Δευτέρα, Μαΐου 10, 2021

Πιπερι στο Στομα


Ωρολογιακός μηχανισμός βόμβας....
Oι γυναίκες φρικάρουμε και ξεσπάμε. Κι επειδή τα baccarat είναι της μαμάς και κοστίζουν και μια περιουσία, ξεσπάμε πάνω σου. Μη ρωτήσεις το γιατί. Δεν υπάρχεις κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Είναι στα γονίδιά μας. Λες κάτι, έχουμε τα νεύρα μας, σε βρίζουμε ή, το ακόμα χειρότερο, δεν βγάζουμε μιλιά.

Βλέπεις η ελευθερία του -δικού σου- λόγου παύει να υφίσταται όταν γυρίζουμε από επίσκεψη στο κομμωτήριο και η βαφή δεν πέτυχε, όταν δεν κλείνει το τελευταίο κουμπί του slim jean, όταν δεν έχουμε λεφτά να αγοράσουμε καινούργιο και σε πολλές άλλες ακόμα περιπτώσεις, που αν τις αναφέρω, θα εύχεσαι να είχες γεννηθεί μουγκός.

Κι επειδή ξέρω τι σκέφτεσαι αυτήν τη στιγμή («καλύτερα να μασάω παρά να μιλάω»), σε ενημερώνω ότι δεν χρειάζεται να το ρίξεις στις θερμίδες, αλλά να χρησιμοποιήσεις τις σωστές λέξεις και να τις συντάξεις, έτσι ώστε να τη βγάλεις καθαρή.

Προειδοποίηση: μερικές από τις απαγορευμένες λέξεις και φράσεις μπορεί να σου φαίνονται παντελώς ακίνδυνες, αλλά ως γυναίκα σου λέω ότι δεν αστειευόμαστε. Καλύτερα να κάνεις πυρηνικές δοκιμές στη στοματική σου κοιλότητα παρά να τις ξεστομίσεις.

Απαγορευμένη φράση #1
«Χαλάρωσε»
Ισως σου φαίνεται λογικό να της πεις να χαλαρώσει όταν τη βλέπεις και είναι σαν τη μικρή Σάρον του Εξορκιστή, αλλά δεν είναι. Στην πραγματικότητα, είναι ό,τι πιο χαζό μπορείς να κάνεις. Προσπάθησε να καταλάβεις ότι μια γυναίκα που φωνάζει και είναι γεμάτη νεύρα, πικρία ή πανικό πιστεύει πως η συμπεριφορά αυτή είναι 100% δικαιολογημένη. Κι αν έστω για λίγο φταις εσύ γι' αυτήν την κατάσταση στην οποία έχει επέλθει, το να της λες «χαλάρωσε» είναι σαν να της πατάς ένα κόκκινο κουμπί μες στον εγκέφαλό της. Εκείνη, βλέπεις, θα το πάρει ότι αρνείσαι να καταλάβεις το λόγο που είναι αναστατωμένη. Θα παραφράσει το «ηρέμησε» και το «χαλάρωσε» σε «είσαι μία τρελή που θα έπρεπε να της βάλουν ζουρλομανδύα και να την κλείσουν στο Δαφνί». Δεν λέω, μερικές φορές σεληνιαζόμαστε, αλλά δεν είσαι εσύ αυτός που θα μας το πει.

Αντ' αυτού πες... «Κι εγώ είμαι εξίσου αναστατωμένος. Ας το συζητήσουμε και ας βγάλουμε άκρη». Με αυτόν τον τρόπο δείχνεις ότι συμμετέχεις και είσαι πρόθυμος να της συμπαρασταθείς, ακόμα και να δεχτείς το λάθος σου. Κι έτσι θα τη βοηθήσεις, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, που λέει και η φίλη μου η Μαρία, να χαλαρώσει.

Απαγορευμένη φράση #2
«Σ' αγαπώ» (στη μέση ενός καβγά)
Στις ταινίες το «σ' αγαπώ» είναι η τούρτα στο κερασάκι μετά από μια μεγάλη βόλτα στην παραλία του Μαλιμπού με τον ήλιο να δύει ή μετά από μία αισθησιακή νύχτα σε artistic δωμάτιο στο Παρίσι. Στην πραγματική ζωή όμως το «σ' αγαπώ» δεν είναι το επιδόρπιο μιας μοιραίας συνάντησης, αλλά το ψωμοτύρι το δικό σου όταν εκείνη θέλει να συζητήσετε σοβαρά το πρόβλημά σας κι εσύ θέλεις να δεις το 24 - που στην αρχή δεν σου άρεσε κιόλας. Οταν γυρίζεις ξημερώματα στο σπίτι με το πουκάμισο ανοιχτό μέχρι τον αφαλό και την essence Johnnie Cola παντού ή όταν ξεχνάς τα γενέθλιά μας (αλλά τα έχει θυμηθεί μέχρι και ο φούρναρης της γειτονιάς) νομίζεις ότι με έξι γράμματα θα σου δοθεί άφεση αμαρτιών; Επειδή αυτό δεν πρόκειται να γίνει ούτε της πάπισσας Ιωάννας...

Αντ' αυτού πες...
1. Ανάφερέ της με κάθε λεπτομέρεια τι ακριβώς έκανες και γιατί το έκανες.
2. «Δεν θα συμβεί άλλη φορά».
3. «Και να ξέρεις, σ' αγαπώ». (Είναι Ο.Κ. να το πεις στο τέλος της απολογίας σου αντί στην αρχή.)
Και την επόμενη φορά που θα ξαναβγείς με τους φίλους σου, έχε και δεύτερο καθαρό πουκάμισο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.

Απαγορευμένη φράση #3
«Το αφήνω πάνω σου» (Διαφορετικά: «Ο,τι κι αν αποφασίσεις, είμαι μέσα»)
Οι σχέσεις είναι γεμάτες αποφάσεις. Αποφασίζεις τι φαγητό θα φας, πού θα πας διακοπές, σε ποιο νηπιαγωγείο θα στείλεις το παιδί σου. Οι περισσότεροι άντρες δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ποτέ ότι θα κοίταζαν τη γυναίκα τους ή τη σύντροφό τους και θα έλεγαν «Ξέρεις κάτι; Δεν με νοιάζει». Μπορούν όμως να λένε: «Το αφήνω πάνω σου» και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Η διαφορά μας εδώ είναι ότι εσύ τη λήψη αποφάσεων τη λαμβάνεις ως δουλειά άνευ χρημάτων, ενώ για εμάς είναι σαν να βλέπουμε τις βιτρίνες των δυνατοτήτων/ευκαιριών της ζωής. Και μην ξεχνάς, μας αρέσουν τα ψώνια και κάθε βοήθεια είναι πολύτιμη για εμάς, οπότε όταν λες «το αφήνω πάνω σου» νιώθουμε ότι μας παραμελείς.

Αντ' αυτού πες... «Θα μπορούσα να κάνω το Α ή το Β, αλλά δεν με τρελαίνει και πολύ το Γ. Τι λες κι εσύ;». Ετσι φαίνεται ότι ακούς και δείχνεις ότι ενδιαφέρεσαι, αλλά στην ουσία όμως -και μεταξύ μας- δεν παίρνεις καμία απόφαση ολομόναχος.

Απαγορευμένη φράση #4
«Ηξερες ποιος ήμουν όταν με παντρεύτηκες»
Λοιπόν, ξέρεις κάτι; Δεν ξέραμε ποιος ήσουν. Ή ξέραμε βαθιά μέσα μας, αλλά ήμασταν τόσο απασχολημένες με το να απολαύσουμε το εξιδανικευμένο εγώ σου, που προτιμήσαμε να παραβλέψουμε ποιος πραγματικά ήσουν. Δεν είναι δικό σου το λάθος, απλώς όταν είμαστε νέοι ξοδεύουμε τόσο πολύ χρόνο στο να φαντασιωνόμαστε την τέλεια ζωή και, πίστεψέ με, ακόμα και για μια γυναίκα που έχει πια μεγαλώσει, το να σταματήσει να ονειροπολεί είναι δύσκολο. Γι αυτό μην πεις ποτέ «ήξερες ποιος ήμουν όταν με παντρεύτηκες». Σκοτώνεις ότι είχαμε σκεφτεί για εμάς και μας κόβεις το δικαίωμα της αναζήτησης της τελειότητας. Βάρβαρε!

Αντ' αυτού πες... «Κι εγώ έχω απογοητευτεί και προσπαθώ να κάνω κάτι». Είναι ψέμα. Είναι όμως Ο.Κ.

Απαγορευμένη φράση #5
(Σιωπή)
Μερικές φορές μπορεί να φοβάσαι να εκφραστείς. Ισως πιστεύεις «καλύτερα, ας κρατήσω το στόμα μου κλειστό». Λοιπόν, όχι. Μίλα. Μας κάνεις και νιώθουμε σαν να παίζουμε μπιρίμπα μόνες μας. Χωρίς συμπαίκτες, gossip chat, καφέ και μπισκότα. Αν δεν σε συγκίνησα: σκέψου να παίζεις ποδοσφαιράκι στο PlayStation χωρίς τους κάφρους - συγγνώμη, τους κολλητούς σου ήθελα να πω. Ναι, έτσι ακριβώς αισθανόμαστε.

Αντ' αυτού πες... Οτιδήποτε. Δώσε πάσα. Ρίξε ένα φύλλο στο τραπέζι που να μου κάνει για να φτιάξω τη χιλιάρα. Ρίσκαρε. Πόνταρε, αλλά μείνε στο παιχνίδι.

menshealth.gr

κατά των εγκεφαλικών

Πράσινο τσάι και καφές κατά των εγκεφαλικών



Πράσινο τσάι και καφές κατά των εγκεφαλικών

Ερευνητές εξέτασαν την ευεργετική δράση των δύο ροφημάτων

Μια ακόμη έρευνα που αφορά την ευεργετική δράση του καφέ και του πράσινου τσαγιού όσον αφορά την πρόσληψη των εγκεφαλικών επεισοδίων έρχεται να προστεθεί στη μακριά σειρά ερευνών για τις ευεργετικές ιδιότητες αυτών των δυο ροφημάτων. Η έρευνα είναι ιαπωνική και διεξήχθη σε 83.000 ανθρώπους, 45-74 ετών που παρακολουθήθηκαν επί 13 χρόνια περίπου.

Οι ειδικοί παρατήρησαν ότι εκείνοι που έπιναν τουλάχιστον ένα φλιτζάνι καφέ την ημέρα μείωναν τον κίνδυνο εγκεφαλικού κατά 20%. Το ίδιο (δηλαδή μείωση του κινδύνου κατά 20%) παρατήρησαν και για εκείνους που έπιναν τουλάχιστον τέσσερα φλιτζάνια τσάι. Επίσης, εκείνοι που έπιναν δύο ή τρία φλιτζάνια πράσινο τσάι την ημέρα είχαν κατά 14% μικρότερο κίνδυνο εγκεφαλικού.

Ειδικότερα ο κίνδυνος των αιμορραγικών εγκεφαλικών επεισοδίων μειωνόταν κατά 32% για όσους έπιναν ένα φλιτζάνι καφέ ή δυο φλιτζάνια πράσινο τσάι την ημέρα. Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Stroke.

vita.gr

Ανέβα...Ανέβα...


 

 

Ανέβα...Ανέβα...

Πάντα ανέβαινε.

Ακόμη πιο ψηλά.

Στη κορφή σε περιμένει η αγάπη

μ' ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.

Ανέβα...

'Ολο μπρος...'Ολο ψηλά.

Κι αν δε βρεις δρόμο

Φτιάξε.

Στην αγάπη

δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι,

τους φτιάχνεις εσύ.

Ανέβα...

'Εστω κι αν δεις

πως τα λουλούδια είναι ψεύτικα

κι η αγάπη -η ολόφλογη αγάπη-

ένας καπνός,εσύ ανέβα.

Ανέβα...

'Εστω κι αν στην κορφή

αντίς για τριαντάφυλλα

σε περιμένει ένα μπουκέτο μαχαίρια,

εσύ ανέβα!

Ανέβα...

Και πες "ευχαριστώ".

'Οχι στα τριαντάφυλλα, όχι στα μαχαίρια.

Πες ευχαριστώ στη δύναμη,

που σ' έκανε ν' ανέβεις...


(Μενέλαος Λουντέμης)

Ψωμί .... αζύμωτο....


 

Ψωμί χωρίς ζύμωμα

Ελαφρύ και νόστιμο!

• 2 φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
• 1 κ.γ. αλάτι
• 1 κ.γ. ζάχαρη
• 2 κ.σ. ελαιόλαδο
• ½ κ.γ. ξηρή μαγιά
• 1 φλιτζάνι ζεστό νερό
• 2 κ.σ. αλεύρι για πασπάλισμα της ζύμης

Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το νερό με το ελαιόλαδο, τη μαγιά και τη ζάχαρη και το αφήνουμε στην άκρη.

Σε ένα άλλο μπολ, χτυπάμε ελαφρά το αλεύρι με το αλάτι και ρίχνουμε στη συνέχεια το προηγούμενο μίγμα από πάνω και ανακατεύουμε με μια σπάτουλα ή ξύλινη κουτάλα.

Καλύπτουμε τη ζύμη και την αφήνουμε να διπλασιαστεί σε μέγεθος σε ένα ζεστό μέρος, αυτό θα μπορούσε να διαρκέσει 1-1,5 ώρα.

Τοποθετούμε μια λαδόκολλα σε ένα ταψί και αλείφουμε με ελαιόλαδο. Περιχύνουμε τη ζύμη στη λαδόκολα. Χρησιμοποιώντας τη σπάτουλα φέρνουμε τις άκρες της ζύμης στο κέντρο, προσπαθώντας να σχηματίσουμε ένα στρογγυλό σχήμα.

Σκεπάζουμε τη ζύμη και πάλι και αφήνουμε να αυξηθεί σε μέγεθος, για 30 λεπτά.

Πασπαλίζουμε με το αλεύρι στην κορυφή της ζύμης και στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας ένα κοφτερό μαχαίρι χαράζουμε ένα σταυρό στο μέσον της ζύμης ή χαρακιές που δεν θα πρέπει να είναι βαθύτερες από 0,5 εκ.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 190 βαθμούς C και ψήνουμε για 20-25 λεπτά.

Αφήνουμε το ψωμί να κρυώσει και το απολαμβάνουμε με το φαγητό μας ή ακόμα και σκέτο.

toarkoudi.gr

Σύμμαχος κατά της χοληστερίνης το μήλο

Σύμμαχος κατά της χοληστερίνης το μήλο

Σύμμαχος κατά της χοληστερίνης το μήλο

Η κατανάλωσή του οδηγεί σε μείωση της οξειδωμένης LDL κατά 40%

Όλοι γνωρίζουμε τη φράση «ένα μήλο την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα». Φαίνεται όμως πως ένα μήλο την ημέρα κάνει και τη χοληστερόλη πέρα.

Η αυξημένη χοληστερίνη ή υπερχοληστερολαιμία έχει ένα σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της αθηροσκλήρωσης. Επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει αυξημένα περιστατικά αθηροσκλήρωσης σε άτομα με αυξημένα επίπεδα χοληστερόλης.

Η αυξημένη κακή LDL χοληστερόλη και η μειωμένη καλή HDL αποτελούν σημαντικούς παράγοντες κινδύνου στην ανάπτυξη αθηροσκλήρωσης. Οι αθηρωματικές πλάκες αποφράσσουν τις αρτηρίες και αποτελούν έδαφος για τη δημιουργία θρόμβων αίματος.

Ένας μεγάλος θρόμβος μπορεί να αποφράξει τελείως την αρτηρία και να διακοπεί η ροή αίματος. Η διακοπή αίματος στις στεφανιαίες αρτηρίες της καρδιάς μπορεί να προκαλέσει αιφνίδιο καρδιακό επεισόδιο, ενώ σε αρτηρίες που στέλνουν αίμα στον εγκέφαλο, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Το 60% των εμφραγμάτων του μυοκαρδίου δημιουργούνται από τη ρήξη των αθηρωματικών πλακών και τη θρόμβωση.

Σε μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ γύρω από τη δράση του μήλου ενάντια στη χοληστερόλη, διαπιστώθηκε ότι η καθημερινή κατανάλωση ενός μήλου οδήγησε στη μείωση της οξειδωμένης μορφής της κακής LDL χοληστερόλης.

Η έρευνα διήρκεσε 4 εβδομάδες και οι ερευνητές χορήγησαν σε άτομα μέσης ηλικίας είτε ένα μήλο την ημέρα, είτε πολυφαινόλες (φυσικά αντιοξειδωτικά) από μήλο σε μορφή κάψουλας, είτε ένα εικονικό χάπι. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι το μήλο, και όχι τόσο οι πολυφαινόλες του σε μορφή κάψουλας, κατάφεραν να μειώσουν την οξειδωμένη μορφή της LDL χοληστερόλης κατά 40%.

Η LDL χοληστερόλη συσσωρεύεται στα εσωτερικά τοιχώματα των αρτηριών, δημιουργώντας τις αθηρωματικές πλάκες και τελικά τη στένωση, και θεωρείται ένας από τους κύριους παράγοντες κινδύνου για καρδιοπάθεια.

Η δράση αυτή του μήλου οφείλεται κυρίως στις πολυφαινόλες του, φαίνεται όμως ότι οι πολυφαινόλες από μόνες τους δεν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα όσο ένα ολόκληρο μήλο. Μια πιθανή εξήγηση, είναι ότι στο μήλο υπάρχουν και διάφορα άλλα συστατικά, τα οποία δρουν συνεργιστικά στην αντιμετώπιση της χοληστερόλης, μειώνοντας έτσι τον κίνδυνο για τη δημιουργία της αθηροσκλήρωσης και τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών νοσημάτων.

Επίσης, η απορρόφηση των πολυφαινολών από τον οργανισμό είναι μεγαλύτερη όταν καταναλώνονται μαζί με το μήλο παρά από μόνες τους.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η δράση του μήλου κατά της χοληστερόλης είναι μεγαλύτερη και από τα αντιοξειδωτικά άλλων τροφών, όπως της ντομάτας και του πράσινου τσαγιού.

Τα αντιοξειδωτικά είναι φυσικά συστατικά των τροφών, τα οποία αναστέλλουν την οξείδωση, η οποία καταστρέφει τα κύτταρα και επεμβαίνει στη φυσιολογική λειτουργία του μεταβολισμού. Τα φρούτα και τα λαχανικά είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικά και θωρακίζουν τον οργανισμό ενάντια στην καταστροφική δράση των ελευθέρων ριζών και της οξειδωτικής τους δράσης. Τα αντιοξειδωτικά φαίνεται πως μειώνουν την οξείδωση της LDL χοληστερόλης και αναστέλλουν τη δράση της στην δημιουργία αθηροσκλήρωσης.

Η έρευνα αυτή είναι ενθαρρυντική για την αντιμετώπιση της χοληστερόλης, αφού καταλήγει στο ότι με μια απλή διατροφική παρέμβαση στη ζωής μας, όπως είναι η κατανάλωση ενός μήλου ημερησίως, μπορούμε να μειώσουμε την πιθανότητα ανάπτυξης καρδιαγγειακών νοσημάτων.

Και άλλες μελέτες γύρω από την ευεργετική δράση του μήλου στη χοληστερόλη επιβεβαιώνουν τα παραπάνω αποτελέσματα και ενισχύουν την άποψη ότι ένα μήλο την ημέρα αποτελεί σημαντικό βήμα στη μείωση της κακής χοληστερόλης.

Καταναλώστε λοιπόν ένα μήλο την ημέρα για να επωφεληθείτε της δράσης του ενάντια στη χοληστερόλη και όχι μόνο.

mednutrition.gr

ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου, Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων

«Το τραγικότερο θύμα των πολέμων και των κάθε λογής επιδρομών υπήρξαν τα κλασσικά μνημεία και έργα τέχνης και κυρίως η Ακρόπολη. Στον τρίτο αιώνα μ.χ., κατά την εισβολή των Γότθων και Ερούλων (το 267) στην Ελλάδα, αφανίσθηκαν πολλά αρχαία κτίρια και καλλιτεχνήματα. Οι Ερούλοι, γερμανικό φύλο, κατά τη διάβαση του Αιγαίου, κατέστρεψαν το Ηραίο της Σάμου. Λεηλάτησαν την Αθήνα, την Κόρινθο και την Ολυμπία. (Renate Tolle, Die antike Stadt Samos, Mainz 1969, 6. Από αυτή την επιδρομή άρχισε ο αφανισμός των μνημείων της Ολυμπίας. Για να αντιμετωπισθούν οι εισβολείς υψώθηκε τείχος μεταξύ του ναού του Διός και της νότιας στοάς.

Ως οικοδομικό υλικό χρησιμοποιήθηκαν αρχιτεκτονικά μέλη άλλων μνημείων.) Το 395 οι Βησιγότθοι του Αλάριχου κατέστρεψαν το τείχος του ιερού της Ελευσίνας. Το 473 θα αφανισθούν πολλά μνημεία κατά την εισβολή των Οστρογότθων στη Μακεδονία. Οι βάρβαροι, ωστόσο, δεν κατόρθωσαν να καταλάβουν την Ακρόπολη Αθηνών. Οι αρχιτεκτονικοί θησαυροί της θα παραμείνουν ανέπαφοι σχεδόν ως την πτώση του Βυζαντίου. Το 1458, πέντε χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, η φραγκοκρατούμενη Ακρόπολη πολιορκείται επί μια διετία από δυνάμεις του Ομάρ Πασά. Και κατά τον Γερμανό ιστορικό Γρηγορόβιο «υπέστη άπαντα τα δεινά της υπό των βαρβάρων κατακτήσεως επειδή η καρτερική άμυνα εξήγειρε την μανίαν των γενιτσάρων».

Ο Παρθενών, το θαυμαστότερο αρχαίο μνημείο, θα παραμείνει ακέραιο επί 21 περίπου αιώνες. Αλλά στις 26 Σεπτεμβρίου 1687, κατά την πολιορκία των οχυρωμένων στην Ακρόπολη Τούρκων από τους μισθοφόρους των Βενετών – με αρχιστράτηγο τον Μοροζίνι – βλήμα πυροβόλου διατρυπά τη στέγη του ναού όπου είχαν εναποθηκεύσει μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών. Ο ναός καταρρέει.

Μηχανικοί του στρατού είχαν διανοίξει υπονόμους για την ανατίναξη του βράχου και την ισοπέδωση των τειχών και των μνημείων. Τη λύση όμως έδωσε το κανόνι. Προηγουμένως είχε ανατιναχθεί ένα τμήμα των Προπυλαίων όπου επίσης υπήρχε αποθήκη πυρίτιδος. Δεν ήταν τυχαία η καταστροφή του Παρθενώνος. Ένας Τούρκος λιποτάκτης έδωσε στον Μοροζίνι την πληροφορία ότι ο ναός ήταν κατάμεστος από εκρηκτικές ύλες. Προτίμησαν οι Οθωμανοί αυτόν τον χώρο για τα πυρομαχικά γιατί, όπως γράφει ο μισθοφόρος Γερμανός αξιωματικός Sobjevolski, πίστευαν ότι οι Ευρωπαίοι πολιορκητές θα απέφευγαν «από σεβασμό» να πλήξουν το αρχαίο μνημείο. Ακριβώς γι’ αυτό οι Τούρκοι αξιωματούχοι είχαν καταφύγει στον ναό για προστασία και ασφάλεια.

Αμέσως μετά την έκρηξη κατέρρευσαν, μαζί με τη στέγη, έξι κίονες της νότιας πλευράς, οχτώ της βόρειας ενώ στην ανατολική απέμεινε μόνο ένας. Κατέπεσαν επίσης τα τρία πέμπτα των αναγλύφων της ζωφόρου. Οι κίονες παρέσυραν τα επιστύλια, τις μετόπες και τα τρίγλυφα. Ξέσπασε και πυρκαγιά που κράτησε 24 ώρες και ολοκλήρωσε την καταστροφή.

Σύμφωνα με έκθεση της Αρχαιολογικής Εταιρίας (21 Μαΐου 1842) η βόμβα «ανήψε την πυρίτιδα και τρομερά έκρηξις εκλόνισε το αρχαίον οικοδόμημα μέχρι των θεμελίων αυτού και αμφότεραι οι πλευραί του, τοίχοι και στήλαι, κατέπεσαν και τα πλείστα των αναγλύφων της τε ζωφόρου και των μετοπών και αετωμάτων κατεκρημνίσθησαν και ετάφησαν υπό σωρόν ερειπίων». (Πρακτικά της ΣΤ’ γενικής συνεδριάσεως της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρίας, τη 12η Μαΐου 1846, σ. 146 κ.ε. Η αυτόπτης της καταστροφής Anna Akerhjem, συνοδός της συζύγου του otto Kunigsmark, διοικητή της πολιορκίας, έγραφε στο ημερολόγιό της «Ο κόσμος δεν θα ξαναδημιουργήσει τέτοιο αριστούργημα» (Diary and Letters)).

O Μοροζίνι είχε αποφασίσει, μετά τη «νίκη» του, να συνεχίσει τις προσπάθειες για την ανατίναξη της Ακρόπολης με υπόγειες στοές ώστε να αχρηστευθεί εντελώς το φρούριο. Αλλά δεν είχε χρόνο – έπρεπε να κινηθεί το στράτευμα κατά του Ευρίπου – και έλειπαν τα αναγκαία τεχνικά μέσα.

Νέες συμφορές θα υποστούν τα αθηναϊκά μνημεία κατά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Στις δύο πολιορκίες της Ακρόπολης – η πρώτη το 1822 από τους Έλληνες, η δεύτερη το 1826 από τους Τούρκους – οι εμπόλεμοι συναγωνίζονται, με τους βομβαρδισμούς, στον αφανισμό των σεπτών λειψάνων της αρχαιότητας.

Μετά την επανάσταση των Αθηναίων οι Τούρκοι κατέφυγαν στην Ακρόπολη όπου δέχονταν καταιγισμό βομβών. Κανόνια από το λόφο του Φιλοπάππου, τον Άρειο Πάγο, το Θησείο και την Πύλη του Ανδριανού εξαπέλυαν κατά του φρουρίου χιλιάδες «τόπια» γκρεμίζοντας ή τραυματίζοντας τα μνημεία. Ο πόλεμος δεν αφήνει περιθώρια για πολιτιστικούς συναισθηματισμούς. Ο κίνδυνος ζωής, η ανάγκη, το μίσος, η οργή, η αυτοπροστασία εξαγριώνουν, τυφλώνουν, αποθηριώνουν. Τα μνημεία που κατακρημνίζονται, τα έργα τέχνης που θρυμματίζονται δεν προκαλούν ηθικές αναστολές. Η καταστροφή του αντιπάλου με όλα τα μέσα, η σωτηρία των μαχητών που απειλούνται με θάνατο κυριαρχούν σε κάθε πολεμική σύγκρουση.

Η επαναστατική κυβέρνηση έστειλε στην Αθήνα (Μάρτιος 1822) ομάδα ξένων εθελοντών με επικεφαλής τον Γάλλο συνταγματάρχη του πυροβολικού Olivier Voutier για τον συντονισμό του βομβαρδισμού. Ο υπουργός του Πολέμου Ιω. Κωλέττης, σε έγγραφό του προς τον διοικητή της αποστολής, τον καλεί με υποκρισία, ελαφρότητα και αναίδεια να φροντίσει ώστε οι μπάλες των κανονιών να μη βλάψουν τα μνημεία «και κυρίως τον Παρθενώνα»! Και προσθέτει: «Συνιστούμε στην αγάπη σας προς το ωραίον τα αριστουργήματα των προγόνων μας». Ωσάν να ήταν δυνατόν η χάλαζα των βομβών που έπεφτε νυχθημερόν σε ένα τόσο μικρό εμβαδόν κατάμεστο από αρχαιότητες να στοχεύει αποκλειστικά και με ακρίβεια τις κεφαλές των Τούρκων. Ανέξοδη επίδειξη ψευδοαρχαιολατρίας ενός εξαχρειωμένου πολιτικού – πρώην έμπιστου του Αλή πασά.

Και ιδού το αποτέλεσμα. Η πυροβολαρχία του Voutier κατέστρεφε τα μνημεία χωρίς να βλάπτει τους Τούρκους. Οι απώλειες τους κατά τη διάρκεια της πολιορκίας ήταν μια γριά Αράπισσα σκλάβα. Ποιος αναλογιζόταν τον Παρθενώνα σε ώρα εξοντωτικού πολέμου; Οι Αθηναίοι που έβλεπαν τη φθορά των αρχαιοτήτων από τα ελληνικά κανόνια έλεγαν στον Γάλλο αξιωματικό: «Στην ανάγκη θα θυσιάσουμε τα μνημεία των προγόνων για να πετύχουμε την ελευθερία που θα αναστήσει τους Καλλικράτες μας».

Οι πολιορκημένοι Τούρκοι γκρέμιζαν τους κίονες των ναών και κυλούσαν τους σπονδύλους από το τείχος πάνω στα ελληνικά οχυρώματα. Οι Έλληνες έσκαβαν λαγούμια, τα γέμιζαν με μπαρούτη και προκαλούσαν σεισμικές εκρήξεις. Οι Τούρκοι θρυμμάτιζαν τα μάρμαρα των αρχαίων ναών, αφαιρούσαν τους γόμφους, τον συνδετικό μόλυβδο, και τον έλιωναν για την κατασκευή βλημάτων. Οι Έλληνες πολιορκητές κατέστρεφαν τα αρχαία υδραγωγεία για τον ίδιο σκοπό.

Πονούσαν οι Έλληνες αγωνιστές για την κατερείπωση των μνημείων από τους βομβαρδισμούς. Αποτελούν όμως γελοίο και χονδροειδές μυθολογήματα τα περί προσφοράς στους πολιορκημένους Τούρκους 4000 οκάδων μολυβιού για να παρασκευάσουν βόλια και να μη γκρεμίζουν και κατασυντρίβουν τους κίονες! Αυτό το ψεύδος αναφέρεται συχνά σε εθνικούς πανηγυρικούς και σε σχολικά βιβλία. (Και ο Κωλέτης, ο «λάτρης» των αρχαιοτήτων; Στις 4 Απριλίου 1822 εκφράζει με επιστολή στον Voutier την ευαρέσκειά του για την ολέθρια δράση του πυροβολικού. «Παρά τις βόμβες με τις οποίες τους κεραυνοβολείτε – τους αρχαίους ναούς, όχι τους Τούρκους! – οι εχθροί δεν δέχονται να συνθηκολογήσουν. Ελπίζουμε ωστόσο..»

Το 1822 οι Επαναστάτες που πολιορκούσαν την Ακρόπολη έβλεπαν με σπαραγμό τα τόπια των ελληνικών κανονιών να αφανίζουν τα μάρμαρα των μνημείων. Το 1826, πολιορκημένοι οι ίδιοι, έπασχαν αντικρύζοντας τις φθορές που προκαλούσε στα λείψανα των αρχαίων ναών το τουρκικό πυροβολικό. Αλλά και οι μπάλες των ελληνικών κανονιών από το φρούριο κατεδάφιζαν τα γύρω αθηναϊκά μνημεία, αρχαία και βυζαντινά. Διαβάζουμε στο ημερολόγιο του αυτόπτη αγωνιστή της φρουράς Νικ. Καρώρη: «21 Ιουλίου 1826. Με θλίψιν μας παρατηρούμεν να κτυπούν διάφοροι βόμβαι εις τον Παρθενώνα, εις το Πανδρόσιον και λοιπάς αρχαιότητας του φρουρίου και να βλάπτουν οπωσδήποτε αυτάς. Ομοίως και το μνημείον του Φιλοπάππου εις το Μουσείον κατακτυπιέται και αυτό από σφαίρας κανονίου από το φρούριον.. 22 Οκτωβρίου 1826. Εδούλευε κατά το σύνηθες το μικρόν εχθρικόν κανόνι, σκοπεύει δε πάντοτε το εδικόν μας κανονοστάσιον έμπροσθεν του μεγάλου Ναού, και αι σφαίραι κτυπούν αι περισσότεραι και συντρίβουν τα μάρμαρα του κτιρίου.. 23 Νοεμβρίου. Το δειλινόν ο εχθρός έρριψεν ολίγες κανονιές με το μικρόν του κανόνι κατά της ντάπιας του Ναού αι δε σφαίραι κτυπούν όλαι κατά δυστυχίαν εις τας στήλας του Ναού».

Οι πολιορκημένοι Τούρκοι γκρέμιζαν το 1822 από την Ακρόπολη σπονδύλους κιόνων του Παρθενώνος στα ελληνικά οχυρώματα. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι πολιορκημένοι Έλληνες το 1826. Χρησιμοποιούσαν τα μάρμαρα ως βόμβες. Η ιδέα ήταν του Γάλλου τυχοδιώκτη Φαβιέρου που θεωρείται «μέγας φιλέλλην». Γράφει ο Καρώρης στο ημερολόγιο του (10 Δεκεμβρίου 1826): «Συνέλαβε την ιδέαν να κατασκευάση εις είδος βόμβας εν ολόκληρον κομμάτι στήλης του Παρθενώνος τρυπώντας το αρκετά εις την μέση και γεμίζοντάς το από βαρούτην και γρανάτες, να το ρίψη από τα τείχη του φρουρίου κάτω εις τα πλησίον οσπίτια όπου στέκουν οι Τούρκοι, δια να τους προκαλέση ανέλπιστον τρόμον». (Ο Ελβετός εθελοντής Em. Hahn που βρισκόταν στην Ακρόπολη κατά την πολιορκία του 1826-1827 γράφει στο χρονικό του πως σε μια μόνο μέρα έπεσαν στο κάστρο 530 βόμβες. «Καταστράφηκαν πολλά από τα θαυμαστά έργα της κλασσικής αρχαιότητας»)

Ο Φαβιέρος παραγέμισε με εκρηκτικά τρεις σπονδύλους. Και επειδή σχεδίαζε να εγκαταλείψει την Ακρόπολη μαζί με το τμήμα των ξένων εθελοντών, «εστοχάσθη», για να διασχίσει ακίνδυνα τις εχθρικές γραμμές, «να ρίψη πρώτον τα τρία κομμάτια της στήλης τα οποία εγέμισε με βαρούτην και βόμβας.. Αυτάς έμελλε να τας ρίψη από την ανατολικήν δεξιάν γωνίαν του φρουρίου, δια να κυλήσουν εις τα πλησιάζοντα οσπίτια της πόλεως και την εκκλησίαν της αγίας Παρασκευής και με το σκάσιμόν των να προξενήσουν τρόμον εις τους Τούρκους, και τότε να λάβη την ευκαιρίαν να περάση το σώμα».

Ένας από τους σπονδύλους θα ριχτεί από τα τείχη στις 31 Ιανουαρίου 1827. Και ένας άλλος στις 4 Φεβρουαρίου. «Η πέτρα έπεσεν εις τα οσπίτια της πόλεως κατά την αγίαν Παρασκευήν και εξερράγη ως βόμβα. Εις τους Τούρκους έδωκε τρόμον». Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της καταστροφής των κιόνων. Να προκαλέσει στιγμιαίο πανικό στους εχθρούς!..

Στις καταστροφές των μνημείων κατά τη διάρκεια της πολιορκίας αναφέρεται και ο Τύπος του Αγώνα. «Το αδιάκοπον πυρ του εχθρού κατά της Ακροπόλεως αφανίζει καθ’ εκάστην και ό,τι ακόμη εφείσατο ο πανδαμάτωρ χρόνος και η πολυχρόνιος βαρβαρότης, των αρχαίων λαμπρών και μεγαλοπρεπών λειψάνων της προπατορικής μεγαλουργίας. Τα Προπύλαια, ο Παρθενών, ο ναός του Ποσειδώνος και του Ερεχθέως κατασυντρίβονται αδιακόπως και τα μεγαλοπρεπή λείψανα του εκτός της Ακροπόλεως θεάτρου είναι κίνδυνος μη αφανισθώσι δι’ υπονόμου εχθρικού. Τι δε πάσχουσιν αι κατά την πόλιν σεβάσμιαι αρχαιότητες παρά των βαρβάρων χειρών, ημπορεί έκαστος να συμπεράνη».

Οι τουρκικοί βομβαρδισμοί των αρχαίων μνημείων στην Ακρόπολη είχαν προκαλέσει συγκίνηση και οργή στην ευρωπαϊκή Κοινή Γνώμη. (Το ανομολογεί ο ίδιος ο Τούρκος αρχιστράτηγος Κιουταχής σε αναφορά του προς την Πύλη: «Τούτο το φρούριον (η Ακρόπολη), επειδή είναι τόπος παλαιότατος, και παλαιόθεν εβγήκαν εξ αυτού του τόπου πολλοί περιβόητοι φιλόσοφοι και τα οποία έχει έργα τέχνης προκαλούν θαυμασμόν εις τους πεπαιδευμένους Ευρωπαίους δια τούτο όλοι οι Ευρωπαίοι και τα λοιπά έθνη των απίστων θεωρούσι το φρούριον τούτο ως ίδιαν αυτών οικίαν· και επειδή το νομίζουσιν ως προσκυνητήριον τόσον οι Ευρωπαίοι, καθώς και τα λοιπά έθνη των απίστων, των ονομαζομένων χριστιανών, το υπερασπίζουσι» (Διον. Σουρμελής, Ιστορία των Αθηνών κατά των υπέρ ελευθερίας Αγώνα, Εν Αθήναις 1853, σ. 159-160)). Και οι κυβερνήσεις των Δυνάμεων καλούν διαμέσου των πρεσβευτών τους στην Κωνσταντινούπολη την Πύλη να λάβει μέτρα προστασίας των αθηναϊκών αρχαιοτήτων. Ήταν μια ακόμα υποκριτική και δημαγωγική πρωτοβουλία. Θα τους μιμηθεί, με την ίδια πανουργία, ο βεζύρης της βούλλας προστάζοντας τον Κιουταχή που πολιορκούσε την Ακρόπολη να λάβει μέτρα σωτηρίας των καλλιτεχνικών θησαυρών! (Τη διαταγή απέδωσε ο Αυστριακός πρόξενος Gropius). Ποια μέτρα; Κάθε μέρα εκατοντάδες εκρήξεις ανάμεσα στα μνημεία σκόρπιζαν τον όλεθρο. Γκρέμιζαν, θρυμμάτιζαν, ακρωτηρίαζαν, τραυμάτιζαν τα μάρμαρα. Κανείς, ωστόσο, δεν ζητούσε τη διακοπή των βομβαρδισμών και τη λύση της πολιορκίας. Χυδαίο το φιρμάνι του βεζύρη, γράφει ο Thomas Gordon. «Για να προστατευθούν τα μνημεία έπρεπε να διαταχθεί από τον σουλτάνο η διακοπή των βομβαρδισμών».

Η Πύλη επιθυμούσε απλώς να ικανοποιήσει τα φαρισαϊκά διαβήματα των φίλων και προστατών της. Και το επιχειρούσε με τους ίδιους θεατρινισμούς. Ο σερασκέρης, φυσικά, θα αγνοήσει τη «διαταγή» και θα επιταχύνει τις προπαρασκευές για ανατίναξη της Ακρόπολης με διαμπερή υπόνομο. Όλες οι ως τότε απόπειρες με τη διάνοιξη λαγουμιών και τη συσσώρευση χιλιάδων οκάδων εκρηκτικών υλών είχαν αποβεί άκαρπες. (Σε μια υπόνομο που ολοκληρώθηκε το Νοέμβριο του 1826 οι Τούρκοι τοποθέτησαν 2.800 οκάδες μπαρούτη. «Ήσαν δε τόσον βέβαιοι». Γράφει ο Σουρμελής, «εις την επιτυχίαν της υπονόμου, ώστε ήσαν της γνώμης οι πάντες ότι το ήμισυ του φρουρίου θέλει κατακυλισθή εις την έκρηξιν· διό και πολλοί από την πόλιν εξήλθον, μήπως καταπλακωθώσιν από τας πέτρας»). Οι εκρήξεις εκτονώνονταν από τα «αντιλαγούμια», πηγάδια βαθειά, που άνοιγαν οι Έλληνες αγωνιστές κοντά στις τουρκικές υπονόμους. («Ο ημέτερος προνοητικός υπονομοποιός», γράφει ο Σουρμελής, «προλαμβάνει και διατάττει να σκαρώσι περί την εχθρικής υπόνομον λάκκοι πολλοί και βαθείς, 12 τον αριθμόν και το βάθος των οργυιών εννέα». Και το αποτέλεσμα: Έβαλαν φωτιά οι Τούρκοι στο λαγούμι, «η πυρίτις εξεκάη άπασα αι δε φλόγες, αναπηδήσασαι έξω των 12 λάκκων, κατελάμπρυναν τον ορίζοντα.. Σημειούσθω ότι εις την έκρηξιν της υπονόμου εσείσθη η Ακρόπολις».

Τον Οκτώβριο του 1826 ο Κιουταχής ενημερώνει τον βεζύρη για το σχέδιο των τεχνικών του να ανατινάξουν την Ακρόπολη: «Τινές ειδήμονες με επληροφόρησαν ότι αν είχα εδώ τους μεταλλουργούς τους όντας εις Σκόπιαν, ηθέλαμεν τρυπήσει πέραν και πέραν (διαμπάξ) το φρούριον των Αθηνών δι΄υπονόμου. Διό και έστειλα επίτηδες πεζόν να φέρω δέκα απ’ αυτούς. Αυτοί δε υπεσχέθησαν να φθάσουν εις Αθήνας εις διάστημα 18 ημερών».

Ανοίγουν υπονόμους οι Τούρκοι για να «αναποδογυρίσουν» την Ακρόπολη, ανοίγουν και οι πολιορκημένοι λαγούμια για να «ξεθυμάνουν» οι εκρήξεις. Οι ανατινάξεις, ωστόσο, προκαλούν επικίνδυνες δονήσεις στον βράχο. Γράφει ο Σορμελής για την πυροδότηση ελληνικής υπονόμου: «Ο σεισμός διεδόθη εις τα πέριξ, ώστε εσείσθη ολίγον η Ακρόπολις».

Από τον πόλεμο των λαγουμιών ξεθεμελιώνονται και βυζαντινές εκκλησίες της περιοχής. Τον Αύγουστο του 1826 οι Έλληνες ανοίγουν υπόνομο κάτω από την εκκλησία τους Αγίου Γεωργίου του Αλεξανδρινού, προχωρημένη θέση της αμυντικής περιμέτρου. Κι’ όταν οι Τούρκοι εξορμούν για να καταλάβουν τον ναό και να ζυγώσουν στο κάστρο πυροδοτούνται τα εκρηκτικά. «Αφού επυροβόλησαν (οι Τούρκοι) ικανώς εναντίον των αποκλειομένων», αφηγείται ο Σουρμελής, «.. μετ’ αλαλαγμού επιπίπτουσι· ημείς δε... αφού επλησίασαν εις τον ναόν, οι εν αυτώ ημέτεροι, προσποιούμενοι δειλίαν, έφυγον ευθύς. Αφού δε εισήλθον εις τον ναόν οι εχθροί και ίσταντο πολλοί έξωθεν, βάλλομεν πυρ εις την υπόνομον και εν τω άμα αναστρέφεται ο ναός, συνθαπτομένων πάντων εν αυτώ». Και ο Μακρυγιάννης: «Και πήγαν εις τον αγέρα η εκκλησία και οι Τούρκοι όλοι».

Αλλά δεν επιχειρεί μόνο ο Κιουταχής να ανατινάξει την Ακρόπολη. Και οι αρχηγοί των πολιορκημένων αντιμετωπίζουν, σε περίπτωση εξόδουμ την καταστροφή του φρουρίου για να μη χρησιμοποιηθεί από τους Τούρκους. Κατά τη συνέλευση των διοικητών – 10 Μαρτίου 1827 – έγινε δεκτή, όπως γράφει ο αυτόπτης Καρώρης στο ημερολόγιό του, πρόταση του υπονομοποιού Κώστα Λαγουμιτζή «να κατασκευασθούν τρεις υπόνομοι, μία εις την τάμπιαν του νερού, μία εις τον πύργον και μία εις τον μεγάλον προδέκτην εις τα μαγαζιά (αποθήκες), αι οποίαι να είναι έτοιμοι, εάν κάμη χρείαν να παραιτήσωμεν το φρούριον, να το βλάψωμεν κατ’ αυτόν τον τρόπον με αυτάς, ώστε να μη ωφεληθή πολύ ο εχθρός μετά την κυρίευσίν του. Η συνέλευσις απεδέχθη την πρότασιν και απαφασίσθη να βιασθή το δούλεμα της βαρούτης, να γίνεται περισσοτέρα και τα αθηναϊκά σώματα να δώσουν κατ’ αναλογίαν τους αναγκαίους ανθρώπους εις το να αρχίση την εργασίαν των υπονόμων ο Κώστας καθώς αυτός γνωρίζει.

Αν δεν γινόταν συνθήκη για την έξοδο της φρουράς και πραγματοποιόταν το σχέδιο των αρχηγών θα ανατινάσσονταν από τους τρεις υπονόμους όλα τα μνημεία. Είναι αλήθεια ότι οι πολιορκημένοι αγωνιστές είχαν πλήρη συνείδηση της ολοκληρωτικής καταστροφής που απειλούσε τα λείψανα του προγονικού πολιτισμού. Έδειξαν ηρωισμό και αυταπάρνηση μ’ όλο που αποδεκατίζονταν από τους βομβαρδισμούς, τις στερήσεις και τις κακουχίες. Απέρριψαν τη «διαταγή» του Άγγλου «αρχιστράτηγου» Τσωρτς για συνθηκολόγηση και ασφαλή έξοδο – «σας διατάττω να ακολουθήσετε την ρηθείσαν συνθήκην» [30 Απριλίου 1827] – και απάντησαν αυθημερόν: «Είμεθα Έλληνες αποφασισμένοι ν’ αποθάνωμεν ή να ζήσωμεν ελεύθεροι. Ο Κιουταχής αν θέλη τα άρματά μας, ας έλθη, αν είναι άξιος, να τα πάρη με την δύναμιν».

Τελικά δέχτηκαν τη συνθήκη της εξόδου «δια να σώσωμεν, ει δυνατόν, τα σωζόμενα ενταύθα λείψανα των θαυμαζομένων αρχαιοτήτων, έργα των αειμνήστων πατέρων μας.. Όθεν, ας είναι πεπεισμένη η Διοίκησις, ότι χάριν των πολυποθήτων και πολυτιμήτων λειψάνων της αρχαιότητος και χάριν της ελληνικής δόξης και τιμής θέλομεν ανθέξει μέχρις εσχάτης δυνάμεως εναντίον παντός αντιπολεμούντος δεινού».

Και αν χαθεί κάθε ελπίδα; Αν το έθνος δεν μπορέσει να βοηθήσει τους πολιορκημένους; «Τότε θέλει δοθή το πυρ εις το Φρούριον και ας συναπολεσθώσι μεθ’ ημών και αυτά τα πολύτιμα της αρχαιότητος έργα». (Επιστολή των οπλαρχηγών προς τη Διοίκηση). Την άποψη αυτή είχε διατυπώσει λίγους μήνες πριν ο Μακρυγιάννης σε συνομιλία του με τον Γκούρα στην Ακρόπολη: «Και όταν έρθουν οι Τούρκοι και δεν μπορούμεν ν’ ανθέξωμεν βάνομεν φωτιά, και τον Σερπετζέ (το «παρατείχισμα» από το θέατρο του Διονύσου ως το θέατρο του Ηρώδη) στέλνομεν εις τον αγέρα και τους Τούρκους που θάναι εκεί. Και μ’ αυτόν τον τρόπον πηγαίνομεν πολεμώντας ως μέσα εις τον ναόν (στον Παρθενώνα) κι’ εκεί κάνομεν γενικόν λαγούμι και πάμε στον αγέρα κι’ εμείς και οι Τούρκοι και ο ναός». Και ο Μακρυγιάννης ήταν ο πιο συνειδητός λάτρης και πρόμαχος των αρχαιολογικών θησαυρών.

Ο πόλεμος και οι συνέπειές του, ο κίνδυνος ζωής και οι σκοπιμότητες είναι οι χειρότεροι εχθροί του πολιτιστικού πλούτου. Το είχε επισημάνει ο Κικέρων: «Οι νόμοι σιωπούν σε ώρα πολέμου». Και όχι μόνο οι νόμοι του κράτους. Σιγούν και οι ηθικοί νόμοι, γραπτοί και άγραφοι.»

«Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων», Κυριάκος Σιμόπουλος

Τα αναψυκτικά μπορεί να ευθύνονται ...

 
Τα αναψυκτικά μπορεί να ευθύνονται για 183.000 θανάτους τον χρόνο παγκοσμίως
Τα αναψυκτικά, οι χυμοί και τα άλλα ποτά με ζάχαρη μπορεί να σχετίζονται με περίπου 183.000 θανάτους κάθε χρόνο σ’ ολόκληρο τον κόσμο, σχεδόν ίσος αριθμός με όσους σκοτώνει το άσθμα παγκοσμίως, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Τα ποτά αυτά, σύμφωνα με τους επιστήμονες, συμβάλλουν στην αύξηση του πάχους και του κινδύνου για διαβήτη, καρδιοαγγειακές παθήσεις και ορισμένες μορφές καρκίνου.

Οι ερευνητές της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, με επικεφαλής τη δρα Γκιταντζάλι Σινγκ, που έκαναν τη σχετική ανακοίνωση σε επιδημιολογικό συνέδριο του Αμερικανικού Καρδιολογικού Συλλόγου, ανέλυσαν παγκόσμια στοιχεία που καλύπτουν 114 χώρες με το 60% του πληθυσμού της Γης και αφορούν στους θανάτους από διάφορες ασθένειες. Οι επιστήμονες συνέδεσαν τα αναψυκτικά που περιέχουν ζάχαρη με 133.000 θανάτους από διαβήτη τύπου 2, με 44.000 από καρδιαγγειακές παθήσεις και με 6.000 θανάτους από καρκίνο.

Περίπου τέσσερις στους πέντε από τους παραπάνω θανάτους (ποσοστό 78%), λόγω της υπερβολικής κατανάλωσης αναψυκτικών με ζάχαρη, συμβαίνουν σε χώρες με χαμηλό ή μεσαίο εισόδημα, κυρίως στη Νότια Αμερική και στην Κεντρική/Ανατολική Ευρασία, παρά στις πιο πλούσιες και ανεπτυγμένες χώρες. Στις ΗΠΑ όμως ειδικότερα, οι σχετικοί θάνατοι ετησίως υπολογίστηκαν σε περίπου 25.000.

Η χώρα όπου καταγράφονται οι περισσότεροι θάνατοι (318 ανά εκατομμύριο ενηλίκων κατοίκων) λόγω των ζαχαρούχων αναψυκτικών είναι το Μεξικό, ενώ η Ιαπωνία εμφανίζεται να έχει τους λιγότερους σχετικούς θανάτους (μόλις δέκα ανά εκατομμύριο κατοίκων).

Άλλοι επιστήμονες επεσήμαναν ότι η νέα έρευνα δεν αποδεικνύει ότι τα αναψυκτικά με ζάχαρη ευθύνονται για τους 183.000 θανάτους, αλλά διαπιστώνει απλώς μια σχέση μεταξύ ποτών και θανάτων. Από την πλευρά της, η Αμερικανική Ένωση Ποτών σε ανακοίνωσή της ανέφερε ότι «οι ερευνητές κάνουν ένα πελώριο άλμα, όταν παίρνουν τα στοιχεία για την κατανάλωση ποτών παγκοσμίως και υποθέτουν ότι αυτά τα ποτά αποτελούν την αιτία των θανάτων, οι οποίοι, όπως οι ίδιοι οι ερευνητές αναγνωρίζουν, οφείλονται σε χρόνιες παθήσεις».

Οι Αμερικανοί επιστήμονες διευκρίνισαν ότι η μελέτη τους εστίασε στις χρόνιες παθήσεις των ενηλίκων, ενώ μια νέα έρευνά τους στο μέλλον θα αξιολογήσει την αντίστοιχη επίπτωση των αναψυκτικών με ζάχαρη στα παιδιά σε όλο τον κόσμο.

Από την άλλη, όπως είπε η Σινγκ, «τα ευρήματά μας θα έπρεπε να ωθήσουν τις αρμόδιες Αρχές διεθνώς να υιοθετήσουν αποτελεσματικές πολιτικές για να μειώσουν την κατανάλωση ποτών με ζάχαρη, όπως η επιβολή φορολογίας, η διενέργεια ενημερωτικών εκστρατειών στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η μείωση της πρόσβασης σε αυτά τα ποτά».

Ο Αμερικανικός Καρδιολογικός Σύλλογος συνιστά στους ενηλίκους να μην καταναλώνουν περισσότερες από 450 θερμίδες την εβδομάδα μέσω αναψυκτικών με ζάχαρη, με βάση μια ημερήσια δίαιτα 2.000 θερμίδων.

Μια άλλη πρόσφατη επιστημονική έρευνα είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η μεγάλη κατανάλωση αλατιού σχετίζεται με περίπου 150.000 πρόωρους θανάτους παγκοσμίως.

Φρεντ Ασταίρ (αγγλικά: Fred Astaire, 10 Μαΐου 1899 – 22 Ιουνίου 1987)

Astaire, Fred - Never Get Rich.jpg 

Ο Φρεντ Ασταίρ (αγγλικά: Fred Astaire, 10 Μαΐου 1899 – 22 Ιουνίου 1987), γεννημένος ως Φρέντερικ Αούστερλιτς στην Ομάχα της Νεμπράσκα, ήταν ένας βραβευμένος με Όσκαρ Αμερικανός χορευτής, χορογράφος, τραγουδιστής και ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. Η καριέρα του στο θέατρο και στον κινηματογράφο διήρκεσε για εβδομήντα έξι ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων πραγματοποίησε τριάντα μία μουσικές ταινίες. Ιδιαίτερα ονομαστή ήταν η καλλιτεχνική του συνεργασία με την Τζίντζερ Ρότζερς, με την οποία συμπρωταγωνίστησε σε δέκα ταινίες.

Οι Τζωρτζ Μπαλανσίν και Ρούντολφ Νουρέγιεφ τον κατονόμασαν ως τον μεγαλύτερο χορευτή του εικοστού αιώνα και έχει γενικότερα αναγνωριστεί ως ο χορευτής με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία των κινηματογραφικών και τηλεοπτικών μιούζικαλ. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει ως τον 5ο Μεγαλύτερο Άρρενα Αστέρα Όλων Των Εποχών.

1899: Πρώτα χρόνια και καριέρα στο vaudeville

Ο πατέρας του καλλιτέχνη, ο Φρέντερικ "Φριτς" Αούστερλιτς, ήταν Αυστριακός μετανάστης, ζυθοποιός στο επάγγελμα και Καθολικός. Η μητέρα του, η Τζοάννα "Ανν" Τζίλους, γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες από Λουθηρανούς Γερμανούς γονείς. Ο ίδιος ο Ασταίρ έγινε μέλος της Επισκοπικής Εκκλησίας των ΗΠΑ το 1912.

Μετά την άφιξή του στην πόλη της Νέας Υόρκης, ο Φρέντερικ ταξίδεψε στην Ομάχα, ελπίζοντας να βρει δουλεία ως ζυθοποιός και τελικά βρήκε θέση στην Storz Brewing Company. Λίγο αργότερα, γνώρισε και νυμφεύθηκε την Ανν. Η πρωτότοκη κόρη τους ονομάστηκε Αντέλ και σύντομα αποκαλύφθηκε πως ήταν χορεύτρια σαν από ένστικτο, καθώς και καλή στο τραγούδι. Από νωρίς η Ανν ονειρευόταν να ξεφύγει από την Ομάχα δια μέσου του ταλέντου των παιδιών της. Οραματιζόταν ένα νούμερο αδερφού και αδερφής, που ήταν σύνηθες στη vaudeville εκείνη την εποχή. Παρόλο που αρνήθηκε να κάνει μαθήματα χορού στην αρχή, ο Φρεντ Τζούνιορ μιμήθηκε με ευκολία τα βήματα της αδερφής του. Σύντομα ξεκίνησε να ασχολείται με το πιάνο, το ακορντεόν και το κλαρινέτο.

Όταν ξαφνικά ο πατέρας τους έχασε τη δουλειά του, η οικογένεια μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να αρχίσει η καριέρα των δύο παιδιών στη show business. Η Αντέλ και ο Φρεντ Τζούνιορ είχαν έναν πειραχτικό ανταγωνισμό μεταξύ τους μα ευτυχώς γρήγορα ανακάλυψαν τις ατομικές τους δυνατότητες, το αγόρι την αντοχή και το κορίτσι το γενικότερο ταλέντο. Ασταίρ ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που υιοθέτησαν τα δύο παιδιά το 1905, όταν εκπαιδεύονταν στο χορό, την πρόζα και το τραγούδι, προετοιμάζοντας το νούμερο που θα παρουσίαζαν. Οι οικογενειακές αφηγήσεις το αποδίδουν σε ένα θείο με το προσωνύμιο "L'Astaire". Τελικά το πρώτο τους νούμερο πήρε σχήμα και μορφή και ονομάστηκε Juvenile Artists Presenting an Electric Musical Toe-Dancing Novelty. Σε αυτό, ο Φρεντ φορούσε καπέλο (top hat) και φράκο στο πρώτο μέρος, ενώ στο δεύτερο μια στολή αστακού. Το αστείο νούμερο έκανε ντεμπούτο στο Κίπορτ του Νιού Τζέρσεϋ σε ένα θέατρο για πρωτοεμφανιζόμενους, με την τοπική εφημερίδα να γράφει, "οι Ασταίρ είναι το καλύτερο παιδικό νούμερο στη vaudeville."

Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, σαν αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων του πατέρα τους, ο Φρεντ και η Αντέλ έκλεισαν μεγάλο συμβόλαιο και έπαιξαν σε διάφορες Πολιτείες, ανάμεσα στις οποίες ήταν και Ομάχα. Σύντομα η Αντέλ βρέθηκε να είναι τρεις ίντσες ψηλότερη από τον αδερφό της και το ζευγάρι άρχισε να μοιάζει αταίριαστο. Η οικογένεια αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα δύο ετών από τις παραστάσεις, επίσης για να αποφύγει προβλήματα εξαιτίας της νομοθεσίας της εποχής για την παιδική εργασία. Η καριέρα τους συνεχίστηκε με διάφορες διακυμάνσεις, αν και το ταλέντο τους αναπτύχθηκε και ραφιναρίστηκε, καθώς άρχισαν να ενσωματώνουν χορό με κλακέτες στα νούμερά τους. Από την Αουρέλια Κότσια έμαθαν τανγκό, βαλς και άλλους χορούς που έγιναν αγαπητοί στον απλό λαό από τον Βέρνον και την Ιρέν Κάσλ.

Ορισμένες πηγές αναφέρουν πως τα δύο αδέρφια εμφανίστηκαν σε μια ταινία του 1915 με τίτλο Fanchon, the Cricket , με πρωταγωνίστρια τη Μαίρη Πίκφορντ, αλλά οι Ασταίρ το αρνήθηκαν με επιμονή.

Ενώ έψαχνε για νέες καλλιτεχνικές ιδέες, ο Φρεντ Ασταίρ συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Τζορτζ Γκέρσουιν, έναν πλασιέ τραγουδιών της Jerome H. Remick's, το 1916     Η τυχαία τους συνάντηση έλαχε να έχει βαθιές επιπτώσεις στις μετέπειτα καριέρες και των δυο καλλιτεχνών. Ο Ασταίρ βρισκόταν συνεχώς σε αναζήτηση νέων βημάτων και ξεκίνησε να παρουσιάζει την ακόρεστη επιθυμία του για καινοτομία και τελειότητα. Τελικά, τα δύο αδέρφια εμφανίστηκαν στο Μπρόντγουεϊ με το Over the Top (1917), ένα πατριωτικό νούμερο.

Η Μονή Έλωνας

Μονή Έλωνας: Το μοναστήρι που βρίσκεται γατζωμένο σε ένα κόκκινο βράχο -  EcozenΗ Μονή Έλωνας

Η Μονή Έλωνας είναι ένα από τα ομορφότερα και τα πλέον γνωστά μοναστήρια της Αρκαδίας. Η μονή ιδρύθηκε στις αρχές του 16ου αιώνα. Το καθολικό της είναι κτισμένο το 1809. Το πέτρινο καμπαναριό κατασκευάστηκε το 1831. 
Πιστεύεται, ότι η εικόνα της "Παναγίας της Ελώνας" που φυλάσσεται εκεί, είναι έργο του Αποστόλου Λουκά (μια από τις 70 εικόνες που ζωγράφισε). Θεωρείται θαυματουργή από τους προσκυνητές και είναι ολόκληρη ασημωμένη. 
Στο καθολικό υπάρχουν ωραίο ξυλόγλυπτο τέμπλο και άγια λείψανα, ευαγγέλια, ιερά κειμήλια και πολλά αφιερώματα. Το τέμπλο είναι αχρονολόγητο και χαρακτηρίζεται από λεπτή εργασία και φαντασία. Στα θωράκιά του υπάρχουν σκαλιστές παραστάσεις. Γύρω-γύρω βρίσκονται παλαιά και καλοβαλμένα κτίσματα. Σήμερα είναι γυναικεία μονή.
Κατά την Τουρκοκρατία η μονή λεηλατήθηκε και πυρπολήθηκε πολλές φορές. Από το 1875 και μετά γνώρισε άνθηση πρωτόγνωρη με τη συμβολή των Λενιδιωτών, Σπετσιωτών και Υδραίων. Στην επανάσταση του ΄21 έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο.

περισσότερα απο τη βικιπαίδεια

Η Μονή Ελώνης ή Ελώνα (Τσακώνικα: Έωνη) είναι μονή του νομού Αρκαδίας. Είναι γυναικεία μονή και σε αυτή μονάζουν με βάση την απογραφή του 2001 τέσσερις μοναχές.

Η Ελώνα είναι χτισμένη σε μία απότομη πλαγιά του Πάρνωνα. Με βάση τη διοικητική διαίρεση του νομού περιλαμβάνεται στην δημοτική ενότητα Κοσμά του δήμου Νότιας Κυνουρίας. Απέχει 35 χιλιόμετρα από τον Τυρό και 17 χιλιόμετρα από το Λεωνίδιο.

Ιστορία

Η ιστορία της μονής ανάγεται στο 1300. Με βάση το ιστορικό, οι βοσκοί της περιοχής έβλεπαν σε ένα δυσπρόσιτο σημείο της πλαγιάς του Πάρνωνα ένα φως. Αρχικά δεν του έδωσαν σημασία, η συνέχιση του φαινομένου όμως όξυνε την περιέργεια τους με αποτέλεσμα να καταφύγουν στον επίσκοπο Ρέοντος και Πραστού. Ο επίσκοπος συγκέντρωσε το χωριό και επιχείρησαν να δώσουν μία εξήγηση στο αξιοπερίεργο περιστατικό. Το αποτέλεσμα ήταν να αντιληφθούν ότι επρόκειτο για το φως ενός καντηλιού, το οποίο ήταν αναμμένο μπροστά από μία εικόνα. Το ύψος, όμως, που βρισκόταν η εικόνα καθιστούσε αδύνατη κάθε προσπάθεια προσέγγισής της.

Μετά τις προσευχές τους η εικόνα κατέβηκε σε χαμηλότερο σημείο και οι τολμηρότεροι παρευρισκόμενοι σκαρφάλωσαν στο βουνό και διαπίστωσαν ότι ήταν μία εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας. Στη συνέχεια έχτισαν ένα πρόχειρο ξύλινο εκκλησάκι, όπου και τοποθέτησαν την εικόνα, ενώ για την πρόσβαση σε αυτό κατασκευάστηκε σχοινένια σκάλα.

Στην περιοχή που βρέθηκε η εικόνα ασκήτευαν δύο μοναχοί, ο Καλλίνικος και ο Δοσίθεος. Ο επίσκοπος τους ζήτησε να εγκατασταθούν στο ακριβές μέρος όπου βρέθηκε η εικόνα. 

Με τη βοήθεια των κατοίκων της περιοχής οι δύο μοναχοί δεν άργησαν να κατασκευάσουν ένα μικρό εκκλησάκι και δύο κελιά, δημιουργώντας ουσιαστικά τη μονή. Με βάση παραδόσεις αλλά και στοιχεία από χειρόγραφα οι δύο μοναχοί βρήκαν φριχτό τέλος στα χέρια δύο Τούρκων. Με βάση την ίδια παράδοση οι δύο σφαγείς έχασαν την όραση τους, όταν επιχείρησαν να συλήσουν το ναό της μονής και την ξαναβρήκαν μόνο μετά τις ικεσίες των κατοίκων του γειτονικού Κοσμά. Σε αυτό να οφείλονται ίσως και τα προνόμια που απέκτησαν την ίδια περίοδο οι κάτοικοι του συγκεκριμένου χωριού. Τα επόμενα χρόνια η μονή ακμάζει και αποκτά μεγάλο αριθμό προσκυνητών και δωρητών.

Μετά την αποτυχημένη επανάσταση του 1770 (Ορλωφικά) οι Τούρκοι καταστρέφουν σαν αντίποινα την Πελοπόννησο. Την περίοδο αυτή η μονή πυρπολείται και λαφυραγωγείται, ενώ οι μοναχοί της σφαγιάζονται. Η μονή ανακατασκευάστηκε την επόμενη δεκαετία.

Ο ναός

Ο ναός της μονής χρονολογείται από το 1809, πληροφορία που παρέχεται από επιγραφή στην κεντρική του είσοδο. Χτίστηκε επάνω στα θεμέλια του προηγούμενου κατεστραμμένου ναού και έχει μεγαλύτερο μέγεθος από τον προηγούμενο. Συγκεκριμένα έχει μήκος 14,90 μέτρα και πλάτος 5,10.

Δε διαθέτει τρούλο, ούτε όμως και αγιογραφίες. Το τέμπλο του όμως είναι σκαλιστό και προέρχεται από ξύλο καρυδιάς. Πάνω σε αυτό είναι ζωγραφισμένες παραστάσεις από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, έργα σημαντικών καλλιτεχνών, όπως προκύπτει και από τις ενθυμήσεις που υπάρχουν πάνω σε αυτές. Το κωδωνοστάσιο του ναού κατασκευάστηκε το 1831.

Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και γιορτάζει στις 15 Αυγούστου.

Η κλοπή της εικόνας

Στις 18 Αυγούστου του 2006 η ιστορική εικόνα της Παναγίας κλάπηκε από τη μονή μαζί με τα αφιερώματά της. Η κλοπή αυτή προκάλεσε αίσθηση και δημοσιοποιήθηκε τόσο από τα ελληνικά όσο και από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.Η εικόνα εντοπίστηκε από την Ελληνική Αστυνομία 38 ημέρες αργότερα στο Φαρακλό Λακωνίας. Ο δράστης συνελήφθη και η εικόνα επιστράφηκε στη θέση της με μία πανηγυρική τελετή.
Στην τοποθεσία που βρέθηκε χτίστηκε με έξοδα της Ελληνικής Αστυνομίας εικονοστάσι, στο οποίο τοποθετήθηκε πιστό αντίγραφό της εικόνας, ακριβώς ένα χρόνο μετά τον εντοπισμό της. 

Μάρκος Βαμβακάρης (Δανακός Σύρου, 10 Μαΐου 1905 - Νίκαια Αττικής, 8 Φεβρουαρίου 1972)

 Μάρκος Βαμβακάρης - Βιογραφία - Σαν Σήμερα .gr 

Ο Μάρκος Βαμβακάρης (Δανακός Σύρου, 10 Μαΐου 1905 - Νίκαια Αττικής, 8 Φεβρουαρίου 1972) ήταν Έλληνας τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός και οργανοπαίκτης, ιδιαίτερα σημαντικός μουσικός του ρεμπέτικου τραγουδιού. Θεωρείται ο «Πατριάρχης» του ρεμπέτικου, καθώς έκανε γνωστό το είδος λόγω της μεγάλης επιτυχίας που είχαν τα δισκογραφημένα τραγούδια του.

Τα πρώτα χρόνια

Η Τετράς του Πειραιά στα μέσα του '30. Ο Μάρκος είναι όρθιος αριστερά.

Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1905 στο συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας της Σύρου από οικογένεια Καθολικών (για τον λόγο αυτό αργότερα απέκτησε και το παρατσούκλι «Φράγκος»). Οι γονείς του ήταν φτωχοί αγρότες και ήταν ο πρωτότοκος από έξι αδέλφια. Ο παππούς του έγραφε τραγούδια και ο πατέρας του έπαιζε ζαμπούνα, ενώ από μικρή ηλικία ο μικρός Μάρκος συνόδευε τον τελευταίο παίζοντας τουμπί (νησιώτικο τύμπανο) σε διάφορα πανηγύρια. Λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης της οικογένειάς του, ο Μάρκος αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο και να εργαστεί ως λούστρος, εφημεριδοπώλης, εργάτης σε κλωστήρια, βοηθός σε οπωροπωλεία, κ.ά.

Το 1920 σε ηλικία 15 ετών έφυγε από τη Σύρο, αφού έριξε άθελά του ένα βράχο πάνω στη σκεπή ενός σπιτιού και πήγε στον Πειραιά, όπου αργότερα τον ακολούθησε και η οικογένειά του. Εκεί ασχολήθηκε με διάφορα επαγγέλματα, όπως λιμενεργάτης (φορτοεκφορτωτής, εργάτης γαιανθράκων στα λεγόμενα «καρβουνιάρικα») και περίπου από το 1925 μέχρι το 1935 ως εκδορέας στα δημοτικά σφαγεία Πειραιά και Αθηνών.

Στα 18 του έκανε τον πρώτο του γάμο. Παντρεύτηκε την Ελένη Μαυρουδή, τη «Ζιγκοάλα» όπως την αποκαλούσε.

Εκείνη την εποχή, σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, άκουσε κατά τύχη τον Νίκο Αϊβαλιώτη να παίζει μπουζούκι, γεγονός που τον συνεπήρε και άλλαξε τη ζωή του. Έτσι άρχισε να μαθαίνει μπουζούκι και να γράφει τα πρώτα του τραγούδια.

Πολ Ντέιβιντ Χιούσον, KBE OL(αγγλικά: Paul David Hewson, 10 Μαΐου 1960)

Bono singing in Indianapolis on Joshua Tree Tour 2017 9-10-17.jpg

Ο Πολ Ντέιβιντ Χιούσον, KBE OL(αγγλικά: Paul David Hewson, 10 Μαΐου 1960), περισσότερο γνωστός με το καλλιτεχνικό Bono (προφορά:/ˈbɒnoʊ/), είναι Ιρλανδός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, στιχουργός, επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος.Είναι ευρύτερα γνωστός ως ο βασικός τραγουδιστής του ιρλανδικού rock συγκροτήματος, U2. Γεννηθείς στο Δουβλίνο, πήγε στο σχολείο Mount Temple Comprehensive, όπου γνώρισε τη μέλλουσα γυναίκα του, καθώς και συμμαθητές τους, με τους οποίους ίδρυσε τους U2, το 1976.

Ο Bono, έγινε σύντομα γνωστός για το πάθος που αναδείκνυε στη σκηνή, ενώ έγινε γνωστός και για τη θεματολογία των στίχων του, οι οποίοι αφορούσαν πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, όπως επίσης και θρησκευτικά, εμπνευσμένος από τη χριστιανική πίστη του. Ειδικότερα, στα πρώτα χρόνια του σχήματος, οι στίχοι ήταν επαναστατικοί και πνευματικά,όμως περνώντας τα χρόνια, οι στίχοι άρχισαν να γίνονται πιο προσωπικοί και βιωματικοί εκείνου και των υπόλοιπων μελών τους συγκροτήματος.Ως μέλος των U2, ο Bono, έχει λάβει 22 Grammy βραβεία, ενώ έχει εισέλθει και στο Rock and Roll Hall of Fame.

Ο Bono, πέρα από ένας γνωστός μουσικός, είναι γνωστός και ως ένας ενεργός ακτιβιστής, ειδικότερα περί της κοινωνικής δικαιοσύνης, τόσο μόνος του όσο και μαζί με τα υπόλοιπα μέλη των U2. Είναι ιδιαίτερα ενεργός στα ζητήματα της Αφρικής, συνιδρύοντας τους οργανισμούς DATA, EDUN, ONE Campaign και Product Red. Εξ αιτίας αυτής της δραστηριότητας του έχει δώσει πολλές ζωντανές εμφανίσεις για φιλανθρωπικό σκοπό, ενώ έχει συναντήσει και πολλούς πολιτικούς. Λόγω της φιλανθρωπικής του δράσης — για την οποία έχει επαινεθεί αρκετά— (αλλά και για τη μουσική του προσφορά), η βασίλισσα Ελισάβετ, τον τίμησε με το Order of Liberty. Επίσης, έχει τιμηθεί κι από τη γαλλική κυβέρνηση με το Ordre des Arts et des Lettres. Το 2005, το περιοδικό Time, τον ονόμασε Πρόσωπο της Χρονιάς.

Πέρα από τους U2, έχει συνεργαστεί με πολυάριθμους καλλιτέχνες. Συχνά συνεργάζεται με τον κιθαρίστα των U2, The Edge, σε πρότζεκτ εκτός U2. Τέλος, είναι Managing Director και Managing Partner, στην ιδιωτική εταιρεία Elevation Partners, με την οποία έχει επενδύσει σε πολλές εταιρείες ανά τον κόσμο. Ο Bono είναι νυμφευμένος από το 1982, με την Άλι Χιούσον, με την οποία έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Bono, είναι τα γυαλιά ηλίου που φορά συνεχώς, τα οποία, όπως είχε πει σε συνέντευξή του, αναγκάζεται να φοράει, καθότι έχει γλαύκωμα.

Σκιαδικά

Τα «Σκιαδικά»του 1859 – Cognosco Team

Ως Σκιαδικά έμειναν στην ιστορία τα σοβαρά επεισόδια που έγιναν στο Πεδίο του Άρεως στην Αθήνα στις 10 και 11 Μαΐου του 1859.

Τα γεγονότα

Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής, υπουργός Εξωτερικών εκείνη την εποχή, είχε διατυπώσει πολλές φορές σε οικογενειακές συζητήσεις την άποψη ότι οι πιο εύπορες τάξεις έπρεπε να στραφούν στην αγορά ελληνικών προϊόντων, προκειμένου να ενισχυθεί η εγχώρια παραγωγή, που η ενίσχυσή της για τον Ραγκαβή αποτελούσε εθνική ανάγκη. Ο γιος του Κλέων διέδωσε την ιδέα σε μαθητές και φοιτητές οι οποίοι στις 10 Μαΐου του 1859 βγήκαν περίπατο στο Πεδίο του Άρεως φορώντας ψάθινα καπέλα από τη Σίφνο, που ονομάζονταν σκιάδια. Όμως οι εισαγωγείς καπέλων από το εξωτερικό που πλήττονταν από αυτήν την πρωτοβουλία, έστειλαν στο Πεδίο του Άρεως υπαλλήλους τους που φορούσαν αστεία και κουρελιασμένα σκιάδια για να διακωμωδήσουν τους νέους, με αποτέλεσμα να γίνουν επεισόδια. Κλήθηκε η αστυνομία η οποία στράφηκε κατά των φοιτητών και των μαθητών και συνέλαβε ορισμένους εξ αυτών.

Την επόμενη ημέρα φοιτητές και πλήθος λαού συγκεντρώθηκαν μπροστά στα προπύλαια του Πανεπιστημίου. Ακολούθησε διαδήλωση η οποία κατέληξε στο Υπουργείο Εσωτερικών. Εκεί οι διαδηλωτές απαίτησαν από τον υπουργό την παύση του διευθυντή της αστυνομίας Δημητριάδη. Η απάντηση του υπουργού ότι το θέμα θα εξεταζόταν δεν ικανοποίησε τους συγκεντρωμένους που ζήτησαν να εμφανισθούν και ενώπιον του Όθωνα για το ίδιο θέμα, ο βασιλιάς όμως αρνήθηκε προβάλλοντας ορισμένες δικαιολογίες, γεγονός που εξερέθισε ακόμα περισσότερο τα πνεύματα. Ο κόσμος επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο και καθώς η συγκέντρωση άρχισε να παίρνει απειλητικότερο χαρακτήρα ο φρούραρχος της Αθήνας, Μιχαήλ Σούτσος έδιωξε τους συγκεντρωμένους με στρατιωτική δύναμη. Την ίδια μέρα παύθηκε ο Δημητριάδης και αποφυλακίσθηκαν οι συλληφθέντες.

Δημοφιλείς αναρτήσεις Τελευταίες 7 ημέρες