Ο αφανισμός της Κανδάνου: Όταν οι στρατιώτες του Γ’ Ράιχ κατέστρεψαν εκ θεμελίων την Κάνδανο
180 κάτοικοι βρήκαν φρικτό θάνατο από τους ναζί
«Λαός που ξεχνά την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει». Έτσι λένε πολλοί και μάλλον έχουν απόλυτο δίκιο…
Προκειμένου,
λοιπόν, κι εμείς, να μην πέσουμε στην «παγίδα» της λήθης και τελικά
αναγκαστούμε –εκ των πραγμάτων- να βιώσουμε ξανά «μαύρες» στιγμές σαν
λαός, θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε τι συνέβη, σαν σήμερα, το 1941, στην
Κρήτη.
Στις 3 Ιουνίου του 1941, λίγες μόνο ημέρες μετά τη λήξη της
Μάχης της Κρήτης, έλαβε χώρα το ολοκαύτωμα της Κανδάνου, στα Χανιά, από
τους ναζί κατακτητές.
Είχε προηγηθεί μια μέρα νωρίτερα, η μαζική σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων.
Σαν σήμερα, λοιπόν, το 1941, οι στρατιώτες του Γ’ Ράιχ καταστρέφουν εκ θεμελίων την Κάνδανο κι εκτελούν 180 κατοίκους της.
Η
αιτία; Η μαζική εκτέλεση πραγματοποιήθηκε ως αντίποινα για τη συμμετοχή
του ντόπιου πληθυσμού στην αντίσταση ενάντια στην εισβολή των ναζί
αλεξιπτωτιστών, τις προηγούμενες ημέρες.
Στην Κάνδανο, λοιπόν, οι ναζί τοποθέτησαν συνολικά τρεις πινακίδες για να θυμίζουν στους περαστικούς το τι εστί… ναζισμός!
H πρώτη από τις τρεις επιγραφές, αναφέρει:
«Δια την
κτηνώδη δολοφονίαν Γερμανών αλεξιπτωτιστών, αλπινιστών και του μηχανικού
από άνδρας, γυναίκας και παιδιά και παπάδες μαζί και διότι ετόλμησαν να
αντισταθούν κατά του μεγάλου Ράιχ, κατεστράφη την 3-6-1941 η Κάνδανος
εκ θεμελίων, δια να μην επαναοικοδομηθεί πλέον ποτέ».
Επειδή η Γλώσσα είναι τρυφερό ψάρι για να ψηθεί ομοιόμορφα με τις πατάτες θα πρέπει να βράσουμε πρώτα τις πατάτες σε αλατισμένο νερό, να είναι σχεδόν ψημένες
Γλώσσα με πατάτες στο φούρνο(φ.Μ.Κυμάκη)
Γλώσσα με πατάτες στο φούρνο(φ.Μ.Κυμάκη)
Εν τω μεταξύ ετοιμάζουμε λαδολέμονο
Γλώσσα με πατάτες στο φούρνο(φ.Μ.Κυμάκη)
Έχουμε ξεπαγώσει το ψάρι και το αλατίσαμε
Γλώσσα με πατάτες στο φούρνο(φ.Μ.Κυμάκη)
Στρώνουμε λαδόχαρτο στο ταψί και βάζουμε τα φιλέτα με τις πατάτες το μαϊντανό και λαδολέμονο
Ραντίζουμε με πιπέρι και ρίγανη
Γλώσσα με πατάτες στο φούρνο(φ.Μ.Κυμάκη)
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 170 για μισή ώρα . Έπειτα γυρίζω τα φιλέτα κι απ την άλλη και σε 5 λεπτά σβήνω και αφήνω να τελειώσει έτσι .
Η υπερβολική έκθεση στον ήλιο και ειδικά χωρίς κάποια αντιηλιακή
προστασία, μπορεί να προκαλέσει δυσχρωμίες και πανάδες στο πρόσωπο σας.
Γι’ αυτό, όπως έχουμε τονίσει στο παρελθόν, πρέπει να φοράμε αντιηλιακό
ακόμα και το χειμώνα. Ωστόσο, αν έχετε ήδη αποκτήσει πανάδες
μην ανησυχείτε, διότι υπάρχει λύση. Φτιάξτε μια φυσική λοσιόν και θα
δείτε αισθητά αποτελέσματα μετά από κάποιο χρονικό διάστημα.
Τοποθετήστε όλα τα υλικά σε ένα βαζάκι που κλείνει.
Τρόπος εφαρμογής:
Αρχικά, πριν από κάθε χρήση ανακινήστε καλά το μπουκαλάκι για να
ομογενοποιηθεί το μείγμα. Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας ένα βαμβάκι
απλώστε τη λοσιόν στο πρόσωπο σας.
Ο Γιώργος Φούντας (13 Φεβρουαρίου 1924 - 28 Νοεμβρίου 2010) ήταν έλληνας ηθοποιός από τους σημανικότερους του κινηματογράφου, θεάτρου και της τηλεόρασης, γνωστός εκτός άλλων και για τον ρόλο του στην ταινία Στέλλα (1955) του Μιχάλη Κακογιάννη. Συμμετείχε σε πολλές ακόμη διακεκριμένες ταινίες των δεκαετιών του 1950 και 1960, μεταξύ των οποίων οι Μαγική Πόλη (1954), Το κορίτσι με τα μαύρα (1956), Ποτέ την Κυριακή (1960) και Τα Κόκκινα Φανάρια (1963), ενώ εμφανίστηκε και στις ξένες παραγωγές Αμέρικα, Αμέρικα (1963) και Αλέξης Ζορμπάς (1964). Η σημαντικότερη στιγμή του στην τηλεόραση είναι ο ρόλος του στην σειρά Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται (1975-1976).
Ο Γιώργος Φούντας γεννήθηκε το 1924 στο Μαυρολιθάρι Φωκίδας,Πατέρας του ο Ευθύμιος Φούντας (Καμαράκης) και μητέρα του η Αγγελική το
γένος Καδδά σε μια οικογένεια με πέντε αδέρφια τον Παναγιώτη την
Μαργαρίτα την Ευφρωσύνη την Λουκία και τον Σωτήρη. Ενώ ήταν ακόμη μικρός, εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα και συγκεκριμένα στη Ριζούπολη. Τελειώνοντας το Δημοτικό, άρχισε να εργάζεται στο γαλατάδικο του πατέρα του στου Ψυρρή.
Το 1944, ο Φούντας εμφανίστηκε στην ταινία Χειροκροτήματα του Γιώργου Τζαβέλλα, που θεωρείται η σημαντικότερη ταινία που γυρίστηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής.Στη συνέχεια, σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, όπου μαθήτευσε κοντά στον Αιμίλιο Βεάκη,ενώ παράλληλα ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο, ως παίκτης της ΑΕΚ. Στο θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην παράσταση Νυφιάτικο τραγούδι του Νότη Περγιάλη.
Σταδιακά, άρχισε να εμφανίζεται όλο και περισσότερο σε κινηματογραφικές ταινίες, όπως η Καταδρομή στο Αιγαίο (1946) του Μ. Καραγάτση και Νεκρή πολιτεία (1951) του Φρίξου Ηλιάδη. Το 1954 πρωταγωνίστησε στην πρώτη ταινία του Νίκου Κούνδουρου, Μαγική πόλη, μέσω της οποίας έγινε ευρύτερα γνωστός.
Το 1955, ο Φούντας εμφανίστηκε στη Στέλλα, σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη.
Στην ταινία αυτή περιέχεται μια από τις πλέον εμβληματικές σκηνές του
ελληνικού κινηματογράφου, κατά την οποία ακούγεται η ατάκα «Φύγε Στέλλα,
κρατάω μαχαίρι!». Η Στέλλα προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση σε διεθνές επίπεδο, ιδιαίτερα για την ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη, και προτάθηκε για το Χρυσό Φοίνικα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας Ο Φούντας ξανασυνεργάστηκε με τον Κακογιάννη λίγο αργότερα, για το Κορίτσι με τα μαύρα (1956).
Την περίοδο 1960-1964, ο Φούντας εμφανίστηκε σε πολλές ταινίες που έτυχαν διεθνούς προβολής. Το 1960 συμμετείχε στο Ποτέ την Κυριακή (1960) του Ζυλ Ντασέν, πλάι και πάλι στη Μερκούρη. Το 1963 έπαιξε σε δύο ταινίες που συμμετείχαν στα 36α Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Η μία ήταν τα Κόκκινα φανάρια (1963), σε σκηνοθεσία του Βασίλη Γεωργιάδη, η οποία θεωρείται μία από τις χαρακτηριστικότερες ερμηνείες του Φούντα,και άλλη το Αμέρικα, Αμέρικα του Ελία Καζάν. Το 1964, ο Φούντας συνεργάστηκε ξανά με τον Κακογιάννη, για το βραβευμένο Αλέξης Ζορμπάς.
Επόμενες σημαντικές στιγμές του Φούντα ήταν οι Με τη λάμψη στα μάτια (1966) και Πυρετός στην άσφαλτο (1967), των Πάνου Γλυκοφρύδη και Ντίνου Δημόπουλου αντίστοιχα. Για τις ερμηνείες του στις ταινίες αυτές, τιμήθηκε με Βραβεία Α' Ανδρικού Ρόλου στο έβδομο και όγδοο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Από το 1970 και έπειτα, η παρουσία του Γιώργου Φούντα στον
κινηματογράφο άρχισε να μειώνεται. Το 1973 έκανε την πρώτη του εμφάνιση
στην τηλεόραση, για τη σειρά Κατοχή, που προβαλλόταν στην ΥΕΝΕΔ. Δύο χρόνια αργότερα, έλαβε βασικό ρόλο στη σειρά Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται. Η τελευταία του ταινία ήταν το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ της Βίκυ Πεζίρη, Οι λεβέντες της θάλασσας (1997).
Προσωπική ζωή
Ο Γιώργος Φούντας παντρευτηκε δύο φορές. Το 1947 με την Ελένη Επισκόπου, με την οποία απέκτησε έναν γιο τον Θύμιο (1952) και μια κόρη την Τζέλλα (1950). Δεύτερη σύζυγος από το 1964ήταν η Χρυσούλα Ζωκα , με την οποία απέκτησε ακόμη έναν γιο τον Παναγιώτη .
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Φούντας έπασχε από τη νόσο Αλτσχάιμερ. Πέθανε ηλικία 86 ετών στις 28 Νοεμβρίου 2010 και ετάφη στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.
Αστερίας Ο
αστερίας είναι εχινόδερμο ζώο της τάξης των Αστεροειδών. Το σώμα του
παρουσιάζει ακτινωτή συμμετρία. Τυπικά έχει πέντε βραχίονες ή και
περισσότερους, οι οποίοι σχηματίζουν πεντάκτινη συμμετρία. Ο σκελετός
του βοηθά μόνο στην προστασία του και όχι στην κίνηση, η οποία γίνεται
με σύστημα ποδιών- σωλήνων. Φέρουν ενδοσκελετό, που σημαίνει ότι
σχετίζονται με τα Χορδωτά. Η τροφή τους περιλαμβάνει συνήθως ζώα με
κέλυφος, όπως μύδια, αχιβάδες και στρείδια. Απαντώνται σε όλους τους
ωκεανούς του πλανήτη.Περιγραφή
Οι
αστερίες αποτελούνται από έναν κεντρικό κυκλικό δίσκο, ο οποίος φέρει
βραχίονες («μπράτσα») σε πεντάκτινη συμμετρία. Το στόμα τους είναι κάτω
από τους αστερίες και στην επάνω πλευρά τους έχουν
ένα είδος φίλτρου για το νερό. Ο ρόλος του είναι να παρέχει νερό στους
αστερίες για να κινηθούν. Πολλοί αστερίες έχουν και σειρές από αγκάθια
για την άμυνά τους από τους εχθρούς ενώ άλλοι δεν έχουν καθόλου. Στο
άκρο του κάθε βραχίονα υπάρχει ένα μικροσκοπικό μάτι, με το οποίο το ζώο
μπορεί να δει, μόνο αν είναι φως ή σκοτάδι. Η κίνηση του αστερία
γίνεται με τη βοήθεια ποδιών- σωλήνων. Η πέψη του αστερία γίνεται με δύο
στομάχια: ένα για την καρδιά και ένα για τον πυλωρό. Το καρδιακό
στομάχι μοιάζει με σάκο και βρίσκεται στο κεντρικό μέρος του σώματος του
ζώου. Μπορεί να «γυρίσει» και να βγει έξω από το σώμα του αστερία, όταν
χωνεύει την τροφή του. Μερικά είδη χρησιμοποιούν το υδραγγειακό τους
σύστημα κίνησης για να ανοίγουν το όστρακο των Δίθυρων ζώων με τα οποία τρέφονται.
Αυτό γίνεται με το να βυθίζουν τα στομάχια τους μέσα στα όστρακα των
διθύρων. Όταν χωνευτεί κατά ένα μέρος η τροφή, το καρδιακό στομάχι
επιστρέφει στο εσωτερικό του σώματος και η μισοχωνεμένη τροφή πηγαίνει
στο πυλωρικό στομάχι. Η επιπλέον πέψη γίνεται στο έντερο. Τα απόβλητα
εξέρχονται από τον πρωκτό του ζώου ή όταν απουσιάζει, όπως σε μερικά
είδη, από το στόμα του. Το νευρικό του σύστημα είναι περίπλοκο.Τροφή Η
κύρια τροφή του αστερία είναι τα μαλάκια, όπως τα μύδια, τα στρείδια,
οι αχιβάδες και άλλα ζώα με όστρακο. Η ικανότητα του αστερία να χωνεύει
την τροφή του έξω από το σώμα του, τον κάνει να κυνηγά λεία που είναι
πολύ μεγαλύτερη απ[ό το στόμα του. Έτσι, εκτός
από μικρά σε μέγεθος μαλάκια, οι αστερίες τρέφονται και με αρθρόποδα
ακόμα και μικρά ψάρια, ειδικά όταν είναι ετοιμοθάνατα. Αρκετά είδη
μπορούν να ζήσουν για αρκετό καιρό χωρίς τροφή. Πιστεύεται ότι
πιθανότατα λαμβάνουν θρεπτικά συστατικά από οργανικές ύλες που είναι
διαλυμένες στο θαλασσινό νερό. Επίσης, πολλά είδη τρέφονται με
οργανισμούς σε αποσύνθεση.
Ο Ευήμερος αναφέρει ότι, οι πανάρχαιοι Έλληνες Μινωικοί Κρήτες
οδηγούμενοι υπό του Διός, είχαν εποικήσει την Αραβία, την Περσία, τα
νησιά του Ινδικού Ωκεανού, την νήσο Παγχαία, την Μεσοποταμία, όπου πολύ
αργότερα ονομάσθηκαν Σουμέριοι, μέχρι και τον Εύξεινο Πόντο, όπου εμφανίσθηκαν και εγκαταστάθηκαν ως Χάλυβες. Φιλέλληνες Ινδοί της Καλκούτας, λένε:
Πιστεύουμε ότι ήρθαμε απ'τήν Κρήτη πολύ πριν από τον Αλέξανδρο
(τουλάχιστον κάποιοι από εμάς). Κρητικές σφραγίδες έχουν ανακαλυφθεί
στην περιοχή μας. Το λιμάνι Γιάνγκ ήταν πολύ αρχαίο λιμάνι και η ιστορία
των πραγματικών Αργοναυτικών πρέπει να είναι κρυμμένη εκεί.
(Οικονομικός Ταχυδρόμος 6-10-94).
Μήπως αυτή η λεγόμενη Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα; και η κάποια; άγνωστη
μεσογειακή θα έπρεπε να λέγεται Ελληνοκρητομινωϊκή;. O αρχαιολόγος
S.K.CHATTERGI στο κεφάλαιο του περίφημου βιβλίου του Ιστορία και
πολιτισμός του Ινδικού λαού όχι μονάχα παραδέχεται τη μεγάλη
μετανάστευση από τα νησιά του Αιγαίου με επίκεντρο τη νήσο Κρήτη, αλλά
επιμένει στην καταγωγή του ινδικού λαού από τους προέλληνες του Αιγαίου.
Ένας Ινδός αρχαιολόγος αναζητώντας παλιούς ναούς βουδικούς στο
Πακιστάν το 1922, βρήκε τον ένα μετά τον άλλο έξι σφραγιδόλιθους με
εικονογραφική ανάγλυφη παράσταση, τέλειας τέχνης.
Μην κατορθώνοντας να ερμηνεύσει αυτούς αποτείνεται στον ανατολιστή
αρχαιολόγο SIR JOHN MARSHAL, στο οποίο παρέδωσε τα ευρήματα του.
Το 1925 έγινε γνωστό, ότι κάποια σχέση ανάμεσα σ'αυτούς τους
δακτυλιόλιθους πρέπει να υπάρχει, με την εικονογραφική παράσταση του Δίσκου της Φαιστού
Ο Λάμπρος Κατσώνης (1752 - 1805) ήταν Έλληνας
συνταγματάρχης του ρωσικού αυτοκρατορικού στρατού (ή Ναυτικού), ιππότης
του ρωσικού Τάγματος του Αγίου Γεωργίου (4ης τάξεως) και ήρωας του
απελευθερωτικού κινήματος του 1787.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Λιβαδειά και σε νεαρή ηλικία έλαβε μέρος στα Ορλωφικά. Το 1774 κατατάχθηκε ως αξιωματικός στο ελληνικό τάγμα του Ρωσικού στρατού, όπου ανήλθε μέχρι τον βαθμό του λοχαγού.
Με την έναρξη του Ρωσοτουρκικού πολέμου, το 1787, πήγε στη Τεργέστη,
όπου παρέλαβε από τους εκεί Έλληνες ομογενείς μερικά πλοία με τα οποία
ξεκίνησε τις επιδρομές και τις επιθέσεις κατά των Οθωμανικών στο Ιόνιο Πέλαγος. Σταδιακά επεκτάθηκε και στο Αιγαίο, όπου στις 31 Αυγούστου του 1788 στην Κάρπαθο νίκησε τον Οθωμανικό στόλο. Για τη νίκη του αυτή προήχθη σε υποχιλίαρχο ενώ ο στόλος του ονομάστηκε «στόλος της Ρωσικής αυτοκρατορίας». Το 1790 συγκρούστηκε για μια ακόμη φορά με τον Οθωμανικό στόλο, στη ναυμαχία της Άνδρου, αλλά ηττήθηκε χάνοντας τα περισσότερα πλοία του, ενώ ο ίδιος τραυματίστηκε. Κατέφυγε στα Κύθηρα, όπου η αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β΄ τον προήγαγε σε χιλίαρχο και τον διέταξε να συντονίσει τη δράση του με τον Ρωσικό Αυτοκρατορικό στόλο στη Μεσόγειο. Κατάφερε να συγκεντρώσει στην Ιθάκη
24 πλοία, όμως πριν αναχωρήσει έφτασαν τα νέα για την ανακωχή μεταξύ
των δύο αντιμαχόμενων Αυτοκρατοριών, που συνομολογήθηκε στις 11
Αυγούστου του 1791 με την εντολή να αναστείλει κάθε δραστηριότητα.
Αρνούμενος να υπακούσει στις διαταγές των ανωτέρων του κατέφυγε στη Μάνη, όπου άρχισε να οργανώνει επαναστατικό κίνημα. Εν τω μεταξύ είχε υπογραφεί η Συνθήκη του Ιασίου (1792), με την οποία η Οθωμανική Αυτοκρατορία και η Ρωσία συμφιλιώθηκαν. Τότε, τον Μάιο του 1792, εξέδωσε το μανιφέστο "Φανέρωσις του εξοχότατου χιλιάρχου και ιππέος Λάμπρου Κατσώνη",
με το οποίο διαμαρτυρόταν για την ρωσοτουρκική ειρήνη, κατηγορώντας τη
ρωσική πολιτική, η οποία είχε αγνοήσει τους Έλληνες και τον αγώνα τους
για ανεξαρτησία. Συνέπεια αυτού ήταν η Μεγάλη Αικατερίνη να του
αφαιρέσει τον βαθμό και να του απαγορεύσει να κάνει χρήση της ρωσικής
σημαίας.
Παρά την άσχημη αυτή τροπή τον Απρίλιο του 1792 ο Λ. Κατσώνης κατέπλευσε στο Πόρτο Κάγιο, του οποίου το λιμάνι άρχισε να οχυρώνει μαζί με τον Ανδρούτσο. Όμως η Γαλλία,
φοβούμενη για τα εμπορικά της συμφέροντα, αφού από την περιοχή
περνούσαν αρκετά γαλλικά εμπορικά πλοία, δύο γαλλικά πολεμικά μονόκροτα
με τη συνεργασία 30 Οθωμανικών πλοίων επιτέθηκαν κατά του στόλου του
Κατσώνη τον Ιούνιο του 1792.
Μετά από τρεις μέρες αντίσταση και δεινή σφαγή όσοι αποβιβάζονταν από
τους πολεμίους αφού είχε σχεδόν χάσει τη μάχη, με δώδεκα συντρόφους του
διέπλευσε στα Κύθηρα, έπειτα με την προτροπή του Ηγεμόνα της Μάνης Τζανέτου Γρηγοράκη απέπλευσε για την Ιθάκη, όπου μέσω Πάργας στη συνέχεια επέστρεψε στη Ρωσία και συγκεκριμένα στην Αγία Πετρούπολη,
όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα με την οικογένεια του. Εκεί αν και δεν έτυχε
εκ μέρους της Αυτοκράτειρας ευμενούς υποδοχής στη συνέχεια έχαιρε της
εκτίμησής της, παρευρισκόμενος στις επίσημες δεξιώσεις. To 1798
του αναγνωρίστηκε ο βαθμός του συνταγματάρχη. Εξαιτίας όμως της κόντρας
του με τον υπουργό των ναυτικών Μορντβίνοβ δεν κατάφερε να πάρει
τιμητικά προαγωγή και να ανέλθει στον βαθμό του στρατηγού. Παραιτήθηκε
από τον ρωσικό στρατό το 1802. Από το 1798 είχε εγκατασταθεί στην Κριμαία, σε κτήμα που του δώρισε η αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β΄ έκτασης 22.000 εκταρίων, το οποίο και ονόμασε Λιβαδειά.
Ήταν παντρεμένος με την Αγγελίνα-Μαρία Σοφιανού. Είχε τρία παιδιά, από τα οποία ο πρώτος δολοφονήθηκε στη Τζια από τους Τούρκους, ο δεύτερος, ο Λυκούργος (1790 – 1863),
πραγματοποίησε λαμπρή σταδιοδρομία στο ρωσικό στρατό φτάνοντας έως τον
βαθμό του χιλιάρχου, ενώ ανήκε και στην τάξη των ευγενών, και ο τρίτος ο
Αλέξανδρος, ο οποίος γεννήθηκε στην Κριμαία, έφτασε έως τον βαθμό του υπολοχαγού και αργότερα εκλέχτηκε αρχηγός των Ευγενών όλου του Νομού της Ταυρίδας. Επίσης εγγονός του Λυκούργου ήταν ο Σπυρίδων Αλεξάνδρου Κατσώνης, ο οποίος διέπρεψε ως συγγραφέας στην Ρωσία. Σημερινός απόγονος του Λάμπρου Κατσώνη είναι ο Ανατόλι Νικολάεβιτς Κατσώνης, κάτοικος Μόσχας.
Δολοφονήθηκε το 1805 στην Κριμαία. Ο Λάμπρος Κατσώνης ήταν πνευματικός πατέρας του Οδυσσέα Ανδρούτσου.
Τα εξωσωματικά ταξίδια μπορούν να συμβούν στον καθένα!
Ταξίδια έξω από το σώμα σε παράλληλα σύμπαντα σε άλλες διαστάσεις.Μπορούν να συμβούν στον καθένα! Ίσως έχει συμβεί και σε σας: μια στιγμή που βρισκόσασταν σε βαθιά
χαλάρωση , μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ίσως να νιώσατε ότι γλιστρήσατε έξω
από το σώμα σας και για λίγο νιώθατε να επιπλέετε στο χώρο μέσα σε ένα
άλλο, λεπτοφυέστερο σώμα. Αν σας συνέβη, τότε ανήκετε στο αξιοζήλευτο
ποσοστό εκείνων που έζησαν μια εμπειρία αστρικού ταξιδιού.
Πρόκειται για μια κατάσταση που έχει καταγραφεί από την αρχή της
ύπαρξης του ανθρώπου σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις εποχές. Τα ονόματα που της έχουν δοθεί είναι πολλά: αστρικό ταξίδι,
εξωσωματική εμπειρία, αστρική προβολή, εξωσωμάτωση.
Ο διεθνής όρος είναι
O.B.E. (Out of Body Experience) και έτσι έχει καταχωριστεί επισήμως από
τα ερευνητικά εργαστήρια που μελετούν το φαινόμενο. Ανάμεσά τους είναι
τα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης, του Ντιουκ, του Μπρίστολ, της Βραζιλίας,
του Εδιμβούργου και το Ίδρυμα Ερευνών του Στάνφορντ. Πριν από 4 χρόνια πραγματοποιήθηκε ,μάλιστα, μια μεγάλη έρευνα από το
τμήμα ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Βραζιλίας όπου ένας μεγάλος
αριθμός ατόμων κλήθηκε να απαντήσει στο ερώτημα «έχετε ποτέ δει στην
πραγματικότητα κι όχι σε ώρα ύπνου , το φυσικό σας σώμα από μια θέση
εντελώς έξω από αυτό, σαν να βρισκόσαστε δίπλα ή πάνω του και να το
κοιτούσατε ενώ «επιπλέατε» στον αέρα;». Το 31% των ερωτηθέντων απάντησε
καταφατικά δηλώνοντας έτσι ότι είχαν μια εξωσωματική εμπειρία. Μάλιστα,
οι περισσότεροι από τους μισούς είπαν πως είχαν αυτήν την εμπειρία
τουλάχιστον τρεις – τέσσερις φορές.
Σε άλλες έρευνες που πραγματοποιήθηκαν με άτομα που μπορούσαν κατά
βούλησιν να βγαίνουν έξω από το σώμα τους παρατηρήθηκε κάτι πολύ
ενδιαφέρον: απώλεια ηλεκτρικής τάσης του φυσικού σώματος γεγονός που
έκανε τους ερευνητές να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η φύση του
δεύτερου σώματος είναι κατά βάσιν ηλεκτρική. Κι ενώ πολλοί σκεπτικιστές
αρνούνται την ύπαρξη του φαινομένου και το ανάγουν στο χώρο του
μυστικισμού και της φαντασίωσης αρκετά σοβαρά Πανεπιστήμια ασχολούνται
με το θέμα υποστηρίζοντας πως τα εξωσωματικά ταξίδια είναι γεγονός και πως ο 1 στους 10 ανθρώπους έχει γευτεί αυτήν την εμπειρία. Οι σχετικές έρευνες δείχνουν πως τα αστρικά ταξίδια γίνονται
ευκολότερα από τις γυναίκες. Παρ’ όλα αυτά πολλοί διάσημοι άνδρες τα
έχουν γευτεί επίσης. «Ένιωσα να βγαίνω κατευθείαν έξω από το σώμα μου,
όπως όταν τραβάς από την άκρη του ένα μεταξωτό μαντήλι μέσα από μια
τσέπη. Πέταξα γύρω βλέποντας το πεδίο της μάχης κι ύστερα ξαφνικά επέστρεψα
και πάλι στο φυσικό μου σώμα». Με αυτά τα λόγια περιγράφει την
εξωσωματική του εμπειρία ο διάσημος συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουεη. Αλλά
και Καρλ Γιουνγκ έζησε κάτι ανάλογο « Βρέθηκα έξω από το σώμα μου και
πετούσα ψηλά στο διάστημα. Προς τα κάτω έβλεπα τη Γη να λούζεται σε ένα
απίστευτο γαλάζιο φως και κάτω από τα πόδια μου απλωνόταν η Κεϋλάνη και
μπροστά μου στο βάθος η Ινδία. Όσα έβλεπα ήταν εντελώς πραγματικά. Δεν
υπήρχε τίποτα υποκειμενικό σ’ όλα αυτά».
To Διπλό, το «Κα» και το Είδωλο: Η πίστη πως ο άνθρωπος διαθέτει εκτός από το υλικό και ένα άλλο σώμα
είναι πανάρχαια και παγκόσμια γι αυτό και σε όλες τις γλώσσες της
υφηλίου υπάρχει πάντα μια λέξη που προσδιορίζει αυτό το «δεύτερο σώμα».
Με αυτό ταξιδεύουν οι Αφρικανοί μάγοι ,οι Ινδιάνοι της Αμερικής, οι
σαμάνοι του Θιβέτ και της Σιβηρίας. Οι Έλληνες το ονόμαζαν «διπλό» ή «είδωλο» και οι Αιγύπτιοι « Κα». Η
ύπαρξη αυτού του παράξενου φαινομένου αποδεικνύει κατ’ αρχήν κάτι
εξαιρετικά σημαντικό: την ικανότητά μας να αποχωριζόμαστε από το φυσικό
μας σώμα εξακολουθώντας να ζούμε και να βιώνουμε διάφορες καταστάσεις.
Από μια άποψη ,λοιπόν, αποτελεί μια επιβεβαίωση για την ανυπαρξία του
θανάτου εφόσον επιβεβαιώνεται η ύπαρξη κι ενός άλλου φορέα εκτός από το
σάρκινο σώμα. Σύμφωνα με τη μεταφυσική παράδοση ο άνθρωπος εκτός από το
υλικό σώμα του έχει κι άλλα σώματα: το αιθερικό, το αστρικό, το νοητικό,
το ένα είναι συνδεδεμένο με το άλλο όπως σε ένα κρεμμύδι. Οι εξωτερικές αισθήσεις αφορούν μόνο το φυσικό σώμα γι αυτό και
αποσύρονται σταδιακά καθώς κάποιος ετοιμάζεται για ένα αστρικό ταξίδι.
Κατ’ αρχήν νιώθει να χάνει την αίσθηση της αφής. Σύντομα ακολουθούν η
απώλεια της όσφρησης, της γεύσης ,της ακοής και τέλος της όρασης . Τότε
ακριβώς ενεργοποιούνται οι εσωτερικές αισθήσεις και το άτομο νιώθει να
βλέπει ,να ακούει και να βιώνει με πολύ μεγαλύτερη οξύτητα από όση πριν.
Ταυτόχρονα αποκτά μια αίσθηση μεγάλης ελαφράδας και χωρίς να το
καταλάβει βρίσκεται ξαφνικά πάνω από το ξαπλωμένο σώμα του και το κοιτά
από ψηλά. Το δεύτερο σώμα στο οποίο βρίσκεται φαίνεται να συνδέεται με το
φυσικό με ένα είδος λεπτής φωτεινής χορδής που αποτελεί ένα είδος
ομφάλιου λώρου. Αυτή η ασημένια χορδή μπορεί να επιμηκυνθεί απεριόριστα.
Έτσι, το άτομο που κάνει ένα αστρικό ταξίδι με το δεύτερο σώμα του
ανακαλύπτει πως έχει μερικές εξαιρετικές ικανότητες όπως λ.χ. ότι μπορεί
να αιωρείται και να πετάει προς διάφορες κατευθύνσεις χωρίς καμιά
απολύτως αίσθηση βάρους. Επίσης μπορεί να περνά μέσα από τοίχους όπως τα
φαντάσματα ή να βρεθεί στην άλλη άκρη της Γης ή ακόμα και στο κέντρο
του Γαλαξία. Η ταχύτητα μετακίνησης είναι η μέγιστη, γιατί είναι η
ταχύτητα της σκέψης.
Τις μαρτυρίες των αστρικών ταξιδιωτών που αναφέρουν ότι η απόσταση
δεν αποτελεί εμπόδιο έλαβαν σοβαρά υπ’ όψιν τους κάποιοι επιστήμονες και
αποφάσισαν να πειραματιστούν με κάποια άτομα που είχαν αναπτύξει την
ικανότητα να ταξιδεύουν με το αστρικό τους σώμα κατά βούληση. Όταν λοιπόν ξεκίνησαν οι πρώτες διαστημικές αποστολές κι ενώ τα
εξερευνητικά διαστημόπλοια ταξίδευαν για να φωτογραφήσουν την Αφροδίτη ή
τον Άρη, κάποιοι που το φυσικό τους σώμα βρισκόταν κάτω από ελεγχόμενες
συνθήκες σε ειδικά εργαστήρια ταξίδευαν επίσης με το αστρικό τους σώμα.
Οι περιγραφές που έδωσαν προηγήθηκαν των φωτογραφιών που έστειλαν τα
διαστημόπλοια και ήταν εντυπωσιακά ακριβείς ,όπως αποδείχθηκε.
Βουτιά έξω από το σώμα Η εμπειρία του εξωσωματικού ταξιδιού είναι πανάρχαια και
πανανθρώπινη. Πολιτικοί, επιστήμονες, συγγραφείς, βασιλείς, φιλόσοφοι
και μύστες συγκαταλέγονται ανάμεσα σε εκείνους που βρέθηκαν …εκτός
εαυτού μέσα στο λεπτοφυές σώμα τους. Ο Άγιος Αυγουστίνος , ο
Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Γκαίτε, ο Σέλλεϋ, ο Ντοστογιέφσκι και ο
Έντγκαρ Άλαν Πόε έζησαν από κοντά αυτό το φαινόμενο. Ο Σουηδός θεατρικός
συγγραφέας Αύγουστος Στρίντμπεργκ είχε δηλώσει ότι συχνά ταξίδευε με το
δεύτερο σώμα του ενώ το φυσικό κοιμόταν βαθιά στο κρεβάτι του. Η πρώτη
φορά που ο Στρίντμπεργκ είχε τη σχετική εμπειρία ήταν στην καρέκλα του
οδοντιάτρου. Νιώθοντας οξύ πόνο ξαφνικά ένιωσε να βρίσκεται επιπλέοντας πάνω από
το σώμα του , δίχως πια να νιώθει τον παραμικρό πόνο. Όπως έχει
αποδειχθεί το δεύτερο σώμα βγαίνει συχνά αυθόρμητα έξω από το φυσικό
όταν υπάρχει έντονο στρες, θανάσιμη απειλή ή οδυνηρός τραυματισμός και
πόνος, γενικά δηλαδή όταν η ταλαιπωρία και το άλγος γίνονται τόσο έντονα
που καταντούν ανυπόφορα. Όπως σε καταστάσεις έντονης φόρτισης πολλά
άτομα λιποθυμούν, έτσι και άλλα άτομα απλώς γλιστρούν έξω από το σάρκινο
σώμα για να βρουν ανακούφιση στο αστρικό το οποίο δεν πονά ούτε νιώθει
την ίδια αγωνία. Οι καταστάσεις έντονου ψυχικού στρες ή η απομόνωση σε φυλακές έχουν
προκαλέσει επίσης παρόμοιες εμπειρίες. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση
του Ισίδωρου Ζίμμερμαν που έγινε γνωστή στη δεκαετία του 70. Ο Ζίμμερμαν
ήταν από εκείνες τις άτυχες περιπτώσεις που είχε καταδικαστεί για ένα
φόνο που δεν έκανε. Στη διάρκεια της φυλάκισης του έπεσε αρκετές φορές
θύμα βίαιου ξυλοδαρμού.
Μέχρι που μια μέρα κατά τη διάρκεια του ξυλοδαρμού ένιωσε να βγαίνει
έξω από το σώμα του, να υψώνεται αργά και να κοιτά από ψηλά με ένα
αίσθημα λύπης «εκείνον τον φτωχό φίλο που υφίστατο τη βία». Στην
περίπτωση του Ζίμμερμαν και σε όλες τις αντίστοιχες φαίνεται πως το
έντονο στρες και ο σωματικός πόνος προκαλούν ένα είδος μηχανικού
διαχωρισμού . Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει επίσης κι όταν κάποιοι είναι
αναγκασμένοι να περάσουν μεγάλα διαστήματα σε απόλυτη μοναξιά. Οι καταγραφές που αποδεικνύουν πως ο θάλαμος απομόνωσης έγινε συχνά
αιτία για αστρικά ταξίδια των φυλακισμένων ενέπνευσαν μερικούς
επιστήμονες στη δημιουργία σχετικών πειραμάτων.Έτσι δημιουργήθηκαν οι
θάλαμοι αισθητηριακής απομόνωσης , όπως ο Θάλαμος Γκάνζφηλντ, που
χρησιμοποιούνται σε εδικά ψυχολογικά πειράματα. Μέσα σ’ αυτούς τους
απόλυτα μονωμένους θαλάμους οι αισθήσεις στερούνται παντελώς
ερεθισμάτων. Δεν ακούει, δεν βλέπει , δεν νιώθει κανείς τίποτα εξωτερικό. Αυτή η
αισθητηριακή στέρηση οδηγεί στο άνοιγμα των εσωτερικών αισθήσεων, σε
παραισθήσεις ή σε εξωσωματικές εμπειρίες. Αυτές οι παραλλαγμένες
καταστάσεις συνείδησης προκαλούν το έντονο ενδιαφέρον της επιστημονικής
κοινότητας που αναζητά τρόπους τεχνητής πρόκλησης αστρικών ταξιδιών.
Ένας από τους πρωτοπόρους σ’ αυτόν τον τομέα είναι ο Ρόμπερτ Μονρόε
Τα πειράματα του Μονρόε Ξεκινώντας τα πειράματά του από τη δεκαετία του 50 ο Ρόμπερτ Μονρόε
δημιούργησε τελικά ένα ειδικό Ινστιτούτο που έχει ως αποκλειστικό στόχο
τη διερεύνηση και διεύρυνση των δυνατοτήτων της ανθρώπινης συνείδησης.
Μελετώντας εντατικά τις λειτουργίες των δυο ημισφαιρίων του εγκεφάλου
και αναπτύσσοντας ειδικές τεχνικές που πρώτα εφάρμοσε στον εαυτό του ο
Μονρόε κατάφερε τελικά να δημιουργήσει μια μέθοδο για εξωσωματικά
ταξίδια. Με τη βοήθεια ειδικής μουσικής που ενεργοποιεί τον εγκέφαλο, με
αναπνοές και μια σειρά από νοητικές ασκήσεις οι πειραματιζόμενοι
οδηγούνται σιγά- σιγά ώστε να βρεθούν έξω από το φυσικό τους σώμα
ταξιδεύοντας με το αστρικό. Η σχετική μέθοδος υπάρχει και σε βιβλίο και αν και δεν είναι δύσκολη
απαιτεί μια βασική προϋπόθεση: το ξεπέρασμα του φόβου. Οι περισσότεροι
άνθρωποι που τους έχει συμβεί μια αυθόρμητη εξωσωματική εμπειρία έχουν
έρθει αντιμέτωποι με το φόβο του αγνώστου και του θανάτου. Ακριβώς τα
ίδια συναισθήματα πρέπει να ξεπεράσει και ο επίδοξος αστρικός ταξιδιώτης
γιατί τη στιγμή του περάσματος από το φυσικό στο αστρικό σώμα ακούγεται
ένας έντονος εσωτερικός ήχος και υπάρχει μια αίσθηση έντονων κραδασμών.
Αυτές οι πρωτόγνωρες καταστάσεις προκαλούν ανησυχία σε όσους δεν
είναι εξοικειωμένοι. Ακόμα και ο ίδιος ο Μονρόε ομολόγησε πως χρειάστηκε
να επαναλάβει τουλάχιστον 20 φορές τις προσπάθειές του πριν καταφέρει
να ξεπεράσει το φόβο του. Τα συναισθήματα ανησυχίας μπορούν να
επιστρέψουν επίσης και κατά τη διάρκεια του αστρικού ταξιδιού
δημιουργώντας μια αγωνία για το αν θα μπορέσει να επιστρέψει κανείς στο
φυσικό του σώμα. Ακόμα κι αν δεν έχετε μια συνειδητή ανάμνηση ενός εξωσωματικού
ταξιδιού το πιθανότερο είναι ότι παρ’ όλα αυτά το έχετε κάνει. Στον ύπνο
σας. Σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση σε όλα τα όνειρά μας που
βλέπουμε τον εαυτό μας να αιωρείται ή να πετάει είναι αληθινές
καταστάσεις πτήσης που κάνουμε με το αστρικό μας σώμα. Πολλές φορές
μάλιστα έχουμε την αίσθηση ότι πέφτουμε απότομα και ξυπνάμε με ένα
τίναγμα. Πρόκειται για απότομη επιστροφή του αστρικού σώματος μέσα στο φυσικό.
Αν μάλιστα αυτό το απότομο ξύπνημα συνοδεύεται από μια αίσθηση
αποπροσανατολισμού και πονοκέφαλο σημαίνει πως το αστρικό σώμα δεν
«προσαρμόστηκε» σωστά μέσα στο φυσικό. Σε αυτή την περίπτωση θα
χρειαστεί να περάσουν αρκετές ώρες για να συνέλθει κανείς εκτός κι αν
ξανακοιμηθεί για μερικά λεπτά δίνοντας στο αστρικό σώμα τη δυνατότητα να
βγει και να ξαναμπεί σωστά μέσα στο φυσικό. Η μεταφυσικές παραδόσεις
αναφέρουν επίσης πως το αστρικό αυτό σώμα είναι το όχημα με το οποίο
ταξιδεύουμε σε άλλους κόσμους όταν το σάρκινο σώμα πεθαίνει. Για να
συμβεί αυτό θα πρέπει η ασημένια χορδή που συνδέει τα δυο σώματα να
κοπεί. Τότε επέρχεται ο θάνατος του φυσικού σώματος. Πολλοί άνθρωποι που
έζησαν επιθανάτιες εμπειρίες , βγήκαν έξω από το σώμα τους και το
κοιτούσαν ενώ βρισκόταν στο κρεβάτι του χειρουργείου ή υπέφερε από
σοβαρό τραυματισμό , περιγράφουν πως έβλεπαν μια ασημένια φωτεινή γραμμή
να συνδέει τον αφαλό του αστρικού τους σώματος με τον αφαλό του
φυσικού. Ακριβώς γι αυτό και επέστρεψαν τελικά. Αν την έβλεπαν κομμένη
θα σήμαινε το τέλος του ένσαρκου βίου τους. Γι αυτό και δεν είναι τυχαία
η έκφραση «κόπηκε το νήμα της ζωής του». Αυτό το νήμα δεν είναι παρά η
περιγραφόμενη ως ασημένια χορδή.
Τα αστρικά ταξίδια της Ωραίας Ελένης Η αρχαιότερη ελληνική αναφορά στο δεύτερο σώμα γίνεται από τον Όμηρο
στην Οδύσσεια όπου αναφέρει ότι δεν ήταν η Ελένη που ακολούθησε τον Πάρι
στην Τροία αλλά το είδωλό της ενώ η ίδια βρισκόταν στην Αίγυπτο. Αλλά
και ο μυημένος Αισχύλος στον «Αγαμέμνονα» αναφέρεται στην ικανότητα της
Ωραίας Ελένης να εκδηλώνεται και με ένα άλλο ,φασματικό, σώμα. Οι
αρχαίοι μύστες φαίνεται ότι είχαν εμβαθύνει σε αυτό το μυστήριο και
είχαν κατακτήσει τη δυνατότητα ελέγχου του αστρικού σώματος το οποίο
μπορούσαν να καταστήσουν ορατό κατά βούλησιν. Έτσι, μπορούσαν να εμφανίζονται σε δυο μέρη ταυτόχρονα! Σχετικές
μαρτυρίες υπάρχουν για τον ιερέα του Απόλλωνα Άβαρι, για τον μύστη
Απολλώνιο Τυανέα αλλά και για τον Ιάμβλιχο και τον Πυθαγόρα για τον
οποίο αναφέρεται ότι σε μια και την ίδια μέρα παραβρέθηκε και δίδαξε στο
Μεταπόντιο της Ιταλίας και στο Ταυρομένιο της Σικελίας, πόλεις που
απέχουν μεταξύ τους πολλών ημερών ταξίδι. Παρόμοιες ικανότητες λέγεται
ότι είχε και ο Εμπεδοκλής που ονομαζόταν επίσης «αιθεροβάτης» για την
ικανότητά του να περπατά στον αέρα. Φαίνεται λοιπόν, πως προνόμιο των
μυστών ήταν και η εκούσια μετατόπισή τους από το φυσικό στο αστρικό
σώμα. Όμως, πού μπορεί να πάει κάποιος με το αστρικό του σώμα
και κατά πόσο μπορεί να αλληλεπιδράσει με τον φυσικό κόσμο; Σε αυτά τα
ερωτήματα επιχειρούν να απαντήσουν πολλοί ερευνητές. Ανάμεσά τους ο
Κάρλος Καστανέντα , ο μαθητής του Ινδιάνου μάγου Δον Χουάν , που
κατέγραψε τις εμπειρίες του σε μια σειρά βιβλίων που έγιναν μπεστ
σέλερς. Όπως αναφέρει ο Καστανέντα, οι εμπειρίες που βιώνει κάποιος με το
αστρικό του σώμα εξαρτώνται από το επίπεδο εξέλιξης της συνειδητότητάς
του. Μπορεί να μετακινηθεί ελάχιστα παραμένοντας κοντά στο φυσικό του
σώμα ή να βρεθεί σε άλλη διάσταση και να συναντήσει ανώτερα όντα. Μπορεί
επίσης να έχει τη δυσάρεστη εμπειρία της συνάντησης με κατώτερες
οντότητες του αστρικού χώρου. Της Ιουλίας Πιτσούλη
Μια φορά, στη Ρωσία ένα ορφανό αγοράκι μεγάλωνε με τη γιαγιά του. Η γιαγιά του εντελώς αγράμματη γυναίκα, δεν ήξερε καμιά προσευχή αλλά τον έμαθε μόνο να λέει: «Φύλακα άγγελε, φύλαξέ με». Έτσι το παιδί συνήθισε πάντα να λέει αυτή την προσευχούλα. Πρωί και βράδυ και παντού όπου βρισκόταν.
Το παιδί μεγάλωσε, υπηρέτησε στο Αυτοκρατορικό ναυτικό και όταν απολύθηκε με τα χρήματα της αποζημίωσης ξεκίνησε για τα μέρη του. Ωστόσο καθόταν αρκετά μακρυά από την θάλασσα και έπρεπε να περάσει μέσα από δάση.
Στη Ρωσία υπάρχουν κατά διαστήματα πανδοχεία που επιδοτούνται από το κράτος για να προσφέρουν κατάλυμα στους οδοιπόρους και ταξιδιώτες. Υποχρεωτικά. Αλλιώς τιμωρούνται.
Ο απολυμένος ναύτης αναγκάστηκε να ζητήσει καταφύγιο σε μια τέτοια καλύβα που την φύλαγαν ένας γέρος με μια γριά.
Διστακτικά κτύπησε την πόρτα αλλά από μέσα άκουσε βρισιές και βλασφήμιες, αντί να τον ανοίξουν ως όφειλαν.
— Φύγε, του φώναξαν, δεν υπάρχει κατάλυμα για σένα. Τράβα πιο κάτω.
— Σας παρακαλώ ανοίξτε μου παρακάλεσε το παιδί. Δείξτε Λίγη καλοσύνη. Η νύχτα απόψε είναι πολλή άγρια και φοβάμαι. Θα με φάνε οι λύκοι και τα άγρια θηρία.
— Διώξτον διώξτον, φώναζε η γριά στο γέρο. Δεν θέλω απόψε ξένους εδώ.
— Σας παρακαλώ επέμενε και πάλι το παιδί...
Τότε ο γέρος άνοιξε λίγο την πόρτα, ξεπρόβαλε ένα πολύ άγριο μούτρο, ενώ τα χνώτα του μύριζαν άφθονο οινόπνευμα. Αλλά και γενικά από μέσα αναδιδόταν μπόχα από μυρωδιά ποτού.
— Τι θέλεις, ξανάπε ο γέρος άγρια, για να φύγει.
— Σας παρακαλώ, είπε και πάλι το παιδί. Μη με διώχνετε. Είναι άγρια η νύχτα. Εν ανάγκη και να πληρώσω. Έχω λεφτά. Ορίστε.
Κι έβγαλε τα λεφτά. Αθώο παιδί. Ο γέρος μόλις άκουσε για λεφτά γούρλωσε τα μάπα.
— Είπες λεφτά; έκανε. Και που τα βρήκες εσύ τα λεφτά;
Το παιδί εντελώς αθώο του έδειξε τα λεφτά του.
— Να ορίστε έχω λεφτά. Τώρα απολύθηκα και έχω...
Ο γέρος όταν είδε τα λεφτά άνοιξε την πόρτα.
Άντε πέρνα, του είπε.
Εν τω μεταξύ η γριά όλο και φώναζε από μέσα μεθυσμένη να τον ξαποστείλει από ‘κεί που ήρθε.
Πω-πω! κακία, σκέφτηκε το παιδί. Είπα να περάσω μια νύχια και κάνουν έτσι. Πού να τους έλεγα ότι θέλω να μείνω κανένα χρόνο!
Τον πέταξαν σε μια γωνιά στο σκοτεινό δωμάτιο και πήγαν να συνεχίσουν την κραιπάλη τους. Ο νέος φοβήθηκε πολύ τα πρόσωπά τους, μετάνιωσε αλλά τώρα ήταν ήδη πολύ αργά. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Είπε την προσευχούλα που την έμαθε η γιαγιά του «φύλακα άγγελε, φύλαγέ με» και όπως ήταν ψόφιος από την κούραση τον πήρε γρήγορα ο ύπνος. Αλλά ξαγρυπνούσαν οι άγγελοι του!
Τί μεγάλο πράγμα! Διότι μόλις πέρασε λίγη ώρα και κατάλαβαν ο γέρος με τη γριά ότι τον πήρε ο ύπνος, ανοίγει σιγά-σιγά ο γέρος την πόρτα, και μπαίνει μέσα. Στο μισό φως φάνηκε να κρατάει ένα τσεκούρι στο χέρι και σιγά- σιγά πηγαίνει πάνω απ' το Κεφάλι του παιδιού, να το σκοτώσει.
- Τελείωνε γρήγορα, φώναξε αχνά η γριά. Πριν προλάβει να ξυπνήσει κατέβασέ το! Μια κι έξω σου λέω.
Κι όμως σαν να σκούντησε κάποιος το παιδί άνοιξε τα μάτια του. Τι νά δει! Ο γέρος έτοιμος να του κατεβάσει το τσεκούρι στο κεφάλι. Κρύος ιδρώτας τον έλουσε!
Και ξαφνικά εκείνη τη στιγμή κάποιος χτύπησε την εξώπορτα. Τραντάχτηκε όλο το σπίτι. Τάκα, τάκα, τάκα...
— Αστυνομία, ανοίξτε, ανοίξτε γρήγορα... Τάκα, τάκα, τάκα και τα χτυπήματα όλο και πλήθαιναν.
— Ανοίξτε γρήγορα! Αστυνομία! Θα σπάσουμε την πόρτα. Κάντε γρήγορα, Αστυνομία....
Γέρος και γριά τα ‘χασαν. Ο γέρος έκρυψε γρήγορα το τσεκούρι κάτω από το κρεβάτι κα έπεσε στα πόδια του ναύτη και τον εκλιπαρούσε να μην πει τίποτα στην αστυνομία. Να μην τον προδώσει. Ενώ η γριά έκαμνε κάτι σαστισμένα κι έλεγε:
— Ναι, ναι, τώρα, τώρα αμέσως, μια στιγμή... θ' ανοίξω...
— Ανοίξτε, ανοίξτε γρήγορα έκανε πάλι απ' έξω η φωνή. Τελείωσε η υπομονή μας, γρήγορα...
— Σε παρακαλώ, μην με προδίδεις, έλεγε ο γέρος.
— Εγώ, τόλμησε να κάνει το παιδί... δεν...όχι...
Με το που πήγε ο γέρος προς την εξώπορτα, ο νέος ανοίγει το παράθυρο και πηδάει απ' έξω και το σκάζει. Ισόγειο βλέπετε, ήταν το σπιτάκι. Πήγε πίσω από κάτι θάμνους και τι να δει! Ούτε αστυνομία, ούτε άλογα, ούτε τίποτα.
Όλα τα είχαν κάνει οι Άγγελοι που τους είχε επικαλεστεί τόσες φορές για να τον φυλάγουν. Και φύλαγαν.
Ο Άντονι Κουίν (Άντονυ Κουίν) (αγγλικά: Anthony Quinn, 21 Απριλίου
1915 – 3 Ιουνίου 2001) ήταν μεξικανο-ιρλανδικής καταγωγής Αμερικανός
ηθοποιός βραβευμένος με Όσκαρ. Ο διασημότερος ρόλος του ήταν αυτός του
Ζορμπά, στην ομώνυμη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη Αλέξης Ζορμπάς (1964),
ενώ πρωταγωνίστησε, μεταξύ άλλων, στις ταινίες Λώρενς της Αραβίας
(Lawrence Of Arabia, 1962), Τα κανόνια του Ναβαρόνε (The Guns Of
Navarone, 1961) και Λα Στράντα (La Strada, 1954). Γεννήθηκε στην πόλη
Τσιουάουα του Μεξικού το 1915 και μεγάλωσε στο Λος Άντζελες.Εμφανίστηκε
σε περισσότερες από 150 ταινίες σε διάστημα 50 ετών και βραβεύτηκε με
Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου το 1952 στην ταινία "Βίβα Ζαπάτα" (Viva Zapata!)
ως συμπρωταγωνιστής του Μάρλον Μπράντο. Παρόμοια τιμητική διάκριση
έλαβε τέσσερα χρόνια αργότερα και για την ερμηνεία του στο ρόλο του
ζωγράφου Πολ Γκογκέν στο φιλμ "Η ζωή ενός ανθρώπου" (Lust For Life,
1956).
Ο ρόλος του Αλέξη Ζορμπά, συμπρωταγωνιστώντας με τους
Άλαν Μπέιτς και Ειρήνη Παππά, που ερμήνεσε το 1963 παρέμεινε ο πλέον
αξιομνημόνευτός του. Τον ίδιο ρόλο ερμήνευσε και σε θεατρική παράσταση
στο Μπρόντγουέη το 1984. Ο Κουίν ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία το
1936 με την ταινία "Λόγια (Paroles)" και μετά συνέχισε με την ταινία
"Γαλαξίας". Το 1937 παντρεύτηκε την Κάθριν ντε Μίλ, κόρη του παραγωγού
Σεσίλ νε Μίλ ενώ στη συνέχεια ασχολήθηκε με το θέατρο και γνώρισε την
επιτυχία με την ερμηνεία του στο έργο "Λεωφορείο ο πόθος" του Τένεσι
Ουίλιαμς. Από τους γάμους του και τους διάφορους κατα καιρούς ερωτικούς
δεσμούς του ο ηθοποιός απέκτησε συνολικά 13 παιδιά. Πέραν της
υποκριτικής, ο Άντονι Κουίν ασχολήθηκε σε ερασιτεχνικο επίπεδο με τη
ζωγραφική. Πέθανε στη Βοστώνη το 2001.
Σε βάθος σχεδόν 11.000 μέτρων «ζουν και βασιλεύουν» τα μικρόβια
Στο βαθύτερο σημείο του πλανήτη μας εντοπίστηκε ένα άκρως δραστήριο οικοσύστημα μικροβίων. Σε βάθος σχεδόν 11.000 μέτρων, στην Τάφρο των Μαριανών
στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό μια διεθνής επιστημονική ομάδα Δανών,
Γερμανών, Βρετανών και Ιαπώνων ερευνητών ανακάλυψε μια ποικιλία
οργανισμών να ζει σε ακραίες συνθήκες (παγωμένη θερμοκρασία, πίεση
περίπου 1.100 μεγαλύτερη από εκείνη στην επιφάνεια της θάλασσας, πλήρες
σκοτάδι), που έως πρόσφατα θεωρούνταν εχθρικές για τη ζωή.
Η διεθνής αυτή έρευνα, με επικεφαλής τον καθηγητή Ρόνι Γκλουντ του
πανεπιστημίου της Νότιας Δανίας, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό γεωπιστημών
«Nature Geoscience». «Τα βαθύτερα μέρη των βαθιών θαλασσών σίγουρα δεν αποτελούν νεκρές
ζώνες», δήλωσε ρε ο Σκοτσέζος ερευνητής δρ Ρόμπερτ Τούρνεβιτς. «Αυτά τα μικρόβια αναπνέουν όπως εμείς. Υπάρχει εντυπωσιακά μεγάλη ποσότητα τροφής εκεί κάτω και μάλιστα φρέσκια και πολύ θρεπτική», πρόσθεσε.
Οι επιστήμονες έστειλαν, το 2010, ένα μη επανδρωμένο ρομποτικό
βαθυσκάφος βάρους 600 κιλών στην τεράστια υποθαλάσσια τάφρο, από όπου
συνέλλεξε δείγματα από το λασπωμένο ίζημα του βυθού σε βάθος έως 20
εκατοστών. Η μετέπειτα ανάλυση έδειξε μεγάλες ποσότητες οξυγόνου και ένα
μεγάλο αριθμό μικροβίων. Κάθε κυβικό εκατοστό του ιζήματος του βυθού
περιείχε περίπου 10 εκατ. μικρόβια. Μάλιστα, οι πρωτόγονοι μονοκύτταροι μικροοργανισμοί ήσαν δέκα φορές
περισσότεροι και δύο φορές πιο δραστήριοι σε βάθος 11 χιλιομέτρων από
ό,τι σε πιο ρηχά νερά βάθους πέντε έως έξι χιλιομέτρων. Τα μικρόβια
βρίσκουν στο βυθό της τάφρου των Μαριανών αφθονία νεκρής φυτικής και
ζωικής ύλης, που καταβυθίζεται σιγά-σιγά από τα μικρότερα βάθη και
αποσυντίθεται αργά όταν πια φθάσει στο βυθό και αρχίσει να μετατρέπεται
σε ίζημα. Είναι τελικά τόσο μεγάλες αυτές οι ποσότητες οργανικών υλικών
(βρώσιμων από τα μικρόβια), που οι επιστήμονες δεν αποκλείουν πλέον ότι η
τάφρος και οι άλλες αβυσσαλέες περιοχές των ωκεανών, παρόλο που
αποτελούν μόνο το 2% των παγκόσμιων ωκεανών, παίζουν τελικά ρόλο –
κλειδί στον λεγόμενο «κύκλο του άνθρακα» στον πλανήτη μας και, κατά
συνέπεια, στη ρύθμιση του κλίματος της Γης.
Η δύναμη της θέλησης είναι πολύ σημαντική. Οι άνθρωποι συχνά ξεχνούν τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους. Ζουν μέσα
στην έντονη καθημερινότητα, αναλώνοντας την ενέργεια τους πολλές φορές
χωρίς νόημα. Έχουν σταματήσει να ονειρεύονται και να φαντάζονται το
μέλλον τους. Πώς θα ήθελαν να είναι η ζωή τους μετά από μερικά χρόνια;
Ο Ιούλιος Βερν δήλωσε κάποια φορά «όλα όσα μπορεί ο άνθρωπος να
φανταστεί οι άλλοι θα το κάνουν πραγματικότητα». Και βέβαια η περίπτωσή
του είναι το τέλειο παράδειγμα ως προς αυτό, αφού πολλές εφευρέσεις των
βιβλίων του, το υποβρύχιο ή ο πύραυλος, για να μην πάμε πιο
μακριά,κατέληξαν πραγματικότητες. Ο Αϊνστάιν διαβεβαίωνε πως όποιος έχει
φαντασία βγάζει από το τίποτα έναν ολόκληρο κόσμο με τη μεγαλύτερη
ευκολία. Ο Ισπανός ποιητής Gustavo Adolfo Bécquer έλεγε με τη σειρά του
πως «η φαντασία χρησιμεύει για να ταξιδεύεις και κοστίζει λιγότερο».
Αν θέλετε να ξαναβρείτε την φαντασία σας και να την όρεξη σας για ζωή, διαβάστε μερικές συμβουλές παρακάτω:
• Συντονιστείτε με τη διαίσθηση και την πλάγια σκέψη • Απαλλαχτείτε από μονότονες συνήθειες που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα • Τροφοδοτήστε το μυαλό σας με βιβλία, ταινίες και παιχνίδια. • Φυλάξτε χρόνο ώστε η φαντασία να μπορέσει να περιπλανηθεί όπως της αρέσει. • Σκεφτείτε το υπερθετικά απίθανο. • Εφαρμόστε το brainstorming. • Έχετε πάντα επάνω σας ένα μπολάκι για τις ιδέες σας. • Σημειώστε τα πιο ενδιαφέροντα όνειρα.
O Γιόχαν Στράους ο νεότερος (γερμανικά: Johann Baptist Strauss, 25 Οκτωβρίου 1825 - 3 Ιουνίου 1899), αναφερόμενος και ως Γιόχαν Στράους υιός, ήταν συνθέτης, γιος του Γιόχαν Στράους.
Καταγόταν από την Αυστρία από οικογένεια μουσικών που ασχολήθηκαν με τη μουσική χορού (βαλς) και την οπερέτα.
Ο Γιόχαν Στράους ο πρεσβύτερος ήταν βιολονίστας και διηύθυνε μια
ορχήστρα, που απέκτησε μεγάλη φήμη παίζοντας τα βαλς του. Όταν πέθανε,
το 1849, τη διεύθυνση της ορχήστρας ανέλαβε ο γιος του, ο Γιόχαν ο
νεότερος, που έγινε ο πιο φημισμένος Στράους.
Έκανε περιοδείες σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και
μεγαλουπόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, όπου γνώρισε μεγάλη
επιτυχία.
Εγκατέλειψε την ορχήστρα στα χέρια των νεώτερων αδελφών του,
Γιόζεφ και Έντουαρτ, οι οποίοι συνέχισαν τη μουσική παράδοση της
οικογένειας κι ο ίδιος στράφηκε στην οπερέτα.
Έδωσε το θέαμα μιας
μεγαλόπρεπης, αλλά και έτοιμης να γκρεμιστεί, αυτοκρατορίας, γεμάτης
κατάφωτα σαλόνια, που τα διακατέχει όμως μια αίσθηση μελαγχολίας και
θλίψης.
Τα βαλς
του νεότερου Στράους διακρίνονται για τη γοητευτική μελωδία τους και
τον παιχνιδιάρικο ρυθμό τους, από τα οποία και του αποδόθηκε ο τίτλος
«Βασιλιάς του Βαλς».
Πράγματι αυτός, περισσότερο από τον πατέρα του,
έκανε το βαλς δημοφιλές και κομψό. Του έδωσε τα χαρακτηριστικά
γνωρίσματα του μουσικού πολιτισμού της Αυστρίας, δηλαδή τη λικνιστική
διάθεση, τη μελωδικότητα, την ξεχωριστή ευαισθησία στην ενορχήστρωση και
στο ρυθμό.
Ο Λιστ, ο Βάγκνερ, ο Μπραμς και άλλοι μουσικοί μελέτησαν με
ενδιαφέρον και θαυμασμό τα γοητευτικά βαλς του.
Από τα 500 περίπου έργα του ξεχωρίζουν: «Ο ωραίος γαλάζιος Δούναβης»,
«Αυτοκρατορικό βαλς», «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης», «Πόλκα
Τριτς-Τρατς», «Φωνές της άνοιξης», «Βιεννέζικο αίμα». Έγραψε επίσης
οπερέτες, όπως Ο βαρώνος αθίγγανος, Η νυχτερίδα και Μια νύκτα στη Βενετία.
