Παρασκευή, Μαΐου 14, 2021

Μπι Μπι Κινγκ (Riley B. "B.B." King, 16 Σεπτεμβρίου 1925 - 14 Μαΐου 2015)

B.B. King, 2006-06-26.jpg 

Ο Μπι Μπι Κινγκ (Riley B. "B.B." King, 16 Σεπτεμβρίου 1925 - 14 Μαΐου 2015) ήταν Αμερικανός μπλουζ κιθαρίστας και τραγουδοποιός. Ήταν ένας από τους πιο γνωστούς μουσικούς της μπλουζ στον κόσμο. Σήμα κατατεθέν του B. B. King ήταν η κιθάρα με το προσωνύμιο Lucille, μια "ειδικής κατασκευής" Gibson που ξεκίνησε να χρησιμοποιεί τη δεκαετία του 1950. Με το πέρασμα των χρόνων πέρασαν διάφορες "Lucille" από τα χέρια του, αλλά ουσιαστικά ήταν το ίδιο μοντέλο κιθάρας προσαρμοσμένο στις ανάγκες του καλλιτέχνη. 

Είχε άδεια πιλότου, ήταν γνωστός τζογαδόρος και χορτοφάγος, δεν έπινε ποτέ αλκοόλ ούτε κάπνιζε.

Πέθανε στις 14 Μαΐου 2015 στο Λας Βέγκας της Νεβάδα των ΗΠΑ.

Όπως παλιά...

εικόνες απο το παλιό λεύκωμα

μια ποικιλία για παιχνίδι με το νού και την όραση

είναι εύκολο να φτιάξουμε πίνακες ως ζωγράφοι 

ή ως κολαούζοι = κολαζοποιοί

όπως είναι εύκολο να πάρουμε τα βουνά 

για να απολαύσουμε τη φύση και τα ζωντανά,

να πιάσουμε τις παραλίες για σπορ 

ή μήπως να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα;

Κι αν νοσταλγούμε μια αποκριάτικη παρέλαση, 

ένα ταξίδι σε παραδουνάβια χώρα 

τη σπιτική θαλπωρή ή μια αξέχαστη βραδυά ,

πάντα κάποιος θα χαμογελά θα απολαμβάνει ευτυχία

και κάποιος άλλος θα ζητά κοινωνική δικαιοσύνη...


για μεγέθυνση ροδάκι για να ανοίξει νεα σελίδα με φακό+-


 

Φράνσις Άλμπερτ Σινάτρα (Francis Albert Sinatra, Χόμποκεν, 12 Δεκεμβρίου 1915 - Λος Άντζελες, 14 Μαΐου 1998)

Frank Sinatra '57.jpg 

 O Φράνσις Άλμπερτ Σινάτρα (Francis Albert Sinatra, Χόμποκεν, 12 Δεκεμβρίου 1915 - Λος Άντζελες, 14 Μαΐου 1998), γνωστός ως Φρανκ Σινάτρα, ήταν δημοφιλής Αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός Ιταλικής καταγωγής Στη διάρκεια μιας πολυετούς καριέρας, από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, υπήρξε ένας από τους πιο αγαπητούς εκτελεστές στους κύκλους της βιομηχανίας διασκέδασης. Συχνά χαρακτηρίζεται ως ο σπουδαιότερος Αμερικανός τραγουδιστής του 20ού αιώνα, αλλά και συμβολική μορφή της αμερικανικής κουλτούρας. Το μουσικό έργο του είναι ογκώδες, με περισσότερες από 1400 ηχογραφήσεις. Τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Ρόναλντ Ρίγκαν το 1985 και με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1997, ενώ του απονεμήθηκαν συνολικά έντεκα βραβεία Γκράμι, μεταξύ αυτών και το βραβείο για τη συνολική προσφορά του. Ως ηθοποιός απέσπασε το βραβείο Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου για την ταινία Όσο υπάρχουν άνθρωποι (From Here to Eternity, 1953), ενώ ήταν υποψήφιος για το βραβείο καλύτερου α' ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στο δραματικό έργο Ο Άνθρωπος με το Χρυσό Χέρι (The Man with the Golden Arm, 1955). Η έντονη και περιπετειώδης προσωπική ζωή του τοποθετήθηκε συχνά στο προσκήνιο, ειδικότερα η διασύνδεσή του με προσωπικότητες της μαφίας και του οργανωμένου εγκλήματος.

Ετρούσκοι - Πανάρχαια Ελληνική φυλή

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/03/etroyskoi-panarxaia-ellhnikh-fylh.html
Ετρούσκοι - Πανάρχαια Ελληνική φυλή

Πολλοί επιστήμονες αρχαιολόγοι, ακόμη και μέχρι σήμερα υποστηρίζουν για κάποιους αρχαίους λαούς για τους οποίους όχι μόνο αναφορές υπάρχουν σε αρχαίους συγγραφείς αλλά και ίχνη των πολιτισμών τους συνεχώς ανακαλύπτονται, ισχυρίζονται λοιπόν πως είναι μυστηριώδης η καταγωγή τους, λες και ήρθαν από το ... πουθενά!!!
Οι Ετρούσκοι όπως οι Σουμέριοι αλλά και οι Χετταίοι, συγκαταλέγονται ανάμεσα σ’ αυτούς. Όμως ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο Στράβων ακόμη και ο Θουκυδίδης καθόλου αγνώστου προελεύσεως δεν τους αναφέρουν αφού προσδιορίζουν πως πρόκειται για πανάρχαια ελληνικά φύλα τα οποία μετανάστευσαν τόσο στην Ιταλία όσο και προς την Ασία.
Παρ’ όλα αυτά φαίνεται πως οι ξένοι αρχαιολόγοι ουδόλως λαμβάνουν υπ’ όψη τις αναφορές αυτές, όπως και μέχρι ο Σλήμαν ανακαλύψει την Τροία θεωρούσαν μυθεύματα τα του Ομήρου έπη!!!
Έτσι για τους Ετρούσκους στους οποίους θα αναφερθούμε, ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς λέει στο βιβλίο του « Ρωμαϊκή Αρχαιολογία» ( βιβλίο Α΄), ότι πρόκειται για πανάρχαια Ελληνική φυλή η οποία ξεκίνησε από τον χώρο του Αιγαίου και ενώθηκε με τους Λύκιους και άλλους Πελασγούς από την Αττική και μέσω της Ηπείρου, όπου ίδρυσαν και το Μαντείο της Δωδώνης, πέρασαν στις ανατολικές ακτές της Ιταλίας, κοντά στην σημερινή Αγκώνα όπου και εγκαταστάθηκαν.
Όταν προχώρησαν αργότερα προς το εσωτερικό της χώρας χαρακτηρίσθηκαν ως aborigines ή αυτόχθονες, ενώ πριν λεγόντουσαν Οίνωτρες, Πευκέστες Λέλεγες, όπως αναφέρει λεπτομερώς ο συγγραφεύς.
Στην συνέχεια μία ομάδα από αυτούς έφτασε στις ακτές του Τυρρηνικού πελάγους και μετά πολλοί από αυτούς επέστρεψαν στην ελλαδική ως Τυρρηνοί ή Τυρσηνοί και αφού εποίκησαν την Θεσσαλία και την Ακαρνανία μαζί με άλλους Αιολείς ή και άλλες ελληνικές φυλές, μέσω των νησιών του βορείου Αιγαίου πελάγους έφθασαν και εισχώρησαν βαθύτερα στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας και περί αυτών υπάρχουν πανάρχαιες ελληνικές πηγές όπου γίνονται εκτενείς αναφορές.
Δεν αποκλείεται οι ομάδες αυτές με άλλες ομάδες Ετεοκρητών να ενώθηκαν και να προχώρησαν, περίπου κατά την πρώιμη Μυκηναϊκή εποχή, ακόμη πιο βαθιά στην Ασία. Και πάντα από τον χώρο του Αιγαίου. Ακόμη είναι δυνατόν να αποτέλεσαν τον πυρήνα των κατόπιν ονομασθέντων Χετταίων και Μιττάνι, των οποίων πολλά χαρακτηριστικά των κτισμάτων τους μοιάζουν με εκείνα των Μυκηνών ( λ.χ. το πανομοιότυπο της εισόδου των προπυλαίων της πρωτεύουσας των Χετταίων Χατούσας, με τους δύο λέοντες που υπάρχουν και στο προπύλαιο των Μυκηνών.
Βλέπουμε λοιπόν πολλές πληροφορίες των αρχαιοελληνικών πηγών να μας αποδεικνύουν ότι οι λαοί αυτοί όπως και οι Ελαμίτες και οι Σουμέριοι προέρχονταν από τον χώρο του Αιγαίου.
Από το εγκυκλοπαιδικό λεξικό του « Ηλίου» του Ιωαν. Πασσά διαβάζουμε: «Ο Σουηδός καθηγητής Φούρουμακ ο οποίος διεύθυνε τις σουηδικές ανασκαφές της Ετρουρίας από το 1962 έως το 1965, και συγκεκριμένα της περιοχής Σαν Τζιοβενάλε, έκανε ειδική μελέτη επί του θέματος όπου αποδεικνυόταν ότι οι Ετρούσκοι είχαν φθάσει στην Ιταλία εξ ανατολών. Μ’ άλλα λόγια ο Φούρουμακ υιοθετεί αυτά που ο Διονύσιος Αλικαρνασσέας αναφέρει στον πρώτο τόμο των ιστοριών του, ότι οι Ετρούσκοι είναι πανάρχαια ελληνική φυλή, όπως και οι Σουμέριοι…»

Μαρκ Έλιοτ Ζάκερμπεργκ (αγγλικά: Mark Elliot Zuckerberg, 14 Μαΐου 1984)

Mark Zuckerberg F8 2019 Keynote (32830578717) (cropped).jpg

Ο Μαρκ Έλιοτ Ζάκερμπεργκ (αγγλικά: Mark Elliot Zuckerberg, 14 Μαΐου 1984) είναι Αμερικανός εβραϊκής καταγωγής προγραμματιστής, επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος, γνωστός για τη δημιουργία του Facebook μαζί με τους Εντουάρντο Σάβεριν, Ντάστιν Μόσκοβιτς και Κρις Χιούζ, συμφοιτητές του στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Είναι δισεκατομμυριούχος, καθώς κατέχει το 28% των μετοχών του Facebook, καταλαμβάνοντας την πέμπτη θέση στους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου το 2017, με περιουσία που ανέρχεται στα 85 δισεκατομμύρια δολάρια (2020).

Το 2010 το περιοδικό Time ανέδειξε τον Ζάκερμπεργκ ως Πρόσωπο της Χρονιάς.
Βιογραφία

Ο Μαρκ Έλλιοτ Ζάκερμπεργκ γεννήθηκε στις 14 Μαΐου 1984 στο Ουάιτ Πλέινς της Νέας Υόρκης. Άρχισε να προγραμματίζει ενώ ήταν στο Γυμνάσιο. Ο Ζάκερμπεργκ προσελκύστηκε από εταιρίες όπως η Microsoft και η AOL, ωστόσο ο ίδιος επέλεξε να σπουδάσει στο Χάρβαρντ. Ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ ίδρυσε το Facebook στις 4 Φεβρουαρίου 2004 και προοριζόταν αρχικά για χρήση μόνο από φοιτητές του Χάρβαρντ. Πρώτοι χρήστες του Facebook ήταν, εκτός από τον ίδιο τον ιδρυτή του, ο Κρις Χιούζ (συγκάτοικος του Ζάκερμπεργκ και ιδρυτικό μέλος του facebook), ο Ντάστιν Μόσκοβιτς (συγκάτοικος του Ζάκερμπεργκ στο Χάρβαρντ και ιδρυτικό μέλος του facebook), ο Arie Hasit (ο πρώτος μη ιδρυτής που άνοιξε λογαριασμό και φίλος με τον Κρις Χιούζ) και ο Marcel Laverdet (πιθανόν ο πρώτος μη φοιτητής του Χάρβαρντ που όμως ήταν φίλος με τους πρώτες χρήστες). Όταν συνειδητοποίησε ότι το Facebook θα μπορούσε να εξελιχτεί σε κάτι μεγάλο αποφάσισε να φύγει από το Χάρβαρντ στη μέση των σπουδών του ώστε ν' ασχοληθεί με αυτό. Όπως είπε και ο ίδιος: "Χρειάστηκα 5 λεπτά για να αποφασίσω ότι έπρεπε να φύγω".

Ύστερα μετακόμισε στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια, όπου βρίσκονται σήμερα τα γραφεία του Facebook. Ίσως η σημαντικότερη απόφαση της καριέρας του ήταν η άρνησή του να πουλήσει το Facebook στη Yahoo για το εξωφρενικό ποσό των 1 δισ. δολαρίων. Σήμερα η εταιρία αξίζει περισσότερο από 500 δισ. δολάρια. Ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ είναι ένας από τους νεαρότερους δισεκατομμυριούχους στον κόσμο. Στις 21 Ιουλίου 2010, ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ ανακοίνωσε πως ο αριθμός των χρηστών του Facebook ξεπέρασε τα 500 εκατομμύρια. Σήμερα το Facebook αριθμεί πάνω από 2 δισεκατομμύρια χρήστες.

Μυζηθρόπιτα από την Πάρο

Μυζηθρόπιτα από την Πάρο | Συνταγή | Argiro.gr
 

Μυζηθρόπιτα από την Πάρο Υλικά

1½ κιλό φρέσκια ανάλατη μυζήθρα καλά στραγγισμένη
1½ φλ. τσαγιού ζάχαρη
1 &1/4 φλ. τσαγιού θυμαρίσιο μέλι

5 αυγά χτυπημένα
1/2 κ.γλ. μαστίχα κοπανισμένη
Ξύσμα από 1 λεμόνι ή από 1 πορτοκάλι (τα φρούτα πρέπει να είναι ακέρωτα)
2 κ.σ. σιμιγδάλι ψιλό
λίγη κανέλα

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε ένα μπολ θρυμματίζουμε, μέχρι να λιώσει, τη μυζήθρα με πιρούνι. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, το μέλι, τα αυγά, τη μαστίχα, το ξύσμα και τα ανακατεύουμε πολύ καλά με κουτάλι.
Βροχηδόν, και πάντα ανακατεύοντας, ρίχνουμε το ψιλό σιμιγδάλι. Βουτυρώνουμε μικρό ταψάκι ή πυρίμαχο σκεύος. Αδειάζουμε το μείγμα και στρώνουμε την επιφάνειά του με την ανάποδη του κουταλιού.
Ψήνουμε στους 180οC για 40΄ μέχρι να ροδίσει καλά. Αμέσως μόλις βγάλουμε τη μυζηθρόπιτα από το φούρνο την περιχύνουμε με το μέλι και την πασπαλίζουμε με κανέλα. Αφήνουμε να κρυώσει και κόβουμε το γλυκό σε κομμάτια.

μερίδες 10
Χρόνος Προετοιμασίας 10 λεπτά
Χρόνος ψησίματος 40 λεπτά

www.argiro.gr

Επαμεινώνδας Δεληγεώργης (1829-14 Μαΐου 1879)

Deligiorgis 2.jpg

Ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης (1829-14 Μαΐου 1879) ήταν Έλληνας πολιτικός που χρημάτισε έξι φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Τρίπολη και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πατέρας του ήταν ο Μήτρος Δεληγεώργης, αγωνιστής και φρούραρχος του Μεσολογγίου. Εκλέχτηκε το 1859 βουλευτής Μεσολογγίου αλλά δύο χρόνια αργότερα φυλακίστηκε από το καθεστώς του Όθωνα. Απελευθερώθηκε το 1862 και συνέχισε την πολιτική του σταδιοδρομία. Έγινε Υπουργός επί της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως κατά την Προσωρινή Κυβέρνηση του 1862. Ήταν ιδρυτής και αρχηγός του κόμματος Εθνικό Κομιτάτο, με το οποίο εκλέχτηκε βουλευτής.

Δεν ήταν υπέρμαχος της Μεγάλης Ιδέας και πίστευε πως μια καλύτερη λύση για το Ανατολικό Ζήτημα θα ήταν η βελτίωση της κατάστασης των Ελλήνων που ζούσαν στις υπό Οθωμανικό ζυγό περιοχές της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Θράκης και της Μικράς Ασίας, μέσω του εκδημοκρατισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Δεληγεώργης ήταν το άτομο, το οποίο στις 10 Οκτωβρίου 1862, κήρυξε το τέλος της βασιλείας του Όθωνα και τη σύγκληση Εθνοσυνέλευσης.

Το 1865 διετέλεσε πρωθυπουργός ενώ μέχρι τον θάνατο του διετέλεσε υπουργός παιδείας, οικονομικών στην οικουμενική κυβέρνηση Κανάρη και υπουργός εξωτερικών. Συνολικά ο Δεληγεώργης χρημάτισε έξι φορές πρωθυπουργός (Οκτώβριος 1865, Νοέμβριος 1865, 1870, 1872, 1876, 1877), ενώ διατηρεί μέχρι και σήμερα τον τίτλο του νεώτερου Έλληνα πρωθυπουργού, καθώς ανέλαβε πρώτη φορά την εξουσία σε ηλικία 36 ετών. Πέθανε στην Αθήνα το 1879.

Αποκαλέστηκε «ηγέτης της νεωτέρας γενιάς».

ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ του Γιώργου Τυρίκου Εργάς


_ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ
του Γιώργου Τυρίκου Εργάς * .

«Λίγα κιλά κρέας με πολλές υποχρεώσεις».
(Από το Βιβλίο των Ορισμών)
.
Θα άνοιγε το ρεπορτάζ με ένα γενικό πλάνο του σπιτιού της καντηλανάφτισσας. Μπορεί τριγύρω να μην υπήρχαν μακάβρια πράγματα, μπορεί οι ασβεστωμένοι τοίχοι και τα μπλε παράθυρα να ήταν αταίριαστα με την ιστορία που κυνηγούσε, όμως το κόκκινο των γερανιών σε εκείνες εκεί τις γλάστρες ίσως να χρησίμευε. Ένα θολό ζουμ στα πέταλά τους το οποίο σταδιακά θα έπαιρνε σκούρους τόνους μέχρι να φτάσει στο πορφυρό του αίματος.
Ο κάμεραμάν είχε βολευτεί στον τσιμεντένιο καναπέ της αυλής και απασχολούσε τον νου του με τέτοια πράγματα.«Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς σε βρικόλακες κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο», είπε στην ρεπόρτερ δίπλα του. Εκείνη συνέχισε σιωπηλή να βλέπει το βίντεο που έπαιζε στην οθόνη του κινητού της. «Ίσως», συνέχισε ο κάμεραμαν, «όταν πέφτει η νύχτα το νησί να γίνεται πιο τρομαχτικό». «Όχι πιο τρομακτικό από αυτόν εδώ» απάντησε εκείνη δείχνοντας με το δάχτυλο μια φιγούρα μέσα στην οθόνη. «Το έχεις δει εκατό φορές αυτό το πράγμα» είπε ο κάμεραμαν. Η ρεπόρτερ απάντησε χτυπώντας επίμονα το νύχι της σε κάποιο πλήκτρο : «Είναι καλό υλικό, ειδικά στο τέλος. Οι τελευταίες του λέξεις ίσως και να είναι μια απόδειξη πως η ιστορία του νεκροθάφτη είναι αληθινή». Ο κάμεραμαν άπλωσε το χέρι σαν να έδιωχνε μια αόρατη μύγα. «Αν η καντηλανάφτισσα είναι πιο σοβαρή ή έστω πιο παρουσιάσιμη από τον νεκροθάφτη, και αν, λέω αν επιβεβαιώσει την ιστορία του, τότε ίσως κάτι έχουμε. Μέχρι τότε η μόνη μαρτυρία ανήκει σε έναν μισοπάλαβο, κακάσχημο πεθαμενατζή. Δεν κάνεις ρεπορτάζ για το δελτίο των εννιά με τέτοια πράγματα». Η ρεπόρτερ ανέβασε την ένταση του ήχου στο κινητό και το πέρασε στον κάμεραμαν λέγοντας. «Εγώ τον πιστεύω τον νεκροθάφτη. Κοίτα αυτόν τον δέσποτα, είναι ντυμένος σαν τον Σατανά».
Ο κάμεραμαν ανασήκωσε τα φρύδια του και πήρε το κινητό. Πάνω σε ένα σιδερένιο κρεβάτι κάποιος με λευκά γένια και μακριά, λυτά μαλλιά μιλούσε κοιτώντας την κάμερα απέναντί του. Ήταν ακουμπισμένος σε δυο μαξιλάρια, ντυμένος με κόκκινα ράσα από σατέν ή βελούδο. Στο κεφάλι του φορούσε ένα μικρό σκουφί, κόκκινο και αυτό με έναν μικρό πορτοκαλί σταυρό κεντημένο στο κέντρο. Δίπλα του σε μια ξύλινη καρέκλα κάποια γριά διπλωμένη στα δυο τον κοιτούσε με προσήλωση και τραβούσε που και που τα σκεπάσματα μέχρι τα γόνατά του ή έφτιαχνε πίσω του τα μαξιλάρια. Εκείνος χωρίς να της δίνει σημασία συνέχιζε την ομιλία του.
«Αυτός είναι ο Δεσπότης την εποχή μετά το ατύχημα. Όταν πάρθηκε το βίντεο η κατάστασή του είχε φτάσει στο απροχώρητο. Ήταν ολότελα παράλυτος, το μόνο που μπορούσε να κινήσει ήταν ο λαιμός του. Δώσε βάση σε αυτά που λέει», είπε η ρεπόρτερ. Η φωνή του γέροντα στο βίντεο είχε μιαν αφύσικη ηλεκτρονική χροιά, παρ όλη όμως την αλλοίωση μπορούσε κανείς εύκολα να παρακολουθήσει τα λόγια του:
«Υπάρχουν φορές που διαισθάνομαι μια κάποια ιερότητα για το σακατεμένο σώμα μου παρόλο που πλέον δεν έχω πολλές σχέσεις μαζί του. Είναι «αυτό» και έχει κλινικά διαχωριστεί προ πολλού από το «εγώ». Αυτό το «εγώ» λοιπόν, που κατοικούσε ανέκαθεν κάπου πίσω από τα μάτια μου και συνεχίζει να παρατηρεί τον κόσμο, σκέφτεται πως παρόλο που εκείνο σώμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά κρέας και κόκαλα, μπορεί με προσπάθεια να καταστεί αξιοπρεπές».
-«Άγιε», ψεύδισε η γριά «άνετα είστε; Νομίζω άνετα είστε. Ναι, άνετα».
«Αν είχα την ευκαιρία ας πούμε», συνέχισε εκείνος τον συλλογισμό του σαν να μην είχε μιλήσει καθόλου η γριά, «θα πρόσεχα πολύ την στάση μου όταν θα βρισκόμουν καθήμενος. Δεν έχω σκεφτεί ακριβώς ποια στάση θα ήταν η αξιοπρεπέστερη, σίγουρα όμως δεν θα έγερνα στο ένα πλευρό, δεν θα άπλωνα τα πόδια μου πάνω στο γραφείο. Σε καμιά περίπτωση δεν θα χασμουριόμουν χωρίς να βάλω το χέρι μπροστά στο στόμα. Κοντολογίς θα απέφευγα όλα αυτά που συνήθιζα να κάνω: σαν Πρώτος Νόμος μου φαίνεται αρκετά περιεκτικός. Έπειτα οι εκφράσεις του προσώπου, οι περιττές κινήσεις των μυών γύρω από το στόμα, τα φρύδια, τα χείλη, αυτά τα απολύτως αχρείαστα σουφρώματα και τεντώματα των χειλιών… Και οι χειρονομίες, οι σχεδόν στο σύνολό τους υπερβολικές.
Έτσι λοιπόν υποθέτω πως η αξιοπρεπέστερη στάση σίγουρα θα έφτανε πολύ κοντά στην ακινησία.
Από αυτήν την άποψη είναι βέβαιο πως το σακατεμένο και από καιρό απολύτως ακίνητο σώμα μου έχει αποκτήσει αυξημένη αξιοπρέπεια. Αν μη τι άλλο, υπακούει στον Πρώτο Νόμο αλλά και σε όσους άλλους παρεμφερείς νόμους θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί δεδομένης της προτιμητέας ακινησίας».
-«Άχ άγιε» είπε πάλι η γριά, «αυτή η ακινησία θα σας μουχλιάσει. Αχ, μαύρη η ώρα που πάθατε το ατύχημα. Μαύρη».
«Η αξιοπρέπειά του όμως είναι υποχρεωτική όπως υποχρεωτικά ένα λείψανο αγίου υπομένει την έκθεση στους πιστούς, τα φιλιά, ενίοτε τα χάδια αλλά και τις δαγκωματιές».
-«Άγιε πες την ιστορία όταν κάποια δάγκωσε το μικρό δαχτύλι από το λείψανο του Αγίου Σάββα και το έκοψε και το κράτησε στο στόμα της όλη την Θεία Λειτουργία και πως το πήρε σπίτι της για ευλογία η αγαρηνή και η αναθεματισμένη». Ο Γέροντας έκανε έναν απαίσιο μορφασμό με τα χείλη του. Η παρουσία της γριάς προφανώς τον ενοχλούσε, δεν έλεγε όμως τίποτα για να την κάνει να φύγει ή να σωπάσει. Συνέχισε χωρίς καθυστέρηση:
«Η ιδέα του ότι κάποτε, σε μια περασμένη εποχή, ο άνθρωπος αποσυρόταν στη μοναξιά για να καταναλώσει την τροφή του, μού είναι ιδιαίτερα αγαπητή. Εξέλιξη αυτής της πρακτικής επιβιώνει ακόμα στα μοναστήρια. Σε απόλυτη ησυχία, με χαμηλωμένα μάτια, οι μοναχοί τρώνε. Όρθιος μπροστά από ένα αναγνωστικό στασίδι, ένας δόκιμος διαβάζει την Παραβολή του Ασώτου. Ο νους των μοναχών είναι στραμμένος προς τα μέσα, το σώμα τους παρόλο που καταβροχθίζει οργανική ύλη, βρίσκεται σε αυξημένη αξιοπρέπεια».
-« Η μήπως Άγιε» είπε για τελευταία φορά η γριά με μεγάλο ενθουσιασμό, σαν να το θυμήθηκε μόλις «μήπως να πείτε την ιστορία όταν ξεθάψατε τη μάνα σας, να πείτε πως την βρήκατε, ε;»
Ο γέροντας ξεκίνησε να βαριανασαίνει, έπειτα να βογκάει σαν ετοιμοθάνατος. Η γριά έβγαλε ένα μαντήλι και ανασηκώνοντας το σκουφί του τού σκούπισε το μέτωπο. Έπειτα γύρισε και εκείνη και κοιτούσε την κάμερα με τα χέρια δεμένα στην ποδιά της, αμίλητη και για πολύ ώρα ενώ ο γέροντας προφανώς βρισκόταν σε μεγάλη αγωνία.
Εκεί το βίντεο τελείωνε.
Ο κάμεραμαν το ξανάπαιξε δυο φορές. «Δεν υπάρχουν αποδείξεις εδώ» είπε με απογοήτευση «το μόνο που μαθαίνουμε είναι το ότι πράγματι ξέθαψε την μητέρα του. Μα αυτό δεν το αρνείται κανείς. Η γριά λέει πως την νεκρή την βρήκαν…κάπως. Δεν επιβεβαιώνονται όμως οι φήμες για το πώς. Ούτε για το τι έγινε μετά». Η ρεπόρτερ χαμογέλασε. «Ο τρόπος που μιλάει για το σώμα του, εμένα μου δείχνει πως ο άνθρωπος είναι ψυχωτικός. Ικανός για όλα».«Ψυχωτικός ή φιλόσοφος» απάντησε ο κάμεραμάν. «Το ίδιο είναι» είπε η ρεπόρτερ.
Η καντηλανάφτισσα, κοντή, μαυροφορεμένη, μπήκε στην αυλή του σπιτιού της κουβαλώντας ένα πανέρι γεμάτο φρέσκα βάγια και στραυρολούλουδα. Ο κάμεραμαν πετάχτηκε όρθιος και στύλωσε την κάμερα πάνω της. Η ρεπόρτερ εμφάνισε από κάπου ένα μικρόφωνο και ξεκίνησε τις ερωτήσεις. Η καντηλανάφτισσα δεν φάνηκε να ξαφνιάζεται. « Ο Δεσπότης πέθανε πριν καιρό. Όχι, δεν ξέρω τίποτα για αυτό που μου λέτε. Ο Δεσπότης ήταν καλός μαζί μου, δεν έχω τίποτα εναντίον του. Ο νεκροθάφτης; Αυτός είναι λωλός. Αυτόν πιστεύετε; Τι σκαλίζετε ιστορίες, δεν έχετε με τι να ασχοληθείτε;»
Εκείνο το βράδυ καθώς ο κάμεραμαν και η ρεπόρτερ έφευγαν με το πλοίο της γραμμής, ο νεκροθάφτης απολογούταν έτοιμος να κλάψει. «Και τι θες τώρα; Είπαν ότι θα μου έδιναν κάτι αν τους έλεγα την ιστορία. Θα με βάζανε στην τηλεόραση. Εγώ…εγώ ένα απλός νεκροθάφτης είμαι, ούτε καν εργολάβος κηδειών, εγώ σκάβω, κάνω όλη την βρωμοδουλειά ποτέ δεν έχω δει ωφέλεια, στο κάτω-κάτω πέθανε ο Δεσπότης, τι σημασία έχει;». Ο νεκροθάφτης έφυγε τρίβοντας τα θολωμένα του μάτια. Όταν σιγουρεύτηκε πως κανείς δεν τον ακούει άρχισε να βρίζει και να καταριέται με μανία τον Δεσπότη.
Η καντηλανάφτισσα μπήκε στην κουζίνα της και κάθισε. Το μέρος ήταν ακάθαρτο, στο πάτωμα ακαθόριστοι λεκέδες, πάνω στο τραπέζι άπλυτα πιάτα προηγούμενων ημερών. Η καντηλανάφτισσα στύλωσε τα μάτια της πάνω σε μια σειρά μυρμήγκια που πηγαινοερχόταν γεμίζοντας την φωλιά τους ψίχουλα και διάφορα αποφάγια.
Πήρε μια γαβάθα και την γέμισε νερό από το λαγήνι που είχε να κρυώνει στο περβάζι. Τεντώθηκε, έκοψε λίγο δεντρολίβανο και τον έριξε μέσα στο νερό. Πήρε μια κοκάλινη χτένα από κάποιο συρτάρι και γύρισε στην κουζίνα. Έλυσε τα μαλλιά της και άρχισε να τα ισιώνει σταθερά και μαλακά βουτώντας κάθε λίγο στη μυρωμένη γαβάθα. Πάντα την ηρεμούσε αυτό το πράγμα. Τα μάτια της σε λίγο είχαν γεμίσει από εικόνες που είχε χρόνια να αναλογιστεί.
«Κόβε» είχε πει ο Δεσπότης. «Κόβε». Ο νεκροθάφτης είχε φέρει μαζί του ένα σακί με εργαλεία. « Τι έχεις εκεί μέσα;» είπε με τρόμο η καντηλανάφτισσα. «Να κοιτάς την δουλειά σου εσύ» τσίριξε ο Δεσπότης, «εδώ σε έφερα μόνο για να ψάλλεις» Ο νεκροθάφτης έβγαλε από το σακί ένα σκουριασμένο πριόνι. «Γέροντα» είπε η καντηλανάφτισσα, «δεν έχεις ψυχή;». Στην πραγματικότητα αυτό δεν ήταν ερώτηση. Εκείνη την στιγμή ήταν σίγουρη πως ο Δεσπότης δεν είχε τίποτα μέσα του. Πως ήταν βαθιά άρρωστος. «Κόβε». Ο νεκροθάφτης άρχισε να κόβει όπως-όπως. Έπρεπε να χωρέσουν όλα σε ένα μικρό κουτί, «Για όνομα του Χριστού», ούρλιαξε η καντηλανάφτισσα, «η γυναίκα δεν έχει λειώσει ακόμα! Αυτό που κάνετε είναι ιεροσυλία». «Εμένα θα μου πεις τι είναι ιερό και τι όχι;» φώναξε ο Δεσπότης, «Αύριο με διώχνουν από εδώ και θα πάρω μαζί την μητέρα μου ο,τι και να γίνει». Η καντηλανάφτισσα γύρισε αλλού το πρόσωπό της και έκανε εμετό. Ο νεκροθάφτης άρχισε να μυξοκλαίει μα δεν σταματούσε. Ο Δεσπότης άρπαξε το προσευχητάριο από τα χέρια της καντηλανάφτισσας και άρχισε να απαγγέλει μόνος του τις ευχές που μπερδευόταν μέσα στην γενειάδα του με όλα τα πράγματα εκείνης της νύχτας, με το σκοτάδι, τον άνεμο, την βροχή και την μυρωδιά νιόσκαφτου χώματος.
«Πως πήγε το νησί; Κάνατε κανένα μπανάκι;» είπε ο αρχισυντάκτης. Το γραφείο του είχε μια μεγάλη τζαμαρία. Η ρεπόρτερ είχε γύρει πάνω στην διάφανη επιφάνεια και κοιτούσε από ψηλά την αδιάκοπη κίνηση στην μεγάλη λεωφόρο από κάτω της.
«Μας κοροϊδεύεις Μανώλη;» είπε. «Δεν βρήκαμε καιρό για τίποτα. Το βράδι ένα ποτάκι και κατευθείαν για ύπνο. Η υπόθεση με το καινούργιο εργοστάσιο της ΔΕΗ είναι πονοκέφαλος. Άσε που για να βρούμε τον Νομάρχη έπρεπε να κλείσουμε δεκαπέντε ραντεβού».
«Με το άλλο θέμα έγινε τίποτα;» ο αρχισυντάκτης άναψε τσιγάρο και κοίταξε με μισόκλειστα μάτια πίσω από τον καπνό.
«Κάτι μας είπε ένας νεκροθάφτης αλλά δεν οδήγησε πουθενά. Παράνομες εκταφές, νεκροί που δεν έχουν πεθάνει, άστο καλύτερα. Θα γράψω κάποτε ένα διήγημα για όλα αυτά. Πάντως είναι παράξενη ιστορία. Και το βιντεάκι που μου έδωσες είναι ενδιαφέρον. Ειδικά εκείνη η γριά που διακόπτει τον Δεσπότη όσο εκείνος λέει τα δικά του».
«Γριά; Ποια γριά;».
«Μέσα στο βίντεο που μου έδωσες. Αυτή που διακονεί τον Δεσπότη».
Ο αρχισυντάκτης ανασήκωσε τους ώμους. «Δεν θυμάμαι. Το βίντεο το βρήκα τυχαία στο αρχείο της κρατικής τηλεόρασης. Μην νομίζεις πως του έδωσα και πολύ σημασία. Άσε που το αντέγραψα δίχως άδεια. Στο έστειλα γιατί ήξερα πως θα πας στο νησί, ήξερα και τις φήμες οπότε…Μισό λεπτό, το έχω σώσει κάπου εδώ». Ο αρχισυντάκτης έστρεψε την καρέκλα του προς την οθόνη του υπολογιστή. «Να εδώ το έχω». Πάτησε διπλό κλικ και το βίντεο άρχισε να τρέχει. Η ρεπόρτερ έκανε τον κύκλο του γραφείου. Στην οθόνη είδε τον Δεσπότη ντυμένο στα κόκκινα να μιλάει. Οι ίδιες παύσεις, τα ίδια βογκητά στο τέλος.
Η καρέκλα δίπλα του ήταν άδεια.
«Τι συμβαίνει;» ρώτησε ο αρχισυντάκτης.
Κάτω από το δέρμα της, στο σβέρκο και στους ώμους η ρεπόρτερ ένιωθε μικρά κύματα από ψυχρά ρίγη. Αμέτρητα έντομα προσπαθούσαν να ξετρυπώσουν από τους πόρους της και να βρεθούν στο φως. «Σαν αμέτρητα σκουλήκια», σκέφτηκε.
«Τίποτα, απλά είμαι σίγουρη πως σε αυτήν την καρέκλα καθότανε μια γριά. Μήπως δεν έχουμε το ίδιο βίντεο;» Δίχως να περιμένει απάντηση ήδη έψαχνε στην τσάντα της για το κινητό.
«Όχι, το ίδιο έχουμε. Ένα είναι το βίντεο με τον Δεσπότη. Αυτό που σου έστειλα, αυτό εδώ».
«Μπορείς να μου κάνεις μια αναπάντητη;» είπε η ρεπόρτερ. «Κάπου μέσα στην τσάντα μου είναι το κινητό μα γίνεται χαμός εδώ μέσα και δεν το βρίσκω. Εκατό τσεπάκια έχει αυτή η τσάντα».
Ο αρχισυντάκτης σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε τον αριθμό του κινητού της ρεπόρτερ.
Το κινητό άρχισε να χτυπάει. Η καντηλανάφτισσα βγήκε στην αυλή και ακολούθησε τον ήχο του κινητού. Το είδε να φωτίζει ξεχασμένο πλάι σε μια γλάστρα. Μέσα στο σκοτάδι, η μπλε απόχρωση της οθόνης έπεφτε πάνω στα πέταλα ενός γερανιού. Το σήκωσε και κάνοντας μερικά βήματα το απίθωσε στο φιλιατρό του πηγαδιού. Έπειτα, με το δάχτυλό της, απαλά, το έσπρωξε και το άφησε να πέσει και να χαθεί μέσα στο νερό. Η αυλή της ήταν και πάλι ήσυχη.
.
Ο Γιώργος Τυρίκος Εργάς έχει σπουδάσει σε διάφορα πανεπιστήμια του κόσμου. Σε επίπεδο διδακτορικού μελετάει τα τελευταία χρόνια την λαϊκή προφορική λογοτεχνία που αφορά στα στοιχειά και στους στοιχειωμένους τόπους του ΝΑ Αιγαίου. ‘Εχει γράψει, μεταξύ άλλων, τη συλλογή διηγημάτων του φανταστικού, “Οι Μίνες του Θαβώρ” (εκδ. Αιολίδα), και το μυθιστόρημα ‘”Η Καινούρια Διαθήκη του Σμου” (εκδ. Πατάκη). Το τελευταίο του βιβλίο ”Αυλητής και Παππουλάνθρωπος” (με τον Κ. Ζαφειρίου, εκδ. Αιολίδα) περιλήφθηκε στον κατάλογο White Ravens της Διεθνούς Νεανικής Βιβλιοθήκης του Μονάχου μεταξύ των 250 σπουδαιότερων παιδικών-νεανικών βιβλίων φαντασίας παγκοσμίως για το 2011

Ἡ προδοσία τῶν μεγάλων δυνάμεων.


 


http://lithosfotos.blogspot.gr/2013/05/blog-post_11.html

Νάνσυ Χόρτον. Μικρά Ασία Αγαπητοί φίλοι, Πριν αρχίσω την ομιλία μου για την καταστροφή της Σμύρνης, θέλω να σας κάνω γνωστό ότι ο πατέρας μου υπηρέτησε δύο φορές στη Θεσσαλονίκη. Την πρώτη φορά, όταν έγινε το κίνημα των Νεότουρκων και τη δεύτερη κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Γνωρίζοντας λοιπόν και εγώ, κοντά σε κείνον, για τον μακρύ και σκληρό αγώνα των Ελλήνων για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, είμαι σίγουρη ότι και στο μέλλον δεν θα υπάρξει κανένα εμπόδιο που δεν θα μπορέσουν να το υπερνικήσουν οι Έλληνες.

Και τώρα ας έρθω στο θέμα μου: Οι περισσότεροι συνήθως ενδιαφέρονται για την πολιτική άποψη των γεγονότων της Μικρός Ασίας. Μια και μου ζητήθηκε όμως να μιλήσω για τις εμπειρίες του πατέρα μου, ας σημειώσω ότι είχε ένα μυστικιστικό δεσμό με τη Σμύρνη. Πώς ένας Γιάνκης δέκατης γενιάς από μια κωμόπολη στα βορεινά της Πολιτείας της Νέας Υόρκης σχετίστηκε τόσο με μια πόλη στην ακτή της Μικρός Ασίας;

Μικρό παιδί ο πατέρας του του διάβαζε από τη Βίβλο, μεταξύ των άλλων και από το βιβλίο της Αποκάλυψης. Η Σμύρνη, ως η τελευταία από τις επτά πόλεις της Αποκάλυψης που επέζησε του έκανε βαθιά εντύπωση, που την κράτησε σε όλη του τη ζωή και την ανέφερε συνέχεια στα έργα του. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του υπηρέτησε σε πολλά άλλα διπλωματικά πόστα, σε μέρη που θεωρούνταν καυτά, αλλά όπως έλεγε, η Σμύρνη ήταν η Μέκκα των φιλοδοξιών του. Φαίνεται λοιπόν ότι ήταν μοιραίο να είναι παρών στο θάνατο των χριστιανών και την καταστροφή της πόλης. Η Σμύρνη ήταν ή μοίρα του. Είχε συνδέσει στενά τον συμβολισμό της Αποκάλυψης για τον αγώνα ανάμεσα στο καλό από τη μια μεριά και το σκοτάδι από την απληστία από την άλλη με τα γεγονότα που παρακολουθούσε στη Σμύρνη και τα οποία οδήγησαν στην καταστροφή της.

Ο Horton πήγε στη Σμύρνη κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και αντιπροσώπευε τα συμφέροντα όλων των συμμάχων μέχρι τη στιγμή που η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο και εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών; ‘Για πρώτη φορά σε εκατό χρόνια”, είπε, • η αμερικανική σημαία κατεβάστηκε από το Προξενείο”. “Πάντα”, σχολίαζε ο Horton, ” γυρνάμε και το άλλο μάγουλο στους Τούρκους, για λόγους γνωστούς μόνο σε διευθυντές μεγάλων Εταιρειών”. Η νίκη των Ελλήνων κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και ο αγώνας για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης κέρδισαν τον θαυμασμό των Βρετανών Πολιτικών και ειδικά του Λόυντ Τζωρτζ. Έγινε επίσης εμφανές ότι ορισμένες εδαφικές κτήσεις της Ελλάδας θα ήταν πολύ σημαντικές για τη Μεγάλη Βρετανία. Έτσι οι Βρετανοί προσκάλεσαν το Βενιζέλο στο Λονδίνο. Ήθελαν μια βάση κοντά στην Αδριατική: το Αργοστόλι της Κεφαλονιάς. Σε αντάλλαγμα, είπανε, η Ελλάδα θα έπαιρνε την Κύπρο. Οι Έλληνες όμως δεν είχαν αντιληφθεί ότι ο Λόΰντ Τζωρτζ δεν ήταν σε θέση πάντοτε να επιβάλλει πολιτική που δεν θα είχε την έγκριση της τάξης που κυβερνούσε ουσιαστικά την Αγγλία.

Τον Ιανουάριο του 1915, ο Βρετανός Υπουργός των Εξωτερικών, σερ Έντουαρντ Γκρέυ, τηλεγράφησε στον Βρετανό πρεσβευτή στην Αθήνα και του συνέστησε να προσφέρει στην Ελλάδα μια σημαντική περιοχή στα παράλια της Μικρός Ασίας. Σε αντάλλαγμα η Ελλάδα θα έμπαινε στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. “Αν ο Βενιζέλος θέλει συγκεκριμένη υπόσχεση, θα την αποσπάσουμε χωρίς δυσκολία”, έγραψαν οι Βρετανοί ιθύνοντες, τότε. Ο Βενιζέλος συμφώνησε να αποβιβαστούν συμμαχικά στρατεύματα στη Θεσσαλονίκη. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και οι υποστηρικτές του αντιτέθηκαν στην παραβίαση αυτή της ελληνικής ουδετερότητας. Έτσι δημιουργήθηκαν δύο ελληνικές κυβερνήσεις (μία φιλοβενιζελική στη Θεσσαλονίκη και μία φιλοβασιλική στην Αθήνα).

Τον Μάιο του 1919, τις τελευταίες μέρες της διάσκεψης ειρήνης των Παρισίων, ο Λόΰντ Τζωρτζ και ο Βενιζέλος αποφάσισαν ότι τα ελληνικά στρατεύματα θα καταλάμβαναν την Σμύρνη, απόφαση που αντέβαινε στις συμβουλές πολλών ανδρών.

Στις 14 Μαίου συμμαχικά αποσπάσματα κατέλαβαν το λιμάνι της Σμύρνης, ενώ την επομένη αποβιβάστηκαν τα ελληνικά στρατεύματα. Τον Αύγουστο του επομένου έτους ο σουλτάνος συνυπέγραψε την συνθήκη των Σεβρών, με την οποία απελευθερώνονταν ορισμένες ελληνικές περιοχές από την εξουσία των Τούρκων, ενώ ένα μεγάλο μέρος της αυτοκρατορίας έμπαινε υπό τον έλεγχο Διεθνούς Επιτροπής.

Η συνθήκη όμως αυτή δεν επικυρώθηκε ποτέ, όχι μόνο γιατί συνάντησε την αντίδραση των Νεότουρκων της Άγκυρας, αλλά και γιατί αρνήθηκαν να υπογράψουν η Γαλλία και η Ιταλία, οι οποίες θεωρούσαν τη συνθήκη των Σεβρών σαν διπλωματική νίκη των Άγγλων και την Ελλάδα δορυφόρο τους. Έτσι όχι μόνο ήλθαν σε συνεννόηση με τον Κεμάλ, αλλά και του άφησαν φεύγοντας από τη Μ. Ασία πολεμικό υλικό, παρόλο που γνώριζαν ότι αυτό θα χρησιμοποιούνταν εναντίον των Ελλήνων.

Μετά τα γεγονότα αυτά, με τον τουρκικό εθνικιστικό στρατό εν ενεργεία στο πεδίο της μάχης, μόνο νίκη του ελληνικού στρατού θα μπορούσε να θέσει τη συνθήκη σε ισχύ. ” Η ασφάλεια των καταπιεζομένων μειονοτήτων”, κατά τον Horton, εξαρτώνταν αποκλειστικά από αυτό, αλλά η παλιά πολιτική οικονομικού ιμπεριαλισμού ανάμεσα στις σύμμαχες δυνάμεις κατέστησε αδύνατη οποιαδήποτε εποικοδομητική ολοκλήρωση”.

Όταν ο Κεμάλ απέρριψε την συνθήκη των Σεβρών, ο Βενιζέλο αποφάσισε να πάρει πίσω τα χαμένα εδάφη με μια καλοοργανωμένη στρατιωτική εκστρατεία. Τηλεγράφησε στον Λόΰντ Τζωρτζ ανακοινώνοντας την απόφαση του και ζητώντας στρατιωτική και οικονομική βοήθεια.
Στο όνειρο του για την υλοποίηση της Μεγάλης ιδέας ο Βενιζέλος έβλεπε με τα μάτια της φαντασίας του την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Ελληνική αντιπροσωπεία πήγε στο Λονδίνο να, συζητήσει για την επίθεση.

Είναι καταπληκτικός ο βαθμός στον οποίο η Αγγλία αναμίχθηκε στις διαβουλεύσεις για τον Μικρασιατικό πόλεμο και πόσο εκτεταμένα οι Έλληνες τους συμβουλεύτηκαν προτού κάνουν οποιοδήποτε βήμα. Οι Βρετανοί όμως δεν υποσχέθηκαν τίποτε συγκεκριμένο και οι Έλληνες έφυγαν με τo αίσθημα ότι είχαν αποφασίσει να γίνει η εκστρατεία. Πέντε μέρες αργότερα ο ελληνικός στρατός ξεκίνησε την επίθεση. Όταν οι Έλληνες αποβιβάστηκαν στη Σμύρνη, ο Horton έγραψε στο State Department: -Αυτή θα είναι άλλη μία Συρακούσια εκστρατεία”, υπονοώντας τον πόλεμο των Συρακουσών το 413 π.Χ., που οδήγησε στην πτώχευση του αθηναϊκού θησαυροφυλακείου και έβαλε τέλος στην ηγεμονική θέση της Αθήνας.

Τον Νοέμβριο του 1920 οι εκλογές επανέφεραν το βασιλιά Κωνσταντίνο στην εξουσία. Όταν ο Βενιζέλος είδε τις έξαλλες διαδηλώσεις των βασιλικών στην Αθήνα και κατάλαβε oτι έχανε, παραιτήθηκε. Ο Horton, σε αναφορά του στο State Department σχολίαζε: Ή πτώση του Βενιζέλου, του μεγάλου αυτού υπέρμαχου της Ελλάδας στην Ευρώπη και Αμερική και η επαναφορά του ανυπόληπτου βασιλιά, είvαι η αρχή του τέλους”.

Οι Βρετανοί δεν τήρησαν τη συμφωνία με το Βενιζέλο. Ο Ουίνστον Τσωρτσιλ δικαιολογεί ως εξής την στάση της Βρετανίας και την μη παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα μετά την επάνοδο του βασιλιά; Ήταν ένας ηγεμόνας που παρά τα συμφέροντα και την θέληση του λαού του, προσπάθησε για λόγους προσωπικούς ή οικογενειακούς να φέρει την χώρα του στην πλευρά του εχθρού, που τελικά ήταν και η ηττημένη πλευρά. Για τον λόγο αυτό, η επιστροφή του Κωνσταντίνου διέλυσε κάβε συμμαχική πίστη και αφοσίωση προς την Ελλάδα και ακύρωσε όλες τις υποχρεώσεις, εκτός από τις νομικές”. Ο Τσώρτσιλ μάλιστα προσέθεσε στο τέλος: -Δεν συμβαίνει κάθε μέρα ηθικοί πιστωτές να είναι τόσο βολικοί”.

Η αλλαγή αυτή είχε επιπτώσεις και στο στράτευμα: οι βενιζελικοί αξιωματικοί αντικαταστάθηκαν από έμπιστους βασιλικούς. Με την αλλαγή αυτή πολλά συντάγματα έμειναν χωρίς αξιωματικούς. Ο Horton έγραφε σχετικά στο State Department: -Πληροφορούμαι από αξιόπιστες πηγές ότι μέχρι την τελευταία στιγμή ο ελληνικός στρατός θα μπορούσε να ορθοποδήσει και να σώσει την κατάσταση, αλλά ακόμη και οι αξιωματικοί που ήθελαν να μείνουν στις θέσεις τους να πολεμήσουν και εξέφρασαν την επιθυμία τους να το κάνουν, διατάχθηκαν να παραιτηθούν”. Ο στρατηγός Χατζηανέστης ωστόσο, που είχε αναλάβει την διοίκηση της ελληνικής στρατιάς τον Μάιο του 1922, απέτυχε.

Δεν σκοπεύω βέβαια εδώ να αναλύσω την πορεία της μικρασιατικής εκστρατείας. Πάντως την περίοδο εκείνη ο Horton άρχισε μία σειρά τηλεγραφημάτων προς τον Υπουργό των Εξωτερικών των Η.Π.Α., με τα οποία ζητούσε την άδεια να μεσολαβήσει στην κυβέρνηση της Άγκυρας για αμνηστεία, που θα επέτρεπε την έξοδο των ελληνικών δυνάμεων, να τους επιτρέψει δηλαδή να μπαρκάρουν.’ Οι πρόσφυγες συρρέουν μέσα στην πόλη και ο πανικός αυξάνεται”, έγραφε και πρότεινε -Στο όνομα της ανθρωπιάς και για την ασφάλεια των αμερικανικών Συμφερόντων, σας ικετεύω να επιτρέψετε να γίνουν προσπάθειες για μεσολάβηση, που ίσως προλάβουν πιθανή καταστροφή της πόλης”. Τα τηλεγραφήματα του έφτασαν στον Ουίλιαμ Φίλιπς, ο οποίος φαίνεται ότι ήταν ενεργών υπουργός εξωτερικών. Ο αβρός αυτός διπλωμάτης είδε τα πράγματα διαφορετικά. Ο Φίλιπς έγραψε στον πρόεδρο Χάρτιγκ: ” Έχω κι άλλο μήνυμα από τον Γενικό Πρόξενο Horton. Νομίζω ότι θα ήταν φρονιμότερο να περιορίσουμε τις δραστηριότητες μας στην φροντίδα για τις ζωές Αμερικανών και την αμερικανική περιουσία. Δεν νομίζω ότι η κατάσταση μας επιτρέπει να αναλάβουμε τον ρόλο του εθελοντή μεσολαβητή”.

Μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο ευεργετικά αποτελέσματα θα είχε η πρόταση του Horton αν είχε γίνει αποδεκτή. Στις 9 Σεπτεμβρίου, ο λαός της Σμύρνης είδε τις κυρίως ελληνικές δυνάμεις – τη μόνη άμυνα τους έναντι των Τούρκων – να προσπερνούν την πόλη και να επιβιβάζονται στον Τσεσμέ, για την επιστροφή τους στην Ελλάδα.

Ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της όλης εικόνας της καταστροφής της Σμύρνης ήταν η παρουσία των Πολεμικών πλοίων των Μεγάλων Δυνάμεων, που έπλεαν αδιάφορα στο λιμάνι, για να προστατεύσουν δηλαδή τις ζωές των πολιτών τους. Για την πυρκαγιά και την καταστροφή της πόλης Horton έγραψε: • Μια κοινή διαταγή από τους διοικητές των πολεμικών πλοίων, μιας αβλαβής βολή πάνω από το τουρκικό τμήμα της πόλης, θα σταματούσε το ολοκαύτωμα”. Οι διοικητές του συμμαχικού στόλου δεν έκαναν τέτοια ενέργεια.

Τα αίτια βρίσκονται στη δεκαετία πριν από την καταστροφή της Σμύρνης. Το 1901, ένας Γερμανός ειδικός είχε εξακριβώσει ότι τα πετρελαιοφόρα πεδία της Μοσούλης (τότε ανήκε στην Τουρκία, σήμερα στο Ιράκ) ήταν από τα πιο πλούσια στον κόσμο. Οκτώ χρόνια αργότερα, η Τουρκική κυβέρνηση παραχωρούσε το δικαίωμα εξόρυξης του υπεδάφιου πλούτου και της κατασκευής σιδηροτροχιών σε λωρίδα μήκους δύο χιλιάδων τετρακοσίων μιλίων στη Μικρά Ασία. Η λωρίδα κάλυπτε βάθος είκοσι χιλιομέτρων εκατέρωθεν της σιδηροδρομικής γραμμής, συνολικής έκτασης ενενήντα έξι χιλιάδων τετραγωνικών μιλίων. Τα σχετικά συμβόλαια προέβλεπαν επενδύσεις ύψους 200-300 εκατομμυρίων αμερικανικών δολαρίων (σε δολάρια του 1924).

Υπολογίστηκε ότι η περιοχή αυτή περιείχε δέκα δισεκατομμύρια σε ορυκτά και άλλες φυσικές πηγές πλούτου και οχτώ δισεκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο. Οι ιστορικοί επίσης επισημαίνουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν κήρυξαν τον πόλεμο στην Τουρκία. Γράφει ένας: • Αυτή η στάση από μέρους της κυβέρνησης της Αμερικής ήταν υπολογισμένη να ωφελήσει τα αμερικανικά εμπορικά συμφέροντα στην Τουρκία. Μεταξύ των οποίων οι συνεργάτες του ναυάρχου Chester φαίνεται ότι ήταν οι περισσότερο ευνοημένοι”.

Ο Colby Chester, συνταξιούχος ναύαρχος του αμερικανικού ναυτικού, διαπραγματευόταν για αρκετά χρόνια με την Τουρκία για να κερδίσει ορισμένες παραχωρήσεις για την παραχώρηση δικαιωμάτων εξόρυξης του υπεδάφιου πλούτου και της κατασκευής σιδηροδρομικής γραμμής. Τον Chester βοηθούσε στις προσπάθειες του ο ναύαρχος Bristol, διοικητής του αμερικανικού στόλου στα τουρκικά ύδατα και Αμερικανός ύπατος, αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη.

Σχετικά με αυτό σχολίαζε ένας ιστορικός: -Κατά τα έτη 1919-1923, τόσο κρίσιμα για την ιστορία της Μικράς Ασίας, δύο Αμερικανοί αξιωματούχοι ξεχώριζαν σαν ενσαρκωτές αντίρροπων δυνάμεων στην εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών: η τάση της συνειδήσεως από τη μια μεριά και του πραγματισμού από την άλλη”. Οι δύο αυτοί αξιωματούχοι ήταν ο Horton και ο Bristol αντίστοιχα. Σε όλη του την καριέρα ο Horton προσπάθησε έντονα να προωθήσει τα αμερικανικά εμπορικά συμφέροντα. Κατάφερε να γλιτώσει την εταιρεία Standard Oil από χιλιάδες δολλάρια σε παράνομους φόρους, αλλά δεν πίστευε σε ουδετερότητα σε περιπτώσεις μεγάλης εθνικής σημασίας, όπου κινδύνευαν ζωές.

Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες και στο θέμα αυτό από τους Τούρκους, τους οποίους βοήθησε ο Horton, όταν υπήρχε ανάγκη. Ο Bristol όμως θεώρησε καθήκον του να πείσει τους δημοσιογράφους να μην καλύψουν την βάρβαρη μεταχείριση των χριστιανών από τους Τούρκους. Ο σκοπός του ήταν να κερδίσει την εύνοια των Τούρκων για να επικυρωθούν οι παραχωρήσεις που αναφέρθηκαν. Διαταγές σιωπής εκδόθηκαν κατά του Horton και άλλων αυτόπτων μαρτύρων των γεγονότων, όταν γύρισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Χωρίς αμφιβολία ο Bristol, κατά τη γνώμη του, ενεργούσε πατριωτικά.

Ο Horton, σε γράμμα του προς την μητέρα μου, ανέφερε: • Είμαστε μεγάλη και ένδοξη Δημοκρατία, αλλά ο αμερικανικός λαός, όπως όλοι ή πολλοί, δεν βαθαίνουν πάντοτε την αλήθεια των πραγμάτων”. Ο ίδιος παρατηρούσε: -Σε ολόκληρο αυτό το πλέγμα των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, ο σοβαρός παρατηρητής εντυπωσιάζεται με ένα πράγμα: τη διαύγεια της διορατικότητας του John Bull (Αγγλία) και την ευθύτητα και την επιμονή με την οποία αγωνίστηκε για το σκοπό του.

Ήξερε τι ήθελε και το πήρε. Υπάρχουν άφθονες πετρελαιοπηγές στο Maidan i Nartun, όχι μακριά από τη Βασόρα, στον Περσικό κόλπο, όπου οι Βρετανοί αποβιβάστηκαν νωρίς κατά τη διάρκεια του πολέμου. Υπάρχουν πεδία πετρελαιοπηγών στην Μοσούλη (σήμερα στο Ιράκ). Ο στρατηγός Townsend κατευθυνόταν προς τα εκεί οι Τούρκοι τον σταμάτησαν στο Kut-EI-Mara, αλλά αυτό δεν πτόησε τον ξάδελφο John”. Οι Ιταλοί, που από την αρχή ήταν αντίθετοι με την παρουσία των Ελλήνων στην περιοχή της Σμύρνης, βιάστηκαν να κάνουν μυστικές συμφωνίες με τον Κεμάλ τον Μάρτιο του 1921 με αντάλλαγμα μεγάλες οικονομικές παραχωρήσεις και την υπόσχεση να αποσύρουν από την Αττάλεια τα ιταλικά στρατεύματα κατοχής. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου και οι Γάλλοι συμφώνησαν με τον Κεμάλ να αποσύρουν τα γαλλικά στρατεύματα κατοχής από την Κιλικία και να εφοδιάσουν τους Τούρκους σιωπηρά με πολεμικό υλικό, για το οποίο πληρώθηκαν γενναία. Η Γαλλία άλλωστε ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που καλλιέργησε οικονομικές σχέσεις με την οθωμανική αυτοκρατορία από το 1535 ήδη. Και όπως, με πολύ περιφάνεια ανέφερε (1922) ο διευθυντής του Γαλλικού Εμπορικού Γραφείου της Κωνσταντινούπολης • Σχολεία δικά μας, κοινωφελή ιδρύματα, νοσοκομεία, γηροκομεία, άσυλα ορφανών και εκθέτων έχουν ιδρυθεί σε κάθε σημείο της Ανατολής. Σε κάθε πόλη του εσωτερικού, σε όλα τα σημαντικά χωριά… υπάρχουν σχολεία και Γάλλοι διδάσκαλοι, άνθρωποι που διδάσκουν στα παιδιά τη δόξα της Γαλλίας, τη γλώσσα μας, την ιστορία”. Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι η Γαλλία δεν ήταν διατεθειμένη να απαρνηθεί όλες τις κατακτήσεις της και πολύ περισσότερο τα οικονομικά της πλεονεκτήματα. Οι Τούρκοι, αφού τακτοποίησαν τις διπλωματικές τους σχέσεις και με τη Σοβιετική Ένωση, ήταν πλέον έτοιμοι να οργανώσουν μία γενική αντεπίθεση εναντίον των Ελλήνων, τους οποίους όλοι τους είχαν εγκαταλείψει.

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1922 οι Τούρκοι έμπαιναν στην Σμύρνη, ενώ οι Έλληνες δεν είχαν άλλη διέξοδο, παρά να πέσουν στη θάλασσα. Όταν έκανα ομιλίες, δεν ανέφερα συνήθως το έργο διάσωσης που έκανε ο πατέρας μου, γιατί σκεφτόμουν ότι αυτό δεν ταιριάζει σε θυγατέρα. Τελικά αναρωτήθηκα, γιατί όχι, αυτά είναι γεγονότα, γιατί να τα κρύβω; Και σήμερα ακόμη, στο αεροπλάνο, στο Παντοπωλείο, στην παραλία, άνθρωποι που ακούνε το όνομα Horton μου διηγούνται, πώς οι ίδιοι ή οι συγγενείς τους σώθηκαν απ’αυτόν. Ενήργησε κυρίως ανεπίσημα και μάλιστα μερικά επεισόδια αισθάνθηκε ότι ήταν αναγκασμένος να τα κρατήσει μυστικά. Κάποιος, που συνάντησα σε ένα ελληνικό νησί, μου διηγήθηκε πως ο Horton έβαλε εκατοντάδες αμερικανικές σημαίες σε ψαρόβαρκες ή ο,τιδήποτε άλλο πλεούμενο και αφού συνεννοήθηκε με πλήθος γυναίκες και παιδιά να τον συναντήσουν κρυφά σε ένα σημείο, τους έβαλε στις βάρκες και τους έστειλε στα απέναντι από τη Σμύρνη νησιά.

Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη, ακολούθησαν, όπως ξέρετε, απερίγραπτες φρικαλεότητες. Πολλοί ανέφεραν ότι είδαν στρατιώτες του τουρκικού τακτικού στρατού να ρίχνουν – τι ειρωνεία – κουρέλια βουτηγμένα σε πετρέλαιο για να κάψουν το αμερικανικό προξενείο.Όταν το κτίριο άρχισε να καίγεται ήταν η ώρα να το εγκαταλείψει και η αμερικανική παροικία. Ανάμεσα τους ήταν πολλοί συγγενείς, φίλοι και υπάλληλοι, όχι όλοι τους Αμερικανοί πολίτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι και αρκετοί αμερικανικοί φιλανθρωπικοί οργανισμοί έχασαν τα κτίρια τους από τους εμπρησμούς, ανάμεσα τους και το σπίτι του Horton με όλα του υπάρχοντα. Επέζησαν όμως τα κτίρια της Standard Oil. Μόνο αυτά φρουρούνταν από ένοπλους Αμερικανούς ναύτες.

Καθώς το καράβι έβαλε πλώρη για την Αθήνα, ο Horton έγραφε: • Μια από τις οξύτερες εντυπώσεις που αποκόμισα από τη Σμύρνη ήταν το αίσθημα της βαθιάς ντροπής, γιατί ανήκα στο ανθρώπινο γένος”. Σύγκρινε την καταστροφή της Σμύρνης με την κατεδάφιση της Καρχηδόνας από τους Ρωμαίους και παρατήρησε: -Στην καταστροφή της Καρχηδόνας δεν υπήρχε στόλος χριστιανικών πολεμικών πλοίων να παρακολουθούν μια κατάσταση για την οποία οι κυβερνήσεις τους ήταν υπεύθυνες”. Διάφοροι πρόσφυγες έκτοτε μου έχουν πεί ότι μια από τις πιο ισχυρές αναμνήσεις τους ήταν ο ήχος χορευτικής μουσικής που έφτανε στο λιμάνι από τα συμμαχικά πολεμικά πλοία.

Αυτόπτης μάρτυρας του οριστικού θανάτου της βυζαντικής αυτοκρατορίας ο Horton συνεχίζει: • Και αυτή η παρουσία αυτών των πολεμικών πλοίων στο λιμάνι της Σμύρνης, το Σωτήριον έτος 1922, που παρακολουθούσε ανίσχυρα τις τελευταίες στιγμές των χριστιανών στην Τουρκία, ήταν το πιο λυπητερό και το πιο σημαντικό στοιχείο της όλης ιστορίας”. Ωστόσο, παρά την πολιτική του Bristol να παραβλέπει τις απώλειες ζωής για να προωθεί τις εμπορικές του φιλοδοξίες, δεν πρέπει να παραβλέψουμε την αποτελεσματικότητα, με την οποία μερικοί αξιωματικοί του αμερικανικού ναυτικού βοήθησαν στη διάσωση ανθρώπινων ζωών. Ναύτες ανέβαζαν πρόσφυγες στα πλοία επί δύο μέρες, παρά την πολιτική της μη επεμβάσεως των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αξίζει να αναφέρουμε και τη στάση των Γιαπωνέζων που έριξαν φορτίο στο νερό για να μπορέσουν να ανεβάσουν στα πλοία τους τα θύματα της καταστροφής. Όταν ο Horton έφτασε στην Αθήνα, πήρε πολλά τηλεγραφήματα από το προσωπικό των αμερικανικών πλοίων, στα οποία του ανέφεραν ότι έστελναν πρόσφυγες και ζητούσαν τη βοήθεια του για την αποβίβαση τους. Αφού βοήθησε να βρεθεί τροφή και στέγη για τους πρόσφυγες, ο Horton πήγε στην Ουάσιγκτον, όπου κατέθεσε σε ακροάσεις του Κογκρέσου και αγωνίστηκε να περάσει νόμος που να επιτρέπει στους πρόσφυγες να πάρουν στην Αμερική τους συγγενείς και τους γονείς τους.

Ελάχιστα γνωστές επίσης είναι οι δραστηριότητες που ανέπτυξε ο Horton κατά τις εργασίες της συνθήκες της Λωζάνης. Πίστευε ότι η συνθήκη αυτή δεν έπρεπε να κλείσει χωρίς να περιλαμβάνει μια πατρίδα και διασφαλίσεις για τους Αρμενίους, αποζημίωση για απώλειες, συμπεριλαμβανομένων των απωλειών των Αμερικανών, διαβεβαίωση ότι όλες οι χριστιανές, κορίτσια και γυναίκες, που απήχθησαν κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών θα ελευθερώνονταν (και απαίτηση να παραδεχθούν και να αποκηρύξουν οι Τούρκοι τα εγκλήματα τους).

Ενώ συνεχιζόταν η διάσκεψη της Λωζάνης, ο Αμερικανός εκπρόσωπος έκανε έκκληση για τη χώρα των Αρμενίων, αλλά την εγκατέλειψε, μπροστά στην τουρκική αντίδραση. Τα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων που είχαν ή έλπιζαν να αποκτήσουν επενδύσεις στη Μικρά Ασία υπαγόρευαν στους εκπροσώπους τους να φροντίσουν να προστατεύσουν πλήρως τα συμφέροντα αυτά.

Όπως είπε ένας ιστορικός, οι στρατιώτες που έριχναν ζάρια για τα ενδύματα του Χριστού, δεν ήταν πιο αισχροί από τους απεσταλμένους που παζάρευαν για παραχωρήσεις. Ένας απεσταλμένος της Standard Oil στη Λωζάνη χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι και είπε: ” Ήρθαμε εδώ γι ‘αυτές τις καταραμένες τις μειονότητες ή για να φροντίσουμε τα συμφέροντα μας;” Παρόντα ήταν και τα μέλη της ομάδας του ναυάρχου Chester, αλλά δεν απέγινε τίποτε στο τέλος, γιατί οι Βρετανοί έφτασαν πρώτοι στη Μοσούλη.

-Μπορείς να φανταστείς πόσο σημαντικό είναι το θέμα του πετρελαίου”, έγραφε ο Horton στη μητέρα μου από την Ουάσιγκτον, •αφού οι ειδικοί λένε ότι τα εγχώρια αποθέματα των Η.Π.Α, θα αρκέσουν είκοσι μόνο χρόνια και ολόκληρος ο πολιτισμός μας εξαρτάται από αυτό. Ακόμη και τα πολεμικά μας πλοία κινούνται με πετρέλαιο. Είμαι διατεθειμένος να παραδεχτώ ότι χρειαζόμαστε, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να είχαμε αποκτήσει το μερίδιο μας με τρόπους λιγότερο εγκληματικούς. Το πετρέλαιο δεν θα καίγεται καλά όταν αναμιχθεί με πολύ αίμα, και όταν μυρίζει έντονα από τον καπνό εκκλησιών και Αγίων Γραφών που καίγονται. Όσον αφορά τον εαυτό μου, μια σκέψη θα με παρηγορεί κατά το υπόλοιπο της ζωής μου, και μετά, ελπίζω: όποια μειονεκτήματα και αν είχα, τα χέρια μου δεν βάφτηκαν με χριστιανικό αίμα και ποτέ δεν πρόδωσα τον Χριστό μου για τριάκοντα αργύρια”.
Ο Horton συνέχισε να γράφει και να καταβάλλει προσπάθειες για αλλαγές σε καταστάσεις που θεωρούσε αμφισβητήσιμες κατά τη διάρκεια και μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης, πράγματα για τα οποία γνωρίζω πολύ λίγα. Σχημάτισε ένα λόμπυ στην Ουάσιγκτον για τις χριστιανικές μειονότητες και αργότερα εξέδωσε το βιβλίο του Ή Κατάρα της Ασίας” και άλλα έργα, με την ελπίδα να οδηγήσει σε επιβολή της δικαιοσύνης. Ταξίδεψε σε όλη την Αμερική
 
Δίνοντας διαλέξεις για την Μέση Ανατολή και κάνοντας εράνους για τα ορφανά και άλλα θύματα.
Του άρεσε να κλείνει τις διαλέξεις του με τα ακόλουθα λόγια, ενώ το ακροατήριο έβλεπε μια διαφάνεια του πολυελαίου της εκκλησίας της Περγάμού: ‘Ας πάμε με τη σκέψη μας πίσω στα χρόνια του Αγίου Ιωάννη και ας ^φανταστούμε ένα κερί να καίει στο καθένα. Κεριά του είδους που αναφέρει ο Πόρτια. Έτσι λάμπει μια καλή πράξη σε έναν πονηρό κόσμο”. Ας φανταστούμε όλα να σβήνουν ένα-ένα, εδώ και πολλά χρόνια, και το τελευταίο να καίει λαμπερό και σταθερό μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1922″.
Πάντα τελείωνε απαριθμώντας τις πόλεις – τα ονόματα τους και μόνα. θεωρούσε ότι φέρνουν στο νου πιο πολλή μεγαλοπρέπεια από ό,τι όλη η ποίηση του κόσμου: Εφεσος, Σάρδεις, Φιλαδέλφεια, Θυάτειρα, Λαοδίκεια, Πέργαμος, Σμύρνη. ἐνωμένη ῥωμηοσύνη filonoi.gr

14 Μαίου 1928... Έναρξη εργασιών της Τράπεζας της Ελλάδος


 


 

 

 

 

 

 

14 Μαίου 1928... Έναρξη εργασιών της Τράπεζας της Ελλάδος

Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι η κεντρική τράπεζα της Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 1927 επί Προεδρίας της Δημοκρατίας του Παύλου Κουντουριώτη και πρωθυπουργίας του Αλεξάνδρου Ζαϊμη με τον Νόμο 3423/7-12-1927/ΦΕΚ Α' 298 με βάση το άρθρο 4 του από 15/9/1927 πρωτοκόλλου της Γενεύης το οποίον υπεγράφη μεταξύ των κυβερνήσεων Γαλλίας, Μ. Βρετανίας και Ιταλίας αφ' ενός και της κυβέρνησης της Ελλάδος αφ' ετέρου για την έγκριση ενός δανείου 9.000.000 λιρών στερλινών και οι λειτουργίες της άρχισαν τον Μάιο του 1928. 

Βάσει της Συνθήκης του Μάαστριχτ, συμμετέχει στο σύστημα κεντρικών τραπεζών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μαζί με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Είχε το αποκλειστικό εκδοτικό προνόμιο χαρτονομισμάτων στην Ελλάδα από το 1928 έως την εισαγωγή του ευρώ το 2002 και ήταν υπεύθυνη για τη χάραξη της νομισματικής πολιτικής της χώρας. Η έδρα της βρίσκεται στην Αθήνα. 

Η Τράπεζα της Ελλάδος, όπως και οι υπόλοιπες Κεντρικές Τράπεζες της Ευρωζώνης, είναι οι αποκλειστικοί μέτοχοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η Τράπεζα της Ελλάδος είχε το 2004 το 1,8974% των μετοχών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. 

Η Τράπεζα της Ελλάδος δεν είναι κρατική αλλά μια Ανώνυμη Εταιρεία, έχει ειδικά προνόμια, ειδικές αρμοδιότητες αλλά και περιορισμούς, όπως ότι δεν μπορεί να λειτουργεί ως εμπορική τράπεζα και το ποσοστό του Ελληνικού κράτους στην μετοχική της σύνθεση δεν μπορεί να υπερβαίνει το 35% όπως ορίζεται στο καταστατικό της . Είναι διαφορετική από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία είχε το εκδοτικό προνόμιο χαρτονομισμάτων στην Ελλάδα ως το 1928. Διοικητής της από το 2008 είναι ο Γεώργιος Προβόπουλος. 

 Ο Διοικητής της Τράπεζας επιλέγεται από το Γενικό Συμβούλιο της Τράπεζας και μετά από έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου και η θητεία του, όπως και των Υποδιοικητών, είναι εξαετής. Διοικητής της τράπεζας υπήρξε και ο Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος ανέλαβε την πρωθυπουργία της Ελλάδος το Νοέμβριο του 2011. 

Κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους η Τράπεζα της Ελλάδος και τα μέλη των οργάνων της δεν ζητούν ούτε δέχονται οδηγίες από την Κυβέρνηση. Βάσει του καταστατικού κανείς αντιπρόσωπος του Δημοσίου δεν έχει δικαίωμα να ελέγξει τα βιβλία της τράπεζας σε κανένα από τα καταστήματα της πλην του επιτρόπου του κράτους ο οποίος μπορεί να ζητήσει στοιχεία αλλά υποχρεούται να τηρεί αυστηρή εχεμύθεια. 

Το ανώτατο όργανο της Τραπέζης της Ελλάδος είναι η Γενική Συνέλευση των Μετόχων, όπου εκπροσωπείται το σύνολο των Μετόχων.

14 Μαίου 1900...στο Παρίσι

Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1900



14 Μαίου 1900... Αρχίζουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1900 στο Παρίσι.
Οι δεύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες της σύγχρονης ιστορίας διεξήχθησαν στη γαλλική πρωτεύουσα από τις 14 Μαΐου έως τις 28 Οκτωβρίου. Η μεγάλη διάρκειά τους οφείλεται στη σύνδεσή τους με την 3η Διεθνή Έκθεση των Παρισίων. Η εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν γεγονός, μόλις τέσσερα χρόνια μετά την αναβίωσή τους στην Αθήνα.


Η Ελλάδα επέμεινε στη μόνιμη τέλεση των αγώνων στην Αθήνα, όμως ο ατυχής πόλεμος με την Τουρκία το 1897 και τα συνακόλουθα οικονομικά προβλήματα (βρισκόμαστε στην εποχή του «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν») ήταν μια επαρκής αιτία για τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή να αναθέσει τους αγώνες στην πατρίδα του Βαρώνου Ντε Κουμπερτέν.

Ο γάλλος παράγοντας είχε μεγάλα σχέδια για τους αγώνες και δήλωνε ότι θα ξεπερνούσαν σε λάμψη τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Σκόπευε, μάλιστα, να κτίσει στην καρδιά του Παρισιού ένα πιστό αντίγραφο του αρχαίου σταδίου της Ολυμπίας. Τον προσγείωσε ανώμαλα ο επικεφαλής της Διεθνούς Έκθεσης, Αλφρέντ Πικάρ, που του τόνισε ότι ο αθλητισμός είναι «μια άχρηστη και γελοία δραστηριότητα για να δαπανηθούν τόσα πολλά χρήματα».

Η απόφαση των διοργανωτών να συνδέσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες με την Εμπορική Έκθεση αποδείχθηκε ατυχέστατη. Η οργάνωση ήταν χαοτική, οι αγώνες έχασαν το αθλητικό τους περιεχόμενο και οι θεατές σε πολλές περιπτώσεις αντιμετώπιζαν τους αθλητές ως ακροβάτες τσίρκου. «Είναι θαύμα που οι Ολυμπιακοί Αγώνες επέζησαν μετά από αυτό το φιάσκο» έλεγε αργότερα σε φίλους του ο Βαρώνος Ντε Κουμπερτέν.

Τελετή έναρξης δεν υπήρξε και οι αθλητικές δραστηριότητες ξεκίνησαν στις 20 Μαΐου στο Ποδηλατοδρόμιο της Βενσέν και σε άλλα σημεία των Παρισίων. Ως τις 28 Οκτωβρίου που ολοκληρώθηκαν, πήραν μέρος 997 αθλητές από 29 χώρες (Αργεντινή, Αϊτή, Αυστραλία, Αυστρία, Βέλγιο, Βοημία, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Ελβετία, Ελλάδα, ΗΠΑ, Περσία (Ιράν), Ινδία, Ισπανία, Ιταλία, Καναδάς Κούβα, Λουξεμβούργο, Μεγάλη Βρετανία , Μεξικό, Νορβηγία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Περού, Ρουμανία, Ρωσία, Σουηδία), που διαγωνίσθηκαν σε 19 αθλήματα (Στίβος, Τοξοβολία, Γυμναστική, Κρίκετ, Κροκέ, Πελότα, Πόλο, Διελκυστίνδα, Ποδηλασία, Ιππασία, Ξιφασκία, Γκολφ, Κωπηλασία, Ποδόσφαιρο, Σκοποβολή, Κολύμβηση, Υδατοσφαίριση, Ράγκμπι, Τένις).

Ανάμεσά τους για πρώτη φορά και 20 γυναίκες, που διαγωνίσθηκαν στο γκολφ και το τένις. Ακριβή στατιστικά στοιχεία για τους αγώνες (μετάλλια, συμμετοχές, εθνικότητες αθλητών κλπ.) δεν κρατήθηκαν, γι' αυτό μέχρι πρόσφατα η ΔΟΕ προέβαινε σε αλλεπάλληλες διορθώσεις.

Εκτός των ανωτέρω επισήμων αθλημάτων έγιναν και πολλά άλλα, που δεν αναγνωρίσθηκαν από τη ΔΟΕ, όπως: Άλμα εις ύψος και μήκος με άλογα, Σκοποβολή κατά περιστεριού, Κολύμβηση μετ' εμποδίων, Αγώνες με αερόστατα, Σκοποβολή με κανόνι, Πέταγμα Χαρταετού, Αγώνες Ναυαγοσωστών, Μηχανοκίνητοι Αγώνες με αυτοκίνητα, ταξί, φορτηγά μοτοσυκλέτες και σκάφη, Αγώνες πυρόσβεσης, Μπίλιες, Αγώνες Ψαρέματος και Τένις χωρίς ρακέτες.

Όπως και στην Αθήνα, μετάλλια απονέμονταν μόνο στους δύο πρώτους. Στον πρώτο αργυρό και στον δεύτερο χάλκινο. Μορφή των αγώνων αναδείχθηκε ο αμερικανός Άλβιν Κρενζλάιν, ο οποίος κατέκτησε 4 αργυρά στον στίβο (60 μ., 110 μ. και 200 μ. μετ' εμποδίων, άλμα εις μήκος) και ο Ρέι Γιούρι με 3 αργυρά (άλμα εις ύψος άνευ φοράς, άλμα εις μήκος άνευ φοράς, άλμα τριπλούν άνευ φοράς), αν και ήταν παράλυτος. Η Γαλλία κυριάρχησε με 24 αργυρά και 33 χάλκινα και ακολούθησαν οι ΗΠΑ (19-15) και η Μεγάλη Βρετανία (13-7).




Ο Έλληνας δισκοβόλος Παναγιώτης Παρασκευόπουλος ήταν 4ος στους αγώνες δισκοβολίας του 1900

Η ελληνική αποστολή, σε αντίθεση με τα 49 των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας (1896), έμεινε χωρίς μετάλλιο. Ήταν τετραμελής και μετέβη στο Παρίσι με έξοδα των σωματείων Πανελλήνιος και Εθνικός Γ.Σ., στους οποίους ανήκαν οι αθλητές. Ο Παναγιώτης Παρασκευόπουλος ήταν 4ος στη δισκοβολία με 34,04 και 5ος στη σφαιροβολία με 11,52. Στα δύο αυτά αγωνίσματα πήρε μέρος και ο Σωτήριος Βερσής, που αποκλείστηκε στα προκριματικά. Στην ξιφασκία, ο Τηλέμαχος Καράκαλος και ο Ιωάννης Γεωργιάδης ακυρώθηκαν, λόγω αντικανονικών χτυπημάτων. Ο αρχηγός της ελληνικής αποστολής Αλέξανδρος Μερκάτης (“αθάνατος” από το 1897 έως το 1925) αγωνίσθηκε στο γκολφ με τα γαλλικά χρώματα, ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών στην Ελλάδα.

Αξιοσημείωτα των Αγώνων

500 φίλαθλοι παρακολούθησαν τον τελικό του ποδοσφαιρικού τουρνουά μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Γαλλίας 4-0.
Αντίθετα, μόνο ένα εισιτήριο κόπηκε στα αγωνίσματα του κροκέ. Το αγόρασε ένας φανατικός φίλος του αγωνίσματος από την Αγγλία.
Η βρετανίδα τενίστρια Σαρλότ Κούπερ ήταν η πρώτη γυναίκα Ολυμπιονίκης.
Το αγώνισμα του άλματος επί κοντώ έγινε τέσσερις φορές, καθώς τις δύο πρώτες ορίσθηκε Κυριακή και οι αμερικανοί αθλητές ζήτησαν την αναβολή του για να εκτελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Τα αθλήματα κρίκετ, πελότα, και κροκέ εμφανίσθηκαν για πρώτη φορά και τελευταία φορά στους Ολυμπιακούς των Παρισίων.
Η δισκοβολία έγινε σε δάσος και πολλές φορές ο δίσκος σκάλωνε στα κλαδιά των δέντρων.
Ο νικητής του Μαραθωνίου Μισέλ Τεατό ήταν ο μόνος αθλητής που έτρεξε με σορτσάκι, ενώ όλοι οι υπόλοιποι αγωνίσθηκαν με μακριά παντελόνια. Χρόνια αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν Λουξεμβούργιος, αλλά το μετάλλιο παρέμεινε στη Γαλλία, με απόφαση της ΔΟΕ.
Η ομάδα υδατοσφαίρισης των ΗΠΑ δεν ταξίδεψε στο Παρίσι, επειδή θεώρησε ότι οι κανονισμοί του αθλήματος στην Ευρώπη ήταν για κυρίες!

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/articles/545/3#ixzz2TEw6EATi

ΡΙΤΑ ΧΕΙΓΟΥΟΡΘ ((17 Οκτωβρίου 1918 - 14 Μαΐου 1987)

 Rita Hayworth-publicity.JPG

ΡΙΤΑ ΧΕΙΓΟΥΟΡΘ ((17 Οκτωβρίου 1918 - 14 Μαΐου 1987)

H Ρίτα Χέιγουορθ (αγγλ. Rita Hayworth), , ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός και χορεύτρια. Η ηθοποιός θεωρείται μια από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν ποτέ από το χώρο της έβδομης τέχνης κι αποτέλεσε ένα από τα εμπορικότερα ονόματα του κινηματογράφου κατά τη δεκαετία του '40. Η απήχηση που είχε στο κοινό είχε ως αποτέλεσμα να κοσμήσει το εξώφυλλο του περιοδικού Life πέντε φορές ενώ βρισκόταν στο απόγειο της δόξας.


Έκανε την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση στις αρχές της δεκαετίας του '30 με το όνομα Ρίτα Κανσίνο, το οποίο αποφάσισε να αλλάξει σε Ρίτα Χέιγουορθ, για να προσελκύσει μεγαλύτερη ποικιλία ρόλων. Μαζί με το όνομά της η Χέιγουορθ άλλαξε και το χρώμα των μαλλιών της από καστανά σε κόκκινα. Γύρισε ταινίες 61 ταινίες σε χρονικό διάστημα 37 χρόνων, αλλά εκείνη με την οποία το όνομα της είναι συνδεμένο σε μεγαλύτερο βαθμό είναι η Τζίλντα (Gilda, 1946). Άλλες ταινίες για τις οποίες είναι γνωστή η ηθοποιός είναι Μόνο οι Άγγελοι Έχουν Φτερά (Only Angels Have Wings, 1939), Η Κυρία της Σαγκάης (Lady from Sanghai, 1947), Μια Νύχτα στο Τρίνινταντ (Affair in Trinidad, 1952) και Χωριστά Τραπέζια (Separate Tables, 1958). Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει 19η στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Σήμερα...14/5... Αγίων Αριστοτέλους και Λεάνδρου των μαρτύρων, Αγίου Θεράποντος επισκόπου Κύπρου, Αγίου Ισιδώρου μάρτυρος εν Χίω

 


 Αγίων Αριστοτέλους και Λεάνδρου των μαρτύρων, 

Αγίου Θεράποντος επισκόπου Κύπρου, 

Αγίου Ισιδώρου μάρτυρος εν Χίω


'Oταν η τέχνη θελει να εκφραστεί...

Σε ένα στενό του Ηρακλείου ... 
οι γκαζοτενεκέδες είναι έργα τέχνης...  
τα φυτά ευδοκιμούν εύκολα σε τέτοιες γλάστρες 
καθώς το μέταλλο αυτό τα ωφελεί...
παράλληλα αυτή η καλλιτεχνική άποψη 
ωφελεί την ψυχολογία μας ...
Ευχαριστούμε τον,την δημιουργό 
για την ευεργεσία αυτή
κάντε το κι εσείς !









Δημοφιλείς αναρτήσεις Τελευταίες 7 ημέρες