950, κατέρριψε ρεκόρ κόσμου συμμετοχών και τερμάτων αλλά όχι τον τίτλο του Παγκοσμίου πρωταθλητή, με την ευκαιρία του 1954 να χάνεται, προϊόν κοινά αποδεκτής αδικίας ποικίλων παραγόντων, με την ομάδα να θεωρείται ως η καλύτερη που δεν κατέκτησε τον κορυφαίο ποδοσφαιρικό θεσμό.   Εκλέχθηκε 7ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα σε ειδική ψηφοφορία του περιοδικού France Football, ανάμεσα στους νικητές της Χρυσής Μπάλας το 1999, ενώ ήταν 6ος στην ψηφοφορία των διεθνώς έγκυρων περιοδικών του αγγλικού World Soccer και του ιταλικού Guerin Sportivo.

τα λευκά σας να δείχνουν… λευκότερα

 

 Πώς θα πετύχετε τα λευκά σας να δείχνουν… λευκότερα, στη στιγμή!

Γιατί όλα θέλουν τον τρόπο τους

Λευκό! Ένα χρώμα που πραγματικά λατρεύουμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι μας ταλαιπωρεί πολύ, καθώς βρωμίζει και κιτρινίζει πολύ εύκολα. Τα λευκά πρέπει να είναι κατάλευκα για να δείχνουν ωραία.

Τι μπορείτε, λοιπόν, να κάνετε για να έχετε πάντα λαμπερά και κάτασπρα ρούχα;

1. Παίρνετε τα λευκά σας ρούχα ή άλλα είδη, τα τοποθετείτε μέσα σε μια λεκάνη με ζεστό νερό στο οποίο έχετε ρίξει μερικές φέτες λεμόνι. Τα αφήνετε να μουλιάσουν και και έπειτα τα βάζετε στο πλυντήριο. Αν δεν προλαβαίνετε να τα μουλιάσετε πρώτα, τοποθετήστε μισό φλιτζανάκι χυμό λεμονιού στον κάδο του πλυντηρίου. Θα κάνει τη δουλειά του!

2. Πλύνετε στο χέρι το λευκό σας και έπειτα σε μια λεκάνη, προσθέστε νερό και ένα ποτήρι μαγειρική σόδα. Αφήστε το να μουλιάσει και έπειτα απλώστε το στον ήλιο. Αν πάλι δε θέλετε να το πλύνετε στο χέρι, τοποθετήστε αυτή την ποσότητα μαγειρικής σόδας στην ειδική θήκη απορρυπαντικού στο πλυντήριό σας και πλύνετε κανονικά

Ακολουθήστε ένα από τα δύο tips και δείτε τα λευκά σας να γίνονται λευκότερα!

queen.gr

Τα χνάρια των Αργοναυτών

Τα χνάρια των Αργοναυτών

Αυτό το ιστορικό ντοκιμαντέρ καταγράφει την άνοδο και την πτώση του πολιτισμού των Ελλήνων του Πόντου, που κατέληξε στο μεγάλο διωγμό και την γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων από τους νεότουρκους, στην αυγή του 20ου αιώνα.

Με οδηγό τον καταξιωμένο Έλληνα ηθοποιό Κώστα Αρζόγλου (ο οποίος κατάγεται απ' την περιοχή), καθώς και με τη βοήθεια διεθνούς φήμης ερευνητών από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, από πανεπιστήμια της Ελλάδας, της Μεγάλης Βρετανίας και της Κύπρου, Τα χνάρια των Αργοναυτών αποτελούν την πρώτη επιστημονική προσπάθεια οπτικοακουστικής καταγραφής της ποντιακής μνήμης, παράδοσης και ιστορίας.


Η Τραπεζούντα, «η καλλίστη των πόλεων» όπως την ονόμασε τον 11ο αιώνα ο πατριάρχης Ιωάννης Η΄ Ξιφιλίνος, αποτέλεσε την πρωτεύουσα των Ελλήνων στην Ανατολή για πάνω από δυο χιλιετίες. Υπήρξε σταυροδρόμι πολιτισμών και εμπορικών σχέσεων, στο κέντρο στρατιωτικών και πολιτικών ενδιαφερόντων. Στη μεγάλη ακμή της υπήρξε η πρωτεύουσα μιας Αυτοκρατορίας, της Αυτοκρατορίας των Μεγάλων Κομνηνών.
http://el-foni.blogspot.com/2013/03/blog-post_31.html

Μανώλης Αγγελόπουλος

Ο Μανώλης Αγγελόπουλος (Δράμα, 8 Απριλίου 1939- Λονδίνο, 2 Απριλίου 1989) ήταν Έλληνας ρομά τραγουδιστής με σπουδαία καριέρα στο λαϊκό τραγούδι, κυρίως κατά τις δεκαετίες του 1970 και 1980. Έπεσε θύμα λογοκρισίας των ΜΜΕ λόγω της ιδιαίτερης καταγωγής του.Απεβίωσε στο Λονδίνο λόγω επιπλοκών της καρδιάς του στα 49 του χρόνια.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Μανώλης Αγγελόπουλος γεννήθηκε στις 8 Απριλίου του 1939 στην Καβάλα (ή στη Δράμα σύμφωνα με άλλες δηλώσεις του), αλλά έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω.

Ήταν το πρώτο παιδί της μητέρας του Ερασμίας που τον γέννησε σε ηλικία 20 χρονών, και του πατέρα του, Ηλιακού Αγγελόπουλου. Είχε έναν μικρότερο αδελφό, τον Λεύτερη. Από παιδί γύρισε όλη την Ελλάδα μέσα σε ένα τροχόσπιτο. Ο γονείς του ήταν Αθίγγανοι. Ο μικρός Μανώλης τραγούδαγε στο μεγάφωνο του αυτοκινήτου πουλώντας την πραμάτεια, επειδή οι γονείς του ήταν πλανόδιοι πωλητές. Λόγω του χαμού του πατέρα του, σε ηλικία 13 ετών, προσπάθησε να βοηθήσει την οικογένειά του δουλεύοντας σε διάφορα κέντρα διασκέδασης κοντά στην περιοχή της Αγίας Βαρβάρας και στα Πετράλωνα, όπου έμενε με την οικογένειά του.

Με την προτροπή του εξαδέλφου του Ανέστου Αθανασίου, που έπαιζε μπουζούκι στην ορχήστρα του Στέλιου Καζαντζίδη και την ενθάρρυνση του λαϊκού συνθέτη Θεόδωρου Δερβενιώτη, αποφάσισε στα 17 του να ασχοληθεί επαγγελματικά με του τραγούδι. Στα τέλη του 1956 άρχισε τις εμφανίσεις σε λαϊκό κέντρο του Χαϊδαρίου, δίπλα στον Στράτο Παγιουμτζή και τη Σωτηρία Μπέλλου. Την ίδια περίοδο ηχογράφησε το πρώτο του δισκάκι με το τραγούδι του Τόλη Εσδρά «Τρέξε στα τσαντίρια μάνα», που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Ακολούθησε η πρώτη ηχογράφηση το 1957. Στις αρχές του 1958 ήλθε η πρώτη μεγάλη επιτυχία, που του άνοιξε τον δρόμο προς την κορυφή. Ήταν το τραγούδι του Στράτου Ατταλίδη «Μαγκάλα», που ξεπέρασε σε πωλήσεις τις 100.000 κομμάτια και αποτέλεσε το αντίπαλο δέος της «Μαντουμπάλας» του Στέλιου Καζαντζίδη.

Κατά τη δεκαετία του '60 έγινε ευρύτερα γνωστός καθώς τραγουδούσε τραγούδια για τον προσφυγικό ελληνισμό και τα εξωτικά μέρη. Η μουσική του έχει επιδράσεις από την ελληνική λαϊκή και την αραβική μουσική, ενώ ήταν κυρίως εκφραστής των τσιφτετέλι.

Συνεργάστηκε με πολλούς σημαντικούς δημιουργούς του λαϊκού τραγουδιού, όπως ο Μανώλης Χιώτης, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Γιώργος Μητσάκης και άλλους και κυκλοφόρησε πολλούς δίσκους που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Ανάμεσα στις μεγαλύτερες επιτυχίες του είναι τα τραγούδια «Τα μαύρα μάτια σου», «Όσο αξίζεις εσύ», «Καλή τύχη», «Η διπρόσωπη», «Πήρε φωτιά η Καλαμαριά» ,«Τα φιλιά σου είναι φωτιά», «Φοβάμαι να γελάσω», «Δεν υπάρχει για μας χωρισμός», «Τη βαρέθηκε η ψυχή μου», «Μολυβιά», «Ριχ΄ τε στο γυαλί φαρμάκι», «Ανέβα στο τραπέζι μου», «Μαγκάλα», «Με τι καρδιά».

Στο ενεργητικό του είχε δεκάδες εμφανίσεις σε κινηματογραφικές ταινίες και επιθεωρήσεις, ενώ πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στο εξωτερικό, όπου υπήρχαν Έλληνες μετανάστες: Αμερική, Καναδάς, Αυστραλία, Δυτική Γερμανία και Βέλγιο. Στις 19 και 20 Ιουνίου του 1983 ήρθε η καταξίωση με τις δύο συναυλίες του στο Θέατρο του Λυκαβηττού, όπου δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο. Η συναυλία και η μετάδοση της συναυλίας του από την ΕΡΤ δέχτηκαν και επικριτικά σχόλια για το είδος της μουσικής, αλλά και ο ίδιος ο Αγγελόπουλος εξ αιτίας της καταγωγής του Επίσης, ο Μανώλης Αγγελόπουλος μιλούσε άπταιστα 5 Γλώσσες Σίντι, Ελληνικά, Αγγλικά, Γερμανικά και Γαλλικά.

Η φιλοξενία στην Αρχαία Ελλάδα

Η φιλοξενία στην Αρχαία Ελλάδα

Στην Αρχαία Ελλάδα η φιλοξενία εθεωρείτο πράξη αρετής. Τους ξένους προστάτευαν ο Ξένιος Δίας και η Αθηνά η Ξενία, όπως και οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης. Υπήρχε θεία απαίτηση για την περιποίηση των ξένων και εθεωρείτο αμάρτημα η κακή αντιμετώπισή τους.
Η φιλοξενία ακολουθούσε μία ιεροτελεστία και παρέχονταν σε κάθε ξένο, ο οποίος ανεξάρτητα από την τάξη που ανήκε, μπορούσε να μείνει σε ειδικό δωμάτιο στον «ξενώνα».
Η φιλοξενία είχε σημαντική κοινωνική δύναμη, διότι μπορούσε να συνδέσει άτομα οποιασδήποτε τάξης, ακόμη και απλούς πολίτες με βασιλιάδες. Στα χρόνια του Ομήρου, σε όποιο σπίτι και αν πήγαινε ένας ξένος, θα έβρισκε φιλοξενία. Κάτι τέτοιο αφορούσε όλες τις Πόλεις Κράτη της Ελλάδας, αν και οι Θεσσαλοί και οι Αθηναίοι φημίζονταν ειδικά για τα φιλόξενά τους αισθήματα. Ο ξένος βέβαια της εποχής του Ομήρου δεν ήταν τουρίστας, αλλά αγγελιοφόρος, εξόριστος, ταξιδιώτης, κλπ.
Η αποδοχή ενός ξένου για φιλοξενία λεγόταν «εστιάν» ή «ξενίζειν» ή «ξενοδοχείν». Ο ξένος με την άφιξή του έκανε ευχές στην οικογένεια που τον φιλοξενούσε και στην αναχώρηση δεχόταν δώρα. Όταν εμφανιζόταν ένας ξένος, ο κύριος του σπιτιού ή στην περίπτωση σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες «ξενοδόχος» ή «στεγανόμος», ή «εστιοπάμμων» ή «ναύκληρος», τον προσκαλούσε στο σπίτι του και παρέθετε γεύμα προς τιμή του.
Άγαλμα του Δία, πίνακας του Salvador Dalli



Η πρόσκληση σε γεύμα λεγόταν «επί ξενία καλείν». Ο ξένος μετά από το καθιερωμένο λουτρό, φορούσε τα πολυτελή ενδύματα που του προσέφερε ο οικοδεσπότης και στη συνέχεια καθόταν τιμητικά σε θρόνο. Το γεύμα συνήθως διαρκούσε πολύ, ενώ στη συζήτηση συμμετείχε και η οικοδέσποινα. Ο ξένος μετά από τα γεύματα έλεγε κάποια ιστορία ή κάποιο ανέκδοτο. Στην περίπτωση που κάποια ημέρα της φιλοξενίας δεν έτρωγε μαζί με τον ξενοδόχο του, τότε αυτός του έστελνε τρόφιμα στον ξένο του.
Στους πρώτους ιστορικούς χρόνους βελτιώθηκαν οι συγκοινωνίες με αποτέλεσμα την ανάπτυξη του εμπορίου. Οι πολιτείες και οι κοινωνίες ήκμαζαν, όπως επίσης οι επιστήμες και οι τέχνες. Τα ταξίδια τότε έγιναν συχνά και πήραν μαζικό χαρακτήρα σε περιόδους αγώνων και εορτών[6]. Οι ελληνικές πόλεις, σε περιπτώσεις εορτών, αθλητικών εκδηλώσεων και πανηγυρισμών, εκτός από το πλήθος των επισκεπτών, δέχονταν και αντιπροσωπείες από άλλες πόλεις.
Τότε με τη μεσολάβηση της πολιτείας, η φιλοξενία ανατέθηκε σε ορισμένους πολίτες οι οποίοι αντιπροσώπευαν την πόλη, οπότε δημιουργήθηκε ο θεσμός της δημόσιας φιλοξενίας. Η δημόσια φιλοξενία συνήθως δημιουργούσε ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα στις πόλεις, με αποτέλεσμα να συνάπτονται συνθήκες αμοιβαίας φιλοξενίας.



Την προστασία των ξένων σε κάθε πόλη επέβλεπαν οι «πρόξενοι», δηλαδή οι επίσημοι αντιπρόσωποι των άλλων πόλεων, μετά από ειδική συνθήκη που υπογράφονταν για αυτό. Έτσι δημιουργήθηκε ο θεσμός της «προξενίας». Ο θεσμός της προξενίας ισχυροποιήθηκε από την καθιέρωση των νομισμάτων σαν ανταλλακτικό ενδιάμεσο και από την διάδοση της γραφής και οδήγησε σε συνθήκες φιλίας πολλές Ελληνικές πόλεις, αλλά και ελληνικές με ξένες πόλεις επίσης.
Η συνθήκη προξενίας, συντάσσονταν και χαράσσονταν σε μαρμάρινες στήλες, ενώ ορισμένες φορές οι εκπρόσωποι αντάλλασσαν σύμβολα αμοιβαίας αναγνώρισης, όπως συνηθίζονταν στην περίπτωση της ιδιωτικής ξενίας. Την εποχή αυτή, η λέξη «ξενία», πολλές φορές χρησιμοποιήθηκε για να εκφράσει την έννοια της φιλίας. Σταδιακά δε ο θεσμός της προξενίας έβαλε τις βάσεις για να διαμορφωθεί και να λειτουργήσει ένας τύπος διεθνούς δικαίου μεταξύ των πόλεων -κρατών.
Κάθε καλεσμένος μπορούσε να φέρει όποιον ήθελε σε γεύμα. Αυτή n συνήθεια γέννησε μάλιστα μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων, στην οποία έδωσαν το περιφρονητικό παρατσούκλι “παράσιτα”. Ο Πλούταρχος έγραψε ένα ολόκληρο κεφάλαιο αφιερωμένο στο πρόβλημα: ως ποιο Βαθμό μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς αυτό το δικαίωμα χωρίς να ξεπεράσει τα όρια της καλής συμπεριφοράς.
Στο “Συμπόσιο” ο Πλάτωνας διηγείται ότι ο Αριστόδημος συνάντησε τον Σωκράτη με επίσημο ένδυμα και μαθαίνοντας ότι πηγαίνει στο τραπέζι του Αγάθωνα, αποφάσισε να τον συνοδεύσει αν και δεν ήταν καλεσμένος. Στο δρόμο ο Σωκράτης, απασχολημένος καθώς ήταν με ένα φιλοσοφικό πρόβλημα, Βράδυνε το βήμα του. Ο Αριστόδημος δεν παρατήρησε ότι ο φιλόσοφος έμεινε πίσω και μπήκε μόνος στο σπίτι του Αγάθωνα. Παρ’ όλα αυτά δεν βρέθηκε σε δυσάρεστη θέση: οι θύρες ήταν διάπλατα ανοιχτές, και ένας δούλος τον οδήγησε αμέσως στην τραπεζαρία, όπου ο Αγάθωνας τον υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά, λέγοντάς του ότι ήθελε να τον καλέσει προσωπικά, μα δεν μπόρεσε να τον βρει.



Μόλις οι προσκαλεσμένοι έμπαιναν στο σπίτι, οι δούλοι τούς έβγαζαν τα υποδήματα. Θεωρούνταν αταίριαστο να κυκλοφορεί κανείς μέσα στο σπίτι με τα πέδιλα με τα οποία βάδιζε στο δρόμο. Πριν καθίσουν οι καλεσμένοι στο τραπέζι, τους έπλεναν και τους αρωμάτιζαν τα πόδια.
Μα ούτε κι ύστερα απ’ αυτή τη διαδικασία ήταν ωραίο να ρίχνεται κανείς στο φαγητό. Προηγούμενα οι καλεσμένοι περιφέρονταν στα δωμάτια, θαύμαζαν τα έπιπλα και τα αντικείμενα διακόσμησης και επαινούσαν την καλαισθησία του νοικοκύρη. Οι Έλληνες έδιναν μεγάλη σημασία στους καλούς τρόπους. Αυτό ζητούσε n εθιμοτυπία. Η συνήθεια να τρωει κανείς ξαπλωμένος, αν και άγνωστη στην ομηρική εποχή, ήταν παρ’ όλα αυτά πολύ παλιά, όπως αποδεικνύεται από τα ζωγραφισμένα αγγεία του 7ου αιώνα.
Σε κάθε κρεβάτι κάθονταν δυο άνθρωποι. Ξαπλώνονταν ακουμπώντας με τον αριστερό αγκώνα σε μαξιλάρι, έτσι που το στήθος τους ήταν μισοσηκωμένο. Αφού καθόταν όλος ο κόσμος, οι υπηρέτες έχυναν νερό στους καλεσμένους τους για να πλύνουν τα χέρια τους. έπειτα έφερναν κάτι τραπεζάκια χαμηλά, πάνω στα οποία ήταν έγκαιρα τακτοποιημένα τα φαγητά.
‘Έφερναν τόσα τραπεζάκια όσα κρεβάτια ήταν στην αίθουσα, δηλαδή σε κάθε τραπεζάκι έτρωγαν δύο άνθρωποι. Οι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν πιρούνια και μαχαίρια. Κουτάλια είχαν, αλλά προτιμούσαν να τα αντικαθιστούν με μια κόρα ψωμί. Το φαγητό το έπιαναν με τα χέρια. Τις μερίδες τις σέρβιραν ψιλοκομμένες για να πιάνονται εύκολα.

Δημήτρης Μητροπάνος

Ο Δημήτρης Μητροπάνος (Τρίκαλα, 2 Απριλίου 1948 – Μαρούσι Αττικής, 17 Απριλίου 2012) ήταν Έλληνας τραγουδιστής. Ερμήνευσε χαρακτηριστικά τραγούδια σπουδαίων στιχουργών και συνθετών. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους και σημαντικότερους Έλληνες τραγουδιστές όλων των εποχών.

Πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στην Αγία Μονή, μια συνοικία των Τρικάλων -από την οποία καταγόταν η μητέρα του- στις 2 Απριλίου του 1948. Μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του, τον οποίο γνώρισε στα 29 του χρόνια. Μέχρι τα 16 του νόμιζε πως είχε σκοτωθεί στον Εμφύλιο Πόλεμο, όταν ήρθε ένα γράμμα το οποίο έλεγε πως ζει στην Ρουμανία. Ο πατέρας του καταγόταν από ένα χωριό της Καρδίτσας, το Καππά.

Από μικρός δούλευε τα καλοκαίρια για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Πρώτα ως σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του και ύστερα στις κορδέλες κοπής ξύλων. Μετά την τρίτη γυμνασίου, το 1964, μετέβη στην Αθήνα να ζήσει με τον θείο του στην οδό Αχαρνών. Προτού τελειώσει το γυμνάσιο, άρχισε να εργάζεται ως τραγουδιστής. Χαρακτηριστικά τον φώναζαν από μικρό "βλαχάκι", λόγω και της καταγωγής του από την Θεσσαλία.

Παράλληλα, οργανώθηκε στη Νεολαία των Λαμπράκηδων, καθώς είχε ήδη πολιτικοποιηθεί από νωρίς, δεχόμενος μάλιστα απειλές ότι δε θα τον άφηναν να σπουδάσει λόγω των αριστερών του καταβολών.
Επαγγελματική σταδιοδρομία

Στην ίδια ηλικία, έπειτα από παρότρυνση του Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον οποίο γνώρισε σε μία συγκέντρωση της εταιρίας του θείου του στην οποία τραγούδησε, επισκέφτηκε την «Κολούμπια». Εκεί ο Τάκης Λαμπρόπουλος του γνώρισε τον Γιώργο Ζαμπέτα, δίπλα στον οποίο θα δουλέψει στα «Ξημερώματα». Τον Ζαμπέτα τον μνημονεύει ως μεγάλο του δάσκαλο και δεύτερο πατέρα. Όπως έχει δηλώσει, «ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα». Το 1966 ο Μητροπάνος συναντάται, τυχαία, για πρώτη φόρα με τον Μίκη Θεοδωράκη και ερμηνεύει, στη θέση άλλου καλλιτέχνη που τότε ασθενούσε, μέρη από τη «Ρωμιοσύνη» και το «Άξιον Εστί» σε μια σειρά συναυλιών στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Το 1967, ο Μητροπάνος ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι «Θεσσαλονίκη». Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού «Χαμένη Πασχαλιά»,(Κουμπής μουσική - Ιατρόπουλος στίχοι) το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Σημαντική ήταν η συνεργασία του με τη δισκογραφική εταιρεία ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ, με την οποία έκανε μια δεύτερη μεγάλη καριέρα.

Στην πορεία που χάραξε στο δρόμο του λαϊκού έντεχνου, το 1972 υπήρξε ένας σημαντικός σταθμός: ο συνθέτης Δήμος Μούτσης και ο ποιητής-στιχουργός Μάνος Ελευθερίου κυκλοφορούν τον «Άγιο Φεβρουάριο», με ερμηνευτές τον Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα, σηματοδοτώντας ένα σταθμό στην ελληνική μουσική. Τον Ιούλιο του 1999, ο Μητροπάνος και ο Μούτσης θα ξαναβρεθούν επί σκηνής στο Ηρώδειο με την Δήμητρα Γαλάνη και την σοπράνο Τζούλια Σουγλάκου για δυο μουσικές βραδιές στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Οι συναυλίες αυτές ηχογραφούνται ζωντανά και κυκλοφορούν σε διπλό CD δύο μήνες αργότερα. Ακολουθούν «Ο Δρόμος για τα Κύθηρα» του Γιώργου Κατσαρού και «Τα Συναξάρια» του Γιώργου Χατζηνάσιου, έργα υψηλής ποιότητας αλλά και μεγάλης απήχησης στην ελληνική κοινωνία.

Στη μακρόχρονη πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού αλλά και του έντεχνου τραγουδιού. Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Απόστολος Καλδάρας, Λάκης Παπαδόπουλος, Μάριος Τόκας, Σπύρος Παπαβασιλείου, Τάκης Μουσαφίρης («Εμείς Οι Δυο» κ.α.), Χρήστος Νικολόπουλος («Πάρε Αποφάσεις» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου), Γιάννης Σπανός («Ο Μητροπάνος τραγουδάει Σπανό») ήταν οι συνθέτες με τους οποίους συνδέθηκε επαγγελματικά, χτίζοντας μια καριέρα συνυφασμένη με την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση, μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Η συμμετοχή του σε δίσκους των Λάκη Παπαδόπουλου (με το τραγούδι «Για Να Σ' Εκδικηθώ») και Νίκου Πορτοκάλογλου («Κλείνω Κι Έρχομαι») αναδεικνύουν εκείνη την εποχή την ευρεία γκάμα της ερμηνείας του και προαναγγέλλουν μια στροφή στον τρόπο ερμηνείας του, που θα οδηγήσει σε μια σειρά από δίσκους που άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό την έννοια του καλού σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού. Οι συνεργασίες με τον Μάριο Τόκα και το Φίλιππο Γράψα («Η Εθνική Μας Μοναξιά» το 1992 και «Παρέα Μ' Έναν Ήλιο» το 1994) συνδυάζουν τη λαϊκή υφή και συναίσθημα με τη πιο βαθιά έννοια στίχων και τη χρησιμοποίηση λέξεων πιο επιτηδευμένων. Παράλληλα, η απήχηση των τραγουδιών στην κοινωνία και η εμπορική επιτυχία αναδεικνύουν αυτές τις δημιουργίες ως εργαλεία αλλά και συμπτώματα της εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας. Από το 1992 και μετά την συνεργασία του με τον Μάριο Τόκα ο Μητροπάνος καθιερώνεται στο Πάνθεον των Ελλήνων τραγουδιστών.

Η πολύ σημαντική συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο το 1996, στον δίσκο «Στου Αιώνα Την Παράγκα», σε στίχους Άλκη Αλκαίου, Κώστα Λαχά, Λίνας Νικολακοπούλου και Γιώργου Κακουλίδη, αποτελεί στροφή του ερμηνευτή σε ακόμα πιο «έντεχνες» διαδρομές, διατηρώντας και πάλι την ταυτότητα του λαϊκού. Μετά το 1996 και την πιο επιτυχημένη του συνεργασία στην Ελληνική Δισκογραφία, ο Μητροπάνος αναγνωρίζεται ως η Εθνική Φωνή της Ελλάδας!

Ο Μητροπάνος συνεχίζει στα ίδια μονοπάτια, με τραγούδια των Μικρούτσικου, Κορακάκη, Μουκίδη, Παπαδημητρίου κ.α. στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές του 2000. Από τις τελευταίες δουλειές του Θεσσαλού αοιδού, ξεχωρίζει το «Πες Μου Τ' Αληθινά Σου» σε μουσική Στέφανου Κορκολή και στίχους Ελεάνας Βραχάλη και Νίκου Μωραΐτη, αλλά και η ζωντανή ηχογράφηση «Υπάρχει Και Το Ζεϊμπέκικο», από το πρόγραμμα - ωδή στον εθνικό χορό της Ελλάδας, μαζί με τους Θέμη Αδαμαντίδη και Δημήτρη Μπάση, καθώς επίσης και ο δίσκος «Στη Διαπασών», ο οποίος περιέχει 12 λαϊκά τραγούδια και μια μπαλάντα. Από τα τραγούδια του δίσκου ξεχωρίζει το τραγούδι «Η Εκδρομή» του Γιάννη Μηλιώκα, το οποίο γράφτηκε για την επιστροφή του ερμηνευτή στη δισκογραφία μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Τελευταίες δισκογραφικές δουλειές του Δημήτρη Μητροπάνου, ήταν η ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας του στο Ηρώδειο (Σεπτέμβριος 2009), αποτελούμενη από 2 CD με τον τίτλο «Τα Τραγούδια Της Ζωής Μου», και ο δίσκος «Εδώ Είμαστε» με τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους του ίδιου, της Λίνας Νικολακοπούλου, του Μάνου Ελευθερίου, του Λάκη Λαζόπουλου και ένα ποίημα του Κωστή Παλαμά.

Τον Ιούνιο του 2012 κυκλοφορεί το άλμπουμ-αφιέρωμα στο συνθέτη Μάριο Τόκα με τίτλο «Ήλιος Κόκκινος», στο οποίο συμμετέχει μεταξύ άλλων ο Δημήτρης Μητροπάνος με τρία τραγούδια («Της Μοναξιάς Οι Σκλάβοι», «Γράψε Μου Κάτι», «Υπάρχουν Κάτι Μελωδίες»). Τα τραγούδια αυτά σε μουσική του Τόκα είναι και τα τελευταία που ηχογράφησε ο Δημήτρης Μητροπάνος και μάλιστα λίγες μέρες πριν το θάνατό του. Μεγάλες, διαχρονικές του επιτυχίες ήταν τα τραγούδια «Σ' Αναζητώ Στη Σαλονίκη», «Πάντα Γελαστοί», «Ρόζα», «Τα Λαδάδικα». Υπήρξε φίλαθλος του ΟΣΦΠ, διατηρώντας άριστες σχέσεις με τους φιλάθλους όλων των ομάδων.

Σε όλα τα χρόνια της μεγάλης του πορείας στο Ελληνικό τραγούδι ο κορυφαίος τραγουδιστής πραγματοποίησε πολυάριθμες περιοδείες στις ΗΠΑ, σε χώρες της Ασίας, στη Νότιο Αφρική, τη Σουηδία, την Γερμανία, τη Ρωσία και σε πολλές ακόμα χώρες, με μεγάλη επιτυχία. Μεγαλύτερος του θαυμαστής ο Θανάσης Χατζής.

Πορτοκαλένιες μαρμελάδες!

Η μαρμελάδα πορτοκάλι αλλιώς! 

Δυο συνεχόμενα post με πορτοκάλια, μπορεί να πηγαίνει πολύ, αλλά επειδή είναι στο τέλος τους είπα να μη το καθυστερήσω… Ήδη βέβαια  στο blog υπάρχει μια συνταγή για μαρμελάδα πορτοκάλι, γι αυτό και ο τίτλος της διαφοροποίησης.

Η  σημερινή είναι βελούδινη όπως λέω, λεία και απαλή και είναι ιδανική για κάλυψη τούρτας  και  ένωση μπισκότων όπου τέλος πάντων θέλουμε επιφάνειες χωρίς ανωμαλίες. Ακόμη, είναι τέλεια για χρήση σε σάλτσες πορτοκαλιού (ντρέσινγκ) . 

 

Υλικά

Πορτοκάλια (χρησιμοποίησα  4 πορτοκάλια που έδωσαν 1200 γραμμάρια σάρκα)

1/2  -3/4  κούπας νερό

Ζάχαρη ( η ποσότητα παρκάτω)

Χυμό ενός λεμονιού

Εγγραφείτε στο κανάλι μας στο youtube για να μην χάνετε κανένα video της σελίδας μας!

Πλένουμε πολύ καλά τα πορτοκάλια: τα αφήνουμε λίγη ώρα σε λεκάνη με νερό και μετά τα πλένουμε με καθαρό σφουγγάρι ή βουρτσάκι. Με τον   αποφλοιωτή ή με κοφτερό μαχαίρι  βγάζουμε τις φλούδες από δύο ή τρία πορτοκάλια προσέχοντας να πάρουμε όσο το δυνατόν λιγότερο άσπρο μέρος. Τις βράζουμε σε μπόλικο νερό για δέκα λεπτά. Χύνουμε το νερό και ξαναβράζουμε για άλλα δέκα λεπτά. Τη δεύτερη φορά τις σουρώνουμε και τις αφήνουμε σε κρύο νερό για λίγη ώρα. Τις στραγγίζουμε και τις κόβουμε σε   πολύ λεπτά κομματάκια. Κόβουμε την σάρκα των πορτοκαλιών σε όγδοα, αφαιρούμε όσες μεμβράνες περισσεύουν και το κεντρικό άσπρο στέλεχος (εδώ βολεύει ψαλίδι κουζίνας)  και την βάζουμε με μισή κούπα νερό να βράσει για 10-15 λεπτά. Την ανακατεύουμε για να διαλυθεί  αλλά και να μη πιάσει και την αλέθουμε στο multi ή με ραβδομπλέντερ να γίνει εντελώς λεία. Μετράμε τον πολτό με μια κούπα και προσθέτουμε ίση ποσότητα ζάχαρης. Προσθέτουμε και τις λεπτοκομμένες φλούδες και
ξαναβράζουμε τη μαρμελάδα μέχρι να δέσει σε μέτρια προς υψηλή θερμοκρασία ( ενδεικτικά, στο 7 με μέγιστο το 9 στα μάτια της κουζίνας). Μετά το πρώτο τέταρτο θέλει συχνό, σχεδόν συνεχές ανακάτεμα για να μην πιάσει. Κατά τη διάρκεια του βρασμού
αφαιρούμε τους αφρούς από το πλάι της κατσαρόλας προσέχοντας να μην παίρνουμε πολτό. Έτσι η μαρμελάδα μας γίνεται διάφανη. Όταν αρχίσει να δένει προσθέτουμε και το χυμό ενός λεμονιού.  Το δέσιμο το δοκιμάζουμε με «το τεστ του δρόμου στο πιατάκι». Δηλαδή, βγάζουμε λίγη σε ένα πιατάκι, την απλώνουμε και την αφήνουμε λίγο να κρυώσει. Αν δεν σμίγει όταν χαράξουμε  δρόμο με το δάκτυλο ή το κουταλάκι είναι έτοιμη. Στη διάρκεια του πειράματος,  απομακρύνουμε την κατσαρόλα από το μάτι.
Σερβίρουμε τη μαρμελάδα σε αποστειρωμένα ζεστά βάζα  μόλις καταλαγιάσει ο βρασμός, τα   αναποδογυρίσουμε μέχρι να κρυώσουν και τα φυλάσσουμε.

Παρατηρήσεις

1)Βάζουμε τον πολτό σε μεγάλη κατσαρόλα για να προφυλαχτούμε από το τίναγμα του καυτού πολτού.

2)Βάζω ίσο όγκο πολτού-ζάχαρης (ενώ σε άλλες μαρμελάδες ελαττώνω τη ζάχαρη) γιατί και οι φλούδες πορτοκαλιού αυξάνουν την ποσότητα των πορτοκαλιών. Παρόλα αυτά μπορούμε να μειώσουμε τη ζάχαρη ως και 30% χωρίς κόστος στο χρόνο συντήρησης (μη ξεχνάμε ότι η ζάχαρη λειτουργεί και ως συντηρητικό). Παραπάνω μείωση μπορούμε να κάνουμε αν η μαρμελάδα μας καταναλωθεί σύντομα.

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (Hans Christian Andersen, 2 Απριλίου 1805 - 4 Αυγούστου 1875) ήταν Δανός λογοτέχνης, συγγραφέας παραμυθιών.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1805 στο Όντενσε, στο νησί Φιονία της Δανίας. Ο πατέρας του ξέπεσε και δούλευε τσαγκάρης, για να ζήσει την οικογένειά του. Αλλά, μην μπορώντας να αντέξει στη φτώχεια, πέθανε πολύ νέος, αφήνοντας το γιο του το Χανς ορφανό, με τη μητέρα του για μόνο στήριγμα.

Ο Χανς ήταν ένα περίεργο παιδί με εξαιρετική φαντασία. Πολλές φορές τον έβλεπαν να περπατά στο δρόμο σαν ονειροπαρμένος και το μυαλό του δεν το είχε πουθενά αλλού, παρά μόνο στα ποιήματα και στο διάβασμα. Προσπάθησε άδικα να μάθει την τέχνη του πατέρα του. Όταν τέλειωσε το σχολείο των άπορων παιδιών, μπήκε σε ένα ραφτάδικο, για να μάθει την τέχνη, αλλά ούτε και εκεί τα κατάφερε. Το ενδιαφέρον του κέρδισε το θέατρο, όπου αποστήθιζε ολόκληρες σκηνές από τα έργα που έβλεπε. Όταν ήταν με τους φίλους του, του άρεσε να απαγγέλλει και να τραγουδά. Ήταν δεκατεσσάρων χρονών, όταν, κυνηγώντας μια καλύτερη τύχη, έφθασε στην Κοπεγχάγη, με μόνη του περιουσία 30 φράγκα με σκοπό να γίνει ηθοποιός. Έδωσε εξετάσεις στη Βασιλική Σχολή θεάτρου, αλλά ήταν τόσο άσχημος και αδύνατος, που δεν τον δέχτηκαν.

Επειδή είχε ωραία φωνή, άρχισε να σπουδάζει μουσική, αλλά αρρώστησε ξαφνικά και έχασε τη φωνή του. Έτσι, το μόνο ταλέντο που του έμεινε ήταν το ταλέντο της ποίησης. Οι στίχοι του άρεσαν και βρήκε έναν προστάτη, τον Κέλλαν, που τον έστειλε στο πανεπιστήμιο, όπου κέρδισε μια βασιλική επιχορήγηση. Το 1827 δημοσίευσε ποιήματά του και έπειτα εξέδωσε μια σειρά έργων που του εξασφάλισαν την παγκόσμια δόξα.

Αφού εξέδωσε αρκετά βιβλία, άρχισε τα ταξίδια του. Γύρισε τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ελλάδα, την Ιταλία, την Τουρκία και ταξίδεψε στην Ανατολή. Απόκτησε μεγάλη δόξα και η μεγαλύτερη ευτυχία του ήταν η υποδοχή που του έκανε η ιδιαίτερη πατρίδα του, το Όντενσε, που τον κάλεσε στα 1867. Πέθανε στις 4 Αυγούστου 1875 στην Κοπεγχάγη.

«ο άνθρωπος με το γαρίφαλο»

Νίκος Μπελογιάννης γνωστός και ως «ο άνθρωπος με το γαρίφαλο» (εκτελείται μαζί με τρεις συντρόφους του στο Γουδί) στις 30 Μαρτίου 1952
Η μορφή του Νίκου Μπελογιάννη, σχεδιασμένη από τον Πικάσο, διαδόθηκε παγκόσμια και έγινε σύμβολο του αγώνα για την ειρήνη στα ψυχροπολεμικά χρόνια.
Το σκίτσο σχετίζεται με έναν διάσημο πίνακα «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» του Βαν Άικ (1390- 1441), του Φλαμανδού ζωγράφου που θαύμαζε και μελετούσε ο Πικάσο.Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο είναι ελληνικήδραματική, ιστορική, βιογραφική κινηματογραφική ταινία του 1980. Τη σκηνοθεσία υπέγραψε ο Νίκος Τζίμας, ενώ ο ίδιος έγραψε και το σενάριο, μαζί με τον δημοσιογράφο της Ελευθεροτυπίας Πότη Παρασκευόπουλο. Το σενάριο είναι βασισμένο στις τελευταίες μέρες του Νίκου Μπελογιάννη. Η παραγωγή έγινε από την «Άρμα Φιλμ». Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Φοίβος Γκικόπουλος, Πέτρος Φυσσούν, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Κώστας Καζάκος, Αντώνης Αντωνίου, Μάνος Κατράκης, Αλέκος Αλεξανδράκης και άλλοι γνωστοί Έλληνες ηθοποιοί.
Η ταινία θεωρείται άκρως πολιτικοποιημένη, ενώ πολλοί ηθοποιοί άνηκαν και στον χώρο της Αριστεράς (Κώστας Καζάκος, Αλέκος Αλεξανδράκης, Μάνος Κατράκης, Αντώνης Αντωνίου) και προκάλεσε αίσθηση όταν κυκλοφόρησε, παρ'όλα αυτά η εμπορική της επιτυχία ήταν τεράστια. Συγκεκριμένα ήρθε πρώτη σε εισπράξεις τη σεζόν που προβλήθηκε. Επίσης, βραβεύθηκε από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφων Αθήνας, αλλά και από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μόσχας, με ειδικό βραβείο.
Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τη δράση και την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, δίνοντας έμφαση στη γνωστή απολογία του. Τοποθετείται μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, και εξιστορεί τη δράση όχι μόνο του Μπελογιάννη αλλά και των υπόλοιπων συντρόφων του, ενώ σχολιάζει και το πολιτικό κλίμα που επικρατούσε τότε στην Ελλάδα.

Οι μεγάλες πρωτοπόρες θεωρίες

Οι μεγάλες πρωτοπόρες θεωρίες του πρώτου πανεπιστημίου στον κόσμο

Ακόμα τρέχουν πίσω από την Σχολή της Μιλήτου

Ο Αναξίμανδρος υπήρξε μαθητής και διάδοχος του Θαλή στη διεύθυνση της Σχολής της Μιλήτου.

Σχολή Μιλήτου: Φιλοσοφική σχολή στη μικρασιατική Μίλητο, κατά την αρχαιότητα. Η σχολή ιδρύ­θηκε γύρω στο 600 π.Χ. και θεωρείται το πρώ­το πανεπιστήμιο του κόσμου.

Μοναδικός καθηγη­τής της ήταν ο Θαλής (βλ. λ. Θαλής ο Μιλήσιος), ο οποίος δίδασκε μερικές δεκάδες φοιτητών. Από τον Αριστοτέλη έχουμε μερικές πλη­ροφορίες για το έργο της σχολής, τις οποίες έγραψε περίπου 250 χρόνια μετά τον θάνατο του Θαλή. Ο Αριστοτέλης, ωστόσο, ασχολείται μόνο με τις φιλοσοφικές θεωρίες της Σχολής, ενώ μόνο από μεταγενέστερους συγγραφείς σώθηκαν μερικές πληροφορίες που μας βοηθούν να σχηματί­σουμε κάποια εικόνα για το έργο της.
Ο Θαλής είχε επιδοθεί στην απόδειξη γεωμετρικών προ­τάσεων, η αλήθεια των οποίων είχε διαπιστωθεί εμπει­ρικά. Αναφέρονται μερικές αποδείξεις θεωρημάτων περί ομοιότητας καθώς και η κατασκευή κάποιου απλού οργάνου, με τη βοήθεια του οποίου μπορούσε να υπολογιστεί από την παραλία η απόσταση ενός πλοίου που πλησίαζε. Λέγεται πως για τη μέτρηση της απόστασης αυτής είχε αποδείξει το θεώρημα πως «αν δύο τρίγωνα έχουν μία πλευρά ίση και τις προσκείμενες γωνίες ίσες, είναι ίσα».
Δεν υπάρχουν πληροφορίες αν ο Θαλής είχε ασχοληθεί με τη θεωρία των αριθμών. Ωστόσο, είναι γνωστές οι αστρονομικές του ενασχολήσεις και οι μετεωρολο­γικές του έρευνες. Θεωρείται ο πρώτος μετεωρολόγος του κόσμου και ο πρώτος φυσικός, αφού αυ­τός ανακάλυψε τον μαγνητισμό και τον ηλεκτρισμό. Έχει παραμείνει μνημειώδης η πρόβλεψή του, πολλούς μήνες νωρίτερα, της έκλειψης του Ηλίου της 28ης Μαΐου του 585 π.Χ.)
Αντάξιος μαθητής του και διάδοχός του στη διεύθυνση της σχολής υπήρξε ο Αναξίμανδρος. Ήταν ο πρώτος που επινόησε την κατασκευή των ηλιακών ρολογιών, τα οποία έστη­σε στη Λακεδαίμονα, όπως μας πληροφορεί ο Διο­γένης ο Λαέρτιος. «Ανακάλυψε πρώτος τον γνώ­μονα και έστησε στη Λακεδαίμονα τις συσκευές που δείχνουν με τη σκιά τις τροχιές και τις ισημερίες», όπως αναφέρει και ο Φαβωρίνος στην πραγματεία του που φέρει τον τίτλο Παντοδαπή Ιστορία. Κατα­σκεύασε επίσης ηλιακά ρολόγια.
Ο Αναξίμανδρος είχε κληθεί στη Σπάρτη, που ήταν εκείνη την εποχή μια πολύ ισχυρή δύναμη, για να εγκαταστήσει στη Λακεδαίμονα αστεροσκοπεία και ηλιακά ρολόγια, που είχαν ως όργανα παρατηρήσεων τους γνώ­μονες. Ο Κικέρων, μάλιστα, μας δίνει την πληροφορία ότι το αστεροσκοπείο στη Λακεδαίμονα είχε στηθεί από τον Αναξίμανδρο στην κορυφή του Ταΰγετου. Ο Αναξίμανδρος στις έρευνές του φαί­νεται πως είχε υπερβεί και τον δάσκαλό του.
Στην αστρονομία, είναι ο πρώτος που σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τη γεωμετρία για τον υπολογισμό των αποστάσεων και των μεγεθών του Ηλίου και της Σελήνης, προκαλώντας τον θαυμασμό των συγχρόνων και των μεταγενεστέρων του για το εκπλη­κτικό για την εποχή του εγχείρημα. Κατάπληξη προ­ξενεί στους συγχρόνους η θεωρία του Αναξίμαν­δρου ότι το παν ήταν κάποτε διάπυρο και ενιαίο και από αυτό προήλθαν οι άλλοι κόσμοι. Η σημερινή επιστήμη δεν είναι σε θέση να προσθέσει τίποτα περισσότερο στη θεωρία αυτή.
Ο Αναξίμανδρος είχε γράψει πολλές πραγματείες σχεδόν για όλους τους κλάδους των θετικών επιστημών, οι οποίες δυστυχώς χάθηκαν. Για το περιεχόμενο αυτών των πραγματειών έχουμε ελάχιστες πληροφορίες, από συγγραφείς που έζησαν τουλάχιστον πεντακόσια χρόνια μετά τον θάνατο του Μιλήσιου φιλοσόφου. Ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγονται ο Αέτιος, ο Πλούταρχος, ο Ιππόλυτος, ο Θέων ο Σμυρναίος και άλλοι.
Κατά τον Ιππόλυτο, ο Αναξίμανδρος πρέσβευε πως η Γη βρίσκεται στη μέση του κόσμου, αλλά δεν στηρίζεται πουθενά και αιωρείται λόγω της έλξης των ουράνιων σωμάτων που βρίσκονται γύρω της. Ο Θέων ο Σμυρναίος μας δίνει την πληροφορία ότι, κατά τον Αναξίμανδρο, η Γη είναι μετέωρη και κινείται «περί το του κόσμου μέσον».
Περίπου εκατό χρόνια πριν από τους πυθαγόρειους φιλοσόφους Ικέτα και Εκφάντη, στους οποίους ο Κοπέρνικος αναγνωρίζει σε μια επιστολή του προς τον πάπα πως είχαν διατυπώσει τη θεωρία του ηλιοκεντρικού συστήματος, ο Αναξίμανδρος είχε πρώτος διατυπώσει τη θεωρία αυτή. Ο σπόρος που είχε σπείρει ο Θαλής αναπτύχθηκε απίστευτα με τον Αναξίμανδρο. Είναι ο πρώτος που κατασκεύασε γεωγραφικό χάρτη της τότε οικουμένης, και ο πρώτος που έγραψε πραγματεία φυσικής ιστορίας. Ο Θεμίστιος το τονίζει αυτό: «Ο Α­ναξίμανδρος τόλμησε πρώτος από όσους Έλληνες γνωρίζουμε να γράψει βιβλίο περί φύσης».
Ο Διο­γένης ο Λαέρτιος και ο Λατίνος συγγραφέας Πλί­νιος μας παρέχουν την πληροφορία ότι ο Ανα­ξίμανδρος είχε κατασκευάσει σφαίρα. Πρόκειται για την κατασκευή του πρώτου πλανητάριου του κόσμου, όπου ήταν σημειωμένες οι κινήσεις του Ηλίου και των πλανητών. Από τον Αναξίμανδρο επίσης γράφτηκε το πρώτο βιβλίο γεωμετρίας του κόσμου καθώς και το πρώτο βιβλίο γεωγραφίας.
Από τον Πλούταρχο επίσης γνωρίζουμε τη βιολο­γική θεωρία του Αναξίμανδρου για την προέλευση του ανθρώπου από τα ψάρια, η οποία ενέπνευσε τον Δαρβίνο και τους μεταγενέστερους βιολόγους.) Τρί­τος και τελευταίος, όπως φαίνεται, διευθυντής της σχολής ήταν ο Αναξιμένης, που επο­νομαζόταν Φυσικός, γιατί εξακολούθησε με ζήλο τις έρευνες του δασκάλου του, Αναξίμανδρου, επά­νω στα φυσικά φαινόμενα. Ελάχιστες πληροφορίες έχουν περισωθεί για το έργο του Αναξιμένη, αλλά από αυτές που υπάρχουν, φαίνεται ότι είχε βαδίσει ακριβώς πάνω στα χνάρια που είχε χαράξει ο μεγάλος του δάσκαλος των φυσικών επιστημών.
ΔΟΜΗ

Σάμιουελ Μορς

Ο Σάμιουελ Μορς (Samuel Finley Breese Morse, 27 Απριλίου 1791 - 2 Απριλίου 1872) ήταν Αμερικανός ζωγράφος και φυσικός, ο εφευρέτης του τηλέγραφου και του διεθνούς κώδικα που φέρει το όνομά του.
Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1791 στο Τσαρλστάουν της Μασαχουσέτης. Ήταν βορειοαμερικανικής καταγωγής. Σπούδασε ζωγραφική και γνώρισε αρκετή επιτυχία ως ζωγράφος ήταν μάλιστα και ένας από τους ιδρυτές της Εθνικής Ακαδημίας Ιχνογραφίας των ΗΠΑ. Εκτός από τη ζωγραφική, πολύ σοβαρά ασχολήθηκε ο Μορς με τη φυσική, όπου αφιέρωνε όλες τις ελεύθερες ώρες του.

Για πολύ διάστημα βασάνιζε το μυαλό του η σκέψη της δημιουργίας ενός μηχανήματος, που θα βοηθούσε στη μετάδοση διάφορων μηνυμάτων σε μεγάλη απόσταση. Τέλος κατάφερε με μεγάλη δυσκολία να κατασκευάσει την πρώτη τηλεγραφική συσκευή, την παρουσίαση της οποίας έκανε το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης το 1837. Τα αποτελέσματα από τη λειτουργία του πρώτου τηλέγραφου ήταν αρκετά ικανοποιητικά και αυτό ώθησε το αμερικανικό κογκρέσο να χρηματοδοτήσει τις παραπέρα έρευνες του Μορς για την τελειοποίηση της συσκευής.

Η πρώτη τηλεγραφική γραμμή ήταν ανάμεσα στην Ουάσινγκτον και τη Βαλτιμόρη. Γρήγορα διαδόθηκε το σύστημα αυτό σε όλα τα κράτη. Στην Ελλάδα ο πρώτος τηλέγραφος λειτούργησε στα 1859. Η λειτουργία του τηλέγραφου στηρίζεται πάνω στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα.

Για την ευκολότερη χρήση του τηλέγραφου σε διεθνή κλίμακα, ο Μορς εφηύρε και ειδικό αλφάβητο, το αλφάβητο Μορς, γνωστό και ως Κώδικας Μορς. Το αλφάβητο αυτό δεν έχει γράμματα αλλά τελείες και παύλες που συνδυαζόμενα αντιστοιχούν στα γράμματα του αλφαβήτου και στους αριθμούς 0-9. Και οι στιγμές (τελείες) και οι άλλες γραμμές (παύλες) αντιστοιχούν σε ηλεκτρικά κύματα. Η διάρκεια της στιγμής λαμβάνεται ως μονάδα. Χρονικά, η στιγμή (τελεία) αντιστοιχεί στο 1/6 του δευτερολέπτου. Η γραμμή έχει διάρκεια τρεις φορές μεγαλύτερη (δηλαδή μισό δευτερόλεπτο). Η απόσταση μεταξύ των λέξεων είναι ίση με επτά στιγμές. Η απόσταση μεταξύ των γραμμάτων είναι ίση με τρεις στιγμές, η απόσταση μεταξύ των ίδιων γραμμάτων είναι ίση με μια στιγμή. Με τον οπτικό τηλέγραφο μπορούμε να δούμε το σήματα Μορς, που μεταδίδονται με οπτικά μέσα.

Ο Μορς απεβίωσε στις 2 Απριλίου του 1872.

οι ευεργετικές ιδιότητες του γιαουρτιού

Ποιές είναι οι ευεργετικές ιδιότητες του γιαουρτιού

Είναι άριστη πηγή ζωικών πρωτεϊνών υψηλής βιολογικής αξίας

Το γιαούρτι είναι ένα γαλακτοκομικό προϊόν που παράγεται ύστερα από ζύμωση του γάλακτος με ειδικά οξυγαλακτικά βακτήρια. Τα βακτήρια αυτά είναι ένας συνδυασμός γαλακτικού βακίλλου (Lactobacillus bulgaricus) και ενός γαλακτικού στρεπτοκόκκου (Streptococcus thermophilus),τα οποία δρώντας από κοινού προκαλούν την πήξη του γάλακτος και διαμορφώνουν τα ιδιαίτερα γευστικά χαρακτηριστικά του γιαουρτιού.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι χάρη στα βακτήρια αυτά, τα οποία περιέχονται σε μεγάλο πληθυσμό (δεκάδες εκατομμύρια) σε κάθε γραμμάριο γιαουρτιού και γενικότερα εξ αιτίας των μεταβολών που επέρχονται στο γάλα από τη ζύμωση που προκαλούν τα βακτήρια αυτά, το γιαούρτι δεν είναι μόνο ένα άριστο τρόφιμο, καλύτερο και από το γάλα από το οποίο παράγεται, αλλά έχει και γενικότερες «ευεργετικές» επιδράσεις στην υγεία αυτού που την καταναλώνει. Τις επιδράσεις αυτές πολλοί επιστήμονες δεν διστάζουν να τις χαρακτηρίσουν και ως θεραπευτικές.

Ως τρόφιμο το γιαούρτι θεωρείται ισάξιο και σε ορισμένα σημεία καλύτερο από το γάλα από το οποίο προέρχεται. Πράγματι το γιαούρτι είναι άριστη πηγή ζωικών πρωτεϊνών υψηλής βιολογικής αξίας, η οποία εκτιμάται (με κλίμακα το 100} σε 87% σε σύγκριση με 84% του γάλακτος και 75% περίπου εκείνης των πρωτεϊνών του κρέατος. Επιπλέον, οι πρωτεΐνες του γιαουρτιού είναι περισσότερο εύπεπτες από εκείνες του γάλακτος, γεγονός που αποδίδεται στις μεταβολές που προκαλούνται κυρίως από τη ζύμωση.

Σε σχέση με τα σάκχαρα, το γιαούρτι περιέχει κυρίως το γαλακτοσάκχαρο (λακτόζη) το οποίο σε ένα ποσοστό 30-40% έχει ζυμωθεί από τα βακτήρια και έχει μετατραπεί σε γαλακτικό οξύ και άλλα προϊόντα (αλδευδες, κετόνες κτλ.). Το γεγονός αυτό ενώ δεν μειώνει ουσιαστικά τη θρεπτική αξία του γιαουρτιού, μειώνει τον αριθμό των θερμίδων -κάτι που επιδιώκεται στη σύγχρονη διαιτητική.

Από άποψη βιταμινών, το γιαούρτι θεωρείται εξίσου καλή πηγή με το γάλα. Το ίδιο συμβαίνει και με το ασβέστιο στο οποίο είναι πλούσιο και μπορεί ένα άτομο να καλύψει το 50% των ημερήσιων αναγκών του σε ασβέστιο εάν καταναλώσει 230-250 γρ.

Ως προς τις ευεργετικές επιδράσεις του γιαουρτιού στην υγεία είναι γνωστό ότι:

α) Το γαλακτικό οξύ που περιέχεται στο γιαούρτι τονώνει την κινητικότητα του εντέρου, προκαλεί αύξηση των γαστρικών εκκρίσεων, αυξάνει την πεπτικότητα της καζεΐνης και ευνοεί την απορρόφηση του ασβεστίου από το έντερο.

β) Τα βακτήρια του γιαουρτιού έχει αποδειχτεί ότι συμβάλλουν στην καλή λειτουργία του εντέρου και το προφυλάσσουν από διάφορα παθογόνα βακτήρια που μπορούν να προκαλέσουν εντερίτιδες. Ιδιαίτερα ευεργετική είναι η κατανάλωση όταν ένα άτομο παίρνει αντιβιοτικά.

γ) Η κατανάλωση γιαουρτιού μειώνει τη χοληστερίνη του αίματος και αυτό αποδίδεται σε κάποια αντιχοληστερινική ουσία που παράγεται από τα βακτήρια του γιαουρτιού.

δ) Το γιαούρτι γίνεται καλύτερα ανεκτό από άτομα που παρουσιάζουν αλλεργία στο γάλα ή ο οργανισμός τους δεν ανέχεται τη λακτόζη.

Συμπερασματικά μπορεί να ειπωθεί ότι το γιαούρτι είναι ένα άριστο τρόφιμο, για κάθε ηλικία, πέπτεται εύκολα και σε μικρό χρόνο (ποσότητα 300 γραμμαρίων πέπτεται μέσα σε μια ώρα) και έχει ευεργετικές επιδράσεις στην υγεία και ιδιαίτερα στην καλή λειτουργία του εντέρου.

iator.gr

Μαρία Σιμπίλα Μέριαν

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/04/Maria-Sibylla-Merian.html
Μαρία Σιμπίλα Μέριαν

Maria Sibylla Merian (2, Απριλίου 1647 - 13 Ιανουαρίου 1717) ήταν μία φυσιοδίφης και εικονογράφος η οποία μελέτησε τα φυτά και τα έντομα και έκανε λεπτομερείς πίνακες γι 'αυτα. Λεπτομερείς παρατηρήσεις και τεκμηρίωση για την μεταμόρφωση της πεταλούδας την κάνει μια σημαντική αν και όχι γνωστή, για την συμβολή της στην εντομολογία.
Η Μαρία Σιμπίλα Μέριαν μεγάλωσε και γεννήθηκε στην στη Γερμανία στις 2 Απριλίου του 1647, από Ελβετούς γονείς. Από μικρή έμαθε να ζωγραφίζει, να σχεδιάζει, να αναμιγνύει χρώματα κτλ. Αυτό το καλλιτεχνικό της ταλέντο το αξιοποίησε αρχίζοντας μια δική της επιχείρηση με υφάσματα, αντί να ακολουθήσει, όπως συνηθιζόταν, το επάγγελμα του συζύγου της. Η συμβολή της στην επιστήμη και μάλιστα στην εντομολογία σχετίζεται με την παρατηρητικότητά της και την ικανότητα να απεικονίζει.
Παρακολουθώντας ένα θέμα μη δημοφιλές για την εποχή της, τα έντομα, εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο σχετικά με τη μεταμόρφωση των καμπιών σε πεταλούδες και έλαβε θετικές κριτικές, μιας και οικονομικά προσέφερε χρήσιμες πληροφορίες για την καλλιέργεια εντόμων όπως οι μεταξοσκώληκες. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν ήταν πρωτοποριακή μόνο ως προς αυτήν της την ενασχόληση.
Στα σαράντα της εγκατέλειψε τον άντρα της και έφυγε μαζί με τη μητέρα και τις κόρες της για το Σουρινάμ, ολλανδική αποικία στη Νότιο Αμερική. Εκεί παρατήρησε, απεικόνισε και εξέδωσε βιβλίο σχετικά με τα ζώα και τα φυτά της περιοχής. Ταυτόχρονα, άσκησε κριτική για τη σκλαβιά των ιθαγενών πληθυσμών και την απάνθρωπη συμπεριφορά των ευρωπαίων. Το έργο της ξεχάστηκε μέχρι τον 20ο αιώνα οπότε την τίμησαν στη Γερμανία.
Το πρώτο της βιβλίο, Neues Blumenbuch (Νέο βιβλίο των λουλουδιών), εμφανίστηκε σε τρία μέρη το 1675-80. Τα σχέδια των ενιαίων λουλούδιων ή στεφάνια λουλουδιών χρησιμεύαν ως πρότυπα για ερασιτέχνες ζωγράφους ή κεντήματα για κυρίες. Το βιβλίο συνέχισε μια παράδοση παρόμοιων έργων του εκδοτικού οίκου του πατέρα της.

Αποκάλυψη

Ονορέ-Γκαμπριέλ Ρικετί, κόμης ντε Μιραμπώ

Ο Ονορέ-Γκαμπριέλ Ρικετί, κόμης ντε Μιραμπώ (Honoré Gabriel Riqueti, Compte de Mirabeau, 1749 - 1791), αποκαλούμενος Μιραμπώ, ήταν Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός, από τις σπουδαιότερες μορφές στο πρώτο στάδιο της Γαλλικής επανάστασης του 1789.

Πριν από την έναρξη της Γαλλικής επανάστασης είχε εμπλακεί σε πολλά σκάνδαλα και είχε καταστρέψει την υπόληψή του. Παρ 'όλα αυτά, ανέβηκε στην κορυφή της γαλλικής πολιτικής ιεραρχίας κατά τα έτη 1789-1791, ονομάστηκε «ρήτορας του λαού» και «πυρσός της Προβηγκίας» και παραμένει το πρώτο σύμβολο της κοινοβουλευτικής ευγλωττίας στη Γαλλία.

Αν και μέλος της αριστοκρατίας, διακρίθηκε ως βουλευτής της Τρίτης Τάξης στη Συνέλευση των Γενικών Τάξεων. Επιτυχημένος ρήτορας, ήταν ο ηγέτης των μετριοπαθών μεταξύ των επαναστατών, ευνοώντας μια συνταγματική μοναρχία στα πρότυπα της Μεγάλης Βρετανίας. Όταν πέθανε (από φυσικά αίτια) ήταν ένας μεγάλος εθνικός ήρωας. Η μεταγενέστερη όμως ανακάλυψη ότι ήταν επ' αμοιβή μυστικοσύμβουλος του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ από το 1790 προκάλεσε τη μεταθανάτια αποκαθήλωσή του.

Οι ιστορικοί έχουν διαφορετικές απόψεις για το το αν ήταν ένας μεγάλος ηγέτης ο οποίος σχεδόν έσωσε το έθνος από την Τρομοκρατία, ένας δημαγωγός χωρίς πολιτικές ή ηθικές αξίες ή ένας προδότης στην υπηρεσία του εχθρού.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Μιραμπώ γεννήθηκε στο Μπινιόν, κοντά στο Νεμούρ, και ήταν πρωτότοκος γιος του οικονομολόγου Βικτόρ Ρικετί, μαρκησίου ντε Μιραμπώ, και της Μαρί-Ζενεβιέβ ντε Βασάν. Ήταν εκ γενετής χωλός. Όταν ήταν τριών ετών προσεβλήθη από ευλογιά που τού άφησε για πάντα σημάδια στο πρόσωπο. Είχε τεράστιο κεφάλι, τόσο που έλεγαν ότι ήταν υδροκέφαλος. Παρ' όλη του την ασχήμια όμως ήταν σαγηνευτικός και είχε μεγάλη επιτυχία στις γυναίκες.

Ο πατέρας του ήταν πολύ αυστηρός και ο μικρός Μιραμπώ πολύ απείθαρχος, έτσι οι σχέσεις τους ήταν πάντα τεταμένες. Σε ηλικία 15 χρόνων, ο πατέρας του τον έστειλε να σπουδάσει στο Παρίσι, κοντά σε έναν αυστηρό δάσκαλο-αββά. Στα 18 του, τον έστειλε να καταταχθεί στο ιππικό, ελπίζοντας ότι η στρατιωτική πειθαρχία θα τον διόρθωνε. Η έκλυτη συμπεριφορά του, ωστόσο, οδήγησε τον πατέρα του να τον φυλακίσει στο Ιλ ντε Ρε με γραπτή εντολή, που επέτρεπε φυλάκιση χωρίς δίκη. Απελευθερώθηκε το 1769 για να υπηρετήσει ως ανθυπολοχαγός στην Κορσική, όπου και διακρίθηκε.

Το 1772 νυμφεύθηκε μια πλούσια κληρονόμο και συμφιλιώθηκε με τον πατέρα του, αλλά τα χρέη και η γενική συμπεριφορά του ώθησαν τον πατέρα του να τον στείλει πάλι αρκετές φορές στη φυλακή. Κατά τη διάρκεια μιας φυλάκισης πήρε άδεια για να επισκεφθεί την κοντινή πόλη Πονταρλιέ, όπου σχετίστηκε με τη Σοφί, νεαρή σύζυγο υπέργηρου κυρίου, και το έσκασαν στην Ελβετία και ύστερα στην Ολλανδία, όπου, το 1777, συνελήφθησαν. Στο Πονταρλιέ είχαν καταδικασθεί ερήμην, η Σοφία σε περιορισμό σε ένα μοναστήρι για μοιχεία και ο Μιραμπώ σε θάνατο για αποπλάνηση και απαγωγή. Γλίτωσε την εκτέλεση μπαίνοντας για μία ακόμη φορά στη φυλακή. Κατά τη διάρκεια της φυγής του, δημοσίευσε το Δοκίμιο για τον Δεσποτισμό (Essai sur le despotisme, 1776), όπου κατήγγειλε την αυθαιρεσία της βασιλικής εξουσίας.

Κατά την τριετή φυλάκισή του 1777-1780 στο κάστρο της Βενσέν έγραψε τις Επιστολές στη Σοφία, ερωτικά έργα και το δοκίμιο Περί των ενσφραγίστων διαταγών και των κρατικών φυλακών.

Απαρνήθηκε την αριστοκρατική κοινωνία στην οποία ανήκε και έζησε τυχοδιωκτικά ως τα 40 του χρόνια: με σκάνδαλα, γνωριμίες και συγκρούσεις με εξέχουσες προσωπικότητες, μονομαχίες (κυρίως με απατημένους συζύγους), χαρτοπαιξία και κυρίως με χρέη. H σύζυγός του τον χώρισε, η Σοφί αυτοκτόνησε. Οι δραστηριότητές του απαιτούσαν πολλά ταξίδια: Λονδίνο, Βερολίνο, όπου είχε αναλάβει μυστική αποστολή. Αυτή την εποχή έγραψε μερικές πραγματείες, όπως Καταγγελία της τοκογλυφίας, Περί της πρωσικής ηγεμονίας επί του Φρειδερίκου του Μεγάλου, Μυστική ιστορία της Αυλής του Βερολίνου, που προκάλεσε σκάνδαλο, κ.α.

Η εποχή της Μελισσάνθης

Η εποχή της Μελισσάνθης (έργο 37) είναι μουσικό έργο του Μάνου Χατζιδάκι, αυτοβιογραφικού χαρακτήρα, σε ποίηση του ιδίου του συνθέτη. Το έργο αναφέρεται στην εποχή της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς (1944) και στα γεγονότα που την σημάδεψαν.

ΔημιουργίαΗ απελευθέρωση κατέχει κεντρική θέση στην πολιτική σκέψη του Μάνου Χατζιδάκι. Πιθανολογείται ότι ο Χατζιδάκις είχε συλλάβει ήδη από εκείνη την εποχή την ιδέα αυτού του έργου. Ωστόσο, η πρώτη εικόνα του έργου σχηματίζεται το 1965, όταν ο Χατζιδάκις γράφει το ποίημα «Η Εποχή της Μελισσάνθης», που περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή «Μυθολογία». Τα κεντρικά μέρη του ποιήματος αυτού θα αποτελέσουν τον πυρήνα του μουσικού έργου, το οποίο ο συνθέτης ξεκίνησε να συνθέτει το 1970, στην Αμερική. Η Εποχή της Μελισσάνθης απασχόλησε τον Χατζιδάκι επί μία δεκαετία - περισσότερο από κάθε άλλο έργο του, μετά την «Αμοργό». Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1980 στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, και κυκλοφόρησε το ίδιο έτος σε διπλό άλμπουμ από τη δισκογραφική εταιρία ΝΟΤΟΣ της Lyra. Η εικονογράφηση του εξώφυλλου και εσώφυλλου είναι έργο του Γιώργου Σταθόπουλου. Η ηχογράφηση έγινε στο studio 1 της «Columbia» από τον ηχολήπτη Στέλιο Γιαννακόπουλο. Στο remixing έγινε ειδική επεξεργασία της χορωδίας του κομματιού της Δ΄ πλευράς «Ο επιτάφιος» και ο Μάνος Χατζιδάκης ρύθμιζε τη στάθμη του μπουζουκιού.

Το αστείο (αποσπάσματα) - ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ

ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ (Γεννήθηκε 1 Απριλίου του 1929 )

Το αστείο (αποσπάσματα)
Έχουν να λένε για τον κεραυνοβόλο έρωτα· είμαι βέβαιος πως η αγάπη έχει κλίση να δημιουργεί τον δικό της μύθο· δεν θέλω λοιπόν να υποστηρίξω, πως ήταν μια κεραυνοβόλα αγάπη· αλλά οπωσδήποτε ήταν κάτι το ξεχωριστό· την καθαυτό ουσία της ύπαρξης της Λουτσίας, ή —αν θέλω νάμαι πιο ακριβής— την ουσία αυτού, που ήταν η Λουτσία μετά για μένα, την κατάλαβα, την ένιωσα, την είδα αμέσως· η Λουτσία που έφερε τον εαυτό της, όπως φέρνουν στους ανθρώπους μια φανερή αλήθεια.

Την κοιτούσα, πρόσεχα το ακαθόριστο επαρχιώτικό της χτένισμα, πρόσεχα το γκρίζο της μαντό, φτωχό και τριμμένο και ίσως λιγάκι κοντό· πρόσεχα το αφάνταστα όμορφο και καθαρό πρόσωπό της· αιστάνθηκα πως το κορίτσι αυτό κλείνει μέσα του μια γαλήνη, απλότητα και μετριοφροσύνη και πως όλα αυτά είναι αξίες που χρειάζομαι· μου φάνηκε, πως είμαστε πολύ κοντά ο ένας στον άλλον· πως έχουμε και οι δυο το μυστηριώδες δώρο της φυσικότητας· μου φάνηκε, πως αρκεί μόνο να πάω κοντά της και να της μιλήσω κι αμέσως τη στιγμή που θα με αντικρύσει στο πρόσωπο, θα μου χαμογελάσει, λες και ξαφνικά στάθηκε μπροστά της αδερφός, που έχει να τον δει εδώ και μερικά χρόνια.

Η Λουτσία έπειτα σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε στο ρολόι που ήταν απέναντι. (ακόμα κι αυτή της την κίνηση την έχω αποτυπώσει στη θύμησή μου· μια κίνηση κοπέλας που δεν έχει μαζί της ρολόι και εντελώς τυχαία κάθεται απέναντι στο μεγάλο ρολόι). Σηκώθηκε και τράβηξε προς τον κινηματογράφο· ήθελα να την σταματήσω· δεν μου έλειπε το θάρρος, αλλά ξαφνικά μου έλειπαν τα λόγια· είχα βέβαια το στήθος γεμάτο με συναισθήματα, αλλά στο κεφάλι μου δεν υπήρχε ούτε μια συλλαβή· προχώρησα πίσω της ως τη μικρή αίθουσα που ήταν το ταμείο κι απ' όπου φαινόταν η σάλα του κινηματογράφου τελείως άδεια. […]

Στο μεταξύ η κοπέλλα πέρασε μέσα· την ακολούθησα από πίσω. Στην σχεδόν άδεια σάλα, τα αριθμημένα εισιτήρια χάσαν την έννοιά τους κι ο καθένας καθόταν όπου ήθελε· προχώρησα προς την αράδα της Λουτσίας και κάθησα δίπλα της. Ύστερα άρχισε να παίζει μουσική από φθαρμένους δίσκους, τα φώτα στη σάλα έσβυσαν και στην οθόνη άρχισαν οι ρεκλάμες.

Η Λουτσία έπρεπε να αντιλήφθηκε, πως δεν είναι σύμπτωση που κάθεται δίπλα της ένας στρατιώτης και μάλιστα με μαύρα διακριτικά, ασφαλώς όλο αυτό το διάστημα πρόσεξε κι αιστάνθηκε την παρουσία μου […]

[πηγή: Μίλαν Κούντερα, Το αστείο, μτφρ. Ανδρέα Τσακάλη, εκδ. Κάλβος, Αθήνα 1971, σ. 79-80]

http://digitalschool.minedu.gov.gr/

Πιέτρο ντελα Βάλλε

Ο Πιέτρο ντελα Βάλλε, γνωστός και ως Πιέτρο Πελλεγρίνο, (2 Απριλίου, 1586– 21 Απριλίου, 1652) ήταν Ιταλός περιηγητής, που αφιέρωσε ένα σημαντικό τμήμα των περιηγήσεών του στην Ασία και την Αίγυπτο.

Γεννήθηκε στη Ρώμη στους κόλπους πλούσιας οικογένειας ευγενών. Ιδιαίτερα καλλιεργημένος για την εποχή του γνώριζε Λατινικά, αρχαία Ελληνικά, είχε μελετήσει την ελληνική μυθολογία και τη Βίβλο. Φαίνεται πως οι περιηγήσεις του ξεκίνησαν ως εναλλακτική λύση στην αυτοκτονία, εξαιτίας ερωτικής απογοήτευσης, καθ υπόδειξιν του καθ. της Ιατρικής στη Νάπολη, του Μάριο Σιπάνο[εκκρεμεί παραπομπή]. Ταξίδεψε αρχικά στη Τύνιδα και από εκεί διαδοχικά στην Κωνσταντινούπολη, τη Ρόδο και τους Αγίους τόπους (1614), όπου παρέμεινε αρκετά για να αποκτήσει καλή γνώση της Τουρκικής και κάποια γνώση της Αραβικής. Το 1615 μετέβη στην Αλεξάνδρεια και μετά από μια περιήγηση στο όρος Σινά εγκατέλειψε το Κάιρο με δύο πορτραίτα Φαγιούμ στις αποσκευές του για να λάβει μέρος στον εορτασμό του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ

Κατόπιν ταξίδεψε προς τη Βαγδάτη για να συναντήσει μια Σύρια χριστιανή πριγκίπισσα ονόματι Μάανι, η οποία δυστυχώς πέθανε το 1621. Με τη συνοδεία της συζύγου του πέρασε στο Ισπαχάν το καλοκαίρι του 1618, όπου συνάντησε τον Σάχη Αμπάς, στη διάρκεια μιας εκστρατείας του στη βόρειο Περσία τον οποίο και ακολούθησε επισκεπτόμενος περιοχές της Κασπίας. To 1623 με το αγγλικό πλοίο Whale κατάφερε εν τω μέσω του περσοτουρκικού πολέμου να φθάσει στο Γαμπρούν και Σουράτ, από όπου συνέχισε την περιοδεία του στην Ινδία. Στο δρόμο της επιστροφής πέρασε από το Χαλέπι στον κόλπο της Αλεξανδρέττας και με γαλλικό πλοίο στην Κύπρο και από εκεί μετέβη στη Μάλτα, τη Σικελία απ΄ όπου μέσω Νάπολης επέστρεψε στη Ρώμη, όπου τον υποδέχθηκε με τιμές ο Πάπας Ουρβανός Η΄.

Ο Πιέτρο Πελλεγρίνο παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, τη γεωργιανή ευγενή Μαριούτσια ντε Ζιμπά (Mariuccia Tinatin de Ziba), υιοθετημένη κόρη της πρώτης του συζύγου. Πέθανε στη Ρώμη στις 21 Απριλίου 1652. Κατέγραψε εκτενείς σημειώσεις και εντυπώσεις από την μεγάλη του αυτή περιοδεία τις οποίες εξέδωσαν οι γιοι του λίγο αργότερα του θανάτου του.

"Funeral Oration on his Wife Maani", (Επικήδειος της συζύγου του Μάανι) (1627)
Account of Shah Abbas (Αφήγηση του Σάχη Αμπάς) (1628)
The Travels in Persia (Τα ταξίδια στην Περσία) (2 μέρη) εκδόθηκαν από τους γιους του το 1658 και το τρίτο μέρος (Ινδία) το 1663.
http://el.wikipedia.org/wiki/Πιέτρο_ντελα_Βάλλε

Εμίλ Ζολά

Εμίλ Ζολά

Ο Εμίλ Ζολά (Émile Édouard Charles Antoine Zola, 2 Απριλίου 1840 – 29 Σεπτεμβρίου 1902) ήταν Γάλλος συγγραφέας, ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος της λογοτεχνικής σχολής του νατουραλισμού και σημαντικός παράγοντας της ανάπτυξης του θεατρικού νατουραλισμού. Έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην πολιτική φιλελευθεροποίηση της Γαλλίας και στην απαλλαγή του λοχαγού Άλφρεντ Ντρέιφους, ο οποίος κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε άδικα, γεγονός που συνοψίζεται στη διάσημη ανοιχτή επιστολή του με τίτλο "Κατηγορώ". Ο Εμίλ Ζολά ήταν υποψήφιος για Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1901 και το 1902. Το έργο του Εμίλ Ζολά ξεχώρισε όχι μόνο αναδεικνύοντας το ρεύμα του νατουραλισμού, αλλά πρωτίστως επειδή άσκησε τεράστια κοινωνική επιρροή με το έργο και τις παρεμβάσεις του.



Η ζωή του

Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 2 Απριλίου του 1840. Μία από τις πρώτες παιδικές αναμνήσεις του Εμίλ Ζολά ήταν η θύμηση μίας μεγάλης γιορτής που έκανε ο πατέρας του, στην Αιξ-αν-Προβάνς της Γαλλίας το 1844, επ' ευκαιρία των εγκαινίων ενός υδραγωγείου που είχε αναλάβει. Αλλά δεν πήγαιναν πάντα καλά οι δουλειές του κυρίου Ζολά. Όταν πέθανε δύο χρόνια αργότερα, άφησε σχεδόν απένταρους τη γυναίκα του και τον εξάχρονο γιο του.

Τα παιδικά χρόνια του Εμίλ πέρασαν μέσα στη δυστυχία και τη μιζέρια. Το σχολείο που πήγαινε ήταν τόσο φτωχό και είχε τόσους λίγους δασκάλους, που χωρίς να διαβάζει πολύ ο μικρός Ζολά έβγαλε μ' ευκολία τις πρώτες τάξεις. Η μοναδική χαρά και η πραγματική μόρφωση που πήρε από το σχολείο, ήταν η στενή του φιλία με δύο συμμαθητές του. Ο ένας από αυτούς ήταν ο Πωλ Σεζάν, ο μετέπειτα διάσημος ζωγράφος.

Ο Εμίλ, ο Πωλ και το άλλο παιδί ήταν αχώριστοι. Πάντα και οι τρεις μαζί περνούσαν τον καιρό τους τριγυρνώντας στις εξοχές και πάντα κουβαλούσαν στα σακίδιά τους, εκτός από το φτηνό κολατσιό τους, και το βιβλίο κάποιου διάσημου Γάλλου συγγραφέα.

Όταν ο Ζολά έγινε 18 ετών πήρε μία υποτροφία για το Παρίσι και πήγε με τη μητέρα του να μείνει εκεί. Η μητέρα του ήθελε να τον δει νομικό, ωστόσο εκείνος απέτυχε να περάσει τις απαιτούμενες εξετάσεις δύο χρόνια αργότερα και έφυγε από τη σχολή.

Πέρασε δύσκολα χρόνια γεμάτα στερήσεις και κακουχίες. Ζούσε σε μία κρύα σκοτεινή σοφίτα και συχνά το μοναδικό φαγητό του ήταν επί εβδομάδες ξερό ψωμί και λάδι. Έπειτα άρχισε να ασχολείται με το γράψιμο, εργαζόμενος στο κρεβάτι για να ζεσταίνεται και κρατώντας ένα κερί στο αριστερό του χέρι για να βλέπει.

Στο τέλος ένας φίλος του πατέρα του φρόντισε να μπει κλητήρας σ' ένα εκδοτικό οίκο. Αν και ο μισθός του ήταν μικρός, μπόρεσε να νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα και να εγκατασταθεί εκεί με τη μητέρα του και αργότερα με τη γυναίκα του. Κατόπιν άρχισε να αρθρογραφεί σε εφημερίδες σχετικά με τη λογοτεχνία, την τέχνη και την πολιτική. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι θέσεις του κατά του Ναπολέοντα Γ΄ και του ιερατείου. Έτσι, μέσα σ' ένα χρόνο, τα έσοδά του αυξήθηκαν χάρη στα άρθρα που έστελνε σε εφημερίδες και στο πρώτο του βιβλίο.

Το πρώτο του έργο δημοσιεύτηκε πριν κλείσει τα 24 του χρόνια. Τρία χρόνια αργότερα παρουσίασε ένα δεύτερο μυθιστόρημα. Η επιτυχία του αυτή τον ενθάρρυνε και αποφάσισε στα 27 του χρόνια να εγκαταλείψει τη δουλειά του κλητήρα και να κερδίσει το ψωμί του μόνο από την πέννα του. Την επόμενη χρονιά, ο άσημος ακόμα νεαρός συγγραφέας πρότεινε σε έναν πλούσιο εκδότη να του δώσει μία προκαταβολή για να μπορέσει να βγάλει μία σειρά 20 μυθιστορημάτων που αφορούσαν τη γαλλική ζωή. Έτσι, μετά το πρώτο σημαντικό μυθιστόρημά του, Τερέζ Ρακέν (1867), ξεκίνησε μία σειρά έργων με τίτλο «Οι Ρουγκόν-Μακάρ. Φυσική και κοινωνική ιστορία μιας οικογένειας υπό την Β΄ Αυτοκρατορία» (Les Rougon-Macquart. Histoire naturelle et sociale d'une famille sous le Second Empire), όπου περιλαμβάνονται περισσότερα από τα μισά μυθιστορήματά του, θέλοντας να αναλύσει με διεισδυτική κριτική ματιά τις πτυχές της τότε γαλλικής κοινωνίας. Σε αυτή τη σειρά συγκαταλέγεται Η ταβέρνα (1877), ένα αριστούργημα το οποίο εμβαθύνει στο φαινόμενο του αλκοολισμού και της φτώχειας στην εργατική τάξη. Επίσης, η Νανά (1880), που με τη συμβολική μορφή μιας πόρνης η οποία διαφθείρει την παριζιάνικη ελίτ, δηλώνεται η κατάπτωση της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον, με το Ζερμινάλ (1885) —το καλύτερο ίσως έργο του— έστρεψε τον προβολέα στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας των ανθρακωρύχων. Η Πτώση είναι το προτελευταίο μυθιστόρημα αυτής της σειράς, η οποία ολοκληρώθηκε το 1893.

Τον ίδιο καιρό είχε δημιουργηθεί μία ομάδα νεαρών λογοτεχνών που αυτοαποκαλούνταν "νατουραλιστές" και θεωρούσαν τον Ζολά δάσκαλό τους, γιατί πρώτος εκείνος είχε χρησιμοποιήσει τη λέξη "νατουραλισμός" για να εξηγήσει τη ρεαλιστική μορφή που έδινε στα έργα του. Το 1880 ο Εμίλ Ζολά ήταν πλέον μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της λογοτεχνικής αστικής τάξης και διοργάνωνε πολιτιστικά δείπνα με τον Γκυ ντε Μωπασσάν, τον Ζορίς-Καρλ Υσμάν και άλλους συγγραφείς στην πολυτελή βίλα του (αξίας 300.000 φράγκων) στο Μεντάν κοντά στο Παρίσι.

Το άρθρο του Ζολά "Κατηγορώ!"

Στη συνέχεια, από τη βαθυστόχαστη καταγραφή των κοινωνικών προβλημάτων στράφηκε στη σοσιαλιστική ουτοπία με δύο τριλογίες του, Οι τρεις πόλεις και Τα τέσσερα Ευαγγέλια, με τη δεύτερη να μένει ανολοκλήρωτη. Το 1898, διάσημος πια και σεβαστός, ο Ζολά έμελλε να συνταράξει συθέμελα τη γαλλική κοινωνία και να διακινδυνεύσει τη σταδιοδρομία του καθώς ανακατεύτηκε στην περίφημη υπόθεση Ντρέιφους, που έκανε πάταγο εκείνη την εποχή. Ήταν ο μόνος που υπερασπίστηκε το Ντρέιφους στέλνοντας ανοιχτή επιστολή στο Γάλλο πρόεδρο, η οποία δημοσιεύτηκε στις 13 Ιανουαρίου του 1898 στο εξώφυλλο της παριζιάνικης καθημερινής εφημερίδας L'Aurore, του Ζωρζ Κλεμανσώ, υπό τον τίτλο “Κατηγορώ!”. Ο Ζολά ξεσκέπασε μία μηχανορραφία που κόστισε την ελευθερία στο στρατιωτικό Άλφρεντ Ντρέιφους εξαιτίας του αντισημιτισμού του Υπουργείου Αμύνης. Το γράμμα αυτό προκάλεσε αίσθηση σε όλο τον κόσμο. Η πρόθεση του Ζολά ήταν να κατηγορηθεί ο ίδιος για συκοφαντική δυσφήμιση ώστε να δημοσιοποιήσει τα νέα αποδεικτικά στοιχεία προς στήριξη του Ντρέιφους Την αποκάλυψη ακολούθησαν δραματικά γεγονότα. Πολλές γαλλικές εφημερίδες τον χτύπησαν, μποϊκόταραν τα βιβλία του και ο ίδιος μόλις κατόρθωσε να σωθεί από τη μανία του όχλου δραπετεύοντας στην Αγγλία. Το γράμμα του όμως έφερε το αποτέλεσμα που ήθελε. Έγινε αναθεώρηση της δίκης και ο Ντρέιφους αποδείχτηκε αθώος, γεγονός που οδήγησε και στη μεταρρύθμιση του συστήματος, συμπεριλαμβανομένου του χωρισμού εκκλησίας και κράτους.

Το 1902 ο Ζολά απεβίωσε, λόγω δηλητηρίασης από τις αναθυμιάσεις της σόμπας στην κρεβατοκάμαρά του. Στην κηδεία του θρήνησαν όχι μόνο οι Γάλλοι, αλλά κι όλος ο κόσμος.

------------------------------


Το έργο του


Το έργο του ξεχώρισε όχι μόνο αναδεικνύοντας το ρεύμα του νατουραλισμού, αλλά πρωτίστως επειδή άσκησε τεράστια κοινωνική επιρροή με το έργο και τις παρεμβάσεις του. Η μητέρα του ήθελε να τον δει νομικό, ωστόσο εκείνος απέτυχε να περάσει τις απαιτούμενες εξετάσεις. Έτσι, πρώτα εργάστηκε ως γραμματέας, μετά στο τμήμα πωλήσεων ενός εκδοτικού οίκου. Κατόπιν άρχισε να αρθρογραφεί σε εφημερίδες σχετικά με τη λογοτεχνία, την τέχνη και την πολιτική. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι θέσεις του κατά του Ναπολέοντα και του ιερατείου.

Μετά το πρώτο σημαντικό μυθιστόρημά του Τερέζ Ρακέν (1867), ξεκίνησε μια σειρά έργων με τον τίτλο “Λε Ρουγκόν Μακάρ” (Les Rougon-Macquart. Histoire naturelle et sociale d'une famille sous le Second Empire [Ρουγκόν-Μακάρ. Φυσική και κοινωνική ιστορία μιας οικογένειας υπό την Β΄ Αυτοκρατορία]), όπου περιλαμβάνονται περισσότερα από τα μισά μυθιστορήματά του, θέλοντας να αναλύσει με διεισδυτική κριτική ματιά τις πτυχές της τότε γαλλικής κοινωνίας. Σε αυτή τη σειρά συγκαταλέγεται Η ταβέρνα (1877), ένα αριστούργημα το οποίο εμβαθύνει στο φαινόμενο του αλκοολισμού και της φτώχειας στην εργατική τάξη. Επίσης, η Νανά (1880), που, με τη συμβολική μορφή μιας πόρνης η οποία διαφθείρει την παριζιάνικη ελίτ, δηλώνεται η κατάπτωση της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον, με το Ζερμινάλ (1885)—το καλύτερο ίσως έργο του—έστρεψε τον προβολέα στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας των ανθρακωρύχων.

Στη συνέχεια, από τη βαθυστόχαστη καταγραφή των κοινωνικών προβλημάτων στράφηκε στη σοσιαλιστική ουτοπία με δύο τριλογίες του, Οι τρεις πόλεις και Τα τέσσερα Ευαγγέλια, με τη δεύτερη να μένει ανολοκλήρωτη. Στα τελευταία του χρόνια έμελλε να συνταράξει συθέμελα τη γαλλική κοινωνία με την ανοιχτή επιστολή του προς τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η οποία δημοσιεύτηκε στο εξώφυλλο της εφημερίδας L'Aurore υπό τον τίτλο “Κατηγορώ!” (1898). Ξεσκέπαζε μια μηχανορραφία που κόστισε την ελευθερία στον στρατιωτικό Άλφρεντ Ντρέιφους εξαιτίας του αντισημιτισμού του Υπουργείου Αμύνης. Την αποκάλυψη ακολούθησαν δραματικά γεγονότα που κατέληξαν όχι απλώς στη δικαίωση του αθώου αλλά και στη μεταρρύθυμιση του συστήματος, συμπεριλαμβανομένου του χωρισμού εκκλησίας και κράτους. Πριν όμως δει αυτή την τελευταία εξέλιξη, βρέθηκε νεκρός υπό συνθήκες που θεωρούνται ύποπτες.
Τα έργα του

Contes à Ninon-Τα παραμύθια στη Νινόν, (1864)
La Confession de Claude-Η εξομολόγηση του Κλοντ (1865)
Les Mystères de Marseille -Τα μυστήρια της Μασσαλίας(1867)
Thérèse Raquin (1867)
Madeleine Férat (1868)
Le Roman Experimental-Το πειραματικό μυθιστόρημα (1880)
Les Rougon-Macquart
La Fortune des Rougon -Η περιουσία των Ρουγκών (1871)
La Curée (1871–72)
Le Ventre de Paris (1873)
La Conquête de Plassans (1874)
La Faute de l'Abbé Mouret (1875)
Son Excellence Eugène Rougon (1876)
L'Assommoir (1877)
Une Page d'amour (1878) - Μια σελίδα του έρωτα
Nana (1880)
Pot-Bouille (1882)
Au Bonheur des Dames (1883) - Στην ευτυχία των Κυριών
La Joie de vivre (1884) - Η χαρά της ζωής
Germinal (1885)
L'Œuvre (1886)
La Terre (1887) - η Γη
Le Rêve (1888) - το Όνειρο
La Bête humaine (1890)
L'Argent (1891) - Τα λεφτά
La Débâcle (1892)
Le Docteur Pascal (1893) - Ο γιατρός Πασκάλ
Les Trois Villes - Οι τρεις Πόλεις
Lourdes (1894)
Rome (1896)
Paris (1898)
Les Quatre Evangiles - Οι τέσσερις ευαγγελιστές
Fécondité (1899) - Γονιμότητα
Travail (1901) - Δουλειά
Vérité (1903) - Αλήθεια (εκδόθηκε μετά το θάνατό του)
Justice - Δικαιοσύνη (μόνο σημειώσεις)

Ελληνικές μεταφράσεις

La Confession de Claude (Η εξομολόγηση του Κλαυδίου) : Γ.Κότσικας ("Σ.Δαρεμάς")
Le vendre de Paris (Η κοιλιά του Παρισιού) : Ντορ.Πέππα ("Δελφίνι")
La faute de l’ abbe Mouret (Το αμάρτημα του αββά Μουρέ) : Πέτρος Πικρός ("Γκοβόστης")
L’ assomoir (Η Ταβέρνα) : Σ.Π. ("Δεληχρυσός")
Nana (Νανά) : Α.Ιορδάνου ("Κλασσικά Παπύρου")
Germinal (Ζερμινάλ) : Ε. & Γ. Αγγέλου ("Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος")
La Terre (Η γη) : Λ.Παυλίδης ("Γ.Παπαδημητρίου")
La bete humaine (Το ανθρώπινο κτήνος) : Γ.Κουχτσόγλου ("Κόσμος")

Πηγές

"Εμίλ Ζολά", Δομή, τόμος 6, σελ. 247.
"Εμίλ Ζολά", Πάπυρος - Λαρούς - Μπριτάνικα, τόμος 26, σελ. 87-9.
C.D. Merriman, "Emile Zola", The Literature Network. Ενημερώθηκε στις 7 Μαΐου 2010.
http://el.wikipedia.org/wiki/Εμίλ_Ζολά

ΕΝΑ ΒΡΑΔY ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ

 

ΕΝΑ ΒΡΑΔY ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ

Τί θλιβερὸ πράμμα ὁ Σταθμός,
ποὺ μόλις νἄχῃ φύγει τὸ τραῖνο.
Οὔτε στιγμή, μόλις ποὺ ἐδῶ
στὶς ράγιες του βαριὰ σταματημένο
καὶ πηγαινόρχονταν γοργά,
ἀνίδεα γελώντας ταξειδιῶτες.
Κι᾿ ὅσοι ποὺ μείνανε κι᾿ αὐτοὶ
δὲν ἔχουνε τὴν ὄψη τους σὰν τότες.
Ἡ ἄδεια θέση κι᾿ ἡ σιωπὴ
μέσ᾿ στὸ Σταθμὸ ποὺ τοὔφυγε τὸ τραῖνο.

Κι᾿ αὐτοὶ ποὺ μείνανε σκορποῦν
κ᾿ ἔχουν τὸ βῆμα τὸ ἀποφασισμένο
ὅσων τὴ μοίρα ἀκολουθοῦν.
Κάθε φορὰ τοὺς φεύγει κι᾿ ἀπὸ κάτι
καὶ κεῖνοι μένουν στὸ Σταθμὸ
λυγίζοντας τὸ θολωμένο μάτι.
Στρέφουν στὰ ἴδια θαρρετοὶ
δῆθεν κ᾿ ἡ πλάτη τους κυρτώνει πίσω.
-Καταραμένε χωρισμὲ
ὅμως κι σένα ἀπόψε θ᾿ ἀγαπήσω.
Γιατί τὸ «χαῖρε» ἦταν γλυκὸ
καθὼς τὸ χέρι σειόταν στὸν ἀέρα
ἀπ᾿ τὸ μαντήλι πιὸ λευκὸ
κι᾿ ἀπ᾿ τὸν ἀνθό, σὰ φῶς ποὺ ἔφευγε πέρα,
ποὺ δὲν τὸ εἶχα ἰδῆ ποτὲ
τόσο γαλήνια ὡραῖο τ᾿ ὅραμά σου,
Καταραμένε χωρισμέ.
Μοῦ τρέμουνε τὰ χείλη στὄνομά σου.

Μαρία Πολυδούρη
ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ