Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΑΝΤΕΡΣΕΝ - ΜΥΡΤΩ ΓΕΩΡΓΙΟΥ- ΝΙΛΣΕΝ (απόσπασμα)

Για μεγέθυνση ροδάκι προβολή εικόνας φακός +-

ΠΑΞΙΜΑΔΑΚΙ ΑΜΥΓΔΑΛΟΥ

 

ΠΑΞΙΜΑΔΑΚΙ ΑΜΥΓΔΑΛΟΥ

ΥΛΙΚΑ
Αλεύρι μαλακο 500gr
Ζάχαρης 300γρ
3 αυγά
1 κ.γ. μπέικιν
Βουτύρο 50γρ
ξύσμα από ένα πορτοκάλι και ένα λεμόνι
200 γρ ασπρισμένα χονδροκομενα και ολοκληρα
μια πρέζα αλάτι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
1.Χτυπαμαι Βουτυρο, αυγα, ζαχαρη ελαφρα στο μιξερ
προσθετουμε το αλευρι με το μπεικιν και το αλατι
και τελος το ξυσμα απο τα δυο(λεμονι-πορτοκαλι)
Προσεχουμε να μην ζυμωθει πολυ. το πλαθουμε σε
μακροστενη φορμα, το παταμε να απλωσει και ψηνουμε
στους 180β για 25λ. μολις κρυωσει κοβουμε φετες,
αραδειαζουμε και ψηνουμε στους 140β για 20λ. περιπου
θα το δειτε πολλες φορες να σιγουρευτητε, δεν θελουμε
να παραψηθουν.

Σκοτ Τζόπλιν ο «βασιλιάς» του ραγκτάιμ (ragtime)

Σαν σήμερα, 1 Απριλίου του 1917 έφυγε από τη ζωή ο Σκοτ Τζόπλιν, αμερικανός συνθέτης και πιανίστας, που έμεινε γνωστός στην ιστορία ως ο «βασιλιάς» του ραγκτάιμ (ragtime). Πρόκειται για το πρώτο αυθεντικά αμερικανικό μουσικό είδος, που άκμασε στις αρχές του 20ου αιώνα στις ΗΠΑ και αποτέλεσε τον πρόδρομο της τζαζ. Κατά τη διάρκεια της σύντομης καριέρας του έγραψε 44 πρωτότυπες συνθέσεις ραγκτάιμ, ένα μπαλέτο και δύο όπερες.

Ο Τζόπλιν γεννήθηκε στο Βορειοδυτικό Τέξας στις 24 Νοεμβρίου 1868 και έζησε τα παιδικά του χρόνια στην πόλη Τεξαρκάνα του Τέξας. Η οικογένεια του δεν είχε την οικονομική δυνατότητα για σπουδές στο πιάνο, όμως το μουσικό ταλέντο του Τζόπλιν έγινε αντιληπτό από τον Γιούλιους Βάις, έναν γερμανοεβραίο εμιγκρέ μουσικοδιδάσκαλο, ο οποίος τον μύησε στην κλασική και την παραδοσιακή μουσική και του έκανε δωρεάν μαθήματα Βοήθησε μάλιστα τη μητέρα του να του αγοράσει ένα μεταχειρισμένο πιάνο.

Η πρώτη του δημόσια εμφάνιση στο πιάνο έγινε το 1884, στην Τεξαρκάνα, συνοδεύοντας ένα παιδικό φωνητικό τρίο. Ο Τζόπλιν όμως δεν έμεινε εκεί, καθώς μάθαινε κιθάρα και μαντολίνο. Λίγα χρόνια μετά αποφασίζει να γίνει επαγγελματίας μουσικός, ενώ το 1893 μετακομίζει στο Σικάγο, όπου συνέρρεαν εκατομμύρια κόσμου για την Παγκόσμια Εμπορική Έκθεση, η οποία θα είχε καταλυτική επίδραση στα πολιτιστικά πράγματα των ΗΠΑ και θα συνέβαλε στη μόδα του ραγκτάιμ το 1897.

συνέχεια

https://tvxs.gr/news/prosopa/skot-tzoplin-o-basilias-toy-ragktaim

 

Γεβγκένι Γεφτουσένκο

Ο Γεβγκένι Γεφτουσένκο (Евге́ний Алекса́ндрович Евтуше́нко, 18 Ιουλίου 1932 - 1 Απριλίου 2017) ήταν Ρώσος ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος, ηθοποιός και σκηνοθέτης κινηματογραφικών έργων.

Σπούδασε στο Ινστιτούτο Φιλολογίας Γκόρκυ της Μόσχας, το οποίο όμως εγκατέλειψε πρόωρα. Το 1952 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή και έγινε μέλος της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων. Ένα από τα πρώτα ποιήματά του, το Κάτι μου συμβαίνει, έγινε δημοφιλές τραγούδι. Το 1955 έγραψε ένα ποίημα στο οποίο χαρακτηρίζει τα σοβιετικά σύνορα σαν εμπόδιο στην ζωή του. Ήταν μια από τις αφορμές για τις οποίες εκδιώχθηκε το 1957 από το Φιλολογικό Ινστιτούτο και του απαγορεύτηκαν τα ταξίδια. Αλλά απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα και οι κρίσεις επιφανών ποιητών, Ρώσσων και ξένων ήταν πολύ ευνοϊκές.

Το 1961 έγραψε το περιφημότερο ποίημά του, το Μπάμπι Γιαρ. Αναφέρεται στην σφαγή των Εβραίων του Κιέβου από τους Ναζί τον Σεπτέμβριο του 1941, αλλά ο Γεφτουσένκο καταγγέλλει ταυτόχρονα και την παραποίηση του γεγονότος από Σοβιετικής πλευράς καθώς και τον έντονο αντισημιτισμό της Σοβιετικής Ένωσης. Την ίδια χρονιά έγραψε και τους Κληρονόμους του Στάλιν, όπου αναφέρει ότι ο Σταλινισμός επιβίωσε του Στάλιν και κάνει έκκληση να μη ξαναφανεί.

Παρά τις κριτικές του κατά του Σοβιετικού καθεστώτος, την διαμαρτυρία του για την δίκη του Γιόζεφ Μπρόντσκυ και την καταδίκη εκ μέρους του της εισβολής του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία το 1968, θεωρήθηκε από πολλούς αντιφρονούντες ως ανειλικρινής.

Μετά την πτώση του Κομμουνισμού στην Σοβιετική Ένωση ο Γεφτουσένκο (μέλος ήδη του Κοινοβουλίου από το 1989) υποστήριξε τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και εν συνεχεία τον Μπορίς Γιέλτσιν τον οποίον όμως αποκήρυξε όταν ο τελευταίος έστειλε τανκς στην Τσετσενία.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έζησε για μεγάλα χρονικά διαστήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου δίδαξε ποίηση και κινηματογράφο σε πανεπιστήμια.

1η Απριλίου 1822, μεσούσης της Ελληνικής Επανάστασης

Κόκκινα αυγά για το Πάσχα EUROKINISSI

Η ιστορία του Δώρου του Πάσχα

Η πρώτη αναφορά για το δώρο του Πάσχα γίνεται σ’ ένα έγγραφο που απευθύνουν προς το Μινιστέριο της Οικονομίας οι εργάτες του Τυπογραφείου της Διοίκησης την 1η Απριλίου 1822, μεσούσης της Ελληνικής Επανάστασης

news247 04 Απριλίου 2018 10:37

Το Δώρο του Πάσχα είναι ένα χρηματικό βοήθημα, που δίνεται από τον εργοδότη προς τον εργαζόμενο, ενόψει των εορτών του Πάσχα. Συνίσταται σε μισό μισθό ή 15 ημερομίσθια, κατ’ ανώτατο όριο και καταβάλλεται από τον εργοδότη έως τη Μεγάλη Τετάρτη. Συμβάλλει στην ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και συντελεί στην αύξηση της εμπορικής κίνησης. Είναι το μισό του λεγόμενου 14ου μισθού (το άλλο μισό είναι το επίδομα αδείας).

ADVERTISING

Η πρώτη αναφορά για το δώρο του Πάσχα

γίνεται σ’ ένα έγγραφο που απευθύνουν προς το Μινιστέριο (Υπουργείο) της Οικονομίας οι εργάτες του Τυπογραφείου της Διοίκησης (Εφημερίδα της Κυβέρνησης θα λέγαμε σήμερα) την 1η Απριλίου 1822, μεσούσης της Ελληνικής Επανάστασης. Οι εργαζόμενοι ζητούν ολίγα γρόσια «επειδή και κατ’ αυτάς έφτασαν αι του Πάσχα εορτάσιμοι ημέραι και θέλομεν ν’ αγοράσωμεν άλλος παπούτσια, άλλος τζουράπια και άλλος άλλο τι, δια τούτο παρακαλούμεν το Μινιστέριον να μας δώση ολίγα γρόσια δια ν’ απεράσωμεν ταύτας τας εορτασίμους ημέρας, αναπληρούντες τας χρείας μας». Την αίτηση υπέγραφε εκ μέρους των εργαζομένων ο αρχιτυπογράφος Κωνσταντίνος Τόμπρας.

Μετά την απελευθέρωση άρχισε σταδιακά να γίνεται συνήθεια οι εργοδότες να δίνουν δώρα σε είδος ή σε χρήμα προς τους υπαλλήλους τους κατά τις εορτές του Πάσχα. Με τον αναγκαστικό νόμο 866 του 1946 (τότε δεν υπήρχε Βουλή), καθιερώθηκαν οι έκτακτες ενισχύσεις, όπως ονομάστηκαν τα δώρα, οι οποίες συμπεριλήφθηκαν στο μισθό. Με αυτή τη νομοθετική ρύθμιση δινόταν το δικαίωμα στους αρμόδιους υπουργούς να καθορίζουν τους μισθούς, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν οι έκτακτες ενισχύσεις των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Οι νόμοι 1777 και 1901 του 1951 επικύρωσαν την προηγούμενη νομοθετική πρωτοβουλία και όριζαν ότι «οι υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας δύνανται δια κοινών αποφάσεων να προσδιορίζουν εκτάκτως οικονομικάς ενισχύσεις κατά τις εορτές Χριστουγέννων και Πάσχα εις χρήμα ή εις είδος».

Το καθεστώς αυτό θα ισχύσει έως το 1980, οπότε με το νόμο 1082 ρυθμίζεται οριστικά και για πάντα το ύψος και ο χρόνος καταβολής των δώρων εορτών και αδείας. Με τον ίδιο νόμο, το δώρο μετονομάζεται σε επίδομα. Με το νόμο 2084 του 1992 («νόμος Σιούφα») το επίδομα του Πάσχα (όπως και τα επιδόματα Χριστουγέννων και αδείας) άρχισε να μην υπολογίζεται στις συντάξεις του ΙΚΑ. Στις 6 Αυγούστου 2009, εν μέσω ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) προτείνει στην κυβέρνηση Καραμανλή την κατάργηση των δώρων Πάσχα και Χριστουγέννων, όπως και του επιδόματος της καλοκαιρινής άδειας. Στις 3 Μαρτίου 2010, η κυβέρνηση Παπανδρέου ανακοινώνει νέο πακέτο μέτρων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, στο οποίο περιλαμβάνεται και η περικοπή κατά 30% των επιδομάτων Πάσχα, Χριστουγέννων και αδείας στο Δημόσιο.

Μετά την είσοδο της χώρας στον αστερισμό των μνημονίων, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοινώνει στις 2 Μαΐου 2010 την αντικατάσταση του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων με επίδομα 500 ευρώ, σε όλους όσοι οι αποδοχές φτάνουν μέχρι 3.000 ευρώ και πλήρη κατάργηση των δύο μισθών, για μεγαλύτερες αποδοχές. Για τους συνταξιούχους το επίδομα είναι 800 ευρώ για συντάξεις έως 2.500 ευρώ.

Στις 7 Νοεμβρίου 2012, με το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013 – 2016, που ψήφισε η υπό τον Αντώνη Σαμαρά κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ κατάργησε ολοσχερώς τα επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και Αδείας για τους δημόσιους υπάλληλους και όλους τους συνταξιούχους. Εν έτει 2018, επίδομα Πάσχα δικαιούνται μόνο οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα.

Πηγή:

SanSimera

1 Απριλίου 1822 - Άκουρος

 


1 Απριλίου 1822, ο Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος (Άκουρος) στη Μάχη της Αγίας Μαρίνας και της Στυλίδας
https://astrosparalio.gr/2021/03/31/3683/

Από nskarmoutsos

Σαν σήμερα, στις 1 Απριλίου 1822, ο Άκουρος παίρνει μέρος στη Μάχη της Στυλίδας που κατάφερε μεγάλο πλήγμα στις Τουρκικές δυνάμεις, η συμμετοχή του στην εκστρατεία των Μοραϊτών, στη Στερεά Ελλάδα, περιγράφεται: 1. Στους «ΒΙΟΥΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΩΝ ΑΝΔΡΩΝ» υπό του Φωτίου Χρυσανθόπουλου ή Φωτάκου, 2. Σε έγγραφο της στρατιωτικής ιστορίας του ΓΕΕΘΑ και 3. Σε υπόμνημα του ίδιου του Παναγιώτη Ζαφειρόπουλου, προς τον Υπουργό Πολέμου, στις 16 Μαρτίου 1823.

Σύντομη περιγραφή της εκστρατείας στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα:

«…Στα τέλη του Φλεβάρη του 1822, μόλις τα άλογα του ιππικού φάγανε πράσινο χορτάρι, σύμφωνα με παμπάλαιο οθωμανικό έθιμο, ο στρατός των 30.000 ανδρών, που είχε ετοιμάσει ο Χουρσίτ πασάς στη Λάρισα, κατέβηκε στην κοιλάδα του Σπερχειού. Μαζί του κατέβηκε και ο Δράμαλης, στον οποίο είχε αναθέσει την αρχηγία ο Σουλτάνος, με μεγάλη δύναμη στο Ζητούνι (Λαμία) και στρατοπέδευσε στο Πατρατζίκι (Υπάτη) για να ησυχάσει και να προε­τοιμάσει την εκστρατεία του. Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του ξεκίνησε από τη Λάρισα με τη δήλωση ότι μέσα σε δυο μήνες η εκστρατεία θα είχε τε­λειώσει. Ήταν πολύ αισιόδοξος, ίσως από τις πληροφορίες του για τις δι­χόνοιες των Ελλήνων, όπως γράφει ο Κόκκινος. Όμως η αισιοδοξία του αυτή, όπως θα δούμε, διαψεύσθηκε. Αντί μέσα σε δυο μήνες να έχει τελειώ­σει, η εκστρατεία του καθυστέρησε τέσσερις μήνες στη Φθιώτιδα, χάρη στην αντίσταση και τη μαχητικότητα των αγωνιστών.

Ο στρατιωτικός αρχηγός της ανατολικής Στερεάς Οδυσσέας Ανδρούτσος, κι ας μην τον ήθελε ο Άρειος Πάγος, ζήτησε έγκαιρα από την κυβέρνηση ενισχύσεις για τη Φθιώτιδα. «Το 1822 το Φλεβάρη μήνα, οι Ρουμελιώτες βίαζαν τους Πελοποννησίους να βγούνε εις τη Ρούμελη να συναγωνιστούν μαζί, οτ’ ήταν πολλοί οι Τούρκοι και ήρθε και ο Δράμαλης εις το Ζητούνι με μεγάλη δύναμη», γράφει ο Μακρυγιάννης.

Στάλθηκε ο Υψηλάντης, ο Νικηταράς και ο Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος (Άκουρος) με 800 άντρες και δόθηκε εν­τολή σε Μοραΐτες οπλαρχηγούς να πιάσουν τον Ισθμό και τα Δερβένια των Γερανείων. Στις 24 Μαρτίου 1822, στο Μπράλο έγινε μεγάλη σύσκεψη των οπλαρχηγών. Αποφασίστηκε ένα σώμα να επιτεθεί από τη Στυλίδα για να καταλάβει το Ζητούνι, ένα άλλο να επιτεθεί στο Πατρατζίκι και να φτάσει στο Ζητούνι και ένα τρίτο να κρατήσει την αμυντική γραμμή της Αλαμάνας. Οι επιχει­ρήσεις θα άρχιζαν τη Μεγάλη Παρασκευή 31 Μαρτίου.

Την πρώτη δύναμη από 3.000 άντρες αποτελούσαν οι Ανδρούτσος, Γ. Δυοβουνιώτης, Υψηλάντης, Νικηταράς, Άκουρος και άλλοι. Τη δεύτερη από 2.500 άντρες οι Σαφάκας, Σκαλτσάς, Κοντογιάννης, Γιολδασαίοι και λοιποί και την τρίτη από 1500 άντρες ο Πανουργιάς κλπ., η οποία έπιασε τη γραμμή από Δρακοσπηλιά μέχρι Κομποτάδες.

Η πρώτη δύναμη από τις ακτές της Λοκρίδας με πλοιάρια αποβιβά­στηκε τα ξημερώματα της 1ης Απριλίου στις ακτές της Στυλίδας, Αγίας Μαρίνας και Αχινού. «Και ο μεν Οδυσσεύς εκτελέσας την απόφασιν ταύτην, γράφει ο Αντώνιος Γεωργαντάς, απήντησεν εις την απόβασίν του κατά τον Αχινό, διάφορα σώματα τουρκικά αδύνατα, τα οποία κτυπηθέντα παρά των Ελλήνων ετράπησαν εις φυγήν, ακολουθούντες οι Έλληνες κατ’ αυτών.» Η απόβαση στη Στυλίδα και η επίθεση των Ελλήνων συνά­ντησε μεγάλη αντίσταση. Έγιναν σκληρές μάχες και οι Έλληνες μπήκαν στη Στυλίδα, σκότωσαν πάνω από 50 Τούρκους και έκαψαν πολλά σπίτια. Ταυτόχρονα άλλη δύναμη αποβιβάστηκε στην Αγία Μαρίνα και την κατέ­λαβε, ενώ οι Τούρκοι υποχώρησαν και οχυρώθηκαν στο χωριό Αυλάκι, όπου τους κυνήγησαν οι Έλληνες και εκεί έγινε άλλη σκληρή μάχη.

Στο μεταξύ οι Τούρκοι, βλέποντας την απειλή από τους Έλληνες, -στέλνουν συνεχώς πολυάριθμες ενισχύσεις από τη Λαμία προς Αυλάκι –Στυλίδα. Οι Έλληνες, μπροστά στις υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού, οχυρώ­θηκαν στην Αγία Μαρίνα την οποία κρατούν για 15 μέρες, απασχολώντας 18.000 άντρες του Δράμαλη, προκαλώντας τους αρκετές απώλειες και συν­εχή φθορά, παρόλο που πολεμούσαν νηστικοί, με 50 δράμια καλαμπόκι την ημέρα.

Η άλλη δύναμη των 2.500 αγωνιστών, που έπρεπε να επιτεθεί στο Πατρατζίκι, καθυστέρησε και άρχισε την επίθεση την Κυριακή του Πάσχα, στις 2 Απριλίου. Οι Έλληνες επιτέθηκαν με ορμή και αιφνιδίασαν τους Τούρκους. Η επίθεση εκδηλώθηκε από ανατολικά και δυτικά ταυτόχρονα και εξελισσόταν νικηφόρα. Κατέλαβαν τις κάτω συνοικίες, έκαψαν τα τούρκικα σπίτια, σκότωσαν πολλούς Τούρκους και τους απώθησαν στα ανώ­τερα σημεία της πόλης. Κατά την ορμητική αυτή προέλαση των Ελλήνων παρά λίγο να πιαστεί αιχμάλωτος και ο ίδιος ο Δράμαλης που βρισκόταν μέσα στην πόλη με όλη τη συνοδεία του, όπως μας πληροφορεί ο Δ. Κόκκινος. Με δυσκολία υποχώρησε και οχυρώθηκε πιο πάνω, με μεγάλες απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες. Οι μάχες μέσα στην Υπάτη κράτησαν 6 μέρες και οι Τούρκοι ετοιμάζονταν να παραδοθούν. Όμως μεγάλες τουρ­κικές δυνάμεις φάνηκαν να ‘ρχονται για ενίσχυση των πολιορκημένων. Οι Έλληνες φοβήθηκαν και έλυσαν την πολιορκία, και έτσι γλύτωσε ο Δράμαλης, ο οποίος φοβισμένος έπιασε το Ζητούνι.

Μετά από 15 μέρες η επιχείρηση για κατάληψη της Υπάτης επαναλή­φθηκε. Ενισχυμένοι οι Έλληνες και με τους Μοραΐτες, αιφ­νιδίασαν πάλι τους Τούρκους και τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν. Ήρθαν όμως πολλές τούρκικες ενισχύσεις από τον κάμπο και οι Έλληνες αναγκά­στηκαν πάλι να υποχωρήσουν για τα ορεινά της Οίτης. Και σε τούτη τη μάχη της Υπάτης οι απώλειες των Τούρκων ήταν σημαντικές…».

Πηγές: α) Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, Βουλή των Ελλήνων, β) Στρατιωτική Ιστορία, Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας, γ) «ΒΙΟΙ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΩΝ ΑΝΔΡΩΝ» υπό του Φωτίου Χρυσανθόπουλου ή Φωτάκου και δ) Πρακτικά Α. Φθιωτικών ερευνών –Λουτρά Υπάτης-.  

Όττο Έντουαρντ Λέοπολντ, πρίγκιπας του Μπίσμαρκ, Δούκας του Λάουενμπουργκ

Ο Όττο Έντουαρντ Λέοπολντ, πρίγκιπας του Μπίσμαρκ, Δούκας του Λάουενμπουργκ (Otto Eduard Leopold von Bismarck-Schönhausen, 1 Απριλίου 1815 - 30 Ιουλίου 1898), ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς Γερμανούς πολιτικούς του 19ου αιώνα. Ως πρωθυπουργός της Πρωσίας από το 1862 ως το 1890, πραγματοποίησε την ενοποίηση της Γερμανίας. Από το 1867 ήταν ο Καγκελάριος της Βόρειας Γερμανικής Συνομοσπονδίας. Όταν ιδρύθηκε η Γερμανική Αυτοκρατορία το 1871, έγινε ο πρώτος της Καγκελάριος (Reichskanzler). Παλαιότερα, στα βιβλία της ιστορίας και αλλού, ήταν γνωστός ως Βίσμαρκ.

Πρώτα χρόνια

Ο Μπίσμαρκ γεννήθηκε στην πρωσική επαρχία του Βρανδεμβούργου, δυτικά του Βερολίνου. Ο πατέρας του ήταν γαιοκτήμονας και αξιωματικός του πρωσικού στρατού. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, χωρίς ιδιαίτερες ακαδημαϊκές διακρίσεις: αντίθετα ξεχώρισε για την κλίση του για το ποτό και για τις μονομαχίες, καθώς πήρε μέρος σε πενήντα από αυτές. Ο Μπίσμαρκ έλπιζε να γίνει διπλωμάτης, αλλά διορίστηκε σε άνευ σημασίας θέσεις στο Άαχεν και το Πότσδαμ.

Μετά το θάνατο της μητέρας του το 1839, ανέλαβε τη διοίκηση των οικογενειακών κτημάτων στην Πομερανία. Περίπου οκτώ χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Schönhausen, όπου αναμείχθηκε στην πολιτική. Το 1847, παντρεύτηκε τη Johanna von Puttkamer. Απέκτησαν μία κόρη (Marie) και δύο γιους (Herbert και Wilhelm).

Η ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΥΣΗΣ Ζαν Ανθέλμ Μπριγιά-Σαβαρέν

 

Η ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΩΣ ΚΑΛΗ ΤΕΧΝΗ
Η ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΥΣΗΣ

BRILLAT-SAVARIN JEAN-ANTHELME

Κωδ. Πολιτείας: 3980-0222

Τιμή Έκδοσης
€20.14 Τιμή Πολιτείας
€14.10 (-30%)
Κερδίζετε €6.04

ΠαρουσίασηΤην 1η Απριλίου του 1755, σε μια μικρή πόλη, το Μπελέ, στην κοιλάδα του Ροδανού στους πρόποδες των Άλπεων, γεννήθηκε ο μεγαλύτερος γαστρονόμος που γνώρισε ποτέ ο κόσμος: ο Ζαν Ανθέλμ Μπριγιά-Σαβαρέν...
Για κάποιους μπορεί να είναι γνωστός, από το διάσημο ομώνυμο γλυκό, το γνωστό μας "μπαμπά", για άλλους από την περίφημη ρήση του "Πες μου τι τρως, και θα σου πω ποιος είσαι" και για μερικούς - περισσότερο ενημερωμένους - από το μοναδικό για το είδος του βιβλίο Η φυσιολογία της γεύσης ή Στοχασμοί πάνω στην Γαστρονομία. Ένα έργο, που από την πρώτη ημερομηνία έκδοσής του - τον Δεκέμβριο του 1825, μόλις δύο μήνες πριν το θάνατο του Σαβαρέν - μέχρι σήμερα, αποτελεί την φιλοσοφική "βίβλο" των απανταχού γκουρμάντ.
Οι Εκδόσεις "Στοχαστής" παρουσιάζουν για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό το βιβλίο του Σαβαρέν σε μετάφραση και σχόλια Δάφνης Ανδρέου. Σε μια εποχή, που η γαστρονομία έχει βρει την αποδοχή, την παραδοχή και την υποδοχή που της αξίζει απ' όλο και περισσότερους εραστές-θαυμαστές της καλής αυτής τέχνης, το έργο του διάσημου Γάλλου επιστήμονα και φιλοσόφου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Γιατί το αριστούργημά του όχι μόνο αποτελεί την βάση για την πλήρη κατανόηση της μίας εκ των πέντε αισθήσεων, αλλά και πηγή έμπνευσης για όλους όσους πιστεύουν ακράδαντα πως "Η ανακάλυψη ενός καινούργιου πιάτου προσφέρει περισσότερα στην ευτυχία της ανθρώπινης φυλής παρά η ανακάλυψη ενός άστρου..."
Χωρισμένο σε τριάντα κεφάλαια - στοχασμούς και σε ένα μικρό κομμάτι με διάφορα ανέκδοτα κείμενα - από συνταγές δια χειρός Σαβαρέν μέχρι υψηλή ποίηση για... καλοφαγάδες - το παρόν βιβλίο θα αποκαλύψει στα μάτια του αναγνώστη τις θεμελιώδεις αλήθειες της επιστήμης της γαστρονομίας. Όλα θίγονται στη Φυσιολογία του Σαβαρέν: από τον ορισμό της γεύσης και της γαστρονομίας, την φιλοσοφική ιστορία της μαγειρικής και την γαστρονομική μυθολογία, μέχρι θεωρίες περί παχυσαρκίας, αδυνατίσματος, αγάπης στην καλοπέραση και νηστείας!
Ο ίδιος, σχεδόν δύο αιώνες πίσω, θα ταυτίσει τη μοίρα των ανθρώπων με τον τρόπο που τρέφονται - κάτι που σήμερα το θεωρούμε περισσότερο από αυτονόητο - ενώ στον πρόλογό του θα εξομολογηθεί πως για την συγγραφή του βιβλίου του, όντας για χρόνια παρατηρητής πολυτελών συμποσίων, ένιωσε την ανάγκη να καταγράψει την εμπειρία του, και να την παραδόσει σε όλους εμάς που τρώμε για να ζούμε αλλά και ζούμε για να τρώμε: "Ενώ μελετούσα τις απολαύσεις του τραπεζιού από κάθε άποψη, σύντομα διαπίστωσα ότι μπορούσε να προκύψει κάτι καλύτερο από ένα απλό βιβλίο μαγειρικής, και ότι υπήρχαν πολλά να ειπωθούν για τις λειτουργίες οι οποίες δεν είναι μόνο ζωτικές και σταθερές, αλλά ασκούν και πολύ άμεση επιρροή στην υγεία, την ευτυχία μας, ακόμα και στην επιτυχία μας στη ζωή..."
Και όλα αυτά, από την πένα ενός ελιτίστα, καλοζωιστή γάλλου γκουρμάντ που με πολύ χιούμορ, υψηλή παιδεία και γνώση του αντικειμένου του τοποθετεί την απόλαυση ενός καλού φαγητού εκεί που τις αξίζει: ίσως στην πιο σημαντική ζωτική, αλλά και πνευματική λειτουργία του ανθρώπου. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

ΠεριεχόμεναΠρόλογος της μεταφράστριας
Πρόλογος του συγγραφέα
Διάλογος ανάμεσα στον συγγραφέα και τον φίλο του
Θεμελιώδεις αλήθειες της επιστήμης
Η γαστρονομία ως καλή τέχνη
Για τις αισθήσεις
Για την αίσθηση της γεύσης
Για την γαστρονομία
Για την όρεξη
Περί της τροφής
Ιδιαίτερα ειδή τροφής
Θεωρία του τηγανίσματος
Περί δίψας
Περί πότων
Για το τέλος του κόσμου
Για την αγάπη στην καλοπέραση
Για τους ανθρώπους που αγαπούν την καλοπέραση
Γαστρονομικές δοκιμές
Οι απολαύσεις του τραπεζιού
Οι στάσεις μιας κυνηγετικής παρέας
Για την χώνευση
Για την ανάπαυση
Για τον ύπνο
Για τα όνειρα
Για την ανάπαυση, τον ύπνο και τα όνειρα, όπως αυτά επηρεάζονται από την διατροφή
Για την παχυσαρκία
Για την πρόληψη ή θεραπεία της παχυσαρκίας
Για το αδυνάτισμα
Περί νηστείας
Για την εξάντληση και τον θάνατο
Φιλοσοφική ιστορία της μαγειρικής
Φιλοσοφική ιστορία της μαγειρικής (μεσαιωνική και σύγχρονη)
Περί των παρισινών εστιατόριων
Εφαρμογή των γαστρονομικών αρχών
Γαστρονομική μυθολογία
Μετάβαση
Διάφορα
Η ομελέτα του εφημέριου
Αβγά σε ζωμό κρέατος
Μια εθνική νίκη
Η ήττα ενός στρατηγού
Η γαστρονομία στην αλλοδαπή
Κι άλλες θύμησες από την εξορία
Ένα μάτσο σπαράγγια
Το φοντύ
Ιππότες και αββάδες
Ανάλεκτα
Επίσκεψη σ' ένα μοναστήρι
Ο τυχερός καλοφαγάς
Ποίηση

Ψωμί νόστιμο

Ψωμί - νόστιμο και ζεστό από τα χέρια σας χωρίς πολύ κόπο.

Συνταγή: http://www.sintagespareas.gr/sintages/psomi.html

Νόστιμο, ζεστό ψωμάκι από τα χέρια σας και χωρίς πολύ κόπο. Λίγα μυστικά ακόμα Μπορείτε να το φτιάξετε με...περισσότερα  Sitronella

Υλικά
για 1 καρβελάκι

500 γρ. αλεύρι (ή ένα μείγμα από 2 αλεύρια)

15 γρ. νωπή μαγιά ή 1 κ.γ. σκόνη μαγιά

1 κ.γ. αλάτι

1 κ.γ. μέλι

ζεστό νερό (όχι βραστό)

1-2 κ.σ. λάδι (προαιρετικά)

Οδηγίες
59 Minutes

Ανακατέψτε το αλεύρι, το μέλι και το αλάτι.

Αν έχετε νωπή μαγιά, διαλύστε τη σε ζεστό αλλά όχι βραστό νερό και μετά προσθέστε τη στο αλεύρι. Αν έχετε μαγιά σκόνη, προσθέστε τη κατευθείαν στο αλεύρι.

Βάλτε μια ποσότητα ζεστού νερού στο αλεύρι, να γίνει η ζύμη υγρή αλλά όχι νερουλή. Ζυμώστε και προσθέστε λίγο νερό αν χρειάζεται. Στην αρχή η ζύμη σας θα κολλάει, αλλά όσο ζυμώνετε τόσο θα αποκτάει ελαστικότητα. Θέλει τουλάχιστον 10' ζύμωμα.

Μόλις γίνει ελαστική αρκετά ρίξτε το λάδι και ζυμώστε ξανά. Μόλις τελειώσετε το ζύμωμα, αφήστε τη ζύμη σας σκεπασμένη για 45-60' να ανέβει, σε ζεστό μέρος.

Πλάστε το καρβελάκι και βάλτε το σε ταψάκι λαδωμένο. Προθερμάνετε το φούρνο στους 180°. Αφήστε το καρβελάκι να ανέβει πάλι, περίπου 20' (θα πρέπει αν το πιέσετε με το δάχτυλό σας, η ζύμη να επανέλθει). Βάλτε το στο φούρνο και ψήστε το για περίπου 50-60'. Για να δείτε αν είναι έτοιμο, σηκώστε το από το ταψί με μια πετσέτα και χτυπήστε το με τα δάχτυλα από κάτω. Αν κάνει ένα κούφιο ήχο, είναι έτοιμο.

Τυλίξτε το με πετσέτα και αφήστε το σε μια σχάρα να κρυώσει.

Οι εχθροί του εγκεφάλου των μελισσών

Οι εχθροί του εγκεφάλου των μελισσών
Φυτοφάρμακα και εντομοκτόνα προκαλούν σοβαρές βλάβες και επιδρούν πολύ αρνητικά στις μέλισσες
Μια ακόμη έρευνα έρχεται να προστεθεί σε προηγούμενες για την αρνητική επίδραση που έχουν τα φυτοφάρμακα και τα εντομοκτόνα στις μέλισσες. Oπως διαπιστώθηκε η οικογένεια των χημικών ουσιών που είναι γνωστή ως νεονικοτινοειδή αλλά και η ουσία κουμαφώς (coumaphos) που υπάρχουν στα φυτοφάρμακα και τα εντομοκτόνα προκαλούν βλάβες στον εγκέφαλο των μελισσουργών μελισσών.
Τα πειράματα
Δύο ανεξάρτητες ερευνητικές ομάδες πραγματοποίησαν πειράματα για να διαπιστώσουν τις επιπτώσεις των δύο ουσιών στις μελισσουργούς μέλισσες. Τα νεονικοτινοειδή χρησιμοποιούνται ευρέως στην Ευρώπη ενώ το κουμαφώς που χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση ενός παράσιτου που επιτίθεται στο μέλι είναι πιο διαδεδομένο στις ΗΠΑ
Τα πειράματα διεξήγαγαν ερευνητές του Πανεπιστημίου του Νταντί στη Σκοτία και του Πανεπιστημίου του Νιούκαστλ στην Αγγλία. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι αν οι δύο ουσίες καταφέρουν να φθάσουν στον εγκέφαλο των μελισσουργών μελισσών προκαλούν σε αυτόν βλάβες.
Τα προβλήματα παρουσιάζονται κυρίως στους μηχανισμούς εκμάθησης και μνήμης. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι μέλισσες που είχαν εκτεθεί και στις δύο ουσίες αδυνατούσαν να μάθουν και να θυμούνται στη συνέχεια τα φυτικά αρώματα που συνδέονται με το νέκταρ, ικανότητα απαραίτητη για την επιβίωση τους. Οι μέλισσες επηρεάζονται αρνητικά από την έκθεση σε μια από τις δύο ουσίες αλλά τα συμπτώματα γίνονται πολύ πιο έντονα όταν έρθουν σε επαφή και με τις δύο.
Οι δύο μελέτες δημοσιεύονται στις επιθεωρήσεις «Nature Communications» και «Journal of Experimental Biology». Τα ευρήματα τους γίνονται αντικείμενο μελέτης από τους ειδικούς που διερευνούν τη δραστική μείωση των πληθυσμών μελισσών παγκοσμίως από μια άγνωστη ακόμη αιτία.
Οι αντιδράσεις
Στελέχη της εταιρείας Bayer Crop Science Limited που παράγει φυτοφάρμακα και εντομοκτόνα με αυτές τις ουσίες διατυπώνουν αντιρρήσεις υποστηρίζοντας ότι οι δύο έρευνες έγιναν σε εργαστηριακό περιβάλλον και ότι στη φύση η επίδραση των χημικών ουσιών στις μέλισσες μπορεί να μην έχει αρνητικές επιπτώσεις σε αυτές. Σύμμαχος της εταιρείας είναι ένα πόρισμα που εξέδωσε η Υπηρεσία Ερευνών του Υπουργείου Τροφίμων, Αγροτικής Πολιτικής και Περιβάλλοντος της Βρετανίας. Σύμφωνα με αυτό το πόρισμα δεν υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στην υγεία των μελισσών και την έκθεση τους στα νεονικοτινοειδή. Οι ερευνητές μελέτησαν βομβίνους που ζούσαν σε χωράφια στα οποία γινόταν χρήση φυτοφαρμάκων.
Να σημειωθεί ότι πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Ενωση πρότεινε την προσωρινή διακοπή της χρήσης νεονικοτινοειδών μετά από σχετική μελέτη που είχαν διεξάγει οι αρμόδιες ευρωπαϊκές υπηρεσίες. Ομως 14 χώρες, ανάμεσα τους η Βρετανία και η Γερμανία, αντέδρασαν με αποτέλεσμα η πρόταση να αποσυρθεί.
tovima
https://www.tovima.gr/2011/04/15/science/o-ypoylos-exthros-twn-melisswn/

Μαρία Πολυδούρη

Η Μαρία Πολυδούρη (Καλαμάτα, 1 Απριλίου 1902 - Αθήνα, 29 Απριλίου 1930) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής.

Βιογραφία

Ήταν κόρη του εξαίρετου φιλολόγου Ευγένιου Πολυδούρη από την Νέδουσα Μεσσηνίας και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με πρώιμες φεμινιστικές αντιλήψεις. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στην Καλαμάτα, ενώ είχε φοιτήσει σε σχολεία του Γυθείου και των Φιλιατρών, αλλά και στο Αρσάκειο της Αθήνας για δύο χρόνια.

Στα γράμματα εμφανίστηκε σε ηλικία 14 ετών με το πεζοτράγουδο Ο πόνος της μάνας, το οποίο αναφέρεται στο θάνατο ενός ναυτικού που ξέβρασαν τα κύματα στις ακτές των Φιλιατρών και είναι επηρεασμένο από τα μοιρολόγια που άκουγε στη Μάνη. Στα δεκαέξι της διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας και παράλληλα εξέφρασε ζωηρό ενδιαφέρον για το γυναικείο ζήτημα. Το 1920, σε διάστημα σαράντα ημερών, έχασε και τους δύο γονείς της.

Το 1921 μετατέθηκε στη Νομαρχία Αθηνών και παράλληλα εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην υπηρεσία της εργαζόταν και ο ομότεχνός της Κώστας Καρυωτάκης. Γνωρίστηκαν και μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας σφοδρός έρωτας, που μπορεί να κράτησε λίγο, αλλά επηρέασε καθοριστικά τη ζωή και το έργο της.

Συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1922. Η Μαρία ήταν τότε 20 ετών, ενώ ο Καρυωτάκης 26. Εκείνη είχε δημοσιεύσει κάποια πρωτόλεια ποιήματα, ενώ εκείνος είχε εκδόσει δύο ποιητικές συλλογές — τον Πόνο των ανθρώπων και των πραμάτων (1919) και τα Νηπενθή (1921) — και είχε ήδη κερδίσει την εκτίμηση κάποιων κριτικών και ομότεχνών του.

Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης ανακάλυψε ότι έπασχε από σύφιλη, νόσο που τότε ήταν ανίατη και αποτελούσε κοινωνικό στίγμα. Ενημέρωσε αμέσως την αγαπημένη του Μαρία και της ζήτησε να χωρίσουν. Εκείνη του πρότεινε να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά, όμως εκείνος ήταν πολύ περήφανος για να δεχτεί τη θυσία της. Η Μαρία αμφέβαλε για την ειλικρίνειά του και θεώρησε ότι η ασθένειά του ήταν πρόσχημα του εραστή της για να την εγκαταλείψει.

Το 1924 μπήκε στη ζωή της ο δικηγόρος Αριστοτέλης Γεωργίου, που μόλις είχε επιστρέψει από το Παρίσι. Ήταν νέος, ωραίος και πλούσιος και η Πολυδούρη τον αρραβωνιάστηκε στις αρχές του 1925. Η Μαρία όμως αγαπούσε πάντα τον Καρυωτάκη.

Παρά την αφοσίωση του αρραβωνιαστικού της, η Πολυδούρη δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σοβαρά σε καμία δραστηριότητα. Έχασε τη δουλειά της στο δημόσιο μετά από αλλεπάλληλες απουσίες και εγκατέλειψε τη Νομική. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή Κουναλλάκη και την Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου (σήμερα Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου) και μάλιστα πρόλαβε να εμφανιστεί ως ηθοποιός σε μία παράσταση, Το κουρελάκι, όπου είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το καλοκαίρι του 1926 διέλυσε τον αρραβώνα της και έφυγε για το Παρίσι. Σπούδασε ραπτική αλλά δεν πρόλαβε να εργαστεί γιατί προσβλήθηκε από φυματίωση. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1928 και συνέχισε τη νοσηλεία της στο Νοσοκομείο Σωτηρία, όπου έμαθε για την αυτοκτονία του πρώην εραστή της, Κώστα Καρυωτάκη. Τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή Οι τρίλλιες που σβήνουν και το 1929 τη δεύτερη, Ηχώ στο χάος. Η Πολυδούρη άφησε δύο πεζά έργα, το Ημερολόγιό της και μία ατιτλοφόρητη νουβέλα με την οποία σαρκάζει ανελέητα το συντηρητισμό και την υποκρισία της εποχής της. Η φυματίωση όμως τελικά την κατέβαλε και τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930 άφησε την τελευταία της πνοή με ενέσεις μορφίνης που της πέρασε ένας φίλος της στην Κλινική Καραμάνη. 

Αγγινάρες με κουκιά και λαχανάσταχα

Αγγινάρες με κουκιά και λαχανάσταχα

Αγγινάρες με κουκιά και λαχανάσταχα είναι πολύ δημοφιλές πιάτο της ανοιξιάτικης σαρακοστής με τα φρέσκα εποχιακά υλικά του.

Για τη συνταγή μας, για τέσσερα άτομα, θα χρειαστούμε:

Τέσσερεις φρέσκιες αγγινάρες
Μισό κιλό φρέσκα κουκιά
Μισό κιλό λαχανάσταχα - στάχυα απο λάχανα (σέσκουλα)
Ενα μεγάλο μάτσο μάραθο
Δύο φρέσκα σκόρδα
Δυό μεγάλες πατάτες
Ελαιόλαδο 200 γρ, αλάτι, πιπέρι και μια μικρή κουταλιά ξύδι.

Καθαρίζομε, πλύνομε και κόβομε τα χορταρικά.
Τις πατάτες θα τις κόψωμε σε μικρά κομμάτια για μαγείρεμα.
Τις αγγινάρες σε έξη κομμάτια η κάθε μιά και μαζί καθαρίζομε και κόβομε σε μικρά κομμάτια τα κοτσάνια απο τις αγγινάρες.
Σε μιά βαθειά κατσαρόλα σωτάρομε τις πατάτες και το ψιλοκομμένο σκόρδο με το ελαιόλαδο. Αφού μαραθούν λίγο οι πατάτες ρίχνομε τα κουκιά, τις αγγινάρες, τα λαχανάσταχα και το μάραθο και ανακατεύομε μια φορά. Προσθέτομε το αλάτι και το ξύδι.
Σε μέτρια φωτιά ψήνομε για περίπου μισή ώρα με σκεπασμένη κατσαρόλα. Δε χρειάζεται να προσθέσωμε νερό γιατί τα λαχανικά έχουν πολύ νερό να μας δώσουν αρκεί να κρατήσωμε τη κατσαρόλα σκεπασμένη.
Η συνταγή μας είναι έτοιμη. Αυτό που μένει είναι να ελέγξωμε τη γεύση για αλάτι και σε κάθε πιάτο που θα σερβίρωμε να προσθέσωμε και λίγο φρεσκο τριμμένο μαύρο πιπέρι.
Καλή επιτυχία και Καλή όρεξη.

Μαξ Ερνστ

Ο Μαξ Ερνστ (Max Ernst, 2 Απριλίου 1891 - 1 Απριλίου 1976) ήταν Γερμανός ζωγράφος και γλύπτης και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του κινήματος του υπερρεαλισμού αλλά και εν γένει της μοντέρνας τέχνης. Η τέχνη του χαρακτηρίστηκε από πρωτοποριακά και ρηξικέλευθα στοιχεία, με εμφανείς επιρροές από το σουρρεαλιστικό κίνημα. Επιπλέον, ο Μαξ Ερνστ διακρίθηκε για το συνδυασμό διαφορετικών τεχνικών που χρησιμοποίησε, καθώς και από μία διαρκή αναζήτηση νέων μεθόδων σύνθεσης.

Γεννήθηκε στην πόλη Brühl της Γερμανίας, λίγο έξω από την Κολωνία, γιος του δάσκαλου Φίλιπ Ερνστ και της Λουΐζ Κοπ. Το 1909, σε ηλικία 18 ετών, ξεκινά η φοίτησή του στο Πανεπιστήμιο της Βόννης και ειδικότερα στη σχολή Φιλοσοφίας, ωστόσο σε σύντομο χρονικό διάστημα εγκαταλείπει ολοκληρωτικά τις σπουδές του προκειμένου να αφιερωθεί στην τέχνη. Το 1911 γνωρίζεται και συνδέεται φιλικά με τον Όγκουστ Μάκε, ενώ γίνεται και μέλος της μιας εξπρεσιονιστικής ομάδας καλλιτεχνών (Rheinische Expressionisten) στη Βόννη. Τον επόμενο χρόνο εκθέτει έργα του στην γκαλερί Feldman στην Κολωνία. Παράλληλα, έρχεται σε επαφή με το έργο του Σεζάν, του Πικάσσο και του Βαν Γκογκ και το 1913 ταξιδεύει στο Παρίσι όπου γνωρίζει αρχικά τον ποιητή Γκιγιώμ Απολλιναίρ και αργότερα τον Ζαν Αρπ με τον οποίο θα αναπτύξει ιδιαίτερη φιλία.

Με το ξέσπασμα του Α' παγκοσμίου πολέμου. ο Ερνστ κατατάσσεται στο γερμανικό στρατό. Παρά την στρατιωτική του θητεία, εξακολουθεί να ζωγραφίζει και το 1916 συμμετέχει σε έκθεση στο Βερολίνο. Μετά το τέλος του πολέμου, επιστρέφει στην Κολωνία το 1918, όπου πραγματοποιεί τα πρώτα του έργα κολάζ ενώ συμμετέχει ενεργά και στη σύσταση της ντανταϊστικής ομάδας στην Κολωνία. Το 1921 εκθέτει για πρώτη φορά έργα του στο Παρίσι και την ίδια περίπου περίοδο αναμειγνύεται στις δραστηριότητες των Γάλλων υπερρεαλιστών. Καταγράφονται και αρκετές συνεργασίες του με άλλους υπερρεαλιστές καλλιτέχνες, όπως τον Πωλ Ελυάρ, τον Χουάν Μιρό αλλά και τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ, με τον οποίο συνεργάζεται για την ταινία Χρυσή Εποχή όπου υποδύεται και έναν μικρό ρόλο.

Το 1926 εκδίδει το έργο Φυσική Ιστορία χρησιμοποιώντας την τεχνική του φροτάζ και τρία χρόνια αργότερα εκδίδει το πρώτο μυθιστόρημα-κολάζ με τίτλο Η Γυναίκα Με Τα 100 Κεφάλια. Το 1931 εκθέτει για πρώτη φορά στην Αμερική, στη Julian Levy Gallery της Νέας Υόρκης και με την έναρξη του Β' παγκοσμίου πολέμου αναζητά και πάλι καταφύγιο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου κατορθώνει να εγκατασταθεί χάρη στη βοήθεια του αμερικανού δημοσιογράφου Varian Fry, το 1941. Στην Αμερική, συνδέεται με τον Μαρσέλ Ντυσάν και θεωρείται πως αποτελεί κατά κάποιο τρόπο επιρροή των καλλιτεχνών του αφηρημένου εξπρεσιονισμού.

Ο Ερνστ είχε παντρευτεί 4 φορές. Από την πρώτη του σύζυγο, την δημοσιογράφο και ιστορικό τέχνης Λουίζ Στράους (Luise Straus), απέκτησε έναν γιο, τον Χανς-Ούλριχ Ερνστ, που αργότερα έγινε γνωστός ως Τζίμι Ερνστ και ασχολήθηκε και αυτός με τη ζωγραφική. Στη συνέχεια (1927) παντρεύτηκε την Marie-Berthe Aurenche ενώ λίγο αργότερα συνδέθηκε με την Μεξικανή ζωγράφο Λεονόρα Κάρινγκτον (Leonora Carrington), μέχρι την εισβολή των Ναζί στη Γαλλία και η σύλληψη του Ερνστ από την Γκεστάπο. Ο Ερνστ κατάφερε να διαφύγει στην Αμερική με την βοήθεια της συλλέκτη έργων Πέγγυ Γκούγκενχαϊμ (Peggy Guggenheim), εγκαταλείποντας την Κάρινγκτον στη Γαλλία. Στην Αμερική (1941) παντρεύτηκε την Γκούγκενχαϊμ, αλλά ο γάμος τους δεν κράτησε πολύ. Το 1946 παντρεύτηκε για τέταρτη φορά. Νέα του σύζυγος υπήρξε η Αμερικανίδα ζωγράφος και γλύπτρια Δωροθέα Τάννινγκ (Dorothea Tanning).

Ο Ερνστ επιστρέφει στην Ευρώπη το 1950 και το 1954 του απονέμεται το πρώτο βραβείο ζωγραφικής στη Μπιενάλε της Βενετίας. Μια σημαντική αναδρομική έκθεση με έργα του παρουσιάζεται στο Μουσείο Guggenheim της Νέας Υόρκης. Πεθαίνει τον επόμενο χρόνο στο Παρίσι.

Φωτ : Οιδίπους, ελαιογραφία (1922).
http://el.wikipedia.org/wiki/Μαξ_Ερνστ

Κουλουρι Θεσσαλονικης

 

Κουλουρι Θεσσαλονικης

ΥΛΙΚΑ
Αλευρι Κιτρινο 20% 200γρ
Αλευρι Δυνατο 30% 300γρ
Αλευρι Μαλακο 50% 500γρ
Ταχινι 10% 100γρ
Ζαχαρη 5% 50γρ
Λαδι η Φυτικο Βουτυρο 5% 50γρ
Μαγια 4% 40γρ
Νερο εως 45-50% 450γρ

ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΣΥΝΤΑΓΗΣ
Ζυμωνουμε ολα τα υλικα μαζι 4λ στην πρωτη ταχυτητα
και 4λ στην δευτερη ωσπου να γινει μια ζυμη πολυ καλα ζυμωμενη. 

Αφηνουμε να ξεκουραστει 20λ και κοβουμε σε
κοματια 100γρ τα πλαθουμε φυτιλια τα περναμε στο νερο και αμεσως στο σουσαμι. 

Τα στοιβαζουμε σε μια λαμαρινα και τα αφηνουμε να γινουν για περιπου 30λ με 45λ.
Στην συνεχεια περνουμε τις δυο ακρες, τις τραβαμε να
ανοιξουν και ενωνουμε τις δυο ακρες, τοποθετουμε σε
λαμαρινα και ψηνουμε στους 200β για 20λ με 25λ.

Καλη σας επιτυχια!!!

Νικολάι Γκόγκολ

Ο Νικολάι Γκόγκολ (ρωσ. Николай Васильевич Гоголь, 1 Απριλίου 1809 - 1852) ήταν Ρώσος συγγραφέας. Έγραψε πολλά διηγήματα, όπως «Τάρας Μπούλμπα», «Το πορτρέτο» κ.ά., μυθιστορήματα: «Νεκρές ψυχές», «Το ημερολόγιο ενός τρελού» κ.ά. Τα έργα του συγκαταλέγονται στα μεγαλύτερα αριστουργήματα της ρωσικής ρεαλιστικής λογοτεχνίας στο 19ο αιώνα και θεωρείται εφάμιλλος γιγάντων όπως οι: Λέων Τολστόι (Leo Tolstoy), Ιβάν Τουργκένιεφ (Ivan Turgenev), Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (Fyodor Dostoyevsky) κι ο ποιητής Αλεξάντρ Πούσκιν (Aleksandr Pushkin).

Ο Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ (Nikolay Vasilyevich Gogol) γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1809 (νέο ημερολόγιο) ή 20 Μαρτίου (παλαιό ημερολόγιο), στο Sorochintsy, Mirgorod, επαρχία του Πολτάβα, Oυκρανία από γονείς κοζάκους. Το 1828 πήγε στην Αγία Πετρούπολη, όπου εξασφάλισε διορισμό στο δημόσιο κι έγινε γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους. Έλαβε έπαινο για τη πρώτη του συλλογή διηγημάτων, από την ουκρανική ζωή το 1831. Κατόπιν ακολούθησε άλλη συλλογή, "Mirgorod" (1835), που περιείχε το κλασσικό "Τάρας Μπούλμπα" (Taras Bulba) και επεκτάθηκε το 1842 σ' ολόκληρο μυθιστόρημα. Αυτή η εργασία, που εξετάζει τη ζωή των κοζάκων του 16ου αιώνα, αποκάλυψε τη μεγάλη δυνατότητα του συγγραφέα για την ακριβή και συμπονετική απεικόνιση χαρακτήρων καθώς και το σπινθηροβόλο χιούμορ του.

Το 1836, κάνει την εμφάνισή του "Ο Επιθεωρητής", μια εύθυμη σάτιρα για τη φιλαργυρία και την ηλιθιότητα των γραφειοκρατών ανώτερων υπαλλήλων, μια φαρσοκωμωδία που θεωρείται από πολλούς κριτικούς ως έν από τα σημαντικότερα κείμενα στη ρωσική λογοτεχνία. Αφορά τους τοπικούς ανώτερους υπαλλήλους μιας μικρής πόλης που μπερδεύουν ένα νέο ταξιδιώτη μ' έναν αναμενόμενο κυβερνητικό επιθεωρητή και του προσφέρουν εξευμενιστικές δωροδοκίες για να τον πείσουν ν' αγνοήσει την αρχικά κακή μεταχείρισή του, απ' αυτούς.

Μεταξύ 1826-48 έζησε κυρίως στη Ρώμη, κι εργάστηκε σ' ένα μυθιστόρημα που θεωρείται η μέγιστη δημιουργική προσπάθειά του κι ένα από τα λεπτότερα μυθιστορήματα στη παγκόσμια λογοτεχνία: "Οι Νεκρές Ψυχές" (1842). Στη δομή του συγγενεύει με τον "Δον Κιχώτη" του Θερβαντές (Miguel Cervades Saavedra). Το εξαιρετικό χιούμορ της ιστορίας προέρχεται από μοναδική και σαρδόνια σε σύλληψη ιδέα: Ένας φιλόδοξος, πονηρός κι αδίστακτος τυχοδιώκτης, πηγαίνει από μέρος σε μέρος, αγοράζοντας ή κλέβοντας από τους ιδιοκτήτες τους, τους τίτλους των... νεκρών δουλοπαροίκων. Με αυτήν την 'ιδιοκτησία' ως ασφάλεια, προγραμματίζει να πάρει δάνεια με τα οποία θ' αγοράσει ένα κτήμα με... ζωντανές ψυχές.

Αυτό το μυθιστόρημα αντανακλά τη σχέση μεταξύ κολίγων κι αφεντάδων και φυσικά την ιδέα που 'χαν οι δεύτεροι για τους πρώτους, καθώς επίσης κι ένα μεγάλο αριθμό εξόχως απεικονισμένων ρωσικών επαρχιακών χαρακτήρων. Οι "Νεκρές Ψυχές" άσκησαν τεράστια επιρροή στις μετέπειτα γενιές των ρώσων συγγραφέων. Πολλά από τα πνευματώδη ρητά που γράφονται στις σελίδες του έχουν γίνει ρωσικά αποφθέγματα. Όμως αυτό το δημοσιευμένο κομμάτι ήταν το πρώτο μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης εργασίας που την άρχισε με συνέπεια, μα σε μια κρίση υποχονδριακής μελαγχολίας και κατάθλιψης ο συγγραφέας έκαψε το χειρόγραφο. Έτσι το έργο θεωρείται ημιτελές.

Το 1842 δημοσίευσε μιαν άλλη διάσημη εργασία, "Το Παλτό," διήγημα για ένα καταπονημένο υπάλληλο που πέφτει θύμα της ρωσική κοινωνικής αδικίας. Το επόμενο έτος έκανε προσκύνημα στους 'Αγιους Τόπους και στην επιστροφή, ένας ιερέας τον έπεισε πως η καλλιτεχνική του εργασία ήταν αμαρτωλή. Τότε ο Gogol κατέστρεψε διάφορα αδημοσίευτα χειρόγραφά του.

Πέθανε πρόωρα, στις 4 Μάρτη 1852, στη Μόσχα, σ' ηλικία μόλις 43 ετών.
Παντρολογήματα

Το 1833 άρχισε να γράφει το έργο «Παντρολογήματα» (ή Ο γάμος ή Γαμπροπάζαρο), λίγο μετά τα «Βράδια στο χωριό». Ο Γκόγκολ το άφησε στη μέση γιατί αφοσιώθηκε σε μια καινούργια κωμωδία, τον «'Επιθεωρητή». Λίγο αργότερα, έδωσε την οριστική μορφή στα Παντρολογήματα στη Ρώμη για να τα ξαναστείλει στην Πετρούπολη, όπου παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1842. Οι φίλοι του Γκόγκολ, ακόμη κι ο ίδιος, θεωρούσαν τα Παντρολογήματα και τους Παίχτες, απλές φάρσες. Μόνο ο κριτικός Μπιελίνσκι διέκρινε την «καλλιτεχνική και πιστή αναπαράσταση των ηθών της μέσης κοινωνίας της Πετρούπολης».
Ελληνικές μεταφράσεις

Νεκρές ψυχές : Α.Π. Ελευθερόπουλος ("Πέλλα")
Τάρας Μπούλμπα : Γ.Συναδινός ("Κλασσικά Παπύρου)
Παντρολογήματα : Άρης Αλεξάνδρου ("Γκοβόστης")
Ο επιθεωρητής : Άρης Αλεξάνδρου ("Γκοβόστης")
Η μύτη - Το αμάξι - Το ημερολόγιο ενός τρελού - Νύχτα Χριστουγέννων : Κύρα Σίνου ("Άγκυρα")
Το παλτό - Το πορτραίτο - Το ημερολόγιο ενός τρελού : Αντώνης Μοσχοβάκης ("Φέξη")
Το ημερολόγιο ενός τρελού : Γιώργος Ραφτόπουλος ("Δαμιανός")
H μύτη (στην συλλογή Ρώσικες ιστορίες μυστηρίου - Επανέκδοση) : Ελένη Αστερίου ("Εκδόσεις Κριτική")

http://el.wikipedia.org/wiki/Νικολάι_Γκόγκολ

ΚΑΡΥΔΟΠΙΤΑ

ΚΑΡΥΔΟΠΙΤΑ

ΥΛΙΚΑ
300 γρ. σιμιγδάλι χονδρό Νο 4
400 γρ. ζάχαρη (2 κούπες του τσαγιού),
100 γρ. καρύδια κομμένα
5 γρ. μπέικιν πάουντερ
5 γρ. κανελογαρύφαλλο
9 αυγά, 2 βανίλιες.

Για το σιρόπι
400 γρ. ζάχαρη
600 γρ. νερό
5 γρ. χυμό λεμονιού

για την καραμελα
100γρ Ζαχαρη
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
1.Βράζουμε το νερό με τη ζάχαρη ώστε να γίνει σιρόπι και το αφήνουμε
να κρυώσει.
2.Χτυπάμε τους κρόκους των αυγών και τους ανακατεύουμε
με το σιμιγδάλι, το τρίμμα από κανελογαρύφαλλο, τα καρύδια, το μπέικιν
και τη βανίλια.
3.Χτυπάμε ξεχωριστά τα ασπράδια με τη ζάχαρη και μετά
τα ανακατεύουμε με το υπόλοιπο μείγμα.
4.Βουτυρώνουμε ένα ταψί και αδειάζουμε το μείγμα.
Ψήνουμε στους 180ο C για 40?. Μολις το βγει χαράζουμε σε κομμάτια
και περιχυνουμε το σιρόπι.
5.Βαζουμε την ζαχαρη σε ενα τηγανι και μεχρι να λιωσει την κανουμε
καραμελα ανακατευοντας συνεχεια, προσθετουμε 2 κουταλιες νερο
και περιχυνουμε την καρυδοπιτα οταν σερβιρουμε.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!

Μίλαν Κούντερα

Μίλαν Κούντερα

Ο Μίλαν Κούντερα (τσεχικά: Milan Kundera) είναι Τσέχος συγγραφέας με γαλλική υπηκοότητα. Γεννήθηκε στις 1 Απριλίου του 1929 στο Μπρνο της πρώην Τσεχοσλοβακίας και ζει στη Γαλλία από το 1975. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός με τα έργα του "Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι", "Το Βιβλίο του Γέλιου και της Λήθης" και "Το Αστείο".
Έχει συγγράψει τόσο στην τσέχικη όσο και στη γαλλική γλώσσα ενώ επιμελείται προσωπικά όλες τις γαλλικές μεταφράσεις των βιβλίων του, προσδίδοντάς τους ισχύ πρωτοτύπου και όχι μεταφρασμένου έργου. Κατόπιν λογοκρισίας, η κυκλοφορία των έργων του ήταν απαγορευμένη στη γενέτειρά του έως και την πτώση της Κομμουνιστικής κυβέρνησης κατά τη Βελούδινη Επανάσταση του 1989.

Ο Κούντερα γεννήθηκε την 1η Απριλίου του 1929, σε μία μεσοαστική και ιδιαίτερα καλλιεργημένη οικογένεια στο Μπρνο της Τσεχοσλοβακίας. Ο πατέρας του, Λούντβιχ Κούντερα (1891-1971), ήταν σημαντικός μουσικολόγος και πιανίστας, μαθητής του μεγάλου συνθέτη Λέος Γιάνατσεκ (Leoš Janáček). Ο Μίλαν διδάχθηκε πιάνο από τον πατέρα του και αργότερα σπούδασε μουσικολογία και σύνθεση. Έτσι, μουσικολογικές επιρροές εμφανίζονται συχνά στο έργο του. όπως στο βιβλίο του "Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι" στο οποίο ενθέτει πεντάγραμμα με μελωδίες του Μπετόβεν ως εκφραστικό μέσο μιας συγκεκριμένης ψυχολογικής κατάστασης.

Ο Κούντερα ολοκλήρωσε τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του στο Μπρνο το 1948 και έπειτα σπούδασε Λογοτεχνία και Αισθητική στη Σχολή Τεχνών του Πανεπιστημίου του Καρόλου στην Πράγα. Έπειτα από δύο ακαδημαϊκούς κύκλους μετεγγράφηκε στη Σχολή Κινηματογράφου της Ακαδημίας Θεάματος της Πράγας και αρχικά παρακολούθησε διαλέξεις επάνω στη σκηνοθεσία και στη σεναριογραφία.

Ο ίδιος ανήκε σε μια γενιά νεαρών Τσέχων που διαθέτοντας ελάχιστη έως ανύπαρκτη τριβή με την προπολεμική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας, η ιδεολογία τους επηρεάστηκε δραστικά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Γερμανική κατοχή. Ήδη από τα εφηβικά του χρόνια ο Κούντερα εισήχθη στο Κομμουνιστικό Κόμμα τη Τσεχοσλοβακίας με ενεργή κοινωνική και πολιτική δράση η οποία, το 1950, οδήγησε στην απότομη παύση των ακαδημαϊκών σπουδών του.

Την ίδια χρονιά ο Μίλαν Κούντερα και ο συγγραφέας Ζαν Τρεφούλκα εκδιώχθηκαν από το Κομμουνιστικό Κόμμα με την κατηγορία των "αντικομματικών δραστηριοτήτων". Αργότερα, το 1962, ο Τρεφούλκα θα περιγράψει το γεγονός στη νουβέλα του Happiness Rained On Them ενώ το 1967 και ο ίδιος ο Κούντερα θα εμπνευστεί και θα βασίσει εκεί το κύριο θέμα του μυθιστορήματός του Το Αστείο.

Με την αποφοίτησή του, το 1952, ο Κούντερα, προσελήφθη από τη Σχολή Κινηματογράφου ως εισηγητής στην Παγκόσμια Λογοτεχνία. Το 1956 επανεντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα και απεβλήθη για δεύτερη φορά το 1970. Μαζί με άλλους συγγραφείς της κομμουνιστικής μεταρρύθμισης, όπως ο Πάβελ Κόχουτ, είχε μερική ανάμειξη στην Άνοιξη της Πράγας, του 1965. Η σύντομη αυτή περίοδος μεταρρυθμιστικής δράσης κατεστάλη βίαια από τη Σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία τον Αύγουστο του 1968.

Ο Κούντερα παρέμεινε για μερικά έτη ακόμα προσκείμενος στον μεταρρυθμιστικό τσέχικο κομμουνισμό και παράλληλα συγκρούστηκε σφόδρα, μέσω του τύπου, με τον συμπατριώτη του συγγραφέα Βάτσλαβ Χάβελ. Η συλλογιστική του Κούντερα πρότεινε κατά βάση ότι θα έπρεπε να κυριαρχήσει η ψυχραιμία, αναφέροντας ότι "κανένας δεν φυλακίζεται, ακόμα, για τις απόψεις του" και ισχυριζόμενος ότι "η σπουδαιότητα του Φθινοπώρου της Πράγας ίσως τελικά να αποβεί ιστορικά σημαντικότερη από εκείνη της Άνοιξης της Πράγας". Εν τέλει ο Κούντερα παραιτήθηκε από τα μεταρρυθμιστικό του όραμα και μετακόμισε στη Γαλλία το 1975. Δίδαξε για λίγα χρόνια στο Πανεπιστήμιο της Ρεν [2][3] και πολιτογραφήθηκε ως Γάλλος το 1981

Αρχικά, ο Κούντερα συνέγραψε στην τσέχικη γλώσσα αλλά από το 1993 και έπειτα χρησιμοποίησε τη γαλλική. Μεταξύ 1985 και 1987 ανέλαβε την επιμέλεια της μετάφρασης στη γαλλική των αρχικών έργων του με αποτέλεσμα, εκείνα να ενέχουν θέση αυθεντικού έργου και όχι μεταφρασμένου. Τα βιβλία του Κούντερα έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

Παρόλο που το πρώιμο ποιητικό του έργο θεωρείται ισχυρά προκομμουνιστικό [5], τα μυθιστορήματά του του δεν εγκλωβίζονται σε ιδεολογικές ταξινομήσεις. Ο πολιτικός σχολιασμός εκλείπει ολικά (εξαιρουμένης της βαθύτερης φιλοσοφικής στοχαστικής), με εφαλτήριο το βιβλίο του "Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι". Ο ίδιος έχει επανειλημμένα τονίσει τη λογοτεχνική του ταυτότητά του ως μυθιστοριογράφος παρά ως πολιτικός συγγραφέας. Η μυθοπλασία του, συνυφασμένη με φιλοσοφική παρέκβαση και ισχυρά επηρεασμένη από τη γραφή του Ρόμπερτ Μιούζιλ και τη φιλοσοφία του Νίτσε[3], απαντάται επίσης σε συγγραφείς όπως ο Αλέν Ντε Μποτόν και ο Άνταμ Θίργουελ. Ο Μίλαν Κούντερα, όπως συχνότατα σημειώνει, ανασύρει τις επιροές του όχι μόνο από αναγεννησιακούς συγγραφείς όπως ο Τζιοβάνι Μποκάτσιο και ο Φρανσουά Ραμπελέ αλλά επίσης από τους Λώρενς Στερν, Χένρι Φίλντινγκ, Ντενί Ντιντερό, Ρομπέρ Μιούζιλ, Βίτολντ Γκόμπροβιτς, Χέρμαν Βροχ, Φραντς Κάφκα, Μάρτιν Χάιντεγκερ και ίσως ισχυρότερα από τον Μιγκέλ ντε Θερβάντες με του οποίου την κληρονομιά θεωρεί ότι ταυτίζεται περισσότερο.
Στο πρώτο του μυθιστόρημα, "Το Αστείο", εξέθεσε σατυρικά τη φύση του ολοκληρωτισμού της κομμουνιστικής περιόδου. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε στη "μαύρη λίστα" της Τσεχοσλοβακίας όπως και στην απαγόρευση του λογοτεχνικού του έργου.

ο 1975 ο Μίλαν Κούντερα μετακόμισε στη Γαλλία όπου και εξέδωσε το 1979 το μυθιστόρημα "Το Βιβλίο του Γέλιου και της Λήθης". Στο έργο του αυτό παροτρύνει του Τσέχους πολίτες να αντισταθούν στο κομμουνιστικό καθεστώς παραθέτοντας ποικίλους τρόπους. Λογοτεχνικά, πρόκειται για μια ασυνήθιστη μίξη μυθιστορήματος, συλλογής μικρών ιστοριών και προσωπικών ονειροπολήσεων του ίδιου και φέρεται ως χαρακτηριστικό του συγγραφικού του ύφος κατά τη διάρκεια της εξορίας του. Οι κριτικοί της λογοτεχνίας έχουν επισημάνει την ειρωνεία του γεγονότος πως η Τσεχοσλοβακία στην οποία αναφέρετο ο Κούντερα "λόγω του ιστορικού πολιτικού επαναπροσδιορισμού, δεν είναι ακριβώς εκεί" το οποίο ομοιάζει με το θέμα του "είδους εξαφάνισης κι επανεμφάνισης" το οποίο ο συγγραφέας εξερευνά στο βιβλίο.[6]
Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι

Το 1984 εκδίδει το γνωστότερο δημιούργημα του, "Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι" στο οποίο χρονικογραφεί την εύθραυστη φύση της μοίρας του ατόμου ως μονάδα, ισχυριζόμενος πως η μοναδική ανθρώπινη ζωή είναι ασήμαντη υπό το Νιτσεϊκό πρίσμα της αυτούσιας αιώνιας επανάληψής της εντός ενός άπειρου σύμπαντος.

Το 1988, ο Αμερικανός σκηνοθέτης Φίλιπ Κάουφμαν δημιούργησε την κινηματογραφική εκδοχή του βιβλίου. Το αποτέλεσμα, ενώ θεωρήθηκε γενικά επιτυχημένο ενόχλησε αρκετά το συγγραφέα με αποτέλεσμα να απαγορεύσει τις διασκευές στα μυθιστορήματά του.
Άθανασία

Το 1990 ο Κούντερα κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά "Άθανασία", το τελευταίο γραμμένο στην τσέχικη γλώσσα. Πρόκειται για το περισσότερο κοσμοπολίτικο, σαφέστερα φιλοσοφικό και ελάχιστα πολιτικό σε σχέση με τα προηγούμενα έργα του ενώ παράλληλα ορίζει το ευρύτερο ύφος της μετέπειτα δημιουργίας του.
Βιβλία του συγγραφέα

Τα βιβλία του Γαλλοτσέχου συγγραφέα Μίλαν Κούντερα έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Ακολουθεί ένα κατάλογος με τα μεταφρασμένα στην ελληνική γλώσσα βιβλία, τα οποία εκδόθηκαν και κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά:

Majitelé klíčů (Οι κλειδοκράτορες, δράμα, 1962) : Έρση Βασιλικιώτη, ("Δωδώνη"), ISBN 978-960-248-194-3
Žert (Το αστείο - μυθιστόρημα, 1967) : Α.Τσακάλης, ("Κάλβος"), νεώτερη έκδοση Μάιος 2002, ISBN 978-960-05-1022-5
Smesne lasky (Γελοίοι έρωτες, διηγήματα, 1969) : Γ.Δημολίτσας (¨Οδυσσέας"), νεώτερη έκδοση Δεκέμβριος, 2007 ISBN 978-960-05-1349-3
Valčík na rozloučenou (Το βαλς του αποχαιρετισμού - μυθιστόρημα,1972) : Α.Τσακάλης, ("Οδυσσέας"), νεώτερη έκδοση Νοέμβριος 2006, ISBN 978-960-05-1281-6
Život je jinde : "Η ζωή είναι αλλού - μυθιστόρημα, 1973" : Α.Τσακάλης, ("Οδυσσέας"), νεώτερη έκδοση Απρίλιος 2004, ISBN 978-960-05-1132-1
Kusha smichu a zapomneni (Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης - μυθιστόρημα, 1978) : Α.Τσακάλης, ("Οδυσσέας"), νεώτερη έκδοση Δεκέμβριος 2011, ISBN 978-960-05-1528-2
Nesmesitelna lekhost byts (Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Eίναι - μυθιστόρημα, 1984) : Κατερ.Δασκαλάκη, "(Εστία"), νεώτερη έκδοση Δεκέμβριος 1999, ISBN 978-960-05-0047-9
Nesmrtelnost (Η αθανασία - μυθιστόρημα, 1990) : Κατερ.Δασκαλάκη, "(Εστία"), ISBN 978-960-05-0332-6

Ιούνιος, 2010: "Συνάντηση", ISBN 978-960-05-1472-8
Φεβρουάριος, 1996: "Η βραδύτητα", ISBN 978-960-05-0684-6
Φεβρουάριος, 1996: "Οι προδομένες διαθήκες - Δοκίμιο", ISBN 978-960-05-0683-9
Νοέμβριος, 2005: "Ο πέπλος - Δοκίμιο σε εφτά μέρη", ISBN 978-960-05-1231-1
Ιούλιος, 2001: "Η άγνοια - Μυθιστόρημα", ISBN 978-960-05-0988-5
Δεκέμβριος, 1998: "Η ταυτότητα - Μυθιστόρημα", ISBN 978-960-05-0826-0
Ιανουάριος, 1996: "Η τέχνη του μυθιστορήματος - Δοκίμιο", ISBN 978-960-05-0048-6
Δεκέμβριος, 2002: "Ο Ιάκωβος κι ο αφέντης του - Φόρος τιμής στον Ντενί Ντιντερό σε τρεις πράξεις: Θεατρικό έργο", ISBN 978-960-05-1051-5

http://el.wikipedia.org/wiki/Μίλαν_Κούντερα

Ημέρα Γαστρονομικού Βιβλίου 1/4

Ημέρα Γαστρονομικού Βιβλίου

Η Ημέρα Γαστρονομικού Βιβλίου ή Φεστιβάλ Γαστρονομικού Βιβλίου γιορτάζεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής την 1η Απριλίου κάθε χρόνου, με αφορμή τη γέννηση την ημερομηνία αυτή του 1755 του Γάλλου δικηγόρου, δικαστικού και πολιτικού Ζαν Μπριγιά-Σαβαρέν (1755-1826), συγγραφέα του περίφημου οκτάτομου έργου περί γαστρονομίας «Η φυσιολογία της γεύσης ή μελέτη περί της υψηλής γαστρονομίας, έργο ιστορικό, θεωρητικό και για καθημερινή χρήση».
Η ιδέα ανήκε στην Αμερικανίδα βιβλιοθηκονόμο και συγγραφέα Τζούντιθ Χόφμπεργκ (1934-2009), την οποία υλοποίησε η Γαλλίδα καλλιτέχνιδα Μπεατρίς Κορόν το 2000.

ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ
Books2Eat.com

Αβδού - χωριό Ηρακλείου

Στον σύνδεσμο πηγή υπάρχει πρόγραμμα περιήγησης στο χωριό


Το πανέμορφο χωριό Αβδού βρίσκεται στην ενδοχώρα του Δήμου Χερρονήσου, σε ημιορεινή τοποθεσία, στους πρόποδες του όρους Σελένα και σε υψόμετρο 230 μέτρα. Απέχει 38 χλμ. ανατολικά της πόλης του Ηρακλείου και 15 χλμ. από το χωριό Χερσόνησος, στον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στο οροπέδιο Λασιθίου. Είναι χαρακτηρισμένο ως αγροτικός ορεινός οικισμός και βρίσκεται στη μέση του καταπράσινου κάμπου της Λαγκάδας. Σήμερα στο Αβδού κατοικούν μόνιμα περίπου 300 άνθρωποι. Οι κάτοικοι του ασχολούνται με τον αγροτικό και τον κτηνοτροφικό τομέα. Παράγει αρίστης ποιότητας λάδι, κρασί και κηπευτικά.

Το τοπωνύμιο «Αβδού» κατά την παράδοση προέρχεται από το όνομα του προφήτη Αβδιού, ναός του οποίου υπήρχε στη θέση Κοντάρια ή Λινές. Η παλαιότερη καταγεγραμμένη αναφορά στο τοπωνύμιο «Αβδού» απαντάται σε Ενετικό έγγραφο του 1381, όπου αναφέρει την περιοχή ως φεουδαρχικό κτήμα το οποίο ανήκε στον Michel Quirino. Το 1577 αναφέρεται από τον Fr. Barorri ως "Avdhu Apano" και "Αvdhu Cato". από τον Καστροφύλακα το 1583 ως "Αvdhu" με 253 κατοίκους και από τον Βασιλικάτα το 1630 ως "Avdu". Στην τουρκική απογραφή του 1671, αναφέρεται ως "Avdu" με 37 χαράτσια.

Είναι ένα ιστορικό χωριό με ρίζες στο Μινωικό πολιτισμό και υπάρχουν πολλά αρχαιολογικά ευρήματα της εποχής αυτής. Δεν είναι τυχαίος ο ισχυρισμός του Γάλλου καθηγητή και μεγάλου κρητολόγου Paul Faure ότι μία από τις εκατό μεγάλες πόλεις της Κρήτης (εκατόπολη κατά τον Όμηρο), τοποθετείται στην ευρύτερη περιοχή του Αβδού. Ο υπομινωϊκός (ανάγεται δηλ. περίπου εις τους χρόνους της καθόδου των Δωριέων) οικισμός Σπηλιαρίδια, τα δύο ιερά σπήλαια Αγίας Φωτεινής και Φανερωμένης καθώς και θεμέλια πρωτοχριστιανικών ναών και κτισμάτων σε διάφορα μέρη, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι από την αρχαιότητα υπήρχε συνεχής οικονομική και πολιτιστική άνθηση της περιοχής.

Το Αβδού είναι ένα χωριό που υπάρχουν αξιόλογα, ιστορικά μνημεία βυζαντινής τέχνης. Βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες βρίσκονται διάσπαρτες στην περιοχή και αποτελούν ανεκτίμητης αξίας μνημεία πολιτιστικής και καλλιτεχνικής κληρονομιάς. Η καμαροσκεπής εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου που σύμφωνα με ιστορική επιγραφή, κτίστηκε το 1445, διαθέτει πολύ ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες με ζωντανά χρώματα.

Η εκκλησία Παναγία η Παντάνασσα είναι μία καμαροσκεπής εκκλησία που χρονολογείται το 1600, βρίσκεται βυθισμένη στο πράσινο, στην πλαγιά ενός κατάφυτου λόφου, σε μικρή απόσταση, 300 περίπου μέτρων βορειοδυτικά του χωριού. Χαρακτηριστικό του ναού είναι το υπέρθυρο και εξαιρετικής τέχνης αγιοθύριδο, στην κόγχη του ιερού της εκκλησίας και το υπέρθυρο της εισόδου, από σκούρο μάρμαρο με ανάγλυφες τις προτομές του Χριστού μεταξύ της Θεομήτορος και του Ιωάννου Βαπτιστού.

Άλλες εκκλησίες είναι του Αγ. Αντωνίου με τοιχογραφίες που ανήκουν στο 13ο αιώνα και του Αγ. Γεωργίου με τοιχογραφίες του 14ου- 15ου αιώνα. Τέλος, αξιόλογος είναι και ο ημισπηλαιώδης ναός της Αγία Άννας που βρίσκεται σε ένα ειδυλλιακό τοπίο και σε υψόμετρο 700 μ. κοντά στο σπήλαιο της Αγίας Φωτεινής και η Παναγία η Κεραπαναγιά (Ζωοδόχος Πηγή) εκκλησία γνωστή από τις μεγάλες επαναστάσεις κατά τις οποίες συγκεντρώνονταν μυστικά οι οπλαρχηγοί και ορκίζονταν πίστη μπροστά στον ιερό αγώνα. Τα σπήλαια αυτά βρίσκονται στα νότια του Αβδού, στις πλαγιές του υψώματος «Λουλουδάκι», εκείνο της Αγίας Φωτεινής σε υψόμετρο 768μ. και εκείνο της Φανερωμένης σε υψόμετρο 770μ. Στο δεύτερο εντοπίστηκαν ευρήματα υστερομινωϊκής, ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής που μαρτυρούν την λατρευτική χρήση του σπηλαίου. Προχωρώντας με προορισμό το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη και της Αγίας Άννας ο επισκέπτης θα συναντήσει ένα τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, ένα δάσος με πρίνους, αζιλάκους και σφενδάμους. Το δάσος φθάνει στη θέση «Αλωνάκι», σε υψόμετρο περίπου 700 μ. όπου η θέα είναι πανοραμική στην ευρύτερη περιοχή.

Το πιο χαρακτηριστικό ίσως στοιχείο του χωριού, αυτό που παρατηρεί πρώτο ο επισκέπτης στα σοκάκια του χωριού, είναι οι παραδοσιακού ύφους, ξύλινες ταμπέλες και επιγραφές, που έχουν τοποθετηθεί σε σχεδόν όλα τα κτίσματα. Μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ιδέα οι ταμπέλες αυτές, που αποτυπώνουν την ιστορία του χωριού. Ενημερώνουν τον επισκέπτη για το τι κατάστημα ή άλλη εγκατάσταση υπήρχε εκεί, ποιος ήταν ο ιδιοκτήτης και με ποιο υποκοριστικό μπορεί να ήταν κοινά γνωστός.

Το Αβδού είναι γνωστό ως γενέτειρα του μεγάλου αρχαιολόγου Στέφανου Ξανθουδίδη (1864-1928), ο οποίος εκτός του αρχαιολογικού του έργου, άφησε σπουδαία εκλαϊκευμένη, έκδοση του "Ερωτόκριτου", καθώς και εκδόσεις του "Φορτουνάτου" και της "Ερωφίλης". Επίσης είναι γενέτειρα του Νικολάου Καγιαμπή, ο οποίος έδρασε κατά την Επανάσταση του 1821 και πολέμησε στο Μεσολόγγι και υπήρξε σημαιοφόρος του Καραϊσκάκη, καθώς επίσης και του Ιωάννη Νταφώτη, ο οποίος διακρίθηκε στην Επανάσταση του 1897. Για το λόγο αυτό, το Αβδού έχει αποκτήσει και την προσωνυμία Καπετανοχώρι.

Στο γραφικό Αβδού, παρά το μικρό του μέγεθος σε αριθμό κατοίκων, το καλοκαίρι σφύζει από ζωή λόγω των πολλών πολιτιστικών εκδηλώσεων στην πλατεία του χωριού που διοργανώνονται από τον δραστήριο πολιτιστικό του σύλλογο. Η παράδοση στο χωριό είναι πλούσια και παραμένει ζωντανή μέσα από την αναβίωση των παλαιών εθίμων που προσδίδουν μια μοναδική προβολή της Κρήτης στους επισκέπτες. Οι δε άνθρωποι είναι ευγενικοί, με φιλόξενη πάντα διάθεση.

http://landofexperiences.gr/el/travels/avdou-village/