Τρίτη, Αυγούστου 31, 2021

Πριγκίπισα Νταϊάνα (1 Ιουλίου 1961 – 31 Αυγούστου 1997)

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία. 



H Πριγκίπισα Νταϊάνα (1 Ιουλίου 1961 – 31 Αυγούστου 1997) επίσης γνωστή και ως Πριγκίπισα της Ουαλίας ή με το κοινό της όνομα Νταϊάνα Σπένσερ, υπήρξε η πρώτη σύζυγος του Πρίγκιπα Κάρολου, διαδόχου του θρόνου του Ηνωμένου Βασιλείου. Από τον γάμο τους απέκτησαν δύο γιους, τους Πρίγκιπες Γουίλιαμ και Χάρρυ. Ήταν κόρη του 8ου Κόμη Σπένσερ.

Από την στιγμή που η Νταϊάνα αρραβωνιάστηκε τον Πρίγκιπα Κάρολο, απέκτησε τεράστια φήμη ως προσωπικότητα, και προσέλκυε το ενδιαφέρον του τύπου κάθε είδους για την υπόλοιπη ζωή της. Έχασε την ζωή της σε αυτοκινητικό δυστύχημα που προκλήθηκε από αχαλίνωτη καταδίωξη δημοσιογράφων και φωτογράφων την 31η Αυγούστου 1997, στους δρόμους του Παρισίου. Τα πορίσματα για την διαλεύκανση των συνθηκών του δυστυχήματος, που δημοσιοποιήθηκαν τον Απρίλιο του 2008, επέρριψαν ευθύνες στους οδηγούς που είχαν εξαπολύσει την καταδίωξη αλλά και τον οδηγό του οχήματος της Νταϊάνα. 

 

Ρίτσαρντ Γκιρ (Richard Tiffany Gere, 31 Αυγούστου 1949)




Ο Ρίτσαρντ Γκιρ (Richard Tiffany Gere, 31 Αυγούστου 1949) είναι Αμερικανός ηθοποιός. Ξεκίνησε την υποκριτική τη δεκαετία του '70, παίζοντας ένα β' ρόλο στην ταινία Αναζητώντας τον Kύριο Γκούντμπαρ (Looking for Mr. Goodbar, 1977) και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Μέρες Ευτυχίας (Days of Heaven, 1978). Ήρθε στο προσκήνιο το 1980 με το ρόλο του στην ταινία Επάγγελμα: Ζιγκολό (American Gigolo) που τον καθίερωσε ως πρωταγωνιστή και σύμβολο του σεξ. Συνέχισε την καριέρα του πρωταγωνιστώντας σε πολλές επιτυχημένες ταινίες όπως Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν (An Officer and a Gentleman, 1982), Pretty Woman (1990) και Σικάγο (Chicago, 2002) για την οποία κέρδισε Χρυσή Σφαίρα α' ανδρικού ρόλου καθώς και Screen Actors Guild Award συνολικής ερμηνείας από καστ.

Πρώτα χρόνιαΟ Γκιρ γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια από τους Ντόρις Αν και Χόμερ Τζορτζ Γκιρ. Η μητέρα του ασχολούνταν με τα οικιακά και ο πατέρας του ήταν ασφαλιστής. Το 1967 τέλειωσε το λύκειο, όπου διέπρεψε στη γυμναστική και στη μουσική, παίζοντας τρομπέτα. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης με υποτροφία από τη γυμναστική, όπου σπούδασε φιλοσοφία, αλλά δεν αποφοίτησε καθώς τα παράτησε μετά από δύο χρόνια

Ἡ Ἱστορία τῆς Ἁγίας Ζώνης



Ἡ Ἱστορία τῆς Ἁγίας Ζώνης

Σύγγελης Κωνσταντῖνος

Στὶς 31 Αὐγούστου θὰ ἑορτάσουμε καὶ φέτος τὴν Κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Θεοτόκου. Ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ ἱερὸ κειμήλιο ποὺ σχετίζεται μὲ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου καὶ διασῴζεται μέχρι σήμερα στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Βατοπαιδίου στὸ Ἅγιο Ὅρος, στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος τὴν ὕφανε ἀπὸ τρίχες καμήλας.

Οἱ πληροφορίες γιὰ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου εἶναι λιγοστὲς καὶ προέρχονται ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἀπὸ τὴν παράδοση ποὺ διασώθηκε ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς ἀκόμη χρόνους. Ἡ Θεοτόκος μέχρι τὴν Κοίμησή της παρέμεινε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἦταν μέλος τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Τὴ φροντίδα τῆς εἶχε ἀναλάβει ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Κυρίου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης.

Οἱ τελευταῖες στιγμὲς τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς εἶναι θαυμαστὲς καὶ συγκινητικές. Κοντὰ τῆς βρέθηκαν οἱ Ἀπόστολοι οἱ ὁποῖοι ἔφτασαν ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης στὰ Ἱεροσόλυμα μὲ τρόπο θαυμαστό, «ἐπὶ νεφελῶν» . Καὶ τότε, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐμφανίστηκε θριαμβευτικὰ «ἐπὶ νεφελῶν», μὲ τὴ συνοδεία πλήθους ἀγγέλων. Ἡ Θεοτόκος προσευχήθηκε στὸν Υἱό της, παρηγόρησε τοὺς Ἀποστόλους καὶ ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ εἶναι πάντα κοντὰ στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ μεσιτεύει στὸν Υἱό της καὶ παρέδωσε τὴν πανάμωμη ψυχή της στὸν Κύριο.

Οἱ Ἀπόστολοι ἐναπόθεσαν τὴν Ἁγία Σορὸ τῆς Θεοτόκου σὲ «καινὸν μνημεῖον» στὴ Γεθσημανή. Ἐκεῖ ἡ Ἁγία Ἑλένη ἀργότερα ἔκτισε τὸ ναὸ τῆς Κοιμήσεως. Τρεῖς μέρες μετὰ τὴν κοίμηση κατέβηκε ὁ Κύριος μὲ τὴ συνοδεία τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ καὶ πλήθους ἀγγέλων. Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ μὲ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου παρέλαβε τὴν Ἁγία Σορὸ τῆς Θεοτόκου καὶ ὅλοι μαζὶ ἀνῆλθαν στοὺς οὐρανούς. Ἡ θαυμαστὴ Μετάσταση τῆς Θεομήτορος εἶχε συντελεστεῖ. Τὸ ἱερὸ Σῶμα τῆς ἐνώθηκε πάλι μὲ τὴν ἁγνὴ ψυχή της.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμὰς ἦταν ὁ μόνος ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ποὺ εἶδε τὴ θαυμαστὴ Μετάσταση τῆς Θεοτόκου. Δὲν εἶχε μπορέσει νὰ παρευρεθεῖ στὴν κηδεία τῆς εὐρισκόμενος στὶς Ἰνδίες. Ἐκεῖ, μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, καὶ ἐνῷ τελοῦσε τὴ Θεία Λειτουργία, βρέθηκε στὴ Γεθσημανὴ μὲ θαυμαστὸ τρόπο καὶ εἶδε ὅλα ὅσα συνέβησαν. Τότε παρακάλεσε τὴν Παναγία νὰ τοῦ δώσει γιὰ εὐλογία τὴ Ζώνη της. Καὶ ἐκείνη, καθὼς ἀνέβαινε στοὺς οὐρανούς, τοῦ ἔριξε τὸ Ἱερὸ κειμήλιο «πρὸς δόξαν ἀκήρατον, ἀνερχομένη Ἁγνή, χειρί σου δεδώρησαι τῷ ἀποστόλῳ Θωμὰ τὴν πάνσεπτον Ζώνην σου» ψάλλουμε στὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῆς Καταθέσεως τῆς Τιμίας Ζώνης.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμὰς στὴ συνέχεια πληροφόρησε καὶ τοὺς ὑπόλοιπους Ἀποστόλους γιὰ τὰ θαυμαστὰ αὐτὰ γεγονότα καὶ τοὺς ἔδειξε τὴν Ἁγία Ζώνη τῆς Παναγίας. Ἐκεῖνοι δοξολόγησαν τὸν Θεὸ καὶ τοῦ ζήτησαν νὰ τοὺς εὐλογήσει, καθὼς ἦταν ὁ μόνος ποὺ ἀξιώθηκε νὰ δεῖ τὴν ἔνδοξη Μετάσταση τῆς Θεοτόκου.

Τὴ διαφύλαξη τῆς Ἁγίας Ζώνης ἀνέλαβαν δύο φτωχὲς καὶ εὐσεβεῖς γυναῖκες στὰ Ἱεροσόλυμα, οἱ ὁποῖες φρόντιζαν τὴ Θεοτόκο. Παρέλαβαν μὲ εὐλάβεια τὸ ἱερὸ κειμήλιο καὶ ἀπὸ τότε τὸ ἔργο τῆς διαφύλαξής του συνέχιζε ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ μία εὐλαβὴς παρθένος καταγόμενη ἀπὸ τὴν οἰκογένεια αὐτή.

Ἡ ἀνακομιδὴ τῆς Τιμίας Ζώνης καὶ ἡ μεταφορά της στὴν Κωνσταντινούπολη ἔγινε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἀρκάδιο (395-408). Ἡ ὑποδοχὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου στὴ Βασιλεύουσα ἦταν λαμπρότατη. Ὁ αὐτοκράτορας κατέθεσε τὴν Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου σὲ λειψανοθήκη ποὺ ὀνόμασε «ἁγίαν σορόν» . Ἡ κατάθεση ἔγινε στὶς 31 Αὐγούστου, τελευταία μέρα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Στὴν πόλη τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, τῆς ὁποίας Ὑπέρμαχος Στρατηγὸς καὶ Προστάτις ἦταν ἡ Θεοτόκος, θὰ φυλασσόταν πλέον ἡ Ἁγία Ζώνη τῆς Θεομήτορος.

Ἡ κόρη τοῦ Ἀρκάδιου, ἡ αὐτοκράτειρα Πουλχερία, ἀνήγειρε λαμπρὸ ναὸ πρὸς τιμὴ τῆς Παναγίας, τὸν περίφημο ναὸ τῆς Θεοτόκου τῶν Χαλκοπρατείων. (Χαλκοπράτεια ὀνομαζόταν ἡ συνοικία ὅπου κτίστηκε ὁ ναός• τὸ ὄνομά της ἡ συνοικία τὸ ἔλαβε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκεῖ πρὶν κατασκευάζονταν καὶ πωλοῦνταν χάλκινα ἀντικείμενα). Στὸ ναὸ αὐτὸ ἡ αὐτοκράτειρα κατέθεσε τὴν Ἁγία Ζώνη τῆς Παναγίας. Ἡ ἴδια μάλιστα ἡ Πουλχερία κέντησε μὲ χρυσὴ κλωστὴ τὴν Τιμία Ζώνη διακοσμώντας τὴν. Ἡ χρυσὴ αὐτὴ κλωστὴ εἶναι εὐδιάκριτη καὶ σήμερα στὸ τμῆμα ποὺ φυλάσσεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου.

Ὁ αὐτοκράτορας Ἰουστίνος Β καὶ ἡ σύζυγός του Σοφία ἀνακαίνισαν τὸν ἱερὸ ναὸ τῶν Χαλκοπρατείων καὶ ἀνήγειραν ἐκεῖ καὶ τὸ παρεκκλήσιο τῆς Ἁγίας Σοροῦ• ἐκεῖ, μέσα σὲ λειψανοθήκη καὶ πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα, φυλασσόταν ἡ Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου.

Πλῆθος πιστῶν συνέρρεαν γιὰ νὰ τὴν προσκυνήσουν μὲ εὐλάβεια ζητώντας ἀπὸ τὴν Παναγία νὰ μεσιτεύσει μὲ τὶς πρεσβεῖες της στὸν Κύριο. Πλῆθος θαυμάτων ἐπιτέλεσε ἡ Τιμία Ζώνη. Ἄνθρωποι δυστυχισμένοι καὶ πονεμένοι βρῆκαν λύτρωση μὲ τὴ θαυματουργὴ δύναμη τοῦ ἁγίου λειψάνου. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὑμνήθηκε ἀπὸ φημισμένους ἀνθρώπους τῆς ἐποχής• μὲ τὴ χάρη τῆς Παναγίας καθαγιάζει τοὺς πιστοὺς ποὺ προσέρχονται εὐλαβικὰ γιὰ νὰ τὸ προσκυνήσουν• τοὺς ἀνυψώνει ἀπὸ τὴ φθορά, τοὺς ἀπαλλάσσει ἀπὸ ἀσθένειες καὶ θλίψεις.

Στὴ συνέχεια ἡ Ἁγία Ζώνη τεμαχίστηκε καὶ τεμάχιά της μεταφέρθηκαν σὲ διάφορους ναοὺς τῆς Κωνσταντινούπολης. Μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους τὸ 1204, κάποια τεμάχια ἁρπάχτηκαν ἀπὸ τοὺς βάρβαρους καὶ ἀπολίτιστους κατακτητὲς καὶ μεταφέρθηκαν στὴ Δύση. Ἕνα μέρος ὅμως διασώθηκε καὶ παρέμεινε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πόλης ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ Ἡ Παλαιολόγο. Φυλασσόταν στὸν ἱερὸ ναὸ τῆς Θεοτόκου τῶν Βλαχερνῶν. Ἡ τελευταία ἀναφορὰ γιὰ τὸ ἅγιο λείψανο εἶναι ἑνὸς ἀνώνυμου Ρώσου προσκυνητῆ στὴν Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 1424 καὶ 1453.

Μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1453, εἶναι ἄγνωστο τί ἀπέγινε τὸ ὑπόλοιπο μέρος τῆς Ἁγίας Ζώνης στὴ συνέχεια. Ἔτσι τὸ μοναδικὸ σωζόμενο τμῆμα εἶναι αὐτὸ ποὺ φυλάσσεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου• μὲ ἐξαιρετικὰ περιπετειώδη τρόπο ἔφτασε ἐκεῖ.



Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος εἶχε κατασκευάσει ἕναν χρυσὸ σταυρὸ γιὰ νὰ τὸν προστατεύει στὶς ἐκστρατεῖες. Στὴ μέση του σταυροῦ εἶχε τοποθετηθεῖ τεμάχιο Τιμίου Ξύλου• ὁ σταυρὸς ἔφερε ἐπίσης θῆκες μὲ ἅγια λείψανα Μαρτύρων, καὶ ἕνα τεμάχιο τῆς Τιμίας Ζώνης. Ὅλοι οἱ βυζαντινοὶ αὐτοκράτορες ἔπαιρναν αὐτὸν τὸν σταυρὸ στὶς ἐκστρατεῖες. Τὸ ἴδιο ἔπραξε καὶ ὁ αὐτοκράτορας Ἰσαάκιος Β Ἄγγελος (1185-1195) σὲ μία ἐκστρατεία ἐναντίον τοῦ ἡγεμόνα τῶν Βουλγάρων Ἀσᾶν. Νικήθηκε ὅμως καὶ μέσα στὸν πανικὸ ἕνας ἱερέας τὸν πέταξε στὸ ποτάμι γιὰ νὰ μὴν τὸν βεβηλώσουν οἱ ἐχθροί. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς μέρες ὅμως οἱ Βούλγαροι τὸν βρήκαν• ἔτσι πέρασε στὰ χέρια τοῦ Ἀσᾶν.

Οἱ Βούλγαροι ἡγεμόνες μιμούμενοι τοὺς Βυζαντινοὺς αὐτοκράτορες ἔπαιρναν μαζί τους στὶς ἐκστρατεῖες τὸ σταυρό. Σὲ μία μάχη ὅμως ἐναντίον τῶν Σέρβων ὁ βουλγαρικὸς στρατὸς νικήθηκε ἀπὸ τὸν Σέρβο ἡγεμόνα Λάζαρο (1371-1389). Ὁ Λάζαρος ἀργότερα δώρισε τὸ σταυρὸ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου μαζὶ μὲ τὸ τεμάχιο τῆς Τιμίας Ζώνης.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς διασῴζουν καὶ μία παράδοση σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου ἀφιερώθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἰωάννη ΣΤ Καντακουζηνὸ (1341-1354), ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια παραιτήθηκε ἀπὸ τὸ ἀξίωμα, ἐκάρη μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Ἰωάσαφ καὶ μόνασε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου.
Τὰ θαύματα ποὺ πραγματοποίησε καὶ πραγματοποιεῖ ἡ Τιμία Ζώνη εἶναι πολλά. Βοηθᾷ εἰδικὰ τὶς στεῖρες γυναῖκες νὰ ἀποκτήσουν παιδί. Ἂν ζητήσουν μὲ εὐλάβεια τὴ βοήθειά της Παναγίας, τοὺς δίδεται τεμάχιο κορδέλας ποὺ ἔχει εὐλογηθεῖ στὴν λειψανοθήκη τῆς Ἁγίας Ζώνης• ἂν ἔχουν πίστη, καθίστανται ἔγκυες. 

http://anavaseis.blogspot.com/2011/08/blog-post_5538.html

Σήμερα 31/8 ... Ανάμνησις της καταθέσεως της Αγίας Ζώνης της υπεραγίας Θεοτόκου, Των εν Νικομηδεία αγίων Μαρτύρων

μαργαρίτα  κ χαμόμηλο (φ.Μ.Κυμάκη)
μαργαρίτα  κ χαμόμηλο (φ.Μ.Κυμάκη)

 Ανάμνησις της καταθέσεως της Αγίας Ζώνης της υπεραγίας Θεοτόκου, 

Των εν Νικομηδεία αγίων Μαρτύρων

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Δευτέρα, Αυγούστου 30, 2021

Σκέψη, καρδιά και συναίσθημα



πηγή : http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/02/blog-post_25.html#.UD-uJSLlQyk

Σκέψη, καρδιά και συναίσθημα - Αγάπη με όρους και όρια

Το συναίσθημα δημιουργείται από δύο ιογενείς φορείς. Ο ένας είναι ο γονιδιακός και ο άλλος ο εγκεφαλικός. (Ιπποκράτης).
Το υγρό στοιχείο εμπεριέχει και μεταφέρει πληροφορίες. Η επικοινωνία της καρδίας μετά του εγκεφάλου γίνεται μέσω της ροής του αίματος, μεταφέροντας έτσι και πληροφορίες από το γνωστικό πεδίο του εγκεφάλου προς την καρδία και από το γνωστικό πεδίο της καρδίας, που λέγεται γονιδιακό πεδίο, προς τον εγκέφαλο. Το γνωστικό πεδίο του εγκεφάλου το επεξεργάζεται η σκέψη παράγοντας λογικές. Το γονιδιακό πεδίο της καρδίας το επεξεργάζεται το αίσθημα και παράγει συναισθήματα. Οι πληροφορίες των πεδίων αυτών αλληλοεπηρεάζονται. Έτσι ενώ η διαταραχή που επιφέρουν τα συναισθήματα και οι λογικές στο υγρό στοιχείο του ανθρώπου θα έπρεπε να δημιουργεί ανισορροπία στην οντότητα, η σκέψη και το αίσθημα ρίχνουν στη ζυγαριά της ισορροπίας τη λογική και το συναίσθημα και προσπαθούν να τα ισορροπούν. Διότι ούτε η σκέψη ούτε το αίσθημα θέλουν να έρθουν σε σύγκρουση. Μετά από μια τέτοια σύγκρουση θα αποκαλυπτόταν η νόηση η οποία εμπεριέχει την ισορροπία της συνείδησης της καρδίας με τη συνείδηση του πνεύματος.


Η καρδία ελέγχει το αίσθημα και τα συναισθήματα βάσει της συνείδησης που διέπεται από τους νόμους του ευσυνειδήτου και ο εγκέφαλος ελέγχει τις σκέψεις και τις λογικές βάσει της νόησης που προέρχεται από τον νου και διέπεται από τη συνείδηση του πνεύματος. Αντί αυτού οι πληροφορίες στα γνωστικά πεδία επεξεργαζόμενες από τον εγκέφαλο μέσω της σκέψης και από την καρδία μέσω του αισθήματος, επιβαρύνονται με υποκειμενικές πληροφορίες, δηλαδή συναισθήματα και λογικές, οι οποίες αυξάνουν την πυκνότητα του αίματος. Τότε απαιτείται μεγαλύτερη ενέργεια για την μεταφορά αυτών των πληροφοριών από την καρδία στον εγκέφαλο ή από τον εγκέφαλο στην καρδία.


Τα συναισθήματα και οι λογικές δικαιολογούν τα λάθη του αισθήματος και της σκέψης για να τους δώσουν το δικαίωμα να συνεχίσουν να σκέφτονται και να αισθάνονται, ξεγελώντας έτσι και την καρδία και τον εγκέφαλο. Το λογικό συναίσθημα είναι αυτό που θέλει να καταπραΰνει την καρδία και η συναισθηματική λογική αυτή που θέλει να καταπραΰνει τον εγκέφαλο. Η λογική όμως δεν έχει συναίσθημα ούτε το συναίσθημα λογική, γι’ αυτό και δεν μπορεί το καθένα από αυτά να διοικήσει μόνο του την οντότητα.


Έτσι υπεύθυνη για τα συναισθήματα είναι πρώτα η σκέψη που συμπυκνώνει την πληροφορία και την κάνει ενέργεια προς την καρδία ή αποκωδικοποιεί την πληροφορία από την καρδία με βάση το γνωστικό πεδίο του εγκεφάλου. Δεύτερον υπεύθυνη είναι η καρδία, η οποία δεν αποκωδικοποιεί την πληροφορία από τον εγκέφαλο με το ευσυνείδητο της ψυχής, ούτε στέλνει πληροφορίες με βάση αυτό. Αμυνόμενη απέναντι στον εγκέφαλο εναποθέτει τις πληροφορίες που λαμβάνει στο ασυνείδητο της ψυχής και αρχίζει την γρήγορη ή αργή λειτουργία της για να δείξει στον εγκέφαλο ότι και αυτή έχει την δύναμη. Χωρίς την εισροή της πληροφορίας στο ασυνείδητο, δεν μπορεί να προκαλέσει αργή ή γρήγορη ροή.


Τα εκ του εγκεφάλου συναισθήματα που δημιουργούνται από τις σκέψεις, αφορούν τα υλικά και θεραπεύονται εύκολα με κάποιο άλλο αντίστοιχο υλικό. Π.χ. Αν χάσω ένα αγαπημένο μου αντικείμενο μεγάλης ‘συναισθηματικής αξίας’, θα στεναχωρηθώ. Όμως αν μου δώσει κάποιος ένα ομορφότερο ή πολυτιμότερο αντικείμενο από αυτό, εύκολα θα ξεχάσω την απώλειά του.


Ο άνθρωπος συλλαμβάνεται και γεννιέται από υλικά στοιχεία, γι’ αυτό και η επιρροή των γονιδίων είναι πολύ ισχυρή στο σώμα του. Η μοναδικότητα όμως του κάθε ανθρώπου ξεκινά από τη στιγμή που η ψυχή εισέρχεται στο σώμα του εμβρύου με την πρώτη του ανάσα. Έτσι παρά την γονιδιακή ομοιότητα δύο ανθρώπων, η προσωπικότητα κι ο χαρακτήρας τους, όπως λέμε, είναι διαφορετικά. Αυτό συμβαίνει διότι γίνεται διαφορετικός χειρισμός των ίδιων γονιδίων από το πνεύμα του καθενός, όπως υπάρχει και διαφοροποίηση της σχέσης της ψυχής του καθενός με την καρδία του. Αναλόγως με την ισχύ του πνεύματος υπάρχει και η ανάλογη φώτιση στα γονίδια στο σώμα και αναλόγως με το ψυχικό σθένος, εκφράζεται η συνείδηση της ψυχής μέσω της καρδίας. Λόγω λοιπόν του ότι ο εγκέφαλος των ανθρώπων έχει αποδειχτεί ισχυρότερος του πνεύματος, λόγω της υλικής του υπόστασης, έχει καταστήσει το πνεύμα αμέτοχο στη διαχείριση της δύναμης των γονιδίων. Έτσι η αύξηση της πίεσης της δύναμης αυτής στο σώμα δημιούργησε στον άνθρωπο την γονιδιακή ίωση. Από τότε ο άνθρωπος γεννιέται με την γονιδιακή ίωση στο αίμα του, γι’ αυτό και τα συναισθήματα ερεθίζουν την καρδία μέσω της συγγένειας εξ αίματος.


Τα γονιδιακά συναισθήματα σχετίζονται με το σώμα και τις συγγένειες αυτού και δεν αντικαθιστούνται με κάποιο άλλο συναίσθημα. Π.χ. αν μου κόψουν το ένα χέρι και μου δώσουν χρήματα για να με κάνουν να νιώσω καλύτερα, δεν μπορούν να μου αναπληρώσουν την απώλεια του χεριού μου. Το ίδιο κι όταν χάσω έναν δικό μου άνθρωπο. Δεν είναι μόνο η καρδία που πονά με το συναίσθημα, αλλά λέμε και ‘πονά η ψυχή μου’, αναγνωρίζοντας ότι ο πόνος του συναισθήματος πάει πιο βαθειά και μόνο από εκεί (ασυνείδητο) μπορεί να θεραπευθεί.

Τα γονιδιακά συναισθήματα επηρεάζουν και τη σκέψη αλλά και τις πράξεις του εγκεφάλου. Έτσι όταν ακούσουμε ότι πέθανε ένα παιδί, μπορεί να μας δημιουργηθεί ένα προσωρινό στενάχωρο συναίσθημα, αλλά δεν επηρεάζει την καρδία μας τόσο όσο αν ήταν συγγενής μας. Π.χ. σκοτώνει κάποιος νέος έναν άλλο άνθρωπο. Στους συγγενείς του θύτη το γονιδιακό συναίσθημα απέναντι στο συγγενή τους που θα πάει φυλακή είναι ισχυρότερο από το εξ εγκεφάλου συναίσθημα ότι πέθανε κάποιος άνθρωπος. Στους συγγενείς του θύματος υπερισχύει το γονιδιακό συναίσθημα ότι χάθηκε ο άνθρωπός τους. Ακόμη κι αν αποδοθεί η δικαιοσύνη, ούτε των μεν ούτε των δε το γονιδιακό συναίσθημα θα αποκατασταθεί ή θα θεραπευθεί.

Τα γονιδιακά συναισθήματα που έχουμε απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους τα φέρουμε σε όλη μας τη ζωή και καθορίζουν τον χαρακτήρα μας. Π.χ. αν η μητέρα μου κάνει μια συγκεκριμένη πράξη που με ενοχλεί και λόγω αυτής της πράξης την θεωρώ ανόητη, όποιον άλλο δω να κάνει αυτήν την πράξη, ακόμη και να μην τον ξέρω, θα τον θεωρήσω αυτόματα ανόητο. Το ίδιο και αν αγαπώ ένα χαρακτηριστικό της μητέρας μου και δω κάποιον άλλον να το έχει, αυτόματα τον συμπαθώ. Το μόνο γονιδιακό συναίσθημα που μπορεί να αλλοιωθεί είναι αυτό που δημιουργείται από τους θετούς γονείς στο παιδί. Το παιδί όσο δεν γνωρίζει τους βιολογικούς του γονείς δημιουργεί ένα εικονικό γονιδιακό συναίσθημα ως προς τους θετούς γονείς του.

Όλες αυτές οι επιπτώσεις του γονιδιακού συναισθήματος μπορούν να τυφλώσουν έναν άνθρωπο και να τον βγάλουν από το δρόμο του. Μεγάλη δύναμη έχει το συναίσθημα σαν πυξίδα στη ζωή του ανθρώπου. Π.χ. ένας άντρας που έχει αδυναμία στη μητέρα του παντρεύεται με μια γυναίκα που αγαπά. γυναίκα του, μετά από καιρό, του αναφέρει ένα ελάττωμα της μητέρας του. Τσακωμός στο ζευγάρι. Ύστερα του αναφέρει και δεύτερο και τρίτο. Το ζευγάρι οδηγείται στον χωρισμό. Όταν η μάνα ταυτίσει το συναίσθημά της με την κόρη είναι δύο συναισθήματα μαζί. Όταν η μάνα ταυτίσει το συναίσθημα της με το γιο, είναι δύο συναισθήματα και λογική μαζί. Η λογική μπορεί να καλύψει το συναίσθημα το προερχόμενο από τον εγκέφαλο, αλλά δεν μπορεί να ισορροπήσει με το γονιδιακό. Αυτή που μπορεί να το ισορροπήσει είναι η λευκή λογική (νόηση).

Η Ζωή φέρει Φως και Ύδωρ από τον Δημιουργό της. Η αρμονικότητα αυτής έγκειται στο όργανο το οποίο φροντίζει την καθαρότητα του Φωτός και του Ύδατος. Τα γονίδια (DNA) του ανθρώπου φέρουν Φως και Ύδωρ. Επειδή το όργανο διαχείρισης της ζωής των ανθρώπων είναι ο εγκέφαλος και δεν έχει την γνώση να διαχειριστεί το Φως και το Ύδωρ, δημιουργεί ασθένειες στο σώμα, σωματοποιώντας τα συναισθήματα τα οποία αφαιρούν το Φως και το Ύδωρ από τα γονίδια. Μεταλλάσσει έτσι τα κύτταρα από φωσφορούχα σε σαρκοφάγα. Αυτό το οποίο πραγματικά είναι φτιαγμένο από τον Δημιουργό να διαχειρίζεται το DNA του ανθρώπου είναι το πνεύμα. Το πνεύμα έχει την γνώση του Φωτός και του Ύδατος και όταν είναι διαχειριστής μπορεί να θεραπεύσει κάθε ασθένεια, επαναφέροντας τα κύτταρα στην πρωτογενή τους κατάσταση με την αναπλήρωση του Φωτός και του Ύδατος. Αυτό μόνο μπορεί να θεραπεύσει τη γονιδιακή ίωση των ανθρώπων. Διότι η γονιδιακή σχέση των ανθρώπων δόθηκε εξ αρχής για εξέλιξη, ώστε να δημιουργηθούν κοινωνίες και να μην προσομοιάζουν οι άνθρωποι με τα ζώα, δηλαδή να μη λειτουργούν εξ ενστίκτου.


Ο Κύριος με τις αμαρτίες που πήρε, μας πήρε τα γονιδιακά και τα εκ του εγκεφάλου συναισθήματα και δίδαξε τον τρόπο να έχουμε καθαρά αισθήματα, θέλοντας να αποκαλύψει τη συνείδηση μας: «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν». Ο Ίδιος το έκανε πράξη με το Έργο Του, το οποίο ξεκίνησε με την Βάπτιση Του, όπου μέσω του Αγιασμένου Ύδατος εισήλθε η Φώτιση στο Πνεύμα Αυτού.

Τα συναισθήματα είναι σαν νήματα. Αν κάποιος πιάσει την άκρη τους σε τραβάει εκεί που θέλει. (Αριστοτέλης 1-8-2008)
Η ‘θεραπεία’ των συναισθηματικών διαταραχών γίνεται σήμερα μέσω των ‘ψυχοφαρμάκων’. Αν δούμε την ανάλυση της λέξης ως το ‘φάρμακο της ψυχής’ είναι σαν να έχουμε ουσιαστικά αποδεχτεί ότι μόνο η δύναμη της ψυχής μπορεί να θεραπεύσει το συναίσθημα. Δίδονται ηρεμιστικά για να ηρεμίσουν τη σκέψη, διότι όσο αυτή λειτουργεί δε μπορεί να δώσει λύση. Μια άλλη διέξοδος για πολλούς νέους, ώστε να βγουν από το συναισθηματικό αδιέξοδο είναι να πάρουν ναρκωτικά. Το συναισθηματικό αδιέξοδο οδηγεί στο ναρκωτικό αδιέξοδο. Αυτά τα παιδιά, ενώ πιστεύουν πιο εύκολα στον Κύριο, χάνουν την πίστη τους προς τους ανθρώπους, βλέποντας να Τον σταυρώνουν καθημερινά οι πνευματικοί ηγέτες των ανθρώπων. Γι’ αυτό και τα παιδιά αυτά θεωρούν ότι είναι μόνα τους και ότι κανείς δεν τα αγαπά. Η άλλη ζωή που προσπαθούν να βρουν μέσα από τις ουσίες μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν βρουν την Αγάπη μέσα τους.

Μεγάλη δύναμη έχει το συναίσθημα της κοινωνίας των ανθρώπων. Το κατευθυνόμενο συναίσθημα παράγεται από την επιρροή εξωτερικών ερεθισμάτων. (Διδάσκαλος Σωκράτης 12-8-2010) Σήμερα προβάλλονται όλο και περισσότερες εικόνες και ειδήσεις που πλήττουν συνεχώς το συναίσθημα μας, με σκοπό να φτάσουν να νεκρώσουν το εξ εγκεφάλου συναίσθημα, ώστε ο άνθρωπος να μην πονά και γι’ αυτό να μη διαμαρτύρεται. Επιτυγχάνεται λοιπόν ο έλεγχος των συνειδήσεων μέσω μετάλλαξης των συναισθημάτων σε δικαιολογίες της σκέψης. Η λανθασμένη γνώση που λαμβάνουμε έρχεται στη σκέψη και αυτή καταλαγιάζει το συναίσθημα που μας προκαλούν. Παραδείγματος χάριν, στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας γίνεται πόλεμος εναντίον ενός λαού, ο οποίος θεωρείται ως τρομοκράτης, κι εμείς παρακολουθούμε τις εικόνες αυτές σωπαίνοντας το συναίσθημα που μας προκαλούν με τη δικαιολογία της σκέψης ότι: «Είναι για το καλό! Για να μην κινδυνέψουμε κι εμείς!». Όταν μας δείχνουν κάτι κακό λέμε ‘μακριά από μας’. Όμως όσο υπάρχει το κακό, να μην ξεχνάμε ότι θα έρθει η στιγμή που θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Μόνο εάν θιχτεί γονιδιακό συναίσθημα, ο άνθρωπος επαναστατεί, δικαίως ή αδίκως. Έτσι χρησιμοποιείται το συναίσθημα των ανθρώπων ώστε να χειραγωγηθούν προς τα εκεί που θέλουν οι δημαγωγοί. Ενώνοντας μειοψηφίες δημιουργούν πλειοψηφίες τις οποίες στρέφουν ενάντια σε άλλες μειοψηφίες προκειμένου να περάσουν νομοθεσίες και μέτρα τα οποία πλήττουν ουσιαστικά όλους. Η σκέψη των ανθρώπων δεν αντιδρά λόγω φόβου και μένει στην αναμονή.

Ο τρόπος για να το αντιμετωπίσουμε πραγματικά είναι ν’ ακολουθήσουμε τη Διδασκαλία του Κυρίου και να γνωρίσουμε τα γονιδιακά και εξ εγκεφάλου συναισθήματα και να απαλλαχτούμε από αυτά, βγάζοντας το συν- από τα συναισθήματά μας. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα νοιαζόμαστε για την οικογένειά μας, αλλά ότι δε θα νοιαζόμαστε μόνο για την οικογένειά μας. Δε γινόμαστε αναίσθητοι, διότι ‘αναίσθητος’ δεν είναι αυτός που δεν έχει συναισθήματα, αλλά αυτός που δεν έχει αισθήματα. Και ας μην ξεχνάμε ότι στη Γη η συγγένεια είναι γονιδιακή, ενώ στον Ουρανό είναι ψυχοπνευματική. Ποια από τις δύο σχέσεις διαρκεί πιο πολύ; Ποια μένει αιώνια;
Οι όροι των σκέψεων διαφοροποιούν τα όρια των συναισθημάτων και τα όρια των συναισθημάτων διαφοροποιούν τους όρους της σκέψης. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 24-3-2010)
Το συναίσθημα δημιουργείται απ’ την προσαύξηση ή την μείωση της ενέργειας των εννοιών. (Άγιος Δημήτριος 7-2-2010)
Όταν υπάρχει καθαρό αίσθημα από την καρδιά μέσω του ευσυνειδήτου, είναι καθαρές και οι έννοιες. Η διαταραχή της ισορροπίας της ενέργειας των εννοιών προκαλείται από τα όρια που θέτουν σ’ αυτές τα συναισθήματα και τους όρους που θέτουν οι σκέψεις. Όταν υπερισχύει η σκέψη έναντι του συναισθήματος, ή το συναίσθημα έναντι της σκέψης, δημιουργείται είτε αύξηση είτε αφαίρεση της ενέργειας της έννοιας, αλλοιώνοντας έτσι την ποιότητά της. Παραδείγματος χάριν, μου απαγορεύει κάποιος να κάνω κάτι κι εγώ του απαντώ ότι είμαι ελεύθερος να κάνω ό,τι θέλω εγώ. Στην περίπτωση αυτή προσθέτω στην ενέργεια της έννοιας ‘ελευθερία’ την ενέργεια του εγωισμού και δημιουργώ το συναίσθημα της ελευθερίας μου. Άλλο παράδειγμα είναι όταν μου λέει κάποιος ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη για κάποιο θέμα κι εγώ απαντώ ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη πουθενά κι ότι όλα είναι άδικα. Μειώνω τότε την ενέργεια της δικαιοσύνης υποβιβάζοντας την και δημιουργώ το συναίσθημα του αδίκου. Επίσης όταν πεθάνει κάποιος συγγενής και δεν μου κληροδοτήσει τίποτα, μειώνεται η αγάπη μου γι’ αυτόν γιατί σκέφτομαι ότι δε μου άφησε τίποτα, ενώ αν μου άφηνε θα τον αγαπούσα περισσότερο. Στις περιπτώσεις αυτές υπερισχύει η σκέψη έναντι του συναισθήματος και το διαφοροποιεί. Αντίθετα όταν πεθάνει ένας αγαπημένος μου συγγενής και δεν μου αφήσει περιουσία, λόγω του ότι ήταν ο αγαπημένος μου, κατεβάζω τους όρους της σκέψης ότι θα έπρεπε να μου αφήσει και τον δικαιολογώ. Τότε το όριο του συναισθήματος υπερισχύει των όρων που έθεσε η σκέψη στην αγάπη. Οι καθαρές έννοιες δε σχετίζονται με τα συναισθήματα. Η ισορροπημένη έννοια της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αγάπης θα μας έδινε το αίσθημα της ελευθερίας, το αίσθημα της δικαιοσύνης και το αίσθημα της αγάπης αντίστοιχα. Όταν αφήνομαι στα αισθήματα, δηλαδή αφήνω στην άκρη τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, τότε ενεργώ με τη δύναμη των εννοιών μέσω του νοός.
Όταν βάζεις το συναίσθημα στο λόγο είναι σαν να σου κάνουν δώρο ένα ανθισμένο φυτό κι εσύ να το ουρείς αντί να το ποτίζεις. (Διδάσκαλος Σωκράτης)
Το συναίσθημα δεν έχει νόημα να το περιορίσεις ή να το ελέγξεις, πρέπει να το γνωρίσεις, όπως και τη λογική. (Μαχάτμα Γκάντι)

Αν περιορίσεις ή ελέγξεις το συναίσθημα θα αναπτύξεις τη λογική. Αν το γνωρίσεις, η σκέψη θα επιτρέψει στον νου να επενεργήσει και να φέρει στην οντότητα την πραότητα, δηλαδή τη γνώση του χειρισμού της αυξομείωσης του αισθήματος. Τότε το αίσθημα δεν γίνεται συναίσθημα ώστε να επεμβαίνει στη λογική και να την αναγκάζει να ενεργήσει για να προσπαθήσει να το ισορροπήσει.

Το συναίσθημα είναι σαν το λάστιχο, έχει κάποια όρια μετά από τα οποία σπάει. Αν δεν το τεντώνεις καθόλου, αλλά το χρησιμοποιείς σαν λάστιχο σε φυσιολογικά πλαίσια, είναι ωφέλιμο. Αν αυξομειώνεις συνέχεια και κατά πολύ το τέντωμα χάνει τις ιδιότητες του λάστιχου.

Η καρδιά τροφοδοτεί τον εγκέφαλο για να ζήσει και ο εγκέφαλος τροφοδοτεί τα συναισθήματα μέσω των αισθήσεων. (Π.Κ.)

Ο εγκέφαλος χρειάζεται το αίσθημα της καρδιάς για να πράξει. Ποτέ η λογική δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς το αίσθημα της καρδιάς. Γι’ αυτό και παρότι η καρδιά μπορεί να υποστηρίζεται με μηχανικό τρόπο, ο άνθρωπος θεωρείται ‘εγκεφαλικά νεκρός’. Παρότι αιματώνεται ο εγκέφαλος δεν μπορεί να βρεθεί εν πλήρη λειτουργία. Μένει αναίσθητος, δηλαδή άνευ αισθήματος. Αυτό αποδεικνύει ότι η καρδιά δεν είναι απλή αντλία η οποία τροφοδοτεί το σώμα με αίμα.

Λέμε ‘αυτός ο άνθρωπος έχει μεγάλη καρδιά’ αλλά και ‘αυτός ο άνθρωπος είναι μεγάλο μυαλό’. Στο πρώτο εννοούμε ότι είναι καλός άνθρωπος, ενώ στο δεύτερο ότι είναι έξυπνος και έχει πολλές γνώσεις. Ωφελιμότερο είναι να είσαι καλός παρά έξυπνος, διότι η εξυπνάδα μπορεί να οδηγήσει στην αμαρτία, η καλοσύνη όμως την προλαμβάνει.

Ο εγκέφαλος εκτελεί και ευθύνεται για τις πράξεις του πνεύματος και η καρδιά για το βάρος της ψυχής. Γι’ αυτό ο εγκέφαλος είναι εργαλείο του πνεύματος και η καρδιά της ψυχής.
Η καρδία σωματοποιεί τις αρνητικές ενέργειες της σκέψης μέσω της ροής του αίματος στο σώμα. (Π.Κ.)
Ο καρκίνος είναι η ασθένεια που δημιουργήθηκε από τη μη ικανότητα της σκέψης να λύσει τα υλικά προβλήματα. Δημιούργησε έτσι μια συμμαχία με το συναίσθημα, ώστε να καλύψει την ανικανότητα της λογικής: η σκέψη ρίχνει την ευθύνη αρχικά στην καρδιά, εκείνη ζητά από τη λογική να την μετριάσει, η λογική απουσιάζει και τότε η σκέψη μέσω της καρδιάς σωματοποιεί την ανικανότητα τη δική της. Το αδιέξοδο της ανικανότητας αυτών των τριών έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία σαρκοφάγων κυττάρων, τα οποία οδηγούν στη δημιουργία ενός περιβάλλοντος αυτοκαταστροφής του σώματος, ώστε να αποποιηθεί των ευθυνών της η σκέψη. Η σκέψη φτάνοντας στο τελικό αδιέξοδο δεν αντέχει να ζει και μόνο τότε καταφεύγει στη βοήθεια του νοός, πράγμα το οποίο δεν την αφήνει ο εγωισμός να κάνει πριν την εκδήλωση της ασθένειας.
Τα συναισθήματα είναι το σαράκι της καρδίας. (Ιωάννης ο Πρόδρομος 16-12-2006)
Τα συναισθήματα δημιουργούν την ενέργεια διαταραχής της ροής του αίματος και την σωματοποιούν ως ασθένεια της καρδιάς.
Μην πετάτε τα συναισθήματα και τις σκέψεις σας στους άλλους γιατί τους μολύνετε, αλλά και να μην παίρνετε και των άλλων για να μην μολυνθείτε. (Αριστοτέλης 25-3-2009)
Βγάλτε τα συναισθήματα και τις σκέψεις σας και ρίξτε τα στη θάλασσα για να τα διαλύσει το αλάτι. (Μικρός 23-1-2010)
Οι σκέψεις και τα συναισθήματα οδηγούν στο θάνατο της ζωής, ενώ ο νους στο θάνατο του θανάτου. (Αριστοτέλης 18-1-2010)
Οι σκέψεις οι οποίες ξεκινούν από τον εγκέφαλο και τα συναισθήματα που παράγονται από την καρδιά αρχίζουν να διαταράζουν τη λειτουργία και των δύο οργάνων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να δημιουργούνται ασθένειες όπως παραδείγματος χάριν εγκεφαλικό ή έμφραγμα και να οδηγείται ο άνθρωπος στο θάνατο. Όταν οι σκέψεις περιορίζονται στο γνωστικό τους πεδίο και τα συναισθήματα μέσω της λευκής λογικής γίνονται αισθήματα, τότε λειτουργεί ο νους, ο οποίος οδηγεί τον άνθρωπο στην Αιώνια Ζωή μέσω της αενάου κινήσεως που είναι ο θάνατος του θανάτου.

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδηση

Ο Άγιος Αλέξανδρος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως–30 Αυγούστου...!

Ο Άγιος Αλέξανδρος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως–30 Αυγούστου...!
Ο άγιος Αλέξανδρος ήταν, όπως λέγουν, “αποστολικοίς χαρίσμασι λαμπρυνόμενος”. Σαν πρεσβύτερος ακόμα, διακρινόταν για τη μεγάλη του ευσέβεια, την αρετή και την αγαθότητα του. Στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο τότε Πατριάρχης τον εξέλεξε αντιπρόσωπο του. Και όταν στη Σύνοδο αυτή καταδικάστηκε ο Άρειος, ο Αλέξανδρος, αν και γέροντας 70 χρονών, δέχθηκε να περιοδεύσει στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, για να διδάξει και να γνωστοποιήσει τα ορθά δόγματα των αποφάσεων της Συνόδου της Νικαίας. Αλλά ενώ βρισκόταν στην περιοδεία αυτή, ο πατριάρχης Μητροφάνης απεβίωσε. Όρισε όμως διάδοχο του τον Αλέξανδρο, διότι, παρά το γήρας του, είχε τα κατάλληλα εφόδια για τη διακυβέρνηση της αρχιεπισκοπής της πρωτεύουσας. Πράγματι, σαν Πατριάρχης ο Αλέξανδρος ανταποκρίθηκε σωστά στις δύσκολες περιστάσεις των καιρών. Τότε ο Άρειος είχε εξαπατήσει το βασιλιά Κωνσταντίνο ότι δήθεν πιστεύει ορθά. Και ο βασιλιάς διέταξε τον Αλέξανδρο να αφήσει τον Άρειο να μετέχει της Θείας Κοινωνίας. Ο Αλέξανδρος, λυπημένος, προσευχήθηκε στο Θεό και ζήτησε τη βοήθεια Του. Η δέηση του Ιεράρχη εισακούσθηκε. Και το πρωί που ο Άρειος με πομπή θα πήγαινε στην εκκλησία, βρέθηκε το σώμα του σχισμένο και σκωληκόβρωτο! Ο Άγιος Αλέξανδρος απεβίωσε ειρηνικά το 340 μ.Χ.
                            

Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων




Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων
https://www.zougla.gr/kosmos/article/die8nis-imera-eksafanismenon-591694

Η Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 30 Αυγούστου, προκειμένου να επισύρει την προσοχή της διεθνούς κοινότητας για τη μοίρα των φυλακισμένων σε μέρη και υπό συνθήκες άγνωστες στους συγγενείς και τους νομικούς τους παραστάτες.

Η πρωτοβουλία ανήκει στη Λατινοαμερικανική Συνομοσπονδία των Οικογενειών των Εξαφανισμένων Κρατουμένων (FEDEFAM), που ιδρύθηκε το 1981 στην Κόστα Ρίκα για να καταγγείλει και να αποκαλύψει τις μυστικές φυλακίσεις και την εξαφάνιση κρατουμένων, μια πρακτική αρκετά διαδεδομένη στη Λατινική Αμερική την εποχή εκείνη, όπου κυριαρχούσαν οι στυγνές δικτατορίες.

Την ημέρα αυτή δίδεται η ευκαιρία να αποδοθούν οι οφειλόμενες τιμές στους διεθνείς οργανισμούς που προασπίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ασχολούνται και με το θέμα των εξαφανισμένων κρατουμένων: τη Διεθνή Αμνηστία, τον Ερυθρό Σταυρό και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Φιλέλληνας βοτανολόγος αναδεικνύει τη χλωρίδα της Ελλάδας




Τεράστιο πλούτο 6.000 φυτών (εκ των οποίων τα 750 είναι μοναδικά) διαθέτει η Ελλάδα, σύμφωνα με το Σουηδό βοτανολόγο Αρνε Στριντ που μελετά την ελληνική φύση εδώ και 48 χρόνια.


O Αρνε Στριντ συμμετέχει στο 10τομο λεύκωμα Flora Hellenica (έχουν εκδοθεί οι 2 πρώτοι), όπου καταγράφονται όλα τα ελληνικά φυτά και έχει συμμετάσχει στην καταγραφή της χλωρίδας του Εθνικού Πάρκου Πρεσπών. Ακόμα, έχει ανακαλύψει 20 νέα είδη φυτών στις ορεινές περιοχές της χώρας!


Η πρώτη φορά που ήρθε στην Ελλάδα ήταν το 1964, στο πλαίσιο της διδακτορικής του διατριβής, με θέμα τα φυτά της περιοχής του Αιγαίου για την οποία βραβεύτηκε με το αμερικανικό βραβείο Jesse M. Greenman. Το 1966 πέρασε το μήνα του μέλιτος στη χώρα μας και από τότε την έχει επισκεφτεί συνολικά 70 φορές.


Muscari commutatum, φυτό που συνέλεξε ο κ. Στριντ στην Αχλαδέα Πελοποννήσο (φωτογραφία από τον Martin Philippo) 

Η ελληνική φύση έχει εμπνεύσει και το συγγραφικό του έργο, καθώς μεταξύ των 12 βιβλίων που έχει εκδώσει είναι και τα: «Ορεινή Χλωρίδα της Ελλάδας», «Αγρια λουλούδια του Ολύμπου», «Ατλας της Αιγαιακής Χλωρίδας», που θα κυκλοφορήσει 2013, εμπλουτισμένος με χάρτες κατανομής για τα περίπου 4.000 είδη φυτών που απαντώνται στα νησιά του Αιγαίου. Θα περιλαμβάνει τα στοιχεία από τη βάση δεδομένων που ο καθηγητής έχει διαμορφώσει εδώ και 25 χρόνια.


Μοναδικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη χλωρίδα της Ελλάδας, κατά το Σουηδό βοτανολόγο:
Ο πρώτος βοτανολόγος ήταν ο Θεόφραστος, έζησε περίπου το 371-287 π.Χ. στην Ερεσό της Λέσβου, περιοχή ιδανική για μελέτες βιογεωγραφίας, εξελικτικής και διαφοροποίησης σε είδη.
Το 10% των 1.800 ειδών που απαντώνται στην Κρήτη και την Κάρπαθο είναι ενδημικά, στοιχείο που κάνει μοναδικές τις 2 περιοχές.
Όταν στην Ελλάδα καταγράφονται 6.000 φυτά, στη Γερμανία αντίστοιχα ανέρχονται σε μόλις 3.000.
Το Άγιο όρος, που έχει ιδιαίτερα σπάνια και πλούσια φύση, αποτελεί από τους αγαπημένους προορισμούς του κ. Στριντ.
Αγαπημένο του λουλούδι είναι τα αμάραντα 


Helichrysum sibthorpii, που εμφανίζεται αποκλειστικά στην κορυφή του Αγίου Όρους.
Ένα από τα φυτά που έχει «ανακαλύψει» ο κ. Στριντ στην ελληνική φύση είναι η 

Αρενάρια της Λευκάδας γνωστή με το επιστημονικό όνομα Arenaria Leucadia Phitos & Strid 1994 της οικογένειας Caryophyllaceae. (φωτογραφία από τον «Αιθεροβάμωνα».)
Σε πρόσφατη διάλεξή του στη Χίο, ο κ.Στριντ υπογράμμισε ότι «το Αιγαίο είναι η κοιτίδα της επιστημονικής βοτανικής».


Βιογραφικά στοιχεία


Ο Αρνε Στριντ γεννήθηκε το 1943 στο Κρίστιανσταντ της Σουηδίας. Σπούδασε βοτανολογία, χημεία και γενετική στο Πανεπιστήμιο Lund, από όπου αποφοίτησε το 1970.


Το διδακτορικό του έγινε σε πειραματική μελέτη για τη διαφοροποίηση και εξέλιξη ομάδας φυτών στην περιοχή του Αιγαίου και έλαβε την υψηλότερη βαθμολογία, ενώ τιμήθηκε με το αμερικανικό βραβείο Jesse M. Greenman ως η καλύτερη διατριβή επιστημονικής ταξινόμησης των φυτών της χρονιάς.


Διετέλεσε καθηγητής Βοτανολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Επίσης, καθηγητής φυτογεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ και διευθυντής του Βοτανικού Κήπου και του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της ίδιας πόλης. Από το 2011 είναι επίτιμος καθηγητής στο Βοτανικό Κήπο και Μουσείο του Βερολίνου.


Έχει ταξιδέψει εκτεταμένα για επιστημονικές μελέτες, κυρίως στην Ελλάδα, όπου βρέθηκε για πρώτη φορά το 1964, καθώς και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων.


Έχει γράψει 12 βιβλία και έχει δημοσιεύσει πάνω από 140 επιστημονικές μελέτες (περίπου 6000 σελίδες) στους τομείς της επιστημονικής ταξινόμησης, της βιοσυστηματικής, της φυτογεωγραφίας, και της εξελικτικής, δίνοντας έμφαση κυρίως στη χλωρίδα της Ελλάδας. Ακόμα, έχει δημιουργήσει ιδιωτική συλλογή βοτανικής στο υπόγειο του σπιτιού του.


Απόσπασμα έκδοσης:
http://www.landesmuseum.at/pdf_frei_remote/ANNA_98BS_0279-0289.pdf

Σήμερα 30/8 ... Αγίου Αλεξάνδρου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Αγίου Ευλαλίου ιεράρχου εν Κύπρω, Οσίου Φύλακος

πολύχρωμη σύνθεση (φ.Μ.Κυμάκη)
πολύχρωμη σύνθεση (φ.Μ.Κυμάκη)

Αγίου Αλεξάνδρου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Αγίου Ευλαλίου ιεράρχου εν Κύπρω, Οσίου Φύλακος     

για μεγεθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Κυριακή, Αυγούστου 29, 2021

τα θαύματα του Αη Γιαννη

Η βεβήλωση του άη Γιάννη

Ο ναός του Αγίου Ιωάννη του Ριγολόγου βρίσκεται στα ανατολικά όρια των Μισιρίων, κάτω από τη γέφυρα του Πλατανιά
Σημειωτέον ότι ο Δημήτρης Τσαγκαράκης από την Αργυρούπολη Ρεθύμνης (κοιμήθηκε γύρω στο 1939 σε ηλικία περίπου 90 ετών) διηγόταν πως, όταν ήταν παιδί, την εποχή της Τουρκοκρατίας, είδε με τα μάτια του δύο Τούρκους να πεθαίνουν αιφνίδια μέσα στο ιερό του εξωκλησιού του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου ανατολικά του Ρεθύμνου, στη «γέφυρα των Μισσιρίων». Ο πρώτος Τούρκος μπήκε μέσα για να ουρήσει και να βεβηλώσει το ναό, ενώ ο δεύτερος, βλέποντάς τον να καταρρέει, μπήκε να τον βοηθήσει. Οι Τούρκοι που μαζεύτηκαν από τη γύρω περιοχή δεν τόλμησαν να μπουν στο ιερό, για να τους βγάλουν, αλλά τους έσυραν με μπαστούνια και πήγαν και τους έθαψαν.
Πηγή : http://oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/xristianika_thavmata_mousoylm1.htm#b_j

 
 
ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΥ

 

Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥΠολιούχος εκκλησία του χωριού είναι ο Άγιος Ιωάννης. Ρυθμού Βασιλικής που βρίσκεται στην δυτική είσοδο του χωριού.Εδώ στις 29 κάθε Αυγούστου εορτάζεται η αποτομή της κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου.Οι χωριανοί την ημέρα αυτή νηστεύουν ακόμα και το λάδι. Το απόγευμα όμως με τη δύση του ήλιου ανοίγουν οι ξυλόφουρνοι με το μυρωδάτο ψητό και ακολουθεί το ξακουστό ,στην περιοχή, πανηγύρι του Άϊ – Γιαννιού. Η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Ριγολόγου, είναι βασιλικού ρυθμού, κτισμένη κατά την Τουρκοκρατία πριν το 1800. Ονομάζεται έτσι γιατί, όπως πιστεύουν, αν δε νηστέψει κάποιος τη μέρα της γιορτής του Αγίου, στις 29 Αυγούστου, τον πιάνουν ρίγη και υψηλός πυρετός.

πηγή:http://blogs.sch.gr/itsikalak/

Ιερά Μονή Καψά

 




Η Μονή Καψά βρίσκεται στο ΝΑ άκρο της Κρήτης, στη δυτική πλευρά της εξόδου του φαραγγιού των Περβολακίων προς τη θάλασσα. Αν και η εποχή ίδρυσής της μας είναι άγνωστη, η ύπαρξη τοιχογραφικού διακόσμου, πιθανό του 13ου-14ου αι., στο κλίτος του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, καθώς και τα χαράγματα που καλύπτουν μία μακρά περίοδο, το παλαιότερο από το 1512, έως και τον 18ο αι. το νεότερο, δίνουν ασφαλή στοιχεία για μία πρώιμη χρονολόγηση του μνημείου. Η ύπαρξη μίας μικρής τουλάχιστον μονής αποδεικνύεται επίσης από μαρτυρίες, σύμφωνα με τις οποίες κατά την επανίδρυσή της στα μέσα του 19ου αι. υπήρχαν δίπλα στον ναό δύο ερειπωμένα κελλιά. Η σύγχρονη ιστορία της μονής συνδέεται άρρηκτα με τον Ιωάννη Βιτσέντζο ή Γεροντογιάννη ο οποίος το 1844 αποφάσισε να μονάσει στον χώρο, αρχικά ζώντας ως ασκητής σε παρακείμενη σπηλιά για 17 χρόνια και αργότερα επισκευάζοντας τα υφιστάμενα κελλιά. Η αγιότητα του βίου και η φήμη του προσέλκυσαν και άλλους ασκητές, με απο­τέλεσμα να δημιουργηθεί μία μοναστική κοινότητα και να κατασκευαστούν επιπλέον κτίσματα. Μετά την κοίμηση του Γεροντογιάννη, ηγούμενος της μονής ανέλαβε το 1866, ο εγγονός του Ιωσήφ Γεροντάκης, ο οποίος συνέχισε το οικοδομικό έργο του προκατόχου του, όπως διαπιστώνεται και από την επιγραφή στην είσοδο του καθολικού, του 1882, που αναφέρει τόσο τον πρώτο κτήτορα, τον Γε­ροντογιάννη, όσο και τον Ιωσήφ. Το κτηριακό συγκρότημα της μονής αναπτύσσεται κλιμακωτά, λόγω του επικλινούς εδάφους της απότομης πλαγιάς, με επίκεντρο τον σπηλαιώδη ναό του Αγίου Ιωάννη, ο οποίος εξωτερικά διαμορφώνεται ως δίκλιτος καμαροσκεπής. Εσωτερικά, στη ΝΔ γωνία του, βρίσκεται ο τάφος του Γεροντογιάννη, ο οποίος το έτος 2004 κατατάχτηκε επίσημα στο αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στον ναό διασώζονται εξαιρετικές εικόνες της Κρητικής Σχολής, όπως η Παναγία Βρεφοκρατούσα, στον τύπο της Δεξιοκρατούσας, των αρχών του 15ου αι., και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος του 16ου αι.

http://orthodoxcrete.com/el/places/holy-monastery-of-kapsas/


Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΓΕΡΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ

Ο Ιωάννης Βιτσέντζος ή Γεροντογιάννης γεννήθηκε στο ημιερειπωμένο Μονύδριο του Τιμίου Προδρόμου Καψά το 1799. Στα ερειπωμένα κελλιά της άγονης και απόμονωμένης περιοχής είχαν μεταβεί οι ευσεβείς και ενάρετοι γονείς του Εμμανουήλ και Ζαμπία λόγω τουρκικής επιδρομής. Αργότερα, όταν ησύχασε η κατάσταση, διέμειναν μόνιμα στο χωριό Λιθίνες. Όταν ήρθε σε νόμιμη ηλικία νυμφεύθηκε την κυνηγημένη από τους Τούρκους Καλλιόπη από την οικογένεια των Γεροντάκηδων ή Γεροντήδων, η οποία ζούσε κρυμμένη και εκείνη στα νοτιοανατολικά παράλια, φοβούμενη μήπως έχει την ίδια τύχη που είχε η μοναδική αδελφή της, η οποία αυτοκτόνησε για να μην ατιμασθεί από ένα Τούρκο που είχε ενδιαφερθεί έντονα γι’ αυτήν. Γι’ αυτό και η Καλλιόπη στάλθηκε από τους γονείς της στις ερημικές ακτές της περιοχής, κοντά στην έρημη τότε Μονή Καψά και τελικά νυμφεύθηκε τον Γεροντογιάννη, με τον οποίο απέκτησε τέσσερα παιδιά, τρεις κόρες κι ένα γιο. Ο Γεροντογιάννης ήταν ατίθασος, αλλά ιδιαίτερα ευσεβής. Πολλές φορές είχε γίνει στόχαστρο των τουρκικών αρχών και τον είχε καταδιώξει η Τουρκική Αστυνομία. Γι’ αυτό συχνά κατέφευγε με την οικογένειά του στο φαράγγι των Περβολακίων, όπου ήταν αδύνατο να τον ανακαλύψει κανείς. Το περισσότερο διάστημα του έτους διέμεναν στο μετόχι «Κατσαρόλι», κοντά στις Λιθίνες.

Σύμφωνα με την παράδοση, κάποια Κυριακή ο Ιωάννης μάζεψε ξύλα και τα φόρτωσε στο ζώο για να τα πουλήσει, όπως συνήθιζε, στα χωριά Αρμένους και Χανδράς και να αγοράσει κρασί. Πήρε μαζί του και τη σύζυγό του Καλλιόπη και την άφησε στις Λιθίνες για να δει τους συγγενείς της, ενώ τα παιδιά έμειναν μόνα τους στο μετόχι. Στο γυρισμό ένα κακό προαίσθημα είχε φωλιάσει στην καρδιά της Καλλιόπης που παρακινούσε συχνά το σύζυγό της να βαδίσει γρηγορότερα. Οταν έφτασαν βρήκαν τη μικρή τους κόρη Ειρήνη καμμένη έξω στο αλώνι, που την είχαν βγάλει τα άλλα αδέλφιά της, νομίζοντας ότι ο αέρας θα έσβηνε τη φωτιά που είχε πιάσει το φορεματάκι της. Το ατύχημα αυτό που επέφερε τον θάνατο της κόρης του, θεωρήθηκε από τον Ιωάννη θεία τιμωρία για τις αμαρτίες του και κυρίως για την καταπάτηση της Κυριακάτικης αργίας. Το γεγονός αυτό σφράγισε τη ζωή του και στάθηκε η αφορμή για να μεταμορφωθεί.

Έφυγε από το μετόχι και εγκαταστάθηκε μόνιμα στις Λιθίνες. Οι χωριανοί, οι συγγενείς και όσοι τον γνώριζαν διαπίστωναν καθημερινά την «αλλοίωσή του». Ο σκληρόκαρδος, ευέξαπτος και εριστικός Ιωάννης μεταμορφώθηκε σε έναν μακρόθυμο, ελεήμονα, πράο και ανεξίακακο άνθρωπο. Η συνειδητή συμμετοχή του στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, οι νηστείες, οι προσευχές, οι ελεημοσύνες και η διαρκής μετάνοια καθάρισαν την καρδιά του, φώτισαν το νου του και μπόρεσε να δεχθεί μία θεία αποκάλυψη, που έμελλε να σταθεί καθοριστική για τη μετέπειτα ζωη του. Ο Γεροντογιάννης το έτος 1841 σε ηλικία 42 ετών έπεσε σε βαθύ ύπνο. Αγγελος Κυρίου τον άρπαξε, όπως τον Απόστολο Παύλο, σε υψηλή θεωρία και είδε τις τάξεις των δικαίων που βρίσκονται σε ουράνια δόξα και χαρά, αλλά και τις διάφορες τιμωρίες των καταδικασμένων στην αιώνια κόλαση. Μετά από 43 ώρες ξύπνησε χαρούμενος και γαλήνιος βλέποντας γύρω του πλήθος από συγγενείς, γειτόνους και συγχωριανούς του, οι οποίοι είχαν μαζευθεί για να δουν από κοντά τι του συμβαίνει. Ανάμεσά τους και μια παράλυτη γριά, πάνω στην οποία άπλωσε το χέρι του και ψιθυρίζοντας κάποια ευχή, την θεράπευσε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των πολυάριθμων παρευρισκομένων.

Αμέσως μετά άρχισε να κηρύττει και να θαυματουργεί. Πολλοί κάτοικοι της επαρχίας Σητείας περνούσαν καθημερινά από το σπίτι του για να τον συναντήσουν και να πάρουν την ευλογία του, να δεχθούν τις συμβουλές του και να θεραπευθούν από τις διάφορες ασθένειές τους. Τα γεγονότα αυτά, όπως ήταν φυσικό, δημιούργησαν θόρυβο γύρω από το όνομά του. Τη χρονιά αυτή επικρατούσε αναστάτωση λόγω της επανάστασης και ο Γεροντογιάννης θεωρήθηκε ύποπτος από τις Τουρκικές αρχές και διαβλήθηκε ως επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, διότι τάχα οι συναθροίσεις στο σπίτι του είχαν σκοπούς επαναστατικούς με θρησκευτικό πρόσχημα. Η αλήθεια είναι ότι τον Όσιο Γεροντογιάννη περιέβαλαν κυρίως ασθενείς και ανάπηροι άνθρωποι, στον οποίο κατέφευγαν για να βρουν ανακούφιση, παρηγοριά και θεραπεία.

Τρεις φορές κλήθηκε για να απολογηθεί ενώπιον του Διοικητού Κρήτης Μουσταφά Πασά. Όμως αυτές οι αλλεπάλληλες διώξεις και προσαγωγές στο Ηράκλειο είχαν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, αφού από κάθε χωριό που περνούσε ο διωκόμενος καλόγερος σήμαινε συναγερμός και μαζεύονταν πλήθος κόσμου για να τον χαιρετήσει και να λάβει την ευλογία του. Μάλιστα κατά την τρίτη προσαγωγή του Γεροντογιάννη συγκεντρώθηκε πλήθος πιστών με αποτέλεσμα να εξοργιστεί ο Διοικητής και να διατάξει τη φρουρά του να διαλύσει με βία το πλήθος και να οδηγήσει τον Γεροντογιάννη αμέσως στη φυλακή. Ύστερα από παράκληση όμως κάποιου Σητειακού συμβούλου του Διοικητή, του Ιωάννου Καπετανάκη ή Γαλανάκη από το χωριό Κρυά, του επιτράπηκε να πάρει στο σπίτι του τον Γεροντογιάννη, χωρίς όμως να βγαίνει έξω μέχρι να να εκδοθεί η απόφαση, η οποία φημολογούνταν ότι θα ήταν η εξορία εκτός της Κρήτης ή η φυλάκιση. Συνέβη, όμως, ο σοβαρός τραυματισμός του μικρού παιδιού του Διοικητού, που γκρεμίστηκε από τη σκάλα και έμεινε αναίσθητο, χωρίς να μπορεί κανένας ιατρός να το επαναφέρει στις αισθήσεις του. Η πατρική στοργή ανάγκασε τον Τούρκο Διοικητή να καλέσει τον θαυματουργό θεραπευτή των Ρωμιών, τον Γεροντογιάννη, ο οποίος πράγματι μόλις ακούμπησε το χέρι του πάνω στο αναίσθητο παιδί και απήγγειλε μια ευχή, αμέσως το μισοπεθαμένο παιδί απέκτησε τις αισθήσεις του και επανήλθε στη ζωή. Ανάλογη θεραπεία έδωσε και στην πεθερά του Διοικητού την οποία απάλλαξε από χρόνια και ανίατη ασθένεια. Τότε ο Τούρκος Διοικητής άφησε ελεύθερο τον Γεροντογιάννη να επιστρέψει στο χωριό του για να συνεχίσει το φιλάνθρωπο έργο του. Μάλιστα με πολλή ευγνωμοσύνη του έστειλε πλούσια δώρα στο χωριό του, αλλά εκείνος δέχθηκε να κρατήσει μόνο 17 κανδύλια για τον ναό της Παναγίας των Λιθινών.

Τότε ο Επίσκοπος Ιεροσητείας Ιλαρίων (Κατσούλης) (1846-1869) συμβούλευσε τον Γεροντογιάννη να πάει σε μία ερημική μακρινή περιοχή, έτσι ώστε να σταματήσουν οι αντιδράσεις και οι καταγγελίες των Τούρκων. Ως καταλληλότερο χώρο δεν μπορούσε να σκεφθεί ο Όσιος άλλο τόπο εκτός το ημιερειπωμένο Μονύδριο του Καψά, όπου γεννήθηκε, βαπτίσθηκε και νυμφεύθηκε. Ετσι, η νεώτερη ιστορία της Μονής αρχίζει με την απόφαση του να εγκατασταθεί το έτος 1841, στην έρημο του Καψά. Μετά το 1840 η διοίκηση της Κρήτης από τον Μουσταφά Ναϊλή Πασά ήταν συχνά ανεκτική και οι τουρκικές αρχές έδειχναν ανοχή στην ανακαίνιση μοναστηριών και στην επισκευή πολλών ιερών ναών που είχαν παραμεληθεί για αιώνες ολόκληρους. Έτσι, το 1841 ο τελευταίος ιδιοκτήτης της περιοχής στην οποία βρισκόταν και το ερειπωμένο Μονύδριο του Τιμίου Προδρόμου, Χατζη-Νικόλαος Ζαφείρης από το χωριό Αγία Τριάδα Σητείας, ο οποίος την είχε αγοράσει από τον Τούρκο Δερβίς Αγά Χατζαριφάκη, παραχώρησε το σπηλαιώδη ναό και τη γύρω από το έρημο Μονύδριο έκταση στον Όσιο Ιωσήφ τον Γεροντογιάννη, ιδρυτή και ανακαινιστή της Μονής.

Ο Όσιος ήταν εντελώς αγράμματος και δεν άφησε γραπτά στοιχεία για να γνωρίζουμε με σιγουριά τι βρήκε στον Καψά τότε. Βέβαιο είναι ότι υπήρχε ο ναός του Αγίου Ιωάννου, που όπως φαίνεται προσέλκυε πολλούς πιστούς από τα γύρω χωριά, καθώς και δύο οικήματα δίπλα στο ναό. Υπήρχε ακόμα ένα πηγάδι με υφάλμυρο νερό, εικόνα που μαρτυρεί την προΰπαρξη μοναστηριού, πάνω στα ερείπια του οποίου κτίσθηκε η νέα Μονή. Το εγκαταλελειμμένο Μονύδριο άρχισε πάλι να αποκτά ζωή και να συρρέουν προσκυνητές και ασθενείς που ήθελαν να γνωρίσουν τον ιδιότυπο ερημίτη και επιζητούσαν την ευλογία του για τη θεραπεία των ασθενειών τους. Ο Όσιος Γεροντογιάννης έμενε σ’ ένα απόκρημνο σπήλαιο για δεκαεπτά χρόνια βορειοδυτικά του σπηλαιώδους ναού και τα παλιά κελλιά παραχωρήθηκαν στους πολυάριθμους προσκυνητές, ενώ αρκετοί ήταν και οι υποψήφιοι μοναχοί που ήθελαν να μονάσουν δίπλα στον ερημίτη, ώστε να αρχίσει να δημιουργείται ο πυρήνας της πρώτης συνοδείας του.

Τα γεγονότα αυτά επέβαλαν την ανακαίνιση της Μονής, την επισκευή των παλιών κτιρίων και την ανέγερση νέων. Οι οικοδομικές εργασίες συνεχίστηκαν για αρκετά χρόνια, με εξαίρεση μία διακοπή το 1858, όπου ο Γεροντογιάννης για πέντε μήνες κατέφυγε στην Κάσο, λόγω μιας νέας επανάστασης που ξέσπασε στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη.Το 1861 προστέθηκε και το δεύτερο κλίτος της Αγίας Τριάδος στο Καθολικό της Μονής μέσα στο βράχο. Τα κτίσματα οικοδομήθηκαν σε τέσσερα επίπεδα και περιελάμβαναν κελλιά, ξενώνα, τράπεζα, μαγειρείο, φούρνο, αποθήκες και μια μεγάλη υδατοδεξαμενή για τη συλλογή των ομβρίων υδάτων. Το 1863 το μοναστήρι ήταν εντελώς έτοιμο και ο τότε Επίσκοπος Ιεροσητείας Ιλαρίων Κατσούλης (1846-1869) τέλεσε τα εγκαίνια του Καθολικού της Μονής και προχείρισε τον κατά κόσμο Ιωάννη σε Μεγαλόσχημο Μοναχό, μετονομάζοντάς τον σε Ιωσήφ.

Ο Όσιος Γεροντογιάννης εξακολουθούσε να παραμένει στη Μονή Καψά μέχρι που ξέσπασε η επανάσταση του 1866, και τότε φοβούμενος μήπως οι κατακτητές καταστρέψουν το μοναστήρι, αποφάσισε να εγκατασταθεί μαζί με τη συνοδεία του σε ένα παλιό ξεχασμένο και εγκαταλελειμμένο μοναστήρι την Αγία Σοφία, που βρίσκεται στο οροπέδιο των Αρμένων στη μέση περίπου της επαρχίας Σητείας. Στη Μονή Καψά άφησε μόνο ένα επιστάτη-μοναχό μέχρι το 1870. Ο Όσιος και στην Αγία Σοφία ασχολήθηκε με την εκ βάθρων ανακαίνιση της Μονής και την καλλιέργεια των κτημάτων της, ώστε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα μεταμόρφωσε κυριολεκτικά την περιοχή, γεγονός που προκέλεσε τον θαυμασμό όλων.

Επειδή και εκεί πήγαιναν πολλοί προσκυνητές από τα γύρω χωριά για να τον συναντήσουν, έπεσε θύμα συκοφαντίας, οπότε επέστρεψε στην αρχική Μονή του, ύστερα από εντολή του τότε Επισκόπου Ιεροσητείας Νεοφύτου Καλογερίδη (1869-1878). Ο Όσιος ζούσε με έντονη άσκηση, προσευχή και νηστεία. Έτρωγε ξηρή τροφή, κυρίως ελιές, χόρτα και παξιμάδια. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνούσε στο κελλί του προσευχόμενος. Παρακολουθούσε τις Ακολουθίες από ένα παράθυρο του κελλιού του που έβλεπε προς τον Ναό και μόνο κάθε Κυριακή, όταν κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια κατέβαινε στην Εκκλησία. Απέκτησε από τον Θεό πλούσια χαρίσματα, ώστε επιτελούσε καθημερινά πάμπολλα θαύματα σε όσους με πίστη στο Θεό πλησίαζαν κοντά του.

Η φήμη του γρήγορα διαδόθηκε σε ολόκληρη την Κρήτη και στα νησιά Χάλκη, Κάσο και Σύμη, ώστε καθημερινά τον επισκέπτονταν πλήθος πιστών, ζητώντας τις σοφές συμβουλές του και οδηγίες για την καθημερινή τους ζωή. Άλλοι ζητούσαν τη θεραπεία τους από ασθένειες και την απαλλαγή τους από ακάθαρτα πνεύματα. Ο Γεροντογιάννης, διατηρώντας την εσωτερική κατάσταση της ησυχίας του και κινούμενος από άπειρη αγάπη προς τον πάσχοντα άνθρωπο κατά το πρότυπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, συμβούλευε, ενίσχυε και θεράπευε όλους τους ασθενείς, χαρίζοντάς τους με την χάρη του Κυρίου την υγεία της ψυχής και του σώματος. Ήταν ευρύτατα γνωστό ότι ο Όσιος σταύρωνε το νερό της θάλασσας και γινόταν γλυκό. Ακόμα έριχνε το ράσο του στη θάλασσα και το χρησιμοποιούσε ως σχεδία για να μεταβαίνει τακτικά χάριν ησυχίας στο Κουφονήσι, νησί που απέχει αρκετά μίλια από τη Μονή. Επίσης ο Όσιος είχε προορατικό χάρισμα, γι’ αυτό ξεχώριζε τα κλεμμένα προϊόντα που συχνά οι προσκυνητές του έφερναν ως δώρα, ζητώντας μάλιστα απ’ αυτούς που τα έφερναν να τα γυρίσουν πίσω.

Η πολυχρόνια και υπεράνθρωπη άσκηση του σώματος γρήγορα εξεσθένησαν το ασθενικό σώμα του και η φωνή του λεπτύνθηκε, ώστε μετά βίας μπορούσαν να ακούσουν οι παρευρισκόμενοι όσα τους έλεγε. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του παρέμενε στο κελλί του κλινήρης. Προείδε τον θάνατό του και προσκάλεσε πριν την εκδημία του προς τον Κύριο όλη την Συνοδεία στο κελλί του για να τους ζητήσει συγχώρηση και να τους δώσει τις τελευταίες συμβουλές του. Άφησε διάδοχο του τον οσιακής βιοτής Μοναχό Ανανία, προείπε ό,τι θα συμβεί στη Μονή μετά τον θάνατό του και όρισε την ακριβή ημέρα και ώρα του θανάτου του. Από τον εγγονό του Ιωσήφ, Διάκονο τότε, και τον Ιερομόναχο Γεννάδιο ζήτησε να λειτουργήσουν μαζί και να τον κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων.

Στις 6 Αυγούστου του έτους 1874, αφού κοινώνησε, κάλεσε πάλι τους Πατέρες στο κελλί του, τους ζήτησε ξανά συγχώρηση, έκανε το σημείο του Σταυρού, πλάγιασε δεξιά και αφού σταύρωσε τα χέρια του οσιακά παρέδωσε την μεταμορφωμένη ψυχή του στον μεταμορφωθέντα Κύριο. Η σορός του έγινε λαϊκό προσκύνημα και πολύς κόσμος κατέκλυζε καθημερινά τη Μονή για να τον προσκυνήσει και να τον αποχεραιτίσει, ώστε έμεινε επί τρεις μέρες άταφος. Τάφηκε στις 9 Αυγούστου 1874 μέσα στην Εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου στη νοτιοδυτική γωνία σε πέτρινο λαξευμένο τάφο από τον εγγονό του και μετέπειτα ηγούμενο της Μονής Αρχιμ. Ιωσήφ Γεροντάκη. Αυτός, κινούμενος από την ευλάβεια του ευσεβούς λαού προς τον Όσιο, ανεκόμισε στη συνέχεια την τιμία Κάρα του αγίου, την οποία και απέθεσε στο πάνω μέρος του τάφου. Από την κοίμηση του Οσίου η ευλάβεια των πιστών προς τον Όσιο ήταν αμείωτη και μάλλον μέρα με την ημέρα αύξανε και διαδιδόταν από γενεά σε γενεά. Οι προσερχόμενοι στο Μοναστήρι, προσκυνούσαν την κάρα του Οσίου, όπως και την εικόνα του, ενώ έπαιρναν και χώμα από τον τάφο ως ευλογία και θεραπεύονταν. Η ανακομιδή των λειψάνων του Οσίου Ιωσήφ έγινε στις 7 Μαΐου του έτους 1982, δηλαδή 108 χρόνια από την κοίμησή του, ύστερα από ολονύκτια αγρυπνία και μετά από υπόδειξη του σύγχρονου Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου κατά την επίσκεψή του στη Μονή το έτος 1979. Τα ιερά λείψανα τοποθετήθηκαν μέσα σε αργυρή λάρνακα μαζί με την τίμια κάρα του σε περίβλεπτη θέση του ναού και εκπέμπουν άρρητη ευωδία.

http://www.imis.gr/el/

Σήμερα 29/8... Αποτομή κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου

Αγία Ειρήνη Ρεθύμνου (φ.Μ.Κυμάκη)
Αγία Ειρήνη Ρεθύμνου (φ.Μ.Κυμάκη)
 
Αποτομή κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Σάββατο, Αυγούστου 28, 2021

Αλέκος Σακελλάριος (13 Νοεμβρίου 1913 - 28 Αυγούστου 1991)

 Αλέκος Σακελλάριος, ίσως ο εξυπνότερος Έλληνας»: 5 άγνωστες ιστορίες από τη  ζωή ενός μύθου - Enimerotiko.gr

28 Αυγούστου 1991 (30 χρόνια πριν) πέθανε:

Αλέκος Σακελλάριος Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός και σκηνοθέτης

Ο Αλέκος Σακελλάριος (13 Νοεμβρίου 1913 - 28 Αυγούστου 1991) ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Εξαιρετικά δημοφιλής και παραγωγικός, υπήρξε από τους σημαντικότερους ανανεωτές της μεταπολεμικής νεοελληνικής κωμωδίας και από τους σημαντικότερους στιχουργούς του ελαφρού ελληνικού τραγουδιού.


Πίνακας περιεχομένων
1 Πρώιμα χρόνια
2 Καριέρα
3 Προσωπική ζωή
4 Εργογραφία
4.1 Κινηματογραφικές ταινίες
4.2 Θεατρικές παραστάσεις
4.2.1 Πρόζα
4.2.2 Επιθεώρηση
4.2.3 Οπερέττα
4.2.4 Βαριεττέ
4.3 Τηλεόραση
4.4 Βιντεοταινίες
5 Στίχοι τραγουδιών
6 Βιβλιογραφία
7 Παραπομπές
8 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πρώιμα χρόνια

Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, στην Αχαρνών. Οι νομικές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών εκτοπίστηκαν πολύ σύντομα από τις ζωηρές δημοσιογραφικές του ανησυχίες (ήδη από τα σχολικά του χρόνια υπήρξε εκδότης του Μαθητή, της πιο μεγάλης κυκλοφορίας μαθητικής εφημερίδας της εποχής).[5] Στη μάχιμη δημοσιογραφία μπαίνει μέσα από τη φιλολογική στήλη της Καθημερινής, μετά από ποίημα που στέλνει στον Γεώργιο Βλάχο. Εργάστηκε σε εφημερίδες όπως: Ελεύθερη Ελλάδα, Ακρόπολις, Απογευματινή, Μάχη, Ελεύθερος Κόσμος, Εθνικός Κήρυξ, Ελεύθερος Τύπος κ.ά., άλλοτε ως ρεπόρτερ, άλλοτε ως χρονογράφος ή ως ευθυμογράφος. Επίσης με τον στενό συνεργάτη του Χρήστο Γιαννακόπουλο εξέδωσαν την εφημερίδα Το Εικοσιτετράωρο και τα περιοδικά Πρωτεύουσα και Σαββατοκύριακο. Διετέλεσε επίσης και διευθυντής του περιοδικού ποικίλης ύλης Εβδομάς. Μέχρι το τέλος της ζωής του χρονογραφούσε σε εφημερίδες και περιοδικά.

Το 1935 έγραψε, κατόπιν παραγγελίας του κορυφαίου κωμικού του ελαφρού μουσικού θεάτρου της περιόδου, Πέτρου Κυριακού, το πρώτο θεατρικό του έργο, τη μουσική ηθογραφία Ο βασιλιάς του Χαλβά σε συνεργασία με τον Μήτσο Βασιλειάδη με συνθέτη τον Νίκο Χατζηαποστόλου. Η επιτυχία ήταν μεγάλη και καθιέρωσε κατ'ευθείαν τον νεαρό συγγραφέα.

Γεώργιος Ροϊλός (Στεμνίτσα Γορτυνίας, 1867 – Αθήνα, 28 Αυγούστου 1928)

Self-portrait, Geogios Roilos.jpg

28 Αυγούστου 1928 (93 χρόνια πριν) πέθανε: 
Γεώργιος Ροϊλός Έλληνας ζωγράφος

Ο Γεώργιος Ροϊλός (Στεμνίτσα Γορτυνίας, 1867Αθήνα, 28 Αυγούστου 1928) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους της «Ομάδας του Μονάχου» με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ιστορικά θέματα και την προσωπογραφία. Ως καθηγητής της Ελαιογραφίας στη θέση του Ιακωβίδη από το 1910 παρέκκλινε από τις ακαδημαϊκές τάσεις (ενταγμένες σ΄ένα τυποποιημένο κώδικα προτύπων) ενδιαφερόμενος κυρίως για την ανανέωση της διδασκαλίας με την επιβολή μεγαλύτερης ελευθερίας.[8]

Βιογραφία

Ο Ροϊλός σπούδασε ζωγραφική αρχικά στο Σχολείο των Τεχνών στην Αθήνα, από το 1880 μέχρι το 1887, με δάσκαλο τον Νικηφόρο Λύτρα. Το 1888 πήγε με υποτροφία του κληροδοτήματος Κρήτση στο Μόναχο, για να συνεχίσει τις σπουδές του κοντά στον Νικόλαο Γύζη. Το 1890 πήγε στο Παρίσι για να ολοκληρώσει τις σπουδές του κοντά στον Μπενζαμέν Κονστάν (Benjamin Constant) και τον Πωλ Λωράνς (Paul Laurence).[9]

Το 1894 επέστρεψε στην Αθήνα και ένα χρόνο αργότερα, ύστερα από το θάνατο του Σπυρίδωνος Προσαλέντη, διορίστηκε καθηγητής στην έδρα Αγαλματογραφίας της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, για να φύγει κατόπιν το 1903 στο Λονδίνο, όπου έγινε μέλος του εκεί Καλλιτεχνικού Συνδέσμου και στη συνέχεια για άλλα δυο χρόνια στο Λίβερπουλ, όπου εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας της πόλης και πήρε μέρος σε διάφορες εκθέσεις. Επέστρεψε στην Αθήνα ξανά το 1908 και από το 1910 έως το 1927 κατείχε την έδρα Ελαιογραφίας στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.[10] Είχε ως ατελιέ το δεξιό απ' τα δύο περίφημα δίδυμα αντικριστά Πυργόσπιτα της οδού Παυσίλυπου στην Καστέλλα. [11] Πέθανε το 1928 στην Αθήνα.

 

Ιωάννης Αποστόλου (1860 - 28 Αυγούστου 1905)

Ioannis Apostolou.JPG

 
28 Αυγούστου 1905 (116 χρόνια πριν) πέθανε:
Ιωάννης Αποστόλου Έλληνας τενόρος


Ο Ιωάννης Αποστόλου (1860 - 28 Αυγούστου 1905) ήταν Έλληνας λυρικός οξύφωνος με διεθνή καριέρα.
Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1860 στο Μενίδι[1]. Τραγουδούσε από παιδί στη βασιλική χορωδία του Παλατιού, και σπούδασε στο Ωδείο της Αθήνας. Εργάστηκε αρχικά ως γραφέας στο Δικαστήριο της Αθήνας και στο Εθνικό τυπογραφείο, ενώ τραγουδούσε στους δρόμους της Αθήνας. Στα μέσα της δεκαετίας του 1880 έγινε μέλος διαφόρων χορωδιών, μεταξύ άλλων και στη μουσική σχολή του Ναπολέοντα Λαμπελέτ, και υπό την διεύθυνσή του τραγούδησε το 1888 στην όπερα του Σπυρίδωνα Ξύνδα ο Υποψήφιος βουλευτής που ανέβηκε από τον θίασο του Καντακουζηνού και ο Αποστόλου είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στην παράσταση έπαιξε μαζί με τους Πετροζίνη, Μωραϊτίνη και τη Θεανοπούλου. Το μελόδραμα αυτό ήταν η πρώτη παράσταση μελοδράματος στην Ελλάδα. Μετά την παράσταση αυτή ταξίδεψε στο Μιλάνο για να σπουδάσει και εκεί ολοκλήρωσε μαθήματα τενόρου. Αργότερα συνεργάστηκε με τον Σοτζόκιν δίνοντας την πρώτη του παράσταση στη Βενετία το 1890. Από τότε ανέβασε πολλές παραστάσεις κάνοντας το όνομα του διεθνώς γνωστό.

Σύμφωνα με τον Ελληνικό τύπο της εποχής συγκαταλεγόταν στην πρώτη θέση των λυρικών καλλιτεχνών της Ιταλίας και ήταν περιζήτητος με παγκόσμια φήμη. Μάλιστα τον κάλεσε στην αυλή του και ο Ιταλός βασιλιάς Ουμπέρτο για να τραγουδήσει για αυτόν. Τραγούδησε δύο περιόδους στην Σκάλα του Μιλάνου, στις πόλεις Τορίνο, Νάπολι, Αθήνα, Πάτρα, Κάιρο, Αλεξάνδρεια και στην Οδησσό. Μερικά από τα γνωστά έργα που έπαιξε ήταν οι Μέδικοι, Τραβιάτα, Τόσκα, Βέρθερο και Μανόν. Στη Νάπολη συνεργάστηκε με τον Έλληνα τενόρο Χατζηλουκά που έκανε καριέρα στην Ιταλία.

Πέθανε το 1905 στην Νάπολη της Ιταλίας, προετοιμαζόμενος για τη νέα του παράσταση, από ανακοπή καρδιάς. Ο Τύπος της εποχής αναφέρει ότι αιτία γι' αυτό ήταν η άτακτη ζωή που έκανε και οι καταχρήσεις.

Κανό Μοτονόμπου

 


28 Αυγούστου 1476 (545 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Κανό Μοτονόμπου Ιάπωνας ζωγράφος

Ο Κανό Μοτονόμπου (ιαπωνικά: 狩野 元信‎, 28 Αυγούστου 1476 - 5 Νοεμβρίου 1559) ήταν Ιάπωνας ζωγράφος. Ήταν μέλος της σχολής ζωγραφικής Κανούχα. Πατέρας του ήταν ο Κανό Μασανόμπου, ιδρυτής της σχολής Κανό. Στα χρόνια του Μοτονόμπου η σχολή υπό τη διεύθυνσή του κυριάρχησε στην καλλιτεχνική ζωή της Ιαπωνίας ως το κύριο καλλιτεχνικό ρεύμα της εποχής

Αλίκη Διπλαράκου

 

28 Αυγούστου 1912 (109 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Αλίκη Διπλαράκου Ελληνίδα μοντέλο

Η Αλίκη Διπλαράκου, Λαίδη Ράσελ (28 Αυγούστου 1912 - 30 Οκτωβρίου 2002) ήταν Μις Ελλάς και η πρώτη Ελληνίδα Μις Ευρώπη (1930).
Αλίκη Διπλαράκου


Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα Αλίκη Διπλαράκου (Ελληνικά)
Γέννηση 28 Αυγούστου 1912
Αθήνα
Θάνατος 30 Οκτωβρίου 2002[1]

Χώρα πολιτογράφησης Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες Νέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα μοντέλο
διαγωνιζόμενη σε καλλιστεία
Οικογένεια
Σύζυγος Paul-Louis Weiller (από 1932)[2]
Sir John Russell (από 1945)[2]
Τέκνα Paul-Annick Weiller[3]
Georgiana Russell[3]
Alexander Charles Thomas Wriothesley Russell[3]
Γονείς George Diplarakos[3]
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (πσε )

Βιογραφία
Γεννήθηκε το 1912 και καταγόταν από την Κρήνη της Μάνης. Ήταν κόρη τού Γεωργίου Διπλαράκου και της Ελένης Νικολέση. Ο πατέρας της είχε το επώνυμο Βαβούλης, αλλά το άλλαξε και έλαβε το επώνυμο της μητέρας του Διπλαράκου· η οικογένεια ζούσε στην Αθήνα. Αδέλφια της Αλίκης ήταν η Νάντα (1912-1966) σύζυγος Ανδρέα Ροδοκανάκη Γάλλου διπλωμάτη, η Χριστίνα (1918-1999) σύζυγος Ανρί Κλωντέλ (γιου του Πωλ και ανιψιού της γλύπτριας Καμίλ Κλοντέλ) και η Εντμέ σύζυγος Σπυρίδωνος Βασιλοπούλου.

Αναδείχτηκε στον τίτλο της ομορφότερης γυναίκας στην Ελλάδα και μετά στην Ευρώπη σε ηλικία 18 ετών, στο Παρίσι το 1930. Όταν ρωτήθηκε πώς ξεκίνησε η συμμετοχή της, είπε: "Ήμουν με τη μητέρα μου στο τσάι της Βρετανικής πρεσβείας, όταν κάποιος πρότεινε να πάμε να δούμε τον διαγωνισμό ομορφιάς σε ένα θέατρο. Κάποια στιγμή οι κριτές φώναξαν το όνομά μου· νόμισα ότι ήταν αστείο. Προσπάθησα να αρνηθώ, αλλά ο Πρόεδρος της Ελλάδας μου είπε, ότι αυτό θα πρόβαλλε την Ελλάδα και να δεχθώ. Τρεις ημέρες μετά βρέθηκα στο Παρίσι, όπου κέρδισα στον Ευρωπαϊκό διαγωνισμό και έπρεπε να συνεχίσω στο Ρίο". Ήλθε 2η στον διαγωνισμό μις Κόσμος τού Ρίο ντε Ζανέιρο το ίδιο έτος. Περιόδευσε στις ΗΠΑ, δίνοντας διαλέξεις για τον αρχαίο και νέο ελληνικό πολιτισμό. Μιλούσε με ευχέρεια αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά.

Το 1930 ντύθηκε με ανδρικά ρούχα και παραβίασε το άβατο του Αγίου Όρους, πράγμα που ήταν η τρίτη παραβίαση από γυναίκα και το συμβάν έγινε πρωτοσέλιδη είδηση. Το περιοδικό Time αναφέρθηκε σε αυτήν και στον ρόλο των γυναικών στην ιστορία, στο τεύχος 13-7-1953. Προσπάθησε να δοκιμάσει το ταλέντο της στο θέατρο και έπαιξε στο έργο "Προμηθεύς". Έγινε γνωστή διεθνώς εξαιτίας του δεύτερου γάμου της με τον Άγγλο ευπατρίδη Σερ Τζον Ράσελ (1914-1984). Απεβίωσε στις 30 Οκτωβρίου του 2002.
Προσωπική ζωήΕπεξεργασία

Η Διπλαράκου παντρεύτηκε πρώτα το 1932 τον Πωλ-Λουί Βάιλερ, αεροπόρο και διευθυντή της Gnome et Rhône, βιομήχανο και φιλάνθρωπο, γιο του Λαζάρ Βάιλερ, μηχανικού, βιομήχανου και πολιτικού και της Αλίκης Ζαβάλ. Μαζί απέκτησαν τον Πωλ-Αννίκ Βάιλερ (1933-1998), ο οποίος νυμφεύτηκε την ντόνα Ολυμπία-Εμμανουέλα Τορλόνια ντι Τσιβιτέλα-Τσέζι και απέκτησαν τη Σιβύλλα Βάιλερ, μετέπειτα σύζυγο του Γουλιέλμου των Καπετιδών-Βουρβόνων-Πάρμας πρίγκιπα τού Λουξεμβούργου. Το ζευγάρι χώρισε και το 1945 η Διπλαράκου παντρεύτηκε με τον Βρετανό διπλωμάτη και πρέσβη Τζον Ράσελ, με τον οποίο απέκτησαν άλλα δύο παιδιά: τη Γεωργιάνα-Αλεξάνδρα (1947) και τον Αλέξανδρο-Κάρολο-Θωμά Ράσελ (1950).

Δημοφιλείς αναρτήσεις Τελευταίες 7 ημέρες