Σήμερα 31/10 ... Αποστόλων εκ των Εβδομήκοντα, Μαρτύρων Σελεύκου και Στρατονίκης

σαν πίνακας ζωγραφικής (φ.Μ.Κυμάκη)

Αποστόλων εκ των Εβδομήκοντα, Μαρτύρων Σελεύκου και Στρατονίκης

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Σήμερα 30/10 ... Αγίας Απολλωνίας της παρθένου, Αγίου Αστερίου μάρτυρος, Αγίων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας αδελφών,

σαν πίνακας ζωγραφικής (φ.Μ.Κυμάκη)

Αγίας Απολλωνίας της παρθένου, Αγίου Αστερίου μάρτυρος, Αγίων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας αδελφών, Αποστόλου Κλεόπα, Αγίου Κρονίωνος μάρτυρος, Ιερομάρτυρος Μαρκιανού επισκόπου Συρακουσών, Αποστόλου Τερτίου επισκόπου Ικονίου

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Γιώργος Σαραντάρης, Ακόμα δεν μπόρεσα

Γιώργος Σαραντάρης, Ακόμα δεν μπόρεσα
Ακόμα δεν μπόρεσα να χύσω ένα δάκρυ
πάνω στην καταστροφή
δεν κοίταξα ακόμα καλά τους πεθαμένους,
δεν πρόφτασα να δω πως λείπουνε
από τη συντροφιά μου,
πως έχασαν τον αέρα που εγώ αναπνέω
και πως η μουσική των λουλουδιών,
ο βόμβος των ονομάτων που έχουνε τα πράγματα
δεν έρχεται στ' αυτιά τους·
ακόμα δεν χλιμίντρισαν τ' άλογα
που θα με φέρουν πλάι τους.
Να τους μιλήσω,
να κλάψω μαζί τους
και ύστερα να τους σηκώσω όρθιους·
όλοι να σηκωθούμε σαν ένας άνθρωπος,
σαν τίποτα να μην είχε γίνει
σαν η μάχη να μην είχε περάσει πάνω από τα κεφάλια μας.

Γκεόργκι Γκουρτζίεφ (George Gurdjieff)

το χρυσό τριαντάφυλλο (φ.Μ.Κυμάκη)

Σαν σήμερα πέθανε ο Ελληνοαρμένιος μύστης και πνευματικός δάσκαλος Γκεόργκι Γκουρτζίεφ (George Gurdjieff), εισηγητής του 4ου Δρόμου προς την αυτογνωσία. Το ελληνικό του όνομα ήταν Γεώργιος Γεωργιάδης.Ο γεννήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1866 στην Αλεξανδρούπολη της Αρμενίας (νυν Γκιούμρι) από πατέρα ελληνικής καταγωγής και μητέρα αρμένισα. Μέχρι το 1912 είναι άγνωστη η ζωή του και από τα λίγα που γνωρίζουμε είναι ότι πραγματοποίησε πολλά ταξίδια σε περιοχές της Ανατολής και μελέτησε τους διάφορους πολιτισμούς της.


Την Πρωτοχρονιά του 1912 φθάνει στη Μόσχα, φέρνοντας μαζί του ένα ολοκληρωμένο σύστημα εσωτερικής γνώσης και πρακτικής. Δημιουργεί τον πρώτο κύκλο μαθητών του, κυρίως από το χώρο της διανόησης, και αρχίζει να παρουσιάζει και να κάνει γνωστές κάποιες όψεις της διδασκαλίας του. Την ίδια χρονιά παντρεύεται στην Αγία Πετρούπολη τη Γιούλια Οστρόφσκα. Τα επόμενα χρόνια στον κύκλο του εντάσσονται ο φιλόσοφος Πέτερ Ουσπένσκι, που θα γίνει ο πιο γνωστός μαθητής του, ο συνθέτης Χάρτμαν και η γυναίκα του Όλγα. Το 1916 οι μαθητές του φθάνουν τους 30.
Η βασική του θέση και διδασκαλία είναι ότι ο άνθρωπος, κατά τη διάρκεια του βίου του, ζει σχεδόν καθ' ολοκληρία μηχανικά, χωρίς να έχει πραγματική γνώση ούτε της εξωτερικής, αλλά κυρίως της εσωτερικής του πραγματικότητας. Από αυτή την κατάσταση, που του αφαιρεί το δικαίωμα να εξυψωθεί σε ανώτερη πνευματική κατάσταση, ο άνθρωπος μπορεί να δραπετεύσει μέσω της συνειδητής προσπάθειας.
Το σύστημά του το ονόμασε «Τέταρτο Δρόμο», σε αντιδιαστολή με τους τρεις ήδη υπάρχοντες γνωστούς παραδοσιακούς δρόμους προς την πνευματική ολοκλήρωση, του φακίρη, του μοναχού και του γιόγκι. Ο δρόμος αυτός προς την αυτογνωσία δεν απαιτεί να αποσυρθεί ο άνθρωπος από τη συνηθισμένη του ζωή. Δεν έχει καθορισμένη μορφή και πρώτα απ' όλα θα πρέπει να τον ανακαλύψει κανείς. Συνδυάζει την εργασία ταυτόχρονα και στο σώμα και στο συναίσθημα και στο νου. Η μέθοδός τους στηρίζεται στη μουσική, τον χορό, τις διαλέξεις και την ομαδική δουλειά.
Μετά την επιβολή της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Γκουρτζίεφ εγκαταλείπει την Αγία Πετρούπολη και επιστρέφει στην Αρμενία και τη γενέτειρά του Αλεξανδρούπολη. Συνεχίζει τη διδασκαλία του και ιδρύει κύκλους σε πολλές πόλεις της ευρύτερης περιοχής της Μαύρης Θάλασσας και του Καυκάσου.
Μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων και στα μέρη του, ο Γκουρτζίεφ εγκαθίστανται στην Κωνσταντινούπολη και μελετά τις τεχνικές και την τελετουργία των Περιστρεφόμενων Δερβίσηδων. Το 1921 είχε έλθει το πλήρωμα του χρόνου για να γνωρίσει η Δύση τη διδασκαλία του και τον Τέταρτο Δρόμο. Με έδρα τη Γαλλία δίνει διαλέξεις σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, προσελκύοντας πλήθος πιστών οπαδών.
Τον Οκτώβριο του 1922 ο Γκουρτζίεφ αποκτά στο Φοντενεμπλ, ένα μέγαρο σε κτήμα 200 στρεμμάτων, που αποτελεί το κέντρο των δραστηριοτήτων του. Το 1924 τραυματίζεται σοβαρά σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και σώζεται ως εκ θαύματος. Το 1926 χάνει τη σύζυγό του Όλγα από καρκίνο, παρά στην ανορθόδοξη θεραπεία στην οποία την υπέβαλε. Το 1929 μεταβαίνει στη Βόρειο Αμερική και αποκτά νέους οπαδούς. Συνεχίζει να διδάσκει και να γράφει έως τον θάνατό του, στις 29 Οκτωβρίου 1949.
Ο Γκουρτζίεφ απέκτησε πολλούς οπαδούς στους κύκλους των διανοουμένων και των καλλιτεχνών: Πίτερ Μπρουκ, Γιέρζι Γκροτόφσκι, Πέτερ Ουσπένσκι, Άλφρεντ Οράζ, Τόμας ντε Χάρτμαν, Κάθριν Μάνσφηλντ, Ρόμπερτ Φριπ, Κιθ Τζάρετ, Τίμοθι Λίρι, Ζακ Λακαριέρ, Φρανκ Λόιντ Ράιτ κ.ά. Κάποιοι χαρακτήρισαν τη διδασκαλία του σκέτο τσαρλατανισμό και τον ίδιο εγωπαθή.
Βιβλία του στα Ελληνικά
«Συνομιλίες με αξιοσημείωτους ανθρώπους» (εκδόσεις «Χατζηνικολή») «Ιστορίες του Βεελζεβούλ στον εγγονό του» (εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος») «Ο Γκουρτζίεφ μιλά στους μαθητές του» (εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος») «Η ζωή είναι πραγματική μόνο όταν “Είμαι”» (εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος») Βιβλία για τον Γκουρτζίεφ
Συλλογικό: «Γκουρτζίεφ» (εκδόσεις «Ζήτρος») Τζον Μπένετ: «Γκουρτζίεφ: Ένα πολύ μεγάλο αίνιγμα» (εκδόσεις «Ρέμπελ») Τσαρλς Νοτ: «Διδασκαλίες του Γκουρτζίεφ» (εκδόσεις «Αρχέτυπο») Τόμας Ντε Χάρτμαν: «Η ζωή μας με τον κύριο Γκουρτζίεφ» (εκδόσεις «Δίον») Μουσική του Γκουρτζίεφ
«Αρμονική Ανάπτυξη» (Αγγλική έκδοση, που συνοδεύεται από CD. Στην Ελλάδα διατίθεται από το FagottoBooks) Ταινίες για τον Γκουρτζίεφ
«Συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους», βιογραφικό δράμα του Πίτερ Μπρουκ. (1979) «Γ. Ι. Γκουρτζίεφ: Αναζητώντας την Αρχαία Γνώση» του Έρικ Νάκεν, γερμανικής παραγωγής.

Κίνδυνος άνοιας από τα χάπια για άγχος και ύπνο

 

Κίνδυνος άνοιας από τα χάπια για άγχος και ύπνο

Όσοι παίρνουν βενζοδιαζεπίνες για να κοιμηθούν το βράδυ ή για να ηρεμήσουν, έχουν κατά 50% περισσότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν άνοια, προειδοποιούν επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.

Και προσθέτουν πως ο δυνητικός κίνδυνος είναι τόσο μεγάλος, ώστε οι γιατροί θα πρέπει να ζυγίζουν προσεκτικά τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους πριν τους τα χορηγήσουν.

Οι ερευνητές υπολόγισαν ότι ποσοστό έως 8% των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών έχουν πάρει βενζοδιαζεπίνες τα τελευταία χρόνια για να αντιμετωπίσουν την αϋπνία ή το άγχος.

Ωστόσο, ολοένα περισσότερες μελέτες αποκαλύπτουν ότι τα φάρμακα αυτά μπορεί να έχουν σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες – μεταξύ αυτών αυξημένο κίνδυνο για πτώσεις, προβλήματα μνήμης, κρίσεις πανικού και πρόωρο θάνατο.

Η νέα μελέτη, που δημοσιεύεται στην «Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση» (BMJ), διεξήχθη σε 1.063 άνδρες και γυναίκες ηλικίας άνω των 65 ετών, τους οποίους παρακολούθησαν οι ερευνητές επί 20 χρόνια.

Οι εθελοντές της μελέτης κατάγονται από την νοτιοδυτική Γαλλία, καθώς οι ερευνητές του Χάρβαρντ συνεργάστηκαν με συναδέλφους τους από το Πανεπιστήμιο του Μπορντώ για να την πραγματοποιήσουν.

Κατά την έναρξη της μελέτης, κανένας από τους εθελοντές δεν είχε άνοια, ούτε έπαιρνε βενζοδιαζεπίνες.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, οι 253 από αυτούς είχαν εκδηλώσει άνοια. Όπως έδειξε η ανάλυση των στοιχείων, απ’ όσους δεν είχε χρειαστεί να πάρουν βενζοδιαζεπίνες, το 3,2% είχαν παρουσιάσει άνοια.

Απ’ όσους όμως είχαν πάρει τα φάρμακα, άνοια παρουσίασε το 4,8%. Οι ασθενείς αυτοί είχαν πάρει βενζοδιαζεπίνες τουλάχιστον μία φορά και επί τουλάχιστον μία εβδομάδα.

«Δεδομένης της εκτάσεως χορήγησης των βενζοδιαζεπινών και του αριθμού των δυνητικών ανεπιθύμητων ενεργειών, η άνευ διακρίσεων εκτενής χρήση βενζοδιαζεπινών θα πρέπει να αποφεύγεται», καταλήγουν οι ερευνητές στο άρθρο τους.

Οι βενζοδιαζεπίνες είναι συνταγογραφούμενα φάρμακα και δρουν αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο μεταδίδονται τα χημικά μηνύματα από το ένα κύτταρο του εγκεφάλου στο άλλο, ασκώντας έτσι ηρεμιστική δράση.

Οι επιστήμονες όμως πιστεύουν ότι την ίδια στιγμή επεμβαίνουν σε χημικές ουσίες του εγκεφάλου που λέγονται νευροδιαβιβαστές, και ίσως γι’ αυτό προκαλούν σε κάποιους ασθενείς άνοια.

Τα τελευταία 20 χρόνια, η χορήγησή τους γίνεται με μεγαλύτερη φειδώ, επειδή υπάρχουν φόβοι πως προκαλούν εθισμό στους ασθενείς. Ωστόσο παραμένουν ένα από τα ευρύτερα χορηγούμενα φάρμακα και πολλοί ασθενείς τα παίρνουν επί χρόνια.

Στην οικογένεια των βενζοδιαζεπινών ανήκουν δεκάδες φάρμακα, όπως η βρωμαζεπάμη, η αλπραζολάμη, η αλαζεπάμη, η κλοβαζάμη, η διαζεπάμη, η νιτραζεπάμη, η λοραζεπάμη, η ετιζολάμη κ.λ.π.

«Υπάρχει ενδεχόμενο αυτά τα φάρμακα να είναι στ’ αλήθεια επιβλαβή και, εάν επιβεβαιωθούν τα ευρήματα της μελέτης μας, θα υπάρχει πρόβλημα», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Τομπάιας Κουρθ, αναπληρωτής καθηγητής Επιδημιολογίας στο Χάρβαρντ και διευθυντής Έρευνας στη Νευροεπιδημιολογία στο Εθνικό Ίδρυμα Υγείας & Ιατρικής Έρευνας (INSERM) της Γαλλίας και στο Πανεπιστήμιο του Μπορντώ.

«Τα φάρμακα αυτά σαφώς παρέχουν οφέλη, αλλά θα πρέπει να χορηγούνται με κατάλληλο τρόπο».

«Δεν είναι η πρώτη φορά που η λήψη βενζοδιαζεπινών συσχετίζεται με αρνητικές συνέπειες στη νόηση», δήλωσε εκπρόσωπος της βρετανικής Εταιρείας Αλτσχάιμερ. «Με αυτή τη νέα, μακροχρόνια μελέτη να προστίθεται στα υπάρχοντα στοιχεία, καθίσταται σαφές πόσο σημαντικό είναι να ελέγχεται προσεκτικά ο τρόπος χρήσης των θεραπειών για τα προβλήματα άγχους και ύπνου».

Πέρυσι, μελέτη του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ έδειξε πως όσοι παίρνουν βενζοδιαζεπίνες διατρέχουν κατά 60% υψηλότερο κίνδυνο άνοιας. Σε εκείνη τη μελέτη είχαν συμμετάσχει 1.160 άνδρες, ηλικίας 45 έως 85 ετών, το 9% εκ των οποίων είχαν πάρει βενζοδιαζεπίνες τουλάχιστον μία φορά τις δύο τελευταίες δεκαετίες.

Νωρίτερα εφέτος, εξάλλου, επιστήμονες από τις ΗΠΑ ανακάλυψαν ότι τα φάρμακα αυξάνουν τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου.

Η μελέτη τους έδειξε πως ακόμα και οι ασθενείς που έπαιρναν μόλις 4 έως 18 χάπια τον χρόνο είχαν 3,6 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν πρόωρα.

Όσοι, δε, έπαιρναν πάνω από 132 χάπια τον χρόνο, είχαν 5,3 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν πρόωρα.

Υπολογίζεται ότι στην χώρα μας πάνω από 200.000 άνθρωποι έχουν άνοια, με περισσότερους από έξι στους δέκα από αυτούς να πάσχουν από νόσο Αλτσχάιμερ.
ygeia.tanea.gr

Αφράτο κέικ με φρούτα

 

Αφράτο κέικ με φρούτα σε 2 κινήσεις
Πόσες βιταμίνες μπορούν να χωρέσουν σε ένα κέικ; Πολλές, μαζί με ελάχιστες θερμίδες και απίστευτη νοστιμιά. Και όλα αυτά, σε 2 μόνο βήματα.

• 1 κούπα τριμμένο μήλο

• 1 κούπα τριμμένο καρότο
• 1 μεγάλη ώριμη μπανάνα
• 1 κούπα τριμμένοι ξηροί καρποί
• 1 κούπα σπορέλαιο
• 1 κούπα φαρίνα ολικής άλεσης
• 1 κούπα νιφάδες βρώμης
• 1 κ.γ. baking powder
• 2 αυγά
• 5 κ.σ. ζάχαρη καστανή, φυσική
• 1 κ.γ κανέλα

1. Χτυπήστε τα αυγά στο μίξερ και προσθέστε σιγά σιγά όλα τα υλικά, αφήνοντας τελευταίους τους ξηρούς καρπούς.

2. Ρίξτε το μείγμα σε μια φόρμα για κέικ και ψήστε το στους 180C για 50 λεπτά περίπου. Αφήστε το να κρυώσει και σερβίρετε.

https://www.queen.gr/mageirikh/quickies/story/14115/afrato-keik-me-froyta-se-2-kiniseis

Σταφύλι γλυκό του κουταλιού

γλυκό σταφύλι (φ.Μ.Κυμάκη)

Σταφύλι γλυκό του κουταλιού

•1 κιλό σταφύλια χωρίς κουκούτσια (σουλτανίνα συνήθως)
• 750 γρ. ζάχαρη
• 1/4 φλ. νερό • 1 κλωνάρι αρμπαρόριζα ή 1 βανίλια
• χυμό μισού λεμονιού

Πλένουμε τα σταφύλια και κόβουμε τις ρώγες.

Τις βάζουμε σε μια κατσαρόλα μαζί με τη ζάχαρη και προσθέτουμε το νερό. Μη σας φανεί λίγο το νερό και βάλετε παραπάνω-με το βρασμό θα βγάλουν και τα σταφύλια το χυμό τους-

Βράζουμε για δέκα λεπτά, αποσύρουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά και αφήνουμε μία μέρα.

Την επόμενη μέρα ξαναβράζουμε πάλι για 10 λεπτά προσθέτοντας το χυμό λεμονιού για να μη μας ζαχαρώσει και την αρμπαρόριζα για το άρωμα.

Αν το σιρόπι σας φανεί άδετο αφαιρέστε τα σταφύλια και βράστε σε δυνατή φωτιά να πήξει. Αν σας φανεί σφιχτό προσθέστε λίγο νεράκι ακόμη.

K. OΥΡΑΝΗΣ "ΚΑΤΟΧΗ"

 
 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ -ΧΑΡΑΚΤΙΚΟ ΤΟΥ ΤΑΣΣΟΥ

Ἀλήθεια, δάση καὶ βουνὰ
ὑπάρχουνε στὸν κόσμο ἀκόμη;

Ὑπάρχουν οἱ μεγάλοι δρόμοι
ποὺ πᾶν σὲ μέρη ἀλαργινά;

Ἀνθίζουν πάντοτε οἱ βραγιές;
Στοὺς κάμπους εἶναι φῶς κι εἰρήνη;
Κι ἔμεινε λίγη καλοσύνη
μὲς τὶς ἀνθρώπινες καρδιές;

Ἀπίστευτα μᾶς φαίνονται ὅλα
σ᾿ ἐμᾶς ποὺ ζοῦμε τώρα χρόνια
σὰν σ᾿ ὀρεινά φτωχὰ καλύβια
ποὺ τ᾿ ἀποκλείσανε τὰ χιόνια...

Θὲ νἄρθει τάχα μιὰν ἡμέρα
σὰν ἀπὸ τόπους μακρινοὺς
ἡ Ἄνοιξη ποὺ λαχταρᾶμε;
Καὶ θὰ μᾶς εὕρει ζωντανούς;

Αλκυόνη Παπαδάκη Βαρκάρισσα της Χίμαιρας

 

«Άσχετο, αλλά:
Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους.
Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων.
Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες. Τους κουρασμένους παλιάτσους.
Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.

Αυτούς που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα, γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.
Καθόλου δε λυπάμαι που με πέταξε έξω από τη δεξίωση ο πορτιέρης, γιατί δε φορούσα το κατάλληλο ένδυμα.
Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο, ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις, που μου είχαν χώσει στην τσέπη διάφοροι επιτήδειοι.
Λυπάμαι μόνο που δεν μπορώ πια να φοράω κατάσαρκα το βλέμμα των ανθρώπων.»
«Θυμάμαι ακόμα εκείνο το γλάρο τον μοναχικό. Πετούσε γρήγορα προς την αντικρινή στεριά, σαν να ήθελε να γλυτώσει από το βλέμμα του Θεού.
Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη θάλασσα. Τόσο απόλυτα, τόσο αλαζονικά γαλάζια…»
Αλκυόνη Παπαδάκη
Βαρκάρισσα της Χίμαιρας

Μανιτάρια Pizza

  

Μανιτάρια Pizza

5 μανιτάρια portobello
1 ντομάτα
1/4 μιας πράσινης πιπεριάς
τσένταρ
καπνιστό kerrygold
πεκορίνο Αμφιλοχίας ( ένα εξαιρετικά νόστιμο τυρί, αξίζει να το δοκιμάσετε)
τριμμένη παρμεζάνα
αλάτι και πιπέρι
(τα τυριά που αναφέρουμε είναι αυτά που χρησιμοποιήσαμε, ο καθένας κάνει τους δικούς του γευστικούς συνδιασμούς)

Στρώνουμε ένα κομμάτι λαδόκολλα σε ένα ταψί και βάζουμε σε σειρά τα μανιταράκια.

Βάζουμε λίγο λάδι πάνω από κάθε μανιτάρι και λίγο αλατάκι

Και τα βάζουμε στο φούρνο στους 200° C για δέκα λεπτάκια.

Μετά από δέκα λεπτά τα βγάζουμε από το φούρνο για να προσθέσουμε τα υπόλοιπα υλικά ξεκινώντας με μια φέτα ντομάτα πάνω στο κάθε μανιτάρι. Προσοχή! Δε σβήνουμε το φούρνο, τα βγάζουμε απλά για να προσθέσουμε υλικά και μετά θα τα ξαναβάλουμε.

Τώρα είναι η ώρα και για τα υπόλοιπα. Κομματάκια πράσινης πιπεριάς και διάφορα τυριά.

Πρασινίζουμε κάθε ντομάτα με λίγα κομματάκια πιπεριάς.

Και τελευταία στη σειρά είναι τα τυράκια. Βάλτε ότι τυρί θέλετε αρκεί να λιώνει. Μπορείτε να βάλετε και διαφορετικά είδη πάνω σε κάθε μανιτάρι όπως κάναμε κι εμείς.

Τώρα τα βάζουμε πίσω στο φούρνο μέχρι να λιώσουν τα τυριά και να κάνουν μια λαχταριστή κρούστα (περίπου 10 λεπτάκια δηλαδή).
https://cheflesskitchen.wordpress.com/?s=+%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1+Pizza

Παγκόσμια Ημέρα κατά των Εγκεφαλικών Επεισοδίων 29/10

 

Παγκόσμια Ημέρα Εγκεφαλικών Επεισοδίων

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός κατά των Εγκεφαλικών Επεισοδίων (World Stroke Organization) έχει καθιερώσει την 29η Οκτωβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Εγκεφαλικών Επεισοδίων για την ενημέρωση του κοινού σχετικά με τη «σύγχρονη αυτή πανδημία», η οποία απειλεί, όχι μόνο την επιβίωση, αλλά και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων.

Τα στοιχεία είναι ανησυχητικά, καθώς τα Αγγειακά Εγκεφαλικά Επεισόδια αποτελούν τη δεύτερη πιο συχνή αιτία θανάτου, σε άτομα ηλικίας άνω των 60 ετών και την πιο συχνή αιτία αναπηρίας. Επίσης, είναι η πέμπτη πιο συχνή αιτία θανάτου σε άτομα ηλικίας 15-59 ετών. Κάθε χρόνο, σχεδόν 6 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο, ενώ ένας στους έξι συνανθρώπους μας κινδυνεύει να υποστεί Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο κάποια στιγμή στη ζωή του. Κάθε 6 δευτερόλεπτα, ένα θανατηφόρο Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο συμβαίνει κάπου στον κόσμο. Επιπρόσθετα, τα Αγγειακά Εγκεφαλικά Επεισόδια θεωρούνται η δεύτερη συχνότερη αιτία άνοιας και προκαλούν σοβαρές σωματικές, ψυχικές, κοινωνικές, αλλά και οικονομικές επιπτώσεις, όχι μόνο στους επιζώντες ασθενείς, αλλά και στις οικογένειές τους.

Ως Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο (ΑΕΕ) ορίζεται η βλάβη του εγκεφαλικού παρεγχύματος αγγειακής αιτιολογίας, που οφείλεται είτε σε διακοπή της παροχής του αίματος στην πάσχουσα περιοχή (ισχαιμικό ΑΕΕ), είτε από αιμορραγία ως επακόλουθο της ρήξης ενός αγγείου (αιμορραγικό ΑΕΕ).

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός κατά των Εγκεφαλικών Νόσων οργανώνει μία παγκόσμια εκστρατεία ενημέρωσης του κοινού, με στόχο την ελάττωση της επίπτωσης των Αγγειακών Εγκεφαλικών Επεισοδίων σε όλες τις χώρες του κόσμου. Η εκστρατεία αυτή ενημέρωσης, έχει διετή διάρκεια και αποσκοπεί στην επίτευξη των παρακάτω στόχων:

Κατανόηση των παραγόντων κινδύνου για εκδήλωση Αγγειακού Εγκεφαλικού Επεισοδίου (π.χ. υπέρταση, σακχαρώδης διαβήτης).
Αύξηση της σωματικής άσκησης.
Διακοπή καπνίσματος.
Περιορισμό της κατανάλωσης αλκοόλ.
Υιοθέτηση υγιεινών διατροφικών συνηθειών, με στόχο την αποφυγή της παχυσαρκίας.

Επιμέλεια:Μίτση Σκέντζου

Ιερά Μονή Αγίας Αναστασίας Της Ρωμαίας

 

Ιερά Μονή Αγίας Αναστασίας Της Ρωμαίας

Λίγα μόλις χιλιόμετρα ἔξω ἀπό τήν πόλη τοῦ Ρεθύμνου ἔχει πρόσφατα ἀνεγερθεῖ ἡ πρώτη στήν Ἑλλάδα ἱερά Μονή πρός τιμήν τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας, προστάτιδος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους. Ἡ Ἁγία Ἀναστασία μαρτύρησε σέ ἡλικία μόλις δεκαεννέα ἐτῶν καί ἡ μνήμη της ἑορτάζεται στίς 29 Ὀκτωβρίου. Εἶναι πράγματι τόσο πολλές οἱ θαυμαστές ἐνέργειες καί ἐπεμβάσεις τῆς Ἁγίας, σέ ὅσους μέ πίστη καί εὐλάβεια τήν ἐπικαλεσθοῦν. Αὐτή ἡ συνεχής καί ζωντανή εὐεργετική παρουσία τῆς Ἁγίας, σέ ὅσους τήν τιμοῦν καί τήν εὐλαβοῦνται, εἶναι ἄλλωστε ἀφορμή νά τιμᾶται ἰδιαίτερα ἡ Ἁγία μας στήν Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, στήν ὁποία βρίσκεται σχεδόν ἄφθαρτο τό μισό περίπου ἅγιο λείψανό της.

Σήμερα 29/10 ... Οσίου Αβραμίου, Αγίας Μελιτηνής μάρτυρος, Αγία Αναστασία η Ρωμαία

μούσμουλα.. (φ.Μ.Κυμάκη)

 

Οσίου Αβραμίου, Αγίας Μελιτηνής μάρτυρος, Αγία Αναστασία η Ρωμαία

 

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Η Αγία Σκέπη

 
 

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ


Γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου την εορτή της αγίας Σκέπης. Και για την γιορτή αυτή συμβαίνει αυτό που λέγει ο άγιος Χρυσόστομος για τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, ότι πολλοί γιορτάζουν τις μεγάλες γιορτές, ξέρουν το όνομά τους, δεν ξέρουν όμως το βαθύτερο νόημά τους, ούτε το μήνυμα που θέλει να εξαγγείλει η Εκκλησία μας μέσω των εορτών αυτών. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι, λέγει ο ιερός πατήρ, έρχονται στην Εκκλησία από συνήθεια και όχι από ευσέβεια. Γι’ αυτό ας ασχοληθούμε σήμερα με την υπόθεση της γιορτής καθώς και για το μήνυμά της προς το λαό του Θεού.

Πως καθιερώθηκε η γιορτή της αγίας Σκέπης.

Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν εν ταπεινώσει και αφανεία. Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν οι παρθένοι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.

Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή η Εκκλησία μας να καθιερώσει την γιορτή της αγίας Σκέπης δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σαν τη φωτοφόρο νεφέλη που σκέπαζε τη μέρα και φώτιζε τη νύχτα τους Ισραηλίτες στην έρημο, σκέπει και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την τελείωση. Πως μας σκεπάζει και πως μας προστατεύει η Παναγία μας; Με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της.

Μα θα μου πείτε, είναι τόσο μεγάλο το γεγονός που η Παναγία μας προσεύχεται για μας, ώστε η Εκκλησία μας να έχει ιδιαίτερη γιορτή γι’ αυτό το γεγονός; Ναι μάλιστα είναι μεγάλο και σπουδαίο και ζωτικής σημασίας. Λέγει κάπου ο ιερός Χρυσόστομος ότι πάντοτε έχουμε την ανάγκη των προσευχών των άλλων όσο και ενάρετοι και ευσεβείς κι αν είμαστε.

Παράδειγμα χαρακτηριστικό γι’ αυτό είναι ο απόστολος Παύλος, αυτός που ανέβηκε μέχρι τρίτου ουρανού κι άκουσε άρρητα ρήματα, αυτός που ονομάσθηκε στόμα Χριστού, αυτός που είχε «νουν Χριστού», αυτός που «αναπλήρωνε τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού στο σώμα του», αυτός λοιπόν ο γίγας της αρετής και της ευσέβειας, πάντα ζητούσε τις προσευχές των χριστιανών. Αν και αυτοί που θα προσευχότανε για τον Παύλο δεν ήταν ούτε ανώτεροι του ούτε ισάξιοί του. Μοιάζει το γεγονός σαν ένας στρατιώτης να μιλά στον πρόεδρο της δημοκρατίας για τον στρατηγό. Κι όμως ο Παύλος όχι μόνο δεν αρνήθηκε τις προσευχές των χριστιανών, αλλά αντίθετα τους προέτρεψε και τους παρακαλούσε να προσεύχονται για κείνον.

Στην προς Ρωμαίους (15,30) γράφει· «Παρακαλώ δε υμάς αδελφοί μου … συναγωνίσασθαί μοι εν ταις προσευχαίς υπέρ εμού προς τον Θεόν». Στους Εφεσίους (6,18-19) συνιστά δέηση περί «πάντων των αγίων» και περί εαυτού. Τους Κολοσσαείς (4,2-3) παροτρύνει «τη προσευχή προσκαρτερείτε … προσευχόμενοι άμα και περί ημών». Τους Θεσσαλονικείς (Α΄ Θεσ. 5,25 · Β΄ Θεσ. 3,1) παρακαλεί «αδελφοί προσεύχεσθε υπέρ ημών».

Όχι δε μόνο ζητά να προσεύχονται γι’ αυτόν και για τους συνεργάτες του, αλλά και πιστεύει ότι ήδη το κάνουν και στις προσευχές τους οφείλει την υγεία του και τη σωτηρία από μεγάλους κινδύνους (πρβλ. Φιλημ. 22 · Β΄ Κορ. 1,10-11).

Αλλά και ο Πέτρος δεν είπε τι μου χρειάζεται η προσευχή των άλλων αφού είμαι απόστολος, αφού ομολόγησα το θεανθρώπινο του Χριστού, αφού πάνω στην ομολογία μου στηρίχθηκε η Εκκλησία. Έτσι όταν ήταν στη φυλακή από τον Ηρώδη τον Αγρίππα τον Α΄, οι χριστιανοί των Ιεροσολύμων προσευχόταν γι’ αυτόν με αποτέλεσμα να τον ελευθερώσει άγγελος Κυρίου κατά θαυμαστόν τρόπο.

Λοιπόν κι αν είσαι Παύλος κι αν είσαι Πέτρος έχεις ανάγκη των προσευχών των άλλων και μάλιστα των αγίων και μάλιστα της Παναγίας. Βέβαια οι αιρετικοί διαφωνούν στο σημείο αυτό και λένε να προσευχόμαστε κατ’ ευθείαν στο Θεό και όχι να επιζητούμε τις δεήσεις των αγίων. Ήδη τα παραδείγματα που αναφέραμε δίδουν την απάντηση, γιατί, αν μας χρειάζονται οι προσευχές των ζώντων και μη τελειωθέντων αδελφών μας, πόσο περισσότερο ωφέλιμες είναι οι προσευχές των αγίων. Ας αναφέρουμε όμως κι ένα χωρίο που είναι χαρακτηριστικό για το πόσο αναγκαία είναι η δέηση των δικαίων ζώντων και τεθνεώτων. Στον Αβιμέλεχ ένα βασιλιά της Αιγύπτου, που είχε υποπέσει σ’ ένα σοβαρό παράπτωμα, ο Θεός του είπε να προσφύγει στον Αβραάμ, που ήταν τότε στην Αίγυπτο, και να ζητήσει την προσευχή του. «Προφήτης εστί και προσεύξεται περί σου και ζήση» (Γεν. 20,7).


Πως είναι ωφέλιμη η προσευχή των αγίων.

Αλλά ενώ η προσευχή έχει τεράστια δύναμη, ενώ είναι αναγκαία όσο ενάρετοι κι αν είμαστε, χρειάζεται μια προϋπόθεση για να καρποφορήσει. Και η προϋπόθεση είναι να προσπαθούμε κι εμείς· ν’ αγωνιζόμαστε· να μετανοούμε για τις αμαρτίες μας· να βιάζουμε τον εαυτό μας προς εξάσκηση της αρετής. Μη περιμένουμε τα πάντα από την προσευχή των αγίων, ενώ εμείς οι ίδιοι οκνεύουμε και τεμπελιάζουμε. Η αγιότητα δεν μεταδίδεται κατά μαγικό τρόπο· απαιτεί και ενεργό προσπάθεια εκ μέρους μας.

Έτσι ενώ ο Ιερεμίας προσευχήθηκε τρεις φορές για τους Εβραίους και στις τρεις φορές άκουσε το Θεό να λέγει· «Μη προσεύχου, μηδέ αξίου περί του λαού τούτου ότι ουκ εισακούσομαί σου» (7,16). Και ο Ιεζεκιήλ άκουσε το εξής· «και εάν ώσιν (είναι) οι τρεις ούτοι εν μέσω αυτής, Νώε και Δανιήλ και Ιώβ, αυτοί εν τη δικαιοσύνη αυτών σωθήσονται … η δε γη έσται εις όλεθρον» (14, 14-16). Και στον Ιερεμία είπε ο Θεός· «εάν στη (σταθεί) Μωσής και Σαμουήλ προ προσώπου μου, ουκ έστιν η ψυχή μου προς αυτούς» (15,1). Και τα λέγει αυτά ο Θεός στον Ιερεμία και στον Ιεζεκιήλ για να τους δείξει όχι ότι δεν δέχεται την ικεσία τους και τους περιφρονεί, αλλά δεν αξίζουν οι Ιουδαίοι για να τους βοηθήσει. Γι’ αυτό και αναφέρει τα ονόματα του Νώε, του Δανιήλ, του Ιώβ, του Μωϋσή, και του Σαμουήλ, που είχαν καθιερωθεί ως άγιοι μεγάλου βεληνεκούς, θεοπρόβλητοι και θεάρεστοι. Είναι σαν να λέγει ο Θεός σήμερα· «Ακόμη και η Παναγία και οι απόστολοι και ο Χρυσόστομος και ο Αθανάσιος να προσευχηθούν για σας, δεν σας βοηθώ. Η κακία σας είναι απροσμέτρητη και φοβερή.

Είναι χαρακτηριστική και η λεπτομέρεια ότι η Παναγία μας άπλωσε το μαφόριο της εντός του ναού και σκέπασε όσους αγρυπνούσαν και προσευχόταν. Θέλει να πει ότι πρέπει να έχουμε ουσιαστική σχέση με την Εκκλησία για να μας σκεπάσει με τις πρεσβείες της.

Την έχουμε αυτή τη σχέση; Πηγαίνουμε στην Εκκλησία, κοινωνούμε, εξομολογούμαστε, αγρυπνούμε, νηστεύουμε, ελεούμε, συγχωρούμε, προσπαθούμε να τηρήσουμε τις εντολές; Ο καθένας ας ρωτήσει τον εαυτό του και ας δώσει προσωπικά και υπεύθυνα την απάντηση.


ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Έφη Μπέμπο

 

Η Έφη Μπέμπο, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε το 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στην Τσαριτσάνη του νομού Λάρισας και κατόπιν στο Βόλο, όπου οι γονείς της εργάστηκαν ως καπνεργάτες. Ξεκίνησε την καλλιτεχνική της πορεία τυχαία το 1930, τραγουδώντας σ’ ένα ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης για να συνεισφέρει οικονομικά στο σπίτι της. Τρία χρόνια αργότερα κατέβηκε στην Αθήνα, όπου προσελήφθη από τον θεατρικό επιχειρηματία Φώτη Σαμαρτζή στο «Κεντρικόν», προκειμένου να συμμετάσχει στην επιθεώρηση «Παπαγάλος 1933». Την ίδια περίοδο υπέγραψε και το πρώτο της συμβόλαιο στη δισκογραφική εταιρία Columbia, ερμηνεύοντας ερωτικά τραγούδια της εποχής και λόγω της ιδιαίτερης μπάσας φωνής της η καταξίωση δεν άργησε να έρθει.

Με την κήρυξη του πολέμου το 1940 ανέλαβε την εμψύχωση των ελλήνων στρατιωτών στο μέτωπο με πατριωτικά και σατυρικά τραγούδια, ενώ πρωταγωνίστησε σε επιθεωρήσεις που προσάρμοζαν το θέμα τους στην πολεμική επικαιρότητα. Όταν τα ναζιστικά στρατεύματα εισήλθαν στην Αθήνα φυγαδεύτηκε στη Μέση Ανατολή, όπου συνέχιζε να τραγουδά για τα εκεί ελληνικά και συμμαχικά στρατεύματα. Έγινε σύμβολο του έθνους, ταύτισε το όνομά της με το αλβανικό έπος και χαρακτηρίστηκε «Τραγουδίστρια της Νίκης». Το 1949 απέκτησε δική της θεατρική στέγη στο Μεταξουργείο. Σε μια εποχή που θέατρα έκλειναν και μετατρέπονταν σε κινηματογράφους, η Βέμπο επανέφερε την επιθεώρηση, ανεβάζοντας έργα που διατήρησαν ζωντανή την παράδοση της λαϊκής σάτιρας και καθιέρωσαν τους μεγάλους κωμικούς μας. Ταυτόχρονα, έβαλε τα θεμέλια μιας καινούριας εποχής για το ελληνικό τραγούδι, λανσάροντας το «αρχοντορεμπέτικο». Όλα αυτά τα χρόνια, η Σοφία Βέμπο διατηρούσε δεσμό με τον συγγραφέα και στιχουργό Μίμη Τραϊφόρο, με τον οποίο παντρεύτηκε τελικά το 1957. Το 1959 πρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική ταινία «Στουρνάρα 288», όπου υποδύεται μια διάσημη τραγουδίστρια που ξεχάστηκε από τους θαυμαστές της κι εργαζόταν ως καθηγήτρια πιάνου. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή της το 1955 στην κλασσική «Στέλλα» και το 1938 στην «Προσφυγοπούλα», όπου είχε κάνει και το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 άρχισε να αραιώνει τις θεατρικές εμφανίσεις της και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας αποσύρθηκε οριστικά. Την περίοδο 1967-1974 συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα. Τη βραδιά του «Πολυτεχνείου» άνοιξε το σπίτι της κι έκρυψε φοιτητές, τους οποίους αρνήθηκε να παραδώσει όταν η ασφάλεια χτύπησε την πόρτα της. Πέθανε στις 11 Μαρτίου του 1978 και η κηδεία της μετατρέπεται σ’ ένα πάνδημο συλλαλητήριο.

Σήμερα 28/10... Εθνική εορτή, Αγίας Σκέπης, Αγίων Βήλης και Ευνίκης

"πρωϊνή χαρά"   (φ.Μ.Κυμάκη)

  Εθνική εορτή, Αγίας Σκέπης, Αγίων Βήλης και Ευνίκης

 

Για μεγεθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Σήμερα 27/10... Αγίου Νέστορος μάρτυρος

Απομεινάρι του μύλου στο μοναστηρικό (φ.Μ.Κυμάκη)

Αγίου Νέστορος μάρτυρος

Για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Σήμερα 26/10...Δημητρίου του Μυροβλύτου, Αγίου Γλύκωνος μαρτύρου, Αγίας Λεπτίνας μάρτυρος, Αγίου Λούππου

Ωραία χειροποίητα μπιμπελό κ δώρα (φ.Μ.Κυμάκη)

 

Δημητρίου του Μυροβλύτου, Αγίου Γλύκωνος μαρτύρου, Αγίας Λεπτίνας μάρτυρος, Αγίου Λούππου

 

Για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών

 

 Η Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικώ

Η Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών καθιερώθηκε το 1998, με πρωτοβουλία της Ένωσης των Ευρωπαίων Βιομηχάνων Ζυμαρικών (UNAFPA) για να γνωστοποιήσει στο ευρύ κοινό τη γευστική και θρεπτική αξία των ζυμαρικών.

Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Οκτωβρίου, σε ανάμνηση του πρώτου συνεδρίου της Ένωσης το 1995.

zougla.gr


Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Σήμερα 25/10 ... Αγίας Ταβιθά, Αγίας Χρυσάνθης, Αγίου Χρυσαφίου

στο λιμάνι του Ηρακλείου (φ.Μ.Κυμάκη)

Αγίας Ταβιθά, Αγίας Χρυσάνθης, Αγίου Χρυσαφίου

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Ημέρα του ΟΗΕ

 Ημέρα του ΟΗΕ

Ο όρος «Ηνωμένα Έθνη» είναι αμερικανικής εμπνεύσεως και συγκεκριμένα του προέδρου Ρούζβελτ, ο οποίος αναφερόταν κατ' αρχάς στις συμμαχικές δυνάμεις κατά του Άξονα. Έπειτα από διαβουλεύσεις τριών ετών, στις 24 Οκτωβρίου του 1945, τα Ηνωμένα Έθνη μετεξελίχθηκαν σε μια «παγκόσμια ένωση κρατών ταγμένη στην προώθηση της συνεργασίας στο διεθνές δίκαιο, την ασφάλεια και την ειρήνη, την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική ισότητα».

Τα ιδρυτικά μέλη του Οργανισμού με έδρα τη Νέα Υόρκη ήταν 51, ανάμεσά τους και η Ελλάδα. Σήμερα φθάνουν τα 191, όσα και τα κράτη του κόσμου. Ο ΟΗΕ εκείνης της περιόδου αντανακλούσε τους συσχετισμούς δυνάμεων που διαμορφώθηκαν μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι νικήτριες δυνάμεις που ηγήθηκαν του πολέμου, όπως οι ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία, απέκτησαν και το δικαίωμα του «βέτο» στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Όλα αυτά τα χρόνια, ο ΟΗΕ παρουσιάζει κτυπητές αδυναμίες στην επίλυση των διεθνών διαφορών, εξαιτίας των αντικρουόμενων συμφερόντων των μεγάλων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, στα καθ' ημάς, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και η συνεχιζόμενη κατοχή του βορείου τμήματος της Μεγαλονήσου. Παρ' όλα αυτά, αποτελεί το μοναδικό εργαλείο στα χέρια της διεθνούς κοινότητας για την εμπέδωση της διεθνούς ειρήνης.

Στα μεταψυχρολοπολεμικά χρόνια ασκείται κριτική στον ΟΗΕ από δύο πλευρές: Η μία θέλει ενεργότερο τον ρόλο τους στις διεθνείς υποθέσεις, η άλλη περιορισμό του ρόλου μόνο στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας. Χώρες όπως η Ινδία, η Ιαπωνία, η Βραζιλία η Νότιος Αφρική και η Γερμανία επιδιώκουν να χορηγηθεί και σ' αυτές το δικαίωμα «βέτο», ενώ οι ΗΠΑ, που συνεισφέρουν το 22% του προϋπολογισμού του ΟΗΕ, ζητούν μεταρρυθμίσεις, όταν δεν τον παρακάμπτουν, όπως στην εισβολή στο Ιράκ.

Αγία Σεβαστιανή 24/10

 

Η Αγία Σεβαστιανή καταγόταν από την πόλη Σεβαστή της Φρυγίας και διδάχτηκε τη χριστιανική πίστη από τον απόστολο Παύλο, και πήρε τη θερμότητα και την ανδρεία του διδασκάλου της.

Η Αγία Σεβαστιανή έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. και χρησιμοποιούσε τη ζωή της κάθε μέρα για την αλήθεια του Ευαγγελίου (στη Μαρκιανούπολη της Θράκης). Πήγαινε σε σπίτια ειδωλολατρών και είλκυε πολλές γυναίκες απ' αυτούς στους κόλπους της Εκκλησίας. Συνελήφθη γι' αυτό επί αυτοκράτορας Δομετιανού και ηγεμόνος Σεργίου, κακοποιήθηκε και εξεδιώχθη από τον τόπο της.

Έφθασε στην Ηράκλεια της Θράκης όπου πάλι συνελήφθη, από τον ηγεμόνα Πομπηιανό, και φυλακίστηκε. Αλλά η γυναικεία της φύση, ντρόπιασε τους βασανιστές της. Οι υποσχέσεις δεν τη δελέασαν, οι απειλές δεν την έκαμψαν, και κάτω από βαριά μαρτύρια στάθηκε όρθια με όλη της τη γενναιοψυχία. Οι σάρκες της αγίας Σεβαστιανής σχίζονταν, αλλά τα χείλη, όπως και η καρδιά της, εξακολουθούσαν να υμνούν τον Χριστό. Τελικά, η μεγάλη αυτή αθλήτρια της Εκκλησίας μας, παρέδωσε τη ζωή της με τον δια αποκεφαλισμού θάνατο και ετάφη στη Ραιδεστό.

Σήμερα 24/10 ... Αγίας Σεβαστιανής

μαμά κ μωρό (φ.Μ.Κυμάκη)

Αγίας Σεβαστιανής

 

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

 

Δήμος Σταρένιος (15 Σεπτεμβρίου 1909 - 23 Οκτωβρίου 1983)

 

Ο Δήμος Σταρένιος (15 Σεπτεμβρίου 1909 - 23 Οκτωβρίου 1983) ήταν Έλληνας ηθοποιός.

Ο Δήμος Σταρένιος γεννήθηκε στο Κάιρο, από αιγυπτιώτες γονείς το 1909. Σε νεανική ηλικία εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και σπούδασε υποκριτική. Έπαιξε σε πολλές ταινίες, μεταξύ άλλων μαζί με το Λάμπρο Κωνσταντάρα. Διακρίθηκε σε ρόλους "κακών", όπως του τοκογλύφου ή του καταδότη. Σε αυτόν, άλλωστε, ανήκει η περιβόητη ατάκα : "Μας αγαπάνε οι Γερμανοί, σαν φίλοι ήρθανε", όπως μπορούμε να δούμε στην ταινία «Η Χαραυγή Της Νίκης».

Θρυλική θεωρείται η ερμηνεία του στη τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου του Νίκου Καζαντζάκη Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1975) στο ρόλο του Γερό-Λαδά. Κηδεύτηκε στο Β' Νεκροταφείο Αθηνών. Δεν είχε παιδιά, ενώ σύζυγος του υπήρξε η ηθοποιός Νίνα Βαρβέρη-Σταρένιου η οποία πέθανε ένα χρόνο μετά από αυτόν. 

περισσότερα στη βικιπαίδεια

Mανόλης Aνδρόνικος (1919 - 1992)

 


Ο Mανόλης Aνδρόνικος (1919 - 1992) του Λεωνίδα ήταν Έλληνας αρχαιολόγος. Γεννήθηκε στην Προύσα στις 23 Οκτωβρίου 1919 και πέθανε στις 30 Μαρτίου του 1992.. Αργότερα εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,όπου προσωπικότητες όπως αυτή του καθηγητή ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Α. ΡΩΜΑΙΟΥ του κίνησαν σε πρώτο στάδιο το αρχαιολογικό του ενδιαφέρον. Το 1952 έγινε καθηγητής Kλασικής Aρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Οξφόρδη με τον Sir John D. Beazley (1954-1955). Υπηρέτησε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Το 1957 εξελέγη υφηγητής της Αρχαιολογίας (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), το 1961 έκτακτος καθηγητής της Β΄ έδρας Αρχαιολογίας, και το 1964 τακτικός καθηγητής στην ίδια έδρα.

Ήταν παντρεμένος με την Ολυμπία Kακουλίδου (1921-2012). Αγαπούσε ιδιαίτερα τις τέχνες και τα γράμματα. Διάβαζε πολύ και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του σύλλογου «Η τέχνη». Aγαπούσε τον Παλαμά, τον Σεφέρη και τον Eλύτη.

Πραγματοποίησε πολλές ανασκαφικές έρευνες στη Βέροια, τη Νάουσα, το Κιλκίς, τη Χαλκιδική, τη Θεσσαλονίκη, αλλά το κύριο ανασκαφικό του έργο συγκεντρώθηκε στη Βεργίνα, όπου ανέσκαψε το σημαντικότατο νεκροταφείο τύμβων των γεωμετρικών χρόνων και συνέχισε σε συνεργασία με τον Γ. Μπακαλάκη την ανασκαφή του ελληνιστικού ανακτόρου που είχε αρχίσει το 1937 ο Κ. Α. Ρωμαίος, εκ μέρους του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η κορυφαία στιγμή της καριέρας του θεωρείται η 8η Νοεμβρίου 1977, όταν στη Βεργίνα έφερε στο φως ένα από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά μνημεία, τον ασύλητο μακεδονικό τάφο ΙΙ της Μεγάλης Τούμπας. Διατύπωσε την άποψη ότι στο μνημείο αυτό τάφηκε ο Φιλίππου του Β΄, βασιλιάς της Μακεδονίας (359-336 π.Χ.). Ο τάφος ήταν ασύλλητος με πολυάριθμα ευρήματα, μεταξύ των οποίων και αξιόλογα έργα τέχνης, τα οποία εκτίθενται στη Μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας. Αν και ο συσχετισμός του τάφου αυτόυ με τον Φίλιππο Β' έχει πλέον απορριφθεί, λόγω της χρονολόγησης του περιεχομένου του μετά το 317 π.Χ. και ο τάφος πιστεύεται ότι είναι του Φιλίππου Γ' Αρριδαίου (βλέπε Palagia O.-Borza E., "The Chronology of the Macedonian Royal Tombs at Vergina",JdI 2008, 81-125), η σημασία του μνημείου αυτή είναι αναμφισβήτητη και θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 20ου αιώνα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Εργογραφία

Άφησε πλούσιο συγγραφικό έργο και μελέτες, κυριότερα των οποίων είναι:

Αρχαίαι επιγραφαί Βεροίας, (1951)
Ο Πλάτων και η Τέχνη, (1952)
Πλάτωνος Φίληβος, (1957)
Toten Kult, (1968)
Βεργίνα, Ι, Το νεκροταφείο των Τύμβων, (1969)
Το ανάκτορο της Βεργίνας, (σε συνεργασία με άλλους) (1971)

Και επίσης πολλές δημοσιεύσεις, με κυριότερες:

Ελληνικά επιτάφια μνημεία, (1961 - 1962)
Mycenean and Greek Writing, (1967)
Sarissa, (1970) κ.ά.

Υπήρξε μέλος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου (1964-1965), της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών, της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, της Association Internationale des Critiques d' Art, καθώς και του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου.

Έλαβε μέρος με ανακοινώσεις σε πολλά διεθνή συνέδρια. Προσκλήθηκε από γερμανικά πανεπιστήμια για διαλέξεις και σχεδόν απ' όλα τα πανεπιστήμια της Ελλάδας. Διετέλεσε Κοσμήτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης (1968-1969). Μιλούσε εκτός της μητρικής του γλώσσας, αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά.

Ο Mανόλης Aνδρόνικος, μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης (επί της οδού Παπάφη), πέθανε στις 30 Μαρτίου 1992.

Σημειώνεται ότι το όνομά του γράφεται συνήθως με ωμέγα (Μανώλης). Ο ίδιος το έγραφε με όμικρον (Μανόλης). Για τον λόγο αυτό στο παρόν άρθρο χρησιμοποιείται η γραφή του όπως το προτιμούσε ο ίδιος.

http://el.wikipedia.org/wiki/Μανόλης_Ανδρόνικος

Σήμερα 23/10 ... Ιακώβου Αποστόλου του αδελφοθέου

Χανιώπορτα (φ.Μ.Κυμάκη)

Ιακώβου Αποστόλου του αδελφοθέου

Ο Ιάκωβος (... - 62) ήταν σημαντική προσωπικότητα της εποχής των αποστόλων. Αποκαλείται επίσης ως Ιάκωβος ο Δίκαιος και Ιάκωβος ο αδελφόθεος. Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία, πιστεύεται ότι ήταν ετεροθαλής αδελφός του Ιησού Χριστού από τον προηγούμενο γάμο του Ιωσήφ. Στην ρωμαιοκαθολική παράδοση γενικά ταυτίζεται με το Ιάκωβο, γιο του Αλφαίου, και τον Ιάκωβο τον Μικρό[1]. Συμφωνείται από τους περισσότερους ότι δεν πρέπει να συγχέεται με τον απόστολο Ιάκωβο[2].

Ο Ιάκωβος δεν είχε ακολουθήσει τον Ιησού κατά τη διάρκεια της εν ζωή διδασκαλίας του. Μετά την ανάστασή του, όμως, ο Ιησούς παρουσιάσθηκε και σε αυτόν, κάνοντας τον να πιστέψει και στην συνέχεια να αναλάβει σημαντικό ρόλο στην εδραίωση της πρώτης αποστολικής εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. (1 Κορινθίους 15:7· Πράξεις 15:6-29· Γαλάτες 2:9). Σύμφωνα με τον ιστορικό Ιώσηπο, θανατώθηκε από τους Ιουδαίους με λιθοβολισμό το 62 μ.Χ. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή θανατώθηκε μετά από ρίψη του από Ναό όπου κήρυττε. Σε αυτό τον Ιάκωβο αποδίδεται η προς τις 12 διασπαρμένες φυλές «επιστολή Ιακώβου».

Η μνήμη του εορτάζεται από την Λουθηρανική, την Επισκοπελιανή και την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία στις 23 Οκτωβρίου, από την Αγγλικανική την 1η Μαΐου και από την Καθολική στις 3 Μαΐου.

Για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Τζόαν Φοντέιν (αγγλικά Joan Fontaine, 22 Οκτωβρίου 1917 − 15 Δεκεμβρίου 2013)

Η Τζόαν Φοντέιν (αγγλικά Joan Fontaine, 22 Οκτωβρίου 1917 − 15 Δεκεμβρίου 2013) ήταν Βρετανίδα ηθοποιός και Αμερικανίδα υπήκοος από το 1943, γνωστή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις ταινίες του Άλφρεντ Χίτσκοκ Ρεβέκκα του 1940 και Υποψίες του 1941, καθώς και για την αντιπαλότητα με την αδελφή της, την ηθοποιό Ολίβια Ντε Χάβιλαντ. Η Φοντέιν ήταν βραβευμένη με Όσκαρ ερμηνείας για την ταινία Υποψίες και η μοναδική ηθοποιός που κέρδισε ποτέ `Οσκαρ για πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία του Χίτσκοκ. Άλλες αξιομνημόνευτες ταινίες της είναι οι Γυναίκες (1939), Ο Πύργος του Πόνου (1943) και Το γράμμα μιας άγνωστης του 1948.

Η Τζόαν Ντε Μπουβουάρ Ντε Χάβιλαντ γεννήθηκε στο Τόκιο από Βρετανούς γονείς, τον δικηγόρο Ουόλτερ Ντε Χάβιλαντ και την ηθοποιό Λίλιαν Αυγούστα Ρουζ. Οι γονείς της χώρισαν όταν αυτή ήταν δύο χρονών και μεταφέρθηκε με τη μητέρα της και την αδελφή της Ολίβια στην Σαρατόγκα της Καλιφόρνιας. Η αντιπαλότητα με την αδελφή της υπήρχε απ' όταν ήταν μικρές κι η έχθρα μεταξύ τους μεγάλωσε απ' τη στιγμή που διάλεξαν να γίνουν κι οι δύο ηθοποιοί, τόσο ώστε να έχουν αποξενωθεί από το 1975. Η Τζόαν για να μην επισκιάσει την καριέρα της μεγάλης της αδελφής, όταν πήγε στο Χόλυγουντ πήρε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της μητέρας της και από τότε έγινε γνωστή ως Τζόαν Φοντέιν. Οι πρώτες της ταινίες ήταν αδιάφορες ή σε δεύτερους ρόλους, είχε την τύχη όμως να την επιλέξει ο Ντέιβιντ Σέλζνικ το 1940 για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεταφορά του μυθιστορήματος της Δάφνης Ντι Μοριέ Ρεβέκκα με σκηνοθέτη τον Άλφρεντ Χίτσκοκ και συμπρωταγωνιστή τον Λόρενς Ολίβιε. Προτάθηκε για Όσκαρ εκείνη τη χρονιά αλλά έχασε απ' τη Τζίντζερ Ρότζερς. Η επόμενη χρονιά τη βρήκε ξανά υποψήφια για Όσκαρ, αυτή τη φορά είχε όμως αντίπαλο την αδελφή της, που ήταν επίσης υποψήφια με την ταινία Αύριο δε θα ξημερώσει (Hold back the dawn, 1941). Κέρδισε το Όσκαρ για την ταινία Υποψίες υπερισχύοντας της Ντε Χάβιλαντ. Είχε άλλη μια υποψηφιότητα το 1943 για την ταινία Πεθαίνω από Αγάπη και την τύχη να δουλέψει με άλλους μεγάλους σκηνοθέτες όπως τον Μπίλι Γουάιλντερ, τον Μαξ Όφιλς, τον Φριτς Λανγκ και τον Ρόμπερτ Ρόσσεν. Αποσύρθηκε το 1966 κάνοντας σποραδικές εμφανίσεις στην τηλεόραση τα χρόνια που ακολούθησαν. Απεβίωσε το Δεκέμβριο του 2013 από φυσικά αίτια.

βικιπαίδεια

Η Μάχη της Νικοπόλεως

 

Η Μάχη της Νικοπόλεως έγινε στις 12/23 Οκτωβρίου 1798, στον χώρο βόρεια των ερειπίων της αρχαίας Νικόπολης, μεταξύ 280 Γάλλων γρεναδιέρων, 200 Πρεβεζάνων πολιτοφυλάκων και 60 Σουλιωτών πολεμιστών, εναντίον 7000 Τουρκαλβανών του Αλή Πασά Τεπελενλή, που κατέληξε σε πανωλεθρία των πρώτων. Την επόμενη μέρα 13 και 14 Οκτωβρίου 1798 τα Τουρκαλβανικά στρατεύματα εισήλθαν στην Πρέβεζα όπου ακολούθησε σφαγή, ο αποκαλούμενος Χαλασμός της Πρέβεζας.

Στις 17 Οκτωβρίου 1797, υπεγράφη μεταξύ Βενετών και Γάλλων του Μεγάλου Ναπολέοντα Ι (Ναπολέων Βοναπάρτης), η Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο (The Treaty of Campo Formio), με την οποία η Πρέβεζα με την Πάργα και τα Ιόνια νησιά περιήλθαν στους Γάλλους, ερήμην του Σουλτάνου. Οι κάτοικοι της Πρέβεζας υποδέχθηκαν τους 280 Γάλλους γρεναδιέρους υπό τον στρατηγό La Salchette με μεγάλη χαρά σαν απελευθερωτές, διότι είχαν δεινοπαθήσει οικονομικά και διοικητικά από τους Βενετούς. Η Πρέβεζα όμως, δυστυχώς παρέμεινε στα χέρια των Γάλλων λιγότερο από ένα χρόνο, γιατί τον Οκτώβριο του 1798 μ.Χ., πέρασε βιαίως στα χέρια του Αλή Πασά Τεπελενλή (Ale Pasha Tepelena), μετά τη Μάχη της Νικοπόλεως. Προφανώς, η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν είδε με καλό μάτι τη Συνθήκη του Campo Formio, διότι υπεγράφη άνευ της δικής της συγκατάθεσης.
 

Πριν τη Μάχη της Νικοπόλεως

Στις 12 Οκτωβρίου 1798 (στις 23 Οκτωβρίου κατά το νέο ημερολόγιο), στα ερείπια της Νικοπόλεως, έγινε μία σκληρή μάχη, η Μάχη της Νικοπόλεως, στην οποία έλαβε μέρος η Γαλλική Φρουρά Πρέβεζας αποτελούμενη από 280-300 γρεναδιέρους υπό τον στρατηγό La Salchette (Λα Σαλσέτ), συνεπικουρούμενη από 200 Πρεβεζάνους πολιτοφύλακες και 60 Σουλιώτες πολεμιστές υπό τον καπετάν Χρηστάκη (Μάνος Δημήτριος, 1965). Κατά άλλη άποψη, επικεφαλής των Πρεβεζάνων πολιτοφυλάκων ήταν ο Παναγιώτης Τσαρλαμπάς, παππούς του Οδυσσέα Ανδρούτσου, και επικεφαλής των Σουλιωτών ήταν ο τυχαίως ευρεθείς στην Πρέβεζα Γεώργιος Μπότσαρης και επίσης ένα μικρότερο σώμα από την περιοχή Λάκκα Σούλι υπό τον καπετάν Χρηστάκη (Θεόφιλος Σπυράκος, 2007, σελίδα 178). Της μάχης αυτής προηγήθηκε προετοιμασία δύο μηνών με οχυρωματικά έργα. Η προετοιμασία καθυστέρησε πολύ λόγω της διαφωνίας των μηχανικών των Γάλλων, με αντικείμενο εάν οι οχυρώσεις θα είναι υπέργειες, δηλαδή ξύλινοι πύργοι, ή επίγειες, δηλαδή χαρακώματα. Πέραν αυτού, η θέση άμυνας ήταν λανθασμένη (στην σημερινή θέση Μάζωμα Πρέβεζας, ή «έλεγχος» πού βρίσκεται η ταβέρνα του Αριστείδη Ακρίβη, έξω από τα τείχη της Νικοπόλεως). Είναι προφανές ότι τα Ελληνογαλλικά στρατεύματα μειονεκτούσαν τόσο ως προς τον αριθμό στρατιωτών όσο και ως προς τη θέση τους. 

 

 

Αλή Πασάς Τεπελενλής, Τεπελένι Αλβανίας


Από την άλλη μεριά παρατάχθηκε ο 58χρονος τότε Αλή Πασάς Τεπελενλής, διορισμένος «περιφερειάρχης» Ηπείρου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με επικεφαλής το νεαρό γιό του Μουχτάρ Πασά, με 4.000 πεζούς και 3.000 έφιππους Τουρκαλβανούς, ένα ασκέρι δηλαδή 7.000-8.000 ανδρών. Από ότι φαίνεται, οι Γάλλοι δεν πρόλαβαν να προετοιμασθούν αμυντικά, γιατί προδόθηκαν οι οχυρωματικές εργασίες τους και η στρατιωτική τους παράταξη, με αποτέλεσμα να δεχθούν ταχεία επίθεση από τον Αλή Πασά. Ο ιστορικός Κάδμιος γράφει χαρακτηριστικά: «Ο Ισθμός ούτος της Νικοπόλεως απέχει μίαν ώραν (εννοεί με πεζοπορία φυσικά) από της πόλεως της Πρεβέζης και εθεωρήθη επιδεκτικός αμύνης. Εκτός των διακοσίων ογδοήκοντα Γάλλων Γρεναδιέρων, προσεφέρθησαν ενθουσιωδώς περί τους διακοσίους Πρεβεζαίους και εξήκοντα Σουλιώτες, ίνα αμυνθώσιν εν τη θέσει ταύτη, εκτός των προσφερθέντων ήδη και αναμενομένων Σουλιωτών. Μόλις είχεν αποπερατωθή έν πυροβολείον από λέκτρου, εις ό ο Richemont, Αξιωματικός του Μηχανικού, ετοποθέτησε δύο πυροβόλα εκ χυτοσιδήρου, όπερ ήτο και το μόνον πυροβολικόν θέσεως, γίνεται γνωστόν ότι επήρχετο ο στρατός του Αλή Πασσά, εις όν προδόται, τον ίδιον προπαρασκευάζοντες όλεθρον, είχον προδόσει την στρατιωτικήν παράταξιν των Γάλλων». [1] Μάνος Δημήτριος: «Αλή Πασάς Τεπελενλής», Εκδόσεις Άλφα, Αθήνα 1965. Μιχαήλ Ντασκαγιάννης: «Ο Χαλασμός της Πρέβεζας», Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, Απρίλιος 2005. Σπυράκος Θεόφιλος: «Ιστορία και αρχαιότητες της Ηπείρου», Αθήνα 2007, σελίδα 178-179.[εκκρεμεί παραπομπή]
 

Η Μάχη της Νικοπόλεως

Τα στρατεύματα του Αλή Πασά κατέφτασαν από το Μιχαλίτσι και σχεδόν περικύκλωσαν τους Γάλλους και Ελληνες. Γράφει γλαφυρά ο ιστορικός Κάδμιος: «Η πρωτοπορία του Πασσά συγκειμένη εξ επτακοσίων Αλβανών και διοικουμένη υπό του υιού αυτού Μουχτάρ, προσέβαλε πρώτη τας αμυντικάς θέσεις των Γάλλων. Οι εν Νικοπόλει ημύνθησαν καρτερικώς μέχρι πρωίας, ότε δύο λόχοι Γάλλων προσέβαλον ερρωμένως τους Αλβανούς και εξώθησαν αυτούς μέχρι των ερειπίων του αρχαίου θεάτρου της Νικοπόλεως, ευρισκομένων επί των δυτικών κλιτύων των υψωμάτων και επί της από Πρεβέζης εις Ιωάννινα αγούσης οδού. Κατά την στιγμήν εκείνην, οι εξήκοντα Σουλιώται πυροβολήσαντες εις τον αέρα κατέφυγον εις τα όρη, ήρχισε δε και εις τας τάξεις της εγχωρίου φρουράς να αναφαίνεται σύγχυσις, οι δε της προτεραίας καυχησιολόγοι να καταλαμβάνονται υπό λιποψυχίας. Ιδόντες τούτο οι εν τη πρωτοπορεία Αλβανοί επέπεσαν σφοδρότερον, αλλά δεν ηδυνήθησαν να προχωρήσωσι. Εξ άλλου ο στρατηγός La Salchette παρατηρήσας ότι το κατερχόμενον μέτωπον ήτο δυσανάλογον της αμυνομένης δυνάμεως και φοβηθείς διάσπασιν, διέταξεν την συμπύκνωσιν των ανδρών, ούτω δε η μάχη έμεινεν αμφίρροπος μέχρις της 8ης πρωϊνής, ότε ήρξαντο κατερχόμεναι αι εκ τεσσάρων χιλιάδων τουρκαλβανών, ών το τρίτον ιππείς, ορδαί του Αλή Πασσά μετ’ αλαλαγμών αγρίων…» (Κάδμιος, σελίδα 15). Η μάχη ήταν ιδιαίτερα φονική, διήρκεσε μία ολόκληρη μέρα και παρά τα οχυρωματικά έργα των Γάλλων, φυσικά τη μάχη κέρδισε ο Αλή Πασάς. Ο «συνταγματάρχης Hotte, παλαίων επί πολύ διά του ξίφους, κατώρθωσεν να φθάση μέχρι της περιβολής εις ήν ημύνετο και ο στρατηγός La Salchette, αγωνιζόμενος μετά εικοσιπέντε ανδρών, μέχρις εξαντλήσεως των πυρομαχικών, οπότε και παρεδόθησαν. Ο δε γενναίος Richemont ηγωνίσατο τον άπελπιν τούτον αγώνα μετ’ ολίγων στρατιωτών εντός του μεγάλου αμφιθεάτρου, ένθα και συνελήφθη…»
 

Οι αιχμάλωτοι

 

Ο ίδιος ο La Salchette συνελήφθη αιχμάλωτος, βαριά τραυματισμένος και οδηγήθηκε στίς φυλακές τής Κωνσταντινούπολης , απελευθερωθείς αργότερα και επιστρέψας στήν Γαλλία όπου το 1831 ο Βασιλιάς Λουδοβίκος 18ος τόν ονόμασε στρατηγό.Πέθανε το 1834 καί τό όνομα του χαράχτηκε στό νότιο μέρος τής Αψίδας τού Θριάμβου στο Παρίσι . Στο μεταξύ ο λοχαγός Tissot είχε την ευθύνη των αποθηκών της Πρεβέζης με τριάντα πέντε άνδρες. Συγκέντρωσε ογδόντα άνδρες και ήρθε γρήγορα στη Νικόπολη, όπου έδωσε μάχη για να απελευθερώσει τον στρατηγό La Salchette και τον συνταγματάρχη Hotte, αλλά συνάντησε ορδές τουρκαλβανών Έτσι ο Tissot επανέκαμψε στην Πρέβεζα για να σώσει τους κατοίκους από την επερχόμενη σφαγή των Αλβανών, όπου βρήκε να τον περιμένουν τουρκαλβανοί εισελθόντες στην πόλη από άλλη οδό. Ο λοχαγός Tissot έφτασε στο λιμάνι και παρετάχθη πίσω από την εκκλησία Άγιος Χαράλαμπος, έτσι ώστε τα νώτα του να προστατεύονται από θαλάσσης και τα πλευρά του από διπλανές κατοικίες. Ο Tissot έδωσε ηρωϊκή μάχη επί δυόμιση ώρες έτσι ώστε έδωσε τον απαραίτητο χρόνο στις χριστιανικές οικογένειες να επιβιβασθούν σε βάρκες και να πάνε στο Άκτιο, ενώ η αναμενόμενη βοήθεια από τη Λευκάδα ουδέποτε έφτασε λόγω ενάντιου ανέμου. Όμως η μάχη του Tissot ήταν άνιση και «μετά πεισματώδη αγώνα οι εναπομείναντες εννέα άνδρες του, εκ των τριάκοντα έξ συνελήφθησαν, αφωπλίσθησαν και ωδηγήθησαν ενώπιον του Μουχτάρ Πασσά» (Κάδμιος, σελίδα 17). Ετσι μόνον 9 γρεναδιέροι με τους αξιωματικούς Tissot και Camus έμειναν ζωντανοί, αιχμαλωτίσθηκαν και αλυσοδεμένοι στην Πρέβεζα όπου έγιναν σκοπίμως μάρτυρες της σφαγής των γυναικόπαιδων, και των προυχόντων, του εμπρησμού και της λεηλασίας της πόλης που αριθμούσε τότε 16.000 άτομα πληθυσμό. Στη συνέχεια οι Γάλλοι αιχμάλωτοι μέσω Ιωαννίνων οδηγήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, ενώ τα στρατεύματα του Αλή Πασά κυρίευσαν ανενόχλητα πλέον στην Πρέβεζα.


Ο Μικρός Τυμπανιστής στη Μάχη της Νικόπολης

Για πολλά χρόνια, αργότερα, κυκλοφορούσε στη Γαλλία η σοκολάτα Chocolat Poulain η οποία απεικόνιζε τον Μικρό Γάλλο Τυμπανιστή στη Μάχη της Νικόπολης (Le Petit Tambour au Siege de Nicopolis) λίγο πριν αποκεφαλισθεί. Από τη σφαγή της Νικοπόλεως ξέφυγαν λιγοστοί Σουλιώτες πολεμιστές και ελάχιστοι Πρεβεζάνοι Πολιτοφύλακες. Ο γνωστός Βρετανός ναύαρχος Nelson (1758-1805) είχε τόσο μίσος εναντίον του Μεγάλου Ναπολέοντα, ώστε μετά τη Μάχη της Νικοπόλεως έστειλε συγχαρητήρια επιστολή στον Αλή Πασά όπου έγραφε

Εξοχότατε, παρακαλώ δεχθείτε τα θερμά μου συγχαρητήρια, για τη μεγαλειώδη νίκη σας εναντίον των Γάλλων.
βικιπαίδεια

Σήμερα 22/10... Οσίου Αβερκίου επισκόπου Ιεραπόλεως

στις Μουρνιές (φ.Μ.Κυμάκη)

Οσίου Αβερκίου επισκόπου Ιεραπόλεως

 

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Η Ναυμαχία του Τραφάλγκαρ (21 Οκτωβρίου 1805)

Η Ναυμαχία του Τραφάλγκαρ (21 Οκτωβρίου 1805) ήταν μία ναυτική συμπλοκή που πραγματοποιήθηκε μεταξύ του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού και του συμμαχικού στόλου του γαλλικού και ισπανικού Ναυτικού, κατά τη διάρκεια του πολέμου του Γ' Συνασπισμού (Αύγουστος-Δεκέμβριος 1805) και των Ναπολεόντειων Πολέμων (1796-1815)

Είκοσι επτά βρετανικά πλοία γραμμής με επικεφαλής τον ναύαρχο Οράτιο Νέλσονα νίκησαν τριάντα τρία γαλλικά και ισπανικά πλοία γραμμής υπό τον Γάλλο ναύαρχο Πιερ-Σαρλ Βιλνέβ, στον Ατλαντικό Ωκεανό, έξω από τη νοτιοδυτική ακτή της Ισπανίας, δυτικά του ακρωτηρίου Τραφάλγκαρ. Ο γαλλο-ισπανικός στόλος έχασε 21 πλοία, χωρίς να χαθεί ούτε ένα βρετανικό πλοίο. Ήταν η πιο αποφασιστική ναυμαχία του πολέμου, τερματίζοντας οριστικά τα γαλλικά σχέδια εισβολής στην Αγγλία.

Η βρετανική νίκη επιβεβαίωσε θεαματικά τη ναυτική υπεροχή που είχε δημιουργήσει η Βρετανία κατά τον 18ο αιώνα και επιτεύχθηκε εν μέρει με την παρέκκλιση του Νέλσονα από την επικρατούσα ναυτική τακτική. Η συνηθισμένη τακτική, τότε, ήταν να εμπλακεί ο εχθρικός στόλος σε μία ενιαία παράλληλη γραμμή μάχης, ώστε να διευκολυνθεί η σηματοδότηση στη μάχη και στην απαγκίστρωση και να μεγιστοποιηθεί το πεδίο του πυρός και οι περιοχές-στόχοι. Ωστόσο, ο Νέλσον χώρισε τις μικρότερες σε αριθμό δυνάμεις του σε δύο στήλες κατευθυνόμενες κάθετα εναντίον του εχθρικού στόλου, με καθοριστικά αποτελέσματα. Κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας, ο Νέλσον χτυπήθηκε από γαλλικό μουσκέτο και πέθανε λίγο αργότερα, γινόμενος ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες πολέμου της Βρετανίας. Ο Βιλνέβ αιχμαλωτίστηκε μαζί με το πλοίο του. Ο ναύαρχος Φρεντερίκο Γκραβίνα, ο ανώτερος Ισπανός αξιωματικός, διέφυγε με τον υπόλοιπο στόλο και μήνες αργότερα υπέκυψε στα τραύματα που υπέστη κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας. Ο Βιλνέβ παρακολούθησε την κηδεία του Νέλσονα ενώ ήταν αιχμάλωτος στη Βρετανία.

 βικιπαίδεια

Τομ Κάρβελ

Τομ Κάρβελ
Ο ελληνοαμερικανός παγωτατζής, πατέρας του Franchise

 

Ο Θωμάς Καρβέλας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 14 Ιουλίου 1906 κι έφτασε σε παιδική ηλικία στις ΗΠΑ.

Εξελίχθηκε σε μορφή του παγκόσμιου εμπορίου και της προώθησης προϊόντων, με αφορμή ένα τυχαίο συμβάν: έχοντας δανειστεί 15$ από τη μέλλουσα σύζυγό του Αγνή, αγόρασε ένα φορτηγό και ζούσε μεταφέροντας και πουλώντας παγωτά.

Το 1934, το αμάξι έπαθε λάστιχο και ο Θωμάς άρχισε να πουλάει το φορτίο του στους περαστικούς, προκειμένου να μην του χαλάσει και το πετάξει. Το συμβάν αυτό του έδωσε την ιδέα να ανοίξει στην ίδια περιοχή – στο Σέντραλ ‘Αβενιου του Γουεστσέστερ – το πρώτο κατάστημα πώλησης παγωτών, που υπάρχει ως τις μέρες μας.

Ως Tom Carvel πλέον άρχισε την εκρηκτική παρουσία του στο αμερικάνικο εμπόριο: δημιούργησε και κατοχύρωσε την πρώτη μηχανή soft παγωτού. Εισάγει την ιδέα προώθησης «με την αγορά ενός, άλλο ένα δωρεάν».

Εισάγει τη μέθοδο franchising δανείζοντας με συγκεκριμένες προδιαγραφές τη φίρμα του σε καταστήματα πώλησης παγωτού και δημιουργώντας το Carvel College of Ice Cream Knowledge για την εκπαίδευση των νέων επιχειρηματιών.

Τοποθετεί ψυγεία με τη φίρμα του σε διάφορους χώρους. Δημιουργεί το παγωτό-σάντουιτς και προτείνει «επετειακά» παγωτά για εορταστικές μέρες. Δημιούργησε πρώτος το παγωτό χωρίς λιπαρά και το γιαούρτι-παγωτό.

Εγκαινίασε το πρώτο σούπερ μάρκετ παγωτού.
Εξαιρετικά σημαντικό βάρος στην επιχειρηματική του δραστηριότητα έδωσε στη διαφήμιση.
Το 1955 ήταν ο πρώτος που έκανε διαφημιστικά μηνύματα για τα παγωτά στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση.
Συμμετέχοντας σχεδόν πάντα ο ίδιος στις διαφημίσεις με τη χαρακτηριστική φωνή και το παρουσιαστικό του, αποτέλεσε για δεκαετίες μια οικεία φυσιογνωμία στο κοινό.
Τη δεκαετία του ’70 εξέδιδε διαφημιστικά κόμικς και υπάρχουν αναφορές στο όνομά του σε τραγούδια.

Πέθανε στη Νέα Υόρκη στις 21 Οκτωβρίου 1990, κατά τη διάρκεια του ύπνου του.

Σήμερα 21/10 ... Οσιομάρτυρος Ευκράτους, Αγίας Ούρσουλας, Ιερομάρτυρος Σωκράτους πρεσβυτέρου εν Αγκύρα, Ανακομιδή τιμίου Λειψάνου Οσίου Χριστοδούλου εν Πάτμω

το όμορφο παλιό κτελ του Ηρακλείου (φ.Μ.Κυμάκη)

Οσιομάρτυρος Ευκράτους, Αγίας Ούρσουλας, Ιερομάρτυρος Σωκράτους πρεσβυτέρου εν Αγκύρα, Ανακομιδή τιμίου Λειψάνου Οσίου Χριστοδούλου εν Πάτμω

 

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα  με φακό +-

Σπύρος Ευαγγελάτος (20 Οκτωβρίου 1940 – 24 Ιανουαρίου 2017)

Ο Σπύρος Ευαγγελάτος (20 Οκτωβρίου 1940 – 24 Ιανουαρίου 2017) ήταν Έλληνας σκηνοθέτης του θεάτρου πανεπιστημιακός και ακαδημαϊκός. 

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του συνθέτη και αρχιμουσικού της Λυρικής Σκηνής Αντίοχου Ευαγγελάτου και της αρπίστριας Ξένης Μπουρεξάκη. Η καλλιτεχνική παράδοση της οικογένειας τον οδήγησε προς το θέατρο. Σπούδασε αρχικά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε το 1961.[3] Την περίοδο 1966-1970 συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Αυστρία, την Γερμανία, την Γαλλία κ.ά. Σπούδαζε μάλιστα με υποτροφία θέατρο και θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης.

συνέχεια στη  βικιπαίδεια

Σπύρος Ζαγοραίος (23 Ιουνίου 1928 - 20 Οκτωβρίου 2014)

Ο Σπύρος Ζαγοραίος (23 Ιουνίου 1928 - 20 Οκτωβρίου 2014) ήταν Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής.

Γεννήθηκε στον Άγιο Αρτέμιο (Γούβα) του Παγκρατίου στις 23 Ιουνίου 1928. Σε ηλικία 13 ετών έχασε σε ατύχημα το αριστερό του χέρι, όταν έσκασε μια χειροβομβίδα την ώρα που έπαιζε με συμμαθητές του στην Αγία Παρασκευή της Αττικής. Ασχολήθηκε με το λαϊκό τραγούδι και ξεχώρισε με τη φωνή του. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1952 από την Αθήνα και μετά δούλεψε στη Θεσσαλονίκη. Για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με την Καίτη Γκρέυ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να τον συνοδεύει στο τραγούδι η σύζυγος του Ζωή Μοσχονησιώτη.[1]

Πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού που ζουν Έλληνες. Κυκλοφόρησαν δεκάδες δίσκοι του. Έως και τα τελευταία χρόνια της ζωής του εξακολουθούσε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα στο Αιγάλεω Αττικής όπου διέμενε και είχε δημιουργήσει το λαϊκό κέντρο "Εντελαμαγκέν". Πέθανε σε ηλικία 86 ετών στις 20 Οκτωβρίου 2014.[2] Η νεκρώσιμη ακολουθία του πραγματοποιήθηκε στο Γ΄ Νεκροταφείο.