Γεώργιος Καστριώτης ή Σκεντέρμπεης

 

Ο Γεώργιος Καστριώτης ή Σκεντέρμπεης (αλβανικά: Gjergj Kastrioti Skënderbeu, 1404 ή 1405 - 17 Ιανουαρίου 1468), ήταν Αλβανός άρχοντας και στρατιωτικός, ενώ κατά άλλες εκδοχές, η καταγωγή του θεωρείται σερβοαλβανοελληνική, σλαβονική ή σερβική Αντιστάθηκε για χρόνια στην εισβολή των Οθωμανών και είναι ο εθνικός ήρωας της Αλβανίας. Είναι γνωστός στην αλβανική βιβλιογραφία ως Γκιέργκι Καστριότι. 

Το όνομά του σε λατινικές πηγές της εποχής, και μάλιστα στη βιογραφία του από τον M. Barletti, συναντάται ως Georgius Castriotus ή Castrioti, και στις πρώτες μεταφράσεις της βιογραφίας τους σε ευρωπαϊκές γλώσσες ως George Castrioti με ελαφρές παραλλαγές. Στην αλβανική βιβλιογραφία αναφέρεται ως Gjergj Kastrioti Skënderbeu. 

Ο ίδιος σε επιστολές του προς τη Δύση υπέγραφε ως Georgius Castriotus ή Castrioto (π.χ. σε επιστολές προς τον πρίγκηπα του Τάραντα Ι. Ντε Ορσίνι κ.ά.). 

Οι βυζαντινοί συγγραφείς της εποχής που τον αναφέρουν είναι ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, ο Μιχαήλ Κριτόβουλος και ο Γεώργιος Σφραντζής. 

O Χαλκοκονδύλης τον αναφέρει ως "υιό του Ιωάννου Καστριώτη" και "Σκενδέρη".

Το 1450 σε επιστολή του προς τη Ραγούσα, σε σλαβική γλώσσα, υπογράφει ως "Скедерь бегь" (Σκεντέρ μπεγκ) και το 1459 ως "Скендьрь бегь" (Σκεντέρ μπεγκ).

Σημειώνεται ότι το προσωνύμιο "Σκεντέρμπεης" (Iskender-bey) δόθηκε από τους Τούρκους όχι μόνο στον Γ. Καστριώτη αλλά και στον Στέφανο (ή Μαξίμ) Τσερνόγεβιτς (Crnojevic), γιο του πρίγκηπα του Μαυροβουνίου Γεωργίου και σύζυγο της αδελφής του Γ. Καστριώτη, Μάρας.

Ο Καστριώτης ήταν γιος του Γκιόν Καστριότι (αλβανικά: Gjon Kastrioti / Γκιόν Καστριότι), που κατά ορισμένους ήταν Έλληνας, ή κατά άλλη άποψη γκέγκικης καταγωγής τιμαριούχου της Βόρειας Αλβανίας και της Βοϊσαβής (Vojsava / Βοϊσάβα), από τη σημαντική σερβική αρχοντική οικογένεια των Μπράνκοβιτς. 

Κατ' άλλη άποψη ο Γεώργιος Καστριώτης καταγόταν από οικογένεια σλαβονική που συνδεόταν με γάμο με τον αλβανικό οίκο Θόπια. Για τον τόπο γέννησης του Σκεντέρμπεη έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες. Κάποιες πηγές τον τοποθετούν στην Κρούγια (Krujë). Ωστόσο, κατά τον Αλβανό ιστορικό Κρίστο Φρασέρι (Kristo Frashëri), οι σημαντικότεροι βιογράφοι του τείνουν να τον τοποθετούν στον οικισμό Sinë, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή του σημερινού νομού Δίβρης (Dibër) της Αλβανίας και αποτελούσε τιμάριο του πατέρα του.

Ο Γ. Καστριώτης αρχικά ήταν Χριστιανός, και κατά την άποψη του Όλιβερ Σμιτ μάλλον ορθόδοξος παρά καθολικός. Επί της ουσίας αν και γεννήθηκε χριστιανός ορθόδοξος, εξισλαμίστηκε και μεταγενέστερα ασπάστηκε κρυφά τον μπεκτασισμό. Επιστρέφοντας στην Αλβανία μεταστράφηκε σε καθολικό. 

Οι διανοούμενοι συμφωνούν στο ότι ο ζήλος του για τη διάσωση του αλβανικού έθνους υπερέβαλε την πίστη του σε οποιοδήποτε θρήσκευμα . Ο αγώνας του ενάντια στους Οθωμανούς έγινε ιδιαίτερα σημαντικός για τους Αλβανούς, καθώς ενίσχυσε την αλληλεγγύη τους, έκανε πιο συνειδητή την ταυτότητά τους και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης στον αγώνα τους για εθνική ενότητα, ελευθερία και ανεξαρτησία. 

O αντιοθωμανικός πόλεμος του Σκεντέρμπεη αποδείχθηκε επιτυχημένος συνδυασμός εθνικών και θρησκευτικών στοιχείων εξαιτίας της υποστήριξης του Πάπα αφενός, αφετέρου εξαιτίας της χριστιανικής θρησκευτικής συνείδησης των Αλβανών. Οι Αλβανοί ανήκαν τόσο στην Ορθοδοξία, όσο και στον Καθολικισμό, και ως εκ τούτου ο Σκεντέρμπεης ελίχθηκε με επιτυχία όσον αφορά στη θρησκευτική πλευρά του ζητήματος, ξεπερνώντας τις διαφορές μεταξύ των Καθολικών και των Ορθοδόξων, διατηρώντας έτσι την εσωτερική ενότητα και αποδίδοντας παράλληλα στον πόλεμο και εθνικό χαρακτήρα.

Τζορτζ Τίμοθι Κλούνεϊ (George Timothy Clooney, 6 Μαΐου 1961)

Ο Τζορτζ Τίμοθι Κλούνεϊ (George Timothy Clooney, 6 Μαΐου 1961) είναι Αμερικανός ηθοποιός, σκηνοθέτης, παραγωγός, σεναριογράφος, ακτιβιστής και φιλανθρωπιστής. Είναι παντρεμένος με την Αμάλ Αλαμουντίν. 

Γεννήθηκε στο Λέξινγκτον, Κεντάκι. Η μητέρα του, Νίνα Bruce (το γένος Warren, 1939 -), είναι πρώην βασίλισσα καλλιστείων και δημοτική σύμβουλος ενώ ο πατέρας του, Nick Clooney, είναι πρώην παρουσιαστής ειδήσεων και ενός τηλεπαιχνιδιού που το παρουσίαζε για πέντε χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ο Κλούνεϊ έχει γερμανικές, ιρλανδικές και αγγλικές ρίζες. Οι προ-παππούδες και γιαγιάδες του, Nicholas Clooney και Bridget Byron, μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Ιρλανδία. Η τέσσερις φορές προγιαγιά, Mary Ann Sparrow, ήταν η ετεροθαλής αδερφή της Nancy Hanks (η μητέρα του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν).

O Clooney έχει μια μεγαλύτερη αδελφή, την Adelia (οι γιοι της θείας του είναι ο τραγουδιστής Rosemary Clooney και ο ηθοποιός José Ferrer). Είναι, επίσης, συνδεδεμένος με τον τραγουδιστή Debby Boone, ο οποίος παντρεύτηκε την ξαδέλφη του Gabriel Ferrer (γιος του José Ferrer και Rosemary Clooney).

 

«Τα ιερά όπλα των Ελλήνων» Κωνσταντίνου Ποταμιάνου.

«Τα ιερά όπλα των Ελλήνων» Κωνσταντίνου Ποταμιάνου.

ΕΧΕΤΛΟΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ
«Τα ιερά όπλα των Ελλήνων» Κωνσταντίνου Ποταμιάνου.

…Πέραν όμως τούτων, τα οποία σαφώς είναι υπερφυσικά και μοναδικά συμβάντα στην φοβερή εκείνη μάχη, που κατέληξε στην συντριβή των βαρβάρων, ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι στη μάχη του Μαραθώνος έλαβε μέρος και ένας άλλος άγνωστος ήρωας, ο λεγόμενος «Έχετλος ή Εχετλαίος». Ο Παυσανίας στα «Αττικά» αναφέρει: «Υπάρχει και η παράδοση πως στη μάχη συνέβη να λάβει μέρος και κάποιος που έμοιαζε με αγρότη στην εμφάνιση και στην περιβολή. Αυτός σκότωσε πολλούς από τους βαρβάρους με ένα αλέτρι και όταν η μάχη ετελείωσε εξαφανίστηκε. Όταν οι Αθηναίοι ερώτησαν σχετικά, ο θεός δεν χρησμοδότησε γι΄ αυτόν τίποτε περισσότερο από το ότι πρέπει να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίο»….
Τι συμβαίνει λοιπόν στην παράδοξη αυτή περίπτωση; Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να τονίσουμε ότι είναι λογικώς αδύνατον να πήρε ένας οιοσδήποτε κοινός άνθρωπος ένα άροτρο και να πήγε να πολεμήσει τους Πέρσες. «αν όμως συσχετίσουμε την φειδωλή και όντως λιτή απάντηση του μαντείου των Δελφών προς τους Αθηναίους που το ρώτησαν σχετικώς, με το γεγονός της παραδόξου εμφανίσεως και κατόπιν εξαφανίσεως του άγνωστου αυτού ήρωος και της χρήσεως του περιέργου όπλου απ΄αυτόν οδηγούμεθα στο εξής συμπέρασμα: Δεν πρόκειται για κοινό άνθρωπο, ούτε για κάποιο άροτρο, αλλά για κάποια ανθρωπόμορφη μηχανή (ρομπότ) που κτυπούσε με το περίεγο όπλο του τους Πέρσες. Το όπλο δε που χρησιμοποιούσε ήταν ασφαλώς κάποιο μυστικό ιερό όπλο, το οποίο είχε σχήμα παρόμοιο με εκείνο του αρότρου και ήταν πολύ δραστικό και αποτελεσματικό, επρόκειτο δε κατά πάσα πιθανότητα, για ένα αρτιότατο από τεχνολογικής απόψεως όπλο.
Όσον δε αφορά στο όνομα Έχετλος ή Εχετλαΐος αυτό το όνομα κατά την προσωπική μου άποψι περικλείει μυστηριακή συμβολική σημασία και πιστεύω ότι ευρισκόμεθα μπροστά από μια περίπτωση χρήσεως ιερού όπλου συνδεομένου άμεσα με τα ελληνικά μυστήρια και το οποίο συμβολικά αναφέρεται με το όνομα «άροτρον». Το όνομα του ήρωος Έχετλος ή Εχετλαΐος προέρχεται από την εχέτλη, δηλαδή τη λαβή του αρότρου, παραστάσεις δε του ήρωος αυτού ανευρίσκονται κυρίως σε τυρρηνικά οικοδομήματα.

Θα πρέπει δε να επισημανθεί, ότι, όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος (ΣΤ, 117), συνέβη και ένα ακόμη περίεργο περιστατικό, η εμφάνισις ενός γιγαντιαίου φαντάσματος Πέρσου οπλίτου που εφόνευε και ετύφλωνε Έλληνες: «Ο Αθηναίος Επίζηλος του Κουφαγόρα, ενώ πολεμούσε με γενναιότητα σώμα προς σώμα, έχασε την όραση του, χωρίς να τραυματιστεί πουθενά στο σώμα του, ούτε από κοντά, ούτε από μακριά και από τότε έμεινε τυφλός σε όλη του τη ζωή. Για το πάθημα του αυτό άκουσα να λέγεται το εξής: Του φάνηκε πως είδε αντίκρυ του ένα οπλίτη, πολύ μεγαλόσωμο, που τα γένια του κάλυπταν την ασπίδα του άντρα (άνδρα οι δοκέειν οπλίτην αντιστήναι μέγαν του το γένειον την ασπίδα πάσα σκιάζειν) το φάντασμα αυτό πέρασε δίπλα του χωρίς να τον αγγίξει, αλλά σκότωσε τον διπλανό του».

Από το βιβλίο «Τα ιερά όπλα των Ελλήνων» Κωνσταντίνου Ποταμιάνου.

Μαρλέν Ντίτριχ

Η Μαρλέν Ντίτριχ (γερμανικά: Marie Magdalene "Marlene" Dietrich, προφέρεται: [maɐˈleːnə ˈdiːtʁɪç]) (27 Δεκεμβρίου 1901 - 6 Μαΐου 1992) ήταν Γερμανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και τραγουδίστρια που κατείχε και την Γερμανική και την Αμερικανική υπηκοότητα. Καθ'όλη την μακρά καριέρα της (που κυμάνθηκε από τη δεκαετία του 1910 μέχρι τη δεκαετία του 1980) διατήρησε την φήμη της μέσω της συνεχούς ανακάλυψης του εαυτού της.

Την δεκαετία του 1920 η Ντίτριχ συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις και στον βουβό κινηματογράφο. Ο ρόλος της ως Λόλα στο Γαλάζιος Άγγελος (Der blaue Engel, 1930) της χάρισε παγκόσμια φήμη και ένα συμβόλαιο με την Paramount Pictures. Η Ντίτριχ πρωταγωνίστησε σε ταινίες του Χόλυγουντ όπως το Μαρόκο (1930), Κατάσκοπος Χ-27 (1931), Σαγκάη Εξπρές (1932), Desire (1936) και Η τραγική τσαρίνα. Επένδυσε επιτυχώς στην περσόνα και στις "εξωτικές" εμφανίσεις της και έγινε από τις ακριβοπληρωμένες ηθοποιούς της εποχής της. Κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν μια υψηλού επιπέδου διασκεδάστρια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρόλο που συμμετείχε κατά καιρούς σε ταινίες μετά τον πόλεμο, η Ντίτριχ πέρασε τις δεκαετίες από το 1950 μέχρι το 1970 κάνοντας περιοδεία ανά τον κόσμο ως περφόρμερ ζωντανού προγράμματος.

Η Ντίτριχ ήταν γνωστή για τις ανθρωπιστικές της ενέργειες κατά την διάρκεια του πολέμου, φιλοξενώντας Γερμανούς και Γάλλους εξόριστους, παρέχοντας οικονομική υποστήριξη και συνηγορώντας για την αμερικάνικη υπηκοότητά τους. Για το έργο της στην βελτίωση της ηθικής στην πρώτη γραμμή του πολέμου έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Γαλλία, το Βέλγιο και το Ισραήλ. Το 1999 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ονόμασε την Ντίτριχ ως την ένατη μεγαλύτερη σταρ του κλασικού κινηματογράφου του Χόλυγουντ.

...είχαν μορφή Αρχαίων Ναών

Γιατί οι τράπεζες (έως και τις αρχές του 20ου αιώνα) είχαν μορφή Αρχαίων Ναών;;;

Η μορφή των κτιρίων πού στεγάζουν τα σύγχρονα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα – σε κτίρια που κατασκευάστηκαν έως και τις αρχές του 20ου αιώνα – αντιγράφουν τους αρχαίους Ελληνικούς ναούς...
Γιατί επελέχθη αυτή η μορφή; Αυτοί που τα κατασκεύασαν γνώριζαν κάτι που εμάς μας διαφεύγει;

Μελετητές που ως αντικείμενό τους έχουν την ψυχολογία ( ατομική και των μαζών ), την αρχιτεκτονική, την ιστορία, υποστηρίζουν ότι ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα εδράζεται πάνω σ’ αυτό που ονομάζουμε... ΠΙΣΤΗ-trust-ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.

Ουδείς θα τοποθετούσε τα χρήματά του σε ξένα χέρια εάν φοβόταν πως θα τα χάσει αφού από τους ιδιοκτήτες των ιδρυμάτων αυτών λείπει η φερυγγυότης , η εμπιστοσύνη .

Στην Αρχαία Ελλάδα οι πόλεις πρώτα και μετέπειτα οι πολίτες τοποθετούσαν τον πλούτο τους στους ναούς. Οι πόλεις που ανήκαν στην Αθηναϊκή συμμαχία τοποθετούσαν την χρηματική συνεισφορά τους στον ναό του Απόλλωνος στην Δήλο, διότι εκεί ευρίσκετο το ΤΑΜΕΙΟ της συμμαχίας. Το ταμείο αυτό μεταφέρθηκε αργότερα στον Παρθενώνα, στον ναό της Παλλάδος Αθηνάς.

Κάτι ανάλογο συνέβαινε στους Δελφούς. Η κάθε πόλη τοποθετούσε τα πολύτιμα αφιερώματά της σε ειδικά κατασκευασμένα οικήματα τα οποία είχαν την μορφή των ναών και τα αποκαλούσαν ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ.

Αυτοί που γνωρίζουν τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και χειρίζονται τις πιο λεπτές, τις πιο απόκρυφες επιθυμίες, τους φόβους και τις προσδοκίες μας, γνωρίζουν για εμάς πράγματα που εμείς αγνοούμε . Πού ούτε υποψιαζόμαστε πως υπάρχουν. Είναι εκεί μέσα μας βαθειά, μας υποκινούν, μας παρακινούν, μας αποτρέπουν, μας ενεργοποιούν χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμεθα.

Κάποιοι το φαινόμενο αυτό το αποκαλούν γονιδιακή η κυτταρική μνήμη. Είναι μία μνήμη που έρχεται από πολύ μακριά, από την προϊστορία ίσως, από τότε που βρισκόμασταν στις σπηλιές όπως γράφει στην τραγωδία του ο Αισχύλος «Προμηθεύς».

Αυτή η μνήμη όταν ενεργοποιηθεί μας παρακινεί να κάνουμε έργα στην ζωή μας που σε πρώτη ματιά φαίνονται ανεξήγητα, «αψυχολόγητα» θα έλεγαν κάποιοι.

Ο θησαυρός των Αθηναίων στους Δελφούς αποτελούσε ένα από τα εντυπωσιακότερα κτίσματα του ιερού του Απόλλωνα.

Να πάρουμε δηλαδή τον ιδρώτα μιας ζωής (ίσως αυτή η ζωή να ήταν του πατέρα μας) και να τον τοποθετήσουμε στα χέρια αγνώστων γιατί με χίλιους τρόπους μας έπεισαν πως πρέπει να τους έχουμε ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ;

Ο θησαυρός των Αθηναίων στους Δελφούς όπως είναι σήμερα.

Parapona-Rodou

Σίγκμουντ Φρόυντ

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ (αγγλ. Sigmund Freud, γερμανική προφορά: [ˈziːkmʊnt ˈfrɔʏt], γεννημένος ως Σίγκισμουντ Σλόμο Φρόυντ, 6 Μαΐου 1856 – 23 Σεπτεμβρίου 1939) ήταν διακεκριμένος Αυστριακός φυσιολόγος, νευρολόγος και ψυχίατρος, ο οποίος υπήρξε ο θεμελιωτής της ψυχανάλυσης, μιας κλινικής μεθόδου ψυχοπαθολογίας διαμέσου του διαλόγου μεταξύ ασθενούς και ψυχίατρου.

Αναγνωρίζεται ως ένας από τους πλέον βαθυστόχαστους αναλυτές του 20ού αιώνα που μελέτησε και προσδιόρισε έννοιες, όπως λ.χ., το ασυνείδητο, την απώθηση, τη λίμπιντο, την ερμηνεία των ονείρων και την παιδική σεξουαλικότητα.

Οι επιστημονικές θεωρίες του Φρόυντ και οι τεχνικές θεραπείας που ανέπτυξε θεωρήθηκαν ιδιαίτερα καινοτόμες και αποτέλεσαν αντικείμενα έντονης αμφισβήτησης όταν παρουσιάστηκαν στη Βιέννη του 19ου αιώνα. Ωστόσο και σήμερα συνεχίζουν να εγείρουν έντονο προβληματισμό και αντιπαραθέσεις. Η επίδραση του Φρόυντ δεν περιορίστηκε μόνο στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, αλλά ταυτόχρονα απλώθηκε σε πολλούς τομείς της επιστήμης (ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, φιλοσοφία) και της τέχνης.

Χαρουπόμελο

 

Το χαρουπόμελο είναι το σιρόπι από χαρούπια. Χρησιμοποιείται στα γλυκά, και για το αναπνευστικό μία κουταλιά 2 φορές την ημέρα
Οι διαβητικοί δεν πρέπει να ακολουθήσουν αυτή τη θεραπεία.

Το χαρουπόμελο γίνεται ως εξής:

Σπάμε χαρούπια σε 3-4 κομμάτια και τα μουλιάζουμε σε νερό για 2 ημέρες.
Τα στραγγίζουμε και κρατάμε το νερό στο ψυγείο.
Τα μουλιασμένα χαρούπια τα πολτοποιούμε στο multi.
Προσθέτουμε και πάλι νερό για 24 ώρες.
Φιλτράρουμε το νερό και το ανακατεύουμε με το πρώτο νερό που το κρατήσαμε στο ψυγείο.
Βράζουμε σε σιγανή φωτιά μέχρι να γίνει σιρόπι.

Κώστας Καρράς (Αθήνα, 21 Ιουνίου 1936 - Αθήνα, 6 Μαΐου 2012)

Ο Κώστας Καρράς (Αθήνα, 21 Ιουνίου 1936 - Αθήνα, 6 Μαΐου 2012) ήταν Έλληνας ηθοποιός και πολιτικός.
Βιογραφία
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν απόφοιτος της Royal Academy of Arts του Λονδίνου. Το 1963 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και την ίδια χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στην «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι. Τότε ξεκίνησε την επιτυχημένη του συνεργασία με την Έλλη Λαμπέτη με την οποία διατηρούσε σχέση και εμφανίστηκε μεταξύ άλλων και σε έργα όπως «Γυμνοί στο Πάρκο» του Νιλ Σάιμον (Neil Simon's "Barefoot in the Park") (στο ρόλο του Paul Parker) και "Λεωφορείον ο Πόθος" του Τένεσι Ουίλιαμς (στο ρόλο του Κοβάλσκι). Από τότε δημιούργησε δικά του θεατρικά σχήματα και σημείωσε προσωπική επιτυχία στο «Ημερολόγιο ενός τρελού» του Γκόγκολ και στο «Blithe Spirit» του Νόελ Κάουαρντ (ως Charles).

Σημαντική είναι η συνεισφορά του ως ηθοποιού στον ελληνικό κινηματογράφο, όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1961. Η καλύτερή του ωστόσο κινηματογραφική εμφάνιση θεωρείται ο ρόλος του Μενέλαου στην "Ιφιγένεια" του Μιχάλη Κακογιάννη (1977). Στην ελληνική τηλεόραση πρωταγωνίστησε με μεγάλη επιτυχία σε πολλά σίριαλ.

Από το 2000 μέχρι το 2007 ήταν βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Υπήρξε επίτιμος πρόεδρος στο «Χαμόγελο του παιδιού» από το 1994. Διοργάνωσε τον πρώτο διεθνή έρανο για τα θύματα του πολέμου της Βοσνίας. Επανειλημμένως έδωσε παραστάσεις για την ενίσχυση ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Βραβεύθηκε από πολλές οργανώσεις και συλλόγους για την κοινωνική και ανθρωπιστική του δράση (Λάιονς, Χαμόγελο του Παιδιού, Δήμοι και Κοινότητες). Από τον Ιούλιο του 2000 ήταν υπεύθυνος του κλάδου Πολιτιστικής κίνησης της Ν.Δ. πολιτιστικών σωματείων και οικονομικών του Πολιτισμού.

Ήταν παντρεμένος με την Αγγελική Μπαρούτσου και είχε έναν γιο, τον Βασίλη. Πέθανε σε ηλικία 76 ετών από καρκίνο στις 6 Μαΐου 2012.

Σαλάτα με αποξηραμένα φρούτα

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει 

νέα καρτέλα με φακό +- 

Πολίτικα νηστίσιμα

από την Μίμα Καρβούνη

 

Ο εξώασκος της ροδακινιάς

Ροδακινιά, Νεκταρινιά, Aμυγδαλιά: Taphrina deformans συν. Exoascus deformans

Δαμασκηνιά: Taphrina pruni

Βερικοκιά: Taphrina wiesneri, Taphrina armeniacae

Οι ασθένειες αυτές είναι γνωστές και ως «καρουλιάσματα φύλλων», λόγω της χαρακτηριστικής παραμόρφωσης που υφίσταται το φύλλωμα των προσβεβλημένων δέντρων. Αποτέλεσμα της προσβολής είναι η εξασθένηση των δέντρων, τα οποία γίνονται ευαίσθητα σε προσβολές ή άλλους εχθρούς και η μειωμένη παραγωγή.
Οι μύκητες που τους προκαλούν ανήκουν σήμερα στο γένος Taphrina, που παλαιότερα λεγόταν Exoascus (εξού και το όνομα της ασθένειας) γιατί σχηματίζει ασκούς σε γόνιμο στρώμα και όχι σε ειδικές καρποφορίες.

Συμπτώματα

Στη ροδακινιά - νεκταρινιά ο εξώασκος αποτελεί ιδιαίτερα σοβαρή και συχνή ασθένεια για τη χώρα μας. Προσβάλλονται τα πράσινα μέρη του δέντρου, κυρίως τα φύλλα, δευτερευόντως τους καρπούς και σπανίως τα άνθη και τους βλαστούς.

Στα φύλλα τα συμπτώματα εμφανίζονται νωρίς την άνοιξη, μόλις εκπτυχθούν από τους οφθαλμούς. Τα προσβεβλημένα φύλλα παρουσιάζουν ανώμαλη πάχυνση, κατσαρώνουν, παραμορφώνονται, παίρνοντας ένα χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα (χλωρωτικό και αργότερα μεταχρωματίζεται σε κόκκινο ή με ιώδεις αποχρώσεις, που το κάνει εξαιρετικά ευδιάκριτο από μακριά. Οι διογκωμένες περιοχές έχουν γκρίζα-αλευρώδη ή βελούδινη όψη, λόγω των καρποφοριών του παθογόνου. Τελικά προς το τέλος της άνοιξης (τέλος Απριλίου - αρχές Μαΐου )γίνονται κιτρινοκαστανά,καστανά, μαραίνονται και πέφτουν.Η πτώση των φύλλων εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τις συνθήκες που προηγήθηκαν. Έτσι ξερός και ζεστός καιρός επιταχύνει τη φυλλόπτωση που συνήθως συμβαίνει τέλη Ιουνίου- αρχές Ιουλίου.

Εκτεταμένη προσβολή προκαλεί εκτεταμένη φυλλόπτωση, που οδηγεί σε έκπτυξη νέας βλάστησης από τους κοιμώμενους οφθαλμούς, που βεβαίως δεν προσβάλλονται από την ασθένεια αλλά προκαλεί εξασθένηση του δέντρου.

Τα άνθη πέφτουν όταν προσβληθούν συνήθως πριν αναπτύξουν συμπτώματα, αλλά αν τύχει και παραμείνουν παρουσιάζουν παραμόρφωση και ποικιλόχρωση. 

Οι βλαστοί παρουσιάζουν νανισμό, αποκτούν κιτρινο-πράσινο ανοιχτό χρώμα, διογκώνονται και παραμορφώνονται.

Οι μικροί καρποί προσβάλλονται πιο σπάνια και παρουσιάζουν κιτρινοπράσινες ή κόκκινες διογκώσεις. Εάν προσβληθούν μικροί πέφτουν πρόωρα, ενώ στους μεγαλύτερους μειώνεται η εμπορική αξία.

Ήλιος και Γυαλιά Ηλίου

Χορηγά Σωτηρία

 Ήλιος και Γυαλιά Ηλίου: Συμβουλές για τη σωστή επιλογή.....

Η αλόγιστη έκθεση των ματιών μας στην υπεριώδη ακτινοβολία για μεγάλο χρονικό διάστημα αποδεδειγμένα περιορίζει (τουλάχιστον προσωρινά) τη βραδινή όραση και την περιμετρική ευαισθησία του ανθρώπινου ματιού (οπτικό πεδίο) και ευθύνεται για την αύξηση των νεοπλασιών του δέρματος και των βλεφάρων, των εκφυλιστικών αλλοιώσεων της επιφάνειας του ματιού (στεάτιο και πτερύγιο), κερατοπάθεια droplet, φωτοκερατίτιδα, -τουλάχιστον- φλοιώδη καταρράκτη και την εκδήλωση εκφυλιστικών φωτοχημικών αλλοιώσεων στους φωτοϋποδοχείς και τον αφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού (ηλιακή εκφυλιστική ωχροπάθεια).

Σήμερα, λοιπόν, είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητη η προστασία των ματιών με τα κατάλληλα γυαλιά ηλίου. Βέβαια όλα τα γυαλιά ηλίου δεν προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες. Παρακάτω σας μαθαίνουμε πώς να επιλέγετε τα σωστά γυαλιά ηλίου για σας.

Σε τι διαφέρουν τα γυαλιά ηλίου μεταξύ τους;

Στο Υλικό Κατασκευής: Οι φακοί με γυαλί και η NTX πολυουρεθάνη είναι άριστοι στην οπτική ποιότητα και ανθεκτικότητα αλλά ακριβοί. 

Αντίθετα, οι πολυκαρβονικοί και ακρυλικοί φακοί είναι ανάλαφροι και φθηνοί, αλλά χαράζονται εύκολα και η οπτική τους απόδοση και προστασία είναι μειωμένη.

Στη Μεθοδολογία Κατασκευής: Η μεθοδολογία των γυαλιών ηλίου συναρτά και το τελικό κόστος τους.

Στην Απορροφητικότητα και στις Αποχρώσεις: Ένας φακός μπλε απορροφά περισσότερο το κόκκινο και το πράσινο παρά το μπλε χρώμα και επηρεάζει τη χρωματική αντίληψη κατά την οδήγηση.

 

Πρασινωπά κρύσταλλα είναι ακατάλληλα για ασθενείς με πρωτανωμαλία, δηλαδή την κληρονομική ανωμαλία της αντίληψης του κόκκινου χρώματος, οι οποίοι πρέπει να επιλέγουν καστανόχρωμα γυαλιά. 

Η απορροφητικότητα βέβαια είναι ανάλογη και της χρήσης. Οι κίτρινοι φακοί επιλέγονται για χρήση στο χιόνι (σε κακές καιρικές συνθήκες), ενώ οι ροζ φακοί είναι κατάλληλοι για οδήγηση και βελτιώνουν την ευαισθησία αντίθεσης άρα και την οπτική μας ευκρίνεια σε ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες (συννεφιά). Γενικά θα πρέπει να προτιμώνται για γενική χρήση από υγιείς χρήστες τα χρώματα καφέ, γκρι και πράσινο.
Τύποι φακών που παράγονται από τη βιομηχανία οπτικών προϊόντων

Οι φωτοχρωματικοί φακοί. Σκουραίνουν σταδιακά με μέγιστη απόδοση στα 20-40 λεπτά, χαράσσονται εύκολα και έχουν μειωμένη απόδοση στην οδήγηση όπου οι πιθανοί χρωματισμοί είναι περιορισμένοι.
Οι πολωτικοί φακοί ( Polaroid). Έχουν το χρώμα και τα χαρακτηριστικά UV απορροφητικότητας του υλικού κατασκευής τους και σταματούν τη δίοδο ακτινών από αντανακλάσεις.
Οι κατοπτρικοί φακοί. Αντανακλούν την ακτινοβολία.
Οι φακοί ‘μελανίνης’. Προστατεύουν απ’ το ορατό φως υψηλής ενέργειας (κοντά στην υπεριώδη ακτινοβολία) που προκαλεί την εκφύλιση της ωχράς κηλίδας. Δεν επηρεάζουν τη χρωματική αντίληψη.
Μικρά Μυστικά για τη σωστή επιλογή του ιδανικού γυαλιού ηλίου

Για να θεωρηθεί ένα ζευγάρι γιαλιών ηλίου ιδανικό, θα πρέπει να έχει:

Πιστοποίηση ποιότητας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ένδειξη CE mark).

Πιστοποίηση ποιότητας απορροφητικότητας φακών από την υπεριώδη ηλιακή ακτινοβολία (UVA και UVB) με αυτοκόλλητο UV προστασίας 100%.

 

Τυπικά η απορροφητικότητα θα πρέπει να είναι το λιγότερο 85%, ενώ για τους ηλικιωμένους χρήστες και λόγω της μικρότερης διαμέτρου της κόρης χρειάζονται γυαλιά μικρότερης απορροφητικότητας.

Υλικό και χρωματισμός κρυστάλλων ίδιο και για τα δύο μάτια.

Φακούς άθραυστους.

Επιπλέον, θα πρέπει να :

Μην παρεμποδίζεται η χρωματική αντίληψη των χρηστών (ιδιαιτέρα κατά την οδήγηση).

Μη μειώνουν την οπτική ευκρίνεια.

Να επιλέγεται η κατηγορία των φακών ανάλογα με την ηλιοφάνεια της περιοχής όπου κατοικούμε. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, η κατηγορία 3 είναι η ενδεδειγμένη. Στα μεγάλα υψόμετρα με πολύ έντονη ηλιοφάνεια συστήνεται η κατηγορία 4.

Εν κατακλείδι, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι τα γυαλιά ηλίου εκτός από αισθητικά ωραία και οικονομικά θα πρέπει να προσφέρουν την καλύτερη δυνατή προστασία για την υγεία και φροντίδα των ματιών μας.

"Κορμός σοκολάτας με ινδοκαρυδο"

"Κορμός σοκολάτας με ινδοκαρυδο"

Υλικά:
1 ζαχαρούχο γάλα 397 γρ.,
3 κ.σ.κακάο,
3 κ.σ.ζάχαρη άχνη,
2 κ.σ. κονιάκ,
10 μπισκότα Μιράντα Παπαδοπουλου,
1 κ.σ. βούτυρο,
ινδοκαρυδο για επικάλυψη.

Εκτέλεση:
Βάζουμε σε κατσαρολάκι το ζαχαρούχο γάλα,το κακάο και το βούτυρο  και ανακατεύουμε για 10' περίπου σε χαμηλή φωτιά μέχρι να γίνει  ομοιόμορφο μίγμα και να ξεκολλάει από τον πάτο. 

Αδειάζουμε σε μπολ και στη συνέχεια ρίχνουμε θρυμματισμενα τα μπισκότα,την άχνη και το κονιάκ και ανακατεύουμε έως ότου αναμιχθουν όλα καλά. Αφήνουμε για 20' σε θερμοκρασία δωματίου να κρυώσει.
Κατόπιν αδειάζουμε το μίγμα σε αντικολλητικο χαρτί και ρολαρουμε μέχρι να γίνει μασουρι. Βάζουμε το πακετάκι μας στο ψυγείο να παγώσει για 2 ώρες τουλάχιστον.Τέλος πασπαλίζουμε με το ινδοκαρυδο
όλες τις μεριές.
Καλή επιτυχία!:)
Η συνταγη απο την φιλη Jenny Sgardeli!!!!

Λίμνη Βαϊκάλη

http://www.apocalypsejohn.com/2013/05/limnh-vaikalh-entypwsiakotera-fysika-thaymata-ths-ghs.html

Λίμνη Βαϊκάλη - Ένα από τα εντυπωσιακότερα φυσικά θαύματα της Γης

Η λίμνη Βαϊκάλη βρίσκεται στα νότια της ρωσικής περιοχής της Σιβηρίας, μεταξύ Irkutsk Oblast και της Δημοκρατίας του Buryat. Είναι η βαθύτερη (1.620 μέτρα), η αρχαιότερη με ηλικία γύρω στα 30 εκατομμύρια χρόνια αλλά και η δεύτερη πιο ογκώδες λίμνη, μετά την Κασπία Θάλασσα. Χάρη στο μέγεθος της και μόνο, η λίμνη είναι γνωστή ως ένα από τα εντυπωσιακότερα φυσικά θαύματα της γης μια και μόνη της περιέχει το ένα πέμπτο των παγκόσμιων αποθεμάτων γλυκού νερού. Το χειμώνα, για περίπου πέντε μήνες από τον Ιανουάριο μέχρι το Μάιο, η Βαϊκάλη παγώνει τόσο συχνά που ο Υπερσιβηρικός Σιδηρόδρομος για συντομία περνάει πάνω από την επιφάνεια της. Στην περιοχή ο άνεμος σε συνδυασμό με την διαφορά της θερμοκρασίας, το παγετό και τον ήλιο δημιουργούν μια παράξενη κρούστα στον πάγο. Ο πάγος είναι διαφανής, μπορείς να δεις σε βάθος 50 μέτρων και λάμπει κάτω από το φως του ήλιου. Την ημέρα τα κομμάτια πάγου παίρνουν ένα υπέροχο τυρκουάζ χρώμα και θυμίζουν θραύσματα πολύ ακριβού κρυστάλλου.

Σπάρτακος

Ο Σπάρτακος ήταν μονομάχος θρακικής καταγωγής, που ηγήθηκε μεγάλης επανάστασης δούλων και άλλων κοινωνικώς καταπιεσμένων ατόμων εναντίον των Ρωμαίων. Σχεδόν όλες οι γνώσεις μας για τον Σπάρτακο περιορίζονται στα γεγονότα της επανάστασης που ηγήθηκε (73π.κ.ε. – 71 π.κ.ε.), γνωστής και ως Επανάσταση του Σπάρτακου ή Επανάσταση των Μονομάχων.
Η επανάσταση του Σπάρτακου είναι μία από τις μεγαλύτερες και μαζικότερες της αρχαιότητας. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την τραγική της κατάληξη, ενέπνευσε πολλά κινήματα αλλά και διανοούμενους και καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια των αιώνων, πολλοί εκ των οποίων ερμήνευσαν ποικιλοτρόπως το χαρακτήρα της επανάστασης, άλλοι δε χρησιμοποίησαν και το όνομα του Σπάρτακου για να δηλώσουν τη ριζοσπαστικότητα των ενεργειών τους.
Πηγές για τον Σπάρτακο και την επανάσταση αποτελούν ο Πλούταρχος στον βίο «Μάρκος Κράσσος», ο Γάιος Κρίσπος Σαλλούστιος στα περισωθέντα τμήματα του έργου του Historia, το έργο Rerum Romanorum libri IV (ή Epitome de Gestis Romanorum) του Γάιου Ανναίου Ιούλιου Φλώρου, και του Αππιανού το Εμφυλίων Α΄-Ε΄.
Οι Μαίδοι (η φυλή του Σπάρτακου) και οι υπόλοιπες Θρακικές φυλές: Για τον πρότερο βίο τού Σπάρτακου ελάχιστα είναι γνωστά. Οι λίγες πληροφορίες που αντλούμε από τις πηγές είναι συχνά αντιφατικές. Όσον αφορά στην καταγωγή του, οι περισσότεροι ιστορικοί υιοθετούν την πληροφορία του Πλουτάρχου που προσδίδει στον Σπάρτακο θρακική καταγωγή από το γένος των Μαιδών (ή Μαίδων ή Μαιδοβιθυνών, θρακικής φυλής στις όχθες του Στρυμόνα).
Επίσης έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ο ηγέτης των σκλάβων ήταν αριστοκρατικής καταγωγής επειδή αρκετοί Θράκες βασιλείς έφεραν το όνομα Σπάρτακος ή Σπάρτοκος. Αμφίβολο παραμένει επίσης το πώς βρέθηκε στην κατάσταση του μονομάχου. Οι επικρατέστερες απόψεις τον θέλουν είτε αιχμάλωτο πολέμου από τη σύγκρουση των Ρωμαίων με τη θρακική δυναστεία των Σπαρτακιδών, αρχικά δούλο σε ορυχείο ο οποίος κατόπιν πουλήθηκε σε ιδιοκτήτη σχολής μονομάχων, είτε μισθοφόρο στον ρωμαϊκό στρατό, απ’ όπου λιποτάκτησε, αλλά τελικά συνελήφθη και κατέληξε στη σχολή μονομάχων του Γναίου Λέντουλου Βατιάτου (Gnaeus Lentulus Batiatus) στην Καπύη της Καμπανίας.

Η Επανάσταση των Σκλάβων. Έναρξη της Επανάστασης: Η πόλη της Καπύης ήταν περίφημη για τις σχολές μονομάχων που φιλοξενούσε, οι περισσότεροι των οποίων ήταν γαλατικής και θρακικής καταγωγής. 200 σκλάβοι, μεταξύ αυτών και ο Σπάρτακος, κατέστρωσαν ένα σχέδιο απόδρασης που όμως διέρρευσε. Ωστόσο μερικές δεκάδες μονομάχων (78 κατά τον Πλούταρχο, 70 κατά τον Αππιανό, 50 κατά τον Κικέρωνα, περί τους 30 κατά τον Φλώρο) κατάφεραν να δραπετεύσουν (73 π.κ.ε.), χρησιμοποιώντας ως όπλα μαγειρικά σκεύη.
Στο δρόμο λήστεψαν μια εφοδιοπομπή που μετέφερε οπλισμό μονομάχων σε κάποια άλλη πόλη. Έπειτα κατέφυγαν στις πλαγιές του Βεζούβιου, απ’ όπου διενεργούσαν επιδρομές λεηλατώντας τα γειτονικά κτήματα. Ο Σπάρτακος αναδείχθηκε σε αρχηγό τους, ενώ από τους υπόλοιπους ξεχώρισαν οι Γαλάτες Κρίξος και Οινόμαος.
Ο αριθμός των επαναστατών άρχισε να μεγαλώνει καθώς στις τάξεις τους προσχωρούσαν δούλοι, άποροι και κατατρεγμένοι, μεταξύ αυτών και πλήθος γυναικοπαίδων. Ο Σπάρτακος και οι μονομάχοι-σύντροφοί του ανέλαβαν να εκπαιδεύσουν τους οπαδούς τους κι έτσι γύρω από τον πυρήνα τον μονομάχων δημιουργήθηκε, σε λίγες εβδομάδες, ένας μικρός στρατός. Οι πρώην δούλοι εκτελούσαν επιδρομές και επιθέσεις εναντίον ολιγομελών ομάδων ταξιδιωτών, αποκομίζοντας στρατιωτικό οπλισμό με τον οποίο αντικαθιστούσαν τον οπλισμό των μονομάχων που τον θεωρούσαν υποτιμητικό.
Οι Ρωμαίοι αρχικά αντέδρασαν με νωθρότητα, θεωρώντας ότι πρόκειται για ακόμα μία από τις πολλές μικροεξεγέρσεις δούλων. Έτσι έστειλαν εναντίον τους έναν στρατό 3.000 βιαστικά στρατολογημένων και ανεπαρκώς εκπαιδευμένων ανδρών υπό τον πραίτορα Γάιο Κλαύδιο Γλάβρο ή Πούλχρο (Gaius Claudius Glaber). Εξάλλου ο κύριος όγκος των δυνάμεών τους ήταν απασχολημένος σε μέτωπα μακριά από την Ιταλία. Ο Πομπήιος (Gnaeus ή Cnaeus Pompeius Magnus) προσπαθούσε να καταστείλει την επανάσταση του Σερτώριου στην Ισπανία και ο Λούκουλος (Marcus Terentius Varro Lucullus) μαχόταν εναντίον τού βασιλιά τού Πόντου Μιθριδάτη στην ανατολή.
Ο στρατός του πραίτορα εγκλώβισε τους επαναστάτες σε μια απότομη πλαγιά του Βεζούβιου. Αυτοί όμως με μια παράτολμη ενέργεια καταρριχήθηκαν από την απόκρημνη και αφύλαχτη πλευρά με τη βοήθεια αυτοσχέδιων σχοινιών από κλήματα. Ακολούθως αιφνιδίασαν και εξολόθρευσαν το σύνολο σχεδόν των Ρωμαίων μαζί με τον διοικητή τους. Παρόμοια τύχη είχε και μια μεγαλύτερη δύναμη υπό τον πραίτορα Πόπλιο Βαρίνιο (Publius Varinius).

Οι υποδιοικητές του έπεσαν στο πεδίο της μάχης, ο ίδιος μόλις και μετά βίας διέφυγε και το ρωμαϊκό στρατόπεδο λεηλατήθηκε. Από αυτές τις νίκες ο στρατός των εξεγερμένων αποκόμισε πλήθος λαφύρων και κυρίως στρατιωτικό οπλισμό. Μέχρι την άνοιξη του επόμενου χρόνου (72 π.κ.ε.) ο Σπάρτακος είχε καταστεί κύριος της Καμπανίας, λεηλατώντας παραλιακές πόλεις της περιοχής. Μάλιστα το Μεταπόντιο καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι τάξεις των δούλων τώρα πυκνώνουν με μεγαλύτερο ρυθμό, φτάνοντας τις 70.000 κατά τον Αππιανό. Μάλιστα συγκροτείται και πολυάριθμο ιππικό από τους βοσκούς και τους ζωοκλέφτες της Λευκανίας.
Γενίκευση της Επανάστασης – Πορεία προς τις Άλπεις: Κατόπιν τούτου οι Ρωμαίοι αντελήφθησαν ότι είχαν να αντιμετωπίσουν έναν καλά εκπαιδευμένο και εξοπλισμένο στρατό και έστειλαν εναντίον των δούλων τους υπάτους Γέλλιο Ποπλικόλα (Lucius Gellius Publicola) και Λέντουλο Κλαυδιανό (Gnaeus Cornelius Lentulus Clodianus) με δυνάμεις δύο λεγεώνων έκαστος, καθώς και ένα ισχυρό επικουρικό σώμα υπό τον Κόιντο Άρριο.
Εν τω μεταξύ, ο μεγάλος αριθμός των επαναστατών οδήγησε αναπόφευκτα σε διάσπαση. Επίσης ο Σπάρτακος ήθελε να αποφύγει ανοιχτή μάχη με τα σαφώς πιο οργανωμένα και πειθαρχημένα ρωμαϊκά στρατεύματα και να οδηγήσει τους οπαδούς του σε τμήματα προς τον Βορρά απ’ όπου θα μπορούσαν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους (Γαλατία, Γερμανία, Βαλκάνια κ.α.). Ήξερε ότι ο στρατός του δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις ρωμαϊκές λεγεώνες επί ίσοις όροις και πως όταν η Ρώμη, μετά την αρχική της νωθρότητα και απραξία, αποφάσιζε να αντιδράσει, η αντίδρασή της θα ήταν αστραπιαία και αμείλικτη.
Έτσι βιαζόταν να εξέλθει από τη ρωμαϊκή επικράτεια. Δεν συμμερίζονταν όμως όλοι οι επαναστάτες τις ανησυχίες του Σπάρτακου. Ένα μεγάλο τμήμα 30.000 ανδρών, κυρίως κελτικής και γερμανικής καταγωγής ακολούθησε εντελώς δική του πορεία υπό τον Κρίξο λεηλατώντας μικρές πόλεις και αγροκτήματα της Απουλίας χωρίς να δείχνει διάθεση να απομακρυνθεί από την Ιταλία.
Ο Γέλλιος έσπευσε να τους αντιμετωπίσει σε ανοικτή μάχη κοντά στη σημερινή Foggia και παραδόξως αρχικά ηττήθηκε χάνοντας μάλιστα και το στρατόπεδό του, που έπεσε στα χέρια των αντιπάλων του. «Μεθυσμένοι» από την επιτυχία τους οι πρώην σκλάβοι επιδόθηκαν σε ένα όργιο κάθε είδους απολαύσεων και καταχρήσεων με αποτέλεσμα σύντομα να καταστούν ανίκανοι να πολεμήσουν. Όταν λοιπόν ο Γέλλιος αντεπιτέθηκε, η μάχη μετατράπηκε σύντομα σε σφαγή στην οποία εξοντώθηκαν τα δύο τρίτα των σκλάβων, μεταξύ των οποίων και ο Κρίξος.

Η επιτυχία των Ρωμαίων δεν διήρκεσε πολύ. Θέλοντας να παγιδεύσουν τον κύριο όγκο των εξεγερθέντων, που υπό τον Σπάρτακο βάδιζε προς τη Βόρειο Ιταλία μέσω των Απεννίνων, οι δύο ύπατοι χώρισαν τις δυνάμεις τους, αλλά συνετρίβησαν διαδοχικά. Οι μανιασμένοι επαναστάτες καταδίωξαν ανηλεώς τους ηττημένους Ρωμαίους σκοτώνοντας πολλούς, εκδικούμενοι τον θάνατο του Κρίξου. Ίδια τύχη είχαν και οι Ρωμαίοι αιχμάλωτοι που εκτελέστηκαν αμέσως μετά τη μάχη. Η νικηφόρα πορεία του Σπάρτακου συνεχίστηκε καθώς ο στρατός του εισερχόταν στην εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία.
Ο πραίτορας Μάντιος ηττήθηκε με τη σειρά του και ακολούθως ο τακτικός στρατός (10.000 άνδρες) τού διοικητή της περιοχής Γάιου Κάσσιου Λογγίνου (Gaius Cassius Longinus) διαλύθηκε από την ορμή των φυγάδων κοντά στη Mutina (σημερινή Μόντενα). Για άλλη μια φορά Ρωμαίος διοικητής διέφευγε την τελευταία στιγμή από την οργή των σκλάβων, τους οποίους οι περισσότεροι Ρωμαίοι στρατηγοί θεωρούσαν υποτιμητικό να πολεμήσουν αναζητώντας δόξα από νίκες ενάντια σε ελεύθερους λαούς. Οι πρώην σκλάβοι είχαν πλέον φτάσει στον Πάδο ποταμό και σε λίγο θα εξέρχονταν από τα όρια της ρωμαϊκής εξουσίας.
Τότε συνέβη ένα παράδοξο γεγονός. Υπό την πίεση των οπαδών του που είχαν εθιστεί στη λαφυραγωγία, ο Σπάρτακος δεν διέβη τις Άλπεις όπως ήθελε, αλλά επέστρεψε στην Ιταλία. Σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, ένας αριθμός αμάχων κυρίως που ακολουθούσε τον στρατό του Σπάρτακου, πέρασαν τις Άλπεις και επέστρεψαν στις πατρίδες τους (χειμώνας 72-71 π.κ.ε.). Πάντως, οι περισσότεροι επέστρεψαν στην Ιταλία. Οι συνεχείς νίκες τούς οδήγησαν στο να υπερεκτιμήσουν τις δυνατότητές τους. Επίσης, υπολόγιζαν να περάσουν στην πλούσια Σικελία, η οποία είχε τεράστιο αριθμό σκλάβων και μετρούσε δύο μεγάλες επαναστάσεις σκλάβων κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Για το σκοπό αυτό ήρθε σε συνεννόηση με Κίλικες πειρατές.
Αντιμέτωπος με τον Κράσσο: Οι εξελίξεις αυτές προκάλεσαν δέος στη Ρώμη. Ο Σπάρτακος κατευθυνόμενος νότια βρισκόταν πολύ κοντά στην Αιώνια Πόλη. Διέλυσε και το σώμα του Κόιντου Άρριου και πλέον η Ρώμη έμοιαζε απροστάτευτη. Αλλά ο ηγέτης των μονομάχων προσπέρασε την πόλη και συνέχισε την πορεία του προς τον νότο. Εν τω μεταξύ, οργισμένη η Σύγκλητος ανακάλεσε τους δύο υπάτους και ανέθεσε την πάταξη της εξέγερσης στον πραίτορα και έμπειρο στρατηγό Μάρκο Λικίνιο Κράσσο (Marcus Licinius Crassus) στον οποίο παραχώρησε αυξημένες εξουσίες. Παράλληλα ανακάλεσε εσπευσμένα τους Πομπήιο (Gnaeus ή Cnaeus Pompeius Magnus) και Λούκουλο από τις εκστρατείες τους στην Ισπανία και στη Μικρά Ασία αντίστοιχα.
Με νέες δυνάμεις (40.000 άνδρες) ο Κράσσος έσπευσε προς την Καμπανία όπου υπολόγιζε ότι θα κατευθυνόταν και ο Σπάρτακος για να διεκπεραιωθεί στη Σικελία. Μήνυσε στον Μόμμιο (διοικητή των υπολειμμάτων του υπατικού στρατού που στρατοπέδευε κοντά στην Ανκόνα) να κινηθεί νότια και όταν οι δύο στρατοί ενώθηκαν ανέθεσε στον υπαρχηγό του πλέον Μόμμιο να επιτηρεί τις κινήσεις των αντιπάλων χωρίς, όμως, να δώσει μάχη. Σκόπευε να παγιδεύσει τους επαναστάτες και να τους αναγκάσει να δώσουν μάχη σε ευνοϊκή για τους Ρωμαίους θέση.

Ο Μόμμιος, ωστόσο, παράκουσε τις εντολές που είχε λάβει με συνέπεια να δεχτεί ταπεινωτική ήττα. Ο Κράσσος όμως δεν απογοητεύτηκε. Αποκατέστησε την πειθαρχεία επιβάλλοντας σκληρές ποινές στους επιζώντες λεγεωνάριους του Μόμμιου και επέμεινε στην καταδίωξη του Σπάρτακου, που βρέθηκε εγκλωβισμένος κοντά στο Ρήγιον (αρχές του 71 π.κ.ε.) καθώς οι πειρατές αφού εισέπραξαν τα ναύλα αθέτησαν τη συμφωνία. Εκεί ο Ρωμαίος στρατηγός έβαλε τους στρατιώτες του να σκάψουν μία τάφρο και να κατασκευάσουν ένα τείχος μήκους 53 χιλιομέτρων. Και πάλι οι επαναστάτες υπό την καθοδήγηση του Σπάρτακου κατάφεραν και ξέφυγαν από την παγίδα. Μέσα σε μια νύχτα γέμισαν με πτώματα, χώμα και ξύλα ένα σημείο της τάφρου και από το πέρασμα αυτό διέφυγαν προς το Βρινδήσιο (σημερινό Mπρίντιζι).
Ωστόσο η έλλειψη συνοχής μεταξύ των επαναστατών οδήγησε εκ νέου σε διάσπαση των δυνάμεών τους. Ένα τμήμα περί τις 12.000 άνδρες υπό την ηγεσία δύο Γαλατών (Γάνικος και Κέστος) αποκόπηκε από το κυρίως σώμα και επιδόθηκε σε λεηλασίες, κατά το παράδειγμα του Κρίξου. Ο Κράσσος εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση εναντίον τους και μολονότι οι πρώην δούλοι πολέμησαν με τη γνωστή γενναιότητα και αυτοθυσία επιφέροντας μεγάλες απώλειες στους διώκτες τους, εξοντώθηκαν σχεδόν μέχρι ενός. Χαρακτηριστικό της σφοδρότητας της σύγκρουσης είναι η μαρτυρία ότι μόνον δύο από τους νεκρούς σκλάβους έφεραν θανατηφόρα τραύματα στην πλάτη
Στην συνέχεια ο Κράσσος προσπάθησε να εμπλέξει και τον κύριο όγκο των εχθρών του. Οι τελευταίοι υπό την καθοδήγηση του Σπάρτακου κατέφυγαν στα βουνά Πετέλια (σημ. Στρόμπολι) καταδιωκόμενοι από τους διοικητές του Κράσσου Σκρόφα (Gnaeus Tremellius Scrofa) και Ρούφο (Quintus Marcius Rufus). Για άλλη μια φορά ο Θράκας μονομάχος απέδειξε την στρατηγική ιδιοφυΐα του. Στράφηκε απότομα εναντίον των διωκτών με το σύνολο των δυνάμεών του. Οι έκπληκτοι Ρωμαίοι διαλύθηκαν και αποσύρθηκαν ντροπιασμένοι στο στρατόπεδό τους.
Τελική μάχη – Θάνατος του Σπάρτακου: Η τελευταία αυτή επιτυχία των δούλων ήταν μοιραία για την τύχη τους, όπως παρατηρεί ο Πλούταρχος. Τυφλωμένοι από τις διαδοχικές επιτυχίες τους, αγνόησαν ακόμα μία φορά τις υποδείξεις του Σπάρτακου και αποφάσισαν να ξαναπροσπαθήσουν να διεκπεραιωθούν στη Σικελία. Στην περιοχή όμως είχε καταφθάσει ο Λούκουλος, ενώ αναμενόταν και ο Πομπήιος. Παγιδευμένος ακόμη μία φορά ο Σπάρτακος προσπάθησε να έρθει σε κάποια συμφωνία με τον Κράσσο.
Οι σύντροφοί του, όμως, αρνούνταν πλέον να αποφεύγουν τη μάχη. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο υποχρέωσαν με τα ξίφη τον αρχηγό τους να τους οδηγήσει στη μάχη. Από την άλλη ο Ρωμαίος στρατηγός δεν είχε καμιά διάθεση να διαπραγματευτεί με τους σκλάβους. Ακόμη περισσότερο, επιδίωκε να δώσει την τελική μάχη (και φυσικά να νικήσει) χωρίς τη συμβολή του Λούκουλου και του Πομπήιου, ώστε να καρπωθεί μόνον ο ίδιος την επικείμενη νίκη. Παράλληλα, η Σύγκλητος πίεζε για την όσο το δυνατόν ταχύτερη καταστολή της επανάστασης και κατηγορούσε τον Κράσσο για το ότι ο πόλεμος διαρκούσε ήδη πολύ.
Ο θάνατος του Σπάρτακου σε νεότερη απεικόνιση: Η τελική μάχη έγινε στα Βασιλικάτα της Λουκανίας κοντά στις όχθες του ποταμού Σιλάρου (Νότιος Ιταλία) την άνοιξη του 71 π.κ.ε. Υπήρξε πολύωρη και αιματηρή. Οι επαναστάτες (περί τις 35.000 τον αριθμό) πολέμησαν με απίστευτη γενναιότητα κι αυταπάρνηση αλλά τελικά η συνοχή και η πειθαρχία των ρωμαϊκών στρατευμάτων έγειρε την πλάστιγγα υπέρ τους. Ο Σπάρτακος σκοτώθηκε ενώ προσπαθούσε να βρει τον Κράσσο στο πεδίο της μάχης. Το σώμα του δεν αναγνωρίστηκε ποτέ.

Οι αιχμάλωτοι δούλοι, περίπου 6.000 τον αριθμό, σταυρώθηκαν κατά μήκος της Αππίας Οδού, ενώ εκτιμάται ότι οι νεκροί στο πεδίο της μάχης ήταν πολύ περισσότεροι. Οι σταυροί με τα αποσυντιθέμενα πτώματα «κοσμούσαν» επί χρόνια την Αππία Οδό, προς παραδειγματισμό. Από την καταστροφή κατάφερε να διαφύγει ένα τμήμα 5.000 δούλων περίπου και κατευθύνθηκε βόρεια, αλλά διαλύθηκε από τον Πομπήιο, που εν τω μεταξύ είχε επιστρέψει στη Ιταλία. Προς μεγάλη απογοήτευση του Κράσσου, οι Ρωμαίοι επεφύλαξαν για αυτόν μόνον κάποιες επευφημίες ενώ η οριστική πάταξη της εξέγερσης χρεώθηκε στον Πομπήιο ο οποίος είχε επιπλέον το δικαίωμα να τελέσει θρίαμβο για τις επιτυχίες του στην Ισπανία.
Συνέπειες και χαρακτήρας της Επανάστασης του Σπάρτακου: Η επανάσταση του Σπάρτακου θεωρείται η μεγαλύτερη επανάσταση δούλων της ρωμαϊκής Ιστορίας. Αν και εν τέλει πνίγηκε στο αίμα, η έκταση που έλαβε και η αναστάτωση που προκάλεσε στην καρδιά, μάλιστα, της ρωμαϊκής επικράτειας, προβλημάτισε τη ρωμαϊκή άρχουσα τάξη που έλαβε κάποια μέτρα για την αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον. Πιο συγκεκριμένα περιορίστηκε ο αριθμός των δούλων που προέρχονταν από αιχμαλώτους πολέμου και αυξήθηκε ο αριθμός των δούλων που γεννιόντουσαν από δούλους γονείς. Και αυτό, επειδή οι αιχμάλωτοι πολέμου έχοντας εμπειρία ελεύθερης ζωής ήταν πιο απείθαρχοι και επιρρεπείς σε ανταρσίες και στάσεις. Από την άλλη, αποφεύγονταν οι μεγάλες συγκεντρώσεις σκλάβων στην ύπαιθρο.
Επίσης μια έμμεση συνέπεια ήταν μια σχετική έκτοτε βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των δούλων. Πολλοί από τους αιχμαλώτους πολέμου, που ήταν μορφωμένοι ή κατείχαν αξιώματα στον τόπο καταγωγής τους, αξιοποιούνταν σε ανάλογα πόστα, κάποιες φορές απελευθερώνονταν και γενικά τύγχαναν καλύτερης μεταχείρισης συγκριτικά με τους υπόλοιπους. Βέβαια δεν μειώθηκε ο αριθμός των σκλάβων, απλώς βρέθηκαν κάποιοι τρόποι για μία πιο ακίνδυνη (για τους Ρωμαίους) εκμετάλλευσή τους.
Η εξέγερση και οι στόχοι τού Σπάρτακου έχουν αναλυθεί και ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως από ιστορικούς και διανοούμενους. Πολλοί είδαν στην επανάσταση αυτή μια προσπάθεια ανατροπής του κοινωνικού κατεστημένου και τον Σπάρτακο ως έναν κοινωνικό επαναστάτη, κυρίως λόγω της μεγάλης προσχώρησης Ρωμαίων πολιτών των κατώτερων στρωμάτων στην επανάσταση. Πάντως η πορεία της εξέγερσης και οι ενέργειες του Σπάρτακου δεν φαίνεται να υποδηλώνουν κάτι τέτοιο.
Αρχική επιδίωξη ήταν η έξοδος από την ρωμαϊκή επικράτεια και η επιστροφή των επαναστατών στις πατρίδες τους και αργότερα η διεκπεραίωση στη Σικελία, δηλαδή μακριά από την ρωμαϊκή εξουσία. Ουδέποτε διατυπώθηκαν από τον Σπάρτακο κάποια αιτήματα (οποιασδήποτε φύσης) προς την ρωμαϊκή άρχουσα τάξη, ούτε πάλι φαίνεται κάποια πρόθεση αλλαγής της δεδομένης κοινωνικής κατάστασης και πολύ περισσότερο κατάργησης της δουλείας, από πλευράς των πρώην σκλάβων. Ως εκ τούτου η κρατούσα άποψη σήμερα αντιμετωπίζει την επανάσταση αυτή ως μια προσπάθεια καταπιεσμένων ατόμων να ανακτήσουν με οποιονδήποτε τρόπο την προσωπική τους ελευθερία.
Η προσωπικότητα του Σπάρτακου – Υστεροφημία: Από το σύνολο σχεδόν των αρχαίων πηγών, ο Σπάρτακος παρουσιάζεται ως ληστής και εγκληματίας, χειρότερος ακόμη και από τον Αννίβα. Εξαίρεση αποτελούν οι Βάρρος (Marcus Terentius Varro) και Πλούταρχος. Ο πρώτος αναφέρει ότι ο Σπάρτακος καταδικάστηκε άδικα να μονομαχεί, ενώ ο δεύτερος σκιαγραφεί μια ιδιαίτερα ευγενική προσωπικότητα για τον Θράκα μονομάχο. Τον χαρακτηρίζει «ελληνικότερο», ανδρείο, πράο, συνετό με υψηλό φρόνημα και περιγράφει πολλά περιστατικά που δικαιολογούν τον ισχυρισμό αυτό.
Βέβαια, η αντιμετώπιση αυτή αποτελούσε στερεότυπο για τον ελληνορωμαϊκό κόσμο, αφού κάθε μη Ρωμαίος ή μη Έλληνας που επιτύγχανε κάτι σπουδαίο, παρουσιαζόταν ως εξυπνότερος από τους υπόλοιπους βαρβάρους. Αν ληφθεί υπόψιν και η αντιπάθεια του Πλουτάρχου προς τον Κράσσο, οι εκτιμήσεις αυτές τίθενται υπό αμφισβήτηση. Στον Αππιανό ο Σπάρτακος έχει την εικόνα του σκληρού και βάναυσου. Εδώ οι αναφορές σε εκτελέσεις αιχμαλώτων είναι πολλές, όπως για παράδειγμα μετά την νίκη του Σπάρτακου επί των υπάτων Γέλλιου Ποπλικόλα και Λέντουλου Κλαυδιανού οπότε θυσιάστηκαν 300 Ρωμαίοι αιχμάλωτοι προς τιμήν του νεκρού Κρίξου.

Επίσης πριν την τελική μάχη εναντίον του Κράσσου, ο Σπάρτακος σταύρωσε έναν αιχμάλωτο ώστε να δουν οι σύντροφοί του τη μοίρα που τους περίμενε σε περίπτωση ήττας.[30] Γενικά για την ρωμαϊκή άρχουσα τάξη η μορφή του Σπάρτακου συνδέθηκε και παρομοιάστηκε με τις χειρότερες συμφορές σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε το όνομα του Θράκα επαναστάτη να μετατραπεί σε ύβρη. «Σπάρτακο» αποκάλεσε ο Μάρκος Αντώνιος τον νεαρό Οκταβιανό για να στρέψει εναντίον του του μεγαλοϊδιοκτήτες δούλων, ενώ με τον ίδιο χαρακτηρισμό ο Κικέρων καταφερόταν εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων.
Πάντως στους αρχαίους συγγραφείς υπάρχουν και αναφορές που έρχονται σε αντίθεση με την γενικά αρνητική εικόνα του ηγέτη των μονομάχων. Ο Αππιανός εξηγεί την αθρόα προσχώρηση ετερόκλητων στοιχείων στις τάξεις των πρώην σκλάβων ως συνέπεια της ισοκατανομής των λαφύρων μεταξύ των επαναστατών. Σύμφωνα με τον Γάιο Κρίσπο Σαλλούστιο, ο Σπάρτακος ήταν αντίθετος προς την κακοποίηση των αιχμαλώτων, καθώς και με κάθε καταστροφή κατοικημένης περιοχής.
Επίσης από τις περιγραφές, φαίνεται ότι ο Σπάρτακος διέθετε αξιοσημείωτη στρατηγική αντίληψη και ευφυΐα. Κατανίκησε επανειλημμένως και με διάφορα τεχνάσματα όσους στρατούς, υπό διάφορους διοικητές, έστειλε εναντίον του η Σύγκλητος. Ακόμη και για τον έμπειρο Κράσσο η πάταξη της επανάστασης δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Καθώς φαίνεται όμως, κυρίως από τις περιγραφές του Πλουτάρχου, δεν ασκούσε ισχυρό έλεγχο επί των συντρόφων του με αποτέλεσμα την τελική ήττα. Αν αληθεύουν οι προαναφερθείσες περιγραφές, τότε η αξία του ως στρατηγού ενδεχομένως να είναι ακόμη μεγαλύτερη. Οι στρατιωτικές και διοικητικές αρετές του αποδίδονται από άλλες πηγές στην υπηρεσία του στις τάξεις του ρωμαϊκού στρατού.
Η αρνητική εικόνα του Σπάρτακου παρέμεινε απαράλλαχτη καθ’ όλο τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση. Μόνον από τον 18ο αιώνα κι έπειτα άλλαξε αυτή η οπτική. Συγκεκριμένα το 1760 ο Γάλλος Bernard-Joseph Saurin, βασιζόμενος στην ιστορία του Πλουτάρχου παρουσιάζει τον Σπάρτακο στην ομώνυμη τραγωδία του ως ευγενή ήρωα. Το έργο αυτό αποτέλεσε την απαρχή στην αλλαγή της αντιμετώπισης του Σπάρτακου και της επανάστασής του.
Έτσι η μορφή του Σπάρτακου πέρασε στον θρύλο και ενέπνευσε πολλά κινήματα, οργανώσεις και καλλιτέχνες κατά τους νεότερους χρόνους. Ενδεικτικά αναφέρονται οι αριστεροί Σπαρτακιστές της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης που δραστηριοποιήθηκαν έντονα κατά τη Γερμανική Επανάσταση του 1918. Γενικά, ο Σπάρτακος έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης από αριστερού πολιτικού προσανατολισμού οργανώσεις, κόμματα, καθεστώτα, λόγιους κλπ. Το όνομα «Σπάρτακος» το ιδιοποιήθηκαν οι Ιλουμινάτοι.
Μια ζωή ταινία: Γνωστή είναι η επική χολλιγουντιανή ταινία Σπάρτακος (1960) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ με τον Κερκ Ντάγκλας στην παραγωγή και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία αποτελεί μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του ομώνυμου ιστορικού μυθιστορήματος του Αμερικανού συγγραφέα Χάουαρντ Φαστ. Μια εκπληκτική σειρά που συστήνω ανεπιφύλακτα είναι και η Spartacus (TV Series 2010-2012) του Steven S. DeKnight, που ήδη βρίσκεται στην 3η σεζόν και σε μεταφέρει με ρεαλισμό στην επανάσταση του Σπάρτακου και των συντρόφων του.

Μαρία Μοντεσσόρι

Η Μαρία Μοντεσσόρι (ιταλικά: Maria Montessori, 31 Αυγούστου 1870-6 Μαΐου 1952) ήταν ιταλίδα παιδαγωγός. Επινόησε το μοντεσσοριανό παιδαγωγικό σύστημα, γνωστό και ως «μοντεσσοριανή μέθοδος», το οποίο αποτέλεσε πρωτοπορία για την εποχή του και εξακολουθεί να εφαρμόζεται και σήμερα σε αρκετά σχολεία, τα επονομαζόμενα «μοντεσσοριανά» ή «μοντεσσοριανές σχολές».

Η Μοντεσόρι γεννήθηκε στο Κιαραβάλλε της Ανκόνα και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα της Ρώμης, από όπου αποφοίτησε ως η πρώτη γυναίκα γιατρός της πατρίδας της. Μέσα από την παιδιατρική οδηγήθηκε, ως ψυχολόγος και ταλαντούχος παιδαγωγός που ήταν, στην προσπάθεια για την ψυχολογική και νοητική ανάπτυξη του παιδιού, ασχολούμενη αρχικά με παιδιά με νοητική καθυστέρηση ή ειδικές μαθησιακές ανάγκες. Σε αυτόν τον αγώνα έδωσε ολόκληρη τη ζωή της.

Έφτιαξε παιδαγωγικό υλικό, προσαρμοσμένο στις ανάγκες του παιδιού για όλα τα μαθήματα, θετικά και θεωρητικά, που αφορούν τη μόρφωσή του. Δημιούργησε μόνη της εποπτικά μέσα διδασκαλίας και παιδαγωγικό υλικό για να γίνονται μέσω των αισθήσεων κατανοητά τα μαθήματα του σχολείου.

Η επιτυχία της μεθόδου της αναστάτωσε τον παιδαγωγικό κόσμο διεθνώς. Ακόμα και παιδιά με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, έμπαιναν σιγά-σιγά στις κανονικές τάξεις του σχολείου, καθώς απελευθερωνόταν το πνεύμα και η ψυχή τους. Γι' αυτό μερικοί άνθρωποι, ακόμη και επιστήμονες, συνέδεσαν το όνομά της με τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Η Μαρία Μοντεσσόρι όμως ασχολήθηκε κατά βάση σε όλη τη ζωή της με όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως δείκτη νοημοσύνης ή μαθησιακής ικανότητας, και ίδρυσε σχολές σε πολλά κράτη για να εκπαιδεύεται προσωπικό στη χρησιμοποίηση του παιδαγωγικού υλικού αυτού, αλλά κυρίως στην κατανόηση της φιλοσοφίας της μεθόδου της, γιατί δίδαξε πως αυτό είναι το πρώτο θέμα για την επιτυχία.

Ο σεβασμός στην προσωπικότητα του παιδιού είναι η πρώτη αρχή της μεθόδου, και έπειτα η ελευθερία που θα βγει από την πειθαρχία. Άλλες αρχές της μοντεσσοριανής μεθόδου είναι:

Η εσωτερική και εξωτερική τάξη στη συγκρότηση του ανθρώπου.
Ο σεβασμός στο έμψυχο και άψυχο περιβάλλον.
Η ατομική προσπάθεια αλλά και η καλή συνεργασία με τον κόσμο του περιβάλλοντος.
Η μάθηση μέσω της έρευνας που θα δώσει τη χαρά για τη δουλειά και την ικανοποίηση για το αποτέλεσμα. Η παντοειδής άσκηση για την απόκτηση δυνατοτήτων.
Ικανός άνθρωπος ίσον ευτυχής άνθρωπος.

Μετά την ανάληψη της εξουσίας στην Ιταλία από το καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι, η Μοντεσσόρι εξορίστηκε στην Ισπανία. Κατόπιν, ύστερα από την επικράτηση του καθεστώτος Φράνκο στον Ισπανικό Εμφύλιο, εγκαταστάθηκε στην Ολλανδία. Το 1939 μετανάστευσε εκ νέου στην Ινδία, όπου θα παρέμενε καθόλη την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς η Ολλανδία βρέθηκε υπό ναζιστική κατοχή. Τέλος, ξαναγύρισε στην Ολλανδία το 1949, όπου και απεβίωσε το 1952 σε ηλικία 82 ετών.

Από τότε μέχρι σήμερα ο διεθνής οργανισμός που δημιουργήθηκε («Association Montessori International») καθοδηγεί και εποπτεύει τα Μοντεσσοριανά Σχολεία σε όλο τον κόσμο. Στην Ευρώπη, στις Η.Π.Α, στον Καναδά, στην Αφρική και στην Ασία, σε δεκάδες κράτη στον κόσμο λειτουργούν σήμερα Μοντεσσοριανά σχολεία.
http://el.wikipedia.org/wiki/Μαρία_Μοντεσσόρι

Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΖΕΠΕΛΙΝ ''ΧΙΝΤΕΜΠΟΥΡΓΚ''

 

HINDENBURG DISASTER - Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΖΕΠΕΛΙΝ ''ΧΙΝΤΕΜΠΟΥΡΓΚ'' 

Η συντριβή του Ζέπελιν ''Χίντεμπουργκ'' στις 6 Μαίου 1937
Η συντριβή του γερμανικού Ζέπελιν «Χίντεμπουργκ» στην αμερικανική ναυτική βάση του Λέικχερστ στο Νιου Τζέρσι στις 6 Μαΐου του 1937 στοίχισε τη ζωή σε 36 ανθρώπους. Το «Χίντεμπουργκ» είχε πραγματοποιήσει πτήση 60 ωρών από τη Γερμανία στις ΗΠΑ. Ηταν το  

μεγαλύτερο πηδαλιουχούμενο αερόστατο της εποχής με μήκος 268 μέτρα και μπορούσε να αναπτύξει ταχύτητα 130 χιλιομέτρων ανά ώρα. Αν και πρωτοποριακό, τόσο σε τεχνολογία όσο και σε σχεδίαση, η ασφάλειά του αμφισβητήθηκε έντονα. Η δε τραγική του κατάληξη είχε αποτέλεσμα να εγκαταλειφθούν τα σχέδια για δημιουργία αεροπορικών εταιρειών που θα μετέφεραν μαζικά επιβατικό κοινό με αερόστατα.

Σήμερα 6/5 Οσίου Σεραφείμ ασκήσαντος εν τω όρει Δομβούς, Προφήτου Ιώβ

 

Οσίου Σεραφείμ ασκήσαντος εν τω όρει Δομβούς, Προφήτου Ιώβ